Prej erresires ne drite!

[INDRITI]

Përse e pranova Islamin?
Shpeshherë ndodhte që djali im të më pyesë për shumë gjëra të cilave nuk dija t’u përgjigjem. Ai çdo herë më parashtronte pyetjen e njëjtë: “Nënë, përse besojmë në tre zota?” Për arsye se edhe unë nuk besoja në një gjë të tillë, nuk dija se si t’i përgjigjem. Kjo gjendje vazhdoi kështu deri atë ditë kur djali im, i cili tani më ishte rritur, erdhi në shtëpi dhe me sy të përlotur filloi të më lusë: “Nënë unë jam bërë musliman. Ata besojnë vetëm në një Krijues. Feja e tyre është feja më e drejtë. Prandaj vendosa që edhe unë t’i bashkangjitem asaj feje. Të lutem eja edhe ti e bashkangjitu me ne!” Pasi që m’i bëri të gjitha ato lutje, fillova edhe unë ta hulumtoj dhe analizoj Islamin.
Një ditë shkova në xhaminë e Berlinit, ku u takova me imamin e asaj xhamie i cili mi shpjegoi bazat e Islamit. Gjatë shpjegimit menjëherë mund të vërehej sinqeriteti dhe logjika e fjalëve që ai i thoshte. Kjo bëri që edhe unë të filloj të besoj se Islami është feja më e drejtë dhe ta pranoj atë si fe timen. Pikërisht ashtu siç patë vepruar më herët biri im.
Me kalimin tim në Islam arrita ta kuptoj më mirë atë që e refuzoja më parë, pra arrita të kuptoj shkakun e refuzimit të besimit në tre zota.
Pasi që bëra një analizë të mirëfilltë të Islamit, e kuptova edhe më mirë rolin e pakuptimtë të priftit i cili i dëgjon rrëfimet e njerëzve për t’ua shlyer mëkatet. Të gjitha këto i refuzoja.
Farefisi im janë krishterë ekstrem. Unë jam rritur në një manastir katolik. Edukata ime ka qenë tërësisht edukatë krishtere. Mirëpo kjo edukatë fetare qe shkak dhe ndihmë që unë të udhëzohem në rrugën e përcaktuar nga All-llahu i Madhërishëm dhe ta zgjedh fenë e vërtetë. Të gjitha të mirat që i mësova nuk arrita t’i gjej dot në krishterizëm, por vetëm në Islam. Pranimi i Islamit për mua është ngjarja më e rëndësishme në jetën time.
Sot më jam bërë gjyshe. Jam shumë e lumtur që nipi im ka lindur si musliman.
E di se All-llahu i Madhërishëm i udhëzon ata që dëshirojnë të jenë të udhëzuar në rrugë të drejtë. Ju a jeni njëri nga ata?

[INDRITI]

Quhem Diana Beaty. Kam 23 vjet. Jam studente, studjoj fizikën dhe mundohem të bëhem profesoreshë. Jam qytetare e Kolorados (SHBA). Babai dhe vëllau im janë elektriçistë. Kam një vëlla 27 vjeçar, është i martuar dhe ka dy fëmijë. Ai jeton dy shtëpi më poshtë se shtëpia e prindërve të mi. Askush nga familja ime nuk ka shkuar në kolexh. Nëna ime punon si sekretareshë në një avokaturë.
Babai im është alkoolist dhe duhanxhi i fortë, dhe mënyra e tij e jetës bën që shtëpia jonë të jetë e mbushur me strese dhe pa gëzim, për arsye se ai është tip i egër dhe i mbyllur. Ai është si njeri i vdekur.
Nëna ime shumë herë është rrahur nga babai im dhe jeta e saj martesore është shkatërruese. Kur filloi të konsumohet alkooli në shtëpinë time, vizitat e mia filluan të rrallohen, por mundohem të shkoj kur kam kohë.
Kur shkova në kolexh, u takova për herë të parë me një musliman. Pas njoftimit tim me disa muslimanë, kuptova sesa injorante kam qenë për Islamin dhe muslimanët. Shumë gjëra kam mësuar në moshën rinore, gjëra që ishin injoruese, por nuk kam dëgjuar asgjë për Islamin.
U bëra kureshtare…
Ideja e Islamit, e cila më udhëzoi në aspekte të ndryshme të jetës, ishte diçka të cilën e kërkoja qysh moti. Isha e rritur si krishtere, por fill pas njoftimit me muslimanë fillova seriozisht ta studjoj Biblën. Por edhe pasi e lexova Biblën, nuk gjeta përgjigje në disa pyetje që më preokuponin kaherë. Përgjigjet për të gjitha pyetjet i gjeta në Kur’an.
Në fillim nuk doja ta lexoj Kur’anin, sepse Kur’ani sqaron dhe tregon se Isai alejhis-selam nuk është djalë i Zotit. Por muslimanët që i njoha, i mora si shembull të mirë.
Për Islamin dhe muslimanët më parë kam dëgjuar vetëm fjalë të këqija. Nuk mundesha ta kuptoj profesorin tim (studjues i Biblës), kur thoshte se Kur’ani është prej satanës (shejtanit).
Nuk mundesha të besoj se miqtë e mi muslimanë, të cilët e praktikojnë fenë më shumë dhe janë adhurues të Zotit më shumë sesa krishterët, do të shkojnë në ferr, gjë që na kishin mësuar neve më herët.
Duke vazhduar me studimet e mia, e lexova Biblën në dritë të re, dhe tani më vëreja në të kundërshtime të qarta.
Kurse këto mashtrime dhe kundërshtime nuk ishin prezente në Kur’an, ngase Kur’ani në mënyrë të kuptueshme dhe logjike i sqaron gjërat.
Ishte kjo një kohë e vështirë për mua, për një periudhë i studjova dy religjione (Krishterizmin dhe Islamin), dhe më në fund Islami fitoi, u binda se Islami është religjioni i vetëm të cilin na e dërgoi All-llahu, dhe për këtë arsye edhe e pranova.
Në atë kohë ende nuk isha e sigurt për mbulesën islame (hixhabin), nuk dija si të falem etj. Por të gjitha gjërat i mësova me kohë.
Ishte vështirë për mua që t’i bindi të gjithë ata që i njohja: profesorin tim, prindërit, farefisin, shoqërinë time, se janë në gabim.
Ishte vështirë ta bëj këtë zgjidhje, ngase kisha frikë se familja ime, farefisi, bashkëpunëtorët, profesorët e mi do të reagojnë negativisht. Kisha frikë se ndoshta do të jem e braktisur prej familjes sime.
Familja ime nuk pëlqente zgjidhjen time, por nuk u tërhoq prej meje. Raportet tona ishin të ndryshuara përgjithmonë. Çdoherë kur bisedoj me nënën time, ajo ankohet për veshjen time islame, e cila, shihet qartë, i pengon më shumë se gjërat tjera.
Kur për herë të parë u mbulova, ajo qau një javë të tërë dhe ishte në gjendje shumë të vështirë. Më shkroi një letër, duke më thënë se ajo që kisha bërë ishte për të si një shuplakë në fytyrë.
Nuk ishte vështirë të përmbahem prej ushqimit yndyror dhe alkoolit, të filloj të falem, të mbulohem (pas disa vështirësive), e vetmja gjë që ishte vërtet e vështirë për mua ishte braktisja e familjes sime.
Në këtë proces i humba disa të afërt të cilët nuk mundën të përballojnë ndryshimin tim, por disave prej shokëve dhe shoqeve të mia nuk u pengonte kjo.
Gjeta disa njerëz që respektonin atë që besoja.
Djemtë nuk dijnë si të mendojnë kur unë e kundërshtoj përshëndetjen për dore.
Ishte vështirë t’ia përshkruaj dikujt që nuk din, se Islami më ndryshoi totalisht.
Më në fund në duart e mia kam gjënë më të shtrenjtë në botë, gjënë që nuk do ta lëshoj kurrë. Asnjëherë nuk e dija se isha e humbur, por kur e gjeta Islamin dhe shikova prapa, e kisha të qartë se këtë e kërkoja me vite.
Elhamdulil-lah isha e udhëzuar.
Islami ma ndryshoi jetën, krijova familjen time islame në të cilën mbizotëron harmonia dhe dashuria, diçka që mungonte në familjen time më parë.
Më parë e ndjeja veten shumë keq si vajzë, duke menduar se jetën do ta kisha më të lehtë sikur të isha djalë, për arsye se si grua e shihja veten time duke u përballuar me gjëra të ndryshme, si për shembull duke punuar dhe duke rritur fëmijë, duke përgatitur gjellëra, duke pastruar etj, kurse tani në Islam e ndjejë kënaqësinë e asaj të cilës i përkas.
Kthimi im në Islam është sikur të kthehesh në shtëpi.

[INDRITI]

Aminah Assilimi


Unë isha duke kompletuar fakultetin e rekreacionit kur takova muslimanin e parë. Ishte viti i parë që ne mundeshim të para-regjistrohemi përmes kompjuterit. U para-regjistrova dhe shkova në Oklahoma për t’u kujdesur për një biznes familjar. Biznesi zgjati më shumë se sa mendoja, ashtuqë u ktheva në shkollë dy javë pasi që kishte filluar semestri.

Nuk isha e brengosur për arritjen e mësimit të humbur. Ulesha në pjesën e përparme të klasës, në fushën time. Edhe pse isha student, kisha fituar mjaft çmime në gara me njerëz profesional.

Tani ju duhet të kuptoni se përderisa isha duke ndjekur kolegjin dhe dallohesha si student i mirë, kisha biznesim tim dhe kisha shumë shokë të ngushtë, unë isha tepër e turpshme. Isha shumë e ngadalshme në njoftimin e njerëzve dhe rrallë i flisja ndokujt, veçse kur isha e detyruar për një gjë të tillë ose kur tanimë i njihja ata. Orët që i ndjekja kishin të bëjnë me administrim dhe planifikim qyteti, plus programe për fëmijë. Fëmijët ishin njerëzit e vetëm me të cilët ndihesha e rehatshme.

