Pastrimi i shpirtit!

[INDRITI]

Thote Allahu xhsh. Ate dite nuk do te sjelle dobi pasuria e as femijet, pervec ata qe ju kthyen Zotit me zemer te paster

Pra pastertia shpirterore ka nje vlere te madhe ne fene islame dhe pa kete pasterti zor se behesh pre atyre te cileve Zoti ne momentet e vdekjes ju thote:O ti shpirt i qetësuar! Kthehu te Zoti yt i lumtur e i gezuar! Hyr mes robërve të Mi! dhe hyr në Xhennetin Tim!

Atehere duke u nisur nga rendesia e pastrimit te shpirtit po rradhisim me poshte disa gjera qe te ndihmojne ne kullimin e shpirtit per ta bere ate nje kristal te vertete, te te cilin te kenaqim vetevetet tona por edhe Krijuesin e Madheruar.

[INDRITI]

SINQERITETI

Sinqeriteti është të pastruarit e qëllimeve pas veprave për t'iu afruar më shumë Allahut.Eshtë të siguruarit se qëllimet e adhurimit dhe bindjes ndaj Allahut nuk janë vetëm se për kënaqësinë e Tij. Eshtë përsiatja e vazhdueshme mbi Krijuesin aq sa harrohen krijesat. Sinqeriteti është kusht që Allahu t'i pranojë veprat e kryera në përputhje me sunetin e të Dërguarit të Tij (paqja qoftë mbi të). Këtë Ai e urdhëron në Kur'an: "Ata nuk u urdhëruan vetëm se të adhuronin Allahun duke qenë të sinqertë në fenë e Tij." (Kur’ani 98:5)
Ebu Umameh transmeton se një njeri erdhi tek Profeti (paqja qoftë mbi të) dhe i tha: "Si do të bëhet me atë njeri që shkon në betejë duke synuar famën dhe plaçkën e luftës?" Profeti (paqja qoftë mbi të) iu përgjigj, "Ai nuk dotë marrë asnjë shpërblim.” Ai njeri ia përsëriti tre herë pyetjen dhe çdo herë përgjigja ishte: "Ai nuk do të marrë asnjë shpërblim." Pastaj Profeti (paqja qoftë mbi të) shtoi, "Allahu pranon vetëm ato vepra që kryhen tërësisht për kënaqësinë e Tij."
Ebu Seid el Hudriu transmeton gjithashtu se gjatë hutbes në haxhin e lamtumirës, Profeti (paqja qoftë mbitë) ka thënë, "Allahu do ta bekojë cilindo që i dëgjon këto fjalë dhe cilindo që i kupton ato e më pas i transmeton, sepse mundet që atyre që u kumtohet kjo dije të jenë ata që do ta kuptojnë atë më së miri.
Ekzistojnë tre gjëra lidhur me të cilat zemra e një besimtari nuk duhet të ndiejë armiqësi apo keqdashje: përkushtimi i veprave Allahut, dhënia e këshillës udhëheqësve të muslimanëve dhe besnikëria ndaj shumicës."
Ajo që nënkuptohet këtu është se këto tre gjëra e forcojnë zemrën dhe cilido që përqëndrohet në to do të ketë një zemër të pastër nga çdo formë mashtrimi, kalbëzimi dhe mëkati. Një njeri mund ta çlirojë plotësishtveten e tij prej djallit vetëm nëpërmjet përkushtimit të sinqertë. Allahu na tregon në Kur'an se Iblisi i tha Atij se do te mashtroje cdo lloj njeriu por ama vetem nje grup njerezish nuk arrin ta mashjtroje dot: "…Përveç robëve të Tu që janë të sinqertë." (38:83)
Kur ndonjë pasuri e kësaj bote, tek e cila anon zemra dhe egoja gjen rehati, ndërhyn në adhurimin tonë, atëherë pastërtia dhe sinqeriteti i përpjekjeve tona dëmtohet. Ngaqë njeriu preokupohet me pasurinë e tij dhe përhumbet në plotësimin e dëshirave e qejfeve, veprat dhe adhurimet e tij rrallëherë janë të pastra nga qëllimet dhe dëshirat e përkohshme të kësaj natyre.
