Pastrimi i shpirtit!

[alko71]

Te pershendes dhe te pergezoj per mesimet qe po i ndan me ne.

Allahu te shperblefte ne te dy boterat.

[dibrani2006]

Te pershendes per fjale te bukura.

[INDRITI]

Zoti ju nderofte qe te gjitheve nderkohe po e vazhdojme serish temen tone

[INDRITI]

Zemra dhe truri

Zemra fizike brenda krahërorit tonë kryen rreth 100.000 rrahje në ditë, duke pompuar afërsisht 7.5 litra gjak në minutë, 450 në orë, duke vazhduar me 24 orë të ditës, shtatë ditë të javës, 365 ditët e vitit e për gjithë jetën! Sistemi enëzor që bën të mundur shpërndarjen e ketij gjaku jetësor është mëse 60.000 milje i gjatë: pra më shumë se dyfishi i perimetrit të tokës. Për më tej, ajo që është tepër interesante për t'u përmendur këtu është se zemra jonë nis rrahjet e saj para se truri të formohet: zemra fillon të rrahë pa ndihmën e sistemit nervor qendror. Një nga teoritë që ka dominuar prej kohësh, pohonte se është sistemi nervor qendror ai që nga truri kontrollon gjithë qënien e njeriut, ndërkohë që neve tashmë na është bërë e ditur se ky sistem nuk është nismëtari i rrahjeve të zemrës. Në të vërtetë ajo e vetnis këtë proces; nga ku ne do të pohonim se është Zoti i Lartësuar Nismëtari i saj.
Zemra është epiqendra e qënies njerëzore. Shumë njerëz mendojnë se truri është qendra e vetëdijes, ndërsa në Kuran thuhet qartë, "A nuk kanë ata zemra me të cilat të kuptojnë"? Muslimanët janë të bindur se qendra e vetëdijes njerëzore është zemra e jo truri; vetëm kohët e fundit na është bërë e ditur se në zemër ndodhen mbi 40.000 neurone; me fjalë të tjera në zemër ka qeliza të cilat komunikojnë. Eshtë e qartë tani se mes trurit dhe zemrës ekziston një komunikim i dyfishtë: truri i çon mesazhe zemrës dhe poashtu zemra i çon mesazhe trurit. Këto mesazhe që truri i merr nga zemra arrijnë lobin e trurit dhe talamusin. Korteksi e merr informacionin nga lobi i trurit dhe talamusi duke bërë kështu të mundur krijimin e ndjenjave; korteksi i ri ka lidhje me të mësuarit dhe arsyetimin. Këto procese janë zbulime të kohëve të fundit, e megjithëse ne nuk arrijmë t'i kuptojmë krejtësisht, jemi të bindur se zemra është një organ tejet i ndërlikuar.
Sipas një hadithi zemra është burimi i diturisë. Profeti a.s ka thënë se veprat e shëmtuara janë ato që e prishin zemrën. Kësisoj, zemra arrin t'i dallojë këto vepra, dhe kjo është një nga arsyet se përse njerëzit arrijnë të bëjnë gjëra të tmerrshme, e të kenë më pas një barrë që ndikohen negativisht mbi ta. Në veprën e tij Krim e Ndëshkim, autori brilant rus, Dostojevski, shpreh se vet krimi është ndëshkimi i keqbërësit sepse njerëzve u duhet të jetojnë me pasojat e veprave të tyre: shpirtrat e tyre, ndikohen nga kjo. Kur njerëzit veprojnë në rrjedhë të kundërt të asaj që thotë zemra, veprojnë kundër shpirtrave të tyre gjë që ndikon deri në atë masë sa i shpie në një gjendje të trazuar shpirtërore, nga ku ata përdorin lloj-lloj mënyrash për ta mbuluar këtë gjendje. Ky është kufri: "kufri" nënkupton të mbulosh. Për të mbuluar këtë trazim e turbullim të brendshëm, njerëzit përdorin alkohol, drogë e përvoja seksuale abuzive; ata gjithashtu kërkojnë pushtet pasuri dhe famë duke u përfshirë në një gjendje harrese dhe duke u zhytur kokë e këmbë në këtë botë kalimtare, gjë që i bën të harrojnë thelbin e natyrës dhe zemrën e tyre. Duke vazhduar në këtë mënyrë, ata i shkëpusin marëdhëniet me zemrën.

[INDRITI]

Veprat e shëmtuara e sëmurin zemrën

Një ndër pasojat që sjell ndërpreja e marëdhënieve me zemrën është se sa më shumë të largohesh prej saj, aq më shumë ajo sëmuret, sepse zemra do ushqyer dhe pakujdesia ndaj saj e shpie atë drejt mbarimit. Kur dikush harron Zotin dhe perjetesine, ai bëhet i pandërgjegjshëm për botën e pafundme në lidhje me këtë të fundmen, i pavetëdijshëm se ne jemi në këtë botë për një periudhë fare të shkurtër kohore. Kur mendojmë për botën e pafundme në lidhje me këtë kalimtare, papritur vëmendja jonë përqendrohet në atë të pafundmen kundrejt kësaj të shkurtrës. Në anën tjetër, kur njerëzit zhyten krejtësisht në këtë botë, duke besuar se do të jetojnë në të përgjithmonë dhe se nuk do të japin llogari për veprat që kanë kryer, qëndrimi i tyre do të shkaktojë vdekjen përfundimtare të anës shpirtërore të zemrës. Megjithatë, para se të vdesë, të prishet e ndotet krejtësisht, zemra do të shfaqë simptomat e saj. Dhe këto janë sëmundjet shpirtërore.
Ndoshta ilaci me i mire ne kete rast eshte keshilla e Profetit Muhammed as: Puno per kete bote sikur nuk do vdesesh kurre, nderkohe puno per perjetesine sikur do vdeshesh neser
Vijon----

[INDRITI]

Dyshimet dhe epshet:

Zemra njeh dy lloje sëmundjesh. E para quhet dyshim dhe sëmundjet e kësaj natyre kanë të bëjnë me të kuptuarit. Për shembull, nëse dikush i frikësohet furnizimit të Zotit, se nuk do ta sigurojë ushqimin gjatë ditës, atëherë zemra e tij është e sëmurë sepse një zemër e pastër ka besim të palëkundur tek Zoti i Lartësuar, ndërsa një zemër e sëmurë dyshon. Për këtë arsye një zemër të pastër nuk e kap asnje lloj shqetësimi. Eshtë egoja, tekat e kapriçot dhe dashuria për këtë botë kalimtare që shpiejnë në një gjendje frike dhe ankthi. Zemra brenda dhe në vetvete është një organ i projektuar për qetësi, por kjo qetësi vjen vetëm me përkujtimin e Allahut të Lartmadhëruar. Në Kuran thuhet: "A nuk është përkujtimi i Allahut me të cilin zemra qetësohet?" Kjo është ajo çfare zemra dëshiron: Ajo kërkon të përkujtojë Zotin e Gjithfuqishëm. Ndërsa kur nuk përkujtohet Zoti, zemrën e kaplon një gjendje trazimi: e përfshin një gjendje çrregullimi, nga ku mungesa e ushqimit bën që ajo të sëmuret. Ashtu siç kemi nevojë të marrim frymë ngase qelizave tona u nevojitet oksigjen, d.m.th jetë, ashtu siç do të vdisnin qelizat në mungesë të kësaj frymëmarjeje, ashtu dhe zemra jonë kërkon të marrë frymë, ku frymëmarrje e saj nuk është asgjë tjetër, veçse të kujtuarit e Zotit.
Permendja e Zotit është ajo që e ushqen dhe i mirëmban zemrën. Shoqërimi me njerëz të mirë është ushqim e ushtrim për të. Të gjitha këto gjëra janë të nevojshme që zemra të jetë e pastër dhe e shëndetshme, dhe në të vërtetë ky është dhe qëllimi kryesor e shpalljes. Kështu Zoti na tregon se njerëzit që do tu jepet përparësi në botën tjetër, janë ata që do t'i paraqiten Atij me zemër të pastër.
Kur lindim, hyjmë në këtë botë në një gjendje te kulluar, natyre te pastër e brendaqënësishme e njeriut; më pas mësojmë të shqetësohemi. Ankthin e mësojmë nga nënat, baballarët dhe shoqëria. Kështuqë, Kurani thotë se njeriu është krijuar në një gjendje ankthi (hala'), dhe se ata që janë larg kësaj gjendjeje janë njerëzit e namazit. Fjala "namaz" këtu nuk ka për qëllim pesë namazet e detyrueshme ditore, por ka për qëllim namazin e atyre njerëzve që janë përherë në gjendje namazi (përkujtimi); ata janë përherë në gjendje që i mban lidhur me Zotin e Lartësuar, dhe ky është stadi më i lartë. Ky është stacioni i njerëzve që nuk largohen nga përkujtimi i Allahut të Lartësuar për shkak të shitblerjes, tregtisë apo çdo lloj gjëje tjetër. Ata janë të atillë që e përkujtojnë Zotin ashtu siç i përmend Kurani famëlartë: në këmbë, ulur apo dhe kur janë shtrirë." Këta janë njerëz që nuk i përkasin bashkësisë së njerëzve të pakujdesshëm.

Lloji i dytë i sëmundjes quhet epsh, dhe këtu futen nevojat më kryesore. Për shembull ushqimi dhe dëshira seksuale janë epshe; ata futen tek dëshirat e mëdha. Kur këto të dya e kapërcejnë masën e natyrshme, kthehen në sëmundje për njeriun. Në Islam ekziston mënyra apo mjeti me të cilin mund t'i mjekojmë dhe kthejmë sërish zemrat tona në gjendje pastërtie. Lutja që profeti a.s e përmendte më shumë se çdo gjë tjetër ishte: "O Kthyes i zemrave, bëje zemrën time të vendosur në permendjen tënde", dhe është tepër e rëndësishme që kjo gjë t'i përkujtohet shpesh muslimanit.

vijon----

[INDRITI]

Pastrimi i zemrave

Ky tekst flet për alkiminë e zemrës: dhe na sqaron se si ta transformojmë atë. Pastrimi i zemres u shkrua nga dijetari i madh, Muhamed Meulud. Ai ishte një dijetar brilant i Afrikës së Veriut, i cili përvetësoi të gjithë shkencat islame përfshirë dhe shkencat e brendshme. Shkroi këtë poemë didaktike me qëllim që t'u mësojë njerëzve mënyrat se si të pastrojnë zemrën sepse duke parë përreth arriti që të kuptojë se kushdo që e rrethonte kishte një zemër të sëmurë. Megjithëse e kuptoi vlerën e mësimit të shkencave abstrakte të Islamit si gramatika, retorika dhe logjika, ndjeu se njerëzit mund të kenë nevojë të madhe për atë lloj diturie, duke qenë se në Ditën e Gjykimit, zemra është e vetmja gjë për të cilën do të pyetemi. Gjendja e zemrës është e vetmja që mund të na sjellë dobi sepse "veprat llogariten sipas qëllimit" ashtu siç e përmend dhe vet hadithi i Profetit a.s. Duke qenë se çdo vepër lidhet ngushtë me qëllimin, dhe dukeqenëse vendstrehim i qëllimit është zemra, çdo vepër që bëjmë lëshon rrënjë në zemër. Sëkëndejmi, kur pyetemi për veprat, në të vërtetë pyetemi për qëllimet që fshihen pas atyre veprave, dhe duke patur parasysh faktin se qëllimet burojnë nga zemra, ajo për të cilën njeriu do të pyetet vërtetë, është vet zemra. Kur Muhamed Meuludi arriti ta kuptojë këtë, tha se papritur Zoti i Lartësuar e frymëzoi të shkruante këtë tekst duke e bazuar në shumë tekste që ishin shkruar më parë siç është libri i fundit i imam Abu Hamid Gazalit: Ringjallja e shkencave te fese.

[INDRITI]

Përmirësimi fillon me veten.

Nëse hedhim një vështrim në botën e sotme, në mundimet, gjakrat dhe çdo luftë që ndodh, do të vëmë re se çdo vuajtje rrënjët i ka në zemrën e njeriut. Arsyeja se përse njerëzit janë agresivë kundrejt të tjerëve është për shkak të sëmundjeve të zemrës: lakmia, etja për të pushtuar, dëshira për të shfrytëzuar të tjerët dhe dëshira për të vjedhur burimet e tyre natyrore, janë të gjitha sëmundje të zemrës. Një zemër e pastër assesi nuk mund të bëjë vepra të tilla. Cdo vrasës, çdo përdhunues, çdo idhujtar, do njeri i lig dhe çdokush që bën vepra mizore, ka zemër të sëmurë sepse vepra të tilla nuk rrjedhin veçse nga një zemër e tillë. Nëse zemrat do të ishin të pastra, asgjë nga këto që dëgjojmë e shohim përreth, nuk do të ndodhte. Kështui nëse dëshirojmë të ndryshojmë botën, nuk mund ta arrijmë një gjë të tillë, duke u përpjekur të ndreqim të jashtmen; përkundrazi botën mund ta ndryshojmë vetëm duke ndryshuar të brendshmen tonë, sepse është e brendshmja që paraprin të jashtmen.
Në të vërtetë, çdo gjë që shohim, prejardhjen e ka nga bota e padukshme. Bota fenomenale del nga bota e padukshme, dhe të gjitha veprat burojnë nga banesa e padukshme e veprave tona. Sëkëndejmi, nëse dëshirojmë të përmirësojmë veprat, duhet të ndreqim zemrën në radhë të parë. Dr. Martin Luter Kingu, predikuesi i famshëm amerikan dhe aktivisti për të drejtat e njeriut, ka thënë se njerëzve e duhet të ndjekin katër etapa për të luftuar padrejtësitë: etapa e parë është që ata të sigurohen se më të vërtetë po bëhet padrejtësi. Ata duhet t'i zbardhin çështjet e padrejta, dhe në rastin e tij ishin padrejtësitë kundrejt popullit afrikano-amerikan në Shtetet e Bashkuara. Etapa e dytë është të futesh në negociata: njerëzit duhet t'u drejtohen shtypësve dhe të kërkojnë drejtësi. Nëse ata që shtypin refuzojnë, atëherë Dr. Kingu përmend si etapë të tretë vet-pastrimin. Ai thotë se ne duhet të pyesim veten se mos ndoshta keqbërësit jemi ne. Mos jemi ne vallë vet shtypësit? Etapa e katërt dhe e fundit është të vepruarit pasi të kemi parë në veten tonë.
Një ndër gjërat që muslimanët e botës moderne nuk arrijnë të kuptojnë është se kur përballen me gjithë këto gjëra të tmerrshme, harrojnë të shohin dhe të pyesin veten, se përse po ndodhin gjithë këto? Nëse pyetje të tilla i drejtojmë me gjithë sinqeritetin e duhur, përgjigja do të jetë e shpejtë dhe mjaft e qartë; gjithçka vjen prej nesh. Jemi ne ata që i kemi shkaktuar tërë këto vuajtje vetes. Ky është i vetmi pozicion fuqizues që mund të marrim dhe ky është dhe pozicioni kuranor. Allahu i Lartësuar thotë mjaft qartë në Kuran se ai vendos disa shtypës mbi shtypës të tjerë për shkak të asaj që gatuan duart e tyre. Sipas sqarimit që jep Farahudin Razi, kuptimi i këtij ajeti është se kurdoherë që në toka ka shtypje, kjo vjen si rezultat e shtypjes së njerëzve të tjerë. Kështuqë njerëzit të cilëve u dhunohen të drejtat, shtypen për shkak të shtypjes që kanë bërë karshi të tjerëve. Gjithsesi, përjashtim këtu bëjnë kohët e trazirave. Pa diskutim, që ka kohë kur besimtarët vihen në provë, por nëse këtë sprovë e përballojnë siç duhet, me durim dhe vendosmëri, Zoti i Lartësuar do t'u japë atyre përherë fitore.

[INDRITI]

Të papastrit shtypin, të pastrit lartësojnë

Nuk ka dyshim se Profeti a.s bashkë me shoket e tij u shtypën gjatë qëndrimit të tyre në Mekë, por më vonë Zoti ju garantoi atyre fitore. Për 23 vjet me radhë Profeti a.s jo që nuk u shtyp më, por kishte pushtuar gjithë gadishullin arabik dhe gjithë njerëzit që më parë i kishin shtypur, tani po kërkonin mëshirë prej tij. Megjithëse meritonin ndëshkim për çka kishin bërë, Profeti a.s i fali dhe këtu qëndron dallimi mes njeriut me zemër të pastër dhe atij me zemër të papastër. Njerëzit e papastër shtypin, ndërsa njerëzit e pastër jo vetëm që i falin shtypësit, por i lartësojnë ata pasi i mundin me fuqinë e Zotit. Kjo është ajo çka muslimanët duhet të dijnë sot dhe pikërisht për këtë flet dhe pastrimi i zemrave. Po ta mernim me seriozitet kete veper(pastrimin e shpirtit), të punonim me zemrën dhe të zbatonim atë që do mësonim prej tij, do të shihnim ndryshime në jetën tonë, rreth nesh, si dhe brenda dinamikës familjare.

[INDRITI]

Ilaçi për zemrën e sëmurë

Nëse ndiqni udhëzimet e dhëna nga profeti as dhe pastroni zemren duke i kerkuar vetes llogari per cdo pune te keqe , do t'i shihni shpejt rezultatet. Megjithatë kjo është thjesht nje recetë që doktori i jep pacientit: puna e doktorit është thjesht ta shkruajë recetën: ai mund të të japë ilaçin, por nuk mund të të detyrojë ta marrësh. Varet tek ne, nëse do apo nuk do ta përdorim kurën. Keshillar profetike po na ofrojnë atë: udhëzimi është aty, i qartë dhe mjaft efikas, me të cilin mund të ndryshojmë veten. Nëse e arrijmë një gjë të tillë, Zoti i Lartësuar na ka premtuar se do të na shpërblejë në këtë botë dhe në botën tjetër.Allahu nuk e ndryshon gjendjen e nje populli, derisa ai te ndryshoje vetveten(kurani) Kështuqë, gjithçka na mbetet për të bërë, është të depërtojmë në këto sëmundje dhe të gjejmë kurën për ta,dhe ndoshta nje recete e thjeshte mund te jete edhe kjo.
I mencur eshte ai qe kritikoi vetveten dhe punoi per perjetesine, nderkohe i paafte eshte ai qe ndoqi epshet e prishura dume menduar se Zoti do ta shpetoje(Profeti as)