Pastrimi i shpirtit!

[INDRITI]

b]1.Fjalosje të tepërta[/b]

Nga Enesi përcillet se Profeti (paqja qoftë mbi të) ka thënë, "Besimi i një besimtari nuk drejtohet derisa zemra e tij të drejtohet, dhe zemra e tij nuk mund të drejtohet derisa gjuha e tij të mos drejtohet."

Kjo tregon se Profeti (paqja qoftë mbi të) pastrimin e besimit e ka kushtëzuar tek pastrimi i zemrës dhe pastrimin e zemrës të kushtëzuar tek pastrimi i gjuhës.
Tirmidhiu transmeton një hadith të përcjellë nga Ibn Umeri, "Mos flisni shumë duke mos e përmendur Zotin, sepse fjalosje të tilla të tepërta në të cilat nuk përmendet Zoti ndikojnë në ngurtësimin e zemrës, dhe njeriu më larg Allahut është njeriu me zemër të ngurtësuar."

Umer ibn Khatabi (r.a) ka thënë, "Një njeri që flet shumë gabon shpesh, dhe dikush që gabon shpesh, bie në vepra të këqija. Zjarri është më afër këtij mëkatari."

Në një hadith të përcjellë nga Muadhi, Profeti (paqja qoftë mbi të) na tregon, "A dëshironi t'ju tregoj se si ta kontrolloni të gjithë këtë? Unë i thashë, "Po o i Dërguar i Allahut, na trego" Ai e kapi gjuhën e tij me gishtat e dorës dhe më pas tha, "Përmbaje këtë" Unë e pyeta, "O i dërguari i Allahut, a do të japim llogari edhe për atë që themi?" Ai më tha, "Mos të pastë nëna o Muadh! A ka diçka tjerër përveç të korrurave gjuhës që i tërheq njerëzit për fytyre në zjarr?" Ajo që nënkuptohet këtu me "të korrurave të gjuhës" është dënimi për thënien e gjërave të ndaluara. Një njeri, me veprat dhe fjalët e tij, mbjell farën e të mirës apo të ligës. Në Ditën e Ringjalljes ai do të korrë frytet e të mbjellave. Ata që mbjellin farërat e fjalëve dhe veprave të mira do të korrin nderime dhe bekime; ata që kanë mbjellë farëra të fjalëve e veprave të këqija vjelin vetëm keqardhje dhe pezmatim.
Ebu Hurejra përcjell se i Dërguari i Allahut (paqja qoftë mbi të) ka thënë, "Robi flet fjalë, pasojat e të cilave nuk i njeh, dhe për të cilat kridhet poshtë në thellësi të Zjarrit më thellë se distanca ndërmjet lindjes dhe perëndimit."

I njëjti hadith transmetohet edhe nga Tirmidhiu me disa ndryshime të vogla, "Njeriu mund të thojë diçka që e mendon si jo të dëmshme, por për të cilën ai do të hidhet në Zjarr aq thellë sa kohëgjatësia e 70 vjeshtave."
Ukb bin Amir rrëfen, "E pyeta profetin, "O i Dërguar i Allahut, cila është mënyra më e mirë për t'ia dalë në krye?" Ai u përgjigj, "Ruaje gjuhën, qëndro brenda dyerve të shtëpisë dhe derdh lot për veprat e tua të gabuara."
Përcillet nga Ebu Hurejra se Profeti (paqja qoftë mbi të) ka thënë, "Le të flasë mirë ose të heshtë ai që beson në Allahun dhe Ditën e Fundit."

Kështu pra, fjalët mund të jenë të mira, gjë që meriton të lëvdohet, dhe të këqija, duke e merituar dënimin e dhembshëm.
Profeti (paqja qoftë mbi të) ka thënë, "اCarëdo që të thotë i biri i Ademit del kundra tij, përveç urdhërimit në të mirë dhe ndalimit nga e keqja dhe përkujtimit të Zotit, lëvduar qoftë emri i Tij."

