Statusi i ardhshem i Kosovës!

[biligoa]

Për zgjidhjen jo të drejtë të statusit të Kosovës
Shkruar nga R. Megjuani
Monday, 01 October 2007
Për zgjidhjen jo të drejtë të statusit të Kosovës fajtorë do të mbeten udhëheqësit e partive të mëdha ( Grupi i unitetit ) dhe po të njejtat Fuqi të Mëdha që na copëtuan 1878, 1913
Me vendimin e Kongresit të Berlinit u bë coptimi i parë i madhë i kombit shqiptarë më 1878. Kancelari i Perandorisë Gjermane udhëheqësi i Kongresit, Oto fon Bismarku pati deklaruar nuk ka komb shqiptarë, Shqipërinë e cilësonte vetëm si shprehje gjeografike, në vend që ta cilësonte Serbinë si të tillë. Dr. Skender Rizaj “Serbia si territor gjeografik i serbëve, deri në vitin 1878, përfshinte një sipërfaqe të ngushtë. Ajo shtrihej në Serbinë verilindore të Serbisë së sotme.

Për Serbinë e ngushtë pos historianëve shqiptarë dhe atyre botërorë kanë shkruar edhe disa historianë serb edhe këta të fundit shkruajnë : në Kongresin e Berlinit Serbisë ju bashkangjitën edhe katër qarqe; , i Nish-it, Piroti-it, Vranjes dhe i Toplices. Mali i Zi fitoi disa qytete (Nikshiqin, Podgoricen, Spuzhin, Koloshinin, Ulqinin). Po në librat dhe enciklopeditë serbosllave figurojnë edhe hartat e Sërbisë së ngushtë dhe Malit të Zi të ngushtë. Për zgjerimin e Serbisë në vendbanimet shqiptare që bëhet shtet Serbia 1878 e ka ditur edhe Gjermania - Bismarku e fuqitë e tjera të mëdha aty Feliks Kanic publicist dhe historian gjerman, mik i Sërbisë në vitin 1909 ka shkruar në librin Sërbia vendi dhe popullata e përkth. nga gjermanishtja në serbokroatisht Beograd 1986. Autori gjerman cekë aty që shqiptarët kanë jetuar që nga Kurshumlia – Nish gjer më 1878 të cilët u shpërngulën. Me vendimet e konferencës së Londrës u bë copëtimi i dytë po i madhë i Shqipërisë . Prap shtetet fqinje 1913 u zgjeruan në trojet shqiptare sdm. Serbia në Kosovë e Maqedoni. Konferencën në Londër e udhëhoqi min. i j. britanik Eduar Grei i cili pranoi se vendimet mbi Shqipërinë u morën për të siguruar mirëkuptimin midis Fuqive të Mdha, për interesat e paqes në Europë. Shpërnguljet e shqiptarve sdm. 1877-8 shumica e historianve serb janë munduar ti arsyetojnë kinse shqiptarët e kanë kolonizuar Toplicën, Leskovcin, dhe Vranjën deri me 1878, kanë luftuar përkrah turqëve kundra serbëve, ska patur shqiptarë por turq etj. Ashtu kinse pas dyndjeve serbe nga Kosova 1690, shqiptarët janë vendosur në Kosovë e përrreth. Dobrica Qosiqi shkruan për Serbinë gënjeshtra është formë e patriotizmit të tij. Për tri qëllime i potencova këto dy copëtime më të mdha të kombit tonë. 1. Rrallëherë politikanët tanë faktorit ndërkombtarë ( Fuqive të Mëdha )ose më mirë me thënë kurrë nuk ia kanë përmendur coptimin e parë 1878 me vendimin e tyre, por është përmendur vetëm Kosova e okupuar nga Serbia , e as këtë të fundit nuk ia kanë përmendur F. të Mëdha që ia keni bërë tapi Serbisë 1913 ashtu Maqedoninë. 2. Për këto dy copëtime që na u bënë me vendimin e Fuqive të Mëdha e kanë ditur dhe tash e dinë që kanë vendosur padrejtësisht në dëm tonin e në dobi të Sërbisë, siq u potencua më lartë nga E. Grei në Konferencën e Londrës vendosëm mbi Shqipërinë për interesat e paqës në Europë në mes Fuqive të Mëdha. 3. Për këto padrejtësi kundra shqiptarve 1878, 1913 pos historianëve shqiptarë kanë shkruar edhe ata botërorë, bile edhe disa historianë serbosllavë siq u cekë edhe më lartë. Prandaj për këto dy copëtime është dashur jo vetëm ti përmenden Sërbisë e Fuqive të Mdha por të kërkohen që sot me mërgatën ( sdm. me shqiptarët e shpërngulur në Turqi që më 1877-1966 sipas S. Rizës e hirtorianëve tjerë jemi 16 milionë).Udhëheqësit e Kosovës, sdm. pas 1999-2007 janë treguar vetëm demagogë pa bërë asgjë, përkundrazi kanë qenë nënshtrues të Unmikut-F. Ndërkombtarë e në dëm të Kosovës. Për hir të stabilitetit në rajon Kosova nuk mund të sakrifikohet më. Kosova mjaft është copëtuar dhe është larë në gjakë ( sdm. 1877-1999, 122 vjet). Politikanët tanë 8 vite sa thonë Mitrovica nuk do të jetë e ndarë, bile shqiptarët që andej janë shpërngulur me të madhe edhe pas ardhjes së forcave ndërkomëbtare, para syve të tyre ku patë edhe shqiptarë të vrarë. Dëbëllde i kaloi Maqedonisë, e ndonjë copëz Serbisë apo Malit të Zi. Mitrovica me Zveqanin dhe Zubin Potokun regj. i vitit 1981, 63 , 2 % kanë qenë shqiptarë, tjerët serb, romë, muslimanë, malazezë, turq. Z. Potoku u nda nga Mitrovica 1987 kurse Zveqani 1991. Leposaviqi regj. 81 serbë kishte 14.977 ose 88,6%, shqiptarë 5%, muslimanë, malazezë etj. Edhe pse Leposaviqi ishte shumicë serbe regj. 81 dhe 91 prap veriu i Kosovës shqiptarë ka qenë rreth 60% . Ka shtete në Europë me përbërje më të vogël etnike si Letonia 56% letonë. Regjimi i Millosheviqit për ti favorizuar serbët dhe sdm. për qëllime politike i krijoi 9 komuna : Zveqani, Z. Potoku , Shterpca , N. Bërda, F. Kosova, Obiliqi, Opoja, Gora , Shtimja, Malisheva. Nga 22 komuna sa ishin në Kosovë në vitet e 90-ta u bënë 30. Udhëheqësit tanë me Unmikun ( F. Ndërkombëtarë) në vend që ta shqyrtojë shfuqizimin e formimit të komunave serbe gjatë kohës së Millosheviqit, përkundrazi këta udhëheqës me insistimin e Sërbisë në mes F. Ndërkombëtarë pranuan të formohen edhe më shumë komuna serbe, të kenë lidhje dhe financim edhe nga Serbia. Po këta udhëheqës pranuan që kishat serbe ti kenë pronat e tyre përrreth me nga qindra ha. si në kohën e kralëve serb – tokat e shqiptarve. Decentralizim të tillë njëetnik nuk ka askund ashtu kisha të mbrojtura me statut të veqantë edhe ndërkombëtarë sipas planit të Ahtisarit nuk ka askund në botë. J. Krasniqi sek. i PDK-së në vitin 2004 gjatë trazirave patë deklaruar këto vite është punuar si me Millosheviqin por pa te, ashtu këtë verë deklaroi edhe Adem Demaqi në një gazetë të Kosovës.Çfarë pavarsie do të jetë ajo me komuna serbe e kishtare serbe të lidhura me Serbi. Më pëlqeu një fjali e publicistit të njohur Sejdi Veseli në internet Shqipëria e bashkuar 19. 09. 2007” Plani i Ahtisarit nuk i ofrohet as për së afërmi të drejtave që i kishim me kushtetutën e 74-tës. Kjo fjali më nxiti ta citoj Fadil Hoxhën qka i ka thënë Titos dhe Kardelit 12.02. 1945: Popoulli kurrë nuk do të pajtohet.Reaksioni do të thotë se ja Jugosllavia e re po del edhe më e keqe se e vjetra. As unë vetë kurrë nuk do të pajtohem. Ju e dini çfarë premtimesh na keni dhënë gjatë luftës dhe ato duhet ti mbani, ndryshe Jugosllavia do të jetë për një kohë të gjatë në luftë me shqiptarët . Marrë nga libri Rifat Berisha figurë e shquar kombëtare Tiranë 1988, aut. Shaban Braha. Fuqitë e Mëdha pos dy copëtimeve të mëdha që na i bëne në Berlin e Londër por as masandej nuk patën mirëkuptim as për Shqipërinë as për Kosovën e as për viset tjera shqiptare të copëtuara në shtetet fqinje. Kosova nuk u përkrah as me 1945 pas përfundimit të luftës siq fituan republikën Bosnja dhe Maqedonia. Kosova nuk u përkrah as me 1989 kur Millosheviqi e mori kushtetutën me tanke dhe me gjendje të jashtzakonshme jugosllave, Kushtetutë e cila ka qenë e garantuar edhe ndërkombtarisht ku u derdh edhe gjak me dhjetra të vrarë. Kosova nuk u përkrah as më 1992 në Londër, nuk u përkrah as në Dejton më 1995 poashtu edhepse u derdh gjak nuk u përkrah as në Konferencën e Rambujesë 1999. Pas mbarimit të luftës – përfundimit të bombardimeve të NATO-s, UÇK-ja u çarmatos, na u vunë korniza, kushte- standarde sipas konf. së Rambujesë dhe Rezolutës 1244, decentralizimi, eksteritorialitet krejt këto në favor të Serbisë. Serbia më 5 korrik 1990 në Kosovë aplikoi masat e dhunshme në të gjitha oranizatat punuese (qindra), institucione ku mbeten të papunë rreth 140 000 vetë, ku 317 000 fëmijë të tyre mbetën pa shtesa fëmijnore. Në Jugosllavi Kosova me shtesa fëmijnore zinte vendin e parë.Ndërmarrjet ekonomike që i patë dhunuar Sërbia në vitet e 90-ta , prapë pas luftës 1999 puntorët shqiptarë nuk mundën të kthehen ne vendet e tyre te punës, kinse nga privatizimi i tyre . Sërbia para B. Ndërkombëtare edhe minoritetet joserbe po i llogaritë në anën e vetë bile po kërkon edhe komuna për ta, kur dihet që ato kanë qenë dhe janë me shqiptarë. Qëllimi i Sërbisë është që në arenën ndërkombtare Kosovën ta cilëso si Bosnjen( tri entitete).Siq dihet Kosova gati së paku është multietnike në botë, e në ish J. pas Sllovenisë. Përkundër kolonizimit serb 1918-1941, 1945-1966, dhe në vitet e 90-ta , ardhacakët serb në Kosovë ( brenda këtyre tri periudhave ) kanë qenë rreth 160 000 vetë. Për shqiptarët e shpërngulur sdm. që nga viti 1877-1999 kurrë pa i përmendur faktori politik shqiptarë atij serb dhe ndërkombtarë, ku më shumë ka shqiptarë jashtë trojeve të tyre se brenda pos Shqipërisë londineze, ku edhe atje ka filluar shpërngulja pas ardhjes në pushtet të S. Berishës. Don të thotë shqiptarët nuk kanë të drejtë ti kërkojnë trojet e tyre e të kthehen kurse Serbia ka të drejtë ta kërko ende Kosovën dhe ta kolonizo për herë të 4-të. Shqiptarët në komunën e Medvegjës deri më 24 mars para bombardimeve të Natos ishin 5181 vetë, pas bombardimeve të Natos mbetën vetëm 333 shqiptarë, shih libri “Rrugëtimi nëpër luginë të Preshevës”, Preshevë 2006, aut. Skender Latifi ashtu në Kosovë gjatë bombardimeve të Natos kemi rreth 10 000 të vrarë nga forcat serbe. Faktori politik shqiptarë që pas 99-tës është dashur të ngulë këmbë të paktën në pavarsi të plotë të Kosovës duke e fajësuar edhe Naton – Bashksinë Ndërkombtare si garantuese gjatë bombardimeve për 78 ditë janë vrarë shqiptarë dhe dëme e shkatërrime nga forcat serbe shumë më shumë sesa për një vit e gjysmë lufte. Është dashur të kërkohet që konferenca e Rambujesë të shpallet e pavlefshme , Rezoluta 1244 etj. Përkundrazi këta udhëheqës jo që nuk i kërkuan këto 2 shfuqizime por pranuan qdo gje nga faktori ndërkombëtar në dëm të Kosovës. Këta lider u pajtuan shumica për ndërrimin e simboleve kombëtare madje edhe po heshtin për ndërrimin e kombit dhe gjuhës në atë kosovarë. Dhe për fund po i kërkojnë votat dhe kanë filluar të bëjnë fushatë për zgjedhje. Pranuan statut miqësie me Serbinë dhe tash ne New York pranuan – nënshkruan me Serbi deklaratën për vazhdimin e negociatave sipas Rezolutës 1244 të inicuar nga Rusia vetem sipas kompromisit.

[biligoa]

[biligoa]

DIPLOMACIA PRO ET CONTRA E SPIRO KOCIT
Shkruar nga Prof.Dr. Mehdi HYSENI
Wednesday, 03 October 2007
*** ( Disa segmente të komentuara nga intervista e ambasadorit të Republikës së Shqipërisë në Beograd, Spiro Koci, të zhvilluar me gazetarën Diana Milosheviq për gazetën e përditshme serbe të Beogradit, www.glasjavnosti.com, më 27 mars 2007).

***Askush nuk ka arsye pse t’i frikësohet pavarësisë së Kosovës dhe kërkesës historike e legjitime të ribashkimit të Shqipërisë Etnike, sepse të dyja këto atribute nacionale dhe shtetërore gjithëshqiptare janë në funksion të sigurisë, të stabilitetit dhe të paqes në Ballkan.

(1) Akti i parë /PRO diplomacisë zyrtare të Tiranës/

Në kuptimin e përgjithshëm të së drejtës diplomatike dhe konsullore, ambasadori në shtetin e huaj-pritës përfaqëson, prezenton dhe i mbron interesat vitale të politikës dhe të diplomacisë së shtetit të vet-dërgues.

Në këtë kontekst, duhet kuptuar dhe interpretuar edhe pikëpamjet dhe vlerësimet diplomatike të ambasadorit të Shqipërisë në Beograd, Spiro Kocit lidhur me kursin zyrtar të politikës së jashtme dhe të diplomacisë së Shqipërisë ndaj Kosovës dhe Serbisë.

Që në fillim, duhet të nënvizoj se, ambasadori i ri shqiptar në Beograd, Spiro Koci, asgjë të re origjinale nuk ka deklrauar, as nuk ka nxjerrë konkluzione subjektive, të njëanshme dhe në formë arbitrare lidhur me politikën zyrtare të Shqipërisë ndaj Kosovës dhe Beogradit, por vetëm se ka ripohuar drejtpërdrejt dhe në mënyrë objektive kursin e deritashëm të njohur zyrtar të politikës së jashtme dhe të diplomacisë së Tiranës se “Tirana mbështet pavarësinë e Kosovës sipas Planit të Ahtisarit, përkatësisht të bashkësisë ndërkombëtare, si dhe është kundër bashkimit të Kosovës me Shqipërinë.”

Këtë kurs të politikës zyrtare të Tiranës, tanimë e kemi të njohur si në Kosovë, ashtu edhe në Shqipëri. Sipas detyrës, edhe ambasadori Spiro Koci në Beogard e ka për detyrë për ta ripohuar dhe për ta mbrojtur, ndryshe nuk mund të ushtrojë funksionin dhe rolin e ambasadorit, as të kryejë ndonjë funksion tjetër në kuadrin e Ministrisë së Punëve të Jashtme të Shqipërisë.

Në këtë kontekst, intervista e tij dhënë “Glas Javnosti” të Beogradit, nuk është e diskutueshme, sepse ai ka mbrojtur qëndrimet dhe pikëpamjet e diploamcisë shqiptare përkitazi me çështjen e Kosovës, si dhe me marrëniet ndërshtetërore ndërmjet Shqipërisë dhe Serbisë.

Ata politikanë, analistë apo lexues të zakonshëm, të cilët nuk e kanë të qartë dhe, për më tepër nuk pajtohen me këtë konstatim ripohues të ambasadorit të ri shqiptar në Beogradin plak TRADICIONALISHT antishqiptar, duhet t’i drejtohen qeverisë së Tiranës së Sali Berishës, jo Spiro Kocit në Beograd, sepse, siç theksuam më sipër, ai është vetëm një hallkë e vogël ndërlidhëse dhe mëkëmbëse si në kuptimin lojal, moral dhe ligjor e “zinxhirit” zyrtar të diplomacisë dhe të politikës së jashtme të Shqipërisë. Ndryshe, çdo sjellje dhe veprim i tij, në kundërshtim me përmbajtjen e rregullave dhe të normave themelore të së drejtës diplomatike dhe të kursit politik zyrtar të Tiranës, , do të sanksionohej me revokim sipas procedures urgjente, pa konsumuar mandatin e parashikuar katërvjeçar.

(2) Akti i dytë /CONTRA interesit të përgjithshëm nacional/

RIBASHKIMI nuk ka asnjë lidhje me konceptin serbomadh “Shqipëria e Madhe”, por ai nënkupton konceptin tërësor SHQIPERINË ETNIKE!

Dakord, pajtohem me konstatimin e ambasadorit Spiro, kur thotë se “Nuk ka Shqipëri të Madhe”. Mirëpo, këtë, as në kuptimin semantik, historik, politik, propagandistik e as në atë diplomatik, nuk ia ka bërë të qartë intervistueses, Diana Milosheviq, por e ka ngatërruar në “stilin” pro et contra, duke dalë në terren privat, se : - Nëse shkoni në Shqipëri dhe, nëse i pyetni njerëzit se çfarë mendojnë, askush prej tyre nuk do ta ketë përmendur bashkimin me Kosovën. E, ajo ç’është më e rëndësishme, nuk ekzison asnjë subjekt relevant politik, që në platformën e vet përmban diç të tillë, apo mendon diç të tillë. Para një viti kemi nënshkruar marrëveshjen për stabilizimin dhe aderimin në BE, e sëndejmi edhe në NATO. Sipas tyre jemi të obliguar që të mos bashkohmei me Kosovën. Këtë detyrim do ta plotësojmë në tërësi…Te ne nuk ekziston ideja për ‘Shqipërinë e Madhe’. Kosova .do të jetë një fqinjë i mirë yni, ashtu sikurse janë edhe të tjerat.” (Glas Javnosti,më 27.03.2007).

Së pari, ambasadori Shpiro ka gabuar që, gazetares serbe nuk ia ka shpjeguar se në historinë e derisotme të ekzistencës së shqiptarëve në Ballkan (as në mendje, as në teori e as në praktikë) kurrë nuk ka figuruar, e as sot nuk është i njohur, as pranishëm termi “Shqipëria e Madhe”, por termi SHQIPËRIA ETNIKE PO!

Ndërkaq, nocioni “Shqipëri e Madhe” është pjellë politike, propagandistike dhe diplomatike e vetë Serbisë së Madhe, e cila që më se një shekull, në emër dhe, në llogari të “Shqipërisë së Madhe” ,është krijuar si e tillë, duke i këputur një nga një ( si frutat e pemës) territoret e Shqipërisë Etnike (Kosovën, Novi Pazarin, Kurshumlinë, Bllacën, Leskovikun, Toplicën, Preshdevën, Bujanocin, Medvegjën, Vranjën, Anamoravën, Iliridën etj.) .

(3) Shqiptarët versus politikës antibashkim!

Së dyti, Spiro ka bërë gabimin tjetër, duke ngatërruar opinion privat të shqiptarëve me kursin politik dhe diplomatik zyrtar të Shqipërisë, duke pohuar se “. - Nëse shkoni në Shqipëri dhe, nëse i pyetni njerëzit se çfarë mendojnë, askush prej tyre nuk do ta ketë përmendur bashkimin me Kosovën.” Ky “description diplomatic” nuk ka lidhje me të vërtetën, sepse deri më sot, asnjë shqiptar në Shqipërinë, nuk ka deklaruar se “nuk duan bashkim me Kosovën”. Më vjen keq të shprehem kështu, por kjo është një “profkë e pakripë” diplomatike provokuese dhe kompremetuese për shqiptarët në Shqipërinë e lirë (1912). Kështu diçka, ndofta, mund të ketë deklaruar ndonjë pjesëtar i minoriteteve të huaja në Shqipëri (grek, bullgar, serb apo malazez), por shqiptar, bir shqiptari, jo kurrë. Kjo nuk mund të pranohet si e vërtetë, ngaqë nuk ka asnjë lidhje as me politikën, as me diplomacinë, por vetëm me thashethënave të koluareve të politikës propagandistike ditore antishqiptare si në Tiranë, ashtu edhe në Beograd.

Funjda, si ambasadori Spiro Koci, ashtu edhe ambasadorët apo konsujt e tjerë shqiptarë (qoftë në Beograd, në Podgoricë, në Shkup dhe në Athinë) as moralisht, as ligjërisht, nuk janë të obliguar, as të ngarkuar nga kryediplomacia shqiptare, që të japin “deklarata diplomatike” personale private për opinion privat të njerëzve në Shqipëri, se çfarë ata mendojnë për marrëdhëniet politike a diplomatike zyrtare të Tiranës me shtetet fqinje, por janë të detyruar t’u përmbahen instruksioneve dhe detyrave zyrtare të marra nga qeveria dhe Ministria e Punëve të Jashtme të Republikës së Shqipërisë. Në këtë rast konkret, Spiro Koci ka bërë gafë të pafalshme diplomatike, sepse ka ngatërruar privaten me zyrtaren lidhur me çështjen “e mosbashkimit” të Shqipërisë me Kosovën.

Së treti, krahas gabimeve të theksuara, ambasadori Sprio Koci ka ripohuar edhe një të vërtetë të pamohueshme, se politika zyrtare e Tiranës (në marrëveshje me organizmat relevantë evro-ndërkombëtarë, për hir të vjeljes së ndihmave dhe kredive të ndryshme financiare, si dhe të interesave tregtare dhe ekonomike-mh) sheshit ka deklaruar se është kundër bashkimit të Shqipërisë me Kosovën. Mirëpo, ky pozicionim antishqiptar i kursit politik e diplomatik të Shqipërisë, në asnjë mënyrë nuk duhet të ngatërrohet dhe, mbi të gjitha t’i atribuohet asnjë shqiptari të Republikës së Shqipërisë (1912), sepse, deri më sot askush prej tyre nuk është deklrauar kundër bashkimit me Kosovën.

Shqiptarët as në Kosovë, as në Shqipëri nuk janë deklaruar kundër bashkimit, por ata e dijnë shumë mirë, se Tirana zyrtare ka deklaruar botërisht para bashkësisë ndërkombëtare se është kundër bashkimit të Shqipërisë me Kosovën. Në këtë sens, nuk guxojmë dhe, mbi të gjitha nuk kemi kurrfarë të drejte morale, as ligjore që, kundër bashkimit të thirremi në emër të popullit shqiptar, sepse populli vetë nuk është kundër bashkimit dhe integrimit shqiptar-shqiptar jo vetëm me Kosovën, por në kuptim edhe më të gjerë brenda kufijve natyrorë të Shqipërisë Etnike, por është politika dhe diplomacia vepruese tregtare e Tiranës zyrtare. Tërësia e së cilës nuk mund të quhet diplomaci racionale dhe vizionale progresive, por antidiplomaci, sepse është kundër jetësimit dhe mbrojtjes së interesit nacional shqiptar në sistemin e marrëdhënieve politike dhe diplomatike ndërkombëtare.

Të gjithë politikanët dhe diplomatët shqiptarë, duhet ta mbjanë parasysh faktin se, as “diplomacia” e Spiros, as e Sali Berishës nuk kanë asnjë shans që të na “ e hedhin prej astari” kësaj radhe, sikurse këtu e 100 vjet më parë. Tanimë, me rrëzimin e “Murit të Berlinit (1989) ka përfunduar loja e rrezikshme dhe mashtruese e “llotarisë gjysmëkombëtare”: -Dikush qaj, e dikush Kendo(!) – Ose do të këndojmë të gjithë së bashku, ose do të vajtojmë të gjithë së bashku, por nën qatinë e Shqipërisë së ribashkuar etnike.

(4) Së shpejti, në Kosovën e pavarur do të shfaqet filmi “Nëntori i Tretë”!

Pavarësisht nga kursi dhe vizioni antikombëtar i diplomacisë zyrtare të Tiranës, nuk do të shfaqet më “filmi”, dikush në robëri dhe, dikush në liri edhe 100 vjet të tjera. Ka përfunduar ajo devizë sllavobizantine se gjysma e shqiptarëve në Gjysmë Shqipërinë e lirë janë “Albanci”, kurse shqiptarët në Gjysmë Shqipërinë e kolonizuar janë “Shiftari”, paralelizëm ky, i sajuar në mënyrë perfide me shekuj nga historiografia dhe nga politika falsifikatore serbosllave, se shqiptarët “nuk i përkasin të të njëjtit identitet kombëtar, por kanë dallime mes tyre…”. Ky falsifikat ofendues, shpërfillës dhe i papranueshëm i armiqve serbosllavë, nuk do të vijë kurrë më në shprehje për t’i ripërçarë dhe për t’i ricopëtuar shqiptarët në Ballkan ( qoftë mbi baza ideologjike, fetare apo kombëtare), pavarësisht nga profkat naïve dhe marrëveshjet e hapura politiko-diplomatike tregtare të Shqipërisë me partenrët e huaj në kurriz të zgjidhjes së çështje së ribashkimit gjithëkombëtar dhe të Shqipërisë Etnike në Ballkan.

Prandaj, edhe konstatimi jokorrekt “antibashkim” , i S.Kocit, drejtuar në adresë të “njerëzve” të vendit të tij, nuk mund t’i referohet asnjë shqiptari në Shqipëri, por ai ka të bëjë me ripohimin e politikës dhe të qëndrimeve zyrtare të Tiranës, e cila qëmoti, është deklaruar kundër bashkimit me Kosovën.

Në lidhje me antibashkimin absurd dhe të papranueshëm të Tiranës, edhe intervistuesja serbe Diana Milosheviq, në formë provokuese ia ka shtruar këtë pyetje sugjestive ambasadorit Spiro Kocit : ”Si do t’ua sqaroni këtë shqiptarëve në Kosovë, se ju nuk i doni ata?” Përgjigjja e ambasadorit Spiro Koci: “Tanimë, e dijnë edhe ata, se do të jenë të detyruar ta pranojnë (fjala është për mosbashkimin – mh) atë, ashtu si e kanë miratuar edhe Planin e Ahtisarit.”(GJ, po aty,23.03.2007).

Ja, në këtë pikëvështrim, pjesërisht, ambasadori Spiro Koci ka pasur të drejtë të shprehet kështu, sepse si qeveria, ashtu edhe parlamenti i Kosovës kanë pranuar Palnin e Marti Ahtisarit. Mirëpo, populli shqiptar i Kosovës ende nuk është deklaruar për këtë opcionin paliativ të zgjidhgjes së statusit të Kosovës.

Sipas të të gjitha gjasëve ky opcion i Planit të Marti Ahtisarit nuk do të jetësohet në Kosovë ngase Serbia dhe Rusia ka kohë që e kanë hudhur poshtë si të pavlerë për arritjen e kompromisit politik me palën shqiptare.

Me gjithë dëshirën dhe anagazhimin serioz diplomatik të Amerikës dhe të BE-së , që të dy palët të arrijnë ndonjë marrëveshje kompromisi deri më 10 dhjetor 2007, takimet e deritasdhme serbo-shqiptare nën monitorimin e Treshes (Ishinger, Uisner dhe Haçenko) evro-ndërkombëtare kanë provuar se edhe afati shtesë 120-ditor do të përfundojë pa asnjë rezultat konkret të marrëveshjes ndërmjet të dy palëve në konflikt, si rrjedhim i obstruksionit të politikës dhe të diplomacisë së Serbisë, që në formë të prerë kanë hudhur poshtë njohjen e pavarësisë së Kosovës. Mirëpo, ky gabim fatal i krerëve drejtues të Serbisë (Boris Tadiq, Vojislav Koshtunica dhe Vuk Jeremiq), do të shpërblehet realisht me njohjen e pavarësisë së Kosovës nga ana e Shteteve të Bashkuara dhe e shteteve të Bashkimit Evropian, pavarësisht nga kundërshtimi eventual i Rusisë, i Rumanisë, i Sllovakisë, i Çekisë, i Greqisë etj., që do të jetë në funksioin të “ngushëllimit” formal të Serbisë, për shkak të humbjes së Kosovës- kolonisë së saj 100-vjeçare.

Kështu që, Sprio dhe Berisha, nolens volens, Kosova së shpejti do të fitojë pavarësinë si subjekt juridik ndërkombëtar. Mëpastaj, as politika e as diplomacia juaj, nuk do ta ketë fjalën duam apo nuk duam bashkim, por për këtë akt të pashmangshëm dhe të shenjtë gjithëkombëtar shqiptar, do të vendosë populli i Kosovës dhe i Gjysmë Shqipërisë, e jo as politika e as diplomacia e Tiranës, as e Beogradit.
Zoti Spiro (pavarësisht nga vendimet dhe propaganda politiko-diplomatike zyrtare e Tiranës, e Beogradit, e Shkupit, e Athinës, e Podgoricës dhe e Moskës etj.) , për të mos dyshuar se procesi i bashkimit shqiptar-shqiptar nuk është utopi, por i pashmangshëm, i pandalshëm dhe, vetëm çështje dite, lexoje këtë vlerësim pjesërisht real (e quaj fragmentar, sepse ka lënë jashtë territoret e tjera të Shqipërisë Etnike, siç janë: Anamorava, Malësia e Madhe e Mbishkodrës dhe Çamëria) të Prof.dr. Jan Pelikan (ekspert çek për çështje ballkanike) : ““A force that will prevent the long-term unification of Kosovo, Albania and a part of Macedonia does not exist,” (Beta, April 13, 2007). Pa dyshim, ky do të jetë fillimi i procesit historik për rrumbullakësimin e ribashkimit gjithëkombëtar shqiptar dhe të Shqipërisë Etnike në Ballkan.

[biligoa]

VDEKJE VËLLEZËRIM-BASHKIMIT TË RI!
Shkruar nga R.Kasumaj
Wednesday, 03 October 2007
Berlin, vjeshtë


(Shqiptarët mund të bashkëjetojnë me serbët vetëm në një organizëm politik të përbashkët: në Europën komunitare!
Në të kundërt, nëse po kjo Europë që përbetohet shpesh frikshëm nga vetë kostituentët e saj, ka sërish etje për gjak - aherë Ischinger e Harçenko janë në udhë të mirë për t'ia shuar atë.
Por ,mjerisht, përseri me gjakun e huaj.
Me gjakun shqiptar!
Megjithatë,vjen lehtë e natyrshëm thirrja dhe refuzimi shqiptar: vdekje vëllezërim-bashkimit të ri me stemë të vjetër sllave!)

* Minoriteti i ri serb!

Në Kosovë është vendosur përfundimisht një raport i ri midis etnikumeve: tashmë i një përmase historike dhe një cilësie të re politike!
Historike - sepse për herë të parë tash njëqind vjet në Kosovë nuk gjendet i stacionuar aparati (ushtarak a policor) i forcës, më saktë, dhunës së shtetit të Serbisë,kurse politike - sepse serbët vendor,të privuar statusi kolonialist që i shpallte komb sovran në tokë të huaj,kanë zbritur realisht poshtë e janë reduktuar në kategorinë e tyre natyrore: banorsi pakicë në Kosovën ku do të instalohet autoriteti demokratik i popullit shumicë!
Kjo, në fakt, do të duhej të ishte skema reale, por ajo shfaq prirjen e prishjes nga inskenime (të ligjëruara dhe në „Planin Ahtisari“) artificiale të faktorit të jashtëm me synimin e lig për të bërë restituimin e statusit të humbur të serbëve, si një fillesë e „vëllezërim-bashkimit“ të ri - jofunksional e të konsumuar dhe,pra,detonator i tronditjes së sërishme të kësaj toke, në damarët e së cilës rrjedh më shumë gjak lirie se ujë...
Kosova nuk ishte vend i pabanuar,territor i askujt ose askujtnajë,si do shprehej Kadare,kur sllavët ( jeta- po shërbehemi me Niçen- ishte burim gëzimi, por plebejt helmuan puset e jetës) behën një natë barbarisht te portat e saj.Ajo ishte tokë që kishte popullin e saj,kurse shqiptarët një popull që kishin tokën e tyre.
Ky nyjtim ishte real dhe koherent nëpër kohë e konjuktura politike që përftuan këtej me flamuj e gjuhë të ndryshme,por të gjithë bashkë në theqafje të pakthim!
Ndryshe dhe më egërsisht nga të tjerët,sllavët nuk lanë gur pa lëkundur për të shfytyruar atë duke imponuar, veq marrëzish të tjera, stereotipin e minoritetit për shumicën shqiptare dhe të nacionit shtetformues për pakicën serbe.
Këtë nocion të prefinuar politik, mjerisht, do t'a adoptonin në leksikun,dosjetë e standardet e kallëpzuara vite të tërë,veçanërisht në epokën e luftës së ftohtë,edhe qendrat ndërkombëtare të fuqisë.Po ishte përligjur,të thuash,ky përdhunim jete dhe nga mediat e fuqishme të botës së lirë.
Por po kjo botë që duhet akoma shumë të bëjë për të shkundur peshën e fajit shqiptar,duke qenë e shtrënguar të anticipojë kontekstin e ri politik,aplikonte arshin e terminologji tjetër,pashtu realiste tek fliste e vepronte rreth Kosovës!
Tani mbi çështjen që dukej se ishte kthyer së mbari,politikanë e gazetarë kishin hedhur në qarkullim publik oficial,kualifikime që përkufizojnë saktë atë. Konkretisht, "Tageszeitung" i Berlinit fliste më herët për "neue minderheit" duke iu referuar minoritetit serb të Kosovës. Ata që vetëm presin janë të humbur, thotë një dijetar europian, dhe pikërisht pritja jokreative dhe e boshtë, konfirmoi vesin tonë kolektiv e, me gjasë, të pandreqshëm: vonesën në histori! Rikonfigurimi i fizionomisë gjeopolitike sikur mëton të vjetrojë gjakun e derdhur ( të mohuar dhe nga një dorë shqiptarësh) duke spostuar ëndrrën apo projektin indipendist për kohë të tjera (a nuk thoshte në turin e fundmë negociator në Londër diplomati Ischinger se Pavarsia e Kosovës nuk është më opcion i përfillur në agjendën e „treshit“ ?).
Këto ditë, një nga gazetat e shumta të Prishtinës, pati një shkrim me titull gati senzacional: „Zgjedhjet janë përherë zgjidhje“, po ne pyesim se a është kështu? Nuk dihet definimi deshirak i „zgjidhjes“ së autorit, por deri tash Kosova kaloi nëpër disa laborator zgjedhjesh, të cilat, të mbajtura në regjinë e huaj deformonin vullnetin e njëmendtë politik të elektoratit e, për pasojë, zgjidhja nuk duket askund në horizontin e ravijëzuar.
Zgjedhjet nuk janë e s'mund të jenë as shpresa as leva e zgjidhjes. Përkundrazi. Janë tymi që duhet të mbulojë disfatën.Napoleonit i digjej dheu nën këmbë në Vaterlo, kurse gjenerali Grushi,pa nisjativë e sens vendimmarrës, priste me pedantëri vrastare urdhërin perandorak... Po këta ç'urdhëra dhe nga kush i presin vallë ato?
Është vullneti, i fortë e i shoqëruar nga vizioni tejpamës, si do thoshte prapë Niçe, ai që të gjitha varret gërmadha i bën. Pra dhe ato që ndërthuren rishtas për Kosovën në Belgrad a kudo tjetër në pusitë e të terrshme të Europës së re.

