Incidenti i Korfuzit - 22 tetor 1946

[DYDRINAS]

Molotovi, Stalinit: 103 mina detare në ngushticën e Korfuzit i vendosën jugosllavët

» Dërguar më: 22/04/2010 - 13:50

Vladimir Bregu

Autoritetet sovjetike kanë pasur një koncept të ndryshëm nga ato shqiptare lidhur me incidentin e Kanalit të Korfuzit. Sipas dokumenteve të deklasifikuara kohët e fundit dhe që ruhen aktualisht në arkivat e Federatës Ruse, ish-ministri i Jashtëm, Molotov i raportonte Stalinit se sovjetikët kanë qenë në dijeni për minat detare, për faktin se ato ishin të prodhimit gjerman dhe ishin vendosur në jug të Shqipërisë nga jugosllavët. Numri i tyre, sipas kryediplomatit sovjetik, ishte 103 copë. Në po këto dokumente del edhe propozimi i Enver Hoxhës, që anglezëve t'u jepeshin vetëm 20 mijë stërlina dëmshpërblim, nga 400 mijë që kërkonin ata. Ndërkohë, Moska zyrtare këshillonte Tiranën që, për të mos humbur arin e bllokuar në Londër, të pranonin gjysmën e tij e më pas të përpiqeshin për të negociuar me britanikët, këshillë që nuk u mor parasysh nga Hoxha.

Nga ditari i të ngarkuarit të përkohshëm me punë të BRSS në Shqipëri, V.A. Karetkin. Shënim i bisedës me Enver Hoxhën
Tiranë, 26 shtator 1950
S E K R E T