Umer ibn Khatabi shkoi t'i bënte një vizitë Ebu Bekrit dhe e gjeti duke ndukur gjuhën me gishtërinjtë e tij. Umeri i tha, "Mos, Allahu të faltë!" Ebu Bekri iu përgjigj, "Gjuha është ajo që më shpie në vende të rrezikshme."
Abdullah ibn Mes'udi ka thënë, "Për Allahun, që nuk ka zot tjetër veç Tij, asgjë tjetër nuk meriton burgosje më të gjatë se sa gjuha ime." Ai thosh gjithmonë, "O gjuha ime, fol të mirën dhe do të fitosh; ndalu nga të folurit e të këqijave dhe do të jesh e sigurtë; ndryshe do të gjesh vetëm keqardhje."
Ebu Hurejra përcjell se Ibn Abbas ka thënë, "Njeriu nuk do të ketë inat apo zemërim më të madh për ndonjë pjesë të trupit sa do të ndjejë për gjuhën e tij, përveçse nëse ajo ka folur për të urdhëruar të mirën."
El Hasan thotë, "Cilido që nuk e përmban gjuhën nuk mund të kuptojë fenë." Gabimi më i vogël i gjuhës është përfshirja në fjalosjet e kota pa interes. Hadithi i mëposhtëm i Profetit (paqja qoftë mbi të) është i mjaftueshëm për të shpjeguar dëmin e këtij gabimi, "Prej Islamit të mirë të një njeriu, është largimi nga ajo që nuk i intereson."
Ebu Ubeide përcjell se El Hasani ka thënë, "Një nga shenjat që Zoti e braktis robin e Tij është kur e bën atë të preokupuar me atë që nuk duhet t'i interesojë në të vërtetë."
Sehl thotë, "Cilido që flet lidhur me diçka që nuk i intereson është i privuar nga vërtetësia në fjalët e tij."
Ashtu siç e kemi përmendur më sipër, ky është nga gabimet më pak të dëmshme të gjuhës. Ka gjëra shumë më të dëmshme, si përgojimi, thashethemet, fjalosje të pështira e djallëzore, fjalë hipokrizie, mburrjeje, grindjeje, tekste të ndyra këngësh, mashtrime, përqeshje e tallje, përçmime dhe shpifje, dhe vazhdojnë të shumta gabimet që i ngjiten gjuhës së robit, i shkatërrojnë zemrën dhe e bëjnë që të humbë lumturinë dhe kënaqësinë e kësaj jete, mbarësinë dhe të mirat e jetës tjetër. Allahut i përgjërohemi për ndihmë!

Vijon-----------

[INDRITI]

