Tito dhe shqiptaret e Kosoves ?

[Petrit_AK47]

Nje pytje qe shpesh i shtroj vetes ... çfar mendimi kana pasur shqiptaret e Kosoves mbi Titon ?
Ju lutem pergjigje objektive ...

[Brari]

ate mendim qe ju a dergonte radio tirana.. me porosi te enverit.. ate mendim kan pasur..

[ideus]

Tito ka ndihmuar shqiptaret e Kosoves pasi u dha Universitetin. Besoj se ne ate kohe e kane admiruar. Tash ne ditet e sotme te gjithe jane shendrruar ne demokrat dhe veshtire eshte te nxjeresh mendimin qe korkoni mbi Tito-n.

[Llapi]

Golgota shqiptare në kohën e Tito-Rankoviqit!



Ndjekjet, burgosjet dhe persekutimi i shqiptarëve nga regjimi i Titos,

gjatë viteve 1948 – 1968



- Këtu mund të vizitoni faqen “Goli Otok”

- Foto: nga burgu famekeq ne Goli Otok

- Foto: “Burgu në Stara Gradishk” + 1

- Foto: “Burgu në Lepogllavë”



Shkruan: Sheradin BERISHA / 02. 05. 2008



* * *



Në qershor të vitit 1948, pas acarimit të raporteve politike në mes të Beogradit dhe Moskës, PK e Jugosllavisë u përjashtua nga organizata e partive të shteteve komuniste ”Informbyro” dhe me këtë rast prishen marrëdhëniet e BRSS dhe aleatëve të saj, me Jugosllavinë e AVNOJ-it. Në këtë situatë Shqipëria mbajti anën e organizatës: informbyro, dhe mbetja e saj në pozitat pro-sovjetike bëri që t´i prish marrëdhëniet e “mira”që kishte me RFPJ-në nga viti 1945.



Ndonëse gjatë periudhës 1945-1948 pozita e shqiptarëve në Kosovë dhe në viset tjeta etnike ishte e keqe, prishja e marrëdhënieve Jugosllavi-Shqipëri, vetëm sa e ka nxitur edhe më shumë përkeqësimin e pozitës së tyre. Regjimi jugosllavë i drejtuar nga binomi Tito - Rankoviq, duke e shfrytëzuar këtë situatë, riaktualizoi projektet antishqiptare të Vasa Çubrilloviçit (të marsit 1937 dhe fillimnëntorit 1944) për asgjësimin, asimilimin apo shpërnguljen me dhunë të shqiptarëve nga trojet e tyre etnike.



Kjo politikë antishqiptare shetërore që kishte nisur akoma pa përfunduar mirë lufta e dytë botërore (1944), në këtë periudhë mori përmasa të reja gjenocidale. Vetëm në vitin 1948 regjimi komunist, arrestoi dhe nxori përpara gjyqit 306 shqiptarë, të akuzuar për vepra penale kundër shtetit. (1)



* * *



Pasi që Shqipëria u përcaktua për ”informbyronë”, regjimi i Tito-Rankoviqit të gjitha kuadrot shqiptare në Kosovë, që konsideroheshin si armiqë të Jugosllavisë, i cilësonte si ”informbyroistë”. OZNA-a / UDB-a famëkeqe përmes bashkëpunëtorëve të saj shqipfolës, me kohë kishte krijuar një dosje të veçantë, duke i vënë në syrin e përgjimit rreth 120 000 shqiptarë.



Një dosje të tillë UDB-a kishte hapur edhe për Xheladin Shyqyri Hanën, luftëtarin e orëve të para kundër nazifashizmit, ish-anëtarin e KNÇK-së, njëri nga bashkëautorët e hartimit të dokumenteve bazë të Konferencës së Bujanit dhe së fundi drejtor i gazetës “Rilindja”. Atdhetari Xheladin Hana, u arrestua në mënyrë sekrete, kinse po dërgohej me shërbim diku, ndërsa brenda mureve të OZN-së/UDB-së i bëhej presion që të tradhëtonte bashkëveprimtarët e tij të idealit. (2) Mirëpo Xheladini nuk u gjunjëzua për anjë moment para presioneve dhe torturave çnjerëzore të kriminelëve udbash. Meqë Xheladini i qëndroi torturave mizore, xhelatët e Tito-Rankoviqit, më 15.12.1948 ia shuan jetën mizorisht.



Më 15 prill 1949 arrestohet nënkryetari i qeverisë së Maqedonisë Nexhat Agolli nga Dibra e Madhe dhe pas dy javësh (saktësisht në natën e 27-28 prillit 1949) mbytet nga torturat mizore të UDB-ës.



* * *



Ndërsa përndjkeja dhe numri i të persekutuarve shqiptarë shtohej pamëshirshëm gjithandej viseve etnike shqiptare, të mbetura padrejtësisht jashtë kufijve të Shqipërisë londineze, në maj 1949 në një ekspeditë ushtarake-policore të drejtuar nga udbashët: Çedo Topalloviç dhe Çedo Mijoviç, synohej arrestimi i Kryetarit të Frontit Popullor krahinor: Rifat Latif Berisha, nga fshati Berishë, i njohur për urtësi e qëndresë kombëtare. (3) por në atë moment nuk arritën ta kapin dot Rifatin. (Rifati ishte njëri nga organizatorët e Konferencës së Bujanit, në të cilën u zgjodh edhe nënkryetar. Nuk u pajtua kurrë me tradhëtinë që iu bë vendimeve të Konferencës së Bujanit - që pas LDB-së Kosova t´i bashkohet Shqipërisë. Për këtë edhe Rifati u vu në shënjestër të OZN-ës/UDB-së.).



Rifat Berisha meqë nuk pranoi t´i binte në dorë regjimit gjakatar të Titos, zgjodhi qëndresën deri në vdekje. Në këtë situatë Rifatit iu bashkuan edhe bashkëluftëtarë të tjerë. Njësiti përbëhej prej gjashtë vetash krejtësisht nga djemë të familjes Berisha: vëllezërit Rifat, Mustafë e Islam Berisha, Brahim Berisha i biri i Islamit dhe Halit dhe Jahir Berisha kusherinj të parë të tyre. Ky njësitë i prirë nga Rifati, më 17 maj 1949 u gjend i rrethuar tradhtisht në fshatin Gajrak nga i zoti i shtëpisë Ismail Gajraku (ku ishte i strehuar). Në një dokument thuhet se Rifat Berisha me bashkëluftëtarët e tij “luftoi një ditë të tërë. Në orën 10 të natës, Rifati me njësitin e tij sulmuan rrethimin e trefishtë të udbashëve, por mbasi çanë dy rrethimet e parat, ra i vrarë.” Rifat Berisha gjatë kësaj beteje të përgjakshme, u vra së bashku me tre bashkëluftëtarët: Islam, Mustafë e Brahim Berishën, ndërsa Halit e Jahir Berisha, ndonëse të përgjakur, arritën të dalin nga rrethimi dhe i shpëtuan vdekjes. (4)



Në dimrin e acartë të vitit 1950 në zonën kufitare me Shqipërinë, vritet atdhetari Sabaudin Gjura nga Shipkovica e Tetovës. (5) Një fat të tillë e pësoi edhe Isuf Torozi nga Dibra e Madhe, anëtar i Komitetit të Partisë në Dibër. Torozi u arrestua nga organet e UDB-së në vitin 1949, si njeri me pikëpamje nacionaliste, dhe e pamëshirshëm udbashët e Titos e mbytën mizorisht në tortura. Në mars të vitit 1949 ishte arrestuar dhe më pas është zhdukur pa gjurmë Cenë Shyqriu nga Gjakova.



Në vitet e para pas përfundimi të luftës së dytë botërore, në Kosovë dhe në viset tjera etnike shqiptare nën pushtimin e Jugosllavisë, llogaritet se regjimi titist, ka likuiduar rreth 49.000 shqiptarë. Në Kosovë janë likuiduar në forma të ndryshme 28.400 shqiptarë; në viset shqiptare në Maqedoni 7 000 shqiptarë; në viset shqiptare në Mal të Zi 8300 shqiptarë; ndërsa 5000 shqiptarë të tjerë janë likuiduar nëpër viset tjera, si të marrë peng nga OZN-a gjegjësisht UDB-a. (6)



Në këto rrethana për t´i shpëtuar përndjekjeve, burgosjeve dhe likuidimeve fizike, shumë shqiptarë janë detyruar të shpërengulen nga trojet e tyre stërgjyshore.



* * *



Dihet mirëfilli se, vitet 1949-1966, të cilësuar si ”koha e Rankoviqit”, ishin vitet më të rënda për popullin shqiptar, në historinë e pas luftës së dytë botërore. Gjatë kësaj periudhe Lëvizja Kombëtare shqiptare ishte e organizuar në shumë forma, si: vazhdimësia e veprimtarisë së LNDSH-së nga grupe të ndryshme me emërtime tjera, “informbyroistët“, organizimi i grupimeve nga Sigurimi shqiptarë, kundërshtimi i rekuizitave “otkupit“, kundërshtimi i asimilimit të shqiptarëve në turq dhe luftimi i marrveshjes xhentelmene Tito-Qyprili 1953 për shpërnguljen e shqiptarëve në Turqi, luftimi në forma të ndryshme i kolektivizimit etj.



