Ata të dy

[engjellorja]

Ata të dy

Ata të dy… ishin një çift i zakonshëm… pleqsh…
Prej shumë vitesh, jetonin në një lagje të braktisur... në një qytezë... gjithashtu... të braktisur...
Muzgjeve, plaku vinte kasketën e lëkurtë, të rrjepur, vende – vende… dhe dilte rrugëve të shkreta, ku nuk pipëtinte asnjë frymë njeriu.
Kur nata binte dhe plaku nuk dukej te porta, plaka hidhte një shall mbi flokët e thinjur dhe dilte e kërkonte nëpër natë...
Ndonjëherë e gjente të dehur, tek e vetmja kioskë karakatinë, e lagjes së vjeter, e cila, më keq se plaku, mezi mbahej për vete, në këmbë...
E ndonjëherë, e takonte rrugës, së bashku me ndonjë fqinj të lagjes tjetër, i cili e sillte plakun përkrahu. (Në lagjjen e largët, në anën tjetër të qytezës, fatmirësisht kishte mbetur pa emigruar, tek – tuk, ndonjë « i ri »...).
« I riu », i’a dorezonte plakes, trupin që lëkundej si purtekë, pastaj largohej me nxitim...
Ndërsa plaka e mbante për krahësh, plakut i binte kasketa e rrjepur...
Plaka ulej me vështirësi dhe e ngrinte kasketen nga toka, pa bërë zë.
Ky ritual përsëritej me të njejtën përpikmëri, çdo herë që plaku pinte.
Mbas mbrritjes në shtëpi, plaku ulej kembëkryq në qoshen e tij dhe niste të këndonte. Plaku këndonte nëpër dhëmbë një këngë të vjetër, e cila nuk kuptohej mirë, nëse ishte e gëzuar apo e trishtuar...
Ai kishte zë të bukur.
Zëri i zbukurohej më shumë prej rakisë, e cila shpesh herë e bënte më të ndjeshëm... e shpesh herë, e bënte të derdhte edhe ndonjë pikëz lot…

Kur plaku këndonte... plaka shfrynte...
I shfryhej plakut, vetes, botës, Zotit...

Plaku ndërpriste kengen një çast dhe i bërtiste: « Ç’ke me zotin moj « virane »... lëre Zotin atje ku është... ».
Pastaj vazhdonte këngën përsëri...

Mërmërima e asaj kënge të vjetër, e bënte plakën të kujtonte rininë, ish - bashkortin e saj të parë, dashurinë e madhe të jetës së saj, nga e cila, fati e kishte ndarë pakuptimisht...

Plaku mërzitej se të shfryrat e saj, i ndërprisnin këngën... kështu niste ti bërtiste plakës (të vetmes spektatore të pavëmendshme, të këngës së tij...)
Pikërisht atherë plaka heshtte...

Heshtja që pasonte më pas, e bënte plakun të niste të kujtonte edhe ai, ish - bashkshorten e tij të pare, dashurinë e madhe të jetës së tij, nga e cila, edhe atë si plakën, e kishin ndarë pakuptimisht...

Plaka inatosej se ai i ndërpriste rrjedhën e kujtimeve (ai ishte i vetmi dëgjues i heshtur i psherëtimave te saj…), kështu ajo niste ti bërtiste plakut…
Pikërisht atherë plaku heshtte....

Kështu gdhiheshin e ngryseshin ditët në atë lagje të braktisur prej kohesh, prej të rinjve... prej të tjereve...e ndoshta prej vetë Zotit...

Plaka çohej në të gdhirë... dhe rregullonte shtëpinë. Rregullonte kujdesshëm çentrot kushedi sa vjeçare të punuara me grep, prej saj, në kohët kur kishte qenë nuse e re...
Sistemonte divanët me merak...
Lante dyshemenë dhe fshinte oborrin me fshesën e ngrënë...
Diteve të vjeshtës ajo mundohej më shumë se zakonisht, pasi oborri mbushej plot, me gjethet që lëshonte pa kujdes, hardhia e vjetër...
Në këte mënyrë sedra e saj prej amvise të mirë nuk do të nëpërkëmbej, nëse në portë, do t’ia behte papritur, ndonjë mik i shumë - pritur.
Përkujdesjet e saj ndaj shtëpise, gjithmonë shkonin dëm... sepse në portë kushedi prej sa e sa kohësh, nuk dukej njeri...
E dorëzuar nga mendimi se në portë nuk do të shfaqej asnjë trajtë njerëzore, përveç ecjakeve të përditshme të maces nazike, në orët në vazhdim, në një tenxhere te vjetër, ajo gatuante drekën për vete dhe për plakun...
Macja rrinte sy - përndritur pranë sobës, me shpresën së plakës do ti shpëtonte vigjilenca dhe ajo do të arrinte ti rrëmbente ndonjë thelë mish nga tenxherja e vjetër...
Megjithatë macja ishte e qetë, sepse e e dinte se nëse nuk do të nxirrte gjë prej hutimit të plakës... padyshim do të nxirrte diçka nga bujaria e plakut... i cili, e ndante gjithmonë racionin e tij, përgjysëm me të...

Ditëve të ftohta të dimrit, kur malet mbuloheshin me mjegullën e bardhë, ata të dy pajtoheshin, ndërsa i hidhnin dru, me rradhë, sobës që kërciste me një zhurmë të bukur...
Tek dëgjonin në heshtje flakën që kërciste, ata komentonin me njëri tjetrin ndonjë lajm të dëgjuar rishtaz... nga ndonjë « i ri » prej lagjes së pertejme... apo nga televizori, i cili, mezi mundte të kapte një kanal të vetëm, televiziv.
Bota, së bashku me lajmet, bëheshin më të prekshme për ata të dy, ndërsa vërtiteshin rreth sobës, me kercitjen e druve në sfond.

Ditëve të ftohta të dimrit, macja futej për tu ngrohur, në brendësi të peliçes ushtarake të plakut dhe niste të bënte gër - gër...
Plaku i përkëdhelte gushën, ndërsa ajo e çonte më lart volumin e gër – gër – eve...
Vinte një çast kur macja lodhej nga përkëdheljet e plakut. Ajo ngrihej befas në këmbë, shkundte qimet e përhirta të kurrizit të saj, të shtruara prej dorës së plakut, i hidhte një sy sendeve përreth dhe i kafshonte gishtin, nëse plaku tentonte t’a përkëdhelte sërish…

E lodhur nga dashuria e plakut, macja hapte derën me putër dhe dilte jashtë… ... njëlloj siç kishin dalë jashtë... bijtë e tyre... disa vite më parë...

Edhe ata të lodhur... ashtu si macja... kishin hapur derën dhe ishin larguar pa zhurmë...
...ashtu pa zhurmë ishin shpërndarë nëpër botë… nëpër atë botën… të cilën... plaku dhe plaka... e mallkonin përditë...

Pa zhurmë... kalonin edhe ditët...
Pa zhurmë... pemët çelnin sythe... më vonë i rrëzonin... më tutje çelnin përsëri nga e para... ndërsa te porta... vazhdonte të mos dukej njeri....

Edhe macja ndëronte qimet, njëlloj si pemët... derisa një ditë u plak edhe ajo...

Erdhi një dite dhe plaku u sëmur.
Në fillim sëmundja e pengoi të shkonte deri tek porta me kangjella të ndryshkura, më vonë e pengoi të shkonte deri te dera e dhomes së ndenjjes, e ca më vonë, e pengoi të ngrihej nga krevati...

Plaka i ndenji mbi kokë e përkushtuar, derisa plaku një ditë... ndërsa hardhia e vjetër i kishte rrëzuar të gjitha gjethet... mbylli syte…

Plaka e qau ashtu siç i ka hije një bashkëshorteje të mirë...
Siç i ka hije një bashkeshorteje të mirë, plaka pothuajse përdite, i shkon te varri...
Ajo qëron barërat e këqija, pastron me kujdes fotografinë e tij, e ndonjëherë i lë atje... edhe ndonjë shishe raki...

Qysh mbas vdekjes së tij, plaka nuk e kujton më dashurinë e madhe të jetës së saj, ish – bashkshortin e saj, të parë...

Qysh mbas vdekjes së tij, ajo e vajton plakun përditë...

...ndërsa shtëpia... përditë vazhdon të rrënohet...
...ndërsa kangjellat... përditë vazhdojnë të ndryshken...

Ata të dy ishin një çift i zakonshëm… pleqsh…

[mondishall]

Me mallengjeve bashke me gruan(sa te lira m'i ka lotet), moj engjellore. Realizem i shkruar me nje rrjedhshmeri fjalesh e shprehjesh, qe e ndjeva tek e lexoja me ze per ta degjuar dhe gruaja. Une i mbajta lotet(burre, jo llafe)kurse e dashura time(gruaja, se mos keqkuptohesh), e ndjeshme si gjithmone ne raste te tilla, e pashe qe po i fshinte lotet. C'te te them me shume se kaq? Urime!

[[Perla]]

Engjellorja ... ç'te te them ..........Urime shume prekese

[engjellorja]

Me mallengjeve bashke me gruan(sa te lira m'i ka lotet), moj engjellore. Realizem i shkruar me nje rrjedhshmeri fjalesh e shprehjesh, qe e ndjeva tek e lexoja me ze per ta degjuar dhe gruaja. Une i mbajta lotet(burre, jo llafe)kurse e dashura time(gruaja, se mos keqkuptohesh), e ndjeshme si gjithmone ne raste te tilla, e pashe qe po i fshinte lotet. C'te te them me shume se kaq? Urime!

me vjen keq o mondi qe e paskam bere te qaje te dashuren tende...pershendete nga ana ime dhe kerkoji ndjese...

[engjellorja]

Engjellorja ... ç'te te them ..........Urime shume prekese

flm perla...

[ajzberg]

E bukur ,nje pikturim i sakte i pleqerise ,i natyres ,i shtepise.-po une c pata qe lexova tregimin tend qe ne mengjes?

[engjellorja]

E bukur ,nje pikturim i sakte i pleqerise ,i natyres ,i shtepise.-po une c pata qe lexova tregimin tend qe ne mengjes?

po une c'desha qe e shkrova...

[ajzberg]

po une c'desha qe e shkrova...

Jo ti mire bere,por per nje cast u trishtova pastaj mu kujtua nje tregim i Shollohovit
Po c ti besh ,keshtu e ka jeta si ne tregimin tend

[engjellorja]

nuk e kam lexuar ate tregim qe thua ti

[maryp]

shume shume prekes... te lumte, kishte kohe qe nuk lexoja dicka kaq te bukur ne gjuhen shqipe...