Odiseu apo Sizifi nga Arber Xhaferri

[dodoni]

Odiseu apo Sizifi?

Nga Arbën Xhaferi

Shqiptarët e marrin si çështje të kryer faktin se janë evropianë dhe se i takojnë qytetërimit perëndimor. Aq shumë janë të bindur në këtë fakt, saqë ndihen të fyer po qe se dikush vë në diskutim këtë përcaktim të tyre. Mirëpo, të jesh evropian, pjesëtar i qytetërimit perëndimor nënkupton një kusht të vogël: me vetëdije, ose tashmë instiktivisht të pranosh dhe të identifikohesh me përcaktimet themelore të atij qytetërimi, trashëgiminë intelektuale, kulturore, standardet shoqërore apo sistemin e vlerave në përgjithësi. Dilema kanë shumë individë, kanë shumë shoqëri, por ato duhet të zgjidhen në kuadër të dimensionit, të sistemit të vlerave të qytetërimi të cilit i takon. Shqiptarët kanë një fat të keq, apo të mirë, varësisht nga strategjia, që gjenden në një rajon ku mpleksen, kundërvihen apo ndahen qytetërimet me valencë perëndimore apo lindore. Për të mbijetuar, ata kanë zgjedhur rrugën e pajtimit, të ekumenizmit. Në vigjilje të paraqitjes së krishterizmit në skenën historike, ata u angazhuan për pajtimin në mes të paganizmit dhe krishterizmit. Prej asaj kohe shumë rite pagane ilirike u inkorporuan në sistemin e vlerave të krishterizmit. Sot, bie fjala Shëngjergjin, Shënmitrin e festojnë të gjithë, pa marrë parasysh besimin. Pastaj në kohën e Konstatinit u angazhuan për pajtimin e shtetit me krishterizmin. Kur u shfaqën të çarat e para në mes të pjesëve lindore dhe perëndimore të Perandorisë Romake, që objektivisht përfundonte me ndarjen e kishës në atë lindore dhe atë perëndimore, të parët e shqiptarëve u përpoqën të gjejnë variante për t' i ikur kësaj. Perandori Justinian, me prejardhje ilire bënte përpjekje të krijojë kishën ilirike, që do të ishte indi ndërlidhës në mes të Konstandinopojës dhe Romës. Në vijë të këtij përcaktimi filloi ta bartë administratën në dy qytetet të reja që i themeloi enkas ai, në Justiniana Primën dhe Justiniana Sekondën, në Shkup dhe Ulpianë (Prishtinë), pra në zonat ilirike. Pas ndarjes së kishës, ilirët, arbërit, arvanitasit, arbëreshët apo shqiptarët bënin përpjekje që t'i ribashkojnë dy krahët e një trupi. Simbol i kësaj përpjekjeje është patriarku i Konstandinopojës, arvanitasi Atenagora. Sot shqiptarët luftojnë me këmbëngulje antagonizmin në mes të krishterizmit dhe islamit. Nëse diku ka pasur sukses ideali i ekumenizmit, atëherë ky vend, kjo shoqëri është Shqipëria duke përfshirë këtu kushtimisht të gjitha hapësirat dhe shoqëritë shqiptare. Shqiptarët, thjeshtë nuk mund të mbijetojnë pa një politikë ekumenike, pa një tolerancë fetare. Mirëpo, kjo vlerë nuk mund të arrihet njëherë e përgjithmonë, por duhet të jetë projekt i përhershëm, ngaqë kjo harmoni sfidohet gjithnjë dhe do të amplifikohet vetvetiu me procesin e globalizimit. Këtë mundësi rrëqethëse e ka shndërruar në doktrinë filozofike, politikologu amerikan Samuel Huntigton. Ai parasheh konfliktet e ardhshme të zhvillohen në linjat ndarëse mes qytetërimeve. Duke respektuar trashëgiminë evropiane dhe pse jo atë shqiptare, do të përqëndrohem në analizën e motiveve të këtij konfliktit hipotetik, shkatërrues për shqiptarët dhe do të përpiqem të bëj një polemikë ndoshta të pabarabartë me zotëri Samuel Huntington, i cili pra e hedh idenë për natyrën e konflikteve ne të ardhmen duke mos hezituar t'i përkufizojë si luftëra qytetërimesh, në thelb religjioze. Hipoteza e tij është sa provokative po aq edhe interesante që nxit kureshtjen hulumtuese. Sipas tij në të ardhmen nuk do të ketë fërkime ideologjike, por më tepër mes qytetërimeve që ndërtohen mbi përkatësitë religjioze. Në teorinë e tij ka një zbrazëtirë befasuese. Ai nuk argumenton faktin kryesor: mbi ç'principe religjioze nxitet lufta? Ai luftën, vetvetiu e trajton si kategori të amshueshme që nuk ndërrohet, por vetëm pretekstet që e nxisin atë ndërrohen. Tani, sipas tij ka ardhur koha për pretekste të reja, ato qytetëruese të bazuara mbi religjionet. Me