2.Shikime të papërmbajtura

Shikimet e papërmbajtura gjenden tek ai njeri sytë e të cilit nguliten në diçka që e tërheq atë, e kështu tablloja e asaj që sheh stampohet në zemrën e tij. Kjo mund të shpjerë në disa lloje prishjesh në zemrën e robit. Ato që do të shkoqiten më poshtë janë disa prej tyre.
Përcillet se njëherë Profeti (paqja qoftë mbi të) u ka treguar njerëzve që "Shikimet e ngulitura janë shigjeta të helmatisura të djalliit. Cilido që e ul shikimin për hir të Zotit, i Madhërishmi do ta bekojë atë me një freski e ëmbëlsi në zemër ditën kur robi do të dalë përpara Tij."
Djalli udhëton me shikimin, më shpejt se era që fryn në ndjerrina. Ai e bën atë që shikohet të duket më e bukur se ç'është dhe e transformon në një idhull që ta adhurojë zemra. Vazhdon më pas duke i premtuar shpërblime të gënjeshtërta, duke ndezur flakën e dëshirave për të, dhe duke e ushqyer atë flakë me drutë e veprave të ndaluara, e që robi nuk do të ishte përfshirë në gjithë këtë nëse do ta kishte ruajtur shikimin e tij.
Kjo e shpërqëndron zemrën dhe e bën atë të harrojë çështjet më të rëndësishme e kështu zemra e humb rrugën e saj të drejtë dhe rrëzohet në humnerën e dëshirave tekanjoze dhe injorancës.
Allahu, lëvduar qoftë emri i Tij thotë, "…e të kërkosh bukurinë e kësaj bote dhe mos iu bind atij që ia kemi shmangur zemrën prej përkujtimit ndaj Nesh dhe që i është dhënë epshit të vet, sepse puna e tij ka marrë fund." (18:28)
Thuhet se ndërmjet syrit dhe zemrës ka një lidhje të drejtpërdrejtë; nëse sytë janë të prishur, edhe zemra do të ketë fundin e tyre. Do të bëhet si një kosh plehrash ku mblidhen të gjitha ndyrësitë e fëlliqësirat duke mos mbetur asnjë hapësirë për dashurinë për Allahun, të mbështeturit në Të, vetëdijes për praninë e Tij dhe kënaqësinë për afrimin tek Ai.
Në një zemër të tillë mund të gjesh vetëm të kundërtat e këtyre. Ngulitja e syve pa u përmbajtur dhe shtangia e shikimit është mosnënshtrim ndaj Allahut të madhëruar: "Thuaju besimtarëve të ulin shikimet, të ruajnë pjesët e turpshme të trupit të tyre se kjo është më e pasër për ta. Allahu është i njohur hollësisht për atë që bëjnë ata." (24:30)
Vetëm kush i bindet urdhrave të Allahut është i kënaqur në këtë botë; vetëm ai që i bindet Allahut do të lumturohet në Jetën tjetër. Më tej, hedhja e shikimeve andej-këndej e pështjell zemrën me errësirë, tamam ashtu si ulja e syve përdhe për hir të Allahut e vesh atë zemër me dritë.
Pas ajetit të mësipërm, Allahu, lëvduar qoftë emri i Tij, vazhdon në të njëjtën sure të Kur'anit: "Allahu është dritë e qiejve dhe e tokës. Shembulli i dritës së Tij i ngjason kandilit të vendosur në një zgavër të errët. Kandili ndiqet brenda një qelqi si të ishte yll flakërues e që ndizet prej (vajit të) një druri të bekuar, prej ullirit, që nuk mund të quhet as i lindjes as i perëndimit, e vaji i tij ndriçon pothuajse pa e prekur. Dritë mbi Dritë. Allahu udhëzon kah drita e Vet atë që do Ai. Allahu sjell shembull për njerëzit. Allahu çdo gjë e di shumë mirë." (24:35)
Kur zemra është e ndritur, asaj i vijnë të mira pa kufi nga të gjitha drejtimet. Nëse është e kredhur në terr atëherë re të zeza të së ligës e fatkeqësive do t'i afrohen nga të gjitha anët për ta kapluar atë.
Shikimet e papërmbajtura e bëjnë zemrën të verbër për të dalluar ndërmjet të gënjeshtrës e vërtetësisë, ndërmjet sunetit dhe risisë; ndërkohë që ulja e shikimeve për hir të Allahut, të Madhëruarit e Fuqiplotit, i jep asaj zemre një mprehtësi depërtuese e të pagabueshme. Dikur një njeri i urtë ka thënë, "Cilido që e pasuron sjelljen e jashtme të tij duke pasuar sunetin, pasuron shpirtin e tij duke medituar, largon sytë nga ajo që është e ndaluar, shmang gjithçka me një natyrë të dyshimtë dhe ushqehet vetëm me atë që është mire - syri i zemrës së tij kurrë nuk do venitet."
Shpërblimet janë sipas veprave. Cilido që e largon shikimin e tij nga ajo që Allahu ka ndaluar, Allahu do t'i falë shikimit të tij dritë të bollshme.

