Prej erresires ne drite!

[INDRITI]

Pershendetje te gjitheve!
Allahu i madheruar thote ne kuranin e tij te shenjte:"Kush kerkon fe tjeter pervec Islamit nuk do i pranohet dhe ne diten e gjukimit do te jete prej te humburve"
Po ashtu ne shume vende ne kuran thuhet"Qe ju kemi nxjere prej erresirave ne drite" Po valle perse prej erresirave e jo erresires? Sepse erreira ke shume , injoranca eshte erresira me e madhe, padrejtesia eshte nje tjeter errresire, shtremberimi i se vertetes eshte erresire me vete, erresira e nates eshte erresire me vete...
po Driten valle perse e permend ne njenjes? sepse drita e zotit eshte vetem nje Eshte feja qe ju shpall Ibrahimit, Ismailit, Ishakut , Jakubit, Musait, Isait dhe qe u plotesua me ardhjen e Profetit Muhammed as.
Shume njerez te etur per te verteten dhe te verbuar nga erresirat e ndryshme kane arritur ta gjejne kete drite, dhe ne ishalla do permendim ketu disa konvertime ne Islam dhe i lutem Zotit qe ashtu si ketyre tju tregoje rrugen e vertete edhe mjaft te tjereve qe lodhen tashme duke e kerkuar.
Uroj qe te kenaqeni me postet ne vazhdim.
Indriti.

[INDRITI]

Kryeprifti Viacheslav Polosin, prift i ipeshkvisë Kaluga, i cili tani drejton administratën e Komitetit për Relacione me Shoqatat Publike dhe Organizatat Religjioze të Dumës Shtetërore të Federatës Ruse, ka konvertuar në Islam.

“Vendosa ta sjell statusin tim social në një vijë me bindjet e mia”, ka deklaruar Viacheslav Polosin, “Dhe të dëshmoj publikisht se e konsideroj veten pjestarë i një tradite të madhe të besimit të vërtetë të Pejgamberëve të monoteizmit, duke filluar me Ibrahimin alejhis-selam. Dhe këtë e bëj duke mos e konsideruar veten si prift apo si anëtar i ndonjë kishe ortodokse”.

Në të njëjtën kohë Viacheslav Polosin e recitoi formulën tradicionale për të dëshmuar pranimin e tij të Islamit: “Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç All-llahut, dhe se Muhammedi është Pejgamber i Tij”.

Viacheslav Polosin konsideron se shpallja e fundit hyjnore në Tokë është Kur’ani i Shenjtë, i shpallur Pejgamberit të fundit, Muhammedit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], dhe ai kategorikisht nuk pajtohet me ata të cilët “për disa shkaqe konsiderojnë se teksti arab i Kur’anit të Shenjtë është i huaj për mentalitetin rus”.

Në një intervistë të dhënë për revistën “Musulman”, Viacheslav Polosin ishte bërë një kritik i ashpër i traditës krishtere, e veçanërisht asaj ortodokse. Sipas tij, krishterizmi aludon në “asimilimin e Krijuesit, Zotit, në krijesën e Tij, njeriun”, gjë që është antropomorfizëm.

“Këtu me shekuj kanë ekzistuar ndërmjetës, etër dhe mësues, të cilët, megjithëse nuk ishin profetë, kanë folur në emër të Zotit”, thotë Viacheslav Polosin rreth kultit krishter të shenjtërive, “Dhe kjo praktikë kështu është bërë normë në kishë, sa që është bërë shumë vështirë për ta larguar, kurse për ndonjë person në pozitën e priftit kjo është e pamundur”. Sipas fjalëve të Viacheslav Polosinit, gruaja e tij “plotësisht pajtohet me këtë zgjedhje të vizionit botëror”.

Në mesin e muslimanëvë të cilët kishin ndikim në konvertimin e ish klerikut ortodoks, Polosin është identifikuar personi Geidar Jemal, kurse rrëfimi rreth Qabes së Shenjtë dhe haxhxhit kanë lënë përshtypje të mëdha tek ai.

Viacheslav Sergeevich Polosin ka lindur në vitin 1956. Në vitin 1979 ai diplomoi në Fakultetin Filozofik të Univerzitetit MGU, kurse në vitin 1984 në Moscow Ecclesiastical Seminary. Ai ishte caktuar si prift dhe shërbyes në famullitë e ipeshkvive të Azisë Qëndrore dhe të rajonit Kaluga. Në vitin 1990 u afirmua në nivel të kryepriftit. Në të njëjtin vit u zgjodh si deputet i popullit në Parlamentin e ish-Bashkimit Sovjetik nga rajoni Kaluga dhe udhëhoqi Komitetin e lirisë së ndërgjegjes.

Gjatë punës në Bashkimin Sovjetik, ai diplomoi në Akademinë diplomatike të Ministrisë së Punëve të Jashtme dhe e mbrojti disertacionin e tij në temën: “Kisha Ortodokse Ruse dhe shteti në Bashkimin Sovjetik, 1971-1991”. Prej vitit 1993 ishte i punësuar në stafin e Dumës Shtetërore në relacione me shoqatat publike dhe organizatat religjioze. Ishte anëtar i Lëvizjes Krishtere Demokratike Ruse dhe anëtar i Këshillit të Organizatave Krishtere. Në vitin 1991 ai u largua nga Ipeshkvia Kaluga, kurse që nga viti 1995 nuk ka kryer detyrën në liturgjitë.

Në intervistën e tij për revistën “Musulman” ai zyrtarisht e quan veten musliman: “Unë besoj se Kur’ani është Shpallja e fundit në Tokë, e cila i është shpallur Pejgamberit Muhammed. Nuk ka zot tjetër pos All-llahut, dhe Muhammedi është i Dërguar i Tij”.

Viacheslav Polosin është autor i shumë punimeve shkencore nga lëmia e historisë, politikës, religjionit dhe filozofisë. Në shkurt të vitit 1999 ai mbrojti edhe një disertacion tjetër në temën: “Dialektika e miteve dhe krijimi politik i miteve”. Pikëpamjet e tij themelore filozofike janë prezentuar në librin e tij “Miti, Religjioni dhe Shteti”.

[INDRITI]

Dr. Xhefri Lleng (Jeffrey Lang) është profesor i matematikës në Universitetin e Kanzasit, një prej universiteteve më të mëdha në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Ai ka filluar udhëtimin e vet fetar më 30 janar 1954, kur është lindur në një familje romano-katolike në Bridgefort, Konektikat. Nëpër shkolla katolike i kanë kaluar 18 vitet e para të jetës së tij, të cilat e kanë lënë atë me shumë pyetje pa përgjigje lidhur me Zotin dhe fenë krishtere, thotë Lleng duke rrëfyer tregimin e tij se si ka arritur deri te Islami.

“Sikurse shumica e fëmijëve mbrapa në të 60-tat e vonshme dhe 70-tat e hershme, edhe unë fillova të pyetem për të gjitha vlerat që i kishim në atë kohë politike, sociale dhe religjioze”, thotë Lleng. “Kam qenë kundërshtar ndaj të gjitha institucioneve që shoqëria i konsideronte të shenjta duke përfshirë edhe Kishën Katolike”, thotë ai.

Deri në kohën kur ai arrin të 18-tat, Lleng veç më ishte bërë axhami i plotë ateist. “Nëse ka Zot dhe Ai është i Gjithmëshirshëm dhe më i dashuri, pse atëherë ka vuajtje në këtë botë? Pse Ai nuk na dërgon neve thjesht në Xhennet? Pse të krijon gjithë këta njerëz që të vuajnë?” Këto ishin pyetjet që i vinin në mendjen e tij në ato ditë.

Si profesor i matematikës në Universitetin e San Franciscos, Lleng gjeti fenë e tij, ku Zoti më në fund është realitet. Kjo i është treguar atij prej ca shokëve muslimanë që ai kishte takuar po në atë universitet. “Ne bisedonim rreth fesë, unë ua parashtroja pyetjet e mia, dhe kam qenë me të vërtetë i befasuar lidhur me atë se si aq kujdesshëm ata i vlerësonin përgjigjet e tyre”, thotë Lleng.

Dr. Lleng kishte takuar një student saudian me pamje mbretërore, Mahmud Kendil (Mahmoud Qandeel), i cili kishte tërhequr vëmendjen e tërë klasës në momentin kur ai kishte hyrë në të. Kur Lleng e kishte pyetur një pyetje lidhur me hulumtimet mjekësore, Kendil i ishte përgjigjur pyetjes në gjuhën angleze të folur në mënyrë perfekte dhe me vetësigurim të madh.

اdokush e njihte Kendilin - kryetari i bashkësisë, shefi policor dhe njeriu i rëndomtë. Së bashku, profesori dhe studenti, kishin qenë në të gjitha vendet shkëlqyese ku nuk kishte hare apo gëzim por vetëm buzëqeshje. Dhe në fund Kendili befasisht ia ka dhënë Kur’anin dhe ca libra për Islamin. Lleng vet e lexon Kur'anin, gjen vetë rrugën deri te salla studentore për namaz në universitet, dhe në të vërtetë dorëzohet pa shumë kundërshtim. Ai ka qenë i mundur prej Kur’anit. Dy kaptinat e para janë shkak për këtë ndeshje e cila qe gjë fascinuese.