Devotshmëria është të pastruarit e zemrës nga të gjitha papastërtitë, të pakta apo të shumta qofshin, në mënyrë që qëllimi i të afruarit tekAllahu të jetë i pastër nga të gjitha shtysat e tjera përveç kërkimit të kënaqësisë së Tij. Kjo arrihet vetëm nga ai që e dashuron Allahun, që është kaq i përpirë në përsiatjen e botës tjetër saqë në zemrën e tij nuk ka vend për dashurinë e kësaj bote. Një njeri i tillë është i sinqertë dhe përqëndrohet me devotshmëri tek tëgjitha veprimet e tij deri edhe në të ngrënët, të pirët apo në kryerjen e nevojave fiziologjike. Me për jashtimetë rralla, çdokush që nuk është i tillë do ta gjejë të mbyllur para tij derën edevotshmërisë.
Veprimet e përditshme të një njeriu tek i cili mbizotëron dashuria për Allahun dhe botën tjetër duhet të pasqyrojnë këtë dashuri, dhe kjo do të ishte devotshmëria e kulluar. Po njësoj, nëse shpirtin e dikujt e ka kapluar dashuria dhe shqetësimet e kësaj bote, ai do të rrëmbehet kaq shumë pas këtyre gjërave sa adhurimet e tij nuk do të jenë të pranueshme vetëm se në raste të rralla. Kurimi i dëshirave e qejfeve të kësaj bote është që ato të kontrollohen duke i dhënë fund lakmisë për këtë botë, dhe duke e pastruar e përgatitur veten për botën tjetër. Kjo, më pas, do të bëhet një shprehi e zemrës dhe njeriu do ta ketë më kollaj që ta bëjë devotshmërinë gjendje të përhershme të vetes së tij.
Shumë vepra të cilat njeriu mendon se i kryen për kënaqësinë e Allahut nuk janë të tilla sepse ai nuk arrin të shohë të metat e tyre. Tregohet se dikush e kishte zakon të falej rregullisht në rreshtin e parë të faljes. Kur një ditë erdhi me vonesë, u fal në rreshtin e dytë. Duke e ndjerë veten ngushtë kur njerëzit e panë në rreshtin e dytë, ai kuptoi se kënaqësinë dhe këndjen e zemrës që ai provonte nga të falurit në rreshtin e parë vinin si pasojë e admirimit të njerëzve kur e shihnin aty. Kjo është një çështje mjaft e hollë dhe delikate ndaj së cilës gjithsekush duhet të jetë i vëmendshëm.
Es-Susi ka thënë, "Devotshmëria e vërtetë është mungesa e vetëdijes për devotshmërinë tënde, sepse ai që vë re devotshmëri në devotshmërinë e tij është një njeri devotshmëria e të cilit ka nevojë për devotshmëri." Të mjaftohesh i kënaqur me devotshmërinë tënde do të thotë të vetadmirohesh dhe vetadmirimi është sëmundje e zemrës, ndërkohë që e përsosura dhe e pastërta është pa asnjë mangësi. Veprat duhet të pastrohen nga çfarëdolloj vetadmirimi në lidhje me plotësimin dhe kryerjen e tyre.
Ejubi ka thënë, "Njerëzit e kanë më të vështirë të pastrojnë qëllimet sesa të kryejnë veprat."
Kur Suhejli u pyet se cila ishte gjëja më e vështirë për egon, ai u përgjigj, "Devotshmëria kur egoja nuk ka fatin e mirë të jetë pajisur me të."
Fudajli ka thënë, "Të heqësh dorë nga diçka për hir të njerëzve të tjerë do të thotë të kërkosh admirimin e tyre. Të veprosh për hir të admirimit të tyre do të thotë t'i shoqërosh të tjerë Zotit. Devotshmëria është kur Zoti të çliron nga të dyja këto gjendje."