Por, t’i kthehemi tregimit. Kompjuteri kishte përgatitur një befasi të madhe për mua. Unë isha e regjistruar në klasën e Teatrit... klasë ku duhet të aktroj në skenë, para njerëzve. Isha e tmerruar! Prej turpit unë nuk mundesha të parashtroj pyetje në klasë, e si tani do të dal në skenë para njerëzve? Bashkëshorti im ishte person i qetë dhe i arsyeshëm. Ai më sugjeroi që të flas me profesorin, t’ia sqaroj problemin dhe të vendosi të ngjyrosi skenën ose të qepi kostumet. Profesori pranoi që të gjejë ndonjë mënyrë për të më ndihmuar. Kështu, të martën e ardhshme shkova në klasë.

Kur hyra në klasë, unë u ballafaqova me befasinë e dytë. Klasa ishte përplot me ‘arabë’ dhe ‘kalorës të deveve’. Unë asnjëherë nuk kisha parë asnjë prej tyre, përveçse kisha dëgjuar për ta.

Nuk kishte asnjë gjasë që unë të ulem në një dhomë përplot me paganë të fëlliqur! Për më tepër, mund të marrësh ndonjë sëmundje të tmerrshme prej këtyre njerëzve. Çdo kush e dinte se ata janë të papastër, dhe se nuk mund t’ju besohet. E përplasa derën dhe u ktheva në shtëpi. (Tani, këtu është një çështje e vogël që ju duhet ta dini. Isha e veshur me pantollone të ngushta prej lëkure, kapistër (bluzë grash që në anën e prapme duken krahët dhe trupi) dhe kisha një gotë me verë në duart e mia... Por ata ishin të këqinj sipas mendimit tim).

Kur i tregova bashkëshortit tim për arabët në klasë dhe se nuk do të kthehesha më assesi aty, ai u përgjigj në mënyrën e tij të zakonshme, të qetë. Ai më përkujtoi se unë çdo herë kisha pohuar se Zoti ka arsye për çdo send dhe se ndoshta unë duhet të kaloj një kohë duke menduar rreth kësaj para se të vendosi. Ai poashtu më përkujtoi se unë kisha sponzor që paguante harxhimet e mia shkollore dhe se nëse dua të vazhdoj këtë bursë, duhet ta ruaj mesataren. Një notë e dobët do të shkatërronte të gjitha gjasat e mia.

Dy ditë e ardhshme u luta për udhëzim. Të enjten u ktheva në klasë e bindur se Zoti më ka dërguar atje që t’i shpëtoj këta paganë të gjorë e injorantë nga zjarri i ferrit.

Vazhdova që t’ju sqaroj atyre se si do të digjen në zjarrin e ferrit përgjithmonë nëse nuk e pranojnë Jezu Krishtin si shpëtues personal. Ata ishin shumë të sjellshëm, por nuk u kthyen (në fenë krishtere). Pastaj iu sqarova se sa Jezu Krishti i do ata dhe se ai vdiq në kryq për t’i shpëtuar nga mëkatet. E tëra që ata duhet të bënin ishte që ta pranojnë atë në zemrat e tyre. Ata ishin shumë të sjellshëm, por ende nuk u kthyen në fenë krishtere. Atëherë vendosa që ta lexoj librin e tyre, në mënyrë që t’ju tregoj se Islami ishte religjion jo i vërtetë dhe se Muhammedi ishte Zot jo i vërtetë.

Një nga studentët më dha një kopje të Kur’anit dhe një libër tjetër për Islamin. Unë vazhdova me hulumtimin tim. Isha e sigurtë se do të gjej shumë shpejt faktet që më duheshin. E lexova Kur’anin dhe librin tjetër. Pastaj lexova edhe 15 libra tjerë dhe Sahihul Muslimin, dhe përsëri iu ktheva Kur’anit. Isha e vendosur që t’i kthej ata në fenë krishtere. Studimi im vazhdoi edhe një vit e gjysmë.

Gjatë asaj kohe fillova të kem disa probleme me bashkëshortin tim. Isha e ndryshuar vetëm në disa imtësira, por mjaft që ta shqetësoj atë. E kishim zakon të shkojmë në bar çdo të premte dhe të shtunë, ose nëpër mbrëmje gazmore, kurse unë tanimë nuk doja të shkoj. Isha më e qetë dhe më e largët. Ai ishte i sigurtë se unë kisha lidhje dashurie me ndonjë tjetër, ashtuqë më përzuri jashtë. U vendosa në një apartament me fëmijët e mi dhe vazhdova me përpjekjet e mia të vendosura që t’i kthej muslimanët në fenë krishtere.

Një ditë dikush trokiti ne derë. E hapa derën dhe pashë një njeri me xhybe të gjatë e të bardhë dhe me turban kuq e bardhë në kokë. Ai ishte i shoqëruar me tre njerëz në pixhame. (Ishte hera e parë të shoh veshjen e tyre kombëtare). Isha pak e ofenduar nga këta njerëz me veshje nate në derën time. Ç’farë tip i gruas menduan se jam? A nuk kishin krenari ose dinjitet? Imagjinoni befasinë time kur njëri prej tyre më tha se kishte dëgjuar se kinse unë dëshiroj të bëhem muslimane. Shpejt i informova se nuk dua të bëhem muslimane. Unë isha krishtere. Sidoqoftë, kisha disa pyetje. Nëse ai kishte kohë...

Emri i tij ishte Abdul-Aziz Al-Sheik, dhe gjeti kohë. Ai ishte shumë i durueshëm dhe diskutoi për çdo pyetje me mua. Asnjëherë nuk më bëri që të ndihem si budalla ose të më thotë se pyetja është qesharake. Më pyeti se a besoj se ekziston vetëm një Zot, e unë thashë po. Pastaj më pyeti se a besoj se Muhammedi është i Dërguari i Tij. Prap thash po. Pastaj ai më tha se unë tanimë jam muslimane!

Unë e binda se jam krishtere, unë vetëm doja që ta kuptoj fenë islame. (Në brendi timen mendoja: nuk mund të bëhem muslimane! Unë jam amerikane dhe racë e bardhë! Çfarë do të thoshte bashkëshorti im? Nëse jam muslimane, duhet që ta prish martesën me bashkëshortin tim. Familja ime do të vdes!)

Vazhduam të bisedojmë. Më vonë ai më sqaroi se arritja deri te dituria dhe kuptimi i natyrës shpirtërore është sikurse hipja në shkallë. Nëse hipë në shkallë dhe përpiqesh që t’i kërcesh disa sosh, ka mundësi që të rrëzohesh. Shehadeti ishte vetëm hapi i parë në shkallët. Ne ende duhej të flasim për gjërat tjera.

Atë pasdite, me 21 maj 1977, në kohën e ikindisë, unë e thashë Shehadetin. Sidoqoftë, këtu kishte akoma disa gjëra që nuk mund t’i pranoja dhe ishte natyra ime që të jem plotësisht e sinqertë, ashtuqë shtova edhe një mohim. Thashë: “Dëshmoj se nuk ka zot tjetër pos All-llahut dhe Muhammedi është i dërguari i Tij. Por, asnjëherë nuk do t’i mbuloj flokët dhe nëse burri im martohet me ndonjë grua tjetër, unë do ta tredhi (kastroj)”.

Dëgjova disa zëra nga njerëzit tjerë që ishin me të në dhomë, por Abdul-Azizi i heshti. Më vonë kuptova se ai u kishte thënë vëllezërve që asnjëherë mos të diskutojnë këto dy çështje me mua. Ai ishte i sigurtë se unë do të vij deri te kuptimi i vërtetë.

Shehadeti ishte vërtetë hapi i parë në shkallët e diturisë shpirtërore dhe afërsisë te Zoti. Por ishte kjo hipje e ngadalshme. Abdul-Azizi vazhdoi edhe më tej që të më vizitojë dhe t’u përgjigjet pyetjeve të mia. All-llahu e shpërbleftë për durimin dhe tolerancën. Anjëherë nuk më qortoi ose nuk më tha se ndonjë pyetje imja ishte pa vend ose e pa logjikshme. Çdo pyetje timen e trajtoi me dinjitet dhe më tha se pyetja e vetme budallaqe ishte pyetja që asnjëherë nuk ishte parashtruar. Hmmm... gjyshja ime e kishte zakon të thotë këtë.

Ai sqaroi se All-llahu na ka thënë që të kërkojmë dituri dhe se pyetjet ishin një nga rrugët për të përfituar atë. Kur ai shpjegonte diçka, ishte sikur të shohësh një trendafil duke u hapur - fletë pas flete, përderisa të arrijë bukurinë e tij të plotë. Kur i thoja se nuk pajtohem me diçka dhe shkakun e kësaj, ai çdo herë thoshte se jam korrekte për atë çështje. Pastaj më tregonte se si të shikoj më thellë dhe prej pikëpamjeve tjera të arrij kuptimin e plotë. Elhamdulilah!

