Lek Zogu me se fundi ka nje strehe..

[PORTI_05]

Ju mund te diskutoni shume dhe prape s'keni per te arritur gjekundi se cdo gje e shifni nepermjet syzeve partiake . Koha e Ahmetit ka shkuar a vatur , burr shteti apo langaraq qe iku me bisht neper shale pak rendesi ka . Per mua kushdo nga ju te kishte qen do kishte vepruar njelloj , mbeterit ate pune bejne . Sa eci Shqiperia gjate Zogut , shume ..... per here te pare u formuam shtet dhe kod ligjor etj etj .

Kthehemi tek viti 2005 , 66 vjet pas largimit te Ahmet Zogollit nga Shqiperia .
Te prishesh nje muze qe ti kthesh pronen nje milioneri trafikant , nderkohe kur Tirana gezon 5-6 ore ne dite drita dhe nderkohe qe qindrat e mijarave te pronareve te thjeshte s'kane marre asnje pellembe toke nuk me duket shume e arsyeshme.

MILIONERI TRAFIKANT AKOMA ME ATO CKA KA SHKRUAR KOMANDANTI PO EDHE NENE TEREZA SI PAS ATIJ NA ISHTE NJE KURVE ,,,,,, HAJDE HAJDE...../

[Chingy]

Nji gjo smora vesh une.Per ca bonte llaf kjo teme se esht bo corbe ktu.Ai ate shpi ta gzoje e ta maje me shnet po mu me thane te drejten as qe me intereson fare e as mund ti japesh vleresim pozitiv ose negativ qeverise se eshte komplet gjo e parendesishme ne krahasim me problemet e verteta qe ka populli.

[Brari]

panorama

---------


reforma ne administrate
vendimi

Një udhëtim me reportazhet e viteve ’30. Materniteti dhe pavijonet që s’kanë krahasim me ditët e sotme...


Zogu, mbreti që mblodhi para për spitalin

Historia e ndërtimit dhe rëndësia e shërbimit shëndetësor


Rezarta Delisula
Ka qenë një shtëpi private ajo që deri në vitin 1929 “zgjidhte” të gjitha problemet e popullit me shëndetin.

Pjesa e Durrësit dhe zonat kënetore në përgjithësi vuanin përditë humbjen nga malaria. Dyndjen në Tiranë e justifikonte jo vetëm zhvillimi i kryeqytetit, por edhe ruajtja nga vdekja. Megjithë pamundësitë financiare, në vitin 1929 nisi të ndërtohej spitali “Zogu I”, që sot njihet si Qendra Spitalore Universitare “Nënë Tereza”. Tentativat nisën që në vitin 1927, kur u ngrit një komision shtetëror për mbledhjen e ndihmave për ndërtimin e spitalit. Nevoja e njerëzve për mjekë dhe spitale bëri që brenda një kohe të shkurtër të grumbulloheshin 132.937.25 franga ari. “Në mbarim të rrugës “Xhemal Pasha Zogu”, kah fushat e gjata, ku asht vendi më i naltë i Tiranës qi ka ajër të kulluet e të freskët, u çpronsuen kopshte e ara dhe filloi ndërtimi i spitalit”, shkruan Osman Myderizi në librin “Tirana 1604-1937”. Zona e spitaleve nuk ka ndryshuar, por kryeqyteti është zgjeruar aq shumë sa duket se janë në qendër dhe shumë larg ajrit të pastër dhe të kulluar. Në shtypin e kohësh shkruhej se spitali i Tiranës ishte një ndër më të mëdhenjtë në Ballkan. Ai kishte 300 shtretër dhe Institutin Biokimik pranë, ku bëheshin analiza e vaksina nga më të ndryshmet. Ky spital përfundoi në vitin 1934, por vit pas viti shtoheshin pavijone të reja. Në artikullin e datës 16 maj të vitit 1937, në revistën e përjavshme “Java” u bëhej apel mjekëve në këtë mënyrë: “Mjekët tanë nuk duhet ta marrin mjekësinë si një profesion, i cili t’u rezervojë vetëm fitime materiale. Ndër ne, mjekët duhet të jenë shkencëtarë, të dhënë me mish e me shpirt në shërbim të popullit dhe të kërkojnë më tepër sadisfaksion moral. Mjekët tanë duhet të përpiqen që shifrat e tmerrshme të insalubritetit dhe të mortalitetit të pakësohen në minimum. Po mos vepruan drejt këtij qëllimi mjekët, atëherë çdo shpenzim dhe çdo plan do të shkojë më kot”.

Funksionimi
Mes një reportazhi interesant të vitit 1937 në revistën “Java”, bëjmë një udhëtim në spitalin “Zogu I” dhe maternitetin i cili u inaugurua në po këtë vit. Eshtë larg asaj që ndodh sot në Qendrën Spitalore Universitare, që është pasardhëse e spitalit të ndërtuar nga Zogu. “Porsa të hyjë njeriu në spitalin “Zogu I”, ajo që do t’i heqë vërejtjen është pastërtia. Por, pastërtia këtu nuk do të thotë vetëm të mos shohë njeriu tozëra dhe fëlliqësira. Kjo pastërti është në ekstrem, ideale”. Kështu e nis reportazhin gazetari i “Javës”, duke vijuar se aq shumë e ndjente këtë gjë saqë kishte frikë të mos e bënte pis atë vend. Në ato vite spitali kishte rreth 500 pacientë çdo ditë dhe me gjithë këtë lëvizje sërish kishte pastërti. Për ta mbajtur këtë rregull, drejtori i spitalit, Sabri Teufik, kishte zgjedhur këtë mënyrë. Në orën 6 të mëngjesit fillonte puna. Personeli, sapo të hynte duhej të nënshkruante prezencën e tij në librin përkatës. Kryeshërbëtori, që sot është përgjegjësi i sanitareve, bënte një kontroll të personelit të tij. Në orën 6:30 vinin motrat, të cilat në vitin ’37 ishin 16. Në orën 8:30 pastrimi duhej të kishte mbaruar dhe çdo gjë të ishte gati për ditën e gjatë. Pikërisht në orën 8:30 fillonin dhe operacionet e paracaktuara. Nga ora 9 deri më 11 mjekët kishin orarin e vizitave dhe pas kësaj, ata largoheshin për në ambulancat e tyre, për të kryer vizitat për banorët e lagjeve të Tiranës. Gjithçka ishte e saktë. Në orën 12:15 të mesditës, drejtori i spitalit, Sabri Teufik, vizitonte të gjithë pacientët që ishin sjellë nga ambulancat për t’u shtruar në spital. Ata që ishin në gjendje të rëndë shtroheshin menjëherë, ndërsa më pak të sëmurët. Nëse nuk kishte vende, u caktohej një datë për t’u paraqitur. “Por vetëm drejtori i spitalit inspekton? Eshtë edhe drejtori i përgjithshëm i shëndetësisë, z. dr. Qemal Jusufati. Pa dijtur njeri gjë, dr.Qemali i hypën automobilit dhe fap në spital, inspekton të tëra imtësisht, por më së fundi e ndjen veten të detyruar të përgëzojë personelin për pastërtinë dhe rregullin që mbajnë”, shkruan gazetari më 1937-n.

Mjekët e specializuar
Mbreti Zogu I, në momentin e fillimit të punimeve për spitalin, mblodhi të gjithë mjekët më të mirë të vendit dhe i nisi me specializim në Evropë. Dhe në momentin që godina përfundoi ne kishim një staf profesionistësh. Në fillim, në spital kishte vetëm 5 pavijone dhe dy godina, njëra për mjekët kurse tjetra për personelin. Në godinën e parë ishin vendosur zyrat, seksioni i radioterapisë, radiognostikës dhe fizioterapisë. Në fillim spitali kishte këto specializime: kirurgji, patologji, otorinolaringologji, oftalmologji (kurimi i sëmundjeve të syve), dentologji, radiologji dhe kapaciteti në fillim ishte për 175 të sëmurë. Vit pas viti spitali plotësohej jo vetëm me shtesa godinash, por edhe me aparatura nga më të mirat e kohës. Në vitin 1936 u krijua dhe pavijoni i antituberkulozit, ku mjekoheshin rreth 56 të sëmurë. Ky pavijon kishte dhe verandën ku të sëmurët mbi shtretërit e shtruar me çarçafë të bardhë bënin banja dielli. Tenda e cila i mungonte verandës u mundësua me ndërhyrjen direkte të kryeministrit Kostaq Kota. Ndërkaq, nga Gjermania erdhi elektrokardiogrami dhe sipas shtypit, do të sillej edhe një aparaturë për metabolizëm bazal. Spitali në vitin 1937 ishte i kompletuar dhe çdo muaj pasurohej edhe me mjete të reja.

Materniteti
Shtëpia e jetës u inaugurua në maj të vitit 1937. Lindjet deri në ato vite bëheshin nëpër shtëpi, me mjete të dala jashtë kohe dhe me kushte higjienike jo normale. Këto lindje e rendisnin vendin tonë në krye të listës së vdekshmërisë së foshnjave. Të alarmuar nga shifrat, u vendos ndërtimi i maternitetit, por mungonin fondet dhe vendi. Princeshat, shoqata “Gruaja Shqiptare” dhe shtypi u hodhën në sulm për mbledhjen e fondeve. Komisioni i zonjave dhe zonjushave, i ngritur për këtë qëllim, kishte mbledhur si fillim vetëm 115 napolona floriri. Në spitalin “Zogu I” kishte një pavijon që përdorej për banjë dhe një dhomë morgu. Banjat ishin për burra e gra bashkë, një gjë jonormale. Nisur dhe nga nevojat për ndërtimin e maternitetit, u pa zgjidhja. Pavijoni u transformua në maternitet, ndërsa morgu dhe banjat e ndara u ndërtuan në një godinë tjetër. “Kemi maternitetin me një sallë pritjeje, një sallë për pjellje, 2 salla për lehonat, një dhomë për maminë dhe infermieret me dy banja dush dhe këto krejtësisht të kompletuara”, shkruhet në të përjavshmen “Java”, ndërsa thuhet se morgu u ndërtua larg spitalit për vetë arsyet higjienike dhe kishte një dhomë ekzaminimi, një dhomë për ceremonitë fetare dhe një tjetër për rojet. Një kuzhinier vjenez gatuante për të sëmurët e spitalit “Zogu I”. Ushqimi ishte i kontrolluar dhe i bollshëm, në darkë kishte tri gjellë të ndryshme. Krahasuar me sot, diferenca është shumë e madhe. Ky është udhëtimi ynë në kohën e Zogut, pikërisht atëherë kur u hodhën bazat e shëndetësisë shqiptare.



Statistikat e vitit 1936

Kapaciteti i shtretërve 300
Për një vit u mjekuan 3505 vetë
Në kirurgji 1723
Patologji 940
Tuberkulozë 220
Dermatologji 327
Oftalmologji 272
Otorinolaringologji 114.
Janë bërë 1115 operacione kirurgjikale
172 operacione në Oftalmologji
114 operacione otorinolaringologji
Kanë vdekur 232
Janë mjekuar në ambulanca 8447 veta
Në repartin e radiologjisë janë kontrolluar 8648 persona


Degradimi i Qendrës Spitalore “Nënë Tereza”

Zgjerimi i Tiranës me rreth 700 mijë banorë ka bërë që Qendra Spitalore Universitare, edhe pse zgjeruar këto vitet e fundit, të mos përballojë më kërkesat e gjithë popullatës. E njëjta gjë ndodh edhe për Spitalin Neurologjik apo Spitalin nr.5. Fluksi i madh i pacientëve ka sjellë edhe mungesë shtretërish. Mungesa e ilaçeve, çarçafëve, pastërtisë, shërbimit... janë problemet që has çdokush që prej hallit duhet të përballet me spitalin. Një spital lokal për Tiranën. Kjo ka qenë një ide e hershme, e cila ka mbetur thjesht në letra. U diskutua një herë që spitali i ri në Laprakë të ishte lokal, por edhe kjo tentativë u ndërpre. Ndërkaq, Qendra Spitalore Universitare “Nënë Tereza”, që i hap portat gjithë vendit, po shkon drejt degradimit, mungesat janë të shumta.

--

miki-rroja..

ai taulanti yt eshte nje socialisto-dubaist.. por edhe socialist dhe dubaist smund te jesh..pra ai eshte nje c op m.uti asgje tjeter..

..

[miko]

panorama

miki-rroja..

ai taulanti yt eshte nje socialisto-dubaist.. por edhe socialist dhe dubaist smund te jesh..pra ai eshte nje c op m.uti asgje tjeter..

..

Hallall ta baftë Zoti,je njësh i njëshave...



Or ti mik sa per fiksim,e kam me nje r e jo me dy... (mos kalojmë ne injoranci)

Ps.Çar panorame.....Gjynah se s'dole gjë dhe ti.