Statusi i ardhshem i Kosovës!

[tani_26]

Për tani 26,

Faktori kohë nuk punon për askend, njeriu dhe popujt duhet të ecin me kohën.

Flasim per ceshtjen ne fjale...Eshte fakt se ne kohet qe po jetojme Kosova cdo dite e me teper (me realitetin e krijuar kuptohet) i largohet Serbise dhe i afrohet shkeputjes prej saj...Kete gje une e pershkrova me siper si "faktori kohe"...
Qe te me kuptosh me drejte ky "faktor kohe" ishte i ndryshem para 10-vjetesh, pra ishte ne disfavorin e shqiptareve kurse tani eshte ne favor te tyre....


Koha eshte e njejte situatat ndryshojne, dhe keto situata i krijojne vete njerezit apo popujt...

[Sabriu]

Për tani 26,

Kjo që ke theksuar më lart është plotësisht e drejt dhe ka mbështetje edhe shkencore andaj më bëhet qefi që u skjaruat.Pra kur mendimi i shprehur e ka mbulesën e vet dhe e cila mund të argumentohet po të shtrihet më thell,atëhere nuk ke se si të mos pajtohesh me te.

[tani_26]

Vjenë: Raundi i parë i bisedimeve mbi të ardhmen e Kosovës

Sot u hapën në Vjenë bisedimet e shumëpritura për të vendosur nëse Kosova e administruar nga Kombet e Bashkuara, do të jetë e pavarur apo do të mbetet pjesë e Serbisë.

Procesi i negociatave do të drejtohet nga ish presidenti finlandez Martti Ahtisaari. Shqiptarët kërkojnë pavarësi, ndërsa Beogradi kërkon që Kosova të mbetet pjesë e Serbisë. Një zyrtar tha se biseidmet po ecin mirë. Kreu i delegacionit shqiptar Lutfi Haziri, tha para fillimit të biseidmeve të sotme se pala e tij kërkon zgjidhjen e statusit të Kosovës sa më shpejt që të jetë e mundur.

Diplomatët thanë se sesionet e para do të përqëndrohen në të drejtave të pakicës serbe në Kosovë, që përbën 10 përqind të popullsisë prej dy milion banorësh. Shumë serbë i tremben hakmarrjes nga shumica shqiptare në se Kosova shkëputet nga ish republika jugosllave.

Hapja e bisedimeve u shty për një muaj, për shkak të vdekjes së presidentit të Kosovës Ibrahim Rugova në janar, vetëm disa ditë para datës së planifikuar të hapjes së tyre. Të gjashtë vendet anëtare të grupit të kontaktit, Britania, Franca, Gjermania, Italia, Rusia dhe Shtetet e Bashkuara, kanë thënë se Kosova nuk mund të kthehet nën regjimin serb dhe as mund të ndahet sipas vijave etnike, apo të bashkohet me një vend tjetër.


Çfarë pritet nga bisedimet e Vjenës?

Megjithëse në bisedimet e Vjenës nuk do të diskutohet çështja e statusit përfundimtar të Kosovës, qytetarët e thjeshtë presin që prej tyre të ketë një sinjal për pavarësinë, ndërsa analistët presin ballafaqime të vështira mes palëve me qëndrime diametralisht të kundërta.

Bisedimet e ndërmjetësuara nga Kombet e Bashkuara janë një përpjekje për të zgjidhur një nga mosmarrëveshjet e fundit më problematike të lëna pas luftës së përgjakshme në Ballkan në vitet 1990 ndërsa mbarë rajoni shpreson që një ditë të jetë pjesë e Bashkimit Evropian.

Shqiptarët që përbëjnë 90 përqind të popullësisë prej 2 milion banorësh të Kosovës kërkojnë pavarësi nga Serbia. “Nga bisedimet e Vjenës pres njohjen e pavarësisë së Kosovës. Mendoj se kemi vuajtur për një kohë të gjatë. Pas kaq vuajtjesh është koha që të zgjidhet statusi i Kosovës me pavarësinë e plotë. Asgjë tjetër nuk është e pranueshme për ne”, thotë Ise Borovci, pronar i një stende tregëtare në Prishtinë.

Serbia megjithatë këmbëngul që të ruajë kontrollin e saj në disa pjesë të Kosovës që ajo e konsideron si pjesë të vetën. Në fshatin e Graçanicës, Vlasimir Todiç thotë se nuk pret shumë nga bisedimet, por cilido të jetë rezultati ai ka në plan të qëndrojë: “Nuk pres shumë nga këto bisedime. Amerikanët, qeveria amerikane ka qënë dhe është shumë e qartë për atë që kërkojnë shqiptarët. Rezultati do të jetë ai që thonë Shtetet e Bashkuara – Pavarësinë për shqiptarët! Ajo që kërkoj unë është të jetojë këtu dhe të kem një jetë më të mirë dhe kushte të sigurta jetese”, thotë zoti Todiç.

Analistët thonë se bisedimet do të jenë të vështira, megjithëse pritet shumë prej tyre. “Ky është ballafaqimi i parë midis shqiptarëve të Kosovës dhe qeverisë serbe në të cilin të dyja delegacionet do të masin realitetet politike ekzistuese, si dhe ndikimin e tyre dhe të forcave të tyre politike”, thotë Dukagjin Gorani.

Të dyja palët nuk kanë rënë dakort lidhur me kompetencat që duhet t’u lihen vendorëve. Pakica serbe këmbëngul që të ketë kompetenca të gjera dhe lidhje të veçanta me Beogradin. Diplomatët e grupit të kontaktit kanë rënë dakort për një seri parimesh mbi të ardhmen e Kosovës. Këtu përfshihet mos kthimi i vendit nën regjimin serb, mos ndarja sipas vijave etnike dhe mosbashkimi me asnjë vend tjetër në rajon.


Kryetari i Grupit negociator te shqiptareve Lutfi Haziri..

[Sabriu]

Koloni serbo,evropiane.

[Sabriu]

DREJT VIENËS: PËR KOMPROMIS APO KOMPROMETIM?!

Fjalët e përdorura në titullin e këtij shkrimi tingëllojnë
si skeptike, madje dhe pa vend e shkurajuese disa ditë para
se të fillojnë në Vienë më 20 shkurt 2006 bisedimet e
pritura me padurim e ankth të madh për “përcaktimin e
statusit përfundimtar të Kosovës”, sikurse është bërë zakon
të thuhet prej disa vitesh. Ne shqiptarët jemi djegur shumë
herë në qullin e gatuar nga diplomacia ndërkombëtare,
prandaj ani se i fryjmë edhe kosit. Pastaj qysh në vogëli
gjyshet e gjyshërit na kanë treguar atë përrallën që
Nastradini i binte një shuplakë djalit që e çonte me
katruve (shtamë) me mbushë ujë në burim. Kur një i habitur
e pyeti pse po vepronte ashtu Nastradini u përgjigj që
djali të shkonte me mend në kokë e të mos e thyente
shtamën.. Tjetri u habit dhe më tepër dhe i tha, po ai nuk
e ka thyer, nëse e thyen mundesh me i ra një shuplakë.
Nastradini qeshi dhe shtoi, si ta thyejë shtamën pse me i
ra kot, puna është me ia kujtuar se nuk duhet ta thyejë.
Natyrisht askush, përveç opinionit të përgjithëshëm
shqiptar, nuk e ka të drejtën të bëhet Nastradin, kur
përfaqësuesit e shqiptarëve të Kosovës po bëhen gati të
nisen drejt “çezmave diplomatike” në Vienë për të sjellë
prej andej shtamat e mbushura me ujin e bekuar të
pavarësisë. Por çdo shqiptar e ka një zë të vetin për ta
lëshuar në korin e madh të miliona zërave që duhet të
formojnë buçimën e fuqishme të përgjithëshme që t’u kujtojë
atyre që kanë nderin e madh e barrën e rëndë të mbajnë mbi
supe enën e kristaltë të aspiratave shqiptare që duhet
mbushur me pavarësinë e Kosoëvs se është detyra e tyre
parësore që në Vienë kësaj ene të mos i hiqet asnjë cifël
dhe brenda saj të mos bjerë asnjë bëzhdilë që mund t’i
prishë pamjen e shijen.
Si analist i zhvillimeve shumëvjeçare politiko-diplomatike
rreth problemit të Kosovës nëse nuk mund të gjendet ndonjë
pozicion i ndërmjetmë midis euforikëve dhe skeptikëve për
zhvillimet e përfundimet e bisedimeve që priten të nisin në
Vienë, unë vendin tim e shoh midis atyre që quhen skeptikë.
Në jetë në përgjithësi, dhe në politikë e diplomaci në
veçanti, është më mirë të ecësh më këmbë në tokë dhe pastaj
të bëhesh me krahë, se të fluturosh në fillim dhe të
rrëzohesh më pas.
Vetësigurinë e tepruar pak gjë e ndan nga euforia dhe
euforia të shtyn më shumë drejt iluzioneve se drejt
përfundimeve reale. Duhet pasur frikë nga njëfarë
vetësigurie që ka zënë si politikën ashtu dhe opinionin e
përgjithshëm shqiptar në Kosovë se realizimi i pavarësisë
së Kosovës tashmë është fare afër, siç e duan dhe e presin
prej kohësh shqiptarët dhe sado të vështira të jenë
bisedimet e Vienës nuk ka rrugë tjetër pos asaj që të çon
kah njohja e pavarësisë së Kosovës.
Shkrimi im i fundit për çështjen e Kosovës për vitin 2005 (
botuar në “Rimëkëmbja” më 27 dhjetor) titullohej
“Kompromisi ”shpatë e Demokleut” mbi Kosovën”. Një muaj e
pak ditë pas këtij shkrimi mendoj se kërcënimi nga kjo
“shpatë e Demokleut” nuk është paksuar, por bëhet më i
dukshëm. “Shpata e Demokleut” me mbishkrimin “Kompromis”nuk
po ngrihet më lart, as nuk po zhvendoset më anash, por i
afrohet edhe më shumë qafës së pavarësisë së Kosovës. Këto
ndjesi më krijohen mua si vëzhgues nga Tirana kur lexoj në
gazeta e ndjek në ekrane televizive gjithfarë lajmesh e
komentesh shabllone e stereotipe për zgjidhjen e çështjes
së “përcaktimit të statusit përfundimtar të Kosovës”
nëpërmjet arritjes së kompromiseve të domosdoshëm midis
shqiptarëve dhe Serbisë.
Ndjesitë se “shpata e Demokleut” me mbishkrimin “Kompromis”
po ulet më shumë drejt qafës së pavarësisë së Kosovës
bëhen edhe më shqetësuese kur njihesh me deklarata si ajo e
shefit të Zyrës amerikane në Prishtinë Goldberg që :
”kosovarët të përgatiten për sakrifica e kompromise”,
(“Tema” 14 janar 2006), apo deklarata me shumë të panjohura
e të papritura brenda që i kanë bërë politkanë e pushtetarë
kryesorë shqiptarë në Kosovë si Hashim Thaçi, Bajram
Kosumi se :” ne do të negociojmë të gjitha çështjet e
domosdoshme dhe do t’i bëjmë të gjitha kompromiset e
domosdoshme në kuadër të zgjidhjes së problemeve të hapura
të Kosovës ( Thaçi në intervistën në BBC, botuar në “Tema”
21 janar 2006), apo “Prishtina është e përgatitur të punojë
në një marrëveshje me Beogradin për Kosova-Shtet, me
karrige në OKB dhe të integruar në strukturat
euroatlantike”. Kjo deklarata e dytë është njoftuar në
Tiranë nga gazeta “Ballkan” në një shkrim me titull mjaft
domethënës “Kompromis me Serbinë për pavarësinë”, që
përshkruante një vizitë të Hashim Thaçit në Uashington. Të
dyja këto deklaratat të Hashim Thaçit përbëjnë një largim
nga ai qëndrimi që është përsëritur shpesh nga politikanët
e pushtetarët më të lartë kosovarë se “çështja e statusit
të Kosovës nuk mund të bisedohet me Serbinë”.
Më 7 tetor 2005 në gazetën “Tema” në Tiranë botohej shkrimi
me titull “Pavarësia e Kosovës e panegociueshme”, që
mbështetej në një deklaratë të të ndjerit presidentit
Rugova pas takimit të parë të grupit negociator në
Prishtinë. Kjo deklaratë e Rugovës kishte kuptim të qartë
se pavarësia e Kosovës nuk mund të jetë objekt diskutimi jo
vetëm me Beogradin, por me askënd,as me faktorët e tjerë
ndërkombëtarë. Edhe kryeministri Bajram Kosumi ka deklaruar
“S’ka pazare me pavarësinë e Kosovës” gjatë një interviste
për radion “Europa e lirë” (“55”, 10 nëntor 2005) dhe në
plot raste të tjera. Po kështu Hashim Thaçi në intervistën
pas Kuvendit III të PDK-së shprehej: “Ka vetëm një
zgjidhje: Kosova shtet i pavarur”. (“Koha Jonë”, 16 tetor
2005).
Por kur në deklaratat e politikanëve në kohën kur bëhen
gati “valixhet diplomatike” për udhëtimin drejt Vienës
fillojnë të zënë vend të dukshëm betimet për të bërë
“gjithë kompromiset e domosdoshme” ( terma shumë evasivë e
dykuptimsh) lind frika se po zbehen ato deklaratat e
mëparshme dhe ke te drejtën të dyshosh se nga
“kompromisi” mund të rrëshqitet “a fortiori” edhe në
“komprometim”, jo aq të personave sesa të vetë çështjes.
Po të lexohen me vëmendje shpjegimet e fjalëve “kompromis”
e “komprometim” (komprometoj, komprometohem) në Fjalorin e
Gjuhës së Sotme Shqipe, apo në cilindo fjalor terminologjik
të gjuhëve të huaja kuptohet lehtë se ka një ndryshim midis
termave “kompromis” e “komprometim”. Në kontekstin e këtij
shkrimi vlejnë shpjegimet se të bësh “kompromis” do të
thotë “të pranosh një pajtim, një ujdi duke bërë lëshime të
ndërsjella”, që zakonisht nuk janë aq të ndërsjella, po
njëra palë bën më shumë se tjetra, e dobëta bën më shumë
ndaj palës më të fortë. Kurse “komprometim” është një
kompromis i keq që cënon emrin e mirë të një personi, ose
të një kauze, që dëmton personin ose kauzën., që vë në
vështirësi ose në rrezik një politikë apo çështje të
caktuar.
Nëse tani flitet që për pavarësinë e Kosovës të bëhen
bisedime e të arrihen kompromise të domosdoshme me Serbinë
kjo do të thotë se tashmë është komprometuar një qëndrim i
mbajtur deri tani nga politikanët e Kosovës se nuk do të
ketë bisedime me Beogradin për statusin e Kosovës. Është
komprometuar qëndrimi sepse kështu bëhet një tërheqje
parimore nga shqiptarët dhe sigurohet një pozicion i ri
sulmi nga serbët për të përforcuar pretendimin e tyre se
statusi i Kosoëvs po trajtohet si çështje e brendshme e
Serbisë. Me cinizëm të pashoq diplomacia serbe nëpërmjet
shefit të saj më lartë, presidentit Tadiç shfrytëzoi edhe
vdekjen e Presidentit të Kosovës. Rugova, për të përsëritur
se Kosova është pjesë e Serbisë dhe çështje e brendshme e
Serbisë.
Bisedimet e Vienës gjithnjë më shumë po paraqiten si
bisedime dypalëshe shqiptaro-serbe, nën mbikqyrjen e
përfaqësuesve të mekanizmave e faktorëve ndërkombëtarë,
madje të një taborri të tërë burokratësh të diplomacisë
ndërkombëtare nga vende të ndryshme. Mjetet e propagandës
në Tiranë as nuk e vrasin më mendjen se duke përdorur
gjithnjë terminologjinë “bisedimet shqiptaro-serbe në
Vienë” po bëjnë lojën e propagandës serbe. Por për fat të
keq të gjitha veprimet diplomatike që bëhen këtë përshtypje
krijojnë. Madje ish-kryeministri i Republikës së Kosovës,
Bujar Bukoshi, në një intervistë dhënë radios “Europa e
lirë” vëren me shqetësim se : “Kosova dhe Beogradi janë të
pabarabartë në bisedimet për status” ( “Tema”, 11 janar
2006). Një deklaratë e tillë e bën edhe më të dukshmën
faktin që në Vienë po shkohet me kompromise që
komprometojnë paraprakisht çështjen e pavarësisë reale të
Kosovës dhe qëndrimet e deritanishme parimore të politikës
shqiptare në Kosovë.
Tashmë është e qartë prirja që në Vienë politika shqiptare
të tërhiqet në shumë pazare rreth statusit të Kosovës dhe
nuk dihet se deri ku do të shkojnë kompromiset e quajtura
të “domosdoshme” e sa do të jenë të aftë përfaqësuesit e
shqiptarëve që kur të kthehen nga Viena ngarkesa e
“kompromiseve të domosdoshme” të mos jetë kthyer në barrë
të rëndë e të lagët të “komprometimeve” për çështjen e
pavarësisë reale të Kosovës. Është e qartë gjithashtu se
në Vienë përfaqësuesit e shqiptarëve i thërresin për të
bërë lëshime e pranuar kompromise, sikurse i thirrën edhe
në kështjellën franceze të “Ranmbujesë” në fillim të vitit
1999. Ashtu si atëherë përfaqësuesit e diplomacive
ndërkombëtare, sidomos ai i Bashkimit Europian, Solana, po
u kërkojnë me këmbëngulje, madje me tundje të gishtit
tregues shqiptarëve të jenë të bashkuar kur të paraqiten në
Vienë që të shmangin kështu vështirësitë e ndërkombëtarëve
për imponimin e skemave të tyre nga ndonjë “disidencë”e
mundshme politiko-diplomatike midis shqiptarëve. Është e
qartë fare se përfaqësuesit e shqiptarëve nuk kanë nga ia
mbajnë dhe do të shkojnë në Vienë, sikurse shkuan në
“Rambuje”. Shihet qysh tani se midis politikanëve shqiptarë
ka njëfarë gare për protagonizëm, sikurse pati edhe në prag
të nisjes për në “Rambuje”. Këtë protagonizëm e ka nxitur
edhe më shumë fatkeqësia që u ra shqiptarëve me largimin
nga jeta e nga skena e politikës e udhëheqësit të afirmuar
Ibrahim Rugova.
Është e pakuptimtë e pa vlerë të thuhet se përfaqësuesit e
shqiptarëve në Vienë nuk do të hyjnë në pazare edhe rreth
thelbit të çështjes , pavarësisë së Kosovës. E paqartë
është sa do të jenë të aftë ata të mbajnë parasysh e të
ndjekin një këshillë shumë të vyer që jepte dikur Mbreti i
Shqiptarëve Ahmet Zogu, për përfaqësuesit e shteteve të
vegjël dhe pa miq : ”Hy në pazar, po mos u shit, se po u
shite nuk ka më pazar”. Për të mos komprometuar çështjen
shqiptare përfaqësuesit e shqiptarëve në Vienë duhet të
bëjnë sa më pak kompromise, të synojnë të bëjnë jo
“kompromise të domosdoshme”, por kompromise të logjikshme
që nuk lënë “pazar të prishur” për më vonë. Gjithçka që
sakrifikohet do të jetë gati e pamundur për t’u rikuperuar
më vonë. Serbët në Vienë nuk po shkojë të bëjnë kompromise,
por për të zhvatur nga shqiptarët, ata në pazar nuk po
hyjnë me mallrat e tyre, por kërkojnë të jenë pazarxhi në
gjënë e shqiptarëve.
Në shkrimin: ”Ku është kufiri i kompromiseve” ( “Tema” ,21
janar 2006) analisti Milazim Krasniqi e ka theksuar se ka
kontradikta logjike, pasiguri e dobësi të pozitës së
folësit, në shprehjen “Ne do të bëjmë të gjitha kompromiset
që ta bëjmë pavarësinë” siç qenka shprehur vetë
kryeministri i Kosovës, Bajram Kosumi, në një takim me
shefat e Zyrave të huaja në Prishtinë. Është ashtu siç
vlerëson edhe Milazim Krasniqi se ekzistojnë papajtueshmëri
të mëdha ndërmjet kompromiseve që kërkojnë Serbia, serbët e
Kosovës dhe bashëksia ndërkombëtare dhe asaj pavarësie që
duan shqiptarët. Pavarësitë e shteteve nuk janë rrjedhoja
kontratash juridike ose traktatesh juridiko-ndërkombëtare,
por gjendje faktike politike që krijohen nga zhvillimet
historike dhe njihen ndërkombëtarisht sipas parimesh e
kriteresh të caktuar e të njëjtë për të gjitha rastet,
madje dhe modelesh politiko-juridike të njohura e të
zbatueshëm për të gjithë njësoj.
Ajo që po kërkojnë serbët e ndërkombëtarët nën maskën e
“decentralizimit në Kosovë”, si rrugë për garantimin e të
drejtave të minoritetit është kthimi në fiktivitet i një
pavarësie nominale të Kosovës. Kryenegociatori Mati
Ahtisari ka shpallur se: “Bisedimet Prishtinë-Beograd,
nisin me decentralizimin”. Në shkrimin e tij “Kosova hyri
në vitin e ri me iluzione të vjetra”, ( “Rimëkëmbja” 24
janar 2006) që shumëkujt mund t‘i duket pesimist e
pezmatues por që është mjaft realist dhe paralajmërues,
analisti Mexhit Yvejsi nga Gjakova ka vënë në dukje faktin
se : “Sipas një burimi diplomatik bisedimet nuk janë më për
statusin e Kosovës, por për statusin e serbëve brenda në
Kosovë”. Për këtë të bind edhe deklarata shumë inatçore dhe
shantazhuese e vetë Sekretarit të Përgjithëshëm të OKB-së,
Kofi Anan, se shqiptarët nuk paskan bërë atë që duhet për
të përmbushur standartet në Kosovë. Një deklaratë e tillë
që bie ndesh me shumë vlerësime të bëra deri tani nga të
dërguarit e OKB-së për përparimet në zbatimin e standarteve
në Kosovë, do të thotë se shqiptarët do të shkojnë në Vienë
më shumë si të akuzuar që kanë marrë paraprakisht dhe
akt-akuzën dhe pozita e tyre do të bëhet edhe më e
pakëndëshme përballë serbëve që do të rrisin arrogancën e
prepotencën.. Deklarata e zotëri Lutfi Hazirit : ”Nuk
pritet ndonjë marrëveshje për decentralizimin” (“Albania”,
18 janar 2006) mund të ketë qenë vetëqetësuese, ose
qetësuese për opinionin publik kur u bë. Por pas deklaratës
së Ahtisarit se puna fillon nga decentralizimi dhe
deklaratës së Kofi Ananit që qorton shqiptarët për ato
magësi që janë të OKB-së, qeverisëses së Kosovës dhe të
bashkësisë ndërkombëtare, ka vend jo për vetëqetësim, por
për shqetësim se në Vienë përfaqësuesit e shqiptarëve nuk i
presin projekte për kompromise të domosdoshme luajale, por
projekte për komprometime të çështjes shqiptare.
Për të ndërtuar një frymë konstruktive në prag të fillimit
të bisedimeve në Vienë duhej që deklarata e Ananit të mos
linte përshtypjen e paragjykimeve ose të ndikimeve nga
mjediset që çdo gjë e presin ta bëjnë shqiptarët në
plotësimin e standarteve të një demokracie gati të përsosur
që kërkohet në Kosovë. Anani duket nuk e mban fare parayshë
të vërtetë që shrehet në titullin e shkrimit të Esat
Stavilecit “Për qeverisje Kosovës i duhet shteti”. Logjika
më e thjeshtë ta thotë se nuk mund të akuzohen shqiptarët
pa shtet, se nuk bëjnë ato shndërrime në Kosovë për të
cilat duhet një shtet i mirëorganizuar dhe një pushtet i
sprovuar. Nuk mund t’u kërkosh shqiptarëve të bëjnë
mrekullira kur Kosova pas një pushtimi të egër shkatërrues
serb ka qenë edhe disa vite nën një administrim mish-mash
të ndërkombëtarëve që nuk mund të quhet qeverisje normale.
Nuk mund të kërkosh nga shqiptarët që praktikisht nuk kanë
pasur rast e tagra të qeverisin të kenë ndërtuar të parën
shoqëri të përsosur multietnike në historinë e njerëzimi në
një vend ku duhet të ketë shtet të mirëfilltë kombëtar.
Shoqëritë të quajtura multietnike si zëvendësuese të
shtetit kombëtar do të mbeten zgjidhje imagjinare për aq
kohë sa do të ekzistojnë kategoritë themelore shtet e komb
mbi të cilët ngrihet ndërtesa e marrëdhënieve
ndërkombëtare. Kjo do të marrë një kohë të gjatë në
zhvillimin historik të së ardhmes. Vetë Kofi Anan është
drejtuesi politik e administrativ i asaj që quhet
Organizatë e Kombeve të Bashkuara, jo drejtues i
Organizatës së Shoqërive Multietnike. Kofi Anan ka detyrën
të ndihmojë që shqiptarët e Kosoëvs të fitojnë ato të
drejta që kanë fituar 200 shtetet që përbëjnë Organizatën
ku drejton ai, duke përfshirë edhe Ganën e tij e vendet
ish-koloniale të Afrikës, jo të kërkojë të përjashtojë një
komb europian, shqiptarët e Kosovës, nga e drejta për të
ushtruar të drejtën për vetëvendosje dhe për të përfituar
nga përfundimi i procesit të shkolonizimit. Në bazë të
përvojës që përftoi OKB nga administrimi disavjeçar i
Kosovës i takon Kofi Ananit të jetë në krye të pëpjekjeve
serioze për t’i kursyer botës eksperimentime të panevojshme
dhe të shmangë për shqiptarët e Ballkanin rreziqet e
fatkeqësive, konfrontimeve dhe padrejtësive të reja. Në
rastin e Kosovës është vetë OKB-ja që po vihet para një
prove të veçantë. Të shohim sa do ta përballojnë Anani,
Ahtisari e përfaqësues të tjerë ndërkombëtarë këtë provë!.
Për shqiptarët punët duhet të jenë të thjeshta. Ata edhe më
shumë duhet të ngrihen në mbrojtje të platformës e amanetit
të Rugovës për Kosovën shtet i pavarur e sovran me njohje
ndërkombëtare si gjithë të tjerët. Të qëndrojnë të gjithë
fort në deklaratat që janë bërë deri tani “Ka vetëm një
zgjidhje: Kosova shtet i pavarur”, por me një pavarësi
reale, pavarësi si gjithë të tjerët, jo “pavarësi e
kushtëzuar”, as “pavarësi e cunguar”, as “sovranitet i
kualifikuar”, jo një “guackë pavarësie” ku të legalizohet
një regjim si ai i dikurshmi racist në Afrikën e Jugut që
një “pakicë e bardhë”, serbët, të jenë komanduesit e një “
shumice zezakësh të bardhë”, shqiptarëve, nëpërmjet një
“bandustanizimi” komunash serbe.
Në fakt Serbia synon ta mbushë hartën e Kosovës me një
rrjet “enklavash serbe” si njësi pushtetore e shtetërore më
vete, ta kthejë minoritetin serb në Kosovë në një federatë
miniserbishë. Nën maskën e ndërtimit të një “shoqërie
shumëetnike” në Kosovë duan të bëjnë një eksperiment për të
krijuar “shtetin e enklavizuar”. Deri tani në terminolgjin
e së drejtës ndërkomëbatre janë njohur “shtete arkipelag”,
shtete të përbërë nga një shumësi ishujsh të grumbulluar në
një rajon të caktuar. Tani për hir të Serbisë e serbëve të
Kosovës po tentoet të sajohet, jo më në det “shtet
arkipelag entik”, ose “shtet enklavash”. Ky eksperimen mund
t’i kushtojë shumë botës, sepse ka shtete të tjerë që
sipas këtij modeli që duan të imponojnë në Kosovë mund të
kthehen në lëkura të vërteta leopardi. Presidenti i Rusisë
Putin ditët e fundit e ka kundërshtuar pavarësimin e
Kosovës me një “argument” shumë të çuditshëm se do të
inkurajohen popujt e Kaukazit të kërkojnë pavarësi. Ata
popuj të Kaukazit që kërkojnë pavarësi duhet ta fitojnë
edhe pse nuk i pëlqen Rusisë që i mban nën pushtim. Por më
i rrezikshëm për Rusinë e Putinit mund të bëhët modeli i
enklavizimit të shteteve, sepse kjo do ta bënte Rusinë
shtet të mbshur me njolla në gjithë shtrirjen e saj.
Viena mund të rezultojë një ndërmarrje diplomatike edhe më
cinike se Rambujeja për shqiptarët. Atë që shqiptarët mund
ta lënë peng në Vienë për të sjellë në Kosovë guackën e
një pavarësie të rrejshme nuk do ta rimarrin dot më, sepse
do të duheshin sakrifica edhe më të mëdha se ato që u bënë
pas “Rambujesë”. Prandaj duhet të themi : të ruhemi nga
kompromiset dhe poshtë komprometimet në Vienë!

3 shkurt 2006 Abdi Baleta

[Oxygen]

Kosova do ta kete pamvarsine ne kete vit, do te ishte nje loje shum e rrezikshme ne qofte se statusi nuk do te zgjidhet ne kete vit, kete gabim nuk do ta bejne shtetet vendimtare. Eshte shum e qarte se ketu do te jete Kfori, do te kete monitorim ne drejtesi dhe ne gjyqesi. Po ta shikosh me holle, secili shtet i Europes merre urdhera nga Brukseli, nuk mund ti bejne disa gjera krye ne veti. Sa i perket asaj se qka do te behet me Mitrovicen apo enklavat tjera, dihet se krejt kjo eshte pasoje e varferis qe po kaplon ne kete vend. Punesimi i ati rajoni eshte zgjedhja, duhet te jemi te bindur se nese zhduket papunesia zhduken edhe problemet, askush me nuk do te jete i interesuar te gjuaj gur apo te merret me gjera te pahishme, po do ti nenshtrohej ligjit te Kosoves. Por tash per tash Kosova ka nje buxhet 600 mio. euro (me pak se nje komune e panjoftur e turqis) edhe ka probmeme ne menaxhim te tyre, keshtu qe njerezit jetojne ne varferi, nuk bejne jete stabile. Me rritjen e buxhetit shumica e ketyre problemeve do te zgjidheshin. Kjo do te behet ne nje te ardhme jo te larget.
Kosova e pamvarur ne kete vit... Kosova 2006

[tani_26]

Edhe nje here po e riperseris..Deshiroj qe se pari te jepni mendimin tuaj per statusin e Kosoves dhe me pas nese deshironi beni edhe komentet tuaja...Mendoj se statusi perfundimtar do jete Pavaresia e Kushtezuar..

[dibrani2006]

besoj se do te jete e plote sipas mendimit tim,ket vetem zoti e di

[tani_26]

besoj se do te jete e plote sipas mendimit tim,ket vetem zoti e di

Si e krijove kete mendim? Apo mendimi yt eshte dhe deshira jote?

Edhe une kam deshire per Pavaresi te plote e pse jo bashkim me Shqiperine por duke pare kushtet dhe realitetin e krijuar kam mendim tjeter i cili mund te jet dhe me objektiv dhe i ndryshem nga ajo cka une deshiroj..

[Sabriu]

Kam thënë dhe po them pa keçkuptime se Kosova do të mbetet nën kuadrin e Serbisë,ku brenda Kosovës do të ket miniautonomi serbe etj,pra me një fjali: Kosova edhe nën sovranitetin,integritetin dhe teritorialitetin e Serbisë edhe e bërë cop,cop.
Ky është mendimi i imi e ju mbani të juajat e i shkruani,andaj nuk keni nevoj të shkruani me qëllim që të ndryshoni mendimin tim sepse mendimi i imi është i krijuar ashtu si është krijuar e di ai vet.Koha do ti qes semdet në vendin e vet.
-------------------------------------------------------------------------
Kemi hyrë në tynelin e pakthim sepse kemi fjetur shum kur të tjerët nuk kan fjetur as natën.