“Piktorët mund të bëjnë pikturë të atillë, ashtu që sytë e një portreti të duken sikur janë duke të përcjellur ty prej një vendi në tjetër, por cili autor mund të shkruajë një libër të shenjtë që parashikon ndryshimet e tua të përditshme?… اdo natë unë do të formuloja pyetje dhe kundërshtime, dhe disi zbuloja përgjigjen ditën që vinte pas. Dukej sikur autori t’i lexonte idetë e mia dhe i shënonte me kohë në rreshta adekuat për leximin tim të ardhshëm. Unë e kam takuar veten time në ato faqe…”

Lleng e kryen namazin vazhdimisht pesë herë në ditë dhe gjen në të shumë kënaqësi shpirtërore. Ai e vlerëson namazin e sabahut si një nga ritualet më të bukura lëvizëse në Islam. “Duket sikur përkohësisht e lëshon këtë botë dhe komunikon me engjëjt në këndimin lavdërues ndaj Zotit para agimit.”

Në pyetjen se si ai e konsideron recitimin e Kur’anit aq të mrekullueshëm, kur ai është në gjuhën arabe, e cila është krejtësisht e huaj për të, ai përgjigjet: “Pse foshnja ndjen rehati prej zërit të nënës së vet?” Ai thotë që leximi i Kur’anit i ka dhënë shumë qetësim dhe fuqi në kohëra të vështira. Prej atëherë e më tutje, feja ka qenë çështje e praktikës për rritjen shpirtërore të Llengut.

Në anën tjetër, Lleng ka vazhduar karierën në matematikë. Ai ka marrë diplomën për magjistër dhe doktoraturë prej Universitetit Përdju (Purdue). Lleng thotë se çdoherë ka qenë i fascinuar prej matematikës. “Matematika është logjikuese. Ajo përbëhet prej përdorimit të fakteve dhe figurave për të gjetur përgjigje konkrete”, thotë Lleng. “Kjo është mënyra në të cilën mendja ime punon, dhe është frustrale kur unë ballafaqohem me gjëra që nuk kanë përgjigje konkrete. Duke patur një mendje që pranon ide me meritë faktuale, kjo bën që të besuarit në një religjion të jetë i vështirë, sepse shumica e religjioneve kërkojnë që të kesh besim”, thotë ai.

Si këshilltar në fakultet për “Bashkësinë e studentëve muslimanë”, Lleng thotë se e vlerëson veten si një ndërlidhës ndërmjet studentëve dhe universitetit të tyre. Ai merr leje prej autoriteteve universitare për mbajtjen e ligjëratave islame. “Qëllimi i bërjes këshilltar fakultativ i tyre është që të ndihmohen ata në plotësimin e nevojave të tyre sa i takon të përshtaturit kulturës amerikane dhe procedurave të universitetit. Ata e çmojnë mundësinë për përmirësimin e koncepteve të gabuara”, thotë ai.

Lleng është martuar para 12-të viteve me një femër saudiane, Raika. Ai ka shkruar disa libra për Islamin, të cilat janë më të lexuarat në bashkësinë muslimane në Shtetet e Bashkuara. Një prej librave të tij më kryesorë është: “Edhe engjëjt pyesin”, “Një udhëtim drejt Islamit në Amerikë”. Në këtë libër, Dr. Lleng ndan me lexuesit e tij shumë ndriçime të papritura mendore që janë shpalosur për të gjatë zbulimit të vetvetes së tij, dhe progresin brenda fesë islame.

[INDRITI]

Kjo teme eshte ne vijim do ju lutem anetareve muslimane qe kane artikuj ne lidhje me kete teme ti postojne ne vijim me qellim qe te mos hapen me shume se nje teme.
Indriti.

[INDRITI]

“… Sot përsosa për ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush dhuntinë Time, zgjodha për ju Islamin fe…” (El-Maide: 3)




Feja romano-katoliko është fe ritualistike, profane dhe besim politik.

Nga lartë është e diktuar nga papa, kurse poshtë nga prifti. Nëse një musliman hyn në kishën katolike, do të ishte si hyrje në botë tjetër. Do të gjente banka të renditura ku ulen adhuruesit, dritare me xhama shumëngjyrëshe, me ndoshta shfaqje nga Krishti në kryq, dhe ashtu më tutje. Në disa kisha më të vjetra mund të hasni shtatore madhështore me figura prej Krishtit dhe shenjëtarëve, Marisë, nënës së Krishtit, dhe ashtu me radhë. Shërbimet e kishës janë kryesisht rituale fjalamane, këndime dhe lutje të Krishtit apo Marisë, e ndonjëherë edhe shenjëtarëve. Kjo ishte edhe bota ime, ku u rrita dhe jetova në kohën më të gjatë të jetës sime.

Nëse më pyetni se përse u konvertova në Islam, përgjigjja ime do të jetë e pafundshme. Sido që të jetë, nëse më pyetni se ç’më shtyri mua në besimin islam, do të them: të kthehemi mbrapa; ballafaqimi i parë ishte leximi i Biblës, në moshën dhjetëvjeçare. Ulesha i hutuar, duke e dëgjuar Biblën në kasetofon. Pasi mbaronte, e ktheja kasetën prej fillimit, duke shpresuar se do ta kuptoj atë që pak më parë e kisha lexuar. Por, pa fat. Të dielave përcillja predikimet përmes televizionit dhe shpërndaja Bibla falas sa mundesha (sa do të mundeshte një djalosh dhjetëvjeçar). Pranoja letra falënderuese dhe bekim, dhe këto më shtynë të ndjehem mirë. Kjo vazhdoi një vit, apo më shumë, derisa së fundi fillova të ndjehem shumë i irituar, i humbur dhe, të them të drejtën, i mërzitur me këtë gjë. Si rezultat i kësaj, e nxora Biblën prej komodos për rroba. Do ta shfletoja ndonjëherë me kureshtje kur isha fëmijë apo adoleshent. E pranova faktin se, në realitet, asnjëherë nuk do ta kuptoj atë Bibël. Për këtë u binda shumë vonë, pasi u bëra musliman. Vetëm atëherë fillova ta përmirësoj kuptimin e Biblës.

Ajo çka më hutonte mua kur e lexoja Biblën, ishte mospërputhja mes librit dhe asaj që më kishin mësuar tërë jetën priftërit dhe mësuesit e fesë. Kuptova se gati çdo aspekt i besimit tim ishte i dyshimtë, apo nuk kishte asnjë kuptim me atë çka referon Bibla. Tërë atë që kisha mësuar, prej bërthamës, ishte gënjeshtër. Kjo më çoi deri në atë pikë të jetës sime, sa që isha pesimist dhe cinik ndaj fesë. E përqeshja fenë time kur isha adoleshent, atëherë kur shkoja në kishë duke përtypur çamçakëz, dhe kur pjesërisht merrja pjesë në shërbimet e kishës. Do të mumuritja me përmendje të thjeshtë ndaj Zotit apo Krishtit. Nuk dija më, se në çka besoj. E vetmja gjë në të cilën isha i sigurtë ishte Zoti, të Cilin nuk e kuptoja atëherë, e që e kuptoj tash. Habitshmëria ime, duke filluar prej moshës dhjetëvjeçare, do ta shpejtonte zbulimin e të vërtetës, dhe së fundi, do të më dërgon në fenë e quajtur Islam.

Ndeshja e parë me njerëz muslimanë, ishte përmes marrëdhënieve të punës. Ngrohtësia dhe bujaria e tyre e vodhën zemrën time, apo kujtimi lojal i tyre ndaj All-llahut me thëniet e ndryshme, si për shembull: El-hamdulil-lah (Falënderimi i takon All-llahut) apo Insha’All-llah (nëse don All-llahu). Asnjëherë nuk kam hasur njërëz me aq shumë besim, dhe të cilët gjithmonë shprehin kujtimin ndaj All-llahut. Mirësinë, bujarinë dhe mëshirën e natyrshme do t’i zbuloj më vonë, kur do të bëhem musliman. Desha të bëhem si ata. Kjo është gjëja që i tërheq njerëzit të bëhen muslimanë. Kjo është ajo që më tërhoqi mua. Fillova të mësoj pak për Islamin. Sa më shumë të dija, ajo aq më shumë më shtynte të mësoj. Një kohë të gjatë e mësoja Islamin përmes librave të shkruar nga muslimanët dhe nga Kurani i Shenjtë. Asnjëri nuk e dinte se unë po e mësoj Islamin, dhe nuk dinin as se isha i interesuar shumë për të. Nuk doja asnjë ndërhyrje nga muslimanët, e sidomos nga shokët e mi kristianë dhe çifutë. E dija se i vetmi i Cili do të më udhëhiqte dhe do të më ndihmonte lidhur me kërkimin tim, është vetëm All-llahu.

Sikur që kalonte koha, dituria ime zgjerohej në mbretërinë e të vërtetave, dhe u bë si e panjohur. Islami u bë një forcë, një magnet i cili më tërhiqte gjithnjë e më afër tij. Mendimi tek All-llahu ishte gjëja e vetme gjatë tërë ditës, edhe kur zgjohesha nga gjumi, po edhe kur shtrihesha të flejë. Islami u ngulit në intelektin dhe në zemrën time, kurse pasioni im ndaj Islamit u rrit. Në fund e mësova suren Ihlas. Edhe pse ende nuk isha musliman, përmes librave mësohesha se si të falem, dhe e recitoja të vetmen lutje (sure) që e dija. Ndjeja nevojë të madhe për t’ju drejtuar Krijuesit të Plotëfuqishëm që të më falë dhe të më udhëzojë në rrugën e cila është më e mirë për mua.

