Rama: Rruga e PS-së drejt ngjitjes fillon tek komunikimi me njerëzit

[Brari]

gazeta Shqipetare

Shembet muri i pallatit bie tek banesa e Nanos

Ishte në ndërtim, rrezikoi banorët

-------------------------------------------------------

olsi kolami
o.kolami@gazetashqiptare.com

TIRANE

Në fillim është dëgjuar një zhurmë e mbytur, pastaj zhurma e xhamave që thyhen dhe klithmat e fëmijëve. Të gjithë pandehën se ra tërmet dhe në ato çaste të para të panikut dhe tensionit, tentuan të dalin jashtë. Por jashtë tashmë kishte rënë heshtja. Rreth 60 metër katror mur në një pallat në ndërtim e sipër, ra mbi pallatin përkarshi të banuar dhe që ndodhej vetëm një metër larg tij. Tullat e shumta të kuqe goditën fasadën e pallatit duke thyer dritare dhe kondicionerë, duke shkaktuar panik dhe tmerr tek banorët të cilët braktisën banesat e tyre, por fatmirësisht nuk u shënuan dëme në njerëz.
Ka ndodhur në qendër të Tiranës. Në një zonë rezidenciale, tek Shallvaret dhe “viktimë” ka mbetur pallati i ish-kryeministrit Nano. Dje në mbrëmje, rreth orës 20.00, për shkak të erës së fortë dhe shiut që ra, muri anësor i një pallati 12 katësh në ndërtim e sipër – aty kishte përfunduar skeleti i betontë – ra duke përfunduar në fasadën e pallatit ngjitur. Distanca mes dy pallateve ishte vetëm diçka më tepër se një metër. Rrebeshi i tullave shkau nga kati i 12 dhe përfundoi deri në katin e pestë, duke dëmtuar gjatë rënies fasadën e pallatit të banuar, dritaret, vetratat, kondicionerët e shumtë dhe tendat e ballkoneve. Ndërtues i këtij pallati është biznesmeni i njohur kryeqytetas Vladimir Kosta. Në vendngjarje ka mbërritur menjëherë policia e thirrur nga banorët, po kështu edhe Policia Ndërtimore dhe ajo Bashkiake. Eshtë rrethuar e gjithë zona dhe nisi menjëherë puna për heqjen e masivit të inerteve. Banorët u shprehën se e kishin pritur me shqetësim ndërtimin e pallatit të ri pranë shtëpive të tyre për shkak të distancës shumë të afërt, por dhe sepse 7 muaj më parë, në të njëjtin vend, kishte rënë aksidentalisht një arkitra që kishte dëmtuar disa ballkone. Banorët thonë gjithashtu se dy kate të këtij pallati të ri janë pa leje ndërtimi dhe se ata janë ankuar disa herë pranë Policisë Ndërtimore për këtë gjë, por pa gjetur zgjidhje. Bashkia e Tiranës e ka bllokuar një vit më parë këtë ndërtim, por punimet kishin vijuar normalisht pas një ndërprerjeje të shkurtër. Policia dje ka kërkuar të bëjë verifikimet e para dhe burime të saj thonë se do të thërrasin për shpjegime të mëtejshme inxhinierin zbatues të projektit dhe të gjithë personat e përfshirë në këtë ngjarje, që fatmirësisht nuk pati viktima.


..

1 m distanca ..?????

Ste fal Vladimiri. Do dhjam dhe nga pleshti. Ndryshe nuk ngopet Bosi Tiranes.

[Lunesta]

C'lidhje ka ky shkrim siper me temen?

[beni67]

[gazeta Shqipetare

Shembet muri i pallatit bie tek banesa e Nanos

Ishte në ndërtim, rrezikoi banorët ]

Nuk ka kohe bashkia te merret me keto pune tani. Kryetari i bashkise ka pune me te rendesishme partie. Shpresoj qe gjera te tilla te mos ndodhin ne te ardhmen

[TOKE GEGA]

Rama organizon sabotimin e Nanos në Vlorë


Kryesocialisti Edi Rama ende s’është dorëzuar përballë lëvizjes së ish-kreut të PS, Fatos Nano. Burime brenda PS bëjnë të ditur se kryesocialisti po mobilizohet për të sabotuar takimin që Nano me mbështetësit do të zhvillojnë në qytetin e Vlorës të mërkurën e javës që vjen. Bëhet e ditur se kryesocialisti po vijon me presionin e tij të shfrenuar nga selia e tij deri në organizatat socialiste të qytetit të Vlorës. Ndërkohë që të njëjtat burime theksojnë se Rama po kontakton me strukturat socialiste për ti kundërvënë socialistët vlonjatë kundër Nanos.Bëhet e ditur se Shpëtim Gjika, kryetari i Bashkisë së Vlorës si dhe njëkohësisht, kryetari i PS në Vlorë është një nga mbështetësit më të flaktë të kryesocialistit Edi Rama. Gjika bëhet e ditur se po mobilizon të gjithë socialistët që ka rreth vetes të sabotojnë takimin që Nano dhe mbështetësit e tij po organizojnë për këtë qytet. Ndërkohë që deri tani, Nano ka siguruar një numër të konsiderueshëm mbështetësish, çka do të thotë se rrethi i mbështetësve të kryesocialistit në turin e tij këtë muaj sa vjen dhe po ngushtohet. Në këtë kuadër, mbështetës të rëndësishëm të lëvizjes Nanos para disa ditësh kishin zhvilluar takime me socialistët e qytetit të Vlorës dhe qytetit të Lushnjës. Ndërkaq në Vlorë takimi ishte zhvilluar me kryetarë organizativ të partisë, kryetarë të këshillave zonalë si dhe kryetarë organizativ komunash. Drejtuesit e mbledhjes përfaqësoheshin nga deputetët Petro Koçi dhe Elmaz Sherifi si dhe nga ish-deputeti Gjergj Koja. Në këtë mbledhje janë diskutuar shkeljet e statutit që kryesocialisti Edi Rama ka bërë në vijim të drejtimit të Partisë Socialiste. Me ndryshimin e strukturave të Partisë Socialiste dhe vendosjen në drejtimin e institucioneve të Partisë me njërës të besuar të kreut Rama, në fushëbetejën politike Rama duket se po përgatit “ushtrinë” e sekretarëve të tij, për të përballuar sulmet që vijnë nga jashtë dhe brenda edhe pse dita ditës po ndjen rrezikun e “vetmisë” politike dhe braktisjes nga pseudo-mbështetësit aktualë. Me sa duket takimet e Nanos me bazën socialiste duket se po i shkatërrojnë pak nga pak muret e selisë rozë, nën strehën e së cilës udhëheq nën heshtjen e “politikës së re” kryetari i nominuar si autoritari fashist i PS, Edi Rama. Kjo për shkak të lëvizjeve dhe takimeve të njëpasnjëshme të ish-liderit Nano, i cili përveç bazës socialiste në Tiranë mësohet se do të zbresë në qytetet e tjera të vendit me po të njëjtin slogan: “Të bashkuar fitojmë”. Kështu Lëvizja e ish-kryetarit Nano duket se po përparon çdo ditë e më shumë, në një luftë të hapur ndaj kryetarit Rama, duke vijuar në këtë mënyrë me mobilizimin e mëtejshëm të mbështetësve të tij në lëvizjen e brendshme në PS. Pas kryeqytetit, qyteti i dytë që do të presë ish-kryetarin e PS me platformën anti-Rama, do të jetë Vlora. Burime të brendshme të lëvizjes Nano bëjnë të ditur se do të jetë 26 shtatori, kur ish-zyrtarë të PS, të përjashtuar në mënyrë arbitrare nga Kryetari Rama, ish-ministra të majtë, si dhe intelektualë dhe njërës të thjeshtë që do të bashkojnë zërin kundër “politikës së re” të krijuar nga xhaketat e vjetra pranë Edi Ramës. Ndërkaq kundër këtij të fundit mendohet se kanë hedhur firmën shumë socialistë të bazës nëpër rrethe të ndryshme të vendit, një proces ky që po vazhdon ende. Frika e Ramës për lëvizjen kundër tij në PS, e ka shtyrë që nën petkun e rinisjes së një politike të re dhe nën pretekstin e një dialogu të ri me qytetarët, të orvatet për të krijuar barrierat e veta ndaj lëvizjes Nano. Ndërsa ky i fundit duket optimist dhe i përgatitur për sulmet e njëpasnjëshme në adresë të kryesocialistit, Edi Rama. Pavarësisht se kryesia aktuale e PS më tepër sesa e shqetësuar për lëvizjen kundër saj në PS premton një furtunë parlamentare kundër qeverisë, me siguri në dejet “ylberistëve”, gjaku rrjedh me tensionin e frikës. Kjo për shkak se dita-ditës lëvizja Nano po merr përmasa më të gjera dhe tashmë për Ramën ka mbaruar afati i një paqeje të mundshme me “rrebelët” që kërkojnë një politikë ndryshe. Mbështetësit e Nanos
Luan Hajdaraga
Petro Koçi
Elmaz Sherifi
Durim Lamaj
Durim Hushi
Taulant Dedja
Enver Reçi
Majlinda Keta
Gjergj Koja
Ylli Dylgjeri
Luan Memushi
Zamira Caka
Bukurosh Stafa
Makbule Çeço
Pandeli Sara



