Meditime të krishtera

[NoName]

DËSHMIA QË BIND



Një ateist plak, shkoi të takonte një meshtar të njohur. Shpresonte se ai meshtar do t’i ndihmonte në zgjidhjen e problemeve të tij në lidhje me fenë. Nuk arrinte të bindej se Jezusi prej Nazaretit është ringjallur të tretën ditë. Kërkonte shenja të cilat do t’ia dëshmonin këtë ringjallje... Kur hyri në shtëpinë e meshtarit, në zyre ishte një njeri tjetër në bisedë me meshtarin.
Meshtari e vuri re plakun që rrinte në këmbë në korridor duke pritur, dhe menjëherë, me buzëqeshje, shkoi dhe i afroi një karrigë që të mos rrinte e të lodhej në këmbë.
Kur ai i tjetri e përfundoi bisedën, meshtari e mori brenda zotërinë plak. Pasi mori vesh se ku ishte problemi, meshtari bëri një fjalim të gjatë, e pas një dialogu të dendur, ateisti plak u bë besimtar dhe dëshironte t’i kthehej Fjalës së Zotit, sakramenteve dhe përshpirtërisë ndaj Zojës së Bekuar.
Meshtari i kënaqur, por edhe i befasuar e pyeti: “Më thoni, ju lutem, prej bisedës së gjatë që bëmë së bashku, cili nga argumentet ju bindi se Krishti është ringjallur me të vërtet e se Zoti ekziston?”.
“Sjellja juaj, me të cilën ju më sollët karrigen ndërsa po prisja në korridor që të mos rrija në këmbë”, u përgjigj plaku.

Danilo Zanella

[NoName]

FALJA



Një besimtar i mirë, por mjaft i dobët, rrëfehej zakonisht tek famullitari i tij. Por, rrëfimi i tij i ngjante një disku të thyer: gjithmonë gabime të njëjta, e mbi të gjitha gjithmonë përsëritja e një mëkati shumë të madh.
“Mjaft më!”, i tha një ditë, famullitari më një zë të vendosur. Nuk duhet të tallesh me Zotin. Është hera e fundit që të jap zgjidhjen prej këtij mëkati. Mbaje mend mirë!”.
Por, pesëmbëdhjetë ditë më vonë, besimtari u kthye prapë dhe e rrëfeu mëkatin e tij të zakonshëm.
Rrëfyesi e humbi durimin: “Të kam tërhequr vërejtjen: nuk ta jap më zgjidhjen. Kështu do të mësosh...”.
I dëshpruar dhe plot me turp, njeriu i shkretë u ngrit.
Pikërisht mbi rrëfyestore, i varur në mur, ishte një kryq i madh allçie.
Njeriu e shikoi.
Në atë moment, Jezusi prej allçie, që ishte në kryq, mori jetë dhe iu drejtuar meshtarit: “Përse nuk e zgjidh prej mëkateve të tija, a thua ke vdekur ti në kryq për të?”. Atëherë e ngriti dorën nga qëndrimi i palëvizshëm, çëndrim në të cilin e mbante prej shekujsh dhe i bëri shenjën e zgjidhjes së mëkateve: “Unë po të zgjidh prej mëkateve të tua...”.

[NoName]

ASKUSH NUK ERDHI



Fëmija u kthye në shtëpi duke qarë. Gjyshi i doli përpara me vrap dhe e përqafoi. Fëmija vazhdoi të qante. Gjyshi e përkëdheli dhe mundohej ta qetësonte.
“Të kanë rrahur?” e pyeti.
Fëmija e mohoi duke lëkundur kokën.
“Të kanë vjedhur ndonjë gjë?”.
“Jo”, u përgjigj fëmija me lotë në sy.
“E ç’ka ndodhur, atëherë?” i tha gjyshi i brengosur.
Fëmija u mbush me frymë mirë, u mundua t’i fshijë lotët, e tha: “Ishim duke luajtur kukafshehtas e unë isha fshehur shumë mirë. Rrija aty e prisja, por koha kalonte... Pas disa kohësh dola jashtë dhe, ... dhe vura re se të tjerët e kishin përfunduar lojën dhe ishin shpërndarë nëpër shtëpitë e tyre e askush nuk erdhi të më kërkonte”.
Lemza ia tundte gjoksin e tij të vogël. “A e kupton? Askush nuk erdhi të më kërkojë”.

[NoName]

DERA



Një pikturë e famshme e paraqet Jezusin në një kopsht të errët. Në dorën e majtë mban një llambë e cila ndriçon vendin, ndërsa me dorë të djathtë troket në një derë të fortë e të rëndë.
Kur u paraqit kjo pikturë për herë të parë në ekspozitë, një vizitues i bëri piktorit një vërejtje duke i treguar një veçori shumë kurreshtare.
“Në pikturën tuaj keni bërë një gabim. Dera është pa dorezë”.
“Nuk është gabim”, u përgjigj piktori! “Kjo është dera e zemrës së njeriut. Mund të hapet vetëm nga brenda”.