Që atëherë e tutje, shkoja në pushime duke marrë Kur’anin me vete. Në një udhëtim të tillë, i vetmuar në shtet të huaj, u sëmura seriozisht. Isha i shtrirë në krevat një muaj, çdo ditë duke humbur nga ndonjë kilogram. I ballafaquar me vdekjen dhe me gjithë agoninë time, nuk harroja t’i lutem All-llahut që mos të lejojë të vdes unë në një gjendje të tillë, kur akoma nuk isha bërë musliman. Mundohesha të mësoj gjithçka që është e mundur. Tash besoj se kjo ishte “thirrje për zgjuarje” për mua nga i Gjithmëshirshmi. Kjo do të thotë se jeta është shumë e shkurtër që t’i lësh punët, që don t’i bësh, të pakryera. Asnjëherë nuk e din se a do ta mbërrish të nesërmen. Dy javë pas kthimit tim në Kanada, El-hamdulil-lah, iu ktheva Islamit.

Falënderoj All-llahun që nuk vdiqa para se ta shprehi Shehadetin: “Esh’hedu en la ilahe il-lall-llah ve esh’hedu enne Muhammeden abduhu ve resuluhu.” (Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç All-llahut dhe dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij).

All-llahu është i Plotëfuqishëm. Ai u jep njerëzve shumë gjasa dhe shenja.

Islami është sikur mjekësia. E ndërron sjelljen e panatyrshme (jonormale) dhe e qetëson shpirtin e besimtarit. Islami është besim i vërtetë dhe Kur’ani është udhëheqësi i të gjitha aspekteve të jetës. Kur’ani i dha përgjigje të gjitha pyetjeve të mia. E lehtësoj hutimin tim dhe u bë i kuptueshëm dhe i qartë. Asnjëherë nuk kisha ditur se ekziston besim i cili është krejtësisht i vërtetë më formën më të pastër. Ah, sikur i tërë njerëzimi të kupton se kjo e vërtetë është besimi islam.

E lus All-llahun që të gjithëve, po edhe ata që nuk janë muslimanë, të na udhëzojë në rrugë të drejtë. Në rrugën e të gjithë pejgamberëve të All-llahut, përfshirë edhe Ibrahimin, Nuhin, Musain, Isain dhe Muhammedin (paqja e All-llahut qoftë mbi gjithë ata). Amin!

Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç All-llahut, i Cili është një, dhe dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij!

[INDRITI]

Kur një vajzë e mirë krishtere të konvertohet në Islam dhe të martohet për një musliman, kjo është një punë shumë e madhe! Por, më tepër se kaq, ajo ishte shkak për konvertim edhe të prindërve të saj, përafërsisht gjithë pjesës tjetër të tërë familjes së saj dhe rreth 30 mikeshave dhe fqinjëve



Aisha Bhutta rri ulur në një kolltuk në dhomën e saj të madhe të banesës së saj në Cowcaddens, Glasgow (Skoci). Muret janë të zbukuruara me ajete nga Kur’ani, me një orë të posaçme e cila ka për qëllim përkujtimin e familjes për kohën e namazit dhe fotografi të qytetit të ndershëm Mekkes.

Sytë e kaltërta të ndritshme të Aishes shkëlqejnë me dritë të cilën vetëm besimtari e posedon. Fytyra e saj është pikërisht ashtu siç janë skotlandezët – jo e pandjeshme, humoristike, por mirë e mbuluar me nikab.

Kur një vajzë e mirë krishtere të konvertohet në Islam dhe të martohet për një musliman, kjo është një punë shumë e madhe! Por, më tepër se kaq, ajo ishte shkak për konvertim edhe të prindërve të saj, përafërsisht gjithë pjesës tjetër të tërë familjes së saj dhe rreth 30 mikeshave dhe fqinjëve. Familja e saj ishte krishtere, me të cilën Rogerët rregullisht vizitonin takimet e Salvation Army. Kur të gjithë tinejxherët e Britanisë puthnin fotografitë e George Michaelit, Rogerët kishin fotografinë e Jezusit në mur. Prapëseprap, ajo kishte zbuluar se krishterizmi nuk ishte plotësisht kënaqës, se kishte aq shumë pyetje pa përgjigje dhe ishte ndjerë si e pakënaqur për shkak të mungesës së strukturës së disiplinuar të besimit të saj.

Aisha për herë të parë u takua me burrin e saj të ardhshëm, Muhammed Bhutta, kur i kishte 10 vjet. Ajo ishte blerës i rregullt në shitoren të cilën e mbante familja e tij. Do ta shihte nga mbrapa se si falet. “Ekzistonte tek unë një shqetësim për atë që ai e bënte. Më tha se ai është musliman. I thashë: “ا’është muslimani?” Më vonë, me ndihmën e tij filloi që më thellë të shikojë në Islam. Kur i mbushi 17 vjet, lexoi tërë Kur’anin në gjuhën arabe. “Gjithçka që kam lexuar”, thotë ajo “kishte kuptim”.

Vendosi që të kalojë në Islam kur kishte 16 vjet. “Kur shqiptova shehadetin mu duk sikur të ketë rënë një barrë e madhe nga supet e mia dhe të jetë hudhur larg meje. U ndjeva sikur të isha foshnje e posalindur.” Edhe përskaj kalimit të saj në Islam, prindërit e Muhammedit ishin kundër asaj martese. Në të shikonin sikur në një grua perëndimore e cila do t’ua mashtrojë djalin dhe do ta çojë në rrugë të shtrembërt; ajo ishte, siç besonte babai i Muhammedit, “armiku më i madh”. Sidoqoftë, çifti u kurorëzua në xhaminë lokale. Aisha kishte veshur veshjen islame të qepur nga dora e vjehrrës së saj. Motrat morën pjesë gjatë kurorëzimit, por babai refuzoi ta bëjë atë. Por me ndihmën e nënës së tij, e cila ishte e impresionuar nga leximi i Kur’anit që e bënte Aisha dhe mbajtja mend e gjuhës Punjabi, Aisha shumë shpejt u bë anëtare e kësaj familjeje.

Prindërit e Aishes, Michael i Marjory Rogers, morën pjesë në kurorëzimin, por më shumë ishin të brengosur për mënyrën në të cilën ishte veshur vajza e tyre (veshja tradicionale pakistaneze), se sa ç’do të thonë fqinjtë. Gjashtë vjet më vonë, Aisha pranoi misionin që të njoftojë prindërit e saj për Islamin, përderisa për motrën e vet thotë se “ende punon me të”. “Burri im dhe unë punojmë me prindërit e mi që t’i njoftojmë me Islamin dhe ata kishin parë ndryshimet tek unë, siç është përgjigjja në fjalën e tyre, etj.”

Nëna e saj shumë shpejtë shkon hapave të saj. Marjory Rogers ndërroi emrin e saj në Sumeja dhe u bë muslimane besnike. “Veshi hixhabin dhe gjithnjë falet në kohë dhe asgjë nuk i intereson më shumë se sa lidhja e saj me Zotin.”

Babai i Aishes kaloi një fazë paksa më të vështirë, por ajo shfrytëzoi ndihmën e muslimanes së re. “Nëna ime dhe unë dinim të ulemi në krevat dhe t’i rrëfejmë babait tim mbi Islamin. Kështu njëherë u ulëm në krevatin në kuzhinë dhe ai na tha: “Cilat fjalë thuhen kur të bëhesh musliman?” Nëna ime dhe unë thjeshtë kërcyem nga gëzimi.

Tre vjet më pas vëllai i Aishes konvertoi “përmes telefonit”, pastaj pasuan edhe bashkëshortja dhe fëmijët e tij, pastaj djali i motrës saj. Nuk mbeti me kaq. Kur familja e saj konvertoi, Aishja kaloi në Cowcaddens. Për çdo muaj, për 13 vite të tëra, Aishja mbante ligjërata për skotlandezet. Ishte shkaktare për kalimin e rreth 30 personave në Islam. Vinin gra me të kaluar mjaft të bujshme. ثshtë interesante të përmendet se një zonjë nga Univerziteti i Glasgowit dhe katolike e mëparshme merrte pjesë në ligjëratat e Aishes vetëm nga kureshtja, sepse duhej të bënte ca hulumtime. Pas gjashtë muajsh ajo kaloi në Islam, duke përfunduar se krishterizmi kishte shumë lëshime logjike. Jo sikur Aishja, Trudy zgjodhi që mos të vesh hixhabin, duke e konsideruar këtë si misinterpretim të Kur’anit. Familja e saj gjithashtu nuk e din se ajo ka konvertuar.

Burri i saj, Muhammed Bhutta, tani 41 vjeçar, nuk i ka mundësitë e njëjta sikur Aishja. Nganjëherë ndihmon në restorantin familjar, por qëllimi i tij kryesor është që të sigurojë që fëmijët e tij dhe të Aishes, të pestë, të rriten si muslimanë të drejtë. Vajza më e madhe e tyre, Safija, katërmbëdhjetë vjeçare, një ditë kishte takuar në rrugë një grua dhe i kishte ndihmuar që t’ia mbajë gjërat. Gruaja kishte marrë pjesë në ligjëratat e Safijes dhe kishte kaluar në Islam.

