Puthja Fatale

[eris]

PUTHJA FATALE


Në një burg të vogël të Ferrarës, po ndaheshin rolet e pjesës që do vihej në skenë. Të gjithë të burgosurit ishin entusiaztë, dëgjoheshin thirrje, shtyheshin me njëri tjetrin, qeshnin e lëshonin batuta të kripura. Kjo ishte hera e parë që organizohej. Kishe të drejtë të stërviteshe në aktrim sa të doje, koha e burgut nuk të hynte në sy. Përveç kësaj, ditën e shfaqjes do vinte drejtori i burgut dhe përfaqësues të lartë. Aktorëve që do interpretonin mirë pjesën e tyre, mund t’iu ulej një pjesë e dënimit. S’ishte pak, po të mendoje që kjo fitohej duke mësuar përmendësh vargje gjithë ditën e ditës.
-Kleopatrën, kush do interpretojë Kleopatrën?
Të gjithë të burgosurit nisën të qeshin e të ngacmohen.
-Uh, drejtor, do ta bëja unë këtë pjesë, por e shikon, e kam xheloz të dashurin tim,-dhe ngrinin zërin në qiell.
-Lerini shakatë! Po pyes edhe njëherë!
Të burgosurit shikonin në sy njëri-tjetrin, asnjë nuk fliste.Emri Kleopatra ishte i bukur, një emër femre prej vërteti. Kishin patur kohë më parë një bythec që do ta kishte pranuar me gjithë qejf këtë rol. Tani ishte liruar nga dënimi e bridhte lart e poshtë trotuareve, natën.
-Të kishte mbetur Liloja,-nisën ta kujtojnë me mallëngjim më të vjetrit.-Ai po, që mund ta bënte fare lehtë këtë punë.
-Djema, është vetëm një pjesë teatrore. Hajde, ne të drejtorisë do tregohemi shumë zemërgjerë po të bashkëpunoni.
S’kishte vullnetarë.
-Mos vallë duhet të pezullojmë këtë inisiativë? Unë mendova që ishte gjë e mirë për ju.
-Drejtor, jo, zoti drejtor,-nisën të ndihen zërat e të burgosurve që kishin marrë rolet e tjera.-hëni more, nuk do përdhunojmë njeri!
Nisën të qeshin të dyja palët.
-Po vendos unë atëherë,-u dëgjua zëri i drejtorit. Shumica ishin dakord me këtë zgjidhje.
-Ti jo, ti i ke këmbët e shtrembra, ti s’bëhet fjalë me atë surrat që ke. Pa prit, ti, aty, dil përpara!
Ishte një djalë i imët në trup, me një vështrim të trembur, sikur ta kishin arrestuar për herë të dytë.
-Si e ke emrin?
-Alberto!
-Shkurt Klea,-nisën të ulërijnë e të shtyhen ca të burgosur, që e gjetën perfekt atë djalë për rolin.
Alberto u kthye duke i vështruar me tërbim. Ata nisën të qeshin, njëri u shtir i frikësuar, kërkoi shaminë e bëri sikur humbi ndjenjat.
-Ç’pate?-e ngacmuan ata që kishte afër!
-Çfarë vështrimi, më mori në qafë, dreqja,-e u ngrit në këmbë duke marrë duartrokitje pa fund.
Drejtori i bëri me shenjë një rojeje, që e hoqi zvarrë dhe e mbylli në qeli te burgosurin.
-Ti ke për ta marrë atë rol,-po i thoshte drejtori Albertos.-Je djalë i ri, e mund ta mësosh shumë mirë pjesën tënde.
-Por unë, zoti drejtor…
Ti çfarë? Mos u merakos nga këta derra të zgjebosur. Ua rregulloj unë qejfin. Ec tani, me sa vjet të kanë dënuar?
-Tetë vjet!
-Dhe ky është…
-Fundi i vitit të parë të dënimit!
-Mirë, mirë, po të bësh maksimumin, do shikojmë mos e rregullojmë me ca vjet më pak dënimin tënd. Ti ke pjesën më të vështirë, të takon me të drejtë. Si thua, pranon?
Albertos i qeshi fytyra kur mësoi që do t’i shkurtonin dënimin aq shumë. Tundi kokën, e tek e fundit nuk iu duk gjëmë e madhe të interpretonte Kleopatrën. Drejtori kishte treguar vendosmëri për t’i qëndruar afër. Shumë shpejt shfaqja do dilte në skenë, e gjithçka merrte fund..
-Pranoj!-dhe rrotull tij u dëgjuan fishkëllima e duartrokitje pa fund. U përkul me një hijeshi femërore sa të gjithë shkulën brinjët duke qeshur. Rrugës për në qeli, nisën t’ia rrahin shpatullat duke i thënë nga mbrapa:
-Qerrata, qerrata i madh u tregove!
* * *


