E dua gruan fatkeqe...

[Uriani]

Nuk jam djall
por ashtu dukem


Në dritaren time
Gjej të vizatuar
Vetëm dele të zeza

Ka një fat

Pasi unë nuk njoha
As dashurinë e parë
As vajzën e keqe

E gjë s’më gjeti
Nga uji i nëntë gurrave
E frymët e fallxheshave

Syrin nuk ma kthejnë

Për tokë e qiell
Mos më pështyni pa gjë
Unë nuk jam Uriani

Ani pse jetoj në pyllin
Që deri më një përpiu
Zogjtë e vet

[Uriani]

E dua gruan fatkeqe
dhe vdekjen lila


Jevgia e bukur
Prapë e vetmuar
Grimcon hajmalinë erë djerse

Fjalën u le të vdekurve
Se ata kanë nevojë të flasin

Ata kanë çelësin e fushave të zambakut

Jevgia e bukur s’ka më nevojë
As për hënën magjike
As për zërin e gajdes

Ngjyrën që deshi
E ndien tani thellë në sy

Dhe mes këmbësh prekjen e ftohtë
Të një goje qeni

[macia_blu]

Vetem mbasi lexova keto vargje mesova se quhesh (ne nick te pakten) uriani. Ku ta di une pse te kam lexuar Urani (si uran Butka) lol

Ndoshta ngaqe jam me e vemendshme ndaj poezise se sa prozes.
Kjo ka domethenien se ne poezi me pelqen me shume !!!!!!
urime!!!

[Uriani]

Hm, tani sa mora më shumë njohuri mbi Uran Butkën :-)

Të përshëndes Mace dhe mos u kurse me shkrimet tua.
Të them, nga se me të vërtetë më pëlqejnë.

[Uriani]

Ndrysho mendjen
Dëshmor a hero i ardhshëm

Për ty do të ketë një kostum
Një kostum të vërtetë burrash

A la albanese

Me matje të përpikta
Të prerë rrum për burra kanuni

Ani pse rëndon mbi Lulen dhe gjakun

E thënë është
Të kesh me ç’të ngopësh sytë
Deri në zbardhje

[Uriani]

Një natë pa hënë
Edhe një natë tjetër pa hënë

Ndritë plot gaz llamba nuse

Ashtu edhe vogëlushja
Që merr myzhdenë
Për lindjen e vëllait

Mbarë i shkoftë rrita

Hall i madh për motin e ftohtë
Edhe për pikëllimin e zurnaxhiut

Qyqari
Ka mbetur pa barin e mushkërive

[Uriani]

Qentë i bëjnë shoqëri natës
Bulkthi po ashtu
Liza dergjet në spital

Për dyzet e pesë gërshetat
Në radio këndon Shpresa

Motrat i rrinë rrotull
Rrotull së vërtetës ne
Mjekët shumë bënë për të

Për njërin sy të shëndoshë
Për duart që s’prehen
Mos fajësoni qentë as bulkthin

Tek e fundit Liza
Vetëm qenë pat bërë
Në orën e mbramë të vizatimit

[Shiu]

Urian,

thonë se është një jetë
këndej
e një tjetër krejt tjetërfarë
andej vdekjes

me gjasë
do të jetë vërtet ashtu
për të gjithë
përveç një soji të veçantë
që Zoti i ka dënuar duke i shndërruar në poetë

secila dashuri
atyre u dhuron një jetë të re
dhe më pas
një vdekje të re edhe më të trishtë

[Uriani]

Dijetarët gjithëmon vrasin diçka
Është detyrë e tyre

Edhe Lizës e Drenit
Iu është urdhëruar
T’i ndrydhin mizat e verës

S’do fjalë
Për vendosmërinë që kanë

Pas çdo shpirti të rënë
Përtërijë dashurinë e vjetër

Sot e njëqind vjet
E nesërmja do më gjej lakuriq
Me atë që quani të marrë

[Uriani]

Në akuariumin e qelqtë
Sytë e mi
Dhe qerpikët shumë të zi

Brenda në të gjendet
Peshku i argjendtë

Ç’hijeshi
Peshku i argjendtë
Sa do të doja ta kem

Mbi rërë tundi bishtin
Dhe zhduku sytë e mi
Edhe qenin e zi

Vazhdoj të rri
E të shikoj i mrekulluar