Anton Cetta

[fegi]

Anton Çetta, plaku i pajtimit të gjaqeve
Vilson Culaj
Anton Çetta ishte intelektuali atdhetari, humanisti, shkrimtari e folkloristi albanologu e plaku i urte i cili i priu karvanit te pajtimit te gjaqeve ku me force shpirti, urtie , dashurie e intelekti beri me shume për popullin e vet se çdo politikan i kohës, biznesmen, regjim, dhune e ideologji e kohës.
Sërish vjen Maji në Kosovë. Ndërron stina e moti por jo letargjia dhe indiferentizmi, apatia ndoshta e qëllimtë apo e paqëllimtë dhe figura e Anton Cetes përmendët pak ose fare nga njerëzit te cilët bashke shtegtuan ne rrugët e sakrificës kombëtare. Kjo zezone e tille i ka pllakosur edhe gjeneratat e reja fatkeqësisht. Kaluan dy dekada gjegjësisht një dekade pas luftës dhe asnjë institucion organizate apo forum intelektualësh nuk mori kurrë një iniciative serioze dhe vendimtare qe kjo figure kombëtare dhe e dinjitetshme te kujtohet apo me mire te rikujtohet me ndonjë akademi serioze apo ti ngritët ndonjë lapidar ne shenje respekti për sakrificën e tij kombëtare. Instinktivisht nga keqardhja na vije ne kujtese thënia e Gj. Santajanes se ,, populli qe e harron te kaluarën detyrohet ta përsëris atë ‘’. Dhasht zoti qe me kurrë popullit tone te mos i përsëritet historia e saj tragjike sepse mjaft kemi vuajtur por valle mos jemi te nëmur dhe gjithmonë na duhet një shkundje e re qe t’na hapet një dritare e re e vizionit, vetëdijesimit dhe unifikimit. Valle çka na duhet unifikimi vetëm ne ngushtica kur nuk ka gjë me te çmueshme ne jete se sa liria e një populli. Mora shkas për ta bere një shkrim për këtë figure kombëtare pasiqe ne muajin Maj te këtij viti ne kuvendin historik te verrat e Lukes kujtohet 20 vjetori i rilindjes me te re kombëtare për popullin e Kosovës akti i pajtimeve te gjaqeve te cilave u priu plaku i urte Anton Ceta se bashku me shume figura te shquara te cilat ,, kandilin’’ e mendjeve te ndriçuara e mbanin mbi koke e sy. Ishte kjo lëvizja qe e sfidoi një regjim barbar dhe dritarja e pare e filleve te unitetit kombëtar dhe luftës për liri te Kosovës. Valle mos është ky paradoksi ynë qe ky përvjetor ta gjej popullim e Kosovës pa një shtatore te këtij vigani e eruditi te kombit. Valle kujt i konvenon kjo heshtje, kjo ngulfatje, kjo harresë, e ky mëkat i mendueshëm, me fjale e pa vepra. Kane kaluar disa vjet qe kur shtatorja e Anton Cettes e punuar rri hijerëndë ne oborrin e shtëpisë se skulptorit tash me te mirënjohur Fatmir Hoxha ne Prishtinë. Për te nuk është e interesuar askush dhe as nuk ka përkujdesje institucionale. Siç thotë punuesi i shtatores prof. F. Hoxha asnjë hap nuk është marr ne atë drejtim, qe kjo shtatore te zër vendin e merituar pran ndonjë institucioni apo ndonjë sheshi. Megjithatë me herët ka pasur propozime qe shtatorja e Anton Cettes te vendosej ne oborrin e institutit albanologjik ne Prishtinë dhe një iniciative e tille është dhënë nga dr. Mehmet Rukiqi studiues i folklorit. Për vendosjen e shtatores se Anton Cettes ne oborrin e institutit albanologjik patëm biseduam me ish drejtorin e institutit albanologjik dr S. Fetiun ku sipas tij Anton Ceta e meriton një shtatore por nuk është vetëm ai qe ka punuar dhe qe ka kontribuar ne institutin albanologjik te Prishtinës arsyetohej me dhelpëri zotëria.. (valle athua edhe yjet janë me madhësi te ndryshme ) me cinizëm na pati thënë :Ai me shume ishte një figure shoqërore se sa shkencore. Sipas s. Fetiut merita kryesore e Anton Cetes qëndron ne lëvizjen për pajtimin e gjaqeve andaj është detyre e atyre qe e kane bere këtë lëvizje t’ja gjejnë një vend shtatores si bie fjala te Verrate Llukës. Nëse vendoset shtatorja e Anton Cettes ne oborrin apo lokalet e këtij instituti atëherë atë vend do ta meritonin edhe shumë emra punonjësish të këtij instituti. Me cinizëm dhe narcizoizem dhe prepotence intelektuali qe shprehur : konsideroi se nuk është detyre e shkencëtareve te merren me pajtimin e gjaqeve. Valle mos mendonte ai njeri se qielli i Kosovës dhe liria e saj është e kufizuar vetëm ne muret e te vetëquajturve akademik dhe e zhytur mes vesesh pagane apo lajthitshem ushqehej me thënien e Luigjit te XIV te Francës ,, shteti jam unë ‘’. Kurse unë përsëris ,, vox poplum vox deum ‘’. E rrëfimi prapë vazhdonte:
Por një gjë dihet se Anton Cetta është heroi i pajtimit te gjaqeve kurse detyre e jona parësore është ti bëjmë publike veprat e tij. ( aludonte ai ne punën vetëm shkencore) shtrohet pyetja e thjeshte ku mbeti humanizmi shqiptar i Anton Cettes.
Pra ne te institutit albanologjik nuk kemi pasur iniciative për vendosjen e shtatores se Anton Cettes brenda apo ne oborrin e tij por një iniciative e tille ka pasur ne kuvendin komunal te Prishtinës. Atje është diskutuar dhe ne u kemi thënë se komuna duhet te vendosi për këtë qeshtje , e jona është qe ti përkrahim përfundoj zotëri Fetiu.
Mbetem te habitur se bashku me një kolege gazetare nga fjalët plot vrer dhe indiferentizmi i zotëri Fetiut dhe rrugën e patëm vazhduar për tu takuar me ish kryetarin e komunës se Prishtinës.
Anton Çetta ka qene drita shpirtërore e jona
Edhe ish kryetari Ismet Beqiri pranon se ne qeshtien e vendosjes se shtatoreve duhet te merren rrethet institucionale pavarësisht se shtatorja e Anton Cettes është e punuar pa u porositur. Sido qe te jete për vendosjen e shtatores se Anton Cettes duhet ta marr këshilli për pajtimin e gjaqeve i Kosovës dhe instituti albanologjik iniciative te cilën do ta përkrahnim edhe ne shtonte Beqiri.Për dallim nga ky i pari kryetari qe shprehur me racional dhe jo indiferent ( se paku kështu reflektonte ). Ndërkaq për fushe veprimtarinë humane te Anton Cettes zotëri Ismet Beqiri disi ne mënyrë emocionale u shpreh : ,, Ai ka qene drita shpirtërore e jona ne ato kohe krizash ‘’ Antoni me aktin kombëtar te pajtimit te gjaqeve na obligon qe ne t’ja ngremë një shtatore e me këtë t’ja japim vendin e merituar ne historinë e Kosovës. Populli thoshte faji është jetim kurse poeti do te shprehej : ,, laviret rriten nen hijen e virgjëreshave )
Harresa ndaj Antonit e demton kulturën e popullit tonë
Lidhur me këtë patëm biseduar edhe me kryetarin e këshillit për pajtimin e gjaqeve te Kosovës dr. Kajtaz Rrecaj qe sipas tij me 26 shtator 2005 ja kishte dërguar një kërkesë me shkrim kryetarit te komunës se Prishtinës për vendosjen e shtatores se Anton Cettes ne oborrin e institutit albanologjik si dhe sigurimin e fondeve për këtë qellim. Dr. Kajtaz RRecaj thoshte se këtë akt e kame bere sepse çdo gjë qe mund te harrohet për Anton Cetten e dëmton kulturën e popullit tone nga shkaku se nuk kemi ofruar njohuri te mjaftueshme për personalitetin e tij. Ai ka qene një ,, apostull i kulturës shqiptare dhe një profet qe ka mundur ti parashikoi rrjedhat e zhvillimeve politike te kohës. Populli ynë duhet te jete krenar qe e pati dhe qe e nxori nga gjiri i vet. Ai përveç se shkencëtar dha edhe disa prova tjera jetësore e historike por kishte një virtyt te veçanet ai dinte te donte dhe te shkrihej për popullin e vet.
Anton Çetta dinte ta vëllazëronte popullin jo ta thyente
Edhe Mehmet Rukiqi mendon se shtatorja e Anton Cettes e ka vendin para institutit albanologjik aty ku ai e shkriu jetën për mese gjysme shekulli duke i kontribuar folklorit, etnologjisë, arsimit dhe shkencave albanologjike ne përgjithësi. Ai është njeri nder themeluesit e këtij instituti andaj meriton sepse ishte i gjithë popullit thotë Mehmet Rukiqi. Po sipas tij profesor ANTON Cetta ishte njeri qe dinte ta vëllazëronte popullin e jo ta thyente andaj me gjithë forcën time shpirtërore them se ai meriton qe ti vendoset shtatorja para institutit albanologjik. Ndërsa për fjalët qe qarkullojnë ne lidhje me titujt e tij shkencor ato nuk kane vend për mua thotë Mehmet Rukiqi. Sepse ANTON Cetta ka qene ,, doktori i doktorëve te shkencave ‘’Ai përveç dijes shkencore ka ditur ta dojë , dhe ta çmoj, popullin e vet dhe te shkrihej për te. Te gjithë janë te gatshëm te bëhen orator kur flasin për veprën e Anton Cettes por te gjithë hezitojnë te veprojnë për t’ju ngritur kësaj figure kombëtare një shtatore.

