Meditime të krishtera

[NoName]

MIU



Një mi shtëpiak, bujar dhe i sjellshëm e me pamje të hijshme ndërsa po i ikte maces një ditë të bukur përfundoi në qilarin e një shtëpie të pasur.
Atje, për shkak të errësirës, përfundoi brenda një pellgu të një brandy të shkëlqyeshëm që kishte dalë nga një shishe druri të rrokullisur për tokë.
Miu i mirë së pari i dha një të lëpirë atij lëngu aq kurreshtar. I pëlqeu shija. Kishte një shije të fortë dhe të vendosur, zbriste në fyt si zjarr.
Pasi kishte “pirë” pellgun, miu u drejtua, rrahu gjoksin me grushta, e egërsoi fytyrën dhe bërtiti me të madhe: “Ku është maçoku?”

[NoName]

NËN STUFË



Të rinjve që shkonin tek ai për herë të parë, Rabbi Bunam u tregonte këtë histori që i kishte ndodhur Rabbi Ezekisë, të birit të Rabbi Jekelit të Krakovës. Pas shumë e shumë vitesh mjerimi të ashpër e skamjeje, të cilët nuk e kishin thyer besimin e tij në Zotin, Rabbi Ezekia, i biri i Jekelit, pa një ëndërr në të cilën mori një urdhër që të shkonte në Vjenë për të kërkuar një thesar që gjendej nën urën e famshme historike të Luigjit VIII.
Kur ëndërra u përsërit për të tretën herë, Ezekia u ngrit, u vu në ecje dhe arriti këmbë në Vjenë. Por, ura ishte e përgjuar ditë e natë nga rojet e mbretit e kështu ai nuk kishte guxim të gërmonte në vendin që i ishte dëftuar. Megjithatë, çdo mëngjes kthehej tek ura, duke u sjellur rreth saj deri në mbrëmje. Më në fund, komandanti i rojeve, që e kishte vërejtur sjelljen e tij të çuditshme rreth urës, iu afrua dhe shumë miqësisht e pyeti se mos kishte humbur diçka apo mos po priste ndokënd. Atëherë Ezekia ia tregoi ëndrrën që e kishte shtyrë të vinte deri këtu prej tokës së tij të largët. Me të dëgjuar ëndrrën komandanti shpërtheu në një të qeshur të fortë:
“E ti, o i shkretë, për t’i dhënë të drejtë një ëndrre ke ardhur gjer këtu këmbë? Ha, ha, ha! E ke shumë gabim që u beson ëndrrave! Sipas mendimit tënd, atëherë edhe unë ishte dashur ta dëgjoj një ëndërr sipas së cilës ishte dashur të vihesha në ecje për të shkuar në Krakovë, në shtëpi të një hebreu, të njëfar Ezekie, të birit të Jekelit, për ta kërkuar një thesar nën stufën e tij. Ezekia, i biri i Jekelit, po tallesh? Mund ta marr me mend veten duke hyrë dhe duke bërë rrëmujë në çdo shtëpi të një qyteti në të cilin gjysma e hebrenjve quhen Ezeki e gjysma tjetër Jekel!” Dhe filloi prapë të qeshte.
Me të dëgjuar këto fjalë, Ezekia e përshëndeti, u kthye në shtëpi të vet dhe kërkoi nën stufë. E gjeti thesarin, e mori dhe me të ndërtoi një sinagogë (shenjtërore hebreje) në fshatin e tij.

[NoName]

BASHKËPUNIMI


Burrë e grua në shkallë merreshim me një arkë të rënde. I vërejti kunati.
“Po ju ndihmoj”, tha dhe u lëshua vrap për t’u ndihmuar. E kapi një kënd të arkës.
Pas disa minutave, të paaftë të lëviznin arkën e lëshuan poshtë për të pushuar pak.
“Sa punë e vështirë të ngrihet lart kjo arkë!” komentoi kunati.
Burri dhe gruaja ia shpërthyen gazit: “Ne ishim duke u munduar ta zbrisnim poshtë”.


Miqtë nuk shikohen në sy, por shikojnë së bashku në të njëjtin drejtim.
Një çift i të fejuarish pyeti: “Çfarë duhet bërë që të zgjasë dashuria jonë?”
“Duani së bashku gjërat e tjera”, u përgjigj mësuesi.

[NoName]

MË JEP HIRIN TA NDËRROJ VETEN TIME


Bajazidi i urtë tregonte:
“Kur isha i ri, isha një revolucionar e të gjitha lutjet e mia që ia bëja Zotit ishin: ‘O Zot, më jep fuqi ta ndërroj botën’.
Kur iu afrova moshës së mesme dhe vura re se gjysma e jetës sime kishte kaluar pa ndërruar asgjë, e ndërrova lutjen time: ‘O Zot, më jep hirin të ndërroj të gjithë ata që janë në kontakt me mua. Vetëm familjen time dhe miqtë e mi e do të jem i kënaqur’.
Tani që u plaka dhe ditët e mia janë të numëruara, kam filluar ta kuptoj se sa i marrë kam qenë. Lutja ime e vetme që bëj tani është: ‘O Zot, më jep hirin ta ndërroj veten time’. Po të isha lutur kështu që në fillim, nuk do ta kisha humbur kot jetën time.”


Po të mendonte çdo njeri për ta ndërruar veten, mbarë bota do të ndërrohej.