Gjatë këtyre viteve kisha shumë mësues. Secili prej tyre ishte i posaçëm. Të gjithë ata i falënderoj për diturinë që më dhanë. Secili mësues më ndihmoi në rritjen e besimit tim dhe për shtimin e dashurisë ndaj Islamit. Ashtu si rritej dituria ime, ndryshimet në mua u bënë më shumë të dukshme. Brenda një viti unë isha duke mbajtur hixhab. Nuk kam idenë fare se kur fillova. Erdhi natyrishëm, me shtimin e diturisë dhe kuptimit. Me kohë u bëra ithtare e poligamisë. E dija se nëse Zoti e ka lejuar atë, me siguri se aty ka diçka të mirë:

“Madhëroje larg të metave Zotin tënd, më të lartësuarin! I Cili krijoi dhe përsosi. Dhe i Cili përcaktoi e orientoi. Dhe i Cili mundësoi mbirjen e kullosës. E pastaj atë e bëri mbeturinë të zezë. Ne do ta lexojmë ty e nuk do të harrosh (Kur’anin). Përveç asaj që All-llahu dëshiron. Ai e di të haptën e të fshehtën. Dhe Ne do të drejtojmë ty në më të lehtën.” (A’la: 1-8)

Kur fillova të mësoj fenë islame, nuk shpresoja që të gjej aty çfarëdoqoftë që kisha nevojë apo që doja për jetën time personale. Nuk e dija se feja islame do ta ndryshojë jetën time. Asnjë njeri nuk do të mund të më bindte se së fundi do të jem në paqe dhe e mbushur me dashuri dhe gëzim për shkak të fesë islame.

Ky libër fliste për VETËM NJË ZOT, KRIJUESIN E UNIVERZIT. Ai përshkruante mënyrën e bukur në të cilën Ai e kishte organizuar botën. Ky Kur’an i mrekullueshëm i përmbante të gjitha përgjigjet. All-llahu është i Përzemërt! All-llahu është Burim i Paqes! All-llahu është Mbrojtës! All-llahu është Falës! All-llahu është Furnizues! All-llahu është Ruajtës! All-llahu është Bujar! All-llahu është Përgjegjës! All-llahu është Mëshirues! All-llahu është Zgjërues!

“A nuk ta hapëm Ne gjoksin tënd? Dhe Ne hoqëm prej teje barrën tënde e cila shtypte shpinën tënde. Dhe Ne ta ngritëm lart famën tënde? E, pa dyshim se pas vështirësisë është lehtësimi. Vërtet, pas vështirësisë vjen lehtësimi.” (Al Inshirah: 1-6)

Kur’ani drejton të gjitha çështjet e jetës dhe tregon rrugën e qartë për sukses. Është sikur hartë për falje, udhëzim për jetë.


Si e ndryshoi Islami jetën time

“Sa shumë e duam dritën... Nëse dikur kemi jetuar në errësirë”.


Kur në fillim e përqafova Islamin, vërtetë nuk kam menduar se jeta ime do të ndryshojë aq shumë. Feja Islame jo vetëm që ndikoi në jetën time, por e ndryshoi atë plotësisht.

Jeta familjare: Bashkëshorti im dhe unë e donim shumë njëri-tjetrin. Ajo dashuri reciproke akoma ekziston. Kur fillova të mësoj fenë islame, filluam të kemi disa vështirësi. Ai e vërejti se jam duke u ndryshuar dhe nuk e kuptonte se ç’farë po ndodh. Poashtu, as unë nuk e kuptoja. Ai mendonte se gjëja e vetme që mund të më bëjë të ndryshoj ishte ndonjë burrë tjetër. Nuk kishte mënyrë që ta bindi atë se as vetë nuk e dija se ç’ishte ajo që më ndryshonte.

Pasiqë vërtetova se isha muslimane, kjo fare nuk ndihmoi në çështjet. Në fund të fundit... arsyeja e vetme që një grua të ndryshojë diçka fundamentale si religjioni i saj është ndonjë tjetër burrë. Ai nuk mund të gjente të dhëna për atë burrë tjetër... Por, sipas tij, ai duhet të ekzistonte. Përfundimi ynë ishte shkurorëzimi shumë i neveritshëm. Gjyqi vendosi se feja joortodokse do të mund të ishte e dëmshme për zhvillimin e fëmijëve të mi, ashtuqë ata i larguan prej mbikqyrjes time.

Gjatë shkurorëzimit, ishte kjo një kohë kur unë duheshte të bëj zgjidhje. Mund ta braktisja Islamin dhe të jetoj me fëmijët e mi, ose t’i braktis fëmijët e mi dhe të jetoj me fenë time, Islamin. Isha në një gjendje shoku. Për mua kjo nuk ishte zgjidhje e mundshme. Nëse e braktis Islamin... me këtë do t’i mësoja fëmijët e mi si të bëhen mashtrues. Në asnjë mënyrë nuk mundesha ta mohoj atë që ishte në zemrën time. Nuk mundesha ta mohoj All-llahun, jo vetëm atëherë, por asnjëherë. Fala namazin si asnjëherë më parë. Pasi kaluan tridhjetë minuta, e dija se nuk ka vend më të sigurt për fëmijët e mi sesa në mbrojtjen e All-llahut. Nëse e mohoj Atë, nuk do të kishte asnjë mënyrë në të ardhmen që t’iu shpjegoj fëmijëve të mi mrekullitë e Islamit. I thashë gjyqit se do t’i lë fëmijët e mi në mbrojtjen e All-llahut. Ky nuk ishte refuzim i fëmijëve të mi!

E braktisa gjyqin duke e ditur se jeta pa fëmijët e mi do të jetë shumë e vështirë. Zemra ime qante, edhe pse e dija, në brendinë time, se kam bërë gjënë e drejtë. Gjeta lehtësim në Ajetul-Kursij:

“All-llahu është një, nuk ka zot tjetër përveç Atij. Ai është mbikqyrës i përhershëm dhe i përjetshëm. Atë nuk e kap as kotja as gjumë, gjithçka ka në qiej dhe në tokë është vetëm e Tij. Kush mund të ndërmjetësojë tek Ai, pos me lejen e Tij; e di të tashmen që është pranë tyre dhe të ardhmen; nga ajo që Ai di, tjerët dinë vetëm aq sa Ai ka dëshiruar, Kursija e Tij (dija-sundimi) përfshijnë qiejt dhe tokën. Kujdesi i Tij ndaj të dyjave, nuk i vjen rëndë, Ai është më i larti, më i madhi.” (El Bekare: 255)

Ky ajet më shtyri që të shikoj në të gjitha cilësitë e All-llahut dhe të zbuloj bukurinë e secilës prej tyre.

Braktisja e fëmijëve dhe shkurorëzimi nuk ishin problemet e vetme me të cilat ballafaqohesha. Edhe anëtarët tjerë të familjes sime, gjithashtu, nuk e pranonin zgjidhjen time. Shumica e tyre nuk donin të kenë asgjë me mua. Nëna ime besonte se kjo ishte vetëm një fazë e jetës sime dhe se do të kalojë shpejt. Motra ime, ‘ekspert i shëndetit psikik’, ishte e sigurtë se unë e kisha humbur mendjen dhe se duhet të shkoja në spital. Babai im besonte se duhet të mbytem para se të futem më thellë në ferr. E gjeta veten pa bashkëshort dhe pa familje. Çka mund të pasojë?

Shokët: Shumica e shokëve të mi u larguan gjatë vitit parë. Nuk isha më argëtuese. Nuk doja të shkoj nëpër mbrëmje gazmore apo nëpër bare. Nuk isha e interesuar që të gjej dashnor. Sipas tyre, e vetmja gjë që bëja ishte të lexuarit e atij libri ‘budalla’ (Kur’anin) dhe biseda rreth Islamit. Sa njeri i mërzitshëm. Fatkeqësisht, unë akoma nuk kisha dituri të mjaftueshme që t’u ndihmoj atyre të kuptojnë se pse Islami është aq i bukur.

Puna: Puna ime ishte gjëja tjetër që kisha për të humbur. Megjithëse kisha fituar gati se çdo çmim në lëminë time dhe njihesha si njeri i vendosur dhe fitues i të hollave, dita kur e vura hixhabin ishte fundi i punës sime. Tani isha pa familje, pa shokë dhe pa punë.


Në gjithë këtë, drita e parë ishte gjyshja ime. Ajo e pëlqeu zgjidhjen time dhe më përkrahu në të. Ç’farë befasie! Gjithmonë e dija se ajo kishte shumë urtësi, por kjo! Vdiq shumë shpejt pas kësaj. Kur ndalem dhe mendoj rreth kësaj, pothuajse bëhem xheloze. Ditën kur ajo e deklaroi Shehadetin, të gjitha mëkatet e saj u fshinë, ndërsa punët e mira ishin të ruajtura. Ajo ndërroi jetë aq shpejt pasi pranoi fenë islame, ashtuqë e dija se ‘LIBRI’ i saj ishte përplot me punë të mira. Kjo më bëri të jem shumë e gëzuar!

Përderisa dituria ime rritej dhe isha më e aftë dhe më e përgatitur që t’u përgjigjem pyetjeve, shumë gjëra ndryshuan. Por, ndryshimet ishin ato që më bënë mua si person që pati ndikim të madh. Disa vite pasi vendimi im u bë publik, nëna ime mu lajmërua dhe më tha se nuk e kishte ditur se çka është ky ‘send Islam’, por shpresonte se unë do të qëndroj si muslimane. Ajo e pëlqente atë që Islami kishte bërë për mua. Disa vite më vonë ajo mu lajmërua prap dhe më pyeti se çka duhet të bëjë personi që të bëhet musliman. I thashë se gjëja e vetme që personi duhet të bëjë është që ta kuptojë se ka vetëm një Zot dhe se Muhammedi është i Dërguar i Tij. Përgjigjja e saj ishte: “Çdo budalla e di këtë. Por çka tjetër duhet bërë?” Ia thashë të njëjtën gjë, kurse ajo tha: “Pra... mirë. Por tani le t’i tregojmë babait tënd”.

Ajo nuk e dinte se ai kishte kaluar përmes bisedës së njëjtë disa javë më parë. Babai im i vërtetë (ai i cili mendonte se unë duhet të mbytem) e kishte bërë këtë gati dy muaj më parë. Pastaj, motra ime, personi i shëndetit psikik, ajo më tha se unë isha personi më i ‘lirë’ që ajo njihte. Ky ishte komplimenti më i madh që kisha pranuar prej saj.