* Vdekje "vëllezërim-bashkimit" të ri!

Në zallahinë e ndërrimit të roleve: të serbëve që janë tkurrur nga hija e zezë e fajit apo në shantazhin e lirisë së Kosovës dhe të shqiptarëve që kthehen nga dashuria mitike për tokën e tyre,një pyetje ngre kokë mbi të tjerat: e shpeshtë, e bezdisshme dhe spekulative.
Për të përligjur, mbase, hezitimin rreth njohjes së të drejtës shqiptare për vetëjetesë,qarqe europianë, prirë hilesh të moçme a të zënë në lak interesi rus,e bëjnë këtë pyetje në babiloninë e trilleve pengore, përgjigja e së cilës na qenka provë e aftësisë shqiptare për integrim në arkitekturën e re komunitare.
Tani këtë pyetje të keqe e bëjnë pa përjashtim,si një kod betimi,gazetarë të të gjithë agjencive e redaksive,madje çuditërisht dhe të ndonjërës shqiptare!
Ndërkaq asaj,në mënyrën e tyre,i përgjigjen presidentë e analistë,këngëtarë e njerëz të thjeshtë dhe miqë e armiq të Kosovës!
Dhe ajo, dramatike dhe e pasinqertë, duket kështu: pas luftës së Kosovës a është e mundur jeta e mëtejme e përbashkët midis shqiptarëve e serbëve?!
Përgjigjet,gati si pyetja vetë,janë të kujdesshme,me prapamendim dhe krejt hipokrite: po,thonë pothuaj të gjithë për të dështuar në justifikimin se kështu,në miqësi të mirë,kanë përfunduar shumë popuj e vende pas luftërash kapitëse! Shembujt,si miqësia e gjermanëve e frëngjëve,që ata nxjerrin sakaq si formulën shpëtimtare, janë vërtetë të hargjuar e të paarrira për të përballuar një paralele me gjendjen e fakticitetit të ri në Kosovë.Defektet janë,prandaj,të pashmangshme dhe të mjafta për t'a rrëzuar këtë pretendim fare hipotetik!
Defekti i parë: Shqiptarët e serbët nuk bëjnë dy komunitete të barabartë etnike me pretendime të njëjta toksore në Kosovë.
Mandej,i dyti: shqiptarë e serbë nuk janë poashtu entitete të njëvlershme politike.Serbët,tashmë minoritet klasik,kanë absolvuar këtë status segregimi të rrëmbyer arbitrarisht dhe të ushtruar kriminalisht ndaj fqinjit mazhoritar autokton.
Dhe defekti i tretë: shpesh në historinë politike të botës,po dhe të Ballkanit do të ndodhte që dikush të pësonte disfatë në çështjen e drejtë.Mirëpo tani,meqë,së këtejmi,serbët janë edhe shkaktar edhe humbës të një lufte të vjetër pushtuese që do të tkurrte qenien kombëtare shqiptare, kurse shqiptarët fitimtarë në kauzën e drejtë çlirimtare - alfabeti i përjetshëm i luftës dhe lirisë paracakton,në një masë dhe fatet e tokave e popujve të tyre.
Rasti krahasimor i raporteve gjermano-frënge shpjegon diç diametralisht tjetër: këto dy vende luftuan gjatë e përgjakshëm,por,në njërën anë,së pari,me role të alternuara në intervale të ndryshme historike që zhvendosnin njërën palë në pozicionin e tjetrës dhe ashtu,çlirimtari i hershëm ( gjermani që i kundërvihej Bonapartës)okuponte dhe okupatori i dikurshëm bënte luftë atdhetare (kundër nacistëve të Hitlerit),ndërkohë që historia e marrëdhënieve shqiptaro-serbe nuk njeh askurrë vrullin ushtarak agresiv të shqiptarëve kundër territoreve etnike serbe, po të kundërten përherë: pushtimet dhe ekspeditat e gjakosura serbe mbi popullin shqiptar dhe hapsirën e tij jetësore. Dhe,nga ana tjetër,ndërkaq: frëngjët e gjermanët jetojnë në shtetet e tyre nacionale,datat eminente të formimit të të cilave ata i kremtojnë me patos e romantizëm sot e gjithë ditën dhe,pastaj,nuk jetojnë bashkë po ndaras në fqinjësi të mirë!
Heinrich August Winkler,fjala vjen, shkruan me gëzim të pafshehur në „Berliner Zeitung“ se gjermanët tani ,duke ngritur flamujt në porta e parmakë dritaresh,shfaqin lirshëm ndjesinë ( e ndrydhur gjatë nga kompleksi i fajit ) patriotike si të gjithë kombet tjerë kontinentalë. Ndjesia gjermane dhe ndjesia europiane, thotë ai, nuk divergjojnë aspak mes tyre dhe Europa, në thjerzën e tij, nuk ndërohet dot si demokraci e shteteve postnacionale, por e shteteve - postklasike. Përse aherë t'u thuhet të tjerëve, e veçanërisht shqiptarëve se u dashka të çlirohen nga „burgu i historisë“? Përse, kur ata vetë bëjnë kthimin prapa tek rrënja etnike dhe krenaria nacionale?
Përgjigja në këtë pyetje, prandaj, është: shqiptarët në shtetin e tyre të lirë,do të japin provën e civilizuar të fqinjësisë së mirë me shtetin e serbëve,kurse minoritarët serb,anipse shumica syresh kolonë të ngulitur në programet e sllavizimit,mund të qëndrojnë në këtë pjesë të hapsirës etnike shqiptare që quhet Kosovë, por jashtë eksperimentit të poshtër që bënte Europa me vëllezërinë e federuar, si një bërthamë e ardhme e bashkimit të saj politik.
Tani që,pas deklaratës skandaloze të Ischingerit,vërehet qartë intenca europiane për një formulë të ndërmjetme (sajesë e federuar a konfederuar me Serbinë ose ndarje e saj) kundërpërgjigja shqiptare duhet të jetë unike dhe maksimaliste, e kjo do të thotë përfundimisht natyrale: shtrimi për zgjidhje i çështjës globale shqiptare në Ballkan.
Institucionet e demokracisë refuzojnë me forcë përmbystare aparthejdin,kurse liria e Kosovës bën negacionin më të vdekshëm të ëndërrazezës së rajhut serbomadh në hapsirën etnike shqiptare!
Shqiptarët mund të bashkëjetojnë me serbët vetëm në një organizëm politik të përbashkët: në Europën e njësuar! Me shtete të pavarura, qoftë dhe postklasike, si do thoshte Winkleri i sipërcituar!
Në të kundërt, nëse po kjo Europë që përbetohet shpesh frikshëm nga vetë kostituentët e saj, ka sërish etje për gjak - aherë Ischinger e Harçenko, nëse ndodh të mos parandalohen nga ata që i çliruan dendur nga vetja e tyre, janë në udhë të mirë për t'ia shuar atë.
Por ,mjerisht, përseri me gjakun e huaj.
Me gjakun shqiptar!
Megjithatë,vjen lehtë e natyrshëm thirrja dhe refuzimi shqiptar: vdekje vëllezërim-bashkimit të ri në strehën e vjetër sllave!

[geezer]

mendoj qe nje her do te na japin nje pavarsi te kufizuar e pastaj me von te plot

[alibaba]

mendoj qe nje her do te na japin nje pavarsi te kufizuar e pastaj me von te plot

Oj shqipe, mos i përsërit si papagall fjalët e politikajve. Analizo pak, e shiko ku jemi, ku kemi mbetë. Nuk do të japin asgjë.

[D&G Feminine]

Ecje e ngadalte per Kosoven?
Rruga drejt pavaresise duket me e gjate se me pare.


Go slow on Kosovo?
Oct 3rd 2007
From the Economist Intelligence Unit ViewsWire

The path to independence looks longer than it did before


Most observers have for some time assumed that Kosovo is moving inexorably and inevitably towards independence. At first, most believed that this would be sanctioned by the UN and that opposition from Russia and others would be overcome. When that proved impossible--as the Economist Intelligence Unit consistently argued it would--the focus shifted to the idea of a unilateral declaration of independence (UDI) by Kosovo, followed by recognition outside of the framework of the UN. However, recent developments suggest that even this may not happen soon, as the process of resolving Kosovo's status proves far more complicated than had originally been envisaged.

Matters have moved on apace since the UN special envoy in the Kosovo negotiations, Martti Ahtisaari, presented his proposals on the future status of the UN-administered province to the UN Security Council in March 2007. These proposals recommended that Kosovo be granted "internationally supervised independence", and were backed by the US and leading EU states. However, Russia rejected the plan, and its strong opposition led the Western powers to shelve plans to put the Ahtisaari proposals to the vote at the UN Security Council.

Instead, a new round of talks between the Serbian and Kosovo Albanian sides has been launched under the aegis of the Contact Group, an informal body consisting of the US, the UK, France, Germany, Italy and Russia. The talks began in late September and are scheduled to last until December 10th. It had appeared at first that the aim of the talks was simply to buy time for the international powers to try to find a way out of the current impasse, but international mediators have insisted that the talks be given a chance and are now talking up the chances of a compromise.

After preliminary consultations in Belgrade and Pristina by the Contact Group "troika" of mediators (representing the EU, US and Russia respectively), the two sides engaged in face to face talks on September 28th in New York. Nothing was achieved during the first round of talks except a commitment from both sides to keep talking. The next round of talks is to take place on October 14th in Brussels.

The Hong Kong model
The significant new development was Serbia's proposal for a so-called "loose integration model". For the first time, Serbia has given content to its longstanding slogan of "more than autonomy, less than independence". The Serbian proposal is based on the model of Hong Kong and would grant the Kosovo Albanians substantial autonomy only just short of sovereignty.

Hong Kong has formally been part of China for the past 10 years, since it ceased being a British colony, but it has almost complete autonomy. For 50 years, until 2047, the Hong Kong authorities can run their own legal system, economy, currency and police force, while the Chinese government is in charge only of defence and foreign affairs.

The Serbian proposal, presented by Serbia's minister for Kosovo, Slobodan Samardzic, would mean that Serbia's borders would remain intact but Kosovo would have "95% sovereignty" with minimal or no integration into Serbia. Kosovo would be a self-governed territory in both political and economic terms, with the right to make economic agreements and participate in international institutions save for the UN. Kosovo would have all the rights of a sovereign state on its soil, except in the areas of foreign and defence policy. Even in these latter areas, Serbia would probably have little influence given the likelihood of a continued international presence in Kosovo.

This "state within a state" solution would be transitional--lasting for an agreed period of perhaps several decades, after which a final status would be determined. Such a transitional solution would be agreed in a contract signed by Belgrade and Pristina and would be guaranteed by the UN.

The Kosovo Albanian side has thus far insisted that it wants nothing less than full independence. It has said that it is not interested in pursuing Serbia's suggestions on the province's future status, but only in offering proposals for future good neighbourly relations between two sovereign states. However, the question is whether the Kosovo Albanians' insistence on their maximalist aims and rejection of all other alternatives will be sustainable. The two sides are committed to continuing with face to face talks in coming months, and it is possible that the supervised negotiating process may continue beyond the current deadline of December 10th and into 2008.

The Kosovo Albanians insist that they will issue a unilateral declaration of independence (UDI) after December 10th. However, whether this will remain a mere gesture to appease the Kosovo Albanian population, or be followed by bilateral recognitions by key states, remains to be seen.

Trial of strength
The Kosovo issue has become something of a trial of strength between the US and Russia. The statement by the US secretary of state, Condoleezza Rice, on September 24th, only four days before the start of the new talks, that "There's going to be an independent Kosovo" and that "we're dedicated to that" provoked condemnation from Russia. The Russian foreign minister, Sergei Lavrov, said that Ms Rice's statement suggesting that independence is inevitable whatever the result of the negotiations "simply provokes one of the parties to reject compromise." Russia has not budged from its strong opposition to independence for Kosovo. The Russian president, Vladimir Putin, recently stated that it would be highly irresponsible to ignore the principle of territorial integrity in resolving the Kosovo issue.

Ms Rice's comments were the USA's most explicit public statement in support of Kosovo's independence since President George Bush said in Albania in June 2007 that "sooner rather than later, you've got to say enough's enough: Kosovo's independent". The latest statement by Ms Rice was no doubt intended as a rebuff to Russia and was also meant to stiffen the resolve of the EU. However, the statement was short on detail and vague about the circumstances and timing of any independence decision. Furthermore, unlike other US officials, Ms Rice also unambiguously called on the Kosovo Albanians not to take unilateral steps. Ms Rice stated that, "we've told the Kosovars that we don't think a unilateral declaration of independence is a very good idea."

Crux of the matter
Recognition of a UDI by Kosovo would be a very big step. It would not only mean bypassing the UN, but would also be in direct violation of UN Security Council Resolution 1244 from 1999, which preserved formal Serbian sovereignty over Kosovo. Contravening the UN, the guarantor of the rule of international law since its foundation in 1945, may be a step too far even for an increasingly unilateralist US. Ms Rice was careful to say that Kosovo's final status would be determined by the US and the EU working "together on this."

It is by no means certain therefore that even the US would recognise a self-declared independent Kosovo, or at least not for some time. And even if the US were to recognise a UDI, there is unlikely to be unanimity for such a course in the EU, some of whose members oppose independence on principle, and many more and perhaps most of whom would be reluctant to recognise an independent Kosovo if the process did not have the imprimatur of the UN. Serb-dominated northern Kosovo would not recognise independence, leading to a de facto partition and there would be a high risk of an exodus of the remaining Serbs from other areas of Kosovo.

The problems involved in a UDI and in ignoring the UN seem to have caused at least some countries to step back. Thus in recent weeks there has been a different tone to the pronouncements from some international players on Kosovo. In particular, various Western spokesmen no longer insist that the Ahtisaari proposal is the only basis for a settlement. Perhaps the most revealing statement was that by the EU mediator, Wolfgang Ischinger, who said that he would "leave open independence" and preferred to talk about "a strong supervised status" for Kosovo.

Allied to worries about contravening the UN, are fears in Europe about the destabilising impact of recognition on Serbia and the wider western Balkans region. There is also a well-founded fear that independence for Kosovo without the sanction of the UN would set a precedent for some of the 50 or so latent territorial disputes worldwide. Claims that the Kosovo case is sui generis and therefore irrelevant for these disputes are not very convincing.

Germany may be the key
The pro-independence wind is no longer blowing so strongly. EU sceptics such as Spain, Slovakia, Romania, Greece, Cyprus and even Hungary, have been speaking out more firmly against an imposed solution, which suggests that weightier powers than they are reconsidering their positions. Even the pro-independence UK government appears ill at ease at the prospect of circumventing the UN. What happens after December 10th may depend on how successful the US is in getting leading EU nations on board to support Kosovo independence--given the apparent US reluctance to act alone.

In the end, it may be Germany that holds the key. Germany faces a dilemma and arguably has the most to lose. It is not difficult to see why the German government is divided on the issue. Germany does not want the EU to be torn apart over Kosovo. Germany is more sensitive than other EU states to Russian concerns and does not want to damage its relationship with Russia. Germany does not want to undermine the UN. It would also like to maintain good relations with the US. Above all, Germany does not want independence for Kosovo to unleash instability in its own backyard.

[Llapi]

Departamenti i Shtetit: Zgjidhja për Kosovën është pavarësia

Uashington, 16 tetor - Zëdhënësi i Departamentit të Shtetit Tom Kejsi ka deklaruar se SHBA-të mbrojnë qëndrimin e shprehur qartë më herët se zgjidhja për statusin e Kosovës është pavarësia. "Pavarësia si një zgjidhje ishte edhe propozimi i z. Ahtisari pas shumë takimesh midis dy palëve. Propozimi i serbëve është përsëritje e qëndrimit të tyre tashmë të vjetër lidhur me këtë çështje. Ka mbetur edhe pak kohë për negociata, mirëpo mendoj se pikëpamja e SHBA mbetet shumë e qartë", tha zëdhënësi i Departmentit të Shtetit Tom Kejsi. Ai theksoi se takimi në Bruksel ishte një takim i dytë i drejtpërdrejtë në të cilin Treshja ndërkombëtare i uli bashkë përfaqësuesit e Kosovës dhe të Serbisë. "Ju e dini se kjo është një çështje e vështirë, mirëpo Treshja do të vazhdojë me përpjekjet e saj. Siç e dini Sekretari i Përgjithshëm ka kërkuar një raport të treshes më 10 dhjetor lidhur me përpjekjet e tyre për statusin. Do ta shohim se deri ku do të mbërrijmë", tha Kejsi duke shprehur dëshirën e SHBA së për një marrëveshje midis palëve e cila do të ishte e pranueshme për të gjithë. "Mirëpo, ashtu siç edhe kemi thënë më herët, nëse nuk do të ketë një marrëveshje deri më 10 dhjetor, atëherë atë që presim të ndodhë është një pavarësi e mbikëqyrur për Kosovën në përputhje me propozimin e z. Ahtisaari", theksoi Kejsi, duke përsëritur të qëndrimin shumë të qartë të SHBA-ve për pavarësinë e Kosovës.

[biligoa]

Këto zgjedhje që po priten të zhvillohen janë zgjedhje të organizuara nga UNMIK-u, i cili e ka kolonizuar Kosovën në bashkëpunim me Serbinë, sipas Rezolutës 1244.
Kjo Rezolutë nuk e njeh Kosovën si shtet, kjo Rezolutë e kundërshton fuqishëm ribashkimin e trojeve shqiptare, kjo Rezolutë nuk e njeh të drejtën e popullit tonë për Vetëvendosje, kjo Rezolutë e ka riokupuar Kosovën duke e njohur sovranitetin e Serbisë mbi Kosovën.

Prandaj, duhet menduar mirë kësaj radhe çka d.m.th fjala votë , dhe a duhet t’ju besojmë më këtyre politikanëve, sidomos këtyre shqiptarë, se asnjë premtim që kane dhënë para elektoratit të tyre nuk e kanë realizuar, duhet bërë këtë që të mos biem dhe më tej pre e mashtrimeve të lloj-llojshme që veç sa të marrin votën pastaj nuk i njohin hallet as interesat e popullit të tyre.
Për vite të tëra LDK-ja e Ibrahim Rugovës së bashku me PSHD-në e Mark Krasniqit që të dy këto parti ishin fara të prishura të titistëve si ngjau që brenda natës u bënë demokratë dhe demokristianë, dhe fare nuk kishin as nuk kanë të bëjnë me vlerat e demokracisë dhe me vlerat e kristianizimit dhe demokracisë kristiane kur dihet fare mirë se udhëheqësit e tyre të angazhuar maksimalisht në LKJ-në e ish- Jugosllavisë, pas këtyre dy fjalëve të shenjta „Demokraci dhe Demokraci Kristiane“ popullin e mashtruan dhe nuk e njohën kurrë UÇK-në famëmadhe, gjithashtu dhe në ditët tona, po këto parti, të mbërthyera në kor edhe me krerët e UÇK-së, tani të bashkuara në pushtetin fiktiv, nën ombrellën unmikase, nuk po e njohin AKSH-në, si ushtri çlirimtare, por njëzëri po i bien në qafë, duke e fyer padrejtësisht dhe krejt paturpësisht po e barazojnë me bandat çetnike të „Car Llazarëve“; siç ishte rasti i fundit kur në televizionin Al-Sat këto ditë Teuta Sahatxhiu e partisë reformiste me rrënjë alla titiste te “ORA”,dhe nga Besa Gaxherri, nga LDD-ja , e krahasuan AKSH-në, ushtri paramilitare dhe po aq të rrezikshme sa “Car LLazarët” e Serbisë okupatore.
Zonja Gaxhorri e “harron” faktin se kryetari i partisë së cilës i takon pra, z. N.Daci, dihet fare mirë se çfarë lidhjesh biznesi kishte me familjen e kriminelit Millosheviç.
Pra, këto dy zëdhënëse „ intelegjete“ i ofendojnë rëndë publikisht çlirimtarët, që janë të gatshëm të derdhin gjakun për t´i mbrojtur trojet shqiptare, nga rreziku i ricopëtimit që Serbia po tenton ta bëjë.
Po këtë mjerim politik këto ditë e bëri edhe znj.Vlora Çitaku, zëdhënëse e PDK-së, së Hashim Thaçit, e cila në prani të dy serbëve në emisioni e RTK-së “Jeta në Kosovë” deklaroi se: “AKSH-ja , është vetëm një grup i vogël njerëzish...”
Kjo, ma kujtoi një deklaratë të ish- titistit, Xhavit Nimani, ( të cilën e kam lexuar) kur studentët shqiptarë ishin ngritur në demonstratat e pranverës së vitit 1981, ai kishte deklaruar: “demonstratat e 30 studentëve të Prishtinës, nuk mund ta destabilizojnë Jugosllavinë e Titos, ata kot e kanë” etj...”
Tani këto zonja “të nderuara” e bëjnë këtë duke menduar se kështu i hyn në hatër më shumë UNMIK-ut, dhe atyre që punojnë për ta, dhe kështu që partitë e tyre të marrin votën e qytetarëve të Kosovës.
Pavarësisht se partitë politike shqiptare, këto vasale e mjera të tij po e trumbetojnë ferrin si parajsë, robërinë si liri, anarkinë si demokraci, ju qytetarë shqiptarë nuk duhet të bini pre e mashtrimeve dhe premtimeve të kota që po ua bëjnë pushtetarët e pa shtet dhe unmikasit ardhacakë të cilët Kosovën e rropën në bashkëpunim me lidreucët e liderucet që nuk mendojnë fare për shtetin e Kosovës, dhe për ribashkimin e trojeve shqiptare, por po ia bëjnë njëmijë e një të zeza lindjes së këtij shteti duke e kundërshtuar fuqishmen bashkimin e trojeve shqiptare.
Duke bërë këtë ata ia zgjasin jetën luksit dhe korrupsionit, po ia zgjasin jetën status-quos trishtuese politike në Kosovë dhe njëkohësisht ia shkurtojnë jetën lirisë, demokracisë dhe pavarësisë së Kosovës, për më tepër e pengojnë dhe të drejtën e madhe të VETËVENDOSJES nga sovrani popull.
Kjo, e cila padyshim popullin e çon drejt një referendumi, për shtet të pavarur të Kosovës apo për ribashkimin e saj me Nënën Shqipëri.
Largimi i kësaj klase të dështuar politike është detyrë e ngutshme historike, është detyrë parësore që duhet ta merr dënimin e merituar nga populli me BOJKOTIMIN tepër të arsyeshëm të këtyre zgjedhjeve që po bëhen nga mashtruesit dhe keqpërdoruesit e votës së elektoratit të tyre.
Tani , të gjithë jemi dëshmitarë se ku e sollën Kosovën këta zotërinj " të hollë" me politikën e tyre disfatiste në të gjitha sferat e jetës së qytetarëve të Kosovës.


Me të drejtë mund të pyesim:

- çka realizuan këto vite nga premtimet e tyre këta liderë dhe këto parti despotike alla "demokratike"?!
Këta liderë e këto parti, popullit i premtuan pavarësi dhe ajo nuk erdhi dot as sot as mot....
Këta liderë e këto parti, popullit i premtuan jetë të begatë me strukturë e infrastrukturë të begatshme; ndërsa popullit të mjerë po i mungojnë buka, uji dhe e drita, po i mungon punësimi dhe librat e lapsat për kalamajtë në shkollat gjithashtu të mbytura në varfëri.... Këto ditë udhëheqësit e sindikatës së arsimit u detyruan të grevojnë disa ditë, për të siguruar kafshatën e gojës për familjet e tyre. Ndërsa, pushtetarët fodull të majmur e të pispillosur me kravata si gjarpërushe në fyt, po i harxhojnë qindra e mijëra euro duke bërë lukse të pa fre; si udhëtime, telefona, makina , badigardë sa për besë këtë luks nuk ia lejojnë vetes as pushtetarët me shtete të pasura evropiane e më tej...
Prandaj, këta bukëshkalë nuk e meritojnë votën, por e meritojnë përbuzjen me BOJKOT, të pakompromisë, ashtu le të shpërthejë revolta e arsyeshme popullore, ashtu le të dëshmohet ky popull i shumëvuajtur se vërtetë din të votojë për ata që e meritojnë, por din edhe të BOJKOTOJË ndaj atyre, që e mashtrojnë dhe nuk e meritojnë më tej besimin që quhet , votë!

