Albatros rexhaj

[Denata]

(Edith)
Zgjuar jam...
Edhe pse shpirtin të përgjumur e kam.
Sytë natyrshëm tërhiqen drejt diellit, që ëmbëlsisht më josh ta shijoj virgjërinë e më të bukurës që jeta e fsheh.
Por nuk mjafton të hapësh sytë që të shpëtosh nga ankthet.
Mendja vetvetiu nuk di si të çlirohet nga hijet ku është ngatërruar.
Andaj nisem drejt diellit.
Drejt teje.
Sepse më mungon o yll i ndjeshëm.
Më duhesh që t'i jep kuptim dallgëve të frymëzimit tim.
(A.R)

[Denata]

Nëse me sheh të heshtur nuk do të thotë se nuk kam çfarë të them.
Kujto një këngë të dhimbshme dashurie që ta ngacmon shpirtin në pafundësisht shumë mënyra. Aq shumë ngacmohesh saqë përnjëherë zgjohet çdo ndjesi e përgjumur, e fshehur dhe e harruar. Dhe e tëra synon të flas me një zë. Kujtoje! Më trego se çfarë mund të thuhet në një situatë të tillë. E vetmja që shpërthen është ndjenja e pafjalë dhe zhgënjimi me faktin se mendimet nuk mund të shpërfaqen nëpërmjet syve. Ky jam unë në çdo sekondë që kalon. Sepse në çdo çast mendoj për ty.
Nëse nuk të shkruaj dhe nuk të thërras nuk do të thotë se me mendje nuk jam te ti.
Kujtoje një situatë nga adoleshenca. Shihe një shpirt të trazuar që frymon brenda një trupi të përmbytur në djersë. Duar që drithërojnë. Duar që me qindra herë e formojnë një numër të vetëm. Dhe që asnjëherë nuk gjejnë guxim ta shtypin butonin THIRRJE. Është ky një shpirt i hutuar që tërë kohën e pyet veten: "Athua a po e pret ti thirrjen?" Apo kjo edhe mund të të prish punë?
Nëse futem në vallen e të gjithëve dhe qesh, luaj manekinin, shurdhohem në zhurma, humb nëpër turma....
Kujtoje Hamletin. Përpiqu ta kuptosh furtunën në shpirtin e tij dhe do ta ndien se gjithçka dhemb. Dhemb shumë. Sado që njeriu të përpiqet, sado që e sforcon veten, disa gjëra nuk mund të shlyhen nga shpirti. Ato kanë lëshuar rrënjë thellë dhe tashmë janë bërë një me atomet sublime të shpirtit. T'i shlyesh ato pashmangshëm e zhbën edhe veten.
Heshtja përballë teje dhe kakofonia përballë botës.
Është kjo lufta e pafund në mes të reales dhe iluzionit. E para mjaftohet në vetvete ndërsa tjetra tërë kohën pështillet nëpër gjithçka.
A e di pse?
Sepse ti je e vetmja gjë e vërtetë. Andaj edhe i bën hije çdo gjëje tjetër.
(A.R)

[Denata]

Unë...
Ti...
Të gjithë ne jetojmë në një arenë të egër ku njëri tjetrin e shohim me mosbesim.
Flasim për vlera të mëdha, që i proklamojmë si ideale të raporteve ndër-njerëzore. I stërmadhojmë aq shumë saqë fillojnë të duken edhe absurde.
Kur idealet fillojnë të tingëllojnë si absurd, dhe t' i ngjasojnë ëndrrave të parealizueshme, domosdo se humb besimi. Gjithsecili struket në qoshen e vet. Dhe prej aty ëndërron për një botë më të mirë. Ëndërron derisa e humb besimin edhe në ëndrrat e veta.
A është kjo jetë?
Apo është vetëm një tablo e të jetuarit, ku personazhet më nuk bëjnë përpjekje ta njohin njëri tjetrin. Andaj edhe pavetëdijshëm zbehen në figura dhe skica. Ato mund të duken bukur, por figurat dhe skicat kurrë nuk mund ta ndiejnë të mirën brenda vetes dhe as ta shohin atë në sytë e tjetrit.
Sa e trishtë!
Dikur bota ishte plot me ngjyra ndërsa imazhet e çastit ishin bardhë dhe zi. Tani imazhet kapen në pafundësisht ngjyra, madje edhe ne 3D, ndërsa bota po shkon dhe zymtohet në bardhë dhe zi.
Jam ngopur së qeni skicë.
E di se je ngopur edhe ti.
Andaj të ftoj ta flakim tutje këtë zymti gri që na ka kurthuar.
T'u japim jetë ngjyrave brenda vetes.
Të jemi të vërtetë.
Dhe mos të ndihemi keq për këtë.
(A.R)

[Denata]

