Burimet e Kur'anit

[fjollat]

BURIMET E KUR’ANIT

PASQYRË KRITIKE E TEORIVE TË AUTORËSISË SË KUR’ANIT

HAMZA MUSTAFA NIJAZI

PASQYRA E LËNDËS

Parathënie

Kapitulli 1
Hyrje

Kapitulli 2
Muhammedi si autor i fjalës Hyjnore

Kapitulli 3
Përfitimi material si motiv

Kapitulli 4
Dëshira për pushtet dhe lavdi

Kapitulli 5
Bashkimi dhe çlirimi i Arabëve

Kapitulli 6
Reformimi moral

Kapitulli 7
Trillim i pandërgjegjshëm

Kapitulli 8
Teoria e epilepsisë

Kapitulli 9
Teoria e iluzionit fetar

Kapitulli 10
Nga burimet Çifute dhe Kristiane

Kapitulli 11
Problemi i paralelizmave

Kapitulli 12
Teoria e Fjalës së Shenjtë

Kapitulli 13
Të thëna shkencore

[fjollat]

Në këto 14 shekujt e fundit, Kurani ka zënë një vend krejt të veçantë në mesin e shkrimeve të tjera Hyjnore. Apeli i tij i fuqishëm dhe influenca e pashoqe që ka patur mbi lexuesit, ka bërë që disa persona të caktuar me një mendjengushtësi dhe gjykim jo të kthjellët, të mundohen që të mbjellin farën e dyshimit mbi autenticitetin e tij si shkrim Hyjnor.

Bibliotekat publike dhe libraritë e botës gëlojnë me botime që e paraqesin Kuranin si një vepër të mendjes njerëzore, krijuar prej një "mashtruesi" të Profecisë. Kontributi i të ashtuquajturve "orientalistë" të Perëndimit në përpunimin e një teorie të tillë ka qenë aq i madh, sa të arrijnë të injorojnë të gjitha normat e objektivitetit dhe ndershmërisë.

Përpjekjet e tyre të jashtëzakonshme dhe puna e madhe që kanë kryer ka patur një objektiv të qartë, atë të çoroditjes së njerëzve të thjeshtë e të pafajshëm, nën maskën e punimeve shkencore.

Shpeshherë qëllimeve të tyre u kanë shërbyer edhe vegla njerëzore që mbajnë emra muslimanë duke u munduar kështu të provojnë se idetë e tyre të krijuara me kaq mund, përqafohen edhe prej muslimanëve "të zhvilluar" e "me horizont".

Salman Ruzhdi përbën një shembull të tillë. Duke iu bindur padronëve të tij ai shkroi një libër me format romani të titulluar "Vargjet satanike". Duke iu shmangur traditës orientale të shkrimit e cila mbi të gjitha i përmbahet rregullave të shkrimit akademik që përjashton fyerjet dhe insinuatat. Ruzhdi zgjidhi një mënyrë krejt vulgare dhe të fëlliqur.

Libri u parapri nga një fushatë e gjerë reklamuese e cila i bënte jehonë pjesëve më provokuese të tij duke u munduar kështu që të nxisnin një reagim të fuqishëm të muslimanëve dhe që këta nga ana e tyre ta bllokonin atë, duke e bërë sensacional e rrjedhimisht me fitime të mëdha.
Përgjigja e muslimanëve ndaj këtij botimi blasfemik ishte tamam ajo që pritej.

.................................................. .............................

Duke botuar traktin e vlefshëm të Z. Nijazi në serinë e studimeve mbi islamin, shpresojmë dhe i lutemi Allahut, burimit të çdo parimi drejtues, që kjo vepër të jetë e suksesshme në heqjen nga mendjet e pafajshme, të të gjithë paragjykimeve mbi Kuranin, mbjellë deri tani nga propaganda marramendëse. Lutemi po ashtu që kjo vepër tu shtohet punëve të mira të kryera nga autori e botuesit e këtij libri e që do të shikohen Ditën e Gjykimit. Amin.

[fjollat]

Cili është autori i Kuranit? Kjo është një temë për të cilën studiuesit kanë patur gjithnjë kontradikta. Ky shkrim jep një vështrim kritik mbi teoritë kryesore të autorësisë duke përdorur argumenta logjike, dëshmi historike, analizë teksti dhe të dhëna shkencore.

Ndoshta e vetmja pikë takimi rreth Kuranit është ajo se ai u shqiptua për herë të parë nga një njeri i lindur në Meka, qytet i Arabisë, në shekullin e gjashtë e që quhej Muhammed.

Përsa i përket burimit të Kuranit, studiuesit ndahen në 3 grupe kryesore:
- ata që besojnë se Muhammedi është vetë autori
- ata që besojnë se ai nuk është autori por e mësoi atë nga një autor
apo autorë tjerë njerëzorë
- ata që besojnë se Kurani nuk ka autor njerëzor, por se ai ka ardhur
fjalë për fjale nga Allahu

[fjollat]

Po e fillojmë këtë studim duke shqyrtuar së pari argumentat e atyre studiuesve të cilët e konsiderojnë Muhammedin si autor të Shkrimit Hyjnor. Për të kuptuar pozicionin e tyre është e rëndësishme të mbajmë parasysh se çfarë thotë vetë Kurani mbi burimin e tij.
Kurani e shpreh qartë:

Ky është vërtet një Kuran, më i nderuari… Revelacion
(shpallje) nga Zoti i Botëve!(1)

Një diçka me këtë shprehet edhe në vende të tjera në Kuran (2). Për më tepër mënyra se si kjo thuhet, të jep përshtypjen se fjalët burojnë nga Krijuesi për tek krijesat. Duke lënë mënjanë kapitullin e 9-të, të tërë kapitujt e tjerë fillojnë me formulën: Me emrin e Zotit, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit. Fjalët thuhen në Vetën e Parë dhe në mjaft vende Zoti mjaft qartë e urdhëron Muhammedin: Thuaj d.m.th. KUL. Në fakt një komandë e tillë shfaqet 322 herë në Kuran (3). Po kështu janë përdorur edhe fjalë të tjera imperative si shpall apo deklamo, lëvdo Zotin tënd, shtrihu në lutje e mjaft të tjera (4). Meqenëse Kurani është një Fjalë Hyjnore nënkupton mohimin e autorësisë njerëzore. Kurani megjithatë mohon në mënyrë kategorike, se si mund të jetë krijuar nga ndonjë njeri apo Xhind:

Thuaj: Edhe sikur të bashkoheshin njerëzit dhe xhindët për të sjellë një Kuran të tillë, ata nuk do të mund ta bënin sado që ta ndihmonin njëri- tjetrin (5).

Përveç se ai është një shpallje Hyjnore dhe mohimit të theksuar që i bëhet autorësisë njerëzore, Kurani gjithashtu jep edhe mënyrën se si mund të binden ata që besojnë të kundërtën:

E në qoftë se jeni në dyshim në atë që ne ia shpallëm gradualisht robit tonë, atëherë sillni ju një kaptinë të ngjashme si ai (Kurani) dhe thirrni (për ndihmë) dëshmitarët tuaj (zotërat) pas Allahut, nëse jeni të sinqertë (në thëniet tuaja se Kurani nuk është prej Zotit). E mos e paçit bërë (deri më tash) e as do ta bëni kurrë (edhe në të ardhmen), atëherë ruajuni zjarrit, lëndë e të cilit janë njerëzit dhe gurët, që është i përgatitur për mosbesimtarët (6).

Duke iu përgjigjur akuzës se Muhammedi ishte autori, Kurani përgjigjet:

Dhe kur atyre u lexohen ajetet Tona të qarta, ata që nuk besojnë takimin Tonë (ringjalljen) thonë: Sillna një Kuran tjetër, ose ndryshoje këtë. Thuaj: Mua nuk më takon që ta ndryshoj vetë, unë përcjell vetëm atë që më shpallet, unë nëse kundërshtoj Zotin tim i frikësohem dënimit të Ditës së Madhe. Thuaj: Sikur të kishte dashur Allahu, unë nuk do t’ua kisha lexuar juve atë, as nuk u kisha mjaftuar me të. Unë para tij kam jetuar një kohë në mesin tuaj (as nuk kam ditur, as nuk kam lexuar), a nuk mendoni?(7)


Një nga gjërat që i sodit më së tepërmi kritikët e Muhammedit është fakti se ai jetoi mes popullit të tij për dyzet vjet pa treguar as edhe një herë ndonjë shenjë diturie të madhe apo ndonjë dell poeti, në fakt ai ishte analfabet. Si mundet atëherë të spjegohet që ai arriti të krijojë Kuranin, madhështia e të cilit është e pakrahasueshme? Në të vërtetë Kurani i drejtohet vetë Muhammedit me këto fjalë:

Ti (Muhammed) nuk ishe që lexoje një libër para këtij, e as që shkruajshe atyre me dorën tënde të djathtë, pse atëherë do të dyshonin ata të prishurit. (8)