“Të them sinqerisht, asnjëherë nuk jam penduar për kalimin tim në Islam”, thotë Aishja. “اdo martesë ka baticat dhe zbaticat e veta dhe nganjëherë duhet diçka që t’ju shtyjë përpara. Por i Dërguari [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “اdo vështirësi ka fundin e saj”. Prandaj kur të kaloni një periudhë të vështirë, pritne fundin e saj”.

Muhammedi është romantik: “Ndjej se deri tani kemi përjetuar së bashku shekuj të tërë dhe se asnjëherë nuk guxojmë të ndahemi. Sipas Islamit, nuk jeni partnerë dhe bashkëudhëtarë vetëm në këtë jetë, por gjithashtu edhe në Xhennet, përgjithmonë! E dini, kjo është diçka shumë e mirë…”

[INDRITI]

Shkruar nga motra Sophie Jenkins, Britani e Madhe



Jam e lindur në një familje mesatare të shoqërisë angleze, nëna ime ishte (dhe akoma është) amvise, kurse babai im punonte në një firmë elektronike (ai tani është ligjerues në inxhinierinë elektronike). Babai im ka një të kaluar katolike, kurse nëna ime protestante. Ata të dy ndanin një kohë të shkurtër në kishën Kuaker në vitet e hershme të viteve të shtatëdhjeta, por pas një kohe ata u bënë rrënjësisht ateistë dhe religjioni më asnjeherë nuk u permend në shtëpinë tonë, e lëre më që të praktikohet. Megjithatë, prindërit e mi kishin vendosur që të na përkrahin nëse ne fëmijët dëshirojmë të bëhemi religjioz kur të rritemi.

Që nga mosha e re unë kam besuar në Zot, përkundër asaj që nuk isha rritur në këtë besim, por ende e kam të afërt atë ndjenjë të refuzimit të asaj që na mësonin në shkollën krishtere në të cilën unë shkoja, kur mendoja se ajo ishte jo në rregull. Unë nuk kam besuar në Jezu Krishtin apo në Shpirtin e shenjtë, e tërë ajo më dukej e shtrembërt. Por në shkollë na thonin se kjo ishte rruga e vetme e drejtë, se të gjitha religjionet tjera ishin të gabueshme. Pra, isha shumë e hutuar. Kur je femijë i vogël mendon se gjithçka që thonë të moshuarit është e vërtetë, pa përjashtime, dhe se kjo duhet të pranohet si realitet. Por unë nuk mundesha këtë assesi ta pranoj kështu dhe, me siguri përmes ndonjë urtësie, vendosa që besimin tim në NJث ZOT ta mbaj vetëm për vete. Ndjehesha fajtore për besimin në diçka që është e “gabuar”, ndjehesha e turpëruar dhe shpresoja e lutesha se së shpejti do të ndalesha nga të qenurit heretik. Kur isha e re isha shumë e ekspozuar nga frika e “Fundamentalizmit Islam”, posaqërisht nga afera e Salman Ruzhdisë. Në përgjithësi isha shumë e frikësuar nga muslimanët. Ishin dy fëmijë muslimanë në shkollën fillore ku mësoja unë, por ata e mbanin besimin e tyre ne vete, përveq faktit që fëmiu më i vogël, Aliu, refuzonte që të lutet në Asamblenë.

Unë gjithmonë i jam lutur Zotit që të ma tregojë rrugën e vërtetë, gjithmonë i jam drejtuar Zotit për ndihmë, nuk ka pasur aspak dyshim në mendjen time se Zoti ekziston. Gjatë kësaj kohe unë isha në moshën njëmbëdhjetë apo dymbëdhjetë vjeçare, kurse në shkollën e mesme fillova të kuptoj se ndoshta besimi im në një Zot nuk ishte i gabueshëm. Në atë kohë akoma nuk kisha dëgjuar diç më tepër për Islamin, e tërë ajo që e “dija” rreth tij ishte se ai ishte një religjion i dhunshëm që e trajton gruan si ndytësirë. Neve na mësonin në shkollë se Islami ishte përhapur përmes shpatës (me fjalë tjera, me mjete të dhunshme dhe përmes forcës), se gratë në Islam ishin pronë e tundshme të simbolizuara nga veshja e tyre, dhe se muslimanët e adhuronin Muhammedin (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem). Isha vërtetë e neveritur sa herë që shihja grua muslimane duke blerë diçka në Mançester (janë disa muslimane në vendin tim). Mendoja, “si mund t’ia bësh këtë vetvetes?” Isha vërtetë e zemëruar. Ata na mësonin një gjë të vërtetë, se muslimanët besojnë në vetëm një Zot, diçka që me të vërtetë nuk e dija më parë.

Kam shikuar në të gjitha zakonet e religjioneve tjera, siç janë Hebreizmi, Hinduizmi dhe Budizmi, por ato dukeshin si të shpikura nga njerëzit dhe kontradiktore. Sidoqoftë, një ditë nuk e di se ç’farë më goditi, por vetëm ndjeva se duhet të kontrolloj se vallë ajo që kisha mësuar ishte e vërtetë apo jo. Isha gjithashtu kurioze sepse më kishin thënë se muslimanët besojnë në një Zot dhe dëshiroja të shoh se vallë ishte kjo e vërtetë apo jo. E pash librin Elementet e Islamit në librarinë lokale dhe fshehurazi e mora me vete. Kërkova menjëherë kaptinën e cila kishte të bëjë me gruan muslimane. Isha absolutisht e mahnitur nga ajo që lexova, ishte krejtësisht e kundërt nga ajo që kisha dëgjuar për Islamin dhe gratë, dhe ishte gjëja më e mirë që kisha dëgjuar deri atëherë. Nuk kisha dyshim rreth asaj që lexova, e dija se ishte e vërtetë, e dija thellë në zemrën time se të gjitha lutjet e mia ishin të përgjigjura. Islami ishte e vërteta që e kisha kërkuar gjatë tërë jetës time! Por akoma ndjehesha keq për këtë gjë, faji i vjetër nga ditët e shkollës fillore më bënë që të rrëqethem prapë; si mundesha të besoj në këtë religjion të “gabuar”? U mundova të gjej ndonjë argument që t’i “dëshmoj” vetes se Islami nuk ishte e verteta, por kjo ishte e pamundur: të gjitha librat që tregonin gjëra negative për Islamin, unë veç e dija se ato gënjenin; të gjitha librat që tregonin gjëra pozitive për Islamin, e dija se janë duke e treguar të vërtetën.

Vendosa se unë patjetër duhet të bëhem muslimane, ndonëse nuk do të mund të emërtoheja si e tillë, dhe nuk i tregova askujt. Lexoja çdo libër që më binte në dorë. Njëherë e mora një kopje të përkthyer të Kur’anit nga libraria, por nuk mundesha ta kuptoj pasi që ishte në gjuhën e vjetër angleze e jo në anglishten bashkëkohore. Kjo nuk më largoi, e dija se ai ishte vetëm një përkthim, dhe ajo pak që kuptova prej tij më kënaqi shumë. E dija se Islami është për jetën dhe se këtu nuk ka kthim prapa, ashtuqë vërtetë duhej të isha e sigurtë për atë vendim. Kalova dy vite e gjysmë duke e studijuar atë para se të hy rastësisht në nje dhomë chati (bisedash) në Janar të vitit 1997. Dhe ajo ishte gjëja që do të më ndryshojë jetën. Ishte kjo një dhomë bisedash islame dhe njerëzit aty ishin shumë ndihmës. Herën e dytë kur shkova atje deklarova SHEHADETIN (deklaratë e besimit që e bën njeriun musliman) para njerëzve që ishin nga tërë bota.

Tregimi im u shpërnda si një zjarr i flakët, pranoja e-maile nga mbarë bota duke më përuruar për këtë veprim dhe kjo ishte me të vertete frikësuese në atë kohë. Ndjehesha sikur të isha njeri me famë dhe se isha nën vështrim. Atë kohë unë veç më isha e diagnostifikuar me depresion klinik, ndjehesha shumë delikat. Disa njerëz ishin shumë ndihmës dhe të kuptueshëm, një vëlla musliman madje edhe më dërgoi një pako me libra, të cilat për arsye mbrojtëse i pranova në shtëpitë e shoqeve të mia në vend të shtëpisë sime. Sidoqoftë, disa nga e-mail mesazhet që i pranoja ishin shumë tmerruese, më thonin se gjithçka që unë bëja ishte kinse gabim, dhe kjo ishte nga ata njerëz që asnjëherë nuk më kanë njoftuar! Gjithashtu më kanë dërguar shumë artikuj përplot me gënjeshtra rreth krishterizmit dhe biblës, pasiqë ndonjëri ka supozuar që unë “do të kthehesha prap në krishterizëm” (edhe pse në rend të parë unë asnjëherë nuk kam qenë e krishtere…), dhe se të bërit musliman ishte vetëm një fazë. Mund të paramendoj që të krishterët të kenë menduar ashtu, por fakti që muslimanët tjerë bënin supozime të tilla vërtetë më lëndoi dhe më shkatërroi. Pasi madje edhe KTHYESIT TJERث filluan të bëjnë vërejtje nënçmuese dhe të më akuzojnë mua për “vetëm shëtitje vërdallë”, unë fillova të dyshoj në vetveten time.