Vijon-------------

[INDRITI]

NATYRA E QELLIMIT

Qëllimi i një njeriu nuk është shqiptimi i fjalëve, "Kam për qëllim të bëj këtë e këtë." Eshtë një vërshim i frymëzuar nga Zoti që kaplon të gjithë zemrën. Disa herë është i kollajtë, herë të tjera paksa i vështirë. Një njeri, zemra e të cilit është tërësisht e nënshtruar, e ka të kollajtë t'i pastrojë qëllimet çdoherë. Zemra e një njeriu të tillë gjithmonë priret drejt rrënjëve të mirësisë, të cilat lulëzojnë me kryerjen e veprave të mira.
Sa për ata, zemrat e të cilave anohen dhe përfshihen nga çështjet e kësaj bote, do ta kenë të vështirë t'i pastrojnë qëllimet, madje edhe adhurimet e përhershme mund t'u vështirësohen e t'u bëhet e mundimshme kryerja e tyre. Profeti (paqja qoftë mbi të) na rrëfen, "Veprat gjykohen sipas qëllimeve, dhe gjithsecili do të shpërblehet sipas asaj që ka pasur qëllim. Kështu, ai që është shpërngulur për hir të Allahut dhe të dërguarit të Tij, ajo shpërngulje do të shpërblehet sikur të jetë bërë për Allahun dhe të Dërguarin e tij. ...
Imam Shafiu për këtë hadith thotë se "…është një e treta e dijes." Fjalët, "veprat gjykohen sipas qëllimeve", kanë kuptimin që veprat e kryera në përputhje me sunetin do të pranohen dhe shpërblehen vetëm nëse qëllimi në kryerjen e tyre është i sinqertë. Ashtu si edhe fjalët, "gjithsecili do të 4 shpërblehet sipas asaj që ka patur si qëllim", do të thotë se shpërblimi për një vepër varet nga qëllimi për të.
Pasi e thekson këtë parim, Profeti (paqja qoftë mbi të) na tregon shembuj duke thënë, "ai që është shpërngulur për hir të Allahut dhe të dërguarit të Tij, ajo shpërngulje do të shpërblehet sikur të jetë bërë për për Allahun dhe të dërguarin e tij. Shpërngulja e kujt ka qenë për ndonjë interes të kësaj bote apo për t'u martuar, shpërngulja e tij do të jetë për atë qëllim që e ka kryer." Kështu pra, vepra që në dukje janë të ngjashme, mund të jenë të ndryshme, sepse qëllimet për kryerjen e tyre ndryshojnë në gradë mirësie dhe ligësie, nga një njeri tek tjetri.
Qëllimet e mira nuk e ndryshojnë natyrën e veprave të këqija. Injoranti nuk duhet ta keqinterpretojë domethënien e hadithit e të mendojë se qëllimet e mira mund t'i bëjnë të pranueshme veprat e liga. Thënia e mësipërme e Profetit (paqja qoftë mbi të), lidhet posaçërisht me kryerjen e adhurimeve dhe veprat që janë të lejueshme, por jo me të ndaluarat. Adhurimi dhe veprat e lejuara mund të kthehen në të ndaluara për shkak të qëllimeve pas tyre, (d.m.th nëse kanë tjetër qëllim përveç kënaqjes se Allahut) dhe veprat e lejuara mund të shndërohen në të mira apo të liga, varen nga qëllimi për kryerjen e tyre. اdo vepër e lëvdueshme duhet t'i ketë rrënjët në qëllimin e sinqertë; vetëm atëherë mund ta meritojë shpërblimin. Parimi thelbësor duhet të jetë që vepra të kryhet si adhurim vetëm ndaj Allahut të Madhërishëm. Nëse qëllimi është mburrja, kapardisja, atëherë këto vepra adhurimi do të shndërohen në vepra mosbindjeje. Sa për veprat e lejuara, ato të gjitha kryhen për qëllime të caktuara që mund t'i kthejnë ato në vepra të mira, e që mund ta afrojnë njeriun me Allahun e t'i sigurojnë atij të mirat e kësaj afërsie me Të.