Në vend që t’ju tregoj se në ç’farë mënyrë secili person e pranoi Islamin, le të them vetëm se shumë anëtarë të familjes sime vazhduan ta gjejnë Islamin për çdo vjet. Isha posaqërisht e gëzuar kur një shok i nderuar, vëllau Qaiser Imam, më tregoi se ish-bashkëshorti im kishte deklaruar Shehadetin. Kur vëlla Qaiseri e kishte pyetur atë pse, ai kishte thënë se më kishte vëzhguar mua për 16 vjet dhe kishte shprehur dëshirë që vajza e tij të ketë atë që unë kisha. Ai erdhi dhe më kërkoi falje për gjithë atë që kishte bërë. Unë ia pata falur shumë kohë më parë.

Tani, djali im më i madh, Whittney, më ka thirrur dhe më ka njoftuar se edhe ai dëshiron të bëhet musliman. Ai planifikon ta deklaron Shehadetin në Kongresin e ISNA-së pas disa jave. Tani për tani ai është duke mësuar sa më shumë që të mundet. All-llahu është Mëshiruesi më i madh.

Gjatë viteve unë jam bërë e njohur për bisedat e mia rreth Islamit dhe shumë dëgjues kanë vendosur që të bëhen muslimanë. Qetësia ime e brendshme ka vazhduar të shtohet me diturinë dhe besimin tim në Urtësinë e All-llahut. E di se All-llahu gjithmonë do të jetë me mua dhe asnjëherë nuk do të më refuzojë. Për çdo hap që bëj drejt Tij, Ai bën 10 hapa drejt meje. Sa dituri e mrekullueshme.

Vërtetë All-llahu më ka sprovuar, siç është e premtuar, dhe më ka shpërblyer aq shumë sa që asnjëherë nuk kam shpresuar. Para disa viteve mjekët më thanë se kam kancer që është i pashërueshëm. Ata më sqaruan se nuk ka ilaç, se kanceri ishte përhapur shumë dhe vazhduan të më ndihmojnë që të bëhem gati për vdekjen time, duke më sqaruar se si sëmundja do të zhvillohet. Kisha ndoshta edhe një vit që të jetoj. U merakosa për fëmijët e mi, veçanërisht për më të voglin. Kush do të kujdeset për të? Por nuk isha e dëshpëruar. Të gjithë do të vdesim. Isha e sigurt se dhimbjet që do të kem përmbajnë në vete bekime.

Më kujtohet një shok i mirë, Kareem Al-Misawi, i cili vdiq nga kanceri kur ishte ende në vitet e njëzeta. Pak para se të vdesë, ai më tha se All-llahu është me të vërtetë i Mëshirshëm. Ky njeri kishte dhimbje tepër të mëdha dhe ndriçonte me dashurinë ndaj All-llahut. Ai tha: “All-llahu dëshiron që unë të shkoj në ahiret me libër të pastër”. Vdekja e tij më bëri që të mendoj rreth diçkasë. Ai më mësoi për dashurinë dhe mëshirën e All-llahut. Kjo ishte diçka për të cilën askush tjetër nuk kishte diskutuar ndonjëherë. Dashuria e All-llahut!

Nuk më mori shumë kohë që të jem e vetëdijshme për Bekimin e All-llahut. Shokët dhe shoqet që më donin dolën në pah nga askund. Edhe më e rëndësishme, mësova se sa ishte e rëndësishme për mua që ta përhap të Vërtetën e Islamit. Nuk kisha dert nëse njerëzit, muslimanë apo jomuslimanë, ishin dakord me mua apo më pëlqenin. Miratimi i vetëm që doja ishte prej All-llahut. Dashuria e vetme që doja ishte prej All-llahut. Tashmë gjeta shumë e shumë njerëz të cilët më duan për hirë të Zotit. U gëzova kur mu kujtua se kisha lexuar se nëse All-llahu të do, Ai do t’i shtyjë të tjerët që të duan. Unë nuk jam e denjë për gjithë këtë dashuri. Kjo do të thotë se kjo duhet të jetë ndonjë dhuratë tjetër prej All-llahut. All-llahu është më i Madhi!

Në asnjë mënyrë nuk mund ta përshkruaj tërësisht se si ndryshoi jeta ime. Elhamdulilah! Jam shumë e lumtur që jam muslimane. Islami është jeta ime. Islami është rrahja e zemrës sime. Islami është gjaku që qarkullon nëpër venët e mia. Islami është fuqia ime. Islami është jeta ime e mrekullueshme dhe e bukur. Pa Islamin unë jam asgjë dhe nuk do të mund të jetoj pa të.

[INDRITI]

Quhem Aminah Fogarty.
Më duket se kam lexuar qindra prej “rasteve konvertuese” që prej kur jam lidhur me internetin para 2 viteve. E konsideroj internetin si një prej mjeteve më të fuqishme që tani muslimanët kanë në dispozicion të tyre për qëllim të bërjes së da’vetit (thirrjes islame). Unë lutem për të gjithë vëllezërit dhe motrat të cilët kanë gjetur kohë të shënojnë rastet e jetës dhe fatit të tyre që të pranojnë një shpërblim të madh që kanë ndihmuar të përhapet bukuria dhe e vërteta e Islamit. Kjo gjithashtu shërben si motiv për mua që të bëj këtë përshkrim të udhëtimit tim kah Islami. Unë lutem që kjo të ndikojë në dikend, dhe që ata të pranojnë ta konsiderojnë Islamin si një rrugë të fuqishme dhe të qëndrueshme të jetës për shekullin njëzet e një.
Udhëtimi im në Islam ka qenë përmes mendjemprehtësisë. Unë vetë çdoherë jam befasuar dhe dëfryer prej rasteve të personave të cilët kanë arritur të njohin Islamin përmes mënyrave fantastike. Burri im ka qenë katalizatori të cilin All-llahu i Lartësuar e ka dërguar tek unë që të më mundësohet ta njohë dhe pranoj Islamin. Ai pohon tash, siç ka pohuar edhe para 20 viteve, se disi e ka ditur që ka pasur “diçka të ndryshme” tek unë. Unë besoj se ai “ndryshim” ka qenë lidhur me Teuhidin – Njëshmërinë absolute të All-llahut të Lartësuar. Shumë pak njerëz janë të aftë të diskutojnë për Islamin sinqerisht, me mendjemprehtësi dhe qartësi sikur bashkëshorti im, i cili këtë e bëri me një njeri të huaj plotësisht. Sigurisht se duhet të jetë kjo një shenjë e imanit të madh dhe dashurisë ndaj All-llahut të Lartësuar!
Jam lindur në Ohajo më 1961. Realisht, unë asnjëherë nuk e kam ndier veten të lidhur për ndonjë epokë, vend apo koncept, deri sa nuk hyra në Islam. Tani, si muslimane që jam, unë jam e lidhur fortë për Islamin. Islami është koncepti im në jetë dhe ai e definon jetën time.
Jam rritur në një familje e cila vizitonte kishën romano-katolike. Kam mësuar në shkolla famullitare prej klasës së parë e deri në fakultet. Besoj se kam pranuar një edukatë shembullore. Mendoj se ata që janë në ndjekje pas spirituales përkujdesen të duan edhe diturinë, gjithashtu. Kjo sigurisht është një e vërtetë e gjetur në Islam. Edukata ime më ka shërbyer mirë, dhe vazhdon të më shërbejë derisa unë vazhdimisht gjurmoj fenë time.
Mua asnjëherë nuk më ka interesaur niveli im shpirtëror gjatë rinisë sime. Ai ekzistonte, por nuk ka ndikuar thellë në jetën time. Duket sikur njerëzit jashtë Islamit kujdesen që të bluajnë, të mendohen dhe të pyesin shumë pa qëllim apo rezultat. Supozoj se unë kam qenë duke notuar nëpër pjesët e jetës time, duke mos u kujdesur shumë se në çfarë drejtimi shkoja, apo si kam arritur aty, apo çfarë ka ndodhur gjatë rrugës! Në Islam unë kam gjetur të gjitha përgjigjet e mia. Unë më nuk notoj, por eci guximshëm përpara çdo ditë, duke lutur All-llahun e Lartësuar që t’i pranojë dhe shpërblejë veprat e mia të bëra vetëm për hirë të Tij.
Kam qenë në shkollë të mesme kur e pranova Islamin dhe mënyrën e re të jetës sime. Jeta ime nuk ka ndryshuar gjatë natës, por zemra ime ndryshoi. E dija prej në fillim që All-llahu i Lartësuar ka qenë dhe me të vërtetë është e vetmja Hyjni që vlen për t’u adhuruar dhe që Ai ka dërguar Pejgamberin e fundit, Muhammedin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] që të udhëheqë gjithë njerëzimin deri te kjo njohuri. Me kalimin e çdo muaji dhe viti unë e shtoj njohurinë time për All-llahun e Lartësuar, për Pejgamberët e Tij, për krijesat e Tij… Unë vazhdoj të studioj dhe lexoj edhe në ditët e sotme, 20 vite pas, duke qenë e vetëdijshme se asnjëherë nuk do të arrijë të dij mjaft për Madhërinë dhe Fuqinë e Zotit.
Jam e bekuar me një familje të mrekullueshme. Pesë fëmijët e mi janë burim i madh gëzimi dhe inspirimi për mua. I shikoj ata dhe mendohem se si All-llahu i Lartësuar më ka bërë që t’i meritoj këto bekime. Unë vetëm lutem që të jetoj gjatë derisa të arrij ta kryej detyrën që kam, për t’i edukuar fëmijët e mi si besimtarë të devotshëm, të cilët do ta lusin All-llahun e Lartësuar që të ketë mëshirë mbi mua në botën e Ahiretit, po qe se unë vdes para tyre. Unë lutem që gjithë këto dhurata me të cilat më ka bekuar All-llahu i Lartësuar të mos shndërrohen në fitne, vështirësi apo verbësi për mua, kundrejt detyrës së vërtetë, kurse detyra e vetme e kësaj bote është që ta adhurojmë vetëm All-llahun e Lartësuar.
Dëshira ime më e madhe është që të vazhdoj të ngritem në fé, devotshmëri, sinqeritet dhe njohuri ndaj Islamit, ashtu që t’i dëgjoj përshëndetjet e engjëjve në varrin tim: “Paqja qoftë mbi ju prej hirësisë së All-llahut të Vetëm”.