Filloi të më shfaqet fobia nga interneti dhe u largova nga Islami. Nuk njihja asnjë musliman në “jetën reale” dhe nuk kisha asnjë ide se me kë mund të kontaktoj. Ndjehesha shumë e vetmuar dhe e frikësuar, sa që kërkoja shoqëri në vendin tim, por ata nuk ishin shoqëri e mirë, ata përdornin drogën, alkoholin dhe bënin ahengje. Por unë vërtetë isha e çrregulluar dhe kisha nevojë për një shoqeri të mirë e cila do të më ndalojë që të mos shkoj drejt humnerës. Secila ditë ishte ankth për mua, të shumtën e kohës isha histerike, kurse në shkollë njerëzit më kërcënoheshin dhe luanin me mua.

U bëra aq keq, sa që nuk isha e vetëdijshme për rrethanat dhe fillova të shkoj në spital si pacient ditor. Shkuarja ime atje nuk më ndihmoi në asnjë mënyrë, përkundrazi, fundosesha gjithnjë e më tepër në turrmën e atyre që përdornin drogën dhe alkoholin. Pas një tretmani dhe përkujdesjeje të gjatë dhe pas një të menduari të gjatë dhe të qartë, koka ime ishte e pastërt përsëri siç ishte kur unë për herë të parë zbulova Islamin, dhe për një çast pash “shoqet dhe shokët” e mi se kush janë ata në të vërtetë. Me duhej të iki nga ata, por nuk e dija se si.

Tani isha përsëri me mendje të qetë, e vërteta e qartë dhe logjika e Islamit shndërritën edhe njëherë. Vetëm një shoqe e imja, e cila quhej Emma, e dinte atëherë se unë kisha dëshirë që të kthehem në Islam dhe më përkrahi në këtë. Vendosa të përpiqem të arrij në kontakt me muslimanët, ashtu që telefonova në xhaminë që ishte afër meje. Ata të mesxhidit nuk më dolën në ndihmë fare, por menjëherë ma mbyllën telefonin kur i pyeta se vallë a kanë ndonjë klasë apo kurs studjues për femrat; dhe, për më tepër, ata madje filluan të qeshin me mua kur u tregova se unë jam një vajzë e bardhë e konvertuar në Islam. Pikëllues është fakti se kjo është sjellje e zakonshme në disa pjesë të Britanisë dhe në disa vende tjera, dhe unë, ashtu si vëllezerit dhe motrat tjera që janë konvertuar në Islam, shpesh jam ballafaquar me këtë sjellje tërësisht joislame. Shumë nga ata që kanë përqafuar Islamin e kanë braktisur përsëri atë (Islamin) për shkak të vërejtjeve të liga dhe shikimeve të këqija në të cilat kishin hasur kur kanë qenë në shoqëri me muslimanët tjerë. E falënderoj All-llahun, unë isha më e fortë. Sjellja e këtyre njerëzve racistë dhe fanatikë më bëri edhe më të vendosur që ta bëj atë që e kisha ndërmend si muslimane në praktikë.

Një ditë, një motër muslimane, Rejhana, të cilën e njihja nga interneti, më bindi që të takohemi dhe të shkojmë për shoping në Mançester. Dita para kësaj më kaloi si zakonisht, duke u endur nëpër qytet me “shoqërinë” time. Akoma në kokën time planifikoja se si t’u tregoj që ditën e nesërme nuk do të mund të shkoj në ahengun që ata do ta mbanin në fushë. Aty para se të nisesha për shtëpi, diku rreth orës nëntë në mbrëmje, u thashë: “Oh, shikoni, unë jam muslimane dhe nesër do të takohem me një shoqe muslimane në Mançester”. Të gjithë u shtangën nga ajo që ju lajmërova. Ata (përveç Emmës dhe një djali që quhej Alasdair, të cilët më përkrahnin) u munduan që të më largojnë nga kjo, duke më thënë se kinse jam duke gabuar, por unë thellë në vete e dija se çka duhet të bëj.

Ditën e nesërme e futa shaminë në çantë dhe u nisa për në Mançester. Në stacionin e Mançesterit shkova në toalet, prita përderisa nuk mbeti askush përreth dhe e vura shaminë në kokë. U ndjeva mrekullueshem dhe pabesueshëm besimplotë. Edhe pse dola nga një dalje që të shpiente në një restoran përplot me njerëz, aspak nuk isha e frikësuar. Dhe me lehtësi shkova në qendrën tregtare. Motra muslimane ishte vërtetë e shoqërueshme. Ecnim përreth shitoreve për pak kohë, por pastaj ajo më pyeti se vallë a dua të shkoj në Sallën Medina. Salla ishte konvikt për studentët muslimanë dhe poashtu ishte vendi ku gjendeshin zyrat e Shoqërisë islame të Univerzitetit.

Atë ditë një grup i motrave muslimane ishin duke realizuar një piknik përjashta në natyrë, ndjehesha sikur të kisha ardhur në shtëpinë time. Isha e ftuar në kampim, ndjehesha e lumtur. Prindërit e mi e dinin se unë kisha pranuar Islamin më herët. Isha kurreshtare se si do të reagojnë ata kur do t’u tregoj për këtë.

Kur erdha në shtëpinë time, nëna ime qeshi dhe tha: “Qenka shami e bukur”. I tregova për kampimin dhe ajo nxorri kuletën e vet dhe më pyeti sa kushton ai kampim, në mënyrë që të paguajë. Babai im poashtu më përkrahu dhe ai më dërgoi deri te shtëpia e motrave muslimane, dymbëdhjetë milja larg (kjo ishte një rrugë bukur e gjatë për babain tim për të vozitur), prej nga do të duhej të nisej transporti i kampit. Jam kënaqur pa masë në atë kampim. Kam qenë edhe në tre kampime tjera që prej atëherë. Madje edhe kam shkuar në shkollë të lartë private islame për pak kohë. Isha e sponzoruar, por prindërit e mi paguanin për librat dhe uniformën, dhe ata u bënë miq të ngushtë me drejtoreshën e shkollës. Për fat të keq shkolla ishte shumë larg dhe unë patjetër duheshte që ta ndërpres shkuarjen atje, por akoma jam në kontakt me disa shoqe që i takova aty.

E mbaj mbulesën islame, hixhabin, që prej asaj dite kur shkova në Sallën Medina dhe di të lexoj, të shkruaj dhe të flas arabishten mirë (kam mësuar vetë, por edhe e kam përsosur me mësuese të kualifikuar). Unë jam muslimane që e praktikoj Islamin, por nuk jam gjykues për njerëzit tjerë dhe nuk u them njerëzve se çka duhet të bëjnë.

Gjithashtu, kam qenë e trajtuar keq nga disa muslimanë tjerë, por kam ardhur në përfundim se Islami është i përsosur, kurse muslimanët, për fat të keq, nuk janë (kuptohet jo të gjithë). Familja ime më ka dhënë kurajo më shumë në ndjekjen time të Islamit se sa që e bëjnë këtë shumë prindër tjerë muslimanë, elhamdulilah. Poashtu unë kam edhe shumë shoqe jomuslimane të cilat janë shumë përkrahëse. Unë nuk i takoj asnjë sekti të posaçëm apo ndonjë shkolle të mendimit, e ndjeki Kur’anin dhe Sunnetin. E kam kuptuar se shumë muslimanë nuk më kanë pranuar për shkak të ngjyrës dhe kombësisë sime, por kjo është vetëm injorancë kulturore dhe jo nga Islami. Dua t’i përkujtoj njerëzit e këtillë se Islami është për gjithë njerëzimin, sepse të gjithë jemi të lindur si muslimanë.

Asgjë nuk mund të më largojë nga Islami, jam e lumtur që jam muslimane, dhe edhe pse nuk jam e përsosur, unë me të vërtetë jam duke punuar në atë rrugë. Në të ardhmen shpresoj se do të përmirësohem në praktikimin e Islamit edhe më shumë. Më 19 qershor të vitit 1999 u njoftova me bashkëshortin tim të mrekullueshëm dhe tre muaj më vonë u martuam. Ishte ajo dita më e lumtur në jetën time. Bashkëshorti im Danieli është poashtu i konvertuar në Islam dhe është musliman më shumë se gjashtë vjet. Ai është musliman i mrekullueshëm dhe për çdo ditë e falënderoj All-llahut e Madhërishëm që ma ka dërguar mua. Unë nuk kam problem për atë se duhet ta dëgjoj bashkëshortin tim, kjo krijon harmoni në lidhjen tonë bashkëshortore, dhe vetëm sikur ai të kërkonte ndonjëherë që të bëj diç kundër Islamit, atëherë duhet patjetër ta refuzoj kërkesën e tij dhe të veproj ashtu siç urdhëron All-llahu i Madhërishëm. Vetëm për shkak se gruaja muslimane duhet ta dëgjon burrin e vet dhe të bashkëvepron me të, kjo nuk do të thotë se ajo është e shtypur. Gruaja në Islam është plotësisht e lejuar që të punojë, por ajo, poashtu, ka plotësisht të drejtë që mos të punojë nëse kështu dëshiron. Islami u jep grave shumë të drejta të cilat ato nuk i kanë pasur në shoqërinë perëndimore.

