Meditime të krishtera

[NoName]

THUMBI


Një tregtar kishte bërë një treg të mirë: kishte shitur tërë mallin dhe trasta e tij ishte e mbushur plot me monedha argjendi.
Dëshironte të kthehej në shtëpi para se të errësohej dhe kështu vendosi të vihej pa përtesë në udhëtim. E lidhi mirë trastën e tij për shalë të kalit, pastaj e goditi dhe u nis me të katërtat.
Rreth mesditës kaloi nëpër një qytet. Kujdestari i kalit të shalës që ishte kujdesur për kalin e tij duke e mbajtur për fre, i bëri të ditur një gjë:
“Zotëri, kalit tuaj i mungon një thumb në patkoin e këmbës së pasme të majtë!”.
“Lëre, lëre se mirë është - ia ktheu tregëtari - edhe për këto gjashtë leg* që më kanë mbetur t’i bëj, patkoi do të qëndrojë mjaft mirë. Jam shumë me ngutje”.
Pas disa orësh, tregëtari u ndalua në një bujtinë dhe i dha një racion tërshërë kalit të tij. Kujdestari i kuajve të stallës erdhi dhe i tha:
“Zotëri, në këmbën e pasme të majtë, kalit tuaj i mungon patkoi. Nëse dëshironi mund t’ia ngjes unë”.
“Jo, jo - tha tregëtari – jam shumë me ngutje, e kali im jam i sigurtë se është i aftë të durojë në këtë gjendje edhe dy legat që më kanë mbetur”.
I hipi kalit në shpinë dhe e vazhdoi rrugën, por pas pak kohe kali filloi të çalonte. Nuk çaloi gjatë, kur filloi ta lëshonte këmba. Nuk pat kaluar shumë kohë kur u rrëzua dhe e theu këmbën. Kështu tregëtari ishte i detyruar ta braktiste. E vuri trastën mbi shpinë, por u bë natë dhe ndërsa ai po kalonte nëpër një mal të rrezikshëm e zunë dy hajdutë dhe i morën gjithçka kishte, duke filluar prej trastës me monedha argjendi deri tek rrobat e trupit. Kështu të nesërmen arriti në shtëpi pa të holla, pa kalë e pothuajse lakuriq. I tërbuar nga hidhërimi thoshte:
“E gjithë kjo për shkak të një thumbi të mallkuar”.


* - njësi matjeje.

[NoName]

LUTJA

“I dashuri Jezus Fëmijë, të falënderoj për vëllain që ma dhurove për Krishtlindje, por unë në lutje të pata kërkuar që të më dërgoje një qen”. I yti Fabricio.

[NoName]

ZOTI THOTË JO



Andrea kishte vetëm një dëshirë të madhe: një biçikletë. Ishte kjo biçikleta me ngjyrë të verdhë e me paisje shumë të mira, të cilën e kishte parë në një vitrinë në qytet. Nuk mund ta largonte më nga mendja. Biçikletën e verdhë e ëndërronte, e shihte më qumësht të mëngjesit, e shihte në figurën e Lekës së Madh që ishte në libër të historisë.
Nëna e Andresë kishte shumë gjëra për të paguar dhe shpenzimet rriteshin çdo ditë e më shumë. Kështu që nuk mund të blinte një biçikletë aq të shtrenjtë sikurse ishte ajo që e ëndërronte Andrea.
Andrea e dinte mirë se sa vështirësi kishte nëna, dhe për këtë arsye vendosi që biçikletën t’ia kërkonte drejtpërdrejt Zotit: për Krishtlindje. E filloi lutjen e tij gjatë tërë kohës së Ardhjes* (katër javët që i paraprijnë festës së Krishtlindjes) dhe çdo mbrëmje lutjeve të tij të zakonshme i shtonte edhe një pjesë: “... Le të bie në mend, o Zot, që për Krishtlindje të më sjellësh biçikletën e verdhë. Amen.”
Çdo mbrëmje nëna e dëgjonte lutjen e Andresë dhe gjithmonë tundte kokën e mërzitur. Nëna e dinte se Krishtlindja do të ishte një ditë e dhimbshme për Andrenë. Nuk do të fitonte biçikletën e kështu vogëlushi do të mbetej i dëshpëruar thellësisht, me të dhe me Zotin.
Erdhi dita e Krishtlindjes e natyrisht Andrea nuk fitoi asnjë biçikletë.
Në mbrëmje, fëmija u gjunjëzua, si zakonisht afër shtratit të tij të vogël që t’i bënte lutjet e tij.
“Andre, - iu afrua ngadalë dhe shumë ëmbël nëna - besoj se nuk je i kënaqur që nuk e fitove biçikletën për Krishtlindje. Shpresoj të mos jesh hidhëruar me Zotin, pse ai nuk të është përgjigjur në lutjet e tua”.
Andra e shikoi nënën i habitur: “Oh jo, jo, nënë. Unë nuk jam i hidhëruar aspak me Zotin. Ai më është përgjigjur në lutjen time. Zoti më ka thënë: ‘Jo!’.”