[NoName]

ËSHTË TEPËR VONË



Në aeroportin e një qyteti lindor arriti një shi dhe erë e furishmë. Udhëtarët e kaluan me vrap udhën që i shpiente për të hyrë në avionin që ishte i gatshëm për nisje.
Një misionar, tërësisht i lagur, arriti të zinte një vend të rehatshëm pranë dritares së vogël. Një stjuardeshë mirëdashëse u ndihmonte udhëtarëve që të rehatoheshin në vendet e tyre.
Nisja e avionit ishte e afërt dhe një pjestar i karrocerisë e mbylli derën e madhe e të rëndë të hyrjes.
Papritmas, jashtë u duk një njeri i cili vraponte drejt avionit, duke u mbrojtur ashtu si mundej me një mbulojë të papërshkueshme. I vonuari filloi të trokasë me shumë forcë në derën e posa mbyllur, dhe kërkonte të hynte brenda. Stjuardesa i shpjegoi me shenja dore se kishte arritur tepër vonë e se nuk guxonte ta hapte derën, sepse avioni ishte gati për nisje.
Atëherë, ai që ishte jashtë filloi ta godiste edhe më fuqishëm derën e avionit. Stjuardesa u mundua ta bindte që të largohej prej avionit.
“Nuk është e mundur... Është tepër vonë... duhet të nisemi”, mundohej t’i shpjegonte me shenja dore nëpërmjet dritares së vogël që gjendej në derën e hyrjes.
Por kot se kot: njeriu me këmbëngulje kërkonte të hynte brenda. Më në fund stjuardesa u dorëzua dhe e hapi derën. E zgjati dorën dhe i ndihmoi njeriut të shkretë që ishte vonuar të hynte brenda.
Në atë moment mbeti me gojë të hapur...
Ai ishte piloti i avionit.

Kujdes! Mos e lini jashtë udhëheqësin, pilotin e jetës suaj.

[NoName]

ARTI I DËGJIMIT



Shumë vite më parë, në Kinë jetonin dy miq shumë të ngushtë. Njëri ishte shumë i zoti t’i binte harpës e të këndonte. Tjetri ishte i pajisur me një art shumë të rrallë: me artin e dëgjimit.
Kur i pari i binte harpës apo këndonte për një bjeshkë, i dyti i thoshte:
“Po i shoh bjeshkët sikur t’i kisha para vetes”.
Kur i pari i binte harpës dhe i këndonte një lumi, ai që e dëgjonte e ndërpriste: “E ndiej ujin se si rrjedh në mes të gurëve”.
Por, një ditë fatkeqe, ai që dëgjonte u sëmur dhe vdiq.
Miku i parë i preu telat e harpës dhe nuk i ra muzikës e nuk këndoi kurrë më.

[mitjuk]

PERSHENDETJE

Ju ruajte " ZOTI" te gjitheve

[NoName]

Një vogëlushe shkruan: “Në mbrëmje kur jam në shtrat, kthehem drejt murit dhe i flas vetvetes, sepse unë e dëgjoj veten”.

[NoName]

GJYKIMI I PËRGJITHSHËM



Pas një jete të thjeshtë e të kthjellët, një grua plakë vdiq. Menjëherë u gjend si pjesëtare e një procesioni të gjatë e të rradhitur shumë mirë në të cilin personat i afroheshin dalngadalë Gjykatësit të Gjithëpushtetshëm.
Dora-dorës që i afrohej cakut, i dëgjonte gjithnjë e më qartë fjalët e Zotit.
Kështu e dëgjoi se Zoti po i thoshte njërit: “Ti më erdhe në ndihmë kur isha i plagosur në autorrugë dhe më barte në spital, hyr në Parajsën time”. Pastaj një tjetri: “Ti më ke huajuar mua duke i ke huajuar një të veje pa pasur interes personal, eja dhe pranoje shpërblimin e amshuar”. Dhe prapë: “Ti më ke bërë ke bërë falas operime kirurgjike shumë të vështira, dhe më ke ndihmuar t’i jap shpresë shumëkujt, hyr në Mbretërinë time”. E kështu me radhë.
Gruaja e shkretë u trondit thellë sepse, sado që mundohej, nuk i kujtohej se në jetën e saj kishte bërë ndonjë herë ndonjë vepër të jashtëzakonshme. Kërkoi të dilte nga rreshti që të kishte pak kohë të mendonte, por nuk ishte e mundur: një engjëll buzëgaz por edhe i vendosur, nuk e lejoi që ta lëshonte rradhën e gjatë.
Me zemrën që i rrihte shumë fort, dhe me shumë frikë, arriti para Zotit. Menjëherë e ndjeu veten të kapluar nga buzëqeshja e Tij e ëmbël:
“Ti i ke hekurosur këmishat e mia... Hyr në lumturinë time”.

[NoName]

SHKO TI PËR MUA



Një njeri e kishte zakon që të dielën në mëngjes t’i thoshte gruas së tij:
“Shko ti në kishë, e lutu edhe për mua”.
Miqve të tij u thoshte:
“Unë nuk kam nevojë të shkoj në kishë, gruaja ime shkon për mua dhe për vete”.
Një natë ai njeri pa një ëndërr. Gjendej së bashku me gruan e tij para derës së Parajsës dhe po priste që të hynte brenda.
Dera u hap ngadalë, e atëherë, u dëgjua një zë që i tha gruas së tij:
“Ti mund të hysh për të dy?”
Njeriu mbeti aq keq saqë u zgjua menjëherë nga gjumi.
Më e befasuara ishte gruaja e tij së cilës, të dielen e ardhshme, burri e saj i tha: “Sot do të vij në kishë së bashku me ty”.