Gratë në Islam janë njerëz me të drejtat e tyre, ato janë të vlerësuara si individua. Nëse një grua posedon pronë, ajo është krejtësisht e saj, kurse nëse burri posedon pronë, ajo është gjithashtu edhe për gruan dhe fëmijët e tij. Gruas muslimane i është dhënë e drejta e votës dhe trashëgimisë, pronësisë dhe veprimit me të mirat dhe pasurinë 1300 vjet para se kjo të ndodh në Amerikë dhe Evropë. Në disa shtete evropiane gruaja nuk kishte të drejtë vote deri viteve të shtatëdhjeta dhe të tetëdhjeta. Lindja e fëmisë dhe amësia nuk janë mallkime në Islam, ato janë bekime me shumë shpërblime. Nëse gruaja vdes gjatë lindjes së fëmijës, kjo do të thotë se ajo është martire! Nuk po mund të pres që të kem fëmijë të mi dhe t’i edukoj në frymën e Fesë Islame!

Shpresoj që ky rrëfim i imi do të inspirojë njerëzit tjerë, të rinj e pleq (kam njoftuar njerëz të cilët kanë pranuar Islamin në moshën e tyre mbi shtatëdhjetëvjeçare!), që ta studjojnë Islamin për vetveten e tyre dhe ta gjejnë paqen dhe qetësinë që asnjëherë më parë nuk e kanë paramenduar.

Ju lutem, mësoni për Islamin sot, ky do të jetë hapi më i mirë që ndonjëherë e keni bërë.

[INDRITI]

Prej nga vij unë?

Jam e lindur në një lagje të Parisit, mund të them në një ambient të vogël “borgjez”. Jam edukuar nga gjyshi dhe gjyshja. Duke i falënderuar Zotit, ata më dhuruan gjithçka që më nevojitej për të përparuar në jetën time. Deri në moshën 17 vjeçare unë kisha jetë “normale” (ç’farë nënkupton jeta normale?), e ndarë mes studimeve të mia dhe kalërimit. Kalërimi për mua ishte pasion i vërtetë, mendoj se më shumë kam pasë mësuar për jetën afër kafshëve se sa afër njerëzve. Gjyshi dhe gjyshja më dhanë edukatë të mirë dhe menduan se më mirë për mua ishte që të më dërgojnë të studjoj në shkollë religjioze, në shkollë të lartë katolike. Ata nuk ishin shumë religjioz, dua të them se ata nuk shkonin çdo të diele në kishë, por kjo kishte të bëjë më tepër me traditën. Nëna ime dhe daja im kanë qenë në shkollën katolike, për këtë arsye edhe unë “duhet” të shkoja atje... Ata nuk ma imponuan atë, unë me vetëdëshirë u pajtova me mendimin e tyre. Kjo nuk ishte vështirë, unë isha lindur si katolike, isha në kulturën katolike. Sikur shumë njerëz tjerë, edhe unë nuk e kam pyetur vetveten shumë pyetje rreth religjionit tim. Shumica e njerëzve pranojnë religjionin nga kultura e tyre, ata janë krishterë për arsye se janë të lindur në kulturën krishtere, ata janë çifutë sepse janë të lindur në kulturën çifute, ata janë muslimanë sepse janë të lindur në kulturën muslimane. Pak njerëz pyesin veten përse ata janë të krishterë, çifutë apo muslimanë. Dhe edhe nëse e bëjnë këtë, ata rrallëherë hulumtojnë më larg dhe shpejt kthehen prapa te kultura (religjioni) e tyre, sepse është më lehtë të mbahet tradita dhe të qenurit sikur njerëzit përreth, se sa të pranohen ndryshimet në çdo lëmi të jetës (religjion, shkencë, edukim…).

Në moshën 18 vjeçare gjyshi im vdiq, ai ishte afër 68 vjeç. Kjo u shfaq për një moment dhe ishte shumë rëndë për mua ta pranoj vdekjen e tij, sepse e konsideroja si babain tim, ai më kishte rritur. Gjyshi im besonte në Zot, por ai asnjëherë nuk shkoi në kishë. Ata që shkonin në kishë nuk e njihnin fare gjyshin tim. Gjatë ceremonisë së mbajtur në kishë për vdekjen e tij, nuk mund ta pranoja tërë atë hipokrizi rreth asaj ceremonie, ajo ishte e tepërt për mua.

Dhe atëherë fillova ta refuzoj religjionin tim dhe dyshoja në ekzistimin e Zotit. E respektoja religjionin e të tjerëve, por nuk e dëshiroja asnjë për vete. Atëherë mendoja se po që se u duhet njerëzve religjioni, kjo ishte si pasojë e mungesës së besimit në vetveten e tyre. Mendoja se vetëbesimi ishte i mjaftueshem dhe se nuk kishte nevojë për religjion. Mendoja se religjioni ishtë një mënyrë për ikje nga frika që e shkakton vdekja. Mendoja se shumë gjëra mund t’i gjej jashta religjionit.

Ekzistonin disa pyetje pa përgjigje për mua: Pse jemi në Tokë? A ekziston diç pas vdekjes? اka jemi ne në këtë gjithësi? Ne jemi aq të vegjël dhe pa vlerë në univers. Kush, jashta religjionit, ka përgjigje në këto pyetje?



اka më shtyri të hulumtoj?

Në moshën 22 vjeçare, unë vendosa që të shkoj të studjoj në Kanada. Shkova në Montreal për një vit, ku u njoftova me shumë njerëz. Ishte hera e parë që shkova të jetoj në një shtet të huaj. Kjo më bëri që të kuptoj se sa francezët janë nacionalistë, krenarë me vendin dhe kulturën e tyre, dhe sa ata janë jotolerantë. Unë mendoj se francezët duhet të shohin se çka ka në shtetet tjera, të jenë më tolerant dhe pa paragjykime, si dhe të vlerësojnë se çka kanë në vendin e tyre, në vend se të kritikojnë gjithçka. Ishte kjo një vërejtje që nuk ka të bëjë me religjionin, por unë kam shumë arsye për këtë digresion.

Për arsye se jam nga Franca, njerëzit mendojnë se unë nuk jam e paanshme, se kam shumë “paragjykime”, edhe atë posaqërisht për Islamin (sikur edhe shumica e jomuslimanëve).

Unë gjithmonë mundohem që t’ju ik “paragjykimeve” që mund t’i kem. Secili ka “paragjykime”, edhe po që se nuk dëshiron një gjë të tillë. Ato mund të vijnë nga kultura jonë apo nga mediat. ثshtë rëndë t’ju largohesh atyre, por ne duhet të bëjmë ç’mos që të jemi sa më objektiv në gjykimet tona. Unë mendoj se nuk ka shumë njerëz që e bëjnë këtë (që i mbajnë anash “paragjykimet” e tyre).

Do të kisha dashur ta shtjelloj më tepër këtë çështje, por kjo nuk është tema që unë jam duke shqyrtuar këtu, edhepse është një lëmi shumë interesante.

Sikur të mos e kisha pranuar këtë rrugë të të menduarit, unë asnjëherë nuk do të isha munduar që ta njoh Islamin, për arsye se Islami ka imazh shumë të keq në shtetet jomuslimane siç është Franca.

Mediumet dhe posaqërisht televizioni e japin atë imazh përmes tregimit të masakrave në Algjeri, luftërave në Afganistan ose përmes atentateve kinse të përgatitur nga islamistët. Kur njerëzit jomuslimanë lexojnë apo dëgjojnë fjalën “islamist”, ata e asocojnë Islamin me dhunë. Ne mund t’i qortojmë ata për atë se nuk janë aspak kurreshtarë dhe nuk kanë aspak dëshirë që ta dijnë të vërtetën, por asgjë më tepër. Ne duhet ta qortojmë atë imazh të mediumeve dhe njerëzve që e përdhosin Islamin përmes dhunës, vrasjes së grave, fëmijëve dhe njerëzve të pafajshëm. Kjo është e papranueshme.

اka dhe kush më shtyri që të interesohem për Islamin?

Për fat të keq jo ata muslimanë që unë i takova para se ta pranoj Islamin, dhe edhe më pak nga ata që jepnin imazh të keq për Islamin nëpërmjet mediave. Në Montreal, pjesa dërrmuese e shoqërisë sime ishin arabë (apo kishin origjine arabe) dhe ishin të krishterë. Së bashku ne shkonim në kinema, në restorante dhe ndonjëherë edhe nëpër ahengje. Të gjitha këto gjëra larg nga Zoti dhe larg nga Islami i vërtetë. Në mesin e shokëve të mi, njëri ishte nga Tunisi, jo më shumë religjioz se të tjerët, por ai ishte musliman.

