Jeta pa qëlim...

[Drita_Love]

Shpesh parashtrohet pyetja pse jetojmë. A jetojmë vetem për ti arritur disa qëllime? A jetojmë për të vdekur?

Disa njerëz besojnë që kur ti arrijmë të gjitha qëllimet në jetë atëhere vdesim.
Cfarë mendoni ju?
A mund të jetoj njeriu pa asnjë qëllim në jetë?
Apo mos është ashtu që jetojmë vetem deri sa kemi qëllime dhe ëndrra të cilat dojmë ti realizojmë?

[oiseau en vol]

Nuk e di Drite nese do te them ndonje gje per se mbari, por mendoj keshtu :

Per mua, mund te kete nje jete pa kuptim, por jo nje jete pa qellim. Nje jete pa qellim nuk do te quhej jete, mendoj une. Mund t'i vinim nje emer tjeter, vegjetim per shembull. Por qellimi nuk eshte i parashkruar ndaj nesh. Askush nuk lind me qellime te paracaktuara.

Sigurisht qe jetojme per te vdekur. Vdekja udheton me ne ne çdo çast te jetes sone, ajo eshte e ngulur thelle ne çdo damar te trupit tone. Madje eshte vdekja ajo e cila na sjell ne vete dhe na thote : "Ej zoteri, mos harro qe po te pres, bej ç'ke per te bere, dhe ikim pastaj". Dashuria per shembull, eshte ajo qe e lufton me se miri vdekjen. Kur jemi te dashuruar, permasa e kohes tejzgjatet ne pafundesi. A nuk i themi se dashures : "te dua perjetesisht", "dashuria ime eshte e pakufishme", "te dua ne jete te jeteve" ? E ku do te ishte qellimi i nje jete te arrire ? Per mua do te ishte jetesa ne syte e asaj qe duam. Nuk e di si tingellon kjo, por kam deshire ta mendoj kete.

A vdes njeriu kur ai i ka plotesuar te gjitha qellimet ? Nuk e di, por mendoj se qellimet e njeriut nuk perfundojne kurre. Nje njeri qe ka hequr dore per te jetuar, dmth qe i eshte nenshtruar fatit, sigurisht qe ai nuk ka qellime, por ama ai as dhe nuk jeton. Eshte i gjalle por nuk jeton. Eshte gjallese por jo njeri.

Mungesa e qellimeve, e pikesynimeve e nxjerrin njeriun krejt lakuriq perpara kotesise se tij, ndersa te paturit e qellimeve vetem sa e fsheh dhe e maskon kete kotesi.

Mendoj qe per qe njeriu te mos ndjehej bosh dhe kot do te duhej qe çdo njeri te fshihte kotesine e njeriut qe ai do, kotesi kjo e pare vetem nga kendveshtrimi i ketij te fundit. Njeriu qe une dua eshte njeriu me i plote ne kete bote, njeriu me i pazevendesueshem, por po ky njeri, i pare nga vetja e tij perbrenda vetes, rezulton krejt kot. Prandaj, eshte detyra ime qe une t'ia lehtesoj kete barre, ashtu siç ai kujdeset te me largoje prej sysh kotesine time perbrenda vetes. Dhe kete e realizon dashuria, mendoj une. Koha tretet, zhduket, asgjesohet. Ne dashuri jetohet jashte-kohes. A eshte dashuria Zoti ? Qe te dy jashte kohes ? Nuk e di.

Kaq Drita, te pershendes

[Prototype]

Shpesh parashtrohet pyetja pse jetojmë. A jetojmë vetem për ti arritur disa qëllime? A jetojmë për të vdekur?

Disa njerëz besojnë që kur ti arrijmë të gjitha qëllimet në jetë atëhere vdesim.
Cfarë mendoni ju?
A mund të jetoj njeriu pa asnjë qëllim në jetë?
Apo mos është ashtu që jetojmë vetem deri sa kemi qëllime dhe ëndrra të cilat dojmë ti realizojmë?

Sepse pa qellime nuk ka arritje ... ose ecje perpara , zhvillim etj etjj

[citizen insane]

njerezit si bashkesi jane force levizese.

individualisht jane te paqellimte.


po e le me mire se po me duket vetja si komunist.

[Drita_Love]

Nuk e di Drite nese do te them ndonje gje per se mbari, por mendoj keshtu :

Per mua, mund te kete nje jete pa kuptim, por jo nje jete pa qellim. Nje jete pa qellim nuk do te quhej jete, mendoj une. Mund t'i vinim nje emer tjeter, vegjetim per shembull. Por qellimi nuk eshte i parashkruar ndaj nesh. Askush nuk lind me qellime te paracaktuara.

