Prej erresires ne drite!

[ЯinoR]

Si e pranoi islamin prifti katolik

Ndoshta dikujt ky rrëfim I duket I pabesueshëm, por është i vërtet. Kjo ndodhi në vitin 1996. Rrëfen Abdulaziz Ahmed Serhan,drejtor i institutit për mësues në Mekke. Ai thotë: ”U takuam në zyrën e Organizatës Botërore Islame “Rabita” (Në Afrikën e jugut). Ishte njeri modest, me shikim të butë dhe sjellje të qetë. E pyeta : ”Vëlla Sejli, a mund të na rrëfesh tregimin tënd mbi pranimin e Islamit?” Sejli u përgjigj: ”Gjithsesi,me kënaqësi “.Pastaj vazhdoi:
“Isha pruift aktiv,i shërbeva kishës me angazhim të plotë, madje isha prej misionarëve më eminent krishterë në Afrikën e Jugut. Për shkak të përpjekjeve të mia dhe suksesit të lartë, Vatikani më zgjodhi që të më ofroj mbështetje materiale për rolin tim në krishterizëm. Në atë mënyrë, i ndihmuar nga vatikani,shfrytëzova të gjitha potencialet e mundshme që të realizojë qëllimin tim. Fillova të shetis nëpër të gjitha provincat. institucionet, shkollat, spitalet dhe tu jap mbështetje materiale dhe kontribute bamirëse për ekzistimin e tyre.Tërë kjo me qëllim të vetëm që të hyjë në krishterizëm. Ghithashtu edhe personalisht u pasurova,kasha shtëpi të bukur, veturë, pagë të majme dhe vend të posacëm në rrethin klerik.Një ditë shkova në qendrën tregtare të blejë dhurata. Dhe atje ndoshi befasia!! Atje takova një njeri i cili mbante një kapelë në kokë, kurse unë mbaja vashje të bardhë prifti per tu dalluar nga të tjerët. Duke bërë tregti, kuptova se ai ishte musliman. Pasi që bleva atë që desha, tregtari musliman më pyeti: ”Ju jeni prift apo jo? “
Thashë: ”Po”.
“Cili është Zoti yt”, më pyeti.
I thashë: ”Mesihu (Jezusi) është Zoti im”
Tregtari ma ktheu: ”Do të të kasha lutur që të më sjellish një citat nag Bibla ku Jezusi personalisht thotënë jam Zot, apo unë jam I biri I Zotit.Më adhuroni mua!?”
Këto fjalë më erdhën në kokë si burbullima nga qielli. Nuk munda ti përgjigjem. U mundova që të përkujtohem në të gjitha librat krishtere që të gjej që të gjej përgjigjen e vërtetë dhe nuk e gjeta! Nuk egzistonte citat për një gjë të tillë. Ndjeva ngushtim dhe barrë në gjoks. Si është e mundur që të kem lëshuar një cështje aq të madhe dhe të rëndësishme! Prej këtu fillova të hulumtoj, por prap se prap pa sukses, pasi që në thelb nuk ekzstonte citat I tillë. Shkova deri te kuvendi kishtar dhe kërkova që të tubohen të gjithë anëtarët, në cka edhe u pajtuan.i lajmërova për atë që më interesonte. Ata u habitën dhe filluan të më sulmojnë.
”Të ka magjepsur një musliman! Ai don të të mashtrojë për të hyrë në islam”, më thanë.
U thashë atyre: ”Atëherë përgjigjuni!?”
Dhe askush nuk mu përgjigj. Të dielën,kur duhej të mbahej fjalim dhe ligjeratë në kishë, u ndala që të mbaj ligjeratën, por u stepida pa mundur të fllasë asnjë fjalë. U tërpoqa dhe e luta shokun tim që të më zëvendësojë. U drejtova për në shtëpi i tëri i tmerruar, i humbur dhe shumë i pikëlluar. Por kujt ti lutem? Gjat lutjes thashë:
“O Zot, krijuesi im, të gjitha dyert i kam të mbyllura përvec derës tënde. Mos më pengo që ta kuptoj të vërtetën.mos më le në mëdyshje, më udhëzo në të vërtetën?”
Pastaj fjeta. Në gjumë pashë një ëndërr se si jam vetëm në një sallë të madhe. Në mes të kësaj hapsire u paraqit një njeri, atë nuk mund ta shihja nga drita e cila rrezatonte nga ai.Mendova mos është Zoti, të cilit iu drejtova.Por pastaj kuptova se është njeri i ndritshëm, i cili më thirri:
“O Ibrahim!”
U solla përreth që të shoh se kush është ai Ibrahim! Nuk pashë askë. Njeriu përsër më tha:
“Ti je Ibrahimi…A nuk kërkoje prej Zotit që ta kuptosh të vërtetën”
Thshë: ”Po”
Tha: ”Shiko nga ana e djathtë”.
Shikova dhe pashë një grup njerëzish si mbajnë valixhe në supe dhe kanë tesha të bardha dhe callme të bardhë në kokë.
“Ndjeki ata nëse dëshiron ta kuptosh të vërtetën!”
U zgjova dhe ndjeva gëzim të madh,por prap nuk isha i qetë;
Ku do ta gjej atë grup të cilin e pashë në ësndërr?
Kështu fillova ta kërkoj grupin sipas cilësive që i pashë në ëndërr. Kuptova se krejt kjo ishte përcaktim i All-llahut. Mora pushimin dhe fillova një udhëtim të gjatë. Arrita në Johanesburg dhe shkova në zyrën e muslimanëve të Afrikës. Në atë ndërtesë e pyeta punëtorin në sallën e pranimit për atë grup.
Ku është vendi ku luteni?
Me dorë ma tregoi xhamin e afërt…kur arrita në derë,u befasova. Në derë qëndronte një njeri me tesha të bardha dhe në kokë mbante një callmë. U gëzava , sepse ishte njëri prej atij grupi të cilin e pashë në ësndërr. Njeriu papritmas më tha:
“Mirëserdhe o Ibrahim!”
U habita prej këtyre fjalëve! Njeriu ma dinte emrin ende pa iu prezantuar. Më tha:
“Të pashë në ëndërr se si na kërkon neve, don ta kuptosh të vërtetën. E vërteta është në islamin”
I thashë; ”Po,e gjurmoj të vërtetën, më udhëzoi njeriu me dritë të cilin e pashë në ëndërr. A mund të më tregosh kush ishte ai njeri të cilin e pashë në ëndërr”.
Njeriu tha:
“Ai iashte pejgamberi ynë, Muhamedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]!!”
nuk munda ta besoj se cpo nodhë me mua, nxitova dhe e përqafova duke i thënë:
“A ishte me të vërtet ai pejgamberi juaj?”
Tha : ”Po.
Filloi të më urojë për udhëzimin e All-llahut. Pastaj kur erdhi koha e namazit të drekës, u ula në një skaj të xhamisë. Ata filluan të fallen dhe përafërsisht të gjithë kishin veshje të njëjtë, dhe binin në sexhde me kokë.thashë:
“Kjo është feja e vërtetë, sepse lexova se të gjithë të dërguarit e Zotit i kanë vënë ballët e tyre në tokë duke iu lutur Zotit”
Pas namazit u qetësova. Pastaj e publikova pranimin e islamit me deklarimin e shehadetit. Mbeta me ta që ta studjoj islamin dhe pastaj fillova të shetisim bashkë me ta që të thërras në islam. I mësova dispozitat islame: namazin, zekatin, haxhxhin, agjërimin etj. Pas disa muajsh u ktheva në qytetin tim. Kur më panë shokët, miqtë, kolegët, familja ime me veshje islame më refuzuan. Gjithashtu edhe kuvendi kishtar më thirri dhe tentoi të më bindë, por megjithatë unë fillova që ata ti thërrasë në islam. Ata filluan të më ofrojnë pozitë, të holla dhe mjete. Më thanë se Vatikani më thërret që të qëndroj gjashtë muaj atje dhe të blejë shtëpi dhe veshmbathje të re. Tërë këtë e refuzova dhe u thashë:
“Vallë,pasi që më udhëzoi Zoti, ta pranoj të kotën. Betohem në All-llahun,këtë asnjëher nuk do ta pranoj”.
Prap i këshillova edhe dy priftërinjqë të pranojnë Islamin.

