Marin Soresku

[Niagara]

DON ZHUANI.

Pasi u hengri tonelata me te kuq,
te mashtruara ne pritjen e tyre,
grate, gjeten menyren sesi te hakmerreshin
me DON ZHUANIN.

Cdo mengjes,
perballe pasqyres,
pasi lyejne vetullat,
pasi bejne buzet
me bar miu,
dhe vene prej tij mbi floke,
mbi supet e bardha, ne sy, ne mendime,
dhe ne gji,
presin.

Te bardha si mermeri dalin ballkoneve,
e kerkojne neper parqe,
por DON ZHUANI mberthen nje parandjenje,
ndaj behet mi bibliotekash,
i perkedhel me gishterinjte botimet e rralla,
dhe ngjan me fort sikur i bren
dhe asnjera prej tyre nuk ka lidhje lekure.
Pluhuri i librave te vjeter
i duket me joshes
sesa parfumi
i dhomave intime te grave.

Por grate e presin.
ne te peste shqisat e helmuara e presin
dhe nese Don Zhuani do shkeputej nje cast nga librat
dhe do te hidhte syte nga dritarja e bibliotekes,
do te verente se cdo dite varrosej nga nje burre i dashur,
qe vdiste ne krye te detyres,
tek puthte gabimisht
Gruan e vet.

[Niagara]

Sot pashe nje sy te bukur
qe me deshironte,
qe donte te me merrte
nen vetullen e vet.

Por ia behu re
dhe syri i bukur u mbyll
apo u tremb
U struk ne fytyren tende
Prane syrit tjeter
Prane ballit dhe gojes
Te cilat nuk me duan fare.

[FLOWER]

RAKIA, LENGU I VDEKJES marin soresku (poet romun)


sapo gelltita ate lloj lengu,
u ktheva vetevetiu koke me vete,
porsi nje kishe ngritur anes bregut,
me mjaft kolona guri te mermerte.

me shishen mu ne dore, i magjepsur,
veshtroja brenda lengun e hardhise,
dhe ne cdo pike, mpire dhe dehur,
fytyren prush nga afshi i rakise.

sa mire qe u ndesha me rakine,
qe rrjedh neper rrefime dhe legjenda,
-eshte vdekja,- tha bilbili ne lendine-
ky leng qe del nga balta... dhe nga brenga!-

po si ahere ndodh qe ben efekt?!
e pyeta bilbilin plot me mend.
-ky leng, - ma preu qete qete,-
per ca eshte vdekje, dhe per ca eshte jete!-

[FLOWER]

NJE NATE VONE


nje here vone,
tek thyhej nata,
e zbardhte dita,
tek une erdhi poezia.
(Kendezat po kendojne ndaj te gdhire)
E pyeta: - Asgje, o mik, asgje!
-Atehere perse erdhe, pse?
-Te ta bej veten tende me te bukur.

[Niagara]

Nje grua
ngjitet ne peme
dhe burri i saj i mban me te dyja duar
shkallen.

Nje zog merr fluturimin
per ne qiell
dhe nje femije i mban
ajrin.

Nje yll
keputet nga kaltersia
dhe toka i mban
Qiellin.

[fjollat]

Nje grua
ngjitet ne peme
dhe burri i saj i mban me te dyja duar
shkallen.

Nje zog merr fluturimin
per ne qiell
dhe nje femije i mban
ajrin.

Nje yll
keputet nga kaltersia
dhe toka i mban
Qiellin.

lol, më la përshtypjen e gjëegjëzës kjo poezi

[Niagara]

lol, më la përshtypjen e gjëegjëzës kjo poezi
A thua çfarë deshi të thotë Niagara?!

vallajhi lale, duhet te pyetet Soresku per kete, se keto s'jane te miat,
po ti pse s'gjendesh ndonjehere ne linje se kisha qejf te beja nje dore muhabet.
))))

[fjollat]

vallajhi lale, duhet te pyetet Soresku per kete, se keto s'jane te miat,
po ti pse s'gjendesh ndonjehere ne linje se kisha qejf te beja nje dore muhabet.
))))

lale ke të drejtë, pasi e shkrova pyetjen e pash titullin e temës (prandaj e fshiva, po ti shumë e shpejt me përgjigjen )

Mbase edhe poezia është tepër subjektive, kush i bie në fije se ç'i ka shkrep Soreskut në atë çast kur e ka shkruar, ndoshta ke qenë nën pemë tuj i mbajt shkallën gruas... dhe është frymëzuar ))

Ja kontributi im për temën, një poezi shumë e bukur e Soreskut:

NE NJIHEMI

Ne njihemi.
Jemi takuar një ditë
Mbi këtë tokë,
Une ecja në njërën anë dhe ti në tjetrën...

Ti qëndroje përtej,
E ngjashme si gratë e tjera ishe.
E qartë më është ngulitur në mëndje
Fytyra jote...

U trazova në shpirt,
Dhe të thashë dicka me dridhje në zemër,
Por ti s'kishe si të më dëgjoje.

Sepse, në mes nesh kalonin lloj e lloj makinash,
Ujrat, malet,
Dhe i tërë rruzulli tokësor.

Më veshtroje në sy,
Por s'mundje të shihje asgjë.
Sepse në hemisferen time,
U bë menjëherë natë.

Zgjate kokën dhe pe lehtë një re,
Une kapa nga supet një gjethe...

[Niagara]

Pashe drite ne toke
e u linda dhe une
te shoh si jini.

C'beni? Si vini?
Me lumturine si ia shpini?

Faleminderit, nuk m'u pergjigjet
S'kam kohe per pergjigje
mezi me del koha per pyetje.

Por ketu me pelqeka
beka ngrohte, qenka bukur
dhe paska aq drite
sa bari rritet.

Kurse ajo vajza, ja
me sheh ne shpirt,
jo, e dashur, mos u ver nte mundim
te me duash.

POr nje kafe te zeze, gjithsesi
nga dora jote do ta pi
Me pelqen se di ta besh te hidhur.