[INDRITI]

3.Tejngopja në ngrënie

Konsumimi i sasive të vogla të ushqimit garanton butësinë e zemrës, forcën e intelektit, përunjësinë e vetes, dobësimin e dëshirave tekanjoze dhe mirësinë e sjelljes.
Teprimi në të ngrënë sjell të kundërtat e përpikta të këtyre virtyteve të lëvduara.
Mikdam ibn Ma'd Jakrib thotë se e ka dëgjuar të Dërguarin e Allahut (paqja qoftë mbi të) të tregojë, "Nuk ka enë më të keqe që e mbush i biri i Ademit se sa barku i tij. Disa kafshata duhet t'i mjaftonin për të ruajtur fuqinë. Nëse duhet ta mbushë barkun patjetër, atëherë le të jetë një e treta për ushqimin, një e treta për ujin dhe një e treta bosh për të lehtësuar frymëmarrjen."
Tejngopja në ngrënie sjell shumë mundime. E bën trupin që të anojë më shumë nga mosbindja ndaj Allahut dhe bën që adhurimi e bindja të duken të mundimshme - vetëm kjo është e keqe e mjaftueshme.
Një bark i mbushur dhe dëndja në të ngrënë jo rrallë ka qenë shkak për shkarje në gabime dhe pengimin për të mira. Cilido që ruhet nga dëmi i dëndjes së barkut të tij i është ruajtur një të keqeje të madhe. Shejtani e ka më të lehtë ta tërheqë për hunde një njeri që e ka dëndur stomakun e tij me ushqim e pije, e prandaj edhe thuhet, "Mbylljani dyert shejtanit duke agjëruar."
Rrëfehet se kur një grup të rinjsh nga Fisi i Izraelit ishin në adhurim e sipër, dhe u kishte ardhur koha për të mbyllur agjërimin, një prej tyre foli e tha, "Mos hani shumë, ndryshe do të pini shumë, e kështu do të kërkoni të flini më shumë, e për pasojë do të humbni shumë."
Profeti (paqja qoftë mbi të) dhe Shokët e tij mbeteshin shpesh me barkun bosh. Edhe pse kjo kryesisht ishte si pasojë e mungesës së ushqimeve, Allahu kishte caktuar më të mirën për të Dërguarin e Tij (paqja qoftë mbi të). Kjo është edhe arsyeja që Ibn Umer dhe i jati i tij - edhe pse kishin ushqime me bollëk - i rrënjosën shprehitë e tyre të të ngrënit sipas shëmbëllit të Profetit (paqja qoftë mbi të).
Transmetohet se Aisha (r.a.) ka thënë, "Që nga koha e ardhjes në Medinë e deri në vdekjen e tij, familja e Muhamedit asnjëherë nuk hëngri bukë mielli për tri ditë rresht."
Ibrahim Ibn Adham na thotë, "Cilido që kontrollon barkun, kontrollon fenë e tij dhe cilido që kontrollon urinë, zotëron edhe një sjellje të mirë. Mosbindja ndaj Allahut është më afër një personi të ngopur me barkun plot dhe shumë larg nga një njeri i uritur."

[Sabriu]

Shkrimet e lartëpërmendura kanë karakterin e lartë të njohurive shkencore teologjike.Shkrime si këto jo vetëm se kanë tipare të edukimit të mirfillt e njerëzor,por shiquar e lexuar në aspektin analitikë të njejtat ngrisin kulturën dhe vetëdijën kombëtare .Andaj me shtjellime ,interpretime dhe spjegime të tilla të niveleve të larta të ajeteve dhe të sureve Kuranore padyshim se vehemi gjegjësisht renditemi apo bëhemi bashkudhëtarë drejt synimeve tona të kahmotëshme.
Sabri Selmani,Jurist.
Kiel/Gjermani

[INDRITI]

4.Shoqëria e ligë.

