[QUOTE=PORTI_05]Postuar më parë nga T.N.T
Mendja eshte gje e madhe thote populli...............
Kjo eshte ajo historia qe dueht te mesoja une o zoti EDIR....??? Me kete pergjigje ky shoku yt na tregoje te gjitheve se ca lloje kafshe eshte...nga ato te shpellave sic e kame thene me koh edhe ky vazhdone ta konfirmoi dyshimin tim.
ne lidhje me dathurine e ppsh-ps-se dhe veteraneve te saj per deshmoret, luften antifashiste dhe gjakun etj ..
ja cthot gadheta Tirana observer
--
Pushkatimet në diktaturën komuniste/Ministria e Brendshme, sekret emrat e ekzekutorëve
Xhelatët, si ekzekutonin në diktaturë
-------
Sonila Yzeiri
Më shumë se 1500 ekzekutime janë realizuar në diktaturë. Dy ishin mënyrat e dënimit me vdekje atëherë, me pushkatim dhe varje. Ekzekutim në diktaturë ishte një gjë e zakonshme. Të gjithë ata që kryenin krime të rënda, sidomos vrasje, vriteshin me plumb ose vareshin në litar. Në një farë mënyre kjo ishte diçka brenda ligjeve të asaj kohe, por e keqja qëndronte në faktin se si bëhej ekzekutimi dhe denigrimi i më pastajmë i kufomës, e cila qëndronte për ditë të tëra në vende të dukshme, që ishte një presion psikologjik mbi njerëzit e thjeshtë. Pra, diktatura në këtë rast u thoshte njerëzve që as të mos e mendonin e jo më të bënin një krim. Më të frikshëm kanë qenë ekzekutimet e kundërshtarëve politikë, pra gjoja armiqve potencialë në krye të PPSH-së dhe qeverisë së saj.
Ekzekutimet dhe ekzekutorët
Kushdo që mund të dilte kundër partisë apo mund të ankohej për regjimin e atëhershëm, dënohej jo lehtë në diktaturën komuniste, dhe kjo për faktin se binte ndesh me interesat e tyre. Pas gjyqeve farsë jepej vendimi i ekzekutimit me vdekje. Këtu niste edhe trilli i historisë së ekzekutimit. Komandanti i skuadrës së pushkatimit dhe skuadra ishin njerëz të zgjedhur që dinin të mbanin sekretet. Ekzekutorët janë larguar nga jeta dhe ata që mbetën gjallë janë jashtë shtetit. Lufta e klasave, biografitë e dyshimta, lufta e klaneve, bënë që shumë njerëz dhe të afërmit e tyre të internoheshin duke i vendosur në vendet më të largëta. Ata dënoheshin në burgjet më të egra të diktaturës komuniste të largëta, dhe duke punuar punët më të rëndomta në shërbim të Partisë e Pushtetit Popullor. Kjo ndodhte jo vetëm për njerëzit e thjeshtë, por edhe për ata që kishin legjislaturë në Kuvendin Popullor ose poste të larta shtetërore. Me pretendime absurde, masat që merreshin për to qenë katastrofike, burgime me vite të tëra burg, por edhe pushkatime e varje në litar, që ishin dy rrugët më të rënda të ekzekutimit që realizoheshin. Kushdo që dënohej me vdekje gjykohej nga vepra e rëndë penale që kishte bërë, dhe më e rënda ishte tradhti ndaj atdheut. Personat që dënoheshin me vdekje i bënin kërkesë për falje presidentit të presidiumit të Kuvendit Popullor. Ky i fundit merrte vendimin për falje ose jo. Kur nuk falej merrte skuadrën e pushkatimit që përcaktohej nga personeli i burgut. Për personat që ishin me poste të larta shtetërore, skuadra e pushkatimit caktohej nga ministri i Brendshëm. Para se të pushkatohej i pandehuri shkonte në prokurori dhe thoshte fjalën e fundit. Deri në vitet 1967 qenë përfaqësuesit e sekteve fetare që i bënin këto ceremoni, por me ndalimin e besimit fetar në Shqipëri, këtë detyrë e kishte të ngarkuar prokurori, zyrtarët e lartë i mbanin të izoluar në një institucion dhe nuk i lejonin t’i takonin familjarët deri në marrjen e një vendimi të formës së prerë. Deri sa të bëhej dosja, hetuesi nuk takohej me të pandehurin. Dosja shkonte në gjykatë. Prokuroria bënte aktakuzën dhe më pas e formulonte prokurori.
Realizimi
Të pandehurit, në fillimin e seancës gjyqësore pyeteshin nga kryetari i seancës për ndonjë keqtrajtim. Pastaj lexohej aktakuza, pasi merrej vendimi nga gjykata. Nëse i pandehuri që kishte qenë zyrtar i lartë dënohej me pushkatim, sipas rregullit shkonte prokurori, dhe i dënuari thoshte fjalën e fundit. Pas pushkatimit, shkonte mjeku ligjor dhe merrej nga të afërmit për në varreza. Në seksionin e mbrojtjes së popullit bënte pjesë seksioni i sigurimit, i cili merrej me informacionin, me biografitë me spiunazhin, me klasifikimin e armiqve, me arrestimet dhe me hetimet e fshehta. Në Komitetin Qendror ekzistonte një zyrë e goditjes, që planifikonte masat ndëshkimore dhe një zyrë e thashethemeve që drejtonte disinformacion për të hutuar njerëzit. Në vitin 1948, sigurimi i shtetit u nda në organizata bazë të partisë, ndërsa Sigurimi i Shtetit kishte celulat e veta në lagje e fshatra, ndërmarrje, institucione dhe reparte ushtarake. Nga ana e saj, organizata bazë kishte nën vëzhgim politik zonën e vet dhe me anën e anëtarëve aktivë të partisë merrte në shqyrtim raportimet, përgojimet, vëzhgimet me karakter politik ose të dyshimtë dhe i jepte konkluzionet e veta Komitetit të Partisë i cili kishte një zyrë të veçantë që mblidhte çdo raportim për çështje të dyshimta dhe ja komunikonte sigurimit për veprim. Ngjallja e frikës: imperializmi, revizionizmi, armiku i klasës sabotimi ishin këto metodat e diktaturës të synuara për të krijuar gjithnjë psikoza në popull. Të gjithë familjet e të arratisurve dhe të dyshimtëve i largonin nga kufiri dhe i çonin në zonat kënetore. Ata dënoheshin nga 5 vjet deri më 40 vjet. Gjyq për ta nuk kishte vetëm komunikim shtesë internimi. Ishte internimi ekonomik, e pësonin njerëz që kishin bërë punë private pa leje. Internim për probleme morale që e pësonin njerëz për bixhoz, priftërinjtë. Hapeshin dosje për shumicën e popullsisë të rritur dhe i internonin në fshatra më të thellë e më të varfër.
Ekzekutime të tjera
Burgjet ishin kompetencë e Ministrisë së Brendshme. Burgu i Burrelit është ndërtuar në 1938-ën, kur ishte kryeministër Koço Kota. U ndërtua për kriminelë të posaçëm e ordinerë, se atëherë të burgosur politikë nuk kishte. Pa mbushur dhjetë vjet Koço Kotën e vranë pa gjyq po në këtë burg. Te porta e rëndë dhe e hekurt të prisnin me këtë parullë: “Burrel hyn dhe s’del”. Në Burgun e Burrelit kanë vdekur shumë njerëz, që shpeshherë nuk kishte edhe një aspirinë. Në kohët e vështira shumë kanë vdekur nga uria, edhe vetëvrasjet kanë qenë të shpeshta, rrahje në biruca dhe tortura me hekura ishte e zakonshme. .
Ekzekutimet e nomenklaturës së lartë
Komandant i skuadrës caktohej me urdhërsekret të Ministrit të Brendshëm
Më pas ky zgjidhte dhe grupin e pushkatimit
Kriteret për zgjedhjen e tyre ishin të rrepta: Njerëz të besuar dhe ithtarë të PPSH-së
Sekreti ruhej edhe vendi i ekzekutimit, pasi me porosi nga lart këta njerëz nuk duket të kishin varr
Riti i ekzekutimit, pasi u hiqeshin prangat qëndronin përpara skuadrës së pushkatimit
Prokurori kërkonte fjalën e fundit nga të dënuarit më vdekje
Drejtuesi i skuadrës urdhëronte të mbusheshin armët dhe të shënjoheshin të dënuarit
Pas miratimit të prokurorit, urdhërohej hapja e zjarrit
Mjeku konfirmonte vdekjen e të ekzekutuarve
Grupet e ekzekutimit të zakonshëm
Një skuadër pushkatimi me ushtarë të shërbimit aktiv, nën varësinë e Drejtorisë së Përgjithshme të Burgjeve
Një oficer komandonte skuadrën në ekzekutim
Të dënuarit vendoseshin përballë tyre në një distancë të afërt
Prokurori i çështjes kërkonte fjalën e fundit nga të dënuarit
Hapja zjarr ndaj të dënuarve bëhej pas komandës së oficerit
Një mjek verifikonte vdekjen e të ekzekutuarve dhe relatonte me atë
(vijon nesër)
Për 46 vjet u eliminuan plot 5487 vetë nga të cilët dhe shumë ish-komunistë
Xhelatët, si i kryenin ekzekutimet
--------------------------------------------------
Sonila Yzeiri
(Vijon nga numri i kaluar)
Ekzekutimet e sistemit të kaluar flasin qartë për gjenocid. Plot 5487 vetë janë dënuar me vdekje dhe xhelatët “ritmikisht” gjendeshin përballë viktimave të tyre, të cilëve duhej t’u jepnin një plumb kokës. Historia e ekzekutimeve nis menjëherë pas vitit 1944, kohë kur në pushtet erdhën komunistët. Këta të fundit ekzekutuan si fillim kundërshtarët e tyre e kur mbaruan punë me këta nisën të “hanin” kokat e njerëzve të tyre sipas situatave të krijuara. Pas mbarimit të luftës, në bodrumet e hotel “Bristolit”, u gjet një varr i përbashkët ku ishin pushkatuar pa gjyq dhe në mënyrë barbare një numër i madh qytetarësh. Shumica e tyre ishin intelektualë që kishin studiuar në Perëndim si publicisti Nebil Çika, Aleks Mavraqi, vëllezërit Syrja e Vesim Kokalari, Ismail Petrela dhe shumë të tjerë. Më 1 mars 1945 fillon procesi kundër 60 të pandehurve; kryetar gjyqi ishte Koçi Xoxe dhe prokuror Bedri Spahiu. Jepen 17 dënime me vdekje. Aparati i diktaturës punoi sistematikisht, për eliminimin e armiqve të klasës.
