Pse nuk themi ate qe mendojme?

[San_Valentino]

Ne te shumten e rasteve i bazohem nje thenieje:
Nje gje qe ndien,po nuk e shprehe, kot qe e ndien.
Kjo persa i perket ndjenjave te cdo kategorie qofshin ato.
kur behet fjale per tu shprehur kur e di qe lendon dike ose prish diçka preferoj qe ate qe ndiej ta shpreh ne menyra te tjera dhe jo drejtperdrejt per ti lene dikujt te kuptoje me shume sesa do mund ti thosha (nese do kuptonte).

[forever]

Quote:

__________________________________________________ _
Kjo sjellje lidhet me edukaten, sa me pak kafshe te dukesh aq me mire, ketu eshte thelbi i saj.
Shqiptaret, ne te kundert te asaj qe thua ti, jane me te "hapurit" ne ndjenja e mendime, jane me te sinqerte, sepse jane me instiktive, me kafshe, me pa edukate, nuk kane çfare humbin, kjo i ben me trima. Por kryesorja kjo i ben me pak PERVERSE
__________________________________________________ _

komenti yt nuk eshte fare objektiv per mendimin tim.. cdo te thuash "i paedukate" ? Kujt normave te edukates u referohesh? Sigurisht qe edukata dhe morali shkojne bashke me mendimin, apo shoqerizimin, socializimin dhe percaktojne norma te caktuara.. po kjo nuk do te thote qe shqiptaret duke qene se jane kafshe (instiktive) thone gjithmone ate qe mendojne. ..

Te thuash ate qe mendon kerkon mencuri dhe pak cmenduri.)nese cilesine e kafsherise e fut ketu, mire).. mencuri sepse "duhet te flase mendja pastaj goja" pikerisht sepse do te marresh pergjigje nga te tjeret, do te te gjykojne ne baze te normave qe percaktohen, dhe sic e thane edhe me siper nuk do te lendosh te tjeret apo veten tende...
kerkon cmenduri ne kuptimin e guximit dhe zotesise qe pavaresisht nga pergjigja qe do te vije ta mbrosh te thenen (te menduaren) dhe te kesh arsye te forte pse mendon ne kete menyre
besoj varet nga tipi in njeriut qe thone e sthone ate qe mendojne ca ngaqe jane te turpshem, ca nga qe i ka mesuar familja apo nje rreth tjeter shoqeror te jene te fshehte, "private", personale, ca nga qe nuk ndjehen rehat ta thone ne sy ate qe e mendojne, ca ngaqe nuk u intereson te thone ate qe mendojne (pak politikane), e te tjere qe e moderojne ate qe mendojne dhe thone dicka te perafert..
Sinqerisht, une hyj ne te gjitha kategorite, dhe ngaqe tema eshte interesante por shume e gjere, ju siguroj qe do kemi debate sepse te gjithe u referohemi eksperiecave te ndryshme ne kontekse te ndryshme ..........

[Puhiza]

Para ca ditesh kam botuar kete artikull te Shekulli. U perpoqa te them ate qe mendoj vertet pa dashur ta mbaj vetem per vete....
***************


Te jesh 23 vjeçare ne Tirane,

Të jetosh në një vend që gjeografikisht ndodhet në zemër të Evropës do të thotë të quhesh i përkëdheluri i fatit dhe të ndihesh mirë nën supremacinë kulturore që ky kontinent i ka atribuuar vetes. Por nuk ndodh kështu kur je shqiptar dhe për më tepër kur nuk i gjen në asnjë hartë zhvillimi trajtat e kufijve të vendit tënd.
Kur je i ri, është e vështirë të arrish të gëlltisësh realitete për të cilat ke bindjen se nuk janë realisht apo nuk duhet të jenë ashtu siç i shfaqen një publiku të gjerë dhe përballja me jetën merr përmasa të papërballueshme. Një pjesë e të rinjve ka zgjedhur rrugën e largimit nga ky vend ku duket se edhe për shumë kohë mendësitë e vjetra do të vazhdojnë të ndrydhin dëshirat e tyre të cilat nuk gjejnë aspak hapësira për t’u realizuar. Ata që kanë ngelur këtu janë bërë pjesë e një rutine që është duke i çuar drejt një depersonalizimi total. Kafet me orë të gjata, cigaret dhe tymi mbytës që shoqërojnë mbasditet e pafundme të rinisë shqiptare nëpër kafenetë dhe Pubet e shumta, parada e pareshtur e mishit , fjalori gati-gati vulgar dhe klishetë e rëndomta, të gjitha këto bëjnë atë që quhet jetë rinore. Asnjë bisedë intelektuale, asnjë shpresë apo qoftë edhe ide të qartë në fjalët e tyre, indiferentizëm i plotë për gjendjen në të cilën një zot a një dreq e ka katandisur ditëjetën e tyre. Si pjesë e kësaj rinie që zvarritet në kërkim të identitetit të vet, duke ndenjur me ta, fillon të kërkosh se ku i ka rrënjët ky parazitizëm, kjo mungesë e theksuar respekti për veten dhe mosnjohja e aftësive të tyre për të ndryshuar gjërat. Edhe ata që mundohen ti shpëtojnë rutinës nuk e kanë aspak të lehtë. « - E çfarë ka ngelur këtu ? Ti më thua mua të rri në Shqipëri ! Këtu as për njëqind vjet nuk do ndryshojnë gjërat. » - Kështu të përgjigjet një student që sapo ka mbaruar studimet, dhe që CV-në e tij e ka çuar në dhjetra dyer që në çdo fund interviste i përplasen në fytyrë.
Të jesh i ri sot, të paktën në Tiranë, do të thotë të luftosh me veten në radhë të parë, me të tjerët që në të shumtën e rasteve nuk të kuptojnë, me familjen që rropatet për mirëqënien minimale, me shoqërinë që është mbrujtur në një ideologji komuniste, me shtetin që nuk të siguron të paktën dinjitetin e të qënit shqiptar, me botën e jashtme që të refuzon. Do të thotë të luftosh për të zhdukur barrierat dhe muret e ngritura nga një shoqëri « e prapambetur » dhe nga një botë « pseudodemokratike ». Teksa ditët e tranzicionit kaq të gjatë shqiptar kalojnë, vlerat shpirtërore dhe ato intelektuale nuk kanë mundur të zenë vendin që u takon në aparencën grishëse të pushtetit dhe parasë. Ende nuk dëgjohet zëri i individit të lirë nga çdo lloj kompleksi, tabuje, paragjykimi, ende nuk vlerësohet ky individ që është në të mirë të shoqërisë. Të rinjtë sot, ashtu si nje pjesë e mirë e shoqërisë shqiptare, janë në një krizë morale dhe besimi në institucionin dhe autoritetin e shtetit. Përderisa ky shtet nuk do t’u krijojë atyre kushtet për të realizuar vetveten në këtë vend, hemoragjia e trurit do të jetë e përhershme dhe « mea culpa » do të bjerë mbi ata që kanë detyrime ndaj shtetasve të tyre. Që e nesërmja të mos jetë e pasigurtë si për ne që jetojmë këtu ashtu dhe për ata mijra të rinj që duan të kthehen për të ndërtuar një të ardhme më të mirë aty ku fqinji të buzëqesh dhe të thotë çdo ditë « mirëmëngjes », duhet që gjithsecili të marrë përgjegjësitë që i takojnë. Një ditë, brezi i intelektualëve të rinj do të marrë në dorë frenat e drejtimit të gjithë vendit. Që ky brez të mos jetë i papërgatitur por i denjë për të shkruar historinë e re, është e nevojshme të punohet paraprakisht për krijimin e hapësirave përkatëse. Përrgjigjen për mënyrën e realizimit të kësaj përparësie nuk e kanë vetëm specialistët. Mjafton të pyesësh një të ri për atë çka i mungon dhe për atë që kërkon për të hedhur hapat e para. Ne, të rinjtë, e dimë se Shqipëria nuk mund të bëjë asgjë për ne, por dimë diçka më thelbësore : ne mund të bëjmë gjithçka për Shqipërinë.

[POETI_20]

NUK E THEMI ATE QE MENDOJM SEPSE EDHTE E DREJT
DHE NE TE DREQJTEN NUK DUAM TA THEMI.

[Puhiza]

ndoshta ashtu eshte, por une psh, si kur e them , si kur nuk e them, prape ndihem keq...
keshtu qenka kjo bote