Shënime
(1) Kurani 5:77, 80. Gjatë gjithë studimit është përdorur përkthimi në shqip i M. Sherif Ahmeti, përveç atyre rasteve kur është thënë e kundërta.
(2) Kurani p.sh. thotë në 26:192-193 E edhe ai (Kurani) është shpallje (zbritje) e Zotit të botëve. Atë e solli shpirti besnik (Xhebraili). Referenca të tjera mund të jenë: 25:1; 3:3; 4:105; 16:44 dhe 15:9.
(3) Rëndësinë e këtij numri do ta diskutojmë më vonë.
(4) Shih p.sh. Kurani 15:49; 76:24-26; 18:27,28
(5) Kurani 17:88. Një sfidë e ngjashme del edhe në 2:23; 10:38 dhe 11:13
(6) Kurani 2:23-24
(7) Kurani 10:15-16
(8) Kurani 29:48. Analfabetizmi i tij përmendet edhe në 7:158

[fjollat]

Ndonëse Muhammedi e hodhi poshtë autorësinë e Kuranit (9) një numër studiuesish janë të bindur se ai është vërtet autor i tij. Nënteksti është, ai ka gënjyer me qëllim, kur ia atribuoi Kuranin Perëndisë. Këtij mashtrimi të dukshëm pastaj studiuesit i kanë mveshur motive të ndryshme:

Çarls Hamilton, përkthyes: "Hedaja: Një koment mbi ligjet islame", shkruan në parathënien e përkthimit:

Se cili ishte autori i kësaj përzierje të jashtëzakonshme deklamacioni dhe porosish morale do të mbetet gjithmonë e pacaktuar, pasi mbi këtë pikë vazhdon të ketë një mospërputhje, gjë që ka ekzistuar edhe ndërmjet kundërshtarëve të parë të MUHAMMEDIT dhe misionit të pretenduar të tij.
Megjithatë është e padiskutueshme se ky individ i jashtëzakonshëm ishte projektuesi kryesor i kësaj vepre, ndonëse nuk përjashtohet mundësia që ai të ketë përfituar edhe nga ndihma e mjaft të tjerëve në krijimin e librit (10).

Hamillton vazhdon duke thënë se Muhammedi ishte një mashtrues por nuk jep ndonjë motiv të qartë që ta mbështesë këtë trillim. Të njëjtin pozicion mban edhe Ricard Bell i cili shkruan në parathënien e përkthimit të tij, "Kurani: I përkthyer me një Rivendosje kritike të Sureve “se Kuranin e shkroi vetë Muhammedi” (P) (11).

Në librin e tij, "Veberi dhe islam: Një studim kritik", Brian S Turner thotë se Maks Veberi e konsideronte Muhammedin si një oportunist dhe se pasuesit e tij ishin të motivuar vetëm nga shpresa e përfitimeve ekonomike. (12) Sipas Veberit, Muhammedi e kuptoi se apeli që ai i bëri devocionit dhe drejtësisë morale nuk e ndihmoi që të arrinte ambiciet e tij për fuqi politike, lavdi personale dhe përfitim ekonomik. Ndaj për të arritur qëllimet e tij ai mobilizoi luftëtarët që i kishte me vete.

Për më tepër, Veberi i jep të kuptojë se Profeti filloi ta kuptojë gjithnjë e më shumë se pozicioni i tij varej nga mobilizimi i suksesshëm i luftëtarëve, të cilët Veberi i identifikon si grupi përçues i fesë së re. Në argumentat e Veberit spikasin një numër tiparesh.
Duke qenë se Muhammedi dështoi në përpjekjet e tij për të zënë rrënjë në Meka, në bazë të kuvendeve fetare, atij iu desh t’i drejtohej luftëtarëve dhe në mënyrë të paevitueshme, mesazhi i tij monoteist u dha në bazë të dinamizmit ushtarak, që i përgjigjej një kaste luftëtarësh dhe doktrina sociale e Muhammedit u orientua gati plotësisht drejt përgatitjes psikologjike të besnikëve për betejë, me qëllim që të ruante numrin maksimal të luftëtarëve të fesë. Këta luftëtarë motivoheshin jo nga devocioni i pastër ndaj gjenisë së Profetit por nga perspektiva për të fituar tokë dhe fuqi.
Për rrjedhim, lufta fetare në islam ishte thelbësisht një ndërmarrje që drejtohej për grumbullimin e pasurive të patundshme duke u orientuar kryesisht nga interesat feudale mbi tokën (13).


