Sikur Dashuria te ishte femer, me siguri do ishte Brune.
Sikur Dashuria te ishte femer, me siguri do ishte Brune.
Tani e lexova kete postim te oiseau en vol, Rrofte Big Blue! dhe meqenese ra fjala ç'do te thuash pikerisht me ate fjali? Dashuria eshte e verber, e pavdekshme etj etj. i kam hasur por qe te jete brune po te jete femer, se kisha menduar ndonjehere...
Dashuria me shikim te pare eshte diçka tjeter, interesante per tu diskutuar por jo tani se nuk kam kohe dhe mbase jo ne kete teme, vetem po mjaftohem duke thene qe nuk duket shume e ndryshme nga terheqja fiziken. Nuk quhet dashuri nese nuk e ndjekin hapa te tjere. Mund te jete fillimi i nje dashurie, jo Dashuria.Postuar më parë nga oiseau en vol
Persa i perket filozofit:
Fillimisht njeriu e dashuron dike per cilesite qe ka, dhe nuk ka asgje te keqe ketu. Nuk ka ndonje kuptim t'i thuash dikujt qe e dashuron per ate qe eshte dhe je per cilesite e tij/saj, pasi ato cilesi jane pjese e asaj çfare eshte nje njeri te pakten ne ato çaste dhe mes atyre cilesive e kuptojme dhe ndjejme (per) dike tjeter. Cilesite jane ndermjetesimi.Ç’është uni ?
Një njeri që del në dritare për të parë kalimtarët ; nëse unë kaloj atypari, a mund të them që ai ka dalur aty për të më parë mua ? Jo ; sepse ai nuk mendon për mua në veçanti ; po ai që do dikë për shkak të bukurisë së saj, a e do ai atë ? Jo : sepse një li e vogël, e cila do të vrasë bukurinë pa e vrarë personin, do të bëjë që ai nuk do ta dojë më atë.
Po nëse më duan për gjykimin tim, për kujtesën time, a më duan vërtetë ? mua ? Jo, sepse unë mund t’i humbas këto cilësi pa humbur vetë unë. Ku është pra ky unë, nëse ai nuk është as në trupin, as në shpirtin ? dhe qysh të duhet trupi apo shpirti, në mos për këto cilësi, të cilat nuk janë aspak ajo çka bën unin, pasiqë ato janë të zhdukshme ? sepse a do të donim substancën e shpirtit të një personi, dhe disa cilësi që qenë aty ? Kjo nuk mundet, dhe do të ishte e padrejtë. Nuk duam pra askënd, por vetëm cilësi.
Le të mos tallemi pra më me ata që nderohen për detyra dhe poste, sepse nuk duam askënd përveçse për cilësi të huazuara.
Pascal, Pensées, 688 (Lafuma), 323(Br.)
Me pas, nese dashuria behet e pakushtezuar, ndryshe nga ç'thote Pascal, mund ta duash dike edhe pasi humbet bukurine, kujtesen, gjykimin etj. Nuk e di, mbase ndryshon karakteri i dashurise, mbase behet meshire, mbase behet dashuri per ate qe ka qene dhe jo per ç'eshte. Ne ndjenjen e Dashurise jane perziere shume ndjenja. Kur humbet ndonje nga keto ndjenja ose dobesohet nuk do te thote se u zhduk dashuria. Ne nje dashuri çifterore deshirat erotike psh. duhet te jene pjese e dashurise. Dashuria per dike e sjell dhe deshiren per te, por nese kjo deshire zbehet ose humbet fare nuk ndodh e njejta gje me dashurine. Edhe ne raste kur pamja fizike behet e urryer, mund te vazhdosh (mbase edhe te fillosh) ta duash dike. Pleqte e moshuar fare se besoj te kene ndonje terheqeje fizike ndaj njeri tjetrit (te kisha gjyshët gjalle i pyesja, po nga gjyshet me vjen turp) po ama e duan njeri tjetrin. Dashuria fizike, dashuria per mendimet e dikujt, per menyren si gjykon etj. etj. jane pjese te dashurise, nuk jane vete dashuria.
Humbja e kujteses dhe gjykimit nuk do te thote humbje e shpirtit. (Nje qe beson ne ekzistencen e shpirtit e do edhe per te ardhmen dhe per te tashmen, per shpirtin e pavdekshem brenda dikujt. Verberisht!, pikerisht si duhet te jete dashuria.)