Të dëshiroj tani!
Këtu.
Dhe në këtë çast.
Ta sfidoj veten duke të frymëzuar ty.
Të mbushem me jetë duke drithëruar në gjirin tënd ndërsa ti të ndihesh e gjallë në shtrëngimin tim.
Nuk dua të bëhem nga ata që thonë: "Nesër! Ka kohë"
Nuk dua ta pres këtë ditë të duhur sepse e di se çfarëdo që të bëj kjo ditë kurrë nuk do të vijë.
Çdo ditë e re do të kalojë. Do të ikë dhe do të tretet.
Si shumë të tjera para kësaj dhe si shumë të tjera që do të vijnë.
E fuqizuar nga hezitimi e hidhura nga sot do të shtrihet në të nesërmet e mëpastajme dhe do t'i bëjë hije diellit të lumturisë.
Andaj të dua tani.
Këtu.
Dhe në këtë çast.
E nesërmja kurrë nuk mund ta zëvendësojë magjinë që e ndiejmë sot.
Sepse dashuria nuk guxon të pres.
(A.R)



Ti je porti i fundit ku dua te ndalet anija ime.
Streha ku do te ndihet i plotësuar një shpirt rebel që kurrë nuk diti të ndalet.
Përqafimi që do t'i jep fund bredhjeve të mia.
Puthja ku do të shpërthej zjarri luftarak që tërë kohën digjet brenda meje.
Përkëdhelja që ëmbëlsisht më nxit të përmblidhem dhe ta dëshmoj burrërinë time para teje.
Dua të besoj se tani edhe ti po e ndien...
Ti je fjalia përmbaruese ku lapsi im synon ta vendos pikën.
(A.R)

[Denata]

U përula si kalorës i kohëve të shkuara.
Buzët e prekën lehtë lëkurën e butë të dorës së saj.
Një çast i vetëm.
Shumë i shkurtër për t'u parë nga anash.
Por rrufeshëm i thellë në ndjesinë e pakohë.
U ndjeva i vogël para hijes së kësaj zonje të rëndë.
Dhe aty për aty e kuptova pse ndër vite e kisha admiruar në heshtje.
Me miliona imazhe mu vërsulen duke më mbërthyer në dehjen e fantazisë pakufi.
Herë ajo dhe herë unë ...
Një lojë e pafund.
Ajo e lodhur nga gënjeshtarët e dashuruar në vete ndërsa unë i mërzitur nga kukullat pagjak.
Një duet që nuk ndalet së kërkuari diçka më shumë.
Dhe më pas çasti kaloi.
Ajo e tërhoqi dorën ndërsa unë u përpoqa ta përmblidhja veten.
Mu duk se pash diçka në buzëqeshjen e saj.
Mos vallë të dy kaluam nëpër të njëjtin vegim?
Apo ndoshta njeriu e sheh vetëm atë që zemra ia dëshiron.
(A.R)

[Denata]

Lulja ime,
Thesari im,
Fjala ime e pathënë,
Më e vlefshmja në të gjitha misteret,
Vullkan i pasionit të virgjër,
Luaneshë e pamposhtur.
E di se nuk do mund të të pushtoj sepse një mace e egër asnjëherë nuk mund të nënshtrohet.
Andaj do të ulë të gjitha armët e mia dhe do të të ledhatoj.
Me shumë durim do të pres derisa kthetrat t'i ndërrosh me mjaullima të këndshme.
Do të të përqafoj derisa ta ndiej epshin tënd duke drithëruar ritmikisht.
Do të bashkohem me ty në paqen që na fal lumturia.
Dhe më pas do të kërkoj që të më udhëheqësh në dëlir.
Do të klith dhe do të ulërij derisa ta shterosh edhe atomin e fundit të fuqisë sime.
Sepse askush nuk mund të matet me ty.
(A.R)

[Denata]

"Nuk është se më nuk besoj në dashuri, por jam lënduar aq shumë saqë më nuk besoj te njerëzit", kështu më tha sot një mik i imi. Një djalë i kujdesshëm, i pashëm, por mbi të gjitha një shpirt i pastër njeriu.
Ishte i lënduar. Jo vetëm që shihej kjo gjë, por edhe ndihej në çdo atom të hapësirës përreth tij. E kisha ndjenjën thuajse po ia dëgjoja mendimet, që gumëzhinin në heshtje brenda shpirtit të trazuar të mikut tim.
"Thonë se të dashurojnë, thonë se do të bëjnë gjithçka për ty, thonë se nuk duan gjë tjetër pos që të të bëjnë të lumtur. Dhe më pas fjalët i merr era. Sikur e tëra të ishte vetëm një shaka e rastit, një batutë sa për të kaluar kohën, një parodi që të qeshurat i ngurtëson në lot të akullt".
E di shumë mirë se ku të degdis një gjendje e tillë.
Është si ato rrëfimet, që i mësonim në shkollë, ku thuhet se bie një mollë e kalbur dhe më pas e kemi një shportë përplot molla të kalbura. Kjo është e vërteta e jetës. E mira vjen ngadalë, pothuajse zvarrë, përderisa e keqja përhapet me shpejtësi të dritës. Dhe më pas njeriu zhgënjehet! E fillon një rrugëtim të dhimbshëm, nëpër një tatëpjetë të mosbesimit kronik, drejt stacionit të zymtë të të ndjerit bosh. Sepse kështu është njeriu pa dashuri. Bosh!
E keqja e kësaj bote, e fshehur në çdo skutë dhe kthinë, vazhdimisht na pëshpërit se duhet ta shikojmë vetëm veten tonë, se duhet të jemi të ashpër, të bëhemi të ngurtë, të lëndojmë para se të na lëndojnë. Sikur vërtet të ishte kështu atëherë pse nuk ndihemi më mirë, atëherë kur e përqafojmë vallen e poshtërsisë? Pse të gjitha qejfet e kësaj bote nuk ia dalin ta shërojnë këtë ndjenjë të hidhur të të ndierit bosh?
E di se miku im është i lënduar. E di se dëshiron ta bind veten se ai më nuk duhet të dashurojë. Por unë kam besim në zemrën e madhe të mikut tim dhe e di se një zemër e tillë nuk pranon kurrë që të ndihet bosh.
Beso në fuqinë e dashurisë brenda teje miku im.
Beso sepse vetëm kështu mund ta ndalim të keqen e akullt që është përhapur kudo.
(A.R)

[Denata]

Asaj i pëlqejnë akulloret.
I do aq shumë saqë hamendem, kush do të shkrihet më parë? Ajo apo akullorja në gojën e saj!
I pëlqejnë edhe luleshtrydhet. I do edhe më shumë atëherë kur zgjohet rrëmbyeshëm në katër të mëngjesit. Dhe dikush patjetër duhet t'ia sjellë.
Mund të rritet deri në pafundësi, por ajo çdo herë do të vdesë për Nutella. Në ritëm të ngadaltë e shijon çdo lëpirje, sikur e tëra të ishte një ritual i orgazmës së fshehtë.
Xhelozoj!
Xhelozoj shumë!
Por kush guxon të futet në mes të një zonje dhe çokollatës së saj? Kam frikë se ajo mund ta zgjedhë çokollatën!
Ajo është e llastuar!
Shume e llastuar, por kështu janë të gjitha princeshat.
Në krahët e atij që nuk përton ta ledhatojë, një princeshë refuzon të rritet.
(A.R)

[Denata]

E dashura Edith,
E di se çfarëdo që të them asgjë nuk do ta qetëson vorbullën e ngatërrimit, që po të gërryen nga brenda. Por ti mos u mërzit. Mos lejo që dhimbja të të shemb. Mos u dorëzo para murit të heshtjes, që të shfaqet sa herë që përpiqesh të shpërthesh drejt një dite të re. Mos u thyej para akullnajës së ndjenjës të pashpresë, që t'i ngurtëson ëndrrat sa herë mendon për të ardhmen.
Mos u mërzit e dashura Edith.
Sa mirë do ishte sikur gjithmonë të merrnim më shumë nga ç'dhurojmë, ose të paktën njësoj, por ja që kjo botë nuk funksionon kështu. Të shtrydhin, të ndrydhin dhe në fund të hedhin si leckë. Por kjo nuk do të thotë se edhe ne duhet të bëhemi sikur ata. Kjo nuk do të thotë se edhe ne duhet ta tradhtojmë dritën brenda vetes dhe ta përqafojmë errësirën.
E shtrenjta Edith,
Ti je e vetmja, që mund ta dashuroj. Besomë se jam përpjekur të dashuroj shumë të tjera, por të gjitha mund të sajohen pos dashurisë. Edhe sikur të jetoj edhe një milion jetë të tjera, ka kohë që e ndiej se nuk mund ta dashuroj askënd tjetër. Andaj bëj çfarë të duash, por të lutem mos u mërzit. Mos e tradhto jetën brenda teje. Mos e tradhto veten.
Sado që duket vështirë, sado që e ke përshtypjen se bota vazhdimisht po të refuzon, sado që të duket se je Don Kishoti i fundit, sado që me qindra herë përmbytesh në lotët e dëshpërimit, as edhe njëherë nuk duhet të tradhtosh jetën brenda teje. Përkushtimi dhe vullneti i pastër gjithnjë e mundin të keqën, ndërsa bota përulet vetëm para atyre që nuk dorëzohen.
Edith!
Sa më pëlqen të të thërras në emër. Emri yt është më i madh se të gjithë titujt: e dashur, e shtrenjtë, e bukur ...
Sepse ti je yll!
Por edhe yjet duhet të luftojnë për një vend më të mirë në qiellin e bukur. Një vend, ku në tërë madhështinë e vet do të shihej shkëlqimi i vërtetë.
Lufto ylli im!
Dhe sonte shkëlqe.
Shkëlqe edhe për mua.
(A.R)

[Arvima]

Thone se i shkruan bukur dashurise, por nuk i kam lexuar asnje liber. E pashe nje dite ne nje interviste, po sa bukur e embel qe fliste. Epo prandaj mendova qenka cilesuar i tille. Me kane rekomanduar " Bombe ne Beograd" dhe "Ditar dashurie i nje shkrimtari" , jam kurioze ti lexoj.