Meditime të krishtera

[NoName]

NJË LETËR DASHURIE

Për ditëlindje një princeshë mori prej të fejuarit të saj një kuti shumë të rënde dhe të një forme të çuditshme.
E padurueshme nga kurreshtja e hapi, dhe gjeti ... një gjyle topi. E dëshpruar dhe e tërbuar nga hidhërimi, e hodhi për tokë gjylen e zezë të bronzit.
Kur ra në tokë mbuloja e jashtme u hap e prej saj doli një top argjendi më i vogël. Princesha e kapi menjëherë. Duke e sjellur nëpër duar e shtypi lehtë mbi sipërfaqe. Sfera e argjendit u hap dhe prej saj doli një kuti me mbështjellëse të artë.
Kësaj radhe princesha e hapi kutinë me shumë lehtësi. Brenda, mbi një shtresë të butë kadifeje të zezë, ndriçonte një unazë e mbushur plot me xhevahirë të shkëlqyeshëm, të cilët së bashku formonin dy fjalë të thjeshta: TË DUA.


Shumë gjëra, që në shikim të parë na duken të vështira e të pakuptueshme, fshehin në brendësinë e tyre visare shumë të çmueshme.
Kur e marrim Biblë në dorë në fillim na duket si një gjyle topi e madhe dhe e rëndë, e formuar jo prej bronzi por prej letre. Nevojitet që të kërkojmë me kujdes visarin që fsheh brenda. Në fund me siguri do të mbesim të befasur me porosinë e saj: ZOTI TË DO.



Meditimet jane marre nga: www.ForumiKatolik.net - Forumi Katolik Rinor

[NoName]

NJË UDHËTIM GËZIMI


Një ditë një fshatar u paraqit para derës së një kuvendi dhe trokiti fuqishëm. Kur frati që ishte derëtarë e hapi derën e rëndë të punuar me dru lisi, fshatari i tregoi duke qeshur , një vile rrushi të mrekullueshme.
“O frat derëtar”, tha fshatari, “a e di se kujt dëshiroi t’ia dhuroj këtë vile rrushi që është më e mira në gjithë vreshten time?”
“Ndoshta abatit* (eprorit të kuvendit) ose ndonjë frati tjetër në kuvend”.
“Jo. Dëshiroj ta dhuroj ty!”
“Mua?” Frati derëtar u skuq i tëri prej gëzimit. “Dëshiron të ma dhurosh pikërisht mua?”
“Po si, sepse ti gjithmonë je sjellë me mua si mik e më ke ndihmuar kur të kërkoja ndihmë. Kam dëshirë që kjo vile rrushi të të sjellë pak gëzim”. Gëzimi i thjeshtë e i pastër që e shihte në fytyrën e fratit derëtar e shëndriste edhe atë.
Frati derëtarë e vuri vilen e rrushit në një vend ku mund ta shikonte dhe ta rishikonte me admirim tërë mëngjesin. Ishte me të vërtetë një vile e mrekullueshme. Kur në një çast i lindi një ide: “Përse nuk ia çoj këtë vile abatit që ta gëzojë pak edhe atë?”
E mori vilen dhe ia çoi abatit. Abati u gëzua me të vërtet shumë. Por, atij iu kujtua se në kuvend kishin një frat të sëmurë dhe mendoi: “Do t’ia çoj atij vilen kështu do të marrë pak fuqi.” Kështu vilja e rrushit udhëtoi, prapë. Por, nuk mbeti gjatë në dhomën e fratit të sëmurë. Ky mendoi se kjo vile me siguri do ta gëzonte shumë fratin kuzhinier, i cili i kalonte ditët duke u djersitur mbi vatër për të përgatitur ushqimin për bashkëvëllezërit e tij, dhe ia dërgoi. Por, frati kuzhinier ia çoj fratit sakristan që ta gëzonte edhe atë pak, e ky i fundit ia çoj fratit më të ri të kuvendit e i cili prapë ia dhuroi një frati tjetër... e kështu dorë pas dore deri sa frati kopshtar nuk ia çoj fratit derëtar, që edhe ai të gëzohej pak. E kështu përfundoi udhëtimi i viles. Një udhëtim gëzimi.

Mos prit që t’ia fillojë dikush tjetër. Sot të përket ty që ta fillosh udhëtimin e gëzimit. Shumë herë mjafton vetën një shkëndijë e vogël që të bëjë një eksplozion të madh. Dashuria është e vetmja gjë që shumëzohet me pjesëtim. Është dhurata e vetme që sa më shumë që e harxhon, aq më shumë fiton; sa më shumë të japësh aq më shumë pranon...


(vazhdon)

[NoName]

“Zoti është një baba që dashuron sikurse një nënë” - tha një ditë një vogëlushe në katekizëm.
Ndoshta në veten tënde nuk gjen gjëra që të pëlqejnë, por për Zotin je krijesa më e bukur në Gjithësi.

[NoName]

DY TRUMCAKËT


Dy trumcakë rrinin të kënaqur duke u freshkuar pak në të njëjtën pemë, që ishte një shelg.
Njëri rrinte në maje të pemës e tjetri poshtë në bigëzim të degëve.
Pas pak kohe trumcaku që qëndronte lart në maje të pemës, për ta thyer akullin pasi kishte pushuar tha: “O, sa të bukura që janë këto gjethe të gjelbra!”
Trumcakut që rrinte poshtë këto fjalë iu dukën ngacmim, prandaj edhe ju përgjigj në mënyrë të prerë: “A mos je i verbër? A nuk e sheh se janë të bardha?”
Ndërsa ai që rrinte lart i tha i zemëruar: “I verbër je ti, sepse gjethet janë të gjelbra”.
“Vë bast puplat e bishtit se janë të bardha. Ti nuk kupton asgjë. Ti je i marrë” - ndërhyri trumcaku që rrinte poshtë me sqep të ngritur lart.
Trumcakut që rrinte në maje të pemës filloi t’i vlonte gjaku dhe pa menduar dy herë u lëshua fluturim mbi kundërshtarin e tij për t’i dhënë një mësim të mirë. Trumcaku tjetër nuk lëvizi. Kur ishin afër, njëri përballë tjetrit, me puplat e qafës të shpupurishura prej zemërimit para se t’ia fillonin dyluftimit ndodhi që të shikonin në të njëjtin drejtim, të shikonin lartë.
Trumcaku që vinte prej së larti e lëshoi një: “Oh” që shprehte mrekullim: “Shiko, shiko, po këto qenkan të bardha.
Atëherë i tha mikut të tij: “Provo dhe eja me mua atje lart, ku isha unë më parë.”
Fluturuan mbi degën më të lartë të shelgut e këtë herë thanë qe të dy së bashku: “Shiko, shiko po këto qenkan të gjelbra”.


Mos gjyko askënd para se të kesh ecur në këpucët e tij.

[Zemrushja]

NoName pergezime edhe per kete teme se qenka shume e bukur. I lexova te gjitha keto qe ke shkruar dhe me pelyen shume.

[NoName]

KATËR PRINCAT


Katër princa ishin në kërkim të një specializimi në të cilin nuk do të kishin askënd të barabartë që të mund të matej me ta. I thanë njëri-tjetrit: “Të dalim në zbulim të botës e të mësojmë shkencën më të madhe”.
Kështu pasi caktuan vendin dhe kohën ku do të takoheshin në të ardhmen, katër vëllezërit u shpërndanë çdonjëri në një drejtim të ndryshëm.
Koha kaloi.
Pas një viti, një muaji e një dite, katër vëllezërit u takuan në vendin e caktuar dhe filluan ta pyesin njëri-tjetrin se çfarë kishin mësuar.
“Unë e kam mësuar një shkencë”, tha i pari “një shkencë që bën të mundshme që edhe me një copë të vetme ashti të ndonjë gjallese ta krijoj menjëherë mishin që e mbulon”.
“Unë” tha i dyti, “di të bëj që të rritet lëkura e asaj qënie por edhe qimet, nëse ai është i mbuluar me mish”.
I treti tha: “Unë jam i aftë të krijoj gjymtyrët, po qe se kam mishin, lëkurën dhe qimet”.
“E unë”, përfundoi i katërti, “di që t’i jap jetën asaj krijese nëse forma e saj është e plotë me gjymtyrë”.
Atëherë, katër vëllezërit shkuan në mal për të gjetur ndonjë copë ashti e cila do t’i tregonte aftësitë e tyre.
Nuk qe vështirë. Pas disa hapave gjetën një copë ashti dhe e morën menjëherë. As që u interesoi se i kujt mund të ishte. Ishin të rrëmbyer aq shumë nga shkenca saqë nuk menduan aspak për këtë gjë.
Njëri prej tyre ia shtoi mishin ashtit, i dyti e krijoi lëkurën dhe qimet, i treti e kompletoi me gjymtyrët e përshtatshme, ndërsa i katërti i dha jetën një ... një luani.
Pasi e shkundi mirë jelen e dendur, bisha e egër u ngrit me gojën e saj kërcënuese, dhëmbët e saj të mprehtë e me fuqitë të tmerrshëm dhe u hodh mbi krijuesit e saj.
I mbyti të gjithë e pastaj e kënaqur dhe e ngopur u zhduk në mal.

[NoName]

BEFASIA NË MES TË SHKRETËTIRËS


Një njeri kishte humbur në shkretëtirë dhe po tërhiqej zvarrë dy ditë të plota mbi rërën e zjarrtë dhe përvëluese. Tashmë kishte arritur në pikën e fundit të fuqisë. Papritmas pa përpara vetes një tregtar që po shiste kravata. Nuk kishte me vete asgjë tjetër: vetëm kravata. U mundua menjëherë që t’i shiste një njeriut të shkretë që ishte duke vdekur nga etja.
Me gjuhë të tharë e më fyt të shkrumuar, njeriu e zuri për të marrë: “A thua i shitet kravata një njeriu që është duke vdekur nga etja?” Tregtari i rrudhi krahët dhe vazhdoi udhën e tij nëpër shkretëtirë.
Në mbrëmje, udhëtari i etur që po hiqej zvarrë mbi rërë, e ngriti kokën dhe mbeti i shtangur nga befasis: gjendej në shesh të një restoranti luksoz, me një park të mbushur plot e përplot me makina.
Një ndërtesë madhështore, plotësisht e vetmuar në mes të shkretëtirës.
Njeriu u ngjit me shumë mund deri tek dera, e pothuajse i alivanosur, gjëmoi:
“Ujë, ujë ju lutem?”
“Më vjen keq, zotëri”, iu përgjigj derëtari shumë i sjellshëm “këtu nuk mund të hyni pa kravatë”.


Kur të dëshirojmë të hyjmë në “Hotelin e Zotit” a thua do të na thonë: “Më vjen keq, këtu nuk mund të hyni pa zemër të përtërirë”.

[marcus1]

DY TRUMCAKËT


Dy trumcakë rrinin të kënaqur duke u freshkuar pak në të njëjtën pemë, që ishte një shelg.
Njëri rrinte në maje të pemës e tjetri poshtë në bigëzim të degëve.
Pas pak kohe trumcaku që qëndronte lart në maje të pemës, për ta thyer akullin pasi kishte pushuar tha: “O, sa të bukura që janë këto gjethe të gjelbra!”
Trumcakut që rrinte poshtë këto fjalë iu dukën ngacmim, prandaj edhe ju përgjigj në mënyrë të prerë: “A mos je i verbër? A nuk e sheh se janë të bardha?”
Ndërsa ai që rrinte lart i tha i zemëruar: “I verbër je ti, sepse gjethet janë të gjelbra”.
“Vë bast puplat e bishtit se janë të bardha. Ti nuk kupton asgjë. Ti je i marrë” - ndërhyri trumcaku që rrinte poshtë me sqep të ngritur lart.
Trumcakut që rrinte në maje të pemës filloi t’i vlonte gjaku dhe pa menduar dy herë u lëshua fluturim mbi kundërshtarin e tij për t’i dhënë një mësim të mirë. Trumcaku tjetër nuk lëvizi. Kur ishin afër, njëri përballë tjetrit, me puplat e qafës të shpupurishura prej zemërimit para se t’ia fillonin dyluftimit ndodhi që të shikonin në të njëjtin drejtim, të shikonin lartë.
Trumcaku që vinte prej së larti e lëshoi një: “Oh” që shprehte mrekullim: “Shiko, shiko, po këto qenkan të bardha.
Atëherë i tha mikut të tij: “Provo dhe eja me mua atje lart, ku isha unë më parë.”
Fluturuan mbi degën më të lartë të shelgut e këtë herë thanë qe të dy së bashku: “Shiko, shiko po këto qenkan të gjelbra”.


Mos gjyko askënd para se të kesh ecur në këpucët e tij.

Më pëlqeu kjo histori, por unë do doja ta interpretoja edhe nga një këndvështrim tjetër.

Shpesh herë të Krishterët grinden me njëri tjetrin për doktrina të ndryshme. Disa thonë është kështu duke sjellë edhe vargje nga bibla, disa të tjerë thonë se është ndryshe, edhe ata duke sjellë vargje të tjera nga bibla.

Gabimi tek ne, qëndron se ne nuk i shohim gjërat me syrin e Perëndisë, por me syrin dhe logjikën tonë. Ne i shohim ato doktrina vetëm nga njëri këndvështrim si njerëz që jemi, por nuk mundemi të shohim edhe anën tjetër të gjërave pasi shikimi ynë është i kufizuar. Kështu ne arrijmë në atë pikë sa t'u japim rëndësi kaq të madhe doktrinave të ndryshme sa që të mos lejojmë të Krishterë të dogmave të tjera në grupin tonë, duke i quajtur ata heretikë.

Duke u fokusuar pra në doktrina të ndryshme, ne mohojmë vetë vëllezërit dhe motrat tona duke i akuzuar ata si heretikë. Dhe Krishti ka thënë se kush mohon më të voglin në mbretërinë e Tij, ka mohuar vetë Krishtin.

[NoName]

Më pëlqeu kjo histori, por unë do doja ta interpretoja edhe nga një këndvështrim tjetër.

Shpesh herë të Krishterët grinden me njëri tjetrin për doktrina të ndryshme. Disa thonë është kështu duke sjellë edhe vargje nga bibla, disa të tjerë thonë se është ndryshe, edhe ata duke sjellë vargje të tjera nga bibla.

Gabimi tek ne, qëndron se ne nuk i shohim gjërat me syrin e Perëndisë, por me syrin dhe logjikën tonë. Ne i shohim ato doktrina vetëm nga njëri këndvështrim si njerëz që jemi, por nuk mundemi të shohim edhe anën tjetër të gjërave pasi shikimi ynë është i kufizuar. Kështu ne arrijmë në atë pikë sa t'u japim rëndësi kaq të madhe doktrinave të ndryshme sa që të mos lejojmë të Krishterë të dogmave të tjera në grupin tonë, duke i quajtur ata heretikë.

Duke u fokusuar pra në doktrina të ndryshme, ne mohojmë vetë vëllezërit dhe motrat tona duke i akuzuar ata si heretikë. Dhe Krishti ka thënë se kush mohon më të voglin në mbretërinë e Tij, ka mohuar vetë Krishtin.

liveintwoplaces,

me ne fund nje mesazh qe meriton vemendjen ("Udhekryq dhe fjalekryq"). : )

Kjo lëvizje është detyrë e të gjithë të krishterëve, sepse këtë e dëshiroi edhe Jezu Krishti kur iu lut Atit në Darkën e mbrame: «që të gjithë të jenë një» (Gjn 17,21).

Ndasia në mes të kishterëve është skandal (shkandull) për botën dhe njëherëit pengesë për ungjillëzim.


me respekt!
NoName

[NoName]

E GJITHË FORCA


Një vogëlush përpiqej që t’i ndërronte vendin një vazoje me lule që ishte shumë e rëndë. Aty pranë tij rrinte babai i tij i cili e vërente në qetësi. Vogëlushi i dha me gjithë fuqinë që kishte, turfullonte nga zemërimi, murmuriste por nuk arrinti ta lëvizte vazon as një centimetër.
Pasi vogëlushi u dorëzua babai e pyeti: “Duhet ta përdorësh gjithë forcën?”
“Po unë e përdora gjithë forcën, por, kot së koti” u përgjigj fëmija.
“Jo”, u përgjigj babai. “Nuk e përdore gjithë forcën, sepse nuk më kërkove të të ndihmoj.”