Statusi i ardhshem i Kosovës!

[Sabriu]

KONTRATA " PAVARSIA "


sHKRUAN: Bekim REXHEPI


Jemi në muajin e Prillit...!, pra muaji i nëntë (9) i këti fund viti (2006), që siç është thënë tërthorazi e ne disa raste edhe troç ky vitë do të përbyllë një zgjidhje të mundshme, të „ardhshme“ apo „përfundimtare“ për Kosovën dhe statusin e saj.

Rundi i Tretë i bisedimëve shqiptaro-serbe me praninë ndërkombëtare u zhvillua në Vijenë të Austrisë. Dokumeti i fundit i negociatorit A. Ruchan, dërguar për shqyrtim palës shqiptare dhe dakordimin e kësaj të fundit lidhur më këtë dokument. Në shikim të parë ky dokument nuk qe aq i pëlqyeshëm, madje as për pakicën serbe te Kosovës e cila vazhdimishtë në mëdyshje dhe siç jemi mësuar ta shohim: gjithnjë të prononcuar kundër Kosovës me dy varjantet e saja eksterme.

E Para: për një autonomi politike të përfshirë në eklavat e dhunshme serbe të krijuara pas luftës (dhe nëse kjo autonomi politike nuk arrihet, atëherë sipas tyre do të mund të shkohet në varjantin e dytë).

E Dyta: për një secesion te këtyre enklavave serbe të cilat akoma duhet të trajtohen si të okupura që nga lufta në Kosovë dhe duke i'a bashkangjitur arbitrarisht këto teritore Serbisë.

Por, ç'do qe paknaqsia e palës shqiptare nuk është aq komode dhe e përgjithësuar në vete, në dukje ajo sikur asiston në atë verbalitetin politik duke sygjeruar madje në mënyrë krejt humane se nuk mund të ketë asi zgjidhje parciale apo „momentale“ që tenton të justifikon realitetin në Kosovë, për interesa të ngushta Serbe dhe të disa qarqeve perindimore. Një tendence të tillë mbartë pasoja të rrezikshme, madje duhet kundervirë enrgjikisht pa ndonjë kompromisë të mundshëm sepse kjo lëmoshë e veçant ndaj minoritetit serb të Kosovës ka krijuar edhe bindjen e tillë se ata nuk jetojnë në Kosovë por në teritoret e tyre serbe që i takojnë shtetit të tyre „amë Serbisë“. Gjithsesi kjo ka ngjallur reagime ekstreme në Serbi, të drejtuara kundër faktorizimit tonë si institucione shtetformuese.

Por, edhe indinjata tek pakicat tjera të Kosovës siç janë turqtë, boshnjaktë, romtë etj. Madje kur jemi tek këto pakica në Kosovë duhet thënë se nuk janë edhe aq numër, sa mund dhe do të duhej të zhvillohej një qasje e tillë që kontrakton vullnetin politikë të një shumice me mbi 90% e popullsisë etnike shqiptare që të drejtat e tyre kenë te njohur edhe me autonomi të lartë politike. Thënë edhe politikisht këto pakica për shumicën shqiptare kenë një destruktivitet i thellë gjatë rezistencës së pushtimit te regjimit dhe të Sllobizmit. Mekatet nuk mund të harrohen aq lehtë edhe përkundër dëshirës së tyre qe ne t'ua falim edhe vullnetin tonë të lirisë sonë. Ne i ftuam dhe i ftojmë akoma qe vet të bëjnë hapat e tyre te guximshëm politik e të pranojnë realitetin e ri në Kosovë dhe gjithashtu ta pranojnë se jeta e tyre mund të zhvillohet vetëm në logjikën e pranimit të Shtetit të Kosovës edhe si shtet i cili gjithësesi u'a merrë parasysh interesat e tyre. Ndryshe nuk ka zgjidhje të pranushme dhe që mund të tolerohet si kjo (që kujt ti teket prej ndonjë pakice) që e lëndon lirinë e plotë të Kosovës dhe tenton ta katandisë teritorin e Kosovës. Në të kundërtën është krejtë e qartë se çdo lëndim dhe katandisje e Kosovës është plagë e hapur që prodhon destabilitet dhe jopaq në rajon. Gjithashtu duhet bërë e qartë se të gjithë ata që nuk e gjejnë interesin e tyre në shtetësin e Kosovës do të jenë të trajtuar si të huaj dhe me tendenca që implikojnë dhe mbartin rreziqe për shoqërin kosovare, ecila do qe të integrohet në BE.

Mjerimi i logjikës

Pala serbe duke e përfshirë edhe Beogradin nuk duan t'i qasen me një seriozitet problematikës thelbësore të tyre me te vetmin qëllim që brenda këti fluiditeti politik të abuzojnë me te drejtën e shqiptarve për pavarsi. Ata...,madje edhe serbi i vetëm e ka te qartë se pavarsia e Kosovës i rrënon përfundimisht aspiratat e tyre për Kosovën serbe.

Duke i'u kthyer edhe njëherë dokumentit të z.Ruchan, nuk mund të mos i qasemi ngatrrimin tonë politik që shkakton ky dokument!. A duhet kundeshtuar ky dokument në ato pika të cilat i'a mundësojnë pretendimin e sërishëm Serbisë për riqasjes dhe riimplikimie te institucioneve të saja në Kosovë kinse në mbrojtje te pakicës serbe?. A po deligjitimohen dhe demoralizohen institicionet shtetformuse në Kosovë me këto akte?. Dhe në fund a po qartësohet rrugtimi politik i Kosoves me të tilla pika ku i lejohen Serbisë dhe institucioneve të saja të paragjykojnë mbi atë se si ne i mbikqyrim dhe i trajtimin pakicen serbe në shtetin tonë!. Kjo realisht nuk ka kurrëfar logjike as në politikë e as në konceptin mbi fonksionimin e shtetit modern siç na thuhet shpesh, pra ky dokument tashmë i qartësuar edhe për opinionin e gjërë, në konceptet e veta të finuara parasheh edhe lënjen e disa shtigje të mundshme dhe te garantuara për pakicës serbe me institucionet e Beogradit. Ky kontraktim në esencë përfaqëson vetëm logjikën e mjerë, Kosovën nuk e bënë te pavarur por e ndërvar dhe e humb kuptim e çfardo deklarim politik dhe publik tek qytetari i saj se Kosova po i hynë fuqishëm dhe e sigurt në procesin e definimit të statusit politik të saj për pavarsi të plotë. Çuditërisht, edhe më pakuptimësi nuk mund të kuptohet mosreagimi tonë si shoqëri liridashëse dhe si një trupë politike krejt lidhur më këtë. Ndofta kompleksiteti i të menagjuarit të shtetit ka trubulluar terenin tonë politik dhe veprimet tona duken të jenë të plogëta në funksion dhe më tepër na del një atmosferë ku politika jonë përpos krekosjes i sorrollatet naivisht pamfletit „më bajat“ të Pavarsisë.

[dodoni]

Sipas TV “Kanal 5” të Shkupit, Frank Wisner u ka thënë krerëve maqedonas

Qëndrimi i Bushit: Kosova e pavarur deri në fund të vitit

Wisner u ka thënë zyrtarëve maqedonas se Uashingtoni tashmë ka dërguar sinjale në Beograd, në mënyrë që autoritetet ta përgatisin opinionin për pavarësinë e Kosovës

Shkup, 14 prill - I dërguari i posaçëm i SHBA-ve për Kosovën, Frank Wisner, u ka thënë haptas se SHBA-të mendojnë se pavarësia është zgjidhja më e mirë për statusin e Kosovës, transmetoi të premten televizioni “Kanal 5” i Shkupit. Po ashtu, transmeton ky televizion, të enjten mbrëma Wisner u ka thënë kryetarit Cërvenkovski dhe kryeministrit Buçkovski se marrëveshja për statusin do të duhej arrihej deri në fund të këtij viti.
“Wisner nuk foli në mënyrë të tërthortë, por direkt ua transmetoi Cërvenkovskit dhe Buçkovskit qëndrimin e presidentit amerikan George Bush se Kosova duhet të bëhet e pavarur deri në fund të vitit”, i ka thënë këtij televizioni burimi anonim, kurse transmeton agjencia Beta. Po ky burim shtoi se Wisner u ka thënë zyrtarëve maqedonas se Uashingtoni tashmë ka dërguar sinjale në Beograd, në mënyrë që autoritetet ta përgatisin opinionin për pavarësinë e Kosovës.
Zyrtarëve maqedonas Wisner u ka thënë se për Uashingtonin është me rëndësi që negociatat për decentralizimin të kryhen me sukses dhe që me këtë të garantohen të drejtat e pakicës serbe në Kosovë.

http://www.lajm.com.mk/DesktopDefaul...ArticleID=2552

[Sabriu]

DRASHKOVIQI << PO PAVARËSISË SË KOSOVËS>>,POR NËN SERBINË E HEKURT KOLONIALISTE(!)


BAROMETRI DIPLOMATIK
Prof.Dr.Mehdi Hyseni


-
Ky është «kompromisi politik» që duhet ta pranojnë shqiptarët?!
-JO! Në asnjë mënyrë, sepse ky është mashtrim dhe spekulim politik, që justifikon formulën paraprake të vetë Vuk Drashkoviqit: «Më shumë se autonomi dhe, më pak se pavarësi». Kjo është esenca e «pavarësisë së Kosovës» sipas kryediplomaitit serbomalazez, Vuk Drashkoviq. Mirëpo, disa shqiptarëve injorantë në fushën e shkencës politike dhe diplomatike (si doktrinë dhe si praktikë) po iu duket tejet «atraktive, sensacionale dhe e kapshme» parulla demagogjike e Vuk Drashkoviqit «Po pavarësisë së Kosovë»(!?) Përkundrazi, mesazhi i kësaj parulle antishqiptare, do të thotë antipavarësi Kosovës. As më pak e as më shumë. Edhe pse diletantët politikë, kësaj floskule politiko-propagandistike të Vuk Drashkoviqit, në mënyrë pompoze dhe të ekzagjeruar «në formë fletërrufeje qarkore», si «lajm numër 1» i kanë dhënë publicitet jashtëdimensional, duke shpërndarë dhe publikuar nëpër disa masmedia shqiptare(!?)


Ne shqiptarët, në asnjë mënyrë nuk duhet (të ushqejmë iluzione të shkreta, duke parë ëndrra në pikëditë, se me kolonialistët shekullorë serbo-sllavë, do të gjejmë gjuhë të përbashkët paqësore për t'u shkëputur nga vargonjtë e tyre kolonialë hegjemonistë) të bëhemi robër të vetëvetes (Deri kur do t'i «meremetojmë» dhe do t'i rehatojmë kolonialistët e vjetër dhe të rinj serbo-sllavë nëpër «shtëpitë e tyre», e vetë të bredhim (pa fund, pa shpresë, siç ka rënkuar në mërgim i madhi ynë Fan S. Noli) si endacak, refugjat dhe apatrid, duke fshirë sokaqet dhe wc-të e Evropës dhe të botës?! –Është turp i madh me çfarë temash preokupuese po merremi ne, në vend se të merremi me temat jetike përvluese të shqiptarëve dhe të Shqipërisë Etnike), duke u preokupuar «me hallin» se kush nga udhëheqësit serbë po shpëton a po e fundos Serbinë. Kjo është çështje e serbëve, jo e shqiptarëve. Dihet, është e thjeshtë për t'u kuptuar se Drashkoviqi (por jo vetëm Drashkoviqi, por gjithë Serbia, serbët dhe aleatët e tyre të brendshëm dhe të jashtëm) po i bën orvatjet e fundit për ta shpëtuar Serbinë, por jo edhe Kosovën jashtë Serbisë, si shtet të pavarur dhe sovran. Ky është synimi kryesor dhe i fundit i Vuk Drashkoviqit, i cili në thelb nuk dallon nga politika antishqiptare e Sllobodan Millosheviqit, por është sinonim dhe personifikim i gjithë spektrit politko-propagandistik dhe diplomatik i Serbisë dhe i të gjithë serbëve. Serbinë do ta kishte shpëtuar vetëm një serb, e ai ishte Dimitrije Tucoviq, por ai tanimë ka vdekur, përkatësisht është vrarë pas shpine në Betejën e Kollubarës ( më 1914, në përleshjen me forcat austro-hungareze) nga vetë ushtarakët serbomëdhenj çetnikë, për shkak të bindjeve të tij internacionaliste dhe social-demokrtatike, sepse vërtet ka dashur që ta shpëtojë Serbinë nga paranoja kolektive, që të mos i përthithë shqiptarët dhe trojet e tyre etnike me anë të terrorit dhe të gjenocidit kolonial. Këtë konstatim tonin, e provon edhe kjo thënie e Dimitrie Tucoviqit të ndjerë (viktimë e shovenistëve dhe hegjemonistëve serbomëdhenj): «PËRDERISA SERBËT NUK E KUPTOJNË SE JANË NË TRUALLIN E HUAJ, KURRË NUK DO TË KENË PAQE, AS MARRËDHËNIE TË MIRA FQINJËSORE ME SHQIPTARËT». Pra, vetëm një Dimitrije Tucoviq, me një vizion të këtillë racional dhe objektiv largpamës, do të kishte pasur gjasë, që ta shpëtonte përgjithmonë Serbinë «e mbarësuar» nga barra kolonialiste e tokave të grabitura të Shqipërisë Etnike, e jo kursesi Drashkoviqi, i cili në kuptimin politik, diplomatik e ushtarak nuk është as silueta e Dimitrije Tucoviqit, por është një nacionalist paranoid çetniko-fashist antishqiptar, sikurse kumbara i tij, Vojislav Sheshel, të cilët së bashku me «kryekollovogjën» e tyre Slobodan Milosheviq kanë kryerë tre agresione gjenocidale kundër Koracisë, Bonjës dhe Kosovës. Këtë të vërtetë të hidhur, tanimë e dijnë të gjithë shqiptarët dhe tërë bota.

* * *

Që në fillim duhet të nënvizojmë faktin se, kur është fjala për njohjen e pavarësisë së Kosovës si shtet sovran, i shkëputur nga Serbia kolonialiste si në kuptimin administrativo-politik kushtetues, ashtu edhe në atë territorial, [[asnjë garniturë qeveritare e Serbisë qoftë nën regjimin gjenocidal në krye me kryekriminelin, Slobodan Milosheviq, qoftë në regjimet e mëpastajme, të perosnifikuara me «demokratët» pasardhës të tij, siç ishin: i ndjeri, Zoran Gjingjiq (ish-kryeministër), Zoran Zhivkoviq(kryeministër), Nebojsha Çoviq( nënkryeministër) dhe, siç janë tani: Boris Tadiq(kryetar i Serbisë), Vojislav Koshtunica (kryeministër aktual) dhe Vuk Drashkoviq (ministër aktual i Ministrisë së Jashtme të Unionit të Serbisë dhe të Malit të Zi (USMZ)]], nuk ka qenë e gatshme, e as që është e gatshme që Kosovën ta njohë si shtet sovran dhe të pavarur jashtë kufijve kolonialë të Serbisë. Përkundrazi, si S.Milosheviqi, ashtu edhe trashëgimtarët e tij të mëpastajmë serbomëdhenj (2000-2006) kanë nxjerrë ligje, rezoluta, plane, vendime, të miratura nga Kuvendi i Serbisë, që Kosovës, t'i mohohet me çdo kusht statusi i pavarësisë si subjekt juridik ndërkombëtar. Pikërisht, në këtë kontekst dhe, në këtë frymë antipavarësi Kosovës, është shprehur edhe kryediplomati serbomalazez, Vuk Drashkoviq: « Serbia duhet të bëjë të ditur se ne absolutisht e përshëndesim edhe rrugën paralele të Kosovës ndaj Evropës dhe se nuk kemi asgjë kundër aderimit dhe përfaqësimit të Kosovës së pavarur në organizatat ndërkombëtare, me përjashtim në Kombet e Bashkuara. Për Kosovën nuk ka karrige në Kombet e Bashkuara dhe nuk ka ndryshim të kufijve ekzistues me Shqipërinë dhe me Maqedoninë» (Tanjug, Beta, Blic, mfa.gov.yu/pd/, 30.03.2006).

Absolutisht, kjo deklaratë propozuese e Vuk Drashkoviqit nuk ka të bëjë me pavarësinë e Kosovës në kuptimin pozitiv të së drejtës ndërkombëtare, sepse nuk mbështet në asnjë argument të vlefshëm historik dhe juridik ndërkombëtar, përpos në atë politik dhe propagandistik me qëllim që ta testojë opinionin serbomadh se a «është ftohur» ende nga urrejtja kolektive piskopatologjike paranoide kundër shqiptarëve dhe «autonomisë» së tyre të dikurshme, të vitit 1974, e cila , sipas Vuk Drashkoviqit, Slobodan Milosheviqit, Dobrica Qosiqit, Kishës Ortodokse Serbe, Akademisë së Shkencave dhe të Arteve Serbe...,etj. ka qenë «shkaku kryesor i copëtimit të Serbisë në kuadrin e RSFJ-së së Titos». Vërtet, ishte e kundërta, preteksti i Serbisë gjenocidale të Slobodan Milosheviqit, që në vitin 1989 (me terror dhe me reprezalie, duke përdorur tanke dhe helikopterë policorë dhe ushtarakë mbi popullatën civile shqiptare anembanë Kosovës), e zhveshi Kosovën nga cilësia e autonomisë juridike-kushtetuese dhe politike, të cilën e kishte fituar në bazë të Kushtetutës së KSAK (1974) dhe të Kushtetutës së RSFJ-së(1974).

Lind pyetja, pse Vuk Drashkoviqi e ka pohuar një deklaratë të tillë, kjo fare nuk është e vështirë për t'u kuptuar, kur dihet se politika e sotme zyrtare «demokratike» e Serbisë ka parë gabimet e saj të mëparshme në rastin e tjetërsimit të autonomisë së Kosovës së vitit 1974. Tani, «të penduar» për hir të (vjeljes së nidhmave financiare,ekonomike dhe tragtare) rifaktorizimit të Serbisë në mekanizmat dhe në asociacionet integruese të Bashkimit Evropian(BE), në Fondin Monetar Ndërkombëtar (FMN), në Bankën Botërore, si dhe në institucione të tjera politike-ekonomike ndërkombëtare, politikanët dhe diplomatët serbomëdhenj po nguten që sa më parë t'ia rikthejnë autonominë e dokurshme (1974-1989) Kosovës, në mënyrë që ta «rikonservojnë» pavarësinë e saj brenda sovranitetit të dikurshëm 100-vjeçar të kolonializmit serbo-jugosllav. Një taktikë të këtillë perfide serbomadhe, por me «terma të noveluar» (siç janë :»pavarësi e kushtëzuar, funksionale, substanciale» etj.) të fjalorit diplomatik të qarqeve të caktuara zyrtare të BE-së, po zhvillohet dhe, përditë e më shumë po bëhet tejet transparente (pas procesit të decentralizimit, domethënë pas copëtimit administrativo-territorial ) të Kosovës, formula e rikthimit të autonomisë së dikurshme jugosllave të Kosovës. Mirëpo, kësaj radhe ajo autonomi inekzistente, do të jetë «më e avancuar» (si në kuptimin juridik-kushtetues, ashtu edhe në atë politik), sepse do të jetë e kushtëzuar dhe e kolonizuar në mënyrë të dyfishtë: nga Serbia dhe nga Evropa (si tutor me kompetenca ndërkombëtare).

Me gjithë garancitë politike të BE-së, si dhe me flertet propagandistike të diplomacisë serbomadhe të Vuk Drashkoviqit në favor të njohjes së «autonomisë së kushtëzuar» të Kosovës, shqiptarët nuk duhet të pranojnë asnjë lloj «pavarësie» që nuk nënkupton subjektivitetin juridik ndërkombëtar të Kosovës. Arsyet pse nuk është e pranueshme në asnjë segment deklarata e Vuk Drashkoviqit «Po pavarësisë së Kosovës» (edhe pse ndokujt prej shqiptarëve i duket atraktive, sepse e ka pohuar një armik i shqiptarëve. Kjo logjikë është tejet e dëmshme dhe destruktive, sepse historikisht është e trashëguar nga armiqtë e ndryshëm të shqiptarëve) : Së pari, synon t'i rikthejë shqiptarët tre dekada prapa, duke iu rikthyer autonominë e cunguar të Kosovës, të fituar dhe të praktikuar në sistemin federal juridiko-kushtetues dhe politik të ish-Jugosllavisë socialite të Titos. Mirëpo, pas kryerjes së gjenocidit dhe okupimit të Kosovës (1989-1999) nga ana e Serbisë së Slobodan Milosheviqit, një «forumulë» e tillë sakate nuk mund të vijë në shprehje, që sërish t'i imponohet Kosovës(pavarësisht nga «shpirtgjerësia» dhe nga «vizioni shpëtimtar» i Serbisë i Vuk Drashkoviqit, ministër i Jashtëm i SMZ-së) ngase ka ndryshuar gjendja faktike në terren. Tanimë (as me kushtetutë, as me kurrfarë ligji serb, as evro-ndërkombëtar) Kosova nuk i përket kurrfarë Jugosllavie, përkatësisht kurrfarë Serbie, sepse qe shtatë vjet është e shkëputur nga sovraniteti administrativo-territorial kolonial i tyre dhe, momentalisht ndodhet nën administrimin juridik ndërkombëtar të Kombeve të Bashskuara (UNMIK+KFOR). Së dyti, nuk është e pranueshme për shqiptarët, sepse kjo përbën esencën e «tezës së re« të qeverisë dhe të parlamentit të Serbisë, tanimë, të njohur për opinionin publik (sipas rezolutës, planit dhe vendimeve të tjera kushtetuese ligjorer serbe, të miratuara gjatë vieteve 2003,2004 dhe 2005 në disfavor të njohjes së pavarësisë së Kosovës) me emërtimin: «Më pak pavarësi, e më shumë autonomi», e cila është një test i ri sondazhi jo vetëm për opinionin e brendshëm politik serb, por edhe për atë shqiptar dhe ndërkombëtar. Mirëpo, aktorët, të cilët janë involvuar direkt në këtë çështje, nëse nuk e kuptojnë drejtë mesazhin dhe prapavijën e rrezikshme politike të kësaj «teze të re» serbe, do të digjen sipas gradacionit të saj të paralajmëruar «kush më shumë e kush më pak». Kuptohet, më së shumti do të digjeshin ata, të cilët nuk do të fitonin pavarësinë e plotë të Kosovës, që do të thotë shkëputjen e saj nga sistemi juridiko-kushtetues dhe politik i Serbisë kolonialiste. Ndërkaq, më pak do të digjeshin ata, të cilët do të fitonin «më shumë se një autonomi» nën Serbinë e hekurt kolonialiste të vjetër. Së treti, përmbajtja e kësaj teze spekuluese gjithëserbe, kundër pavarësis së Kosovës, veç blerjes së kohës, ka edhe karakter të arritjes së kompromisit politik me palën shqiptare (këtë e provuan edhe tri takimet e Vjenës për decentralizimin, përkatësisht copëtimin e Kosovës, të bëra nga grupet punuese sero-shqiptare nën patronatin e emisarëve specialë të OKB-së, më 17 shkurt, më 17 mars dhe më 3 prill 2006 nën), si edhe me palën e tretë ndërmjetësuese ndërkombëtare (OKB, BE dhe SHBA). Ç' është e vërteta, sikur pala shqiptare të pranonte një kompromis të tillë politik sipas tezës së Drashkoviqit «Po pavarësisë së Kosovës», që juridikisht dhe, sipas Kushtetutës së Serbisë, do të thotë «Më pak pavarësi, e më shumë autonomi» (qoftë si njësi autonome, federale a konfederale, s'ka fare rëndësi), atëherë ajo do të nënshkruante kapitullimin e saj në frymën e kësaj formule të re të kolonialistëve të vjetër serbomëdhenj. Në këtë mënyrë, teorikisht dhe praktikisht, pala shqiptare do të përfillte tezën e V. Drashkoviqit «Po pavarësisë së Kosovës» përbrenda kufijve ekzistues të Serbisë, akt ky, i cili pa dyshim do të ishte akt tradhtie dhe i shitjes së interesave vitale të Kosovës, përkatësisht të Shqipërisë Etnike. Së katërti, kjo «formulë e re» serbe, e shprehur dhe e «përqatësuar» nga elokuenca ekzagjeruese dhe demagogjike e kryeshefit të diplomacisë serbomalazeze, Vuk Drashkoviq, de facto dhe de jure është në kolizion flagrant me normat dhe me rregullat e së drejtës ndërkombëtare, sepse sheshit Kosovës shqiptare ia mohon të drejtën e vetëvendosjes, e cila Kosovës do t'i garantonte cilësinë e subjektit juridik ndërkombëtar si shtet-anëtar me të drejta dhe detyrime të plota në Organizatën e Kombeve të Bashkuara. Prandaj, pala shqiptare e as populli shqiptar nuk duhet ta pranojë tezën e politikës zyrtare të Serbisë «Më pak pavarësi, dhe më shumë autonomi», tanimë të shprehur në mënyrë të «modifikuar» dhe të rafinuar politike nga ana Vuk Drashkiviqit: «Po pavarësisë së Kosovës», pavarësisht se kjo në kuptimin e sondazheve politiko-propagandistike të Beogradit zyrtar, në skenën e diplomacisë ndërkombëtare krijon «përshtypjen reale», se pala serbe «seriozisht» po shpreh gatishmëri, që të braktisë konceptin politiko-juridik dhe militarist të regjimit gjenocidal të Serbisë së Slobodan Milosheviqit. Mirëpo, pavarësisht nga «jehona senzacionale» në opinionin publik serb, shqiptar, rajonal dhe evro-ndërkombëtar, kjo «fornulë e re», e V. Drashkoviqit, e tjerrur sipas shijes dhe yrrnekut me bazë të vjetër të hipokrizisë propagandistike, politike dhe diplomatike të Serbisë pushtuese kolonizatore, nuk është as diskutueshme, as e pranueshme për palën shqiptare, sepse historikisht Kosova, si dhe pjesët e tjera të territorit të Shqipërisë Etnike (Preshevë, Bujanoc, Medvegjë, Bllacë..., etj.) kurrë nuk kanë qenë prona legjitime, as legale të Serbisë, as të serbëve ngase titullarë të tyre të ligjshëm kanë qenë, janë dhe do të jenë vetë shqiptarët. Së gjashti, duke mos e njohur të drejtën ndërkombëtare përmes deklaratës së theksuar për «njohjen e pavarësisë» së Kosovës, Vuk Drashkoviqi u ka «sugjeruar» qarqeve politike zyrtyare të Serbisë, që Kosovës së «pavarësuar serbisht», t'i lejohet përfazqësimi i saj në organiztat ndërkombëtare, me përjashtim në Oraganizatën e Kombeve të Bashkuara?! Shtrohet pyetja, duke qenë se V.Drashkoviqi pranon që Kosova të anëtarësohet dhe, njëkohësisht të marrë pjesë në organizatat ndërkombëtare, atëherë pse një të drejtë të këtillë ia mohon Kosovës, që ta ketë karrigën në Organizatën e Kombeve të Bashkuara? - Përgjigjja, sepse thelbi i deklaratës së tij «pavarësi» Kosovës, është vetëm simulim diplomatik, që ka për qëllim t'iu hedhë hi syve politikës shqiptare dhe politikës strategjike amerikane në Ballkan.

Pavarësisht nga taktizimet e cirkut diplomatik serbomadh të Vuk Drashkoviqit se «Serbia duhet ta njohë pavarësinë e Kosovës evropiane», lligjërisht, Kosova nuk mund të aderojë, as të përfaqësohet në organiztat ndërkombëtare pa njohjen de facto dhe de jure të subjektivitetit të saj juridik ndërkombëtar si shtet sovran dhe i pavarur nga Serbia gjenocidale kolonialiste. Në të vërtetë, ky, edhe është paradoksi i përmbajtjes së deklaratës së theksuar të Drashkoviqit, sepse ai, në njërën ka pohuar se Serbia duhet t'ia njehë «pavarësinë» Kosovës, që të marrë pjesë ligjërisht në organiztat ndërkombëtare, kurse në anën tjetër, në të njëjtën kohë, e demanton vetëveten, duke theksuar prerazi, se Kosova «nuk mund ta ketë shkamin» në Kombet e Bashkuara»?! - Pse ka ardhur në shprehje kjo kontradiktë e defektit profesional juridik ndërkombëtar e Vuk Drashkoviqit (jo pa qëllim), sepse ashtu ia kanë shkruar dhe servuar këshilltarët e së drejtës kushtetuese të Serbisë dhe specialistët e së drejtës ndërkombëtare, duke qenë të vetëdijshëm se Kosova nuk mund të prezentohet, as të përfaqësohet në organiztat ndërkombëtare pa njohejn e saj si subjekt i së drejtës ndërkombëtare. Ndryshe, po të ishin të sinqertë dhe objektiv në kuptimin politik (gjë që nuk kanë qenë, as nuk do të jenë kurrë, si rrjedhim i paranojës së tyre kolketive për shfarosjen e shqiptarëve nga trojet e tyre etnike) si Vuk Drashkoviqi, ashtu edhe bashkëpunëtorët e tij, përkatësisht hartuesit e deklaratës së stij, qarqeve më të larta qeveritare të Serbisë, do t'u propozonin, se ka ardhur koha që Serbia të jetë e gatshme për njohjen e pavarësisë së Kosovës sipas së drejtës së saj historike dhe juridike ndërkombëtare. Vetëm një «PO» e këtillë e V.Drashkoviqit, përkatësisht e Serbisë aktuale, do të krijonte përshtypejn te pala shqiptare, se politika, diplomacia dhe drejtësia e qeverisë dhe e qeveritarëve aktualë të Serbisë, përkatësisht të Unionit të SMZ-së, kanë filluar të distancohen dhe të përshëndetën përgjithmonë nga recidivat e politikës kolonialiste dhe militariste të Serbisë së Madhe ndaj shqiptarëve dhe Shqipërisë Etnike në Ballkan. Ndryshe, shqiptarët nuk janë të gatshëm në asnjë mënyrë që edhe më tej, në shekullon XXI, t'i «gëlltisin» përrallat diplomatike të Vuk Drashkoviqit dhe të Kishës Ortodokse Serbe, se çfarë tipi të pavarësisë, duhet t'i njihet Kosovës nga ana Serbisë kolonialiste, dhe se në cilat organizata ndërkomnbëtare, duhet të jetë prezente dhe e përfaqësuar ajo(!)

[dodoni]

Analisti i radios Europa e Lirë komenton qëndrimet rreth statusit të Kosovës


Moore: "Ndarja e Kosovës, recetë për rindezje të konflikteve"


Grupi i Kontaktit disa herë ka pohuar se nuk do të ketë ndarje të Kosovës. Megjithatë, disa analistë thonë se opsioni i ndarjes duhet të mbetet në tavolinë. Nga ana tjetër disa zyrtarë kosovarë, siç është kryetari i Parlamentit, kanë thënë se nëse kufijtë e Kosovës do të preken, kjo do të hapë çështjen e kufijve dhe në hapësira të tjera. Si e shihni ju këtë çështje?


Nuk di përse dikush që e njeh rajonin mund të bëjë një deklarata kaq të papërgjegjshme. Një nga rrethanat, që do të ishte reçetë për ri-nxitje të konfliktit në Kosovë, do ishte ndarja. Mendoj që kushdo që di diçka për rajonin duhet ta kuptojë këtë. Komuniteti ndërkombëtar, në tërësi, me siguri e di këtë mirë dhe është i ndërgjegjshëm që çfarëdo lloj decentralizimi që mund të zbatohet, nuk duhet të krijojë apo formojë ndonjë mundësi për ndarje. Natyrisht nëse do të ndodhte ndonjë ndarje, edhe pse unë nuk shoh rrethana reale që mund të ndodhë kjo, ajo do të ri-hapte çështjen e Preshevës dhe sigurisht do dëgjoheshin edhe zërat e zotërinjëve nga Banja Lluka.


Nga Brukseli vijnë vlerësime sipas të cilave serbët e Kosovës, të influencuar nga Beogradi, gjithnjë e më shumë po largohen nga procesi i bisedimeve dhe se nuk dëshirojnë të hyjnë në institucionet e Kosovës. A është ky një sinjalizim se në fakt Beogradi po luan me kartën e copëtimit të Kosovës?


Le të kujtojmë se zoti Jessen Petersen të henën e kaluar tha se komuniteti ndërkombëtar po bën çdo gjë të mundshme që të inkurajojë serbët që të kthehen në shtëpitë e veta, por autoritetet e Beogradit po u bëjnë atyre obstruksione. Beogradi po përpiqet të luajë në kartën e Kosovës, sepse ndërkombëtarët, në një mënyrë jo të mençur, e lejuan Beogradin, që të ketë një rol në proces. Është dashur që para disa vitesh ata t'i thonin Beogradit, pasi përfundoi konflikti në vitin 1999, se e keni humbur luftën dhe duhet të prisni edhe humbjen e territoreve dhe për ju nuk ka vend në tavolinë, ndërsa interesat serbe brenda Kosovës do të përfaqësohen nga anëtarët e komunitetit serb të Kosovës dhe jo nga Beogradi. Tash Beogradi po përpiqet që të ketë një rol, por jam i sigurt se ajo që përpiqen të bëjnë është manipulimi dhe në fund braktisje e serbëve të Kosovës, ashtu siç bëri Millosheviçi me këta njerëz dhe ashtu siç bëri Millosheviçi me serbët në Kroaci dhe në Bosnje Hercegovinë.


Si i shihni zhvillimet e mëtejme në Kosovë? Në cilin drejtim do të shkojnë ato?


Më duhet të kthehem në pyetjen tuaj të parë, pra nëse ka ndonjë bisedë për ndarje. Nuk duhet harruar se nëse flitet për ndarjen duhet folur gjithashtu edhe për çështjen e Preshevës dhe gjithashtu duhet të kihet parasysh se do të kishte një mundësi reale të një konflikti të ri nëse ndarja do të realizohej. Pika e dytë që dëshiroj ta theksoj është ajo se është shumë e rëndësishme që shumica shqiptare e Kosovës të pranojë përgjegjësinë e vet përballë pakicës serbe, pjesëtarët e së cilës duan të jetojnë në shtëpitë e tyre dhe në paqe me fqinjët në Kosovë. Gjithashtu është e rëndësishme që serbët e Kosovës të pranojnë që nuk janë më pjesë e Republikës së Serbisë, por që jetojnë në shtetin e Kosovës në të cilin janë pakicë. Dhe nëse shteti do të jetë i ndërtuar, ashtu si shpresojmë dhe presim që të ndodhë, në bazë të pushtetit të ligjit, pakica serbe do të mund të jetojë e sigurtë dhe e kënaqur në Kosovë ashtu siç po mësohen të bëjnë anëtarët e komunitetit serb në Kroaci.

[[A-SHKODRANI]]

KONTRATA " PAVARSIA "




Rundi i Tretë i bisedimëve shqiptaro-serbe me praninë ndërkombëtare u zhvillua në Vijenë të Austrisë. Dokumeti i fundit i negociatorit A. Ruchan, dërguar për shqyrtim palës shqiptare dhe dakordimin e kësaj të fundit lidhur më këtë dokument. Në shikim të parë ky dokument nuk qe aq i pëlqyeshëm, madje as për pakicën serbe te Kosovës e cila vazhdimishtë në mëdyshje dhe siç jemi mësuar ta shohim: gjithnjë të prononcuar kundër Kosovës me dy varjantet e saja eksterme.

E Para: për një autonomi politike të përfshirë në eklavat e dhunshme serbe të krijuara pas luftës (dhe nëse kjo autonomi politike nuk arrihet, atëherë sipas tyre do të mund të shkohet në varjantin e dytë).

E Dyta: për një secesion te këtyre enklavave serbe të cilat akoma duhet të trajtohen si të okupura që nga lufta në Kosovë dhe duke i'a bashkangjitur arbitrarisht këto teritore Serbisë.

Por, ç'do qe paknaqsia e palës shqiptare nuk është aq komode dhe e përgjithësuar në vete, në dukje ajo sikur asiston në atë verbalitetin politik duke sygjeruar madje në mënyrë krejt humane se nuk mund të ketë asi zgjidhje parciale apo „momentale“ që tenton të justifikon realitetin në Kosovë, për interesa të ngushta Serbe dhe të disa qarqeve perindimore. Një tendence të tillë mbartë pasoja të rrezikshme, madje duhet kundervirë enrgjikisht pa ndonjë kompromisë të mundshëm sepse kjo lëmoshë e veçant ndaj minoritetit serb të Kosovës ka krijuar edhe bindjen e tillë se ata nuk jetojnë në Kosovë por në teritoret e tyre serbe që i takojnë shtetit të tyre „amë Serbisë“. Gjithsesi kjo ka ngjallur reagime ekstreme në Serbi, të drejtuara kundër faktorizimit tonë si institucione shtetformuese.

Por, edhe indinjata tek pakicat tjera të Kosovës siç janë turqtë, boshnjaktë, romtë etj. Madje kur jemi tek këto pakica në Kosovë duhet thënë se nuk janë edhe aq numër, sa mund dhe do të duhej të zhvillohej një qasje e tillë që kontrakton vullnetin politikë të një shumice me mbi 90% e popullsisë etnike shqiptare që të drejtat e tyre kenë te njohur edhe me autonomi të lartë politike. Thënë edhe politikisht këto pakica për shumicën shqiptare kenë një destruktivitet i thellë gjatë rezistencës së pushtimit te regjimit dhe të Sllobizmit. Mekatet nuk mund të harrohen aq lehtë edhe përkundër dëshirës së tyre qe ne t'ua falim edhe vullnetin tonë të lirisë sonë. Ne i ftuam dhe i ftojmë akoma qe vet të bëjnë hapat e tyre te guximshëm politik e të pranojnë realitetin e ri në Kosovë dhe gjithashtu ta pranojnë se jeta e tyre mund të zhvillohet vetëm në logjikën e pranimit të Shtetit të Kosovës edhe si shtet i cili gjithësesi u'a merrë parasysh interesat e tyre. Ndryshe nuk ka zgjidhje të pranushme dhe që mund të tolerohet si kjo (që kujt ti teket prej ndonjë pakice) që e lëndon lirinë e plotë të Kosovës dhe tenton ta katandisë teritorin e Kosovës. Në të kundërtën është krejtë e qartë se çdo lëndim dhe katandisje e Kosovës është plagë e hapur që prodhon destabilitet dhe jopaq në rajon. Gjithashtu duhet bërë e qartë se të gjithë ata që nuk e gjejnë interesin e tyre në shtetësin e Kosovës do të jenë të trajtuar si të huaj dhe me tendenca që implikojnë dhe mbartin rreziqe për shoqërin kosovare, ecila do qe të integrohet në BE.

Mjerimi i logjikës

Pala serbe duke e përfshirë edhe Beogradin nuk duan t'i qasen me një seriozitet problematikës thelbësore të tyre me te vetmin qëllim që brenda këti fluiditeti politik të abuzojnë me te drejtën e shqiptarve për pavarsi. Ata...,madje edhe serbi i vetëm e ka te qartë se pavarsia e Kosovës i rrënon përfundimisht aspiratat e tyre për Kosovën serbe.

