Shqiptaret dhe Greket

[Pyrrhus_Mollos]

Kane qene popuj me dy kultura pothuajse te njejta por nuk u ndane vetem prej besimit fetar, por nga perpjekjet e Perandorise Osmane ne rrenim e siper, gjithashtu se 'Fanarioteve' ultranacionaliste te Stambollit qe penguan me cdo mjet rilindasit shqiptare te vendosin identitetin shqiptar, qe e bene dallimin e shqiptareve e te grekeve ne baze te fese.

[Hyllien]

Qe Athina ka qene Pellazge sic kane qene shumica e gjith popujve ne Greqi(pervec SPARTES) kete e thone vete historianet "greke", dhe qe po te lexohet si Homeri e gjithe te tjeret nuk merret vesh se per cfare u be lufta e Trojes dhe dihet qe Trojanet permenden si luftetare te barabarte ne mos te mire se fiset e "greqise". Akili jo me kot pranon se Trojanet dhe Mirmidonet kane pak a shume te njejtat rituale sidomos persa i perket vdekjeve. Gjithashtu tek Child Haroldi dhe tek shkrimet e Byronit dhe ne mos gabohem te vete Baron Hobhouse thuhet se Iliret ishin gjithmone ne ndihme te Athinasve ne konfliktet e ketyre te fundit me Spartanet. Kjo eshte ceshtje qe nxirret kollaj, dhe ka bazament tek autore te lashte.

Sa per shqiponjen dykrenare, vendi ku u takuan quhet Omphalos, ose qendra e botes, megjithate ajo qe eshte me interesante eshte se ne nje liber shume te vjeter mbi heraldiken shqiponja dykrenare i atribuohet Lekes se Madh te Maqedonise dhe kjo ju shfaq atij diten qe lindi sipas legjendes dhe se perfaqesonte mbreterine maqedonase te "azise" dhe "europes". Tani ti Tannhauser si e shpjegon kete fakt, sepse un di qe kur Aleksandri lindi, Maqedonia qe i vend shume i vogel dhe nje konglomerat fisesh Iliro-Thrake. Cfare pernadorie paska trasheguar Aleksandri i madh qe i atribuohet Azise dhe Europes, sepse un di qe ai e krijoi kete perandori por kurrsesi nuk e morri ne trashegim madje sipas shkrimeve i eshte thene nga vete Filipi ne mos gabohem se toka qe po te lej biri im eshte shume vogel. Kjo persa i persa i perket herladikes, ndersa si simbol esht gjet ne form kokash palluash apo lepurushash apo lloj lloj kafshesh qe duken si zogj ne vende ku kan pas jetu Hititet dhe Sumeret por ama e vetmja qe e shkruar rreth shqiponjes eshte historia e Omphalosit dhe fakti se Leka e ka pas si simbol te vetin heraldik qysh kur lindi, pra e ka pas te trasheguar kete perandori Azi-Europe.

[Qerim]

Qe Athina ka qene Pellazge sic kane qene shumica e gjith popujve ne Greqi(pervec SPARTES)

Kam lexuar nje artikull tek shekulli se athinasit nuk u asimiluan, por u shfarrosen nga nje ethe tifoide .

[Clauss]

yep, eshte fakt i sigurt, athinejte i griu barku. pizge vinte.

Cyclo, nje cock-tail interesant shkrimi tend.
pse vetem Spartiatet nuk qene pellazge? ata nga erdhen? u bene teleport? dhe atehere si maqedonasit qenka pellazge kur historikisht (pak a shume) mbahen per fise Doriane ose fise_whatever me influenca doriane? Si Alexandri trashegoi nje mbreteri te vogel? mbase duket e vogel ne krahasim me ate qe mori me vone po kur ai lindi maqedonia qe si USA e asaj kohe.

[Iliriani]

MAQEDONIA "GREKE”" JO GREKE.

“Fushat e grurit, kodrat e gjakut” nje liber ne te cilin autorja, e denuar me vdekje ne Greqi, shkruan per vendlindjen e saj.
Studimi “Fushat e grurit, kodrat e gjakut” i autores Anastasia Karakasidi, i dale ne qarkullim diteve te fundit ne perkthimin e Ilirjana Angonit, hedh nje drite te re sqaruese ne rrjedhat historike, etnografike e antropologjike te jugut te Gadishullit tone.

E lindur dhe e rritur ne Selanik, prej prinderish me prejardhje te ndryshme, ajo gjen arsyen per te hulumtuar mbi origjinen etnike te asaj popullsie qe rendom (por pa te drejte) emertohet zyrtarisht si “Maqedonia Greke”. Pasi shkon me nje burse kolegji ne SHBA ne vitin 1975, ajo i kushtohet studimeve ne ate vend, duke mbrojtur titullin per doktorature ne antropologji ne Universitetin e Kolumbias dhe duke u marre ne vazhdimesi me studimin e trevave prej nga kishte prejardhjen.