(Iu dërgua J. Stalinit, V. Molotovit, G. Malenkovit, L. Berjas, A, Mikojanit, L. Kaganoviçit, N. Bulganinit, N. Hrushovit)
...................
Më tej ai më informoi për përfundimet e bisedimeve të mëtejshme që kishte Behar Shtylla me Bekkettin në shtator të vitit 1950.
...............
Më 22 tetor 1946, në rajonin e ishullit të Korfuzit dy torpedinierë anglezë ndeshën në minat e vendosura në kanalin e lundrimit. Vdiqën 44 vetë. Kërkesës së anglezëve për të pastruar kanalin nga minat, pala shqiptare iu përgjigj me refuzim. Atëherë anglezët e shpallën të mbyllur hyrjen e kanalit për në portin shqiptar Vlora dhe më 12 - 13 nëntor 1946 bënë çminimin duke hequr 22 mina gjermane. Minat kishin graso të freskët, që dëshmonin saktë për kohën e vendosjes së tyre. Lidhur me refuzimin e qeverisë shqiptare për të paguar dëmshpërblimin, ndër të tjera dhe familjeve të marinarëve anglezë të vrarë, Londra e çoi çështjen në Gjykatën ndërkombëtare të Hagës. (Interesat e Britanisë së Madhe në gjyq i përfaqësonte Bekkett). Seanca filloi më 9 nëntor të vitit 1948. Në këtë etapë, pala shqiptare vazhdimisht i drejtohej Moskës për këshilla dhe ndihmë. Kështu, me kërkesën e shqiptarëve, në rast se Gjykata ndërkombëtare vendos të krijojë komision ekspertimi, Shtabi i përgjithshëm i for-cave ushtarako-detare të BRSS rekomandoi me cilësinë e ekspertit specialistin për minat, kolonelin A. Brikin dhe shefin e degës së pastrimit të pasluftës të Shtabit të përgjithshëm të forcave ushtarako-detare, G. Çugunov. Më 2 dhjetor 1948, ministri i Jashtëm V. Molotov në letrën dërguar J. Stalinit e njofton: Shqiptarët tremben se Gjykata ndërkombëtare do të marrë vendim për ekspertizë në vend. "Atëherë do të zbulohen minat e vendosura dikur nga jugosllavët (103 copë). Shqiptarët kërkojnë këshilla nëse duhet urgjent të fillojnë pastrimin". Shtabi i përgjithshëm i forcave ushtarako-detare e konsideroi të domosdoshme t'u rekomandojë shqiptarëve që të fillojnë menjëherë nga pastrimi dhe shprehu gatishmërinë të caktojnë specialistët (komandanti i divizionit të dragaminave, torpedinierët e divizioneve dhe mekanikën, specialistët e minave dhe motorristët). Ministri i forcave të armatosura të BRSS u porosit "urgjent dhe në mënyrë sekrete të komandojë në Shqipëri grupin e specialistëve të çertifikuar …". Po atë ditë, më 2 dhjetor 1948, Byroja politike e KQ të PKBS mori vendimin përkatës për "problemin e MPJ" (protokolli Nr 66, pika 142).
Më 9 prill 1949, Gjykata ndërkombëtare dha vendimin paraprak për padinë e anglezëve. Gjykata dënoi Shqipërinë për kontrollin e pamjaftueshëm të ujërave territoriale dhe i propozoi qeverisë shqiptare të paraqesë arsyet e saj për shumën e padisë. Shqiptarët përsëri i kërkuan këshilla Moskës. Pala sovjetike e konsideroi të përshtatshme të fillonin bisedimet e përfaqësuesve shqiptarë drejtpërdrejt me anglezët dhe të kërkonin kushte të favorshme të marrëveshjes. Zgjidhja e çështjes së kompensimit nga ana e Shqipërisë lidhur me incidentin në ishullin e Korfuzit, u zgjat. Kërkesa e anglezëve për të pranuar vendimin e Gjykatës ndërkombëtare u bë një nga kushtet e rivendosjes së marrëdhënieve diplomatike të Britanisë së Madhe dhe Shqipërisë. Në shkurt të vitit 1956, MPJ e BRSS i dha udhëheqjes shqiptare "këshi-llën e Moskës": bisedimet për rivendosjen e marrëdhënieve diplomatike duhej të zhvilloheshin në baza të barabarta, pa ndonjë kusht paraprak.
..........
Si shumë të reparacioneve për incidentin e Korfuzit, Behar Shtylla propozoi 20.000 funt stërlina. Njëkohësisht, Behari kërkoi që qeveria angleze të shprehte më në fund mendimin e saj lidhur me floririn shqiptar. Bekkett tha se ai do ia transmetojë këtë kërkesë për shqyrtim qeverisë së tij. Për sa i përket shumës së propozuar, ai tha se nuk mund ta konsiderojë këtë propozim si serioz dhe se ai këmbëngul në propozimin afërsisht të shumës 400 mijë funt stërlina.
............
Në kohën e Luftës, floriri shqiptar u nxor nga vendi prej italianëve dhe gjermanëve. Në përgjigje të kërkesës këmbëngulëse të palës shqiptare për të kthyer rezervat e floririt, Komisioni trepalësh (organ i Byrosë së Reparacioneve në Bruksel) vendosi t'i kthejë Shqipërisë 1.121,5 kg flori, që përbënte afërsisht 45% të sasisë së marrë. Gjithashtu, theksohej se Shqipëria duhej të hiqte dorë nga pretendimi për pjesën tjetër dhe ta fiksonin këtë në një deklaratë të veçantë. Më 14 shkurt 1949, V. Molotov njoftoi J. Stalinin se shqiptarët kërkojnë përgjigje urgjente. Në Tiranë kishin frikë se anglezët do të vinin sekuestro ndaj floririt shqiptar dhe në këtë mënyrë kompensojnë humbjen e shkaktuar atyre, që lidhej me incidentin në ishullin e Korfuzit. I dërguari i BRSS në Shqipëri, Çuvahini mendonte se pala shqiptare duhet të nënshkruajë deklaratën: duke marrë afërsisht gjysmën e rezervave të saj të floririt, Shqipëria mund të kërkojë më vonë kthimin e të gjithë floririt, duke u mbështetur në nenin 75 të Traktatit të paqes me Italinë. Mundësi tjetër, sipas mendimit të Çuvahinit, pala shqiptare nuk ka dhe shanset e saj për zgjidhje të favorshme të problemit të floririt, duke injoruar pozicionin e Komisionit trepalësh, praktikisht shkojnë në zero. MPJ e BRSS u shpreh dakord me argumentet e Çuvahinit dhe i rekomandoi udhëheqjes shqiptare të nënshkruajë deklaratën (Arkivi Presidentit).
...........
Anglezët duan - tha Enveri - që të fusin në xhep floririn, por edhe të marrin reparacionet. Por kjo nuk bëhet. Deri sa problemi për fatin e floririt nuk do të zgjidhet në favor të shqiptarëve dhe ata nuk do të kenë garanci të sigurt në marrjen e tij, Shqipëria nuk ka ndërmend të paguajë ndonjë reparacion për incidentin e Korfuzit.

gazeta shqiptare

[Xhuxhumaku]

Arkivat e ministrisë së Brendshme: Minat, serbët mbyllën Shqipërinë nga Perëndimi
» Dërguar më: 25/11/2010 - 14:00


Dokumenti që po zbardhim më poshtë, iu ofrua dje gjatë promovimit të librit, historianit Paskal Milo nga Ylli Dylgjeri. Në të zbardhen të gjitha raportimet e bëra pranë Ministrisë së Brendshme mbi ngjarjet në jug të vendit në vitin 1946 dhe më tej, raportimet mbi atë se çfarë po ndodhte në gjykatën ndërkombëtare