OZN-a përkatësisht UDB-a gjatë viteve 1945-1948 zhvilloi një luftë të pakompromis, për shkatërrimin e organizatës patriotike shqiptare “Lëvizja Nacional-Demokratike Shqiptare” (LNDSH) dhe të grupimeve tjera ilegale shqiptare. Dhe në vazhdën e kësaj fushate, ky shërbim persekutoi dhe burgosi mijëra shqiptarë edhe pas vitit 1948.



- Kështu, në fillim të vitit 1949, në gjyqin e Qarkut në Prishtinë, dënohen 9 anëtarë të LNDSH-s, si: Xhavit Gafurri (djali i patriotit të shquar Nazmi Gafurri), Ahmet Malisheva, Rexhep Kurteshi, Menduh Maksuti, Enver Shala, Mehmet Pozharani, Safie Feta, Igballe Cuni dhe Karolin Fraki.



- Po në këtë Gjykatë denohet edhe grupi i Drenicës i përbërë nga 6 anëtarë të Lëvizjes, si: Hasan Jashari-Likoci, Mehë Zeqiri, Dan Zeqiri, Qerim Rrypi, Halim Rrypi dhe Sylë Berisha. (7)



- Gjatë vitit 1950 u denuan edhe disa grupe të LNDSH-së dhe veprimtarë tjerë që e kundërshtonin aksionin e rekuizimeve "Otkupit" dhe veprimet diskriminuese ndaj shqiptarëve në çdo lëmi të jetës.



- Më 3 nëntor 1950 në Gjykatën e Qarkut në Prishtinë nga Kolegji i Tupit gjykues: Arif korapi, kryetar i kolegjit dhe nga gjyqtarët porotë: Ali Abdullahu dhe Ismail Xhemaili, si dhe të procesmbajtësit Abdyl Doda, pas disa seancave gjyqësore (më 19.IX.1950, 10.X.1950, 1.XI.1950 dhe 2.XI.1950) në “emër të popullit” dënohen anëtarë të organizatës “Bashkimi Shqiptar”: Konstandin Vasilaca - Skënder Skënderi, oficer i armatës shqiptare, me 15 vjet burg të rëndë; Xhemë Latë Sadriu, me 8 vjet burg të rëndë; Hajrullah Gorani, me 6 vjet burg të rëndë; Hamdi Devolli, me 8 vjet burg të rëndë; Rashit Gorani, me 8 vjet burg të tëndë; Ramë Geca, me 3 vjet burg të rëndë ; Ymer Fazliu, me 2 vjet burg të rëndë. (8)



- Në shkurt 1950 u burgos grupi i LNDSH-s "Lidhja e Prizrenit" i formuar në gjashtëmujorin e dytë të vitit 1949. Ky proces gjyqësor mbahet në Prishtinë nën kryesimin e gjyqtarit Shukri Begiq nga Pazari i Ri. Me këtë rast denohen: Shaban Derguti dhe Mustafë Nixha me nga 20 vjet burg të rëndë, Shaban Mazreku dhe Hafez Jakupi poashtu me nga 20 vjet burg të rëndë, Bitër Dehalla, Tomë Mjeda dhe Zekë Bajraktari me nga 17 vjet burg të rëndë, Nezir Hoti me 15 vjet burg të rëndë dhe Ismet Dehiri me 3 vjet burg të rëndë.



- Në grupin e dytë të LNDSH-së ”Lidhja e Prizrenit” denohen: Arif Hoxha me 12 vjet burg të rëndë, ndërsa me nga 3 vjet burg të rëndë denohen:Zeki Ahmeti, Isuf Dellova, Islam Fisheri, Zenel Kabashi, Gjokë Spaqi, Ibrahim Gashi, Ramiz Rexhepi dhe Shahide Kabashi, Shemsedin Gashi, Rexhep Hoti, Malush Duraku, Halim Voci , Bajram Dehiri, Mustafë Derguti, Maliq Gashi e shumë të tjerë. (9)



- Në 6 muajt e parë të vitit 1950, për sabotim të mbledhjes së rekuizitave "Otkupit" dhe me akuzën si bashkëpunëtorë të Sigurimit shqiptar, në Prishtinë dhe Prizren dënohen: Rizan Bajram Xhoxhaj, nga Vërmica e Prizrenit, Sefer Tafil Elezkurtaj dhe Ibish Avdi Rizanaj nga fshati Zhur, Xhafer Selmani (Vërmicë), Hajdar Bytyqi (Piranë), Nazif Hoti (Krushë e Madhe - i ati i Mr.Ukshin Hotit), Hamit Nuredini, Sali Mehmeti, Haki Malushi, Xheladin Gashi, Vesel Gashi, Avdyl Kryeziu, Ali Kryeziu, Zenun Kryeziu, Mahmut Abazi, Isa Dina, Qamil Qollaku, Xhafer Idrizi, Afil Afezi, Enver Beluli, Gani, Avni e Naim Zajmi, Muhedin Hadri, Halit Qollaku, Bije Vokshi, Lutfi Spahiu dhe Arif Randobrava. (10)



- Po atë vit në Prishtinë burgoset dhe dënohet grupi i dytë i Drenicës i përbërë prej 11 anëtarësh të LNDSH, si: Ibrahim Tahiri, Hysen Hyseni, Sylë Mulliqi, Osman Beqiri me nga 10 vjet burg të rëndë, Smajl Ferizi dhe Milazim Hyseni me nga 7 vjet burg të rëndë, Hajredin Sadiku, Nebi Nuredini dhe Fetah Bogiqi me nga 5 vjet burg të rëndë, Rashid Obria dhe Hamit Hoda me 15 vjet burg të rëndë (ky i fundit në burg u zbulua se ishte në shërbim të UDB dhe u bojkotua plotësisht nga anëtarët e LNDSH-s).



- Asokohe u dënua edhe Hasan Rema nga Gjakova, me 17 vjet burg të rëndë (z.Rema kishte qëndruar 3 vjet i arratisur në Shqipëri dhe pastaj Sigurimi shqiptar e kapi dhe ia dorëzoi UDB-së në Kosovë!!)



- Në vitin 1950 në Gjyqin e Qarkut në Pejë dënohet edhe grupi prej 9 vetash i LNDSH-s: Sylë Mehmeti i Rugovës, Sali Kelmendi i Ruhotit, Ali Fetahu i Veriqit, Bekë Tafili i Ruhotit, Ramë Bislimi i Nabërxhanit, Gani Kastrati i Pejës, Salih Hasani dhe Sylë Shala nga Peja, Fatmir Goranci i Gjakovës dhe Ramë Isufi i Lubeniqit... Këtë vit u dënuan edhe: Sami Peja, Ibrahim Berisha, Musa Gjuka, Faik Basha, Qazim e Enver Berisha e shumë të tjerë.



* * *



- Në vitin 1951 në Gjykatën e Qarkut në Prishtinë u dënuan 11 anëtarë të LNDSH-s nga Mitrovica (të arrestuar në shtator 1950). Ky grup përbëhej nga: Bejtulla Sahiti nga Gushefci, Hajrullah Halili nga Doberlluka, Sinan Alija nga Broboniqi, Imer Ajeti nga Koshtova, Avdyl Haliti nga Rahova, Shefqet Kamberi nga Broboniqi, Zejnullah Mehmeti nga fshati Lip, Zejnel Shabani nga Mikushnica, Hajzer Ferizi nga Qabra, Zeqir Rashidi-Rashica nga fshati Studime dhe Bislim Fazliu nga Vidishiqi.



* * *



- Gjatë vitit 1952 në Gjyqin e Qarkut në Prishtinë dënohet grupi i tretë i LNDSH-s nga Drenica, si: Qazim Zogu, Hamdi Gruda, Bajram Dervishi, Abdullah Cakiqi, Isuf Cakiqi, Jakup Biçinca, Smajl Hoxha, Shaqir Hoxha, Idriz Obrija dhe Milazim Gradica (11).



* * *



- Në vitet 1949-1953 në Kosovë dhe në viset tjera shqiptare u dënuan më qindra vite burgim edhe shumë veprimtarë të tjerë (në grupe dhe veç e veç) si: Ramiz Osmani, Shefki Osmani, Nuhi dhe Musli Osmani, Zylfi Musliu, pastaj Hamdi Gashi, Ramadan Rexha, Raif Halimi-Cërnica, Xhemil Fluku, Mark Gashi, Ramë Sejdia, Rexhep Dajkoci, Bajram Alija, Rexhep Presheva, Ali Aliu - Presheva, Adem Elshani, Fazli Bega, Kadri Halimi (etnolog), Qamil Luzha, Rexhep Balidemaj (ushtarak nga Martinaj i Gusisë), Mulla Zekë Berdynaj, Omer Qerkezi, Rexhep Rifati, Brahim Gashi, Haxhi Sylejmani, Bajram Zuka, Xhemë Lah Gashi... e qindra të tjerë (12) dhe për ndriquar veprimtarinë e tyre kombëtare kërkohet një studim i veçantë.