[INDRITI]

Rendesia e Qellimeve

Umar ibn Khatab (Allahu e mëshiroftë) ka thënë, "Veprat më e mira është të bësh atë që ka urdhëruar Allahu, të largohesh nga ajo që Ai ka ndaluar, dhe të kesh qëllime të sinqerta kundrejt gjithçkaje që Allahu ka kërkuar prej nesh." Disa prej të parëve tanë kanë thënë, "Shumë prej veprave të vogla bëhen të mëdha nga qëllimet për kryerjen e tyre. E nga ana tjetër, shumë vepra të mëdha, zvogëlohen për shkak të qëllimeve të mangëta për kryerjen e tyre." Një njeri i urtë ka thënë, "Mësoni për qëllimet, sepse rëndësia e tyre është më e madhe se rëndësia e veprave." Ibn Umar njëherë dëgjoi një njeri i cili duke veshur ihramin e tij thosh, "O Allah! Qëllimi im është të bëj Haxhin dhe Umren." Iu drejtua kështu atij njeriu, "Kjo që po bën, a nuk është në fakt për t'i njoftuar njerëzit për qëllimin tënd?! Mendon se Allahu nuk i di qëllimet në zemrën tënde?!"
Qëllimet janë tërësisht një preokupim i zemrës e nuk duhet të pëshpëriten gjatë adhurimeve.

[INDRITI]

RENDESIA E DIJES DHE E TE MESUARIT

Argumentet lidhur me rëndësinë e dijes dhe përcjelljen e saj janë të shumtë në Kur'an. Zoti, i Lartësuari i Madhërishëm thotë, "..Allahu lartëson ata që besuan prej jush, i lartëson në shkallë të larta atyre që u është dhënë dituri…" (58:11) E gjithashtu, "A janë të barabartë ata që dinë me ata që nuk dinë?!" (39:9) Në një hadith Profeti (paqja qoftë mbi të) thotë, "Kur Zoti i dëshiron të mirën dikujt, i jep atij kuptim të thellë për fenë," dhe gjithashtu "Zoti ia lehtëson rrugën për në Xhennet gjithkujt që rrugëton për të kërkuar dije."
Rrugëtimi për dije këtu ka dy kuptime. Kuptimi i parë është rrugëtimi i mirëfilltë, për shembull të ecurit në këmbë për të dëgjuar kumtesën e ndonjë dijetari. Kuptimi i dytë është studimi vetjak dhe mbamendja (memorizimi). Thënia e mësipërme e Profetit (paqja qoftë mbi të) ndoshta ka kuptimin që Zoti ia lehtëson kërkuesit të mësuarit e dijes së dobishme, duke i hapur rrugën dhe qartësuar udhëtimin. Disa prej të parëve tanë thoshin, "A ka ndonjë që kërkon dije që ne t'i bëhemi bashkëudhëtarë atij?" Ky hadith i referohet gjithashtu edhe rrugës që shpie në Xhenet në Ditën e Gjykimit, e që është rruga e drejtë. Dija është rruga më e shkurtër për tek Zoti. Cilido që udhëton në rrugën e dijes, arrin tek Zoti dhe Xheneti sipas rrugëtimit më të shkurtër. Dija e qartëson dhe pastron rrugën nga errësira, padituria, dyshimi dhe mosbesimi. Kjo është edhe arsyeja që Zoti e ka quajtur Librin e Tij "Dritë".
Muslimi përcjell në autoritetin e Abdullah ibn Umerit se Pejgamberi (paqja qoftë mbi të) ka thënë, "Vërtet, Zoti nuk do ta tërheqë dijen duke ua marrë atë njerëzve, por duke ua marrë jetët të diturve një nga një, derisa të mos mbetet asnjë. Atëherë njerëzit do të venë në krye të tyre udhëheqës të paditur. Atyre do t'u kërkohet të gjykojnë e ata do të bëjnë ashtu pa patur asnjë dituri. Për pasojë do të devijojnë në të shtrembër e do t'u prijnë edhe të tjerëve në devijim."
Kur Ubadah ibn Samit u pyet lidhur me këtë hadith, ai tha, "Nëse dëshironi, unë mund t'ju tregoj se cila është dija më e lartë që i ngre njerëzit në gradë: është përunjësia." Ai e tha këtë sepse ka dy lloj dijesh. E para i jep frytet e veta tek zemra. eshtë njohja e Zotit, të Lartësuarit - Emrave, Cilësive dhe Vullnetit të Tij - që ngjallin frymëzim, dashuri, respekt, frikë, përmallim dhe mbështetje tek Ai. Ky është lloji dobiprurës i dijes. Ashtu siç thotë edhe Ibn Mes'udi, "Ata do ta lexojnë Kur'anin, por nuk do t'u shkojë përtej gjuhës së tyre. E mira nga Kur'ani arrihet vetëm kur ai arrin në zemër dhe rrënjoset thellë në të."
El Hasani ka thënë, "Ka dy lloje dijesh: Dija e gjuhës, që mund të jetë një padi kundër birit të Ademit, siç sqarohet në hadithin e profetit, "Kur'ani ose është një padi kundër teje ose dëshmi për ty", dhe dija e zemrës, që është dija dobiprurëse. I dyti është lloji dobiprurës që i ngre njerëzit në gradë; është dija e brendshme e cila përthithet nga zemra dhe që e ndreq atë. Dija që qëndron vetëm tek gjuha nuk ka dobi për njerëzit: as ata që e kanë, e as askush tjetër, nuk veprojnë sipas saj, e atëherë ajo zhduket në Ditën e Gjykimit kur i gjithë krijimi të dalë përpara llogarisë.”

[INDRITI]

LLOJET E ZEMRAVE

Tamam ashtu si zemra mund të përshkruhet si zemër e vdekur apo e gjallë, po ashtu mund të klasifikohet edhe në një prej këtyre tre llojeve: zemër e shëndetshme, zemër e vdekur dhe zemër e sëmurë.

1-ZEMRA E SHENDETSHME

Në Ditën e Ringjalljes, vetëm ata që do të dalin përpara Allahut me një zemër të shëndetshme do të shpëtojnë. Allahu thotë, "Ditën kur nuk bën dobi as malli e as fëmijët, vetëm nëse njeriu i del përpara Zotit me zemër të paster(shendoshe)." (26:88-89).[/b]
Në përkufizimin e zemrës së shëndoshë, është thënë si më poshtë, "Eshtë zemra e pastruar nga çdo pasion që kundërshton atë që Allahu ka urdhëruar të kryhet, apo që nxit në atë që Ai ka ndaluar. Eshtë e pastër nga çdo nxitje e impuls që është në kundërshtim me të mirën e përcaktuar nga Ai. Si rezultat i kësaj, është e ruajtur nga adhurimi i diçkaje tjetër veç Tij, dhe nuk kërkon gjykimin e asgjëje tjetër veç Tij. Të shërbyerit e saj është vetëm për Allahun, me vullnet, me dashuri e me besim të plotë; duke u mbështetur vetëm tek Ai, me frikë, shpresë e me një përkushtim të sinqertë. Kur dashuron, dashuria e saj është për hir të Allahut. Nëse urren, bën ashtu nën dritën e asaj që Ai urren. Kur jep, jep për hir të Tij. Nëse mban, mban për hir të Allahut. E megjithatë, e gjithë kjo nuk do të mjaftojë për shpëtimin e saj derisa të mos pasojë e as të marrë shembull dikë tjetër veç të Dërguarit të Tij."
Një rob me zemër të shëndetshme duhet ta përkushtojë atë për fundin e udhëtimit (jetën tjetër) dhe nuk duhet t'i bazojë veprat e fjalët e tij tek ndonjë tjetër veç të Dërguarit të Allahut (paqja qoftë mbi të). Nuk duhet t'i japë përparësi asnjë bindjeje, fjale apo vepre tjetër ndaj atyre të Allahut e të të Dërguarit të Tij (paqja qoftë mbi të). Allahu thotë, "O besimtarë! Mos bëni asgjë para se të orientoheni me udhëzimet e Zotit dhe të të dërguarit të Tij. Kijeni frikë Allahun se me të vërtetë Allahu i dëgjon të gjitha e i di të gjitha." (49:1)

