Mendimet dikur (ditaret tona)

[Humdinger]

Kujtimet...ç'bëhet me to ??

Ç'na mundon më shumë, ç'na trazon përbrënda vetes...ç'janë ato luhatje që shpesh nuk i kuptojmë, që shpesh na bëjnë të ndjehemi gëzueshëm dhe pse jo...edhe hidhërueshëm, apo të ndrydhur ??!!
Në jetën tonë të përditëshme, çdo gjë që ndodh dhe që na rrethon, na le mbresa për disa kohë...kjo kohë varet nga ngjarja, nga mbresa e lënë prej saj...nga një bisedë, një film etj. Brendia e ngjarjes, është ajo që vendos gjatësinë e mbresës, ajo vendos që mbresa, mes simotrave të saj të panumurta brënda nesh...të jetojë me vite apo më pak.
Ne jo gjithçka e bëjmë ashtu siç "duhet", ashtu siç kërkohet, ashtu si duhet realizuar. Koha, na vërteton, drejtësinë apo gabimin që ne kemi bërë.
Pushtet të madh pra tek ne kanë, KUJTIMET. Duhet pranuar nga çdo njeri, që kujtimet, janë më të "pushtetshme" tek ne, nga sa ne i njohim. Kujtimet na detyrojnë të shprehemi, të mendojmë, të veprojmë, të buzëqeshim apo ngrysim vetullat...ato na lidhin të sotmen me vitet apo ditët e shkuara, ato polarizojnë pothuaj çdo mendim të ri, si të themi futen në "reaksion" me njëri tjetrin (kujtim-e tashme), duke dhënë një "substancë" mendimi më të vlefshme, se sa diçka e menduar aty për aty.
Shpesh kujtojmë kohën e fëmijërisë, shkollën, dashurinë e humbur...dhe jo pak emocion ndjejmë paçka se ka vite që kanë ndodhur...kujtimet, na shkaktojnë emocione të drithëshme, na krijojnë "rrudhosje" dhe shpesh, pranë njeriut që kemi pranë, dalim tepër të pazakontë në të tilla momente.
Kujtesa, ka sy të ftohtë dhe të largët, shpesh të zhgënjyer.
Më është dukur gjithnjë e kotë, prozaike, që kujtimi më i fortë, të ketë akoma forcën e kohës kur u krijua. Gjurmët e fjalëve, për shumë kujtime, janë aq të thella e në shumë raste më tjetërsojnë, më bëjnë më të butë, bëjnë fijet e dhëmbshurisë e të dashurisë, të më kujtojnë se kam gabuar...por aq herë sa më është dukur e kotë dhe prozaike, aq herë më ka kujtuar se është tepër reale.
Kujtimet të kujtojnë se jeta jote, është bija e një ëndrre, e mirë apo e keqe qoftë (s'ka rëndësi) dhe kjo varet nga sejcili prej nesh, në mënyrën se si e ndërtuam jetën tonë...ka momente, kur zemra e mbushur plot...zbrazet dhe ne mendojmë se ç'lirohemi, por harrojmë që zemra është një "enë" që kurrë nuk duhet të jetë e zbrazur.
Të gjithë kemi parë ëndrra, kemi ëndërruar...Hygoi i madh ka thënë :
njeriu mund të helmohet nga ëndrrat, ashtu siç mund të helmohet nga lulet...ëndërrimi është diçka e mistershme dhe e hollë si vetë aroma
Njeriu duhet ti ruhet vegimeve që e rrëmbejnë pa dashur...në jetën e sejcilit prej nesh, ka raste kur, përmbyset bota...ky quhet dëshpërim...shpirti atë orë, është plot "yje" që bien. Pashmangmërisht lind vuajtja...sado e pakët qoftë, është vuajtje...asnjë gjykatës sado i aftë të jetë, nuk mund të pyesë të "pandehurin" aq imtësisht, sa na pyet neve, vetë ndërgjegja e jonë.
Të njohësh veten në lumturi, është gjëja më e vështirë.

2 Shkurt 1989

(Marrë nga ditari i dikujt...me pëlqimin e tij sigurisht )

[Brari]

i mrekullueshem ky shkrimi..

na sill perseri faqe nga ky shkrues interesant..

[Humdinger]

Nuk është shkrim, siç e sheh, por mendime të hedhura në një ditar nga një i afërm i imi...nuk mund ti postoj të gjithë ditarin.
Edhe ti mendoj se ke plot për të sjellë nga ditari yt Brar...nejse...faleminderit për konsideratën ndaj mendimeve të tij.

[Humdinger]

Për Brarin !!
Me këtë koment hapet ditari:

Disa gjëra, që në dukje janë të vogla e të "parëndësishme", po ti lemë, shkatërrojnë dhe përmbysin.
Të tilla janë edhe gabimet.
Mundohemi të mos bëjmë gabime, të mos i kemi pranë, ti largojmë ato që kemi...por ç'e do, që sado ti largojmë, disa gabime mbeten, mbeten dhe disa prej tyre, nga ato të "mbeturat", mund të jenë me peshë të rëndë.
Edhe unë do të mundohem, që në këtë bllok, të kem të bëj me sa më pak gabime...do mundohem të përshkruaj çdo gjë, që më ka pëlqyer gjatë jetës sime dhe që do të më pëlqejë...do mundohem të plotësoj çdo faqe të këtij blloku, me ato ç'kanë rrjedhur (më të bukurat e tyre) dhe atyre që do të rrjedhin, gjatë kohës që do ketë akoma faqe bosh ky bllok...faqe bosh për një vit...kohë e shkurtër vërtet...koha kalon pa u ndjerë, ashtu siç kaluan dhe katër vitet e gjimnazit, të cilët do ti kujtojsi një pjesë të bukur të jetës sime...më pas, shënime të tjera do të pasojnë për ndodhitë e jetës sime...sepse jeta, nuk mbaron me shkollën.

Tiranë 20 Dhjetor 1979

[Humdinger]

2 faqet e para të ditarit

[Humdinger]

Një kartolinë e vitit 1987...mbrapa ka diçiturën "Parku Rinia" Tiranë...ma do mendja është Tajvani (nga shatrivani) në mos gabofsha. lol
(gjëndet e ngjitur, në të njëjtin ditar)

[Leila]

jeta nuk mbaron me shkollen

Beji te fala... atij. Kur ta shoh do ia puth te dyja faqet te pjeset ku s'ka lesh te kuq
(E dua... tmerr! Sidomos kur me sheh me perbuzje dhe nxjerr nje "ciao bambolina" tere mllef por i lumtur qe s'me ka femijen e vet qe nuk e heq dot qafe, e une e perqaf fort-fort-fort e i bie ME FORT mbi gju, dhunshem, mundesisht me laps te mprehur mire, duke qeshur me te madhe "ah, you joker, you!")

[Humdinger]

Nga i njëjti ditar...shprehje të nxjerra nga romani "Njeriu që qesh" vëllimi i 2-të.

[Humdinger]

Ushtrime për zhvillimin special fizik (shtizë)

[Humdinger]

Një garë nga kategoria e parë e atletikës e vitit 80'