këtë rast ai religjionin e vë në funksion të përcaktuesit të identitetit të qytetërimeve, por nuk hamendet që në mënyrë implicite ta cilësojë si shkaktare të konfliktit. Kush pra e nxit konfliktin? A i nxisin konfliktet religjionet, qytetërimet, apo i nxit ai element protofashist që përmes artikulimit politik synon të legjitimohet. Me këtë rast dëshiroj ta amnestoj religjionin, t’i amnestoj qytetërimet në përgjithësi që nuk janë vetvetiu nxitëse të konflikteve, por nxitëse të konflikteve janë mendësite militariste që mugullojnë që nga fillimi i qytetërimit njerëzor. Kam edhe një interes të veçantë që të merrem me këtë çështje, për shkak se si politikan që veproj në mjedisin shqiptar patjetër duhet të përsias për fenomenet e konflikteve midis religjioneve. Ne si shqiptarë kemi një interes strategjik që të gjejmë një formulë për harmoni ndërmjet religjioneve, për shkak se si komb u përkasim të tri religjioneve kryesore, pra katolicizmit, ortodoksisë dhe islamit. Intelegjenca shqiptare ka për detyrë të gjejë kodin ku bashkohen këto besime. Rruga e vetme është ruajtja e relegjionit nga interpretimet politike, ose instrumentalizimit të tij për qëllime jashtëreligjioze, politike, etnike ideologjike etj. Fundja, është e qartë se substanca teologjike e të tri religjioneve monoteiste në thelb është e njëjtë. Dallimet dhe fërkimet nisin kur besimi shfrytëzohet për qëllime jashtëreligjioze. Këto forma të instrumentalizimit të besimit dhe të vetë Zotit janë shprehje të mungesës së besimit, apo dominimit të bindjeve politike mbi ato religjioze. Nuk ka blasfemi më arrogante kur dikush në emër të Zotit e vret krijesën tjetër të Zotit. Thirrja në emër të Zotit për keto qëllime është mohimi më brutal i vetë Zotit. Gjatë historisë së njerëzimit si një pe i kuq shfaqet një konflikt ontologjik ndërmjet elementit, mentalitetit militarist dhe atij të dashurisë në mes të njerëzve. Elementi i dashurisë zakonisht e prodhon religjionin, elementi protofashist, respektivisht elementi militarist e prodhon shtetin dhe këtë dualizëm e kemi që nga fillimi i shoqërisë njerëzore. Në përgjithësi lufta e dashurisë kundër dhunës dhe kundër arrogancës përcillet gjatë tërë historisë së njerëzimit dhe manifestohet edhe në fenomenin e religjionit. Këto çështje duhet të analizohen në një rrafsh ontologjik, që të mos përzihen fenomenet dhe të mos marrin hov akuzat e kota se religjionet apo qytetërimet i nxisin luftërat. Nëse e analizojmë historinë e Krishterimit do të shohim ballafaqimin e këtyre dy faktorëve thelbësor, të ngulitur në karakterin e njeriut, kërkesës për luftë, për mbizotërim, për arrogancë, për dhunë dhe kërkesës për dashuri nga ana tjetër. Krishterët e parë, pra Krishterizmi i hershëm ishte religjioni i dashurisë. Problemi filloi me fondamentalizmin e Krishterimit, pra në kohën kur perandori Konstantin e krishterizoi pushtetin, pra ai e pranoi atë meqë nuk mund ta mbisundonte popullatën që gjithnjë e më tepër e parapëlqente Krishterizmin. Pra, perandori Konstantin e krishterizoi pushtetin dhe kështu filloi fenomeni i brendshëm i konfliktit ndërmjet elementit protofashist militarist që e krijon pushtetin me elementin e dashurisë që është baza e religjionit. Ky dualizëm vazhdoi gjatë historisë së njerëzimit deri në kohën e Shën Augustinit, i cili në mënyrën më konkrete dhe gjeniale konstatoi se ekziston një dualizëm ndërmjet dy mbretërive ose, thënë shqip ndërmjet dy botëve: tokës dhe qiellit, të së drejtës njerëzore dhe të së drejtës hyjnore, dogmës fetare dhe ligjit shtetëror, kulturës shpirtërore dhe kulturës materiale, mëshirës dhe dënimit, arrogancës dhe dashurisë etj. Ky dualizëm është imanent dhe vazhdon të prodhojë konfrontime, nëse nuk legalizohet dhe legjitimohet ndarja. Këtë legalizim, në historinë e qyteterimit perëndimor e bëri Shën Augustini, i cili hapi shtegun për sanksionim të ndarjes mes mbretit dhe Papës, mes hyjnores dhe profanes, kishës dhe shtetit. Këtu zë fill sekularizmi ose laicizmi i