2-ZEMRA E VDEKUR

Kjo është e kundërta e një zemre të shëndetshme. Nuk e njeh Zotin e saj dhe nuk e adhuron Atë ashtu si urdhëron Ai, në mënyrën që i pëlqen Atij e me të cilën Ai është i kënaqur. Përkundrazi, ngujohet në tekat dhe epshet e saj edhe pse këto shkaktojnë zemërimin dhe dënimin e Allahut.
Adhuron gjësende të tjera veç Allahut dhe dashuria e të urrejturit e saj, dhënia dhe mbajtja, burojnë nga tekat e saj, që kanë rëndësinë primare për të e që i preferon më shumë se kënaqjen e Allahut. Kjo lloj zemre tekat i ka për imam. Epshin e ka për prijës. Injorancën e ka udhëheqës. Impulset e liga janë shtysat e saj. E gjen të zhytur në preokupimet e saj me fitime të kësaj bote, të dehur me shastisjet e vetvetes dhe dëshirën për kënaqësi të menjëhershme e të shkurtra.
Thirret për tek Allahu dhe i tërhiqet vëmendja për jetën tjetër por ajo nuk reagon ndaj këshillës, përkundrazi, pason çdo shejtan djallëzor e të poshtër. Në këtë jetë gatuan hidhërim e kënaqësi, dhe pasionet e bëjnë të shurdhët e të verbër ndaj gjithçkaje tjetër përveç të ligës. Të shoqërohesh e të miqësohesh me një njeri me zemër të tillë do të thotë të provokosh sëmundje; të jetuarit me të është si të helmosh veten tënde, dhe ruajtja e miqësisë me të do të thotë shkatërrim i dhimbshëm.

3-ZEMRA E SEMURE

Kjo është një zemër që ruan në brendësi të saj gjallëri por dhe sëmundje gjithashtu. E para e ushqen për disa momente, tjetra në çaste të tjera, dhe kjo zemër pason cilëndo nga këto të dyja që ia arrin të mbizotërojë tjetrën. Ushqen dashuri për Allahun, besim e bindje në Të, sinqeritet karshi Atij, i mbështetet të Madhërishmit dhe këto e gjallërojnë atë. Por gjithashtu ka ruajtur brenda saj edhe një dëshirë për të ligën dhe epshin, i pëlqen ato, dhe përpiqet që t'i përjetojë.
Eshtë përplot me vetadmirim, gjë që shpie në vet-shkatërrimin e saj.Eshtë e vëmendshme ndaj dy thirrjeve; njërës që e thërret tek Zoti, i dërguari i Tij dhe tjetra që e thërret në përjetimet shqisore të çastit në këtë botë. I përgjigjet cilësdo nga këto të dyja që ia arrin të ketë ndikim më shumë se tjetra në një kohë të caktuar. Zemra e parë është e gjallë, e nënshtruar ndaj Zotit, e përunjur, e ndjeshme dhe e vetëdijshme; e dyta është e kalbur dhe e vdekur; e treta luhatet ndërmjet shpëtimit a shkatërrimit të saj.

[INDRITI]

Simptomat e semundjes se zemres.

Zemra e njė njeriu mund tė jetė e sėmurė dhe e pėrfshirė nė njė pėrkeqėsim tė vazhdueshėm, ndėrkohė qė ai ėshtė krejt i pavetėdijshėm pėr gjendjen e saj. Madje ajo zemėr edhe mund tė vdesė e ai njeri tė mos kuptojė asgjė prej gjėje. Simptomat e sėmundjes sė saj, apo shenjat e vdekjes sė saj, janė qė robi nuk ėshtė i ndėrgjegjshėm pėr pėrkeqėsimin qė shtohet nga kryerja e veprave tė kėqija, dhe nuk brengoset nga mosnjohja e tij e sė vėrtetės apo nga bindjet e tij tė gėnjeshtėrta.
Meqė zemra e gjallė pėrjeton dhimbje si rezultat i ēdo shėmtire qė ndesh dhe ngaqė e kupton injorancėn e saj pėr tė vėrtetėn, ajo ėshtė e aftė tė shquajė fillimin e rėnies - rrjedhimisht dhe shtimin e masave qė duhen marrė pėr ndalimin e kėsaj rėnieje - por ngandonjėherė preferon tė bėjė kompromis me dhimbjen e jo t'i nėnshtrohet sprovės sė mundimshme por fisnike tė kurimit.
Disa prej shenjave tė shumta tė sėmurjes sė zemrės ėshtė braktisja e ushqimit tė mirė pėr atė tė dėmshėm, lėngimi i njė sėmundje tė turpshme nė vend tė kurimit gjallėrues.
Zemra e shėndetshme preferon atė qė ėshtė e dobishme dhe shėruese ndaj asaj qė ėshtė e dėmshme dhe rrėnuese; zemra e sėmurė anon nga e kundėrta. Mbėshtetja mė dobiprurėse pėr zemrėn ėshtė besimi dhe balsami mė i mirė pėr tė ėshtė Kur'ani.

[INDRITI]

SHENJAT E NJE ZEMRE TE SHENDETSHME.

Që zemra të jetë e shëndetshme, ajo duhet të tërhiqet nga kjo botë e të arrijë në tjetrën, e atje të vendoset sikur të ishte një prej banuesve të saj, sikur ka ardhur në këtë jetë vetëm si një kalimtar, duke marrë gjithçka që i nevojitet e që po kthehet në shtëpi. Ashtu si i thotë Profeti (paqja qoftë mbi të) Abdullah ibn Umerit, "Ji në këtë botë si i huaj apo si udhëtar."
Sa më e sëmurë të jetë zemra, aq më shumë e dëshiron këtë botë; ngujohet në të derisa bëhet si një prej banorëve të saj.
Zemra e shëndetshme vazhdon ta brengosë të zotin e saj derisa të kthehet tek Zoti, e të paqëtohet me këtë kthim tek Ai. Përveç dashurisë për Të nuk ka nevojë për asgjë tjetër, dhe pasi i lutet Atij nuk ka nevojë t'i lutet askujt tjetër. Nënshtrimi ndaj Tij përjashton çdo nënshtrim ndaj diçkaje tjetër.
Nëse kjo zemër nuk ia arrin ta plotësojë leximin e Kur'anit apo bërjen e lutjeve, ose plotësimin e një prej obligimeve të adhurimit, atëherë i zoti i saj ndjen më shumë ankth se sa një njeri i kujdesshëm që vuan nga humbja e pasurisë së tij apo ndonjë mundësi për ta shtuar atë.
Digjet nga malli për t'i shërbyer Atij, tamam ashtu si një i uritur që me dëshpërim kërkon ushqim e pije.
Nje dijetar na thotë, "Cilido që kënaqet duke i shërbyer Zotit, gjithçka do të jetë e kënaqur që t'i shërbejë atij; dhe cilido që ka kënaqësi duke medituar mbi madhështinë e Allahut, të gjithë njerëzit do të kenë kënaqësi duke menduar për të."
Kjo zemër ka vetëm një preokupim; që të gjitha veprat e saj, mendimet e përshpëritjet e brendshme, të jenë vetëm për Allahun. Eshtë më e kujdesshme ndaj kohës se sa njerëzit ndaj pasurisë së tyre, që ajo të mos i kalojë pa u shfrytëzuar. Kur fillon të falet, gjithë shqetësimet e ankthet e kësaj dynjaje zhduken dhe ajo gjen prehje e lumturi në adhurimin e Zotit të saj. Nuk rresht së kujtuari Allahun, dhe as ndjen lodhje duke i shërbyer Atij, dhe nuk lidh miqësi vetëm se me atë njeri që e udhëheq drejt Zotit dhe e kujton atë për Madhështinë e Tij.
Përkujdesja e saj për përsosjen e veprave është më e madhe se përkujdesja për vetë veprën. Eshtë e përpiktë deri në detaje për t'u siguruar që qëllimet pas veprave janë të sinqerta e të pastra e që të rezultojnë në vepra të mira.
Po ashtu dhe përveç gjithë këtyre, jo vetëm që e dëshmon bujarinë e Allahut i Cili i ka mundësuar asaj t'i kryejë këto vepra, por dëshmon gjithashtu edhe për mospërsosjen e vetvetes dhe magësitë në kryerjen e këtyre veprave.

[INDRITI]

SHKAQET E SEMUNDJEVE TE ZEMRES

Tundimeve ndaj të cilave zemra është e ekspozuar janë ato që shkaktojnë sëmurjen e saj. Këto janë tundimet e epsheve dhe llamburitjeve të kësaj dynjaje.
Të parat shkaktojnë ndotjen e qëllimeve dhe vullnetit dhe të dytat shkaktojnë venitjen e dijes dhe besimit.
Hudhejfe ibn Jemeni përcjell se i Dërguari i Zotit (paqja qoftë mbi të) na ka treguar se, "Sprovat i shfaqen zemrës një nga një. Në çdo zemër që i nënshtrohet atyre do të shfaqet një njollë e zezë, por në të gjitha ato zemra që i bëjnë ballë këtyre tundimeve do të shfaqet një dritë pastërtie. Kështu zemrat janë dy llojesh: një zemër e kredhur në errësirë, e larguar prej të mirës dhe që ngjason me një enë të përmbysur; dhe një zemër e pastër që kurrë nuk mund të cënohet nga tundimet derisa të ekzistojnë qiejt dhe toka. Zemra e kredhur në errësirë përcakton të mirën dhe refuzon të keqen vetëm kur këto i përshtaten dëshirave e tekave të saj."
Profeti (paqja qoftë mbi të) i ka ndarë zemrat që i ekspozohen tundimeve në dy lloje: Në llojin e parë futet një zemër që, kur i ekspozohet tundimeve, i përthith ato ashtu si sfungjeri thith ujin, duke lënë një njollë në të. E vazhdon kështu të përthithë çdo tundim që i paraqitet derisa njolloset tërësisht dhe kjo është domethënia e shprehjes "si enë e përmbysur". Kur ndodh kjo, dy sëmundje të rrezikshme e kaplojnë atë zemër dhe e degdisin atë në shkatërrim: Sëmundja e parë është ngatërrimi i të mirës me të keqen, deri në atë gradë që nuk mund ta shquajë të parën dhe nuk e denoncon të dytën.
Kjo sëmundje mund ta kaplojë këtë zemër aq shumë saqë ajo mendon për të mirën se është e keqe dhe anasjelltas, të vërtetën që është e gënjeshtër dhe mashtrimin që është e vërteta. Sëmundja e dytë është konsiderimi i tekave të saj si gjykatës mbi ato që na ka mësuar Profeti (paqja qoftë mbi të), e kështu robërohet dhe udhëhiqet nga tekat e shastisjet e saj. Në llojin e dytë futet një zemër e pastër e cila shëndrit me dritën e besimit e që shkëlqen nga rrezatimi i tij. Kur tundimi u shfaqet zemrave të pastra, ato e kundërshtojnë dhe largohen prej tij, e kështu drita e shkëlqimi i tyre vetëm se rritet.

[INDRITI]

HELMET E ZEMRES

Duhet ta dimë që të gjitha aktet e mosbindjes janë helmim i zemrës dhe shkaktojnë molepsjen dhe shkatërrimin e saj. Ndikojnë që vullneti i saj të anojë në vijë të shtrembër, kundër vullnetit të Zotit, dhe kështu sëmurja bëhet edhe më e hidhur, edhe më e pashpresë.
Ibn Mukareku ka thënë, "Kam parë vepra të këqija që shkatërrojnë zemra, dhe degradimi i tyre mund të shpjerë që zemrat të jenë të varura nga ato vepra të liga. Largimi nga veprat e këqija i jep jetë zemrës, dhe kundërshtimi i vetvetes është më e mira e kësaj. Cilido që preokupohet për shëndetin e zemrës së tij duhet ta largojë atë nga pasojat e helmeve të tilla, dhe ta ruajë atë duke e mbrojtur ndaj helmeve të reja. Nëse helmohet me ndonjë prej tyre atëherë duhet të shpejtojë për t'i asgjësuar pasojat e tyre duke u penduar dhe kërkuar falje nga Zoti, dhe duke bërë vepra të mira që do të asgjësojnë veprat e këqija."
Me helmet kemi ndërmend: fjalosje të tepërta e të panevojshme, shikime të papërmbajtura, tejngopja në ngrënie dhe shoqëria e ligë. Nga të gjithë helmet e zemrave këto të katra janë më të përhapurat dhe kanë ndikimin më të madh kundër mirëqënies së zemrës.