Konflikti lidhur me incidentin e Kanalit të Korfuzit

Nga burimet arkivore, për informacionin e parë dhënë nga Saranda evidentohet:
Lëvizje vaporësh gjatë bregdetit
Më datë 22.10.1946 ora 13:30 kanë kaluar në ujërat tona para Sarandës, të ardhur nga Korfuzi dhe me drejtim për në Itali, katër vaporë anglezë. Kanë qenë në një largësi 4-5 kilometra larg bregdetit. Kur kanë arritur në një farë vendi, kanë qëndruar: një përpara Sarandës, një në Borsh, një në Kokamë dhe një në Linjan. Njëri nga këta ka hasur në një minë dhe ka marrë zjarr, të tjerët kur kanë parë kështu, kanë vajtur në ndihmë. Komanda e rrethit ka dërguar motoskafin për të parë, i cili kur ka arritur atje është marrë vesh me një marinar italisht dhe i ka thënë: Ç'doni këtu? Ai i është përgjigjur me fjalën e kapitenit se 'nesër do t'iu japim, raport mbasi sot kemi punë'. Në këtë kohë ka plasur edhe një minë tjetër, ku ka dëmtuar vaporin që kish ardhur për ndihmë. Në orën 17:30, pasi kanë rimorkiuar vaporin e dëmtuar, janë kthyer përsëri me drejtim për në Korfuz. Vaporët kanë qenë luftarakë, ai që është djegur ka pasur 5 topa dhe 6 mitraloza kundërajrorë, një tjetër ka pasur 7 topa dhe 12 mitraloza kundërajrorë.
Më datë 23.10.1946, në orën 2:30 janë afruar në drejtim të piramidës nr.79 (Konispol) dy vaporë lufte grekë. Më vonë ka ardhur dhe një aeroplan përmbi vaporët, i cili është larguar prapë. Të dy vaporët kanë qëndruar 500 metra larg bregdetit. Gjysmë orë më vonë kanë ardhur në atë drejtim edhe tetë vaporë të tjerë. Tre nga ata janë bashkuar me të parët, kurse pesë të tjerët kanë qëndruar 600 metra larg të parëve.
Mbasi kanë ndenjur më se tri orë, janë drejtuar me drejtim për në Korfuz dhe kanë qëndruar pranë nisis të Korfuzit. Vaporët kanë qenë luftarakë, me ngjyrë të bardhë dhe brenda sipas konstatimit panë pasur ushtarë dhe topa.
Nuk ishte rasti i parë që kishe ndodhur kështu. Akti i parë ishte i dy anijeve angleze në muajin maj 1946 të cilat lëvizën përballë bregdetit të Sarandës pa ngritur flamurin. Shkelja e integritetit territorial të Shqipërisë (në ujërat e brendshme e territoriale) ishte pjesë e skenarit të luftës së fshehtë që filloi me mbarimin e Luftës së Dytë Botërore, dhe tensionit në rritje mes Anglisë dhe Shqipërisë.

Shënim: Emërtimi kanal nuk është i drejtë. Të thelluarat detare quhen ngushtica, ato që hap njeriu quhen kanale. Të thelluarën midis Korfuzit e Vrinës shqiptare nuk e ka hapur njeriu.

Pas incidentit qeveria angleze bëri pastrimin e minave në det në shtrirje Karaburun-Sarandë (12.13.11.1946) dhe pohoi se janë gjetur 22 mina.
Kjo qeveri pohoi se është bërë ekspertiza e minave dhe doli që ato janë të prodhimit gjerman 6-7 muaj më parë.
Qeveria angleze doli me konkluzionin se minat i ka vendosur qeveria shqiptare ose ka dijeni për vendosjen e tyre, prandaj qeveria shqiptare duhet: a)të kërkojë falje, b) të bëjë dëmshpërblimin, c)ngjarja do të bëhet problem në Këshillin e Sigurimit.
Qeveria shqiptare më 23.12.1946 bëri një notë drejtuar qeverisë Britanike me anën e Ambasadës Britanike në Beograd ku theksohet: "nuk disponojmë mjete për vendosjen e minave dhe as heqjen e tyre, qeveria shqiptare nuk ka pasur dijeni për pastrimin e minave. Qeveria shqiptare nuk pranon të cenohet integriteti i ujërave territoriale të saj".
Qeveria angleze në janar të vitit 1947 e shtri problemin në Këshillin e Sigurimit. Përfaqësuesi i BS tha "të zgjidhet midis dy vendeve".
Këshilli i Sigurimit caktoi datën 18 shkurt 1947 për fillimin e çështjes. Në Nju York shkoi delegacioni shqiptar i kryesuar nga Hysni Kapo. Ndër të tjera ai theksoi se "qeveria shqiptare nuk ka vendosur mina, pastrimi i minave nga qeveria angleze pa lejen e Shqipërisë, është shkelje e sovranitetit territorial shqiptar".
Këshilli i Sigurimit krijoi një komision hetimor (Australi, Kolumbi, Poloni). Komisioni mbajti anën e Anglisë. Anglia e çoi çështjen në Gjykatën e Hagës. Qeveria shqiptare u njoftua nga kjo gjykatë më 2 korrik 1947. Anglia paraqiti dokumentet më 1 tetor 1947, Shqipëria më 10 tetor 1947.
Në vitin 1948 Shqipëria u përfaqësua nga Kahreman Ylli (Ministër i Shqipërisë në Paris) dhe si jurist çekosllovaku Vohosh, Anglia dërgoi prokurorin e saj të përgjithshëm Shaukros.