formacioneve perëndimore shoqërore. Në fenë islame, po ashtu kemi tendenca te ngjashme që ende nuk janë qartësuar sa duhet: manifestohet në trajta identike dualizmi mes elementit militar dhe elementit të dashurisë njerëzore, parcializimit të parimeve morale dhe universalizimit të tyre. Vetë besimi i vërtetë mëton universalizimin e të drejtave, e parimeve morale, ndërkaq ideologjitë, politikat, kulturat i parcializojnë vlerat dhe parimet, në varësi nga interesi grupor. Duke ikur nga blasfemia, duhen vënë në spikamë disa paralelizma ndërmjet historisë së përhapjes së Krishterimit dhe disa tendenca që sot vërehen edhe në botën islame. Projekti i Ajatollah Homeinit, i cili synon ta fondamentalizojë, islamizojë pushtetin, ta totalitarizojë një princip, çuditërisht na shfaqet në rolin e Konstatinit, ndonëse ky i fundit prirej nga parimet pragmatike qeverisëse e jo dogmatike fetare. Me këtë ai, me një vonesë mijëvjeçare historike, sërish hap shtegun për një konflikt të brendshëm, inherent ndërmjet elementit militar, protofashist që ekziston si afinitet ontologjik në shpirtin e njeriut, pa marrë parasysh përkatësinë e tij etnike apo qytetëruese dhe atij të dashurisë universale mes njerëzve. Shtrohet pyetja si të arrihet pra, harmonia ndërmjet elementit militar dhe elementit të dashurisë që e përhap religjioni? Është një pyetje për të cilën nuk ka përgjigje, por ky dualizëm duhet të pranohet si epifenomen, si derivat i tendencave për fondamentalizim të shteteve. Në kohën e Krishterizmit mesjetar u bë një kompromis mes këtyre dy tendencave të kundërta. Kompromisi u gjet te Kryqëzatat: u lejua lufta kundër tjetrit, por jo brenda religjionit përkatës. Këtë dukuri e shpjegon në mënyrë unike filozofi Peter Sloterdijk kur analizon cinizmat evropianë. Harmonizimi pra na del se është i pamundur, pos në dimensionin cinik, ku duke hequr dorë nga principet universale, lejohet lufta kundër tjetrit. Por, me këtë vritet qënia e besimit në një Zot , i cili i do njësoj të gjitha qëniet njerëzore. Zgjidhja është, jo te konstantinizmi, por te augustinizmi, te ndarja, sekularizmi. Në vijë të kësaj analize hasim në koinçidencën e dytë befasuese, në trajtën e vonesës historike: xhihadi na del si rimejk, dezha-vy e kryqëzatave ku lejohet vrasja e tjetrit në emër të Zotit. Mirëpo, këto janë aspekte të instrumentalizimit të religjionit, që burojnë nga ato cilësi protofashiste, pra militariste të njeriut, që kërkojnë mbizotërimin ndaj tjetrit e jo dashurinë ndaj tjetrit, kërkojnë emanimin e forcës, arrogancës e jo të mirëkuptimit. Ku janë pra shqiptarët e sotëm në këtë mes? Shqiptarët janë mes dy tendencave, pra jo të religjioneve, të qytetërimeve siç thonë disa, por në mes të ndikimit të faktorëve imanent protofashist dhe të atyre të dashurisë. Shqiptarët patjetër duhet ta gjejnë vijën e afrisë, të humanizimit të shoqërisë, që është një zgjidhje origjinale e qytetërimit perëndimor. Mirëpo, pa i analizuar këto fenomene në rrafshin filozofik, në rrafshin racional, pastaj edhe në rrafshin religjioz, nuk mund të gjejmë prehje për vetveten. Përfundimisht, shqiptarët nuk mund të nisin nga e para, të shpikin zgjidhje të reja origjinale, të sillen sikur deri më tani këto çështje, dilema nuk janë rrahur nga filozofë, teologë, krijues e intelektualë profilesh të ndryshme. Nëse i takojnë qytetërimit perëndimor, atëherë aty do të kërkojmë përgjigje filozofike, teologjike dhe praktike për shumë dilema që rishfaqen në trajtën e vonesës historike. Në këtë stad të zhvillimit të qytetërimit perëndimor është arritur që religjioni të shpëtojë nga kthetrat e mendësive militariste, nga instrumentalizimet e besimit për qëllime politike, etnike apo të tjera jashtëreligjioze. Qytetërimeve të tjera u mbetet detyra ta lirojnë religjionin nga instrumentalizimet vullgare jashtëreligjioze. Kjo do të ndodhë edhe vetvetiu, për shkak të vetë procesit imanent historik. Shqiptarët, pa dallim feje duhet ta zgjedhin modelin: Odiseun apo Sizifin…



Marre ne Shekulli
Rrofshin Shqiptaret e Bashkuar dhe Shqiperia e Bashkuar

[Brari]

llapush..nuk je aq i marre sa dukesh..
Me qiri i gjen Nanoistet e Enveristet e i poston dokrrat e tyre ne forum..

Arbush Xhaferri i Nano klosit e i trafiqeve shkruan mes tjerash aty ma lart:

---

Pas masakrave të papara në Bosnje, sidomos në Srebrenicë në vitin 1995, në marrëveshjen që u arrit në Konferencën e Dejtonit, konkretisht në aneksin 7, u anulua fryma e traktatit të Lozanës. Në këtë aneks parashikohet që: “të gjithë refugjatët dhe personat e zhvendosur kanë të drejtë të kthehen lirisht në shtëpitë e tyre. Ata do të kenë të drejtë ta rikthejnë pasurinë që e kanë humbur gjatë kohës së armiqësive”. Vendime identike janë marrë edhe për situatën në Kosovë dhe në Maqedoni.

A mund të përdoren këto zgjidhje edhe për rastin çam?
Mendoj se jo, në radhë të parë ngaqë:
-Ligjet nuk kanë efekt për të kaluarën, por vetëm për të ardhmen;
-Shqipëria nuk ka forcë politike që të rihapë këtë çështje në organizmat ndërkombëtarë;
-Çamët tashmë kanë humbur interesin për t’u rikthyer të vendlindje etj.
Po ashtu, zgjidhja nuk duhet kërkuar në rrafshin e integrimeve evropiane, ngaqë në këtë proces kushtëzimet do t’i bëhen Shqipërisë e jo Greqisë, që tashmë është anëtare e stabilizuar e Unionit Evropian.

----




Nga na dolli ky arbush xhaferri mafiozi me vile ne Plazh ..e shok UISKI i Nano Cervenkovskave. ne idene qe Camerit nuk duan te kthehen ne trojet e tyre...por do u mjaftoje ndonji lemoshe..etj..??

Arbushi edhe pse i parkinson-zuar gjen force te jape rekomandime e te na beje Avokatin e ZERVAVE e METAKSAVE te cilet ben sikur i shan ne artikull..

c'eshte ki maskara qe injoron nje aspirate te nje Populli te ndjekur..?

Camerit kane te drejte te shkojne ne Trojet e Tyre ne FILAT e Preveze aty ku i kane ala themelet e kullave te tyre..historike..

Ne se Nano ..shefi i Arber Xhaferrit .. ka porosi qe te japi Bisht Pallen..pra Durresin ushtrise Greke pra ushtrise se Metaksa Zervave te sotshem..cdo ku kopil i Mafies Maqedone te paraprije ketyre lojrave greko-serbe me keto sofizma demagogjike..?