Shoqëria e panevojshme është një sëmundje kronike shumë e dëmshme. A mbahet mend sa herë shoqëria e keqe i ka privuar njerëzit nga bujaria e Zotit, duke rrënjosur përçarje në zemrat e tyre që as koha madje nuk ka arritur t'i shuajë!?
Në ruajtjen e lidhjeve me një shoqëri të tillë gjenden rrënjët e humbjes, të dështimit në këtë jetë dhe në Jetën e Përtejme. Njeriu duhet të përfitojë nga shoqëria. Për këtë qëllim ai duhet t'i ndajë njerëzit në katër ndarje e të jetë i kujdesshëm që të mos i përziejë sepse nëse një prej tyre përzihet me një tjetër, atëherë e keqja do ta gjejë rrugën tek ai.
Në kategorinë e parë janë ata njerëz shoqëria e të cilëve është si ushqimi: e domosdoshme, ditën apo natën. Pasi njeriu ta plotësojë nevojën e tij tek kjo shoqëri, vazhdon në punën e tij derisa të ketë përsëri nevojë për të, e kështu vijon më tej… Këta janë njerëzit që njohin Zotin, urdhërat e Tij dhe djallëzitë e armiqve të tij, sëmundjet e zemrave dhe shërimet e tyre. Duan më të mirën për të Dërguarin e Zotit dhe njerëzit besimtarë.
Shoqërimi me këta njerëz është një arritje e madhe.
Në kategorinë e dytë përfshihen ata njerëz shoqërimi me të cilët është si ilaç. Njeriu ka nevojë për ta vetëm kur sëmuret. Nëse është i shëndetshëm nuk ka nevojë për të. Sidoqoftë, shoqërimi me ta disa herë është i nevojshëm për jetën, këshillimin e të tjera të ngjashme. Pasi t'i ketë plotësuar nevojat e tij me këta njerëz, robi mund të vazhdojë më vete në përditshmërinë e tij.
Në kategorinë e tretë bëjnë pjesë ata njerëz miqësimi me të cilët është i dëmshëm. Shoqërimi me këto lloj njerëzish është si një sëmundje, me të gjitha llojet dhe gradët, forcimin dhe dobësimin e saj. Shoqërimi me një apo disa prej tyre është si një sëmundje kronike e pashërueshme. Kurrë nuk do të përfitoni, as në këtë jetë e as në tjetrën nëse i zini ata për miq, dhe është e sigurt që do të humbni fenë tuaj apo jetesën e drejtë ose të dyja bashkë për shkak të tyre.
Nëse miqësimi me ta e ka pushtuar zemrën tuaj dhe ka hedhur rrënjë, atëherë kjo është një sëmundje kobëzezë dhe fatale. Mes këtyre njerëzve janë ata që as flasin ndonjë të mirë e që ju mund të përfitoni, e as ju dëgjojnë që ata vetë të përfitojnë prej jush. Nuk dinë hiç për shpirtrat e tyre e rrjedhimisht nuk kanë si ta drejtojnë vetveten.
Nëse flasin, fjalët e tyre bien mbi zemrën e dëgjuesit si fshikullimat e një thupre, ndërkohë që gjatë gjithë kohës kënaqen me vetadmirim për llafollogjinë e tyre. U shkaktojnë shqetësime njerëzve që gjenden në shoqëri të tyre, ndërkohë që vetë besojnë se janë aroma e këndshme e shoqërisë.
Nëse heshtin, janë më të rëndë se një shkëmb i stërmadh - tepër i rëndë për t'u mbajtur apo për t'u tërhequr përgjatë. Në tërësi pra, përzierja me ndokë, të ndenjurit me të cilin është e dëmshme për shpirtin nuk do të zgjasë, edhe nëse shoqërimi me të është i pashmangshëm.
Mund të jetë një nga aspektet më pezmatuese të jetës së një njeriu që ai të molepset nga një i tillë, me të cilin mund ta ketë të domosdoshme të shoqërohet. Në një lidhje të tillë, njeriu duhet të përqëndrohet në sjellje të mira, duke e shprehur shoqërimin vetëm në pamjen e jashtme, por në shpirt ai duhet të ndjejë neveri, deri kur Zoti ta bekojë me ndonjë rrugëdalje nga kjo fatkeqësi e të mund të largohet nga ajo gjendje.
Në kategorinë e katërt futen ata njerëz shoqërimi me të cilët është vetë shkatërimi. Eshtë si të helmohesh me duart e tua: viktima ose gjen barnën shëruese ose vdes. Të shumtë janë njerëzit që i përkasin kësaj kategorie. Ata janë njerëzit e shtrembërimeve dhe risive në fe, ata që braktisin traditen e të Dërguarit të Allahut (paqja qoftë mbi të) dhe thërresin në besime të tjera. Atë që është sunet e quajnë bidat dhe anasjelltas. Njeriu sadopak i mençur as nuk duhet të ulet në bisedat e tyre e as të përzihet me ta. Nëse bën të kundërtën, ajo do të jetë ose vdekje për zemrën e tij, ose, në rastin më të mirë, zemra e tij do të lëngojë seriozisht.