[NoName]

PROBLEMI


Një hebre i mirë erdhi një ditë me vrap tek rabbini i tij dhe i tha: “Rabbi, ka ndodhur një gjë e tmerrshme. Biri im dëshiron të martohet me një të krishterë!”.
“Biri yt, thua?” - iu përgjigj rabbini. “Po a nuk e sheh birin tim. Unë jam kryetari i bashkësisë, të gjithë më shikojnë mua e në familjen time si shembull. E biri im, edhe ai dëshiron të martohet me një të krishterë e të pagëzohet”.
Hebreu i mirë heshti për një çast, pastaj krejt i hutuar tha: “Të gjithë vijnë tek ti me problemet e tyre, e ti çfarë bën kur ke një problem kaq të madh sikur ky? Ti kujt i drejtohesh?”.
“E çka mendon se duhet të bëj? I drejtohem Zotit”.
“E... e çka të tha Zoti”.
“Zoti më u përgjigj: ‘Biri yt thua? ... Po a nuk e sheh Birin tim?’.’


Misteri i Mishërimit është i tëri këtu: Çkado që t’i thuash Zotit, Ai të përgjigjet: “Edhe unë!”.

[NoName]

BETIMI



Një perandor i vjetër kinez, një ditë u betua: “Do t’i pushtoj e do t’i zhduk prej mbretërisë sime të gjithë armiqtë e mi!”.
Pas pak kohësh, nënshtetasit e tij e panë se si perandori po shëtiste nëpër kopsht i kapur krah për krah me armiqtë e tij më të mëdhenj, qeshte dhe tallej duke bërë shaka me ta.
“Po...” - tha i befasuar një oborrtar i tij, “po ti je betuar se do t’i zhdukësh prej mbretërisë sate të gjithë armiqtë e tu?”
“I kam zhdukur me të vërtetë” - pranoi perandori, “i kam bërë të gjithë miq”.

[NoName]

DUART E PASTRA


Pasi vdiq, një njeri u paraqit para Zotit dhe me shumë mburrje i tregoi duart: “O Zot, shiko se sa të pastra janë duart e mia!”.
Zoti i buzëqeshi, por me një mbulojë trishtimi në fytyrë, dhe tha: “Është e vërtetë se duart e tua janë të pastra, por janë edhe të zbrazta”.

[NoName]

SHPIRTI I KAPUR PËR QEPË



Shkrimtari rus Dostojevski tregon historinë e një zonje të pasur, por shumë koprace e cila, pasi vdiq, u gjend pranë një djalli i cili e gjuajti në një det zjarri në ferr. Engjëlli i saj i rojës filloi me dëshpërim të kujtohej se rastësisht mos kishte ndonjë shkak që mund ta shpëtonte. Më në fund iu kujtua një ndodhì shumë e largët dhe i tha Zotit: “Kjo zonjë një herë i ka falur një qepë prej kopshtit të saj një të varfëri”.
Zoti i buzëqeshi engjëllit: “Mirë. Për shak të asaj qepe ajo grua mund të shpëtojë. Merre qepën, afrohu mbi detin e zjarrtë në mënyrë që zonja të mund të kapet për qepë, e atëherë ngrije lart. Nëse zonja arrin të mbetet e kapur për veprën e vetme të saj të mirë, do të jetë e ngritur në parajsë”.
Engjëlli u afrua shumë afër detit të zjarrtë dhe i tha gruas: “Shpejt kapu për qepë”.
Zonja bëri kështu dhe menjëherë filloi të ngritej drejt qiellit. Porse, një i dënuar që ishte afër saj u kap për skaj të rrobave të saj dhe filloi të ngrihej së bashku me të. Një mëkatar tjetër u kap për këmbë të të parit dhe u ngrit edhe ai. Shumë shpejt, duke u kapur njëri pas tjetrit u formua një varg i gjatë shpirtrash të cilët po ngriheshin drejt parajsës të kapur për zonjën e cila mbahej për qepën që e ngrinte lart engjëlli.
Djalli ishte shumë i brengosur sepse ferri praktikisht po boshatisej, për shkak të qepës që po i mbante për tu ngritur lartë.
Vargu i gjatë arriti deri tek dyert e parajsës. Por, zonja ishte me të vërtetë koprrace e papërmirësueshme, e në atë çast, pasi e vuri re vargun e gjatë të mëkatarëve që ishin ngjitur e po ngriteshin me të, filloi të bërtasë e zemëruar: “Qepa është e imja. Është vetëm e imja. Më lëshoni...”. Pikërisht në atë çast, kur ajo po tundej që të shkëputej nga vargu i gjatë i atyre që po i vinin pas, qepa u këput e kështu gruaja së bashku me të gjithë përcjellësit e saj ra në fund të detit të zjarrtë.
I pikëlluar para dyerve të parajsës mbeti vëtëm engjëlli i rojës.