-Nuk do puthemi prej vërteti, jo!
-Këtu është shkruar që Antonio e puth Kleopatrën gjithë afsh e pasion. S’ke ç’t’i bësh!
Përballë Albertos qëndronte një i burgosur i gjatë, i bëshëm, që e shikonte kërcënueshëm.
-Jo, nuk pranoj! S’është thënë që ta ndjekim pikë për pikë atë që është e shkruar në pjesë.
-Hajde more këtu,-dhe i burgosuri tjetër e shtrëngoi gjithë forcë pas vetes, duke ia marrë frymën. Antonio nuk klithte dot. Spektatorët e provave po shihnin pa thënë gjë, të eksituar si para ndonjë çudie.
-Më puth, duhet të më puthësh ti i pari. Ç’pret, ia bënte i gjati, duke e shtrënguar gjithnjë e më fort. Albertos iu errën sytë e ra pa ndjenja. Tjetri priti sa të zgjohej, i hodhën një gotë ujë përsipër, e si mori veten, Alberto ndjeu një grusht të fortë në brinjë. Klithi nga dhimbja, roja që kaloi aty afër bëri sikur s’pa gjë e vazhdoi më tej. Edhe atij i dukej e pranueshme që rolit t’i shkohej deri në fund. Përndryshe ç’kuptim do kishte e gjithë kjo?
-Po vjen drejtori, po vjen,-u dëgjuan zëra e shumë shpejt ra një qetësi e ngrirë përsipër.
-Ç’patën kështu? Alberto, si është puna?
-Kërkoi, deshi të më puthë, drejtor,-e filloi të qajë nëntëmbëdhjetë vitet e moshës.
Drejtori e pa kërcënueshëm të gjatin, që ngriti supet duke i shpjeguar që ashtu ishte e shkruar në skenar.
-Mirë, mirë, këto janë gjëra që rregullohen. Ajo është thjesht një puthje skenike. Shiko, Alberto, të kam sjellë kostumin e duhur për ty, edhe një buzë të kuq, që të ngjash tamam me Kleopatrën. Duhet t’ia luash fenë këtij roli.
I gjati qeshi e tha:
-Buzë të kuq! Sa mirë! Kështu është tamam!






