Kërkohet xhihad në rrugët e Shkupit dhe Tetovës

[niku-nyc]

Per zotin kjo eshte turp, per gjith popullin Shqiptare, historine tone, kulturen dhe emrin si Shqiptare po e bejm sikur me qen ata Libanezet qe dolen ne rruge dhe dogjen ambasadesh me gjith fjale turp i madh!

Kot nuk ua jep Evropa pavarsine dhe te drejtat nen shtetin Maqedona se e dine qe kemi te bejm me fanatike qe sduhet te kene vend dhe ze ne kulturen tone!

Nejse ne qofse i mbeshtetni keta njerez demin me te madh ju do e merni, pavarsia e Kosoves dhe do shtypeni me kembe kur te vija koha kur te tjeret do reagojn dhe do ken te drejte ku fanatizmi nuk lejoet askund sidomos ne mes te Evropes!


Me duket se keta njerez dashkan mbrapa Milosevicin dhe duket sikur si dashkan me Amerikanet ne Kosove. Jeni me fat se ta shifnim tua linte Amerika, Kosven te Serbise dhe me vone tju shtypte dhe qeveria Maqedonse dhe pastaj do ta shifnim sa fanatike dhe Anti-Amerike do beheshit!

Turp i modh me vjen keq me then qe jan Shqiptare kur sot po behet gjith ajo lufte ne bote kunder ekstremizmit dhe ne kufinjt tone ne paskemi talibane tone!

[Qafir Arnaut]

Problemi qendron ne faktin qe ata jane aq driteshkurter sa nuk kuptojne c'dem i bejne ceshtjes shqiptare me mbeshtetjen e armiqve te botes perendimore.

Asnji dem nuk i bejne per vete faktin qe demi eshte bere me kohe. Italianet nderhyne e i shpetuan lekuren Rrugoves pikerisht nga frika e atyre qe protestuan ne Shkup...e po flasim per vitet 90te ketu...jo 2006.

Sllavet lehin per kete pune. Zagaret e Vehabinjve iu bashkohen. Pergjigjja me e mire qe mund t'u jepet eshte te qartesohet identiteti yne rracore, extra-ymetist e te ngjyroset konflikti Sllavo-Shqiptar si rracor. Sllavet po e kuptojne kete. Po ju sjell nje citat nga Carl Savich i serbianna.com

The only borders that really matter are “racial” or “ethnic” or “blood” borders. Race defines national borders. Albanians have successfully created an ethnically and racially pure statelet with US/NATO/EU/UN help.

Po ju sjell dhe Jeronim De Raden i cituar nga Norman Douglas "Old Calabria", 1910

“But the evil demon who for over four thousand years has been hindering the Pelasgian race from collecting itself into one state, is still endeavouring by insidious means to thwart the work which would lead it to that union.”

Ku mbeti 'ymeti'? Apres nous: LE DELUGE!!

[Shkupi]

Fjollat

Nuk e di per te saten here(mbase per te fundit) po te them se nuk kam lidhje me opoziten e as me poziten.Nese i ke lexuar shkrimet e mia prej fillimit do te shohesh se pikerisht PDSH-ne e kam kritikuar me se shumti. Por si duket ti e aplikon sistemin e etiketimit te menjehershem dhe per ti mbrojtur tezat e tua te mbrapshta talibane e con ujin ne mulirin e gabuar. Po te them edhe nje here ate qe po e beni me talibanizimin e shqiptareve te Maqedonise ne emer te rruges se drejte vehabiste eshte vetvrasese per shqiptaret.Demonstratat talibaneze ne Shkup ne fakt me shume kishin te bejne me porosine e poshter qe e derguat miqve tane ne perendim se ja ne shqiptaret kemi filluar te talibanizohemi. Cka dreqin te ka ndihmuar ty bota islame apo Turqia qe te ka mbajtur 500 vjet nen roberi dhe ne fund te ka shitur Serbise dhe Greqise te cileve u dha shtet qe ne shekullin e 19. Pse aq mllef ndaj perendimit kur mijera e mijera bashkekombas tuaj jane gjalle ne keto momente pse pikerisht ai perendim i ngriti aeroplanet dhe e shpori serbin nga Kosova. A mos valle keni deshire tu kthehet Serbia perseri?Ndryshe nuk mund te ju kuptoj veq se qe jeni ja te shitur apo jeni pa vetedije kombetare dhe keshtu po kontribuoni per kauzen serbo-sllave.