Dënimi i ish-ministrave të Brendshëm në Evropën Lindore
Goditjen më të madhe ndaj ushtarakëve të lartë, Enver Hoxha e filloi në prag të Kongresit të Parë të PKSH-së. Në vitin 1949, Enver Hoxha goditi bashkëpunëtorin e tij më të afërt gjeneral-lejtnant Koçi Xoxen. Në fillim e përjashtuan nga Byroja Politike, shkarkuan nga detyra e zëvendëskryeministrit dhe ministrit të Punëve të Brendshme dhe caktuan ministër të Industrisë. E lanë vetëm anëtar të KQ të PKSH-së. Pas gjashtë muajsh burg erdhi dënimi përfundimtar i Koçi Xoxes, më 11 qershor të vitit 1948.
Dali Ndreu dhe Liri Gega
Vetë Enveri kishte thënë: “Do t’i dënojmë si persona të vjetër të agjenturës jugosllave. Me këtë nuk do të dënojmë Daliun dhe Lirinë, por Jugosllavinë për veprimtarinë e saj. Ta marrë vesh Jugosllavia që ne jemi në gjendje të zbulojmë armiqtë, që ky vend mundohet të nxisë kundër pushtetit popullor”. Aranit Çela i kishte dëgjuar me veshët e tij këto fjalë të dilnin nga goja e Hoxhës ku thuhej se Daliu e Liria, duhej të dënoheshin me vdekje. Kështu u bë, trupi gjykues i dënoi me vdekje, edhe pse nuk justifikohej ky dënim, dhe më pas ata të dy u ekzekutuan.
Grupet armiqësore
Pas atakut që pësoi zemra e Enver Hoxhës në fund të tetorit 1973, d.m.th pak orë pas festimit të ditëlindjes së tij të 65-të, doli më shumë në pah çështja e trashëgimisë së pushtetit. Enver Hoxha filloi të mendojë për trashëgimtarin e ardhshëm politik të Enverit në krye të PPSH-së, në rast të ndonjë të papriture që mund të sillte vdekja e këtij të fundit. Kështu që nuk është pa rëndësi të thuhet që plani për të shkurtuar kandidatët e papërshtatshëm për trashëgimtarët politikë ka filluar pas vitit 1973. Kështu, periudha 1973-1983 është me të vërtetë një periudhë tejet e përgjakshme në historinë e PPSH-së, viktimë e së cilës janë shumë udhëheqës të partisë dhe shtetit komunist. Jo se më përpara nuk ka pasur periudha të përgjakshme në historinë e kësaj partie, por është me rëndësi të thuhet se në periudhat e mëparshme nuk ka qenë shtruar si këtë herë çështja e trashëgimisë së pushtetit nga Hoxha te një person tjetër.
Eliminimet
Hoxha kishte pushkatuar ministrin e Punëve të Brendshme, Koçi Xoxe. Pas më shumë se 30 vjetëve i erdhi radha Mehmet Shehu, Kadri Hazbiut dhe Feçor Shehut. Pra, në plumb ishin shkuar plot katër ministra të Brendshëm. Por kronologjia e eliminimeve të ministrave ishte e tillë që në vitin 1975 u pushkatua ministri i Mbrojtjes Popullore dhe zëvendëskryeministri Beqir Balluku. Pas tij, u pushkatuan ish-zëvendëskryeministrat Abdyl Këllezi, Koço Theodhosi. Nga eliminimet e udhëheqësve të lartë të partisë mund të përmendet pushkatimi i Liri Gegës dhe i bashkëshortit të saj, Dali Ndreu. Lufta për “zbulimin e grupeve armiqësore” pas tetorit 1973, s’do të ishte gjë tjetër veçse një luftë që i shërbente dobësimit të klaneve më të fuqishme para se të arrihej te prerja e kokave të mëdha. Kështu, Plenumi i 5-të i KQ të PPSH-së (25-26 korrik 1974) dënoi veprimtarinë e Beqir Ballukut dhe e përjashtoi atë nga Komiteti Qendror e partia dhe e shkarkoi nga të gjitha funksionet shtetërore që ai mbante. Pas pak më shumë se një muaj, radhën do ta kishte në mbledhjen e Byrosë Politike të 10 tetorit 1974, Petrit Dume e Hito Çako. Shumë shpejt ata u arrestuan, u “gjykuan” dhe u pushkatuan. Ndërsa përfundimet i bëri Plenumi i 6-të i KQ të PPSH-së, i cili i zhvilloi punimet më 16-17 dhjetor 1974. Këtu Enver Hoxha mbajti fjalën kryesore: “Mbi përfundimet e diskutimit që u zhvillua në parti rreth veprimtarisë së Beqir Ballukut, Petrit Dumes, Hito Çakos etj”. Edhe në fushën ekonomike, Enver Hoxha ndoqi të njëjtën taktikë eliminimi me kuadrot kryesorë. Plenumi i 7-të i KQ të PPSH-së që u mbajt më 26-29 maj 1975, përjashtoi nga partia dhe i shkarkoi nga funksionet shtetërore Abdyl Këllezin dhe Koço Theodhosin. Në tetor të po këtij viti, Plenumi i 8-të bëri të njëjtën gjë edhe me Kiço Ngjelën e Vasil Katin. Të parët u pushkatuan, ndërsa dy të tjerët vuajtën gjatë në burgjet e diktaturës. Që atëherë, Mehmeti kuptoi se me veprimet e fundit ndaj Këllezit, Theodhosit dhe Ngjelës po i vinte radha atij vetë.
Të dhëna
Të ekzekutuar
5037 burra 450 gra
Të dënuar politikë
26788 burra 7367 gra
Të vdekur në burgje
988 burra 7 gra
Të dënuar të huaj
1215 burra 38 gra
Funksionarë të ekzekutuar
Koçi Xoxe
U ekzekutua më 10 korrik 1949, duke e akuzuar si agjent të jugosllavëve
Liri Gega
U arrestua në vitin 1956 dhe u ekzekutua një vit më vonë më akuzën si antikomuniste
Dali Ndreu
U arrestua në vitin 1956, me akuzën si antikomunist
Teme Sejko
U arrestua dhe u ekzekutua në vitin 1970
Beqir Balluku
U arrestua në vitin 1974 dhe u ekzekutua në vitin 1975, duke e akuzuar se doli kundërshtar i vijës së partisë
Petrit Dume
U arrestua më 1974-ën dhe u ekzekutua më 1975-ën, me akuzën si anëtar i grupit puçist
Hito Çako
U arrestua më 1974 dhe u ekzekutua më 1975, si anëtar i grupit ekonomik
Abdyl Këllezi
U arrestua në vitin 1975 dhe ekzekutua në vitin 1976, nën akuzën absurde të “grupit armiqësor në ekonomi”
Koço Theodhosi
U arrestua në vitin 1975 dhe ekzekutua në vitin 1976, nën akuzën absurde të “grupit armiqësor në ekonomi”
Kadri Hazbiu
I arrestuar më 15 tetor 1982 i ekzekutuar në vitin 13 shtator 1983, me akuzën si bashkëpunëtor dhe krahu i djathtë i Mehmet Shehut, që të dy gjoja kishin drejtuar “organizatën kundërrevolucionare” për të rrëzuar vendimet e partisë dhe për sjellë kapitalizmin në Shqipëri
Feçor Shehu
I ekzekutuar në vitin 1982 me akuzën si agjent i zbulimit amerikan, në kohën kur ishte kryetari i Degës së Brendshme në Korçë
Llambi Ziçishti
I ekzekutuar në vitin 1982, me akuzën se gjoja bënte pjesë në “organizatën kundërrevolucionare” të drejtuar nga “Mehmet Shehu”.
(vijon nesër)
ne lidhje me dathurine e ppsh-ps-se dhe veteraneve te saj per deshmoret, luften antifashiste dhe gjakun etj ..
ja cthot gadheta Tirana observer
--
Pushkatimet në diktaturën komuniste/Ministria e Brendshme, sekret emrat e ekzekutorëve
Xhelatët, si ekzekutonin në diktaturë
-------
Sonila Yzeiri
Më shumë se 1500 ekzekutime janë realizuar në diktaturë. Dy ishin mënyrat e dënimit me vdekje atëherë, me pushkatim dhe varje. Ekzekutim në diktaturë ishte një gjë e zakonshme. Të gjithë ata që kryenin krime të rënda, sidomos vrasje, vriteshin me plumb ose vareshin në litar. Në një farë mënyre kjo ishte diçka brenda ligjeve të asaj kohe, por e keqja qëndronte në faktin se si bëhej ekzekutimi dhe denigrimi i më pastajmë i kufomës, e cila qëndronte për ditë të tëra në vende të dukshme, që ishte një presion psikologjik mbi njerëzit e thjeshtë. Pra, diktatura në këtë rast u thoshte njerëzve që as të mos e mendonin e jo më të bënin një krim. Më të frikshëm kanë qenë ekzekutimet e kundërshtarëve politikë, pra gjoja armiqve potencialë në krye të PPSH-së dhe qeverisë së saj.