[NoName]

SI KAPEN MAJMUNËT



Gjuetarët kanë shpikur një mënyrë gjeniale dhe të pagabueshme për të zënë majmunë. Pasi të kenë gjetur zonën e pyllit në të cilën më së shpeshti mblidhen majmunët, i zhysin në tokë vazot me grykë të gjatë e të ngushtë. Me shumë kujdes i mbulojnë ato me dhé duke e lënë të lirë vetën grykën të ngritur në lartësi të barit. Pastaj në vazo hedhin oriz dhe rrushk, gjëra që majmunët i hanë me shumë shije.
Kur gjuetarët shkojnë, majmunët kthehen. Kurreshtarë siç janë për natyrë, fillojnë t’i analizojnë vazot e, pasi të kuptojnë se ç’gjëra të shijshme kanë brenda, e fusin dorën brenda dhe e rrëmbejnë një grusht të madh me ushqim, grushtin më të madh që munden. Porse gryka e vazos është shumë e ngushtë. Një dorë e zbrazët rrëshqet brenda, por kur është e mbushur nuk mund të dalë jashtë assesi.
Atëherë majmunët fillojnë të tërheqin e të tërheqin, por kot.
Në atë moment gjuetarët, të cilët presin të fshehur diku në afërsí, hidhen shpejt me vrap dhe i zënë shumë lehtë. Sepse ata përplasen me dhunë për t’u liruar, por as që u shkon mendja një moment ta hapin dorën e të lëshojnë atë që kanë në grusht.

[NoName]

TAKIMI


Një legjendë e vjetër arabe tregon një histori të trishtuar për kalorësin e Sulltanit të Bagdadit.
Një ditë kalorësi i ri u hodh i shqetësuar para këmbëve të zotërisë së tij, i cili e donte shumë, duke i kërkuar hua kalin e tij të famshëm, atë që kur vraponte ishte aq i shpejtë saqë dukej se po fluturonte.
“Ç’të duhet?” - e pyeti Sulltani.
“E takova vdekjen në kopsht. Kur më pa bëri një shenjë drejt meje. Me kalin tënd do të iki në Bassorë e do të fshihem në treg. Aty vdekja nuk do t’mund të më gjejë”
Sulltani ia dha kalin e vet të luftës djaloshit i cili u nis menjëherë me vrap të madh. Sulltani zbriti në kopsht ku dhe e gjeti vdekjen duke pritur.
“Përse iu kërcënove kalorësit tim?” - i tha.
“Unë nuk iu kërcënova aspak”, u përgjigj vdekja. “Vetëm se i ngrita duart lart nga habia. Nuk e kisha të qartë si është e mundur që ai të jetë ende këtu, kur unë e kam me të takimin pas pesë orëve në sheshin e tregut të Bassorës...”.

[NoName]

ZGJEDHJA E PIKTORIT


Leonardo da Vinçi i famshëm kishte pranuar të pikturonte me afresk sallën e ngrënies së kuvendit të shën Marisë së Hireve në Milano, me një vizatim të madh që e paraqiste Darkën e Fundit të Jezusit me aspostujt e tij.
Dëshironte që me atë afresk të bënte një kryevepër e për këtë arsye punonte shumë ngadalë e me shumë kujdes. Sado që fretërit e kuvendit ishin të padurueshëm vizatimi përparonte shumë ndadalë.
Për fytyrën e Jezusit Leonardo kishte kërkuar me muaj të tërë një shembull. Një fytyrë që do të kishte të gjitha cilësitë e nevojshme: një fytyrë që shprehte forcë e butësi, përshpirtëri dhe fuqi ndriçuese ...
Më në fund e gjeti dhe Jezusit i dha formën e fytyrës së Anxhelos, një djaloshi të sinqertë e të pastër që e kishte takuar në rrugë.
Pasi përfundoi së pikturuari Jezusin, Leonardo filloi të sillej nëpër lagjet më famëkeqe të Milanos e nëpër pijetoret më të dyshimta. E kërkonte një fytyrë të përshtatshme për Judën, nxënësin qe e tradhtoi Jezusin. Kërkonte një fytyrë e cila shprehte shqetësim e zhgënjim, fytyrën e një njeriu të gatshëm ta tradhëtojë edhe mikun e tij më të ngushtë.
Pas shumë netësh, në mes të faqezinjve e maskarenjve të çdo lloji, Leonardi e gjeti fytyrën që e dëshironte për Judën tradhëtar.
E mori me vete në kuvend dhe u bë gati për ta pikturuar. Në atë moment, vërejti se në sytë e atij njeriu po rridhnin lotë.
“Pse qan?”, e pyeti Leonardo, duke ia hedhur sytë asaj fytyre kërcënuese.
“Unë jam Anxhelo”, murmuriti njeriu. “I njëjti person që të ka shërbyer si model për fytyrën e Krishtit”.

Një shpirt i bukur e bën fytyrën shumë të bukur.

[NoName]

“Kemi mësuar të fluturojmë si zogj e të notojmë si peshq, por nuk e kemi mësuar artin të jetojmë si vëllezër.” (Martin Luther King)

[NoName]

Ka njerëz që prej katit të pestë të hedhin vazon e luleve në kokë e atëherë të thonë: “Ja, po të të fal një trëndafil”

[NoName]

LUTJA E FSHATARIT


Famullitari i shenjtë i Arsit, Gjon Vianey, shpesh në kishë takonte një fshatar të thjeshtë të famullisë së tij. I gjunjëzuar në një kishë para tabernakullit, ky njeri i mirë rrinte i palëvizshëm me orë të tëra, e as që i lëvizte buzët.
Një ditë famullitari e pyeti: “Ç’bën këtu kaq gjatë?”
“Shumë thjeshtë: Ai më shikon mua e unë e shikoj atë”.