Gjykatës iu paraqitën dy probleme:
a) A është përgjegjëse Shqipëria për vendosjen dhe plasjen e minave në Kanalin e Korfuzit.
b) A ka shkelje të integritetit territorial të Shqipërisë në rastin e kalimit të anijeve angleze në kanalin e Korfuzit më 22.10.1946 dhe më 12-13.11.1946, kur Anglia me anije, gjatë bregdetit shqiptar kreu "operacionin e pastrimit të minave".
Nga data 11-14.12.1948 u zhvilluan seanca publike gjyqësore. Pala shqiptare kishte avokat juristin dhe personalitetin francez, Pjer Kot (Pierre COt). Në gjykatë bëri dëshmi oficeri i marinës jugosllave, Kovaçeviç. Ai pohoi se në Portin e Shibenikut më 18 tetor 1946, (4 ditë para incidentit të Korfuzit) dy anije ngarkuan mina të prodhimit gjerman dhe shkuan në drejtim të Kanalit të Korfuzit. Komisioni i ekspertizës bëri fajtor shtetin shqiptar, sepse mund të ishte në dijeni të vendosjes së minave, në veçanti organet ushtarake të mbikëqyrjes së bregdetit (forcat e kufirit.)
Gjykata mori vendim me 09.04.1949, ku përgjegjëse u fajësua pala shqiptare. Votuan pro vendimit 11, kundër akuzës 5. Në vendim thuhej se nuk ka shkelje sovraniteti territorial të Shqipërisë (14 pro e 2 kundër) për kalimin e anijeve angleze në Kanalin e Korfuzit. Gjykata njohu unanimisht se më 12-13 dhjetor 1946, kur Anglia dërgoi anije për pastrimin e minave, ka shkelur sovranitetin territorial të Shqipërisë. Gjykata mori në shqyrtim kërkesën e Anglisë për dëmshpërblimin. Kërkesa britanike ishte 875.000 sterlina. Në qershor 1949, pala shqiptare bëri vërejtjen se Gjykata nuk është kompetente për të përcaktuar dëmshpërblimin. Pretendimi i Shqipërisë nuk u mor parasysh dhe Gjykata më 10 dhjetor 1949 aktoi si dëmshpërblim 843.947 sterlina. Pala shqiptare mbajti qëndrim mohues.

Konkluzion

Vendimi për të vendosur mina në Kanalin e Korfuzit është marrë midis niveleve të larta të Tiranës dhe Beogradit, ndoshta midis dy 'njëshave' të dy vendeve. Burimi "sekret" jugosllav bënte të ditur në atë kohë se po përgatitej një sulm kundër bregdetit shqiptar, i kombinuar midis Greqisë dhe Anglisë. Vendosja e minave ka qenë vepër e jugosllavëve që të mbyllej Shqipëria me Perëndimin dhe për të qenë gjithnjë në gjirin e Jugosllavisë.
Të dhënat janë nxjerrë nga:
-Dosja nr.1 e zbulimit politik
-Dosja nr.38, viti 1946, e Degës së parë të Drejtorisë së Sigurimit të Shtetit.
-Dosja nr.1, viti 1946 e Degës së Shifrës (telegrame).
-E drejta ndërkombëtare publike.
Nxori dhe përgatiti
Ismail Skeja
Tiranë, më 08.03.2001
gsh.

[Xhuxhumaku]