Ekzekutimet dhe ekzekutorët
Kushdo që mund të dilte kundër partisë apo mund të ankohej për regjimin e atëhershëm, dënohej jo lehtë në diktaturën komuniste, dhe kjo për faktin se binte ndesh me interesat e tyre. Pas gjyqeve farsë jepej vendimi i ekzekutimit me vdekje. Këtu niste edhe trilli i historisë së ekzekutimit. Komandanti i skuadrës së pushkatimit dhe skuadra ishin njerëz të zgjedhur që dinin të mbanin sekretet. Ekzekutorët janë larguar nga jeta dhe ata që mbetën gjallë janë jashtë shtetit. Lufta e klasave, biografitë e dyshimta, lufta e klaneve, bënë që shumë njerëz dhe të afërmit e tyre të internoheshin duke i vendosur në vendet më të largëta. Ata dënoheshin në burgjet më të egra të diktaturës komuniste të largëta, dhe duke punuar punët më të rëndomta në shërbim të Partisë e Pushtetit Popullor. Kjo ndodhte jo vetëm për njerëzit e thjeshtë, por edhe për ata që kishin legjislaturë në Kuvendin Popullor ose poste të larta shtetërore. Me pretendime absurde, masat që merreshin për to qenë katastrofike, burgime me vite të tëra burg, por edhe pushkatime e varje në litar, që ishin dy rrugët më të rënda të ekzekutimit që realizoheshin. Kushdo që dënohej me vdekje gjykohej nga vepra e rëndë penale që kishte bërë, dhe më e rënda ishte tradhti ndaj atdheut. Personat që dënoheshin me vdekje i bënin kërkesë për falje presidentit të presidiumit të Kuvendit Popullor. Ky i fundit merrte vendimin për falje ose jo. Kur nuk falej merrte skuadrën e pushkatimit që përcaktohej nga personeli i burgut. Për personat që ishin me poste të larta shtetërore, skuadra e pushkatimit caktohej nga ministri i Brendshëm. Para se të pushkatohej i pandehuri shkonte në prokurori dhe thoshte fjalën e fundit. Deri në vitet 1967 qenë përfaqësuesit e sekteve fetare që i bënin këto ceremoni, por me ndalimin e besimit fetar në Shqipëri, këtë detyrë e kishte të ngarkuar prokurori, zyrtarët e lartë i mbanin të izoluar në një institucion dhe nuk i lejonin t’i takonin familjarët deri në marrjen e një vendimi të formës së prerë. Deri sa të bëhej dosja, hetuesi nuk takohej me të pandehurin. Dosja shkonte në gjykatë. Prokuroria bënte aktakuzën dhe më pas e formulonte prokurori.
Realizimi
Të pandehurit, në fillimin e seancës gjyqësore pyeteshin nga kryetari i seancës për ndonjë keqtrajtim. Pastaj lexohej aktakuza, pasi merrej vendimi nga gjykata. Nëse i pandehuri që kishte qenë zyrtar i lartë dënohej me pushkatim, sipas rregullit shkonte prokurori, dhe i dënuari thoshte fjalën e fundit. Pas pushkatimit, shkonte mjeku ligjor dhe merrej nga të afërmit për në varreza. Në seksionin e mbrojtjes së popullit bënte pjesë seksioni i sigurimit, i cili merrej me informacionin, me biografitë me spiunazhin, me klasifikimin e armiqve, me arrestimet dhe me hetimet e fshehta. Në Komitetin Qendror ekzistonte një zyrë e goditjes, që planifikonte masat ndëshkimore dhe një zyrë e thashethemeve që drejtonte disinformacion për të hutuar njerëzit. Në vitin 1948, sigurimi i shtetit u nda në organizata bazë të partisë, ndërsa Sigurimi i Shtetit kishte celulat e veta në lagje e fshatra, ndërmarrje, institucione dhe reparte ushtarake. Nga ana e saj, organizata bazë kishte nën vëzhgim politik zonën e vet dhe me anën e anëtarëve aktivë të partisë merrte në shqyrtim raportimet, përgojimet, vëzhgimet me karakter politik ose të dyshimtë dhe i jepte konkluzionet e veta Komitetit të Partisë i cili kishte një zyrë të veçantë që mblidhte çdo raportim për çështje të dyshimta dhe ja komunikonte sigurimit për veprim. Ngjallja e frikës: imperializmi, revizionizmi, armiku i klasës sabotimi ishin këto metodat e diktaturës të synuara për të krijuar gjithnjë psikoza në popull. Të gjithë familjet e të arratisurve dhe të dyshimtëve i largonin nga kufiri dhe i çonin në zonat kënetore. Ata dënoheshin nga 5 vjet deri më 40 vjet. Gjyq për ta nuk kishte vetëm komunikim shtesë internimi. Ishte internimi ekonomik, e pësonin njerëz që kishin bërë punë private pa leje. Internim për probleme morale që e pësonin njerëz për bixhoz, priftërinjtë. Hapeshin dosje për shumicën e popullsisë të rritur dhe i internonin në fshatra më të thellë e më të varfër.
Ekzekutime të tjera
Burgjet ishin kompetencë e Ministrisë së Brendshme. Burgu i Burrelit është ndërtuar në 1938-ën, kur ishte kryeministër Koço Kota. U ndërtua për kriminelë të posaçëm e ordinerë, se atëherë të burgosur politikë nuk kishte. Pa mbushur dhjetë vjet Koço Kotën e vranë pa gjyq po në këtë burg. Te porta e rëndë dhe e hekurt të prisnin me këtë parullë: “Burrel hyn dhe s’del”. Në Burgun e Burrelit kanë vdekur shumë njerëz, që shpeshherë nuk kishte edhe një aspirinë. Në kohët e vështira shumë kanë vdekur nga uria, edhe vetëvrasjet kanë qenë të shpeshta, rrahje në biruca dhe tortura me hekura ishte e zakonshme. .
Ekzekutimet e nomenklaturës së lartë
Komandant i skuadrës caktohej me urdhërsekret të Ministrit të Brendshëm
Më pas ky zgjidhte dhe grupin e pushkatimit
Kriteret për zgjedhjen e tyre ishin të rrepta: Njerëz të besuar dhe ithtarë të PPSH-së
Sekreti ruhej edhe vendi i ekzekutimit, pasi me porosi nga lart këta njerëz nuk duket të kishin varr
Riti i ekzekutimit, pasi u hiqeshin prangat qëndronin përpara skuadrës së pushkatimit
Prokurori kërkonte fjalën e fundit nga të dënuarit më vdekje
Drejtuesi i skuadrës urdhëronte të mbusheshin armët dhe të shënjoheshin të dënuarit
Pas miratimit të prokurorit, urdhërohej hapja e zjarrit
Mjeku konfirmonte vdekjen e të ekzekutuarve
Grupet e ekzekutimit të zakonshëm
Një skuadër pushkatimi me ushtarë të shërbimit aktiv, nën varësinë e Drejtorisë së Përgjithshme të Burgjeve
Një oficer komandonte skuadrën në ekzekutim
Të dënuarit vendoseshin përballë tyre në një distancë të afërt
Prokurori i çështjes kërkonte fjalën e fundit nga të dënuarit
Hapja zjarr ndaj të dënuarve bëhej pas komandës së oficerit
Një mjek verifikonte vdekjen e të ekzekutuarve dhe relatonte me atë
(vijon nesër)
Për 46 vjet u eliminuan plot 5487 vetë nga të cilët dhe shumë ish-komunistë
Xhelatët, si i kryenin ekzekutimet
--------------------------------------------------
Sonila Yzeiri
(Vijon nga numri i kaluar)
Ekzekutimet e sistemit të kaluar flasin qartë për gjenocid. Plot 5487 vetë janë dënuar me vdekje dhe xhelatët “ritmikisht” gjendeshin përballë viktimave të tyre, të cilëve duhej t’u jepnin një plumb kokës. Historia e ekzekutimeve nis menjëherë pas vitit 1944, kohë kur në pushtet erdhën komunistët. Këta të fundit ekzekutuan si fillim kundërshtarët e tyre e kur mbaruan punë me këta nisën të “hanin” kokat e njerëzve të tyre sipas situatave të krijuara. Pas mbarimit të luftës, në bodrumet e hotel “Bristolit”, u gjet një varr i përbashkët ku ishin pushkatuar pa gjyq dhe në mënyrë barbare një numër i madh qytetarësh. Shumica e tyre ishin intelektualë që kishin studiuar në Perëndim si publicisti Nebil Çika, Aleks Mavraqi, vëllezërit Syrja e Vesim Kokalari, Ismail Petrela dhe shumë të tjerë. Më 1 mars 1945 fillon procesi kundër 60 të pandehurve; kryetar gjyqi ishte Koçi Xoxe dhe prokuror Bedri Spahiu. Jepen 17 dënime me vdekje. Aparati i diktaturës punoi sistematikisht, për eliminimin e armiqve të klasës.