Duke i'u kthyer edhe njëherë dokumentit të z.Ruchan, nuk mund të mos i qasemi ngatrrimin tonë politik që shkakton ky dokument!. A duhet kundeshtuar ky dokument në ato pika të cilat i'a mundësojnë pretendimin e sërishëm Serbisë për riqasjes dhe riimplikimie te institucioneve të saja në Kosovë kinse në mbrojtje te pakicës serbe?. A po deligjitimohen dhe demoralizohen institicionet shtetformuse në Kosovë me këto akte?. Dhe në fund a po qartësohet rrugtimi politik i Kosoves me të tilla pika ku i lejohen Serbisë dhe institucioneve të saja të paragjykojnë mbi atë se si ne i mbikqyrim dhe i trajtimin pakicen serbe në shtetin tonë!. Kjo realisht nuk ka kurrëfar logjike as në politikë e as në konceptin mbi fonksionimin e shtetit modern siç na thuhet shpesh, pra ky dokument tashmë i qartësuar edhe për opinionin e gjërë, në konceptet e veta të finuara parasheh edhe lënjen e disa shtigje të mundshme dhe te garantuara për pakicës serbe me institucionet e Beogradit. Ky kontraktim në esencë përfaqëson vetëm logjikën e mjerë, Kosovën nuk e bënë te pavarur por e ndërvar dhe e humb kuptim e çfardo deklarim politik dhe publik tek qytetari i saj se Kosova po i hynë fuqishëm dhe e sigurt në procesin e definimit të statusit politik të saj për pavarsi të plotë. Çuditërisht, edhe më pakuptimësi nuk mund të kuptohet mosreagimi tonë si shoqëri liridashëse dhe si një trupë politike krejt lidhur më këtë. Ndofta kompleksiteti i të menagjuarit të shtetit ka trubulluar terenin tonë politik dhe veprimet tona duken të jenë të plogëta në funksion dhe më tepër na del një atmosferë ku politika jonë përpos krekosjes i sorrollatet naivisht pamfletit „më bajat“ të Pavarsisë.

SHTETËSIA FUNKSIONALE NUK NËNKUPTON PAVARËSINË E KOSOVËS!

Veton Surroi: " Ajo qe eshte e perbashket pa dyshim eshte: Sidoqe te jete statusi perfundimtar i Kosoves, ky do te jete nje shtet funksional, demokratik qe garanton te drejtat e qytetareve dhe te drejtat e minoriteteve. Ky ka qene dhe mbetet thelbi i debatit tone."(Koha Jonë, 31 Mars 2006).
simetria:
Vuk Drashkoviq: " Serbia duhet ta njohë pavarësinë e Kosovës, si dhe aderimin e saj në organizmat dhe në institucionet e Bashkimit Evropian, por jo edhe në Organizatën e Kombeve të Bashkuara"(Tanjug, Beta, Blic,30.03.2006).Emërues i përbashkët i këtyre dy deklaratave, që shquhen për simetrinë e tyre lëndore, është shtetësia funksionale e Kosovës brenda kufijve të sovranitetit kolonial të Serbisë, që në kuptimin politik dhe juridik ndërkombëtar ia mohon Kosovës cilësinë e pavarësisë dhe të sovranitetit si subjekt juridik ndërkombëtar.

* * *

Çfarë do të thotë në kuptimin juridiko-politik dhe kushtetues nocioni "shtetësi funksionale" për Kosovën? Sa mund të perceptohet nga këndvështrimi ynë, momentalisht ekzistojnë në qarkullim dy koncepte : Së pari, në mënyrë shkallëzore, të arrihet sovraniteti i brendshëm, i cili nënkupton se institucionet qeveritare të Kosovës, do të mëvetësohen gradualisht, duke marrë përsipër funksionet shtetërore, me përjashtim të sigurisë së jashtme dhe të atyre, që nënkuptojnë njohjen formale ndërkombëtare dhe, së dyti, pas istitucionalizimit të sovranitetit të brendshëm, institucionet e Kosovës, do të merrnin përsipër vetëm disa elemente të sovranitetit të jashtëm, të cilat në vend të krijimit të ndonjë avancimi në aspektin e së drejtës ndërkombëtare, e kufizojnë dhe e përjashtojnë automatikisht pavarësinë e Kosovës. Për realizimin e një koncepti të tillë antishqiptar, që reflekton në nocionin « koloni moderne » për zgjidhjen e statusit të Kosovës, Bashkimi Evropian(BE) ka në dispozicion këto tre variante: (i) « pavarësi përmes integrimit evropian »; (ii) »pavarësi përmes ndarjes territoriale » dhe (iii) » pavarësi imediate ». Sipas variantit (i) është iluzion të mendohet dhe të shpresohet se Kosova përmes proceseve integruese në BE, do të arrijë pavarësinë e saj të plotë sipas normave dhe rregullave të së drejtës ndërkombëtare.

Ky argumentim, nuk do ndonjë prerje të thellë analitike a sintetike të problemit të Kosovës, sepse integrimi i tillë nënkupton edhe integrimin e Kosovës në rajon, e kjo sipas (“morfologjisë dhe sintaksës diplomatike” serbo-evropiane), do të thotë, edhe integrimin e saj të domosdoshëm me Serbinë kolonizatore, pa marrë parasysh faktin se kjo nuk nënkupton formimin e institucioenve të përbashkëta shtetërore serbo-shqiptare. Gjithashtu, politika zyrtare shqiptare e Kosovës dhe e Shqipërisë (pa marrë parasysh interesat e tyre komplementare, të cilat e përjashtojnë mbrojtjen e interesit të përgjithshëm kombëtar dhe shtetëror shqiptar), nuk duhet ta mashtrojë popullin shqiptar të Kosovës, se me integrimin e saj si “shtet funksional” në BE, do ta realizojë aspiratën shekullore-pavarësinë si subjekt juridik ndërkombëtar, po qe se ai nuk është titullar i së drejtës së vetëvendosjes dhe i sovranitetit të plotë të Kosovës.

Po ashtu, politika zyrtare e boshtit Prishtinë-Tiranë, duhet të jetë e ndërgjegjshme dhe objektive, që të mos e tradhtojë popullin shqiptar të Kosovës, duke spekuluar me konceptet opcionale poltiike për Kosovën: “pavarësi e kushtëzuar”; “pavarësi e kufizuar”, “pavarësi substicionale” etj. (të gjitha këto drafte të GNK-së/ICG/, të përgatitura qysh nga viti 2000, në marrëveshje dhe në bashkëpunim të ngusht profesional-politik me ekspertët e shkencës dhe të politikës zyrtare të Serbisë), sepse të gjitha këto opcione, ipso facto e përjashtojnë opcionin e pavarësisë së ligjshme sipas Kartës së Kombeve të Bashkuara, dhe të së drejtës ndërkombëtare.

Njëkohësisht, do të jetë gabim i papërmirësuar i politikës së theksuar shqiptare, po qe se verbërazi beson, dhe së fundi pranon që këto koncepte politike paliative të Bashkimit Evropian (të servuara nga GNK-ja dhe organiztat e tjera joqeveritare ndërkombëtare), pas një kohe të konsiderueshme, do të shpiejnë drejt rrubullakësimit të pavarësisë së Kosovës. Përkundrazi, do të çojnë në regres si në aspektin politik, ashtu edhe në atë juridiko-kushtetues, sepse me hartimin e Kushtetës së re të Kosovës, (BE-ja së bashku me Unionin e SMZ-së, do të ushtronjë presion, duke imponuar draftin kushtetues për Kosovën, ashtu si iu konvenon interesave të tyre të ndërsjella), do të parashikohen kufizime të ndryshme jo vetëm në favor të interesave të minoriteteve (në veçanti të atij serb, i cili që tani në kuptimin institucional praktik është krijuar si entitet i veçantë kombëtar shtetëror, edhe pse nuk është njohur ende ndërkombëtarisht sikurse entiteti i Republikës Serbe në Federatën trenacionale të Bosnjë-Hercegovinës), por edhe në favor të interesave dhe të detyrimeve ndaj shteteve fqnije, si dhe një sërë obligimesh ndaj bashkësisë ndërkombëtare, e para së gjithash ndaj Bashkimit Evropian (BE-së). Kështu që, Kushtetuta e re e Kosovës (me bazament të hartuar evropian, të ndikuar nga kushtetutat dhe rezolutat antishqiptare të SMZ-së, të cilat, tanimë janë ratifikuar edhe nga Kuvendi i Serbisë, në mënyrë të prerë e përjashtojnë pavarësinë e mirfilltë të Kosovës) nuk do të ketë thjesht karakter kombëtar, por qytetar, i cili do të sigurohet në saje të standardit-kriterit multietnik dhe multikulturor.

S’ka dyshim se nxjerrja e një Kushtetute të këtillë për Kosovën, do të jetë jo vetëm e diskutueshme, por edhe fatale jo vetëm për shqiptarët e Kosovës, por edhe për interesin e përgjithshëm nacional dhe shtetëror të Shqipërisë Etnike, sepse, ndër të tjera, në dispozitat e paragrafët e saj, do të përfshihen edhe detyrime të sigurisë ndaj vendeve fqinje, të cilat në esencë nënkuptojnë braktisjen dhe denoncimin e idesë dhe aspiratës shekullore të ribashkimit të shqiptarëve, të cilët edhe në fillim të shekullit XXI ndodhen të kolonizuar dhe të copëtuar nëpër “kënetat moçalore” të Serbisë së Madhe. Natyrisht, të gjitha këto limite dhe detyrime, që do të përfshihen në Kushtetutën e re të Kosovës ( nëse vijnë shprehje standardet e parashikuara të BE-së për zgjidhjen e statusit përfundimtar të Kosovës), jo vetëm se do ta kushtëzojnë, por edhe do ta bëjnë krejtësisht të pamundur funksionimin e shtetit të Kosovës si shtet i pavarur dhe sovran.

Si rrjedhim, projektet opcionale për statusin e ardhshëm të Kosovës nga ana e Bashkimit Evropian, duhet të analizohen dhe të studiohen gjithanshmërisht dhe me gjakftohtësinë më të madhe nga ana politikës shqiptare, dhe nga diplomacia amerikane, sepse nga përmbajtja e tyre, që tani shihet se nuk do të jenë me “çmim të lirë”, që Kosova të përfshihet si “shtet funksional” në kuadrin e tij, sepse pikërisht BE-ja, do të jetë pengesa kryesore për ndërtimin e sistemit juridik dhe kushtetues të pavarur dhe sovran, ashtu siç parashikon kërkesa e drejtë dhe legjitime e popullit shqiptar, që Kosova të jetë shtet i pavarur në bazë të së drejtës së saj historike, dhe të së drejtës ndërkombëtare.

Mirëpo, për t’u pavarësuar definitivisht Kosova, për këtë qëllim, së pari, nevojitet të mobilizohet dhe të angazhohet maksimalisht politika zyrtare shqiptare e Kosovës(në përputhje me deklarimin e lirë dhe demokartik të popullit shqiptar, të shprehur përmes referendumit apo plebishitit të organizuar), si dhe të miratohet Rezoluta e pavarësisë së Kosovës nga ana Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara, Këshill ky, i cili tani për tani, jo vetëm se është krejtësisht indiferent ndaj njohjes së pavarësisë së Kosovës, por fatkeqësisht në “heshtje” dhe në prononcimet e sesioneve të tij të deritashme zyrtare po i mbështet dhe po i përfillë vërejtjet dhe sugjerimet e politikës kolonialiste të Unionit të Serbisë dhe të Malit të Zi, që Kosovës me çdo kusht t’i mohohet e drejta e subjektivitetit juridik ndërkombëtar.

Prandaj, për të shpëtuar nga kjo grackë e rrezikshme, dhe me pasoja të paparashikuara jo vetëm për Kosovën, por për tërë sigurinë dhe stabilitetin e Ballkanit, me interes prioritar do të ishte edhe angazhimi i ngutshëm dhe i drejtpërdrejtë i politikës së jashtme amerikane, i cili pa dyshim do të ndikonte në paralizimin me kohë të të gjitha prapaskenave të rrezikeshme të lidhjeve konvencionale të BE-së dhe të Unionit të SMZ-së, që janë në funksion të përhershëm të eliminimit të pranisë së interesave strategjike të SHBA-së në Ballkan dhe në Evropë. Vetëm përfillja dhe vazhdimi i investimit dhe i kredibilitetit të deritashëm moral, humanitar, ekonomik, politik, diplomatik dhe ushtarak i Amerikës në favor të mbrojtjes dhe të çlirimit së Kosovës nga Serbia gjenocidale, do të “bombardonte” çdo intrigë dhe çdo manovër të fshehtë a të hapët serbo-evropiane, që ka për qëllim shthurjen e opcionit politik shqiptaro-amerikan për arritjen e pavarësisë së Kosovës, si dhe ndjekjen e Amerikës nga zona e sferës së interesit rusosllav-evropian në Ballkan, dhe më gjerë..

Tanimë, në prag të afrimit të zgjidhjes së statusit përfundimtar të Kosovës, janë bërë tejet transparente idetë, sugjerimet dhe propzimet nga ana e Bashkimit Evropian(BE), që Kosova të përfshihet në kuadrin e saj, si “shtet funksional”. Mirëpo, për t’u realizuar ky “spektër visional”, ( si sajesë kontraktuese e interesave ekonomike, tregtare dhe diplomatike të BE-së me Unionin e SMZ-së, me konstantë të përhershme të mohimit të pavarësisë së Kosovës, të etnisë shqiptare në Mal të Zi, në Preshevë, në Bujanoc dhe në Medvegjë) që në esencë prejudikon alternativën politike me permbajtje të “kolonializmit modern-paqësor” të zgjidhjes së çështjes së Kosovës, është e domosdoshme që BE-ja të hyjë në dialog me Kosovën dhe me Amerikë, e cila si e tillë (pavarësisht nga përpjekjet dhe shantazhet e fshehta të BE-së dhe të Serbisë, që Amerikën ta mënjanjonë nga konkurrenca e tyre politiko-ekonomike, stratregjike dhe ushtarake) e ka dhënë kontirbutin më të madh dhe vendimtar në ndërkombëtarizimin dhe në mëkëmbjen e gjithmbarshme të çështjes së Kosovës, e cila sot, në saje të angazhimit dhe të përpjekjeve të tilla të Amerikës (aleatit më lojal dhe më me kredibilitet në historinë e derisotme të Kosovës, të Shqipërisë dhe të shqiptarëve në Ballkan), sot Kosova(edhe pse pa zgjidhjen e statusit të saj përfundimtar) jeton e lirë, pa saçin e skuqur të kolonializmit shekullor serbomadh.

Shtrohet pyetja, se si do të realizohen në praktikën e përditshme “relacionet konvencionale” të shtetësisë së parashikuar funksionale të Kosovës me BE-në, kur ato nënkuptojnë marrjen përsipër të detyrimeve të caktuara me ligj dhe me kushetutë, zbatimi i të cilave nuk do të thotë vetëm “funksionalitetin”, por edhe sovranitetin. Sidomos kur është fjala për të drejtat e njeriut, institucionet demokratike pluraliste, marrëdhëniet ekonomike ndërkombëtare, sigurinë e brendshme dhe të jashtme. Gjithashtu, sipas aleternativës politike antipavarësi Kosovës, parashikohet që “shtetësinë funksionale” të Kosovës, ta marrë përsipër BE-ja, gjë që kjo “zgjidhje e përkohshme” nënkupton vendosjen e protektoratit të Evropës mbi Kosovën (administrimi politik, ekonomik, financiar dhe ushtarak).

Shikuar realisht, në dritën e perspektivës së ardhshme të statusit të Kosovës, zbatimi i një formule të këtillë neokolonialiste nga ana e eksperteve dhe strategeve të BE-së(natyrisht të indoktrinuar dhe të këshilluar nga Serbia zyrtare), nuk do ishte e efektshme, as në favor të një protektorati të përkohshëm a të përhershëm evropian mbi Kosovën, sepse këtë, tanimë e kemi parë në funksionimin e dështuar të kombinatorikës së administratës ndërkombëtare dhe asaj vendore në Kosovë (UNMIK + Kuvendi dhe Qeveria e Kosovës, si dhe rasti i Bosnjës, si rrjedhim i Marrëvehjes së Dejtonit të vitit 1995, cila ka prodhuar vetëm efekte negative në qeverisjen federale të vendit), e cila në asnjë aspekt nuk ka dhënë prova reale të një qeverisjese të mirëfilltë drejt përparimit të zgjidhjes së statusit të drejt dhe përfundimtar të Kosovës. S’ka dilemë se nga veprimet dhe anagazhimet e deritashme të bashkësisë ndërkombëtare ndaj Kosovës sheshit vëjnë dukje faktin se prania e faktorit ndërkombëtar, do të jetë veçori permanente e jetës politike në Kosovë.

Mirëpo, shtrohet pyetja a parapëlqehet dhe se a është e mundur, që në këtë formë të diktatit dhe të kushtëzimeve të bashkësisë ndërkombëtare, të sigurohet ndërtimi i institucioneve përkatëse në Kosovë, nëse qytetarët e saj janë të zhveshur nga kompetencat, autorizimet dhe përgjegjësia e plotë për funksionimin e tyre. Si do që të sajohet marrëveshja e “relacioneve konvencionale” të BE-së me Kosovën në të ardhshmen, politika ekonomike e një protektorati të këtillë, do të ishte në kolizion me standardet e së drejtës ndërkombëtare, si dhe me Kartën e Kombeve të Bashkuara të OKB-së. Krahas një zgjidhjeje të këtillë me përmbajtje të politikës liberale dhe të standardeve të tregut të lirë dhe të integruar të BE-së, ekziston edhe opcioni serb i ndarjes territoriale të Kosovës, sipas të cilit “zgjidhja më optimale” do të ishte “ndarja territoriale” e Kosovës.

Si në aspektin “metodologjik-shkencor”, ashtu edhe në atë “faktik-politiko-juridik” politika zyrtare e SMZ-së (e instruktuar dhe e mbështetur direkt nga projektet e vjetra serbomëdha të Kishës Ortodokse Serbe), arritjen e një zgjigjjeje të këtillë absurde, antidemokratike dhe antiligjore ( në disfavor të së drejtës historike të popullit shqiptar), e konsideron përmes : (1)decentralizimit të pushtetit; (2) rajonizimit dhe (3)kantonizimit. Në thelb, të trija këto “variante opcionale” nënkuptojnë ndarjen territoriale dhe administrative të Kosovës-krijimin e entitetit politiko-juridik, administrativ dhe kushtetues serb në Kosovë, sikurse ai i “republikës serbe” në Bosnjë e Hercegovinë (si pasojë e Marrëveshjes së theksuar të Dejtonit,1995).

Edhe pse kjo ide e Projektit të Serbisë së Madhe ndaj përthithjes së territorit indigjen të Kosovës është kundërshtuar nga politika amerikane , nga politika shqiptare si dhe nga disa “zëra” zyrtarë të Bashkimit Evropian(BE), rreziku për jetësimin e saj në praktikë ende nuk është evituar, për shkak se ky qëllim po synohet të arrihet edhe përmes formave dhe “teknikave” të tjera të politikës dhe të strategjisë integruese të BE-së, që në esencë, kanë për qëllim që me çdo kusht të përjashtojnë Amerikën si aktorin kryesor në zgjidhjen e statusit përfundimtar të Kosovës. Edhe pse kërkesa e SMZ-së për ndarjen e Kosovës përputhet me instrumentet e përshtatshme të BE-së (decentraliizimi, kantonizimi , rajonizimi dhe integrimi), kjo është iracionale dhe e papranueshme për shqiptarët, sepse krijimi i entitetit politik të “republikës serbe” të Bosnjë-Hercegovinës, nuk mund të merret si model për zgjidhjen e statusit të Kosovës ngase kjo historikisht dhe territorialisht i përket Shqipërisë Etnike, e cila që nga viti 1912 është copëtuar, aneksuar dhe kolonizuar me forcë dhe me gjenocid nga Serbia dhe Mali i Zi, të ndihumara drejtpërdrejt nga Fuqitë e Mëdha imperialiste të Evropës.

Pavarësisht nga fakti se ndarja e Kosovës do të ishte varianti më tragjik dhe i papranueshëm për shqiptarët, fatkeqësisht në sytë e BE-së dhe në praninë e UNMIK-ut+KFOR-it, ky model serbo-evropian në një mënyrë ka filluar të funksionojë në Kosovë, edhe pse nuk është zyrtarizuar formalisht me ndonjë vendim ose marrëveshje të caktuar të BE-së apo të bashkësisë ndërkombëtare sikurse në rastin e krijimit të entitetit politik të “republikës serbe ” në Bosnjë Hercegovinë. Këtë gjendje absurde, të krijuar në Kosovë e provojnë këta shembuj: (1) ndarja e Mitrovicës, (2) krijimi i bashkësisë së komunave serbe në Kosovë, (3) krijimi i universitetit serb në Mitrovicë, si dhe enklavat e bunkerizuara serbe, të pastra etnikisht(Graçanacia, Prilluzha, Shterpce, Gorazhdeci etj.), ku funksionon sistemi i tërë paralel i arsimit, sistemi bankar, sekretariatet e punëve të brendshme dhe të jashtme policore-ushtarake dhe paramilitar, të krijuara dhe të ndihmuara nga qeveria dhe Kisha Otodokse Serbe.

Në esencë, të gjitha këto institucione serbe përbëjnë superstrukturën dhe infrastrukturën shtetërore të entitetit politik serb në Kosovë, edhe pse në aspektin territorial, juridiko-politik edhe administrativ kjo ndodhet nën sovranitetin e protektoratit ndërkombëtar të OKB-së. Këtu qëndron problemi, dhe shfaqja me arsye e pakënaqësisë, e aversionit dhe e mosbesimit të shqiptarëve ndaj administratës ndërkombëtare të UNMIK-ut në Kosovë, sepse ky në kundërshtim me Rezolutën 1244 për Kosovën të KS të Kombeve të Bashkuara, ka lejuar themelimin dhe funksionimin e sistemit paralel politko-shtetëror të entitetit serb.

Ky është realiteti i hidhur, që nuk duan ta shohin, as ta debatojnë mbi asnjë bazë, as UNMIK-u e as BE-ja, sepse sipas konceptit të politikës integruese të BE-së, krjimi i entiteteve të tilla politike pa përdorur forcën, nënkutpon zgjidhjen e problemeve me rrugë dhe me mjete paqësore, që do të thotë se në të ardhmen e afërt (sipas synimeve të strategjisë afatgjatë të integrimit të Evropës Juglindore) për Kosovën, ekziton rreziku që ky “model opcional” edhe pse është kejtësisht në frymën e politikës dhe të praktikës kolonialiste serbomadhe, të zbatohet dhe të konkretizohet ligjërisht me përfundimin e ndonjë marrëveshjeje, të imponuar nga ana e BE-së, përkatësisht e bashkësisë ndërkombëtare. Kjo “metodologji” për arritjen e objektivave strategjike dhe gjeopolitike të krijimit të entitetit serb ( sipas “standardeve” të kolonializmit klasik të metropoleve të dikurshme evropiane, të aplikauara dhe të konkretizuara në Afrikë, në Azi dhe në Amerikën Latine) në Kosovë, për Bashkimin Evropian(BE-në) është e pranueshme, sepse, së pari favorizon oreksin tradicional të politikës pushtuese, aneksioniste dhe gjenocidale të Serbisë ndaj Kosovës, përkatësisht ndaj territoreve të Shqipërisë Etnike.

Së dyti, në mënyrën më perfide të diplomacisë së kancelarive të dikurshme të Evropës, mbështet dhe justifikon tezat e ndryshuara pseudoshkencore të historiografisë falsifikatore të Serbisë së Madhe, sipas së cilave Kosova dhe territoret e tjera të kolonizuara të Shqipërisë Etnike, “janë pronë e palëkundshme” e territorit etnik serb. Fatkeqësisht, këto teza të ndryshuara dhe të falsifikuara si nga politika, shkenca dhe nga Kisha Ortodokse Serbe, tani janë sublimuar edhe në Kushtetutën “moderne” të SMZ-së dhe në Projektrezolutën më të re të Serbisë për Kosovën (të ashtuqujatur “Plani për KIM”, të cilin plan, Erhard Busek, koordinatori i Paktit për stabilizimin e Evropës Juglindore, e ka vlerësuar si “bazë reale dhe konstruktive” për zgjidhjen e statusit të Kosovës ), të miratuar dhe të ratifikuar nga Kuvendi i Republikës së Serbisë, më 28 prill,2004.

Pra, me një fjalë mund të konstatohet se krijimi i entitetit politik serb në Kosovë, është i akceptueshëm si për realizimin e interesave koloniale serbomëdha, ashtu edhe për ato të BE-së, sepse synon të evitojë kontestin territorial shqiptar-serb, gjë që sipas kësaj teze politike serbo-evropiane, do të thotë nuk lejohet ndryshimi i kufijve ekzistues të Kosovës, as të Shqipërisë Etnike. Shtrohet pyetja, pse Evropa edhe pas 100 vitesh mbron konceptin e vjetër të politikës strategjike të Fuqive të Mëdha, që Kosovën-Shqipërinë Etnike të kolonizuar, edhe në fillimshekullin XXI, ta mbajë edhe më tej të copëtuar, të kolonizuar dhe të ndarë në rezervatet e sistemit imperialist të SMZ-së, të Greqisë dhe të IRJM-së, pa të drejtën e çlirimit antikolonial kombëtar dhe të ribashkimit?

Përgjigjja është shumë e thjeshtë, sespse kjo në fakt nuk ka ndryshuar simetrinë e strategjisë së objektivave hegjemonsite serbo-evropiane ndaj zgjdhjes së çështjes koloniale shqiptare në Ballkan. Ka ndryshuar vetëm taktikën diplomatike në vend të luftërave të dikurshme të përgjkashme, tani ka zgjdhur instrementet metodologjike më të kapshme dhe më të leverdishme si për palët në konflikt, ashtu edhe për veten e saj. Në radhë të parë, koncepti i integrimit synon, dhe është duke vepruar praktikisht në favor të poltiikës paqësore të BE-së, që të mos lejojë konflikte dhe mosmarrëveshje rreth territoreve kontestuese jo vetëm në Kosovë, në Ballkan, por edhe në tërë Evropën.Prandaj, në këtë kontekst, duhet të shihet edhe rreziku që po i kanoset ndarjes territoriale të Kosovës, sepse zhvillimi i ngjarjeve të mëtejme politike në Ballkan, sidomos nëse ai është i ndërlidhur dhe i kushtëzuar me procesin intgerues të BE-së, kursesi nuk do të lejojë ndarjen territoriale të Kosovës në kuptimin klasik të ndryshimit të kufijve ekzistues artificialë, (të cilët janë “vizatuar” me hekur dhe plumb po të kësaj Evrope, vetëm me protagonistë të tjerë të udhëheqjes së saj të dikurshme), me përjashtim nëse kjo bëhet me marrëveshjen bilaterale të palëve në konflikt.

Me një fajlë, nëse Prishtina dhe Beogradi mund të bijnë në ujdi për caktimin e kufijve të rinj territorialë midis Kosovës dhe Serbisë, përkatësisht të territoreve të tjera shqiptare, të cilat edhe sot ndodhen nën sundimin e sovranitetit kolonial të SMZ-së, atëherë, mirëfilli, ekziston mundësia që arritja e një marrëveshjeje të tillë dypalëshe shqiptare-serbe nuk do të kundërshtohej nga Bashkimi Evropian (BE-ja), edhe pse ky shembull nuk është i parashikuar si interes prioritar i politikës dhe i strategjisë së objektivave të BE-së. Mirëpo, në rastin konkret të zgjidhjes së statusit kolonial të Kosovës, ky shembull i këtillë (si përjashtim i poltiikës integruese të BE-së) është një utopi e shkretë, që vetëm mund të imagjinohet ngaqë nuk ekziston asnjë element real shpresëdhënës, që reflekton se pala serbe në mënyrë paqësore dhe të arsyeshme, do të pranonte, që të hiqte dorë nga “plaçka koloniale” e saj qindravjeçare. Ky është vetëm një iluzion dhe spekulim i pa fre politik në favor të statu-quo-së së Kosovës, përkatësisht të territoreve të tjera të Shqipërisë Etnike me të njëjtin status kolonial.

Në anën tjetër, formula famëkeqe, e ashtuquajtur “ndarja e Kosovës” synohet të arrihet edhe përmes mjekimit paliativ paqësor, pa opercaion kirurgjik të kolonializmit kronik të konfliktit serbo-shqiptar, e kjo është zgjedhja e terapisë më të gabuar-standardet decentralizuese, të cilat, tanimë, BE-ja edhe me dakordimin e Amerikës, ia ka imponuar palës shqiptare dhe administratës ndërkombëtare UNMIK-ut, që ato t’i zbatojë në praktikë me çdo kusht, kinse për ta shpëtuar minoritetin serb nga “ diskriminimi i pushtetit shtetëror centralist dhe autoritar” i shqiptarëve në Kosovë, i cili si i tillë nuk figuron as në aspektin doktrinar, as në atë praktik në Kosovë, por është i tirlluar dhe i atribuar si nga politika propagandistike shoviniste serbomadhe, ashtu edhe nga kanonierat e qendrave të vendosjes së diplomacisë ndërkombëtare. Mbi këtë bazë BE-ja gjithnjë e më shumë po e mbështet decentralizimin dhe rajonizmin, koncepte politike këto, që pa dyshim do të ndikonin në krijimin e “shtetësisë funksionale” të Kosovës, që do të ishte me status të dyfishtë të ndërvarësisë si nga ana BE-së, ashtu edhe nga ana e Serbisë: “multietnike, multipluraliste dhe integraliste“, por nën protektoratin administrativ, politik, juridik, financiar, ekonomik dhe ushtarak të BE-së, dhe nën protektoratin e sovranitetit të pashlyerë kolonial serbomadh.

Sipas kësaj logjike të filozofisë politike integruese të BE-së dhe të diplomacisë preventive të OKB-së, po qe se do të vinte në shprehje anagzhimi i forcave ushtarake të protektoratit të BE-së në Kosovë, atëherë vetiu do të eliminohej opcioni luftarak i politikës shqiptare, në mungesë të potencialit dhe të energjisë përkatëse, që ta mposhtë me forcë një formulë të këtillë strategjike , të parashikuar nga BE-ja dhe mbështetësit e saj, e cila është në kundërshtim flagrant me kërkesën e drejtë dhe legjitime të popullit shqiptar, që Kosova të jetë shtet i pavarur, i lirë dhe sovran në kuadrin e territorit indigjen të Shqipërisë Etnike, e jo plaçkë koloniale e Serbisë, as e interesave integruese dhe harmonizuese të Evropës me aleatët e saj ndërkombëtarë.

Pra, përfshirja e Kosovës në kuadrin e agjendave integruese të BE-së, gjithësesi është për t’u përshëndetur dhe çmuar nga politika shqiptare e Kosovës, por vetëm nëse Kosova aderon në të si shtet i pavarur në cilësinë e subjektit juridik ndërkombëtar, e jo si “shtet në funksional”-koloni moderne e Serbisë në vagonin e fundit të trenit integrues ervoperëndimor, përkatësisht si krijesë vazale në agjendën integruese rajonale të Ballkanit Perëndimor, ku fjalën kryesore, do ta ketë politika pushtuese dhe gjenocidale e Serbisë së Madhe, e jo as Shqipëria si shtet më vete, e as Kosova me status kolonial serbosllav. Pavarësisht, se hëpërhë politikat shqiptare, (sikurse edhe ato të shteteve në Evropën Juglindore) janë të preokupuara me rrjedhat e transicionit dhe të integrimeve në Evropë, për asnjë moment nuk duhet të ushqejnë iluzione të rreme, se “ballkanzimi perëndimor” integrues, do t’iu sjellë favore dhe avantazhe të caktuara drejt zgjidhjes së çështjes koloniale shqiptare në Ballkan.

Përkundrazi, do t’iu sjellë telashe dhe kokëçarje të mëdha sikurse politika strategjike e Fuqive të Mëdha imperialiste të Evropës së viteve 1878; 1912-1913; 1919; 1945, e cila ishte në anën e politikës pushtuese dhe kolonialiste të Serbisë, të Malit të Zi dhe të Greqisë në kuriz të trojeve etnike shqiptare (50%), të cilat, edhe sot në erën e intgerimeve dhe proceseve demokratike të Evropës moderne kanë po të njëjtin status kolonial, gjë që kjo është në kundërshtim si me parimet dhe me qëllimet e Kartës së Kombeve të Bashkuara, me të drejtën ndërkombëtare, ashtu edhe me vlerat dhe me standardet e noveluara të rendit të ri botëror, i cili në thelb, të drejtat e njeriut, demokracinë dhe zhvillimin ekonomik integrues, i kosnideron si vlera universale për gjithë njerëzimin. Në këtë kontekst, do të ishte akt johuman, i padrejtë dhe antiligjor, po qe se nga ky universalisëm, do të përjashtohej vetëm populli shqiptar në Ballkan, duke i mohuar të drejtën e vetëvendosjes dhe të drejtën e ligjshme historike mbi rikthimin e territoreve të tij nën jurisdiksionin dhe sovranitetin e Shqipërisë Etnike.

Në këtë vështrim, rolin kryesor, duhet ta kenë luajtur Shtetet e Bashkuara të Amerikës, sepse roli i deritashëm i Këshillit të Sigurimit të OKB-së është në diskurs të plotë me njohjen e pavarësisë së Kosovës, dhe plotësisht është kompatibil me kursin diplomatik të BE-së dhe me ineteresat e politikës kolonialiste të Serbisë në kurriz të së drejtës së vetëvendosjes dhe të pavarësisë së Kosovës

[dodoni]

Një zgjidhje e imponuar në favor të shqiptarëve duket gjithnjë e më e realizueshme Aktuale

Mundësia e një zgjidhjeje të imponuar nga bashkësia ndërkombëtare, në favor të shqiptarëve, duket gjithnjë më e realizueshme, shkruan në një artikull e përditshmja autoritative The New York Times. Komentet që janë dhënë nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Britania, Franca, Rusia, Italia dhe Gjermania, të cilat përbëjnë Grupin e Kontaktit që mbikëqyrë negociatat, kanë dhënë shenja se ka pak alternativë tjetër përveçse njohjes së vullnetit të popullsisë shumicë, që është pavarësia shtetërore.


Në një shkrim për Kosovën, e përditshmja më autoritative amerikane, The New York Times thekson se dy muaj pas fillimit të negociatave në Vjenë, të dyja palët duket se po manovrojnë për ta ndryshuar realitetin në terren në mënyrë që të vendoset se a do të jetë Kosova e pavarur apo krahinë në Serbi. Shqiptarët që përbëjnë mbi 90 % të popullsisë mbi 2 milionëshe të Kosovës duan pavarësi të plotë, ndërsa serbët brenda dhe jashtë Kosovës kërkojnë kthimin e sundimit të Beogradit. Pas shumë pakë përparimesh në fazën fillestare të bisedimeve, mundësia e një zgjidhjeje të imponuar nga bashkësia ndërkombëtare, në favor të shqiptarëve, duket gjithnjë më e realizueshme. Më pas artikulli thekson se Serbia gjithnjë e më tepër po ndërhynë në Kosovë duke financuar shërbime në enklavat serbe, duke ua dhënë pagat dhe duke i urdhëruar serbët të braktisin çdo lloj posti e page që kanë nga buxheti i Kosovës dhe i Kombeve të Bashkuara. Më tej thuhet se nëse Serbia arreston Ratko Mlladiqin, atëherë ajo do të fuqizojë pozicionin e saj negociator. Edhe udhëheqja kosovare në anën tjetër po mundohet të arsyetojë pavarësinë duke u ofruar mbrojtje më të madhe pakicave. Në këtë kuadër citohet në një intervistë kryeministri Çeku i cili ka deklaruar se do që të konsiderohet si kryeministër i të gjithë qytetarëve të Kosovës, shqiptarëve dhe serbëve. Ndonëse nuk priten kompromise nga palët në bisedimet që do të vazhdojnë në Vjenë më 4 maj, komentet që janë dhënë nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Britania, Franca, Rusia, Italia dhe Gjermania, të cilat përbëjnë Grupin e Kontaktit që mbikëqyrë negociatat, kanë dhënë shenja se nuk ka alternativë tjetër përveçse njohjes së vullnetit të popullsisë shumicë, që është pavarësia shtetërore. Kjo më së miri u vërejt edhe në deklaratën e 6 prillit nga Grupi i Kontakti kur u tha se Serbia duhet të jetë realiste në propozimet e saj për të gjetur një zgjidhje që do të jetë e pranueshme për popullin e Kosovës, thekson ndër të tjera gazeta The New York Times. (Sylejman Gashi, New York


RTK 17/04/2006 12:00:41

[Sabriu]

SHQIPTARIA NË RRETH VICIOZ

IDENTITETI KUNDËR PAVARËSISË,

PAVARËSIA KUNDËR BASHKIMIT,

MOSBASHKIMI KUNDËR IDENTITETIT


"Mr Dituria"

[dodoni]

Sabri, qe te gjithe shqiptaret (qe jane vertete shqiptare e jo pakicat grekoserbofila) e duan bashkimin e menjehershem te Dardanise me Shqiperine. Por kjo per momentin nuk eshte e realizueshme. Duhet te pajtohemi me dy shtete shqiptare per momentin e te punojme qe ne nje te ardhme sa me te afert te ribashkohemi.

[Sabriu]

Sa shumë lakenj në këto anë!


Ku po shkojmë? Pse kjo gjendje ndër shqiptarët në Ballkan?, Pse na shpërfillin, na përbuzin, na denigrojnë, na marrin nëpër këmbë?, Ne shprehemi më të zellshmit për të dëgjuar të huajt, ne sakrifikojmë veten për hir të fqinjëve, ne jemi flamurtarë të integrimeve rajonale, ne...?, -këto janë pyetjet dhe dëshpërimet që ndjehen rëndom mes bisedave të shqiptarëve.

Dhe këtij realiteti, me një gjykim të ftohtë mund ti jepje përgjigje me një argument: “Janë shtuar shumë lakenjtë! Shihni në shtypin serb, maqedon, grek, shihni në qëndrimet e intelektualëve dhe njerrëzve të letrave në ato anë, se si i mbrojnë interesat e tyre me vetmohim, qofshin edhe interesa ekspansioniste, diversioniste, agresive të politikave të shteteve të tyre. Kthehuni më pas të gjeni në shtypin e në letrat shqipe ekuivalentin, dhe do të ndjeheni me këmbët në zbrazëtirë.

Në shtypin e letrat shqipe do të gjeni me shumicë përjargie kundrejt fqinjëve, herë-herë edhe kuisje të ngjashme me ato të qënit kur i bien shkelma bythëve, e në rastin më fatlum edhe ndonjë ankim serioz për shkeljen e fqinjësisë së mirë, të rregullave të bashkëpunimit e mirëkuptimit.

Intelektualët shqiptarë nuk mund të bien aq poshtë sa t’iu përgjigjen me të njëjtën monedhë fqinjëve, sa të bëjnë politika të “vogla, lokale, arkaike, nacionaliste”, ata janë intelektualë oksidentalë, ata aspirojnë për politika integruese, për koncepte bashkëkohore, moderniste, globale! Ata s’mund të ngushtohen në qerthullin e interesave “meskine” të bashkëkombasve të tyre, sepse....sepse lakeizmi iu ka hyrë thellë në vetëdijen e tyre mjerane. Në viset shqiptare ushtrohet prostitucion “intelektual”. O zot, sa janë shtuar lakenjtë kësaj ane!...

[ZANOR]

krejt keto bisedime jane dokrra, qe formojne nje kurthe, e perseri do te bijne serbet, sikurse ne Rambuje. Ata nuk do ta pranojne vendimin e Vjenes 2006 dhe loja me 'zbulimin' e nje shteti te ri kosovar, si i pamodel politik boteror, do te perfundoj, si nje komedi tartufi. Kosova nuk mund te beje kushtetute mbi kushtetutat boterore, te mbrojtjes se pakicave!

ceshtja eshte: satuti perfundon deri ne fundvitin 2006, po e han Kosova ate perfundim, me kantonizim, decentralizim? Loja me 5% serb, po perfundon.