Edhe pse sjellja e tij nuk ishte sa duhet në pajtim me Islamin, ai me fliste për Islamin, Zotin dhe Pejgamberin, paqa dhe mëshira qofshin mbi të. Edhe pse ai nuk ishte aq “musliman i mirë”, ai ishte i bindur në ekzistimin e Zotit dhe të Dërguarit të Tij. Ai më tregoi për Islamin, jo shumë por mjaft sa për të më shtyrë mua që të hulumtoj vetë. Pasi që unë vija nga një shtet jomusliman dhe asnjëherë nuk kisha patur rast që të takoj shumë muslimanë, imazhi i vetëm që kisha mbi Islamin ishte nga mediumet (televizioni, radioja dhe shtypi). Kur fillova që të hulumtoj rreth Islamit, së pari fillova të hulumtoj për statusin e gruas në Islam, pasi që kjo ishte pika më e kritikuar nga mediat, dhe se gjithashtu ndjeja më shumë interesim për këtë çështje pasi që edhe vetë isha femër. Kisha dëshirë të di se vallë imazhi i dhënë nga mediat për gruan në Islam ishte i vërtetë apo ishte gënjeshtër… Ky imazh që ata e pasqyronin ishte shumë negativ, ku gruaja i ishte nënshtruar burrit, nuk kishte asnjë të drejtë, e detyruar që të vejë shami në kokë, e kështu me rradhë.

Në vend që të pyesja dikend dhe të pranoja rrezikun që të jem e ndikuar nga ndonjë person, unë preferova që të lexoj dhe vet ta formoj opinionin tim. ثshtë e vërtetë se gjatë leximit mund të ndikohesh nga autori, por jo në atë masë dhe në atë mënyrë si mund të ndodh gjatë diskutimit. Përmes leximit, ju e keni tërë kohën që ju duhet për të menduar, ju e keni kohën tuaj.

Pjesën dërrmuese të burimeve të mia i gjeta në internet dhe, duke i falënderuar Zotit, ishin gjithmonë burime të vërteta. Në fillim, unë vetëm dëshiroja të dij për statusin e gruas në Islam. Ashtu që fillova të lexoj gjithçka që arrija të gjej rreth gruas në Islam. Kur mësova se pjesa më e madhe e njerëzve që pranojne Islamin ishin gra, dëshiroja ta dij arsyen PSE, pse njerëzit e pranojnë Islamin, pse aq shumë gra, përkundër imazhit negativ të krijuar përmes mediave. Pastaj, në vend se të hulumtoja vetëm për statusin e gruas në Islam, unë hulumtoja për statusin e gruas në tre religjionet monoteiste (Hebreizëm, Krishterizëm dhe Islam). Nuk isha e interesuar për mënyrat se si në ditët e sotit praktikohen religjionet, isha më shumë e interesuar për burimet e këtyre tre religjioneve. Lexova disa artikuj interesant që bënin krahasime në mes këtyre tre religjioneve. Përmes njërit nga këta artikuj, unë mësova më shumë për religjionin tim, që oficialisht ishte krishterizmi në atë kohë.

Dhe më në fund kuptova se Islami i jep më shumë të drejta, më shumë liri gruas se sa krishterizmi apo hebreizmi. Islami i jep gruas disa të drejta të cilat gruaja franceze i ka fituar vetëm gjatë pesëdhjetë viteve të fundit (unë po flas për gruan franceze pasi që unë vet jam franceze, por kjo me siguri mund të thuhet edhe për shumicën e grave evropiane).

Për shumë evropianë kjo mund të duket e çuditshme, e pakapshme me imazhin që Islami mund ta ketë. Por prej atij momenti, unë nuk brengosesha më për atë se çka mund të mendojnë të tjerët, isha e interesuar gjithnjë e më shumë për Islamin, thjeshtë nuk mundesha të rezistoj.

Vazhdova të hulumtoj gjithnjë e më tepër rreth Islamit, pasi që ekzistonin disa çështje të cilat nuk i kuptoja, disa çështje më dukeshin si të padrejta, siç është për shembull trashëgimia. Andaj vazhdova të hulumtoj, dhe i gjeta sqarimet të cilat i bënte Islami në këtë lëmi. Që ta kuptosh Islamin, duhet ta marrish të tërë, e jo vetem disa pjesë apo vetëm pjesët që të pëlqejnë, për arsye se Islami është një sistem i tërësishëm në të cilin unë gjeta gjithçka të logjikshme. Kërkova diç që do të ishte jo e logjikshme në Islam, por nuk gjeta asgjë në këtë drejtim. Në Islam gjithçka ka sqarim logjik, jo sikur krishterizmi ku je i detyruar që të besosh pa parashtruar shumë pyetje. Unë asnjëherë nuk shikova në muslimanët dhe në sjelljet e tyre, unë gjithmonë kam shikuar në burimet e Islamit përmes leximit, vetë, pa ndikim të askujt.

Të gjitha këto hulumtime i kam bërë për një periudhë të shkurtër kohore, vetëm për tre javë. Islami ishte për mua si një magnet dhe m’u bë obsesion. Mendova rreth tij gjatë tërë ditës dhe natës. Ndjeva se e vetmja rrugë për mua që ta largoj këtë ndjenjë është që ta pranoj Islamin. I kalova disa netë pa gjumë, duke menduar rreth Islamit, për pasojat në rast të konvertimit në të. Mendova për të gjitha vështirësitë që do të mund t’i hasja, posaqërisht në shoqërine franceze. Por nuk brengosesha më, me i rëndësishëm për mua ishte Islami dhe unë përfundimisht vendosa ta pranoj atë.



اka ndryshoi Islami në jetën time?

Kur unë pranova Islamin, akoma isha në Kanada në studime. Nuk hasa në asnjë vështirësi aty, sepse njerëzve nuk ju pengon kjo atje. Vështirësitë erdhën kur u ktheva në Francë. Atje unë duhej të takohem me familjen time, me rrethin jomusliman me pak tolerancë për muslimanët dhe gjithçka që ka të bëjë me arabët.

Edhe pse jetoja në Paris, nuk kisha shumë shokë muslimanë. Ende pa e mbuluar kokën time, unë u ballafaqova me shumë vështirësi në Francë, pasi që njerëzit nuk mund të imagjinonin për një moment se unë jam muslimane. Për shembull, në Francë, kur burri takohet me një grua të cilën e njeh, ai nuk e përshëndet atë për dore por e puthë (në faqe). Ashtuqë, kur duhej që unë të përshëndetem me ndonjë burrë, ai ndihej i nënçmuar nga refuzimi im për ta puthur atë. Ky është një detaj që në vete fsheh më shumë kuptim se sa duket në të vërtetë. Unë nuk njihesha si muslimane prej jomuslimanëve, e as prej muslimanëve. Sidoqoftë, nuk pata shumë probleme me familjen time, pasi që unë më veç isha e pavarësuar prej tyre. Ata e dinin se nuk do të mund të ndikojnë në mua apo të më bëjnë presion. Solucioni i vetëm që kishin ata ishte që ta respektojnë zgjidhjen time edhe pse nuk pajtoheshin me vendimin tim, përveç gjyshes time e cila vërtetë ishte pa paragjykime dhe e kuptoi zgjidhjen që unë kisha bërë. E di që kam fat të madh për këtë (el hamdulilah), sepse kohët e fundit u njoftova me disa gra të konvertuara franceze të cilat kishin pasur shumë probleme dhe vështirësi me familjet e tyre.

اka ndryshoi Islami në jetën time? Përgjigja është e thjeshtë: gjithçka, që nga ushqimi e deri te veshja, si dhe raportet e mia me të tjerët. I fali të pesë namazet ditore, agjëroj Ramazanin, e jap zekatin.

Në vitin 1998 vendosa të largohem nga Franca për arsye të ndryshme, nuk ndjehesha komfor dhe e lirë për ta praktikuar fenë time atje. Ligji Francez nuk pengon në praktikimin e Islamit, sepse Franca është shtet laik, por njerëzit pengojnë (përmes sjelljeve të tyre, vërejtjeve të tyre…). Njëherë shkova në xhami me kokë të mbuluar, ashtu si një muslimane duhet të veprojë. Në metro, një njeri e ndërroi vendin e vet dy herë, me qëllim që të qëndrojë ulur sa më larg meje. Ai e bëri këtë me qëllim që të ma bëjë me dije se jam duke e shqetësuar atë. Kjo me preku thellë në zemër. Muslimanja patjetër do të ballafaqohet me shumë veprime të këtilla. Si munden njerëzit të jenë aq jo tolerant në një shtet që shpesh quhet “shteti i të drejtave të njeriut”?! Ku është këtu liria? Që të jesh i “i integruar”, ti patjetër duhet të dukesh si të tjerët! Ndjehem shumë e dëshpëruar për këtë, sepse Franca është shteti im dhe unë nuk dua ta mohoj origjinën time. Pasi që vërtetë kisha dëshirë të flaktë që ta prakikoj Islamin, kjo ishte rëndë, bile edhe e pamundur për mua që të punoj në Francë. Unë asnjëherë nuk do të mund të gjeja punë si inxhiniere përderisa veshja ime kishte shenja të qarta të Islamit (flokët e mbuluara).

Tani jetoj në Maroko, ku edhe punoj. Jam e lumtur që jetoj këtu, sepse ndjehem e lirë që ta praktikoj fenë time, mund të punoj dhe njëkohësisht të mbaj veshje të gjatë dhe të mbuloj flokët (e veshur me mbulesen e njohur të quajtur hixhab). Ndjej kënaqesi të veçantë kur dëgjoj thirrjen (ezanin) për faljen e namazeve pesë herë në ditë. Kështu ju mund t’i respektoni kohët e namazeve. Të gjendesh në një shtet musliman gjatë muajit të Ramazanit është diç e veçantë.