Arben Putoibrat shkollorë të pasqyrojnë dokumentacionet e reja

» Dërguar më: 25/11/2010 - 10:49


Eshtë një trajtim shterues, ka mjaft dokumente e risi, ësh të libri më i mirë i Paskalit. Ky libër është shumë i rëndësishëm për fondin e diplomacisë dhe historisë në Shqipëri". Kështu u shpreh dje historiani Arben Puto në promovimin e librit të ri studimor të Paskal Milos, "Të vërteta të fshehura. Incidenti i Kanalit të Korfuzit", botuar nga 'Toena'. Në fjalën e mbajtur me këtë rast, Puto u shpreh se librat shkollorë të historisë duhet t'i kenë parasysh këto zbulime të reja dokumentesh. Më tej, ai tha se për vite me radhë "ne kemi ditur një tjetër version të ngjarjes në Korfuz dhe kemi thënë se fajin e ka Britania e Madhe, por hapja e Shqipërisë pas vitit 1990 zgjeroi horizontet dhe vit pas viti libra të ndryshëm nxorën në dritë të vërtetën e asaj ngjarjeje. "Edhe në librat e mi mbi të drejtën ndërkombëtare e kam marrë si shembull incidentin e Kanalit të Korfuzit", - tha Puto. Më tej ai u shpreh se "unë kam filluar të jap lëndën e të Drejtës Ndërkombëtare që kur u krijua Fakulteti Juridik. Doemos në atë kohë unë fillova të përgatis tekstin tim. Por asokohe, duhej t'i përmbaheshim versionit zyrtar dhe thoshim që minat nuk i ka vënë Shqipëria. Ky version mbeti i tillë deri pas 1990-ës. Unë e kam rishikuar tekstin dhe kisha nxjerrë si konkluzion se minat janë vendosur nga pala shqiptare. Tani në bazë të dokumenteve të reja që kanë dalë e që janë origjinale, edhe dokumente angleze, por edhe nga arkiva të tjera, rezulton se kemi të bëjmë me dyfajësi. Anglia nuk ka bërë një kalim paqësor në Kanalin e Korfuzit, por ka bërë një operacion. Edhe ajo ka faj". Në fjalën e tij, Puto la të kuptohej se këto zbulime të reja nga arkiva të ndryshme, zbulime që vijnë si pasojë e punës disavjeçare të studiuesve shqiptarë, duhet të kihen parasysh për libra shkollorë e më tej. Puto u shpreh se ka botuar vëllimin e 12-të të librit të tij mbi të drejtën ndërkombëtare.

Promovimi

Promovimi i librit të Milos u bë dje paradite në "Tirana International", ku të pranishëm ishin emra të njohur të historisë e më gjerë. Botuesja Irena Toçi u shpreh se në librin e Milos, "një e vërtetë historike e dokumentuar zbulon përgjegjësinë e vërtetë të shtetit të sapokrijuar shqiptar të pasluftës së Dytë Botërore në këtë incident, përgjegjësinë faktike të shtetit të ish-Jugosllavisë në minimin e Kanalit të Korfuzit, por edhe analizon e hedh dritë në të gjitha pasojat historike e zhvillimet e mëvonshme diplomatike të marrëdhënieve ndërkombëtare të Shqipërisë, që kanë pasur si shkak e kanë ardhur si pasojë e kësaj ngjarjeje të dhimbshme që mori jetën e 44 marinarëve britanikë". Në studimin "Të vërteta të fshehura. Incidenti i Kanalit të Korfuzit", marrin përgjigje të argumentuara pyetjet: Përse shteti shqiptar u përfshi në këtë incident me vetëdije?; Përse shteti i ish-Jugosllavisë ndërmori këtë aksion të dënueshëm për një kohë paqeje?; A shërbeu ky incident tragjik si një paralajmërim për vendosmërinë e mbrojtjes së territoreve shqiptare nga agresione të tjera të mundshmeë; A e pengoi dhe e vonoi kjo ngjarje njohjen e shtetit shqiptar dhe vendosjen e marrëdhënieve diplomatike me vendet e tjera të Evropës dhe botësë; A pati pasoja në çështjen e kthimit të arit nga Gjykata Ndërkombëtare, ar ky i vjedhur gjatë Luftës së Dytë Botërore nga forcat nazifashisteë Pas Irena Toçit, libri u vlerësua edhe nga Nevila Nika, drejtoreshë e Arkivit Qendror të Shtetit.

Autori

Vetë autori falenderoi të gjithë ata që i qëndruan pranë gjatë gjithë kësaj kohe. Në fjalën e mbajtur me këtë rast, ai tha se është përpjekur të sjellë sa më shumë të vërteta, ashtu sikundër u shpreh se ka shfrytëzuar mjaft pozicionin e tij si politikan dhe njohjet e veta për të siguruar dokumente nga arkivat jugosllave. Siç u mësua edhe nga parathënia, shtysa për të shkruar këtë libër është e hershme dhe zë fill në ditët e ftohta të prillit 1994, kur ai ndodhej në Moskë për kërkime arkivore në arkivin e Ministrisë së Punëve të Jashtme të Rusisë. "Në atë arkiv, por edhe në arkivat e tjera ruso-sovjetike, studiuesit shqiptarë nuk kishin pasur mundësi që të shkonin që nga koha kur ishin ndërprerë marrëdhëniet midis dy vendeve, në vitin 1961. Për herë të parë në dosjet e panumërta që konsultova, gjeta versione të tjera nga ato që kishim qenë të detyruar të dinim e të mësonim. Isha i bindur se do të gjeja diçka tjetër edhe për ngjarjen që ishte njohur me emrin e 'Incidentit të Kanalit të Korfuzit'", - thotë Milo në librin e tij. Ai rrëfen se kaluan mbi 16 vjet duke ndjekur me durim fillin e kërkimeve për të shkuar tek e vërteta, e kështu, për herë të parë lexuesi do të mësojë se si dhe kur u vendosën minat në bregdetin jugor të Shqipërisë, se cila ishte prapaskena politike e 'Incidentit' dhe pse qeveritë e të dyja vendeve i fshehën Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë disa dokumente që mund t'i kishin dhënë asaj arsye për një vendim tjetër.
gsh.