* * *

Atë mbrëmje Alberton e transferuan në një qeli tjetër. Ishte përgjumësh kur e zgjuan, por u drodh nga frika kur e mori vesh ku e çonin. Drejtori kishte dhënë urdhër që ta mbyllnin në një dhomë bashkë me të burgosurin që luante Antonion, të gjatin, kështu mund të zinin miqësi, apo të krijonin më shumë intimitet.
-Nëse ai çift do krijojë një raport miqësor, e gjithë shfaqja ka për të ecur vaj!
I gjati ishte shumë i entusiazmuar. I falenderoi rojet, u përkul si kavalier përpara Albertos, i mori dorën dhe ia puthi lehtë. Pastaj nisi të qeshë me të madhe, pa pushim, ndërsa Albertoja pëshpëriste me zërin e thatë:
-Jam akuzuar për plagosje me armë zjarri! Jam akuzuar për…
I gjati nuk i ra në sy, e la të zgjidhte krevatin ku po flinte e pastaj u shtri për vete, duke u nanuritur në një gjumë të qetë, për t’i bërë gjërat më vonë.
Sapo e ndjeu që po gërhiste, Albertoja mendoi si të shpëtojë. Rrëshqiti lehtësisht nga shtrati, iu afrua fytyrës së tjetrit dhe e pa me vëmendje. Nuk ishte e lehtë ta mbyste. Do ta provonte, por duart e tij dridheshin pa pushim, ato duar aq të vogla nuk kishin për të bërë ndonjë gjë të madhe me atë njeri-mal.
Përqark s’kishte asnjë send të fortë që të bënte një punë të paqme. Kishte frike, aq shumë sa u përlot kur mendoi ç’mund t’i ndodhte aty brenda. Sa i tmerrshëm që po tregohej fati i tij! Dhe ai kishte pranuar si idiot të luante Kleopatrën. Kishte mësuar përmendësh batutat, kishte provuar të vishte edhe fustanin e saj. Tani ishte brenda dhomës me të dashurin e personazhit që duhej të luante. Asnjë nuk e kishte çarë kokën ta pyeste në donte apo jo të bënte përpara.
Të burgosurit e tjerë flinin. Mbase ëndërronin për atë, Alberton, të veshur me fustanin e Kleas dhe eksitoheshin në gjumë.
Por kjo ishte marrëzi. Atij iu pështiros vetja.Eh, sa i pafuqishëm ishte, e duhej te kalonte vite në këtë birucë. Mendoi të bënte si i çmendur. Të përplasej pas hekurave, të dërmonte kokën e të ngrinte vajin në qiell. Dikush kishte për ta marrë, do përkujdeseshin për të e do ta çonin në infermieri. Por pastaj shfaqja do pezullohej. Vetëm ai kishte mësuar aq shpejt batutat, vetëm ai mund të luante rolin e gruas më të bukur në botë. Kur të kthehej, kishin për ta vrarë, me siguri. Ose do ta përdhunonin me rradhë, të gjithë aktorët e pjesës. Ai do bëhej kështu dashnorja e njerëzve të uritur. Ndërsa jashtë e prisnin të tjera ëndrra. Aty, jashtë, ai kishte provuar edhe të dashuronte. I kishte ecur në dashuri e dikush e priste që të dilte një ditë.
Drejtori, ai e kishte marrë më qafë. Ai i kishte fajet për të gjitha. Ta kishte në këto çaste, patjetër do ta kishte vrarë.
I gjati lëvizi, u rrotulla e vendosi dorën në organet gjenitale. Po mendonte për atë. Kjo ishte e sigurt. Atëherë si i mbetej? Duhej ta vriste, por me çfarë?
I erdhi rreth e qark dhomës, pa vendosur dot asgjë.
Në këtë rrugëtim shpirtëror, brenda një burgu të vogël ku vuanin dënimin edhe të tjerë, mendoi që ky ishte fundi. Duhej të paguante një faturë të kripur për të larat dhe të palarat e jetës së tij. Kur i kaloi kjo shkëndijë, në kokë, u ndje i qetë. Provoi edhe të buzëqeshë. Nisi të zhvishej, lehtë, lehtë, lakuriq. I qëndroi tek koka të gjatit dhe e shau nëpër dhëmbë, i tregoi prapanicën e kësaj i ra njëherë me dorë. Pastaj shkoi te rrobat e tij, nxorri fustanin e Kleopatrës dhe e veshi shpejt. Vuri duart në gjokse, duke u përpjekur t’i ngrinte si një femër e rrahur në zanat.
Mori buzëkuqin, që ia kishte dhuruar drejtori, u lye ashtu, kuturu, megjithatë nuk e ndali punën, u përlye në të gjithë fytyrën, e ngjante sikur të kishte vënë përpara një maskë fatkeqe, që qeshte nga zori.
Këtu, i tha lamtumirë jetës, nuk mendoi për asgjë, ndryshe mund të ndrronte mendje. Me rripin e fustanit krijoi një lak, që e lidhi në llambën e shojtur të qelisë, e pastaj ia vuri vetes në qafë. I hipur majë një stoli, mendoi që s’kishte kuptim asgjë. E shtyu me këmbë e nisi të valëvitej në ajër.Disa sekonda më vonë, ndjeu t’i erreshin sytë, zemra i perpelitej kurse ai qante. Kërkonte të lirohej por s’mundej. Tha se vdiq, e klithi me zërin e mekur për ndihmë emrin e të gjatit.
Ashtu i varur, ndjeu dy duart e fuqishme që e shkulën nga dyshemeja. I gjati tani po i lironte fytin, e goditi lehtë me shuplakë e pastaj mbushi ujë për ta freskuar.
Albertoja u përmend, kurse i gjati i shqetësuar në kulm, e shtyu duke i thënë:
-Ç’po bëje, idiot?
Alberto s’foli. Vetëm u ndje i lodhur për gjumë. Jeta e tij, nëntëmbëdhjetë vitet do duhej të jetoheshin. Le të bëheshin edhe pak padrejtësira! Kështu mund t’i ndodhte kujtdo. Ra në gjumin e jetës, e s’dalloi krahët e fuqishëm të të gjatit, që e ngritën peshë, e morrën me vete dhe e futën të flinte në një krevat me të. Alberto i veshur si Kleopatra.
-I shkreti, paska vënë edhe buzëkuqin,-mendoi i gjati, e qeshi djallezisht, i lumtur.