[Fatih]

Feja Islame është fe e mbarë njerëzimit, fe e shpallur nga i Madhi Zot, Krijues i çdo krijese. Është një fe pa mitologji, pa kler e pa hierarki! Mësimet e kësaj feje janë të përsosura, të thjesh*ta, të arsyeshme e të dobishme për të gjithë! Ato bazohen në Librin e Shenjtë, Kur'anin, i cili na mëson edhe si të lutemi:

"0 Zoti im! Më shto diturinë." [20:114]

Atyre që u shtohet dituria, kuptohet nëse përpiqen për të, u është shtuar mirësia e madhe, këta e kanë më lehtë për ta pranuar Fenë Islame. Përse? Sepse janë më të kuptueshëm dhe kuptueshrnëria e tyre ua gjen rrugën për t'i udhëzuar drejt Zotit. All-llahu i Madhërueshëm urdhëron e thotë:

"Atyre që u është dhënë dituria, e dinë se kjo që të është shpallur ty është nga Zoti, është e vërtetë dhe se udhëzon për në rrugën e Fuqiplotit, të Lavdishmit." (Kur'ani, 34:6)

E Vërteta Islame që iu shpall Muhammedit (a.s.) në formën e plotësuar, përfundimtare dhe të përsosur, udhëzon çdo ditë për në Rrugën e Drejtë të Zotit Fuqiplotë e të Lavdishëm, edhe prijës fetarë të krishterë, çifutë dhe zonja të moshuara! Kur dëshiron Zoti, çdo gjë bëhet.

Quhej Philip John Halford. Në moshën 63 vjeçare e pranoi Fenë Islame dhe tani ka emër të ri: Abdul Ehad. Ky burrë angtez e kishte kryer Fakultetin Teologjik dhe kishte shërbyer si prift protestant më se 40-të vjet!

Kur e pyetën se për ç'arsye e ndërroi fenë, z. Abdul Ehad tha: "E kuptova se Islami është Fe e Vërtetë dhe u bëra musli*mon. Në vitin 1988 për herë të parë u njoha me Fenë Islame.Bëra analiza të thella për veçoritë e Krishterimit dhe të Islamit. Interesimi im u shtua kur i dëgjoja ligjëratat me përmbajtje islame, të chat i zhvillonin vëllezërit muslimanë.

Unë, përmes tyre u lidha me Qendrën Islame në qytetin e Birmingenit të Anglisë. Fillova ta studioj Kur'anin, me të vetmin gëllim: që të njihem për së afërmi, nga vetë burimi, me Fenë Islame... dhe aty e gjeta Qetësinë Shpirtërore...!"

Më në fund, ish-prifti protestant z. Philip John Halford, kurse tash me emrin e ri musliman, Abdul Ehad, tha: "Edhe pse isha i edukuar që nga fëmijëria në frymën e krishterë, kurrë nuk munda to pranoj idenë se Krishti është bir i Zotit. Mendoj se shumica e besimtarëve të krishterë nuk janë asnjëherë të sigurt në besimin e tyre... "

Me shpërbërjen e Bashkimit Sovjetik dhe me shembjen e ko*munizmit, në ish-repubtikat sovjetike numri i besimtarëve po shtohet, sidomos numri i besimtarëve të Fesë Islame. Po, kjo tani është dukuri normale, pasi liria e besimit është e garantuar me ligj për të gjithë. Por a mund të jetë normale që Fenë Islame ta pranojë një rabin çifut, prijës fetar, i cili kishte shërbyer në një sinagogë tridhjetë vjet me radhë?

Dihet urrejtja e çifutëve ndaj të gjitha besimeve e sidomos ndaj Besimit Islam, sepse ata e konsiderojnë veten si "Popult i zgjedhur". Atëherë, pranimi i Fesë Islame nga një hebre, nuk është tjetër veçse një bekim, një udhëzim nga All-Ilahu, i Cili është Burim i Dashurisë, Mëshirës e Dritës. Ai nxjerr nga errësira në dritë kë të dëshirojë...!

Muslimani i ri, ish-rabini çifut, pasi e pranoi Fenë Islame e ndërroi emrin dhe tani quhet Ibrahim Ismail. Meqë dispononte me zë të bukur, të lartë e tingëllues, z. Ibrahim Ismailin e caktuan muedhdhin (myezin) në Xhaminë e Madhe, në qytetin Margelanu të Uzbekistanit. Këtë detyrë, sa të shenjtë aq edhe fisnike, ai po e kryen me nder e me përkushtim.

Një zonjë gjermane, pasi e pranoi Fenë Islame, tha: "Një ditë, djali im me sy të përlotur më tha: Nuk dua të jem më i krishterë. Unë dëshiroj të bëhem musliman, të kaloj në Fenë Islame. Edhe ju, nëna ime e dashur, duhet t'i bashkoheni kësaj feje, bashkë me mua!

Kaluan vite dhe erdha në përfundim se Feja Islame është Fe e Vërtetë! Për këtë fe së pari dëgjova nga djali im kur më erdhi i përlotur e më tha: Nuk dua më të jem i krishterë...!

Pasi e studiova Fenë Islame thellësisht, menjëherë e refu*zova të rrefyerit, pagëzimin, shenjtërinë e Papës...! Besimi për Trininë (Ati, Biri dhe Shpirti i Shenjtë) i Fesë së Krishterë ishte i papranueshëm për mua, jobindës, qysh kur isha e re, që në moshën njëzetvjeçare.

Me ndihmën dhe në praninë e imamit të Xhamisë së Berlinit e thashë Fjalën e Dëshmisë:

"S'ka zot tjetër përveç All-llahut dhe Muhammedi (a.s.) është i Dërguari i Tij".

Kështu edhe zyrtarisht u bëra muslimane dhe tani quhem Amino Mosler. Jam tejet e gëzuar, fatlume dhe e kam qetësinë e duhur. Kështu si jam e falënderoj All-llahun që më udhëzoi. Sot unë jam një gjyshe e lumtur, sepse kam një nip i cili është mus*limon i lindur...!"

[INDRITI]

Umar Mita

[Ekonomist - Japoni]





Shumica e popullit tonë janë budistë, por ata janë budistë vetëm me emër. Ata nuk e zbatojnë Budizmin e as që kanë njo*huri fetare. Arsyeja kryesore për këtë gjendje apatike është fakti se Budizmi paraqet një fitozofi të ndërlikuar dhe nuk ofron diç praktike. Për njeriun e thjeshtë, i cili është i ngarkuar me prob*temet e jetës, ështe i paarritshëm, i pakuptueshëm dhe i pazba*tueshëm. E kjo nuk ndodh me Fenë Islame.

Mësimet e Fesë Islame janë të thjeshta, përparimtare dhe shumë praktike. Ato na drejtojnë në të gjitha fushat e jetës, e formulojnë mendimin e njeriut dhe kur të menduarit është i kthjellët, veprimet e pastra ndiqen vetvetiu. Mësimet istame janë aq të thjeshta, të lehta dhe aq praktike, saqë çdo njeri mund t'i kuptojë e t'i zbatojë në jetë. Ato nuk janë monopol i priftërinjve, siç ndodh në religjionet tjera. Feja Islame në Japoni ka një ardhmëni që premton. Japonezët po bëhen përditë e më tepër materialistë dhe më të dëshpëruar. Atyre duhet t'u tre*gohet se paqja e vërtetë është në Fenë Istame, e cila është një kod i përsosur për jetë dhe udhërrëfyese e të gjitha fushave të jetës.

Nëse Islami do të ketë sukses në Japoni, për të cilin jam fare i sigurt se një ditë do të ketë, të gjithë ata që e duan Fenë Isla*me do të duhet të mendojnë për këtë çështje dhe të përpiqen e të bashkëveprojnë për këtë qëllim.

Jeta praktike e muslimanëve të këtillë që janë besimtarë të vërtetë, mund të jetë shembull për të tjerët. Ata duhet ta vizitojnë Japoninë dhe ta mësojnë e udhëzojnë popullin në Fenë Islame. Populli ynë është i etshëm për paqe, për të vërtetën, për sinqeritetin dhe për çdo të mirë në jetë, andaj unë kam besim e shpresë se Islami mund ta shuajë etjen e pjesëtarëve të tij.

Islami do të thotë Paqe dhe s'ka popull në botë që e dëshi*ron paqen më shumë se japonezët. Paqja e vërtetë mund të ven*doset vetëm duke e pranuar Fenë e Pages (Islamin). Paqe me vetveten, paqe me njerëzit dhe paqe me Zotin. Vëllazërimi në Fenë Islame është një parim i veçantë dhe në të qëndron shpë*timi i njerëzimit.

Me mëshirën e All-llahut, pastaj me ndihmën e vëllezërve misionarë pakistanezë, e pranova Fenë Islame dhe në këto tri vitet e fundit jam duke jetuar një jetë të lumtur muslimane.*

[INDRITI]

"Jam i lindur në Londër dhe jam rritur e edukuar si i krish*terë, por me bindje protestante. Në vitin 1930, si çdo i ri, fillova të ballafaqohem me problemet e fetes dhe në këtë kohë i vërejta dobësitë e Krishterimit.

Krishterimi është një dualizëm i cili e paraqet botën si mëkatare dhe kërkon ta kthejë realitetin e jetës duke i projektuar shpresat në një botë të ardhshme.
Më tepër emocional se sa racional, nën ndikimin e entuziaz*mit rinor, refuzova Kishën (protestante), Krishterimin dhe u bëra komunist. Komunizmi deri diku më solli kënaqësi, por, për shkak të materializmit e refuzova edhe këtë. Më vonë fillova t'i studioj filozofinë dhe religjionin...

Gjatë kohës që jetova në Australi, u interesova të gjej Kur'*anin e Shenjtë në Bibliotekën Publike të Sidneit. Nuk gjeta asnjë përkthim të bërë nga muslimanët. Disa javë më vonë, në qytetin e Pertit, Australia Perëndimore, përsëri e kërkova Kur'anin e përkthyer nga ndonjë musliman dhe e gjeta.

Nuk mund ta shpreh me fjalë, as ta përshkruaj atë ndryshim të përnjëhershëm që ndodhi në mua kur lexova kaptinën El*Fatiha, shtatë ajetet e para të Kur'anit...! Lexova edhe disa foge të tjera rreth jetës së Muhammedit (a.s.). Në librari atë ditë i kalova disa orë, por me mëshirën dhe ndihmën e All-Ilahut e gjeta atë që po e kërkoja qe sa kohë. U bëra musliman! Deri në atë moment unë ende nuk kisha takuar ndonjë muslimon. Kur dola nga libraria e ndjeva veten shumë të lodhur e të tronditur, nga pikëpamja emocionale dhe intelektuale, si pasojë e asaj që përjetova në librari, duke lexuar vetëm një kaptinë të Kur'anit dhe disa faqe rreth jetës së Pejgamberit (a.s.). Menjëherë e pyeta veten: Ishte e vërtetë apo ëndërr ajo që lexova, ajo që më transformoi menjëherë?!

Dola nga libraria me gëllim që të pi një kafe diku dhe të pushoj pak. Duke ecur rrugës, per ku isha nisur, më shkuan sytë në një ndërtesë ku shkruante: "Muslim Mosque" (Xhamia e Muslimanëve). Aty për aty i thashë vetes: E njihni të Vërtetën, tash pranoni! Me mëshirën e All-llahut u bëra musliman.

Dëshmoj se s'ka zot tjetër veç All-llahut dhe dëshmoj se Muhammedi (a.s.) është i Dërguari i Tij".1



1- Shënim: Anglezi John Webster, pasi u ndriçua me Dritën Islame nga All*ahu, siç dëshmoi vetë, ndërroi emrin dhe tani quhet Muhammed Webster. Është kryetar i Misionit Musliman Anglez (The English Muslim Mission).

[INDRITI]

[Etnolog, Tokio - Japoni]

Japonia, me sipërfage prej 372.154 km., ose 143.689 milje katrore, me popullsi prej rreth 150 milionë banorë, është shteti më i zhvilluar në Azi dhe një nga shtetet më të zhvilluara e më të përparuara në rruzullin tokësor.

Vështruar nga jashtë, zhvillimi dhe përparimi teknologjik i Japonisë vlerësohet lart, çmohet dhe admirohet kudo në botë.
Japonezët, që janë një popull i vyeshëm, i talentuar, këtë zhvi*llim e arritën me dije, punë të vazhdueshme, organizim të lartë dhe disiplinë të fortë. Por, ky zhvillim e përparim i madh, i hov*shëm, është i njëanshëm, vetëm në aspektin material dhe në përpjekjet e përditshme për ekzistencë, për ta ngritur standardin sa më lart. Megjithëkëtë, japonezët në përpjekjet për Vu pasu*ruar, po ndihen gjithnjë e më të varfër në aspektin shpirtëror. Kriza shpirtërore po përhapet me shpejtësi, duke përfshirë gati të gjitha shtresat e popullsisë...!

Me gjithë mirëgenien materiale që kanë arritur, për ç'gjë ua kanë lakmi shumë popuj, japonezët po ndihen përditë e më të dëshpëruar, më të shqetësuar dhe shpirtërisht më të zbrazët e të deprimuar. Këtë zbrazëti që po i mundon shumë, ata po përpigen ta plotësojnë me pije të ndryshme alkoolike, me narkotikë të lloj-llojshëm dhe me marrëzira të ndryshme!

Frytet e kësaj jete të shfrenuar më tepër po i "gëzon" rinia dhe si pasojë e kësaj janë: krimet e përditshme, vrasjet, dhuni*met, e sidomos vetëvrasjet tepër tragjike, me pasoja afatgjate për familjet, rrethin dhe mbarë shogërinë...!

Por, me gjithë këto probleme e shqetësime të shogërisë japoneze, që po e trondisin mbarë shtetin, fatmirësisht ka indi*vidë dhe grupe të veçanta, të profesioneve të ndryshme, që kanë gjetur kuptimin e jetës, sigurinë dhe shpëtimin! Por, ku? Në Fenë Islame!

Njëri nga këta është profesori i etnologjikë nga Tokioja, Mu*hammed Sulejman Takeuchi, i cili është anëtar i Shoqatës së Etnologëve Japonezë, me qendër në kryeqytet. Muhammed Sulej*man Takeuchi, ky etnolog i shquar, pasi e pranoi Fenë Islame, për mjetet e informimit që ishin aq kureshtare, e dha këtë deklaratë:

"Së pari e falënderoj All-llahun, se me ndihmën dhe dasha*mirësinë e Tij unë e përqafova Islamin. Toni quhem Muhammed Sulejman Takeuchi. Feja Islame më joshi, kryesisht, për këto arsye:

1. Unë gjeta një vëllazërim të vërtetë ndërmjet besimtarëve.

2. Feja Islame ofron zgjidhje praktike për të gjitha prob*lemet e jetës.

3. Balancimi i materiales dhe shpirtërores, pothuajse më detyroi që to pranoj këtë fe të përsosur...!

Vëllazëria islame nuk njeh dhe nuk pranon pengesa, kufij kombëtarë, gjuhësorë, racorë, etnologjikë etj. Aq më tepër, Feja Islame nuk i takon vetëm një grupi të veçantë por është një fe për mbarë njerëzimin, qoftë nga Pakistani, India, Afganistani, Kina, Japonia apo nga vendet arabe... Shkurt, është një besim ndërkombëtar, ku të gjithë do të gjejnë shpëtim!

Feja Islame është e pastër dhe natyrore. Gjatë 14-të shekuj*ve, që kur filloi t'i shpallet Pejgamberit Muhammed (a.s.), ajo plotëson çdo nevojë në çdo vend, në çdo kohë, për çdo bashkësi, për çdo gjeneratë... Historia është dëshmitare për kontributin madhështor që ka dhënë Feja Islame në zhvillimin dhe përpari*min e njerëzimit në shumë sfera të jetës...

Ndryshe nga besimet tjera, në Fenë Islame rruga për në shpëtim kalon nëpërmjet jetës shoqërore, duke nxitur bashkëpu*nimin dhe mirëkuptimin për të mirën e përbashkët.

Unë disponoj me njohuri edhe rreth religjioneve tjera, si rreth Budizmit dhe Krishterimit. Këto dy religjione na mësojnë e na porosisin, ndër të tjera, që jetën shoqërore, jetën e kësaj bo*te të përkohshme, mos to përfillim fare...! Disa sekte budiste i kanë ndërtuar tempujt e tyre fetarë nëpër vende malore, ku me shumë vështirësi mund të shkohet. Por edhe shumë të krishterë i kanë themeluar manastiret e tyre në vende të vetmuara, të izoluara nga populli...

Kurse në Fenë Islame nuk kanë ndodhur gjëra të këtilla me*që xhamia është kudo: në mes të fshatit, në zemër të çdo më*halle, në mesin e tregut të çdo qyteti...! Të gjithë besimtarët muslimanë e ndiejnë gëzimin e kënaqësinë e namazit, pesë herë në ditë, që është një nga shtyllat kryesore të fesë...

Sot jeta në Japoni, edhe pse është vendi më i zhvilluar, më i industrializuar dhe më i përparuar, vazhdimisht keqësohet dhe varfërohet në aspektin shpirtëror... Ne këtu në Japoni po ecim gjurmëve të Evropës materialiste, dhe si rezultat i kësaj, jeta jonë është gjithnjë e më e pakuptimtë, më e pakënaqshme, jemi më të shqetësuar e më të dëshpëruar...!

Lavdi All-llahut të Madhërueshëm, unë e gjeta shpëtimin në Fenë Islame. Jam një besimtar i ri që e pranova këtë fe para dy vjetëve, por që e njoh nga ana teorike dhe ajo praktike. Dhe me të vërtetë jam i kënaqur! Dëshmoj se s'ka zot tjetër përveç All*Ilahut dhe se Muhammedi (a.s.) është i Dërguari i Tij!"

[INDRITI]

[Shkrimtare, New York - SHBA]

"E kush kërkon fe tjetër përveç Fesë Islame, atij kurrsesi nuk i pranohet dhe ai në botën tjetër është nga të dëshpëruarit. " (Kur'ani, 3:85)

Me këtë ajet nga Kur'ani i Madhërueshëm, që është Fjala e All-llahut, e fillon librin e saj me titull: Islam and Modernism (Istami dhe Modernizmi), ish-studentja amerikane e Universitetit të Nju-Jorkut, zonja Merjem Xhemileh, libër që bëri jehonë e që u botua në gjuhën angleze në qytetin Lahore të Pakistanit.

Kush është zonja Merjem Xhemileh? Zonja Merjem Xhemileh është një e konvertuar amerikane, autore e rreth dyzet tibrave. U lind nga prindër amerikanë, me prejardhje gjermane-hebraike, në Nju-Jork, në vitin 1934. Si nxënëse e më vonë edhe si studen*te në Universitetin e Nju-Jorkut dallohej prej të gjithëve me zgjuarësinë e seriozitetin e saj në mësime e studime. Ishte adhu*ruese e madhe e librit, vazhdimisht lexonte, ngase ishte e pango*pur për dituri.

Kur u lind, prindërit e saj e emëruan me emrin Margaret Marcus, por erdhi një ditë kur ajo e ndërroi emrin dhe fenë e saj. Rruga deri në agimin e asaj dite ishte e gjatë, e mundimshme, përptot dëshpërime e zhgënjime. Më në fund u bë ashtu siç dë*shiroi i Madhi Zot: Feja Islame, Drita e saj, ngadhënjeu mbi errë*sirën e filozofisë, humanizmit ateist, materializmit, baha'izmit dhe cionizmit.

Në librin e lartpërmendur, "Islami dhe Modernizmi", zonja Merjem Xhemileh e përshkruan rrugën e vet jetësore në kapitu*llin e parë, me tituttin: Përse e pranova Istamin? Një përshkrim interesant, prekës dhe frymëzues, ku ajo ndër të tjera thotë:

"Gjatë adoleshencës isha nën ndikimin e filozofisë huma*niste. Kur fillova të përkryhem intelektualisht nuk kënaqesha më me ateizmin e kësaj filozofie. Pas një kohe iu bashkangjita gru*pit të Baha'ive në Nju-Jork. Në fillim, Baha'izmi më dukej tër*heqës, meqë edhe prejardhjen e kishte islame... Por, kur zbu*lova se sa keq kanë devijuar e dështuar, pas një viti u largova tejet e dëshpëruar prej tyre.

Në moshën 18-të vjeçare u bëra anëtare e Lëvizjes fetare të quajtur "Mizrachi hatzair", që ishte një (ëvizje cioniste. Kur e kuptova natyrën e vërtetë të cionizmit, i cili e nxit dhe e farkon armiqësinë ndërmjet hebrenjve dhe arabëve, pas disa muajsh e braktisa këtë lëvizje dhe prej tyre u ndava e mërzitur dhe e zhgënjyer.

Kur isha 20-vjeçe, e njëkohësisht studente në Universitetin e Nju-Jorkut, profesori im Rabbi Abraham Isaak Katch, përpiqej në çdo mënyrë të na bindte se Islami rrjedh nga Judaizmi! Aq më tepër edhe tekstet universitare, që ishin të shkruara prej tij, ki*shin atë përmbajtje dhe synonin atë qëllim, që studentët të bin*den se Judaizmi është burim i Islamit dhe se është superior ndaj tij! Sa më përket mua, në vend që të më bindin, fjalët dhe vep*rat e profesorit arritën efekt të kundërt!

Megjithëse kisha dëshirë që të bëhem muslimane që në atë kohë, pra kur isha studente 20-të vjeçare, pengesë e pakaluesh*me m'u bë familja. Ata më qortonin, më paralajmëronin se Feja Islame do to ndërlikojë jetën time dhe se ajo fe nuk është si Ju*daizmi e Krishterimi, që janë pjesë e traditës amerikane. Më thoshin se Feja Islame do t'më tjetërsojë dhe si pasojë e kësaj do të armiqësohem me familjen dhe do të izolohem nga rrethi e komuniteti...

Besimi im në atë moshë nuk ishte aq i fortë sa t´u bëjë ballë këtyre presioneve. Pjesërisht, si rezultat i këtyre presioneve pa*ta tronditje të brendshme, u sëmura rëndë dhe u detyrova t'i ndërpres studimet... Për afër dy vjet isha në depresion të the*llë. Gjatë viteve 1957 - 1959, prindërit më vendosën në spitale private dhe shtetërore. Ndërsa qëndroja në spital, një ditë u betova: Nëse ndonjëherë shërohem, përmirësohem dhe dal nga spitali, do ta pranoj Fenë Islame."

Deshi i Madhi Zot dhe gjendja shëndetësore e Margaretës u përmirësua dhe ajo doll nga spitali. Porsa doll nga spitali, filloi të hulumtojë nëpër Nju-Jork se ku mund të takojë besimtarë e besimtare të Fesë Islame. Për fat të mirë i gjeti ata që ishin ndër njerëzit më të mirë, për të cilët veç kishte shpresuar se mund t'i gjente ndonjëherë.

Ndërkohë, ajo filloi të shkruajë për Fenë Islame dhe ta mbro*jë atë nga akuzat e rënda që i bëheshin nga të gjitha anët, sipas direktivave të aleancës hebraiko-krishtere dhe qarqeve shekulla*riste anti-islame. Botoi shumë punime e studime në revista isla*me dhe emri i sai u bë mjaft i njohur. Njëkohësisht, mbante ko*rrespondencë me udhëhegësit më eminentë të rizgjimit islam në mbarë botën. Mbante letër-këmbime me Shejh Ibrahimin, lider i ulemave në Algjeri, dr. Muhammed e Al-Az'harin, Egjipt, dr. Mahmud F. Hoballahun, drejtor i Qendrës Islame në Uashington, dr. Hamidultahun e Parisit, dr. Said Ramadanin, drejtor i Qendrës Islame të Gjenevës dhe me dijetarin e mirënjohur Mevlana Sejjid Ebul Ala Mewdudiun¹, në Pakistan.

Betimin që kishte dhënë studentja Margaret Marcus sa ishte në spital, se nëse shërohet dhe lëshohet nga spitali do ta pranojë Fenë Islame, All-Ilahu (xh.sh.) ia kishte dëgjuar dhe ia realizoi: Ditën e Madhërueshme të Kurban Bajramit, në praninë e dy dësh*mitarëve, studentja amerikane Margaret Marcus, e tha me gojë e

me zemër Fjalën e Dëshmisë: "Dëshmoj se s'ka zot tjetër veç All-llahut dhe se Muhammedi është i Dërguari i Tij" dhe kështu, pas Fjalës së Dëshmisë, ajo u bë muslimane edhe zyrtarisht.

Në Qendrën Islame në Bruklin, Nju-Jork, mori certifikatën me emrin e ri musliman, Merjem Xhemileh, të cilën ia lëshoi udhëhegësi i Qendrës, Shejh Daudi.

Merjem Xhemileh, thotë se krenohet me emrin e ri musli*man, sikurse edhe me Fenë Islame, të cilën e përgafon me gjithë shpirt! Këtë e dëshmoi edhe me vepra, duke shkruar rreth dyzet libra...

Më në fund, zonja Merjem Xhemileh thotë:

"Nuk e pranova Fenë Islame nga urrejtja ndaj të parëve të mi, ose ndaj popullit tim, por për mua kjo do të thotë kalim nga një fe që po jep shpirt dhe që është aq e kufizuar, në një fe dinamike e plot gjallëri... Feja Islame është e Vërteta Hyjnore Universale, e cila vlenë për çdo vend e për çdo kohë..."

[AIR_MJ]

selam aleikum
ja nje shkrim i marr nga website oficial i Michael Tysonit (www.michaeltyson.com)
konvertimi i tysonit ne Islam
(me beni hallall se nuk kam kohe ta perkthej)

All praise is to Allah, I'll fight any man, any animal, if Jesus were here I'd fight him too.

I feel like sometimes that I was born, that I'm not meant for this society because everyone here is a f**king hypocrite. Everybody says they believe in God but they don't do God's work. Everybody counteracts what God is really about. If Jesus was here, do you think Jesus would show me any love? Do you think Jesus would love me? I'm a Muslim, but do you think Jesus would love me ... I think Jesus would have a drink with me and discuss ... why you acting like that? Now, he would be cool. He would talk to me. No Christian ever did that and said in the name of Jesus even ... They'd throw me in jail and write bad articles about me and then go to church on Sunday and say Jesus is a wonderful man and he's coming back to save us. But they don't understand that when he comes back, that these crazy greedy capitalistic men are gonna kill him again.

[INDRITI]

MES’UDE STEINMANN

Angli


Nuk kam parë fé tjetër sikur kjo, e pranuar nga një masë e gjërë e popullatës, kaq racionale dhe përplot me stimul shprese dhe guximi. Nuk mund të shihet rrugë më e përsosur se kjo, dhuron qetësi në zemër, garanton kënaqësi shpirtërore dhe premton shpërblime të mëdha në jetën pas vdekjes


Njeriu është një pjesë e tërësisë dhe nuk mund të pretendon të bëhet diç më tepër se një grimcë e gjithësisë së mrekullueshme e të përsosur. Njeriu në çdo rast qëllimin e jetës dhe funksionin e tij mund ta sjell në vend vetëm në raportet e tij personale me gjithësinë dhe me gjallesat tjera. Ky është raporti mes pjesës dhe tërësisë, jetën e bën të vlefshme, e afron afër përsosshmërisë dhe ndihmon për sukses në lumturinë njerëzore dhe ëndjen shpirtërore.

Vallë, cili është roli i fesë në raportin ndërmjet gjithësisë dhe Krijuesit të saj? Ja mendimet e disave në lidhje me fenë:


“Feja e një njeriu sipas tij është e vërteta e vetme, njeriu i beson një ideje në mënyrë praktike, këtë ide praktike e vendos në zemrën e tij, i din raportet jetësore që ka me gjithësinë dhe detyrën e fatin e tij që ka me të... ja kjo është feja”.

(Thomas Carlyle: Heroes and Heroworship)


“Feja është vetëdija e fundit e vërtetë që njeriu nxjerr nga vetvetja apo nga qeniet tjera”.

(G.K. Chesterton: Come to think of it)


“Feja është fëmiu vajzë i shpresës dhe frikës, që injorancës i shpjegon karakterin e gjërave që nuk dihen”.

(Ambrose Bierce: The Bevil’s Dictionary)


“Çelësat e një feje të vërtetë janë të përbëra nga respekti ndaj All-llahut, Sunduesit të gjithësisë, të besuarit e lajmeve që vijnë nga Ai dhe të angazhuarit për të imituar mrekullinë e Tij të pafund”.

(Edmund Burke: Reflexion on the Revolution in France)


“Të gjitha fetë janë të ndërlidhura me jetesën dhe jeta fetare është e përbërë nga të vepruarit mirë”.

(Sevedenberg: Doctrine of Life)


“Çdo njeri, si do që të jetë, posedon pak ndjenjë fetare”.

(James Harrington: Oceanna)


Njeriu gjithmonë ballafaqohet me gjëra që nuk i din dhe nuk mund t’i kupton në qenien e tij. Duke analizuar në vetvete arrin deri në një besim dhe një bindje. Dhe ja, vetëdija më e gjërë e këtij besimi dhe bindjeje është Feja.

E pse unë mendoj se feja më e përsosur është Islami?

E para dhe kryesorja, ajo neve na njofton për gjithësinë dhe Krijuesin:

“Thuaj: Ai, All-llahu është Një!

All-llahu është Ai që çdo krijesë i drejtohet (i mbështetet) për çdo nevojë.

As s’ka lindur kë, as nuk është i lindur.

Dhe Atij askush nuk i është i barabartë”.

(Ihlas: 1-4)


“Se kthimi i juaj është vetëm te All-llahu, Ai ka fuqi për çdo send.” (Hud: 4)


Në çdo pjesë të Kur’anit Fisnik shpesh herë rikujtohet Njëshmëria, pandashmëria, përhershmëria dhe pafundësia, fuqia absolute dhe dituria e paskajshme, drejtësia dhe mëshira e All-llahut. Kështu, gjithësia vjen në një gjendje të realtë dhe kërkohet nga ne që të formojmë relacion joshës mes neve dhe saj.

“Dijeni se All-llahu e ngjall tokën pas vdekjes së saj. Ne ua kemi sqaruar argumentet ashtu që të kuptoni.” (Hadid: 17)

“Thuaj: Mbështetem te Zoti i njerëzve.” (Nas:1)


Dikush mund të debatojë për njohjen e All-llahut, besimin, dhe se për të jetuar një jetë të lumtur në shoqëri është i detyruar të besojë (lajmin Hyjnor) revelatën. Por një baba a nuk i orienton dhe qeveris[ fëmijët e vet? A nuk fut rregulla në jetën e familjes së tij për të bashkëjetuar në harmoni?

Ja, Islami po shfaq veten se është feja e vërtetë dhe se plotëson mangësitë e feve të mëparshme, se Kur’ani është udhërrëfyesi ynë, racional, i lehtë për ta kuptuar dhe i përshtatshëm për mendjen.

Islami na orienton në një drejtim për të formuar relacion joshës në mes krijesës dhe Krijuesit, sjell në pah bashkëpunimin në mes forcave tona fizike dhe shpirtërore. Ky bashkëpunim, për të qenë ne në paqe dhe qetësi me botën tonë të brendshme, na aftëson të bëjmë baraspeshën e forcave të brendshme dhe atyre të jashtme. Kjo çështje është kushti kryesor për të formuar një ambient harmonik mes njeriut dhe tjerëve, si dhe është kusht kryesor i përpjekjeve tona për ta bërë atë të përsosur.

Krishterizmi i jep rëndësi anës shpirtërore të jetës dhe e mëson dashurinë, dashuri kjo që ngarkon një përgjegjësi shumë të rëndë mbi supet e çdo krishteri. Poqese kjo nuk është në pajtueshmëri me karakterin e njeriut, ai këtë e kundërshton me mendjen dhe botëkuptimin e vet dhe kështu një dashuri e përsosur jep fund të gabuar.

S.T. Coleridge, në veprën e tij Aids to reflection thotë:

“Kush fillon të dojë krishterizmin më tepër se të vërtetën, merr rrugën e dashurisë më të madhe ndaj drejtimit dhe kishës së vet sesa ndaj krishterizmit; kjo çështje, më në fund, përfundon me dashurinë më të madhe ndaj vetes se sa ndaj tjerëve”.

Islami na urdhëron që ta duam All-llahun, Ta respektojmë dhe nderojmë, t’u dorëzohemi rregullave. All-llahu na dha kompetencë dhe guxim për të përdorur mendjen, ndjenjat e dashurisë dhe mirëkuptimit. Në urdhërat e Kur’anit Fisnik dhe në mesazhin hyjnor që u ka ardhur njerëzve askund nuk i është dhënë rëndësi racës, kombit dhe standardeve sociale.

“Thuaj: “O ju njerëz, juve ju erdhi e vërteta nga Zoti juaj, e kush merr rrugën e drejtë, ai e ka vetëm për veten e vet, ndërsa kush e merr të shtrembërën, ai e ka humbur veten. Unë nuk jam roje e juaj!” (Junus: 108)

Nuk kam parë fé tjetër sikur kjo, e pranuar nga një masë e gjërë e popullatës, kaq racionale dhe përplot me stimul shprese dhe guximi. Nuk mund të shihet rrugë më e përsosur se kjo, dhuron qetësi në zemër, garanton kënaqësi shpirtërore dhe premton shpërblime të mëdha në jetën pas vdekjes.

[INDRITI]

nga Arbër Mustafa
Padyshim krenaria më e madhe e muslimanëve në NBA ishte Kareem Abdul Jabbar. Ai njihet si lojtari më i mirë i të gjitha kohërave. Në vitin 1989 basketbollisti musliman e la NBA dhe rekordi i tij prej 38 mijë e 387 pikëve nuk është thyer akoma. Përpara se të bëhej musliman emri i tij ishte Lewis Alcindor. ثshtë i vetmi basketbollist që ka arritur të jetë 6 herë lojtari më me vlerë (MVP). Në vitin 1968 ai thirret në kombëtaren e SHBA-së për lojërat olimpike, por për të protestuar racizmin që i bëhej njerëzve me ngjyrë ai nuk e pranon këtë ftesë.


Pas kësaj proteste u ndikua nga "mbrojtësi i muslimanëve" Malcolm X dhe u bë musliman. Në 2002 ai u bë trajner i Oklahoma Storm.
Pasi i dha lamtumirën basketbollit Kareem Abdul Jabbar, këtë herë NBA u njoh me një tjetër yll musliman; Hakeem Olajuwon. Aventura e basketbollistit musliman Nigerian filloi me zgjedhjen e tij si draft numër një në 1985. Pas kësaj ai u thirr nga Houston Rockets. Basketbollisti musliman që mban mbiemrin Olajuwon e cila ka kuptimin "Gjithmonë në krye" me plotkuptimin e fjalës e meritoi këtë mbiemër. Në kohën kur ishte në Nigeri deri në moshën 15 vjeçare ai nuk kishte luajtur asnjëherë basketboll.
Me Houston Rockets ai fitoi dy kampionate në 1993-1994 dhe 1994-1995 dhe u zgjodh dy herë "Lojtari më me vlerë" (MVP). Në 1177 ndeshje ai ka shënuar plot 13.382 pikë dhe në listën e shënuesve më të mirë të të gjithë kohërave është në vendin e dhjetë. Islami ka shumë rëndësi për të.
Në kohët e namazit ai kryen obligimet që ka si besimtar, nxjerr sexhaden dhe i drejtohet kibles. Namazi i falenderimit (namazi i shukrit), që fali në kopshtin e shtëpisë së tij pas suksesit të parë me Houston në 1994, tërhoqi vëmendjen e shumë mediave Amerikane. Ai ka tre vajza, Abisola, Rahmah dhe Aisha.
Në skuadrën Atlanta Hawks, që ndodhet në grupin e qendrës në NBA, luajnë dhe dy basketbollistë të tjerë Muslimanë. Një nga basketbollistët Muslimanë më të njohur pas Olajuwon është Shareef Abdur-Rahim. Ai luajti me kombëtaren e SHBA-së në lojërat olimpike 2000 në Sidnej. Basketbollisti i suksesshëm 26 vjeçar kryen të gjitha ritet fetare duke përfshirë dhe agjërimin. Basketbollisti tjetër musliman në skuadër është Nazr Mohammed. Ata qëndrojnë bashkë në dhomë dhe ngritja e tyre për syfyr dhe ngrënia e iftarit gjatë muajit të Ramazanit u komentua shumë në faqen e internetit për muslimanët në SHBA.
Një tjetër basketbollist musliman është dhe Tarik Abdul- Wahad i cili luan për Denver Nuggets. Lindur në Francë më 1997 ai mbante emrin Olivier Saint Jean dhe në 11 nëntor 1997 e ktheu emrin në Tarik Abdul-Wahad dhe zgjodhi fenë Islame. Ai luan në kombëtaren e Francës e cila me kontributin e tij zuri vendin e dytë në Sidney 2000.
Mahmud Abdul-Rauf është basketbollisti musliman i cili ishte një nga lojtarët më deçizivë të skuadrës Denver Nuggets në vitet 1991-1997. Babai i tij ishte një i bardhë nga Missisipi ndërsa nëna ishte një me ngjyrë e cila punonte në kantinën e një spitali.
Në vitin 1991 pasi u njoh me Islamin e ndërroi emrin nga Chris Jackson në Mahmud Abdul-Rauf. Pasi u bë musliman ai i kreu me devotshmëri detyrat fetare. Të premteve shkonte për të falur namazin e xhumasë edhe nëse kishte programe stërvitjeje.
Tashmë ka dhe tre Muslimanë të bardhë nga Turqia. Hidajet Turkoglu dhe Mehmet Okur kanë qenë relativisht të suksesshëm. Ndërsa këtë vit u transferua dhe Ibrahim Kutluayn nga skuadra turke Ulkerspor. Kombëtarja Turke në të cilën bënte pjesë edhe ai doli nënkampione e Evropës.
Edhe ish-basketbollisti gjigand i Lakers Shaquille O`Neil ka emër musliman. Emri i yllit më të madh që erdhi tek Lakers pas Kareem Abdul Xhabbar është Shaquille Rashaun e cila Arabisht do të thotë luftëtari i vogël. Vëllezërit dhe motrat e Shaq janë; Lateefah (Latife), Ayesha (Aishe) dhe Jamal (Xhemal).

[INDRITI]

Këto dy deklarata kontradiktore u dhanë brenda një ore, nga i njëjti person. E para, para se të hynte në Xhami, para një grupi të të rinjve besimtarë. E dyta, në Xhami, pasi dëgjoj një tribunë “Fetare - Kulturore”. Kur do Zoti çdo gjë bëhet…

Nuredini, një burrë rreth të gjashtëdhjetave, disident i njohur, tri herë i burgosur, intelektual me bindje ateiste, që kishte sakrifikuar aq shumë për liri, thoshte shpesh: “Shqiptarët duhet të kenë në zemër vetëm një dashuri. Bashkimin me Shqipëri”. E idealizonte Shqipërinë, e kurrë s’e kishte parë! Mburrej se shqiptarët aty ishin i vetmi komb pa Fé e pa Zot! Kështu duhet të jenë kudo në botë!
Kur gjërat, pas vitit 1990, filluan të ndryshohen, Nuredini gjeti një klimë të favorshme, si shumë të tjerë, dhe u vu në ballë të lëvizjes për liri, barazi e demokraci! Kurrë më Lindje, shqiptarët si popull evropian duhet të integrohen në Evropë në Perëndim. Me kapitalin e një ish të burgosuri politik, më afër njëzet vjet burg, sot nderohet edhe me lajka, nga të gjithë, bile edhe nga ata që deri dje e dënonim dhe e persekutonim…
Para disa ditëve, Nuredini ishte nisë për të shkuar në një mbledhje javore të degës së partisë më të madhe shqiptare, kur pa një grup të rinjësh besimtarë, rreth pesëdhjetë vetash, duke hyrë në Xhami. Me këtë rast u tmerrua! I ndali mu te pragu i Xhamisë, e me shumë dashamirësi ju tha: “Hyrja e juaj në xhami është dalje nga Evropa! Kjo për shqiptarët mund të jetë fatkeqësia e tragjedia më e madhe që mund të na ndodhë! A më kuptoni?” I tha këto fjalë me nguti e me ton autoritativ, ndërsa përreth kalonin burra me fëmijë për dore, vajza e gra të mbuluara dhe hynin në xhami me respekt… Njëri nga grupi i të rinjve, i cili quhej Besim, ju drejtua me këto fjalë: “Zotëri Nuredin, ne ju kuptuam, por ju me sa duket nuk po na kuptoni neve! Edhe ne jemi shqiptar dhe e kemi në zemër Atdheun…, por ne jemi edhe besimtarë dhe kjo është pavarësia jonë! Tani në xhami mbahet një tribunë fetare-kulturore dhe tema bosht do të jetë për një nga dijetarët më të mëdhenj që ka dhënë bota, themeluesit të filozofisë moderne evropiane, me rastin e katërqind vjetorit të lindjes. Nëse keni kohë, ju lutem, urdhëroni në xhami. Do të na gëzoni sidomos neve të rinjëve, që kemi dëgjuar qysh kur ishim fëmijë për ju…!”
Nuredini, mbasi dëgjoj me vëmendje Besimin, shikoj orën me sy e fytyrë të mrrolur, ngriti kryet dhe me një buzëqeshje artificiale tha: “Për nder të Flamurit të Skënderbeut, të Kombit e të Atdheut, për të cilat kam sakrifikuar rininë, për ju rini që jeni lulja më e bukur e Pranverës Shqiptare të Përgjakur, kam flijuar edhe jetën e le më një mbledhje… Po hy në xhami me të vetmin qëllim, që më në fund, t’ju bindi se ky është tempull i errësirës, mbeturinë e Lindjes edhe simbol i prapambeturisë, injorancës orientale! Shpëtimi ynë është nga Perëndimi dhe rinia duhet ta kuptojë këtë, sa më parë duhet braktisur errësirën e lindjes që buron nga xhamia!” Mbas këtyre “këshillave” të Nuredinit, intelektual, patriot e disident, por pa Fé e pa Zot, të rinjtë besimtarë ia zgjatën dorën me rend e përqafuan me respekt dhe hynë në xhami në heshtje…
Xhamia, e cila ishte renovuar para tre-katër vjetësh me punë vullnetare nga disa të rinjë besimtarë e me ndihmën financiare të një tregtari besimtar, sot duket edhe më e bukur, sepse ishte mbushur si me qenë dita e Bajramit! Nuredinit, porsa hyni në xhami, i bënë vend në safin e parë në shenjë nderimi, por ai, pak si i hutuar, nuk pranoi. U ulë aty kah mesi i xhamisë, me grupin e të rinjve që i rrinin përreth. “Ku është rinia, aty jam edhe unë”, tha Nuredini me zë të lartë!
Imami i xhamisë, një djalosh i pashëm që porsa kishte kryer Medresenë e Prishtinës, mbasi i përshëndeti të pranishmit me përshëndetjen islame Es-Selamun alejkum ve Rahmetullah ve Berekatuhu (Paqja, Mëshira dhe Bekimet e Zotit qofshin mbi ju) e deklaroj tribunën të hapur. E këndoj me zë fort të bukur një ashere nga Kur’ani i Shenjtë. Pastaj e përktheu pjesën e Kur’anit në gjuhën shqipe dhe i shpjegoi një nga një ajetet, duke e marrë si shembull Muhammedin alejhis-selam dhe kohën e tij, si dhe duke e ndërlidhur atë me kohën tonë e rrethanat që ndodhemi. Më hollësisht u ndal te ajeti: “Ai ia dhuron urtësinë atij që do dhe kujt i është dhënë urtësia, atij i është dhuruar mirësi e madhe; përveç të mençurve këtë nuk e kupton kush.” (Kur’an, El-Bekare, 269) Pastaj, kori i nxënësve të shkollave fillore, që i kishte përgatitur Hoxha dhe një mësues i muzikës, kënduan disa ilahi (këngë fetare) dhe recituan vjersha me porosi e përmbajtje fetare, kombëtare. E tërë kjo vërtetë i mallëngjeu dhe i preki në zemër e shpirt dëgjuesit e pranishëm…
Më në fund, Imami ia dha fjalën dhe e prezentoi një intelektual me dituri të Lindjes e të Perëndimit dhe besimtar praktik, i cili e lexoi temën që e kishte përgatitur me titull:
CILËSIA KRYESORE E ZOTIT ËSHTË VËRTETËSIA E TIJ, E CILA KONFIRMON KRITERIN E SË VËRTETËS

RENE DEKARTI (1596-1650)
(Në 400 vjetorin e lindjes)

Vëllezër e motra, besimtarë e besimtare!
Bismil-lahirr Rrahamnirr Rrahim
Lavduar qoftë gjithmonë i Madhi Zot! Vetëm Ai meriton të lavdërohet, në këtë rast, në veçanti, që na bëri të mundshme të bashkohemi dhe të tubohemi këtu në xhami. Vetë fjala xhami ka kuptimin vend bashkimi ose tubimi. Qofshim gjithmonë të bashkuar, për t’i shërbyer të Vërtetës…
Paqja, Mëshira dhe Bekimet e Zotit qofshin mbi Muhammedin alejhis-selam, mbi Familje e tij, mbi shokët e tij, e mbi të gjithë ata besimtarë që i shërbyen Zotit për mirëvajtjen e popullit e mbarë njerëzimit! Njëherit, ju përshëndes të gjithëve këtu me të vetmën dëshirë: Shqiptarët ta kuptojnë të Vërtetën, që të shohim më mirë!
(Amin! Amin! Jehoi zëri i besimtarëve në xhami…!)
Katërqind vjet më parë, pikërisht më 31 mars 1596, në fshatin La Haye, në veri të Francës, në krahinën Teurruine, u lind Rene Dekarti. U shkollua në Kolexhin Jezuit La Floche dhe mbaroi studimet në moshën njëzetvjeçare në Universitetin Poitiers. Këto ishin shkollat më të mira të kohës. Por, Rene Dekarti ishte i pakënaqur prej të gjithave çka kishte mësuar, përveç matematikës.
Kështu i pakënaqur, prej vitit 1616 deri më 1628 udhëtoi shumë nga një vend në tjetrin. Vizitoi Holandën, Bavarinë, Hungarinë, Danimarkën, Poloninë, Italinë e vende të tjera. Më në fund u vendos në Holandë, ku do të jetojë e veprojë për njëzet e një vjet në shumë fusha diturie. E zgjodhi Holandën, sepse ishte një vend Protestant, Inkuizacioni kishtar nuk e prekte dhe ishte vendi më liberal në Evropë në atë kohë!
Përse udhëtoi kaq shumë Dekarti? Udhëtoi për ta zbuluar të Vërtetën, mbasi ishte i pakënaqur me mësimet që kishte përfituar gjatë shkollimit. Evropa atëherë ishte e ndërtuar mbi rrenë e mashtrime…!
Mbas një pune të madhe, të vazhdueshme e tejet të thellë, Dekarti e zbuloi të Vërtetën. Ai tha: “Cognito ergosum. (Mendoj, pra, unë jam)”. “E vërteta, pra, zbulohet vetëm pasi të bëhen analiza të hollësishme. Për të ardhur te e Vërteta, për të pasur sukses në të, njeriu së pari duhet të lirohet nga të gjitha botëkuptimet e trashëguara, duhet ta pastrojë arsyen nga të gjitha ato që i ka përvetësuar në mënyrë jokritike, duhet të kalojë nëpër një lloj pastrimi intelektual. Vetëm i spastruar nga çdo gjë e tepërt, njeriu mund të niset për të kërkuar të Vërtetën. Kjo është rruga drejt diturisë së vërtetë. Dituria e Vërtetë është Zoti. Zoti është substancë e pakufishme. Me Zotin, unë nënkuptoj, thotë, Dekarti, substancën e Pakufishme, të Përjetshme, të Pavarur, të Gjithëdijshme, të Gjithëfuqishme dhe Substancën e Cila më ka krijuar mua e të gjitha krijesat”.
Në veprën Discours de la Methode (1637) Dekarti thotë:
“Mendja e shëndoshë është gjëja më e mirë në botë, sepse me të mendon gjithkush dhe është aq e begatshme, sa që me të gjykon mirë dhe e dallon të vërtetën nga mashtrimi. Kjo quhet arsye e shëndoshë.
Qëllimi i arsyes është të të udhëheqë me gjykime solide dhe të vërteta. E vërteta themelore ekziston në ne që prej lindjes dhe kjo është vepër e mirësisë dhe fuqisë së Zotit. Zbulimi i së Vërtetës është mbi arsyen njerëzore dhe për hulumtimin e së Vërtetës është e nevojshme ndihma nga Zoti.
Cilësia kryesore e Zotit është Vërtetësia e tij (Veracitas Dei), cila konfirmon kriterin e së Vërtetës. Zoti luan rolin e garantit themelor e të vetëm, Krijues i çdo gjëje që ekziston dhe i vet neve dhe i njohurisë sonë”.
Pjesa më interesante e veprimtarisë së Dekartit është rruga e tij si u nis. Ai mendoi! Vendosi për ta gjetur Vërtetën dhe tha: “Duhet një fillim i ri. Cognito ergo sum. Mendoj, pra unë jam. Zoti ekziston. Gjithësia është nga Zoti. Unë besoj në Zot”.
Dekarti është marrë me shumë njohuri dhe ka shkruar shumë. Përveç filozofisë, është marrë me matematikë, fizikë, optikë, gjeometri, astronomi dhe me shkenca të tjera, duke shkruar libra të rëndësishme mbi të gjitha këto njohuri. Veprat kryesore të Dekartit janë: Discorse De La Metode, La Dioptrique, La Meteores Et La Geometric (1637), Le Mond (1637), Meditationes (1641), Principia Philosophia (1644) etj., etj.
Autoritetet kishtare, në krye me papën e Romës, nuk i pranuan pikëpamjet e Dekartit, si dhe të shumë dijetarëve të tjerë, si Galileu e Bruno që u dënuan… Librat e Dekartit u vendosën në Indeksin katolik të veprave të ndaluara. Bile edhe Holanda protestante dhe aq liberale e akuzoi Dekartin për ateizëm…!
Kështu Dekartit nuk i mbeti tjetër, veçse të largohet edhe nga Holanda. E pranoi një ftesë dhe një ndihmë financiare nga Mretëresha Kristrina e Suedisë, që të shkojë në Stoklholm dhe të bëhet mësues i saj privat. Dekarti, vetëm katër muaj pasi arriti në Stoklholm të Suedisë, ndërroi jetë nga pneumonia, më 11 shkurt 1650, në moshën 54 vjeçare, aq sa jetuan Naimi dhe Samiu ynë i madh!
Ky ishte, me pak fjalë, Rene Dekarti filozof, shkencëtar dhe mbi të gjitha besimtar. Hegeli në Historinë e Filozofisë ka thënë: “Rene Dekarti është themelues i vërtetë i filozofisë bashkëkohore. Ndikimi i tij është aq i madh sa është vështirë të mendohet”. Kurse Bertnard Rasseli në Historinë e Filozofisë Perëndimore thotë: “Dekarti zakonisht quhet themelues i filozofisë moderne dhe sipas mendimit tim me plotë të drejtë”.
Po ne shqiptarët, a duhet të mendojmë ku jemi? Në Evropë? Me ateizëm? Me pornografi? Me emigracion masiv? Me rini të dëshpruar, të braktisur, që gjen prehje në pije, drogë, prostitucion, e që për të pak kush kujdeset e mendon!?!
Të mendojmë si Dekarti, se ka Një Zot. Vetëm me Zotin jeta ka kuptim. Kur të kuptojmë këtë, atëherë jemi në rrugë të Vërtetë. E Vërteta na ndriçon, na frymëzon, na nxitë të veprojmë, të flijojmë… Rrena, mashtrimi, na errëson, na vënë në gjumë, ku ëndërrojmë se të tjerët po na përkrahin, po na duan, për ne punojnë… Zgjona o Zot…!”

Mbas kësaj kumtese, në xhami mbretëroi një heshtje e madhe për disa minuta…
Por, për habi të të gjithëve, heshtjen e theu Nuredini, i cili mbasi u ngrit në këmbë, e pastaj mendoi pak tha: “Vëllezër e motra shqiptare! Para se të vija këtu, para një ore, i këshillova këta të rinj rreth meje me këto fjalë: “Hyrja juaj në xhami është dalja jonë nga Evropa…!” Sinqerisht, ju kërkoj falje se u pendova…! Tani po ju them, më së pari vetes: “Në xhami e zbulova të Vërtetën, Zotin, pas gjashtëdhjetë vjetësh… mësime, edukatë e tillë mund të na ndihmojë shumë, sidomos brezin e ri në përpjekje për liri… U binda se dituria ime është njerëzore dhe si e tillë e papërsosur dhe jo gjithmonë e dobishme… Ah, sikur ta kisha kuptuar e besuar Zotin më herët…” Ju mbushën sytë me lotë dhe Nuredini nuk mundi të vazhdojë me fjalën… prapë heshtje, por edhe lot. Lot pendimi e lot gëzimi! Imami u ngrit në këmbë e tha: “All-llahu nxjerrë nga errësira në dritë”.
Me kaq kjo tribunë përfundoi. Falënderoj Zotin që është Një edhe për një besimtar të ri. Nuredini do të thotë: “Dritë e Besimit”. Kjo Dritë, sikur e ndriçoi Nuredinin, urojmë t’i ndriçojë shqiptarët e mbarë njerëzimit. Amin! Amin! Ashtu u bëftë!