«Si mund ta shqiptoni me aq pakujdes emrin 'Zot', njė pas njė? Si mund tė pritni qė dėgjuesit tuaj do ta pranojnė fjalėn tuaj nė atė kuptim nė tė cilin do tė kishit dashur Ju qė ajo tė jetė e pranueshme? Ajo qė Ju me atė mendoni, qėndron e ngritur pėrmbi gjithė tė kapshmėn dhe kuptimin e njeriut.
Ju keni mendjen pikėrisht nė kėtė lartėsim. E pra, duke shqiptuar atė fjalė ju e hedhni qė njerėzit ta kapin. Cila ėshtė ajo fjalė njerėzore aq e keqpėrdorur, aq e njollosur, aq e turpėruar si kjo? Gjithė gjaku i pafajshėm qė ėshtė derdhė pėr shkak saj ia ka marrė shkėlqimin e saj. Gjithė padrejtėsia qė ajo ėshtė dashur ta mbulojė ia ka zbehė pamjen. Kur dėgjoj qė ajo mė e Larta emėrohet me 'Zot', mė pėrngjan si blasfemi.»
«Po» – pėrgjigjet Buber – «kjo ėshtė fjala mė e rėnduar dhe mė ngarkuar prej tė gjitha fjalėve njerėzore. Asnjėra prej tyre nuk ėshtė aq e pėshtyrė dhe e leckosur... Brezni njerėzish i kanė hedhur kėsaj fjale barrėn e jetės sė tyre tė mėrzitshme dhe e kanė lėshuar pėr toke, ajo ėshtė shtrirė nė pluhur dhe mbartė barrėn e tė gjithė atyre. Brezni njerėzish e kanė copėtuar kėtė fjalė me sektarizmin e tyre religjioz; ata pėr tė kanė vrarė dhe pėr tė kanė vdekur; kjo fjalė mbartė shenjat e gishtrinjve dhe gjakun e tė gjithė atyre. Ku ta gjej njė fjalė qė do t'i pėrngjante asaj qė ta shpreh atė Mė tė Lartėn?! Po ta merrja konceptin mė tė pastėr, mė tė shklėqyeshėm nga visari mė i fshehur filozofik, do tė mund nė tė tė kapja vetėm ndonjė figurė mendimi tė padetyrueshme, mirėpo jo edhe praninė e Atij nė tė cilin mendoj. Atė tė cilin brezni njerėzish e kanė nderuar dhe ēnderuar me jetėn dhe vdekjen e tyre tė tmerrshme. Nė Atė mendoj nė tė cilin mendojnė brezni njerėzish qė flusken nė qiell tė munduar me pėsime tė hatashme. Gjithėsesi, ata pėrfytyrojnė fytyra tė shėmtuara dhe nėn to shkruajnė 'Zot'; vrasin njėri tjetrin dhe thojnė: 'Nė emėr tė Zotit'.
Mirėpo kur tė jetė bjerrė gjithė kjo marrėzi dhe ky mashtrim, kur tė qėndrojnė ballė pėr ballė nė errėsirėn mė tė vetmuar dhe tė mos flasin mė: 'Ai, Ai', por tė psherėtijnė: 'Ti, Ti' apo tė thėrrasin: 'Ti', tė gjithė ata Atė Njė, dhe kur mė pas tė kenė shtuar 'Zot!' – a nuk ėshtė atėherė Zoti i vėrtetė qė e thirrin, a nuk ėshtė ky Njė dhe i Gjalli, Zoti i fėmijėve tė njerėzve? A nuk ėshtė ky Ai qė i dėgjon? Qė i ndien? A nuk ėshtė sipas kėsaj pikėrisht fjala 'Zot' fjalė e thirrjes, fjalė e bėrė emėr, nė tė gjitha gjuhėt njerėzore e shenjtėruar pėr tė gjitha kohėt?
Duhet patjetėr t'i nderojmė ata qė kėtė fjalė mė sė miri do ta ndalonin me kėrcėnim me ndėshkim sepse janė kundėr padrejtėsisė dhe parregullit, qė me aq dėshirė mbėshteten nė autorizimin qė ua ka dhėnė Zoti; mirėpo kėtė fjalė s'guxojmė ta lėshojmė. Sa mirė mund tė kuptohet qė disa propozojnė qė njė kohė tė heshtet mbi 'tė mbramet e sendeve' pėr tė dhėnė nė kėtė mėnyrė dėmshpėrblimin pėr fjalėt e keqpėrdorura! Porse ato nuk jipen tė dėmshpėrblehen! Ne nuk mund ta lajmė fjalėn 'Zot' qė tė jetė e pastėr; ne nuk mund ta shėrojmė. E pra, ne mundemi tė njollosur dhe tė copėtuar siē ėshtė tashmė, ta ngrehim atė nga dheu dhe ta drejtojmė pėrmbi rastin e volitshėm tė njė kujdesi tė madh.»

(Martin BUBER, Gottesfinsternis. Betrachtungen zur Beziehung zwischen Religion und Philosophie, Zürich 1953, 13-15).