Mbështeësit e Ramës
Musa Ulqini
Arta Dade
Valentina Leskaj
Arben Isaraji
Erion Braçe
Namik Dokle
Gramoz Ruçi




Të lëkundurit
Kastriot Islami
Marko Bello
Albert Çaçi
Bashkim Fino
Taulant Balla
Ylli Bufi
Arben Malaj

[TOKE GEGA]

Majlinda Keta: Ramën nuk e shpëton dot Erion Braçe

Një nga mbështetëset dhe organizatoret e lëvizjes për rimëkëmbjen e PS dhe rikthimin e vlerave në këtë parti, Majlinda Keta komenton për gazetën “Sot” detajet e lëvizjes brenda Partisë Socialiste, të kryesuar nga ish-kreu i kësaj partie, Fatos Nano. Keta u kundërpërgjigjet reagimeve të ashpra të aleatëve të opozitës ndaj kësaj lëvizjeje si dhe sqaron se lëvizja për kthimin e vlerave institucionale në PS nuk synon të përçajë PS.
Zonja Keta, tashmë Lëvizja për Rimëkëmbjen e PS ka finalizuar 2 takimet e saj të para, në qytet-rrethin e Tiranës dhe atë të Vlorës. Cili do të ishte vlerësimi juaj?
Më vjen mirë që tashmë ju media keni përcjellë edhe emërtimin ndryshe të lëvizjes, nga lëvizja për Politikë Institucionale në këtë të fundit. Ky realisht përbën një kulmim të Lëvizjes së parë ku Petro, unë, Nikolli, Çeco, Caka, Reçi, Koja, Çupi, Dylgjeri, Podgorica, etj paraqitëm një platformë të përkrahur shumë shpejt nga shumë organizata e anëtarë këtu në Tiranë dhe që me Durrësin e më gjerë filloi të mbështetej në grupe organizative pothuaj në të gjithë Shqipërinë. Lëvizja kulmoi me bashkëmbështetjen e një grupi deputetësh në të cilët spikat kontributi i liderit historik të PS, z Nano, dhe mbi të gjitha me shkrirjen në një platformë që në qëllim ka përdorimin e çdo rruge dhe instrumenti të ligjshëm për rimëkëmbjen e PS, forcës më të madhe të politikës opozitare, shtëpisë së mijëra shqiptarëve me apo pa tesër partie që tek kjo parti shohim politikën e progresit dhe kombëtares për Shqipërinë. Takimet e mëdha publike të zhvilluara deri më tash tregojnë se ndjesia për të gjetur rrugën e shpëtimit nga katastrofa ku e ka çuar PS-në lidershipi Rama është tejet e fuqishme brenda anëtarësisë, përshëndetet dhe mbështetet nga jo pak intelektualë të pavarur dhe mbi të gjitha ka një pritshmëri të vlerësueshme në atë që ajo ka çuar tek publiku për atë që i nevojitet Shqipërisë 2009-të në drejtimin e progresistëve socialistë dhe me aleatë.
Le të ndalemi tek aleatët e PS-së, Meta dhe Gjinushi kanë akuzuar këtë Lëvizje si lëvizje e drejtorëve të rënë nga karrigia, shkatërrues të së majtës. Si ndjeheni ndaj këtyre akuzave?
Padashur të stigmatizoj ideatorët e tyre dua t'i them se nga karrigia kanë rënë të gjithë drejtorët e majtë(në se realisht kanë qenë të tillë) pas rrotacionit të korrikut 2005-së. Kjo është normale dhe shqetësues është fakti kur këto vende me emërime politike( jo me konkurrim) në nivele shefash apo drejtorësh, brenda familjeve të shefave apo puthadorëve të tyre, mbahen ende flasin për amoralitet ndaj së majtës ose e thënë më shqip janë shpërblime për kontributin e aleatëve për 3 korrikun 2005-së. Asnjë nga protagonistët e deri më sotëm nuk ka një CV të tillë. Ne jemi prej 2 vjetësh të papunë dhe pa biznese që kanë ardhur nga shpërdorimi apo përfitimi i pushtetit të para 2005-sës. Kjo jo se nuk kemi vlera e CV por sepse konkurrentët tanë politikë janë kthyer në Shqipërinë e para 1990-tës, në 24/1 të moderuar drejt denigrimeve dhe e largët kjo më jo pak statuse të përkëdhelurish nga qeverisja Berisha për familjarët apo Kryesitë e politikës së re. Të majtën nuk e shkatërruan dhe shkatërrojnë ish drejtorë si unë që u dorëhoqa nga pozicioni i 1-shit të arsimit të Tiranës, vend i depolitizuar, sepse kandidova në emër të PS, por e shkatërruan ato që besimin publik ndaj së majtës e konvertuan përfitime dhe dhjamosje personale, ato që nga poltrona të lartë të dhuruar nga PS, në seli e ekzekutiv, e konvertonin në urdhra telefonash drejt vartësve për emërime jashtë konkurseve me standard ende të pa arritur e konkurruar nga e djathta; janë ato që në reciprocitet të refuzimit institucional më luftuan të organizuar në struktura mercenare krahinore dhe të xhepit, në amoralitet të vendimeve politike të PS-së dhe të Kryetarit të PS Nano duke bërë që zona 40 të humbje jo nga votat për të majtët por nga babëzia e të korruptuarve politikë të PS-së në seli e ekzekutiv. Minimalisht për mua asnjë nga ato nuk është sot në këtë lëvizje pasi ato janë të bashkuar rreth ideatorit të humbjes së 2005-së Edi Rama &Co nën sloganin "politikë e re". Si mund të pretendojnë një gjë të tillë ato që për slogane kanë thelbin e tyre destruktiv në identitet personal e politik- Mbro Tiranën-nga kush?; kthim në identitet- për kë dhe prej cilës kohë.... dhe të tjerë që me mosveprimin e tyre thellojnë këtë opozitë depresive. Më erdhi keq që jo pak nga këta mjeranë e tradhtarë ideali, në profesion e politikë , çuan në humbje edhe Luan Zhegun në Zonën 31, ndërkohë që po këto pseudoaleatë fituan këtë zonë për kandidatin e LSI, z Halebi, në zgjedhjet vendore. Çfarë ndryshoi në këto muaj, u bë më i suksesshëm Berisha apo e shiti opozita e bashkuar zonën e sapofituar? Pse kanë rënë votat për të majtën brenda një turpi pjesëmarrjeje 27%? Çfarë kuotoi në rritje politika e re e ujqërve të vjetër në PS qysh prej shkurtit për këto banorë pa drita e ujë, me një politikë arsimore qendrore e lokale në degradim galopant, me pasiguri tek rrugët e ushqimi, me represion në vazhdim në administratë, me një shëndetësi në rrisqe të shumta për qytetarin etj etj. Pse nuk analizohen rezultatet, humbjet dhe fitoret? A mund të ketë politikë të re pa analizë?
Ne jemi shprehur e vazhdojmë të shprehemi, Edi Rama nuk mund të jetë më kryetar i PS-së kur humbjet po pasojnë humbjen dhe kur eksperimenti bunker po lë vendin pa opozitë, pa alternativa zhvillimi politik megjithë monologët e tij me dështakë e bukëshkalë. Kjo skuadër e emëruar nga Rama për Zhegun i ngjante totalisht strukturave të dërguarve të z. Ruci në zonën time elektorale të 2005-sës. Të gjithë ato, por dhe të tjerë ndihmës do të fillojnë karrierën drejt institucioneve të deligjitimuara të PS-së. Ramën dhe mbështetësit e tij nuk e shpëton dot një Erion Brace që në detyrën e fundit në grup ka një standard më vital se gulshi që në 2 vite i ka dhënë Rama atij. Pavarësia "Brace: nga Rama, por brenda vathës deligjitime, kërkon aksesorë e fuqizues që Rama nuk i ka brenda deilegjitimëve të tij ose që i shuhen nga pozita e zëdhënës me sulmin e parë. Jam surprizuar kur një pjesë e tyre, anëtarë dhe të Kryesisë, pas takimit në Tiranë, më uronin përmes celularit! Më vjen ndot kur mendoj se këto miq fshihen si struci dhe presin rezultatin e ndeshjes, kur partia është bashkim vullnetar për ideal e jo skuadër e zgjedhur nga Kryetari i radhës. Çfarë i korruptoi disa prej tyre në këtë vit të fundit që u ndamë nga godina dhe kafja e mëngjesit për çështje që i kam të stërdeklaruara dhe që dikur i pranonim bashkë si shqetësime? Kaq i fortë është magneti i xhaketa të vjetra, të konfliktit dhe interesit personal për ato? Çfarë ju dhanë që i atraktuan në gradime? Unë dhe të tjerë në lëvizje e dimë pse-në brenda organizimit të forcës tonë politike, në vite dhe tash 2 vite. Kjo edhe sepse zotërohet një arshivë minimalisht 2 vjeçare me shkeljet e denoncuara në zgjedhjet, kongrese, zgjedhje kryetarësh e sekretarësh, korrespondenca shefash qendrorë e lokalë deklarimi dhe denoncimi i së cilës do të jetë pjesë e angazhimeve në vazhdim me bazën. Aleatët të mos merren me karriget e PS-së pasi në to do të gjejnë vetveten dhe historinë e tyre por të heshtin pasi janë punë të brendshme të aleatit apo minimalisht të vlerësojnë apo parandalojnë mos e keqja, korrupsioni politik brenda grupit, i zë edhe ato , o në të kundërt në se shqetësohen, le të mos dalin publikisht në deklarata por të vëzhgojnë palët jo për ti rrënuar e përfituar vetë por për të forcuar aleancën. Ato duhet të mos harrojnë se PS-ja do mbetet 1-shi, nuk do të ketë ndarje për sa kohë ajo e ka të tejkaluar pozicionin e liderit në të majtën shqiptare evropiane sikurse do të riaktivizojë sistemin imunitar nga viruset e 2 viteve dhe që e kanë plakur parakohe.
Cili do të jetë veprimi juaj brenda kësaj force?
Ne flasim e veprojmë për ta rimëkëmbur PS-në bazuar në vlera e virtyte të së majtës e jo për të krijuar një parti ku lavatriçja e ish pushtetit të ishte më rezultativja; ne jemi dhe do të jemi në parti që ajo të mos jetë bunker për ish të akuzuarit për korrupsion, politik e me financat publike; ne jemi dhe bëjmë opozitë se jemi profesionistë të formimeve personale, jashtë dhe pavarësisht emrave të kryetarëve të radhës, por me një respekt e besim të kolegëve të të gjitha ngjyrave; ne nuk kemi për të heshtur e rreshtur sepse partinë nuk e shohim as si lopë e as si lavatriçe por si një organizim ku bashkojmë idealin me profesionalizmin; ne nuk bëjmë opozitën depresive të ditës për t'u ndërruar me biznesin me pozitën gjatë orëve të natës në kurriz të shumë majtistëve që kanë votuar e mbështesin atë; ne veprojmë në dritë të diellit dhe jo pas sms-ve kërcënuese; ne nuk mund të luajmë me bukën e gojës së fëmijëve të çdo të majti sikurse luajnë çdo ditë politika e re e rekrutimit nga Asambleja në Këshillin Bashkiak për të vazhduar tek ndërhyrjet tek kabinetet qeverisëse të djathta për të hequr nga puna ato që mendojnë ndryshe nga Rama e në këmbim familjarët e tyre fillojnë karrierat e trafikuara në organet e larta ilegjitime të PS-së alla Rama; ne do të bëjmë opozitën me alternativa zhvillimi e konkurrence me kundërshtarin politik pasi kështu do të ribindim shqiptarët për të votuar majtas në 2009-tën; ne nuk mund të lemë shanset që të na humbin në luftën tonë politike pasi nuk kemi asgjë mbi shpinë , nga e kaluara dhe e tashmja,që të mund të na ndalojë për të bërë lojë politike. Gjithshka është dhe do të jetë nën siglën e PS, legjitime dhe institucionale, me frymën dhe mendimin e të gjithëve, nga Tropoja në Konispol, pa përjashtuar askënd që mendon ndryshe.
Nga anatemuesit tuaj thuhet se ju lëvizni që Nano të ribëhet Kryetar i PS-së pasi dështoi për President? Cili është komenti juaj?
Tashmë edhe Nano është shprehur qartë, ne po punojmë për të rimëkëmbur partinë, për t'u kthyer e funksionuar mbi vlera e principe demokratike. Pranimi i deligjitimitetit të shumë listave, strukturave dhe institucioneve alla Rama në PS është fillimi i një procesi për votën dhe përfaqësuesin e ligjshëm në çdo hallkë. Në këtë proces konkurrimi me platforma do të sjellë fituesin qysh nga kryetari i një organizate e deri tek Kryetari i madh. Kjo rrugë duhet të jetë e hapur për të gjithë socialistët. Në këtë kontekst ne nuk mund të përjashtojmë asnjërin e për më tepër liderin historik, superqytetarin në politikë, z.Nano. Socialistët pranuan për Kryetar këto 2 vjet ish anëtarin e PD-së, intelektualin që fyente veteranët e historinë e luftës nga mejhano-atelietë të Tiranës e Parisit të konvertuar në Kryebashkiak të suksesshëm nga mbështetja e qeverisjes Nano-Meta-Majko, z Rama, e jo më të mund të mos aprovojmë pjesëmarrjen në garë të liderit të 15 viteve. Secili e di dhe e ushqen vetë karrierën e vet, në profesion e politikë.
A nuk ju duket si një parti paralele kjo e juaja?
Jo pasi ne veprojmë mbi programin e themelimit të PS, marrim pjesë dhe veprojmë me struktura të PS, i përgjigjemi detyrimeve në parti mbi bazë normash e rregullash statutore. Auditori ynë i fuqizimit të idesë dhe veprimit është anëtarësia e zyrtarizuar e PS sikurse vazhdojmë ta pasurojmë atë me mbështetës tepër cilësore e me ideal progresist, jo të trafikuar e përdorur më parë nga parti të tjera sikurse jemi e vlerësojmë shokët tanë që rikthehen aktivë në PS, pas përgjumjes apo heshtjes. PS-ja është një dhe vetëm një, do të jetë shtëpia edhe e mendimit ndryshe në konkurrence vlere dhe legjitimiteti. Për këto të dyja ne do të ideojmë e veprojmë me çdo gjë që në 2009-tën të qeverisim më mirë shqiptarët dhe finalizimin e pranimit në BE.

[TOKE GEGA]

ME 1991 SHOQATA E ENVERIT!TANI FONDACIONI I QEMALIT!!!







Kohët e fundit, me anë të shfrytëzimit me sukses të liberaldemokracisë, që është një rrumpallhane që poshtëron dhe shkatërron shtetin dhe konceptin për shtetin, ligjin e moralin publik, komunistët e parinovuar të së majtës si Fatos Nano, Edvin Rama, Skënder Gjinushi, Paskal Milo, Rexhep Mejdani, Ylli Rakipi, Gert Shella, Alban Dudushi, Sonila Meço, Njazi Jaho, Gent Ibrahimi, Sajmir Tahiri, Gramoz Ruçi, Arta Dade, Ermelinda Meksi, Erion Braçe, Andis Harasani, Arben Isaraj, Luan Omari etj., po rievokojnë hapur idetë bolshevike, të kaluarën komuniste, trashëgiminë diktatoriale staliniste dhe ç’ballancimin e historisë së shkruar, zyrtare e të institucionalizuar, e gjithë kjo me pasoja dëmtuese të pallogaritshme.
Kohët e fundit, me anë të shfrytëzimit me sukses të liberaldemokracisë, që është një rrumpallhane që poshtëron dhe shkatërron shtetin dhe konceptin për shtetin, ligjin e moralin publik, komunistët e parinovuar të së majtës si Fatos Nano, Edvin Rama, Skënder Gjinushi, Paskal Milo, Rexhep Mejdani, Ylli Rakipi, Gert Shella, Alban Dudushi, Sonila Meço, Njazi Jaho, Gent Ibrahimi, Sajmir Tahiri, Gramoz Ruçi, Arta Dade, Ermelinda Meksi, Erion Braçe, Andis Harasani, Arben Isaraj, Luan Omari etj., po rievokojnë hapur idetë bolshevike, të kaluarën komuniste, trashëgiminë diktatoriale staliniste dhe ç’ballancimin e historisë së shkruar, zyrtare e të institucionalizuar, e gjithë kjo me pasoja dëmtuese të pallogaritshme.
Që Paskal Milo është enverist i pandreqshëm megjithë mutsihanet që ka krrerë, këtë e dinë të gjithë. Por mbetet e vështirë për t’u kuptuar sesi heshtin disa politikanë dhe gazetarucë studiosh, kur Don Paskuale i historiografisë enveriste shantazhon me gjoja do dokumenta marrëveshjesh të liderëve shqiptarë me serbët, të cilat nuk ia kërkon askush t’i shpalosë… Sikundër nuk i përmendin as shërbimet antishqiptare dhe as mërrëveshjet e tij me Karathanot e Vorio Epirit të ’97-s, kur të gjorin historianexhi e përdornin për terxhuman që më pas do të hierarkohej në politikë si kryediplomat, në këmbim të rolit të pështirë të pazhit-mbajtës të brekëve të palosura nëpër valixhet e udhëtimeve të shefit Jorgo Papandreu, nëpër aeroportet e Europës.
Ka të drejtë Paskal dhaskali, sa kohë që idiotja enveriste në krye të fakultetit të Historisë, (e punësuar si pedagoge nga ky sharlatan dhe fallsifikator i historiografisë zyrtare enveriste, që ende mban të mbushura dëng tekstet shkollore, bibliotekat dhe libraritë tona), në temat që u jep studentëve të vitit të parë për periudhën më të lavdishme të krijimit të shtetit shqiptar, u jep si referenca autorë-enveristët më të ndyrë të fallsifikimit të historisë sonë, autorë të cilëve, sa për të prishur syrin e keq, u shton vetëm Lumo Skëndon. Ndonëse edhe ky, për hir të së vërtetës, për këtë periudhë dhe problemet e brendshme të shtetit shqiptar të asaj kohe, ka kontributet më minimale dhe më pak cilësore, krahasuar me krijimtarinë e tij me vlera madhore.
Ishte Nano ai që, në Vlorë dhe nga Vlora, për qëllime të mirëfillta politike personale, por edhe për shkak të bindjeve po politike personale, evokoi vargjet lapidare të leninizmit në poetikën tonë revolucionare marksiste e protokomuniste, atë të poezisë “Anës lumejve”, me yryshin e frymëzuar prej së cilës, po nga Vlora, mori pushtetin e përgjakur në vitin 1997.
Por natyrisht, e kuptojmë të birin e anëtares së partisë fashiste dhe të njërit nga 200 petritët e PKSH-së enveriste, sepse njihen flirtet e Nolit dhe nolistëve me fashistët italianë, para dhe pas qershorit 1924, siç njihen edhe dobësitë e tij dhe të bashkimxhinjve ithtarë për “Marcia fascista” mbi Romë, për uniformat gri të bashkimxhinjve gjakatarë dhe terroristë, të ngjashme tëpkë me ato të fashistëve, e deri tek programet e huazuara prej tyre.
Sikundër i kemi të qarta edhe bashkëpunimin e hapur fashisto-komunist në Shqipëri, para dhe pas Paktit Molotov-Ribentrop, gëzimin e komunistëve për pushtimin fashist më 7 Prill, sepse ky pushtim do t’u “rriste proletariatin, do t’u krijonte mundësinë e formimit dhe farkëtimit të majës së shpatës së tij, Partisë komuniste…”, dhe më pas “edhe realizimin e revolucionit proletar-bolshevik, për marrjen e pushtetit.