[INDRITI]

Ky rrëfim është mbi një vajzë e cila ka pranuar Fenë Islame dhe dëshiron që njerëzit ta thërrasin Iman. Edhe pse është muslimane e re, ajo ka një besim të fortë që vjen te shumë njerëz vetëm pas orëve të panumërta të studimit dhe mendimit. Zbulimi i saj i Islamit dhe besimi në të ka ardhur përmes një mënyrë të çuditshme, ashtu që vetë pastërtia dhe pafajshmëria e kësaj mënyre është freskuese.
Imani është e lindur në Itali dhe me prindërit e saj u shpërngul në Kanada kur ajo ishte e vogël. Ajo ishte edukuar në një shkollë Romano-Katolike që mbahej nga kisha, shkollë kjo e murgeshave ku vijoheshin mësime ditore në formë pyetje-përgjigjeve.
Kur ajo diplomoi në universitet, shkoi në Itali për pushime dhe e gjeti atë shumë më të bukur se sa që e kishte imagjinuar. Ajo e kishte gjetur pasionin e saj në jetë, dhe pas një shqyrtimi të gjatë, vendosi që të jetojë aty për 6 vjet.
Ajo asnjëherë nuk ishte tip materialist, por më tepër anonte kah ana intelektuale dhe e kaloi gjithë kohën e lirë nëpër muzeume, në galeri të arteve dhe në operat italiane. Ajo thotë me gjallëri se, nëse ndokush dëshiron të kënaqet në jetë, atëherë Italia është vendi për të shkuar.
Në Itali ajo u takua me një jordanez dhe u martua me të, duke u shpërngulur menjëherë në Jordani. Fakti se ai ishte arab-folës dhe musliman nuk e dekurajoi atë aspak që të mendojë ndryshe. Megjithatë, asaj nuk i pëlqeu fakti se duhet larguar nga Italia dhe ishte shumë e mërzitur në fillim. Në Jordani ajo u trondit nga mënyra muslimane e veshjes dhe ndiente keqardhje për gratë e mbuluara. E pa vjehrrën e saj në mëngjes duke e falur namazin e sabahut dhe në vetvete mendoi se definitivisht kjo fé nuk është për të.
Imani çdo herë besonte në Zot, por ajo nuk ishte krishtere në praktikë. Ajo kishte shokë prej të dy besimeve në Jordani, Islamit dhe Krishterizmit, dhe vërejti disa paragjykime tek arabët krishterë ndaj muslimanëve. Fillimisht mendoi se për shkak se të krishterët janë pakicë aty, ata ndjehen të kërcënuar. Ajo ishte e tmerruar kur një shoqe e saj krishtere në Jordani, e cila dëshironte të bëhej muslimane, ishte e detyruar të largohet nga shtëpia e vet për t’u bërë muslimane. Familja e saj e kishte paralajmëruar atë kundër qëndrimit dhe dëshirës së saj; ajo nuk kishte zgjidhje tjetër përveç se të largohej.
Imani shkoi në Arabinë Saudite me burrin e saj dhe, sikurse ju ndodhë shumë grave, ajo gjeti mjaft kohë të lirë për vetveten, të cilën e kaloi duke menduar për domethënien e jetës dhe për drejtimin e jetës së vet që kishte marrur. Të qëndruarit larg nga përditshmëria e kësaj bote i dha forcë asaj që ta rivlerësojë jetën e vet. Ajo rikujtoi shumë ndodhi prej Jordani dhe filloi të mendojë për fenë Islame.
Imani asnjëherë nuk ka pasur ndërmend të bëhet muslimane, përderisa djali i saj filloi të shkojë në shkollë. Ajo donte të dijë se çfarë po mëson djali i saj në shkollë, në mënyrë që t’i ndihmojë në mësimet. Ajo mendonte se së paku duhet të dijë se çfarë djali i saj pret prej saj.
Babai nuk e kishte zakon që ta merr me vete djalin në xhami, por kur ai ishte në klasën e parë, e luti për një gjë të tillë. Kjo i bëri një përshtypje të madhe Imanit. Ajo mendoi, mos vallë djali i saj aq i vogël din diçka që ajo nuk e di?
Një shoqe muslimane i dha asaj një libër për fenë Islame me titullin Islami në fokus. Ajo thotë se gati u bind vetëm prej hyrjes së librit. Duke lexuar librin ajo gjeti përgjigjet e pyetjeve që shumë kohë më parë ia kishte parashtruar doktrinës Romano-Katolike. Për shembull, si mundet që nëse fëmiu vdes para se të pagëzohet të mos mund të hyjë në parajsë, por të mbetet në limb (vendi i të harruarve sipas fesë krishtere). Ajo poashtu mësoi edhe për pozitën e Jezu Krishtit në Islam. Ky ishte një moment shumë i rëndësishëm për atë para konvertimit; ajo ndihej sikur duhet t’ia kthejë shpinën gjithë asaj që kishte mësuar; edhe atë se “ai ishte Zot që ishte mishëruar në trupin e njeriut dhe kishte vdekur për mëkatet tona në kryq”. “Dhe kur u lexohet atyre, thonë: Ne i kemi besuar atij, ajo është e vërtetë prej Zotit tonë, ne edhe para tij kemi qenë muslimanë!” (El Kasas: 53)
Duke përkujtuar të kaluarën, ajo konkludon se sa qesharake ishte ajo. Ajo kupton se Zoti nuk bën gabime. Ai na ka dërguar mijëra Pejgamberë dhe tani ai papritur vjen në tokë në formë të njeriut për ta bindur njerëzimin. Jo. Të gjithë Pejgamberët ishin njerëz, të zgjedhur për qëllim specifik. Ajo kuptoi se njerëzit i kanë futur këto gjëra në fenë dhe se ato nuk janë prej Zotit.
Kur disa prej shokëve të saj të krishterë mësuan për qëllimin e saj që të konvertohet në Islam, ata u humbën nga jeta e saj menjëherë. Ajo e kishte vështirë të kuptojë se si ata nuk janë të interesuar për gjetjen e të vërtetës dhe është e sigurtë se edhe ata i kanë dyshimet e njëjta që ajo i kishte më parë. Njerëz nga mbarë bota, që asnjëherë nuk kanë dëgjuar për Fenë Islame më parë, janë bërë muslimanë, kurse njerëzit që janë rritur në shtetet muslimane e mohojnë të vërtetën e Fesë Islame. Kjo është e pabesueshme!
Ajo ishte e brengosur se nuk do të mund të falej 5 herë në ditë. Duke rrjedhë prej një mjedisi krishter, kjo i dukej shumë e vështirë, por ajo thotë se kjo ishte aq lehtë për ta bërë dhe mezi e priste namazin e ardhshëm. Tani ajo e gjen veten të përulur tërësisht kur fillon të falet dhe është shumë e lumtur që e ka bërë zgjedhjen e drejtë.
Ajo shpesh mendon për gjashtë vitet e kaluara në Itali të harxhuara kot, mbi atë se ka mundur ta kalojë atë duke mësuar mbi Islamin. Çuditet me faktin se atëherë ajo ishte shumë e lumtur atje, duke u kënaqur me gjithë atë që mund të ofrojë jeta. Tani ajo falënderon pandërprerë All-llahun e Madhërishëm për dhuratën shumë të çmueshme – Islamin.
“Kurrë nuk do ta arrini sinqeritetin e plotë me besim (as kënaqësinë e lumtur në Xhennet) derisa të mos e jepni më të dhembshmen (më të dashurën) e pasurisë suaj. Çkado që jepni (për Zotin), All-llahu atë e di.” (Ali Imran: 92

[Fatih]