Arber Xhaferri akoma nuk u ndje te deklarohet kunder krimit ne Kosove qe bejne shoket me te cilet ai e Nano pijne ne Vilat e Plazhit ne durres e Poradec e struge..

As per krimet ne Tetove nuk ndihet Arber Xhaferr-Mendu Thaqi..
Nuk ndihen se i kane trafiqet me Kriminelet.. bashk i ndajne paret..

Le te na jape dhe Hashimi tani mbas Arberit ndonje keshille se si te heqim dore nga PAMVARESIA e KOSOVES..

Atdhetarizmi nuk matet me njohurite per Skenderbeun..e Bajram Begin e Marko Bocarin..por me Sotin.. me ndarjen e hapur me strukturat e krimit sot ne Tirane e prishtine....
Arber Xhaferri jo vetem nuk i ka denuar Krimet e sotme por perkundrazi.. Ai eshte shok i krereve Mafioze ne PS te tiranes e PDK te prishtines..

qashtu..

[green]

Brari po trego he burr se mendimet e kujna i pelqen e i deshiron ti do i gjej e do ti sjell patjeter ???

Mendoj se pergjigja eshte fare e thjeshte Llapi...mos sill ne forum asgje qe te na rishfaqe fantazmat e kuqe dhe te na trumbetoje propagandat regresive te pjellave te tyre qe fatkeqesisht akoma qendrojne mbi dhe edhe pse kane shume mekate tek shqiptaret...(kjo e mekateve eshte nje histori e gjate qe duhen nete dimri per ta treguar-dhe ma ha mendja ti edhe mund te merziteshe gjate degjimit perndryshe do e kishe ditur tanime)...

[Labeati]

Ndoshta jam gabim por me duket se Arben Xhaferri eshte nje nder politikanet me te pregatitur edhe intelektualisht qe ka sot jo vetem maqedonia por gjithe bota shqiptare.

Kete mendim e kam krijuar duke gjykuar nga shkrimet e tij se per jeten e preferencat personale as nuk i njoh dhe nuk me interesojne.

Asnje politikan tjeter shqiptar nuk kam degjuar te beje analiza historike e filozofike vec fjale boshe e premtime per ti hedhur hi syve popullit ose per ti bere qejfin me rrena.

Te flasesh realitetin nuk eshte tradhti kombetare, qe te mos shofim endrra me sy hapur neper kafe, por te punojme qe ta permiresojme realitetin dhe te integrohemi aty ku e kemi vendin dhe ku na takon - ne Europen Perendimore si popull europian qe jemi.

[RTP]

Arben Xhaferri propozon bashkimin e Kosoves me Shqiperine


Data e Publikimit: 31/10/2005

Autori i Lajmit:
24 ore

Kryetari i Partisë Demokratike Shqiptare në Maqedoni (PDSH), Arbën Xhaferri, propozoi bashkimin e Shqipërisë me Kosovën, si mënyrë për zgjidhjen e çështjes së statusit, njoftoi sot(e Hën&#235 agjencia maqedonase e lajmeve MIA.
Sipas agjencisë, Xhaferri e bëri këtë deklaratë gjatë një interviste për gazetën kosovare "Ekspres", në të cilën theksoi se "për Kosovën, nuk ka zgjidhje tjetër veç pavarësisë".
"Kosova, me një popullsi prej dy milionë banorësh, me kapacitetin aktual ekonomik dhe këtë numër taksapaguesish nuk mund të jetë shtet funksional. Për këtë, ajo duhet të bashkohet me Shqipërinë", deklaroi Xhaferri.
Kreu i PDSH-së tha se "kushtëzimi i pavarësisë për Kosovën mund të jetë i papranueshëm, nëse kjo vë në pikëpyetje statusin e shtetit të pavarur".
"Por, nëse faktori ndërkombëtar që përcakton proceset historike, do të insistojë për një pavarësi të kushtëzuar, që nuk e dëmton idenë e pavarësisë së plotë për Kosovën, atëherë problemi është i qartë dhe nuk ka nevojë nër demagogji retorike", theksoi ai.
-----------------------


Prej nga erdhi ky me kete perfundim ?