[MARGUS]

Fegi !
Injoranca nuk ka KUJTESE ,ka vetem instikt , si kafsha!!!

[fegi]

Anton Qetta (1920-1995).Folklorist,profesor,veprimtar shoqeror.

Lindi ne Gjakove.ndoqi Liceun Kombtare(franqez) te Korqes,dhe me pas Liceun Klasike ne Milano(Itali).Me 1941 neounse e me pas mesuese ne gjimnazin e Prizrenit.Pas mbarimit te Luftes II botrore ndoqi studimet e larta per romanistike dheu diplomua ne Universitetin e Beogradit(1950).
Punoi si asistent ne Seminarin e Albanologjise ne Beograd.
Me 1960 filloi punen ne Fakultetin Filozofike te porsahapur ne Prishtine,ku per disa vjet ligjeroi lenden Letersi e vjeter shqipe.Prej v.1967 Bashkpuntor shkencor ne Institutin Albanologjik te Prishtines ku per nje kohe drejtpi degen e folklorit.
Punen per folklorin e kishte filluar me 1953,si bashkautor ne vellimin "Kenge popullore shqiptare te Kosoves e Metohise"
Ne iap ai iu perkushtua tersishte punes per mbledhjen,studimin dhe botimin e folklorit te Kosoves.Jan botuar nje varg librash me lende folklorikete pergaditur prej ti:"Tregime popullore nga Drenica" (1963); "Proze popullore nga Drenica I,II" (1972),ribotuar 1978,1990) "Nga Folklori Yne"(I,1983,II,1990;III,1995;IV,2000;V,2001)eshte bashkautor ne pergaditjen e vellimeve "Peralla"(I,1979;II,1982) "Ballada dhe Lexhenda"(1974) "Anekdota popullore"(I 1987 II,1988)"Kenge dasma"(I 1980;II,1984"Kenge kreshnike"(I 1974; III 1993)"Vajtime gjama dhe elegji"(1987)Ka botuar nje varge artikujsh ne shtypin shkencor dhe ne permbledhjen "Kerkime folklorike"(1981),ku ka dhene ndihmesa per ndriqimin e problemeve qe kane te bejne me klasifikimin e prozese popullore shqiptare ,me baladat shqiptare,me kallezimin alegorike,me lexhendat per Skenderbeun,me kenget historike etj.
Ka bere studime per figurate te shquara te shkences shqiptare,per krijuse popullor dhe per aferite e dallimet midis folklorite shqiptar dhe atij te popujve te tjere.Ka shkruar edhe poezi per femije,qe i permblodhi ne vellimin "Ne prehere te gjyshes"(1958).Anton.Q. kaqene Udheheqes i Levizjes gjithpopullore te pajtimit te gjaqeve.

[fegi]

Anton Qetta..
ME GJERSISHTE..
Linku....http://www.google.com/url?sa=t&sourc...c07JxQQNaHdshA

[fegi]

http://www.youtube.com/v/mtMe1P8DNio




http://www.youtube.com/watch?v=XqylX...eature=related

[fegi]

Çetta, heroi i kombit
Publikuar: E enjte 25 Nëntore 2010,
Anton Çetta pa dyshim se përfaqëson njërin nga personalitetet më të rëndësishme të jetës sonë politike e kulturore të gjysmës së dytë të shekullit të kaluar. Kontributi i tij në mbledhjen e pasurisë gojore shqiptare e bëri të pavdekshme këtë pasuri folklorike, duke e përcjellë atë te brezat e ditëve të sotme. Kurse Pajtimi i gjaqeve dhe ngatërresave në dekadën e fundit të shekullit të kaluar e ka shndërruar Çettën në heroin e popullit tonë. Kështu është thënë të enjten në sesionin shkencor kushtuar 90- vjetorit lindjes dhe 15 vjetorin e vdekjes së këtij personaliteti markant të kulturës sonë të organizuar nga Instituti Albanologjik i Prishtinës - Dega e Folklorit, ku Çetta për dekada të tëra ishte pjesë e tij. Studiues të veprës së Çettës me kumtesat e tyre të prezantuara në këtë sesion hodhën dritë më shumë rreth veprës së këtij folkloristi të shquar. Duke hapur punimet e sesionit, drejtori i IAP-së, Hysen Matoshi, është shprehur se në këtë përvjetor do të hidhet më shumë dritë shkencore e dokumentare për veprën e Anton Çettës, veçmas kontributi të tij në çrrënjosjen e vëllavrasjeve në aksionin e Pajtimeve të gjaqeve. “Është vështirë të gjesh një njeri tjetër si ai, që t’i bënte të ndihen njëlloj palët e hasmëruara, ta ndajnë bashkë dhimbjen për jetët e çuara dëm në vëllavrasje”, ka thënë Matoshi, duke shtuar se si rezultat i kësaj veprimtarie fisnike janë shpëtuar shumë jetë. Ndërsa studiuesi Zymer Neziri në kumtesën e tij “Kontributi i Anton Çettës në mbledhjen e Eposit të Kreshnikëve në Krahinën e Rugovës” ka veçuar kontributin e tij në mbledhjen e pasurisë gojore të Krahinës së Rugovës, veçmas Eposit të Kreshnikëve. Sipas Nezirit, Antoni Çetta në një ekspeditë të vitit 1975 në Rugovë kishte punuar me shumë lahutarë të kësaj ane, duke incizuar 19 këngë kreshnike, ndërsa ai kishte mbledhur edhe disa njësi proze të cilat i botoi në bleun I të libri “Nga folklori ynë” më 1983. Ndërsa ka potencuar se paqartësi në botimet e IAP-së për këngët e kreshnikëve, lidhur me këngët e mbledhur nga Çetta, duke kërkuar zgjidhje në këtë. “Dega e Folklorit të marrë përsipër detyrimin për t’i deshifruar këngët e mbledhura nga Anton Çetta në Rugovë dhe për të përgatitur një vëllim për shtyp”, ka thënë ai. Ndërsa historiani Lush Culaj në kumtesën e tij “Të dhënat për prejardhjen mirditore të Anton Çettës”, gjenezën e familje së tij e nxjerrë nga Fani i Mirditës, përkatësisht nga fshati Xhuxhë. Sipas Culajt, gjyshi i Anton Çettës, Mark Çetta, dhe babai i tij Lazri kanë lindur në Fanë të Mirditës. Babi i Antonit Lazri kishte lindur në Mirditë më 1 shkurt të vitit 1895, ishte martuar dy herë. Herën e parë me Agen nga Gjakova, e cila vdiq e re dhe la dy fëmijë, Antonin dhe një vajzë dhe për së dyti me një bijë të fisit të Vlashajve të Durrësit me të cilën pati një djalë, Benjaminin, i cili, sipas Culajt, jeton ende sot në Durrës. “Larëz Çetta, i ati i Antonit, lindi në Mirditë dhe këtë e rezulton edhe një kopje e pasaportës së tij, që e posedon i biri i tij Benjamini në Durrës”, ka thënë Lush Culaj në kumtesën e tij për prejardhje e familjes Çetta.

[urtesia]

A vazhdon akoma ? ? ?

[optimus.prime]

dikur i kam pas te tri volumet, por jane djege ne lufte se bashku me shtepine...eshte kryeveper e folklorit drenicas...

[Kreksi]

Para luftes i porosita dy volumet dhe i kam ne biblio..ate te tretin sme kujtohet...nuk e di sa here i kam lexua ne realitet lexohet si bibla...sa her te merr malli..;

[Kreksi]

PROZA E ZGJEDHUR E DRENICËS

nga Anton Qetta


DJALOSHI ME SHPATEN DHE HELMETEN MAGJIKE

Kishin qenë njëherë katër vllëzër.

Prindërit i kishin pasur ende gjallë! Babai i tyre kishte kursye pakë ari tërë jetën përë djemt, qe tiu lere trashigim pakë pasuri.
Një ditë plaku vendosi që tua ndaj djemve pasurin sa ishte gjallë...

E thirri më te madhin dhe i tha:
- Biro, une po vdes, jam plakur! Fol, ai do njëqind dukat të korrupcionit apo një të fituar më njersë?
- Po i due qato njëqindë të korruptueme, - ia kthen i biri.
Plaku ja dha njiqind dukatë të fituar nga korrupcioni.
E thirri pastaj djalin e dytë ei tha edhe atij: a po i don qeto njëqind dukat të korupcionit apo një dukat të fituar më ndjersë, biro?
- Po i dua njëqind dukat të korrupcionit, i tha edhe i dyti...

Ja dha edhe atij njëqind lira të korrrupcionit.
- Kur i erdhi radha më të voglit plaku e pyeti edhe ate se a po i don 100 dukatë të korrupcionit apo një të fituar me njersë...
- Une po e dua një të fituar më ndjers,- i tha më i vogli.
Plaku ia zgjati vetëm një dukatë ei tha:
- Shiqo biro se ç'ka po të thëm: kur t'jeshë më s'ngushti , shko tek aj dollapi pas derës së oborrit dhe do gjëjsh aty diqka.
Nuke vonoj shumë e plaku ju vdiç e vorrosën.
Ditë pas ditësh u përhap lajmi se në një qytet aty afër kishte arritur një bukuroshe e rrallë!

Vetëm Zoti kishte ditur ta fali ashtu...
Kishte dal shpallja se: "kush don me ia parë vetëm gishtin e dores hyrja kushton 100 dukat" !
Për të parë tërë trupin e saj s'kishte askush pasuni aqë të madhe...
Nga të katër anët u quen populli t'ia shofin vetëm se gishtin e dorës asaj bukuroshës.

Edhe ata dy vllëzrit që i kishin marrur trashëgim nga i ati, njëqind dukatë secili, shkuan e i dhan, vetëm që t'ia shofin gishtin e dorës asaj bukuroshes !

E kryen këte deshirë dhe u kthyen në shtëpi.

