Krim në Manfredonia

[eris]

KRIM NË MANFREDONIA

Manfredonia është një fshat me një mijë banorë, i izoluar nga bota, majë maleve, ka një rrugë të ngushtë, të asfaltuar, ku trafiku është gjë e rrallë. Shtëpitë në këtë fshat shikojnë përballë njera tjetrës, formojnë një grusht të mbyllur, në qendër, e rrotull, të shpërndara kuturu, gjendet shkolla fillore, një kinema, rajoni i policisë dhe një ambulator i drejtuar nga dy ndihmës mjekë që ndërrojnë turnet me njeri-tjetrin.
Këtu lindin thashetheme të çuditshme, të detajuara, pikante, me prapaskena dhe hollësi që mundohen t’i kënaqin të gjithë.
Banorët janë gjithmonë të gatshëm të vihen në shërbim të ndonjë çudie që mund të tundë nga themelet shpirtrat e pluhurosur nga mërzia, mund të bëjnë sakrifica të paimagjinuara nga mendjet e njerëzve që jetojnë në qytete, por fatkeqësisht skandalet janë të rralla në këtë vend, është aq e vështirë të ndodhin gjëra nga ato që shihen në filma dhe sa vjen e më tepër, banorët tërhiqen mbrëmjeve në shtëpitë e tyre, nuk preferojnë të shkëmbejnë më të njëjtat fjalë dhe lajme, ulen në kolltuk me telekomandën në dorë dhe marrin me rradhë stacionet televizive njeri pas tjetrit. Shumica i merr informacionet nga ekrani, darkon në paqe e bie në gjumë pa trokitur akrepat e dymbëdhjetës, kurse më guximtarët, aventurohen në programe erotikë, i ulin zërin televizorit dhe shijojnë kënaqësinë e një tabuje të thyer me dashje.
Është jeta e vdekur e Provincës, qielli gjithmonë i zi, i mbledhur mbi kryet e shtëpive të para të fshatit, kërcënues, sikur t’i mbajë gjithmonë nën kontroll se mos dalin nga shinat banorët e durueshëm të Manfredonias.Kjo atmosferë lodhjeje dhe trishtimi, të ngjall idenë e një province të vdekur.
E megjithatë sikur t’iu binte rastësisht rruga në Manfredonia, të hënën e 24 tetorit, do kapnit kokën me të dyja duart, nga gjithë ajo lëvizje e gjallëri, klithma, ankime, zëra të ngritur në kulm, njerëz që vërsuleshin përjashta, kapërcenin njeri-tjetrin kush e kush të arrinte më përpara dhe të shihte.
Duhej të kishte ndodhur diçka serioze. Nga shtëpia e Potencave ishte dëgjuar një klithmë e gjatë, rrënqethëse, që mbetej akoma e varur pezull, në ajër, deri sa ta dëgjonin dhe ta merrnin vesh të gjithë.
Ç’kish ngjarë?!
Pëshpërimat e para treguan që kishte ulërirë Ariana Potenca, e ky emër ishte garanci që duhej të bëhej fjalë për diçka të rëndë, që s’kishte fjalë ta përshkruante.
Xhuzi Potenca, vajza 15 vjeçe e Arianës dhe Jozefit, e masakruar vitin e shkuar në kodrat e periferisë së Manfredonias, kishte vdekur pa mundur dot të tregonte kush e kishte katandisur në atë mënyrë.
E kishin gjetur me kafkën e thyer, me fytyrën e deformuar e pothuajse të xhveshur, kishin abuzuar me të dhe i kishin dhënë fund me një dhunë aq brutale, sa kishin folur të gjitha televizionet dhe gazetat, u mbodhën prova dhe u morën në pyetje të gjithë banorët, por fatkeqësisht nuk u gjet asgjë.
Hetimet ishin ndërprerë, pastaj kishin nisur nga e para. Dyshimet kishin rënë edhe mbi Arianën, që nuk kishte derdhur një pikë lot, kishte marrë një çehre tjetër-bote, i kishin ngrirë qerpikët dhe për të kthyer kokën, duhej të rrotullohej bust, që të merrte vesh kush po e thërriste nga prapa.
Nuk u gjend gjë. Ishte vështirë të mendohej sikur kishin hyrë të huaj në fshat, e kishin bërë gjëmën dhe ishin larguar qetësisht.
Flitej mos vajza kishte parë apo dëgjuar diçka që s’duhej ta dinte, gabimisht mos ishte ndodhur në vendin e gabuar, në momentin e gabuar, e ja, tani, duhej të kishte lëvizur ndonjë gjë, Ariana kishte klithur e të gjithë po nxitonin të shikonin ç’kishte ngjarë prej vërteti në atë shtëpi.
-Përse klithi?
-E dëgjoni, vazhdon të ulërijë akoma? Ajo është!
-Tani do të marrim vesh të vërtetën. Ajo i dinte të gjitha, nuk duroi dot më. Duhet t’i tregojë gjërat si janë, përse vdiq Xhuzi? Kush e vrau ? Si e vrau, dua ta di…
-Në varrimin e Xhuzit ajo nuk i shikonte dot njerëzit në sy. I rrinte afër të shoqit, i gjori Jozef, që dridhej, qante dhe shtrëngonte pa u ngushëlluar dot, duart e njerëzve.
-Drejt e ke! Shpirt njeriu, i mjeri! I ra në hise kjo shtrigë që nuk derdhi një pikë lot për të bijën. Tani është i duruar ta dëgjojë e t’i bindet akoma. Ajo rri gjithë ditën brenda, e mbyllur, kurse Jozefi zbret deri në Foxhia, punon dy ditë, tre ditë rresht, pastaj kthehet dhe e gjen gruan që e pret me këmbët e para…
-E dëgjoni? Po ia nis prapë, po klith Ariana, iu them! Të ketë qenë ajo? Ta ketë masakruar ajo të bijën?
-Shtriga!
-Vrasësja!
-Nuk e shikoj dot me sy!
-Pati turp të mbetej me barrë ca muaj pas vdekjes së të bijës. Ajo e urrente atë ëngjëll të gjorë, që tani na sheh nga lart, qoftë bekuar Jezu Krishti !
-Mari e virgjër, ke të drejtë, i shkoi barku te goja, është në muajin e shtatë, e pas ca javësh do lindë e do sjellë në dhomën e vajzës së vdekur, një tjetër krijesë.
-Ajo është lubi që ha foshnjat e saj !
-Lubi, lubi, e bukur kjo…ha ha ha…Le të shohim, të dëgjojmë, të marrim vesh ç’po bëhet…
Turma u vu në rregull, të gjithë flisnin njëkohësisht, ishin dakord që cilido të ishte motivi i asaj ulërime, tani Ariana duhej të jepte shpjegim.
Me të drejtën e shumicës dërrmuese, qëndruan para portës së madhe, trokitën, i bënë zë Arianës, e thirrën me emër dhe e urdhëruan të hapte derën.
Nga dritarja e katit të dytë, që shihte sipër tyre zgjai kokën Emilia, që merrej me pastrimin e shtëpisë:
-Ariana ka vdekur!-e klithi.Ishte e njejta ulërimë që kishin dëgjuar më përpara të gjithë, zbriti poshtë dhe hapi derën, e si u sigurua e rrethuar nga njerëzit, ra përtokë duke humbur ndjenjat
Banorët kishin vërshuar brenda, dera e dhomës së gjumit ishte e hapur, një heshtje varri i mbuloi të gjitha zhurmat. Ariana kishte varur veten në dollap, akoma me flokët e shprishur të mëngjesit, me një buzëqeshje pa ngjyrë, sikur të sfidonte këdo me heshtjen e atyre buzëve që s’do hapeshin më, ngjante e qetë, barku i fryrë e tregonte të bukur, vazhdonte akoma të lëkundej sikur të ndjente kënaqësi në atë lëvizje rrotull vetes.
Burrat e mblodhën të parët veten, e zbritën dhe ia çliruan qafën e nxirë, të bërë mavi.
Dikush provoi t’i bëjë frymëmarje artificiale, i vuri duart dhe e shtypi në gjoks, që nuk ishte ftohur akoma, i tentuan të gjitha mënyrat.Pastaj ashtu befasisht u kujtuan për fëmijën.
-Fëmija, fëmija, të shpëtojmë foshnjën!
-Është akoma gjallë !
-Nxitoni, ta çojmë në ambulator, të bëjmë të pamundurën.
E ngritën të vdekurën në krahë, ishin të bindur që shpresat ishin të pakta, por duhej ta provonin.Sikur të shpëtonte foshnja, atëhere po, kishin bërë gjestin më fisnik në sytë e qiellit dhe të botës.
Ndërkohë pastruesja e shtëpisë e kishte rimarrë veten, po bënte kryqin e po iu tregonte grave me një fije zëri, se si e kishte gjetur viktimën.
Atë kohë kishin ardhur tre karabinierët e vetëm të rajonit të policisë, edhe ata banorë të Manfredonias. I detyruan njerëzit të braktisnin dhomën. Nisën të bëjnë një kontroll të detajuar, e morën në pyetje pastruesen, u përpoqën mos gjenin një letër që të sqaronte këtë vetvrasje.
Pastaj njeri prej tyre u drejtua në spital, të informohej mbi gjendjen e të vdekurës.
-Duhet t’i bësh roje foshnjës, po të jetë akoma gjallë, e mos e ler t’i afrohet njeri !-po i jepte porositë e fundit shefi. –Kjo është gjëja më me rëndësi që ka ndodhur në jetën tënde, mos e harro këtë, dëgjove, sytë katër, more vesh ?
Ishte e pamundur mos bëhej lidhja e vrasjes së Xhuzit me vetvrasjen e Arianës.
Të kishte qenë ajo shkaktarja ?
Në spital e futën kufomën në një sallë të improvizuar operacioni. Ishte një rrezik që mund të merrej kur dihej që mundësia e pacientes për të mbijetuar gjallë, qe zero.
Edhe dy ndihmësmjekët e ambulancës ndjeheshin protagonistë e shpresonin të bënin një mrekulli të paparë duke shpëtuar fëmijën.
Rruga zjente nga njerëzit.
U mor vesh që Leone dhe Xhovani kishin hipur makinën, të zbrisnin në Foxhia, të lajmëronin për gjëmën Jozefin.
I gjori, fatkeqi Jozef. Ai duhej ta merrte vesh të vërtetën. Ishte aq i mirë, e njerëzit mezi prisnin të vinte, ta shihnin kur vuante, ta ndjenin si do t’i thyhej copash zemra, e pastaj t’i shkonin afër, ta ndihmonin të qante, t’i rrihnin shpatullat e t’i thoshin që i ishin pranë për çdo lloj nevoje. Eh, kështu ndodh normalisht me njerëzit e vegjël të provincave si Manfredonia.
Ardhja e policit shkaktoi rrëmujë, zhurmë. Ai u përpoq të shpërndante turmën, por nisën ta përqeshin, ta shajnë, ta ofendojnë.Jashtë ambulancës ndodhi një trazirë e vogël, e u vu rregull, vetëm kur njeri nga ndìhmës-mjekët doli me një pamje serioze, e tha në mënyrë të prerë:
-Zotërinj! Ju lutem, zotërinj! Po bëjmë çmos t’i shpëtojmë jetën kësaj foshnje të pafajshme! Lutuni në heshtje, ngrini sytë dhe i kërkoni zotit një mrekulli, kemi nevojë, bëj një mrekulli, Zot!


& & &

Jozefi po hante mëngjes në barin përballë ofiçinës ku punonte, kur pa të vinte drejt tij Xhovani.
-Lëviz, duhet të vish me mua në Manfredonia,-i tha miku i tij dhe i futi krahun, e hoqi të habitur pas e i shpjegoi që i kishte kërkuar lejë drejtorit të ofiçinës për këtë ditë.
-Ç’ka ngjarë?-e pyeti Jozefi, nisën t’i dridheshin gjunjët, u nxi në fytyrë, por Xhovani nuk i shpjegoi gjë.Kur u futën në makinë pa që në timon ishte Leone, i cili i shtrëngoi dorën dhe i tha: “Më vjen keq miku im!”
-Si është puna?
-Ariana vdiq! Po përpiqemi të shpëtojmë fëmijën!
Makina u vu në lëvizje, e zhurma e motorit i ngjau një klithme të heshtur, të Jozefit, që i hapi sytë pa arritur të shihte gjë veç një pikëllimi pa emër.
Deri në Manfredonia e dëgjoi atë rrëfim të kobshëm shumë herë, si nga goja e njerit, ashtu edhe nga tjetri, kur pushonin, ai shpërthente në lotë, nuk përmbahej, ngrinte zërin dhe qëllonte me grusht sediljen e pasagjerit.
-Ishte e thënë të bëhej!
-Të shpëtojë fëmija!
-Edhe pak arritëm!
Ardhja e tyre në fshat ngjalli nga e para atë eksitim të çuditshëm tek njerëzit, turma u bë një kortezh që po ndiqte nga pas makinën, që kishte ngadalësuar shpejtësinë sikur të kishte rënë dakord me atë kombinim lëvizjesh.
U nisën në ambulator, por Jozefi, kur shpejtësia e makinës ishte ulur fare, e hapi derën në lëvizje e sipër dhe u hodh jashtë.
-Më lini vetëm,-klithi, e ia dha vrapit duke fshehur vështrimin mes shuplakave të mëdhaja, mos e shihnin që qante. U fut në shtëpi.Dy karabinierët që kishin dalë në ballkon të pinin cigare, sapo e panë, e nderuan duke vënë dorën tek cepi i kapelës, komandanti zbriti i pari e kur dëgjoi lutjen e Jozefit, pohoi me kokë. I gjori bashkëshort, kërkoi të mbetej vetëm, në dhomën bosh ku kishte dhënë shpirt e ndjera. Në atë dhomë të zbrazët nuk kishte njeri, megjithatë kjo kërkesë e çuditshme iu përmbush në çast Jozefit, që e mbylli derën me çelës pas vetes.
Ia dha të qarit, me zë, ishte një klithmë fatkeqe shpirti. Komandanti e kuptoi që ai burrë kërkonte të ruante dinjitetin, edhe në atë çast zije s’donte të ngjante i dobët në sytë e botës.
-Ç’njeri,-tha me vete e i bëri shenjë ndihmësit të mos e shqetësonte Jozefin për sa kohë ai të kishte nevojë të mbetej vetëm.
-Kurvë e dreqit, i dhe fund jetës !-tha me vete Jozefi, duke fshirë sytë e enjtur, si e kuptoi që e kishin lënë vetëm policët.
U vu në kërkim, e ngriti më këmbë të gjithë dhomën, i luajti edhe vendet sekrete të dhomës, hoqi pllakën ku mbanin të hollat, hapi kasafortën sekrete, nuk gjeti dot gjë.
-Të ketë lënë gjë shenjë të kësaj vetvrasjeje ? Nuk ia mbante të më denonconte sa isha gjallë?!
Truri i punonte i çakorduar.
Nga e kishte marrë vesh Ariana krimin e tij?
T’ia kishte treguar e bija? Xhuzi disa ditë para se të vdiste, i kishte thënë që Ariana dyshonte për ta. I kishte rënë erë ndryshimi i papritur mes babait dhe vajzës, vetë Xhuzi i ishte lutur të atit t’i jepte fund dhunës, duhej ta mbyllnin atë faqe turpi, ajo, Xhuzi, do gjente forca ta falte, tek e fundit ishte babai i saj. Kjo s’kishte funksionuar, e bija i bëri kërcënim, i tha që po të mos ndalonte dhunën mbi të, do ia tregonte të gjithëve ç’i bënte ai kur mbeteshin vetëm. Do t’i fliste edhe mamit për këtë…
-Të ketë folur me të ëmën, para se të vdiste?-dhe i kërcitën dhëmbët, ndjeu një marramendje të lehtë, por u përmblodh. Duhej të ishte i fortë, ato momente.
Kontrolloi nga e para. Jo, sikur nënë e bijë të kishin folur më parë, gjërat do ishin marrë vesh me kohë dhe Xhuzi do ishte akoma gjallë.
Duhej t’i kishte ndjekur, t’i kishte përgjuar, t’i kishte gjurmuar kur bënin dashuri pas krahëve të saj…
Atëhere përse nuk kishte folur Ariana!? Mos iu duk e drejtë vdekja e të bijës?
Por sikur t’i ishte ftohur e bija, duhej t’i kishte dalë nga zemra edhe ai, Jozefi.
Por ata kishin bërë dashuri disa muaj pas vdekjes së Xhuzit! Ariana kishte ngelur me barrë, për historinë e vajzës nuk kishin folur e ai duke u larguar të punonte disa ditë në javë në Foxhia, kishte nisur të mendonte vërtet sikur mes tyre kishte nisur të qepej një raport i ri, që kishte qenë gjithë jetën i lëkundur.
Përse vdiq, atëhere, përse e vrau veten? Kjo shtrigë e mallkuar duhej t’i dinte të gjitha. E vrau foshnjën që kishin bashkë, që mos i jepte kënaqësinë e një mashkulli atij. E kishin parë në eko, ishte një mashkull i shëndetshëm, që do çonte më tej, përpara, emrin e familjes së Jozefit.
E kishte vrarë, bashkë me veten.
I dinte, të gjitha, ku ishte prova atëhere? Një letër, duhej ta kishte lënë, patjetër, një letër ku e akuzonte për një marrëdhënie të fshehtë, me vajzën e tij, ku i tregone botës, me zë të lartë, që ai e kishte vrarë të bijën, duke e qëlluar në kokë, në fytyrë, shumë herë, dhjetra herë.
I ra edhe një herë nga fillimi, kërkimit në dhomë.e hapi derën, nuk e çau kokën për patrullën në oborr,kontrolloi dhomat e tjera. Nuk gjeti dot gjë.
Sa do mbushej me frymë, të rregullonte idetë, u shtang nga mendimi që ajo mund ta kishte letrën me vete, në rrobat e trupit.
Doli si i marrë në rrugë, ia dha vrapit, pa u ndalur të dëgjonte asnjë lloj ngushëllimi, drejt ambulancës ku po bëhej operacioni.
Aty u shtang nga gjithë ata njerëz.
Priti ta kishin gjetur letrën e akuzës, e t’i hidhnin sipër gurë, ta mbulonin, ta vrisnin, t’i përcaktonin fatin e Xhuzit të gjorë.
U mat të kthehej, aq u tremb nga kjo ide, por prapa ishin dy karabinierët e shtëpisë, që kur e kishin parë të ikte në atë mënyrë, qenë trembur mos bënte ndonjë të pabërë dhe kishin kërkuar ta ndalonin të qetësohej.
Vështrimet e njerëzve ishin gjithë dhimbje e mirëkuptim.
-Nuk dinë gjë!-mendoi.
-I shkreti, i shkreti, i shkreti...-pëshpërima,duar që e preknin.Ai ec si një hero i vrarë, i vrenjtur, në turmën që u hap dhe e la të kalonte.
Ndihmësmjekët dolën ato çaste, e të gjithë njerëzit e panë që i shkuan afër Jozefit, i pëshpëritën diçka nën zë, ngritën shpatullat, u mor vesh që as fëmija nuk kishte shpëtuar.
Pastaj e çuan në sallën e operacionit. E vdekura ishte e shtrirë, e Jozefi bëri diçka të pakuptimtë për ndihmësmjekët. Nuk i hodhi asnjë sy foshnjës së paformuar, as vetvrasëses, por shkoi e kontrolloi xhepat e teshave që ajo kishte patur dhe që ata ia kishin hequr të punonin më të lirshëm.
Kur i kishte ndjerë vështrimet pyetëse të tyre, kishte tentuar të nxirrte një zë të butë, duke thënë:
-Domethënë, nuk la asnjë gjë, për mua?
Jo, ata nuk kishin gjetur gjë.
Atëhere si i dehur, Jozefi doli jashtë, asnjë minutë nuk ndenji me kufomat, ishte si i çlirët, sikur të kishte hequr një peshë nga shpatullat.
-Përse, përse atëhere?
Filloi të dridhej.Oh, ishte një ndjenjë gati euforie, që s’e kishte provuar kurrë më parë.
-U mbyll me kaq,-mendoi, e kokëvarur, hodhi çapat drejt shtëpisë së tij.
-Zoti Jozef, zoti Jozef, prisni, prisni,- ishte klithma që tashmë e njihnin të gjithë.
Pastruesja e shtëpisë së tij, po vraponte, e ndjekur nga dy gra të tjera, duke tundur diçka në dorë.
Ishte larg të shihte mirë, njerëzit kuriozë i rrethuan menjëherë gratë, por pastruesja, me të cilën ai ishte sjellë gjithnjë si njeri për së mbari, ulërinte:
-Do t’ia jap zotit Jozef! Atij i takon ta dijë…
U kthye me vrap prapa, çau turmën me duar, “Moooossss”, klithi kur pastruesja ia dorëzoi letrën komandantit të policisë. Po i tregonte që ishte kujtuar për një fjalë të thënë turbull nga zonja Ariana, në lidhje me varrin e Xhuzit. Me t’i rënë në kokë kjo gjë, kishte shkuar urgjentisht në varrezë, e kishte gjetur këtë letër brenda zarfit, pa emër. Duhej të ishte e Arianës. Brenda do të ishte shpjegimi i gjithë krimit të bërë.
-Lexoje, lexoje me zë!-nisi të nxitë me një klithmë gjithnjë e më të fortë, turma, shefin e policisë.
Jozefi ishte zbardhur krejt.Shefi e çeli zarfin, e nxorri letrën dhe eci drejt Jozefit, ia zgjati atij e foli me një ton solemn :
-Duhej ta lexojë ai, më parë !-sikur të donte të respektonte me këte gjest human, dhimbjen e këtij njeriu tragjik.
Me të patur letrën në duar, ndodhi çudia më misterioze në Manfredonia : Jozefi e ndau më katërsh letrën e sa hap e mbyll sytë, me shpejtësi skëterre, i gëlltiti rresht, njera pas tjetrës, katër copat e mëdha. Të kota ishin tentativat për ta ndalur, shkoi dëm mundimi për ta bërë t’i nxirrte provat duke i vënë gishtat në fyt.
-Jam i çmendur, luajta mendsh, i çmendur,-ulërinte dhe komandantit të mbuluar nga një inat i verbër, i papritur, që po mundohej ta mbante, pati rastin t’i shkulte flokët, ,t’i çirrte faqen e ta kafshonte në vesh.

-Si e katandis humbja e njerëzve të dashur, të shkretin njeri!
E për shumë kohë, si histori, në Manfredonia s’u tregua tjetër veç dhimbja çnjerëzore e atij babai bujar, bashkëshorti besnik, që zhduku në një raptus çmendie provën e vetme të vrasjes së vajzës, të vetvrasjes së nënës së saj…

[Brari]

Eris..

Sa vjec je ti?

Eris Rusi, te lumte pena..
Je prozator i mrekullueshem..

[eris]

[QUOTE=Brari]Eris..

Sa vjec je ti?


imagjino qe cdo mengjes me duket sikur duhet t'i nis gjerat si para 22 vjeteve. nje "ankth" pa fund, s'kam si ta mohoj.

[Brari]

shkruan bukur nganjihere.. kur nuk sforcohesh .. per te bere surpriz..
vazhdo keshtu thjesht.. duke dhene qarte e hijshem peisazhet e vendeve e portretet e personazheve.. e leri ata te flasin e te tregojne me gjuhen e tyre sa me afer te vertetes.. e sa me pak komento ti vete.. e do te dale nje proze e bukur magnetike.. pra do lexohesh me nje fryme..

mbas 2-3 vjetesh ti do jesh tregimtar i njohur..ne letersine shqipe..

nje pyetje..

cili personazh tek "Te mjeret" .. e beri zhanvalzhanin te ktheje.. te ndryshoje ..te fisnikerohet.. si njeri..?

her tjater te them pse ta bej kte pyetje..

Suksese..Eris !

[D&G Feminine]

[QUOTE=Brari]nje pyetje..

cili personazh tek "Te mjeret" .. e beri zhanvalzhanin te ktheje.. te ndryshoje ..te fisnikerohet.. si njeri..?

her tjater te them pse ta bej kte pyetje..

QUOTE]


Prifti (ipeshkvi) te cilit i vodhi shandanet e arte kur e futi ne shtepi

Na i thuaj arsyet pse e ben kete pyetje.

Eris me fal per nderhyrjen

[Brari]

goxha e kenduar je ti DG...por une pieta kte cunin..

qe thua ti.. nejse po e le se eshte teme me vehte kjo..

[Ard]

Nje mike nga Korca,vjet me dhuroi dy libra.Nje nga te dy,ishte dhe nje vellim me tregime "Nje bote kunder meje",autor Eris Rusi.
Jo vetem mosha qe me habiti,por me impresionoi filozofia e te menduarit e ketij djaloshi gjeni.
E pra Eris,cdo njeri e ka nje yll,por ky i joti ka ndritur prej kohesh mor djale dhe e ka gjetur rrugen e tij.Te uroj frymezime te pakufishme.

p.s. tregimet Ditari i nje adoleshenti dhe Nje bote kunder meje,jane me mbreseleneset personalisht.Gjuha jote e shpirtit ka tela shume te holle dhe delikat.

Urime.

[eris]

Eshte nje vleresimet me te bukura qe me kane bere ne forum, faleminderit Ard!

[helene]

kam ndjekur kete histori ne tv, eshte shume e dhimbshme me te vertete....
dhe ti e ke rrefyer shume bukur, me gjithe zbukurimet personale