[Shkupi]

Me duhet te bej disa sqarime lokale sepse u permend kontekstin lokal. Une jam prej Shkupit dhe e di shume mire cka ka ndodh ne te vertete aq me shume si gazetar kisha mundesi te jem i kyqur ne shume zhvillime politike e shoqerore. Keto levizje fundamentaliste filluan pas vitit 1990 kur ne Shkup e gjetiu u instaluan shoqata te ndryshme arabo-turke, NGO te ndryshme lokale me karakter fetar dhe te gjithe keto gjeten hapesire te mjaftueshme per pune. Pushteti i atehershem maqedonas stimulonte zhvillimin dhe praktikimin e mbrapshte te islamit nga disa individ duke toleruar veprimtarine e tyre nderkohe luftonte cdo levizje qe kishte embleme kombetare shqiptare. Me nje fjale paradoksi qendronte ne: "ti mund te valosh flamurin arab apo islam por jo edhe shqiptar".Ne te vertete neper xhamite ne Shkup valonte flamuri islam nderkohe qe ai shqiptar ishte i ndaluar. Me ligj gjithashtu ishte e ndaluar hapja e arsimit siperor ne gjuhen shqipe nderkohe qe pushteti hapte Fakultetin Islam ne Shkup ne gjuhen shqipe. Gradualisht ishte e qarte se pushteti me tere mjetet e veta ligjoro-policore po tenton qe shqiptareve tua stimuloje jeten fetare dhe tua pamundesoje ate kombetare. Pushteti nuk frigohej nga stimulimi i fetares mbi ate kombetares sepse vetem ashtu kishte mundesi ti mbaje nen kontroll mbi 700 mije shqiptare te Maqedonise. Ky bashkepunim shkelqyeshem sllavo-islamik vazhdoi deri me fillimin e luftes ne Kosove ne vitin 1997 kur edhe situata ndryshoi dhe ndikimi nga zhvillimet ne Kosove ne fakt e ndryshuan pozicionet edhe ne Maqedoni. Kosova per pushtetin maqedonas ishte "gjembe e ngulur ne sy" dhe tere kohen trumbetonte per ndikimin qe mund te kene shqiptaret e Maqedonise nga Kosova dhe levizjet kombetare atje. Ndodhi Univerziteti shqiptar ne Tetove. Pushteti i ra me tere fuqine policoro-ushtarake per ta mbyllur akoma pa u mbajtur as ora e pare e mesimit sepse e parandjente thyerjen e madhe qe do te ndodhe se shpejti ne rajon. Goditja me e madhe ndodhi me intervenimin e perendimit dhe clirimin e Kosoves. Ne ate periudhe keto elemente talibane thuajse u zhduken teresisht per tu paraqitur serish gjate luftes ne Maqedoni ne vitin 2001. Edhe pse politika e UCK-se ishte kombetarja mbi ate fetare nje pjese e mire e talibaneve u inkuadruan ne margjinat e luftes posacerisht ne zonat e Shkupit dhe Kumanoves. Ky mishmash i personelit kombetaro-fetar i futur brenda UCK-se ne fund perfundoi me marrjen e pushtetit lokal ne Bashkimin Demokratik per Integrime (parti qe u formua nga ish UCK-ja) nga ana e talibaneve e posacerisht ne Shkup. Prej ketij momenti kemi ngritjen e tyre te pare historike ne pushtet ekzekutiv situate kjo qe vazhdon akoma.

Ne element tjeter ne kete analize jane edhe pozicionet e antishqiptareve te perbetuar maqedonas si Trajanovi, Latasi e shume te tjere te cilet tani dalin ne mbrojtje te vlerave islame dhe i justifikojne keto demonstrata nderkohe qe me pare e kane ckyre fytin duke thene se shqiptaret jane terorista islam.Kjo perzierje sllavo-talebane i ka rrenjet shume thelle por pika e tyre e perbashket eshte urrejta ndaj perendimit dhe ketu ata e kane lidhur aleancen e tyre te perhershme.

[fjollat]

Në rradhë të parë desha të faleminderoj Ilirianin për mënyrën konstruktive të diskutimit dhe sidomos për mendimet dhe qëllimet aq të mira dhe të sinqerta, që dallon nga shumica e anëtarëve që shkruajnë kot, sa për të sharë shqiptarët musliman, pa patur lidhje se çfarë po ndodh këtu në Maqedoni.
Unë e kam cekur shumë herë se vetë shqiptari është armiku më i madh i vetvetes dhe se atë që ta bën vetja askush nuk mund ta bën.

Në Maqedoni nuk ekziston krizë identiteti, nuk ekziston rrezik nga telebanizimi (shprehje aq qesharake që përdoret nga disa anëtarë), nuk ekziston rrezik nga marrje e pushtetit nga ana e radikalëve islamik... çfarë mendime naive. Në Maqedoni ekziston luftë midis partive politike, që për pozita përdorin çfarë u vie për udhë dhe me çdo kusht duan të fitojnë.

Këtu në Maqedoni ekziston një luftë e ashpër midis dy partive më të mëdha shqiptare BDI- partia qeveritare dhe PDSH- partia opozitare. Që nga humbja e zgjedhjeve në vitin 2002, partia opozitare, në pamundësi për tu pajtuar me humbjen, filloi luftën e saj kundër rivalëve të tyre shqiptar në qeveri. Kjo parti inskenoi shumë skenare të ndryshme duke filluar nga Breza, Kondova...për të dalur në këtë skenarin e fundit me protestat. Në këto skenare ka pasur edhe viktima njerëzore dhe ishin me qëllimin e vetëm për ta vështirësuar punën e partisë qeveritare dhe për ta njollos imazhin e saj. Që pengesa të jetë më efektive PDSH-ja vendosi ta bojkotojë parlamentin dhe për kohë të gjatë kanë munguar në parlament edhe atë në kohën kur miratoheshin ligjet e Marrëveshjes Kornizë, se gjoja nuk deshkan të jenë pjesë e gabimeve që BDI-ja i ka bërë. Në vend që të qëndronin aty për interesat e popullit tonë dhe të asistonin BDI-në në punën e tyre, këta për interesa partiake le që nuk i ndihmuan po bile edhe i dëmtuan shumë, njëherit duke e dëmtuar kauzën shqiptare në përgjithësi.

Si gjithkund në botë edhe këtu në Maqedoni ekzistojnë njerëz të atillë që mezi presin raste të volitshme, si rasti konkret me protesta në mbarë botën islame, për ti shfrytëzuar për përfitime personale. Rasti konkret është PDSH-ja. Kjo parti është e gatshme të bëjë çmos vetëm e vetëm ti kthejë karriget.

Në shkrimin tim të mëhershëm ceka se Menduh Thaçi kishte dalur në protesta, gjoja për ti qetësuar protestuesit dhe për ti ndaluar, por nga vetë deklarat që bëri për mediat maqedonase u pa intenca e tij e vërtetë. Sikur ai të kishte dalur aty për të mirën e kauzës shqiptare nuk do të drejtonte akuza drejt partisë pushtetare për implikim në turbulencat e BIM-së dhe për organizim të protestave dhe nuk do ti akuzonte shqiptarët për terrorista. Si një lider i mirë, sikur vërtet të punonte për të mirën e shqiptarëve, ai në vend të asaj deklarate idiotike mund të thoshte se është një protest spontan i ca të rinjëve, që solidarizohen me ...blla blla blla siç zakonisht bëjnë politikanët! Por taktika e kësaj partie është të krijojë kriza, probleme, situata dhe pastaj dalin dhe i zgjedhin problemet që vetë i kanë inskenuar.

Duke u nisur nga fakti se protesti është e drejtë e garantuar e çdo njeriu në një shtet demokratik, gjë që synon Maqedonia, protestat nuk duhet të shihen si ndonjë problem. Por duke marrë në konsideratë situatën momentale në mbarë botën, ku as të drejtat elementare nuk respektohen dhe situatën momentale të shqiptarëve, që është goxha delikate, pajtohem se këto protesta ishin të tepërta. Sidomos duke e ditur se me këto protesta le që nuk do ti sjellim asgjë të dobishme botës islame, por veçsa mund të jenë kontra produktive për ne shqiptarët.
E zgjata ... qëllimin e kisha të them se këta politikanë janë duke punuar kundër interesave të popullit dhe janë të vetmit që mund të dirigjojnë popullin e jo ndonjë grup “talebanësh” me gjoja influencë të madhe. Talebanët janë një grusht njerëz me të cilët manipulojnë strukturat politike në Maqedoni...

[xfiles]

Eshte e drejte te protestohet nga myslimanet por per mendimin tim nuk eshte e drejte te protestohet ne ate menyre. Me duket se ka edhe rruge paqesore per ta zgjidhur ceshtjen por si gjithmone opcioni i preferuar eshte dhuna. Me djegjen e ambasadave nuk bete gje tjeter veç se i ulni pike vetes ne opinionin boteror. Nese ju e injoroni opinonin boteror atehre kujtoni se edhe mes jobesimtareve dhe te krishtereve ka njerez qe duan te dine te verteten dhe ju i tregoni anet tuaja negative.
Sa per protesten ne kosove , ishte Amerika, ihin kafiret ata qe e cliruan nga serbet. Nuk me kujtohet qe Binladeni ose ndonje shtet mysliman ne lindjen e mesme ti kete bere thirrje serbise te terhiqet ose ti beje presion per sulme terroriste. Ata jane gati te vetvriten vetem kur eshte rasti per tu derdhur gjak i pafajshem. A nuk ju duket se eshte gjithcka e kurdisur? Kuwajti ishte shtet mysliman te cilin e cliroi amerika ne kohen kur e pushtoi iraku. Pra ishin kafiret aq te urryer nga ju.

ç'do te thote xhihad per ju?
ke do luftoni?
Ne kete menyre thjesht i keqesoni gjerat sepse nuk jeni munduar ndonjehere ti zgjidhni problemet ne menyre paqesore.

Ne kur'an diku ne nje sure shume te njohur thuhet:
"Le-kum dinu-kum ue li-je diiin"
e dini cdo te thote ,apo jo.
Sejcili ka te drejte te besoje apo jo dhe bindjet fetare nuk ndryshohen me dhune, dhe nese ndryshohen behen nga frika dhe jane te zhytura ne hipokrizi.
Perdorni arsyen.

[Shkupi]

Protesta nuk ishte ne Kosove per ne kryeqytetin e Maqedonise Shkup ku nga 700 mije banore afro 200 mije jane me origjine etnike shqiptare.

[Lunesta]

Pu pu cfare fotoshskandaloze. E kam degjuar qe ata shqiptaret e maqedonise jan pak ndryshe por kurre ne kete fare mase. Nuk jane pozitive ato lloj mitingjesh jo. Besimi eshte personal jo material per miting publik.

[Pasiqe]

Si iku kjo pune:

Perendimi lufton per lirine e shtypit

Islami lufton per lirine e dhunes.

Thoshte gjyshja ime: Goja llap, shpina dap!

[Lioness]

Klodian Rado (Profesor i Te Drejtes Kushtetuese ne U. e Tiranes)


Debati i ditëve të fundit lidhur me botimin e disa karikaturave të profetit Muhamed nga njëra anë dhe protestat masive në mjaft vende lindore dhe perëndimore nga ana tjetër, duket se ka gjetur terren edhe në Shqipëri. Por, për fat të mirë, ky debat u shtri vetëm në nivel mendimesh mediatike, duke dëshmuar edhe një herë qenien gjallë të njërës prej vlerave më të madhe të shqiptarëve, tolerancën ndërfetare.

Në fakt, duke ndjekur me shumë vëmendje debatin, si në mediat ndërkombëtare, ashtu edhe në të gjitha mediat elektronike dhe të shkruara shqiptare, ajo që bie në sy lehtë është se fenomenit iu kushtua një hapësirë e konsiderueshme, por për nga përmbajtja duket qartë se fenomen-problemi u trajtua kryesisht sipërfaqësisht dhe subjektivisht, duke nxjerrë në pah më tepër qëndrime fobike, se sa vetë thelbin e kësaj çështjeje vërtet delikate.

Duhet thënë se thelbi i konfliktit midis atyre që botuan dhe përkrahën karikaturat fyese të profetit Muhamed dhe atyre që protestuan përgjakshëm nëpër rrugë dhe sheshe, do të ishte akoma më i qartë nëse do të shikohej nga një dimension objektiv analitiko-juridik. Madje ky këndvështrim del i domosdoshëm nëse do të analizojmë vetë brendinë e konfliktit që, me sa duket, qëndron midis “lirisë së shprehjes me anë të shtypit apo formave artistike” dhe “lirisë së besimit”. Ia vlen të insistohet të theksohet se thelbi i këtij konflikti është vërtet midis këtyre dy lirive themelore të njeriut, sepse botimi i karikaturave të profetit Muhamed u përkufizua si “e drejtë për liri të shprehjes me anë të shtypit”, ndërsa nga ana tjetër, protestat publike si ato paqësore, ashtu edhe ato të dhunshme (edhe pse të dënueshme nga çdo mendje objektive), u përkufizuan si në mbojtje të “lirisë së tyre të mendimit, ndërgjegjes dhe besimit fetar”.

Të dyja këto liri konsiderohen prej lirive dhe të drejtave më fondamentale individuale, por edhe kolektive të njeriut, të cilat në shumicën e akteve ndërkombëtare apo kushtetutave, për nga rëndësia renditen menjëherë pas së “drejtës së jetës”.

Nisur nga kjo delikatesë dhe rëndësi e problemit në fjalë, mediat shqiptare duhen mbështetur për qëndrimin e tyre përgjithësisht korrekt (duke përjashtuar tek-tuk ndonjë shkrim), por nga ana tjetër, një çështje duhet bërë publikisht e qartë: Autocensura apo mosbotimi që mediat shqiptare bënë ndaj karikaturave të profetit Muhamed, duke përjashtuar ndonjë televizion, i cili i shfaqi të pambuluara karikaturat fyese, është thjesht qëndrim dhe përmbajtje brenda kufijve kushtetues dhe ligjorë të lirisë së shprehjes. Sepse edhe vetë liria e fjalës, si një liri natyrore njerëzore, nuk është e pakufishme, por përkundrazi, ka kufijtë e saj.

Në rastin në fjalë, për hir të mbrojtjes së dinjitetit apo lirisë së besimit të personave të tjerë. Në këtë pikë vlen të theksohet parimi se “çdo liri apo e drejtë nuk mund të jetë e pakufizueshme”, sepse në rast të tillë do të binte edhe vetë kuptimi i lirisë. Madje, sipas “baballarëve” të Kushtetutës amerikane, “Liria pa kufij nuk është liri”. E drejta dhe liria ekziston, sepse ajo është e kufizuar dhe kufizueshme, sepse në të kundërt, ato do të bëheshin të paaplikueshme dhe të pamundura për t’u gëzuar nga individët e tjerë. Tashmë është shndërruar në maksimë, se: “Liria ime e ka kufirin aty ku fillon liria e tjetrit”.

Të drejtat dhe Kushtetuta shqiptare

Kushtetuta e Republikës së Shqipërisë u ka lënë një pozicion dhe hapësirë domethënëse, “lirisë së shprehjes” dhe “lirisë se ndërgjegjes dhe fesë”, duke i garantuar të dyja këto liri në mënyrë të plotë dhe i ka renditur pothuaj njëra pas tjetrës, pas së drejtës për jetën, për vetë rëndësinë fondamentale të tyre. Përcaktimi kushtetues se “liria e shprehjes (me anë të shtypit, radios e televizionit) është e garantuar… dhe se “censura paraprake e mjeteve të komunikimit ndalohet”, tregon vërtet shenjtërinë e garantimit të kësaj lirie fondamentale në Shqipëri. Por nga ana tjetër, vetëm dy nene më pas në Kushtetutë është gdhendur parimi tjetër se “liria e ndërgjegjes dhe e fesë është e garantuar”. Madje po sipas aktit tonë themeltar, “dinjiteti i njeriut, të drejtat dhe liritë e tij, drejtësia shoqërore… bashkëjetesa fetare… janë bazat e këtij shteti, i cili ka për detyrë t’i respektojë dhe t’i mbrojë.”

Në pamje të parë, duket sikur midis këtyre dy të drejtave fondamentale të njeriut ka një konfondim. Madje ngjan sikur ka vërtet një problem për të përcaktuar se cila prej tyre prevalon, përderisa të dyja duhet të garantohen nga shteti. Në fakt, përveç parimit të proporcionalitetit dhe dobishmërisë publike të rast pas rastshme, raporti ndërmjet këtyre dy të drejtave është i tillë që është përfshirës te njëra-tjetra dhe jo përjashtues. Këto dy liri dhe të drejta themelore njerëzore nuk mund të jenë përjashtuese të njëra-tjetrës, por në çdo rast janë vetëm bashkëpërfshirëse dhe bashkekzistuese në jetën e njeriut, ku shpesh njëra bëhet edhe mjet për të arritur tjetrën dhe anasjelltas. Sepse si liria e shprehjes me çfarëdolloj mjeti qoftë, ashtu edhe ajo e ndërgjegjes dhe besimit janë të drejta të cilat zënë hapësirën kryesore të mozaikut të të drejtave që përshkojnë qenien njerëzore.

Të drejtat dhe liritë njerëzore për t’u mundësuar të ushtrohen si në individualitet, ashtu edhe në komunitet, përveç harmonizimit përshkohen edhe nga kufijtë e tyre të qartë, pa të cilët, vetë liritë dhe të drejtat s’do të kishin kuptim. Madje është rasti për të theksuar se Kushtetuta shqiptare lejimin e kufizimit të të drejtave dhe lirive të parashikuara në Kushtetutë e ka ngritur në nivel “parimi të përgjithshëm” të të drejtave dhe lirive themelore të njeriut. Me fjalë të tjera, Kushtetuta jo vetëm që ka lejuar kufizimin e të drejtave dhe lirive të njeriut, por akoma më tepër, e kë ngritur mundësinë e kufizimit të tyre në nivel parimi.

Pra, në Shqipëri të drejtat dhe liritë themelore janë mëse të kufizueshme dhe s’mund të jenë asnjëherë absolute dhe pa limit. Ky parim është kristalizuar qartazi nën formulimin se: “Kufizime të të drejtave dhe lirive të parashikuara në këtë Kushtetutë mund të vendosen vetëm me ligj, për një interes publik ose për mbrojtjen e të drejtave të të tjerëve dhe se kufizimi duhet të jetë në përpjesëtim me gjendjen që e ka diktuar atë”.

