Prej erresires ne drite!

[INDRITI]

Pershendetje shiu!
me sa mbaj mend kam kerkuar nje here nga ai te rregulloje dicka por me tutje nuk kam pare nese ka moideruar gje apo jo.
gjithesesi do provoj perseri.
Miqesisht!

[cunimartum]

Indrit sic te kam thene edhe atehere nuk arrij te shoh ndonje mangesi ne shkrime ne keto poste. Prandaj nuk di si ta rregulloj sepse mua me duket sakte.
Shiu te lutem be nje PrtScn (PrintScreen) dhe postoe imazhin ketu qe te shoh si eshte gabimi dhe ta rregulloj.

[INDRITI]

Kur më pyesin njerëzit se si hyra në Islam, marrë frymë thellë dhe mundohem t’ua rrëfej “versionin e shkurtër”. Nuk mendoj se Islami të cilin e përqafova është diç e papritur, edhe pse në fillim ashtu më dukej edhe mua, por, ai ishte diçka drejt çkahit isha e udhëhequr gradualisht, përmes përvojave të ndryshme.
Duke shkruar këtë tekst shpresoj që dikush do ta lexojë dhe do ta identifikojë veten me disa gjëra, dhe eventualisht do të motivohet të mësojë më shumë për Islamin e vërtetë.
U linda në Australi, në vitin 1978. Isha pagëzuar dhe edukuar si “krishtere”. Si fëmijë, i gëzohesha vizitimit të kishës dhe shkuarjes në shkollën e së dielës. Ende mund të kujtohem se sa me gëzim e pritja atë ditë, kushedi, ndoshta për shkak të veshjes së rrobeve më të mira, ndoshta për shkak të takimit me fëmijët tjerë, apo ndoshta pse i gëzohesha drekës së njohur të së dielës të cilën e përgatiste gjyshja ime kur ktheheshim në shtëpi. Familja ime nuk ishte aspak strikte ndaj religjionit – Bibla asnjëherë nuk lexohej jashtë kishës, dhe me sa di unë, asnjëherë nuk bëhej lutja para ushqimit. Thënë thjeshtë, mendoj se religjioni nuk ishte gjëja kryesore në jetën tonë.
Më kujtohet shkuarja e ngandonjëhershme në kishë bashkë me familjen, dhe sikur që rritesha nervozohesha me anëtarët tjerë të familjes kur vendosnin të mos shkojnë. Dy vitet e fundit kishën e vizitoja vet.
Gjatë kohës deri sa isha në shkollë fillore, njëherë në javë kishte ligjërata nga “mësim-besimi”. Mësonim për “Vlerat e Vërteta Krishtere”. Unë i gëzohesha këtyre orëve, ngase ishte diçka interesante për t’u mësuar, diçka që besoja se ka ndonjë vlerë. Shkollimin e mesëm e mbarova në shkollën e mesme për vajza. Aty nuk kishim orë fetare, dhe mendoj se në një masë të konsiderueshme ato më mungonin, ashtu që fillova vet ta lexoj Biblën. Për një kohë e lexova për shkak të “interesimit”.
Besoja se ekziston Zoti, por jo në atë formë që shpesh përshkruhej në kishë. Sa i përket trinitetit, shpresoja se kjo është diçka që do ta kuptoj me kohë. Ekzistonin shumë gjëra që më habitnin, ashtu që dukej se në jetën time kishte periudha “religjioze” kur doja ta lexoj Biblën dhe bëja gjithçka vetëm që ta pasoj atë, kurse më vonë habitesha dhe mendoja se ajo për mua ishte e tepërt për ta kuptuar. Më kujtohet se si bisedoja me një krishtere në orët e matematikës. Mendoj se kjo më dha arsye t’i gëzohem orëve të kësaj lënde. Do ta pyetja për gjëra që nuk i kuptoja, dhe përderisa disa nga sqarimet e saj nuk i kuptoja, të tjerat më dukeshin të palogjikshme në mënyrë që t’i besoja 100% krishterizmit.
Nuk mund të them se ndonjëherë kam qenë e kënaqur duke jetuar me shumë aspekte të kulturës australiane. Për shembull, nuk mund ta kuptoja konsumimin e alkoolit apo aventurat tjera rinore. Familja ime udhëtonte shumë shpesh në vendet tejdetare, dhe nganjëherë mendoja se përmes udhëtimit do të kem mundësi ta gjej vendin ku do të mund të çoj jetë të këndshme, dhe mos ta ndjej veten të shtypur, ashtu siç ndjehesha më. Pas kalimit trejavësh në Japoni, në një program për shkëmbimin e studentëve, dëshiroja që sërish të kthehem atje, në një shkëmbim afatgjatë. Në vitin e fundit të shkollës së mesme më zgjodhën që vitin e ardhshëm ta vijoj në një shkollë të mesme në Japoni. Para se ta lëshoj Australinë, për të kaluar një vit në një vend tejdetar, kalova nëpër njërën nga “fazat e mia religjioze”. Shpeshherë mundohesha që këto faza t’i fshehi nga prindërit e mi. Nga ndonjë arsye mendoja se ata do të më përqeshnin sikur ta dinin se unë e lexoj Biblën. Ky vit në Japoni nuk doli ashtu siç prisja. Problemet renditeshin një pas një. Kisha 17 vjet kur shkova atje, dhe mendoj se atë vit mësova shumë gjëra të vlefshme. Njëra nga ato ishte se: “gjërat jo gjithmonë janë të tilla ashtu siç duken”.
Në Japoni vizitoja shkollën budiste për vajza. Takoheshim çdo të diele, ku luteshim, këndonim këngë dhe dëgjonim drejtorin se si na mbante ligjërata të gjata.
Në fillim nuk ndjehesha mirë derisa i vizitoja këto tubime. Më dhanë një kopje të librit me këngë dhe një palë tespih që vihen në duar derisa kryhet lutja. Fillimisht mundohesha t’u ik tubimeve. Kur lutesha, i lutesha të njejtit Zot që i lutesha gjithmonë – Një dhe të Vetmit. Nuk mund të them se e kuptoj budizmin. Sa herë që mundohesha të kuptoj më tepër, ballafaqohesha me qorrsokak. Rreth budizmit ekzistonin disa gjëra që më dukeshin interesante, por kjo nuk ishte diçka që mund ta konsideroja religjion.
E zgjidhja prej religjioneve dhe filozofive spirituale atë që më pëlqente më së shumti, dhe formulova një religjion të cilin e konsideroja se është “religjioni im -i Xhenit”
Kur u ktheva në Australi, i mblidhja citatet filozofike një nga një, lexoja vepra sikur që janë: “Profetësia qiellore” dhe “Engjujt”, dhe ende u përmbahesha besimeve të krishterizmit të cilat ishin të kuptueshme për mua. Ndjeja se përherë jam duke hulumtuar të vërtetën. U afrova me një vajzë me të cilën vijoja shkollën e mesme. Ajo gjithmonë ishte prej atyre që i konsideroja për mikesha, por nuk i takonte “grupit tim të shokëve” me të cilët ulesha gjatë orëve të mësimit apo gjatë drekës. Me disa prej këtyre njerëzve të grupit nuk u pata dëgjuar që kur u ktheva. Mu bë e qartë se kjo vajzë dhe unë kemi shumëçka të përbashkët. Ndoshta kjo ishte përshkak faktit se pata ndryshuar në Japoni, apo ndoshta përshkak se në Japoni u mësova se të qenurit “i pranueshëm nga shoqëria” dhe “i popullarizuar” nuk ishte edhe aq e rëndësishme, pasi që njerëzit që i bëjnë këto gjykime nuk janë çdoherë korrekt. Nuk ishte më e rëndësishme se kush është e kush nuk është miku im, por me rëndësi ishte se isha e sinqertë ndaj vetvetes dhe refuzoja të ndryshohem vetëm sa për t’i kënaqur të tjerët. Ndjeja se e gjeta se kush jam me të vërtetë unë, duke humbur gjithçka që më parë e konsideroja të rëndësishme. Vajza me të cilën isha afruar ishte muslimane, por, për diçka të tillë atëbotë as që mendoja.
Një natë filluam të bisedojmë për religjionin, kryesisht rreth asaj se në çfarë mënyre e besojmë Zotin. Ajo më së shumti i parashtronte pyetjet lidhur me atë se si unë e “mendoja” Zotin. Kënaqesha gjatë bisedës dhe disi ndjeja se mund të jem diçka me “religjionin tim të Xhenit”. Kur arritëm në shtëpi, ajo nxorri librin “40 Hadithet e shenjta” dhe i lexonte për vete. E luta të ma huazojë librin, që të mund të ulem dhe ta lexoj, gjë të cilën edhe e bëra.
Duke lexuar librin, në një farë mënyre ndjehesha tmerrshëm. Për mua shembuj nga Islami mund të gjendeshin në lajmet dhe reportazhet televizive, si dhe në filmat: “Princeza” dhe “Jo pa vajzën time”. Gjithsesi, mendova, hadithet janë vetëm pjesa e mirë e tërë asaj, por edhe ana e keqe duhet gjithashtu të jetë aty. Prej atje u ktheva në universitetin tim, në fillim të semestrit të ri, dhe nuk mundesha më të arrij deri te librat e mikeshës sime, ashtu që fillova të kërkoj në Internet. U “takova” me disa muslimanë në MIRC, por, gjithashtu, edhe ata i konsideroja për miq të cilët sigurisht nuk ma kishin treguar “të vërtetën” për Islamin. Mendoja se ata mi tregojnë vetëm anët e mira të tij. Ende më kujtohet momenti kur e pyeta një musliman se a beson në engjuj. Engjujt ishin pjesë e “religjionit tim të Xhenit” dhe unë aspak nuk besoja se ndonjë musliman do të pranojë se beson ekzistimin e engjujve!! Dituria ime e kufizuar për burrin musliman ishte se ai është person që e rrah gruan e vet, i mbyt foshnjet e gjinisë femërore dhe gjatë kohës së lirë është terrorist. Mendova: ky lloj i njeriut nuk është e mundur të besojë në engjuj… Isha e shokuar kur ai tha: “Gjithsesi, unë besoj në engjuj”. Prej atëherë isha e interesuar të mësoj se në çka tjetër besojnë muslimanët. Shpeshherë mendoj se në fillim lexoja mbi Islamin në Internet, për të dëshmuar se ai është i gabueshëm. Gjithmonë e kërkoja “pjesën e keqe” të tij. Askush nuk do të mund të kishte mendim aq të keq për Islamin, po qe se nuk do të kishte arsye për të. Çdoherë kam gjetur pjesën e keqe apo jologjike të çdo religjioni për të cilin kisha lexuar… Pse pra Islami të ishte tjetërfare?
Më kujtohet kur për herë të parë gjeta chat site-in islamik. Pritja që aty të takoj gra të përndjekura të cilat lexojnë vetëm se atë që u thonë burrat; pritja që ato të mos kenë mendimin e tyre personal; e pritja “muslimanen tipike”, e cila çdoherë më dhimbsej. Për t’u shokuar unë, pashë se si vajzat ishin të lumtura kur bisedonin, me mendime të cilat u ishin të lejuara t’i shprehin. Vajzat muslimane ishin disi më të lira se sa i paramendoja.
Mësimi im mbi Islamin nëpërmjet Internetit vazhdoi përmes bisedave me shumë njerëz, dhe duke shtypur homepage pas homepage-i. Sa më shumë që mësoja, aq më shumë frikohesha. Nuk i tregoja asnjërit prej miqëve të mi se lexoja mbi Islamin, madje as mikeshës sime më të mirë. Në fillim, për shkak të faktit se nuk doja që ata të më tregojnë vetëm për “pjesët e mira”, kurse më vonë, kur erdha në përfundim se nuk do të gjejë asgjë të keqe nga pjesët e këqija që i kërkoja, nuk doja t’ua shtoj shpresat lidhur me kalimin tim në Islam. Desha që këtë “vendim” ta sjell vet – pa shtypje. Ky “vendim” për të cilin flas pothuajse nuk ishte vendim. Shpeshherë më patën pyetur “Ç’të shtyri të vendosish që të bëhesh muslimane?”. Por, kur diçka e qartë dhe logjike ju del përpara, çfarë është Islami, atëherë nuk keni zgjedhje. Kjo nuk do të thotë se më është lehtësuar marrja e vendimit për ta shprehur Shehadetin.
Në fillim ekzistonin shumë gjëra që më mundonin. Mendoja se di mjaft për Islamin… Por, erdha deri te njoftimi se shprehja e Shehadetit nuk është hapi i fundit, por i pari. Nëse don Zoti, gjatë jetës sime do të vazhdoj së mësuari. Gjëja tjetër që më bënte të pavendosur ishte përkufizimi i fjalës “Islam” prej të gjitha gjërave të këqija me të cilat e pata ndërlidhur. Gjithmonë kisha menduar se unë kurrë nuk mund të bëhem muslimane. E që pastaj të mësoj se “religjioni im - Xheni” dhe besimet se Zoti është Një, në realitet ishte Islami. Kjo për mua në fillim paraqiste vështirësi. Islami gjithçka vuri në vendin e vet, gjithçka kishte kuptim. Gjetja e Islamit për mua ishte sikur një vozitje e gjatë me autobus – isha ndalur dhe i kisha shikuar të gjitha stacionet gjatë udhëtimit tim, duke marrë nga diçka në çdonjërin stacion, dhe vazhdoja udhëtimin. Kur e gjeta Islamin, e dija se ky ishte “stacioni i fundit” i udhëtimit tim të gjatë. Në tetor të vitit 1997, mikesha ime më e mirë erdhi të më shoqërojë deri në një Qendër Islamike në Melburn, ku do ta shprehi Shehadetin. Edhe më tej kisha frikë, por e dija se nuk më ka mbetur tjetër gjë pos që ta shprehi gojarisht pranimin e Islamit. Kur më kujtohet momenti i të shprehurit: “Po… do ta bëj atë”, më vjen të qaj. Në fund e rrënova murin mental që më pengonte. Duhej që në arabisht të përsëris fjalët që i thoshte motra. Me fjalën e parë të saj unë qava. Kjo është ndjenjë të cilën nuk mund ta përshkruaj. Shoqja ime që rrinte ulur prapa meje veç ishte duke qarë, por këtë gjë unë nuk e hetoja. Ndjeva fuqi të madhe rreth vetes dhe në fjalët e mia, por vet ndjehesha shumë e dobët. Ngandonjëherë mendoj: a thua familja ime mendon se kjo fazë nëpër të cilën po kaloj…është e njejtë me fazat e mia të përparme.
Ende ka shumë gjëra që duhet t’i mësoj, por një gjë që dua ta kuptojnë njerëzit është se, unë e di, duke iu falënderuar Zotit, se Islami është bekim për njerëzimin. Sa më shumë të mësosh, nëse don Zoti, aq më shumë bukuri do të shohish në Islam.