Askush mos të ketë iluzionin se me këtë klasë politike Kosova do të ketë pavarësi të plotë dhe mirëqenie, do të ketë ardhmëri të ndritur ashtu siç e meriton!
Populli ynë me një fjalë popullore thotë:
"nëse më mashtron njëherë kurrë mos të qoftë hallall, po nëse prapë të besoj e më mashtron, hallall të qoftë, se pastaj vet jam fajtor"!
Prandaj, o popull i shumëvuajtur!
Vetëm logjikoje dhe mendoje bile njëherë: sa e sa herë të mashtruan ty këto parti e këta mashtrues liderë të pacipë?!...
Sa e sa herë të premtuan bukë e të dhanë gurë shpinës...
Sa e sa herë të premtuan dritë dhe të dhanë errësi?!...
Sa e sa herë të premtuan shtet e të dhanë veç kolonizim nga UNMIK-u dhe Serbia .
Sa e sa herë të premtuan zhvillim e të dhanë prapambeturi, duke ia zhvatur pasurinë Kosovës dhe duke e zhvatur djersën tënde nga tatimet?!
Ty o populli im të premtuan fabrika e kombinate, ndërsa pamëshirë i mbyllën ose i shitën ato, sepse tenderët ishin "prodhuesit" marramendës të korrupsionit të tyre...
Nuk ka shtresë popullore që ju nuk e keni goditur rëndë; përjashtime bëjnë vetëm shtresat tuaja: familjet dhe farefisi juaj, ose ajo klasë e majmur e cila ka përfituar ryshfetet e nduar-duarta...
Prandaj, e meritoni dënimin me dështim, pra me BOJKOTIM!
Këta politikanë duhet bojkotuar, për faktin se këta nuk i mbrojtën as do t´i mbrojnë aspak interesat kombëtare!
Interesat kombëtare duhet të jenë kurdoherë prioritetet kryesore për çdo politikan të Kosovës dhe i gjithë trojeve shqiptare. Çdo shtet i botës e vë në spikamë në rend të parë interesin kombëtar, ato duhen me qenë tipare të përhershme të politikës se një shteti, që mjerisht nga politika shqiptare nuk radhitet as në vendin e fundit.
Interesat kombëtare nuk kanë të bëjnë me interesat partiake, ideologjike, klanore etj.
Interesat kombëtare të çdo shteti janë: ruajta e paqes, realizimi i sigurisë së plotë kombëtare, arritja e vazhdueshme e përparimit etj, kurse tek ne duhet me qenë edhe përpjekja e pandërprerë e realizimit të ribashkimit të trojeve shqiptare.
Të gjitha këto vlera të larta kombëtare, janë lënë anash nga „politikanët” shqiptarë të të gjitha trevave, si në Shqipërinë administrative, në Kosove, Maqedoni dhe Mal të Zi, këta si kanë asnjëherë të theksuara në statuset e tyre partiake këto obligime e tipare që duhet t´i ketë çdo parti që vërtetë interesohet për ta zgjidhur çështjen kombëtare.
Në kuadër te interesave kombëtare, të cilat i formulojnë krijuesit e politikës së jashtme, më të rëndësishmet gjithsesi janë ato interesa që zakonisht quhen interesat jetike shtetërore.
Për ruajtjen ose realizimin e interesave të larta në rastin tonë është ribashkimi i trojeve shqiptare secili shtet është i gatshëm të hyjë në luftë menjëherë ose në të ardhmen, madje edhe nëse është rival më i dobët.
Në këto interesa jetike bënë pjesë , para së gjithash ruajtja dhe mbrojtja e territorit kombëtar.
E këtë natyrisht mund ta bëjë vetëm një ushtri e fuqishme dhe e modernizuar me një udhëheqje vërtetë të pastër kombëtare. Përveç këtyre interesave thelbësore më parësore, ekzistojnë edhe disa interesa, gjithashtu shumë të rëndësishme, por jo aq sa janë interesat jetike, prandaj shteti duhet t´i realizojë ato me mjete të tjera dhe jo me luftë.

Politikanët që e kërkojnë votën nga populli duhet që t´jua sigurojnë qytetarëve të tyre së pari sigurinë personale, pastaj sigurinë kombëtare, për këto elemente kardinale, mjerisht pas luftës, “politikanët” e Kosovës, nuk e qajnë kokën fare.
Masat tjera janë ato të cilat e krijojnë ndjenjën e sigurisë varen nga sistemi ekonomiko-shoqëror, pozita gjeografike, fuqia ekonomike dhe numri i banorëve.
Pra, Kosova as nuk ka ekonomi të zhvilluar në raport me shtetet e rajonit dhe numri i banorëve është i vogël për sigurimin e një shteti të fuqishëm që do të mundej t´ju bënte konkurrencë ekonomike, politike dhe ushtarake vendeve fqinje. Prandaj, jo për inatin e askujt, por është e domosdoshme për interesin ekonomiko-shoqëror dhe politiko-ushtarak dhe sigurinë kombëtare që trojet shqiptare të ribashkohen në një shtet të vetëm, me emrin e bukur Shqipëri.

Zvicër, 21. 10. 2007

[Llapi]

Rolf Klement: Informacioni për njohjen gjermane rrjedh nga një burim shumë i besueshëm

Intervistë me redaktorin dhe analistin e radios kombëtare gjermane Deutschlandfunk, Rolf Klement (Rolf Clement), dhënë Radio Kosovës. Rolf Klement është shkencëtar nga fusha e të Drejtës Ndërkombëtare. Aktualisht është redaktor dhe drejtues i edicionit “Hintergrund” (Kulisat, prapapskena) në radion kombëtare gjermane Deutschlandfunk.
Klement është gjithashtu anëtar i Institutit Ndërkombëtar për Studime Strategjike IISS dhe Këshillit për udhëheqje të brendshme në Ministrinë gjermane të Mbrojtjes. Ka shkruar disa libra për çështje ushtarake dhe Bundesverit dhe njihet për lidhje shumë të ngushta me politikanë dhe ushtarakë gjermanë ,sidomos me ish ministrin e Mbrojtjes Shtruk.


Zoti Klement, dje në radion Dojçlandfunk keni transmetuar informacionin se Gjermania ka vendosur ta njohë pavarësinë e Kosovës. Keni thënë se jeni bazuar në burime të besueshme brenda Qeverisë gjermane. Vërtet sa i besueshëm është burimi në cilin jeni thirrur ju, pasi Deutschlandfundk është një radio shtetërore shumë e besueshme në Gjermani?


Rolf Klement: Informacioni im rrjedh nga një burim shumë i sigurt dhe i besueshëm brenda Qeverisë gjermane, ndryshe nuk do ta kishim transmetuar këtë informacion. Kam biseduar me shumë njerëz brenda Qeverisë gjermane, të cilët më kanë thënë se tani për tani ky informacion nuk mund të bëhet publik nga ana e Qeverisë, sepse po vazhdojnë bisedimet për statusin e Kosovës për të mos ndikuar procesin, por në mënyrë interne, Qeveria gjermane ka vendosur që bashkë me Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe Britaninë e Madhe të njohin pavarësinë e Kosovës.


Disa media si Dojçe Vele dhe B92 nga Beogradi nxituan të thërrisnin menjëherë në Ministrinë e Jashtme të Gjermanisë për të konfirmuar vërtetësinë e lajmit të transmetuar nga Dojçlandfunk. Këto media njoftojnë se Ministria e jashtme nuk ka konfirmuar njoftimin tuaj?


Rolf Klement: Keni të drejtë, nuk e ka konfirmuar, por as nuk e ka demantuar. Nga Ministria e Jashtme e Gjermanisë është thënë, në mënyrë të saktë, se ka spekulime për këtë dhe Qeveria gjermane nuk dëshiron të komentojë. Kjo lë të kuptohet se ka synime të tilla. Sot, në programin e mëngjesit kishim në Deutschlandfunk, për të njëjtën temë, një intervistë edhe me një deputet të Bundestagut gjerman, i cili konfirmoi informacionin tonë. Ai tha se vendimi nuk është marrë ende, mirëpo kështu është në politikë, dhe për ne gazetarët kjo është e njohur - kur Qeveria në parim vendos për një gjë të mos e bëjë publike, atëherë përdor gjuhën politike që quhet lojë fjalësh.


Çfarë mendoni për angazhimin e Gjermanisë në procesin e statusit?

Rolf Klement: Gjermani është shumë fort e angazhuar në këtë proces dhe kjo mund të dëshmohet edhe me diplomatin Ishinger në Treshën ndërmjetësuese. Gjermania është shumë e angazhuar për gjetjen e një zgjidhjeje për statusin e Kosovës dhe po bisedon edhe me Serbinë që ajo të pajtohet për këtë. Fakti se nuk po ka sukses qëndron në pozicionet e palës serb dhe shqiptare që nuk po lëvizin nga vendi.

Si e shihni rrjedhën e procesit pas 10 dhjetorit?


Rolf Klement: Mendoj se Kosova do ta shpallë pavarësinë përkundër problemeve që mund ta përcjellin këtë vendim, sigurisht do të ketë probleme për shkak të disa çështjeve teknike që duhet të zgjidhen me Serbinë. Sidoqoftë, jam i bindur se në mes të dhjetorit do të kemi shtetin e ri të Kosovës

Dhe kush do ta njehë këtë shtet të ri të Kosovës?


Rolf Klement: Do ta ketë një sërë vendesh që do ta njohin pavarësinë e Kosovës. Tani se a do ta njohin të gjitha vendet e BE-së nuk mund të vlerësoj, sepse ka hezitime nga disa vende, p.sh. baskët në Spanjë po kërkojnë gjithashtu pavarësi, prandaj Spanja për shkaqe të brendshme politike, mund të ketë tjetër qëndrim për dallim nga Gjermania, SHBA-ja dhe Britania e Madhe, që do ta njohin pavarësinë e Kosovës, sepse nuk kanë probleme të tilla me minoritete si ka Spanja. Tani nuk mund të them nëse të gjitha shtetet do ta njohin pavarësinë e Kosovës, por me siguri një pjesë e madhe do të marrin këtë vendim.

Fadil Gashi

rtk 24 tetor 2007 - 11:30:21