Ndërsa vllau i tyre i vogli pra, vervitej në oborr të shtëpis, i merzitur shumë se aj s'kishte mundësi kurrë, vetëm më një monedh ari s'lejonin të futesh as në qytetë.
"Hajt -thot me veti - t'ia hedhi një sy, mbas qasaj dere në dollapë -si i kishte thën plaku.
Kur shkoi, e gjeti aty n'at dollapë një helmetë të vjetër.
E vuri mbi kokë e shkoj...

Shkon e i thotë nënës:
- Nënë, kam uri, ma jepë pak bukë!
- Mirë more biri nënës, po unë s'po të shof fare, ku je m'shefur ti?
- Qe oj nënë ku jam këtu para teje, mos je qorrua ..?
- S'po të shof biro, ku je?
Kur e hoqi helmeten, qeshi e ëma.

Kështu që djali e kuptoj se, më këtë helmetë njeriu s'dukej fare!- e kërceu nga gëzimi e tha:
- Sa jam i lumtur n'këtë ditë!
Ngrëni pakë ushqimë në shtëpi dhe shkoj drejt e në qytet, si vllëzërit e tij, me pa bukuroshen e dheut.

Para hyrjes së dhomës së bukuroshës, ishte tollovi e madhe !
Ky djaloshi kishte vue helmeten dhe ngjitet perpjet shkallve duke i shtyer njerëzit me gjoks e me brryla dhe u fut brenda në dhomën e saj derisa ajo nga dritarja ua tregonte shikuesve vetëm gishtin e dorës...

Kur mbaroj koha përë publikun, njerëzit filluan të shpërndahën dhe bukuroshja u largua nga dritarja dhe ulët të pushojë në karrikë.
Përë një çastë, pa e vrejtur bukuroshja, djaloshi e hoçi helmetën nga koka ...

Kur e pa bukuroshja e dheut u habitë !
- Po ti, nga hyre këtu?
- Hyra për dere...
- N'këtë dhom s'kan mundur te hyje ende as pasanikët më të mëdhenjë, as tregtarë se s'kan pasur para të mjaftueshme, po ti si hyre?
- Unë kam shumë dukat !
- Ku e ke?
- Qe, e kam këte helmetë !- dhe e qiti n'krye e s'po duket më !
Pastaj e hoçi prap dhe po dukej.
- Ma jep njëhere ta shofë?
-Jo, vetëm nese ma jep besën që do martohesh më mua.

Bukuroshja u kujtua një qast dhe ia ktheu djaloshit:
- Besa të qoftë!- i tha bukuroshja dhe ky ia dha helmeten.
Ajo e mori helmeten dhe e vuri n'krye...

Djaloshi tani se shifte fare se ku gjindej bukuroshja !
Kur e degjoj pasë pake kohe zërin e saj:
- Roje! Kapne këtë njeri që është futur në dhomen time pa leje, hidheni jashtë !
Kur hyni roja e panë, e rrafën pak dhe e hudhen përjashta.

Kështuqë e hupi djaloshi helmeten dhe u kthye në shtëpi i brengosur shumë, me kokë t'ulur...

Ishte merzitur shumë por s'kishte q'të bënte tjetër...

I ra ndërmendë se në dollapë kishte pasur edhe diçka tjetër.

Shkoj e gjeti aty në dollapë një vazë të mbyllur më dyllë!
Kur e hapi nga vaza dilnin plotë monedha dukati !
Prap e mbylli vazen. ..
Sa herë e çelte vazën u bënte grumbulli më dukat para këmbëve të tij !
"- Sa i lumtur që jam sotë-thoshte me vete..!

Pa e provue edhe njëhere me hy tek ajo bukuroshja sé-lâ !"

Grumbulloj monedha ari sa mujti ti barti dhe shkoj drejt në qytet tek bukuroshja...

- Sa para kushton përë të parë hyrin në dhomen esajë?- i pyti rojen.
- Hajt, more djalë, se s'ka pasanik as tregtar në këto anë që mund të paguaj një sasi ari për të hyr deri tek ajo, ik andej !
- Sa dukat kushton, - nguli këmbë djaloshi.

Mbasi ashtu po don ta shofish duhet të paguash kaqë dukatë dhe djaloshi ua jep sa i kan kerkuar dhe hyn në dhom t' bukuroshes për s'dyti herë.

Mirëpo bukuroshja po e njef mënjëherë posa hyri !
I thot:
- Si hyre ti prapë këtu?
- Unë kam mjaftë dukat, të mbuloj si te duash!
- Ku e ke dukatin ?
- E kam një gjësendë me veti që më furnizon me dukat sipas nevojes.
Po desha e mbushi këtë dhomë plotë dukatë !
- Dua me pa me syt e mi, se s'po të besoj !
- Djaloshi e nxori nga gjoksi vazën dhe ia çeli grykën, e mënjëherë u ba tûba më dukat.

Kur e pa vajza e bukur dhomen e mbushur më dukatë i tha:
- Mbylle se po martohëm mënjëhere me ty!
- Kurrësesi - ia ktheu djaloshi !

Mirëpo dalëngadalë duke folur, vajza e merrë më t' mirë djaloshin dhe e bind më në fund e ky i'a jep vazen magjike.
Kur ia mori vazën ajo shkoj tek dollapi dhe e vuri helmeten në kokë, e djaloshi më se shifte.

Ajo lëshoj një klithje dhe mënjëherë erdhi roja e rrafën prapë dhe e hudhen përjashta.

Iku djali e u kthye prapë në shtëpi ashtu i merzitur shumë veç sa se lan mendët.

Vëndosi që përë herë të fundit të shofi se, mos ka edhe diçka tjetër në dollap.

Kur shkon e hapi dollapin dhe mbrënda e gjeti një shpatë të shkurtë.

E kapi dhe e nxori shpatën më shpejtësi...
Mbrenda nga melli i shpatës doli një zë.
Nga frika njëherë e mbylli por e nxori prapë shpatën dhe prap u ndegjua i njëjti zë...
"Fol, ç'ka deshiron, ç'ka deshiron"?

- Po dua të më lëshoni në dhomen e bukuroshës, n'këtë qastë në këtë qytet !

Pa pritmas një fuqi e padukshme e lëshoj djaloshin në mes të dhomës së bukuroshës.

Kur e pa ajo prapë djaloshin në dhomë i tha:
- Po si hyre prap ti këtu?
- Për Zotin, me s'të tregoj kurrë - ia kthei djaloshi.
- Tregom se, nesër do martohëmi, besen po ta japi !

Më në fund djaloshi bindet dhe ia tregon shpaten.
Ai e nxori shpaten nga melli dhe u degjua një zë.
Bukuroshja u largua nga frika...
Ky e mbylli prapë shpaten dhe i tha asaj: e shef, unë bëj çka dua më këtë shpatë.

- Ma jep njëhere ta shofi, i tha vajaza, -se, neser ti do jesh i imi- dhe kështu ajo prapë e mashtroi, ia morri mendët djaloshit.

Ia dha shpaten bukuroshes.

Kur e mori ajo në dorë shpaten dhe e hapi, u ndegjue zëri që dilte nga melli i shpates duke peshperitur...:
"...fol, ç'kerkon nga une" ?

Bukuroshja mënihere i pergjigjet: "dua që të kapni këtë njéri dhe tâ lshoni diku në një ishull të largët, që mos ta shofi kurrë me sy" !

Një fuqi e madhe e padukshme e mbështjelli djaloshin dhe e lshoj në mes të një ishulli, largë tokës.

Kur i fshini syet djali pa se ishte mjedis deti në një ishull të vetmuar.
Nga merzia veq q'ka se lan mendët e kresë.
Dikur u untue fortë, s'kishte ngrën ca ditë.

Duke shetitur bregut të detit i shef se, aty kishte fiqa.
Ia nis e po han fiqa, derisa u ngie.

Kur pushoj pak, vrejti se po i dalin brinat nga koka !
Lëshoj klithje të tmerrëshme por s'kishte njéri aty fare qe ti dali në ndihmë.
- I mjeri une se ç'më gjeti !
"Tani u bëra edhe me brina...si t'ia bëj hallit?
Si të kthehëm në shtëpi keshtu?
Tërë bota do qeshi më më mua "!.....