[Drit7]

Ceshtja e Kanalit te Korfuzit eshte nga te paktat ceshtje qe studiohen ne shkollat e Drejtesise ne kuadrin e te Drejtes Nderkombetare!!!
Mendoj se nje ceshtje tjeter shume interesante eshte edhe ceshtja e Arit Shqiptar qe u vodh nga italianet e me pas gjermanet gjate Luftes se Dyte Boterore e qe ju rikthye Shqiperise pas vendosjes se demokracise ne vendin tone!!!

or pllum arin e mori Ahmut Zogu dhe ja dha mbretenis se Anglis... Italianet vodhen ari kunguj...ke doni me rre ju Ahmut Zogu e grabiti....dhe nuk asht kthy asnji cop ari ..

[Sofi _]

Shume interesante keto shkrimet qe kish sjell Albo mbi incidentin.

Ne fakt une kam lexuar diku tjeter (fatkeqesisht s'po me kujtohet per momentin se ku/kush) te njejten gje: se teza e vendosjes se minave nga pala shqiptare nuk qendron, por mendohet qe mund te qendroje ajo e vendosjes se minave nga pala britanike me dijenine e pales shqiptare! Pra, nje fare sajese politike brenda nje ngjarje reale.....!

OMG!!! na ktheni paret!!!!

PS: ky Arben Puto, nuk e di pse, po vazhdon te mbaje ca qendrime shume te ...cuditshme...ne lidhje me interpretimin e historise se shekullit te fundit, kryesisht ate mes Luftes II Boterore dhe '92isht

PPS: pra ky Hoxha (qe mos u trette) na qenka shit per shume me teper se '5 grosh', sic eshte thene...fatkeqesisht per te gjithe ne ato pare nuk kane qene te kti pisit.

[baaroar]

Çfarë nuk di historiani Paskal Milo nga historia e fshehtë e incidentit të Kanalit të Korfuzit

Nga Genc Hoti

Me daten 16 nendor 2009 ne Tv. Top Channel u dha emisioni mbi kete teme me pjesmarrjen e nje specialisti te marines dhe nje historiani; harrova të shtoj edhe të një gazetareje politike. Thelbi i te gjithe emisionit ishte rivertetimi i pretendimit te Enver Hoxhes qe mbytja e anijes britanike nuk kishte ndodhur per faj te pales shqiptare dhe gjyqi i Hages kishte dhene nje verdikt te gabuar. Specialisti i marines shqiptare argumentoi shkencërisht qe mbytja e anijes britanike kishte ndodhur brenda ujrave territoriale te Shqiperise, kurse historiani Paskal Milo argumentoi, me ane te nje dokumenti qe botohej per here te pare, se ka pasur nje plan britanik per te realizuar provokacionin ne Kanalin e Korfuzit. Në të vërtetë të gjitha këto kanë qënë vetëm fjalë dhe letra fjalësh pasi në realitet ngjarja ka tjetër suport, tjetër qëllim aplikativ dhe tjetër pasojë nga ato të deklaruara nga pala shqiptare dhe pala britanike.


Le ta themi që në fillim se fajtore totale e ngjarjes së 22 tetorit 1946 (data sipas Fjalorit Enciklopedik Shqiptar) është e palës shqiptare, personalisht e Enver Hoxhës, që kishte pranuar pazaret me britanikët duke qënë një kartë e fshehtë në lëvizjen komuniste ndërkombëtare në duart e Mbretërisë së Bashkuar. Pikërisht këtë nuk pranon historiografia e sotme shqiptare në përgjithësi dhe historiani Paskal Milo në veçanti, i specializuar në fushën e historisë së shekullit të XX-të.


Qe ajo ngjarje sot nuk paraqet asnje rendesi politike, apo ekonomike, nuk e besoj se vihet ne dyshim, por per historianin ajo paraqet rendesi te vecante pasi kjo ngjarje sherbeu si molle sherri midis Shqipërisë së re komuniste dhe vëndeve të Europës Perëndimore. Fakti që komunizmi shqiptar u prish fillimisht me ndihmësin e vet më kryesor të luftës, me ndihmësin që e organizoi si forcë politike, e cila shërbeu për të marrë pushtetin politik, dhe pastaj me ndihmësin që i bashkoi në një parti (gjithonë sipas Enver Hoxhës) nuk është pa domethënie dhe këtu fillon rrota e vërtetë e historisë së komunizmit shqiptar. Cila është kjo histori?


