Prej erresires ne drite!

[INDRITI]

NËNË, KAM VENDOSUR, DUA TA BESOJ ALL-LLAHUN

Gratë e Perëndimit janë duke pranuar Islamin në numër gjithnjë e më të madh. Kay Jardine zbulon se përse ato dëshirojnë të bëhen muslimane.

Ashpërsia, depresioni dhe pagjumësia ishin ato që Kimberli Mekgrindëlit ia bënë vitet e adoleshencës veçanërisht të vështira. Ngacmimet nga shokët e klasës për peshën dhe dukjen e saj, bënë që studentja 19 vjeçare të ketë ndjenjën se vërtetë nuk takon aty, dhe gjithmonë të kërkon diç që do ta bëjë të ndihet e lumtur, që do t’ia krijojë ndjenjën se i përket atij rrethi.
McCrindle, e cila rrjedhte nga një familje ateiste, nuk ishte ndeshur me religjionin përderisa nuk filloi studimet religjioze në shkollën e lartë në Penicuik, atëherë kur interesimi i saj i ri e nxiti atë që të fillojë të shkojë në kishën lokale gjatë meshave të së dielës. Por paqen dhe lumturinë që kërkonte nuk e gjeti aty, përderisa nuk filloi të vijojë kolegjin në Edinburg, ku u takua me disa muslimanë dhe e zbuloi Islamin.
“Isha duke kërkuar paqen”, tha ajo. “Kam pasur një të kaluar të vështirë. Vitet e mia të adoleshencës nuk kanë qenë aq të mira: isha e keqtrajtuar në shkollë, njerëzit më quanin “trashalluke dhe e shëmtuar”, kurse unë kërkoja diç që do të më bënte të lumtur. U mundova të shkoj në kishë njëherë në javë, por nuk dëshiroja që ta klasifikoj veten si krishtere; unë isha vetëm e interesuar rreth kishës dhe fesë. Por ajo nuk ishte për mua, nuk e ndjeja se i takoj atij vendi.
Kur të shkosh në xhami, e ndjen veten shumë të qetë. Lutja pesë herë në ditë është vërtetë përmbledhëse. Ajo i jep qëllim jetës tënde. Kur’ani është si udhërrëfyes për t’ju ndihmuar juve: kur e lexoni atë, ai ju bën që të ndjeheheni më mirë”.
McCrindle u bë muslimane para tre viteve dhe tani është e njohur me mbiemrin e burrit të saj, Tasnim Salih. Ajo është njëra prej grave britaneze që janë duke pranuar Islamin në numër gjithnjë e më të madh kohëve të fundit, e për të cilin mendohet se është religjioni me rritje më të shpejtë në botë. Edhe pse tani për tani asnjë personalitet zyrtar nuk flet rreth kësaj, nuk ka dyshim se numri i atyre që janë duke konvertuar në Islam është në ngritje dhe se shumica e tyre janë gra, konstatim ky i Nicole Bourque, pedagoge universitare në lëminë e antropologjisë sociale në Universitetin e Glazgovit dhe eksperte rreth çështjes së konvertimit në Islam në Britani.
“Këtu njerëzit me të madhe konvertojnë në Fenë Islame”, thotë ajo. “Mund të vlerësoj se vetëm në qytetin e Glazgovit janë rreth 200 njerëz që kanë pranuar Islamin, por ky është vetëm një vlerësim i shpejtë. Të dhënat është vështirë të sigurohen”. Vlerësimet tjera flasin për rreth 500 personalitete nga Glazgovi që kanë përqafuar Islamin.
Tërheqja dhe joshja që ju bën Islami grave të lira të Perëndimit është vështirë e kuptueshme për shumë njerëz, edhe atë kryesisht për shkak të botëkuptimit të përhapur në Perëndim se Islami e trajton gruan në mënyrë të keqe. Një film dokumentar që është në disponim, Nënë, unë jam bërë muslimane, i kushtohet kësaj çështje duke biseduar me gratë e konvertuara në Islam në Sheffield rreth eksperiencës së tyre. Në një parapremierë në Glazgov, e pyeta një grup të konvertuarave në Islam nga Glazgovi dhe Edinburgu se çka i shtyri ato që të ndryshojnë çdo aspekt të jetës së tyre, përfshirë këtu edhe emrat e tyre, për t’u bërë muslimane.
Për 27 vjeçaren Bahiya Malik, ose Lucy Norris për prindërit e saj, është vështirë që të sqarohet kjo. Bahiya, e cila jeton në Edinburg, motra e saj binjake, Viktoria, dhe vëllau i saj, Mathew, u rritën në frymën praktikuese krishtere në një ambient rural në West Midlands, ku ata vizitonin shkollën e së Dielës në kishën e vogël në fund të rrugës së tyre. Ashtu si edhe rriteshin, ata tre ndërprenë shkuarjen në kishë dhe para shtatë viteve, në moshën 20 vjeçare, të dyjat, Bahiya dhe motra e saj, pranuan Islamin - gjashtë muaj pasi që këtë e kishte bërë vëllau i tyre.
“Ndoshta gjatë tërë viteve të adoleshencës nuk kemi qenë aq të lumtur. Me të vërtetë nuk di të them se cila ishte arsyeja. Nuk di nëse kishim ndjenjën se diç na mungonte apo se nuk i përkisnim krishterizmit. Ne ishim pak të turpshëm dhe nuk ishim nga ata që dilnin në mbrëmje”, thotë ajo. Në atë kohë, Bahiya kishte gati dy vjet që vijonte një kurs për media dhe televizion në Edinburg, por aty ndihej e pafrymëzuar. Pas gati 6 muajve të mësimit për Islamin, ajo e kishte kuptuar se të jetuarit e jetës së saj në përputhje me rregullat e Islamit ishte ajo që do ta bënte atë të lumtur dhe, gjatë një vizite emocionale që i bëri xhamisë në Londër, ajo deklaroi dëshminë e besimit islam - shehadetin.
“Mendoj se kjo është diçka që ju e ndjeni në zemrën tuaj, diç që ju tërheq”, thotë ajo. “Vërtetë ju nuk mund ta sqaroni atë me fjalë. Kjo është sikur të flet zemra juaj, diçka që ndjeni në brendësi tuajën dhe që e dini se është për ju. All-llahu e ka zgjedhur këtë për ju, dhe kjo është jashtë fuqisë suaj”.
Gratë që e pranojnë Islamin janë të vetëdijshme për mendimin e përhapur perëndimor se ato janë të shtypura dhe të diskriminuara, por insistojnë të sqarojnë se ky përshkrim është i gabuar. Për shumë prej tyre ky është një udhëtim shpirtëror, i cili, larg nga të shtypurit e tyre, e përmirëson gjendjen e tyre shoqërore dhe u jep të drejta të reja.
“Ju vërtetë ndjeheni sikur të keni një përkujdesje më të madhe”, thotë Tasnim. “Si grua muslimane, burrat muslimanë vërtetë ju respektojnë; ata do të bëjnë gjithçka për ju. Juve ju kushtohet vëmendje e madhe dhe jeni të mbrojtura”. Bahiya thotë: “Unë e kam ndier këtë pasi kam vënë mbulesën islame - hixhabin. Sepse kur ju mbuloni trupin tuaj, ju nuk dukeni sikur simbol i seksit dhe njerëzit nuk do të mund t’ju gjykojnë juve për pamjen tuaj të jashtme, por do të duhet t’ju gjykojnë si qenie njerëzore. Dhe kjo duket plotësisht e lirë”.
Si një veprim modest, shumë prej grave muslimane nuk vënë makijazh kur dalin jashtë shtëpisë, dhe kjo zakonisht mbetet vetëm pjesë e jetës së tyre të vjetër të cilën femrat e sapo konvertuara në Islam janë të kënaqura ta largojnë, si rezultat i ndjenjës së lirisë që vie nga të kuptuarit se dukja e tyre e jashtme nuk është edhe aq me rëndësi. Ata refuzojnë të ekspozojnë veten ashtu sikur që e kanë bërë këtë para se të bëheshin muslimane.
Hafsa Hashmi, e cila jeton në Glazgov, ka pranuar Islamin para 24 viteve dhe tani ajo as që mund ta paramendon jetën e vet jashtë Islamit. Tani në Islam, ajo thotë: “Qëllimi i juaj nuk është për këtë jetë, qëllimi juaj është për jetën pas vdekjes. Disa njerëzve kjo iu tingëllon shumë tmerrshëm: ata nuk guxojnë të mendojnë për vdekjen, por në Islam besimi në jetën pas vdekjes është një nga karakteristikat kryesore të tij, ngase e dini se nëse jeni duke bërë atë që duhet, juve ju pret një jetë më e mirë. Andaj, përse pra të shkohet verbërisht pas gjërave materiale?”
Përqafimi i Islamit zakonisht nënkupton ndryshim komplet i mënyrës së jetës për ata që zhyten në të, duke u nisur që nga ushqimi, zgjedhja e emrit musliman, rregullimi i orarit ditor brenda pesë kohëve të namazeve etj. Në vendin e punës, muslimanët bëjnë marrëveshje me punëdhënësit e tyre për të pasur një dhomë ku ata do të munden në qetësi dhe rehati të falen. Kudo që janë ata në botë, fytyrat e muslimanëve janë të kthyera në drejtim të Qabes së shenjtë në Mekë.
Për gratë që pranojnë Islamin, përvoja përfshin edhe ndryshimin e tërësishëm në pamjen e jashtme. Rregullat e Islamit parashikojnë që gruaja të vishet në mënyrë modeste. Mbulesa islame, hixhabi, është një çështje e posaçme dhe mund të paraqet një element kyq dhe jo aq të lehtë për muslimanen e re për ta praktikuar. Dr. Bourque mendon se kjo është kështu sepse mbulesa është shenjë e qartë e besimit. Tasnimi e kishte vënë mbulesën menjëherë, edhe pse ajo në fillim kishte ndjerë një frikë nga veshja e tillë në vend publik, sepse disi ishte ndier sikur njerëzit janë duke shikuar vetëm atë. Në fillim ajo ishte e detyruar që ta heqë mbulesën kur dilte në vende publike, për shkak të komenteve të ndryshme që i ishin drejtuar asaj.
“Njerëzit do të bërtisnin: ‘Kthehuni prapë në shtetin tuaj’. Njëherë një njeri madje edhe më pështyri në fytyrë kur isha duke qëndruar në stacionin e autobusit pranë kolegjit tim”, thotë ajo.
Tani ajo e mban të veshur atë tërë kohën dhe thotë: “Njerëzit nuk më thonë asgjë dhe tani ndjej më shumë besim në vetvete”. Bahija ishte e lumtur sa i përket veshjes së mbulesës islame që nga fillimi, por për prindërit e saj kjo ishte pak e vështirë. Ajo thotë se motra e saj, vëllau dhe ajo ishin me fat, pasi që prindërit e tyre ishin “mjaft të mirë dhe të kuptueshëm” rreth çështjes së pranimit të tyre të Islamit. Për të konvertuarit tjerë, megjithatë, familjet nuk ishin zakonisht aq tolerante, sepse ato dinin shumë pak nga religjioni dhe nuk kishin dëshirë që fëmijët e tyre ta ndjekin atë.
Për Tasnimin, çasti kur ajo u kishte treguar prindërve të vet, të cilët janë ateistë, ishte një moment i vështirë. “Ata menduan në fillim se kjo ishte vetëm një fazë nëpër të cilën jam duke kaluar, por ata kuptuan se e kisha seriozisht kur e vura shaminë në kokë. Ata m’u hidhëruan kur iu fillova të flas mbi martesën time. Nuk ishin shumë të kënaqur me faktin se unë kisha njoftuar një djalë më të moshuar se unë, i cili ishte musliman dhe me kombësi tjetër”. Përderisa Tasnimi dhe nëna e saj ende janë të afërta dhe kanë lidhje të mira, ato mundohen që të mos flasin shumë për besimin e saj. Ajo dhe babai i saj nuk flasin më.
Për Hafsën, momenti kur ajo iu tregoi prindërve të saj, para 24 viteve, nuk kishte ndonjë vështirësi të veçantë, sepse pranimi i Islamit në atë kohë ishte një ngjarje e zakonshme. Reagimi i prindërve të saj ishte plotësisht i kundërt. “Mendoj se nëna ime kishte ndjenjën se unë bëhesha muslimane për shkak të bashkëshortit tim, por kjo nuk ishte e vërtetë, sepse unë isha njoftuar me Islamin rreth katër vite më parë, edhe pse nuk isha konvertuar përderisa nuk u martova. Në të vërtetë, ajo disi nuk mundeshte që ta përballojë atë. Kur u martuam, nëna ime më tha: ‘Nëse ti je e lumtur, edhe unë do të jem e lumtur’, por me sa duket nuk ishte ashtu. Babai im poashtu e pat thënë të njëjtën fjalë, por dallimi mes tyre ishte që ai vërtetë e kishte menduar atë”.
Tasnimi është e martuar me Sabirin, i cili është sudanez, për plotë dy vite, dhe thotë se asnjëherë nuk ka qenë më e lumtur se tani. “Jam njoftuar me burrin tim në fakultet dhe më dukej se është një vendim i drejtë martesa me të. Unë ia mësoja atij gjuhën angleze, kurse ai më fliste për Islamin, dhe në këtë mënyrë ne u dashuruam”, thotë ajo.
Burri i Bahisë, Sherafedini, është gjithashtu person që ka pranuar Islamin, dhe i cili më parë kishte emrin Kameron. Ata kanë dy fëmijë, njërin katërvjeçar dhe tjetrin dyvjeçar.
Për Tasnimin, Bahinë dhe Hafsën jeta rrotullohet rreth pesë kohëve të namazit, ata nuk përdorin disa lloje të ushqimeve dhe nuk konsumojnë alkool. Ato thonë se nuk ju mungon asgjë nga jeta e tyre që kishin para se të pranojnë Islamin. “Islami është i mjaftueshëm për mua. Juve nuk ju nevojitet asgjë tjetër kur ta keni gjetur Islamin”, thotë Bahiya.
Të bërit muslimane e kishte pajisur Tasnimin me lumturinë dhe përkatësinë që ajo kishte kërkuar. “Është një ndryshim komplet në qëndrimin dhe sjelljen tuaj, në mënyrën e të menduarit tuaj”, thotë ajo. “Tani kam më shumë vetbesim, jam më e lumtur dhe më e kënaqur. E kam arritur përfundimin që kam kërkuar”.

Kay Jardine

[~Geri~]

Një batalion koreano-jugor, i përbërë nga 37 ushtarë, bashkë me komandatin e tyre konvertohen në islam

Komandanti i këtij batalioni, Leitant / Son Jin-gu, i pyetur se si ndodhi që të gjithë, masivikishtë, u konvertuan në islam, u përgjigjë: "Realitet vërtetë i papritur. Të gjithë përnjëherë u konvertuam. Unë kam menduar se do të isha i vetmi qe do ta pranoja islamin nga batalioni im, por ndodhi e kundërta. Disa nga ushtarët e mi biles kishnin qenë edhe më të entuziazmuar se unë për të hyrë në Islam".
Mes tjerash Komandanti koreano-jugorë Son Jin-gu, tha: "Shumë prej tyre simpatinë ndaj islamit e kishnin ushqyer mëherët, mirëpo asnjë s'ka patur rast, pse jo edhe guxim që ta shpreh atë".

I pyetur se, çfarë i shtyri ta pranonin islamin, përgjigja ishte e shkurtër dhe e qartë: "Sepse islami ishte më shumë human dhe paqësore se çdo religjion tjetër."




Komandanti i Batalionit, Leitant / Son Jin-gu, duke deklaruar Shehadetin:







Pas konvertimit të tyre në Islam, duke u falur:






burimi:

http://english.chosun.com/w21data/ht...405280041.html











Ahead of Iraq Deployment, 37 Korean Troops Convert to Islam

"I became a Muslim because I felt Islam was more humanistic and peaceful than other religions. And if you can religiously connect with the locals, I think it could be a big help in carrying out our peace reconstruction mission." So said on Friday those Korean soldiers who converted to Islam ahead of their late July deployment to the Kurdish city of Irbil in northern Iraq.
At noon Friday, 37 members of the Iraq-bound "Zaitun Unit," including Lieutenant Son Hyeon-ju of the Special Forces 11th Brigade, made their way to a mosque in Hannam-dong, Seoul and held a conversion ceremony.


The soldiers, who cleansed their entire bodies in accordance with Islamic tradition, made their conversion during the Friday group prayers at the mosque, with the assistance of the "imam," or prayer leader.

With the exception of the imam, all the Muslims and the Korean soldiers stood in a straight line to symbolize how all are equal before God and took a profession on faith.

They had memorized the Arabic confession, " Ashadu an La ilaha il Allah, Muhammad-ur-Rasool-Allah," which means, "I testify that there is no god but God (Arabic: Allah), and Muhammad is the Messenger of God."

Moreover, as the faithful face the "Kaaba," the Islamic holy place in Mecca, Saudi Arabia, all Muslims confirm that they are brothers.

For those Korean soldiers who entered the Islamic faith, recent chances provided by the Zaitun Unit to come into contact with Islam proved decisive.

Taking into consideration the fact that most of the inhabitants of Irbil are Muslims, the unit sent its unreligious members to the Hannam-dong mosque so that they could come to understand Islam. Some of those who participated in the program were entranced by Islam and decided to convert.

A unit official said the soldiers were inspired by how important religious homogeneity was considered in the Muslim World; if you share religion, you are treated not as a foreigner, but as a local, and Muslims do not attack Muslim women even in war.

Zaitun Unit Corporal Paek Seong-uk (22) of the Army's 11th Division said, "I majored in Arabic in college and upon coming across the Quran, I had much interest in Islam, and I made up my mind to become a Muslim during this religious experience period [provided by the Zaitun Unit]."

He expressed his aspirations. "If we are sent to Iraq, I want to participate in religious ceremonies with the locals so that they can feel brotherly love and convince them that the Korean troops are not an army of occupation but a force deployed to provide humanitarian support."

(englishnews@chosun.com )

[BrownWay]

Pamje rencethese!
Allahu Ekber

Shperndares i drites se islamit, eshte Ai qe krijoi edhe erresiren. Sadoqe, armiqte e islamit te bejne perpjekje per ta shuar driten, aq me shume bien ne erresire.

Lutemi edhe per te tjeret, te cilet islamin e shohin armike, te mos hezitojne e te lexojne pak per islamin, se do te gjejne dicka qe gjithnje e kane kerkuar e kane pasur nevoje, e qe emrin s'ja kane ditur.


Wesselamu Alejkum, wr.wb.

[fioreal]

Allahu ua shperblefte per keto lajme te bukura qe jepni.
Tani prisni kur te thone qe i kane detyruar terroristet te pranojne Islamin...ahahahaha
S.A

[AIR_MJ]

selam alejkum we rahmetullah
Me te vertete pamje madheshtore, Allahu Ekber.
Allahu e shperblefte vllaun per postimin, ndersa besimtaret e ri korean i forcofte zemrat e tyre dhe ju shtofte dashurine per Islamin.

AIR_MJ

[~Geri~]

Intervistë me gazetaren Ridley


Yvonne Ridley, gazetare e dikurshme e gazetës Sunday Express, e cila ishte kapur nga Talibanët në Afganistan dhe më vonë është bërë muslimane, ka dhënë një intervistë ekskluzive për Arab News në Jeddah. Ajo ka thënë se përvoja e mbajtjes së saj në Afganistan ia ka larguar mbulesën e fanatizmit dhe paragjykimeve që ajo i ka pasur ndaj Islamit.

Ridley, e cila ka pëshkruar Haxhxhin e sivjetëm për Islam Channel, është përgjigjur në pyetje të ndryshme si dhe në pyetje rreth librave të saj, “In the hands of the Taleban” (Në duart e Talibanëve) dhe “Ticket to Paradise” (Bileta për në Xhennet)


Pyetje: A mendon se do të bëheshe muslimane nëse nuk ishe kapur nga Talibanët?


Përgjigje: Dyshoj. Mendoj se do të vazhdoja të raportoj nga Lindja e Mesme pa e kuptuar Islamin tërësisht, siç bëjnë shumica e gazetarëve. Kjo është keq, pasi Islami është më shumë mënyrë e jetës se sa religjion. Prandaj gazetarët duhet të përpiqen shumë që të kuptojnë Islamin. Nëse nuk do të kisha përvojën e kapjes, me siguri se do të mbetesha krishtere. Shpesh kam thënë se më parë kam mbajtur mbulesë - një mbulesë të fanatizmit dhe paragjykimeve ndaj Islamit, dhe me siguri se edhe më tej do ta mbaja atë nëse nuk do të kaloja nëpër përvojën e kapjes.


Pyetje: اka mendon për mënyrën se si kanë shkruar mediat Perëndimore për përvojën tënde?


Përgjigje: Mediat Perëndimore nuk kanë ide (janë të humbur) në mënyrën e sqarimit të kthimit tim në Islam. Shumica e kritikëve e përmendin Sindromin e Stockholmit* dhe thonë se ky është një rast klasik i atij sindromi. Por realiteti është se unë nuk jam lidhur me kapësit e mi. Unë isha e dhunshme ndaj tyre, pështyeja në ta dhe i shaja ata. Njerëzit e vëtem me të cilët u lidha ishin gjashtë fundamentalistët krishterë me të cilët isha e mbyllur në burgun e Kabulit.


Pyetje: Ke folur me zero-tolerancë rreth qëndrimeve kundër-Islame. اka mund thuash për këtë?


Përgjigje: Duhet të ketë zero-tolerancë për njerëzit që janë islamofobë të zhurmshëm. Nëse dikush i ofendon muslimanët vetëm për shkak se ata janë muslimanë, ata mënjëherë duhet të paraqiten tek autoritetet. Për fat të keq, shumica e muslimanëve në Evropë janë të gatshëm të kalojnë dhe të lëshojnë pe për shkak se nuk dëshirojnë ta bëjnë të madhe. Mirëpo, ata vërtetë duhet ta bëjnë të madhe, sepse, mendoj se njerëzit do të shokohen nga ekzistimi i islamofobisë aq të madhe.

Vazhdimisht dëgjojmë për rritje të anti-semitizmit, mirëpo një studim i zhvilluar paradokohe nga Komisioni Islam për të Drejtat e Njeriut tregon se 80 për qind e muslimanëve në Britani hasin në përvoja të islamofobisë. Të kthyerit në Islam janë të nënshtruar më shumë islamofobisë dhe këtë problem autoritetet do ta trajtojnë seriozisht vetëm nëse i paraqesim këto raste. Duhet të përgatitemi mirë për t’u marrë me kritikët dhe duhet t’ua kthejmë atyre edhe logjikisht edhe sistematikisht.


Pyetje: Je duke përgatitur një film të bazuar në librin “Në duart e Talibanëve”? اfarë porosie dëshiron të japish?


Përgjigje: Një regjisor i Hollywoodit ka shprehur interesim për të bërë një film në lidhje më ketë. Kisha biseda me të, dhe shumë shpejt u bë e qartë se filmi do të jetë një trillim i plotë dhe do të djallëzonte talibanët. Nuk jam përkrahëse e talibanëve por nuk dëshiroj t’i shoh ata të djallëzuar dhe të keqkuptuar.


Pyetje: Ku qëndron projekti tani për tani?


Përgjigje: Edhe më tej bisedojmë rreth tij, mirëpo përderisa nuk shoh të fillojnë të nënshkruhen kontratat, nuk do ta marr shumë seriozisht. Do të doja të bëhet një pasqyrim i drejtë i ngjarjeve si dhe një përshkrim i drejtë i trajtimit tim, që as për së afërmi nuk ka qenë si trajtimet në Abu Ghraib ose Guantanamo. Ta them drejt: Hollywoodi nuk do të bëjë një përshkrim shëndritës të kapjes sime. Ata do ta kidnaponin tregimin dhe do ta shndërronin në një pakuptimësi.


Pyetje: E libri tjetër, “Bileta për në Xhennet”?


Përgjigje: Libri tjetër është një melodramë e imagjinuar. Bazohet në ngjarjet e 11 shtatorit dhe ka personazhe të imagjinuar. Ngjarja fillon në New York dhe e çon lexuesin në një udhëtim nëpër Londër dhe Lindje të Mesme me një qëndrim të kërkimit të shpirtit në gjith çështjen e operacioneve të dëshmorëve. Në faqen e parë gjendet një luftëtar i Hamasit, ndërsa libri i dedikohet banorëve të Xheninit dhe dëshmorëve të tyre. Libri është refuzuar në Izrael. Unë shpesh bëj apel për refuzim të prodhimeve izraelite, e tani ata si duket janë duke ma kthyer.


Pyetje: A mendon se Afganistani tani është më mirë se sa ishte?


Përgjigje: Amerika është dëshmuar se nuk është ndërtuese e shteteve. Shikoni Afganistanin. Tani Afganistani është i përçarë, i paligjshëm dhe i pasigurtë. Madje edhe vitin e kaluar në kryeqytet kishte kidnapime dhe sulme nga rezistenca. Hamid Karzai nuk mund t’ju besojë as njerëzve të vet për ta mbrojtur atë. Ai duhet të ketë truproje amerikanë. Mund të ketë pak shpresa në kryeqytet, mirëpo pjesa tjetër e vendit është tollovi. Kam qenë katër-pesë herë atje, dhe çdoherë kur shkoj, njerëzit më thuan se ata vuajnë për sigurinë që e kanë pasur në kohën e talibanëve. Kur isha herën e dytë, qelitë e burgut ku isha e mbajtur unë në Kabul, tani ishin të mbushura me vajza të reja të moshave 12-16 vjeçare, krimi i vetëm i të cilavë ishte se ato kanë ikur nga shtëpitë për shkak se nuk kanë dashur të jenë gratë e dyta ose të treta të burrave dy herë më të vjetër se ato. Tregimi i vetëm i suksesshëm atje, janë fushat e opiumit që kanë bërë Afganistanin prodhuesin më të madh të opiumit në botë. Në rrugët e Perëndimit, kjo shndërrohet në heroin. Industria pornografike është duke lulëzuar – pornografi që zakonisht pritet të shitet nga nën-tavolina, ndërsa në Jalalabad dhe Kabul është shfaqur haptaz. Amerikanët u kanë dhënë një liri afganëve që është në formë të seksit, drogës dhe ‘rock and rollit’.


Pyetje: Si mendon se do të përfundojnë ngjarjet që filluan pas 11 shtatorit? Ose a mendon se do të përfundojnë ndonjëherë?


Përgjigje: Nuk mendoj se ngjarjet e 11 shtatorit ishin fillimi i ndonjë gjejë; ato ishin vazhdimi. Dëshiroj që populli amerikan të ngrihet dhe të pyesë se pse ndodhi 11 shtatori? Druaj se 11 shtatori është shenjë për gjërat që do të pasojnë. Përderisa politika e jashtme amerikane nuk ndryshon dramatikisht, mendoj se për fat të keq, do të ndodhin edhe katastrofa tjera. Kjo është një luftë pa përfundim.


Pyetje: Sa i ka ndryshuar 11 shtatori mediat botërore, sidomos ato perëndimore?


Përgjigje: Mediat amerikane janë bërë histerike. Kanë humbur ditët e mrekullueshme të gazetarisë hulumtuese amerikanë. Me përjashtim të disa gazetarëve si Seymour Hersh, mediat amerikane janë të paguximshme. Mediat nuk ia japin të vërtetën popullit amerikan. Për fat të mirë, deri tani, mediat evropiane nuk kanë rënë aq poshtë, mirëpo ekzistojnë disa shenja se ajo mund t’ju ndodhë edhe atyre.


Pyetje: E mediat muslimane?


Përgjigje: Bota Arabe ka filluar të pranojë gazetarinë si një profesion fisnik. Ekzistojnë shumë gazetarë heronj në botën Arabe. Në të vërtetë isha e befasuar për të mirë nga raportimi në Arabinë Saudite. Gazetat atje duken mjaft të lira, të hapura dhe të fuqishme në raportimin e tyre për ngjarjet.


Pyetje: Ke qenë në Haxhxh menjëherë pas pranimit të Islamit. Pse?


Përgjigje: Momentalisht punoj për Islam Channel që është television satelitor evropian dhe afrikan me seli në Londër dhe me ambicie globale. Vendosëm të dërgojmë një ekip të gazetarëve dhe prezenterëve në Haxhxh dhe unë isha mjaft me fat që të jem ndër ta. Arrita të kryej edhe Haxhxhin edhe angazhimet e punës. Haxhxhi vetvetiu është një përvojë mahnitëse për shkak të numrit jashtëzakonisht të madh të muslimanëve që gjenden aty. Ajo është e pabesueshme. Nëse dikush nuk ka shkuar në Haxhxh duhet të shkojë sa më shpejt. Haxhxhi të bën të vetëdishëm për rrënjët tua si musliman. Përvoja e Haxhxhit për mua ishte e paharrueshme dhe shumë prekëse.

Një ditë isha vonë për namaz dhe shpejtoja nëpër rrugët që të arrij në kohë. Nëpër rrugë kishte me dhjetëra-mijëra haxhilerë. Ishte kaotike – çdokush shpejtonte nëpër atë ngjeshje të njerëzve për të arritur në kohë. Papritmas filloi ezani dhe njerëzit u ndalën, filluan të rradhiten nëpër rreshta të vogla. I thash vetes, nuk ekziston ndonjë ushtri në botë që do të kushtonte (përqëndronte) vëmendjen kaq shpejtë. Mu kujtua se kjo ishte ushtria e Allahut, subhanehu ve te'ala dhe se unë isha pjesë e saj. Kur më kujtohet se çfarë kalova atje, sytë më mbushen me lotë.

Isha shumë krenare që isha pjesë e atij grupi aq të madh të njerëzve. Aty ishim të gjithë ne, raca të ndryshme, kombësi dhe gjuhë. Filloi të thërret ezani dhe të gjithë ne u bashkuam. Kaosi u shndërrua në një rregull të bukur.


Pyetje: Na trego për Islam Channel.


Përgjigje: Islam Channel ka filluar me punë para disa muajve dhe ka një program mjaft interesant 24-orësh në gjuhën angleze. Tani për tani transmetimi mbulon Evropën dhe Afrikën Perëndimore, mirëpo kemi një vizion global dhe kemi plane të mbulojmë gjith botën. Qëllimi kryesor i televizionit është përhapja e fesë. Për këtë kemi dijetarë që na ndihmojnë në realizimin e emisioneve në gjuhën angleze. Poashtu planifikojmë të kemi edicione të lajmeve ndërkombëtare. Planifikojmë të realizojmë emisione dokumentare si dhe emisione për çështjet aktuale. Vetëm pas disa muajve transmetim, kemi arritur një sukses të jashtëzakonshëm. Para se të nisemi për në Haxhxh, gjatë një emisioni të drejtë për drejtë diskutues, u paraqit një grua irlandeze. Ajo aq shumë ishte e frymëzuar nga Kur’ani sa që ajo e tha Shehadetin – dëshminë e pranimit të fesë – në telefon. Kjo është përshkruar si Shehadeti i parë në botë i bërë nëpërmjet teknologjisë së lartë. Për fat të mirë në studio kishim një dijetarë dhe ai u pajtua se është plotësisht e pranueshme për të që ta thotë shehadetin në telefon. I thash: “Nëse je duke më ndjekur, kape telefonin dhe thuaje shehadetin”. Ajo e bëri atë. Kjo ishte një përvojë jashtëzakonisht prekëse. Emocionohem shumë kur shoh njerëzit duke thënë shehadetin sepse ata më kujtojnë kur unë e thash atë, më 30 qershor, 2003, dhe u bëra muslimane - që ishte një përvojë shumë emocionale për mua.


Pyetje: Ke një vajzë. Sa vjeçare është?


Përgjigje: Vajza ime është 12 vjeçare dhe ajo është mjaft e interesuar për Islamin. Ta shoh vajzën time të bëhet muslimane, do të jetë arritja ime më e madhe pas kthimit tim në Islam. Ajo rritet me vlerat Islame. Mirëpo është pak vështirë sepse unë jam muslimane vetëm 18 muaj. Kjo do të thotë se është vështirë ta mësoj atë kur edhe unë kam nevojë për të mësuar aq shumë…


* Në vitin 1973 katër suedezë, që janë mbajtur në një bankë për gjashtë ditë gjatë një plaçkitje, u janë bashkangjitur kapësve të tyre – kanë filluar të identifikohen me ta. Ky fenomen quhet Sindromi i Stockholmit. Sipas psikologëve, të keqtrajtuarit, të kapurit etj, identifikohen me kapësit ose keqtrajtuesit e tyre me qëllim të shpëtimit nga situata. (sh.p.)

[Del Monako]

Atij qe do Allahu XH.SH ia çel zemren porsi trendafil.

pasi Islami është më shumë mënyrë e jetës se sa religjion.

Shume sakte e ka thene. Kush e kuptonin Islamin sic duhet, ve re se Islami perfshin shume gjera nen vete dhe te gjitha sebashku formojne menyren e e jeteses. Islami nuk eshte formalitet. Shko cdo te djele apo cdo te premte apo ku di une ne nje vend qe quhet i shenjte edhe lutu edhe falu. JOoo aspak, Islami eshte i pranishem ne cdo mendim qe te kalon ne koke, ne cdo sekonde duhet te jetosh si njeri ne rradhe te pare, i kulturuar me zemer edhe mendie te paster.

[Arioni]

All-llahu Xhele fi Ulah, thotë me një ajet, me të vërtet All-llahu nuk i udhëzon mizorët.

Amerikanët nuk e publikojn këtë lajm, se normal se i dhemb pak ë ?
Sepse jan armiq të Islamit, por All-llahu udhzon kë do Ai Te'ala.

Kshtu ndodhi edhe në luften e Afghanistanit, ku ishte atë koh shteti më i varfër në rruzullin toksor, me qindra ushtar rus kan pranuar islamin, pasi jan zen rob nga Muxhahidet.

[ideus]

Zoti i shperbleft te gjithe ata qe e duan Ate dhe punojne per Te.

[altin55]

NJË GJERMANE E QUAJTUR TANJA PATRICIA STILP PRANOI ISLAMIN



Dita e xhuma e datës 02.09.2005 ishte një ditë e veçantë, ditë kënaqësie dhe gëzimi për Këshillin e Bashkësisë Islame dhe për të gjithë besimtarët e qytetit të Pejës.
Shqipërim Berisha nga Peja, një djalosh i ri, i cili para luftës së vitit 1999 kishte qenë vijues i rregullt i mësimit të fesë për një kohë të gjatë në xhaminë Kurshunli në Pejë, të imami i saj H. Nexhmedin ef. Hoxhaj, aktualisht kryetar i KBI-së, shquhej për mendjemprehtësi, shkathtësi dhe seriozitet gjatë vijimit të mësimit në xhami. I respektuar nga i gjithë xhemati i xhamisë dhe qytetarët, për edukatën, sjelljet e tija si dhe rrjedhën e tij nga një familje me tradita fetare islame.

Sikurse shumë qytetarë të Kosovës, edhe ky djalosh i ri pas dëbimit të popullatës nga Kosova në vitin 1999, emigroi së bashku me familjen e tij për në Gjermani. Atje fillimisht mësoi gjuhën gjermane dhe vazhdoi shkollimin e tij. Ndërkohë ai njoftohet me vajzën Tanja Patricia Stilp, vajzë e bukur nga Shtutgarti i Gjermanisë. Pas shumë bisedave dhe konsultimeve mes vete, ata vendosën që të fejohen.
Vajza Tanja Patricia Stilp me banim në Keindl të Shtutgartit të Gjermanisë duke parë rregullin, drejtësinë, dhe mbi të gjitha pastërtinë e madhe që ka Feja Islame, vendosi përkundër dëshirës së prindërve të saj që të fejohet dhe martohet me një djalosh shqiptar musliman. Mirëpo, dëshira dhe kureshtja e saj ishte shumë e madhe që të njohë sa më shumë parimet dhe dispozitat islame, ndaj dhe filloi që me përkushtim dhe seriozitet të përcjellë dhe lexojë literaturën islame. Ajo thotë se përderisa isha duke lexuar Kur’anin ndieja një kënaqësi dhe qetësi të madhe shpirtërore, të cilën më herët kurrë nuk e kisha përjetuar, ndaj dita ditës mua shumë e më shumë më shtohej interesimi dhe bindja për të njohur më shumë parimet dhe dispozitat islame.
Në muajin gusht ajo së bashku me të fejuarin e saj vendosen që të vijnë për disa ditë pushimi në Pejë-Kosovë. Meqë kishte kaluar një kohë e mirë që kur ajo kishte filluar që të lexojë literaturë islame, kishte vizituar edhe xhami në kohën e namazit, kishte dëgjuar edhe ligjëratat e imamëve dhe pas kalimit të disa ditëve të saj në pushim, asaj iu ngulit në zemër dhe shpirt se nuk mundet më të jetë anash këtij rregulli dhe kësaj mënyre të jetës, prandaj filloi që të interesohet sinqerisht për mënyrën dhe procedurën që duhet ndjekur një i huaj (jo musliman) për të pranuar Islamin, moment të cilin e priste me padurim. Për këtë, ata vizituan Këshillin e Bashkësisë Islame në Pejë ku edhe u njoftuan lidhur me rregullat dhe procedurat, të cilat duhet ndjekur për të pranuar Islamin.
Kështu që më datën 02.09.2005, ditën e xhuma, në bazë të kërkesës, dëshirës dhe vullnetit të saj, në prezencë të kryeimamit të KBI-së H. Ali ef. Gashi, sekretarit dhe disa anëtarëve të këshillit, pas parashtrimit të disa pyetjeve nga ana e kryeimamit, ajo bindshëm pohoi se me vetëdëshirë, dhe bindje të plotë shpirtërore po e pranon Islamin. Ndërsa, më pas së bashku me kryeimamin ajo dëshmoi dëshminë islame (shehadetin) tre herë, duke ia treguar edhe kuptimin dhe domethënien e saj, ndërsa në fund të gjithë të pranishmit bën një lutje-dua.
Pas pranimit dhe përqafimit të Islamit, ajo po ashtu me vetëdëshirë ndërroi edhe emrin e vet nga Tanja në emrin e ri Shqipe.
Më pastaj kryeimami i dha disa këshilla, të cilat u cilësuan si të nevojshme për një muslimane e cila tani e tutje do jetë pjesëtare e denjë e Islamit. Përveç këtyre KBI i dha një Dëshmi zyrtare mbi kalimin e saj në Islam, si dhe disa libra nga literatura islame.
Ndërsa, çifti i ri bashkëshortor Shqipërim dhe Shqipe Berisha shprehën gatishmërinë dhe dëshirën e tyre, që çdo herë me mundësitë e tyre të kontribuojnë për të mirën e Islamit dhe muslimanëve në përgjithësi, e sidomos në ngritjen e vetëdijes dhe moralit islam në shoqërinë e tyre dhe rininë ku ata jetojnë e veprojnë. Ata premtuan se në të ardhmen po që se punët do t’u shkojnë mirë, dëshira e tyre është që bashkërisht të ndërtojnë një xhami në qytetin e Pejës.
Në fund kryeimami në emër të këshillit të Bashkësisë Islame në Pejë i uroi kalimin në rrugën e shpëtimit për mbarë njerëzimin-në Islam, me dëshirë që angazhimi i saj në vijën e Islamit të jetë i përhershëm, duke e lutur Allahun xh. sh. për mirëqenien e saj në këtë botë dhe botën tjetër!