Motra juaj në Islam, Xheni

[INDRITI]

Përshkruar nga jeta…

E ngjarë në këtë kohë. Ndodhitë për të cilat shkruajmë duken të pabesushme, por gjithçka është e vërtetë deri në detajin më të vogël
Rrëfimi fillon në një prej shteteve të Gjirit Arab ku erdhi një rus me një grup vajzash. Qëllimin e kishin të blejnë aparate elektrike dhe t’i fusin ato në Rusi si gjësende private. Ashtu janë të liruar nga tatimi dhe paguajnë taksa të vogla. Tregtari rus merr mallin dhe e shet me çmim shumë më të lartë, kështu që edhe vajzat i paguan për mundin e dhënë. Tregtia e tillë është shumë e përhapur ndër rusët.
Rusi u nis në rrugë me grupin e vajzave, por me të arritur aty ku kishin ndërmend, vajzave u ofroi plan krejt tjetërfare: “Keni ardhur këtu që të fitoni, kurse ky vend është i pasur dhe në të jetojnë njerëz që paguajnë mirë. Ç’mendoni sikur…” Dhe ashtu u ofroi marrje me punë të keqe – shitjen e trupit dhe nderit. “Kush pranon, le t’i gëzohet fitimit të shpejtë.” U fliste përderisa nuk i bindi. Në zemrat e tyre nuk ka iman, as që ekziston pengesë morale e cila do t’i pengonte nga ajo vepër. Vetëm njëra prej tyre refuzoi, kurse ai iu kërcënua dhe i tha se është e humbur në këtë vend. Vajza mori pasaportën e vet dhe u largua. Në vete s’kishte asgjë, përpos atë që ia mbulonte trupin, kurse edhe ajo veshje ishte mjaftë e vobektë. Ishte e humbur. Nuk e dinte se kah t’ia mbajë…
Ai që na rrëfen këtë ngjarje thotë: “Ecja rrugës bashkë me nënën dhe dy motrat. Na befasoi vajza që me nxitim vinte drejt nesh. U gëzua kur kuptoi se flasim anglisht dhe tregoi se ç’i kishte ndodhur. Vendosëm që ta pranojmë. U mundua të telefonojë, por pa sukses… Motrat e mia ndaj saj silleshin sikur ta kishin motër nga nëna. Filluan ta njoftojnë me Islamin. Ajo këtë e refuzonte me këmbëngulje. Kuptuam se ajo ishte prej familjes ekstreme ortodokse që e urrente Islamin dhe muslimanët. Prapëseprap, u ndihmoja motrave dhe i nxitja, e nganjëherë edhe vetë inkuadrohesha në debat. Një ditë solla një libër mbi Islamin në gjuhën angleze.”
Rrëfimin e vazhdon libërshitësi: “Herën tjetër erdhi me katër gra. Tri prej tyre kishin hixhab, kurse e katërta, bukuroshja, kishte fytyrën e zbuluar. Burri tha se ajo ishte ruse dhe se kishte filluar ta pranojë Islamin, si dhe se don ta shpallë atë. Kërkova që të lexojë disa libra, sepse autoritetet në atë vend kërkojnë provim. I kishte lexuar, dhe kishte ardhur me të tek unë dhe ajo dha provimin. Pasi që u shpall publikisht, mikun e udhëzova te gratë që mësojnë Kur’an… Pas një kohe ktheu tek unë bashkë me gruan e vet. Është i lumtur dhe thotë se, duke falënderuar All-llahun, është mirë… Më befasoi se ajo grua ishte plotësisht e mbuluar, jo ashtu siç ishin nëna dhe motrat e tij, por tek ajo nuk shihej fare asgjë. Ai tha: “Pas martesës, shkova me të në treg të blejmë ca gjëra. Gruaja ime pa një grua plotësisht të mbuluar. U habit nga ajo pamje, andaj pyeti se pse është kështu, mos është vallë për shkak të ndonjë të mete.” U përgjigja: “Kjo grua është mbuluar kështu që All-llahu dhe i Dërguari i Tij [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] të jenë të kënaqura me të.” Pastaj më tha se si është çuditur që saherë që do të hynte në shitore sytë e shitësit nuk largoheshin prej fytyrës së saj. “Pra, kjo është mbrojtje për fytyrën time dhe ajo duhet mbuluar. Ajo duhet të jetë vetëm për burrin tim. Nuk do të dal prej tregut pa hixhab!”
Burri i saj më tej vazhdon: “Isha i detyruar që t’i blej hixhab. E veshi.”
Libërshitësi thotë: “Dolën fjalët për burrin e ruses. Mendoj se është palestinez. U paraqit gjashtë apo shtatë muaj më vonë dhe sqaroi se nuk ka qenë këtu për shkak se bashkëshortes së tij i kishte skaduar pasaporti, prandaj u desh që të nxjerrin të ri, në të njëjtin qytet ku edhe e kishte marrë atë të parin. Ajo u nis të shkojë me hixhab. E paralajmëroi se kjo do t’u shkaktojë probleme. Kurse ajo ishte përgjigjur se refuzon t’u nënshtrohet mosbesimtarëve, mëkatarëve të cilët janë lëndë djegëse e Xhehennemit, dhe se nuk don të jetë e panënshtruar ndaj All-llahut.”
Burri i saj rrëfen: “Hymë në aeroplan. Njerëzit na shikonin. Personeli ndante ushqim, e me të edhe alkool, i cili së shpejti filloj të veprojë. Qeshnin zëshëm dhe bënin me shenjë kah ne. Gruaja ime qeshej e qetë dhe më përkthente se ç’thonë për të. Ndjeja sikur shigjeta po më hyn në zemër dhe nuk del prej saj. Ajo më ngushëllonte: “Kjo nuk është asgjë në krahasim me atë që kanë përjetuar as’habët!” Arritëm në qytetin në të cilin ishim nisur. Mendova se do të shkojmë në shtëpinë e saj dhe do të vendosemi tek familja e saj, e pastaj t’i kryejmë punët. Gruaja ime mendonte ndryshe: “Jo, familja ime është shumë ortodokse dhe tani nuk dua të shkoj tek ata. Së pari do të marrim një dhomë, do t’i kryejmë punët rreth pasaportit dhe atëherë do t’i vizitojmë të mitë.” Kuptova se kjo është më në rregull. Të nesërmen shkuam në zyren për nxjerrjen e pasaportave. Nëpunësi kërkoi pasaportin e vjetër dhe fotografitë. Gruaja ime i dha fotografitë bardh e zi, me hixhab, ku i shihej vetëm fytyra. Ata kërkonin fotografi ku do të shihej fytyra, qafa dhe flokët. Pastaj secili nëpunës na dërgonte te tjetri, derisa nuk na dërguan te drejtori i zyres, kurse drejtori ishte femër. Nuk na kreu punën. Ishte shumë e pasjellshme. Tha: “Askush nuk do t’ua zgjidh këtë problem, përveçse drejtorit kryesor në Moskë!” Gruaja ime u ngrit dhe tha: “O Halid, udhëtojmë për në Moskë!” U mundova ta bindi: “Pasaportin do ta shohin vetëm persona të caktuar, edhe atë për shkak nevojës së madhe, pastaj nuk do ta shohë askush përderisa të kalojë një vit!” U përgjigj: “Është e pamundur që të paraqitem me fotografi të tillë pasi që kam njohur fenë e All-llahut. Nëse refuzon të udhëtosh me mua, ndoshta do të udhëtoj vet, duke iu përmbajtur dispozitës e cila vlen në darur! (situatë përjashtuese)” Udhëtuam për në Moskë. Por përsëritej e njëjta. Kështu arritëm te drejtori kryesor. Ishte njeriu më i keq i mundshëm. Pyeti: “Kush do të më argumentojë mua se këto fotografi janë tuat!?” Kërkoi që ajo ta zbulojë fytyrën, por bashkëshortja ime insistoi se atë do ta bëjë vetëm para ndonjë nëpunëseje. Kjo e hidhëroi drejtorin. Pasaportin dhe fotografitë i mbylli në fiokë. “Nuk ke as pasaport të vjetër, e as të ri, përderisa nuk vjen me fotografitë të cilat plotësisht përgjigjen!” U mundua ta bindë, por kot. Vazhdova ta bindi – se All-llahu nuk ngarkon askë përtej mundësive, por m’u përgjigj me ajetin: “Kush i frikohet All-llahut, Ai do t’i gjejë rrugëdalje dhe do ta furnizojë prej nga nuk shpreson.” Drejtori na dëboi nga kabineti… Ne vazhduam bindjen e ndërsjellë deri në mbrëmje. Falëm namazin e jacisë, hëngrëm atë që na qëlloi, e pastaj desha të flejë. Më tha: “O Halid, jemi në situatë kur duhet t’i drejtohemi All-llahut. Ngritu!” U ngrita dhe fala aq sa munda, e pastaj u shtriva. Ajo vazhdoi të falet. Kështu deri në mëngjes. Më zgjoi që ta falim së bashku namazin e sabahut, e pastaj më thirri që të shkojmë në zyren për pasaporta. “E fotografitë?”, pyeta. “Shkojmë të provojmë. Mos humb shpresën në Mëshirën e All-llahut!” Shkuam… Në zyren e parë na thirri nëpunësi. E pyeti gruan time se a është ajo. U përgjigj. “Merre pasaportin tënd!”, i tha asaj. Pasaporti ishte gati. Madje pikërisht siç e donte ajo. Paguam taksat dhe morëm pasaportin. Në dalje, ajo më tha: “A nuk të thashë se All-llahu do t’i gjejë rrugëdalje atij që i frikohet All-llahut.” Këto fjalë lanë përshtypje të madhe dhe gjurmë në zemrën time. Një gjë të tillë nuk kam përjetuar në të gjitha ligjëratat dhe mësimet nëpër të cilat kam kaluar.