Dashuria e nenes per femijen psh. eshte e tille. Nje nene nuk e do me pak femijen kur shemtohet, kur humbet nje kembe, kur humbet aftesine per ta njohur, ose gjykimin per te vleresuar dashurine e saj. Ajo nuk pret diçka ne kembim, nuk pret nje sy te bukur qe ta shohe, as nje mendje qe ta kuptoje dashurine e saj. E jep dashurine pa kushte.
Mendoj se mund te arrihet edhe ne dashurine e nje çifti.
Le te lexojme pak mendimet tuaja dhe nderkohe te mendohem pak me teper.
Ndryshuar për herë të fundit nga Hyllien : 09-12-2005 më 04:59
Tani e lexova kete postim te oiseau en vol, Rrofte Big Blue! dhe meqenese ra fjala ç'do te thuash pikerisht me ate fjali? Dashuria eshte e verber, e pavdekshme etj etj. i kam hasur por qe te jete brune po te jete femer, se kisha menduar ndonjehere...
Dashuria me shikim te pare eshte diçka tjeter, interesante per tu diskutuar por jo tani se nuk kam kohe dhe mbase jo ne kete teme, vetem po mjaftohem duke thene qe nuk duket shume e ndryshme nga terheqja fiziken. Nuk quhet dashuri nese nuk e ndjekin hapa te tjere. Mund te jete fillimi i nje dashurie, jo Dashuria.
Persa i perket filozofit:
Fillimisht njeriu e dashuron dike per cilesite qe ka, dhe nuk ka asgje te keqe ketu. Nuk ka ndonje kuptim t'i thuash dikujt qe e dashuron per ate qe eshte dhe je per cilesite e tij/saj, pasi ato cilesi jane pjese e asaj çfare eshte nje njeri te pakten ne ato çaste dhe mes atyre cilesive e kuptojme dhe ndjejme (per) dike tjeter. Cilesite jane ndermjetesimi.
Me pas, nese dashuria behet e pakushtezuar, ndryshe nga ç'thote Pascal, mund ta duash dike edhe pasi humbet bukurine, kujtesen, gjykimin etj. Nuk e di, mbase ndryshon karakteri i dashurise, mbase behet meshire, mbase behet dashuri per ate qe ka qene dhe jo per ç'eshte. Ne ndjenjen e Dashurise jane perziere shume ndjenja. Kur humbet ndonje nga keto ndjenja ose dobesohet nuk do te thote se u zhduk dashuria. Ne nje dashuri çifterore deshirat erotike psh. duhet te jene pjese e dashurise. Dashuria per dike e sjell dhe deshiren per te, por nese kjo deshire zbehet ose humbet fare nuk ndodh e njejta gje me dashurine. Edhe ne raste kur pamja fizike behet e urryer, mund te vazhdosh (mbase edhe te fillosh) ta duash dike. Pleqte e moshuar fare se besoj te kene ndonje terheqeje fizike ndaj njeri tjetrit (te kisha gjyshët gjalle i pyesja, po nga gjyshet me vjen turp
Humbja e kujteses dhe gjykimit nuk do te thote humbje e shpirtit. (Nje qe beson ne ekzistencen e shpirtit e do edhe per te ardhmen dhe per te tashmen, per shpirtin e pavdekshem brenda dikujt. Verberisht!, pikerisht si duhet te jete dashuria.)
Dashuria e nenes per femijen psh. eshte e tille. Nje nene nuk e do me pak femijen kur shemtohet, kur humbet nje kembe, kur humbet aftesine per ta njohur, ose gjykimin per te vleresuar dashurine e saj. Ajo nuk pret diçka ne kembim, nuk pret nje sy te bukur qe ta shohe, as nje mendje qe ta kuptoje dashurine e saj. E jep dashurine pa kushte.
Mendoj se mund te arrihet edhe ne dashurine e nje çifti.
Le te lexojme pak mendimet tuaja dhe nderkohe te mendohem pak me teper.
SG ! Nuk mendoj se dashuria qe ka nena per femijen do arrihet te jete njesoj edhe midis nje cifti . Asnjhere per mendimin tim .
