Pranverë e Vonuar

[Agim Doçi]

Ngarkova mbi kurriz një thes me psherëtima
dhe nisa udhëtimin në brigjet e vetmisë
kalova shkretëtirë...gëlltita vetëtima
i vetëm kisha mbetur, si peng i dashurisë...

[Agim Doçi]

me morri malli

[Poeti]

PRANVERË E VONUAR

Ulem nën hijen time
I mëshehur nga era
Ulem, përkulem, qaj
I strukur pres
Të më vij pranvera!

Por është dimër
Një dimër me acar
Unë kam ftohtësi
Në zemër
Dhe halle që s’maten
Me kandar!

Sikur nje luleborë
E nxjerr kokën jasht
Dhe kërkoj një rreze
Që të më ngroh
Era më fshikullon
Më ngrin, më ftoh!

Dhe sërish
Mbyllem në vehte
Mëshihem në thellësi
Askush nuk është me mua
Vetëm ti vetmi!