Nëpunësi tha se pasaporti duhet të vërtetohet në qytetin ku kishte lindur gruaja ime. Këtë e pamë si rast për të vizituar familjen e saj. Arritëm dhe zumë një dhomë, pastaj vërtetuam pasaportin dhe shkuam të vizitojmë familjen e saj. Derën e hapi një djalosh. Ishte vëllai i saj. U gëzua për motrën, por u habit me fytyrën e saj. Ajo hyri duke qeshur dhe duke përqafuar vëllain. Hyra pas saj… banesa ishte e thjeshtë. Ndjeheshin gjurmët e varfërisë. Të gjithë flisnin rusisht dhe asgjë nuk kuptoja, por hetova se po ngritet toni. Britma shtohej. Dolën tre çuna dhe një plak. Megjithatë, mirëseardhja dhëndrit u shndërrua në britmë. Mendova se do të ndahem nga dunjaja. Nuk kisha zgjedhje: hapa derën dhe ika në rrugë, e ata mu ngjitën pas. U përziva me njerëzit dhe u ika. Shkova drejt dhomës së hotelit, jo larg shtëpisë së gruas… Në ballë, hundë dhe faqe hetoheshin gjurmët e goditjeve. Nga goja më rridhte gjak, teshat i kisha të shkyera. Mendova: “Unë shpëtova, por a thua si është gruaja ime tani!?” Problem imi është se nuk mundem pa të. E deshta shumë. Mendova: “Ndoshta do të mbytet, do të më len, sigurisht do të heq dorë nga Islami, sigurisht…” Shejtani e bëri punën e vet. Në kokë më silleshin mendime të ndryshme, përderisa nuk u pajtova me faktin se më nuk kam grua. Ç’të bëj? Të shkoj te shtëpia e saj? E pamundshme! Në këtë vend koka është e lirë. Është e mundshme që për dhjetë dollarë të paguhet ndonjë njeri i cili do të më vrasë. Pra, duhet të rri në dhomë… Mbeta deri në namaz të sabahut. Ndërrova teshat dhe dola ta shikoj situatën. Prej së largu përcillja se ç’po ndodh para shtëpisë së tyre. Dyert u hapën dhe dolën tre çunat dhe plaku. Ishin ata që më goditën. Dyert u mbyllën. Shikoja me shpresë se do të shoh fytyrën e gruas sime… Pas ca kohësh, ata katër u kthyen. Me orë të tëra ecja rrugëve. Edhe ditën e dytë bëra të njëjtën gjë. Po ashtu edhe të tretën. Humbja shpresën. Mendova se gruaja më ka urrejtur. Apo ndoshta e kanë vrarë. Por… po të jetë e vdekur, do të hetoja lëvizjen në shtëpi apo vizitën e të afërmeve. Do të thotë është e gjallë!
Ditën e katërt, pasi që burrat kishin shkuar në punë, u hapën dyert dhe u paraqit gruaja ime. Shikoi djathtas dhe majtas. Në jetën time nuk kisha parë pamje më të bukur! Megjithatë fytyra e saj ishte krejt e kuqe dhe e përgjakur. Iu ofrova dhe ajo u trishtua. Në vete s’kishte asgjë përveç leckës e cila e mbulonte. Këmbët i kishte të lidhura me pranga, kurse duart i kishte të lidhura pas shpine. E shikoja dhe qaja. Nuk mundesha të kontrollohem. M’u drejtua: “O Halid, dëgjo! E para, mos u brengos për mua. Kam përqëndruar në Islam. Pasha All-llahun, kjo që tani jam duke e përjetuar nuk është e përafërt as sa qimja me atë që kanë përjetuar as’habët dhe i Dërguari [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], si dhe pejgamberët tjerë para tij. E dyta, O Halid, të lutem, mos u përziej ndërmjet meje dhe të mive. E treta, më prit në dhomë derisa të vijë, nëse don All-llahu! Lutu sa më shumë dhe falu natën, sepse atëherë namazi është më i pranueshëm.” Shkova në dhomë… Kaloi dita e parë, e dytë, e tretë… Kah fundi i ditës së tretë dikush trokiti në derën time. Kush është në këtë kohë? Heshtjen e theu zëri i gruas sime: “Unë jam, hape!” E hapa derën. Tha të shkojmë. Veshi hixhabin që e kishim rezervë dhe hymë në taksi. Thashë në rusisht: “Aeroporti”, sepse atë fjalë e kisha mësuar. Ajo tha: “Jo! Të mitë do të më kërkojnë në aeroport. Prandaj shkojmë në një fshat, pastaj në të dytin, të tretin, katërtin, pestin, e pastaj në ndonjë qytet ku ka aeroport.” Kështu mbërritëm në aeroport dhe rezervuam buletat. Nisja ishte vonë. Zumë një dhomë. Shikoja gruan duke kërkuar pjesë të trupit që nuk ishte e përgjakur. Nuk gjeta. Rrëfente se ç’i kishte ndodhur. Së pari e kishin pyetur për veshjen. U kishte thënë se ajo ishte veshje islame, se unë isha burri i saj dhe se e kishte pranuar Islamin. Nuk i kishin besuar, andaj kjo u kishte treguar se ç’i kishte ndodhur, që nga fillimi, se si ai njeriu kishte dashur ta futë në prostitucion. I kishin thënë: “Po të bëheshe prostitute dhe ta kishe shitur nderin tënd, do të ishte më mirë dhe do të na vinte më mirë, se sa që na ke ardhur si muslimane! Dije se nga kjo shtëpi nuk do të dalësh ndryshe, përvese si ortodokse apo e vdekur!!!” E kishin lidhur. E kishin rrahur me kamxhikë prej ikindisë derisa kishte ardhur koha për të fjetur. Në mëngjes kishin shkuar në punë, kurse ajo kishte mbetur me nënën dhe motrën 15 vjeçare. Ndjehej më mirë. Ngandonjëherë kishte fjetur e alivanosur. Pastaj e kishin rrahur me kamxhik derisa nuk e kishte humbur vetëdijen. Kishin kërkuar që të heq dorë nga Islami, por ajo këtë e kishte refuzuar.”
Ajo tregon më tej: “Motra ime vinte tek unë dhe pyeste përse e lë fenë e nënës sime dhe babai tim, fenë e gjyshërve të mi? Unë i përgjigjesha dhe i sqaroja. Ajo filloi të pranojë. Filluan të qartësohen gënjeshtrat në të cilat jeton. Motra më tha: “Ti ke të drejtë! Kjo është feja e vërtetë! Kjo është feja të cilës edhe unë duhet t’i përmbahem.” Më propozoi që të më ndihmojë. Kërkova që të më mundësojë të të shoh ty (i tregon burrit). Ajo të kishte parë në rrugë dhe më tregoi. Ma hapi derën dhe kështu bisedova me ty…
Problemi plotësues ishte në atë se isha e lidhur me tre zinxhirë. Me njërin për duart, me tjetrin për këmbët, kurse me të tretin për shtylle. Ajo e kishte çelësin e zinxhirit të shtyllës, në rast se duhej të kryeja nevojë… Tre ditët e ardhshme motra ime e pranoi Islamin. Vendosi të sakrifikohet dhe të më ndihmojë të iki… Çelësat e zinxhirëve tjerë ishin te vëllai… Atë ditë motra u përgatiti vëllezërve alkool të fortë, andaj u mblodhën të pinë. Së shpejti vëllezërit dhe babai nuk ishin në vete. Motra mori çelësin prej xhepit të vëllait, mi zgjidhi prangat, dhe ika te ti… Nga motra kërkova që mos ta shpallë haptazi Islamin dhe ta fshehë atë përderisa nuk jepet rasti të bëjmë diçka.”
Burri përfundon rrëfimin e jetës: “U kthyem në vendin tonë. E dërgova gruan në spital. Aty qëndroi më gjatë duke mjekuar gjurmët e goditjeve dhe mundimeve. Kryesisht, ky është fundi i këtij rrëfimi. Këtu ka shumë detaje në të cilat duhet ndalur, menduar dhe nxjerrë mësim. Megjithatë, këtë do t’ua lë juve dhe zemrave tuaja - që të kuptoni porosinë dhe të pranoni këshillë.”