Në qershor të vitit 1999 shkova në Francë për një javë dhe u mundova ta vizitoj familjen time. Reagimi i disa anëtarëve ishte radikal. Kur babai im kuptoi se unë mbaj hixhabin (rroba të gjata dhe të gjëra dhe flokë të mbuluara), ai menjëherë me refuzoi. Ai refuzoi që të takohet me mua, madje edhe më ftoi që të më fyejë. Që prej atëherë unë asnjëherë nuk kam dëgjuar për të. Nëna ime kishte një qëndrim të ftohtë ndaj meje. Përderisa unë nuk i tregova shenjat e Islamit, ata e respektuan zgjidhjen time… Sot, unë kam lidhje të mira vetëm me vëllezërit e mi (që janë më të rinj se unë) dhe me gjyshen time. Unë nuk i refuzoj anëtarët tjerë të familjes sime, por as që mund t’i detyroj ata që të më pranojnë kështu siç jam.

Nuk jam e martuar ende, por kisha pasur dëshirë që edhe kjo të ndodh së shpejti, insha’Allah.

[Shkupjani]

RONNIE O’SULLIVAN E PRANOI ISLAMIN


Para disa javësh u publikua lajmi se lojtari i njohur i snookerit, Ronnie O’Sullivan, e pranoi Islamin.
Ish-kampioni botëror me llagapin “The Rocket” ështe lidhur me Islamin përmes shokut të tij, boksierit Princ Naseem Hameedit.
O’Sullivani shpreson se feja e tij e re, e cila e ndalon konsumimin e alkoolit, do t’i ndihmojë atij që t’i mundë armiqët e tij, alkoolin, drogat dhe depresionin, të cilët i ka përjetuar gjatë karrierës së vet.
Ai e shpalli besimin e tij në All-llahun gjatë një ceremonie solemne ne Qendrën Kulturore Islame në Regent Park - Londër para një muaj ditësh.
I lindur dhe i edukuar si Katolik Roman në pjesën Lindore të Londrës, O’Sullivanin e njoftoi me Islamin ish-kampioni botëror në boks në kategorinë flutur, Princ Naseemi.
Naseemi i kishte dhënë atij një video kasetë nga imami harizmatik Islam Khalid Yassini, dhe ajo e kishte prekur thellë në zemër. O’Sullivani mbrëmë nuk ishte në shtëpinë e tij në Chigwell, Essex.
Nëna e tij, Maria, tha se ai nuk donte të diskutojë rreth konvertimit të tij dhe se ishte duke u koncentruar në karrierën e vet. Ajo shtoi: “Princ Naseemi është shok i ngushtë i Ronnit. Ai është faktori kryesor (për konverzionin)”.
“Ronnie ndihet shumë më mirë pasiqë bëri konvertimin në Islam. Shpresoj se Islami do ta përforcojë atë”.
Trajneri i O’Sullivanit, Derek Hill, tha: “Unë nuk dija asgjë për konvertimin e tij në Islam. Ky është lajm shokant për mua. Por asgjë nuk më befason në lidhje me Ronnin. Unë kisha një komunikim me të para një javë ditësh, por ai nuk më përmendi asgjë. Ai ka përjetuar shumë depresione në të kaluarën, dhe ky është një problem që vazhdon. Nëse kjo i ndihmon, unë personalisht i jap përkrahje totale. Ndoshta kjo do ta përmirësojë lojën e tij dhe mund të jetë shumë pozitive. Tani Ronnie ushtron shumë dhe është shumë i koncentruar në lojën e tij. I dëshiroj çdo të mirë”.
O’Sullivani ishte vetëm nëntë vjeçar kur arriti “snooker milestone” të parë të tij (brejku 100), kurse në moshën 15 vjeçare e arriti rezultatin e tij maksimal, brejku me 147.
Ai nuk kishtë fëmijëri të mirë, për shkak se babai i tij ishte i burgosur dhe ishte i dënuar me dënim të përjetshëm për vrasje në vitin 1991.
Pas dy viteve, kur ishte në moshën 17 vjeçare, nëna e tij gjithashtu u burgos për shkak të mospagimit të taksave, duke e lërë Ronnin të kujdeset për motrën e tij të re.
O’Sullivani e fitoi kampionatin botëror në vitin 2001, edhepse kishte probleme me depresionin dhe me fejesën me të dashurën e tij, Bianca Westwood, fejesë kjo që nuk pati sukses.

SHKUPJANI

[Shkupjani]

ZGJEDHJA IME MË E MIRË

Quhem Zuwene Marstrand. Ky është rrëfimi im.

Kur për herë të parë erdha në ishullin Zanzibar, në Tanzani, në vitin 1984, ishte vetëm një gjë që nuk më pëlqente – se 95% e popullatës ishin muslimanë.
Në moshën prej 8 deri më 11 vjet kam jetuar me prindërit e mi në Botswana. Kur pas 25 vjetëve përfundimisht ia arrita të kthehem në Afrikë, ishte sikur të gjendem prej fillimit në mes kulturës afrikane, e cila derisa isha e vogël kishte domethënie të madhe për mua. Por jo që të ngulitem në vendin e kulturës dominuese arabe. Por Zoti është i Madh dhe din se ç’është më mirë për ne, që shpesh dallohet prej asaj që kemi logaritur. Këtë e shijova ato 8 vjet, ku jetova dhe punova si zdrukthtare.

Mikpritja dhe ngrohtësia

Ajo mikpritje dhe ngrohtësi me të cilën më priti populli la përshtypje të veçantë tek unë. Së shpejti hetova se atë ndihmim dhe kujdes e praktikonin edhe mes vete. Ushqimi ndahej me këdo që vinte dhe pleqtë respektoheshin. Meshkujt dhe femrat jetonin të barabartë dhe ndihmonin dhe jepnin të holla në rast fatkeqësie, edhe pse shumë prej tyre as vet nuk e dinin se si të furnizohen me ushqim për ditën e nesërme. Gabimet e njerëzve do të liheshin në llogari të Zotit, në vend që vet të bëjnë hakmarrje etj. Shijova atë që, sa më mirë që populli e njihte fenë e vet islame, gjithnjë e më shumë posedonin cilësi të mira.

Ç’më mungonte?

Afrikanët gjithmonë e kanë pasur shprehi të ndihmohen mes vete dhe të jenë mirënjohës për atë që kanë. Prandaj kanë mundur, siç kam parë unë, shumë më mirë ta ruajnë kulturën e vet. Ndjeja se muslimanët në Zanzibar, megjithatë, ishin pak tjetërfare dhe kishin mënyrë më të mirë të jetës. Supozoj sepse ata ishin një shoqëri ishullore, ku rregullat muslimane të jetës ishin gjërësisht të përhapura. Në pjesët ku shumica e banorëve ishin të krishterë mënyra evropiane e jetës ishte model, kurse përpjekja për materializmin ishte më e madhe se sa te muslimanët.
Ç’është puna me atë religjion, i quajtur Islam, i cili në atë masë e ka kapluar atë popull? Çfarë është ajo qetësi e brendshme të cilën këta njerëz të qetë e gjetën, e që vet mua më mungonte?
E pyeta fqiun se a mos vallë kishte diçka që të lexoj mbi Islamin. Fillova gradualisht seriozisht të mendoj që të kaloj në Islam.

Ëndrrat

Atëherë përjetova dy ëndrra të fuqishme. Në të parën ëndrrova se isha e vetmuar në një kishë e gjunëzuar para altarit. Befasisht u lehtësova dhe fluturova lart deri nën pullaz, e pastaj zbrita poshtë në mes të kishës. Pastaj një njeri, një grua dhe një prift hynë në kishë. Prifti u befasua dhe pyeti se a mos vallë dua të mësoj diç për religjionin. U përgjigja: “Po, por jo për këtë religjion.” Në ëndrrën e dytë, disa ditë më vonë, ëndrrova se si kisha dalur të blejë një sexhade muslimane për t’u falur. Jam e bindur se këto dy ëndrra më prinë që të sjell vendimin më të madh dhe më të mirë në jetë time, kalova në Islam. Dhe sa më shumë që lexoja për fe, isha gjithnjë e më e sigurtë se kam shkuar rrugës së vërtetë. Rrugë e përsosur, të cilën akoma me mund përpiqem ta ndjek gjithnjë e më shumë. Nuk nxitova të gjej burrë, sepse fatkeqësisht pashë edhe shembuj të këqij të muslimanëve, të cilët nuk kujdeseshin për fenë e tyre, kurse njeri i tillë as që më interesonte. Atëherë nuk kam ndier se do të mund t’i fitoja të gjitha ato të drejta dhe mbrojtje të cilën Islami ia urdhëron burrit që t’ia jep gruas së vet. Në këso raste ndjenjat nuk duhet të mbisundojnë mendjen. Kështuqë, disa vjet më vonë gjeta një besimtar të mirë, praktikues i fesë, për të cilin tani jam e martuar.
Ai është nga ishulli “im” Zanzibar, dhe çfarë më tepër mund të dëshiron një grua, përveçse të martohet me një bashkëshort i cili bën gjithçka që është më mirë për t’i kryer detyrat dhe obligimet të cilat i kërkon feja dhe që e respekton edhe gruan e vet.
E falënderoj All-llahun për këtë dhunti.

SHKUPJANI