Ja marrim nje shembull : Edhe sorra thote ku ka me te bukur se femija im, pa e ditur se dikush tjeter sorren e perdor per " ofendim " . KUrse midis nje cifti me te thene - ik mi sorre ....., hmmmmm .... pune dreqi ky muhabet
Ahh..... dashuria dashuria sa pune na ka sjell .....
O Zot per vete sdua gjë jo...por për prindërit nje dhëndër të bukur!
SuiGeneris, fjalia eshte shume e thjeshte per tu kuptuar po te kemi parasysh klishete qe qarkullojne mbi bjondet. Ideja eshte ketu : qe nqs do te ekzistonte dashuria, ajo nuk do te ishte nje dashuri budallaqe, pa mend, me koke ne ajer, e ver ç'te duash ketu si epitete per bjondet. Ai miku (ose mund te jete copyright nga BigBlue) deshiron te thote skepticizmin e tij fillimisht mbi ekzistencen e dashurise, por edhe nese ajo do te ekzistonte, ajo do te ishte veçse nje dashuri me kembe ne toke.
Une shoh ketu nje asimetri qe mund ta shpreh keshtu : dashuria e nenes per femijen e vet, sigurisht qe ajo eshte nje dashuri. Gjithashtu dhe ajo e nje çifti. Mirepo, asimetria qendron, mendoj une, ne kahun e levizjes qe shihet ne te dyja rastet. Tek rasti i nenes nisemi nga gjendja fillestare ku nene-bir formojne paraprakisht (dmth eshte nje e dhene) nje çift dhe qellimi eshte ruajtja ose mos-zgjidhja e lidhjes. Figurativisht mund ta paraqesim me nje dore qe mban te shtrenguar diçka qe e ka kapur tashme. Kurse tek rasti i femer-mashkull, nisemi nga nje gjendje fillestare ku ky çift nuk ekziston por orvatet te krijohet. Dmth qellimi nuk eshte fillimisht ruajtja, por shtenia ne dore, ose zoterimi i lidhjes. Figurativisht mund te ngjasoje me nje dore qe zgjatet per te kapur diçka, per ta mberthyer ate.Dashuria e nenes per femijen psh. eshte e tille. Nje nene nuk e do me pak femijen kur shemtohet, kur humbet nje kembe, kur humbet aftesine per ta njohur, ose gjykimin per te vleresuar dashurine e saj. Ajo nuk pret diçka ne kembim, nuk pret nje sy te bukur qe ta shohe, as nje mendje qe ta kuptoje dashurine e saj. E jep dashurine pa kushte.
Mendoj se mund te arrihet edhe ne dashurine e nje çifti.
Le te lexojme pak mendimet tuaja dhe nderkohe te mendohem pak me teper.
Kurse nga ana e ndjenjave, dashuria e nenes eshte nje dashuri krejt altruiste, pa interes, pa shperblim, pa mirenjohje ; dhe ajo e çiftit te dashuruar eshte tjeter gje akoma : aty gjejme nje dashuri te interesuar, me diçka ne kthim. Interesimi nuk duhet marre ne kuptimin materialist por ne nje marredhenie dashurore, qe te dy synojne plotesimin e vetes se vet. Kenaqesia e dashurise se çiftit femer-mashkull eshte gjithçka perveçse nje dashuri krejt e çinteresuar. Qe te dy gjejne llogarine e vet ne kete lidhje.
Kaq Suigeneris, se edhe vone eshte dhe truri ka fjetur me kohe
Deshiron ndonje te komentoje fjaline e mesiperme?
Eshte nje menyre e te kuptuari te asaj fjalie, mbase ajo qe kishte ndermend Big Blue… Me keto klishete nuk jeni dakort apo jo? Me kembe ne toke jane edhe brunet edhe bjondet (shumicen e kohes : D), atehere dashuria nuk mund te jete nje femer as bjonde as brune derisa te mesojne te fluturojne keto......qe nqs do te ekzistonte dashuria, ajo nuk do te ishte nje dashuri budallaqe, pa mend, me koke ne ajer, e ver ç'te duash ketu si epitete per bjondet. Ai miku (ose mund te jete copyright nga BigBlue) deshiron te thote skepticizmin e tij fillimisht mbi ekzistencen e dashurise, por edhe nese ajo do te ekzistonte, ajo do te ishte veçse nje dashuri me kembe ne toke.
Angel, po te thote eja moj sorre (tek sorraku) ndreqet gje? Lol... Si ka shkruar edhe Oiseau dashuria brenda nje çifti eshte ndryshe nga ajo nene-femije, por mos me thoni qe ne nje çift nuk ndodh qe dashuria per partnerin e ben ate ti duket person me i mrekullueshem se ç’eshte, mbase me i mrekullueshmi dhe ta pengoje qe te shohe “shpendet” e tjere perqarke…
Eh ç'ju beri kjo dashuria ..
Kur dy persona pushojne se plotesuari njeri tjetrin a shperbehet dashuria mes tyre? A eshte e mundur qe te vazhdosh te duash (nese jo te dashurosh) dike jo vetem per te tashmen? Oiseau, shume e drejte ajo qe thua, qe lidhja nene-bir eshte e dhene ndersa ajo mashkull-femer (po jam diskriminues ndaj lidhjeve te tjera
Tani qe po e mendoj shembullin e dy pleqve, ata e plotesojne njeri-tjetrin pikerisht sepse nuk kane ndjejne nevojen per terheqje fizike. Mungesa e terheqjes fizike nuk ndikon ne dashurine mes tyre. Une mendoj dhe se nje person nuk eshte ne vetvete plotesues teresor e tjetrit, por pasi dashurohen behen plotesues te njeri tjetrit.
Nuk di ç’te them me siguri per rastet ekstreme pasi jo vetem qe jane te supozuar por dhe duhen jetuar vete (ne keto raste ekstreme kur humbet kujtesa, mbase humbet dhe nevoja per tu dashuruar). Une qe besoj se shpirti ekziston eshte i pavdekshem dhe ka nevoje, aftesi dhe qellim te dashuroje (ne kuptimin me te gjere). Pavaresisht se dikush nuk ploteson nevojat e tjetrit te pakten momentalisht (dhe ne te tilla raste mbase eshte e justifikueshme qe dikush tjeter ti plotesoje keto nevoja, pozicioni im ketu eshte ne disfavor te divorcit) ai person duhet te duet per hir te dashurise se meparshme dhe te mepasshme. Me fjalen e mepasshme perveç sherimit nenkuptoj dhe boten e metejshme.
Por, ka shume per te mesuar ne forume te tilla, e sidomos ne tema te tilla, jeten para e kemi...
Para se te kundershtoni me thoni, jeni me dashurine apo me filozofine…(apo me filozofine e dashurise)?
Sa per intermezzo ky postimi im.
Fillimisht duhet te pyesim veten nese pyetja « cfare eshte dashuria ? »mund te kete nje pergjigje.Dashuria s’mund te jete pyetje,pasi pyetjet kane pergjigje.Dhe,nese egziston nje pergjigje, ku eshte?Sipas dijeve te mia te kufizuara kjo pyetje eshte aq e vjeter sa bota,dhe normalisht,po te egzistonte nje pergjigje atehere do ishte gjetur.Kur te gjehej pergjigja,pyetja do zhdukej.Perderisa s’eshte gjetur deri tani,si mund te jemi te sigurte qe egziston nje pergjigje?Ndoshtashpirti s’do mund ti jap nje pergjigje asnjehere kesaj pyetje!Imagjinoni sikur te egzistonte nje pergjigje,ajo s’do arrinte te permblidhte KURRE pergjigjet e shpirterave te shumices,pasi cdo njeri ka nje perberje te ndryshme shpirterore dhe principesh dashurore.
Pergjigjet individuale ne lidhje me dashurine egzistojne,ndaj dhe po debatoni ju mesiper,per me teper eshte dicka normale.Ky debat lind pikerisht tek fakti qe « mendimi » i cdo njeriu eshte konstant ne faza te ndryshme nga te tjeret.Dhe,pikerisht duke u nisur nga ky diversitet fazash pyetja “c’eshte dashuria”eshte pyetje iluzioniste
Befshi qejf me tutje
Kam vetem nje limit: qiellin!
eh...vaj medet po te veje puna ta krahasojme dashurine sipar ngjyres se flokut (sigurisht pa injoruar edhe metaforen qe i ngjitet nga pas).
Per te mos shkare nga citimi dhe nga deshira per ta komentuar, une mendoj qe dashuria mund te krahasohet me mire me nje Flokekuqe (Bjondia sic e tha edhe Zogu eshte shume tralala, dmth. do personifikonte dashurine me koke ne ajer- kurse Brunia eshte shume me kembe ne toke per te representuar edhe elementet fluturues qe jane te mbrujtur ne konceptin e dashurise.
Flokekuqja ne rastin konkret, representon me shume dashurine e rralle, ephemeral (sic mund te quhet), me kembe ne toke por ne te njejten kohe qe eshte ne gjendje te te japi krahe per te fluturuar atere kur duhet.
(Kaq me duke lozur me stereotipet...)
Nuk e di pse mu tek per te hyre edhe une ne kete bisedim te kendshem...ndoshta ngaqe nuk i tundoj dot rastit per ti thurur elegji dashurise, ashtu sic e shikoj une.
Une mendoj qe ne castin kur lind dashuria behet nje amalgamim midis endrave, deshirave, mendimeve te ciftit dhe ngadal-ngadale ata fillojne ta shikojne jeten dhe njeri tjetrin duke ndyshuar piken e referimit...dmth. me syte e tjetrit.
Dashuria jetohet si dicka e perbashket, dhe jo vetem e "un-it", ajo duket hyjnore, e paperballueshme dhe e pa-rezistueshme...Me pak fjale eshte bliss : D.
Terheqja fizike sigurisht qe e ben dashurine e tyre me me "mjalte", sepse nuk ndodh vetem konfirmimi dhe i amalgamimi i botes shpirterore dhe mendore, por njeriu gjen "gjysmen" e tij perfekte ne kuptimin e plote te fjales
Fatkeqesisht apo fatmiresisht, procesi nuk mbaron ketu, ai eshte nje proces qe duhet patjeter te jete ne forme aktive duke u formuar dhe pse jo edhe te shnderohet ne dicka me te "qendrueshme" sesa ne fillim.
Ata cifte me fat qe vazhdojne te plotesojne njeri tjetrin kane gjetur menyren qe te ecin krah per krah si individe dhe ne te njejten kohe te jene nje si cift. Pra dashuria per mendimin tim nuk eshte aspak dicka qe nqs. mberthehet qe ne fillim, do vashdoje te jete e mberthyer.. vidat dhe bullonat e dashurise edhe mund te levizin.
Jeta ka dhene shume raste dashurie qe edhe sikur te dukeshin te mberthyera mire ne fillim, u shperbene per nje arsye ose nje tjeter. Dashuria eshte dicka ne "constant motion", nuk mund ta konceptoj dot si dicka statike per arsyen e thjeshte qe vete njerezit qe e perjetojne ate nuk jane statike. Me pak fjale, nqs. nuk leviz njeri ti hedhi dru zjarrit, atere ai do shuhet ngadale ndagale...
...do ta mbyll tani se me presin halle te tjera (shume me te rendomta ne krahasim me temen, por fatkeqesisht praktikisht urgjente : P)
Ah, se harrova te shtoj...ju lutem, mos e limitoni dashurine ne vetem nje koncept, ajo ka aftesine te shfaqet ne shume forma dhe lloji permasash por nuk do te thote qe njera eshte me e manget se nje tjeter...thejsht duhet nje zemer e zjarrte dhe dhe nje mendje e hapur per ta njohur
...me kujtohet tani Florentino Arisa tek Dashuria ne Koherat e Koleres ...epitomi i dashurise se pakonsumuar ...
Ndryshuar për herë të fundit nga nausika : 10-12-2005 më 15:45
When in Doubt, Act Stupid!
Me dashurine, dhe vetem me te! ne djall filozofia, ne djall filozofet, ne djall te filozofuarit, ne djall.....ne djall te gjitha!Para se te kundershtoni me thoni, jeni me dashurine apo me filozofine…(apo me filozofine e dashurise)?
cupka cmendurisht e dashuruar me dike qe kurre s'e tha fjalen "te dua."
Summertime, and the livin' is easy...
Mhm... nuk e di heee ?
Po, shume e sakte per mendimin tim. Mjafton qe dikujt t'i jete dridhur zemra per dike tjeter, dhe pastaj ai eshte i gatshem te te mbaje referata te tera per dashurine, a thua qe ai eshte i vetmi qe e ka njohur ate... Dhe kjo eshte krejt normale, ka aq perkufizime per dashurine sa ç'ka njerez... Ju e keni vene re nganjehere sesi tallemi me dike qe ka rene ne dashuri sepse ai nuk pushon se foluri per te, dhe ne fakt te tjeret e kane provuar me pare dhe po t'ia nisin edhe ato per te tyren, nuk ia del as dimri i 1985-es...
Ketu une mendoj qe duhet shtuar akoma diçka. Sepse nganjehere (nje gabim rinie psh) bie mbi tipa qe pas ca kohesh fillojne e ta nxijne jeten. Mos me thoni qe nuk ka raste te tilla. Bota nuk eshte e mbushur vetem me njerez te bukur, te zgjuar dhe plot humor : ka dhe te shemtuar, ka dhe "budallenj" qe çoç iu duket vetja, por ka dhe nursezi qe nuk iu qesh buza kurre. Dhe nga ana tjeter ka dhe çupa qe nje fat i keq ka bere qe ato te gjenden ne nje shtrat me keta, ka dhe çupa qe nuk kane vendosur per te ardhmen e tyre, ka dhe nga ata qe nuk pyeten fare, ka lloj-lloj...
Keshtu qe, ajo fjalia "jam kunder divorcit" duhet plotesuar "vend e pa vend". Te gjithe duhet te jene kunder divorcit, por potencialisht ai duhet parashikuar per ndonje rast fatkeq.
Po, por tjeterkujt...
Dashuria apo filozofia ? Apo filozofia e dashurise ? Apo dhe dashuria e filozofise ?
A priori, duhet zgjedhur te pakten njera ku permendet fjala "dashuri", pra "filozofia" bie poshte. Une me teper jam per "filozofine e dashurise". Kam pershtypjen se duhet ta dime ç'po bejme, mendoj se kemi te drejte ta hulumtojme dashurine ne kater skutat e saj, per ta njohur ate dhe per te qene krejt te vetedijshem per çka dhe si jemi ne çift. Nejse, e thashe kalimthi, kurkujt nuk i dihet gje... blah blah blah... te gjithe...
Ti nausika do te thuash qe Kuqalashja e forumit tone eshte ideale per dashurine, keshtu ? As ne ajer as ne toke, diku pezull, kete kerkon te thuash ? Ok, te shohim ç'na thote vete Kuqalashja, ndoshta di diçka me teper nga pervoja personale.
Kjo shprehja "fatkeqesisht apo fatmiresisht" duket si asgje, por ketu eshte nje nga ato kleçkat ku mund te kapemi per te filozofuar.Fatkeqesisht apo fatmiresisht, procesi nuk mbaron ketu, ai eshte nje proces qe duhet patjeter te jete ne forme aktive duke u formuar dhe pse jo edhe te shnderohet ne dicka me te "qendrueshme" sesa ne fillim.
Ata cifte me fat qe vazhdojne te plotesojne njeri tjetrin kane gjetur menyren qe te ecin krah per krah si individe dhe ne te njejten kohe te jene nje si cift. Pra dashuria per mendimin tim nuk eshte aspak dicka qe nqs. mberthehet qe ne fillim, do vashdoje te jete e mberthyer.. vidat dhe bullonat e dashurise edhe mund te levizin
Ja per shembull : te marrim "fatkeqesisht", do te thote qe nganjehere ne e ndjejme veten te lodhur, nganjehere kerkojme rutinen, dhe jo se ka ndodhur gje, por thjesht nganjehere barra e vetes sikur te rendon, dhe fillon e qullesh, e leshon veten me nje fjale. Mirepo...
...menjehere ketu nderhyn fjala fatmiresisht
E keshtu, ma merr mendja ne jemi gjithmone ne nje lloj gjendje ku nuk e dime kurre se a kemi bere teper apo pak, nuk e dime me masen. Njelloj brejtje ndergjegje qe te ha shpirtin : "I thashe sa duhet qe e dua ? Mos ndoshta duhej edhe nje here ? Ja ta marr shpejt e shpejt ne telefon... Xerrrrrrrr xerrrrrrrrr... Alo, shpirti, te dua shume... (Nga ana tjeter e telefonit) "E mo mire se sapo ma the..." Bah... si nuk e gjeta njehere masen tamam more !
Eh... lufte hesapi, "fjalet pushojne, pushka ka krise" ose ose : "Kercet dyfeku andej matane, luftojne e s'tunden trimat partizane"
Regullat e Postimit
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt