Meditime të krishtera

[NoName]

KUSH NUK LUTET?


Një fshatar, gjatë një dite tregu, u ndal të hante drekë në një restorant të mbushur plot e përplot e në të cilin, zakonisht, hanin bukë njerëzit më të pasur e më të shquar të qytetit. Fshatari gjeti një vend në një tryezë ku kishte edhe njerëz të tjerë dhe i bëri porosinë e vet kamarjerit. Pasi arriti ushqimi, fshatari i bashkoi duart e tij dhe filloi të lutej. Ata që ishin të ulur në të njëjtën tryezë me të e vërenin me një kurreshtje plot ironi, e një njëri prej tyre e pyeti: “Në shtëpinë tuaj gjithmonë bëni kështu? Luteni me të vërtetë të gjithë?”
Fshatari, që kishte filluar të hante shumë i qetë, iu përgjigj:
“Jo, jo, edhe tek ne ka disa që nuk luten.”
“Ah, po! Domethënë paska edhe tek ju të tillë që nuk luten” - ia priti ai me një buzëqeshje që shprehte kënaqësi. “E kush është ai që në shtëpinë tuaj nuk lutet.”
“Po, ja, për shembull... lopët e mia, derrat e mi, gomari im ... Ata nuk i shoh se luten kurrë as para e as pas ushqimit”, u përgjigj fshatari dhe vazhdoi të hante i qetë drekën e tij.

[NoName]

PEMA BUJARE


Ishte një herë një pemë e cila e donte shumë një fëmijë. Fëmija vinte për ta takuar çdo ditë.
I mblidhte gjethet e saja dhe me to thurte kurora për të lozur si mbret i pyllit. Ngjitej në trungun e saj dhe lëkundej i varur në degët e saja. I hante frutat e saj e pastaj së bashku loznin kukafshehtasi.
Kur lodhej, fëmija binte në gjumë nën hijen e pemës, kurse gemat i këndonin nina-nëna.
Fëmija e donte pemën me gjithë zemrën e tij të vogël.
E pema ishte e lumtur.
Por, koha kalonte e fëmija u rrit, kurse pema shpeshherë mbetej e vetmuar.
Një ditë fëmija erdhi për ta parë pemën e ajo i tha:
“Afrohu, o fëmija im, ngjitu në trungun tim e bëj shilarës me gjethet e mia, haji frutat e mi, luaj nën hijen time dhe ji i lumtur”.
“Tashmë jam tepër i madh të ngjitem nëpër trungun tënd e të luaj”, tha fëmija. “Unë kam dëshirë të blej gjëra e të argëtohem. Dua të holla. A mund të më japësh ti të holla?”
“Më vjen keq”, u përgjigj pema, “por unë nuk kam të holla. Kam vetëm gjethe e fruta. Merri frutat e mi, o fëmija im, dhe shko e shiti në qytet. Kështu do të kesh të holla e do të jesh i lumtur.”
Atëherë fëmija u ngjit në pemë, i mblodhi të gjitha frutat dhe i çoi në treg të qytetit.
E pema ishte e lumtur.
Fëmija mbeti shumë kohë pa u kthyer... Pema filloi të mërzitej.
Një ditë fëmija u kthye; pema u drodh nga gëzimi dhe tha:
“Afrohu, o fëmija im, ngjitu në trungun tim, bëj shilarës me gjethet e mia dhe ji i lumtur.”
“Kam shumë punë për të kryer e nuk kam kohë të ngjitem nëpër pemë”, u përgjigj fëmija. “Kam dëshirë të kem një shtëpi që të më strehojë”, vazhdoi. “Dëshiroj të kem grua e fëmijë, e për këtë arsye kam nevojë për një shtëpi. A mund të më japësh ti një shtëpi?”
“Unë nuk kam shtëpi”, tha pema. “Shtëpia ime është pylli, por ti mund t’i presësh degët e mia e me to të ndërtosh një shtëpi. E atëherë do të jesh i lumtur.”
Fëmija i preu të gjitha degët e pemës dhe i mori me vete që me to të ndërtonte një shtëpi.
E pema ishte e lumtur.
Shumë kohë fëmija nuk u kthye. Kur u kthye, pema ishte aq e lumtur saqe mezi arrinte të fliste.
“Afrohu, o fëmija im”, pëshpëriti “eja e luaj.”
“Jam plakur shumë dhe jam shumë i trishtuar që të mund të luaj”, tha fëmija. “Kam dëshirë të kem një lundër që t’mund të iki larg prej këtu. A mund të më japësh ti një lundër?”
“Preje trungun tim e me të ndërtoje lundrën”, tha pema. “Kështu, me të do t’mund të largohesh e të jesh i lumtur.”
Atëherë, fëmija e preu trungun e pemës dhe me të e ndërtoi një lundër për të ikur larg.
E pema ishte e lumtur ... por jo edhe aq.
Shumë kohë më vonë, fëmija u kthye prapë.
“Më vjen keq, o fëmija im,”, tha pema “por nuk kam më asgjë që t’mund të të dhuroj... Nuk kam më fruta.”
“Dhëmbët e mi janë dobësuar për së tepërmi që të mund të ha fruta” tha fëmija.
“Nuk kam më degë” vazhdoi pema, “e nuk mund të kapesh e të lëkundesh në to.”
“Jam tepër i vjetër të lëkundem nëpër degë” tha fëmija.
“Nuk kam më trung, që të mund të ngjitesh në të”, tha pema.
“Jam tepër i lodhur që t’mund të ngjitem në trungje”, tha fëmija.
“Jam shumë e dëshpëruar”, fshau pema. “Kisha pasur shumë dëshirë të të dhuroja diçka ... por nuk kam më asgjë. Jam vetëm një cung i vjetër. Më vjen shumë keq...”
“Nuk më nevojiten më shumë gjëra”, tha fëmija. “Kam nevojë vetëm për një vend të qetë ku të mund të ulem dhe të pushoj. E ndjej veten shumë të lodhur”.
“Mirë, pra”, tha pema “mirë, pikërisht një cung i vjetër lypset që të mund të ulesh e të pushosh. Afrohu, o fëmija im, e ulu. Ulu e pusho”.
Fëmija bëri kështu.
E pema ishte e lumtur.

Shel Silverstein

[NoName]

MË PAK SE HIÇ


“Më thuaj, sa peshon një fjollë bore?” e pyeti një ditë trishtili pëllumbin.
“Më pak se hiç”, iu përgjigj pëllumbí.
Atëherë trishtili filloi t’i tregonte këtë ndodhi:
“Një ditë isha duke pushuar mbi degëzën e një pishe, kur filloi të bjerë borë. Jo një borë me duhi, jo. Por, një nga ato borërat shumë, shumë të lehta, si një ëndërr. Pasi nuk kisha asgjë më të mirë e më të mençur të bëja, fillova t’i numëroj fjollat që binin mbi degëzën time.
Ranë 3.751.952 fjolla.
Por, kur dal-ngadalë e me lehtësi ra mbi degëz e 3.751.953-ta - “më pak se hiç”, sikurse the ti, atëherë degëza e pishës u thye...”
Pasi i tha këto trishtili u ngrit në fluturim dhe iku.

Ndoshta në botë mungon vetëm një person që... Ndoshta mungon vetëm ti.

[NoName]

LUNDRA


Një mbrëmje, dy turistë që gjendeshin në një kamp në bregun e një liqeni, vendosën ta kalonin liqenin me një lundër që të shkonin e të pinin nga një gotë në restorantin që gjendej në bregun tjetër të liqenit.
Mbetën deri natën vonë e pasi zbrazën disa shishe me verë, dolën nga restoranti. Kur dolën, valëviteshin pak, por, megjithatë arritën të zinin vend në lundër, për t’ia filluar udhës së kthimit.
Filluan të vozitnin shumë fuqishëm. Të djerësitur e të turfulluar u munduan me vendosmëri për dy orë të tëra. Më në fund njëri prej tyre iu drejtua mikut të tij: “A nuk të duket se ishte dashur të arrinim në bregun tjetër që sa kohë më parë?” “Qartë!”, u përgjigj tjetri. “Por ndoshta nuk u kemi dhënë lopatave me mjaft energji?”
Atëherë së bashku i dyfishuan përpjekjet e u dhanë lopatave me shumë vendosmëri edhe për një orë të tërë. Por vetëm kur agoi dita, plot me habi, zbuluan se gjendeshin ende në të njëjtin vend.
Kishin harruar të zgjidhnin litarin e fortë i cili e lidhte lundrën e tyre me urën e bregut.

[NoName]

UNË NUK JAM I MARRË


Një ateist ra nga një shkëmb i thepisur. Ndërsa rrokullisej poshtë, arriti të kapte degën e një peme të vogël, dhe mbeti i varur mes qiellit dhe shkëmbinjve 300 metra më poshtë, i vetëdijshëm se nuk mund të rrezistonte gjatë.
Atëherë pati një ide.
“O Zot!”, thirri me sa zë kishte.
Qetësi! Asnjë përgjigje.
“O Zot!”, thirri përsëri. “Nëse egziston, më shpëto dhe unë të premtoj se do të besoj në ty dhe do t’i mësoj të tjerëve besimin. Të premtoj se do të bëj çfarëdo të më kërkosh”.
Përsëri qetësi! Menjëherë pas u tremb kur dëgjoi një zë të fuqishëm që gjëmonte në humnerë.
“Thonë të gjithë kështu kur janë në hall”.
“Jo, o Zot, jo!” thirri ai, duke marrë zemër. “Unë nuk jam si të tjerët. Nuk e shikon se kam filluar të besoj, sepse kam arritur të dëgjoj zërin tënd?. Tani nuk duhet të bësh asgjë tjetër veçse të më shpëtosh dhe unë do ta shpall emrin tënd deri në kufinjt e tokës duke vër në praktikë çdo fjalë tënden sado që ajo të më kushtojë”.
“Mirë, mirë”, tha zëri. “Do të të shpëtoj. Lëshoje degen se të mbaj unë”.
“Ta lëshoj degën?”, bërtiti njeriu i tronditur. “Po unë nuk jam i marrë ta lëshoj degën!”

[NoName]

'CLOWN'


Në dhomën e punës së një psikiatri të famshëm, një ditë u paraqit një njeri mjaft i drejtëpeshuar, serioz dhe elegant. Por, pas disa fjalive që tha, mjeku menjëherë e kuptoi se ai njeri ishte thellësisht i dëshpëruar nga një ndjenjë e thellë e melankonisë dhe nga një trishtim i vazhdueshëm e tundues.
Mjeku ia filloi punës së tij terapeutike më një vetëdije të plotë. Në fund të bisedës i tha pacientit të ri: “Përse nuk shkon sonte në cirkun që sapo ka arritur në qytetin tonë? Gjatë shfaqes së cirkut luan një kllaun shumë i famshëm i cili e ka argëtuar dhe e ka bërë të qeshë më se gjysmën e botës: këto ditë të gjithë flasin për të, sepse është i pashoq e i shkëlqyeshëm. Shko dhe shihe shfaqjen e tij. Shko, se me siguri ka për të të bërë shumë mirë. Ke për ta parë”.
Atëherë pacienti i tij shpërtheu në një vaj të thekshëm duke thënë: “Unë jam kllauni për të cilin e keni fjalën”.

[NoName]

SHPELLA E KALTËRT


Ishte një njeri i varfër e i thjeshtë. Në mbrëmje, pas një ditë pune të ashpër e të lodhshme po kthehej në shtëpi. Ishte i martuar, por edhe shumë i shqetësuar. Shikonte me inat njerëzit që kalonin me makina ose ata që ishin ulur në restorant.
“Ja, këta mund të thonë për vete se janë mirë” - thoshte ai. “Këta nuk dinë se ç’është vuajtja... Për ta është gjithçka është lule e trëndafila. Ee, po ta kishin në shpinë kryqin* (vuajtjet) që kam unë!”
Zoti i kishte dëgjuar gjihmonë ankimet e këtij njeriu, me shumë durim. Një mbrëmje vendosi ta priste para derës së shtëpisë së tij.
“O, je ti, o Zot?”, tha njeriu kur e pa. “As mos e merr mundin të më qetësosh. Ti e di mirë se sa i rëndë është kryqi të cilin ma ke ngarkuar që ta bart.” Njeriu ishte më i hidhëruar se kurrë.
Zoti i buzëqeshi me plot mirësi: “Eja me mua! Po të jap një mundësi tjetër që të mund të zgjedhësh kryqin që ti do” - i tha.
Njeriu papritmas u gjend në një shpellë të kaltër. Kishte një arkitekturë hyjnore. Dhe ishte e mbushur plot e përplot me kryqe: të vegjël, të mëdhenj, të mbushur me gurë të çmuar, të lëmuar, të shtrembër...
“Këta janë kryqet e njerëzve”, tha Zoti. “Zgjidhe një”.
Njeriu e hodhi në një mënyrë të vrazhdë kryqin e vet në një kënd të shpellës dhe pasi i fërkoi mirë duart, filloi zgjedhjen.
E provoi së pari një kryq të lehtë, porse ishte shumë i gjatë dhe zinte shumë vend. E vuri në qafë një kryq të ipeshkvit, por ishte shumë shumë i rëndë prej peshës së pëgjegjësisë e të flijimit. Një kryq tjetër, i lëmuar e i pëlqyeshëm në shikim të parë, por sapo e vuri në shpinë filloi ta therte sikur të ishte i mbushur plot me gozhda. E mori një kryq argjendi, që shëndriste, por e ndjeu veten se si pushtohej nga një ndjenjë e çuditshme vetmie dhe braktisjeje. E lëshoi menjëherë. Provoi dhe riprovoi, por çdo kryq kishte ndonjë të metë.
Pas shumë e shumë provave dhe përpjekjeve më në fund, prej një këndi gjysëm të errët, e nxori një kryq të vogël, pak të vjetëruar nga përdorimi. Nuk ishte shumë i rëndë e as që zinte shumë vend. Dukej sikur të ishte bërë pikërisht për të. Njeriu e vuri në krah me një ndjenjë ngadhënjimi. “Po e marr këtë!”, klithi me gëzim dhe doli me vrap nga shpella.
Zoti e shikoi me shikimin e tij shumë të ëmbël. E në atë moment, njeriu vërejti se e kishte marrë pikërisht kryqin e tij të vjetër, atë kryq që e kishte flakur tej kur hyri në shpellë dhe të cilin e kishte bartur gjatë tërë jetës.

[NoName]

DY MIQTË



Njëri quhej Frank dhe ishte njëzet vjeçarë. Tjetri, që ishte më i ri, quhej Ted dhe ishte tetëmbëdhjetëvjeçarë. Gjithmonë rrinin së bashku dhe ishin miq të ngushtë që nga shkolla fillore. Vendosën që së bashku të shkojnë në ushtri. Kur u nisën i premtuan vetvetes dhe prindërve se do të kujdeseshin për njëri-tjetrin.
Patën fat dhe përfunduan në të njëjtin batalion.
Batalioni i tyre qe dërguar në luftë. Ishte luftë e tmerrshme në mes rërës së zjarrtë të shkretëtirës. Për disa kohë Franku dhe Tedi mbetën në kampim të mbrojtur nga aviacioni. Por, një natë erdhi urdhëri që të ecnin përpara në territorin e armikut. Ushtarët ecën përpara tërë natën, nën kërcënimin e një zjarri të tmerrshëm plumbash dhe artilierie.
Në mëngjes batalioni u bashkua në një fshat. Por Tedi nuk ishte. Franku e kërkoi në çdo vend, në mes të të plagosurve, në mes të të vdekurve. Më në fund e gjeti emrin e tij të shkurar në listën e të humburve.
U paraqit tek komandanti.
“Kërkoj leje të dal në fushëluftim që të marr mikun tim”, tha.
“Është rrezik tepër i madh”, u përgjigj komandanti. “Atje jashtë është luftë e ashpër e mund të të humbas edhe ty”.
Por, Franku prapë se prapë doli. Pas disa orësh e gjeti Tedin të plagosur rënde, me një plagë vdekjeprurëse. E vuri në shpinë dhe filloi ta bartë. Por një plumb e goditi edhe atë. Edhe pse i plagosur arriti të shkojë deri tek batalioni i vet.
“A thua ia vlente të shkosh për të shpëtuar një të vdekur?” i bërtiti komandanti. “Tani po ju humbas që të dyve.”
“Po”, përshpëriti “sepse para se të vdiste Tedi më tha: O Frank, e kam ditur se do të vije’.

[NoName]

RRJETA E PESHKIMIT


Fjordi ishte zhytur në qetësinë e thellë të natës polare.
Uji përplasej lehtë në breg të detit. I mbështjellë me një vaktësi erëmirë të shtëpisë së tij të drurit, Hansi peshkatar thurte rrjetën për peshkimin e stinës së ardhshme. Ishte në fillimin e punës. Gruaja e tij e dashur, tashmë pushonte në varrezat e vogla afër kishës.
Papritur jehuan disa të qeshura të hareshme. Dera u hap dhe hyri Guandelina, vajza e dashur e tij, që mbante për dore Erikun, vëllanë e saj të vogël.
“Guandelinë, tani je në pushime verore. A ke dëshirë ta marrësh e ta thurësh rrjetën e peshkimit për stinën e ardhshme, ndërsa unë po shkoj ta rregulloj barkën.”
“Posi, o baba!”
Orët kalonin. Guandelina punonte me qëndrueshmëri e vullnet, lak pas laku, nyje pas nyje. Por, ditëve u shtoheshin ditët. Litari ishte i ashpër. Gjilpëra për përshkim ishte i vrazhdë, e duart i dhimbnin gjithnjë e më shumë. Shoqet e saj afroheshin afër derës: “Guandelinë, eja të lozim së bashku!”. Gojëzat e rrjetës zbuteshin gjithnjë e më shumë, nyjet ishin gjithnjë e më të çliruar, ndërsa litari gjithnjë e më i padepërtueshëm.
Arriti pranvera. Fjordi shndriti me rrezet e para të diellit. Peshkimi filloi prapë. Shumë krenar për punën që kishte bërë e bija e tij, shumë e dashur, Hansi peshkatar e ngarkoi rrjetën e re të peshkimit në lundrën e tij të vjetër.
“Eja me mua, Eriku im i vogël, për peshkimin tonë të parë!”
Plot me gëzim djaloshi kërceu dhe hipi në lundër. Lundra rrëshqiti mbi ujë. Rrjeta u zhyt në valët e detit. Eriku duartrokiste duke parë peshqit se si kërcenin në rrjetën e mbushur plot e përplot.
“Peshkim i shkëlqyeshëm! Më ndihmo ta nxjerr rrjetën, o bir!”
Ndërsa Eriku po e tërhiqte rrjetën, duke i dhënë me sa fuqi kishte, e i mposhtur nga pesha e rëndë e rrjetës ... plluf - ra në ujë, mu në mes të rrjetës.
“S’ka gjë!”, mendoi baba Hansi, ndërsa me shpejtësi e tërhiqte rrjetën në lundër. “Rrjeta është e qëndrueshme. E ka thurur Guandelina ime vetë me duart e saj: Eriku do të dalë së bashku me peshq!”
Rrjeta doli prej ujit me lehtësi. ... Në fund kishte mbetur vetëm një e çarë e madhe. Nyjet e lidhura keq ishin hapur. Leqet që nuk ishin thurur mirë ishin zgjeruar. Ndërsa Eriku i vogël tashmë pushonte në fund të detit.
“Ah, po ta kisha lidhur çdo nyje me dashuri!”, qante me dëshpërim Guandelina.


Në jetën e përditshme thuret rrjeta e amshimit. Çdo ditë është një nyje. Mund edhe të mos i kushtosh rëndësi fare, porse dita e peshkimit do të vijë e do të varet edhe prej asaj se si ke gërshëtuar këtu poshtë, e sot.

[NoName]

SI MUND TA GJEJ ZOTIN


Çdo ditë nxënësi i bënte të njëjtën pyetje mësuesit të vet: “Si mund ta gjej Zotin?”. Dhe çdo ditë e merrte të njëjtën përgjigje misterioze: “Duhet ta dëshirosh”.
“Por unë e dëshiroj me gjithë zemrën time, apo jo? Atëherë, përse nuk e gjej?”
Një ditë ndërsa mësuesi ishte duke u larë në lum së bashku me nxënësin e tij, e zhyti kokën e nxënësit në ujë dhe e mbajti të zhytur ndërsa ai përplasej dëshpërueshëm për t’u liruar.
Të nesërmën ishte mësuesi ai që e filloi bisedën: “Përse përplaseshe në atë mënyrë kur ta mbaja kokën të zhytur në ujë?”
“Sepse kërkoja me vrull dhe dëshpërim ajrin!”
“Kur të jepet hiri ta kërkosh Zotin, ashtu sikurse e kërkoje ajrin, atëherë do ta gjesh.”