Dënimi i ish-ministrave të Brendshëm në Evropën Lindore
Goditjen më të madhe ndaj ushtarakëve të lartë, Enver Hoxha e filloi në prag të Kongresit të Parë të PKSH-së. Në vitin 1949, Enver Hoxha goditi bashkëpunëtorin e tij më të afërt gjeneral-lejtnant Koçi Xoxen. Në fillim e përjashtuan nga Byroja Politike, shkarkuan nga detyra e zëvendëskryeministrit dhe ministrit të Punëve të Brendshme dhe caktuan ministër të Industrisë. E lanë vetëm anëtar të KQ të PKSH-së. Pas gjashtë muajsh burg erdhi dënimi përfundimtar i Koçi Xoxes, më 11 qershor të vitit 1948.
Dali Ndreu dhe Liri Gega
Vetë Enveri kishte thënë: “Do t’i dënojmë si persona të vjetër të agjenturës jugosllave. Me këtë nuk do të dënojmë Daliun dhe Lirinë, por Jugosllavinë për veprimtarinë e saj. Ta marrë vesh Jugosllavia që ne jemi në gjendje të zbulojmë armiqtë, që ky vend mundohet të nxisë kundër pushtetit popullor”. Aranit Çela i kishte dëgjuar me veshët e tij këto fjalë të dilnin nga goja e Hoxhës ku thuhej se Daliu e Liria, duhej të dënoheshin me vdekje. Kështu u bë, trupi gjykues i dënoi me vdekje, edhe pse nuk justifikohej ky dënim, dhe më pas ata të dy u ekzekutuan.
Grupet armiqësore
Pas atakut që pësoi zemra e Enver Hoxhës në fund të tetorit 1973, d.m.th pak orë pas festimit të ditëlindjes së tij të 65-të, doli më shumë në pah çështja e trashëgimisë së pushtetit. Enver Hoxha filloi të mendojë për trashëgimtarin e ardhshëm politik të Enverit në krye të PPSH-së, në rast të ndonjë të papriture që mund të sillte vdekja e këtij të fundit. Kështu që nuk është pa rëndësi të thuhet që plani për të shkurtuar kandidatët e papërshtatshëm për trashëgimtarët politikë ka filluar pas vitit 1973. Kështu, periudha 1973-1983 është me të vërtetë një periudhë tejet e përgjakshme në historinë e PPSH-së, viktimë e së cilës janë shumë udhëheqës të partisë dhe shtetit komunist. Jo se më përpara nuk ka pasur periudha të përgjakshme në historinë e kësaj partie, por është me rëndësi të thuhet se në periudhat e mëparshme nuk ka qenë shtruar si këtë herë çështja e trashëgimisë së pushtetit nga Hoxha te një person tjetër.
Eliminimet
Hoxha kishte pushkatuar ministrin e Punëve të Brendshme, Koçi Xoxe. Pas më shumë se 30 vjetëve i erdhi radha Mehmet Shehu, Kadri Hazbiut dhe Feçor Shehut. Pra, në plumb ishin shkuar plot katër ministra të Brendshëm. Por kronologjia e eliminimeve të ministrave ishte e tillë që në vitin 1975 u pushkatua ministri i Mbrojtjes Popullore dhe zëvendëskryeministri Beqir Balluku. Pas tij, u pushkatuan ish-zëvendëskryeministrat Abdyl Këllezi, Koço Theodhosi. Nga eliminimet e udhëheqësve të lartë të partisë mund të përmendet pushkatimi i Liri Gegës dhe i bashkëshortit të saj, Dali Ndreu. Lufta për “zbulimin e grupeve armiqësore” pas tetorit 1973, s’do të ishte gjë tjetër veçse një luftë që i shërbente dobësimit të klaneve më të fuqishme para se të arrihej te prerja e kokave të mëdha. Kështu, Plenumi i 5-të i KQ të PPSH-së (25-26 korrik 1974) dënoi veprimtarinë e Beqir Ballukut dhe e përjashtoi atë nga Komiteti Qendror e partia dhe e shkarkoi nga të gjitha funksionet shtetërore që ai mbante. Pas pak më shumë se një muaj, radhën do ta kishte në mbledhjen e Byrosë Politike të 10 tetorit 1974, Petrit Dume e Hito Çako. Shumë shpejt ata u arrestuan, u “gjykuan” dhe u pushkatuan. Ndërsa përfundimet i bëri Plenumi i 6-të i KQ të PPSH-së, i cili i zhvilloi punimet më 16-17 dhjetor 1974. Këtu Enver Hoxha mbajti fjalën kryesore: “Mbi përfundimet e diskutimit që u zhvillua në parti rreth veprimtarisë së Beqir Ballukut, Petrit Dumes, Hito Çakos etj”. Edhe në fushën ekonomike, Enver Hoxha ndoqi të njëjtën taktikë eliminimi me kuadrot kryesorë. Plenumi i 7-të i KQ të PPSH-së që u mbajt më 26-29 maj 1975, përjashtoi nga partia dhe i shkarkoi nga funksionet shtetërore Abdyl Këllezin dhe Koço Theodhosin. Në tetor të po këtij viti, Plenumi i 8-të bëri të njëjtën gjë edhe me Kiço Ngjelën e Vasil Katin. Të parët u pushkatuan, ndërsa dy të tjerët vuajtën gjatë në burgjet e diktaturës. Që atëherë, Mehmeti kuptoi se me veprimet e fundit ndaj Këllezit, Theodhosit dhe Ngjelës po i vinte radha atij vetë.
Të dhëna
Të ekzekutuar
5037 burra 450 gra
Të dënuar politikë
26788 burra 7367 gra
Të vdekur në burgje
988 burra 7 gra
Të dënuar të huaj
1215 burra 38 gra
Funksionarë të ekzekutuar
Koçi Xoxe
U ekzekutua më 10 korrik 1949, duke e akuzuar si agjent të jugosllavëve
Liri Gega
U arrestua në vitin 1956 dhe u ekzekutua një vit më vonë më akuzën si antikomuniste
Dali Ndreu
U arrestua në vitin 1956, me akuzën si antikomunist
Teme Sejko
U arrestua dhe u ekzekutua në vitin 1970
Beqir Balluku
U arrestua në vitin 1974 dhe u ekzekutua në vitin 1975, duke e akuzuar se doli kundërshtar i vijës së partisë
Petrit Dume
U arrestua më 1974-ën dhe u ekzekutua më 1975-ën, me akuzën si anëtar i grupit puçist
Hito Çako
U arrestua më 1974 dhe u ekzekutua më 1975, si anëtar i grupit ekonomik
Abdyl Këllezi
U arrestua në vitin 1975 dhe ekzekutua në vitin 1976, nën akuzën absurde të “grupit armiqësor në ekonomi”
Koço Theodhosi
U arrestua në vitin 1975 dhe ekzekutua në vitin 1976, nën akuzën absurde të “grupit armiqësor në ekonomi”
Kadri Hazbiu
I arrestuar më 15 tetor 1982 i ekzekutuar në vitin 13 shtator 1983, me akuzën si bashkëpunëtor dhe krahu i djathtë i Mehmet Shehut, që të dy gjoja kishin drejtuar “organizatën kundërrevolucionare” për të rrëzuar vendimet e partisë dhe për sjellë kapitalizmin në Shqipëri
Feçor Shehu
I ekzekutuar në vitin 1982 me akuzën si agjent i zbulimit amerikan, në kohën kur ishte kryetari i Degës së Brendshme në Korçë
Llambi Ziçishti
I ekzekutuar në vitin 1982, me akuzën se gjoja bënte pjesë në “organizatën kundërrevolucionare” të drejtuar nga “Mehmet Shehu”.
(vijon nesër)
[QUOTE=T.N.T]ti ske c mesom me o kavje ruso-kineze,kamboxhiane ,po haruat se c far kafshesh ishin te paret e tu dhe se me sa kafsheri qeverisen per 50 vjet,por tani qe radha te ka ardhur seres tuaj nuk e pranon kafsherimin .me ju nje rruge eshte , te sillesh si kafsh me kafshet dhe vampirat
Mendja eshte gje e madhe thote populli...............
Kjo eshte ajo historia qe dueht te mesoja une o zoti EDIR....??? Me kete pergjigje ky shoku yt na tregoje te gjitheve se ca lloje kafshe eshte...nga ato te shpellave sic e kame thene me koh edhe ky vazhdone ta konfirmoi dyshimin tim.
Komunistet kan pas shum gjynahe, por hallall ja beft zoti qe sjall sjelle si kafshe me rob si puna jote.
Pse me njeni tjetrin si jane sjelle?
[QUOTE=PORTI_05]shume dakort jame po kafsha ne kete mes je ti ,dhe se marr vesh se ke korruptove qe dole nga kpshti zologjik.
tirana observer
--
Xhelatët e ekzekutuan me plumb, së bashku me zëvendësin e tij, Feçor Shehun
Ekzekutimi monstruoz i Kadri Hazbiut
-----------------------
Sonila Yzeiri
(Vijon nga numri i kaluar)
Me akuzën e përmbysjes me dhunë të pushtetit popullor dhe si autor i një tentative për të eliminuar Enver Hoxhën, Hazbiu dënohet me vdekje dhe ekzekutohet më 10 shtator të vitit 1983. Për gati 12 vjet, eshtrat e tij nuk diheshin se ku ishin. Vetëm pas ndërrimit të sistemeve, familjarët e tij nisën kërkimet dhe pas pesë vjet pune investigative arrijnë të zbulojnë më 4 nëntor të vitit 1995, në afërsi të Selitës, eshtrat e njeriut të tyre të dashur, në një varr me ato të ish-zëvendësministrit të Brendshëm, Feçor Shehu. Kadri Hazbiun e kishin ekzekutuar me plumb në kokë, e veçantë kjo nga ekzekutimet e tjera. Madje, xhelatët kishin hapur mbi të zjarr nga një distancë fare e afërt. Dëshmitarët kanë treguar se mbrëmjen e 10 shtatorit, Kadri Hazbiun dhe Feçor Shehun i kishin hipur në një “Gaz 51”. Prapa nuk kishte makinë tjetër me ushtarë, pra skuadër pushkatimi. Ekzekutimin e ka bërë një grup fare i vogël njerëzish, përcaktuar në urdhrin e ministrit Hekuran Isaj. Edhe prokurori i çështjes, që jeton aktualisht, ka dijeni të plotë për ekzekutimin monstruoz. Për Hazbiun janë kursyer plumbat, mbi të është qëlluar vetëm një herë pas koke.
Historia, nga arrestimi në ekzekutim
Mbas vetëvrasjes së Mehmet Shehut, Kadri Hazbiut, që ndërkohë mbante postin e ministrit të Mbrojtjes, iu kërkua llogari për ngjarjet e ndodhura në Ministrinë e Brendshme. Fiqiret Shehu, e shoqja e Mehmetit, në rrethana tepër të dyshimta, presioni psikologjik dhe dhune fizike, kishte implikuar në “veprimtari agjenturore” edhe Kadri Hazbiun. Në këtë veprimtari e kishin implikuar edhe ish-bashkëpunëtorë të afërt të Hazbiut. Rrethi vicioz për Hazbiun u mbyll akoma më tepër me ardhjen në Shqipëri të bandës së Xhevdet Mustafës. Pjesëtar i kësaj bande ishte edhe Halit Bajrami, ish-bashkëpunëtor i Sigurimit të Shtetit që implikoi, me orientim nga hetuesia dhe “ustallarët” më lart, edhe Kadri Hazbiun si anëtar të “organizatës terroriste” për të vrarë Enver Hoxhën. Ramiz Alia, në librin e tij “Unë, Ramiz Alia dëshmoj për historinë”, thotë se “Halit Bajrami ishte njeri i sigurimit”. Megjithatë, Alia, duke qenë njeri i pasinqertë, nuk tregon se si u eliminua Kadri Hazbiu dhe çfarë roli luajti Halit Bajrami në këtë proces të turpshëm. Alia duhet të tregojë se si me dijeninë e tij u bë e mundur që Halit Bajrami, megjithëse u dënua nga gjykatat shqiptare, u dërgua në Zelandën e Re. Ky mund të jetë edhe kurthi për t’i hapur rrugën Ramiz Alisë për të ardhur në pushtet. Kadri Hazbiu, në autokritikën e tij që bën para Enver Hoxhës shprehet: “...Unë kam bërë gabime nga mungesa e vigjilencës, nga familjariteti ose nga mirëbesimi e dashamirësia…. Në gjithë luftën që ka bërë partia jonë vazhdimisht me armiq të egër, të jashtëm e të brendshëm, të gjitha komplotet më të rrezikshme, në të gjitha kohët, janë zbuluar e goditur nga partia dhe shoku Enver. Kjo mungesë në punën e këtyre organeve, përbën një dobësi të pafalshme për to, dhe unë jam i ndërgjegjshëm për përgjegjësinë që bie mbi mua edhe në këtë çështje…. Unë nuk kam siguruar gjithnjë dhe në nivelin e duhur kuptimin e orientimeve të partisë dhe mbi këtë bazë, të bëhej edukimi i njerëzve nga të cilët kërkohej zbatimi i vijës dhe normave të vendosura nga partia…”.
Arrestimi i Hazbiut
Kadri Hazbiut iu vunë prangat. Nuk mund të mendohej ndryshe, pasi Hoxha e kishte në mendje planin për të vazhduar diskreditimin e Mehmet Shehut, ish-numrit një të shtetit shqiptar. Mehmeti gëzonte respekt dhe kishte përkrahës të shumtë, të cilët nuk e kapërdinin dot atë që serviri Enver Hoxha: “Vrau veten nga një krizë nervore…”. Në këtë kohë, shumë njerëz e ndienin që ajo që thuhej nuk ishte e vërtetë, por pak guxuan ta thonë hapur se diheshin pasojat. Sigurimi i Shtetit mori detyrë, ashtu si edhe në rastin kur u ekzekutua Beqir Balluku, të mbante situatën në kontroll dhe të raportonte se si reagonin njerëzit ndaj këtij veprimi. Dihet që kishte pasur reagime, e këto i shkonin në vesh Enver Hoxhës. Edhe në rastin e Mehmet Shehut, Hoxha kishte urdhëruar të njëjtën gjë. U pa se duhej nxituar në “pjelljen” e një alibie tjetër, atë të poliagjentit, por që të thuhej kjo, duhej të kishte disa bashkëpunëtorë të tij. Ata “u gjetën” dhe sipas Enver Hoxhës, një prej tyre ishte Kadri Hazbiu. Kombinacioni do të thurej hap pas hapi. Në fillin u arrestuan familjarët e Mehmet Shehut që ishin të internuar në Belsh të Elbasanit, më pas drejtues të Ministrisë së Brendshme, e më kryesori, Kadri Hazbiu. Pas andrallave në mbledhjen e KQ të PPSH-së, më 8 tetor të vitit 1982 dhe shkarkimit nga detyra të Hazbiut, nisi dhe kalvari i tij i gjatë, arrestimi, torturat në hetuesi, dëshmitarë falsë dhe të gënjeshtërt.
Akuza për ish-ministrin
Prokurori i përgjithshëm, Rapi Mino, formuloi një akuzë të gjatë për ish-ministrin. Thelbi i akuzës ishte gjoja veprimtaria kundërrevolucionare që drejtohej nga “poliagjenti” Mehmet Shehu. Alibia e Hoxhës mbështetej bukur nga prokurori i përgjithshëm dhe bashkëpunëtorët e tij. Mino lexonte akuzën: “Kjo organizatë përbëhej nga armiq të betuar të partisë, që kishin për qëllim të eliminonin dhe rrëzonin pushtetin popullor e të vendosnin kapitalizmin në Shqipëri. Organizata e kishte shtrirë veprimtarinë e saj në të gjithë sektorët kyç të vendit, ekonomi, ushtri, kulturë dhe sigurimin e shtetit. Të gjitha grupet që kishin dalë dhe ishin gjykuar si ai i Fadil Paçramit e Todi Lubonjës në kulturë, Beqir Ballukut e Petrit Dumes në ushtri, Abdyl Këllezit e Koço Theodhosit në ekonomi, ishin drejtuar nga një dorë e vetme, që ishte organizata kundërrevolucionare, e kryesuar nga poliagjenti Mehmet Shehu me bashkëpunëtorët e tij kryesorë Kadri Hazbiu, Beqir Balluku, Abdyl Këllezi e të tjerë…. Kjo organizatë drejtohej nga zbulimet e huaja, sidomos nga ai amerikan, sovjetik e jugosllav, agjentë të të cilëve kanë qenë pjesëtarët e kësaj organizate…”. Megjithatë, të gjitha sa thuheshin në akuzën që e lexoi prokurori i përgjithshëm, Rrapi Mino, nuk ishin përpiluar prej tij dhe kjo dihej përse. Ata që nuk dinin më shumë se kaq sa thuhej ishin të bindur për ekzistencën e “organizatës kundërrevolucionare”, por njerëz, të cilët kishin punuar si drejtues të Ministrisë së Brendshme e kishin fare të qartë se gjithçka që servirej ishte e gënjeshtërt. Hoxha dhe përkrahësit e tij besnikë, servilë e të paaftë, kërkonin ta mbështesnin akuzën me dëshmitarë. Këtu nis dhe odiseja e gjatë e procesit gjyqësor të Kadri Hazbiut dhe Feçor Shehut.
Funksionarë të ekzekutuar
Koçi Xoxe
U ekzekutua më 10 korrik 1949, duke e akuzuar si agjent të jugosllavëve
Liri Gega
U arrestua në vitin 1956 dhe u ekzekutua një vit më vonë më akuzën si antikomuniste
Dali Ndreu
U arrestua në vitin 1956, me akuzën si antikomunist
Teme Sejko
U arrestua dhe u ekzekutua në vitin 1970
Beqir Balluku
U arrestua në vitin 1974 dhe u ekzekutua në vitin 1975, duke e akuzuar se doli kundërshtar i vijës së partisë
Petrit Dume
U arrestua më 1974-ën dhe u ekzekutua më 1975-ën, me akuzën si anëtar i grupit puçist
Hito Çako
U arrestua më 1974 dhe u ekzekutua më 1975, si anëtar i grupit ekonomik
Abdyl Këllezi
U arrestua në vitin 1975 dhe ekzekutua në vitin 1976, nën akuzën absurde të “grupit armiqësor në ekonomi”
Koço Theodhosi
U arrestua në vitin 1975 dhe ekzekutua në vitin 1976, nën akuzën absurde të “grupit armiqësor në ekonomi”
Kadri Hazbiu
I arrestuar më 15 tetor 1982 i ekzekutuar në vitin 10 shtator 1983, me akuzën si bashkëpunëtor dhe krahu i djathtë i Mehmet Shehut, që të dy gjoja kishin drejtuar “organizatën kundërrevolucionare” për të rrëzuar vendimet e partisë dhe për sjellë kapitalizmin në Shqipëri
Feçor Shehu
I ekzekutuar në vitin 1983 me akuzën si agjent i zbulimit amerikan, në kohën kur ishte kryetari i Degës së Brendshme në Korçë
Llambi Ziçishti
I ekzekutuar në vitin 1982, me akuzën se gjoja bënte pjesë në “organizatën kundërrevolucionare” të drejtuar nga “Mehmet Shehu”.
Të dhëna
Të ekzekutuar
5037 burra 450 gra
Të dënuar politikë
26788 burra 7367 gra
Të vdekur në burgje
988 burra 7 gra
Të dënuar të huaj
1215 burra 38 gra
(vijon nesër)
--
dy llafe..
mes tjerash lexojme aty lart:
"Vetëm pas ndërrimit të sistemeve, familjarët e tij nisën kërkimet dhe pas pesë vjet pune investigative arrijnë të zbulojnë më 4 nëntor të vitit 1995, në afërsi të Selitës, eshtrat e njeriut të tyre të dashur, në një varr me ato të ish-zëvendësministrit të Brendshëm, Feçor Shehu. Kadri Hazbiun e kishin ekzekutuar me plumb në kokë, etjetj.."
--
Pra.. per sa kohe ishte ne pushtet..Partia "deshmor-dashese.." .."partizan-dashese" .. anti-fashist-dashese" .. gjak- respektuesja" .. "vlere -ruajtsja e luftes.." " kujdestarja e mire e lapidareve" "rreshtuesja me krahun perendimor aleat.." etjetj rrena pra kur pushteteronte kanibalish PPSH-ja , nena dhe vjehrra e PS-se.. u grine ne plumba e litare e tortura ne biruca.. vet partizanet vet heronjte e luftes vet antifashistet ( te tille qen Kadriu me shoke ne vitet e luftes) dhe jo vetem kaq po as familjaret e mbetur gjalle te ktyre partizanve e deshmoreve nuk paten as nje varr ku ti qajne pa ze.. se me ze nuk guxonin.. te dashurit e tyre..
por .. kur marrin frym rehat keto kategori te shoqerise shqiptare ashtu sikurse dhe te gjitha kategorit qe perbejne nje popull qe vec tjerash te kene dhe sy e ftyre e guxim ti kerkojne kufomat e te afermeve te tyre te zhdukura gerxheve sekrete?
pikerisht kur fryn era e Azem hajdareve..
me kta Azemet, student te dhjetorit , vijne ato ndryshime ku realizohet.. edhe e drejta te kerkoc kufomat e te afermeve.. edhe e drejta tu a bec nje varr edhe e drejta ti qac si gjith njerzit.. qofte ish partizanet qofte ish ballistet qofte desidentet e ndryshem politik..
pra dyfish e turperuar eshte ajo gjoja partia partizan-lufte-anti-fashist -dashese..
i vrau e i zhduku ..partizanet e shoket e deshmoreve.. dhe tani hungerin si cakalli ne shpellat e naziskinit edvin..
ne 95 mbas disa vjet kerkimesh 92-95 munden ti gjejne kufomat e te vrareve thot gazeta..
Pra ne vitet kur qeveriste kjo qeveria qe "nuk respekton partizanet e deshmoret"..
as i vrau kjo qeveri e PD-se as i pushkatoi megjithse shum nga demokratet e kishin kurrizin e bute nga druri punist.. por u be zemer gjere dhe e gatshme ti ndihmoje familjaret e te pushkatuarve ti gjejne te afermit qe aq mjeshterisht i kish perdhunuar e fshehur ajo.. Partia partizan-dashese..
a jane mirnjohes kto familje..ate nuk e di..
por fakti ky eshte se ja kush respekton e ja kush pushkaton..
thx sonila..e gazetes..
Ndryshuar për herë të fundit nga Brari : 11-12-2005 më 05:56
[QUOTE=T.N.T]TY si tu duk pularija nga 92-97
shume dakort jame po kafsha ne kete mes je ti ,dhe se marr vesh se ke korruptove qe dole nga kpshti zologjik.
.......dhe kujdes kur te hapesh gojene se ka nderuar tani stili
PER KETE KOPESHTE E KE FJALEN
Ngjarja më e madhe e sistemit të kaluar u dha si një lajm i rëndomtë kronik
Si e pasqyroi media vdekjen e Mehmetit
--------------------------------------------------------------------------------
Sonila YZEIRI
Mjetet e informimit të kohës, radioja e televizioni shtetëror dhe gazeta e partisë shtet, “Zëri i Popullit”, e kaluan thuajse tangjent ngjarjen më të bujshme të viteve ‘80. Një nekrologji e thjeshtë, e lexuar nga spikeri i televizionit pak pasi dha lajmin më të madh të asaj kohe, vdekjen e kryeministrit. Versioni zyrtar ishte “vetëvrasje në kushtet e një krize nervore”. Gazeta “Zëri i Popullit” e datës 19 dhjetor 1981, shkruan në faqen e parë një nekrologji të zakonshme, sa të duket se nuk njoftonin vdekjen e një ish-kryeministri, komandantit të Brigadës së Parë Sulmuese, por të një partizani të zakonshëm.
Nekrologjia e “Zërit të Popullit”
Në faqen e parë të gazetës së 19 dhjetorit, në krahun e djathtë jepet njoftimi për vdekjen e Mehmet Shehut dhe poshtë nekrologjia: “Natën në të gdhirë të datës 18 dhjetor 1981, në një moment krize nervore, shoku Mehmet Shehu, anëtar i Byrosë Politike të Komitetit Qendror të Partisë së Punës së Shqipërisë dhe kryetar i Këshillit të Ministrave të Republikës Popullore Socialiste të Shqipërisë, vrau veten”. Më pas radhitet biografia e shkurtër e kryeministrit. Gjithçka që u pasqyrua ishte e urdhëruar nga lart. Një gjë ishte e sigurt, Mehmet Shehu nuk jetonte më e kjo nuk përbënte lajm për udhëheqjen e PPSH-së, që e kishte lajmëruar në mbledhjen e 17 dhjetorit një gjë të tillë.
Nëse për Mehmet Shehun gjithçka mbaroi me vdekjen e tij, një ditë më pas nisin dhe vuajtjet për familjen që kishte lënë pas. Më datën 18 nëntor 1981, bashkëshortja e Mehmetit, Fiqret Shehu dhe njëri nga djemtë, u larguan nga vila kryeministrore dhe u vendosën në vilën numër 3, ku ndenjën vetëm një ditë, pasi të nesërmen u internuan në Belsh të Elbasanit. Këtyre iu ishte bashkangjitur edhe një nga dy djemtë e tjerë, Skënderi. Familja Shehu merrej në pyetje nga hetuesit dhe çdo ditë atyre iu duhej të përballeshin me ta në seanca të gjata hetimi.
Kontrolli i shtëpisë pas vdekjes
Gjatë kohës që zhvilloheshin hetimet ndaj Fiqretit dhe Skënderit, grupi hetimor shkoi disa herë në shtëpinë ku kishte banuar Mehmeti, se mos gjenin ndonjë material për akuzë ndaj të pandehurve, apo gjithë familjes së tij. Qarkulluan atëherë shumë fjalë, sikur vila ku banonte Mehmeti ishte shumë luksoze, përrallore, por këto ishin gënjeshtra fund e krye. Në shtëpinë e tij nuk kishte ndonjë gjë të jashtëzakonshme. Pajisja e shtëpisë ishte bërë e gjitha me mobilie të prodhuara në vend, natyrisht me cilësi të mirë, pronë e Shtëpisë së Pritjes. Në shtëpinë e vjetër banonin fëmijët, dy djemtë e Mehmetit, Vladimiri dhe Bashkimi, me familjet e tyre. Kishin nga dy dhoma me mobilie të zakonshme dhe këto të shtëpisë së pritjes. Në katin e parë të shtëpisë së re, që në fakt ishte një zgjerim i shtëpisë së mëparshme, ishte një dhomë me kolltukë të kombinatit “Misto Mame”, ku ndodhej vetëm një televizor me ngjyra për të gjithë familjen. Karshi kësaj ishte dhoma e ngrënies dhe ngjitur me këtë dhomë të thjeshtë ishte një kuzhinë e pajisur me sobë e frigorifer dhe orendi të tjera të zakonshme. Në korridor ishin banjat dhe më tej një derë jo e madhe që të nxirrte prapa shtëpisë. Po aty fillonte edhe një tunel i nëndheshëm që dilte në garazhin e makinave të Mehmetit. Ky tunel nuk ishte më i gjatë se 150 metra. Në të majtë të hyrjes së vilës së re ishte studioja ose salla e pritjes ku kryeministri zhvillonte edhe ndonjë mbledhje me vartësit. Kjo ishte një dhomë e madhe me oxhak, me një tavolinë në mes dhe disa kolltukë të kombinatit “Misto Mame” anash. Në katin e dytë të vilës flinte Mehmeti dhe ngjitur me të Fiqreti. Lart në katin e tretë apo papafingo, ishte studio e Bashkimit, e pajisur me mjaft libra dhe orendi të mira. Kur hymë në dhomat e fëmijëve të Mehmetit në vilën e vjetër, pamë për tokë lapsa me ngjyra të fëmijëve, kukulla dhe sende të tjera. Dukej se ata kishin ikur shpejt e shpejt, madje me urgjencë nga shtëpia.
Çfarë u vu re në dhomën e Mehmetit
Në dhomën ku flinte Mehmeti ishte një krevat dopio dhe në kokën e krevatit ishte vendosur një radio e përmasave të vogla. Ajo ishte një radio marrëse dhe me sa më kujtohet ishte e një marke të njohur. Në fund të dhomës ishte një biçikletë e montuar, ku bënte stërvitje Mehmeti. Në krahun e djathtë, në fund të dhomës ishte tualeti, ndërsa në të majtë garderoba e tij. Pastaj vinte dera që të çonte në studion e tij, e pajisur me shumë orendi dhe mjaft libra. Lart në papafingo ishte vendosur antena e radios, që ishte e lidhur me një kabull që përfundonte tek ajo, për të përforcuar valët. Për këtë antenë u bë zhurmë e madhe nga Hekuran Isaj dhe Enver Hoxha. Sikur u interpretua, kjo antenë gjoja ishte e montuar për një radio marrëse e dhënëse, me të cilën Mehmeti gjoja lidhej me agjenturat e huaja. Këtë antenë e fotografuan edhe hetuesit. Kësaj radioje iu bë analiza edhe në laborator dhe doli se ajo ishte vetëm marrëse dhe jo dhënëse. Ekzistenca e kësaj radioje i shërbeu Enver Hoxhës për të mashtruar opinionin publik.
Vendngjarja
Kristofor Martiro, një nga hetuesit e familjes Shehu, është shprehur: “Unë nuk kam qenë me grupin e ekspertëve për të verifikuar ngjarjen në ishte vrasje apo vetëvrasje, por kisha parë fotografitë e bëra nga ky grup ekspertësh. Sipas fotografive, Mehmeti ishte në krevat i shtrirë. I veshur me një këmishë të bardhë dhe me syze, me dorën e djathtë të shtrirë mbi krevat. Pak larg dorës së tij të djathtë ishte një pistoletë e tipit “Makarov”. Sipas ekspertëve, ajo ishte dhe arma me të cilën ishte bërë goditja vdekjeprurëse. Mehmeti kishte një njollë të zezë në anën e djathtë të gjoksit, në zemër. Isha kurioz të shihja krevatin ku ishte gjetur i vdekur Mehmeti. Kur vajta në dhomën e tij, në përbërje të grupit hetimor, me shumë kujdes, pasi mbikëqyreshim nga punonjësi i Komitetit Qendror që na shoqëronte dhe mbante çelësat e shtëpisë së Mehmetit, pashë nëse kishte shenjë plumbi në dysheme, poshtë krevatit të Mehmetit. Pashë gjithashtu edhe dyshekun, por as atje nuk konstatova gjurmë plumbi. Nuk pashë as gjak në dyshek apo në dysheme. Kjo më bëri të dyshoj rreth vetëvrasjes, duke iu referuar vendit ku ishte fiksuar i shtrirë në fotografi. Mbi një karrige në fund të krevatit të Mehmetit ishte një këmishë dhe pizhamet e tij. Po ashtu, atje, në fund të krevatit, ishte dhe një gotë, e cila dukej se kishte qenë me çaj”. A bëri vetëvrasje Mehmeti apo e vranë? A e vranë në studio dhe e sollën ashtu të vdekur në dhomën e gjumit? A e helmuan më parë dhe pastaj shtinë mbi të në zemër për të vërtetuar vetëvrasjen? Duke u nisur nga disa fakte kam pasur gjithmonë dyshim për vetëvrasjen e tij. Mjaft fakte të çojnë ta mendosh një gjë të tillë. Përse nuk kishte gjak mbi kufomën dhe në vendin e vrasjes, krevat, dysheme. Në mjaft vendngjarje, apo raste vetëvrasjeje është parë se aty vendi ka qenë i mbytur në gjak. Ali Çeno ka deklaruar se kur kishte hyrë në dhomën e Mehmetit, ditën e vrasjes, nuk kishte parë gjak në gjoks, por një njollë të zezë. Të çudit fakti se pse nuk u bë autopsia e kufomës. Përse ish-ministri i Shëndetësisë, Llambi Ziçishti, që bënte pjesë në grupin e ekspertëve, tha se nuk është vetëvrasje dhe megjithëse e tërhoqi më vonë këtë shprehje nga presioni, nuk i shpëtoi vdekjes. Nuk mund ta linte të gjallë Enveri një dëshmitar të tillë.
Personeli për vdekjen e Mehmet Shehut
Personeli që kishte shërbyer në shtëpinë e Mehmetit ishte mjaft i shqetësuar dhe i frikësuar për faktin se do të merrej në pyetje. I pari u pyet kuzhinieri. Ai tha: “Atë natë që erdhi Mehmeti nga mbledhja e Byrosë, kisha gatuar qofte me lëng dhe diçka tjetër, por Mehmeti nuk deshi të hajë dhe pjata e gjellës nuk ishte prekur”. Të gjithë ata thanë se pas prishjes së fejesës, në shtëpinë e Mehmetit kishte rënë dëshpërimi. Mehmeti ishte sëmurë. Nuk dilte më për gjah. Që nga shtatori ai kishte shkuar vetëm dy herë për gjueti, kur dihej se më parë Mehmeti shkonte çdo javë. Gjithashtu, punonjësit e personelit deklaruan se Fiqreti dhe Mehmeti ishin shumë të shqetësuar, sidomos pas mbledhjes që ishte bërë në Shkollën e Partisë, ku ishte dënuar Fiqreti për fejesën e djalit. Atje ishte kërkuar edhe shkarkimi i saj nga posti i drejtoreshës së kësaj shkolle. Po punonjës të personelit më thanë se të dy burrë e grua, Mehmeti e Fiqreti, shkonin lart në katin e dytë të shtëpisë dhe aty diç bisedonin. Atje nuk shkonte njeri t’i bezdiste, qofshin këta edhe fëmijët e tyre. Sipas punonjësve, Mehmeti çdo mbrëmje shkonte e kontrollonte nëse ishin dy dyert e jashtme të mbyllura, sidomos dera prapa shtëpisë, e pastaj hynte në dhomën e tij të gjumit. Pjesëtarët e personelit të shërbimit na thanë se në shtëpinë e Mehmetit vinin njerëz të ndryshëm së bashku me Bashkimin dhe Marjetën, që rrinin deri natën vonë, kjo ndodhte kur nuk ishte Mehmeti në shtëpi.
Ali Çeno, shoqëruesi i kryeministrit për ngjarjen
“Njoftova menjëherë Ramiz Alinë në telefon. Ai më pyeti se çfarë kishte ndodhur që e merrja kaq herët në telefon. I thashë se Mehmeti kishte vrarë veten. “Ashtu”, më tha pa e prishur gjakun dhe e mbylli telefonin….. Kur hyra në dhomën e Mehmetit pashë në fund të krevatit një gotë çaji që ishte bosh. Nuk pashë gjak në gjoksin e tij, por vetëm një njollë të zezë. Mbas kësaj erdhi grupi i ekspertëve, nuk e di se çfarë ndodhi aty. Në grup ishte dhe Xh. Çiraku dhe ministri i Shëndetësisë, Llambi Ziçishti. Di që Xh. Çiraku nuk e firmosi aktin e ekspertizës. Kufomës nuk iu bë ekspertiza, u varros po atë ditë në mëngjes në varrezat e Sharrës. Pas disa ditëve, kufoma e Mehmetit u zhduk”.
(Vijon nesër)
--------------------------------------------------------------------------------
Ngjarja më e madhe e sistemit të kaluar u dha si një lajm i rëndomtë kronik
Si e pasqyroi media vdekjen e Mehmetit
--------------------------------------------------------------------------------
Sonila YZEIRI
Mjetet e informimit të kohës, radioja e televizioni shtetëror dhe gazeta e partisë shtet, “Zëri i Popullit”, e kaluan thuajse tangjent ngjarjen më të bujshme të viteve ‘80. Një nekrologji e thjeshtë, e lexuar nga spikeri i televizionit pak pasi dha lajmin më të madh të asaj kohe, vdekjen e kryeministrit. Versioni zyrtar ishte “vetëvrasje në kushtet e një krize nervore”. Gazeta “Zëri i Popullit” e datës 19 dhjetor 1981, shkruan në faqen e parë një nekrologji të zakonshme, sa të duket se nuk njoftonin vdekjen e një ish-kryeministri, komandantit të Brigadës së Parë Sulmuese, por të një partizani të zakonshëm.
Nekrologjia e “Zërit të Popullit”
Në faqen e parë të gazetës së 19 dhjetorit, në krahun e djathtë jepet njoftimi për vdekjen e Mehmet Shehut dhe poshtë nekrologjia: “Natën në të gdhirë të datës 18 dhjetor 1981, në një moment krize nervore, shoku Mehmet Shehu, anëtar i Byrosë Politike të Komitetit Qendror të Partisë së Punës së Shqipërisë dhe kryetar i Këshillit të Ministrave të Republikës Popullore Socialiste të Shqipërisë, vrau veten”. Më pas radhitet biografia e shkurtër e kryeministrit. Gjithçka që u pasqyrua ishte e urdhëruar nga lart. Një gjë ishte e sigurt, Mehmet Shehu nuk jetonte më e kjo nuk përbënte lajm për udhëheqjen e PPSH-së, që e kishte lajmëruar në mbledhjen e 17 dhjetorit një gjë të tillë.
Nëse për Mehmet Shehun gjithçka mbaroi me vdekjen e tij, një ditë më pas nisin dhe vuajtjet për familjen që kishte lënë pas. Më datën 18 nëntor 1981, bashkëshortja e Mehmetit, Fiqret Shehu dhe njëri nga djemtë, u larguan nga vila kryeministrore dhe u vendosën në vilën numër 3, ku ndenjën vetëm një ditë, pasi të nesërmen u internuan në Belsh të Elbasanit. Këtyre iu ishte bashkangjitur edhe një nga dy djemtë e tjerë, Skënderi. Familja Shehu merrej në pyetje nga hetuesit dhe çdo ditë atyre iu duhej të përballeshin me ta në seanca të gjata hetimi.
Kontrolli i shtëpisë pas vdekjes
Gjatë kohës që zhvilloheshin hetimet ndaj Fiqretit dhe Skënderit, grupi hetimor shkoi disa herë në shtëpinë ku kishte banuar Mehmeti, se mos gjenin ndonjë material për akuzë ndaj të pandehurve, apo gjithë familjes së tij. Qarkulluan atëherë shumë fjalë, sikur vila ku banonte Mehmeti ishte shumë luksoze, përrallore, por këto ishin gënjeshtra fund e krye. Në shtëpinë e tij nuk kishte ndonjë gjë të jashtëzakonshme. Pajisja e shtëpisë ishte bërë e gjitha me mobilie të prodhuara në vend, natyrisht me cilësi të mirë, pronë e Shtëpisë së Pritjes. Në shtëpinë e vjetër banonin fëmijët, dy djemtë e Mehmetit, Vladimiri dhe Bashkimi, me familjet e tyre. Kishin nga dy dhoma me mobilie të zakonshme dhe këto të shtëpisë së pritjes. Në katin e parë të shtëpisë së re, që në fakt ishte një zgjerim i shtëpisë së mëparshme, ishte një dhomë me kolltukë të kombinatit “Misto Mame”, ku ndodhej vetëm një televizor me ngjyra për të gjithë familjen. Karshi kësaj ishte dhoma e ngrënies dhe ngjitur me këtë dhomë të thjeshtë ishte një kuzhinë e pajisur me sobë e frigorifer dhe orendi të tjera të zakonshme. Në korridor ishin banjat dhe më tej një derë jo e madhe që të nxirrte prapa shtëpisë. Po aty fillonte edhe një tunel i nëndheshëm që dilte në garazhin e makinave të Mehmetit. Ky tunel nuk ishte më i gjatë se 150 metra. Në të majtë të hyrjes së vilës së re ishte studioja ose salla e pritjes ku kryeministri zhvillonte edhe ndonjë mbledhje me vartësit. Kjo ishte një dhomë e madhe me oxhak, me një tavolinë në mes dhe disa kolltukë të kombinatit “Misto Mame” anash. Në katin e dytë të vilës flinte Mehmeti dhe ngjitur me të Fiqreti. Lart në katin e tretë apo papafingo, ishte studio e Bashkimit, e pajisur me mjaft libra dhe orendi të mira. Kur hymë në dhomat e fëmijëve të Mehmetit në vilën e vjetër, pamë për tokë lapsa me ngjyra të fëmijëve, kukulla dhe sende të tjera. Dukej se ata kishin ikur shpejt e shpejt, madje me urgjencë nga shtëpia.
Çfarë u vu re në dhomën e Mehmetit
Në dhomën ku flinte Mehmeti ishte një krevat dopio dhe në kokën e krevatit ishte vendosur një radio e përmasave të vogla. Ajo ishte një radio marrëse dhe me sa më kujtohet ishte e një marke të njohur. Në fund të dhomës ishte një biçikletë e montuar, ku bënte stërvitje Mehmeti. Në krahun e djathtë, në fund të dhomës ishte tualeti, ndërsa në të majtë garderoba e tij. Pastaj vinte dera që të çonte në studion e tij, e pajisur me shumë orendi dhe mjaft libra. Lart në papafingo ishte vendosur antena e radios, që ishte e lidhur me një kabull që përfundonte tek ajo, për të përforcuar valët. Për këtë antenë u bë zhurmë e madhe nga Hekuran Isaj dhe Enver Hoxha. Sikur u interpretua, kjo antenë gjoja ishte e montuar për një radio marrëse e dhënëse, me të cilën Mehmeti gjoja lidhej me agjenturat e huaja. Këtë antenë e fotografuan edhe hetuesit. Kësaj radioje iu bë analiza edhe në laborator dhe doli se ajo ishte vetëm marrëse dhe jo dhënëse. Ekzistenca e kësaj radioje i shërbeu Enver Hoxhës për të mashtruar opinionin publik.
Vendngjarja
Kristofor Martiro, një nga hetuesit e familjes Shehu, është shprehur: “Unë nuk kam qenë me grupin e ekspertëve për të verifikuar ngjarjen në ishte vrasje apo vetëvrasje, por kisha parë fotografitë e bëra nga ky grup ekspertësh. Sipas fotografive, Mehmeti ishte në krevat i shtrirë. I veshur me një këmishë të bardhë dhe me syze, me dorën e djathtë të shtrirë mbi krevat. Pak larg dorës së tij të djathtë ishte një pistoletë e tipit “Makarov”. Sipas ekspertëve, ajo ishte dhe arma me të cilën ishte bërë goditja vdekjeprurëse. Mehmeti kishte një njollë të zezë në anën e djathtë të gjoksit, në zemër. Isha kurioz të shihja krevatin ku ishte gjetur i vdekur Mehmeti. Kur vajta në dhomën e tij, në përbërje të grupit hetimor, me shumë kujdes, pasi mbikëqyreshim nga punonjësi i Komitetit Qendror që na shoqëronte dhe mbante çelësat e shtëpisë së Mehmetit, pashë nëse kishte shenjë plumbi në dysheme, poshtë krevatit të Mehmetit. Pashë gjithashtu edhe dyshekun, por as atje nuk konstatova gjurmë plumbi. Nuk pashë as gjak në dyshek apo në dysheme. Kjo më bëri të dyshoj rreth vetëvrasjes, duke iu referuar vendit ku ishte fiksuar i shtrirë në fotografi. Mbi një karrige në fund të krevatit të Mehmetit ishte një këmishë dhe pizhamet e tij. Po ashtu, atje, në fund të krevatit, ishte dhe një gotë, e cila dukej se kishte qenë me çaj”. A bëri vetëvrasje Mehmeti apo e vranë? A e vranë në studio dhe e sollën ashtu të vdekur në dhomën e gjumit? A e helmuan më parë dhe pastaj shtinë mbi të në zemër për të vërtetuar vetëvrasjen? Duke u nisur nga disa fakte kam pasur gjithmonë dyshim për vetëvrasjen e tij. Mjaft fakte të çojnë ta mendosh një gjë të tillë. Përse nuk kishte gjak mbi kufomën dhe në vendin e vrasjes, krevat, dysheme. Në mjaft vendngjarje, apo raste vetëvrasjeje është parë se aty vendi ka qenë i mbytur në gjak. Ali Çeno ka deklaruar se kur kishte hyrë në dhomën e Mehmetit, ditën e vrasjes, nuk kishte parë gjak në gjoks, por një njollë të zezë. Të çudit fakti se pse nuk u bë autopsia e kufomës. Përse ish-ministri i Shëndetësisë, Llambi Ziçishti, që bënte pjesë në grupin e ekspertëve, tha se nuk është vetëvrasje dhe megjithëse e tërhoqi më vonë këtë shprehje nga presioni, nuk i shpëtoi vdekjes. Nuk mund ta linte të gjallë Enveri një dëshmitar të tillë.
Personeli për vdekjen e Mehmet Shehut
Personeli që kishte shërbyer në shtëpinë e Mehmetit ishte mjaft i shqetësuar dhe i frikësuar për faktin se do të merrej në pyetje. I pari u pyet kuzhinieri. Ai tha: “Atë natë që erdhi Mehmeti nga mbledhja e Byrosë, kisha gatuar qofte me lëng dhe diçka tjetër, por Mehmeti nuk deshi të hajë dhe pjata e gjellës nuk ishte prekur”. Të gjithë ata thanë se pas prishjes së fejesës, në shtëpinë e Mehmetit kishte rënë dëshpërimi. Mehmeti ishte sëmurë. Nuk dilte më për gjah. Që nga shtatori ai kishte shkuar vetëm dy herë për gjueti, kur dihej se më parë Mehmeti shkonte çdo javë. Gjithashtu, punonjësit e personelit deklaruan se Fiqreti dhe Mehmeti ishin shumë të shqetësuar, sidomos pas mbledhjes që ishte bërë në Shkollën e Partisë, ku ishte dënuar Fiqreti për fejesën e djalit. Atje ishte kërkuar edhe shkarkimi i saj nga posti i drejtoreshës së kësaj shkolle. Po punonjës të personelit më thanë se të dy burrë e grua, Mehmeti e Fiqreti, shkonin lart në katin e dytë të shtëpisë dhe aty diç bisedonin. Atje nuk shkonte njeri t’i bezdiste, qofshin këta edhe fëmijët e tyre. Sipas punonjësve, Mehmeti çdo mbrëmje shkonte e kontrollonte nëse ishin dy dyert e jashtme të mbyllura, sidomos dera prapa shtëpisë, e pastaj hynte në dhomën e tij të gjumit. Pjesëtarët e personelit të shërbimit na thanë se në shtëpinë e Mehmetit vinin njerëz të ndryshëm së bashku me Bashkimin dhe Marjetën, që rrinin deri natën vonë, kjo ndodhte kur nuk ishte Mehmeti në shtëpi.
Ali Çeno, shoqëruesi i kryeministrit për ngjarjen
“Njoftova menjëherë Ramiz Alinë në telefon. Ai më pyeti se çfarë kishte ndodhur që e merrja kaq herët në telefon. I thashë se Mehmeti kishte vrarë veten. “Ashtu”, më tha pa e prishur gjakun dhe e mbylli telefonin….. Kur hyra në dhomën e Mehmetit pashë në fund të krevatit një gotë çaji që ishte bosh. Nuk pashë gjak në gjoksin e tij, por vetëm një njollë të zezë. Mbas kësaj erdhi grupi i ekspertëve, nuk e di se çfarë ndodhi aty. Në grup ishte dhe Xh. Çiraku dhe ministri i Shëndetësisë, Llambi Ziçishti. Di që Xh. Çiraku nuk e firmosi aktin e ekspertizës. Kufomës nuk iu bë ekspertiza, u varros po atë ditë në mëngjes në varrezat e Sharrës. Pas disa ditëve, kufoma e Mehmetit u zhduk”.
(Vijon nesër)
--------------------------------------------------------------------------------
Regullat e Postimit
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt