Po politikan mdoket ishte edhe fehmi agani qe e vrajti milloshi edhe aje ishte munduar me ket ;diplomaci te sukseseshme; qe thua ti po nuk edi ku jan ato rrezultate qe spo shihen asnje here.Postuar më parë nga TeovaMas
sdi pse spe perdorni edhe tashe qate diplomaci me qliru edhe do vise me shqiptar qe i kem te okupuara(preshev bujanovc medvexh shqiptaret ne maqedoni qameri mal te zije etj.po nisnja niher prej mitrovices veriut.
mose e ki fjalen at,her kur ishte edhe rexhep qosja e luljeta pula.
NE ATE KOH RUGOVA THOSHTE AMERIKA NJEH PAMVARSIEN E KOSOVES
ne 1994 reagimi i stejd departamintit amerikan nuk ashte e vertet ajo qe thot zoti rugova ne ja kemi ber te qarte atije se SHBA e perkrah nje autonomi kulturore per kosoven ne kuader te jugosllavise.
Ndryshuar për herë të fundit nga SKIFTERI&12.05 : 02-03-2010 më 14:40
po ske qi ben ati qe ka vesh po sdon te degjoje,
Ani kush, pra, me i pri kombit:
ju, do pyka bijtë prej llomit
qi "shqiptarë" vedit i thoni,
jo pse ju Shqipninë e doni,
jo pse ju ndo 'i send kuptoni
shka asht Atdheu e shka asht Liria,
shka asht Vllaznija a Parasija,
Përparimi e Qytetnia,
por veç pse ende der më sot
nji tyran s'po e gjeni dot,
nën kambë t'cillit ju me u shtrue,
se un ma tash ma jam regjë me jue,
e jau njof shpirtin der m'palc,
pleh i ndytë me u bartun n'shalc.
Ju rrugaça sallahana
vagabonda shakllabana
rriçna t'ndyet, mikrobe të kqi
qi të mjerës moj Shqipni
kthelltë hi i keni në mushkni
pa dhimbë gjakun tuj ia pi,
por der kur, bre batakçi!
Bre coftina, kalbe mbi dhè
der kur ju, tu tallë npër ne,
do t'na qelbi fis e atdhè?
Ah! Bre ju.. nuk dij shka u kjoftë,
se tash ma jemi tue u njoftë,
se kush jini e shka jini
se kah shkoni e se kah vini
plang e shpi se kah i kini
e sa pare u ban gjaku:
se për ju, po, duhet laku.
Gjergj Fishta
Jo se kom fjalen per ate qe e rrujti mjekren e ase per pulen e dhine qe kerkun mo spo lajm.....?
Ndryshuar për herë të fundit nga fegi : 03-03-2010 më 06:39
IBRAHIM RUGOVA DHE DIASPORA SHQIPTARE E AMERIKËS
Afrimi i Kosovës me SHBA-të një fitore historike
Nuk ka fitore të përsosur, por afrimi i Kosovës me Shtetet e Bashkuara është fitore historike. Ata që i kundërshtojnë këto lidhje nuk janë në rregull. Përveç Shteteve të Bashkuara, për këto lidhje kanë meritë shqiptarët e Amerikës dhe dr. Ibrahim Rugova. Për shqiptarët e Amerikës Ibrahim Rugova simbolizonte vuajtjet e Kosovës dhe përpjekjet për liri.
Për Kohën Javore: Gjekë Gjonlekaj/ New York
Për popujt e qytetëruar është normë dhe detyrë përkujtimi dhe nderimi i përvjetorëve jubilarë të ngjarjeve historike me rëndësi dhe të personaliteteve të mëdha të historisë. Në vitin 1968 shqiptarët brenda e jashtë atdheut përkujtuan në mënyre dinjitoze 500-vjetorin e vdekjes së Gjergj Kastriotit - Skënderbeut. Po ashtu vepruan edhe për 100-vjetorin e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit. Shqiptarët e Amerikës kanë një traditë të pasur në këtë drejtim, bile deri vonë janë treguar shumë të kujdesshëm kur është fjala për nderimin e datave historike dhe të personaliteteve të mëdha kombëtare, gjë që e mësuan nga tradita e shkëlqyeshme amerikane. Përveç nderimeve të lartpërmendura, në New York në të kaluarën ishin organizuar edhe simpoziume e darka solemne për njëqindvjetorin e lindjes së Gjergj Fishtës, Faik Konicës dhe Fan S. Nolit. Me këtë rast ishin ftuar dijetarë të ndryshëm nga Shtetet e Bashkuara dhe nga Evropa, bile njëqindvjetori i lindjes së Fan Nolit u mbajt në Universitetin Harvard. Këto simpoziume në atë kohë kishin jehonë të madhe, sepse shfaqeshin mendime të ndryshme në lidhje me çështje të mëdha, siç ishin Kosova dhe regjimi diktatorial në Shqipëri. Për shumicën e shqiptarëve që kishin imigruar në Amerikë para Luftës së Dytë Botërore, Kosova ishte vetëm një "shprehje gjeografike". Ndërsa mërgata politike shqiptare e pas Luftes së Dytë, dhembjen e Kosovës e ndjente shumë. Disa prej nesh që ishim shkolluar atje, tragjedinë e Kosovës e ndjenim edhe më shumë, për faktin se Kosova kishte marrë përsipër rolin e shtetit amë për shqiptarët në ish-Jugosllavi. Shuarja me gjak e demonstratave të Kosovës, në pranverën e vitit 1981, ishte shigjetë në zemër për shqiptarët atdhetarë të Amerikës. Paralelisht me zhvillimet atje, filloi në Amerikë lëvizja për lirinë e Kosovës dhe të gjitha shpresat për shpëtimin e atij vendi i kishim mbështetur në atdheun tonë të dytë. Lidhjet serioze me Kosovën në atë kohë ishin shumë të vështira, pavarësisht se atje vepronte një elitë e shquar kulturore dhe politike. Qëllimi ynë kryesor ishte vendosja e lidhjeve midis Prishtinës e Washingtonit dhe New York-ut. Gjatë vitit 1989 Kosova i humbi të gjitha të drejtat kombëtare. Por në horizontin e Kosovës shfaqej si rreze drite figura shpëtimtare e Pjetër Bogdanit dhe përvjetori i 300-të i vdekjes së këtij prelati shqiptar, që është cilësuar si një prej personaliteteve më të mëdha të kombit shqiptar. Përkujtimi dinjitoz i tij në Kosovë në atë kohë ishte i pamundur. Në Shqipëri nuk mund të paramendohej, sepse kishte qenë klerik i lartë. Atëherë kjo detyrë u mbetej shqiptarëve të Amerikës. Dijetarët e ndryshëm të Kosovës dhe diasporës shkruanin shumë për këtë figurë gjeniale të kombit tonë. Idenë ia paraqitëm prof. Arshi Pipës dhe ai e pranoi me gëzim, por pas disa ditësh ia sugjeroi këtë detyrë Kishës Katolike Shqiptare "Zoja e Shkodrës" , sepse Bogdani kishte qenë autoritet i lartë fetar. Udhëheqësit e Kishës Katolike Shqiptare Imzot Rrok Mirdita dhe dom Pjetër Popaj e pranuan këtë propozim dhe menjëherë filluan punën. Një meritë e madhe për realizimin e kësaj vepre i takon zotëri Tonin Mirakajt, i cili nuk kurseu gjë për suksesin e këtij simpoziumi. Në mbledhjet e Këshillit u vendos që të ftohen për të ligjëruar At Daniel Gjeçaj, prof. Arshi Pipa dhe prof. Martin Camaj. U pranua edhe propozimi për ftesën e dr. Ibrahim Rugovës dhe prof. Engjëll Sedajt, sado që ardhja e tyre dukej e pabesueshme. Pas shumë përpjekjesh vendosëm lidhje telefonike me dy intelektualët e Kosovës. Për lajmin e ftesës në Amerikë, dr. Ibrahim Rugova tha: "Është nder i madh për mua që Kisha Katolike Shqiptare në New York më ka ftuar të marr pjesë në simpoziumin kushtuar 300-vjetorit të vdekjes së Pjetër Bogdanit. Tzfala shqiptarëve të Amerikës dhe shihemi atje në fillim të tetorit."
Viti 1989 ishte viti i stuhive të mëdha në Kosovë. Gazetarët perëndimorë shkonin atje, por intelektualët shqiptarë nuk bisedonin me ta. Ibrahim Rugova u jepte intervista shumë të guximshme radiostacioneve perëndimore. Gazetarët amerikanë të "Zërit të Amerikës" Jolyan Naegle dhe Laura Silber shkonin drejt e në Prishtinë për intervista me Ibrahim Rugovën. Ata mahniteshin për pikëpamjet e tij properëndimore. Për shqiptarët e Amerikës në atë kohë Ibrahim Rugova ishte shumë i dashur dhe i nderuar. Dr. Ibrahim Rugova dhe profesor Engjëll Sedaj arritën në aeroportin "John F. Kennedy" në New York në mbrëmjen e 7 tetorit të vitit 1989. Shpresojmë se nuk i kanë harruar ato momente emocionale në aeroport. Fryma e shenjtë e atdhetare e Pjetër Bogdanit i solli në Amerikë. Dy intelektualët e Kosovës ishin edhe misionarë të lirisë. U vendosëm pranë Organizatës së Kombeve të Bashkuara, koincidencë, sepse kjo Organizatë pas 10 vjetësh do të vendoset në Kosovë. Pas disa ditësh vajtëm për vizitë në këtë Organizatë Botërore dhe si për shaka ua sugjeruam domosdoshmërinë e filtrimit të Kosovës nëpër këto makineri politike kolosale. Të nesërmen, më 8 tetor, filloi simpoziumi në sallën e madhe të Universitetit Fordham, ku morën pjesë mijëra shqiptarë, më shumë se asnjëherë në historinë e shqiptarëve të Amerikës. Pjesëmarrja e Ibrahim Rugovës e bëri madhështore këtë simpozium. Gjatë Konferencës për nderin e tij pjesëmarrësit u ngritën në këmbë 14 herë. Për shqiptarët e Amerikës Ibrahim Rugova simbolizonte vuajtjet e Kosovës dhe përpjekjet për liri. Kumtesat kishin më shumë karakter shkencor se politik, përveç kumtesës së profesor Arshi Pipës, i cili vuri në dukje përpjekjet dhe luftërat e Pjetër Bogdanit për liri dhe bashkim kombëtar. Dy dijetarët nga Kosova u përshëndetën dhe u përqafuan me të gjithë shqiptarët pa asnjë dallim. Në shumë vende u shtruan darka dhe pritje solemne për nderin e tyre. U pritën mirë nga të gjitha organizatat dhe shoqatat shqiptare të Amerikës përveç atyre marksiste-enveriste. Ata nuk ishin shumë entuziastë për ardhjen e tij në Amerikë. Bile, disa javë më vonë Misioni i Shqipërisë pranë Organizatës së Kombeve të Bashkuara në bashkëpunim me disa grupe marksiste-enveriste organizoi një konferencë tjetër shkencore, ku u ftuan disa intelektualë të tjerë nga Kosova, që kishin pak a shumë të njëjtat pikëpamje. Bile një akademik i shquar i Kosovës kishte përgatitur kumtesën për Fan Nolin dhe në ligjëratën e tij 45 minutash nuk e përmendi asnjëherë Faik Konicën si njeri të kulturës, diplomacisë dhe bashkëpunëtore të ngushtë të Nolit, nuk i përmendi as Kishën Ortodokse Shqiptare ose "Vatren" që i kishte themeluar peshkop Noli. E bënte këtë për të mos ua prishur qefin diplomatëve komunist të Shqipërisë dhe markistëve-enverist të Amerikës. Qysh në atë kohë viheshin re përçarjet e mëdha, që ishin më shumë patologjike se ideologjike. Dr. Ibrahim Rugova dhe prof. Engjëll Sedaj pas disa ditësh shkuan në Washington dhe u pritën mirë nga disa senatorë dhe kongresmenë amerikane. Politikanët amerikanë dhe shqiptarët e Amerikës premtuan mbështetje politike për Kosovën. Gjatë kësaj vizite ata i akorduan disa veprimtari dhe menjëherë pasi u kthye në Kosovë, dr. Ibrahim Rugova themeloi Lidhjen Demokratike të Kosoves, ku u futën pothuajse të gjithë ish anëtarët e Partisë Komuniste të Kosovës, siç ndodhi edhe me vendet e tjera të Evropës Lindore. Ardhja e tij për të nderuar Pjetër Bogdanin zbuloi Amerikën, e cila më në fund drejtoi luftën për lirinë e Kosovës. Ky ishte hap i vogël për Rugovën, por hap i madh për Kosovën. Padyshim, pas Kosovës, Amerika u bë vendi më i dashur dhe më besnik i dr. Rugovës. Nuk ka fitore të përsosur, por afrimi i Kosovës me Shtetet e Bashkuara është fitore historike. Ata që i kundërshtojnë këto lidhje nuk janë në rregull. Përveç Shteteve të Bashkuara, për këto lidhje kanë meritë shqiptarët e Amerikës dhe dr. Ibrahim Rugova. Pjetër Bogdani, për të cilin dr. Rugova kishte bërë studime serioze, ishte shume properëndimor, bile ishte vrarë në Prishtinë tragjikisht nga hordhitë barbare të Lindjes, 316 vjet më parë. Në kryeqytetin e Kosovës gjendet edhe varri i tij. Atdheu që lindë dijetarë e trima legjendarë si Pjetër Bogdanin nuk humbet kurrë. Shumë ngjarje dhe fitore të mëdha nuk mund të imagjinohen. Pikërisht të dielën e shkuar, më 2 tetor, vendlindja ime kremtoi Ditën e thyerjes së ushtrisë Otomane në Vjenë të Austrisë 322 vjet më parë. Kremtohet solemnisht, sepse është dita e fillimit të rënies së kësaj perandorie barbare që vrau Pjetër Bogdanin dhe luftëtarët e tij shqiptarë të lirisë. Përsëri koincidence historike, sepse këto ditë Austria po kundërshton me këmbëngulje hyrjen e Turqisë në Bashkësinë Evropiane. 310 vjet pas vdekjes së Pjetër Bogdanit ushtritë e qytetëruara perëndimore liruan atdheun e tij, Kosovën. Jo për kot njerëzimi gjatë mijëra vjetësh nderon dhe lutet për trima dhe revolucionarë, siç ishte Pjetër Bogdani. Më 7 tetor bëhen 16 vjet kur Ibrahimi e Engjëlli shkelën për herë të parë Tokën e Re, për të cilën Abraham Linkolni kishte thënë se është "Shpresa e fundit e njerëzimit". U kthyen nga Amerika me lajme të mira për Kosovën. Lidhjet tona me udhëheqësin e lartë të Kosovës vazhduan deri më 19 nëntor të vitit 1995, kur u zhvillua Konferenca e Daytonit .
Është njoftuar se Ibrahim Rugova nuk është mirë me shëndet dhe për këtë jemi të shqetësuar. Lusim Zotin që ta kapërceni edhe këtë vështirësi. God bless you.
Në vitin e parë të universitetit, letërsinë Antike Greke na e jepte profesori i nderuar Muzafer Xhaxhiu. Njëri nga të paktët njerëz, për të cilët kam nderim e respekt të gjithëhershëm. Në njërin nga seminaret që zhvillonim me të në lidhje me “Odisenë” e Homerit e pyeta në lidhje me ato ç’ka thuheshin të paktën në pjesën ku flitej për Penelopën, pëlhurën dhe besnikërinë e saj, por edhe për faktin se përse Odiseja i vrau mëtonjësit, kur mbërriti në shtëpinë e tij.
Profesor Xhaxhiu m’u përgjigj me ato ç’ka thuheshin në të gjitha tekstet e letërsisë, mitologjisë, në lidhje me bsenikërinë e saj legjendare, ndërsa për Odisenë m’u përgjigj se ai i vrau mëtonjësit, sepse ata i kishin pushtuar shtëpinë, i kishin shkatërruar pasurinë dhe pretendonin jo vetëm fronin, por edhe gruan e tij, kujtimi i së cilës e kishte mbajtur gjallë për kaq vite.
Skeptik siç isha, pranova me gjysmë zëri ato ç’ka më tha profesor Xhaxhiu, por thellë në ndërgjegjen time miti apo Historia e Penelopës dhe e Odisesë, shtresëzohej ndryshe.
Kisha bindjen e plotë se Penelopa e kishte tradhtuar Odisenë, jo me njërin, por me disa nga mëtonjësit. Edhe pëlhura që thurrte ditën dhe ç’thurrte natën nuk ishte gjë tjetër veçse një pretekst që t’i mbante ata sa më shumë pranë vetes. Ndërsa Odiseja, nuk u hakmorr ndaj mëtonjësve duke i vrarë, jo vetëm sepse ata i kishin vjedhur pasurinë, apo pushtuar shtëpinë, por sepse ndërmjet tyre gjendeshin edhe dashnorët e Penelopës.
Nuk i vrau sepse ata në një të ardhme do të përbënin rrezik potencial për ta rrëzuar nga froni, por sepse Odiseja u tremb se mos edhe atij i ndodhte si me Agamemnonin, i cili u vra nga gruaja në bashkëpunim me dashnorin në vaskën e banjës. Ai u tremb nga pabesia bashkëshortore, pasi edhe vetë ai gjatë dhjetë viteve që sillej vërdallë, mes Skillës e Karibdës, nuk ishte shquar për ndonjë besnikëri të jashtëzakonshme bashkëshortore...
Këto mendime të miat, këto interpretime të mitit, natyrisht më të zgjeruara ia thashë disa javë më pas profesor Xhaxhiut, i cili nuk foli, por as nuk i hodhi poshtë. Që nga ajo ditë me profesor Xhaxhiun nuk kishim më marrëdhëniet e studentit me pedagogun. Marrëdhëniet tona ishin më të ngushta, më miqësore; kur kisha nevojë për borxh i drejtohesha atij, kur doja të pija ndonjë gotë konjak apo fërnet, shkonin bashkë me të tek klubi i Isait në Qytetin Studenti dhe pinin alkoolin në filxhanë kafeje...
Do të më thoni se përse e solla këtë shembull, i cili në fakt ndoshta nuk përbën interes për askënd nga lexuesit.
E solla si ngjarje, pasi gjendja e sotme në Shqipëri më kujton interpretimin e mitit të Odisesë, ashtu siç e kisha përpara 17 vjetësh.
Sepse dikush u ka mbushur mendjen liderëve të politikës shqiptare se shqiptarët janë pasardhës jo të Skënderbeut, por të Penelopës, që janë në gjendje të presin për vite të tëra me radhë kur t’u mbushet mendja atyre që të bëjnë ndryshime në favor të tyre, apo ndonjë gjë të mirë për Shqipërinë.
Por edhe durimi i Shqiptarëve ka një kufi dhe kufiri u duk qartë në zgjedhjet e 3 korrikut, kur Nanoja dhe stafi i tij humbën në ato që ata i quanin bastione të patundshme dhe që në 1997-ën i sollën në pushtet. Qeverisja difektoze, bile, bile kriminale e Nanos, korrupsioni dhe arroganca e tij e famshme, e cila konsiderohej kulturë dhe ironi e hollë, nëpërkëmbja e partisë së tij dhe zërave idealistë që kërkonin një qeverisje realiste ishin shkaku që Nanon e çuan në opozitë. Se sa i interesonte Nanos fitorja dhe qeverisja, partia dhe elektorati e dëshmoi fakti që një javë pas humbjes së zgjedhjeve ai shkoi me pushime në Rodos e Turqi. Vërtetoi më së miri që erdhi dhe qëndroi në politikë vetëm e vetëm për të përfituar ekonomikisht. Dhe u gënjye se populli do t’i qëndronte besnik përjetësisht... Akti i parafundit në jetën politike të Nanos u luajt në 3 korrik. Ik, Fatos, i tha populli me votën e tij. Ne, populli, përkarshi teje të kemi thënë, ndonëse kurrë s’na ke dëgjuar, se nuk jemi aq të lumtur sa ç’je ti i lumtur, nuk jemi aq të pasur sa ç’je ti i pasur, madje jemi tmerrësisht të varfër. E, më së fundi, nuk jemi aq të papërgjegjshëm sa papërgjegjshmëria juaj biblike.
Tani ka ngelur të luhet edhe akti i fundit, të largohet nga kreu i partisë, mos vallë me këtë mënyrë PS do të rivijë përsëri në pushtet në një të ardhme.
Ndërsa Berisha, i rickiluar kaq herë në politikë, i luftuar e i lakuar aq shumë prej të gjithëve në këto vite, solli me vete në këtë fushatë jo ish-qeveritarë të damkosur, jo vjetërsira politike, jo atavizma. Ai solli një staf të ri, të shkolluar, me bindje (të paktën në dukje) perëndimore e europiane, duke iu ringjallur edhe një herë shpresat shqiptarëve. Ai bëri një fushatë paqtimi e pajtimi me me të gjithë shqiptarët duke treguar se kishte ndryshuar, ose nuk ishte më ai i pari, ose se tashmë ishte bindur se askush nuk do ta linte më të sillej e të qeveriste si tetë vjet më parë.
Tashmë ka ngelur që të provohet në praktikë, në qeverisjen e Shqipërisë. Të qeverisë dhe të ketë në mendje bindjen se shqiptarët kurrsesi nuk janë pasardhësit e Penelopës, ata dinë t’i vrasin me votën e tyre mëtonjësit e pushtetit...
Dr. Ibrahim Rugova - Presidenti i parë i Republikës së Kosovës
Titulli i temes nuk eshte i vertet
Kryetari i pare i Republikes se Kosoves eshte z.Fatmir Sejdiu e jo ky far coftaku
kur ke coftaku gjall sa her ishte ne Prekazin Historik more
FJALA E PRESIDENTIT SEJDIU NË MANIFESTIMIN TRADICIONAL “EPOPEJA E USHTRISË ÇLIRIMTARE TË KOSOVËS”
5 Mars 2010
FJALA E PRESIDENTIT SEJDIU NË MANIFESTIMIN TRADICIONAL “EPOPEJA E USHTRISË ÇLIRIMTARE TË KOSOVËS”
I nderuar kryeministër Thaçi,
I nderuar komandant i FSK-së, gjeneral Selimi,
Të nderuar deputetë, ministra,
Të nderuar anëtarë të familjes Jashari dhe familjeve të dëshmorëve të tjerë
Të dashur qytetarë të Republikës së Kosovës,
Dymbëdhjetë vjet më parë, Kosova përjetoi njërin prej episodeve më të rënda të historisë së saj më të re. Pikërisht më 5 mars 1998, në Prekaz të Ulët të Drenicës, ra në altarin e lirisë Komandanti legjendar i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, Adem Jashari, bashkë me babanë Shabanin dhe me vëllanë Hamzën. Atë ditë, përveç këtyre tre martirëve iu shua jeta edhe shumë njomakëve dhe anëtarëve të tjerë të familjes Jashari. Por, me flijimin e tyre unikat, ata u stolisën me kurorën më të praruar të historisë së luftës sonë të gjatë për liri e pavarësi, ata u shndërruan në një simbol të pakrahasueshëm të vetëflijimit sublim dhe të sakrificës për të mirën e atdheut.
Dymbëdhjetë vjet pas asaj sakrifice të paimagjinueshme, trungu i familjes Jashari është ripërtërirë me fëmijët e lindur pas mbarimit të luftës, me fëmijët që kanë trashëguar emrat e të parëve martirë, si për të pohuar fuqishëm se liria e një populli nuk mund të shuhet me asnjë lloj makinerie, me asnjë lloj krimi.
Sakrifica e Jasharajve, si dhe sakrifica e shumë familjeve të tjera anembanë Kosovës, ishte një tagër i madh që paguam ne si popull për lirinë tonë. Le të urojmë, nga ky shesh i Prishtinës, që Kosova të mos ketë kurrë më nevojë për flijime të tilla përmasash biblike, por që brezat tanë të ardhshëm të jetojnë në paqe, në harmoni dhe në dashuri me njëri-tjetrin.
Të nderuar pjesëmarrës të këtij manifestimi kaq të veçantë,
Republika e Kosovës ka hyrë në vitin e tretë të pavarësisë së saj. Gjatë kësaj kohe, ajo është dëshmuar si një faktor shumë i rëndësishëm i paqes dhe i stabilitetit në rajon. Kosova ka marrëdhënie të shkëlqyeshme me vendet e fqinjësisë së parë, me Shqipërinë, me Maqedoninë dhe me Malin e Zi, si dhe një bashkëpunim shumë intensiv e të frytshëm edhe me vendet e tjera të rajonit, siç janë Sllovenia, Kroacia, Hungaria, Rumania, Bullgaria dhe Turqia. Marrëdhënie të tilla ne dëshirojmë të kemi edhe me Republikën e Serbisë, e cila, për fat të keq, ende nuk po mund të lirohet nga logjika e vjetër e hegjemonisë ndaj të tjerëve, si ambicie të saj. Sido që të jetë, dora jonë për miqësi dhe bashkëpunim të sinqertë në mes dy shteteve sovrane, për të mirën e popujve tanë, mbetet e zgjatur.
Gjithsesi, përveç të arriturave të shumta, si çdo vend që porsa ka shpallur pavarësinë, ne kemi pasur edhe sfida të ndryshme, të cilat kanë kërkuar dhe kërkojnë përqendrimin maksimal të energjive tona. Pa i numëruar veç e veç, pohojmë se para nesh ende mbeten shumë detyra për t’u bërë, të cilat na obligojnë ne të gjithëve që të punojmë edhe më shumë, gjithmonë me besimin se finalja do të jetë e suksesshme dhe vendi ynë do t’ia dalë mbanë dhe do t’i përballojë vështirësitë.
Kosova e pasluftës është një rrëfim suksesi; një rrëfim i suksesit të popullit të Kosovës dhe institucioneve të saj, një rrëfim i suksesit të vendeve mike të Kosovës, Shteteve të Bashkuara të Amerikës, vendeve të Bashkimit Evropian dhe shumë vendeve të tjera nga të gjitha kontinentet, të cilat na ndihmuan t’i shërojmë plagët e luftës dhe të ndërtojmë shtetin tonë të lirë, sovran e demokratik.
Pa dyshim, institucionet e tilla si Forca e Sigurisë së Kosovës, e cila po formësohet dita-ditës si një forcë profesionale dhe e disiplinuar e të gjitha komuniteteve tona etnike, janë garanci se Kosovën e pret një e ardhme shumë më e ndritur sesa e kaluara e saj tepër tragjike.
Forca e Sigurisë e Kosovës është ndërtuar dhe po përsoset si një forcë moderne, e ndihmuar nga ekspertë të NATO-s dhe sipas standardeve të kësaj aleance, e gatshme për të ndihmuar në të gjitha proceset e ndërtimit dhe ruajtjes së paqes dhe stabilitetit në vend.
Ju të dashur pjesëtarë të FSK-së keni obligim të përgatiteni sa më mirë në kryerjen e detyrave tuaja, si pjesëtarë të FSK-së nga të gjitha komunitetet, në shërbim të të gjithë qytetarëve të vendit.
Duke parë shkallën e përgatitjes suaj dhe gatishmërinë për kryerjen e detyrave dhe obligimeve që dalin para jush, institucionet e Republikës së Kosovës kanë shprehur gatishmërinë që FSK të marrë pjesë në operacionet ndërkombëtare, në kuadër të operacioneve të NATO-s, qoftë edhe simbolikisht, për të ndihmuar në të gjitha situatat ku ka nevojë, në të mirë të paqes dhe stabilitetit në botë.
Pjesëmarrja juaj në operacionet e ndihmës të përmbyturve në rajonin e Shkodrës në Shqipëri dëshmoi edhe një herë shkallën e lartë të përgatitjes suaj profesionale dhe përkushtimin për të dhënë kontributin tuaj të madh në shpëtimin e jetës dhe pasurisë së njerëzve.
Të dashur qytetarë,
Zonja dhe zotërinj
Republika e Kosovës është vend demokratik i të gjithë qytetarëve të saj, të cilët janë të barabartë përpara ligjit pa dallim etnie, gjuhe a besimi. Të gjithë të rënët për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës u flijuan me ideale të tilla, me idealet e një Kosove evropiane të vlerave më të larta njerëzore, qytetare e shtetërore.
Kosova esencialisht është vend evropian, ndaj logjikshëm synon që sa më parë të jetë edhe de jure pjesë e institucioneve të Evropës, siç janë Bashkimi Evropian, Këshilli i Evropës, Organizata për Siguri dhe Bashkëpunim Evropian dhe mekanizma të tjerë të rëndësishëm.
Duke qenë thellësisht e përkushtuar për paqen dhe stabilitetin e të gjithë rajonit, Kosova synon po kështu që sa më parë të bëhet anëtare e NATO-s. Ky objektiv është njëri ndër misionet tona më të rëndësishme, sepse Kosova në NATO nënkupton sigurimin e paqes së qëndrueshme jo vetëm për vendin tonë, por për mbarë këtë pjesë të Evropës Juglindore.
Për ta përmbyllur këtë fjalë, dua t’ju rikujtoj moton tonë të përhershme politike, të cilën e artikuloi aq mirë Presidenti ynë historik dr. Ibrahim Rugova: Kosova e pavarur, demokratike e paqësore, e integruar në Bashkimin Evropian dhe në NATO dhe në miqësi permanente me Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Kjo është vullneti politik i popullit të Kosovës, ky është themeli i paqes dhe i së ardhmes më të lumtur të fëmijëve të Kosovës dhe fëmijëve të të gjithë rajonit.
Lavdi të gjithë atyre që u sakrifikuan për lirinë e Kosovës.
Ju faleminderit!
Do t´i luftoj spiunet dhe tradhtaret e kombit deri ne vdekje.
Ibrahim Rugova ska qen kurr president i nje shteti , dhe kurr ska me qen,
[QUOTE=Llapi;2625789]
Dr. Ibrahim Rugova - Presidenti i parë i Republikës së Kosovës
Titulli i temes nuk eshte i vertet
Kryetari i pare i Republikes se Kosoves eshte z.Fatmir Sejdiu e jo ky far coftaku
kur ke coftaku gjall sa her ishte ne Prekazin Historik more
Fukarallek!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
A është e vërtet kjo që dëgjova; thanë ka vdekë Ibrahim Rugova?!
KURR' SHQIPERI S'KAM ME T'HARRUE
EDHE N'VORR ME T'PËRMENDË KAM!
Regullat e Postimit
Krijoni Kontakt