Mbushi duart e tua me duart e të tjerëve dhe shtrëngoje shumë; do të shpëtojmë së bashku, ose nuk do të shpëtojmë kurrsesi.

[NoName]

JU BËNI TEPËR ZHURMË



Një mbrëmje, pas një darke në të cilën kishin ftuar disa miq, nëna i tha vogëlushes së vet të thoshte lutjet e saj e të shkonte në shtrat. Vogëlushja e dëgjoi dhe e gjunjëzuar pranë shtratit mundohej të lutej. Kur u kthye për t’i dhënë prindërve puthjen e natës së mirë, nëna e pyeti: “A u lute mirë?”.
“Jo, se nuk mundem!”.
“Si nuk mundesh? Kthehu menjëherë dhe përfundoji lutjet tua!”.
Vogëlushja u kthye në dhomë. Pas një minute, erdhi.
“Atëherë, a i bëre mirë lutjet?”.
“Jo, nënë. Nuk mundem!”.
“Si? Më shpjego menjëherë shkakun pse nuk mundesh”.
“Nuk arrij të qetësohem. Nuk arrij të dëgjoj, sepse ju këtu bëni tepër zhurmë.”


Ne të gjithë bëjmë tepër zhurmë.

[NoName]

SI BJERRET SHPIRTI



Milinda, një mbret shumë i pushtetshëm, i tha një meshtari: “Ti thua se njeriu i cili gjatë njëqind vjetëve ka bërë çdo të keqe që është e mundur, e para se të vdesë nëse pendohet dhe i kërkon falje Zotit, do të rilindë në qiell për jetën e amshuar. Ndërsa një tjetër nëse bën vetëm një të keqe e nuk pendohet përfundon në ferr!”.
Meshtari plak iu përgjigj mbretit: “Nëse marr një gur sikurse ky këtu dhe e gjuaj mbi liqen, a do të fundoset apo do të notojë?”.
“Do të fundoset”, u përgjigj mbreti.
“E nëse i marr njëqind gurë të kësaj madhësie dhe i vë në një lundër e i shtyj në mes të liqenit, do të fundosen apo do të rrinë mbi ujë?”.
“Do të notojnë mbi ujë”.
“Atëherë, njëqind gurë e një lundër janë më të lehtë se një gur?”.
Mbreti nuk dinte se çfarë të përgjigjej. Atëherë meshtari i shpjegoi:
“Kështu, o mbret, ndodh edhe me njerëz. Një njeri, edhe nëse ka mëkatuar shumë por mbështetet në Zotin, nuk do të fundoset në ferr. Kurse njeriu që e bën një të keqe, qoftë edhe një herë të vetme, e nuk mbështetet në mëshirën e Zotit do të bjerret*”.




* do ta humbasë shpirtin

[NoName]

PËRSE?



“Përse ekzistojnë e keqja dhe vuajtja në një botë të krijuar prej Zotit të drejtë dhe të gjithëpushtetshëm? Përse vuajtja e të pafajshmëve? Përse këto ndjenja braktisjeje, përse këto shkretëtira të brendshme, përse këto netë të nxira në të cilat vdes shpresa?
Pastaj ëndërrova.
Ecja në një plazh bashkë me Zotin: Hapat tanë nguliteshin në rërë duke lënë dy palë gjurmë: të miat dhe të Zotit.
Më erdhi një ide - ishte një ëndërr - se çdo gjurmë mbi rërë paraqiste një ditë të jetës sime. Atëherë, u ndala dhe shikova të gjitha gjurmët të cilat humbisnin në largësi. Dhe vura re se copë-copë, në disa momente ishte vetëm një palë gjurmë.
E shikova kështu mbarë udhën e jetës sime. Por, me shumë befasi e vura re se pjesët me vetëm një palë gjurmë ishin pikërisht kohët më të vështira dhe të trishtuara të jetës sime. Ditët e ankthit e të padurimit; ditët e egoizmit dhe ditët me humor të keq; ditët e pakuptimta, ditët e vuajtjes.
Atëherë iu ktheva Zotit dhe i tërhoqa vërejtjen: “Ti na ke premtuar se do të jesh me ne çdo ditë. Përse nuk i mbete besnik premtimit tënd? Përse më le vetëm në çastet më të vështira të jetës sime, në ditët në të cilat kisha më së shumti nevojë për praninë tënde?”.
Zoti buzeqeshi: “Biri im, vogëlushi im, nuk kam pushuar të të dua as edhe një çast. Gjurmët e vetme që i sheh në ditët më të vështira të jetës sate, nuk janë të tuat por janë të miat...
Në ato ditë të mbaja në krah”.