Sigurisht qe jetojme per te vdekur. Vdekja udheton me ne ne çdo çast te jetes sone, ajo eshte e ngulur thelle ne çdo damar te trupit tone. Madje eshte vdekja ajo e cila na sjell ne vete dhe na thote : "Ej zoteri, mos harro qe po te pres, bej ç'ke per te bere, dhe ikim pastaj". Dashuria per shembull, eshte ajo qe e lufton me se miri vdekjen. Kur jemi te dashuruar, permasa e kohes tejzgjatet ne pafundesi. A nuk i themi se dashures : "te dua perjetesisht", "dashuria ime eshte e pakufishme", "te dua ne jete te jeteve" ? E ku do te ishte qellimi i nje jete te arrire ? Per mua do te ishte jetesa ne syte e asaj qe duam. Nuk e di si tingellon kjo, por kam deshire ta mendoj kete.

A vdes njeriu kur ai i ka plotesuar te gjitha qellimet ? Nuk e di, por mendoj se qellimet e njeriut nuk perfundojne kurre. Nje njeri qe ka hequr dore per te jetuar, dmth qe i eshte nenshtruar fatit, sigurisht qe ai nuk ka qellime, por ama ai as dhe nuk jeton. Eshte i gjalle por nuk jeton. Eshte gjallese por jo njeri.

Mungesa e qellimeve, e pikesynimeve e nxjerrin njeriun krejt lakuriq perpara kotesise se tij, ndersa te paturit e qellimeve vetem sa e fsheh dhe e maskon kete kotesi.

Mendoj qe per qe njeriu te mos ndjehej bosh dhe kot do te duhej qe çdo njeri te fshihte kotesine e njeriut qe ai do, kotesi kjo e pare vetem nga kendveshtrimi i ketij te fundit. Njeriu qe une dua eshte njeriu me i plote ne kete bote, njeriu me i pazevendesueshem, por po ky njeri, i pare nga vetja e tij perbrenda vetes, rezulton krejt kot. Prandaj, eshte detyra ime qe une t'ia lehtesoj kete barre, ashtu siç ai kujdeset te me largoje prej sysh kotesine time perbrenda vetes. Dhe kete e realizon dashuria, mendoj une. Koha tretet, zhduket, asgjesohet. Ne dashuri jetohet jashte-kohes. A eshte dashuria Zoti ? Qe te dy jashte kohes ? Nuk e di.

Kaq Drita, te pershendes

Pra Oiseau en Vol, mendoj që e ke gjetur atë vend nga ke arthur, atë vend nga i cili të gjithë e kemi prejardhjen: "Dashuria e përhershme". Dhe sic e shof unë, je i bindur që ne reflektohemi në sytë e njëri tjetrit, që jemi një qenie e mvarur nga njëri-tjetri.

Pra sa i përket pyetjes " a ka jetë pa qëllim" vijmë deri te përfundimi që faktikisht nuk ka. Kur ta realizojmë një qëllim, kriojmë një qëllim tjeter, ndoshta vetem për të jetuar ose përjetuar, për të pasur dicka të realizojmë sot, neser, më vonë. Vetem kështu ndihemi të gjallë. Por cfarë ndodh me dashurinë të cilen e përmende ti, për cilien diskutuam dhe rreth "Origjinal dhe Kopje"? Ky është një qëllim i cili kurrë nuk mer fund, një qëllim konstant dhe i vetmi realitet i qenies njerëzore. Sic e kam shkruajtur dhe në "Origjinal dhe Kopje" (por nuk kisha vend ta publikoj këtu tërë shkrimin) njerëzimit i duhet një qëllim i cili e zëvendson cdo qëllim tjeter, një qëllim i cili kurrë nuk përfundon dhe eshtë i përhershëm dhe ata (sikur dhe ti) të cilët e kan gjetur këtë e kanë kuptuar qëllimin më të madh dhe përfundimtarë të jetes...

[Drita_Love]

njerezit si bashkesi jane force levizese.

individualisht jane te paqellimte.


po e le me mire se po me duket vetja si komunist.

Kuresesi nuk dukesh si komunist, nqs. e zhvillon temen dhe spjegon si mendove. Jamë në takord që njerëzit si bashkësi janë forcë, por a je i sgurt që individualisht jemi të paqëllimtë?

Tani dalim nga tema por s´ka gjë sepse e kemi dhe një problem tjeter: Kush e formon kënd, individi baskësinë ose bashkësia individin?