Sepse fatkeqësisht, në të gjithë historinë e shtetit shqiptar, vetëm në kohën e pushtetit të Ahmet Zogut, për herë të parë në të gjithë botën, me ligj organik e të hartuar enkas, u nxuarr jashtë ligjit komunizmi. Gjë që fatkeqësisht nuk ngjau pas shembjes së tij, pra me vendosjen e pluralizmit në dekadën e fundit të shekullit të kaluar, megjithë përjetimin e tragjedisë së këtij eksperimenti të përgjakshëm.
Nuk ndodhi sepse komunistët, neokomunistët dhe kriptokomunistët, që ia kishin parë hajrin komunizmit dhe të vrisnin për Ramiz Alinë, e lejuan me ligj krijimin e PKSH-ve të reja, për të mundësuar krijimin e “kontrastit të domosdoshëm” me partitë neokomunisto-majtiste të Nanos e Gjinushit, për t’i shitur këto si “parti socialdemokrate të modelit europian”, si dhe për të na lënë në mënyrë poshtëruese në kujtesë, në veshë, në sy, të institucionalizuar dhe të ligjëruar, bash komunizmin e urryer. Atë komunizëm për të cilin një intelektual i njohur u shpreh: “Nëqoftëse disa nostalgjikë kërkojnë të na mbushin mendjen se diktatura nuk i paskësh bërë asnjë të keqe Shqipërisë dhe shqiptarëve, atëherë na mbetet veçse t’u urojmë: e provofshin në kokë të tyre e të fëmijëve të tyre, shpatën e diktaturës dhe ndëshkimin e saj”.
Dhe meqë komunizmi “nuk na paskësh bërë asnjë të keqe!!?”, pikërisht takëmi i ramizistëve ndaloi dhe sabotoi me të gjitha forcat dhe mënyrat krijimin apo rithemelimin e partive të djathta, sidomos të atyre të traditës historike kundërshtare të egra të PKSH, gjatë dhe pas LDB.
Por të gjithë shqiptarët e kanë mësuar tashmë faktin se ishte Ahmet Zogu antikomunisti i parë ndër shtetarët shqiptarë, që me rastin e nxjerrjes enkas jashtë ligjit të komunizmit si “ideologji subversive, shkatërrimtare, antishqiptare e në kundërshtim me idealet e Rilindjes sonë Kombëtare”, më pas shtoi: “E nxjerrim jashtë ligjit këtë ideologji, partitë dhe rrymat që e përfaqësojnë, sepse nji vend ku përdhoset prona, nderi, atdheu dhe kombi, e që pushtohet nga idenat bolshevike, asht’ e vështirë të mbijetojë në këtë shekull të trazuem…”. Profeci kjo që u vërtetua më pas.
Ishte kjo arsyeja që regjimi i asaj kohe i plasi në burg antikombëtarët komunistë e profashistë, në procesin gjyqësor të vitit 1938, implikimet e të cilëve me Moskën, me Romën fashiste, por edhe me Beogradin, ishin vërtetuar në të gjithë proceset hetimore dhe gjyqësore që pasuan kryengritjet kundër rendit kushtetues të kohës.Dhe që paskalët, pëllumbët e xhelalët e komunizmit ta qepin gojën, po përmend faktin se kur Çiano dhe Guzzoni zbrazën burgjet e Mbretërisë nga komunistët, mbushën vaporet dhe burgjet fashiste me nacionalistë antifashistë, antiserbë e antikomunistë, të cilët në shumicë i internuan në Itali.Ndaj dhe ndër komunistët-profashistë shqiptarë u veshën balila, avanguardista, u bënë fashistë dhe u punësuan në administratën fashiste të kohës afro 400 të tillë, listat e të cilëve do të botohen sëshpejti. Ishin pikërisht këta që, më pas, me urdhër të Miladinit, Dushanit dhe Seksionit ballkanik të Kominternit, u anëtarësuan me shumicë dhe u hierarkuan në PKSH dhe në pushtetin që ajo fitoi dhe instaloi pas LDB.
Kjo është historia e fashistë-komunistëve proserbë të Shqipërisë sonë të mjerë.
Dhe Edvin Rama, nga frika e humbjes së komunistëve nostalgjikë të Vlorës, (të cilët për interesa xhepi e thelash pushteti, si dhe për inerci të nënshtrimit ndaj liderit të radhës, të emëruar në krye nga “partia mëmë, Ramizi dhe Nexho” sot shkojnë pas Nanos), pasi e vrau mendjen rievokoi idhullin e tyre komunist, data e vdekjes së të cilit motivoi “pushtetin dhe gjakun e derdhur të shokëve”, bash pionierin e komunizmit shqiptar Qemal Stafën, me anë të krijimit të një fondacioni të PS, të cilit i dha emrin e tij. Ndonëse ky komunist i vrarë pabesisht, nuk mund të shërbejë si figurë përbashkuese e nostalgjikëve të komunzimit dhe pjellave të tyre, ngaqë është thjesht një viktimë e tradhtisë së pastër midis kopukësh komunistë që spiunonin në Fashio e Kuesturë dhe vrisnin njëri-tjetrin pas shpine.
Qemal Stafa, përveçse komunizmit nuk mund të përfaqësojë asgjë dhe nuk ka kurrfarë lidhjeje trashëgimore teorike me socialdemokracinë, e cila i lipset dhe për të cilën po do ta përdorë Edvini me anë të emërtimit të fondacionit në fjalë me emrin e këtij komunisti të fetishizuar gjatë LDB dhe diktaturës për gjoja “heroikë sublime, atdhetare”. Dhe kjo për shkak të mungesës së kontributeve të njimendta teorike, por edhe për shkak të injorancës së thellë e të provuar teorike të Q. Stafës lidhur me ideologjitë, për shkak të moshës së re. Madje në fundvitet ‘30-të, kur Stafa kërreu ndoca hartime në shkollë, në Shkodër, të cilat ia trumbetojnë edhe sot bashkë me “Vilhelm Telin”, e që asokohe i shkonte mbrapa më të lëçiturit e Grupit komunist, kryetarit Zef Mala, shpesh bëhej qesharak, bashkë me Zefin, për shkak të padijes së thellë, në debatet publike teoriko-filozofike që bëheshin tek Kafja e Madhe, përballë intelektualëve elitarë Ibrahim Sokoli dhe Qemal Draçini.
Ndaj kishte të drejtë komunisti Rexhep Mejdani, kur në ceremoninë përuruese të fondacionit “Qemal Stafa” nga Edvini, përqasi krahasimin që çalonte, natyrisht në dëm të Qemalit, kur u shpreh se “… sot ka fondacione të shquara të socialdemokracisë perëndimore, që mbajnë emrat e figurave të shquara, Fridrih Erbertit dhe Konrad Adenauerit, të cilët kanë kontribute teorike dhe praktike…, dhe jo të një 21 vjeçari, që nuk mundi të bëjë asgjë në planin teorik, sa ta meritojë të emërtojë këtë fondacion…”.
Por Rexhepi harroi të thoshte se edhe PKSH e Hysni Milloshit i ka dhënë forumit rinor të saj emrin e analogut të FRESSH, dhe bash “Rinia Komuniste Qemal Stafa”, çka mbivendos dhe interferon qartë trashëgiminë nominale dhe ideologjike të komunistëve shqiptarë, me të vetëshpallurit “socialdemokratë të PS” me në krye Edvinin.Madje grotesku i luftës për përvetësimin e konvencioneve dhe trashëgimisë komuniste, midis PKSH dhe PSSH, kulmon me faktin se, përveç “ZP”-së edramiste, PKSH ka nxjerrë në treg një gazetë tjetër të titulluar “ZP”, e cila nuk dallon asgjëkundi me simotrën e saj në koncepte, ide, frymë të trajtesave dhe cilësi, sidomos në raport me të djathtën dhe urrejtjen patologjike kundër saj.
“Partia Socialiste është bërë zëdhënësja e një politike të re… dhe krijimi i këtij fondacioni lind si një nevojë e brendshme e Partisë Socialiste dhe të gjithë jemi të vetëdijshëm se të gjithë kemi nevojë për një politikë të re”, - deklaroi plot zulmë me këtë rast, kryesoci Edvin, gjatë konstituimit të fondacionit “Qemal Stafa”, në tryezën e organizuar në mjediset e Hotel Tirana Internacional.
Se çfarë “politike të re” mund të plazmosh me trashëgiminë teorike dhe emrin e ushtarit të Miladinit, që shiti edhe idhullin e vet Zef Malën, pra të komunistit Qemal Stafa, këtë vetëm Edvini di ta shpjegojë, bashkë me kuqot që tuboi, me rojet e qershive, sharlatanët që ka hierarkuar në PS, apo me llapushët komsocë të mediave majtiste që gëlojnë në tregun tonë të mediave.
Sepse Qemal Stafa, si një nga prekursorët e komunizmit shqiptar, si miladinist dhe dushanist i provuar krahas shokëve, atyre që e deshën dhe atyre që e tradhëtuan, duhet vlerësuar në raport me atdheun dhe kombin, si dhe me pasojat dhe bilancin e ideve të tij, që kur triumfuan dhe u sendërtuan në pushtetin komunist, bënë gjëmën në këtë vend, e shkatërruan atë dhe i zhdukën elitën dhe kundërshtarët politikë, vepër kjo në shërbim dhe me frymëzimin e armiqve historikë. Dhe për këtë nuk ka dhe nuk mund të ketë kut tjetër matës. Nëse kuqot pretendojnë se ka, le të nxjerrin paskuajt dhe pasgomerët të na e thonë, bashkë me ideologun Edvin.
Por Edvini bëhet qesharak dhe i pabesueshëm kur këput kopaçen sipas së cilës “Për PS-në ka marrë fund një herë e mirë ideologjia si instrument. Sot ne duhet sëbashku të ndërtojmë, dhe kjo besoj do të jetë një ndihmë e paçmuar që do të japë dhe fondacioni ‘Qemal Stafa’, që do të na duhet të identifikojmë idetë dhe rrugët për të realizuar ndryshimet e domosdoshme shoqërore”.
Bëhet i tillë sepse me trashëgiminë ideologjike të Qemal Stafës mund të shkojmë sërish vetëm në komunizëm, dhe të ndërtojmë sërish vetëm diktaturën gjakatare nga e cila mezi shpëtuam.
Me ngritjen e fondacionit “Qemal Stafa” përveçse është rikonfirmuar, dhe aspak nuk është e vërtetë që “në PS-në ka marrë fund një herë e mirë ideologjia si instrument”, sepse rikthimi tek komunizmi nuk është zhdukje e ideologjisë si instrument, por rikthim i ideologjisë si komponent i istrumentariumit më gjakatar për marrjen e pushtetit dhe shkatërrimin e vendit.
Por Edvinit dhe edramistëve u ka mbetur ora tek komunizmi dhe eksponenti i shquar i tij, Enveri, të cilin për ta kamufluar, i veshin emrin e Qemal Stafës, që ishte dhe mbetet protagonist dhe viktimë e ideologjisë më antikombëtare në historinë e shqiptarëve, komunizmit, që viktimizoi mbarë bashkatdhetarët, në Shqipëri dhe në hapësirën shqiptare në Ballkan.

[TOKE GEGA]

Komunisti Qemal Stafa, ideuesi i politikës së re të Ramës !!!





Në mbledhjen promovuese të Fondacionit politik “Qemal Stafa” të PS, kryetari i PS, Edi Rama u shpreh: “Premtojmë për të vendosur në këtë mënyrë një raport të ri me zgjedhësin në funksion të një kontrate dhe fondacioni që Qemal Stafa në një mënyrë të caktuar të jetë noteri i kësaj kontrate që ne do të nënshkruajme me qytetarët dhe qytetaret e këtij vendi”. Por çfarë noteri i politikës së re të majtë të shekullit XXI mund të jetë Qemal Stafa, duke konsideruar pozicionin e tij në debatin dhe konfliktin brenda së majtës shqiptare në prag dhe gjatë Luftës së Dytë Botërore?Nëse e shohim Qemal Stafën si simbol politik, ai është sigurisht një simbol shumë i papërshtatshëm për këtë kohë. Qemal Stafa vërtet ishte antifashist, por ishte një antifashist i llojit kominternist, stalinist, do të thotë i llojit të atyre që e përdornin antifashizmin si kamuflim për të marrë pushtetin me anë të luftës civile. Në këtë pikëpamje, një antifashist jokomunist, ose edhe antikomunist, shihej më i keq se fashistët, pasi shihej si rrezik për pushtetin pas lufte. Duke zgjedhur emrin e Qemal Stafës, PS e Edi Ramës sot bëri pozicionimin e saj në lidhje me debatin dhe konfliktin brenda së majtës komuniste shqiptare gjatë Luftës së Dytë Botërore, nga ku e ka origjinën PS e sotme. Sepse është një fakt historik se brenda së majtës komuniste shqiptare gjatë Luftës së Dytë Botërore ka pasur dy rryma, një që mund të quhet moskovite, kominterniste, staliniste, ekstremiste, dhe një tjetër, e një komunizmi refraktar ndaj Moskës, por megjithatë antifashist, properëndimor, të moderuar, një debat dhe konflikt të madh, që precipitoi deri në luftë civile brenda lëvizjes komuniste, mes krahut stalinist, kominternist, ekstremist, të përfaqësuar nga Enver Hoxha, Qemal Stafa, Vasil Shanto, Hysni Kapo etj., dhe krahut antistalinist, të moderuar, të ashtuquajtur trockist, të përfaqësuar nga Zai Fundo, Sadik Premte, Anastas Lulo etj. Në rezolucionin e Mbledhjes themeluese të PKSH, në nëntor 1941, thuhet: «Një nga ligjet themelore të zhvillimit të partisë së tipit të ri, të partisë bolshevike, është lufta në dy fronte kundër gabimeve të vetvetes dhe veçanërisht kundër tentativës së krijimit të grupeve dhe lufta pa pajtim kundër armikut të klasës». (cituar sipas: «Dokumente kryesore të PPSH», botim i Institutit të Historisë së Partisë pranë Komitetit Qendror të PPSH, Tiranë 1960, Volumi i parë, dokumenti nr. 1, f. 19). Qemal Stafa ishte një nga ata që e firmuan këtë rezoluçion, në emër të Komitetit Qendror të PKSH, pre shtatë anëtarësh, që doli nga mbledhja themeluese e partisë. Me këtë dokument të firmuar dhe nga Qemal Stafa, PKSH, që në dokumentin e saj themelues shpallte së pari luftën çivile në radhët e lëvizjes komuniste në Shqipëri, si një luftë e stalinistëve kundër të komunistëve të tjerë që konsideroheshin si trockistë dhe që nuk pranonin vijën staliniste të Kominternit, që e kishte qendrën në Moskë. Me këto rreshta të rezolucionit, dokumentit themelues të PKSH, përgënjeshtroheshin të gjitha parimet e shpallura publikisht nga PKSH për bashkim të popullit shqiptar pa dallim ideje, krahine dhe feje, në luftën kundër pushtuesve fashistë. Por e vërteta ishte se në rezolucionin themelues të PKSH, që gjatë luftës nuk u publikua (u publikua për herë të parë në vitin 1960), në Shqipëri, në fakt shpallej lufta kundër atyre që kishin ide të ndryshme nga komunistët stalinistë, si brenda lëvizjes komuniste, ashtu dhe jashtë saj. Faji i vetëm i këtyre njerëzve ishte se nuk pranonin diktatin e komunistëve stalinistë. Qemal Stafa ishte një nga firmëtarët e rezolucionit të Konsultës së parë të Aktivit të PKSH, të mbajtur në prill 1942, ku thuhet: «Të luftojmë pa mëshirë grupin e 'Zjarrit', trockistët Zai Fundo, Aristidh Qendro, Niko Xoxi dhe të gjithë armiqtë e partisë, të çilët përpiqen në çdo mënyrë të pengojnë punën e partisë».(çituar sipas: «Dokumente kryesore të PPSH», botim i Institutit të Historisë së Partisë pranë Komitetit Qendror të PPSH, Tiranë 1960, Volumi i parë, dokumenti nr. 9, f. 64) Rezolucioni i prillit 1942 mbyllet me fjalët: «Rroftë partia bolshevike dhe shoku Stalin!» Të ashtuquajturit troçkistë ishin komunistë që ishin antifashistë, por faji i tyre ishte se ishin edhe antistalinistë. Faji i Zai Fundos dhe të ashtuquajturve trockistëve të tjerë ishte se ata ishin deziluzionuar nga stalinizmi pas spastrimeve masive të përgjakshme të tij, dhe nuk e pranon këtë komunizëm brutal. Faji i tyre është se ata nuk besonin tek strategjia staliniste e përçuar nëpërmjet Kominternit që lufta botërore duhej përdorur nga partitë komuniste, që nëpërmjet ekspedientit të antifashizmit, të merrej pushteti dhe të vendosej regjimi komunist në vendet ku vepronin këto parti. Të ashtuquajturit trockistë si Zai Fundo, zjarristët, e më pas Anastas Lulo dhe Sadik Premte besonin se në kushtet e Shqipërisë që ishte një vend i prapambetur kryesisht fshatar, gjysmë-feudal dhe patriarkal-fisnor, nuk mund të vendosej komunizmi, pasi do të dështonte dhe prandaj nuk duhej përdorur lufta antifashiste për marrjen e pushtetit nga komunistët, por duhej bërë një aleancë e sinqertë me antifashistët jokomunistë, ndërsa sa për ardhjen në pushtet të komunizmit kjo i duhej lënë së ardhmes, kur vendi të përparonte dhe të shndërrohej në vend borgjez nga vend feudo-borgjez (sipas terminologjisë komuniste). Pra, faji i të ashtuquajturve trockistë shqiptarë ishte se ata donin që sloganet zyrtare të PKSH që të bëhej luftë antifashiste, në aleancë me jokomunistët, pa dallim ideje dhe çështja e pushtetit të zgjidhej pas lufte, të merreshin seriozisht dhe jo siç bënte PKSH, që i shikonte si «gjethe fiku» që mbulonin lakuriqësinë e politikës së saj për