Shënime
(9)Ky shembull i famshëm është historia e Shfaqjes Hyjnore në Shpellën e Hiras. Shih (përkthim) Muhamed Muhsin Khan “Përkthimi I kuptimit Salih-Al-Bukharit” (Arabisht-Anglisht) (Lahore: Kazi Publications 1979) Vol. 1, Hadim nr 3, fq. 2-4.
(10) Çarls Hamillton (përkthim) “Hedaja: Koment mbi Ligjet Islamike” (New Delhi i Kitab Bhavan 1985) Vol. 1, fq 7. Kjo vepër monumentale u përkthye me urdhër të Guvernatorit të Përgjithshëm Anglez dhe të Këshillit të Bengalit, Warren Hastings.
(11) Richard Bell (përkthim) “Kurani i Përkthyer me një Rivendosje Kritike të Sureve” Edinburgh: T&T Clark 1960) Vol. 1, fq. 6.
(12) Bajram S. Turner “Veberi dhe Islami: Një Studim Kritik” (Londër: Routhegeand Kegan Paul 1974) fq. 23.
(13) Bajram S. Turner, citati faqe 34

[fjollat]

Keneth Kreg në librin e tij “Thirrja e Minaresë” argumenton se teksti i Kuranit ndoshta bazohet në traditën gojore, por Muhammedi ia atribuoi Perëndisë duke dashur të shpëtojë popullin e tij nga krimi i adhurimit të idhujve. Sipas tij Kurani është një shprehje e vëzhgimit të ndërgjegjshëm të botës nga ana e Muhammedit.

E tillë ishte baza dhe kuptimi i kushtrimit të Muhammedit në persiatjet e një përjetimi “shkretëtiror”, ku faktet e mbledhura nga vëzhgimi i ndërgjegjshëm i skenës bashkëshortore u artikuluan në një kushtrim personal i cili u bë thirrje dhe paralajmërim për qytetin (14).

Artur I. Arbery në parathënien e librit “Kurani i Interpretuar”, ka pikëpamje të ngjashme:

Faktet tregojnë se të gjitha shkrimet dhe bëmat e Muhammedit u nxitën nga një dëshirë e sinqertë për t’i çliruar bashkëatdhetarët e tij nga pesha e madhe e bestytnive të kota, se ai u nxit nga një dëshirë jashtëzakonisht e fortë për të shpallur atë të vërtetë të madhe të Bashkësisë së Qenies Hyjnore e cila kishte përpirë plotësisht shpirtin e tij, se qëllimi që duhej arritur, justifikonte sipas tij mjetet që ai përdori në krijimin e Sureve- sa ai arriti të besonte edhe vetë që kishte marrë një shpallje hyjnore- dhe se ai eci përpara nga forca e rrethanave duke arritur gradualisht sukseset e njëpasnjëshme, filloi ta besojë vetveten si lajmëtar qiellit (15).

Sipas M.M. Mulokozit, Muhamedi e pranoi profetësinë si mjet për të bashkuar popullin e tij në luftë kundër shtypësve, si një shprehje e asaj dëshire të madhe për të çliruar atdheun e tij, Arabinë, nga dominimi imperialist.

Politikisht islami u shfaq nga një situatë e rëndë shtypjeje dhe kolonializmi. Lëvizja Islamike ishte në një farë mase një përpjekje e arabëve për t’u shkëputur nga kthetrat e tre fuqive imperialiste... Ndaj roli historik i islamit ishte kalitja e shpirtit nacionalist ndër ta dhe drejtimi në luftën kundër shtypësve. Mjetet që u përdorën për arritjen e këtij uniteti ishte ai i Profetësisë, një mjet që i përshtatej përvojës shumëshekullore e të qëndrueshme të popujve të lindjes së Mesme (16).

Enciklopedia e Re Katolike gjithashtu sugjeron se profetësia e Muhammedit ishte thjesht një mjet për bashkimin e arabëve. “Rreth moshës 40 vjeçare ai morri “shpalljen e tij profetike” për t’i bashkuar arabët nën një monoteizëm”(17).[/B]

Me pak fjalë sipas këtyre teorive Muhammedi supozohet t’ia ketë atribuar Kuranin një burimi Hyjnor duke qenë i motivuar ose nga përfitimi ekonomik, ose nga posedimi i një fuqie të madhe, ose nga reformimi moral i çlirimit politik të popullit të tij. Të gjitha këto teori paraqesin një numër vështirësish në argumentat që japin.

Ta fillojmë me idenë e PËRFITIMIT PERSONAL.


Shënime
(14) Keneth Cragg “Thirrja e Minaresë” (New York: Oxford University Press, 1964) fq. 76-77.
(15) Arthur J. Arbery “Kurani I Interpretuar” (Londër: George Allen- Unwin Ltd., 1955) Vol. 1, fq. 15.
(16) M.M. Mukozi “Utensi wa Rasi L’Ghuli”mimeo. Fjalim i mbajtur në seminarin e TUKI-t 25 shkurt 1988, fq. 4.
(17) Enciklopedia e Re Katolike (Washington: The Catudic University of America, 1981) Vol. 1, fq.715.

[fjollat]

Megjithatë dikush mund të thotë se rruga më e lehtë nuk është gjithmonë më e mira. Ndoshta Muhammedi ishte i dhënë pas pasurisë, ndaj ia atribuoi Kuranin Perëndisë, me qëllim që të përfitonte më tepër. Megjithatë kjo hipotezë nuk përputhet me faktet historike. Pozita financiare e Muhammedit ishte shumë më e mirë përpara sesa pas profetësisë së tij.

Në moshën 25 vjeçare, (pra 15 vjet përpara se ai të shpallej profet) ai u martua dhe jetoi në mes të rehatisë me Kadijen e tij e cila ishte një tregtare e pasur. Pas profetësisë së tij, standarti i jetës dhe gjendja e tij financiare nuk ishin për t’u pasur zili.

Në një përmbledhje të Hadithit nga An-Naumi, një nga gratë e Muhammedit, Aishia tregon se zjarri në shtëpinë e tyre mund të rrinte një deri dy muaj pa u ndezur, ngaqë nuk kishte asgjë për t’u gatuar. I vetmi mjet për të jetuar ishin hurmat dhe uji. Nganjëherë kësaj diete i shtohej edhe qumështi i dhisë, të cilin ia dhuronte populli i Medinës.(18) Në librin e tij “Muhammedi: Jeta e tij bazuar mbi burimet më të hershme”, Martin Lings thotë:

Profeti dhe familja e tij jetonin një jetë plot kursime. Aisha tregon se përpara (pushtimit të) Kaiberit, ajo nuk kishte ngrënë kurrë hurma aq sa të ngopej. E tillë ishte varfëria e këtyre njerëzve, sa gratë e profetit nuk i kërkuan kurrë atij ndonjë gjë, përveç atyre gjërave më të nevojshme për jetën.(19)

Kjo nuk ishte thjesht një sakrificë e përkohshme por një mënyrë të jetuari. Kjo gjë ndodhte në një kohë kur Muhammedi po të donte mund të kishte jetuar si mbret. Në të vërtetë pati dhe një farë proteste nga gratë e tij përse duhej të vazhdonin të jetonin në varfëri kur mund të notonin në luks?(20)
Profeti u shqetësua nga kjo pakënaqësi. Atij i erdhi një shpallje e cila urdhëronte që t’u thoshte grave të zgjidhnin ose Perëndinë dhe lajmëtarin e Tij, ose shkëlqimin e përkohshëm të kësaj bote.

O ti Pejgamber, thuaju grave tuaja: Në qoftë se lakmoni jetën e kësaj bote dhe stolitë e saj, atëherë ejani, unë po ju jap furnizim (pa lëshim) dhe po ju lëshoj ashtu si është e rrugës. E në qoftë se e doni Allahun, të dërguarin e Tij dhe botën tjetër, atëherë të jeni të sigurta se Allahu ka përgatitur shpërblim të madh për ato prej jush që bëjnë punë të mira.(21)


Shënime
(18) Abdur Rahman Shad (përkthim) Rijadh-As-Salihin përgatitur nga Imam Jahjabin Sharafu- Din An- Nawawi (Lahore: Kazi Publications, 1984) Hadithi nr. 494-495, fq. 323-324
(19) Martin Lings “Muhammedi: Jeta e tij e bazuar mbi burrimet më të hershme” (London: G. Allen Uniwin Ltd. 1983) faqe. 276.
(20) Shih Martin Ling cit. Fq. 274-279
(21) Kuran 38: 28-29

[fjollat]

Duke përshkruar dhomën e Profetit, Omari thotë:

Vura re se dhoma kishte gjithë vetëm tre lëkurë të thara bagëtie dhe një grusht elb të hedhur në një qoshe. Hodha vështrimin përreth, por syri nuk më zuri gjë tjetër. Nga sytë më dolën lot. Ai më tha: Përse po qan? Unë iu përgjigja: O Profet i Allahut! E si të mos qaj, kur shoh se në ç’gjendje ndodhesh. O Profet i Allahut! Lutu që Allahu të na japë të ngrëna të bollshme. Si ka mundësi që persianët dhe romakët të cilët nuk kanë fe të vërtetë dhe adhurojnë jo Allahun por mbretërit e tyre Kaizerin dhe Kohesrohen, të jetojnë në kopshte të lulëzuara e buzë shatërvanëve të pastër, ndërsa Profeti i zgjedhur dhe skllavi i nënshtruar i Allahut jeton në varfëri të plotë! Profeti i cili deri në atë kohë ish mbështetur, kur më dëgjoi të flisja në këtë mënyrë u ngrit dhe tha:

O Omar vazhdon akoma të dyshosh për këtë gjë? Qetësia dhe rehatia në botën e përtejmë janë shumë më të mira se qetësia e rehatia në këtë jetë. Të pafetë po shijojnë shumë të mira në këtë botë, ndërsa për ne këto të mira janë rezervuar të tëra në jetën tjerër.

Unë i kërkova ndjesë: O Profeti Allahut! Të lutem më fal. Ishte me të vërtetë një gabim nga ana ime.(22)

Dikush e pyeti Aishën se si e kish krevatin Profeti në shtëpinë e tij. Përgjigja e saj ishte: ai është bërë me lëkurë të mbushur me gjethe palme.(23)

Privacionet e Muhammedit ishin të vetë imponuara sepse kurdoherë që të merrte ndonjë dhuratë (si në rastin kur kryetari i Fidakut i dhuroi 4 deve të ngarkuara me mall) ai ia shpërndante atë të varfërve dhe s’pranonte të merrte asgjë për vete.(24) Kur Muhammedi vdiq, ai nuk kishte kurfarrë parash. Pasuria e vetme ishin 7 dinarë të cilat ua shpërndau të varfërve disa ditë përpara se të vdiste duke patur frikë se mos i linte prapa.(25) Gjithashtu thuhet se kur kur ai vdiq, ndonëse kishte arritur mjaft fitore dhe bëma, Muhammedi ishte borxh dhe se kishte lënë peng mburojën e tij tek një çifut i Medines.(26)

Ka gjithashtu edhe mjaft raste të tjera të cilat tregojnë se jeta e Muhammedit nga fillimi i profetësisë së tij e deri në vdekje ishte një jetë qëndrueshmërisht e kursyer dhe plot privime.(27)

Ideja se qëllimi i tij ishte përfitimi material nuk përputhet me faktet historike. Siç ve re edhe Enciklopedia e Re Katolike “Thuhet se frymëzimi kryesor që e shtyu Muhammedin për të kryer revolucionin e tij fetar ishte thjesht përfitimi ekonomik”. Kjo hipotezë nuk u përshtatet fakteve që ne njohim.(28)


Shënime
(22) H. Nizzamuddin “Mësimet e Islamit” (New Delhi: Idona Ishaat-e-Dinityat, pa datë) fq. 49-50. Ky episod përmendet edhe në librin e Martin Lings “Muhammedi”, fq. 279
(23) H. Nizamuddin op.cit. fq. 50. Dhe kur Hafsasë iu drejtua një pyetje e ngjashme, ajo u përgjegj: Përbëhej nga një sopë basme të cilën unë ia shtroja qysh para se ai të flinte. Njëherë, duke dashur t’ia bëjmë të rehatshme, unë ia shtrova më katërsh. Mëngjesin tjetër ai më pyeti: Çfarë ishte ajo që më shtrove mbrëmë? Unë iu përgjigja: E njëjta copë, vetëm se nuk e kisha palosur dysh, por katërsh. Ai tha: “Lëre ashtu si qe më parë.Rehatia më e madhe i zë udhën hajdutit.” (lutja e mbrëmjes), fq. 50.
(24) Për një rëfim të plotë shih tregimin e Bilalit në librin e H. Nizamuddinit, cit. Fq. 55-57.
(25) Hafiz G. Sarvar “Muhammedi Profeti i Shenjtë” (Lahore: Sh. Muhamaad Ashraf 1969), fq. 367.
(26) Xhemal Badawi “Profetësia e Muhammedit”: Një vështrim analitik (Minna I. E. T. 1981), fq. 8.
(27) Shih Abdur Rahman Shad (p;rkthim), cit. Hadith Nos 474, 475, 476, 477 dhe 478, fq. 315-317.
(28) Enciklopedia E Re Katolike Vol. 9, fq. 1001.

[fjollat]

Po kaq e vështirë për t’i mbrojtur, për ata që e shpikën, është edhe hipoteza e cila mundohet të argumentojë se Muhammedi u shty për krijimin e Kuranit nga dëshira për pushtet dhe lavdi. Si fillim duhet ditur se Muhammedi njihet botërisht si një nga udhëheqësit më të suksesshëm në historinë njerëzore. Një njeri me cilësi të tilla nuk do ta kishte të vështirë për t’u bërë udhëheqës dhe për të fituar pushtet edhe pa u shpallur profet. Në fakt, kjo do të ishte mënyra më e lehtë për t’i fituar ato.

Së dyti, Kurani e shpreh qartë se askush, përfshi edhe vetë Muhammedin nuk mund të krijonte një vepër të ngjashme me Kuranin. Në qoftë se ai do të synonte pushtetin dhe lavdinë, atëherë ai do të ishte shpallur autori i një libri si Kurani i cili për nga bukuria dhe madhështia i eklipson të gjitha librat e tjerë.

Për më tepër karakteri i tij tregon qartë se ai nuk ishte i etur as për pushtet e as për lavdi personale. Dëshira për lavdi shpesh e gjen shprehjen e vet në banesat e mrekullueshme, në rrobat e çmuara, në automobilat e shtrenjtë, në dehjen nga lëvdatat e paprera, në kënaqësitë e shtira e kështu me rradhë.

Muhammedi ishte një shembull i mahnitshëm përuljeje. Megjithë rangun e tij shoqëror si Profet që ishte e me gjithë përgjegjësitë e mëdha si burrë shteti, Muhammedi angazhohej edhe në punë shtëpie. Ai kujdesej për veshjet, ai riparonte këpucët dhe milte dhinë e tij. Ai fliste dhe dëgjonte plot durim këdo që donte të fliste me të. Kjo i bënte ziliqarët të ankoheshin.

“O! Ai dëgjonte çdo njeri!” (29)

Erdhi një kohë kur muslimanët filluan me shenjë respekti të çoheshin në këmbë përpara tij por ai i ndaloi duke u thënë:”Mos u ngrini në këmbë si persianët, një pjesë e njerëzve që nderojnë pjesën tjetër”(30) Shembuj të tjerë të përvuajtësisë së tij janë ato që përmend Xhemal Badavi i cili shkruan:

Njëherë ai së bashku me disa shokë po udhëtonin. Ata filluan ta ndanin punën e gatimit të disa ushqimeve. Muhammedi dëshironte të merrej me grumbullimin e drurëve. Shokët i thanë se nuk mund t’ia lejonin vetes që ai të bënte punë të tillë. Ai iu përgjigj: “E di që doni të më bëni një nder, por nuk do të doja kurrë që të isha më i privilegjuar nga ju”.

Njëherë atij iu afrua një i huaj i cili pothuaj dridhej nga nderimi që kish për të, Muhammedi i tha të afrohej e pastaj plot ngrohtësi i hodhi dorën në qafë duke i thënë: “Qetësohu vëlla, unë jam vetëm biri i një gruaje që e hante bukën thatë”. (31)

Thuhet se njëherë tek Profeti vajtën disa njerëz të cilët iu drejtuan me këto fjalë: “O lajmëtari Allahut ma i miri ndër ne dhe biri i më të mirit ndër ne, udhëheqësi ynë dhe biri i udhëheqësit tonë.”
Përgjigja e tij ishte:

"O njerëz, ruajeni atë çka thatë më parë apo pjesë të asaj, por mos lini që shejtani (djalli) t’ua çorodisë mendjet. Unë jam Muhammedi, rob i Allahut dhe i dërguari i tij. Nuk dua të më jepni ofiq më të lartë se ofiqi që më ka dhënë vetë Allahu i Fuqishëm e Lavdiplotë."(32)

Vdekja e djalit më të dashur rë Muhammedit, Ibrahimit, koincidoi me eklipsin e diellit dhe njerëzit e konsideruan këtë si një mrekulli që kreu Perëndia për të treguar që për vdekjen e Ibrahimit po mbante zi qielli dhe toka. Muhammedi u zemërua me ta dhe u tha:

”Dielli dhe Hëna janë dy shenja të Perëndisë. Ato nuk eklipsohen për shkak të vdekjes apo lindjes së një njeriu.” (33)


Shënime
(29) Për detyrat e mësipërme mbi thjeshtësinë shih Ismail Kashmin “Profeti i Islamit, Muhammedi dhe Disa nga Traditat e Tij”.
(30) Yusuf Al-Karadawi (përkthim) “E ligjshmja dhe e ndaluara në Islam” (Liban: 11 FSO, 1984), fq. 103. Për të mos përmendur praktikën e imponimit të njerëzve për t’u çuar në këmbë e për të duartrokitur duke thirrur emrin e VIP-it.
(31) Xhemal A. Badav, cit. Fq. 9-10.
(32) Yusuf Al-Karadawi (përkthim) cit. Fq. 103. Në përmbledhjen e Haditheve bërë nga Bukhari thuhet se një ditë profeti kaloi pranë një grupi me vajza të reja, të cilat po këndonin. Njëra prej tyre i krijoi një poezi e thoshte: Ndërmjet nesh është një profet, i cili e di se çfarë do të ndosh në të ardhmen. Profeti e kundërshtoi vajzën, duke i thënë: Bëj një poezi tjetër dhe mos thuaj të tilla gjëra për mua.
(33) Hafiz.6. Sarvar, cit. fq. 337.

[fjollat]

Shkalla e mahnitshme e përvuajtësisë së tij mund të shihet edhe në mënyrën se si ai e ushtronte autoritetin e tij. Pasuesit e tij ishin gjithmonë të gatshëm të bindeshin por ai gjithmonë ngulte këmbë se bindja duhej treguar ndaj Zotit e jo ndaj tij personalisht. Ai arrinte të dallonte qartë midis fjalëve të ardhura nga Allahu dhe atyre që vinin nga fusha tjera që i nënshtroheshin gjykimit njerëzor. Për ato çështje të cilat kishin të bënin me kategorinë e dytë Muhammedi konsultohej dhe e respektonte mendimin e të tjerëve. Për shembull në betejën e Bedrit, Profeti hoqi dorë nga vendimi i tij dhe ndoqi këshillën e Habib bin al-Mudhirit. Po kështu në betejën e Uhudit, plani fillestar i Muhammedit ishte që të mos dalin nga qyteti por të qëndrojnë të rrethuar brenda mureve të tij... ai bisedoi me mjaft luftëtarë nëse duhej dalë jashtë me sulm. Mendimi i shumicës ishte kundër qëndrimit brenda mureve të qytetit dhe ai e pranoi propozimin e Selmanit për të gërmuar një llogore përreth qytetit të Medines.(36)

Muhammedi ia ndaloi popullit të tij që ta kthente varrin e tij në një vend adhurimi duke u thënë: “Mos e ktheni varrin tim në një vend adhurimi”, duke iu lutur Zotit me këto fjalë: “O zoti im, mos lejo që varri im të kthehet në një idhull që adhurohet.”

Ai paralajmëroi kategorkikisht muslimanët që mos ta mburnin së tepërmi. “Mos më lëvdoni mua ashtu siç lëvdojnë kristianët birin e Marisë, por thoni: Ai ishte një rob i Allahut dhe lajmëtari i Tij.”(37) Në të vërtetë një paralajmërim i tillë kundër mburrjes së njëri tjetrit jepet nga Kurani.(38)

Më tej ka edhe arsye të tjera të cilat e ndërlikojnë më tepër teorinë sipas së cilës Muhammedi e shkroi vetë Kuranin me qëllim që të kënaqte ambicjet e tij për pushtet dhe vetë-glorifikim. Së pari, Muhammedi natyrisht që do të kish hequr nga Kurani ato vargje të cilat mund të binin ndesh me ambicjet e tij. Por ai nuk e bëri këtë. E përse duhej ta shkruante ai një libër i cili e detyronte t’i thoshte popullit se ai ishte i pafuqishëm dhe nuk dinte asgjë mbi forcat e mistershme që njerëzit nuk mund t’i shihnin, po të kishte shpallur të kundërtën ai do të kishte vetëm të mira dhe asnjë të keqe?(39)

Përse duhej të shkruante ai një libër i cili e detyronte të thoshte se ai nuk kishte sjellë asnjë doktrinë të re dhe se ky libër nuk ishte fjalë e tij, gjë që i shpallte popullit, se ai nuk ishte gjë tjetër, vetëm se njeri, si gjithë njerëzit.(40)Po të ishte se Muhammedi ka patur për motiv gjatë shkrimit të Kuranit dëshirën e marrë për pushtet, atëherë është mjaft vështirë të spjegohet ekzistenca e këtyre vargjeve.


Shënime
(36) Martin Lings cit. Fq. 217. Këtu ai aktualisht po përmbushte porosinë Kuranore se muslimanët duhet të konsultohen me njëri-tjetrin për drejtimin e punëve të tyre.
(37) Të dy Hadithet janë cituar në op. cit. të Yusuf Al-Karadawi, fq. 103.
(38) Kurani 53:32
(39) Kurani 7:188
(40) Kurani 46:9, 28:26, 18:110, 6:50