[INDRITI]

Ummu Umer

Jam e lindur në një qytet të vogël, në pjesën veriore të Indianës, më 1959, në familje katolike portorikane. E dyta prej 4 fëmijëve, unë dyshoja dhe kundërshtoja çdo gjë që në moshë të re. Për dallim prej vëllezërve të mi dhe motrave të mia, unë çdoherë parashtroja pyetje dhe kërkoja përgjigje lidhur me atë pse gjërat ndodhin dhe si bota ekzistonte.
Duke qenë e edukuar si katolike, normalisht edhe unë kam qenë e pagëzuar dhe dëshmuar. Sidoqoftë, në moshën 7-vjeçare, duke përcjellur shkollën e së dielës, instruktori gjatë mësimit shkroi fjalën “God” – “Zot” në dërrasë, dhe vazhdoi të komentojë duke thënë që “God” – “Zot” është “dog” – “qen” e shkruar nga mbrapsht. Unë mendova se do të ishte gjë e pazakonshme të bashkohet fjala ZOT me fjalën qen.
Gjatë kohës derisa arrita moshën pesëmbëdhjetë vjeçare, i shikoja njerëzit duke vepruar kundër Dhjetë Urdhrave, dhe si pastaj ata pendoheshin duke rrëfyer për “mëkatet” e tyre te një njeri duke pritur falje prej tij. Ata do të mbeteshin më të “shenjtit” deri në mbarimin e shërbimit të së dielës, dhe pastaj ktheheshin te mënyrat e tyre të vjetra të jetës, javë pas jave.
Nuk shkoja më në kishë dhe fillova hulumtimin tim për të vërtetën. Shkova në kishën e Dëshmitarëve të Jehovait dhe në kishën Baptiste, por nuk gjeta rehati. E kërkoja një qetësi që do të depërtonte thellë në shpirtin tim, por isha e paaftë që ta gjej atë.
Edhe pse isha studente e dalluar, megjithatë hyja në shumë ngatërresa duke shkuar me shoqëri të gabuar. Si rezultat i kësaj, mbeta shtatzënë në moshën 18-vjeçare dhe prindërit e mi më dërguan të jetoj te disa farefis tanë në Nju Jork. Farefisët jetonin në katin e 18-të të rrokaqiellit. Një mbrëmje, sikur që dielli filloi të perëndojë, unë ndjeva një magji dhe fuqi të pazakonshme në ajër. Shikova jashtë dritares, dhe me frikërespekt ia lëshova sytë horizontit, ngjyrave të tij që vibronin, reve dhe perëndimit të diellit. Në atë moment i thashë vetes time: “E di që ka diçka më shumë atje jashtë, por çka është ajo? Nëse Zoti është aq i madh, atëherë pse njerëzimi nuk i përkulet Atij”. E drejtova veten time te Zoti dhe e luta që një ditë ta zbuloj “gjënë” që do ta mbushte zbrazëtirën në zemrën time dhe shpirtin tim.
Vetëm pas dy viteve i takova femrat muslimane në veshjet e tyre të plota islame. I shikoja ato prej së largu me kuriozitet, duke menduar në veten time për jetën e tyre dhe preokupimet që kanë ato. Ulesha jashtë gjatë kohës së drekës, përpara banesës ku punoja, për çdo ditë, ashtu që të mundesha t’i shikoj lirshëm. As që më ka shkuar mendja se një ditë edhe unë do të gjendem në mesin e tyre…
Iu pata kthyer kishës katolike, duke dëshiruar një jetë më të mirë dhe martesë me një njeri “religjioz”. Kam qenë e fejuar me njërin prej udhëheqësve të kishës, e pastaj për të zbulova se kishte aferë dashurie me një grua të martuar. Dhe, si rezultat i kësaj, unë edhe një herë u largova prej fesë katolike.
Pas gjashtë muajve e takova një musliman dhe u martova me të. Unë ende nuk dija asgjë për Islamin. Edhe pse në atë kohë as ai vetë nuk e praktikonte Islamin, megjithatë kërkonte prej meje që të bëhem muslimane para se të martoheshim. Unë pranova, para së gjithash sepse nuk kisha se ç’të humbi, ngase në realitet unë nuk e praktikoja asnjë fe. Kur shikoj në retrospektivë, unë e kuptoj që kjo ka qenë dera që nevojitej të më hapet mua për ta zbuluar Islamin. Menjëherë fillova të depërtoj te librat dhe literatura islame, te studentët muslimanë dhe te motrat dhe shoqet e mia muslimane të cilat më kanë ndihmuar shumë në kërkimin tim.
Sapo fillova të kem njohuri ndaj Islamit, u ula dhe i thashë vetvetes: “Pra, kjo qenka ajo që paskam kërkuar gjatë gjithë këtyre viteve”. Ajo ka qenë dita kur unë me të vërtetë e kam përqafuar Islamin dhe e kam lejuar hyrjen e tij në zemrën time.
Kur tezja ime mori vesh që unë e kam pranuar Islamin, ajo kërkoi këshillën e misionarëve katolikë, të cilët iu përgjigjën duke i thënë asaj që të mos brengosej dhe të mos tentojë të më ndalojë po qe se unë dëshiroja të hyjë në Islam, duke e informuar atë se Islami është një fe e bukur.
Unë nuk mora inkurajim prej burrit tim, prej të cilit tani jam e ndarë. Megjithëse ai kundërshtonte, unë shkova përpara me fuqi të plotë për ta kuptuar Islamin dhe e bëra atë mënyrën time të jetës.
Më janë dashur vite të tëra hulumtimi për ta plotësuar zbrazëtirën në zemrën time, dhe El-Hamdulil-lah, me udhëheqjen e All-llahut të Lartësuar unë depërtova në vëllazërinë e Islamit.
E falënderoj All-llahun e Lartësuar për rrahjet e forta që i kam marrë në moshë të re gjatë kërkimit të së vërtetës. Po qe se nuk do të kishin qenë këto sprovime, All-llahu i Lartësuar është i Vetmi që e di se ku do të isha sot. Me udhëheqjen e All-llahut të Lartësuar unë kam qenë e aftë ta edukoj vajzën time si një muslimane të mirë dhe t’i jap asaj dhuratën e Islamit.
All-llahu i Lartësuar na bekoftë, dhe i udhëzoftë të tjerët në kërkimin e së vërtetës, ashtu siç më ka bekuar mua.

[INDRITI]

Emri që më dhanë prindërit është Christopher Bohar, kurse emri të cilin e zgjodha pasi që pranova Islamin është Muhammed Amin, sipas emrit të Pejgamberit tonë të dashur, Muhammedit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Unë jam musliman 17 vjeçar nga Pensilvania. Deri para 4 viteve fetë nuk më kanë interesuar aspak.
Në atë kohë isha në shkollë të mesme dhe ndjeva nevojë që më për së afërmi të merrem me fenë. Nuk di se si ndodhi, por për një periudhë të shkurtër kohore u gjeta në një shoqëri të keqe, kryesisht shoqërohesha me njerëz që ishin satanistë. Ata nuk adhuronin djallin - shejtanin si Zot, por vetveten e konsideronin për zotëra. Të mësuarit e tyre në fillim m’u duk interesant dhe iu bashkangjita atyre. Në fillim ndjehesha mirë, por pastaj kjo u shndërrua në ferr!
Ndjehesha i zbrazët përbrenda, u bëra depresiv, fillova ta lë mësimin pasdore, kurse shokët e mi të mëparshëm u larguan prej meje, që për efekt kishte se unë ndjehesha edhe më keq se më parë.
Pas një viti përsëri u bëra i krishterë. Ndjeva se Zoti duhet të ketë hise në jetën time të re, por diçka mungonte. Në Bibël pashë shumë kundërthënie dhe kuptova se kjo NUK mund të jetë fjalë e vërtetë e Zotit. Si i krishterë u ndjeva 3-4 muaj, por assesi nuk mundesha të kuptoj nocionin e Trinisë. Për këtë arsye braktisa krishterizmin dhe sërish iu ktheva satanizmit.
Pastaj ndodhi 11 shtatori. Kjo ngjarje më tronditi thellë dhe kur mediumet deklaruan se kryerësit e këtyre akteve makabre ishin muslimanë, mallkova Islamin dhe Zotin, dhe u bëra i hidhëruar ndaj gjithçkaje që ka lidhje me Islamin. Më në fund, pas tre javësh u qetësova, dhe fillova që pak më thellë të interesohem për Fenë Islame, në mënyrë që ta kuptoj besimin islam dhe mënyrën e lutjes ndaj Zotit. Lexova mbi Islamin dy muaj intensivisht dhe kuptova se Islami ishte ajo për të cilën isha duke kërkuar tërë kohën!
Mësova se Islami nuk është fé e dhunës dhe terrorizmit, por fé e të kuptuarit, dashurisë, harmonisë së njeriut me Zotin dhe me rrethin. Disa ditë pasi që filloi Ramazani, deklarova shehadetin dhe u bëra musliman. Me këtë hudha bindjet dhe besimet e mia sataniste.
Kuptova se unë nuk jam Zoti i vetes dhe se All-llahu i Madhërishëm mjafton për argument për secilin që me të vërtetë kërkon udhëzimin. Agjërova muajin e Ramazanit dhe lexova Kur’anin prej fillimi e deri në fund. Pas kësaj lexova hadithet dhe gjithçka që lexoja kishte kuptim! Islami nuk mallkon ashtu siç bën krishterizmi. Kur’ani dhe hadithi prej meje kanë bërë tjetër njeri! Kur’ani m’i mësoi vlerat e bërjes së veprave të mira dhe rëndësinë e mospërshkrimit shok All-llahut të Madhërishëm.
Ashtu siç forcohej imani im, fillova të bëj thirrje përmes internetit (më shumë krishterëve) dhe isha i befasuar se si ata ishin zemërngushtë në pikëpamje të Islamit edhe pse Islami ka shumëçka të përbashkët me krishterizmin. Vetes i dhashë për detyrë që t’u sqaroj krishterëve se muslimanët besojmë të njëjtin Zot sikur edhe ata, i Cili Zot më mësoi mua se si t’i përulem dhe si ta adhuroj vetëm Atë pa i përshkruar asnjë shok.
I tërë falënderimi i takon All-llahut, i Cili ma tregoi rrugën deri te besimi i vërtetë.

[INDRITI]

“Dy ditë pas 9 Shtatorit 2001 një i ri e sulmoi atë në një shitore duke e konsideruar për Arabe. Ai e gjuajti karrocën e tij mbi të dhe raftet që ishin pranë saj u rrëzuan mbi të duke e lënduar rëndë në kokë, fytyrë, këmbë e shpinë. Kur ai u arrestua nga autoritetet, ajo i dha atij dy opcione: ose të ballafaqohej me ndjekjen penale ose të ndiqte dhjetë ligjërata rreth Islamit. Ai e zgjodhi të dytën dhe gjashtë muaj më vonë e pranoi Allahun…”


Fillimet e mia


Më pëlqen shumë ti lexoj rrëfimet e të kthyerve tek Allahu. Është magjepse për mua të di se si njerëzit e njohin dashurinë e Allahut dhe rrugën e jetesës në Islam, dhe se si shumë njerëz vijnë në përfundim se Islami është e Vërteta e vetme midis shumë mënyrave të të jetuarit. Kjo është një mrekulli në besimin tone.

Kam lindur dhe jam rritur në West Virginia në një familje kristiane.
Gjëja e vetme që më mbushte me dashuri në këtë botë ishte flauta ime, muzika ime dhe mësuesit e mi të muzikës. Motrat e mia më të mëdha nuk kishin kohë për mua. Ndërsa nëna ime ishte një punëtore sociale e cila shpëtonte jetërat e fëmijëve të hendikepuar apo me ngecje mentale. Mirëpo mbase ajo nuk mundi ti shpëtonte të gjithë fëmijët e botës, kështuqë dikush duhej të mbijetonte vetvetiu, pra thënë thelbësisht unë e rrita vetë vetveten. Nënën nuk e pata kur më nevojitej.



Në Marinën Amerikane dhe në Kishën Baptiste


Në moshën 18 vjecare iu bashkova Marinës Amerikane por pas ca kohësh mu desh ta lë për shkak të një lëndimi. Pastaj luajta për një Orkestër Simfonike. U martova disa herë dhe u shkurorëzova, të shumtën për shkaqe abuzimi.

Para gjashtë vitesh fillova të shkoj në një kishë fundamentaliste Baptiste. Ky ishte denominacioni më strikt Baptist që mund të ekzistojë. E pyesja pastorin tonë për shumë gjërra rreth Perëndisë. Kur i thashë njëherë se do të doja të studioja besimet tjera ai mu përgjegj se kjo nuk ishte një ide shumë e mirë pasi që Satanai do ta përdorte këtë për të më larguar nga kisha. Sidoqoftë ai kurrë nuk më dha përgjegje të kënaqshme megjithqë kishte doktoruar në teologji.

Unë isha pjesë e Shërbesës Muzikore në Kishë. Një ditë derisa po hecja për në dhomën muzikore të kishës dëgjova dy njerëz duke më përqeshur. Ata po thoshin se përderisa unë isha shkurorëzuar nuk mund të qëndroja në ballë të kishës dhe të bëja muzikë. Mirëpo unë isha shumë e mirë në muzikë dhe e dija që njerëzit e shijonin muzikën time.

Pushova së bëri muzikë në kishë dhe pas ca kohësh edhe pushova së shkuari në atë kishë.

Përafërsisht gjatë asaj kohe takova një zonjë muslimane e cila ishte vendosur në qytetin tonë. Ajo më dha ca pamflete rreth Islamit të cilat unë i lexova. Më pëlqente mënyra se si ajo e praktikonte besimin e saj, duke qenë e sjellshme dhe e ndershme me të gjithë. Ajo jo vetëm që fliste për Islamin por ajo hecte me Islamin.



Vajza ime dhe unë e pranojmë Allahun


Vajza ime ishte në kolegj në atë kohë ku ajo takoi ca miq nga Pakistani, Sudani dhe Emiratet e Bashkuara Arabe dhe filloi të studionte Islamin me ta. Gjatë asaj kohe edhe unë gjithashtu po depërtoja shumë e më shumë në Islam. E shihja veten se i isha kthyer prapë dhe prapë të studiuarit të Kur’anit derisa nuk kuptova se Islami ishte besimi i vetëm i vërtetë. Kurrë nuk ia thashë vajzës sime se po e studioja Islamin gjatë viteve te kaluara. E mbajta brenda vetvetes. Në atë kohë unë isha njëmend Muslimane por nuk po e pranoja.

Një ditë vajza ime erdhi para meje dhe më pyeti nëse mund të bëhej muslimane. Ajo kishte një pamje të frikshme në fytyrë pasi që më dinte për një grua të ashpër baptiste.

Unë vetëm i thashë: “Oh, po përse?”

Ajo më tha se gruaja me të cilën ajo po fliste për Islamin i kishte thënë që të kërkonte lejen time për arsye të rëndësisë që Kur’ani i ipte nënës. Ia bëra me dije që të ishte shumë e sigurtë në atë që fliste dhe që dëshironte t’a bënte. Ajo vetëm u ul me atë shikim të frikshëm në fytyrën e saj duke druajtur në atë që unë mund të thoja. Mirëpo natyrisht pashë që ajo e kishe kuptuar Islamin shumë thelbësisht. Në atë rast edhe unë i tregova asaj se e kisha studiuar Islamin gjithashtu. Kjo erdhi si befasi për të!

Disa javë më vonë që të dyja bashkë para disa motrave muslimane publikisht e bëmë dëshminë e pranimit të Allahut. Allahu është më i madhi. Ishte korrik i vitit 2001.

Të jesh muslimane në atë rreth nuk ishte e lehtë. Për një kohë kisha qenë pjesë e shumicës në vendin ku kisha jetuar dhe papritmas u bëra pjestare e një minorireti si muslimane.



Sulmuesi im e pranon Allahun gjithashtu


Pasi që kishin kaluar rreth dy muaj që unë isha bërë muslimane një incident më ndodhi. Më 14 Shtator 2001 një djalë i ri më sulmoi derisa isha në një shitore. I motivuar nga urrejtja ndaj Muslimanëve ai e gjuajti aq fuqishëm karrocën e tij në mua sa që pësova thyerje në shpinë, në nyje dhe në këmbë. Një nga raftet me gjithë gjërat që kishte u rrëzua mbi mua dhe disa nga gjërat më prenë pjesë të kokës dhe duarve. E tëra kjo ndodhi mu në qendër të fokusit të kamerave të shitores, të cilat e kapën njeriun që më sulmoi duke ikur. Ai u kap shumë shpejtë. Ai po qëndronte pranë meje dhe nuk po ikte larg. Më duket sikur ishte i mrekulluar me atë që kishte bërë. Më vonë tha se kishte menduar që isha Arabe, sikur kjo të ishte një arsye e mjaftueshme për të lënduar dike. U befasua kur unë fola një Anglishte të rrjedhshme. Edhe më tepër mbeti pamend kur mori vesh se isha një Veterane Amerikane e paaftësuar derisa isha në Marinë.

Ai po ballafaqohej me akuza të rënda. Unë i dhashë mundësinë të zgjidhte midis dy opcioneve: ose të shkonte në burg ose të ndiqte dhjetë ligjërata një orëshe rreth Islamit. Ai zgjodhi ligjëratat. Ia bëra shumë të qartë se po qe se nuk do të vinte në ligjërata unë do të mbaja të drejtën që të vendosja drejtësinë duke e kthyer qështjen në sistemin e gjykatës.

Po atë mëngjes unë kisha lexuar një hadith rreth Profetit të mrekullueshëm Muhamed. Një fqiu i tij kishte hedhur çdo mëngjes plehra në kokën e tij dhe kur një mëngjes ai nuk e bëri këtë, Profeti u qudit dhe shkoi tek shtëpia e fqiut. Doli që ai ishte i sëmurë dhe Muhamedi pati mëshirë për të megjithë atë që ai i kishte bërë. Dhe duke e lexuar këtë mengjesin e asaj dite çfarë mund të bëja unë tjetër. Ai ishte 20 vjeqar, moshatar me vajzën time. Një gabim mund ta kthente jetën e tij në shkatërrim. A nuk do të dëshiroja mëshirim për vajzën time nëse ajo dë të gjendej në një situatë të njëjtë? Ai ishte një student, ishte i ri dhe nuk dinte ndonjë gjë rreth Islamit. Nganjëherë kur dikush nuk di diçka rreth një gjëje ajo mund ti duket e frikshme.

Dhe kështu ai filloi të ndiqte ligjëratat rreth Islamit dhe e vazhdoi këtë edhe më gjatë se sa që i kisha kërkuar me marëveshjen tonë. Rreth 6 muaj më vonë, në Shkurt të vitit 2002 ai e dëshmoi Allahun. Isha aq shumë e lumtur kur e mora atë e-mail nga ai. Unë veqse nuk jetoja më në atë zone. Pastaj ai iu bashkua Bashkësisë së Studentëve Muslimanë dhe u kyq në thirrje. Allahu është më i madhi!



Me Allahun ndjehem si në shtëpinë time


Përfundimisht ndjehem si në shtëpinë time në xhami dhe gjithashtu mrekullueshëm si muslimane.

Rruga ime në Islam nuk ishte e lehtë por e di se nuk jam e vetme. Allahu është gjithmonë me mua. Dhe kur vijnë sprovat dhe vuajtjet e di se ato janë një test për të më bërë më të fuqishme.

[INDRITI]

Ende mund ta mbaj në mend se si vrapoja në dhomën time, duke u ulur në gjunjët e mi, dhe duke shikuar në qiell e duke thënë në gjuhën spanjole lutjen time: “Të lutem o Zot, më ndihmo mua dhe familjes time, bëre që babai ta ndalon konsumimin e alkoolit dhe mbroje nënën time”. Atëherë unë isha 11 vjeçare. Kjo do të ishte lutja ime e fundit, derisa i mbusha të shtatëmbëdhjetat.
Kam lindur në Xhorxhtaun, Uashington. Jam prospanjole amerikane. Babai im është nikaraguan, kurse nëna prej Portorikos. Jam edukuar në fenë katolike, por babai im ndërhynte edhe në shumë religjione tjera. Për dy vite ai na ktheu në budistë kundër vullnetit tonë. Kam një vëlla dhe motër më të vegjël se unë. Ne të gjithë jetonim në frikë prej babait tim, më së tepërmi për shkak të asaj se ai ishte konsumues i alkoolit dhe na rrahte të gjithëve, duke përfshirë këtu edhe nënën time. Ironikisht, çdokush do të supozojë se gruaja në kësisoj situate do të bënte gati valixhet dhe do të vraponte drejt derës. Në vend të saj, na la ai. Unë nuk e kisha parë më, e as që kisha dëgjuar për të, derisa i mbusha të pesëmbëdhjetat.
Atëherë isha në një pozitë të rëndë, isha me barrë me fëmijën tim të parë. Unë nuk kisha Zot. Atëherë mendoja me vete: Si ka mundur Zoti të më harrojë? Unë nuk kam bërë asgjë të keqe! Isha e hidhëruar, e dëshpruar.

Mësimi filloi…
Ishte viti im i parë i shkollës së mesme kur njoftova vajzën palestineze, e cila u bë shoqja ime më e mirë. Qëndroja shumë në shtëpinë e saj. M’u dha rasti të shoh se sa të afërt ishin familja e saj. Ata janë më shumë familje muslimanësh tradicionalë. Shoqja ime dhe nëna e saj nuk kishin mbulesën islame, por ato faleshin. Prindërit e saj nuk më pranonin për disa arsye. Së pari, unë nuk isha muslimane, e pastaj isha, gjithashtu, edhe adoleshente me barrë, dhe ata frikoheshin se unë do të ndikoja negativisht në vajzën e tyre të vetme. Shoqja qëndroi me mua edhe kur e linda fëmijën. Ishte ajo e cila e këndoi ezanin në veshin e vajzës sime. Unë kisha dëshirë që vajza ime të ishte sikurse shoqja ime: e mirë, e dashur dhe modeste. Isha e befasuar që një familje muslimane të jetojë në Amerikë dhe ende të kishte moral. Dëshiroja që fëmija të ketë jetë të mirë.
Me ikjen e babait tim, nëna ime punonte shumë për të na mbajtur neve dhe nuk ishte kurrë rreth nesh, ashtu që ne hynim në shumë punë të këqija. Unë fillova të pi alkool dhe cigare, duke mos iu larguar as drogës. Zbavitesha tërë natën. Nuk mundesha as të zgjohem që të kujdesem për vajzën time. Reputacioni im ishte përmbysur. Unë ende pendohem për çdo gjë. Unë nuk kisha jetë, dhe kërceja prej një afere në tjetër (All-llahu më faltë). Zhytesha thellë e më thellë në mëkatet e dunjasë, duke menduar se të hollat, një veturë e ca rroba moderne do të mundeshin të më gëzojnë. Në vend që të jetoj një jetë, unë jetoja në një terr minutësh insert muzikor. Më pas vinin netët kur pyesja veten time: “Si erdha këtu?” Dhe vazhdoja t’i them vetes time se nuk dëshiroja që edhe Xhozalina, vajza ime, ta përjetojë të njëjtën gjë. Si do ta rriti vajzën time të vogël? Një natë isha vetëm dhe fillova të qajë, duke lutur Zotin që të më falë, dhe duke kërkuar prej Tij: “Të lutem më ndihmo!” E dija thellë në zemrën time që unë jam në gabim.

Tashme hulumtimi fillon…
Isha e ftuar te shoqja ime e ngushtë, që në shtëpinë e saj ta shikojmë filmin “Libri i shenjave”. U bëra shumë e interesuar për Kur’anin. Ky libër dinte shumë gjëra më herët se koha moderne, si për shembull etapat e zhvillimit të fëmijës në barkun e nënës. Duke mos harruar se Kur’ani është shpallur para më shumë se 1400 viteve. Pyesja nëse kisha mundësi të shkoj në ligjëratat e të dielave në xhami. Më thanë se duhej të mbulohesha për respekt të xhamisë. Shkoja disa herë, mirëpo çdoherë gjithnjë e më shumë frikohesha. Çfarë do të thonin familja ime? Për t’u bërë muslimane do të thoshte moskonsumim i alkoolit, mosshkuarje nëpër klube të natës, mosngrënie e mishit të derrit. Kurse ai është i gjithë ushqimi që e hamë në Portoriko.
I kisha tetëmbëdhjetë vjet dhe isha nënë vetëushqyese e cila ende nuk e ka lexuar Kur’anin. Çfarë do të them? Shikova një film 30 minutësh dhe u bëra muslimane. Dhe kjo ishte ajo që bëra. E thashë shehadetin pesë muaj para ditëlindjes sime në prill të vitit 1996, kur i mbusha të nëntëmbëdhjetat. E ndjeja veten aq të relaksuar, sikur të më kishte rënë ndonjë peshë e madhe prej shpatullave. Betohem se retë atë ditë dukeshin si mëndafshi, dhe qielli asnjëherë nuk kishte qenë aq i kaltër… “Unë jam muslimane!” Më duhej një kohë që t’i lë të gjitha. E ndjeja veten si dyfytyrëshe. Sipas mundësisë, ndonjë shoqe do të më mësonte pjesë të lutjes sime. Vitin e parë unë luftoja kundër vetes sime, por në të njëjtën kohë edhe kundër atyre që donin të më persekutojnë. E kisha një shoqe muslimane e cila më thoshte të mos jem ekstremiste. Por unë nuk mendoja ashtu. Sido që të jetë, ajo ishte gjëja më e vogël që më brengoste. Brenga ime më e madhe ishte ajo se kush do të martohej me mua? Unë nuk kam mbulesë dhe kam një vajzë tre vjeçare. Asnjë musliman i mirë nuk do të më dëshironte.

Së paku kjo ishte ajo që mendoja…
Në prill të vitit 1997, disa muaj pasi që kishte thënë shehadetin vëllau im, ne kishim një shoqëri të përbashkët, që përbëhej prej meshkujve dhe femrave në injorancë (para Islamit), me ç’rast shumica e këtij grupi u bënë muslimanë. Kisha një shoqëri të ngushtë me njërin prej këtyre meshkujve kur isha gjashtëmbëdhjetë vjeçare. Ne u ndamë, por herë ishim bashkë, e herë ndaheshim gjatë dy viteve. Ai pranoi Islamin një vit pas meje. Nuk më besohej! Ai kishte një shok që e njihja, i cili gjithashtu u bë musliman, dhe ndodhi që vëllai im të kishte punuar bashkë të.
Një ditë, vëllai im i vogël arriti në shtëpi që të më tregojë se dikush kishte patur interes për t’u martuar me mua. Unë mendova se ishte shoku im i vjetër, me të cilin pata kaluar. Por jo, ky ishte shoku i tij më i ngushtë. Në të vërtetë, unë kisha dëshirë të martohem me shokun e vjetër, kështu që e refuzova ofertën e tij, por ia tregova vëllait tim qëllimet e mia të vërteta. Telefoni cingëroi. Ishte “ai” që u paraqit të pyes nëse isha e interesuar për shokun e tij. Që ta bëjmë rrëfimin tonë më të shkurtër, unë në mënyrë të butë thash “Jo”, dhe folëm derisa ra muzgu. Bisedat tona u rritën në një periudhë prej dy javësh, deri në martesën tonë më 14 qershor 1997. E takova në 15 vjet, e u martova me të në 19 vjet. Kemi 3 fëmijë së bashku dhe jemi në martesë 3 vite e gjysmë. Që të dy më parë ishim të krishterë katolikë, kurse All-llahu na bashkoi si muslimanë.
Kjo më kthen prapa te vajza e vogël njëmbëdhjetë vjeçare në fillim.
Ajo ishte shumë e re ta kuptojë fatin, dhe se çdo gjë që ndodh, ndodh me qëllim.
Derisa ajo fajësonte të Gjithmëshirshmin mbi të gjitha krijesat, ajo asnjëherë nuk e kishte ditur sesa shumë Ai e kishte dashtur. Tash për herë të parë në jetën time çdo gjë ka kuptim. Unë asnjëherë nuk do të humbi tani (insha’All-llah).
Insha’All-llah, All-llahu na falë neve dhe ka mëshirë mbi ne për atë që e bëjmë me qëllim dhe pa qëllim. Amin!

[Realworld]

selamu alejkum.

Se shpejti do te dale ne shitje libri me i ri 101 PENDIME nga nje shtepi botuese ne Prishtine. Aty mund te gjeni tregimet e njerezve te cilet u penduan dhe gjeten rrugen e vertete, qe nga koha e pejgambereve te meparshem, pendime te njerezve gjate kohes se Muhamedit s.a.v.s., pendimet e njerezve gjate kohes se tabiineve, pendimet e njerezve ne kohet e sotme..

selamu alejkum

[INDRITI]

Duke gjetur rrugën time


Në çfarë mënyre një mësuese e pakënaqur amerikane katolike gjeti plotësimin shpirtëror dhe udhëzimin përmes punës së saj të re në shkollën muslimane


Vendi im i ri i punës në shkollën islame u prit me një entuziazëm të rezervuar nga familja ime katolike. “Vetëm bëhu e sigurtë në vete që mos të konvertosh në Islam”, më tha vjehrri im kur kuptoi për punën time të re. Vjehra ime ishte e tmerrur nga ideja që unë do të jem e rrethuar me diç “të huaj”. Isha në dyshim se vallë dua të punoj në këtë shkollë. Megjithëse do të kisha klasën time (të cilën aq shumë e dëshiroja), do të isha aty vetëm në një orar të punës dhe do të duhej të vishem në mënyrë islame (të mbuloj flokët e mia). I tërë ky koncept ishte shumë i huaj për mua. Debatova me vetveten një ditë apo dy derisa vendosa definitivisht që të marr përsipër detyrën e profesoreshës në atë shkollë. Isha e qetë dhe e vendosur se kjo do të ishte një përvojë e re për mua. Dhe vërtetë ishte ashtu...

Në ditën e parë, profesoreshave të reja “jomuslimane” u mbahet një orë mësimi se si duhet të vehet “shamia”. Atë orë e ligjëroi një nga profesoreshat muslimane në zyrën e profesorëve. Qeshnim tërë kohën përderisa provonim modele të ndryshme. Akoma e mbaj mend atë mëngjez se si isha e relaksuar dhe ishte ky momenti kur e kuptova se muslimanët nuk janë të ashpër dhe të rëndë siç kam menduar gjithmonë. Është për t’u çuditur se si njeriu mund të krijojë paragjykime për njerëzit tjerë fare pa i njohur ata. Kjo ishte një ide e gabuar…

Gjatë vitit të parë të punës sime aty, unë mësova shumë gjëra. Isha shumë e impresionuar nga fakti se si nxënësit e mi e njihnin religjionin tim (Krishterizmin) më mirë se unë që e njihja. Ishte interesante se si ata i dinin ngjarjet. Nxënësit e mi gjithmonë më parashtronin pyetje rreth besimit tim dhe ata më bënë që të mendoj. Në çka besoj unë?

Isha e edukuar në frymën katolike dhe në moshën madhore fillova t’i largohem katolicizmit. Nuk e dija se ç’ishte ajo që më bënte të mos ndjehem mirë, por vetëm e dija që diçka nuk ishte në rregull. Bëra një përpjekje të vogël edhe në Dhjatën e Re edhe në Dhjatën e Vjetër, por për shumëçka aty në një farë mënyre nuk e gjeta veten. Vetëm e dija se kisha dëshirë të lidhem me Zotin. Nuk dëshiroja që religjioni im të jetë si rezultat i tentimit vetëm sa për t’u dukur si “njeri i mirë” në sytë e farefisit (siç ishte rasti me burrin tim). Unë dëshiroja që atë ta ndiej në zemrën time. Shikuar në të kaluarën tani, unë isha e humbur, por nuk e dija këtë atë kohë.

Fëmijët janë fëmijë dhe nxënësit e mi muslimanë nuk ishin më të ndryshëm se fëmijët tjerë. Ata i linin librat e tyre në klasë në vend që t’i marrin me vete në shtëpi. Ky veprim i tyre ishte në një farë mënyre një bekim i fshehur, pasi që pas orëve të mësimit fillova t’i lexoj ato libra. Dhe shumëçka aty më la përshtypje. Për të më ndihmuar në kuptimin e lëndës, një vëlla dhe një motër muslimane ishin më se të lumtur që t’ju përgjigjen të gjitha pyetjeve të mia, kurse unë kisha shumë sosh! Ne diskutonim mbi Islamin dhe religjionet tjera me orë të tëra. Ishte ajo koha kur pata filluar t’i lexoj librat që më dhanë një kuptim në jetë.

Në vetvete e kisha ndjenjën sikur të kisha gjetur diç të humbur, diç që kërkoja gjatë kohë.

Ishte njëfarë qetësie që më kaplonte ngadalë dhe zgjerohej në shpirtin tim...

Në të njëjtën kohë fillova ta lexoj Kur’anin në shtëpi. Burrit tim (nga i cili jam e ndarë tani) nuk i pëlqente interesimi që unë kisha për Islamin. Andaj, kur e lexoja Kur’anin, këtë e bëja fshehurazi, pa dijen e burrit tim. Në fillim mendoja që jam duke bërë ndonjë mëkat. Më kujtohet se isha shumë e frikësuar dhe mendoja që ndoshta Zoti do të më hidhërohet.

Si është e mundur që përveç Biblës të ekzistojë ndonjë libër tjetër nga Zoti? Megjithatë kisha vendosur të dëgjoj zemrën time, kurse ajo më thoshte që të vazhdoj së lexuari. Disa nga pjesët e Kur’anit më dukeshin sikur të ishin shkruar vetëm për mua. Shumë herë kam qarë duke lexuar. Ndjehesha e qetë, por disi akoma isha në gjendje konfuze. Akoma kishte diçka që nuk më lejonte ta pranoj plotësisht Islamin.

Pas shumë muajsh lexim, pas një sërë bisedash me njerëz dhe pas shumë gjurmime shpirtërore, ishte një ngjarje që më bëri që unë ta pranoj Islamin, që ishte si faktor determinues. Isha në dhomën e djalit tim duke u hamendur që të lutem. E kisha një libër mbi Islamin që përmbante pjesën “Si duhet të lutemi”. Qëndroja aty në konflikt me vetveten. Nuk isha e mësuar që t’i lutem Zotit në mënyrë të drejtpërdrejtë. Tërë jetën time isha e mësuar që t’i lutem Jezu Krishtit dhe ai lutjen time t’ia tregojë Zotit (apo diç të tillë). Isha shumë e frikësuar se mos vallë jam duke bërë ndonjë gabim. Nuk dëshiroja që Jezu Krishti të më hidhërohet. Në atë moment diç më goditi në kokë, sikur të ishte ndonjë valë kohore. Vallë, mendoja, vërtetë Zoti do të më hidhërohet vetëm se dua të jem më afër Tij? Apo mos vallë Jezu Krishti do të më hidhërohet se unë dëshiroja të jem më afër Zotit? Vallë, a është kjo ajo që Zoti e dëshiron prej neve? Zoti e di qëllimin tim. Kisha një ndjenjë të fuqishme dhe një zë buçiste në kokën time, sikur Zoti fliste atë ditë me mua. Çka ishte ajo që unë i frikësohesha? Si ta refuzoj besimin në All-llahun? Në atë moment fillova të qaj. Dhe vetëm qaja. Ishte ai zëri që tingëlloi në zemrën time, e që unë dëshiroja ta dëgjoj. Në atë moment e dija që duhet të pranoj Islamin. Mendova se ky është vendimi i vërtetë dhe asgjë tjetër nuk është me rëndësi. Pas deklarimit të shehadetit para shkollës ku isha e punësuar, nuk ishte më e pranishme në mua ajo ndjenjë e hutisë se “ku takoj dhe në çka besoj”. Ajo ishte shuar plotësisht. E dija thellë në veten time që kam sjellur vendimin e drejtë. Unë asnjëherë nuk kam qenë më afër Zotit se sa që jam tani kur jam bërë muslimane. Tani jam shumë e lumtur. E falënderoj All-llahun për këtë dhunti.

HIXHABI PËR MUA ËSHTË MË TEPËR SE PËLHURË - ËSHTË PERSONALITETI IM

Para se të largohem nga shtëpia ime, çdo mëngjes kur nisem për në punë, i lidhi flokët e mia me një copë pëlhurë, duke mbuluar çdo pjesë prej ballit deri në qafë. Ajo copë e veshjes për mua është më tepër se pëlhurë - është personaliteti im. Unë jam britaneze muslimane, ndërsa para dy vitesh vendosa që të mbaj hixhabin. Sikur edhe mijëra muslimaneve nëpër botë - hixhabi është bërë pjesë e imja, e mbaj me krenari dhe bindje.

Vendosa të mbulohem me hixhab pas udhëtimit tim personal përmes të mësuarit të fesë sime, Islamit.

Ai udhëtim imi personal ka filluar një vit para sulmit në Qendrën Botërore Tregtare në Nju-Jork, por kërkimi im për dituri edhe më shumë është shtuar pas 11 shtatorit, kur bashkësia islame në botë dhe Britani të Madhe filloi të jetë nën presion të vëzhgimit intensiv nga ana e politikanëve dhe mediumeve.


Solidariteti

Kjo filloi atëherë kur vendosa që tek unë të shihet se jam muslimane. Dëshiroja që njerëzit të cilët kalojnë pranë meje në rrugë të vërejnë se jam muslimane dhe se jam krenare për besimin, guximin dhe kulturën time.

Në shumë mënyra në mbajtjen e hixhabit kam gjetur aktin e solidaritetit me të gjitha muslimanet në tërë rruzullin tokësor. Ja, unë jam muslimane e shkolluar nga Perëndimi, por prap, edhe krahas tërë kësaj, nuk mund të paramendoj se si është të jeshë irakiane, palestineze apo grua nga Somalia. Megjithatë, ne ndajmë identitetin e njëjtë përmes Islamit dhe përmes mbajtjes së hixhabit. Kam gjetur fuqi të plotë personale në mbajtjen e hixhabit.


Gruaja dhe Islami: pyetni ekspertët

Pas 11 shtatorit erdhi deri te rritja e numrit të grave, praktikisht grave të reja, të cilat janë mbuluar me hixhab. Dhe si më thonë disa prej tyre, deri te kjo kanë ardhur sipas zgjedhjes së tyre.

Duke u shëtitur rrugëve kryesore në Britani të Madhe keni mundësi të takoni mjaft muslimane të reja të mbuluara me hixhab. Këtë e vërej edhe gjatë shkuarjes sime për në punë, kur hetoj shumë motra muslimane me shamitë e tyre të vendosura në kokë.

Fuqi të madhe kam gjetur duke mbajtur hixhabin (shaminë) dhe tani sa i përket flokëve, çdo ditë është e mirë, aq sa jam e interesuar.

Kur të takohem me ndonjë muslimane në rrugë, ne buzëqeshemi njëra me tjetrën. Nganjëherë edhe vetëm bëjmë me shenjë me kokë, e shpesh edhe këmbejmë përshëndetjen: Esselamu Alejkum! - Alejkumusselam!


Reagimet

Kam hetuar se reagimi më i fuqishëm për mbajtjen e hixhabit nga ana ime është atëherë kur jam jashtë Britanisë së Madhe.

Jomoti isha në Kajro, ku pata caktuar një takim me një mikeshë të një shoqeje timen.

E thirra në celular dhe u morëm vesh që të takohemi para oborrit të hotelit ku qëndronim.

Kur u ofrova ta përshëndes, ajo u shtang nga habia.

Reagimi i saj m’u duk i çuditshëm, pavarësisht se kisha dëgjuar se ekzistojnë probleme të mëdha në shtetet muslimane. Më vonë, derisa pinim kafe, ajo mori guximin të më pyesë përse jam e mbuluar me hixhab.

Mendova se sa është kjo qesharake: një muslimane egjiptiane, e cila jeton në botën arabe, pyet një muslimane të lindur në Perëndim se përse e mban hixhabin.

Kur ia sqarova arsyet e mia, filloi të veprojë më lirshëm dhe atëherë e nxori kutinë e vet të cigareve nga çanta dhe nisi të tregojë për pikëpamjet e saj rreth hixhabit, si diçka të demoduar dhe se ajo si një udhëheqëse e lajmeve televizive nuk mund t’ia lejojë vetes një gjë të tillë.


Vrojtimet

Me të vërtetë mendoj se Perëndimi është tepër i preokupuar duke iu frikësuar hixhabit. Pranoj se ekzistojnë probleme të mëdha në vendet muslimane nga aspekti i barazisë dhe të drejtave të grave. Por gratë ballafaqohen me probleme që kanë të bëjnë me gjininë e tyre në tërë botën, dallimi është vetëm në nivelet e atyre problemeve. Përbrenda Islamit ekzistojnë adaptime të bollshme - mënyra se si muslimanja vishet dallohet prej shteti në shtet, gjithashtu edhe mënyra e mbajtjes së hixhabit është e ndryshme.

Islami tejkalon të gjithë kufijtë e shteteve, kontinenteve, kulturave, gjuhëve dhe bindjeve.

Përmes Islamit ndjehem më e lartësuar, jam e orientuar me bukurinë, modestinë e mbajtjes së hixhabit dhe kahjes që i është dhënë jetës time.