Në dy komplekse artikujsh mbi historinë e PKSh dhe të të ashtëquajturave “banda të diversantëve” (shih albanovaonline.com dhe logoreci.com) kam shpjeguar, nëpërmjet studimeve origjinale dhe bashkësish ngjarjesh kontradiktore, se në të dy këto probleme historikë fshihet një ndër misteret më të rëndësishme të shekullit të XX-të të historisë së njerëzimit: kush e realizoi, dhe përse, revolucionin e tetorit në Rusinë e Car Nikollës. Skema shqiptare e formimit të komunizmit të ri nën drejtimin e Enver Hoxhës përputhet 100% me skemën e formimit të bolshevizmit dhe revolucionit të Tetorit në shkaqet dhe pasojat e veta. Tmerret që shkaktoi ky komunizëm me egërsinë e vet sociale anë e mbanë botës tregon se ekziston një fajtor pa faj dhe një i pafajshëm i dënuar për afër një shekull. Në qoftë se fajtori është një mbretëri e bashkuar nën një shtet, të pafajshmit ishin një tërësi popujsh dhe racash që nuk kishin asnjë gisht në katrahurën e shekullit të XX-të. Ngjarjet në Shqipëri në ato vite çojnë në zbulimin e kësaj poshtërsie dhe të fajtorit të pafajshëm. Ajo fillon politikisht pikërisht me incidentin e Kanalit të Korfuzit, prandaj dhe ajo ngjarje ka rëndësi për historinë e njerëzimit dhe të komunizmit në përgjithësi dhe të asaj europiane në veçanti.


Nga pikëpamja specifike incidenti i Kanalit të Korfuzit, i vitit 1946, nuk ka asnjë rëndësi të drejtëpërdrejtë për popullit shqiptar; ai ka rëndësi për politikën e pas luftës së dytë imperialiste ku politika komuniste e Enver Hoxhës fiton kredon e të qënurit një politikë antiangleze, antiamerikane dhe antieuropianoperëndimore. Ai incident “bindi” bolshevikët se PKSh ishte e krahut të tyre dhe mund të pranohej në familjen e madhe komuniste triumfuese antinaziste. Stalini ka dyshuar, ndersa Hrushovi e dinta sakte raportin e Enver Hoxhes me britaniket. Në këtë pikë fillon jetën e vet politike komunizmi shqiptar që për 45 vjet pa pushim do të paraqitej si vazhduesja e vetme në botë e teorisë leniniste mbi revolucionin socialist dhe e teorisë marksiste mbi revolucionin proletar edhe pse të dy teoritë binin në kundërshtim me njëra – tjetrën në thelbin e tyre aplikativ të pretenduar (e para në pamundësinë ekonomike për tu përballur me rendin e kapitalit dhe, e dyta, në pamundësinë e aplikimit në një vënd fshatar pa shkaktuar një reaksion zinxhir politik me vuajtje të përbindëshme; – kjo nuk u shpall asnjëherë edhe pse ka përbërë thelbin e veprimit politik të komunizmit botëror)
.
Incidenti i Kanalit të Korfuzit është e vetmja ngjarje historike së cilës mund t’i zbulohet thelbi i veprimit pa pasur nevojë për dokumentacione arshivore, përmbajtja e të cilave tenton, gjithmonë, të mbulojë të vërtetën dhe aspak për të zbuluar atë jo vetëm pas një gjysëm shekulli, apo një shekulli, por edhe pas 1000 vjetëve, pasi gjithmonë do të tentohet të mbulohet se autori i vërtetë i komunizmit teorik është një produkt i mendimit kapitalist dhe jo ndryshe. Dhe bomba e Kanalit të Korfuzit është e aftë ta kryejë këtë zbulim pa pasur nevojë të shpërthejë.


Së pari lexuesi shqiptar duhet të dijë një herë e mirë që autori i vërtetë i themelimit të PKSh është i lidhur me botën britanike dhe aspak një produkt i mirëfilltë shqiptar dhe kjo për shumë e shumë arësye, të cilat thjeshtohen në përfundimin se kjo parti u formua nga britanikët për të drejtuar politikën shqiptare të pas luftës së dytë imperialiste. Ky veprim binte ndesh me interesat e një shtrese të tërë shqiptarësh të lidhur historikisht me perandorinë britanike për interesat e tyre, por që kjo perandori nuk i besonte më dhe kishte vendosur t’i sakrifikonte një herë e mirë. Kush e vrau Mit’hat Frasherin? Kush i tradhetoi heronjte reale te popullit shqiptar perballe bandave te komunizmit? Kështu që në ato vite të dyshimta për politikën europiane nuk ishte e vështirë të shpikej një shkak që të vinte përballë njëra-tjetrës diplomacinë mijëravjeçare britanike dhe krijesën politike të tyre; dmth beteja e incidentiti te Korfuzit kishte vetëm një portë, vetëm një të akuzuar, vetëm një pretendues dhe vetëm një gjykatës: Mbretërinë e Bashkuar. Atëhere për çfarë dokumentash bën fjalë historiani, kur ato vinë nga zyrat e kësaj mbretërie? Mos vallë pinjolli i komunizmit mendon se metodikat dhe teoritë analitike janë pronë e tij dhe ai mund të vazhdojë të gënjejë popullin shqiptar? Mos vallë pinjolli i komunizmit mendon se mund t’i imponojë popullit shqiptar se ideja e Enver Hoxhës ka qënë e saktë, por politika imperialiste e Mbreterisë së Bashkuar ishte e pakontestueshme dhe shteti i ri shqiptar ishte i pafuqishëm përpara saj? Vetëm mënyra se si është formuar partia gjakatare shqiptare e luftës së dy imperialiste dhe si u vendos në pushtetin politik shqiptar është e aftë të argumentojë se bomba në Kanalin e Korfuzit ka qënë një bllof politik për t’i hedhur hi syve politikave antibritanike të asaj kohe dhe për t’i afruar Shqipërinë atyre si një kollonë të pestë.


Përpara se të kalojmë në pikën e dytë të bllofit politik që realizoi incidenti më Kanalin e Korfuzit informojmë lexuesin shqiptar që propoganda komuniste ka gënjyer popullin shqiptar për këtë incident edhe vetëm me faktin e mëposhtëm,
sipas së cilës (po e citoj të plotë sipas Fjalorit Enciklopedik Shqiptar):

“Ngjarje që ndodhi më 22 tetori 1946, rreth orës 1300, në kanalin e Korfuzit, afër bregdetit shqiptar. Njëra nga katër luftanijet e flotës britanike që kalonin në formacion luftimi me topa të drejtuar nga bregdeti shqiptar, hasi në një minë dhe u dëmtua, të njëjtin fat pësoi edhe një luftanije tjetër që i shkoi në ndihmë. Në vëndin e ngjarjes u dërgua menjëherë një anije shqiptare për të dhënë ndihmë e për të marrë vesh ndodhinë, por anglezët nuk pranuan të jepnin asnjë shpjegim. Nga mesi i natës luftanijet e dëmtuara u rimorkiuan dhe flotilja u kthye në Korfuz”.

Nga emisioni televiziv marrim vesh që njëra nga luftanijet qënka mbytur dhe sot (2009) qënka zbuluar vëndodhja e skafit të saj brënda ujrave territoriale shqiptare. Atëhere dikush gënjen dhe haptaz fare. Sido që të jetë e vërteta ato që janë thënë dje, dhe thuhen sot, e kanë një qëllim, që mundohet ta mbulojë pikërisht këtë të vërtetë. Kur gënjehet për një problem, sado i parëndësishëm që të jetë, atëhere është e sigurtë që gënjeshtari është fajtor. Të paktën këtë gjë tashmë e kemi të argumentuar plotësisht.


Së dyti, lexuesi shqiptar duhet të dijë një herë e mirë që autori i vërtetë i shkatërrimit dhe vrasjes të atyre Burrave të fortë që zbarkonin nga deti dhe ajri për të luftuar rregjimin komunist dhe për të shpëtuar shqiptarët nuk ka qenë shqiptar dhe aq më tepër formacionet e Ministrisë së Brëndëshme shqiptare. Asgjësimi i Tyre është loja më e ndyrë e inteligjencës britanike dhe tradhëtia më e madhe që ju bë atyre Burrave të fortë, të denjë për të qënë të vetmit shqiptarë, trashëgimtarë direkt të herojve tanë kombëtarë që luftuan me armë në dorë kundra sllavizmit pushtues. Tradhëtia ndaj tyre u justifikua me lojën dyfishe të Kim Filbit edhe pse ajo nuk ka ekzistuar në asnjë përmasë të vetme. Inteligjenca britanike mashtroi të gjithë mërgatën shqiptare me incidentin e Kanalit të Korfuzit duke krijuar bindjen se qeveria shqiptare ishte armikja e saj e betuar. E vërteta është krejt tjetër për tjetër: qeveria komuniste shqiptare ka qënë shërbëtore dhe lavirja e fshehtë e qeverisë britanike dhe tradhëtarja shumëfishe e interesave tona kombëtare. Mos vallë këtë kërkonte të mbulonte historiani Paskal Milo në atë emision televiziv? Detyra e historianit nuk është zbulimi i dokumentave spekulativë, por zbulimi i pasojave që imponojnë shkaqet e fshehta të një ngjarjeje. Kategoria shkak-pasojë përbën kredon e thelbit të shkencës së historisë dhe jo dokumentacioni.


Duke ditur këto dy grup ngjarjesh nuk ka asnjë mundësi, qoftë dhe teorike, që bombat në Kanalin e Korfuzit të jenë vënë nga pala shqiptare dhe pa dijeninë e palës britanike. Ato janë vënë nga pala britanike me dijeninë e palës shqiptare ku këto të fundit kanë bërë të paditurin gjithmonë për hir të tradhëtisë që i bënë popullit shqiptar dhe lëvizjes komuniste ndërkombëtare, për çshkak dhe e formuan.
Pikërisht këto dy probleme historiani Paskal Milo nuk i di dhe detyrimisht nuk ka se si të dijë të vërtetën shkakësore mbi incidentit e Kanalit të Korfuzit të vitit 1946.

Tiranë, më 22.11.2009