Quhem Xhenifer A. Bell. Hulumtimi im për Zotin ka filluar që kur unë isha 8-vjeçare. Jetoja në një krahinë fshatare, ku ose ishe krishter ose nuk besoje fare në Zot. Nuk kishte lloje tjera të feve. Por edhe në atë moshë të re unë kisha problem me disa veçori të besimit krishter. Veçanërisht me çështjen e trinitetit dhe botëkuptimin se Isau alejhis-selam ishte Zot apo bir i Zotit.
Që në këtë moshë të re unë veç më isha e drejtuar kah e vërteta, por këtë ende nuk e dija. Çdokund ku drejtohesha për të kërkuar përgjigje, mbetesha pa të. Kurrëfarë burimesh për të vërtetën nuk mund të gjindeshin për ankthin tim. Apo së paku ashtu unë mendoja.
Me kalimin e viteve të adoleshencës shoqëria amerikane më përfitoi. Duke mos gjetur kurrëfare përgjigje, unë ia ktheva shpinën Zotit. Pranoj të them se gjatë kësaj kohe isha e ngulfatur në shumë probleme. Jo vetëm spiritualisht, por unë e vendosja vetveten edhe në rrezik emocional dhe fizik. Ka ndodhur shumë herë që unë të gjendem afër vdekjes, si prej të tjerëve, ashtu edhe prej dorës time. Konsumoja alkool dhe drogë, merresha me prostitucion dhe gati se me çdo gjë që ishte e keqe.
Më pas, gjatë studime univerzitare, e takova bashkëshortin tim të ardhshëm. Ai nuk ishte në ato gjëra që unë i bëja. Ai ishte një individ i mirë dhe i sjellshëm, me karakter e moral të fortë, edhe pse as ai nuk besonte në Zot. Nuk e kuptoj dot se për çfarë arsye ai ishte i interesuar për mua. Megjithatë, ai më ndihmoi shumë ta braktisë jetën që e jetoja dhe më ndihmoi të bëhem më e kthjellët dhe më e pastruar. Ndodhi që në atë kohë unë të filloj të ndjej tërheqjen për të gjetur Zotin.
Shkova në fakultet afër vendit ku jam rritur. Akoma nuk kishte shumë vende për të hulumtuar me qëllim për të zbuluar se çfarë ishte Zoti në të vërtetë. Kishte edhe shumë degë të krishterizmit dhe ende nuk kishte përgjigje për t’i pranuar. Në një librari fillova të lexoj dhe të mësoj për religjionet tjera për të cilat pata dëgjuar: hinduizmin, budizmin, judaizmin, shintoizmin, etj. Asgjë prej asaj që lexova nuk më dukej në rregull. Fatkeqësisht deri në atë kohë unë ende nuk pata dëgjuar për Islamin.
Parahatësia ime rritej, por unë duhej të vazhdoja më tej me jetën. U martova dhe isha e kënaqur me martesën dhe karierën time për një kohë. Megjithatë ende ndjeja se më nevojitet diç më tepër në jetën time. Kisha dëshirë të madhe për të lindur fëmijë, por më ishte thënë prej mjekëve se unë asnjëherë nuk do të mundesha të mbetem me barrë. Për shkak të historisë sime të kaluar, mitra ime ishte dëmtuar shumë. Por, më vonë, unë u shtangova kur kuptova se megjithatë kisha mbetur me barrë. Me këtë rast e falënderova Zotin për atë që dëshmoi se mjekët kishin qenë në gabim, dhe kërkova prej Tij që të kem një djalë me flokë të kuqe si nëna e vet, sy të kaltërt si babai i vet, hundën e nënës së vet dhe buzëqeshjen e babait të vet. Tani, para pak çasteve, m’u kujtua kjo lutje. Memoria mu kthye, pasiqë unë isha duke mësuar për atë se çfarë shpallë Kur’ani rreth embriologjisë. Biri im i ka të gjitha tiparet që i kam kërkuar. Në atë kohë unë nuk mendova shumë rreth kësaj çështjeje. Tani e kuptoj që kjo paska qenë edhe një shenjë prej All-llahut të Madhërishëm për mua që të vazhdoj hulumtimin tim.
Pasi që lindi djali im unë pata një periudhë kohore të vështirë emocionale. Ballafaqohesha me diagnozën - depresion i rëndë. Gjatë kësaj kohe unë përsëri tentova të bëj vetëvrasje. Kur më në fund e kuptova se çfarë paskam tentuar të bëj, e ndjeva edhe një herë këtë tërheqje kah Zoti.
Ndodhi që tre vjet më vonë unë më në fund të kuptoj se çka ishte ajo që më tërhiqte. Martesa ime ishte në vështirësi (dhe ka qenë që prej barrës) dhe familja ime copëtohej. Për të ikur prej realitetit tim, unë vizitoja internetin dhe hyja në dhomat e bisedave (chat). Një natë isha duke biseduar me një zotëri. Ai dallohej prej meshkujve tjerë me të cilët pata biseduar. Menjëherë kuptova se ai nuk ishte amerikan, ngase anglishtja e tij nuk ishte mjaft e kuptueshme. Por kishte diçka tjetër në lidhje me të, megjithatë unë nuk e dija se çfarë. Edhe të nesërmen isha duke biseduar me të. Pastaj në bisedën e 3-të apo të 4-tën ai më deklaroi se ishte musliman. Më pas vazhdoi të më sqarojë se çka ishte Islami. Ne patëm shumë fjalime për trinitetin dhe për Isaun alejhis-selam. Ai më dërgonte e-maile me ajete prej Kur’anit për të vërtetuar çdo gjë që më tregonte. Unë nuk mundesha t’i kundërvihem aspak gjithë asaj që ai më thoshte. Dhe përveç kësaj, mua kjo më dukej në rregull. Megjithatë kjo ende nuk më kishte bindur mua që Islami ishte realisht feja e vërtetë.
Në ndërkohë çdo gjë në jetën time filloi të ndjehet sikur të ishte duke u coptuar. Martesa ime gjendej në vështirësi serioze. Unë dyshoja në vetveten time dhe nuk mundesha të kontrolloj atë që ndjeja. Rashë në një shkallë të thellë të depresionit. Shkova te mjeku, dhe ai më preferoi barna antidepresante.
Depresioni u vështirësua shumë. Muskujt e qafës time u tendosën dhe unë mezi mundesha ta lëviz qafën. Belbëzimi fëmijëror m’u rikthye. E kisha vështirë t’i shqiptoj edhe fjalët më të rëndomta, e jo me ndonjë fjali. Mezi flija apo haja. Jeta ime ishte çregulluar tërësisht dhe unë isha në dëshpërim. Erdhi deri në atë pikë saqë u lajmërova në punë të marrë pushim mjekësor. Dhe atëherë e gjeta prap atë njeri në lidhje interneti. I tregova për problemet e mia dhe çfarë po më ndodhte. Ai më dukej se dinte aq shumë për çdo gjë. Dhe, pse mos të provoj, nëse kishte mundësi, të më ndihmonte? Atë çka ai më tha mua të bëj, dukej bizare dhe e çuditshme. Më këshilloj të lahem dhe ta pastroj veten time prej koke e deri në gishta. Dhe pasiqë të kisha mbaruar me atë, unë duhej vetëm të ulem e qetë, ta pastroj mendjen time dhe të koncentrohem vetëm në Zotin. Çka kisha të humbi? Gjendesha në një situatë të dëshpruar. Askush nuk ishte rreth meje që të më shohë duke u sjellur në mënyrë qesharake, ashtuqë e provova.
Pastaj ndodhi gjëja më e mahnitur në jetën time. Isha ulur në një vend, duke fokusuar mendimet e mia në Zotin. Mendova që vetëm kjo gjë është e mahnitshme. Nuk kisha mundur të koncentrohem në asgjë në disa javët e fundit. Pastaj vetëm fillova të dridhem. Nuk më vinte ftohët dhe nuk dija asnjë arsye pse fillova të dridhem. Por, shpejt si filloi, edhe u ndal. Një gjendje paqe qetësuese mbushi zemrën dhe shpirtin tim. Kjo paqe ishte aq absolute, saqë ndjeva sikur Zoti hyri në zemrën time dhe unë pranova atë çka Ai kishte për të më ofruar.
Përmes kësaj eksperience dhe asaj që ky shok i internetit më tregonte mbi Islamin, unë më në fund gjeta një fé që përputhej me ndjenjat e mia mbi teologjinë. Mu desht të kalojë një javë e tërë pasiqë e bëra këtë zbulim dhe të gjej kontakt e të takohem me imamin në mesxhid. Në takimin tim të parë me imamin unë e thash shehadetin, dëshminë e besimit në All-llahun.
Paqa që ndjeva atë ditë ende nuk më ka braktisur. Ka kohëra kur unë nuk mundem ta përcjell atë, për shkak se gjendem e zënë në botën rreth meje. Por kur ndalem për namaz, e lë anash atë çka ndodh rreth meje dhe e gjithë paqa vendoset mbi mua përsëri

[Fatih]

(SUZI BREJKËNBOROU /SUSIE BRECKENBOROUGH)
Duke qenë krishtere në praktikë për gati se 16 vjet prej 22 vitet e jetës time, mund të duket i çuditshëm fakti se pse unë jam kthyer në Islam. Jo, ashtu unë them! Kam qenë e lutur një ditë prej një shoqeje muslimane në universitet që “të dëshmoj krishterizmin dhe të tregoj shkakun pse unë jam krishtere dhe jo muslimane”. Mendova që kjo do të ishte një detyrë e lehtë, por unë në të vërtetë nuk mundesha të them pse isha krishtere, përveç asaj se kjo ka qenë mënyra në të cilën jam edukuar prej familjes time. Hulumtimit tim i nevojitej lexim dhe pyetje të zgjeruara. Do t’i kisha thënë çdokujt që lexon këtë, qoftë musliman apo jo: “Pyete vetveten pse beson në atë që beson?” Nëse nuk mundesh t’i përgjigjesh kësaj pyetje, atëherë kërko gjatë, përderisa nuk do të arrish te një përfundim satisfaksionues. Nuk i bëni askujt kurrfarë dëmi nëse uleni dhe mendoni lidhur me atë se në çka besoni. Bile do të forcohen ata njerëz që kanë motive të sinqerta për besimin që ata kanë në atë që veprojnë. Atyre që përfundojnë në të zbrazët do t’ju kisha preferuar ta lexojnë Kur’anin, sepse aty mund të gjendet e vërteta. Me zemër të mirë dhe mendje të shëndoshë do të jeni të aftë të përgjigjeni PSE me aq shumë siguri ju ndjeheni si persona të ri, dhe derisa ju të mos harroni se pse ne e adhurojmë All-llahun e Lartësuar, nuk do të ketë huti në jetën tuaj dhe ju do të jeni të qetësuar. Megjthatë, ne nuk duhet të ndalemi aty, por duhet të përpiqemi ta jetojmë jetën ashtu siç na ka urdhëruar All-llahu i Lartësuar, duke menduar për atë që të gjithë ne një ditë do të gjykohemi dhe do të pyetemi për veprat tona në këtë botë.

[Fatih]

Pra, pse nuk kam qenë e kënaqur me krishterizmin? Çdo kush që me të vërtetë do të beson në diçka duhet të din diçka për atë që beson. Nëse do t’i thosha ndokujt që vetura Porshe mund të shkojë më shpejt se vetura Shkoda, për ta pranuar krejtësisht këtë ata duhet të dinë se çka janë Porsheja dhe Shkoda, përndryshe, nëse ata pranojnë çka unë u them, duke mos patur njohuri për këtë, atëherë ata janë duke jetuar një jetë të injorancës dhe arrogancës. Secili që dëshiron të dijë të vërtetën, dhe pse ata pajtohen me atë apo e përcjellin një rrugë të posaçme, ata do të duhej ta kërkonin shkakun. Pra, për mua, që ta pranoj krishterizmin më është nevojitur njohuri për bazat - besimi që Isai [alejhis-selam] është djalë i Zotit dhe që triniteti ekziston. Këto janë dy parimet themelore. Nuk mjafton thjesht vetëm që të pranohet kjo, sikurse edhe të besuarit në atë që të është mësuar. Për dikë që nuk ka njohuri për veturat Porsheja mundet me të vërtetë të ketë shpejtësi më të madhe se Shkoda, por nëse unë do të isha i ashtuquajturi person me njohuri dhe i respektuar, atëherë mua do të më besonin ata njerëz të cilët nuk kanë pyetur se si me të vërtetë duken këto dy vetura, dhe ata do ta pranonin fjalën time, pasi që ata mendojnë se unë kam dituri. Por ata nuk do të ishin duke besuar të vërtetën.Pra, ç’ka lidhur me këto bazatë krishterizmit?Unë besoj që feja nuk është këtu për të na habitur në çfarëdo mënyre, dhe se porosia e All-llahut të Lartësuar është shumë e qartë. Pra, pyetja ime e parë është: “Nëse Isai [alejhis-selam] është djalë i Zotit, kurse triniteti është ajo në çka popullata krishtere beson, pse atëherë kjo nuk është thënë në mënyrë të hapur dhe të qartë në Bibël?”Së pari, birësimi i Isait [alejhis-selam]. Fjala “djalë” nuk duhet të interpretohet në kuptimin e drejtpërdrejtë. Të gjithë ne jemi krijesa të Zotit. Ka shumë citate në Bibël ku thuhet se të tjerë kanë qenë djemtë e Zotit. Për shembull, në Exodus 4:22, drejtuar Musait: “Dhe ti do t’i thuash faraonit: Kështu thotë Zoti im, Izraeli është djali im, bile djali im i pari i lindur.” A paska qenë Isai [alejhis-selam] i vetmi djalë i Zotit? Jo, shume qartë se jo. Shumë kohë para lindjes së Isait [alejhis-selam], Davudi [alejhis-selam] ka thënë në Psalmet 2:7: “Do të shpallë dekretin e Zotit. Ai më ka thënë: Ti je biri im, sot më linde.” Pra, edhe Davudi [alejhis-selam] qenka gjithashtu djalë i birësuar i Zotit?! Çka është kjo? Isai [alejhis-selam] vet e ka bërë të qartë që ai nuk është djalë i Zotit. Për shembull, Mateu 5:48: “Jini, pra, të përkryer, ashtu siç është i përsosur Ati juaj që është në qiej.” Ashtu Zoti qenka ati i çdokujt. Lluka 4:4l: “Prej shumë vetëve dilnin demonë që bërtitnin dhe thoshnin: Ti je Krishti, biri i Perëndisë. Por ai i qortonte dhe nuk i lejonte të flisnin, sepse ata e dinin se ai ishte Krishti.” Lluka 9:20-21: “Jesusi u tha nxënësve të vet: ‘Po ju, kush thoni se jam unë?’ Atëherë Pjetri, duke u përgjigjur tha: ‘Krishti i Perëndisë.’ Atëherë ai i porositi rreptë dhe i urdhëroi të mos i tregojnë askujt.” Nëse Isai [alejhis-selam] ka qenë djalë i Zotit, atëherë pse ai u tha nxënësve të vet që të mos i tregojnë askujt këtë gjë të cilën ata duhej ta njihnin, ta lexonin dhe ta mësonin? Sqarimi i vetëm është se ata ishin në gabim kur e thirrën Isain [alejhis-selam] në atë mënyrë dhe ai ishte duke u thënë ashtu.Një prift, i cili me butësi u pat përgjigjur pyetjeve që unë ia pata parashtruar, u përgjigj siç vijon: “Deklarata për birësim ka qenë, me sa duket, së pari e bërë prej Kishës së Hershme… Titulli ‘bir i Zotit’ është gjetur në tekste të ndryshme të Dhjatës së Vjetër dhe i referohet mbretit apo popullit të Izraelit, e marrë si një tërësi. Krishterët e morën këtë frazë dhe ia zbatuan atë Isait [alejhis-selam] si titullin më të saktë që ata mundeshin ta zbulonin për të”. Pra, në mënyrë të qartë, jo prej Isait [alejhis-selam], përcjellësve të tij apo ndokujt tjetër që ka jetuar në kohën e Isait [alejhis-selam]. Ajo ka qenë ide e bërë prej njeriut pa kurrfarë dëshmie për ta përmbajtur. Atëherë, pra, pse të pranohet? Ti mundesh gjithashtu të besosh që një Shkodë mundet të shkojë më shpejt se një Porshe!!Së dyti, koncepti i trinitetit. Bashkangjitje e diçkaje Zotit. Të besuarit në trinitet nuk ka kurrfarë baze as në Bibël. Marku 12:29: “Jezusi vetvetiu tha: “Urdhërimi i parë i të gjithëve është: Dëgjo, o Izrael: Zoti, Perëndia ynë, është i vetmi Zot.”; Korintians 8:4: “… Nuk ka Perëndi tjetër, veç Një.” E vërteta për këtë çështje është se fjala “Trinitet” nuk është aspak biblike. Përgjigjja e priftit ishte siç vijon: “Shkrimtarët e Dhjatës së Re nuk e kanë bërë këtë doktrinë të trinitetit. Ajo është, pa diskutim, një përpjekje e njeriut të shprehë në fjalë diçka prej të pashprehurës.” Kjo veç ia jep fundin. Një përpjekje e njeriut që të përshkruan diçka të pashprehur, sepse ajo nuk ekziston! Ndoshta shenjë më e qartë që ne kemi që Isai [alejhis-selam] dhe Zoti nuk janë të barabartë, dhe si rezultat jo një dhe të njëjtë, vjen prej Gjonit 14:2, ku Isai [alejhis-selam] është cituar duke thënë: “Ati im është më i madh se unë.” Kur dikush i është drejtuar atij si mësues i mirë te Lluka 18:19, Isai [alejhis-selam] është përgjigjur: “Përse më quan të mirë? Askush nuk është i mirë, përveç Një të Vetmi, domethënë Perëndisë.” Përveç kësaj, Isai [alejhis-selam] ka bërë dallime të qarta mes tij dhe Zotit kur është cituar të ketë thënë: “… kam dalë dhe kam ardhur nga Perëndia; nuk kam ardhur, pra, nga vetja ime, por Ai më ka dërguar.” (Gjoni 8:42) Isai [alejhis-selam] ka thënë dëshmi të qartë për nënshtrimin e tij ndaj Zotit, në vend të barabarësisë me Zotin, kur ka thënë: “… jo dëshira ime por e Atij që është Një.” (Lluka 22:42); “Unë ndjeki jo dëshirën time, por dëshirën e Atit i Cili më ka dërguar.” (Gjoni 5:3) Kjo që Isai [alejhis-selam] pranon se nuk ka ardhur në këtë botë me iniciativën e vet, por është urdhëruar të vepron ashtu; që pranon tjetër qenie më të madhe se ai vet dhe që mohon dëshirën e tij si respekt për konfirmimin e dëshirës së tjetërkujt, e gjithë kjo jep dëshmi të qartë që Isai [alejhis-selam] nuk është më i Larti, Një, dhe prandaj Isai [alejhis-selam] nuk është i barabartë me Zotin dhe nuk është Zot.Deris Peli nga Tarsusi, njeriu i cili më së drejti mund të konsiderohet të jetë themeluesi i vërtetë i krishterizmit, ka formuluar shumë prej doktrinave të tij, kurse ajo e trinitetit nuk ka qenë në mesin e tyre. Ai, megjithatë, ka shtruar punën bazore për këtë kur ka vendosur përpara idenë që Isai [alejhis-selam] është “bir i Zotit”. Tertuliani, një jurist dhe prift i shekullit të 3-të, ka thënë se kisha në Kartagë (Carthage) ka qenë e para që ka përdorur fjalën “trinitet” kur ai ka vendosur teorinë që i biri dhe shpirti marrin pjesë në qenien e Zotit, por të gjithë janë prej një qenie të substancës me Atin. Në mënyrë të qartë ai ka qenë në gabim. “Dhe Jezusi u përgjigj: Urdhërimi i parë i të gjithëve është: Dëgjo, o Izrael: Zoti, Perëndia ynë, është i vetmi Zot.” (Marku 12:29); “Dhe ke vetem një Zot dhe një ndërmjetës ndërmjet Zotit dhe njeriut.” (Timoteu 2:25); “Ju do të adhuroni Perëndinë, të juajin Zot, dhe vetëm Atij ju do t’i shërbeni.” (Lluka 4:8) Me të vërtetë, Isai [alejhis-selam] ka profetizuar që njerëzit do ta adhurojnë atë pavlefshmërisht dhe se do të besojnë në doktrina të bëra jo prej Zotit, por prej njeriut: “Dhe më kot më nderojnë, duke i mësuar doktrinat që janë urdhërime nga njerëzit.” (Mateu 15:9)Bibla është një përmbledhje prej 66 librave, që përmbledhin 2000 vite prej historisë, të shënuara përafërsisht mbi 1000 vite. Pasaktësitë dhe kundërshtimet janë të mundshme për t’u paraqitur pasi që gjuha nuk është mbajtur e pastër dhe është ndryshuar. Do të mund të thuhej se Bibla është një libër prej “Pëshpëritjeve kineze”, në atë aspekt se porosia ka qenë e dorëzuar, në disa raste, prej dëshmitarëve te bashkëpunëtorët e tyre. Dorëshkrimet origjinale mund të jenë të ndryshuara, meqë ato janë të kopjuara. Materiali origjinal që ekziston është gati se joekzistues. Jo të gjitha dokumentet origjinale kanë mbetur gjallë. Gjuha është e papërkthyeshme, meqë koha është ndryshuar dhe gjuha apo gjuhët aq të hershme të Biblës nuk munden plotësisht të kuptohen. E gjithë ajo që ato janë, janë kopje të Ungjijve të shënuar me qindra vite pas shënimit origjinal.Prej citatit të ardhshëm prifti e pranon që krishterizmi është një religjion i krijuar prej njeriut, duke përfshirë vetëm disa gjëra që mbështesin doktrinat që kisha, jo Zoti apo Isai [alejhis-selam], ka dashur që njerëzit të besojnë: “Kisha ka qenë ajo, shumë më gjatë se sa t’i mundesh ta paramendosh, e cila është dashur të pajtohet se cilët libra do të jenë të përfshirë në Bibël. Me të vërtetë, kisha romano- katolike nuk është deklaruar definitivisht deri më shekullin 16-të në Këshillin e Trentit, madje Luteri ka mbajtur pikëpamje të errëta lidhur me disa libra të Dhjatës së Re. Libra të rrejshme nuk kanë qenë të “joautorizuara” në kuptimin e të qenurit ato të paligjshme; ato ishin libra të vlefshme, të cilat, megjithëkëtë, nuk kanë kënaqur një apo më shumë prej tri kriteriumeve mbi të cilat librat ishin të përfshira në Dhjatën e Re (vërtetimi ndaj teologjisë së dashurisë së Zotit e zbuluar në Krishtin, autorizimi papnor apo inspirimi dhe pranimi prej kishës së shenjtë).”

[Fatih]

pse Islami meriton të shqyrtohet? Së pari, ai është i keqkuptuar prej shumicës së njerëzve, kryesisht për shkak të ndikimit të mediumeve dhe mungesës së edukimit në shoqërinë perëndimore. Ai shikohet si një religjion shtypës - e që në të vërtetë nuk është. Ka miliona muslimanë që janë të kënaqur me jetën dhe miliona të tjerë të cilët kanë shijuar bukurinë e Islamit dhe janë kthyer në religjionin në të cilin ata kanë qenë të lindur dhe të cilët jetojnë një jetë shumë më të mirë se që kanë jetuar, të cilët do të jenë të lumtur edhe në botën e ardhshme, me dëshirën e All-llahut të Lartësuar. Ju vetëm duhet të shikoni në shoqërinë në të cilën ne sot jetojmë. Mbytje, dhunë, prostitucion, marrëdhënie seksuale para martesës, përqindje e madhe e divorcit, atësi-amësi të vetme, keqpërdorim i fëmijëve etj. Këto gjëra janë, fatkeqësisht, realiteti ynë i përditshëm. Është trishtuese të shikohet se sa shoqëria jonë po ndryshohet. Statistikat rreth këtyre çështjeve janë marramendëse. Është ky një rreth i rrezikshëm i rrjedhës së ngjarjeve i cili patjetër duhet të ndalet, sepse miliona njerëz të pafajshëm janë duke vuajtur pa nevojë në çdo minutë të jetës. Miliona tjerë janë duke jetuar një jetë pendimi. “Vetëm të kisha qenë më e kujdesshme… vetëm mos të kisha pirë…” Pse ta pranosh këtë shoqëri dhe të shkosh me rrjedhën e saj? Pse të bëhesh pjesëmarrëse e vuajtjes apo pendimit? Ti nuk ke nevojë të bëhesh e tillë. Nëse ti e përcjell Islamin dhe përpiqesh t’i përcjellish ligjet e bukura të krijuara prej All-llahut të Lartësuar ti mund të kesh një jetë të kënaqësisë, paqes, dashurisë, mirësisë, të kesh një ndjenjë të bashkësisë, dhe, çka është më e rëndësishme, do të kesh një afërsi te Krijuesi yt në këtë jetë dhe në jetën e ardhme, Insha’All-llah. Sepse Islami është paqe, dashuri dhe adhurim i All-llahut të Lartësuar.I Dërguari i All-llahut, Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:“Muslimani duhet të jetë i sjellshëm, ndihmëtar bamirës ndaj të gjithë njerëzve, pa marrë parasysh ngjyrën, racën apo besimin. Islami nuk lejon paragjykime për apo kundër një fisi, ngjyre apo race. Asnjë racë nuk është superiore ndaj racave tjera. Asnjë ngjyrë nuk është superiore ndaj ngjyrave tjera. Diskriminimi racor dhe ai i ngjyrës janë absolutisht të ndaluara në Islam. Islami është për të gjithë.” ; “O njerëz! Zoti juaj është Një. Asnjë arab nuk është superior ndaj një persiani; asnjë persian nuk është superior ndaj një arabi; asnjë njeri i kuq nuk është superior ndaj një zezaku; asnjë zezak nuk është superior ndaj një njeriu të kuq - përveç në devotshmëri.”Për të qenë musliman duhet besuar në një Zot dhe se Isai [alejhis-selam] është i respektuar si një pejgamber, jo si bir i Zotit. Ku ne marrim dëshminë për këtë? Përgjigjet mund të gjenden në Librin e All-llahut të Lartësuar që na e ka dërguar neve, njerëzve të Tij, Kur’anin e shenjtë. All-llahu i Lartësuar ia ka shpallur Kur’anin Muhammedit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], i cili ka qenë njeri i pashkolluar. Ai i ka bërë përcjellësit e tij, të cilët kenë qenë shkrues të aftë, që të shënojnë atë çka i është shpallur atij. Ata e kanë recituar dhe mësuar përmendësh atë çka është shpallur, ashtu që nuk ka patur konfuzion për fjalën e All-llahut të Lartësuar dhe qëndrueshmëria që ka ekzistuar atëherë ekziston edhe sot, që do të thotë se Kur’ani është sot dhe çdoherë do të jetë, në formën e tij origjinale. Sot ka qindra muslimanë të cilët mund të recitojnë librin e tërë pa bërë asnjë gabim. Si mundet kjo të jetë ju pyeteni? Kur’ani është në gjuhën arabe për t’u recituar. Gjuha është zgjedhur për tingëllimin e saj të bukur dhe rrjedhshmërinë në mënyrë ritmike, që e bën atë të lehtë për t’u mbajtur përmendësh dhe recituar. Nuk ka patur dhe as që do të ketë libër të shkruar si ky.Pse ne duhet të besojmë Pejgamberin Muhammedin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]Nëse lexoni të dhëna për jetën e tij prej bashkëkohësve të tij, ju pa dyshim do të përfundoni që ka qenë i njohur për karakterin e tij të mirë, sinqeritetin dhe besnikërinë edhe prej armiqve të tij të patundur. Nëse kjo nuk mjafton, atëherë ju nxis juve të lexoni Kur’anin dhe të zbuloni misteriet e jetës që i janë shpallur Muhammedit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Këto “mrekulli” janë zbuluar prej shkenctarëve (siç është studimi i embriologjisë apo zbulimet se bota është me të vërtetë e rrumbullakët dhe jo e rrafshtë) shumë vite pas shpalljes, dhe shumë mrekulli tjera ende mund të gjenden derisa shoqëria jonë zhvillohet dhe përparon. Isai [alejhis-selam] në darkën e fundit është cituar duke thënë, Gjoni 16:7-14: “Megjithatë unë ju them të vërtetën; është mirë për ju që unë të shkoj, sepse, po nuk shkova, nuk do të vijë te ju Ngushëlluesi; por, po shkova, unë do t’jua dërgoj. Dhe kur të ketë ardhur, ai do ta bindë botën për mëkat, për drejtësi dhe për gjykim. Për mëkat, sepse nuk më besojnë mua; për drejtësi, sepse unë po shkoj tek Ati dhe nuk do të më shihni më; për gjykim, sepse princi i kësaj bote është gjykuar. Kam edhe shumë gjëra të tjera për t’ju thënë, por ato ende ju nuk mund t’i mbani. Por kur të vijë ai, Fryma e së vërtetës, ai do t’ju prijë në çdo të vërtetë, sepse ai nuk do të flasë nga vetja, por do të thotë gjitha ato gjëra që ka dëgjuar dhe do t’ju kumtojë gjërat që do të vijnë. Ai do të më përlëvdojë, sepse do të marrë prej meje dhe do t’jua kumtojë.” Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i ka bërë të gjitha gjërat që Isai [alejhis-selam] i ka përmendur.Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e ka dëgjuar mesazhin e All-llahut të Lartësuar dhe ajo është me të vërtetë ajo që ai u ka folur pasuesve të vet. Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] na ka treguar neve gjërat që do të arrijnë, siç është Dita e Gjykimit. Ai i ka thurrë lavdi Isait [alejhis-selam].Askush nuk mund të thotë se ka njohuri të mjaftuar. Ka shumë fusha në të cilat unë akoma nuk kam depërtuar. Unë ju inkurajoj që të vazhdoni të kërkoni njohuri për këtë fe madhështore. Dilni prej errësirës në dritë, pranoni Islamin sot. Është një thënie: “Jepja njeriut nja peshk, ushqeje për një ditë. Mësoje njeriun të peshkojë, ushqeje përjetë.” Unë ju kam dhënë juve këtë zbulim të paktë rreth asaj pse kam hyrë në Islam, prandaj ja ku e keni peshkun për një ditë nëse dëshironi. Megjithatë, nëse ju e merrni dhe lexoni Kur’anin asnjëherë më nuk do të uriteni dhe oreksi juaj për të vërtetën do të jetë i kënaqur përjetë.

[Fatih]

Gabim teknik