pushtet. Duket qartë se për PKSH, armiqtë ideologjikë, të ashtuquajturit trockistë, qenë më të rrezikshëm se pushtuesit e huaj fashistë, pasi PKSH e abandononte parimin e shpallur për bashkim pa dallim ideje, në luftë kundër pushtuesve fashistë për hir të luftës kundër këtyre kundërshtarëve ideologjikë. Lufta kundër tyre nuk ishte luftë antifashiste, por luftë kundër të ndryshmëve ideologjikë, luftë e stalinistëve kundër antistalinistëve. Grupi komunist «Zjarri» luftohej nga PKSH se, jo vetëm që nuk pranoi të hyjë në PKSH, por e quante veten parti komuniste. Pra lufta e PKSH kundër grupit «Zjarri» ishte luftë kundër të ndryshmit ideologjik. Edhe rezolucioni i prillit 1942 nuk u publikua deri në vitin 1960. Kjo luftë çivile ideologjike brenda radhëve të lëvizjes komuniste vazhdoi e përgjakshme gjatë gjithë Luftës së Dytë Botërore, madje edhe pas saj. Protagoniste e kësaj lufte qe udhëheqja staliniste e PKSH që i spastroi kundërshtarët e saj antistalinistë, duke i asgjësuar fizikisht në atentate dhe fushata terroriste. Qemal Stafa ishte ideator i këtyre krimeve. Siç e thashë më lart, në luftën ideologjike të përgjakshme mes këtyre dy rrymave Qemal Stafa ishte në anën e stalinistëve, si anëtar i Komitetit Qendror provizor të PKSH prej shtatë vetësh (atëherë Komiteti Qendror ishte organi më i lartë i partisë pasi ende nuk ishte krijuar Byroja Politike), dhe si i tillë i nënshkroi të gjitha këto dokumente dhe punoi për realizimin e tyre. Ditën që u vra, në 5 maj 1942, Qemal Stafa do të nisej për në Vlorë, ku do të punonte për zbatimin e rezolutës të aktivit të PKSH për luftë kundër trockistëve. Në letrën që Koço Tashko i shkruante Kominternit në vitin 1942, shprehej për Qemal Stafën: «Sikundër më tha një shok i KQ të Rinisë dhe i KQ të Partisë (shoku më aktiv dhe njëkohësisht më sektar mbi të çilin mbështetej shoku Miladin), s’na duhen më këta naçionalistë se këta nesër do të jenë armiqtë tanë». (cituar sipas: «Politika antikombëtare e Enver Hoxhës», Plenumi II i Beratit, dokumente, Botim i Drejtorisë së Përgjithshme të Arkivave të Shtetit, Tiranë 1995, f. 192.) I vetmi njeri atëherë që ishte anëtar i Komitetit qendror të partisë dhe Rinisë Komuniste ishte Qemal Stafa. Pra, kuptohet se Qemal Stafa ishte aq ekstremist sa e shikonte me skepticizëm dhe strategjinë kominterniste të përdorimit të «kalit të drunjtë» (Frontit antifashist me jokomunistët), për të kamufluar partinë në rrugën drejt pushtetit. Qemal Stafa nuk ka qenë pjesëtar i forcave të armatosura antifashiste, ai nuk ka qenë pjesëtar i asnjë reparti partizan, çka do të bënte që të justifikohej invokimi i emrit të tij si simbol i luftës antifashiste. Të vetmet poste të Qemal Stafës gjatë luftës qenë ato të anëtarit të Komitetit Qendror të PKSH dhe të sekretarit të përgjithshëm të Komitetit Qendror të Rinisë Komuniste Shqiptare. Të dy këto qenë poste ideologjike. Pra, fashistët e vranë Qemal Stafën si kundërshtar ideologjik. Qemal Stafa nuk u vra si pjesëtar i një reparti partizan që luftonte kundër pushtuesve italianë, por si komunist. Qemal Stafa duket se u vra i tradhtuar nga Enver Hoxha, që ishte xheloz për të, se siç thotë Tashko, Miladin Popoviçi e kishte në atë kohë Qemal Stafën bashkëpunëtorin më të ngushtë. Veprën e Qemal Stafës, për spastrimet staliniste në radhët e lëvizjes komuniste, si dhe brenda vetë partisë, vepër të çilën ky e la përgjysmë, e vazhduan shokët e vet komunistë stalinistë, Enver Hoxha dhe të tjerët. PPSH gjatë gjysmë shekulli në pushtet ndoqi traditën e rrymës staliniste. Pra, nëse “Qemal Stafa” do të jetë noter i PS, siç e quan Edi Rama, ai është noteri që e lidh me Kominternin, me Moskën, me PKSH. Me këtë nuk dua të them se PS do të rikthehet në ideologjinë komuniste në përmbajtje, por ekziston gjithmonë rreziku që të rikthehet në ideologjinë komuniste sa i përket formës së veprimeve. Me Qemal Stafën si simbol të mendimit politik, kjo duket e sigurt. Prandaj, duket e pabesueshme ajo që thotë Edi Rama se: “Ka marr fund njëherë e mirë ideologjia si instrument dhe si modus vivendi brënda forçës sonë politike Bashkë me shekullin e shkuar sot ne duhet së bashku të ndërtojmë dhe besoj se do të jetë një ndihmë e paçmuar që do të japë dhe fondacioni Qemal Stafa, atë kod bashkjetese që do të duhet të bazohet në ideale, që do të duhet të identifikojë idetë dhe rrugët për të realizuar ndryshimet e domosdoshme shoqërore”. Krijimi nga Edi Rama Fondacionit politik “Qemal Stafa”, si instrumenti që do të përpunojë mendimin politik të PS, mund të merret edhe si një sinjal që Edi Rama i jep Moskës, se e majta shqiptare po i rilidh fijet me të. Me rifuqizimin e Rusisë, gjeste të tilla nuk duhen marrë lehtë. PS është një parti që “noterinë” ku ka depozituar aktin e e krijimit dhe ku ka marrë miratimin e për krijimin e saj e ka në Moskë. Se PKSH, pasi u krijua në nëntor 1942 bëri kërkesë për miratim në zyrat e Kominternit në Moskë dhe e bëri konstituimin vetëm pasi i erdhi miratimi nga Moska. Edhe për PS “noteria” mbetet në Moskë, se në 1991 kur PPSH ndryshoi emrin, ajo në kundërshtim me ligjin shqiptar të kohës për partitë politike, depozitoi në Ministrinë e Drejtësisë vetëm ndryshimet që bëri në Kongresin e qershorit 1991, në një kohë që ligji parashikonte një procedurë me depozitim të një numri firmash dhe programin e statutin. Kjo u bë se ekzistenca legale e PPSH u quajt e mirëqenë, por e vërteta është që PPSH ishte thjesht PKSH që ndryshoi emrin në 1948, pa u regjistruar se ligji i kohës nuk parashikonte procedurë për regjistrimin e një partie tashmë ekzistuese, që deri atëherë ishte në ilegalitet (gjë e kundraligjshme kjo), kështu që PKSH ka si të vetmin akt legal regjistrimi, atë në Moskë, të vitit 1942, të bërë dhe mbi kërkesën e Qemal Stafës, në 1941, pas krijimit të PKSH.