- Po në vitin 1953 burgoset dhe (sipas aktakuzes K.nr 76/53), denohet grupi i anëtarëve të LNDSH-së nga Llapi: Sabit Kapiti-profesor i Gjimnazit në Besianë (ish-Podujevë), Ibrahim Demolli, Xhafer Meta, Nexhmi Sejdiu, Fetah Babatinca, Jusuf Humolli, Shaban Zhjeqi, Shaban Shala, Nuhi Gashi dhe Isuf Ismaili. Atdhetari Shaban Shala mbytet nga torturat e UDB-së. (13)



* * *



- Gjatë Aksionit famkeq për mbledhjen e armëve(1955/1956),në Prizren u organizua një proces gjyqësor, kundër Njazi Malokut etj. Në fakt Procesit të Prizrenit i parapriu një proces tjetër politik (korrik 1955) i ashtuquajtur "grupi i shehëlerëve" prej 14 vetësh, të cilët qenë akuzuar për lidhje me Komitetin Shqiptar në Romë dhe për bashkëpunim me Sigurimin shqiptarë. Në këtë proces qenë përfshirë: Sheh Myhedini, sheh Rama, sheh Hasani (i cili në rrethana enigmatike vdes), Qazim Gojani, Hysen Prushi, Din Zhubi, Bekë Haxhija, Hajredin Vuçiterna, Muhedin Miftari, Dërgut Ekremi, Sinan Dërguti, Qazim Miftari etj.



Në procesin e Prizrenit, në saje të aktakuzës së përpiluar nga prokurori Publik Radoslav Cerovçanin, të mbështetur tërësisht në montimin e "fakteve" nga UDB-a, më 12-19 korrik 1956 (në fshehtësi nga opinioni) u mbajt procesi gjyqësor në Gjykatën e Qarkut në Prizren, dhe me këtë rat u denuan: Njazi Maloku me 12 vjet burg të rëndë; Sedat Dida u dënua me 5 vjet burg të rëndë; Shani Hoxha me 4 vjet burg të rëndë; Demush Cahani me 5 vjet burg të rëndë; Ibrahim Moni me 3 vjet burg të rëndë; Rexhep Muhadri me 2 vjet burg të rëndë; Hasan Bajrami me 2 vjet burg të rëndë; Muhamet Emini me nga 2 vjet burg të rëndë dhe Sali Mehmeti (Meta) me 9 muaj burg të rëndë. (14)



- Për aktivitete patriotike, kundër regjimit titist, në vitin 1955 në Tetovë dënohet mësuesi Mehmet Gega, Muharrem Jusufi dhe Abdulla Kalishta me nga 10 vjet burgtë rëndë. Në vitin 1956 me burgime të rënda dënohen disa intelektualë tjerë nga Tetova dhe Gostivari.



* * *



- Më 1957 denohen edhe 8 anëtarë të LNDSH-së në Prishtinë: Rexhep Latif Abdullahu, Qemal Novokazi, Shemsi Perani, Rexhep Parteshi, Ibrahim Galimuna, Islam Mumxhiu,Vehbi Ruva dhe Kadër Deva. Të gjithë këta denohen me burg në kohëzgjatje prej 2-12 vjet burg të rëndë me përjashtim të Islam Mumxhiut, i cili lirohet.



- Po këtë vit burgoset dhe dënohet grupi i dytë 9 anëtarësh nga Prishtina: Nusret Novokazi, Rashid Krasniqi, Osman Krasniqi, Emina Krasniqi, Nikë Kajtazi, Ibrahim Binaku, Fehmi Henci, Neki Shehu dhe Mazllum Novokazi.



- Në vazhdën e ndjekjeve të atdhetarëve të LNDSH-së, në Shkup burgoset dhe denohet grupi 14 anëtarësh nga Tetova, Gostivari, Dibra e Ohri: Raif Malaziu, Sherafedin Agai, Adnan Agai, Abaz Dukagjini, Burhan Pasholli, Abdurrahman Taravari, Remzi Pustina, Eshref Hoxha, Naxhi Purde, Abdylaziz Taravari, Mevaip Purde, Rifat Palloshi, Hadi Imami dhe Zeqir Lisi (15).



Në vitin 1957, pas aksionit të armëve, kur u intensifikua numri i të shpërngulurve shqiptarë, Metush Krasniqi si udhëheqës i organizatës "Partia Revolucionare për Bashkimin e Tokave Shqiptare me Shtetin Amë" së bashku me veprimtarët tjerë të kësaj organizate, përmes veprimeve konkrete, shpërndarjes së trakteve dhe bisedave të drejtpërdrejta me qindra familje shqiptare, arritën të ndalojnë shpërnguljen nga trojet e tyre stërgjyshore. Në fund të vitit 1958, UDB-a i bjen në gjurmë aktivitetit të ksëaj organizate dhe me këtë rast arretohet Metush Krasniqi me disa bashkëveprimtarë të vetë. Pas katër muaj hetimesh, prej 1-7 mars 1959 në Gjykatën e Qarkut në Gjilan u mbajt gjykimi i 6 anëtarëve të "Partisë Revolucionare...". Trupin gjykues e përbënin: Ratomir Patërnogiq-kryetar, Mustafa Hoxha-gjykatës, Vehbi Mehmeti, Sejfë Sherifi e Tuna Tomiqi - anëtarë, ndërsa aktakuzën e përfaqësonte Tahir Ibrani - prokuror i Gjyqit të Qarkut në Gjilan. Në bazë të "provave" të nxjerra gjatë hetuesisë dhe akuzave të prokurorit Tahir Ibrani, më 7 mars 1959, trupi gjykues i të pestëve, në "emër të popullit" dënoi: Metush Krasniqin, me 18 vet burg të rëndë; Mark Gashin e Sejdi Kryeziun me nga 10 vjet burgim të rëndë; Mehmet Nuredin Dermakun me 2 vjet burg të rëndë; Qemajl Kallabën e Mehmet Ajetin me nga një vit e gjysmë burg të rëndë. (Aktgjykimi K.nr.19/59, 7 mars 1959) (16)



* * *



- Më 20 shkurt 1958, Gjykata e Qarkut në Pejë, me trupin gjykues Iso Omeragiq, kryetar i Gjykatës së Rrethit në Pejë, nga gjyqtarët porotë: Pavle Armush, Mirko Spasiq e Shaqir Zogaj, dhe procesmbajtëse Stojana Vukoviq, nënpunëse e kësaj gjykate, në bazë të aktakuzës KTO nr.95/57, në “emër të popullit” i denoi: Muhamed Brovinën me 12 vjet burg të rëndë, Adem Krasniqin me 7 vjet burg të rëndë, Gjon Shtufajn me 7 vjet burg të rëndë, Besnik Kocin me 9 vjet burg të rëndë dhe Hidë Dobrunën me 5 vjet burg të rëndë. (Aktgjykimi K.nr. 149/57) ( 17)



- Më 19 nëntor 1958 për herë të parë UDB-a e burgos atdhetarin Adem Demaçi me arsyetimin, se ka“ vepruar armiqësisht kundër rregullimit shtetëror dhe shoqëror të RFPJ-së, dhe se është angazhuar për shkëputjen e territorit të Kosovës dhe bashkimit të saj me Shqipërinë.” Aktakuza është përgatitur nga udbashët: M.Mihajlloviq, Mom(o)çillo Çanoviq, Vojisllav Mihajlloviq me dëshmitë e dëshmitarëve shqiptarë: Fahredin Gunga, Din Mehmeti, Ali Aliu, Zekereia Cana etj(18), ndërsa është realizuar nga prokurori Radovan Bullajiq dhe zëvendësprokurori Mirosllav Llazareviq. Dhe në bazë të aktakuzës PPQ nr.14/59 19.02.1959, në Gjykatën e Qarkut në Prishtinë nga trupi gjykues Dragutin Kallugjeroviq dhe gjykatësit porotë: Mehmed Kalaveshi, Riza Voca dhe Qazim Bajgora., më 17 mars 1959 u mbajt procesi gjyqësor kundër Adem Demaçit, i cili sipas nenit 117 paragrafi 1 i LP dhe sipas nenit 16, paragrafi 1 i LP, në “emër të popullit” ju shqiptua denimi në kohëzgjatje prej 5 vjetësh burgim të rëndë. (19)



* * *



- Në shkurt 1959, sipas aktakuzës K.nr.29/59 të datës 19.02.1959, në Gjykatën e Qarkut në Prizren gjykohen: Aziz Spahiu, Hasan Berisha, Reshat Hadri dhe Durak Pasuli. (20)



- Në vitet 50-ta në Kosovë dhe në viset tjera etnike, vepronin edhe disa grupime ilegale politike, sipas programit të LNDSH-së, e këto ishin:



1. “Vatra Kosovare Nacional-Demokratike Shqiptare” (VKNDSH);

2. “Grupi Demokratik Shqipar Kosova” (GDSHK);

3. “Grupi Shqiptar Revolucionar i Maqedonisë” (GSHRM);

4. “Grupi Demokrat-Indepedent Shqiptar i Kosovës” (GDISHK);

5. Grupi - “Veteranët e Luftës Shqiptare - Rezistenca Malësore (GVLSHRM);

6. ”Shoqëia Demokratike Shqiptare/IsmaIl Qemali/(SHDSH- "I.Q");

7. Lidhja e Vardarit - Besa Demokratike Shqiptare (LV-BDSH) dhe

8. Lidhja Shqiptare e Sharrit (LSHSH) (21)



Në verën e vitit 1960 zbulohet grupi i LNDSH-s "Votra Kosovare Nacional-Demokratike Shqiptare" i drejtuar nga Shahin Voca nga Shala e Bajgorës. Kjo organizatë u themelua me 6 gusht 1952, ku aktivitetin e vet fillimisht e zhvilloi në Gjimnazin e Mitrovicës dhe në shkollën e Stantërgut, për t´u shtri brenda një kohe në Prishtinë, Besianë (ish-Podujevë), Gjilan, Prizren, Shkup e Tetovë, Pejë, Burim (ish-Istog) etj. Brenda 8 vitesh “VK-NDSH-ja” në gjiun e vet organizoi 387 anëtarë besnik. Me rastin e zbulimit nga UDB-a arrestohen dhe dënohen 21 anëtarë, prej tyre 4 veta denohen në Gjyqin ushtarak të Zagrebit. (22)



Gjykata e Qarkut në Prishtinë dhe ajo në Prizren i dënuan “ në emër të popullit” 17 anëtarë të këtij grupi si: Ragip Sadikun, Bajram Gashin, Hasan Rexhën, Bislim Fazliun, Muharrem Hysenin, Luz Pacollin, Nuhi Pretenin, Bilall Ramën, Hilmi Badallajn, Ali Isufin, Rraman Jasharin, Ramë Dibranin, Niman Shalën, Sinan Sinanin, Musli Rexhepin, Ibrahim Metajn dhe Niman Kajtazin. Ndërkaq në Zagreb më 25.02.1961 në bazë të Aktgjykimit nr.IK 21/60, gjyqi ushtarak i denon: Emin Fazliun me 8 vjet burg të rëndë, Baki Dullovin me 2 vjet e 6 muaj, Mehmet Trepçën me 2 vjet dhe Hilmi Ajvazin me 9 muaj burg të rëndë. (23)



* * *



Në vazhdimësinë e organizimeve politike ilegale dhe të qëndresës shqiptare përgjithësisht, në fillim të viteve të 60-ta u organizuan tre intelektualë të asaj kohe: Kadri Halimi, Ali Aliu dhe Ramadan Hoxha, të cilët në vitin 1952 dhe 1954 veç kishin përjetuar vuajtjet në Goli Otok dhe në kazamatet tjera jugosllave. Këta tre atdhetarë duke e ndjerë në shpirt përditshmërinë e vuajtjeve që i bëheshin shqitparëve jashtë kufijve të Shqipërisë londineze, nuk deshën të rrinin duarkryq, kështuqë në maj të vitit 1960, pas një sërë takimesh vendosën ta themelojnë një organizatë ilegale, të cilën pas shtrirjes në terren, përkohësisht (deri në mbajtjen e Konferencës së Përgjithshme) e quajtën - "Komiteti Revolucionar për Bashkimin e Tojeve Shqiptare në Jugosllavi - me Shqipërinë" (KRBTSHJSH) (24)



Kjo organizatë pas konsolidimit të radhëve të saj dhe përgatitjeve për aksione të ndryshme në janar 1961, UDB-a përmes informatorëve shqiptarë i zbulon dhe i arreston disa pjestarë të organizatës. Arrestimet e pjesëtarëve të kësaj organizate filluan më 25 janar 1961 në Gjilan, në Preshevë, në Ferizaj, në Prishtinë e në Shkup. Për t'iu shmangur arrestimeve dy drejtues të organizatës: Ali Aliu dhe Ramadan Hoxha për mës shumë se dy muaj kaluan në ilegalitet, duke u strehuar në baza të shumta në fshatrat e Lipjanit, Shtimjes, Suharekës, Gjilanit, të Preshevës e të Karadakut. Mirëpo në fillim të prillit 1961 në rrethana tradhtie, Aliu Aliu dhe Ramadan Hoxha arrestohen në fshtain Maxherë të Karadakut dhe më 2 prill sillen në Burgun e Prishtinës. Nga kjo organizatë UDB-a burgosi 32 anëtarë të saj dhe qindra shqiptarë të tjerë mori në pyetje dhe i keqtrajtoi brutalisht.



Pas kryerjes së hetimeve të të arrestuarit u dënuan në gjyqet e qarkut në Prishtinë, në Gjilan dhe në Vranjë të Serbisë. Në Prishtinë, ku gjykimi u mbajt nga 14-19.IX.1961 - kryetar i trupit gjykues qe Tahir Ibrani, ndërsa prokuror Ramo Vodopiq, mysliman nga Mali i Zi. Gjykimi u mbajt, mu ato ditë kur në Beograd zhvillonte punimet Konferenca Themeluese e shteteve të painkuadruara. Në këto gjykime u dënuan: Kadri Salimi -7 vjet e 6 muaj burg të rëndë, Ali Aliu - 8 vjet, Ramadan Hoxha- 8 vjet, ndërsa prej 1-5 vjet burg të rëndë u denuan: Hasan Dumani, Zenel Hajrizi, Beqë Heta, Hyrije Hana, sheh Tefik Mustafa, Zeqir Hajrizi, Banush Ademi, Enver Tali, mulla Nuredin Xhemajli, Sadri Imeri, Nuredin Aliu, Haki Agushi, Ali Xhelili, Amir Gashi, Mafak Ahmeti, Ramiz Ahmet-Cernica (delegat i Konferencës së Prizrenit-1945, ku kundërshtoi me ngulm ripushtimin e Kosovës nga Serbia-vërejtja ime), Ilmi Ferizi, Favzi Aliu, Selman Hasani, Ramadan Rexha (ish i burgosur-vërejtja jonë), Tefik Haxhiu, Jahi Ajeti, Hetem Ajdini, Asllan Marevci, Jetish Depca, Miftar Mustafa, Sabri Marevci, Bajram Kokolari dhe Zahir Sakipi. (25)



* * *



Në vitin 1963-64 Simboli i qëndresës shqiptare Adem Demaçi formoi: “Lëvizjen Revolucionare për Bashkimin e Shqiptarëve“ (LRBSH) dhe në kuadër të saj kanë vepruar Komiteti i Prishtinës, i Pejës, dhe Komiteti i Gjakovës.



LRBSH gjatë kësaj periudhe kishte kryer shumë aktivitetesh kombëtare, por në qershor 1964 UDB-a zbulon aktivitetin e kësaj organizate dhe fillon një fushatë të egër arrestimesh. Pas tre muaj hetimesh intenzive (nëpër duar të UDB-së kaluan mbi 500 shqiptarë) dhe mbi 80 pjestarë të LRBSH-së, në grupe të vogla u nxorën para gjyqit. Gjykimi i dytë kundër themeluesit të LRBSH Adem Demaçi dhe 11 të akuzuarve të tjerë u mbajt më 27, 28, 29 e 31 gusht dhe 1 shtator 1964 në Gjyqin e Qarkut në Prishtinë. Trupi gjykues i përbërbëhej nga kryetari i gjyqit - Tahir Ibrani, gjyqtari Radomir Stojkoviq dhe porotët: Hazir Haziri, Tefik Shala dhe Nebih Qena. Ndërkaq palën e akuzës e përfaqësonte (përmes aktakuzës Kto-nr.223/64) Mirko Matoviq-prokurori publik i qarkut të Prishtinës (26)



Në këtë gjykim maratonik në “emër të popullit” u dënuan:

1. Adem Demaçi - student i fakultetit juridik, nga Prishtina me 15 vjet burg të rëndë,

2. Sabit Ratkoceri (1939) - jurist i diplomuar (Lupç i Poshtëm) me 11 vjet,

3. Hazir Shala (1934) - Profesor i shkollës normale, (Barilevë) me 13 vjet,

4. Seladin Daci (1933) "muzicione në Radio Prishtinë" (Prishtinë) me 10 vjet,

5. Azem Beqiri (1939) - Nënpunës i entit krahinor për mbrojtjen shëndetësore (Prishtinë) - me 10 vjet,

6. Abdullah Lahu (1944) - nxënës i kl. së katërt të shkollës Normale, me 10 vjet,

7. Ahmet Haxhia(1932) - farkatar nga Prishtina, me 10 vjet,

8. Xhafer Mamuxhiku (1935) - nëpunës nga Prishtina, me 11 vjet,

9. Dibran Bajraktari (1939) nënpunës nga PRishtina - me 13 vjet,

10. Sabri Novosella (1943) - rrobaqepës nga Prishtina, me 9 vjet,

11. Tefik Sahiti (1930) - infermier nga Prishtina, me 9 vjet dhe

12. Njazi Straja (Saraxhoglliu) (1933) tregëtar nga sTambolli i lindur në Prishtinë, u dënua me 9 vjet burg.



Ndërkaq prej 3-15 vjet burg të rëndë u dënuan edhe këta anëtarë të LRBSH-së:



1. Adem Rukiqi - Verboc -Gllogovc,

2. Abdyl Shala - Loxhë-Pejë,

3. Arif Hoxha - Mitrovicë

4. Arif Ymeri

5. Asim Vula - Gjakovë

6. Avni Lama - Gjakovë

7. Bahtire Berisha - Prizren

8. Bahtir Duraku

9. Bedrush Çollaku - prizren

10. Besnik Koci - Gjakovë

11. Destan Miftari

12. Din Spahia - Gjakovë

13. Ejup Kastrati - Pejë

14. Elhame Shala - prishtinë

15. Emina Rakovica - prishtinë

16. Enver Gerguri

17. Enver Mehmeti

18. Fazli Grajçevci - Tankoc

19. Fehmi Elmazi - Gjilan

20. Ferat Ymeri

21. Gani Msutafa

22. Haki Bejta

23. Haki Gashi

24. Hamdi Obertica - Fushë Kosovë

25. Hilmi Rakovica - Prishtinë

26. Hyda Dobruna - Gjakovë

27. hysen Bukoshi - Prizren

28. Hysen DAci Mitrovicë

29. Ibrahim Stublla

30. Ismet Koshutova - Mitrovicë

31. Isuf Istrefaj

32. Isuf Isufi - Mavriq

33. Kadri Kusari - Gjakovë

34. Myrteza Nura - Gjakovë

35. Mustafë Venehari - Mitrovicë

36. Nezir Gashi - Labjan - Pejë

37. Nimon Podrimja - Caralluk - Istog

38. Mejreme Berisha - Prishtinë

39. Osman Berisha - Puzovfc

40. Qerim Zajmi

41. Ramadan Lahu - Gllamnik

42. Ramadan Shala - Pejë

43. Rashit Rusha

44. Rexhep Elmazi - Gjilan

45. Rexhep Shala - Loxhë, Pejë

46. Remzi Baloku

47. Rrustem jMorina

48. Sabit Lahu - Gllamnik, Podujevë

49. Sadik Latifi

50. Sahit Sfeqla - Prishtinë

51. Selatin Novosella - Prishtinë

52. Selman Berisha - Progofc

53. Sylejman Gashi

54. Sylë Shala - Pejë

55. Shefqet Jashari - Strofc, Vushtërri

56. Shemsi Hoxha

57. Shemsi Rudari

58. Tahir Shala, Krushec-Prishtinë

59. Teki Dervishi - Gjakovë

60. Ukshin Shala - Loxhë - Pejë

61. Vesel Bislimi

62. Vesel Shala - Loxhë, Pejë

63. Vezir Zka - Dobrajë, Prishtinë

64. Ymer Mehmetaj

65. Zeqir Agushi

66. Zeqir Gërvalla - Lupçi i Poshtëm, Podujevë

67. Zeqir Heretica - Lupçi i Poshtëm, Podujevë

68. Zeqir Shala - Loxhë, Pejë (27)



* * *



Më 27 Nëntor 1968 Grupi i studentëve në krye me Osman Dumoshin i organizoi demonstrata gjithëpopullore në Prishtinë dhe në disa qytete tjera të Kosovës. Ky grup që veproi sipas programit të LRBSH-së , u arresta dhe pas katër muaj hetimesh, më 2, 3, 4 e 7 prill 1969, në Gjykatën e Qarkut në Prishtinë u mbajtë një proces gjyqësorë kundër tyre. Në këtë proces u përfshi, trupi gjykues i përbërë nga: Nazmi Juniku – kryetar, me gjyqtarët – porotë: Beçir Shehi dhe Mehmet Sponca, si procesmbajtës ishte Hysamedin Oruçi, ndërsa Prokuror ishte Sahit Meraku i deleguar nga Peja.



Kjo trupë gjyqtarësh – porotësh më 7 prill 1969 ”në emër të popullit” për shkak të “krimit - propaganda armiqësore nga neni 118 al. 1 e KP” këta studentë i shpalli fajtorë dhe ua shqiptoi dënimin prej 37 vjetësh burg të rëndë. Me këtë rast studentët: Osman Dumoshi, Hasan Dërmaku, Selatin Novosella dhe Adil Pireva, u dënuan me nga 5 vjet burg; Skënder Kastrati dhe Xheladin Rekaliu me nga 4 vjet burg, ndërsa Ilaz Pireva, Skënder Muçolli dhe Afrim Loxha dënohen me nga 3 vjet burg. (28)



- Për pjesëmarrje aktive në demonstratën e Prishtinës, u denuan edhe studentët: Asllan Kastrati, me 6 muaj burg; Sylejman Kastrati me 3 muaj burg; Skënder Berisha me 2 muaj, Bedri Novosella, Sylejman Peposhi dhe Halil Qosja me nga 1 muaj; ndërsa Tefik Qitaku dhe Ramadan Ramadani (që të dy rrobaqepës) u dënuan me nga 2 muaj burg.



- Për demonstratën e Ferizajit u denuan:Ali Mehmeti, arsimtar me 1 vit burg, Ismet Ramadani dhe Hasan Abazi (që të dy studentë) me nga 10 muaj; ndërkaq me nga 1 muaj u denuan: Beqir Qerimi, student dhe nxënësit: Sylejman Bytyqi, Hasan Muhaxheri dhe Ekrem Beqiri.



- Për demonstratën e Gjilanit u denuan studenti: Irfan Shaqiri me 1 vjet burg, ndërsa me nga 1 muaj burg u denuan: Beqir Qerimi, student dhe nxënësit: Rexhep Mala, Fatmir Salihu, Ahmet Hoti etj



- Ndërkaq për demonstratën e Besianës (ish-Podujevës) u denuan: Hamit Abdullahu (berber)me 1,6 muaj burg; Sabit Syla (student) me 1,4 muaj burg; Haki Sheholli me 1 vjet burg; ndërsa me nga 1 muaj burg u denuan: Hasan Sh.Shala dhe Bahri Shabani, që të dy studentë. Po me nga 1 muaj u denuan edhe mësuesit: Hasan Shala, Xhafer Ejupi, Skënder Hoxha, Shaqir Shala dhe Selatin Vokrri si dhe Nexhip Ejupi e Abdulla Nishevci, që të dy me profesion rrobaqepës.



* * *



Më 22 dhjetor 1968 u organizua edhe nje demonstratë në Tetovë. Për demonstratën e Tetovës, e cila e aktualizoj çështjen e përdorimit të flamurit shqiptar dhe hapjen e paraleleve të mësimit në gjuhën shqipe, u denuan 170 shqiptarë, ndërsa 54 veta u denuan me mbi 1 vjet burg, jo vetëm nga Tetova por edhe nga Shkupi, Gostivari, Struga dhe Kërçova. Vetëm në gjykatën e Tetovës dhe atë të Shkupit “për vepër penale kundër shtetit” u denuan:

- Mehmet Myrtezani - Gega, mësues me 7 vjet burg;

- Faik Mustafa, student me 5 vjet burg;

- Abdylselam Selami, mësues, me 1,6 muaj burg;

- Ramadan Sinani, student me 2 vjet;

- Fehmi Rifati, student me 2 vjet burg;

- Abdylmenaf Rystemi, student me 2 vjet;

- Hysni Qemal Sherifi, arsimtar me 1,6 muaj;

- Refki Murati, murator me 2 vjet;

- Nexhmidin Neziri, mësues me 1,6 muaj;

- Ibrahim Rudi, student me 3 vjet;

- Agim Jaka, student me 2,6 muaj;

- Hysenxhevat Kalaishta, student me 5 muaj burg;

- Xhemil Mustafa, student me 5 muaj;

- Arbër Xhafëri, student me 3 muaj;

- Agim M.Xhaferi, student me 3 muaj burg e shumë të tjerë. (29)



Asokohe, pas burgosjeve në Tetovë, pushteti shovinist maqedonas, burgosi e dënojë edhe shumë të rinjë shqiptar, që nuk ishin pjesëmarrës në demonstrateën e Tetovës. Në Shkup u denua Sejdi Kryeziu me 5 vjet burg, gjoja se ka bërë propagand armiqësore për shkëputjen e Maqedonisë perëndimore dhe bashkimin e saj me Shqipërinë, ndërsa Inajet Bariu u denua me 1 vjet, po për propagand armiqësore. Në Strug u denua Irfan Vlashi me 6 vjet burg, për diversion, Tosun Roçi me 4 vjet burg, ndërsa në Kërçovë u denuan: Syrja Qura, Sali Ramadani etj



* * *



Të burgosurit shqiptarë vitet më të rënda të burgut, i kaluan në burgjet e Idrizovës dhe Velesit në Maqedoni; të Nishit, në CZ të Beogradit, e të Pozharevcit... në Serbi; të Titogradit në Mal të Zi; të Bileqës, Stara Gradishkës, të Lepogllavës... dhe veçanërisht në sinonimin e ferrit të Dantes në "Goli Otok"ujdhes kjo në Adriatikun verilindor në Kroaci (30). Në këtë ujdhesë të zhveshur e me gurë të thepisur, të burgosurit shqiptarë dhe jo vetëm ata, përjetuan golgotën, ditët më të tmerrshme të jetës së tyre. Rrëfimet e shumë të burgosurve shqiptarë, që kaluan nëpër ferrin e Goli Otokut, dëshmojnë për një trajtim të egër e mizor, të papërsëritshëm në historinë e njerëzimit. Qëllimi ka qenë i qartë: jo vetëm dëmtimi fizik, por edhe thyerja dhe shkatërrimi i plotë shpirtëror i çdo të burgosuri. Aty është praktikuar rrahja e të burgosurve në mes vete (të burgosurit e vjetër rrahnin deri alivanosje dhe vdekje të burgosurit e rinj që vinin në këtë kamp famkeq). Pas punëve të rënda e të mundimshme që bënin gjatë ditës, të burgosurit për çdo mbrëmje ishin të detyruar të kalonin nëpër kordonin e gjallë të të burgosurve të penduar dhe të udbashëve të çarkëdisur... Në Goli Otok, pra të burgosurit me karakter të thyer e të përbaltur (tipat më imoral) jo vetëm që “vetëqeverisnin” me krejt kampin, por bëheshin edhe xhelatë të atyre që kishin karakter njerëzorë e të pathyeshëm. Ky burg-kamp famëkeq u bë edhe varr i shumë të burgosurve, në mesin e të cilëve pati edhe shumë shqiptarë.