Duke hecur kështu, arriti në skajin tjetër të ishullit dhe mengjesi e zgjoj aty djaloshin duke u rrezitur.

I uritur prapë s'kishte tjetër të ngreje aty pos fiqa.
I'a nisi dhe po han fiqa.
Kur vrejti pas ni kohe se po i bien brinat !

U gëzue shumë pa masë që u shkarkue nga një dertë i madh.
E mbushi pastaj një gjep plotë fiqa që i binin brinat pastaj kthehet edhe në jug te ishullit edhe aty e mbushi një gjep me fiqa që ti hjekin brinat..

U afrua buz detit duke thirrur ndihmë.
Dikur, kah mbramja peshkatarët e hetojn dhe e qesin në tokë në tjetren anë.

Kështu i lodhur e plotë mllëf hecte ashtu pa da, tërë ditën, derisa mbërrijti më në fund në qytetin e bukuroshës.
Aty në at qytet fiqat ishin tepër të rrallë.

Mori djaloshi një shportë të vogël dhe shkon kah dera e bukuroshes e po thrret: qe ketu fiqa të ëmbël si mjalti, fiqa të ëmbël !
Bukuroshja i thotë sherbtorës së vetë: "shko merrmi nja gjashtë fiqa", -dhe ajo shpejt zbret shkallëve dhe e ia sjelli fiqat vajzës së bukur.

Më vonë pas do ditësh, kishte dal lajmi se, bukuroshja po kërkonte doktorr për tu sheruar nga një smundje e pasherueshme.
Thonin se ajo dergjej në shtrat dhe askushi se dinte që asaj i kishin dalur brinat.

Kështu që më shpres se doktorret do t'ia heqin brinat se, ajo kishte shpenzuar tërë pasurin qe e kishte fituar nga populli i mjerë vetem se per tu munduar ti heqi brinat por pa sukses.

Djaloshi kishte mësuar që më nuk i kishte ngelur bukuroshës as një dukat dhe një ditë çohet e kalon prap para deres së bukuroshes duke thirrur: "shërojmë ç'do smundje, sherojmë ç'do smundje "!
Bukuroshja i thotë sherbëtores së vetë: "shpejt me ma sjellni kjëtë doktorr këtu".
Pas pakë hyri djaloshi i veshun si doktorr në dhomë të bukuroshes dhe e pa ashtu si më keqë, se fiqat kishin kryer punën si e priste, bukuroshes i kishin dalur brinat ne krye..

Ajo se njihte fare djaloshin, e kishte hallin tek brinat që i rëndonin kokën dhe i thot:
- Doktorr, a mundesh të mi hjekish brinat a jo ? - e pyeti vajza.
- Po, por duhet të te pres këtu në dhomën tënde pa dalur fare, së paku tridhjet ditë, se duhet me i lyer brinar disa herë në ditë.

Ajo pranon dhe kështu djali mori guxim e i thotë:
- Vetëm me një kushtë, pra: Nese më pranon për burrin tuaj ?

Mbasi ajo kishte tepër nevoj i thot:
- Po, ta dha besen se si të më bien brinat në tokë, ne kemi me u martua, kështu e lidhen kushtin.
- Bukuroshe, a po më njef se kush jam unë apo jo ?- ia bëri djali.
-Jo!- ia ktheu ajo.
- Po sikur te thoja se, unë jam ai djali qe ti më ke marrur helmeten, më ke marrur vazen dhe shpaten magjike, ç'ka thue ti ?
- Pa të marrur për burrë se la, i thotë vajza, ta dhash besen.

Mbasi kishin jetuar një muaj së bashku të mbyllur në një dhomë, bukuroshja u mësua dhe më s'donte ta largonte djalin prej veti.

Kur e pa djali se ajo tani ishte dashuruar në të i'a dha fiqat që i hiqen brinat.
Posa i ngreni fiqat, bukuroshja e shkundi kokën dhe brinat i ran në tokë !

Të nesërmen, qe te dy të rinjët u martuan dhe kaluan një jetë të lumtur së bashku sa ishin gjallë.