Ernesto "Che" Guevara

[sovietiku]

http://el_comandante.faqet.com/

[sovietiku]

http://el_comandante.faqet.com/
per me shume per kete njeri MIT
http://el_comandante.faqet.com/

[saimiri-uk]

Ernesto "Che" Guevara

LOL
Kur i sheh keta anarkistet italiane, spanjolle, portugeze, greke etj ketu ne UK me bluze te che guevares ne club thone "rrofte revolucioni".
Ne mengjes kur shkojne ne pune ne bar dhe restaurante (pasi jane vend thashethemi) te keputur brinjesh ankohen me demokracine kapitaliste.
Ata jane hashashci bythegrisur dhe pa pike fuqie me trupat qe i merr era.
Me ironike eshte se sa "bujar jane". Pasi njeri prej tyre blen pije per veten e vet kur kthehet nga bari te thote "ti nuk doje ndonje pije?"!
Hapini syte o milet se si calon Amerika e Jugut prej atyre idioteve si che guevara, fidel kastro dhe idiote te tjere.
Ne vend te ishte aq e perparuar ekonomikisht dhe politikisht si Amerika e Veriut por mbetet e dobet pasi njerezit qe u vendosen ne Jug te Amerikes ishin spanjolle e portugeze qe jane njerez kot fare!

Foto nga çastet e fundit te jetes

Phuking hell sa i shpifur paska qene, si bin laden. Morracak e i ndyre tamam si ata adhuruesit idiote te sotshem te tij!
Viva el capitalismo!

[Luna01]

Kjo kronike emocionuese e Ernesto Che Guevares nuk ishte e perkthyer ne shqip deri me sot.

Ernesto Che Guevara


Gurët

Kjo është një dëshmi e çmuar, një kronikë e Ernesto Çe Guevarës në Kongo, e shkruar në 10 faqe të bllokut të tij të shënimeve, në versionin origjinal dhe direkt, pothuajse pa korrigjime. Shkak për këtë shkrim është bërë njoftimi i vdekjes së mundshme të Celias, nënës së tij. Është shkruar rreth datës 22 Maj 1965.

Osmany Cienfuegos i sjell atë ditë Çe-së....«lajmin më të hidhur të luftës. Në një bisedë telefonike nga Buenos Aires njoftojnë se nëna ime ishte shumë e sëmurë, me një lloj toni që të linte të kuptoje një njoftim përgatitor...do të duhet të pritet një muaj në këtë pasiguri të trishtuar, për të pasur një përgjigje që e marr me mend, por gjithmonë me shpresën e një gabimi të njoftimit, derisa të marr konfirmimin se nëna ime kishte vdekur.«

Në mes të kësaj pasigurie të trishtë Çe Guevara shkruan këto shënime me një ton në të cilin gjenden refleksione filosofike, ironi, dhimbje dhe ëmbëlsi. Bëhet fjalë për shkrimin më origjinal, intensiv dhe mallëngjyes të Çe-së.
...

Ma tha ashtu siç i duhen thënë këto gjëra një burri të fortë, një të përgjegjëshmi dhe për këtë i jam mirënjohës. Nuk donte të më shkaktonte preokupim dhe dhimbje dhe unë kërkova të mos demonstroj as njërin dhe as tjetrën. Ishte kaq e thjeshtë...!

Përveç kësaj duhet të pres konfirmimin për të qenë zyrtarisht i trishtuar. Pyeta veten nëse do të mund të qaja pak, por nuk e besoj sepse një udhëheqës nuk i takon më vetvehtes, nuk është se i mohohet e drejta për të ndjerë, por nuk duhet ta demonstrojë atë që ndjen brenda tij. Mund të shfaqë ndoshta vetëm trishtimin për ushtarët e tij, ndonjëherë.

Ishte një mik i familjes që telefonoi se nëna ime ishte shumë rëndë, por unë atë ditë isha jashtë.
- Rëndë për vdekje?
- Po!
- Ju e dini se duhet të më njoftoni për çdo gjë!
- Është gjithshka që di, por nuk ka shpresa, mendoj.
Mesazheri i vdekjes kishte ikur dhe unë nuk kisha konfirmim. Të prisja ishte gjithshka që mund të bëja. Me njoftimin zyrtar do të vendosja nëse kisha të drejtë ose jo të demonstroja trishtimin tim. Por mendoja se jo.
Dielli i mëngjesit ishte shumë i nxehtë mbas shiut. Nuk kishte asgjë të çuditshme. Çdo ditë binte shi dhe pastaj dilte dielli dhe ngrohte, duke bërë të avullonte lagështia. Mbasditja, pastaj, do të ishte si qelq, edhe sepse atë ditë nuk kishtë rënë shumë shi nëpër male. Ishte thuajse normale.

Thoshin që më 20 Maj shiu do të pushonte dhe deri në Tetor nuk do të binte as edhe një pikë ujë.Thoshin.....por thonë shumë gjëra që nuk janë të vërteta!Pastaj natyra shkon sipas kalendarit, sipas stinëve... Eh, kujt i bëhej vonë nëse natyra shkonte sipas stinëve. Në përgjithësi mund të thuhej që nuk më interesonte gjë prej gjëje. As inaktiviteti i sforcuar, as kjo luftë idiote pa objektiva. Mirë, pa objektiva jo, por gjithshka ishte kaq e vakët, e shpërndarë, saqë dukej e paarritshme, si një ferr surealist në të cilin ndëshkimi i përjetshëm ishte pritja. Sigurisht që më bëhej vonë. Duhej gjetur një mënyrë për ta thyer gjithë këtë, mendova dhe ishte e lehtë të mendoje....njeriu mund të zhvillonte një mijë plane duke tentuar, më pas një seleksionim i më të mirëve, duke bashkuar dy – tre në një, duke thjeshtëzuar gjithshka, duke e hedhur në letër dhe pastaj duke e dorëzuar materialin. Kështu përfundonte gjithshka dhe duhej nisur pastaj po gjithshka nga e para. Një burokraci më inteligjente se normale, në vend që t'i arkivonte të gjitha, i zhdukte.

Kisha dëshirë të pija duhan dhe mora pipën. Si gjithmonë ishte në xhepin tim. Unë nuk i humbisja pipat e mia si ushtarët, për mua ishte e rëndësishme që t'i kisha me vete. Gjatë rrugës së tymit mund të rimontohet çdo lloj distance, do të thosha se mund të krijosh plane dhe të ëndërrosh fitoren, pa t'u dukur një ëndërr, por vetëm një realitet i mjegullt per shkak të distancës dhe për shkak të tymosjes... shumë shoqe e mirë është pipa; si mund ta humbasin ushtarët një gjë kaq të nevojshme? Sa kot!

Në fakt nuk ishin kaq kot! Kishin punë, aktivitet fizik dhe ishin të lodhur. Pastaj nuk kishin për të menduar dhe atëhere për çfarë shërben një pipë nëse nuk duhet të mendosh? Por ama shërben për të ëndërruar! Po, mund të ëndërrohet, por pipa është e rëndësishme kur ëndërron nga larg për një të ardhme, rruga e vetme drejt së cilës është tymi, ose një shteg kaq i largët, ku është e nevojshme të përshkohen të njëjtat ndjesi. Por ushtarët kërkojnë dhe ndjejnë me pjesë të tjera të trupit, kanë këmbë të forta dhe sy të rinj, nuk kanë nevojë për ndihmën e tymit. Ata i humbisnin pipat, sepse nuk i kishin të domosdoshme, sepse nuk mund të humbasin kështu gjërat e pazëvendësueshme.

A kisha ndonjë gjë tjetër të këtij tipi? Kisha me vete fasha garze, por ishte ndryshe sepse m'i kishte dhënë ajo, nëqoftëse do të plagosesha në krah apo në këmbë, për shembull. Do të kishte qenë një lak dashurie. Vështirë do të kishte qenë të përdorej nëqoftëse do të plagosesha në gjoks. Në të vërtetë duhet të fashohesha me të dhe të isha besnik deri në vdekje.

Me tymin kam përshkruar rrugët e mia të vjetra dhe kam shkuar në këndet më intime të frikës, gjithmonë e lidhur me vdekjen, si një hiç që të turbullon dhe nuk shpjegohet. Dhe që ne marksistë leninistët e shpjegojmë shumë mirë me një hiç, dhe përse ky hiç? Asgjë. Një shpjegim më i thjeshtë dhe bindës është i pamundur. Hiçi është hiç. Shuhet truri yt, e mbulon një vello e zezë, nëse do - le të themi një qiell me yje të largët dhe ky është hiçi, ose pafundësia.

Nuk do të doja kurrë të jetoja mbas fëmijëve të mi. Ata as që më njohin mirë. Për ta jam një trup i huaj që ndonjëherë turbulloj qetësinë e tyre dhe ndërhyj ndërmjet tyre dhe së ëmës. E imagjinoj tim bir të rritur dhe ajo me flokë të bardha, që i thotë me një ton qortues – babai yt nuk do ta kishte bërë kurrë këtë apo atë. Dhe kam ndjerë brenda meje, si bir i tim eti, një rebelim të tmerrshëm. Unë si bir, nuk e di nëse është e vërtetë apo jo që im atë nuk e ka bërë kurrë këtë apo atë gjë të keqe, jam ndjerë i persekutuar, i tradhëtuar për këtë kujtim timin, si baba që më tërheqin zvarrë në çdo moment. Djali im do duhet të jetë një njeri dhe asgjë më shumë, më i mirë apo më i keq se unë nuk ka rëndësi, veç një njeri. Unë do të dëshiroja nga babai im përkëdheljen të tij të ëmbël, pa shëmbuj. Dhe nëna ime?

E gjora nëna ime! Zyrtarisht nuk kisha të drejtë, duhej të prisja konfirmimin...Kështu ecja nëpër rrugët e tymit, kur më ndërpreu, i lumtur që po bëhej i dobishëm, një ushtar.
- Keni humbur ndonjë gjë?
- Asgjë – i thashë, duke ia bashkuar asgjënë asaj që po ëndërroja. /size]
[size=12]- Mendohuni mirë...
Kontrollova xhepat. Gjithshka ishte në rregull.
- Asgjë.
- Dhe këto gurë...? I pashë në lavaman...
- Ahh....
Ndjenja e fajit më goditi me një forcë të egër. Jo, nuk mund të humbasë asgjë e nevojshme. Jetohet nëse nuk është e nevojshme? Si bimë po, por një qenie morale, nuk e besoj, të paktën.

Ndjeva rrymën e kujtimeve që më përshkonin, duke kontrolluar xhepat e mi, ndërsa lumi i errët në tokën malore më fshihte sekretet e tij. Pipa, para së gjithash, ishte atje. Fashat, pena, blloqet e shënimeve, çakmaku, gjithshka në rregull. Merrja me vete në beteja vetëm dy kujtime të vogla: fashën e garzës të gruas sime dhe një mbajtëse çelësash me gurë të nënës, pastaj gurët u shkëputën dhe unë i mbaja në xhep.
Ja lumi... Ishte vallë impersonal ose hakmarrës, si një udhëheqës, lumi? Nuk qan sepse nuk duhet apo sepse nuk mundet? Nuk ka të drejtë as që të harrojë që është në luftë? Është e nevojshme të kamuflohet nga maska e akullt?

Nuk e di, vërtet nuk e di, di vetëm që ndjej nevojën fizike të shoh nënën time dhe ta vë kokën në prehrin e saj të dobët dhe ajo të më thotë: - Plaku im – me ëmbëlsinë e saj, të ndjej në flokë dorën e saj pa peshë të më përkëdheli, me ëmbëlsinë që i del nga sytë dhe nga zëri dhe që më rrethon, duke më bërë që të ndjehem kaq shumë mirë, kaq fëmijë dhe kaq i fortë. Nuk është e nevojshme t'i kërkosh të falur: ajo kupton gjithshka dhe njeriu e ndjen, duke dëgjuar këtë: Plaku im...

- Është duhan i fortë ky? Edhe mua ma bën këtë efekt, dje pothuajse jam rrëzuar, kur doja të ngrihesha në këmbë. Ngaqë nuk e thajnë mirë, besoj...

- Është një plehrë, jam duke pritur atë që kam kërkuar, për të parë nëse do ma sjellin të grirë, ashtu siç duhet... Njeriu ka të drejtë të tymosë edhe një pipë, i qetë dhe në paqe apo jo?