.....................................



Referencat



1 Shaban Braha - "Gjenocidi serbomadh dhe qëndresa shqiptare(1844-1990) Lumi-T,Gjakovë 1991, fq.495

2 Po aty

3 Po aty

4 AQSH i RPSSH, F.252/ I,1951, dos.340, M-F 393, fl.36

5 Shaban Braha - "Gjenocidi serbomadh .....”, fq.497/498

6 Gazeta”Besa”, Stamboll-1974-1975./Mr.Ethem Çeku:Mendimi politik i lëvizjes ilegale në Kosovë 1945-1981, Prishtinë, 2003, fq.129.

7 Rexhep Bunjaku - "Kosova, besa dhe tradita" Prishtinë 1998, fq.146.

8 Gjykata e Qarkut e KAKM-së në Prishtinë, me 3 nëntor 1950 (Aktgjykimi K.149/50)

9 Po aty / dhe kujtime të Sh.Mazrekut, botuar në revistën "Forumi", Prishtinë 6 dhjetor 1993, f1.19.

10 H.Susuri - "Rrëfime të Hajdar Bytyqit" - Gurra - Revistë e Vërrinit - Viti I nr.8, dhjetor 1992, fq.27.

- Nga shënimet në dorëshkrim të Ibish Avdiut - Zhur 1992.

11 R.Bunjaku - "Kosova, besa dhe tradita", fq.147.

12 Kadri Halimi - "Prijatarja kombëtarja - e jo ideologjia" - Fejton (2) Rilindja 22 tetor 1994, fq.12 / Rrëfime nga Xhemë Lah Gashi - herët a vonë Kosova do të jetë e Shqipërisë", botuar në revistën "Forumi" nr. 9. 17 janar 1994, fq.18 / dhe Xhafer Shatri - "Pse dergjet në burg Adem Demaqi", fq.25.

13 Rexhep Bunjaku - "Kosova, besa dhe tradita", fq.148.

14 Agim Zogaj - "Dosja P - procesi i Prizrenit '56" Zëri 1998, fq.68/Ethem Çeku-Shekulli i ilegales...,brezi 81 Prishtinë,2004 fq.224-225

15 R.Bunjaku - "Kosova...", fq.148.

16 Aktgjykimi K.nr.19/59 datë.7 mars 1959 Gjykata e Qarkut në Gjilan. /Kadrush Sylejmani M.Krasniqi-simbol i qëndreses shqiptare, Prishtinë 1999, 103,106,115 / Ethem Çeku - Shekulli i ilegales..., brezi 81 Prishtinë, 2004 fq.274-276.

17 Ethem Çeku-Shekulli i ilegales...,brezi 81 Prishtinë,2004 fq. 253-254

18 Aktakuza kundër Adem Demaçit është ngritur në bazë të dëshmive të dëshmitarëve: Zekeria Cana, Ali Aliu, Fahredin Gunga, Adem Gajtani, Avdi Avdiu, Shemsi Osmani, Rafael Sopi, Sabit Ratkoceri, Ismet Bytyqi, Shefqet Popova, Din Mehmeti, Sylejman Drini dhe Xhafer Ruzhdiu.

19Dr.Hakif Bajrami, “Dosja Demaçi” Brezi 81, Prishtinë 2003, fq.21-60./Aktakuza: PPQ nr.14/59 . 19.02.1959.

20 Aktakuza K.nr.29/59,19.02.1959, Gkykata e Qarkut Prizren /Ethem Çeku-Shekulli i ilegales, fq.236.

21 Emil Kastrioti - Referati - "Mbi historikun e Beslidhjes Kombëtare Demokratike Shqiptare" Donzdorf (Gjermani) 1996, fq.24.

22 Po aty

23 Po aty

24 K.Halimi - "Lëvizja për liri s'ka të ndalur" (Fejton) - Rilindja 24 tetor 1994, fq.9.

25. Po aty

26. Aktakuza Kto. nr.223/64 e ngritur nga prokurori Publik Mirko Matoviq dhe Aktgjykimi K.nr.271/64, dt.01.IX.1964

[Llapi]

A THUA KA NEVOJË KOSOVA PËR NJË TITO?

Prishtinë, 3 dhjetor 2010 (Kosovapress) Koha 15:36


Muharrem Xhemajli

Pas të gjitha katrahurave që bota i ka karakterizuar si eksperimente gjenocidale të një sistemi dhe ideologjie politike tragjike, posaqërisht ndaj shqiptarëve (në tokat e okupuara shqiptare), të bëra nga Tito e këlyshet e tij, të deklarosh se unë do të JEM TITO I KOSOVËS nuk është asgjë tjetër përveç nostalgji kanceroze, që lajmërohet vetëm te ata persona që mund të kualifikohen si lugetër të kufomës së tij!
A thua ky Tito, na paska qenë engjull i shqiptarëve!? O zot, a e dinë këta njerëz apo ‘shoku’ Behxhet Pacolli, se po ky Tito, ishte shumë më i rafinuar se vet Vladan Gjorgjeviqi, i cili në Konferencën e Londrës 1912, atëbotë kur grithej e përplasej, perkulej e lutej te të gjithë anëtarët të kësaj konference që çështjen shqiptare ta përcoptojnë në shumë pjesë me të vemtin qëllim që ky përcoptim t’i zhdukte nga Ballkani. Ose, a e di zotëriu se po ky Tito në krye me Zhujoviqin e Gjillasin, Radosavleviqin e tjerë, pas Luftës së Dytë Botërore 1945, i përcoptojë këto toka në tri shtete, me të vetmin qëllim që të mos realizohet vendimi i Kuvendit të Bujanit 1943/44?.
Se çfarë të mire patën shqiptarët nga ky far Tito, ja disa të dhëna për krime të bëra ndaj shqiptarëve:
Në kohën kur forcat jugosllave zhvillonin operacionet më të përgjakshme në Drenicë, më 8 shkurt 1945, komandanti suprem i UNÇJ-së J.B.Tito me urdhër të veçantë nr.31 vendosi administrimin ushtarak në Kosovë. Këtë vendim e mori më 7 shkurt 1945 në Beograd, në një takim me ushtarakët serb: Savo Dërleviqin,Gjuro Medenicën dhe Kërsto Filipoviqin. Me këtë urdhër, i tërë pushteti në Kosovë do t´i kaloi një grupi të caktuar ushtarakësh serbo-malazez, të cilët do të ushtronin pushtetin politik, ekzekutiv. Në bazë të dokumenteve që ruhen në Beograd, dhe në bazë të dokumenteve tjera, ndër të tjera thuhet se në Gjilan me rrethinë janë likuiduar 7845 veta; në Drenicë 4820; në Tetovë 4100 ; në Bihor 3820; në Prishtinë 3675; në Pejë 3540; në Tivar 2629; në Mitrovicë dhe rrethinë 1450; në Podujevë 1670; në Pazar 1410, në Shkup me rrethinë 1450; në Ferizaj mbi 1260; në Prizren 1250; në Tutin 900; në Gjakovë 730; në Gostivar 700; në Rozhajë 735; Plavë dhe Guci 710; në Rahovec 750; në Kumanovë 780; në Preshevë 690; në Dragash 500; në Kërqovë 490; në Ulqin 515; në Suharekë 320; në Dubrovnik 120; në rrugën Kukës - Shkodër 110; në Trogir 80; në Vërshac 30 dhe në Deqan 30 vetë. Të gjithë këta janë shqiptar të vrarë gjatë vitit 1945. Pra, sipas këtyre dokumenteve, më 1945 u vranë 42165 shqiptarë.
Vetëm në vitin 1948, regjimi komunist, arrestoi dhe nxori përpara gjyqit 306 shqiptarë, të akuzuar për vepra penale kundër shtetit. Nga viti 1974 deri në vitin 1980, pra për gjithsej 6 vjet janë burgosur 616 persona, prej të cilëve 175 janë dënuar me shumë vite burgim.
Gjatë këtyre operacineve të përgjakshme këto forca kryen krimet më të shëmtuara ndaj popullatës shqiptare, si dhe konfiskuan, plaçkitën, dogjën e shkatërruan pamëshirshëm pronat e tyre. Gjatë kësaj periudhe janë vrarë e masakruar në mënyrat më mizore 47.300 shqiptarë. Në këtë situatë e tërë pasuria e shqiptarëve të vrarë ishte konfiskuar, asgjësuar ose ishte plaçkitur nga kolonistët serbë, që qenë kthyer sipas direktivave të Byrosë Politike të KQ të PKJ-së.
Në bazë të hulumtimit sistematik të dy shërbimeve konzullare (sektorit të pasaportave) jugosllave dhe turke, dëshmohet se në periudhën 1951-1968 prej Jugosllavisë në Turqi janë shpërngulur 414.500 shqiptarë... ndërsa gjatë periudhës në fjalë (bazuar në statistikat sekrete jugosllave) në Kosovë ishin sjellur në heshtje 63.000 kolonë sllavë, prej të cilëve, pas rënjes së Rankoviçit (1966) duke mos u duruar një farë "barazie" me shqiptarët, shumica prej tyre udbashë e kriminelë marrin ikën për Serbi. Ndërkaq sipas statistikave të publikuara më vonë del se në periudhën 1952-1965 për në Turqi janë shpërngulur 452.371 shqiptarë.Shpërngulja është bërë me këtë dinamikë:

Më 1952 Janë shpërngulur----- 37.000 shqiptarë
Më 1953---------------------------- 19.300 “
Më 1954---------------------------- 17 500 “
Më 1955---------------------------- 51.000 “
Më 1956---------------------------- 54.000 “
Më 1957---------------------------- 57.710 “
Më 1958---------------------------- 41.300 “
Më 1959---------------------------- 32.000 “
Më 1960---------------------------- 27.980 “
Më 1961---------------------------- 31.600 “
Më 1962---------------------------- 15.910 “
Më 1963---------------------------- 25.720 “
Më 1964---------------------------- 21.530 “
Më 1965---------------------------- 19.821 “"

Në ato vite me dhunë detyrohen të shpërngulen edhe mijëra shqiptarë, kryesisht nga Mali i Zi (nga Hoti, Gruda, Plava, Gucia, Vuthaj, Ulqini, Tivari, Triepshi, Shpuza, Kraja etj.) për në SHBA, Kanada, Australi e vende të tjera tejoqeanike.

Në dimrin e vitit 1955/56 organizon aksionin për mbledhjen e armëve dhe gjatë këtij procesi të dhunshëm i keqtrajtuan në format më mizore mëse 30.000 shqiptarë.

Këto janë vetëm disa nga krimet e kryera ndaj popullit shqiptar nga ana e regjimit Titist.

Autori është Kryetar i OVL të UÇK-së.

[kthetrat]

Pacolli,,thot Se DO Te Behem Nje Tito I Dyte Per Kosovaret?

[Pal2009]

Pacolli,,thot Se DO Te Behem Nje Tito I Dyte Per Kosovaret?

Kjo osht vetem Propagand Shokit

[Hanny]

me sa kom ni un, n'ate koh shum njerz e kan rrespektu, bile bile disave nuk ju ka nis dita pa e pershendet fotografin e shokut Tito..ma i mir se do shkavella tjer u kon po amo edhe ky prap se prap shkavell mo..

[Guri i Kuq]

Një vështrim historik që meriton të lexohet me shumë vëmendje nga shqiptarët...
-------------------------
Dështimi i përgjakshëm

Enver Robelli

15.06.2011 - 18:39

20 vjet pas shkatërrimit të Jugosllavisë: një kronikë e shkurtër për një shtet që u bë gërmadhë së pari nga nacionalizmi serbomadh




Prolog me qull politik

Ky qershor është muaj i shumë përvjetorëve. Kaluan 12 vjet që nga çlirimi i Kosovës, 12 vjet të gjata për jetën e një njeriu. Para se të bëhet vonë Hashim Thaçi, kryeministër i Kosovës, i tregoi qartë opinionit se babai i pavarësisë së Kosovës qenkësh vetëm Adem Jashari. Ibrahim Rugovën e injoroi. Këtu ka vetëm një problem: në strategjinë e Ministrisë së Jashtme të shkruar (edhe) nga Petrit Selimi, zëvendësministër i punëve botërore, Rugova lavdërohet me fjalë të zgjedhura, Adem Jashari nuk përmendet fare! Çfarë na tregon kjo? Na tregon se personalitetet historike të Kosovës përdoren e keqpërdoren për interesa të politikës ditore. Kur hyjnë në punë për poenë politikë, përmenden, kur s’hyjnë, përbalten, harrohen. Pak para zgjedhjeve parlamentare aeroporti i Prishtinës me pompozitet mori emrin “Adem Jashari”, autostrada u pagëzua “Ibrahim Rugova”. A nuk do të ishte e kundërta më mirë? Aeroporti është porta e Kosovës ndaj botës dhe, këtë s’mund ta mohojë askush, Rugova është më i njohur jashtë vendit se Adem Jashari, përndryshe edhe ky i fundit, dikur, aktivist i Lidhjes Demokratike të Kosovës sikur Hashim Thaçi, i cili, para disa muajsh, partinë e tij të parë e krahasonte me Lidhjen e Komunistëve të Jugosllavisë – dhe thoshte: LDK-ja nuk ka zbritur prej pushtetit që nga koha e AVNOJ-it, pra nga Lufta e Dytë Botërore. Pyetja që mbetet pezull është: si ndodhi që Thaçi të anëtarësohej në LDK, në partinë, ah, komuniste, projugosllave, moniste etj. Kështu flitet për historinë sot në Kosovë – me banalitete dhe humor të qullët, me lajka patriotike dhe interpretime të gënjeshtërta. “Mbi këtë kohë ka rënë një barrë / është mallkimi i mediokritetit të marrë. / A thua zorrët të ngatërrohen bosh? / Të vërtetën s’mund ta durosh? / Domethënë ti je vetëm një grykës i qullit të lirë -? / Atëherë... / Po, atëherë nuk e meriton më mirë” – ndoshta kështu, me këto vargje të shkruara nga poeti gjerman Kurt Tucholsky, mund të përshkruhet ligjërimi për kujtesën historike në Kosovën e pasluftës, ku shpesh përmendoret ndërtohen jo për të nderuar veprën e dikurshme të dikujt, por për të manifestuar dominimin pervers sot. - U shënua, këto ditë, edhe 133-vjetori i Lidhjes së Prizrenit, një përpjekje dëshpëruese dhe fisnike e bajraktarëve të atëhershëm shqiptarë për të ruajtur tërësinë territoriale të viseve të banuara me shqiptarë. Si milet patetik dhe në faza të caktuara tepër dembel shqiptarëve nuk u pëlqen ta thonë - e lëre më ta dëgjojnë! - të vërtetën e plotë. Një ndër këto të vërteta është se Lidhja e Prizrenit në mungesë të vizionit shtetndërtues nuk e kontestoi përkatësinë e trojeve shqiptare në kuadër të Perandorisë Osmane, prandaj kërkoi vetëm autonomi nën “babën Sulltan”. Këto fakte nuk janë shpikje e dashakeqësve, por gjenden në çdo libër të historianëve seriozë të Ballkanit, sidomos atyre nga hapësira mendore gjermane. – Më 25 qershor do të shënohet një përvjetor tjetër: 20-vjetori i shkatërrimit të Jugosllavisë. Më 25 qershor 1991, dy republikat më të pasura jugosllave, Kroacia dhe Sllovenia, shpallën pavarësinë në përpjekje për t’i ikur dominimit serbomadh. Kështu nisi faza finale e shpërbërjes së Jugosllavisë, një proces i përgjakshëm që u përmbyll me pavarësimin e Kosovës më 17 shkurt 2008.

4 maj 1980

Kur filloi shkatërrimi i Jugosllavisë? Shumë data mund të përmenden, por 4 maji i vitit 1980 mund të jetë dëshmia e kryehershme, kur vendi shumëkombësh mori tatëpjetën. Atë ditë u ndërpre ndeshja e futbollit mes Hajdukut dhe Cërvena Zvezdës dhe folësi i stadiumit në Split bëri të ditur se në Lubjanë kishte vdekur “shoku Tito”. Mediat filluan menjëherë të emetojnë dhe botojnë hagiografi për “birin më të shtrenjtë të kombeve dhe kombësive tona”, në Prishtinë e gjetiu në Jugosllavi poetë provincialë rrokën penën dhe shkruan ca vargje patetike. Thuhet se një vjershëtar kosovar kishte shkruar se për vdekjen e Titos kishin vajtuar edhe makinat e shtypshkronjës së Rilindjes. Në stacionin e trenit në Zagreb si kurrë më parë dolën mijëra njerëz për t’i dhënë lamtumirën Titos, kufoma e të cilit vazhdonte rrugëtimin me Trenin e Kaltër drejt Beogradit. Në ceremoninë e varrimit morën pjesë 209 delegacione nga 128 kombe, mes tyre katër mbretër dhe gjashtë princër, 31 presidentë, 22 kryeministra shtetesh dhe 47 ministra të jashtëm. Një prani kaq masive nuk ishte vetëm dëshmi se çfarë reputacioni gëzonte shteti shumëkombësh në botë; kjo prani e dinjitarëve politikë nga gjithë bota ishte edhe njëlloj përkrahjeje për ekzistimin e mëtutjeshëm të Jugosllavisë. Që atëherë ekzistonte frika se ky shtet i madh që shtrihej nga Austria në Greqi mund të rrëshqiste në konflikte të përgjakshme. Indikacionet e katastrofës ishin të dukshme. Ekonomia ishte para kolapsit, nomenklatura komuniste ishte treguar tërësisht e paaftë për menaxhim të suksesshëm. Kriza e përhershme maskohej me kredi, por agonia nuk mund të luftohej kështu, me para të huazuara. Vetëm mes viteve 1976-1981, Jugosllavia kishte grumbulluar 85 për qind të të gjitha borxheve prej 21 miliardë dollarësh (më gjerësisht për këtë temë ka shkruar Harold Lydall, në librin e tij mbi teorinë dhe praktikën e socializmit jugosllav). Teknologjia e fabrikave jugosllave (me përjashtim të Sllovenisë) nuk mund të matej me standardet e prodhimtarisë perëndimore. Shembull i dështimit kolosal ishte përpjekja e fabrikës “Zastava” të Kragujevcit për të eksportuar veturën “Yugo-A” në Amerikë. Sa raporti televiziv është bërë për këtë temë në vitet ‘80, sa faqe gazetash janë mbushur. Gati krejt Jugosllavia jetonte me ëndrrën se “Yugo-A” ishte shpëtimi. Amerikanët nuk ishin aq të entuziazmuar me cilësinë e këtyre veturave, kështu që në vitin 1989 “Zastava” shiti vetëm 18 vetura përtej Oqeanit Atlantik. Në vitin 1984 numri i të papunësuarve kaloi kufirin prej një milion, hendeku mes republikave të pasura në veri dhe viseve të varfra në jug vazhdonte të thellohej, kështu sllovenët ishin nëntë herë më të pasur se shqiptarët. Politikani kroat Jure Biliq atëbotë kishte thënë se projekti jugosllav ishte “ndërtuar mbi iluzione dhe nganjëherë madje mbi fantazi”. – Nuk ishte vetëm dëshirë e shumë qytetarëve të Jugosllavisë që Tito të jetonte më gjatë, por edhe e Enver Hoxhës. Në një intervistë për revistën “Der Spiegel”, Nexhmije Hoxha në vitin 2004 ka deklaruar: “Kur Tito u sëmur për vdekje, Enveri më befasoi me një thënie: ‘Dëshiroj që ai të jetojë edhe disa vjet. Nuk mund ta marrësh me mend se ç’do të ndodhë tash në Jugosllavi’”.

Ringjallja nacionale dhe nacionaliste

Vdekja e Titos, keqësimi i gjendjes ekonomike, humbja e legjitimitetit e Lidhjes së Komunistëve për shkak të paaftësisë së shumë funksionarëve dhe menaxhimi i dobët i ndërmarrjeve shtetërore ndikuan që në sipërfaqe të shfaqen intelektualë dhe politikanë që përfaqësonin në radhë të parë interesa nacionale, shpesh nacionaliste. Në Serbi ceremonia e varrimit të ish-ministrit të Brendshëm, famëkeqit Aleksandër Rankoviq, në vitin 1983 u shndërrua në një demonstrim të heshtur nacionalist me pjesëmarrjen e mijëra njerëzve, përfshirë qarqet akademike. Ishin këto qarqe që më vonë do ta përshëndesnin ardhjen e Slobodan Milosheviqit në krye të Lidhjes së Komunistëve të Serbisë. Juristi Vojislav Sheshel kishte kërkuar shndërrimin e Jugosllavisë në një shtet me katër republika (Sllovenia, Kroacia, Serbia dhe Maqedonia) dhe ishte dënuar nga një gjykatë në Sarajevë. Në vitin 1981 në Zagreb ishte dënuar Franjo Tugjmani për shkak se ankohej se populli kroat po diskriminohej në Jugosllavi. Në Sarajevë, në vitin 1983 ishte dënuar një grup aktivistësh islamikë, të cilëve u printe Alija Izetbegoviq. Ata akuzoheshin se kërkonin “shtet islamik” dhe mbanin kontakte me regjimin në Iran. Për të qenë ironia më e madhe, në vitin 1986, shkrimtari serb Dobrica Qosiq kërkoi lirimin e Izetbegoviqit në emër të lirisë së shprehjes. Në vitin 1981, kriza do të ashpërsohej me shpërthimin e protestave të studentëve në Kosovë. Kërkesat e tyre ishin sociale (kushte më të mira në konvikte), politike (barazi në Jugosllavi dhe krijimin e një republike shqiptare në kuadër të këtij shteti) dhe ideologjike (klithje naive dhe lavdërime për regjimin e diktatorit shqiptar Enver Hoxha, i cili gjatë sundimit të tij e kishte shndërruar Shqipërinë në Gullag të Mesdheut). Studimet e fundit të historianit zviceran Oliver Jens Schmitt dhe të historianes gjermane Marie-Janine Calic tregojnë se demonstratat në Kosovë ishin nxitur edhe nga shërbimi sekret i Tiranës. Demonstratat ishin një rast i mirëseardhur për bllokun serb në Federatën e Jugosllavisë për të shpallur gjendjen e jashtëzakonshme në Kosovë dhe për të filluar një fushatë represioni. Që nga përfundimi i Luftës së Dytë Botërore, Kosova kishte përjetuar dy faza shumë të ndryshme. Faza e Rankoviqit (deri në vitin 1966) karakterizohet me dhunë policore, dëbime, burgosje. Faza e autonomisë njihet me rënien e nivelit të dhunës shtetërore dhe me zhvillim të hovshëm ekonomik, urbanizim (në vitin 1945 rreth 80 për qind e banorëve të Kosovës ishin bujq, ndërsa në fillim të viteve ‘80 kjo shifër kishte rënë në 36 për qind), me hapjen e shkollave dhe Universitetit të Prishtinës dhe përmirësimin e kujdesit shëndetësor. Përvoja e shqiptarëve në Jugosllavi s’është as tërësisht e bardhë, as tërësisht e zezë, por e përhimët. – E paaftë për të luftuar krizën udhëheqja komuniste serbe në bashkëveprim me qarqet nacionaliste e zbuloi Kosovën si hapësirë projektuese të dëshirave serbomëdha, si metaforë të dhembjes, kataklizmit, salikimit kishtar dhe shpëtimit hyjnor. Për këtë tregojnë jo vetëm ceremonitë me rastin e shënimit të 600-vjetorit të Betejës së Kosovës dhe procesionet me eshtrat e Car Llazarit, por edhe diskursi publik i intelektualëve serbë, që dominohej nga figurativizmi pothuaj apokaliptik. Pas publikimit të Memorandumit të Akademisë së Serbisë në shtator 1986, ku me retorikë vajtuese serbët stilizoheshin si komb viktimë, një ndër kulmet e ndezjes së emocioneve mbi bazën e thashethemeve ishte rasti i Gjorgje Martinoviqit, i cili ishte paraqitur në spital me një plagë, e cila, sipas tij, ishte pasojë e keqtrajtimit seksual.

Pamje nga viti 2011

Përveç arsyeve të përmendura ekonomike, politike dhe nacionaliste Jugosllavia dështoi edhe për shkak të mungesës së koherencës shtetërore, kundërthënieve të papërputhshme historike dhe ndalimit gati 40-vjeçar të debatit mbi Luftën e Dytë Botërore. Në shkolla njerëzit mësonin vetëm për luftën heroike të partizanëve kundër gjermanëve, italianëve dhe armiqve të popullit. Sistemi komunist arsimor fshihte të vërtetën tjetër se lufta kundër kuislingëve të vërtetë dhe të shpifur ishte luftë civile ndërjugosllave. Vetëm kjo heshtje shumëvjeçare mund të shpjegojë shpërthimin e debateve shpesh emocionale në vitet ‘80 mbi numrin e të vrarëve në kampin e Jasenovcit nga ustashët (kolaboracionistët kroatë), mbi krimet e çetnikëve në Bosnjë, mbi vrasjen e shqiptarëve në Tivar, internimet në Goli Otok. Sado i pashmangshëm që ishte dështimi i Jugosllavisë me siguri do të ishte mirë të mos kishte ndodhur kështu: me lumenj gjaku dhe gati 200 mijë viktima. Ku do të ishin sot “kombet e kombësitë” mes Jesenicës dhe Gjevgjelisë nëse shpërbërja e Jugosllavisë do të ishte bërë paqësisht? Me siguri në Bashkimin Evropian. Ndoshta komisar i BE-së për zgjerim do të ishte një politikan slloven, i cili nën presionin e Qeverisë së shtetit të Kosovës do të pengonte hyrjen e Rumanisë në BE. Në vend të kësaj perspektive shumica e popujve të rajonit zgjodhën rrugë të tjera dhe humbën shansin të divorcohen pa dhunë dhe të integrohen në Evropën e mirëqenies. 20 vjet luftëra e konflikte – sa të gjata për jetën e një njeriu! Dhe sa të ëmbla për përfituesit e llojllojshëm politikë anekënd Ballkanit.


robelli@bluewin.ch

[murik]

Nje pytje qe shpesh i shtroj vetes ... çfar mendimi kana pasur shqiptaret e Kosoves mbi Titon ?
Ju lutem pergjigje objektive ...

Pyesni Adem Demacin se ju tregon ai...