Nga përcaktimi i mësipërm, përveç parimit të proporcionalitetit dhe rezervës ligjore, përcaktohen dy kufijtë klasikë të lirive dhe të drejtave të njeriut; Së pari, interesi publik dhe, së dyti, mbrojtja e të drejtave të të tjerëve. Në këtë mënyrë, liritë dhe të drejtat janë mëse të kufizueshme përballë interesit publik nga njëra anë dhe të drejtave dhe lirive të të tjerëve nga ana tjetër. Pra, më thjesht, nëse liria apo e drejta do të binte ndesh me interesin publik, ajo mund të bëhej objekt kufizimi. E njëjta gjë do të ndodhte edhe nëse liria do të binte ndesh me lirinë apo të drejtat e të tjerëve.

Edhe në këtë rast, liria apo e drejta do të duhej të kufizohej, me qëllim bashkekzistencën e lirive po ajo çka është më e rëndësishme, bashkëjetesën në diversitet midis qenieve njerëzore. Por gjithmonë kufizimet e të drejtave duhet të ruajnë parimin e proporcionalitetit, që do të thotë se masat apo kufizimet duhet të jenë gjithmonë në përpjesëtim me gjendjen që obligon marrjen e kësaj mase.
Megjithatë, duhet theksuar se përcaktimi i kufijve apo raportit sa më të drejtë midis lirisë së shprehjes dhe lirisë së besimit, ka qenë dhe është ende shumë i vështirë për t’u ravijëzuar. Kjo vështirësi është hasur edhe para Gjykatës së Strasburgut, e cila në jo pak raste, duhet të vendoste ndalimin e abuzimit me lirinë e shprehjes në favor te një lirie tjetër si ajo e besimit, ose e jetës private të qetë (privacy). Sidoqoftë, Konventa Evropiane e të Drejtave të Njeriut dhe Gjykata e Strasburgut kanë njohur shenjtërinë si të lirisë së shprehjes ashtu edhe të besimit, duke nënvizuar rëndësinë e tyre, por nga ana tjetër nuk kanë reshtur të theksojnë edhe kufijtë e këtyre lirive.

Të drejtat sipas Konventës Evropiane të së Drejtave të Njeriut

Liria e shprehjes, si një liri e garantuar nga Konventa Evropiane, i garantohet padiskutueshmërisht gjithkujt. Sipas saj, “kjo e drejtë përfshin lirinë e opinionit dhe lirinë për të marrë pjesë ose për të dhënë informata, ose mendime pa ndërhyrjen e autoriteteve publike dhe pa marrë parasysh kufijtë shtetërorë”. Por sipas vetë Konventës Evropiane, “ushtrimi i këtyre lirive përmban detyrime dhe përgjegjësi dhe mund t’i nënshtrohen disa kushteve apo kufizimeve ligjore”.
Këto kufizime janë të nevojshme në një shoqëri demokratike dhe mund të ndërmerren sipas konventës për “sigurimin kombëtar, për integritetin territorial ose sigurimin publik, për mbrojtjen e rendit dhe për parandalimin e krimit, për ruajtjen e shëndetit apo të moralit, për mbrojtjen e dinjitetit apo të drejtave të të tjerëve, për të ndaluar përhapjen e informacioneve konfidenciale, ose për të garantuar autoritetin dhe paanshmërinë e pushtetit gjyqësor”(Neni 10/2 I Konventës). Siç shihet, sipas rendit juridik evropian që ka dashur të ndërtojë Konventa Evropiane për vendet e Këshillit të Evropës, kufijtë që mund t’i vendosen lirisë së shprehjes, e ushtruar me çfarëdolloj forme, përfshirë edhe atë artistike (si ne rastin e karikaturave), zënë vend në disa raste dhe për arsye vërtet të rëndësishme.

Është fakt që liria e shprehjes është një nga shtyllat e shoqërisë demokratike, bazë për zhvillimin e saj dhe për vetërealizimin e individit. Gjithashtu, është mëse e vërtetë se ajo nuk mund të përfshijë vetëm informacionet dhe opinionet e perceptuara pozitivisht, ose të konsideruara si të padëmshme apo indiferente, por përfshin edhe ato që fyejnë, turbullojnë apo që janë shqetësim për shtetin ose për një grup të caktuar të shoqërisë. Sepse të tilla janë kriteret e pluralizmit, të tolerancës dhe të hapjes, pa të cilat një shoqëri demokratike nuk mund të ekzistojë. Por nga ana tjetër, e drejta për lirinë e shprehjes përfshirë të gjitha format e saj, nuk është një e drejtë që mbrohet në mënyrë absolute. Këtë princip e ka vendosur vetë Konventa Evropiane, e detyrueshme për të gjitha vendet e Këshillit të Evropës.

Nga analizimi i këtyre kufijve që ka vendosur Konventa, si akti më i rëndësishëm
juridik detyrues për të gjitha vendet e Këshillit të Evropës, ka lindur parim tashmë i të gjithë rendit juridik evropian, por edhe i çdo shteti të së drejtës se ushtrimi nga çdokush i lirisë së shprehjes, përmban në vetvete detyrime dhe përgjegjësi. Këto detyrime dhe përgjegjësi apo kufizime të lirisë së shprehjes përballë lirisë së ndërgjegjes dhe besimit konsistojnë ndër të tjera në shmangien brenda mundësive të shprehjeve të cilat në mënyrë të panevojshme, mund të prekin ndonjë nga kufijtë e lirisë së shprehjes, duke i fyer të tjerët, apo duke cenuar të drejtat e tyre. Aq më tepër që siç ka tërhequr vërejtjen edhe Gjykata e Strasburgut në një prej vendimeve të saj, “abuzimi me lirinë e shprehjes (qe prej shumëkujt kjo konsiderohet si një ndër karakteristikat dalluese të mediave shqiptare) nuk e pasuron debatin publik dhe nuk siguron progres në zgjidhjen e problemeve njerëzore”.

Në këtë mënyrë, edhe gjykimi ligjor dhe mediatik mbi publikimin e karikaturave fyese të profetit Muhamed në disa vende të Evropës, duhet t’i nënshtrohej kësaj analize sipas frymës së Konventës dhe vendimeve të Gjykatës së Strasburgut. Publikimi i tyre duket se nuk e ka marrë mirë parasysh hapësirën e lejueshme të veprimit të të lirisë së shprehjes në një rend juridik evropian, qoftë edhe kur është shfaqur në formë artistike, si në rastin e karikaturave. Shtetet, edhe pse në përgjithësi e kanë të ndaluar censurën paraprake, kanë një hapësirë të madhe lirie për të ndërhyrë dhe ndaluar materialet që mund të provokojnë prishje të rendit publik apo që cenojnë ndjeshmërinë morale ose të ndjenjave fetare. Aq më tepër kur dihet se edhe liria e mendimit, ndërgjegjes dhe besimit, është një nga bazat e shoqërisë demokratike në një shtet të se drejtës. Sepse vetë ekzistenca e pluralizmit të mendimeve, ndërgjegjes dhe besimeve ose të ashtuquajturat “të drejtat e forumit te brendshëm njerëzor”, janë pjesë e pazgjidhshme e një shoqërie demokratike.

Në përfundim të kësaj analize, një rast që vlen si përgjigje, për sa i përket botimit të karikaturave fyese të profetit Muhamed, e jep vetë vendimi i Gjykatës së Strazburgut në çështjen “Otto-Preminger-Institute kundër Austrisë”, në të cilin Gjykata theksoi prerë se ”Personat që përfitojnë nga e drejta dhe liria e shprehjes me çfarëdolloj forme, mbajnë nga ana tjetër mbi vete detyrime dhe përgjegjësi. Ata duhet që në sferën e opinioneve dhe të bindjeve të tyre…, të shmangin shprehjet që në mënyrë të panevojshme i fyejnë të tjerët, duke shkelur të drejtat e tyre”.