Shpejt behet objekt sulmesh dhe kercenimesh nga qarqet greke te Athines, Selanikut dhe nga lobi grek ne SHBA. Madje kercenohet edhe me vdekje nga struktura te se djathtes greke, duke u cilesuar si tradhetare dhe “armike e popullit grek”.

Mbas refuzimit te botimit te ketij libri nga qendra e Kembrixhit, si pasoje e frikes per britaniket rezidente ne Greqi, “Rasti Karakasidi” ngjalli interesin dhe ngriti opinionin e qarqeve akademike ne mbare boten. Me ne fund studimi botohet ne vitin 1997 nga Universiteti i Cikagos. Sot Anastasia Karakasidi eshte profesoreshe e antropologjise ne Kolegjin Eellesley te SHBA, dhe libri i saj eshte nder me te qarkulluarit mes studiuesve te antropologjise dhe historise se Ballkanit.


Duhet shenuar se, ne aspektin historik, autorja ne fjale ne studimin e saj perpiqet te argumentoje multietnicitetin e Maqedonise jugore, duke u fokusuar ne nje periudhe kohore te vone, 1870 1990. Ne kete menyre, ajo anashkalon shtratin historik te kesaj treve, dhe per rrjedhoje nuk dallon elementin dhe protagonizmin shqiptar ne te. Por, ne anen tjeter, pasqyron me hollesi te gjithe veprimtarine e ethshme te shtetit grek per “greqizimin” e Maqedonise jugore, nepermjet instrumenteve si kisha, shkolla, ekonomia. Nje paralelizem i qarte mund te ravijezohet mes politikave te zhvilluara ne kete treve dhe atyre te zhvilluara ne Thesaline dhe Epirin shqiptar.

Prej ketij studimi mund te nxirren konkluzione te qarta se perse sot shteti grek ne siperfaqe shfaqet si nje njesi unike, nderkohe qe nen te vlojne problematikat etnike te mbajtura perdhunshem nen zgjedhe. I botuar tashme ne shqip, libri shoqerohet me nje parashtrese nga Qeal Velija, te cilen po e botojme te plote ketu.

Libri i Karakasidit dhe identiteti maqedonas

Gjate viteve ne kapercyell te mijevjecareve, Ballkani eshte ngerthyer ne nje dualitet tendencash qe ne pamje te pare krijojne pershtypjen e nje kundershtie te papajtueshme mes tyre. Ne njeren ane shperfaqet nje politike globale drejt skemave integruese dhe europianizuese, dhe ne anen tjeter nxiten ethshem strukturat konkuruese te identitetit dhe afirmimit etnik mes grupeve shoqerore e entiteteve shteterore qe perbejne gadishullin, duke prodhuar edhe nje klime konfliktualiteti te pasqyruar deri ne luftera te pergjakshme ne disa raste, apo ne armiqesi politike e diplomatike ne raste te tjera.

Dhe ne kete ajer dualiteti, si pjese organike dhe mekanizem manipulator i shoqerive, kane marre pjese, pervec politikaneve e grupeve te interesit, edhe studiuesit historiane, etnografe, gjuhetare, etj. Ne kete hulli duhet veshtruar edhe studimi “Fushat e grurit, kodrat e pergjakta” i etnologes dhe antropologes Anastasia Karakasidi, i vitit 1996, i cili vjen ne drite pikerisht ne kohen e debateve dhe aksioneve politike e diplomatike ne lidhje me nje entitet aq te diskutueshem gjeografik, historik, etnografik e gjuhesor, sic eshte Maqedonia.

Ne pamje te pare studimi i Karakasidit, i cili qenderzohet vetem ne nje komune me disa fshatra te pellgut te Langades ne verilindje te Selanikut, vetem 25 kilometra larg tij, pergjate rruges per ne Seres e me tej ne Bullgari, duket sikur eshte me hapesire teper te kufizuar lokale dhe njekohesisht larg vemendjes dhe interesit te lexuesit shqiptar.

Por ne te vertete, ai eshte nje dritare e vlefshme prej se ciles mund te shihet dhe kuptohet ai proces i dhunshem dhe brutal shnderrimi dhe tjetersimi qe ka ndodhur me identitetin dhe perkatesite etnike ne nje territor shume me te gjere te gadishullit tone gjate 130 viteve te fundit.

Autorja ne fjale, realisht e lindur dhe e rritur ne Selanik, ne kete kryeqender urbane e ekleziastike te rendesishme ku kryqezoheshin rruget qe lidhnin Lindjen me Perendimin q` para Krishtit, ne vendlindje mbrun nje vetedije kontradiktore nen impresionin e imazheve te larmishme kulturore dhe trysnise shteterore per krijimin e nje homogjeniteti te siperfaqshem etnik, gjuhesor e kulturor.

Duke qene e bija e nje te shpernguluri nga Kapadokia e Azise se Vogel ne vitin 1922, ne kuadrin e shkembimeve greko turke te popullsise, pra e nje greku turkfoles apo e nje turku te krishtere sic cilesohen nga pale te ndryshme, kjo vetedije kontradiktore e shpeton Anastasia Karakasidin nga te qenit rob i nje botekuptimi te verber dhe meskin ne hulline e politikes zyrtare greke.

Per rrjedhoje ne punen e saj studimore ajo ndjek teorine hobsbaumiane te ikjes nga identiteti dhe te mohimit te cdo lloj perkatesie etnike apo kombetare, duke njohur paradoksin midis perjashtimit dhe perfshirjes (i cili shtrihet edhe ne thelbin e konceptit te “kombit” sipas Hobsbaumit), dhe arrin ne tezen volitese dhe thjeshtezuese te nje kulture te nderthurur dhe te nje perzierjeje te pafund etnish. Kjo edhe si pasoje e formimit te saj arsimor ne Shtetet e Bashkuara te Amerikes ku edhe diplomohet e doktorohet ne Universitetin e Kolumbias.

Dhe tashme, duke qene e cliruar prej skrupujve dhe “militantizmit patriotik” ne punen studimore, dhe njekohesisht e tunduar ne vetedije dhe nenvetedije per te hulumtuar mbi rrenjet e identitetit “grek” te asaj vete dhe te vendlindjes se saj, ajo merr pjese ne nje ekspedite hulumtuese etno arkeologjike pikerisht ne pellgun e Langades, dhe e vendos komunen e Asirit ne qender te studimit te saj mbi divergimin dhe konvergimin mes elementeve te ndryshem etnike, qe ajo i quan “vendas” dhe “refugjate”, mbas procesit shteteror grek te komb formimit dhe homogjenizimit te ndergjegjes kombetare ne popullsi heterogjene.

Ajo perpiqet te hedhe drite mbi ate se si popuj te ndryshem nga ana kulturore, te cilet banonin ne ate krahine, kishin arritur t’a ndjenin vehten si pjese te nje kulture te vetme kombetare, asaj te Greqise, duke pasur parasysh perceptimin e natyrshem ne kujtesen e saj gjate jetes feminore ne ate vend se Maqedonia Greke banohej nga dy grupe qe vleresoheshin si greke: “vendasit dopyi” dhe “refugjatet prosfige” e luftes greko–turke te viteve 1922–1923.


Karakasidi i shtrin hulumtimet e saj edhe midis sllavo folesve ne Maqedonine Greke perendimore, edhe midis muslimaneve te Thrakes Greke, por edhe me ne jug, ne Athine, prej nga dhe buron ndikimi trysnues ne ndergjegjen kombetare ne gjithe Greqine e sotme. E natyralizuar ne jeten amerikane dhe duke shkelur vendlindjen vetem gjate kohes se punes hulumtuese, ajo e sheh tashme Greqine nga larg dhe nga jashte, dhe si shkalle vleresimi bazohet ne teorine krahasuese te kryqezimit te kulturave ne antropologji, gje qe e ben ate te shqyrtoje ne menyre kritike themelet e identitetit kombetar grek dhe te pasqyroje vertetesisht historine e komb ndertimit bashkekohor te vendlindjes se saj.

Dhe ne kete menyre, sic shprehet vete ajo, “duke ripare ne menyre kritike disa nga hamendesite qe kane hyre ne berjen e ideologjise kombetare ne Greqi, une jam vleresuar prej disave si nje bije bukeshkale e kombit, e cila ka dale nga udha e Zotit. Jam pyetur shpesh dhe ne menyre te perseritur nese ndihem ende greke dhe si mund t’i justifikoj veprimtarite e vecanta studimore, ne nje kohe kur kombi i heleneve dhe shteti i Greqise jane te rrethuar nga armiq qe kerkojne t’a shperbejne ate”.Ajo ka pesuar mbi kurriz nje fushate armiqesore e denigruese prej qarqeve greke, si ne Greqi ashtu dhe ne diaspore, prej klerikeve, gazetareve, politikaneve, etj.

Eshte qortuar se nuk ka mbeshtetur interesat greke ne debatin mbi Maqedonine, eshte akuzuar deri dhe si agjente sekrete e FYROM it, eshte etiketuar per “kanibalizem” dhe se po perpiqej te percante kombin grek, madje eshte kercenuar deri dhe me jete. Presioni u shtri edhe mbi banoret qe kishin qene objekt i hulumtimit te Karakasidit, te cilet u detyruan te mbrohen publikisht se ishin “greke te paster, njezetekater karat, si ne gjuhe ashtu dhe ne ndergjegjen kombetare”.


Dhe ne fakt, ne orvatje per ti qendruar besnike teorise hobsbaumiane qe ka perqafuar, pra te nderthurjes dhe perzierjes se kulturave etnike drejt zhvleresimit te identitetit dhe profilizimit kombetar, Karakasidi e shtrin hulumtimin e saj vetem mbi lenden faktike qe gjen ne terren, e cila i eshte nenshtruar nje procesi tjetersimi dhe trysnise se komb formimit grek, ne vertetim te tezes se kryqezimit te kulturave e etnive drejt homogjenizimit.

Ne kete hulli, duke shperfillur vete thelbin dhe kriteret e percaktimit te konceptit te kombit, sipas shembullit te Hobsbaumit, ajo ndalon hulumtimin e saj deri ne caqet e volitshme ne favor te kesaj teze. Por ne kete lende faktike ajo gjen pikerisht elemente etnike qe turbullojne debatin politik mes paleve ne keto kohe, pra ate grek sllavofoles, sllav grekfoles, grek turkfoles, sarakacen, pontik, etj. Gje qe merret si objekt perdorimi nga palet “nderluftuese” greke e sllavomaqedone.
E gjithe perpjekja shekullore greke per te helenizuar totalisht nje popullsi e nje territor te fituar nga pazarlleqe e rrethana historike, e jo nga ndonje e drejte kombetare, vihet ne dyshim nga studimi i Karakasidit qe, edhe mbas nje procesi te ethshem shteteror tjetersimi mbi ato vende, gjen gjurmet dhe rrenjet e identiteteve te tjere tek ata banore.


E pare ne optiken dhe ne perceptimin e verber te politikes dhe shoqerise greke te sotme, ne te vertete kendveshtrimi i Karakasidit mbi kete objekt i ngjan nje sakrilegji. Greket, ashtu si dhe te tjere ne Ballkan, ende jetojne nen botekuptimin e kultivuar institucionalisht per mohimin dhe urrejtjen ndaj tjetrit, madje per asgjesimin e tjetrit. Keshtu qe nuk mund te kuptojne optiken teorike hobsbaumiane qe ka si parashtrat nje mendesi dhe pervoje jashtekombetare te ikjes nga identiteti. Per me teper, kur ky studim nderfutet ne vorbullen e skiftereve kombetare greke e sllave mbi pronesine historike dhe faktike te Maqedonise:

Duke ndalur ne kohen historike jo me heret se ne gjysmen e dyte te shekullit 19 e ketej, evidentohen vetem realitetet e vonshme etnike dhe zhvillimet politike ne rrafshin e komb shtet formimeve, kur per Selanikun dhe Maqedonine Jugore perlesheshin tre shtete te rinj ekspansive te Ballkanit, Greqia, Bullgaria dhe Serbia.

Duke pasur ne fokus vetem veprimin aktiv te ekzarkatit bullgar dhe kishes greke, te institucioneve politiko arsimore greke, bullgare e serbe mbi keto territore e popullsi, ngushtohet rrezja e vezhgimit te realitetit ne gjeresine e tij te njemendte.

Duke u prirur drejt pasqyrimit te nje realiteti multikulturor e multietnik, shperfillet lenda ngjizese dhe vleresohen vetem grupimet e mbivendosura ne kohe te vona.

Duke hulumtuar ne vlera gjuhesore, toponimi, antroponimi, qe vijne nga lindja, menjnohen gjurmet dhe te dhenat qe vijne nga popullsia perendimore e gadishullit, pra shqiptaret, dhe gjuha e tyre.
Dhe pasi divergjenca dhe konvergjenca mes paleve etnike, e me tej politike e kombetare, ne keto treva, mbetet brenda kuadrit te konfliktit greko bullgar, edhe studimi i Karakasidit, pavaresisht qellimit dhe teorise mbi te cilen mbeshtetet, do te behej objekt sulmesh e perfitimesh nga palet ende sot e kesaj dite ne konflikt. Nje anamneze e cunguar ne kohe dhe hapesire e fut detyrimisht ne vorbullen e “sherrit maqedon” te rilindur mbas vitit 1990 e deri me sot.

Por, gjithsesi, te dhenat dhe vezhgimet qe pasqyrohen ne librin e Karakasidit lene shteg per persiatje dhe konkludime te metejme qe padyshim ngerthejne edhe faktorin dhe gjurmen shqiptare ne ato treva, pavaresisht erresimit qe i eshte bere per shkak te mbivendosjes. Perqasja e ketyre te dhenave me lenden historike qe mungon tek Karakasidi, me elementin etnografik, gjuhesor, arkeologjik, antroponimik, etj. te shqiptareve, con padyshim ne perfundime te tjera dhe ne kendveshtrime te tjera.

Permbledhtas mund te bejme nje rishikim te shpejte te disa pikave kruciale qe i japin nje permase te re identitetit maqedonas, por jo te pare sipas teorise hobsbaumiane dhe duke hapur ato shtigje ne te cilat autorja ne fjale nuk ka tentuar te shkele.


Identiteti maqedon

Gjate analizes qe Karakasidi i ben kujteses historike popullore te banoreve te marre ne shqyrtim, ne lidhje me trashegimine maqedone te lashtesise dhe evokimin e simboleve e personazheve te shquar te saj, del e qarte se madheshtia e Maqedonise dhe Aleksandri i Madh jane nje lende teper e turbullt dhe pa shtrat ne vetedijen e tyre. Ata ngaterrojne kohet historike, perziejne elementin aziatik (turk, asiras, pers) me elementin ballkanik, nderfusin sentimentin nenvetedijesor ne lenden propagandistike qe i ka trysnuar, dhe krijojne nje mishmash kujtesor per trashegimine.

Pra, tek ata Aleksandri dhe Maqedonia e lashte nuk thone asgje. Ne te kundert me vetedijen popullore nder shqiptare, ku koncepti eshte mjaft i paster dhe shembelltyra e Lekes se Madh vjen ne nje vizion te qarte dhe te pandotur me elemente te tjere absurde. Ai vjen natyrshem si nje evokim i brendshem shpirteror e vetedijesor dhe pa asnje lloj ndikimi arsimor, edukativ apo propagandistik. Madje, duhet thene se keta elemente te fundit qe nderfuten prej institucioneve kane qene kryesisht perkunder kesaj vetedijeje trashegimore.

Aleksandri i Madh i Maqedonise tek shqiptaret eshte nje figure mjaft e qarte, ndersa tek banoret e sotem te viseve aleksandrine, te cilet jane dhe lende shqyrtimore e Karakasidit duket se eshte nje konvencion i mesuar permendsh dhe i diktuar keqas nga faktore te tjere jashte kujteses trashegimore.
Paradoksalisht, gje qe edhe Karakasidi pergjate punimit te saj e pasqyron, per nje trashegimi maqedone dhe aleksandrine grinden disa pale etnike dhe disa shtete qe s’kane te bejne aspak me to. Te flitet per nje trashegimi te Maqedonise se lashte nga sllavet apo sllavofolesit e atyre trevave perben nje absurd qe nuk kerkon argumenta te tjere, pasi mjafton vetem fakti i mirenjohur historik se dyndjet nistore sllave datojne rreth dhjete shekuj mbas Aleksandrit dhe Perandorise Maqedne te lashtesise.

Dhe nese realisht gjendet ndonje gjurme maqedone ne grupet etnike sllavofolese kjo i dedikohet ose elementit autokton te sllavizuar ne kohe te hershme apo te vone, ose ndikimit te institucioneve politike. E njejta gje mund te thuhet per bullgaret qe ne te vertete jane fise avare te sllavizuar qe jane perzier me mbetjet e popullsise autoktone dako trake. Ndersa per greket, pavaresisht manipulimit te madh qe eshte bere ne historiografi, argumentat mbeten perseri te vobekte.

Kjo qofte duke iu referuar autoreve te lashtesise, qofte dhe autoreve moderne, te cilet ne te gjitha format e shprehura te cojne ne te vetmin perfundim: Raca e vetme qe mund te pretendoje ne menyre te perligjur trashegimine maqedone dhe Aleksandrin e Madh jane vete pasardhesit e asaj popullsie qe mbizoteronte Gadishullin Ilirik, pra shqiptaret.


Ne kete hulli, pa dashur te dalim nga caqet e nje fjale hyrese per librin e Karakasidit, po sjellim vetem disa pasazhe ne funksion te ketij argumenti. Ne Gjeografine e tij, Straboni shkruan se “Popullsia e Epirit, Ilirise dhe Maqedonise flasin te njejten gjuhe, bile dhe floket i presin ne te njejten menyre. Kane te njejtat zakone, dhe qeverisen nga kuvendi i pleqve te cilin e quajne Plakonia. Te vjeterve u thone Plaixh kurse plakave Plaixhe”. Nga Justini mesojme se maqedonasit ishin nje race pellazgjike. Ndersa tek Kuin Kyrsi dhe Plutarku shohim se midis greqishtes dhe maqedonishtes ekziston nje ndryshim i tille saqe, duke kuptuar njeren prej dy gjuheve, nuk mund te kuptoje edhe gjuhen tjeter. Trog Pompei shprehet: “...albanet (arberit), nje pjese e te cileve sot ka zene vend ne Peloponez, nje pjese ne Maqedoni, Iliri dhe ne Epir...”.

Puarso dhe Kajks thone se “Mbreteria e Maqedonise ia detyron origjinen e saj nje kolonie pellazgesh te debuar nga Histiokotida prej kadmeneve rreth vitit 1302 p.e.s. Ata u vendosen ne Pind nen emrin maqedonas dhe u shtrine deri ne Ematia”. Po ashtu fon Hahni ne Albanesische Studien, nder te tjera, pohon se “Shqiptaret jane autoktone sepse zbresin drejtperdrejte nga Iliret, qe ashtu si dhe popullsite e Maqedonise dhe Epirit, rrjedhin te gjithe nga parahistoriket Pellazge”. E. Mashi ne Annales des Voyages shprehet se “eshte e drejte te besohet se gjuha moderne e Shqiptareve eshte ajo qe flisnin ne lashtesi Maqedonet, Iliret dhe Epirotet”.

Petrota shkruan “...te gjithe ata qe kane pranuar tezen e origjines pellazgjike te Shqiptareve te sotem, te pranojne dhe te quajne si nje te vertete historike te padiskutueshme njejtesimin me ata te Ilireve, Maqedoneve dhe Epiroteve, dhe te ketyre me Pellazget e lashte.” Biondeli pranon se origjina e shqiptareve eshte pellazgjike dhe se “pa dyshim jane te nje gjaku me Maqedonasit e lashte, Traket, Daket dhe Iliret”.

Ndersa per dallimin midis grekeve dhe maqedoneve te kohes se Aleksandrit, Vajgali veren “Per botekuptimin grek ishte dicka e vetekuptueshme qe nje njeri te ishte edhe perendi. Por per maqedonasit, me perjashtim te fisnikerise se helenizuar, ky mendim ishte po aq i huaj, sa c’eshte per ne sot”, duke dalluar nje ndryshim thelbesor ne sistemin konceptual te grekeve dhe popullsive te tjera rrenjese si maqedonasit, iliret e epirotet qe kishin te njejten rrenje pellazgjike.

Ne Quarante secoli, E. Bidera shkruan: “...qyteterimi pellazg nuk u nal vecse ne Epir. As nuk humbi, sic besohet, eshte ky popull fisnik, qe per tu kujtuar qendroi ende me gjuhen e tij teper te lashte ne Shqiperi, Thesali, Maqedoni, ne pjesen me te madhe te Dalmacise, te Serbise, etj...”. Dhe prof. M. Markiano shprehet: “populli shqiptar eshte, nese jo pellazgjik, me origjine pellazgjike, ose nje familje e asaj race shume te lashte qe populloi brigjet e Azise se Vogel, Greqine, Trakine, Maqedonine, Epirin, Mizine dhe Dakine...”.


Evokimi i trashegimise maqedone te lashtesise dhe i figures qendrore te saj, Aleksandrit te Madh, ne menyre organike ze nje vend kryesor edhe ne trajtimin intelektual te kohes se ngjizjes se ndergjegjes kombetare shqiptare, Rilindjes, ku nuk verehet asnje sforcim apo manipulim propagandistik ne afirmimin e ketij elementi si shqiptar.

Keshtu, ideologu i shqiptarizmes P.Vasa shkruan “na shqiptaret kemi qendruar tash tri mije vjet e ma teper, e kemi mbajtur gjuhen e mendimin, karakterin e trimnine, dashunine e lirine qe na kane lane te paret, njata Pellazge, qe i permenden e i ngulen mbretnite e Epirit, Maqedonise e Ilirise...”, dhe me tej “Sipas pohimeve te te gjithe historianeve, e folura maqedone ndryshonte nga gjithe idiomat qe perdoreshin ne Greqi; nga kjo del se per tu folur te veteve (maqedonasve) Aleksandri nuk mund te perdorte gjuhe greke...

Pra, gjuha qe dinin dhe qe flisnin ushtaret e Aleksandrit e te Filipit, nuk mund te ishte vecse gjuha e pellazgeve te lashte, ajo qe flitej ne Epir e qe flitet sot e kesaj dite kudo ne Shqiperi...”. D. D’Istria shprehet “...ata pellazge qe mitet helenike i bejne te lindur “perpara henes” , keta bij te Pellazgut, z. Dorsa, qe ka mbledhur me kujdes dhe ka diskutuar me kaq mprehtesi traditat popullore te bashkatdhetareve te tij, rivendikon per racen shqiptare keto origjina te ndritura dhe nderin qe ka nxjerre Filipin, Leken e Madh, Aristotelin, Pirron, mbetereshen Teuta...”.

Ndersa De Rada mbron tezen se popullsia parahelenike e Greqise se sotme, ashtu si dhe maqedonasit e Aleksandrit ishte e njejte me ate te shqiptareve te sotem, duke verejtur: “...pjesa e kombit shqiptar, e mbetur jashte shtypjes helenike, erresoi nen Filipin dhe te birin Aleksandrin, cdo lavdi te heleneve...”.

Po ashtu rektori i kolegjit te Palermos, Nikolle Keta, shenon “Origjina e shqiptareve rrjedh nga maqedonasit dhe jane te njejte me ta (eshte fjala per maqedonasit e lashtesise), se gjuha shqipe eshte nje nga me te vjetrat ne bote dhe se Shqiperia ne kohe te lashta ka qene ajo pjese e Maqedonise qe shtrihej drejt Drinit te Bardhe, Epirit dhe nje pjese te Peloponezit dhe qe quhej Alvanitia prej shkrimtareve bizantine”.


Pra, duke zhvleresuar pretendimet greke, e per me teper sllave, per nje trashegimi maqedone te lashtesise, dhe duke ia dedikuar ate pa medyshje shqiptareve, i gjithe konflikti qe eshte zhvilluar dhe zhvillohet ende sot nga keto pale eshte i privuar nga shtrati historik i lashtesise dhe i ka premisat ne kohe teper te vona.

Ajo qe ben habi dhe ngjall trishtim eshte fakti se ne kete debat nuk jane perfshire trashegimtaret legjitime, pra shqiptaret, por vetem metuesit uzurpatore te vonshem ne ato treva. Nderkohe qe identifikimi dhe njejtesimi i shqiptareve edhe ne Mesjeten e vonshme me kete trashegimi eshte nje element qe verehet rendom ne shume burime historike te kohes, qofte bizantine, qofte perendimore.

Etiketimet p hqiptaret (dhe nga vete shqiptaret) dhe per territoret e tyre si “maqedonas”, “epirote”, “Maqedoni”, “Epir”, qe pasqyrohen deri ne leterkembimet dhe shkrimet e kohes skenderbejane, por dhe ne kohe te mevona, tregojne qarte se kjo trashegimi per shekuj me rradhe iu eshte atribuar natyrshem pikerisht shqiptareve, dhe jo grekerve apo me keq sllaveve.

Ndoshta duhet kujtuar fakti se Konstandin Araniti, i biri i Gjergj Aranitit te Madh, gezonte titujt fisnike te njohur nga Papa Juliani II, si Princ i Maqedonise, Thesalise, Ahaise, nder tituj te tjere.
Vijon ne numrin e neserm

Koha Jone

[J-X]

1. Pas luftes te dyte botrore greket paten nje lufte civile e cila sipas historianeve grek u be sepse dy partite e majta dhe e djathta kishin kontradita edhe keshtu u vrane gjithsej 22000 banor te greqis. kur ne luften botrore u vrane 25000 banor. a mund te me thoni kur u be ndjekja e cameve? dhe mendimin tuaj ne besoni qe ajo ka qene lufte civile apo spastrim popullsie per ata qe nuk deshironin te merreshin me kishen?

2. Nje dite po lexoja tregime te mocme shqiptare dhe ne fund te nje tregimi kishte nje shenim per shqiptaret gjate luftes se tyre me turqit. i cili eshte shkruajtur nga historiani i sulltan mehmetit i quajtur kritobuli dhe shenimet e tij jane te ruajtura ne rumani. dhe ky shenim thoshte:
Shqiptaret e Morese te cilet nuk deshen ti nenshtroheshin sulltanit, dhe despoteve feudal grek, na priten me lufte dhe u derdh shume gjak, po me ne fund ata u dorezuan, me vone ata ngriten prape krye dhe despotet grek i ofruan 6000 monedha floriri ne vit sulltanit per te bere prape lufte me ta. sulltani pranoj dhe u pergatit tere dimrin dhe ne vere ai u nise per lufte. shqiptaret (iliret) prape e priten me lufte dhe pasi e pane qe nuk kishin shprese per fitore ndaj madheshtis se sulltanit vajten ne majen me te lart te spartes dhe aty u mbyllen ne keshtjellen e tyre. mbas shume dite, semudje, etje, uri ata (shqiptaret) dolen, burrat luftonin grat dhe femijte u hodhen ne gremin dhe sulltani mbasi i vrau te tere u shkatroj edhe keshtjellen e tyre sepse ata (shqiptaret) ishin kokefort, dhe te keqinj.
pse ishin te keqinj??? sepse nuk deshen tu nenshtroheshin sulltanit dhe kishes greke.

me kete dua te them qe despotet feudal grek na kan luftuar me vite per te na cfarosur nga vendi. dhe sipas mendimit tim kjo eshte arsyeja qe shqiptaret ndruan fene e tyre ne muslimane per te ndjekur kishen nga territori qe sot quhet shqiperi.

[Tannhauser]

Qe Athina ka qene Pellazge sic kane qene shumica e gjith popujve ne Greqi(pervec SPARTES) kete e thone vete historianet "greke", dhe qe po te lexohet si Homeri e gjithe te tjeret nuk merret vesh se per cfare u be lufta e Trojes dhe dihet qe Trojanet permenden si luftetare te barabarte ne mos te mire se fiset e "greqise". Akili jo me kot pranon se Trojanet dhe Mirmidonet kane pak a shume te njejtat rituale sidomos persa i perket vdekjeve. Gjithashtu tek Child Haroldi dhe tek shkrimet e Byronit dhe ne mos gabohem te vete Baron Hobhouse thuhet se Iliret ishin gjithmone ne ndihme te Athinasve ne konfliktet e ketyre te fundit me Spartanet. Kjo eshte ceshtje qe nxirret kollaj, dhe ka bazament tek autore te lashte.

Cilen pellazgjishte te dades mer baloz gjete tek Homeri dhe te Athina?

Homeri perdor 8.700 fjale (ne te dy veprat) dhe 1.400 emra. Domethene perdor 10.100 fjale qe eshte nje gjuhe e plote. GREKE.

Tani, disa baloza si ti qe besojne budallalleqet e A. Koles gjetet 70 fjale qe edhe keto jane greke por ju duken si shqipe.

Le te pranojme sikur jane shqipe (per arsye disktutimi). Pra sa perqind e gjuhes se Homerit eshte shqipe?

70/10.100= 0,00693 pra as 1% e gjuhes se Homerit nuk eshte shqipe. Po ajo 99%c'fare eshte mer baloz?

Meso te pergjigjesh ketu nje here dhe do te te jap une c'fare shpjegime do...

[Brari]

shqiptaret dhe greket duhet te jene dy popuj miq..

kjo eshte gjeja me e mire.

[Hyllien]

Cilen pellazgjishte te dades mer baloz gjete tek Homeri dhe te Athina?

Homeri perdor 8.700 fjale (ne te dy veprat) dhe 1.400 emra. Domethene perdor 10.100 fjale qe eshte nje gjuhe e plote. GREKE.

Tani, disa baloza si ti qe besojne budallalleqet e A. Koles gjetet 70 fjale qe edhe keto jane greke por ju duken si shqipe.

Le te pranojme sikur jane shqipe (per arsye disktutimi). Pra sa perqind e gjuhes se Homerit eshte shqipe?

70/10.100= 0,00693 pra as 1% e gjuhes se Homerit nuk eshte shqipe. Po ajo 99%c'fare eshte mer baloz?

Meso te pergjigjesh ketu nje here dhe do te te jap une c'fare shpjegime do...

Eh more loqke e lales ti. Po pse ore loqke te gjithe duan te jene pellazge para 1900 ku shqiperia nuk diheshe cdo beheshe dhe kur dolen ne pah studimet dhe se si gjuha shqipe i shpjegon keto fjale qe greqishtja nuk i shpjegon dot(AS PERENDITE E "VETA" SI ME THONE NUK I SHPJEGON DOT), tani na dilka qe pellazget jane popull i zhduk apo ja ka fut kot homeri.

Disa pyetje per ty shkencetari i lales:
Ma verteton dot surrati jot qe ai edicion qe ke ti ne dore eshte shkrujt ngs dora e Homerit dhe se ne mbi 200 edicione deri ne vitet 1300 dhe qe origjinali as nuk dihet te citohet gjekund qe ekziston nga te lashtet dhe nga te leshtet nuk ka nderhyre dora e ndonje turkoaziatiku bizantin ose sic quhet ndryshe nga romaket "grackoi" ?
Lexohe mire Homerin se cfare thote per Pellazget, i vetmi popull me prejardhje hyjnore toc. Dashke me bo shkence ti, kur nuk jep asnje citim dhe vetem kerkon citime.

Fajin se ke ti, e ka ky toci tjeter qe ka forumin qe lejon mbetje fekalesh si puna jote te zhveshin kulturen dhe mitologjine tone.

Nje pyetje akoma me shkencore per ty eshte kjo marre nga libri i Dino Ramacci, Le mura ciclopiche nel Lazio Meridionale: La citta dei Pelasgi bashke me
Miscellanea di Storia Veneta Tom II, duke cituar autoritetin e gati cdo autori te lashte rreth sjelljes se alfabetit ne Saturnia nga pellazget rreth 18 gjenerata para lufte se Trojes pra gati 600 vjet sipas disa burimeve dhe rreth 5-6 gjenerata para luftes se Trojes sipas te tjerave.
SI SHPJEGOHEN FJALET "GREKE" NE LEKSIKUN "LATIN" ?

[Hyllien]

Ej ki rrespekt per te vdekurit here tjeter, sidomos per ata qe vriten prapa shpine nga qeveria jote makabre. A je grek a car je, apo harrova... kurthin dhe mosrrespektimin e keni gje te zakonshme ju ne cdo ritual ditor.