[Arcimedes]

Interesante dhe informatieve kjo qe shkruate siper Indrit.

Me pelqen ky pershkrim i kategorive shoqerore qe ben ti.

[INDRITI]

Arcimedes flm per ndjekjen ne teme

[INDRITI]

Alkimia e zemres

Zoti i Latësaur thotë: "Atë Ditë asgjë nuk i bën dobi njeriut, as pasuria e as fëmijët, përveç atij që i paraqitet Zotit me një zemër të pastër.”

E pastër mund të jetë vetëm ajo zemër që është larg çdo ceni dhe njollosje shpirtërore.
Dhe pse zemra shpirtërore është e përqendruar në zemrën fizike, ajo që ka për qëllim ajeti është zemra shpirtërore dhe jo ajo fizike. Sipas mjekësisë së hershme kineze, zemra strehon atë që njihet si "chen" apo "shpirt". Tipari dallues kinez për "të menduarit", "mendimin", "dashurinë", "virtytin" dhe "përqendrimin në të dëgjuar", është se të gjitha këto përmbajnë ideogramën e zemrës. Në fakt, në çdo kulturë të botës, njerëzit përdorin metafora të ndryshme për zemrën. Në anglisht, p.sh, njerëzve të ligj, u drejtohemi me metaforën "njerëz zemër-ngurtë". Poashtu ekziston dhe idea e të pasurit të një "zemre të ftohtë" apo një "zemre të dashur". Gjithashtu për njerëzit që nuk janë në gjendje të fshehin ndjenjat e tyre, thuhet "njerëz me zëmër te mëngët". Kur dikush na prek thellë, themi: "më preku në zemër" apo "më preku në thelb". Në të vërtetë, në anglisht fjala "thelb" nënkupton "më të brendshmen" ku në arabisht ekuievalentja e fjalës "lub" është me origjinë latine që don të thotë "zemër". Kësisoj, thelbi apo bërthama e qënies njerëzore është me të vërtetë zemra. Në po të njëjtën mënyrë, fjala kurajo vjen nga e njëjta rrënjë nga e cila rjedh fjala "zemër", sepse kurajoja është e përqendruar në zemër. Fjala më e hershme me origjinë Indo-Evropiane për zemrën, ka për qëllim "diçka që brof", reagim ky kur shohim dikë. Ka dhe shumë e shumë metafora të tilla që përdoren për "zemrën".

[INDRITI]

Tri lloje njerëzish

Të parët ishin të vetëdijshëm për sëmundjet shpirtërore të zemrës, gjë që nuk ka dyshim se përbën thelbin e mësimit islam. Gjëja e parë që bën Kurani është ndarja e njerëzve në tri kategori: Besimtare, Idhujtare dhe Hipokrite.

Ndërkohë që besimtarët janë njerëz me zemër të gjallë, idhujtaret janë njerëz me zemër të vdekur. Kategoria e tretë,hipokritet, janë njerëz me zemër të sëmurë. Për këtë Zoti i Lartmadhëruar thotë: "Në zemrat e tyre ka sëmundje dhe ata e shtuan atë sëmundje." Ky ajet është në përputhje me një tjetër ajet: "Kur zemrat e tyre devijuan, Allahu bëri që ata të devijojnë më tej." Kur dikush i kthen shpinën Allahut të Lartësuar, Allahu bën që ai të devijojë akoma më tej nga e vërteta.

[Arcimedes]

Mesime shume te mira keto Indrit.

Te uroj gjithe te mirat