Historitë e profetëve dhe ajetet e Kuranit në ditët e sotme

[forum126]

Historia e Ibrahimit

22:26.
Përkujtoje kur Ne e udhëzuam Ibrahimin për në vendin e shtëpisë (Qabës): të mos më përshkruaj Mua shok, pastroje shtëpinë Time për ata që e vizitojnë (bëjnë tavaf) që qëndrojnë në këmbë duke u falur, përkulur dhe që bëjnë sexhde.

6:74.
Përkujtoju (o i dërguar) kur Ibrahimi i tha babait të vet Azerit: "A statuja (idhuj) adhuron për zota? Unë po të shoh ty dhe popullin tënd në një humbje të sigurt.
9:114.
Edhe lutja e Ibrahimit për babain e vet nuk ishte tjetër, pos për shkak të një premtimi që ia pat premtuar atij, e kur iu bë e qartë se ai ishte armik i All-llahut, u largua prej tij. S'ka dyshim, Ibrahimi ishte shumë i ndieshëm dhe i butë.


2:124.
Përkujto (O i dërguar) kur Zoti i vet, Ibrahimin e provoi me disa obligime, e ai i përmbushi ato, e Ai i tha: "Unë po të bëj ty prijës (imam) të njerëzimit!" Ai tha: "(bën o Zot) Edhe nga pasardhësit e mi!" (Zoti) Tha: "Mirësinë Time nuk mund ta gëzojnë mizorët!"

51. Ne i dhamë Ibrahimit herët të mbarën, sepse Ne kemi njohur mirë atë (ia dhamë të mbarën se e meritoi).
52. Kur ai babait dhe popullit të vet u tha: "Ç'janë këto statuja që i adhuroni?"
53. Ata thanë: "I gjetëm të parët tanë, që po i adhuronin".
54. Ai u tha: "Edhe të parët tuaj e edhe ju qartë ishit të humbur!"
55. Ata thanë: "Me gjithë mend e ke apo mos po tallesh!"

56. Atëherë ai tha: "Jo, por Zoti juaj është Zoti i qiejve e i tokës, është Ai që i krijoi ato, ndërsa unë jam dëshmues për këtë!"

57. Pasha All-llahun, posa të largoheni ju, unë kam për t'ia bërë atë që duhet statujave tuaja!

58. Dhe i bëri ato copë-copë, përveç një më të madhes që e kishin ata e me shpresë se atij do t'i drejtohen (për ta kuptuar se kush i theu).

59. (Kur u kthyen i panë) Ata thanë: "Kush e bëri këtë me zotat tanë? Ai na qenka kriminel!"
60. (pastaj) thanë: "Kemi dëgjuar për një djalosh që i përqeshte ato, të cilit i thonin Ibrahim".

61. Ata thanë: "Silleni atë këtu në sy të njerëzve që ta shohin (e ta dënojmë)".
62. I thanë: "A e bëre ti këtë me zotat tanë, o Ibrahim?"

63. Ai tha: "Jo, por atë, e bëri i madhi i tyre, ju pyetni ata nëse janë që flasin?"
64. Ata u ndalën e u menduan me veten, e dikush tha: "Vërtet, ju jeni mu ata të gabuarit (pse adhuronit gjëra të kota)".

65. Mirëpo, pastaj e shoshitën këtë gjë në kokat e tyre (u kthyen nga bindja në kokëfortësi) dhe thanë: "Po ti e ke ditur se këta nuk flasin!"
66. Ai tha: "A po adhuroni pra në vend të All-llahut asish që nuk u sjellin kurrfarë dobie as dëmi?"

67. Medet për ju dhe për ata që i adhuroni, pos All-llahut, po a nuk po kuptoni?"
68. Atëherë ata thanë: "Digjeni atë (Ibrahimin) dhe ndihmoni zotat tuaj, nëse doni t'u ndihmoni!"
69. Po Ne i thamë: "O zjarr, bëhu i ftohtë dhe shpëtim për Ibrahimin!"
70. Ata deshën t'i bëjnë atij (Ibrahimit) kurth, po Ne ata i bëmë më të dështuarit.

29:24.
Po përgjegjja e popullit të tij nuk ishte tjetër vetëm të thotë: "Mbytnie atë (Ibrahimin) ose digjnie!" Mirëpo, All-llahu e shpëtoi atë prej zjarrit. Për një popull që beson, këtu vërtet ka fakte bindëse.

19:46.
Ai (babai) tha: "A ti, Ibrahim, i refuzon zotat e mi? Nëse nuk ndalesh (së fyeri ndaj zotave të mi), unë do të gurëzoj, ndaj largohu prej meje për një kohë të gjatë!"


29:31.
E kur të dërguarit tanë (engjëjt) i erdhën me myzhde Ibrahimit, i thanë: "Ne jemi shkatërrues të banorëve të këtij qyteti, pse banorët e tij janë mizorë!"

32. Ai (Ibrahimi) tha: "Aty është Luti!" Ata i thanë: "Ne e dimë edhe më mirë se kush është aty, atë dhe familjen e tij do ta shpëtojmë përveç gruas së tij, ajo do të mbetet me të zhdukurit".

33. E pasi të dërguarit tonë i erdhën Lutit, ai për shkak të tyre u shqetësua dhe u ngushtua, po ata i thanë: "Mos ke frikë, as mos u pikëllo, ne të shpëtojmë ty dhe familjen tënde, përveç gruas sate që do të mbetet me të dënuarit".
34. Ne mbi banorët e këtij qyteti do të lëshojmë një dënim nga qielli për shkak se ata bëjnë punë të liga.
35. E nga ai vend Ne kemi lënë gjurmë për një popull që mendon.


22:78.
Luftoni me një luftë të denjë për hir të All-llahut, se Ai ju zgjodhi ju (ju përcaktoi për të luftuar për rrugën e Tij) dhe nuk ju obligoi në fé me ndonjë vështirësi, në fenë e babait tuaj, Ibrahimit. Ai edhe më parë, e edhe ky (Kur'an) ju quajti myslimanë, e për të qenë i dërguari dëshmitar juaji dhe për të qenë ju dëshmitarë ndaj njerëzve, pra falni rregullisht namazin, jepni zeqatin, përmbahuni me All-llahun se Ai është ndihmëtari juaj. Sa mrojtës i mirë dhe sa ndihmëtarë i madh që është.

[forum126]

Historia e Musait


2:49.
Përkujtoni edhe kur u shpëtuam prej popullit të faraonit, që nga ai shijuat dënimin më të idhët, duke ua therrur bijtë tuaj, e duke ua lënë gjallë gratë tuaja. Në këtë torturë përjetuat një sprovim të madh nga Zoti juaj.

7:141.
Përkujtoni (o beni israil) kur Ai ju shpëtoi prej popullit të faraonit, që u shtroi më të keqen mundim, ua mbyti djemt tuaj, ua la të gjalla gratë tuaja. E ju me këto ishit në sprovë të madhe nga Zoti juaj".



2. Këto janë ajetet e librit (të Kur'anit) të plotkuptueshëm.

3. Që po t'i lexojnë ty nga lajmi rreth Musait, e që është e vërtetë për një poppull që beson.
4. Me të vërtetë, faraoni ka ngritur kryet lart në tokë, e popullin e saj e grupëzuar dhe një grup prej tyre e shtyp, ashtu që djemt e tyre ua mbyt, e gratë e tyre ua lë të jetojnë. Vërtet, ai ishte prej më shkatërrimtarëve.
5. E Ne duam t'i lartësojmë ata që u shtypën në tokë, t'i bëjmë udhëheqës dhe t'i bëjmë trashëgues.
6. Dhe atyre t'u japim pushtet në tokë, e faraonit, Hamanit dhe ushtrisë së këtyre dyve t'ua tregojmë atë që ruheshin (ia kishin frikën).

7. Ne nënën e Musait e inspiruam: t'i japë atij gji, e kur të keshë frikë për të, atëherë atë hidhe në lumë, e mos u frikëso as mos u pikëllo, se Ne do ta kthejmë atë ty dhe do ta bëjmë atë nga të dërguarit.
8. E atë e gjeti familja e faraonit, ashtuqë në fund ai t'u bëhet atyre armik e dëshprim. Vërtet, faraoni, Hamani dhe ushtria e tyre ishin kundërshtarë (gabonin me qëllim).

15. Dhe ai hyri në qytet në një kohë të pahetuar prej banorëve të tij, dhe në të i gjeti dy veta që po përlaheshin, njëri prej ithtarëve të tij e tjetri prej armiqve të tij, e ai i anës së tij i kërkoi ndihmë kundër armikut dhe Musai i ra grusht e ai vdiq.

33. Ai (Musai) tha: "O Zoti im, unë kam mbytur një njeri prej tyre, e frikësohem se do të më mbysin!"
34. E vëllai im, Haruni, është më orator se unë, andaj dërgoje atë me mua ndihmë që të vërtetojë fjalët e mia. Unë kam frikë se do të më shpallin gënjeshtar.
35. (All-llahu iu përgjegj) Tha: "Ne do ta forcojmë ty krahun me vëllain tënd dhe me argumentet Tona do t'ju japim pushtet juve dyve ashtu që ata të mos mund t'u afrohen juve, andaj ju të dy dhe ata që u janë bindur juve, jeni ngadhënjimtarë".

51:38.
Edhe në Musain kur Ne e dërguam te faraoni me fakte të forta.

43:46.
Ne e patëm dërguar Musain me argumentet tona te faraoni dhe rrethi i tij, e ai tha: "Unë jam i dërguari i Zotit të gjithësisë!"

"Shko te faraoni se ai ka ngritur kokë (është bërë arrogant)".
25. Ai (Musai) tha: "Ma zgjëro (më ndihmo) gjoksin tim!
26. Dhe më lehtëso në këtë punë timen!
27. Më zgjidh nyjen e gjuhës sime!
28. Që ta kuptojnë fjalën time!
29. Më cakto një ndihmëtar nga familja ime,
30. Harunin, vëllain tim,
31. Që me të të ma forcosh fuqinë time,
32. Bëma shok atë në punën time,
33. Në mënyrë që të madhërojnë Ty më shumë,
34. Dhe të përkujtojnë Ty shpesh.
35. Vërtet, Ti je Ai që na sheh dhe na i di punët".
36. Ai (All-llahu) tha: "O Musa, t'u dha ajo që kërkove!"
37. Ne edhe një herë ta dhuruam ty mirësinë Tona.

43. Shkoni që të dy te faraoni, se ai vërtet e ka tepruar.
44. Atij i thuani fjalë të buta, ndoshta ai mendohet a frikësohet.
45. Ata të dy thanë: "Zoti ynë, ne kemi frikë se do të na ndëshkojë menjëherë ose do t'i kalojë kufijtë kundër nesh".
46. Ai (All-llahu) tha: "Mos u frikësoni, se Unë (me ndihmën Time) jam me ju, dëgjoj (ç'do t'ju thotë)dhe shoh (ç'do të bën me ju)".

49. Ai (faraoni) tha: "E kush është Zoti i ju dyve, o Musa?"
50. (Musai) Tha: "Zoti ynë është Ai që çdo sendi i dha formën e vet, pastaj e udhëzoi atë?"
51. Ai tha: "Si është gjendja e popjve të mëparshëm?"
52. Dija për ata është te Zoti im, e shënuar në një libër. Zoti im nuk gabon e as nuk harron".





38. E faraoni tha: "O ju pari, unë nuk njoh njoh zot tjetër për ju pos meje, andaj ti o Haman, m'i pjek (tullat) nga dheu e më ndërto një kullë të lartë ndoshta do të arrijë ta shoh zotin e Musait, sepse unë mendoj se vërtet ai është gënjeshtar".
39. Dhe ashtu ai dhe ushtëria e tij u sollën në tokë me kruenëçësi ndaj të vërtetës dhe menduan se nuk do të kthehen te Ne.
40. Andaj, Ne e kapëm atë dhe ushtërinë e tij dhe e hodhëm në det, shiko pra se si përfundojnë mizorët.
7:127.
Të parët nga populli i faraonit thanë: "A do të lejosh Musain dhe popullin e tij të bëj përçarje në tokë dhe të braktisin ty dhe zotat e tu?" Ai (faraoni) tha: "Do t'ua mbysim djemtë e do t'i lëmë të gjalla gratë e tyre për shërbim, ne jemi dominues mbi ta". 7:129.
Ata (populli i Musait) thanë: "Ne ishim të shtypur para se të na vije ti, e edhe pasi na erdhe". Ai (Musai) tha: "Është shpresë se All-llahu do ta shkatërrojë armikun tuaj (faraonin), e ju do t'ju bëjë ta zëvendësoni në këtë vend, e do t'ju shikojë se si ju veproni".


7:111.
Ata (krerët) thanë: "Ndale atë dhe vëllain e tij, e dërgo nëpër qytete tubues (të magjistarëve).
7:112.
Të sjellin çdo magjistarë të dijshëm (të aftë).
7:113.
Magjistarët erdhën te faraoni, e thanë: " Ne do të kemi shpërblim, në qoftë se dalim fitues!"
20:60.
Faraoni u kthye dhe tuboi magjistarët e vet dhe doli në kohën (dhe vendin) e caktuar.
20:61.
Atëherë Musai u tha atyre (magjistarëve): "Mjerimi është juaji, prandaj mos shpifni ndaj All-llaht ndonjë gënjeshtër e t'ju shkatërrojë me një dënim, se pa dyshim ai që shpif ka dështuar keq".

2:102.
(e hodhën librin e Zotit) E ndoqën atë që thonin djajt në kohën e sundimit të Sulejmanit. Por Sulejmani nuk ishte i pafé, djajt ishin të pafé, sepse u mësonin njerëzve magjinë. (Ndoqën) Edhe çka u zbriti në Babil dy engjëjve, Harutit dhe Marutit. E ata të dy nuk i mësonin askujt (magjinë) para se t'i thonin: "Ne jemi vetëm sprovë, pra mos u bën i pa fé!" E, mësonin (njerëzit) prej atyre dyve atë (magji) me çka ndanin burrin prej gruas së vet, por pa lejën e All-llahut me atë askujt nuk mund t'i bënin dëm dhe ashtu mësonin çka u sillte dëm e nuk u sillte dobi atyre. E ata (jehuditë) e kanë ditur se ai që (hodhi librin) e zgjodhi atë (magjinë), ai në botën tjetër nuk ka ndonjë të drejtë (në mëshirën e Zotit). Po ta dinin, ata se për ç'ka e shitën vetveten, ajo është shumë e keqe.

20:62.
Ata (magjistarët) polemizuan për çështjen e tyre, por bisedën e bënë fshehurazi (nga masa).
36. (Paria) Shtyje atë dhe vëllain e tij (çështjen e tyre) për më vonë, e ti dërgo nëpër qytete tubues.
37. Që t'i sjellin të gjithë magjistarët e dijshëm këtu.
38. Dhe, magjistarët u tubuan në kohën e ditës së caktuar.
39. Edhe popullit iu tha: "Ejani e tubohuni,
40. Ashtu që t'i përkrahim magjistarët, nëse ata triumfojnë".
41. E kur erdhën magjistarët i thanë faraonit: "A do të ketë shpërblim për ne, nëse dalim ngadhnjimtarë?"
42. Ai tha: "Po, bile ju do të jeni atëherë prej më të afërmve!"
43. Musai atyre u tha: "Hidhnie atë që keni për ta hedhur!"
44. E ata i hodhën litarët dhe shkopinjtë e tyre duke thënë: "Për hir të madhërisë së faraonit, ne me siguri do të jemi ngadhënjyes!"

45. Atëherë edhe Musai e hodhi shkopin e vet, i cili menjëherë gëltiset gjithë çka kishin improvizuar ata.



2:50.
Dhe kur për ju e ndamë detin, e ju shpëtuam, ndërsa ithtarët e faraonit i fundosëm, e ju i shihnit (me sytë tuaj). 3:11.
Si gjendja e pasardhësve të faraonit dhe e atyre që ishin para tyre, që përgënjeshtruan argumentet tona, e All-llahu i shkatërroi me fajet e tyre, All-llahu ndëshkon shumë ashpër.


76. Karuni ishte nga populli i Musait dhe ai shtypte atë popull ngase Ne i patëm dhënë aq shumë pasuri sa që një grup i fuqishëm mezi bartin çelësat e (pasurisë së) tij, e kur populli i vet i tha: "Mos u kreno aq fortë sepse All-llahu nuk i do të shfrenuarit!"
77. Dhe me atë që të ka dhënë All-llahu, kërko (ta fitosh) botën tjetër, e mos le mangu atë që të takon nga kjo botë, dhe bën mirë ashtu siç të ka bërë All-llahu ty, e mos bën të këqia në tokë, se All-llahu nuk i do çrregulluesit.
78. Ai (Karuni) tha: "Më është dhënë vetëm në saje të dijes sime!" Po a nuk e di ai se All-llahu shkatërroi para tij nga popujt e lashtë asish që ishte edhe më i fuqishëm e më i pasur se ai, po mëkatarët kriminelë as që do të pyeten për fajet e tyre (meqë All-llahu e di).
79. Ai (Karuni) doli para popullit të vet me stolinë e vet, e ata që kishin synim jetën e kësaj bote thanë: "Ah, të kishim pasur edhe ne si i është dhënë Karunit, vërtet ai është fatbardhë!"
80. E ata që ishin të zotët e diturisë thanë: "Të mjerët ju, shpërblimi i All-llahut është shumë më i mirë për atë që besoi dhe bëri vepër të mirë, po atë nuk mund ta arrijë kush përveç durimtarëve!"
81. Po Ne atë dhe pallatin e tij i shafuam në tokë dhe, veç All-llahut nuk pati që ta mbrojë e as vetë nuk pati mundësi të mbrohet.
82. E ata që dje lakmuan të ishin në vendin e tij, filluan të thonë: "A nuk shihni se All-llahu me të vërtetë i jep begati e komoditet atij që do nga robërit e vet, e edhe ia mungon atë atij që do, e sikur All-llahu të mos bënte mëshirë ndaj nesh, do të na sharronte në tokë edhe neve; sa habi, se si jobesimtarët nuk gjejnë shpëtim!"

[KoRn_]

I lutem Shqiptareve mos behen si keto.


Na ishte një herë një zot i rrejshëm i quajtur Amerikë


AtijatAllah: Na ishte njëherë një zot i rrejshëm i quajtur Amerikë!
Afganistan në pranverën e vitit 1643 të Hixhretit dhe autori bënë një reflektim se si historia do ti sheh ngjarjet e kohës sonë.

Skena 1. Studentët e diturisë ishin ulur rreth Shehit pas namazit të ikindis. Një Sheih me një turban të zi, ai ishte ulur me mjekrën e tij të bardhë që i jepte pamje frikë respekti dhe madhështie. Sheihi tha: Falënderimi i qoftë Allahut, dhe paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi pejgamberin tonë Muhammedin, dhe mbi familjen e tij dhe mbi të gjithë shokët e tij dhe ata që e shoqërojnë atë, më pastaj: Lexo! O Omer bin Ahmed bin Leuis bin Attijatallah. Ai e falënderoj Allahun dhe pastaj lexoj. "Autori i librit (Enciklopedia e zotave të rrejshëm) ka thënë: Nën kaptinën Alif, (Amerika)... dhe në disa (shkrime arabe) e vunë Ja-n para Rra-s: Autori tha: Na është treguar neve...pas një oqeani të madh na ishte një herë një zot i rrejshëm i quajtur (Amerikë). Romakët e kishin sjellur atë prej vendit të tyre në një vend të ri. Për ta formuar atë, ata sjellën robër prej Afrikës, ndërtues prej Kinës dhe shkencëtarë prej anembanë botës. Me kalimin e kohës ajo u bë aq e madhe dhe e famshme dhe të gjithë e njihnin atë, ku ajo u adhurua në këtë tokë sikurse një idol pran Allahut. Njerëzit e adhuruan atë për shkak të frikës dhe dëshirës. Neve gjithashtu na kanë treguar se kur ajo hidhërohej ndaj dikujt, ajo do të hidhte topa të zjarrtë prej vendit të saj dhe ajo do ta shkatërronte vendin dhe do ti digjte të mbjellurat dhe pasardhësit e tyre.

E nëse ishte e kënaqur me ndonjërin ajo do ta vërshonte me para, gra, vinë, dhe kënaqësi të cilat fjalët s'mund ti përshkruan. Po ashtu kishte prej tyre që e adhuruan atë për shkak të dashurisë, admirimit dhe marrjes për zot. Autori Allahu pastë mëshirë në të tha: Ajo ishte goditje prej Allahut, Ai e godet me të këndo që Ai dëshiron. Disa prej historianëve që jetuan në këtë periudhë thanë: Ajo kishte një mekanizëm të çuditshëm. Ky mekanizëm do të krijonte një idhull tjetër në zemrën e çdo personi, dhe ai person pastaj do të ia kishte frikën asaj (Amerikës) dhe do të shpresonte për të pa e ditur. Me këtë mekanizëm, ajo do të krijonte magji në sytë e njerëzve dhe ata kishin për ta parë atë larg të vërtetës... ajo dukej e madhe në sytë e tyre, dhe zemrat e tyre kishin për të ju frikur asaj. Ata mendonin se ajo i din të gjitha, dhe se ajo i dëgjon të gjitha, dhe se ajo rrethon çdo gjë. Shumë njerëz besuan se ajo kishte për ti parë ata në shtëpitë e tyre derisa ata po qëndronin në mesin e familjeve të tyre.

E liga e saj u përhap, të goditurit e saj e preku çdonjërin, dhe e tërë bota iu dorëzua asaj. Ajo sundonte prej Lindjes së largët deri te Përëndimi i largët. Populli Muslimanë ishte i bezdisur prej saj... Pastaj Allahu i mëshiroj ata me një Imam dhe ringjallës... i ndihmuar prej Allahut dhe i udhëzuar prej Tij. Ebu Abdullah, Usame bin Muhamed bin Auad bin Ladin. Allahu e shkatërroi atë (Amerikën) nëpërmjet duarve të tij. Ai u lajmërua në tokën e Afganistanit, në Lindje të Horasanit, ishte vendi i Hixhres dhe Xhihadit të tij. Populli i tij e përkrahi atë, ata qëndruan me të. Origjina e tij ishte prej Hadramaut, dhe vendbanimi i tij ishte në El-Medine. Studenti, Omer bin Ahmed bin Leuis bin Atijallah tha: "Fjalët e autorit (Enciklopedia e zotave të rrejshëm) përfundon këtu."

Shehu tha: "Amerika kishte goditur njerëz prej mesit të Muslimanëve, disa prej tyre e mohuan atë, por askush s'kishte guxim që ti kundërvihej asaj, dhe ta luftoj atë derisa Usame u ngrit në mesin e tyre. Pastaj ai i thirri njerëzit që të bëjnë luftë kundër Amerikës, pra ata e fyen, e kritikuan dhe e përqeshën atë. Ai nuk ua vuri veshin atyre. Një grup e ndihmoi atë, dhe populli i Afganistani i dha strehim atij ashtu siç kishte thënë autori. Ai dërgoi në Amerikë një grup të zgjedhur, prej burrave trima dhe të paluhatshëm. Dhe kështu ata e goditën atë në sy, ia thyen hundën e saj, dhe këtë para tërë njerëzimit mu para rojeve dhe sigurimit të saj. Dhe kështu Usame u fsheh. Ajo u shkund dhe u tërbua, dhe ajo i dërgoi topat e zjarrtë të saj dhe e djegu tokën e gjelbëruar dhe të thatë.

Ajo e derdhi hidhërimin e saj mbi tërë botën. Ajo doli me ushtri të mëdha, duke shkatërruar çdo gjë që i dilte në rrugën e saj, ajo e okupoi tërë botën, ajo i mbushi detërat, tokat dhe qiejt, po ajo ishte e paaftë që ta mbyt atë. "Sheihi tha:"Gjendja e shumicës së njerëzve atyre ditëve ishte sikurse gjendja e njerëzve kur shoku i Pejgamberit (alejhi selam) Halid bin Velidi kur e shkatërroi idhullin e rrejshëm, El-Uza... ata thanë: Ne do të presim dhe do të shohim se çka do ti bëjë idhulli atij si hakmarrje dhe kur nuk i bëri asgjë atij ata e mohuan atë. Kështu ishte se si njerëzit e shikuan çështjen e Usames dhe Amerikës. Ata thanë: "Ndoshta ne duhet ti pasojmë magjistarët nëse ata janë fitimtarë" por kur e panë paaftësinë e saj, magjia e saj ishte shkatërruar në sytë e saj. Dhe kështu idhujt që ajo i kishte krijuar në zemrat e tyre u thërrmuan dhe u shuajt. Kjo ishte gjëja më e madhe që Usame e bëri. Ai e largoi frikën e saj prej zemrave të njerëzve. "Sheihi tha: "Usame e lexoi ajetin: Ju keni shembull të mirë në Ibrahimin dhe kështu ai e murr shembullin e tij, ai e pasoi drejtimin e tij, dhe ai e shkatërroi idhullin. Ai shkoi tek idhujt e tyre dhe ai i copëtoi ata, ai e shkatërroi kalanë më të madhe dhe më të fuqishme të tyre dhe e tërë bota shikonte se si idhujt shkatërroheshin. Rojet dhe përkrahësit thanë: Kush e ka bërë këtë me zotat tonë?!! Ministrat dhe këshilltarët e tyre thanë: Është një djalosh i cili i cek me përqeshje ata.

E quajnë Usame. Ata u përgjigjën: Mbyteni atë apo digjeni atë!!! Ata lëshuan zjarr prej qiellit në vend fshehjen e tij, por Allahu i bëri të ftohur dhe të qetë mbi të. Ai pastaj filloi ti ndjek ata, duke i mbytur ata në çdo luginë, deri sa ai i rraskapiti ata... ata bërtitën "Ndihmë!Ndihmë!". Por nuk ka Uzza për juve sot! Ajo është begati e Allahut, dhe Ai ia dhuron cilit do që Ai dëshiron. "Njëri prej studentëve tha: "Vendin e Afganistanit të cilin ju e cekni, a e ke për qëllim vendin tonë? Ai u përgjigj: "Po pasha Zotin tim! Ai (Usame) erdhi në Kandahar, dhe ai u ul mu këtu ku unë jam ulur. Gjyshi im më tregoj mua se ai i takoj njerëzit që e panë atë dhe luftuan me të në ato kodra dhe ai bëri me shenjë kah Lindja. Njëri prej studentëve tha: "Na trego më shumë Sheih për tregimin e Usames dhe të idhujve për arsye se autori i librit të zotave të idhujve të rrejshëm nuk na ka ngopur me informata të mjaftueshme." Sheihi tha: "Autori i atij libri kishte për qëllim vetëm që ti cek emrat dhe tregimet e idhujve të rrejshëm por tregimet e liderëve dhe heronjve ti ke për ti gjetur në librat e historisë dhe betejave. Unë kamë disa libra që janë përkthyer, sikurse libri, Historia e Kandaharit. Unë e bleva atë prej librarisë të Selefive në Kabull përmes rrjetit Islamik dhe ka arritur. Ne do të lexojmë prej tij në ligjëratat e së nesërmes inshAllah. Shumë libra janë shkruar për jetën e tij (Usames)... ne do ti cekim ato kur të jetë koha. Dhe paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi Pejgamberin tonë Muhammedin. Pastaj Shehi shkoi dhe ashtu shkuam edhe ne.

Skena 2: Shehi u ul në xhami pas namazit të Ikindis, dhe studentët u tubuan rreth tij... Shehi tha: "E kam sjell me vete librin, Historia e Kandaharit, në mënyrë që të kemi mundësi që ta lexojmë pakëz për biografin e heroit Usame, sikurse ju premtuam në ligjëratën e kaluar. "Ai pastaj ia dha librin Omer Ahmed bin Leuis bin Atijatallah. Omer Ahmed bin Leuis bin Atijatallahi e murr librin dhe shikoi në përmbajtjen e librit dhe e zgjodhi kaptinën e arritjes të Usames dhe dhënia e besës së tij princit të besimtarëve Mullah Omer Muxhahid. Ai e falënderoi Allahun dhe filloi të lexoi: "Autori Allahu e mëshiroftë ka thënë: "Ishte viti 1417 H, në muajin e Allahut Muharrem, Usame dhe pasuesit e tij arritën në Kandahar. Kjo ishte për arsye se kur Usame e kritikoi popullin e tij se po adhurojnë idhuj dhe i nxiti ata që ta luftojnë Amerikën, vetëm disa prej njerëzve e pasuan atë - të tjerët erdhën prej vendeve shumë të largëta. Të huajt, të dobëtit dhe njerëzit modest dhe të dobëtit prej fisit të tij u ndoqën.

Usame filloi të takohet me liderët e fiseve, duke kërkuar ata që do ti japin strehim, dhe që do ti ndihmojnë atij dhe pasuesve të tij, në mënyrë që ai ta përmbush premtimin e tij që ia kishte dhënë Allahut për shkatërrimin e idhullit më të madh. Ai dëgjoi për ngritjen e sundimit Islam në Sudan, ai e dërgoi një kurir tek ata dhe ata thanë: Eja te ne! Ju jeni më i mirëseardhuri! Musafir i lartë! Investo pasurin tënde në vendin tonë dhe bashkangjitju Xhihadit tonë si të duash. Ai pastaj e hapi rrugën e ftesës për gara dhe ndërtoi kampe dhe i mbushi me Muxhahid. Ata flenë rehat prej një periudhe të shkurtë - derisa Amerika tha: Largoni ata prej fshatit tuaj!" Sudani tha: "Ne do ta bëjmë atë, dhe pastaj a do të jesh e kënaqur me ne oj Amerikë?!! Lësho vendin tonë o Usame!" Ai tha: "A nuk më dhatë leje që të bëjë Xhihad??" Sudani tha: "Ne menduam Xhihad kundër Garanges, por jo kundër Amerikës." Ai tha: "Por unë atë e kam për qëllim dhe për shkatërrimin e saj përpiqem. "Ne nuk kemi fuqi që ta luftojmë atë, pra largohu, ne të jemi këshillues. Shehi tha: "Sudani pati frik prej Amerikës në lidhje me Usamen, por nuk ia patën frikën Allahut në lidhje me Usamen." Atij (Sudanit) iu dha zgjidhja ndërmjet kënaqësisë së Amerikës dhe pasurisë së Usames, pra ai e dëboi atë, dhe ai nuk e arriti as kënaqësinë e Amerikës e as pasurin e Usames. Ata e zhveshën atë (Sudanin) prej të gjithave derisa nuk i lan asgjë atij.

Shehi tha: "Po vazhdo." Ai tha: "Autori Allahu pastë mëshirë mbi të tha: Pastaj Usame u kthye për të kërkuar strehim dhe ndihmë. Ai e dërgoi një kurir te Talibanët në Kandahar. Ata i thanë "Eja tek armët dhe fuqia!" Ai tha "Qëllimi im është që ta shkatërroi Hubalin (idhull i rrejshëm). "Ata thanë: "Allahu është më i Madhi! Shkatërrimi i idhujve është tregti e jona!" Ai tha: "Unë e kam dëshirë Xhihadin." Ata thanë: "Ne jemi njerëzit e Xhihadit dhe bijtë e luftës. Ne vijmë prej barkut të saj dhe ne pimë prej gjirit të saj." Ai tha: "A mund të ia dilni në ballë kundër Beni - Asfarve (Romakeve, d.m.th. Amerikës)?" Ata thanë: " Bënë luftë kundër kujt dëshiron ti dhe bënë paqe me cilin ti dëshiron. Lidhe lidhje me këndo që ti dëshiron dhe këputi lidhjet me atë që ti dëshiron, dhe merr prej pasurisë tonë çka do që dëshiron dhe na lë çka do që dëshiron. Vërtetë ne jemi durimtarë në luftë, të vërtetë në fjalët tona në kohën e konfrontimit dhe nëse ti e kalon oqeanin për ta luftuar Amerikën ne do ta kalojmë me ty. "Ai tha: "Shpatat e saj do të ju kërkoj juve, dhe Arabet, Romakët dhe Turqit do të ju gjuajnë juve prej një harku. "Ata thanë: "Thuaj, ne do të goditemi vetëm me atë që na e ka caktuar Allahu." Ai tha: "Amerika do t'ju vijë me hekurin dhe metalin e saj, ajo do ti tuboi kundër jush konfederuesit, dhe ajo do të bëjë aleancë kundër jush." Ata thanë: "Allahu është ndihmuesi ynë dhe ata nuk kanë ndihmues." Ai tha: "Ata do ta shkelin vendin tuaj me ushtri që kurrë nuk i keni parë me parë." Ata thanë: "Pastaj ne nuk do të themi ty çka populli yt të tha: Shko ti dhe Zoti yt luftoni, ne do të qëndrojmë mu këtu. Jo, përkundrazi ne do të luftojmë pran teje, nga mbrapa, nga e djathta , nga e majta e jote dhe ndoshta Allahu do të tregon ty, në lidhje me ne, diç që do të bëjë të kënaqur. Asnjë ushtri nuk e ka prekur vendin tonë dhe të jetë kthyer fitimtare. "Ai tha: "Njerëzit do të ju braktisin juve, dhe njerëzit e tokës do të ju tradhtojnë juve. "Ata thanë: "Hasbunallah ua ni'mal uakil! (Allahu na mjafton neve, dhe Ai është më i miri për të ju mbështetur)

Ndoshta Ai do të na ndihmoj me banorët e qiellit." Ai tha: "Ata do të ju rrethojnë juve dhe do të ju bëjnë të vdisni urie." Ata thanë: "Allahu është Furnizues dhe Ai është kujdesues i fuqisë së madhe." Ai tha: "Ata e kanë qëllimin tek unë." Ata thanë: "Ata nuk kanë për të arritur tek ti derisa sytë tonë janë të hapur." Ai tha: " Pra ju do të më mbroni mua me çka i mbroni grat dhe fëmijët tuaj?" Ata thanë: "Pasha Allahun po! Gjak, Gjak! Shkatërrim! Shkatërrim! Ne nuk do të lodhemi. Pra thuaje emrin e Allahut dhe godit me dorën tënde të djathtë. Godit Usame! Ne do ti sakrifikojmë baballarët dhe nënat tona për ty. Godit, dhe fshehu pas gjoksit tonë. U priteshin qafat tona para tëndes. Goditi ata! Dhe shpirti i shenjët qoftë me ty!" Këtu, Omer bin Ahmed bin Leuis Atijatallah e ndali leximin prej zërit e të qajturit të Shehut. Ne shikuam - Shehi e kishte mbuluar kokën me tesh, dhe dridhej dhe qante dhe thoshte: "Allahu Ekber! Allahu Ekber! Allahu Ekber! Allahu Ekber!" Ne ishim të qetë për një moment. Pastaj shehu foli ndërmjet rënkimeve. "E kamë lexuar librin e historisë dhe kurrë nuk kam pa njerëz që ngritën për ta përkrahur një njeri, pas Ansarve që e ndihmuan Pejgamberin, sikurse që Talibanët e ndihmuan Usamen. Varret e tyre gjenden në Tora Bora, Shahi Kot, Kandahar, Disht Lejli, Kalat Xhanki dhe Kabull. Gjithashtu më është treguar se njëri prej adhuruesve të kryqit e kishte zënë njërin prej tyre (Talibanëve) dhe i kishte thënë: "Na trego neve ku është Usame dhe ne do të lirojmë ty!" Ai ishte përgjigjur: "Po të ishte ai nën këmbën time unë nuk do ta kisha ngrehur këmbën time!" Ata janë baballarët e mi , pra më sjell mua të ngjashëm sikurse ata. "Shehi pastaj qajti dhe qajti. Ai u ngrit lartë dhe shkoi duke qajtur dhe nuk e përfundoi ligjëratën.

[forum126]

KY eshte komentimi i i disa ajeteve te SURE BURUXHE NE KURAN ku thuhet-"-

85. Buruxh 1. Pasha qiellin me plot yje,
2. Pasha ditën e premtuar,
3. Pasha atë që dëshmon dhe atë që dëshmohet!
4. Mallkuar qofshin ata të zotët e hendeqeve,
5. Të zjarrit më plot lëndë djegëse,
6. Kur ata rrinin ulur rreth tij,
7. Dhe dëshmonin atë që bënin me besimtarët.
8. E nuk patën pse t'i urrejë, përveç që e besuan All-llahun, ngadhënjyesin, të lavdëruarin, 9. Të cilit i takon sundimi i qiejve e i tokës;, e All-llahu është dëshmitar i çdo sendi.
10. Është i sigurt se ata që i sprovuan besimtarët dhe besimtaret dhe nuk u penduan; ata kanë dënimin e Xhehennemit dhe dënimin e djegies.
11. Ata që besuan dhe bënë vepra të mira, ata kanë Xhennete nën të cilët burojnë lumenj. e ai është suksesi më i madh.
12. Është e vërtetë se goditja e Zotit tënd është e fortë.
13. Në të vërtetë, Ai është që e fillon (krijimin) dhe e rikthen.
14. Ai është që falë mëkatet, është i dashur.
15. Është i Zot i Arshit, të madhëruar!



Djaloshi dhe mbreti



Imam Ahmedi transmeton nga Suhejbi se Muhammedi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: Nga popujt që ishin para jush, ka qenë një mbret që ka pasur një magjistar, dhe kur ai magjistar është plakur, i ka thënë mbretit: “U plaka dhe koha ime gati mbaroi, pra të lutem ma sill një fëmijë të cilit do të mund t’ia mësoj magjitë”. Kështu, mbreti i solli atij një fëmijë dhe ky filloi t’ia mësojë magjitë.

Çdo herë që fëmija ka shkuar te magjistari, është ndalur te një dijetar dhe ka dëgjuar fjalimet e tij dhe është mahnitur.

Pra, çdoherë që ka shkuar të magjistari, ai ka kaluar pranë dijetarit, është ulur pranë tij dhe e ka dëgjuar; dhe kur ka shkuar tek magjistari ai e ka rrahur (për shkak të vonimit).

Kështu, djaloshi është ankuar tek dijetari. Dijetari i ka thënë atij: “Kur të kesh frikë nga magjistari, thuaj: ‘Më ndalën (vonuan) njerëzit e mi’ dhe kur të kesh frikë nga njerëzit e tu, thuaj: ‘magjistari më ndali’”

Djaloshi vazhdoi ashtu (për një kohë). Pastaj në rrugë është paraqitur një krijesë e tmerrshme dhe njerëzit nuk mund të kalonin. Djaloshi ka thënë: “Sot do të di a magjistari është më i mirë apo dijetari”. Mori një gur dhe tha: “O Allah! Nëse punët e dijetarit pëlqehen nga Ti më shumë se ato të magjistarit, atëherë mbyt këtë krijesë që të mund të kalojnë njerëzit”. E gjuajti me gur, vrau krijesën dhe kështu njerëzit filluan ta kalojnë rrugën.

Djaloshi shkoi te dijetari dhe e informoi ate për ngjarjen. Dijetari i tha, “Biri im! Sot ti je më i mirë se unë, dhe ti e ke arritur atë që e shoh! Do të gjykohesh (sprovohesh). Dhe në rast se gjykohesh, mos i informo (ata) për mua”.

Djaloshi kishte shëruar njerëzit e sëmurë nga verbëria e lindjes, leproza dhe nga sëmundje tjera. Një oborrtar i mbretit që ishte verbuar kishte dëgjuar për djaloshin. Ai kishte ardhur te djaloshi me një numër të dhuratave dhe i kishte thënë: “Nëse më shëron, të gjitha këto dhurata janë për ty”. Djaloshi është përgjigjur: “Unë nuk shëroj askënd; Allahu është Ai që i shëron njerëzit. Pra, nëse beson në Allahun dhe i lutesh Atij, Ai do të të shërojë”.

Kështu, ai i besoi dhe iu lut Allahut dhe Allahu e shëroi atë.

Më vonë, oborrtari është kthyer tek mbreti dhe është ulur në vendin që ishte ulur më parë. Mbreti i ka thënë: “Kush ta ktheu shikimin?” Oborrtari është përgjigjur: “Zoti im”. Mbreti pastaj i ka thënë: “Unë”. Oborrtari është përgjigjur: “Jo, Zoti im dhe Zoti i jot – Allahu”. Mbreti e ka pyetur: “A ke ti Zot tjetër përveç meje?” Oborrtari i është përgjigjur: “Po, Zoti jot dhe Zoti im është Allahu”. Mbreti ka filluar ta torturojë ate pa ndalë, deri sa i ka treguar për djaloshin. Kështu, djaloshi është sjellur tek mbreti dhe mbreti i ka thënë: “O djalosh! A është rritur magjia jote deri në atë shkallë sa ti shëron verbëri nga lindja, leproza dhe sëmundje tjera?” Djaloshi është përgjigjur: “Unë nuk shëroj askënd. Vetëm Allahu, mund të shërojë”. Mbreti ka thënë: “Unë”. Djaloshi është përgjigjur: “Jo”. Pastaj mbreti e ka pyetur: “A ke ti Zot tjetër përveç meje?” Djaloshi është përgjigjur: “Zoti im dhe Zoti jot është Allahu”. Kështu ai ka filluar ta torturojë deri sa i ka treguar për dijetarin.

Pastaj dijetari është sjellur tek mbreti dhe ai i ka thënë: “Heq dorë nga feja jote”. Dijetari ka refuzuar dhe kështu mbreti ka urdhëruar që të sillet një sharrë, që është vendosur në mes të kokës së tij, dhe ai ka rënë, i prerë në dy pjesë.

Pastaj i ka thënë njeriut që ishte i verbër: “Heq dorë nga feja jote”. Ai ka refuzuar dhe kështu mbreti ka urdhëruar që të sillet sharra që është vendosur në mes të kokës së tij, dhe ai ka rënë, i prerë në dy pjesë.

Pastaj e kanë sjellur djaloshin, të cilit i ka thënë: “Heq dorë nga feja jote”. Ai ka refuzuar dhe kështu mbreti e ka dërguar me disa njerëz në maje të një kodre. Mbreti u ka thënë njerëzve: “Ngjituni kodrës me të, deri sa të arrini në maje, dhe shifni nëse ai heq dorë nga feja e tij; nëse jo, hidhne teposhtë (nga maja)”. Ata u nisën me djaloshin dhe kur arritën në maje, ai tha: “O Allah! Më shpëto nga ata me çfarëdo mënyre që Ti dëshiron”. Kështu, kodra është dridhur dhe ata të gjithë kanë rënë teposhtë. Djaloshi është kthyer tek mbreti. Mbreti e ka pyetur: “Çka bënë shoqëruesit (njerëzit që i dërgova me ty)? Djaloshi është përgjigjur: “Allahu më shpëtoi nga ata”.

Mbreti ka urdhëruar disa njerëz të dërgojnë djaloshin me një anije deri në mes të detit dhe u ka thënë: “Nëse heq dorë nga feja e tij (mirë), por nëse refuzon, përmbysne”. Ata e dërguan atë deri në mes të detit dhe ai tha: “O Allah! Më shpëto nga ata me çfarëdo mënyre që ti dëshiron”. Kështu, të gjithë ata u përmbysën në det.

Pastaj djaloshi është kthyer tek mbreti dhe mbreti e ka pyetur: “Çka bënë shoqëruesit e tu?” Djaloshi është përgjigjur: “Allahu më shpëtoi nga ata”. Pastaj i ka thënë mbretit: “Nuk do të kesh mundësi të më vrasësh deri sa të bësh atë që të urdhëroj. Nëse bën atë që të urdhëroj, do të mund të më vrasësh”. Mbreti e ka pyetur: “E, çka është ajo?” Djaloshi është përgjigjur: “Mbledhi njerëzit në një vend të lartë dhe më lidh për trungun e një druri; pastaj merr një shigjetë nga torba ime dhe thuaj: ‘Në emër të Allahut, Zotit të djaloshit’. Nëse e bën këtë, do të mund të më vrasësh’”. Kështu, mbreti e bëri atë, vuri shigjetën në hark, dhe tha: “Në emër të Allahut, Zotit të djaloshit”. Shigjeta e qëlloi djaloshin dhe ai vendosi dorën mbi plagën e shigjetës dhe vdiq. Njerëzit deklaruan, “Ne besojmë në Zotin e djaloshit!”. Pastaj i thanë mbretit, “A nuk e pe që ndodhi ajo që ti kishe frikë. Për Allahun, të gjithë njerëzit kanë besuar (në Zotin e djaloshit).”

Kështu ai ka urdhëruar që të hapet një hendek në hyrjet e rrugëve. Kjo është bërë dhe ia kanë vënë zjarrin. Pastaj mbreti ka thënë: “Kushdo që heq dorë nga feja e tij, të lirohet, e kushdo që nuk heq dorë, hidhne në zjarr”. Ata ngulfateshin (digjeshin) në zjarr, deri sa erdhi një grua me foshnjën e saj, e cila ishte duke ushqyer në gji, dhe dukeshte se sikur ajo hezitonte të bie në zjarr, kur foshnja i thotë: “Ke durim nënë! Me të vërtetë ti je pasuese e të vërtetës!”


Edhe Muslimi e kanë regjistruar këtë hadith në fund të sahihut të tij.

Muhammed bin Ishak bin Jesar ka përfshirë këtë ngjarje në librin e tij të Sires (Siretu ibën Ishak) në një mënyrë tjetër, që ka një dallim nga ajo që sa po e përmendëm. Pastaj, pasi Ibën Ishaq ka sqaruar se populli i Nexhranit ka filluar fenë e djaloshit pas vrasjes së tij, që ka qenë feja e krishtere (jo ky i sotmi por sheriati i Isait alejhis-selam v.r.), ai ka thënë: “Pastaj (mbreti) Dhu Nuvas u erdhi atyre me armatën e tij dhe i ka ftuar në judaizëm. Ai u ka ofruar atyre zgjedhje; ose të pranojnë judaizmin ose të vriten, kështu ata zgjodhën vdekjen. Për këtë shkak ai ka hapur një hendek dhe ka djegur (disa nga ata) në zjarr (të hendekut), ndërsa disa të tjerë i ka vrarë me shpatë. Ai ka bërë shembuj ata (duke i vrarë) deri sa ka vrarë rreth 20 mijë prej tyre. Ja çfarë i shpalli Allahu, subhanehu ve te'ala të dërguarit të tij, rreth Dhu Nuvasit dhe armatës së tij:

“Mallkuar qofshin ata të zotët e hendeqeve. Të zjarrit me plot lëndë djegëse. Kur ata rrinin ulur rreth tij. Dhe dëshmonin atë që bënin me besimtarët. E nuk patën pse t'i urrejnë (të u hakmirren), përveç se ata e besuan All-llahun, Ngadhënjyesin, të lavdëruarin, Të cilit i takon sundimi i qiejve e i tokës;, e All-llahu është dëshmitar i çdo sendi. (Buruxh: 4-9)

Kjo është ajo që Muhammad bin Ishak e ka thënë në librin e tij të Sires – se ai që i ka vrarë Njerëzit e Hendekut ka qenë Dhu Nuvas dhe emri i tij ka qenë Zur’ah.

Dhu Nuvas, pra, ka vrarë 20 mijë vetë në një mëngjes në Hendek. Vetëm një njeri nga ata ka ikur. Ai njiheshte si Davs Dhu Tha’laban. Ai ka ikur me kalë, edhe pse ata ata iu ngjitën prapa, nuk arritën ta kapin. Ai ka shkuar te Cesari, perandori i atëhershëm i Shamit.

Pastaj, Cesari i ka shkruar An-Nexhashiut, mbretit të Abisinisë. Kështu, ai ka dërguar një armatë të krishterëve abisinianë, të cilët u udhëheqën nga Erjat dhe Ebreha. Ata e çliruan Jemenin nga duart e hebrenjëve. Dhu Nuvas u përpoq të ikë, por ka rënë në det dhe është mbytur. Pas kësaj, Jemeni mbeti nën pushtetin e krishterë për 70 vjet. Pastaj pushteti është marrë nga krishterët nga Sejf bin Dhi Jazin El-Himjari, kur Kisra, mbreti i Persisë dërgoi armatë në Jemen. Ai (mbreti) i dërgoi me Sejf el-Himjarin njerëzit që ishin nëpër burgje, që në numër ishin rreth 700. Kështu, Sejf el-Himjari pushtoi Jemenin me ata, dhe ua ktheu mbretërinë popullit të Himjarit (jemenasve).


Imâm Ibën Kethîr

Marrë nga libri: El bidaje ven nihaje, vëllimi i dytë, tregimi i ashabul uhdud

[forum126]

3:144.
Muhamedi është vetëm i Dërguar, para të cilit ka pasur edhe të dërguar të tjerë. Nëse ai vdes ose vritet, a mos do të ktheheni ju prapa? Kushdo që kthehet prapa, nuk i bën kurrfarë dëmi Allahut. Dhe Allahu do t’i shpërblejë falënderuesit.