Mirë se na erdhe o Fat i Mirë
Miku im, kur do ta lexosh këtë shkrim që e kam titulluar “Mirë se na erdhe o Fat i Mirë”, ti ndoshta do të ma shohësh për të madhe, sepse unë e di siç e di edhe ti, që ti o Fatmir, kurrë nuk je larguar nga Kosova.
Ti, vërtet, vetëm fizikisht, dy vite e dhjetë muaj qëndrove larg nesh, sado që ne, në zemrat tona, me qesëndi e ruanim energjinë tënde pozitive dhe vizionet e tua për të ardhmen tonë të ndritshme, na i ndriçonin ninëzat e mendjes derisa ngrohtësia e buzëqeshjes sate shpresëdhënëse na jepte vullnet dhe forcë t’i bëjmë ballë të përditshmes, e cila lëkundej më pak andej kah duhet e shumë më shpesh andej kah nuk ishte dashur.
Duke të menduar ty dhe shokët e tu, djemtë tanë të përkushtuar, të cilët dhanë çdo gjë për liri dhe në vend të kurorave të dafinës morën prangat e burgjeve të botës dhe fatkeqësisht edhe të Kosovës, ne, të vdekshmit, përpëliteshim me acaret e paqes.
Kur drithëronim para sulmeve “paqësore” të të gjithë atyre të cilëve u pengonte liria jonë dhe me mjete “paqësore” mundoheshin ta rrezikojnë atë që ti me shokët e tu lavdiplotë ia falët këtij vendi, në vigjilje të ditës së madhe të pavarësisë së Kosovës, të cilën ju na e sollët, drejtësia ndërkombëtare u radhit përkrah jush dhe në këtë mënyrë edhe para botës u dëshmuat se njëmend jeni farkëtues të lirisë.
Ndoshta mund të të habisë ky gëzim yni kaq i madh për këtë fitore tuajën. Ndoshta të ka habitur edhe frika që kishim për ty dhe shokët e tu, ndërsa ti flisje me aq siguri dhe ballëhapur para gjykatësve të botës. Këtu është dallimi ndërmjet njerëzve të rëndomtë siç jemi ne dhe shumicës së prijatarëve, të cilët i shohin agimet edhe pa u lindur ata, madje-madje i shohin edhe përtej territ të burgut.
O miku im dhe mik i të gjithë njerëzve të mirë, siç je ti, dhe mik i atyre që duan të jenë si shokët e tu dhe ti, të cilëve ti gjithmonë ua shtrije dorën, ndoshta ke të drejtë të na qortosh për të gjitha këto drithërima tona njerëzore.
Tash po ndërgjegjësohem për gabimin që nuk i paskam kuptuar drejt fjalët që na i pate thënë me telefon, diku nga Sllovenia, kur pate dëgjuar për ngritjen e asaj aktakuze të turpshme nga Gjyqi i Hagës, se edhe në Hagë do ta mbroje Kosovën dhe UÇK-në.
Paske pasur të drejtë!
Për fitoren e panjollë të luftës sonë qenka dashur edhe kjo sprovë. Edhe pas të gjitha golgotave që i përjetuam nder shekuj prej nesh u kërkua ta fitojmë edhe betejat, e Gjyqeve të Hagës.
Ta dëshmojmë edhe një herë pafajësinë tonë.
Ti i dije të gjitha këto prandaj pa pikën e frikës shkove atje. Para gjykatësve, të veshur me toga të dyshimit të pafund për çështjen tonë Ti e farkove lirinë, jo vetëm për vete dhe luftëtarët e tu por edhe për ne frikacakët.
Duhet të na kuptosh o lum miku.
Populli thotë “Hiqma dronë, ta fali atin”. E, droja ishte e madhe se nuk kishim më çka të falim ne? U “fal” çka u fal.
Breza të tërë u rritem ndër frika. Disa u burrëruan ende pa u rritur dhe u flijuan për liri, të tjerët nuk u burrëruan kurrë. Ç’e do, ky na qenka fati i popujve që gjatë kohë ishin të robëruar.
Nëse shokët e tu e kishin dhe e kanë shumë vështirë ta mbajnë lart flamurin e lirisë, derisa ndër burgje dergjen shokët e tyre dhe numri i të “humburve” ndër varrezat masive në Serbi shumë ngadalë po kthehet në Kosovë, si të mos frikësohemi për fatin tonë, ne, të vdekshmit, ne populli i paemër?.
Ti, duke qenë dhe duke ngelur pjesë e çmuar e brezit, i cili me flijimin e vet i fali dritë Kosovës, ke të drejtë të më qortosh, ke të drejtë të na qortosh, jo për frikën që patëm për ty, por pse ndoshta dyshuam që nuk do të arrish ta çosh luftën deri në fund, i ballafaquar me ftohtësinë e pafund të Evropës e cila, për interesa të vet, shkeli ardhmërinë tonë. Dyshimi ynë në gjyqësinë ndërkombëtare sado që mund të kualifikohet si i rëndë është i ligjshëm, sepse ne ndër breza u cilësuam fajtorë ende pa dalë para gjyqit.
Vizionarët nuk dyshojnë prandaj fitojnë. Ti në Hagë shkove si vizionar i agimeve të dritës dhe nga Haga po kthehesh që ato agime t’i bësh realitet. Kupto se të gjithë nuk janë si ti, prandaj na legjitimo së paku dyshimin tonë.
Pafajësia sikur ishte faj për ne.
Sa të pafajshëm u vranë dhe sa çlirimtarë ende, edhe sot e këtë ditë të bardhë, janë prapa grilave?
Pikërisht pse këtë, ti e di, lirisë tënde nuk i gëzohesh dhe, në gjykatore e prite ftohtë lirimin tënd. Ti je i ndërgjegjshëm se në qoftë se edhe vetëm një “pjesë” e jotja do të mbetet në burg, ti nuk do ta ndiesh veten të lirë, sepse të gjithë luftëtarët janë pjesë e shpirtit dhe e zemrës sate. Kosova të njeh prandaj sado që i gëzohet ardhjes sate në liri, ajo e di pse ti nuk iu gëzove aq shumë lirisë tënde. Pikërisht pse i di të gjitha këto, pikërisht që zemra jote rrah me të gjitha zemrat e zhuritura, ti o Fat i Mirë i Kosovës, kur u përshëndete me Haradin Balajn, t’u vesuan sytë dhe mjekra t’u dridh.
Edhe për atë vesim të syve edhe për atë dridhje të mjekrës ne të duam edhe të çmojmë më shumë. E nderojmë dhembjen tende krenare, kur në çastet e fundit, në atë gjykatore të botës, ti, me përqafim të gjatë burrëror e vëllazëror me bashkëluftëtarin tënd, Haradin Balajn, dëshmove edhe një herë se mbi të gjitha ishe dhe je njeri!
Përgjigju Duke Cituar
Postuar më parë nga Arb
Krijoni Kontakt