Si i njoha Nanon dhe Berishën.

[BlueBaron]

(vazhdim)



Te nderuar deputete!

Duke patur merakun se jam zgjatur disi shume si dhe duke ditur qe perdite do te lexoni disa dokumenta te tjera qe flasin per zotin Nano mendoj qe t'ju ftoj qe te gjykoni qetesisht ne vendimin tuaj .

Por ne perfundim dua ti beje me dije zotit kryeminister se nese ai urdheron segmentet e tija kriminale qe te me ekzekutojne, sic po pergatitet me disa njerez qe naten fusin kontrabande ne Durres dhe te nesermen i tregtojne ne Kosove atehere po i them publikisht kryeministrit se "ne momentin qe ai merr vendimin per te me vrare, te pergatise brenda 24 oreve edhe arkivolin per koken e tij. Koke per koke!".

Ju faleminderit!



Ruci: Lesi, do te prese ne bese Saliu!

Kaluan muaj nga seanca e famshe e 8 nentorit dhe prape ai nuk rrinte pa gjetur mundesi penalizimi ndaj meje. Prape me 18 shkurt 2005 me ane te Prokurorit te Republikes zotit Sollaku kerkon heqjen e imunitetit tim si deputet. Ishte i paepur ne kembenguljen per te me rrenuar dhe shkaterruar. Sikur kete energji politike ta kishte perdorur ne te mire te PS dhe koalicionit te tij me siguri qe do te kishte fituar zgjedhjet. Atij i kishte hypur vetja ne qejf dhe me nje prepotence te pashoqe deklaronte se "sa te kem Sali Berishen perballe do ti fitoj zgjedhjet thellesisht". Nuk donte te kuptonte se Saliu po luante bukur ne skenen politike. Kishte gelltitur per momentin cdo ndjenje hakmarrje vetem qe te fitonte zgjedhjet. Me pas i kishte ne dore dhe e luante vete violinen! Por ne muajin prill 2005 kryeministri mori disa sinjale qe nuk e kishte krejtesisht situaten ne dore sic hamendesonte. Nderkohe ceshtja e votimit te imunitetit tim per te dyten here ne parlament e fuste ne dileme. Nese humbiste prape ne votim para zgjedhjeve elektorale qe ishin vetem pas 45 ditesh atehere piket e tija shkonin poshte e me poshte . Ne te vertete nuk dihej kesaj rradhe se si shkonin votat. Une doja prape votim, ndonese kete here ai do te merrte supermasa ne votim. Ishim te dy qe donim te mateshim ne dyluftim parlamentar, por asnjeri nukguxonte te ofrohej ne nxjerrjen e shpates. Edhe Berisha e kishte frike kete votim te dyte. Me thoshte qe te gjejme menyra per ta vonuar futjen ne seance, pasi me date 21 maj shperndahet parlamenti dhe keshtu binte ligjerisht kerkesa e Prokurorit te Pergjithshem. Saliut i interesonte politikisht para zgjedhjeve nje ndeshkim imi penal qe do te thoshte paksa burg ne kohe fushate. Shtoheshin kuotat politike te opozites edhe me koken time. Ma thoshte me te qeshur. Por edhe kishte frike, pasi mund te humbisnim votat dhe Nano, duke qene prape mjeshter i se keqes e perdorte per vete ne fushate, duke fituar votat , por jo arrest ndaj meje. Me kete menyre hidhte poshte akuzat e mija me firmen e Sollakut dhe tregonte ne opinion se sa "tolerant" mbetej. Ishte krijuar nje situate e tille: Nano me donte te mundur, por pa arrest per interesa elektorale. Berisha me donte ne burg si hero qe t'i shtoja piket e opozites! Jozefina Topalli nje politikane e cila per mua ka perspektive ne PD dhe mund te jete nje prej kandidaturave me serioze per ta zevendesuar Berishen me thoshte me shaka.

‑Aman futu paksa ne burg Nikolle! ‑ dhe qeshte me shpirt.

‑Ore e di se c'eshte burgu? ‑ nderhyja edhe une me te qeshur‑ Futesh brenda. Ju me beni hero gjate fushates per vota dhe me pas kur te merrni pushtetin me harroni prape brenda!‑ e shikoja ne sy dhe ia plaste gazit Jozefina.

‑Nja dy muaj na duhesh i arrestuar nga Nano!‑ nuk rrinte ajo pa me ngacmuar. Ne te vertete ajo edhe mund ta kishte degjuar kete gje ne seline e PD‑se, por prape me dukej absurde qe te futesha ne burg dhe te fitonte dikush tjeter. Me kishte treguar nje gje te bukur Spartak Ngjela. Ne kohen qe babai i tij Kico Ngjela punonte minister ne diktaturen komuniste ai kishte lidhje te jashtezakonshme nderkombetare per tregtine. I sillte shtetit miliarda leke fale mendjes se tij. Ishte specialist dhe jo komunist. Punonte Kico Ngjela, por ne Byrone Politike Enver Hoxha merrte shoferin Pali Miska. Pra tjeterkush sakrifikonte dhe tjetri hypte ne pushtet. Pas kesaj Spartaku thoshte nder mjedise miqsh kur degjonte se ne PD nje tjeter po priste rradhen per t'u bere minister para tij. "Nuk ka me: Puno Kico dhe ha Pali!"‑ thoshte dhe te gjithe qeshnim. Keshtu qe une te hyja ne burg dhe te hante "Pali" sikur nuk shkonte.

‑Me pas me lironi nga burgu?‑ shtyja ne bisede Jozefinen. Me Jozin kemi mbajtur marredhenie jashtezakonisht korrekte dhe ishte miqesore me mue.

‑Per zotin qe e ke hallall me te lane brenda nja dy vjet !‑ fliste prape duke qeshur.

Nga fundi i Prillit te ketij viti, pra para 3 korrikut te ketij viti, Gramoz Ruci sekretar i Pergjithshem i PS‑se me kerkoi takim. Me Rucin flisnim edhe miqesisht. Ne vitin 2000 kur godita ministrin e Jashtem zotin Paskal Milo pas nje interpelance per shpenzimet gjate vizites se tij ne Paraguaj e Uruguaj ne Ameriken Latine ai me shpetoi nga nje sherr pafund. Kisha kerkuar shpjegime ne parlament nga ministri Milo se cfare interesi kishte shteti shqiptar qe ai harxhoi dy jave vizite ne Paraguaj e ne disa vende te Amerikes Jugore. Ai mu pergjigj me nje gjest teatral.

‑Nenshkrova heqjen e vizave mes Shqiperise dhe Paraguajit!

‑Je ne vete ore zoti minister!‑ u ngrita mu ne mes te Kuvendit‑ Kujt shqiptari i hyn ne pune heqja e vizave me Paraguajin?! Ai eshte ne fund te botes dhe ti je i pari dhe i fundit shqiptar qe shkon atje. Nese mundesh hiqi me Italine dhe Greqine vizat qe te hyjne e dalin lirisht njerezit‑ ngrita tonin e debatit ne parlament. A mu pergjigj me nje fyerje qe nuk thuhet . Ne moment e godita me celular. Fatmiresisht luajti koken se do ta merrte mu ne ne balle goditjen. Hyri Garda e Republikes. Plasi sherri ne parlament. Me kishin rrethuar gardiste dy metrosh dhe donin te me nxirrnin me force nga salla e parlamentit. Kryetari i Parlamentit Skender Gjinushi qe ishte mik dhe ne nje parti me Paskalin bertiti me te madhe:

‑Nxirreni perjashta! Garda, perjashta Lesin !‑ urdheroi dhe u turren forcat e gardes te me kapnin.

‑Mos guxoni te vini duart mbi Lesin!‑ bertiti Gramoz Ruci ne salle.

‑Jam une kryetar parlamenti!‑ prape urdheroi garden Gjinushi.

‑Ti je kryetar se dua une! Por Lesi te solli ty dhe mua ne pushtet zoti Gjinushi ! More vesh ?!‑ kercenoi Ruci, duke kujtuar forcen e gazetes "Koha Jone". Mu kujtuan te gjitha keto , ndersa Ruci po vinte per ne takim me mua ne prill te ketij viti. Mendova se do te kishte ndonje gje personale.

‑Kam nje propozim ‑ hyri direkt ne teme ai‑ Ti dhe Partia Demokristiane hajdeni ne Koalicion me PS ‑ foli dhe me pa ne sy si do te reagoja. Me dha nje cigare dhe shtoi.

‑Mos u nxito! E di se me Nanon jeni ne lufte. Por lufta ka dhe paqe e kompromise !‑ vazhdoi Gramozi, duke pritur nje pergjigje. Nuk e di se si mu duk per here te pare ai. Kam turfulluar me nje inat qe nuk e di se si me erdhi.

‑Une me Fatos Nanon ne tribune elektorale ?! Une ?!‑ sa nuk kam thirrur me nje force qe ta degjonte dhe vete kryeministri qe kushedi rrinte e priste pergjigjen time.

‑Pse ore, Saliu kujton se do ty?! Ka nevoje per emrin tend dhe kaq. Pas fushate, nese fiton ka per te kthyer shpinen. Degjo mua se jam plak ne politike. Ti vetem sa ke hyre!‑ nderhyri Gramozi. Si ta kishin bere me fjale kur vjen ne tavolinen tone edhe ministri Fatmir Xhafa. Kohet e fundit kishte filluar te ferkohej me kryeministrin. Ai ishte me ne toke se sa Nano per sondazhet paraelektorale.

‑Lesi do te vije me ne!‑ tha sikur ta dinte se per cfare po bisedonim ‑ Merr nja 5 perqind nga ne dhe fut 4 deputete‑ vazhdonte te fliste Fatmiri a thua se une kisha thene "po".

‑Edhe ti Fatmir nuk qenke ne rregull sot. Gramozit po ia lejoj se rri me Nanon si dyshi i partise, por ty nuk te lejohet‑ ia ktheva menjehere. Nuk e kisha menduar asnjehere se mund te me behej nje propozim i tille.

‑ Harroje kete pune ! Me Fatos Nanon, JO!‑ fola dhe e mbylla kete histori qe edhe sot kur e mendoj me duket si nje gje qe nuk me eshte thene asnjehere. Kaq absurde ishte.

‑Mire zoti Lesi! Shko me Saliun atehere! Pas 3 korrrikut do te takohemi ne qoftese ai hypen ne keshtjellen e pushtetit. Jashte mureve ka per te lene ai. Eshte i pabese Saliu !‑ tha dhe iku edhe Ruci. Ai tek Nano, une tek Saliu. Fushata elektorale filloi. Berisha, Mediu, Pollo, Starova dhe une ishim blloku kunder Fatos Nanos ne zgjedhjet e 3 korrikut.

[BlueBaron]

Sali Berisha


Takimi i parë me Berishën

Në dimrin e vitit 1992 shkova në zyrat e PD në rrugën e Kavajës , afër shtypshkronjës "Mihal Duri". Në këtë shtypshkronjë shtypnim gazetën "Koha Jonë", e cila asokohe dilte dy herë në javë. Përditë përballeshim me hyrje- daljet e demokratëve, por një ditë vendosa të shkoja vetë për një intervistë për gazetën "Koha Jonë". Asokohe gazeta ishte akoma e pashpërngulur në Tiranë me zyra. Shkonim dhe vinim herë me tren dhe nganjëherë me makinë nga Lezha në Tiranë e kthim.
Hyra tek selia e PD-së. Në katin e dytë të zyrave trokita tek paradhoma e kryetarit të PD-së zotit Berisha. Gjeta dy vajza të reja, sejcila më e bukur se tjetra.
-Jam i gazetës "Koha Jonë" të Lezhës. A mund të takojë zotin Berisha për një intervistë?- thashë dhe u ula në një karrike pa pritur përgjigje. Gazeta sapo kishte fillluar të shitej edhe në Tiranë dhe në Shqipërinë e Mesme, pasi aq na mbante takati ta shpërndanim me makina. "Koha Jonë" me datë 11 maj 1991 doli si gazetë lokale. Ishte e para gazetë e pavarur në Shqipëri. Asokohe kishte vetëm gazeta të mirëfilltë partiake. Nuk dinim se çfarë ishte pavarësia editoriale, por në mendjen tonë të fillimpunës mendonim se të jesh i pavarur do të thotë t"i japësh të dyja palët në gazetë, edhe PP "PS), edhe PD e partitë e tjera. Në atë kohë pra në vitin 1991 dhe 1992 , bilëz edhe dy vite më vonë, zotëronin tregun gazetat partiake. Ne vinim me një gazetë, e cila mori famë pas botimit të intervistës së datës 9 gusht 1991 të Frrok Çupit, i cili ishte shkarkuar prej Berishës nga kryeredaktor i gazetës "RD". Mbaj mend asokohe me Aleksandër Frangaj, Martin Leka, Alfons Zeneli, Marash Mirashin ekorrektorin Pal Dragusha që turreshin njerëzit të blinin gazetën "Koha Jonë" në Tiranë për intervistën e Çupit që e kishte bërë fërtele Sali Berishën. Me Aleksandrin, i cili mbetet miku im më i mirë në median e asaj kohe, shtypnim fillimisht me frikë 5 mijë kopje gazetë, por ajo përpihej sapo dilte. Jemi tek data 9 gusht 1991. Shtypshkronja nuk ishte rrotativë, e cila shtyp shpejt dhe shumë kopje, por ishte e kohës së "qepës". Bëmë dy ditë duke shtypur gazetë dhe veçse nxirrnim në treg papushim. Përpihej gazeta dhe prapë urdhëronim punonjësit e shtypshkronjës për të botuar mijëra kopje të tjera.
Më këtë emër gazete isha tek paradhoma e zotit Berisha, i cili, duke qenë verior dhe aq më tepër nga një krahinë malore të mban tepër inat kur e kritikon. Vetëm këtu nuk ndryshon Ai!
-Është i zënë!- mu përgjigjen të dyja vajzat njëherësh. Kisha qenë tek zyrat e para të PD-së në fillim të njohjes së saj si parti, diku afër zyrave të sotme të PSD. Por atëkohë kisha takuar Frrok Çupin që ishte kryeredaktor i gazetës RD dhe Preç Zogaj drejtor i gazetës së PD.
-Mund ta pres?- iu drejtova vajzës që mu duk tamam sekretare e Berishës.
-Nuk e di!- tha prerë vajza. Kujtova se kishte mbledhje me drejtues të PD dhe prita. Kur dëgjova zërin e tij të ngritur që gërthiste në zyrë. Ohu, mendova qenka me nerva. Më mirë të vijë njëherë tjetër dhe sakaq iu drejtova vajzave.
-Paska njerëz në zyrë zoti Berisha, ndaj po iki!- fola ashtu shpenguar dhe u bëra gati të ikja për të ardhur njëherë tjetër.
-Jo, jo! Është vetëm doktori në zyrë- mu përgjigj pa e ditur se më kishte dhënë një detaj ekselent gazetarie.
-Si vetëm?!- pyeta, ndërkohë dëgjoja zërin e tij të ngritur "... Partia Demokratike do të shembë këtë kështjellë të komunizmit. Ne do të sjellim Demokracinë dhe lirinë....". Vajzat ngritën supet dhe nuk dinin se si të ma thonin të vërtetën. Ai kishte një miting pasdite dhe para mitingut po provonte zërin në zyrë. Ndërkohë hapi derën Berisha.
-Kush më ka kërkuar?- pyeti.
-Ky gazetari!- dhe drejtuan gishtin nga unë.
-I kujt gazete je?- foli Saliu.
-I gazetës "Koha Jonë"!- thashë mënjëherë.
-Ehë! Hajde, futu!- e tha si me përtesë Saliu.
Hyra në zyrën e tij. Kishte një tavolinë mbledhje të gjatë. E pyeta për disa çështje të ditës dhe dola. E pashë se si me zor me priti sapo i thashë "Koha Jonë". I ishte kujtuar intervista e Frrok Çupit vitin e kaluar. Në numrin e radhës të gazetës dola me titull "Berisha fliste me vete në zyrë!". Që prej atij botimi gazeta "Koha Jonë" u shpall armike e selisë blu nga Saliu, ndonëse qeveritë e majta i dërrmuam me kritika përditë gjer me 22 mars 1992. "Koha Jonë" nuk futej më nga sekretaret në zyrën e Berishës. Ishte inatçi i madh.


Azem Hajdari pro gazetës dhe kundër Saliut.

Në gusht 1992 Neritan Ceka, Arben Imami, Preç Zogaj dhe Gramoz Pashko e disa të tjerë dolën hapur kundër vijës së ashpër të Presidentit Berisha. Në nëntor të atij viti ata ikën edhe nga grupi parlamentar i PD-së. Ky grup reformator në PD nuk kishte mjet tjetër propogande ku të shpaloste idetë e tija progresive për një PD më civile. Me Aleksandër Frangaj vendosëm që t"u hapim gazetën "Koha Jonë". Ata ishinpërditë në faqen e parë të gazetës, ndërsa në darkë dajakët e SHIK-ut të Gazidedes binin çdo mbrëmje në shpinën tonë. Në këtë kohë filluam edhe ne punësojmë roje për vete dhe redaksinë. Sali Berisha ishte në majën e pushtetit dhe mbetej absolut autoritar. Në maj 1993 ata nxorën gazetën e tyre të Partisë Aleanca Demokratike të cilën e krijuan si kundërpeshë të PD-së. Por prapë mbeti gazetë partiake , ndonëse kryeredaktor ishte Blendi Fevziu. Nëse ka patur gazeta partie më tolerante për botim ka qenë dhe mbetet vetëm gazeta e drejtuar nga Fevziu, por përsëri "Koha Jonë" ishte më e shitura. Kundërshtarët e Berishës në PD tashmë shkruanin tek ne. U bënë si pjestarë të redaksisë. Teodor Keko ishte mrekullisht i lexueshëm me artikujt e tij. Gramoz Pashko, Arben Imami dhe Neritan Ceka të pamëshirshëm në akuza. Preç Zogaj me kritika, por e linte një dritare hapur për kompromis me Saliun. Në atë kohë edhe lideri i Dhjetorit Azem Hajdari pati një ftohje me Presidentin Berisha. Azemi ishte i pranishëm në "Koha Jonë". Erdhi dhe Spartak Ngjela. Me një humor të jashtëzakonshëm ai shkruante nganjëherë në faqen e fundit " Letra nga ferri" për Sali Berishën. Me 26 Mars 1993 Prokuroria e Tiranës vendosi arrest shtëpiak për kryeredaktorin Aleksandër Frangaj. Unë shkoja dy herë në javë në Prokurorinë e Përgjithshme. Kaq e kisha "racionin" për momentin. Frrok Çupi drithëronte presidencën kur shkruante. Analist i përkryer dhe krejt i pamëshirshëm ndaj Presidentit. Pushteti po egërsohej gjithnjë e me tepër me mua dhe Aleksandrin. Po na ngushtonin lakun e fytit. Në gazetë kishin ardhur Armand Shkullaku, Ben Blushi, Andi Bushati, Andi Bejtja emra që më vonë do të bëheshin VIP në gazetari. Azem Hajdari me takon me Ngjelën të cilin e kishte mik të veçantë. Aleksandri ishte me policë tek dera e shtëpisë në Lezhë. Unë për pak ditë futesha brenda në burg. Azemi dinte gjithçka që po thurej ndaj gazetës për ta mbyllur me urdhër qeveritar e që në fakt vinte nga Berisha.
-Nikollë! Do t"ju mbyllin gazetën- nisi Azemi bisedën tepër serioz atë ditë që arrestuan kryeredaktorin. Ai ishte jashtëzakonisht me tipare burrërore. Kur të thoshte mik dhe bindej se kishe të drejtë dilte përpara kujtdo me gjoks. Qoftë dhe ndaj Berishës. Spartaku nuk foli në fillim.
-Nuk kanë se çfarë të na bëjnë Azem " ndërhyra pa takt.
-Shteti nuk pyet kur do të sulmojë. Ndaj na dëgjo se punët janë keq- vazhdoi Azem Hajdari. Hodhi sytë rrotull dhe nuk e di se ç"pati, por iu drejtua një tavoline me civilë që rrinin përballë nesh.
-Përjashta! Të mos iu shikoj ma këtu!- iu drejtua tavolinës përballë- Shkoni e thoni Bashkim Gazidedes tani!- dhe bëri të ngrihej për tek ata. Ishte nxehur në kulm. Lideri i Dhjetorit përgjohej! Nuk vonuan dhe në sekondë civilët ikën. Ishin të SHIK-ut. Azemi njihte gjithçka. Ngjela u mundua ta qetësonte Azemin.
-Kemi menduar me Spartakun një zgjidhje. Aleksandri është në arrest shtëpiak. Ti për pak ditë arrestohesh. Kam informacion unë. Ndaj duhet ti dërmojmë " fliste Azemi.
-Propozimi është ky- u fut në bisedë Ngjela. Me Azemin ai rrinte përditë. Ishin miqë të ngushtë- Për të kaluar këtë lojë që ata po përgatisin kundër gazetës unë mendoj që Azemi të bëhet që sot kryetar i Keshillit Botues të "Koha Jonë", unë drejtor gazete dhe Frrok Çupi kryeredaktor. Shpëtojmë gazetën. Saliu nuk mund të kapet me Azemin. Azemi hodhi një sistem komunist për tokë e jo më Saliun! - tha me një qetësi olimpike Ngjela dhe prisnin përgjigjen time.
-Dakort!- thashë dhe shkuam në zyrën e gazetës që ishte tek "Siri Kodra". Kishim marrë me qera dy dhoma. Kaq kishim mundësi. Mblodha stafin e gazetës. Të nesërmen u botua në faqe të parë stafi me drejtues Azem Hajdarin. Ngritëm dhe Bord të gazetës të përbërë nga intelektualët e asaj kohe: Fatos Lubonja, Edi Rama, Ardian Klosi, Jorgo Bllaci dhe Blendi Gonxhe. Pushteti u tërbua nga kjo lëvizje mjeshtrore e Azem Hajdarit dhe Spartak Ngjelës. Mendoj që nëse ata nuk do të vinin në ato momente në krye të gazetës për të përballuar sulmin e shtetit ndaj nesh, sot edhe mundet të mos kishte "Koha Jonë". Sandri dhe unë do të ishim kalbur në burg për ca vite. Gazeta do të mbyllej.
Azemi është heroi i demokracisë, por dhe Heroi që mbrojti me emrin e tij gazetën e parë të pavarur në Shqipëri. Më 2 Prill 1993 Azem Hajdari mbajti në parlament një fjalë madhështore. Po e botoj të plotë, pasi jehona e fjalës së tij është akoma jetike për fatet e demokracisë në Shqipëri.


Fjala e Azem Hajdarit në parlament në prill 1993

Fisnikëria e Dhjetorit 90 përballë përsëritjes cinike të një tragjedie kombëtare.

Përpara se të vija këtu në Parlament, të nderuar deputetë, kam qenë edhe në një parlament rinor, ku ky projektligj u prezantua dhe u tha se rinia do jetë gjithmonë në mbrojtje të demokracisë, të tolerancës dhe të së ardhmes së Shqipërisë. Por, si sot, çuditërisht, edhe në një monitor përpara tri ditësh kam dëgjuar njerëz që thonë, "Ne falim". Tomorr Dosti: "Unë fal". Po në rast se ti je njeriu më human dhe vdes nesër, ku do të shkoj unë?...
Pjetër Arbnori: "Unë fal". Zotëri, ju harroni se jeni kryetar i kryesisë së Parlamentit dhe jeni pak më pak sesa një deputet, sepse flisni më shumë dhe shisni mend më shumë sesa një deputet që s"flet. Deputeti më i mençur në Parlamentin Shqiptar akoma nuk ka folur.
Ne kërkojmë një Shqipëri ashtu siç kërkojnë gjithë shqiptarët. Ne kërkojmë kthimin e Shqipërisë në një atdhe të të gjithë shqiptarëve. Kërkojmë të zgjidhet problemi themelor, ajo çka do të thotë se Shqipëria po ecën drejt demokracisë dhe nuk është më në periudhën e tranzicionit. Kërkojmë ngushtimin sa më shumë të kësaj periudhe dhe hedhjen e hapave të sigurtë për integrimin e Shqipërisë në Evropë. Dhe hapat e sigurtë mund të hidhen vetëm nëpërmjet një ligji themelor.
Zoti Arbnori. Unë mund t"u referohem fakteve si deputet dhe për sa më poshtë do të pyes edhe elektoratin. Presidenti i Republikës Sali Berisha ka çuar dy mesazhe për Parlamentin shqiptar, duke kërkuar futjen e Kushtetutës në rendin e ditës së këtij parlamenti. Ju, si Kryetar i Parlamentit, që e keni për detyrë të hartoni rendin ditës në bashkëpunim me kryesinë dhe grupet parlamentare as që e keni vënë ujin në zjarr gjatë gjithë kësaj periudhe dhe keni kryer kryekëput rolin e një Hasbullatovi. Faktet janë fakte. Ngjarjet kanë rrjedhur sipas logjikës së atyre njerëzve, të cilët me logjikën e humanizmit do të sjellin në Shqipëri hakmarrjen, do të sjellin në Shqipëri atë çka Shqipëria e kaloi, do të sjellin në Shqiqëri atë çka është e ndyrë, pjesën më të pisët të kombit më të bukur që jeton në Ballkan. Të kombit që përfaqësohet në botë me figurat e tij më të nderuara, të kombit që diti të integrohet në Europë me Skënderbeun, që diti të integrohet në Europë në fillimet e këtij shekulli me diplomatë të shquar si Ismail Qemali, në mesin e shekullit me Fan Nolin, më vonë me Hasan Prishtinën dhe sot me Berishën dhe Rugovën. Pra, zotërinj, miratimi i ligjit për mbrojtjen e të drejtave dhe lirive themelore të njeriut ka një rëndësi tepër të madhe, por kjo nuk pengon që të shkelen të drejtat e njeriut në mënyrën më çnjerëzore. Presidenti e kuptoi këtë moment, ku ju sot, nën hijen e hipokrizisë, në mbledhje të caktuara, në aspektin e faljes shkelët dhe përdhunuat. Më i përdhunuari në këtë parlament jam unë, Azem Hajdari, ish-kryetar i Partisë Demokratike dhe lider i studentëve, i çuar në gjyq nëpërmjet një akuze false. Deri më sot as ju, as televizioni shqiptar, askush nuk reagoi megjithëse imuniteti im u hoq nga 54 deputetë kur dihet se heqja e imunitetit është element kushtetues. Ju nuk e kuptuat se heqja e imuniteti të Azem Hajdarit nuk i takon këtij parlamenti, i cili nuk është arsyeja e tjetërsuar kombëtare për të shkuar nga socializmi në kapitalizëm, po është frenim i periudhës së kalimit nga socializmi në kapitalizëm. Ky parlament përbëhet nga njerëz që në shpirtin e tyre kanë mllef, nga njerëz që nën luftën kundër komunizmit fshehin hakmarrjen, nga njerëz që krijojnë shoqata në mbrojtjen e figurave "të caktuara", nga njerëz që i bëjnë demagogji popullit. Unë kam mësuar se kur fillon demagogjia, demokracia mbaron.
Më kërkuan dikur studentët të dal përpara tyre. Dola. Për të mos kërkuar asgjë sot dhe kurrë. Por unë nuk e kuptova asnjëherë, as përpara Ramiza Alisë, as përpara Byrosë Politike, as përpara Aranit Çelës, as përpara hetuesit tuaj, zoti Pjetër, nuk e kuptova kurrë se Kryetari i Partisë Socialiste mund t"ju akuzonte pikërisht juve për bashkëpunëtor të Sigurimit të Shtetit dhe ju nuk do t"ia kthenit mbrapsht akuzën. Kështu unë zgjata maratonën e gjatë. Në 2400 fshatra të Shqipërisë bëra 1820 dialogje. Me qindra e mijëra mitingje dhe me ty mbrapa vetes.
Ju sot keni të drejtë të përqeshni, sepse në mes tuaj keni Baletën, ju keni të drejtë të përqeshni sepse ne mes tuaj keni marrë pjesën më të pisët të këtij shteti, por ju nuk keni të drejtë të dilni përpara këtij populli fisnik, para atyre fëmijëve që nuk shkojnë në shkollë sepse s"kanë këpucë, ju nuk keni të drejtë ta aprovoni këtë ligj. Por, sidoqoftë presidenti e solli ligjin, sepse ju, demokratët, nuk keni nga shkoni pa e miratuar atë. Jua them këtë, sepse nuk duhet të kalonit në veprime ekstreme që bien në kundërshtim me çdo lloj demokracie. Ju nuk duhet të përdhunoni atë triumf të arsyes kombëtare, e cila u çlodh, u çlirua nga Serbia dhe hyri drejt Europës së qytetëruar duke treguar se Shqipëria është e gatshme të integrohet në Europë. Unë sot nuk kam mllef për të shprehur. Unë jam i mbrojtur nga vetja ime, nga konsekuenca ime për të qenë sa mëshumë koshient. Unë jam i bindur se ky ligj do të kalojë, sepse të votosh kundër këtij ligji do të thotë të shprehësh komunizmin tënd por unë jam i bindur se ky shtet do të jetë dhe do të përparojë jo nëpërmjet atyre njerëzve që shprehin "humanizmin" si falje. Nuk ka ardhur koha të më falësh ti, zoti Pjetër. Po në rast se ty të bie infarkt?...
Zoti Pjetër. Ju këtu përmendët një djalë nga Shkodra, i cili akoma nuk është mjekuar. Nga qindramijëra rrugë të tuat me paratë e shtetit shqiptar, pse nuk i fale një rrugë tënden këtij djali të plagosur në demonstradën e 2 Prillit, që shkonte në spital, ndërkohë që unë si deputet i thjeshtë, me kredibilitetin tim, kam çuar jashtë shtetit disa të sëmurë, emrat e të cilëve mund t"i denoncoj sot përpara këtij Parlamenti?!
Kujt do t"ia tregosh këtë "humanizëm"? Vëllezër, është koha që t"i buzëqeshim demokracisë duke treguar vlerat tona e sidomos konsekuencën tonë për realizimin e demokracisë. Unë jam i bindur që ky ligj nuk ka aspak lidhje me problemin e Kushtetutës, por kërkoj nga ky Parlament kalendarin për miratimin e Kushtetutës. Si të mos trishtohem, kur dy mesazhe të Presidentit të Republikës, me ardhjen e Kushtetutës në Shqipëri nuk futen në rendin e ditës dhe nuk diskutohet aspak nga grupet parlamentare, kur përveç këtyre mesazheve ka edhe një deklaratë të Presidentit të Republikës, ku thuhet shprehimisht: "kam qenë dhe do të jem që Shqipëria të jetë Republikë Parlametare"? Çfarë fshihet?
Besimi është tek ligji. Aristoteli vdiq shumë kohë më parë. Pra, sot ka ardhur koha që të saktësojmë nëpërmjet ligjeve kontratën e zgjedhjeve të 22 Marsit dhe ne nuk mund të bëhemi konformistë, si u bënë në të kaluarën konformistët me byronë politike. Byroja Politike dhe fëmijët e tyre nuk po futen në burg! Ne, nëpërmjet ligjeve demokratike, duhet t"i tregojmë Shqipërisë se demokracia nuk është më një aspiratë, se demokracia është një realitet dhe se nuk ka njerëz që me mllef në shpirtin e tyre të mund të ndalojnë këtë demokraci.
Zoti Nano del në shtyp dhe kërkon rrëzimin e qeverisë demokratike. Dakord!. Ju, zoti Nano, jeni politikan dhe kryetari i një partie politike, i asaj që sot përfaqëson opozitën, për mua ka pak rëndësi ecuria juaj politike, po duhet të më kuptoni si politikan. Ju e kuptoni se partia në pushtet ka problemet e veta. Në rast se hiqet Meksi, i cili paraqitet si një intelektual i moderuar, kë doni ju, Dostin?!
Ku do të shkosh ti me fëmijët e mi? Prandaj edhe ju duhet të keni parasysh se në rast se mendoni se në Shqipëri ka një krah ekstremist, i cili përfaqëson atë çka është e rrezikshme, duhet të tregoheni të kujdesshëm dhe të mbështesni demokracinë e vërtetë. Kjo është demokraci e vërtetë, kjo është rruga që kemi nisur, ndërsa po të dalësh me flamurin e Baletës, po të dalësh me flamurin e atyre që sajojnë gjyqe politike, po të dalim me flamurin e atyre që votojnë fshehurazi në tre të natës, i japin fajësinë Azem Hajdarit dhe nuk kanë burrëri të dalin përpara popullit dhe t"i tregojnë se si ndodhi ajo që ndodhi, atëherë këtu nuk kemi të bëjmë me burra.
Mua më vjen keq që do ta vazhdoj jetën time politike në këtë Parlament, i cili nuk mund ta kundërshtojë këtë ligj, sepse ky është fati i demokracisë shqiptare.

[BlueBaron]

(vazhdim)


1 Nëntor 1995 tritol në shtëpinë time.

Kishim përkrahur fuqishëm në gazetë ardhjen e PD në pushtet me 22 mars 1992. Por ai dreq shkrimi im për Saliun na dërmoi fare. Në të vertetë nuk e bëra shkrimin me ironi, por përdora një fakt të vertetë ndër faktet e tjera të cilat mi dha ai vetë. Por PD-ja sapo erdhi në pushtet pak herë merrej me PS dhe shumëherë turrej drejt gazetës "Koha Jonë" për ta mbyllur. Blerim Çela asokohe kryetar i Kontrolli të Lartë të Shteti na mbyti me kontrolle dhe kishte kërkuar ndjekje penale për mua si drejtues i gazetës se gjoja kisha botuar "gazetë të pa-ligjshme". Inati berishian sa vinte e shtohej. Kontrolle, shantazhe, rrahje gazetarësh dhe ndjekje penale filloi me ne pushteti demokrat. Ç'na kushtoi shtrenjt ai shkrim i imi për Saliun! Fillova të mësoj dyert e Prokurorisë së Përgjithshme në Tiranë. Me thërrisnin në mënyrë të rregullt dy herë në javë. Vaskë Simeoni dhe Petrit Fusha ishin dy prokurorët që kishin dosjen time penale. E dinin edhe ata se ishte hakmarrje ndaj meje , por nuk ua mbante ta mbyllnin çeshtjen penale. Me mua ata mbanin kalamajtë e tyre me bukë. Pas meje në prill 1993 me vendim të Prokurorisë së Tiranës kryeredaktori i gazetës Aleksandër Frangaj futet në arrest shtëpie në Lezhë për një shkrim. Pushteti filloi të lajthisë. Gazeta erdhi me zyra në mars 1993 në Tiranë dhe filloi të bëhej gazetë kombëtare. Kaluam në vend të parë për tirazh dhe u bëmë ndërkohë gazeta numër një në opinion. Berishës i thonin servilët se "Koha Jonë" del vetëm me 3 mijë kopje në ditë , kurse ne realisht shitnim në ditë 35 mijë kopje. Kjo gjë në vitin 1993. Ne shkruanim kundër gabimeve të qeverisë e Berishës dhe çdo ditë racioni i dajakut na jepej nga shikasit e Bashkim Gazidedes. Andi Bushati, Ben Blushi, Martin Leka, Armand Shkullaku e disa gazetarë të tjerë ishin nën përgjimin direkt të SHIK-ut. Ne akoma nuk e kishim mësuar mirë se çdo të thotë ti kundërviheshe pushtetit. Në janar 1994 Aleksandër Frangaj dhe Martin Leka arrestohen dhe dërgohen në qelitë e burgut të Tiranë. Akuzë absurde se kishin nxjerrë "sekret shtetror"! Fryma kundër nesh ishte përhapur në çdo qelizë të pushtetit. Nuk kishte nevojë të vinte Berisha për të na rrahur. Na rrihte fryma e tij kundër nesh.
Mbrëmjen e 1 Nëntorit 1995, Zoti me shpëtoi familjen nga vdekja e sigurtë. Asokohe banoja në qytetin e Lezhës në lagjen "Gurra". Në katin e katërt kisha një apartament një dhomë e një guzhinë. Dy komshinjtë Jaraz Gjika dhe Gjon Shtjefni ishin dy komshinjtë e mijë jashtëzakonisht të mirë. Të dy kishin familje korrekte përderisa linim çelësin e shtëpisë tek njeri tjetri. Ishin shumë më të vjetër se unë, ndaj më keshillonin që "të mos ngatërrohesha me qeverinë". Gjoni me thoshte se "me ujin, zjarrin dhe qeverinë nuk kruhet njeri !". Unë me dy të parët nuk kruhesha. Me qeverinë po ! Por qeveria nuk është vetëm në Tiranë. Ajo është kudo ku ka nëpunës që paguhen prej shtetit. Siç duket gazeta ime kishte prekur segmente shumë të rrezikshme shtetrore me shkrimet e saja përderisa guxuan në orën 2000 të vinin tritol tek dera e apartamentit tim. Atë ditë të 1 nentorit 1995 sikur të ma ndjente zemra mora rrugën prej Tirane drejt Lezhës me një deshirë për të parë djemtë para se të flinin. Puna e përditshme më bënte që të nisesha në ora 6 të mengjezit nga Lezha për Tiranë në punë dhe kthehesha në shumicën e rastëve në ora 1 ose 2 të natës. Ishte ndër rastet e rralla që u nisa kaq herët nga Tirana atë ditë. Mundet aty nga ora 1800 e lashë gazetën në dorën e Aleksandër Frangajt. Kisha një foristradë "Nissan". Në të hyrë të qytetit të Lezhës, andej nga rruga e vjetër që vije nga Tirana për në Lezhë mu tek kthesa ku ngjitesh për në lagjen "Gurra" ndalova nja 10 minuta në një kafe. Ndofta gaboj, por në një qoshe të kafesë erdhën pesë djem qafëlesha të cilët bënin sikur pinin ndonjë gotë dhe me shikonin fshehurazi. Njeri prej tyre ishte kontigjent krimi dhe që punonte për PD-në. Dy të tjerët në SHIK. Atë çast nuk ua vura veshin pamjes dhe vështrimit të tyre. Por kur ndodhi shpërthimi i tritolit mu fanitën portretet e tyre që dolën para meje me nxitim. Mundet të jem gabim, por tritoli ishte në çantën e tyre. Si për dreq ndërrova mendje dhe nuk mora rrugën për në shtëpi, por nisa makinën për në bilardon përballë varrezave të qytetit. Nuk e luaja mirë lojën. Sapo e kisha mësuar dhe nuk më rrihej pa e bërë një lojë kur kisha kohë. Sa kisha filluar lojën kur vjen me vrap Arben Rrozhani, korrespodenti i gazetës për Lezhën, i cili banonte në të njëjtën lagje me mua. Hyri me vrap dhe thirri me sa fuqi kishte.
-Drejtor! Drejtor! Shpejt! Kanë vënë tritol tek shtëpia jote!- thirri më të madhe. Sytë mu mjegulluan. Trupi mu dridh i tëri. Mbaj mend edhe sot e kësaj dite që kam bërë një vrap të gjatë për tek dera e makinës. Pyeta Arbenin nxitimthi dhe sa nuk po më linte zemra.
-Ka shpëtuar familja ime? Di gjë?- dhe ecja me një shpejtësi që nuk e di ç'të them. Isha marrosur krejt. E cili nuk çmendet kur ti thonë se "të kanë vënë tritol tek shtëpia kur familja ishte brenda"?! Kam marrë maloren e lagjes a thua se isha Shumaker.
-Nuk e di shef!- foli Arbeni- Di vetëm që dëgjova tek dyqani i lagjes kur thanë "Kanë vënë tritol tek apartamenti i Nikollë Lesit". Dëgjova një shpërthim të fuqishëm - vazhdoi ai. U futa në rrugën që ngjitesh për tek pallati ku banoja në një rrugë të pa shtruar dhe plot gurë. Tym nxirrte makina nga pas dhe gurët fluturonin anash nga gomat. Mendoja djalin e vogël gjashtë muajsh Julianin ë sapo kishte filluar të rrokullisej nëpër shtëpi dhe që për çudi e ndillte dera e jashtme. Sa herë na ikte nëpër dhomën e pritjes e gjenim tek koridori i derës së jashtme. Elvisi gjashtëvjeçar i bënte shoqëri Julit të vogël. Çfarë nuk po mendoja kur ngjita shkallët e pallatit nga dy e tre njëheresh. Julin, Elvisin, Natalen dhe kunaten që na mbante djalin e vogël kur ishim në punë, Lolën. Të gjithë me dilnin para syve. Jam gjendur pranë derës së hyrjes së apartamentit tim. Një gropë e madhe afërsisht një gjysëm metri nga të gjitha anët ishte hapur mu tek dera. Nuk kishte derë. As tek komshinjtë. Sipër dhe poshtë katit tim ishin thyer xhamat dhe dëmtime të tjera. Përballë ishte rrëzuar muri i tualetit që binte mu përballë derës kryesore. Shtëpia plot me njërëz. Me del para Natalia duke qarë. Edhe kunata po qante. Mu këputën krahët. Mos!- thashë me vete. Më shkoi mendja për keq. E si të mos shkojë kur të venë tritol në banesë.
-Elvisi, Juli! Ku janë?- thirra.
-Kanë shpëtuar!- foli bashkëshortja dhe nuk pushonin duke qarë me lotë si breshër. Jam ulur në divanin që e kisha që në kohën e Enverit. Harrova se kisha njërëz në shtëpi. U ngrita . Iu dhashë dorën. Mora në krah djalin e vogël Julin që dërdëlliste. Ku ta dinte ai se kishin dashur ta varrosnin njërëzit e errësirës. Elvisi gjashtëvjeçar diçka kuptonte seç kishte ndodhur. Ndjehej i frikësuar. Shtërngonte të emën dhe shikonte nga dera e jashtme , pasi nuk kishte as derë e as mur ndërmjetës. Sapo kishin pastruar paksa gratë komshije hyrjen kryesore. Pyeta për dëmet për fqinjët. Ndërkohë vjen policia. Filluan matjet, fotografimet etj. Një tension të tillë nuk kisha provuar kurrë. Mos e provoftë njeri!
-Hë mo Nikollë Lesi! Edhe tritol të vuri pushteti?- Dritëro Agolli hyri në shtëpi. Pas një takimi në Shkodër kishte ndaluar për një kafe në Lezhë. Fjala për tritolin dëgjohej në qytet. Pasi mësoi se nuk pësuan gjë familja vazhdoi duke më ngritur moralin që më kishte rënë në fund të këmbeve.
-Nuk ta ka vënë Sali Berisha vetë o Lesi! Mjafton fryma e pushtetit që vjen nga Tirana. Ka salinjë të tjerë që vënë tritolë!- tha duke pirë kafenë. Nuk flisja dot. Vetëm luaja kokën. Ndërkohë thirra dy vellëzërit Gjonin dhe Gjinin, të cilët pikë gjaku nuk iu dilte në trup. Iu thashë që të gjenin një marangozë që të mbyllnin derën kryesore si të donin , pasi unë do të merrja familjen dhe do të udhëtoja direkt për Tiranë. Do të ikja përgjithnjë nga Lezha me familjen. Në mesnatë u bëmë gati me plaçkat më të domosdoshme. Komshinjtë na shikonin me pikëllim. Tre makina foristradë me ndiqnin aty rreth orës 1 të natës. Nuk më bëhej të rrija më në atë shtëpi në të cilën mund të kishte fjetur vdekja. Në Tiranë kisha një shtëpi me qera, në të cilën flija sa herë vonohesha në gazetë dhe shtypshkronjë. Edhe në shtypshkronjë na linin për në fund ndonëse shkonim që në fillim. Kaluam Mamurrasin. Julin ishte në gjumë që në Lezhë. Elvisi herë flinte , herë zgjohej sapo makina binte në gropë.
-Babi! Ku po shkojmë? A do të na vënë prapë tritol?- pyeste pasi për herë të parë në jetën e tij kishte mësuar atë natë një fjalë të ashpër, TRITOL.
-Jo shpirti im! Jam unë këtu me ty. I ka kap policia!- thoja për ti larguar frikën dhe tmerrin që kishte përjetuar. Policia as që kishte kapur gjë, pasi nuk kapej shteti prej policisë! Më në fund arritëm në Tiranë. Ngjitëm plaçkat në shtëpinë e re që uk ishte e jona. Dikur nga ora pesë e mengjezit mbaruam sistemimin. Djemtë ishin në gjumë. Nuk e di çfarë endërrash po shikonin Elvisi dhe Juli. Me lodra apo me tritol?! Natalia nuk flinte. As unë. Kështu na zuri drita e mengjezit. Tmerri duket sikur nuk ka fund kur vjen. Natalia më tregoi fill e për pe se ç'kishte ndodhur në Lezhë. Rastësisht kunata kishte dalë në koridorin e shtëpisë, të vetmin koridor që mund të ketë një dhomë e një guzhinë në apartament. Po kërkonte djalin gjashtëmuajsh në duart e Elvisit. Kishte dëgjuar një erë si në të djegur.
-Natale!- kishte bërtitur- Diçka po digjet tek dera. Teli i korentit më duket. Natalia kishte marrë kalamajtë në krahë si dy lodra.
-Shiko se mos digjet kablli i dritave tek sahati! -ishte përgjigjur pa e ditur se një dorë e ligë po vraponte nëpër shkallët e pallatit duke ikur nga tmerri që po vinte. Kishte hapur derën Lola dhe mënjëherë ka bërtitur.
-Bombë! Kanë vendos bombë! Ka një fitil të gjatë që po digjet!- ishte degjuar britma e saj nëpër shtëpi. Natalia me dy djemtë në dorë e bashkë me të motrën ishin futur në ballkon. Disi më larg derës kryesore ndodhej ballkoni. Natalia më tregon se i lutesha Zotit për dy djemtë. Për vete nuk mendoja. Vetëm për dy djemtë. MI RUAJ O ZOT!- lutej më zë të ulët në pritje të shpërthimit të bombës që ishte tritol. Sekondat i dukeshin vite. Kur shpërtheu ishte degjuar një zhurmë, xhama që binin, muri dhe dera kishin hyrë brenda. Pluhur, tym dhe erë si e barutit. Këto më tregoi Natalia ndërkohë që drita e ditës së re ra mbi fytyrat e dy djemve që akoma flinin.
Në këtë moment pushteti i Berishës kishte shënuar fillimin e një lufte të gjatë me ne, derisa në 1997 ra dhe iku. Pushteti ishte xhindosur në marrëzi, kurse ne, gazetarët e "Koha Jonë", u përbetuam derisa ta rrëzonim Saliun. Ata me dajak e ne me gazetë. Ata me arrestime , ne me rritje tirazhi, aqsa në mars 1997 tirazhi i gazetës shkoi në 85 mijë kopje të shitura në ditë ose sa trefishi i gjithë tirazhit të të gjithë gazetave në vitin 2005. Me 3 mars 1997 pushteti në fuqi dogji në mesnatë redaksinë e gazetës. Një turp i tillë nuk kishte ndodhur në historinë botërore.


3 Mars 1997 digjet gazeta nga SHIK-u.

Me 2 mars mbaruam gazetën me Ben Blushin dhe ikëm të gjithë në shtëpi. Ishte kohë shtetrrethimi. Luftë gjithandej. Leviznim të gjithë drejtuesit e gazetës me roje , bile të armatosur, pasi mund të na qëllonim ushtarët e Saliut që kishin zbritur nga malet. Shkova në shtëpi si përnatë herët, pasi në ora 18.00 fillonte shtetrrethimi. Atë ditë kishim dalë më thirrjen e Arben Imamit i cili nga maja e tankut në Jug të vendit kishte bërë thirrje për të rrëzuar pushtetin fashist të Sali Berishës. U ula për të fjetur diku nga ora 23.00. Në udhën përgjatë gjimnazit "Petro Nini Luarasi" ku kam shtëpinë ushtonin zinxhirët e tankeve të Gardës dhe të Ushtrisë. Nuk më zinte gjumi. Edhe Natalia nuk flinte. Zinxhirët e tankeve uturonin mu përballë hyrjes time. Me sa dukej edhe ata që ishin në tank e dinin se ku banoja, pasi tanku me një mitraloz siër e drejtonte grykën nga dritaret e mija. Kishim fikur të gjitha dritat. Asgjë nuk pipëtinte përveç tankut dhe një gjuhe tepër veriore me civilët e armatosur. Edhe djali i madh, por që ishte 6 vjeç, nuk flinte. Iu ofrova dritares. Hapa paksa kanatën me kujdes. Tanku aty rrinte. Një pamje makabër. Gryka e gjatë e topit ishte diku afër dritares së gjumit.
-Babi! Do ti vrasin gjermanët këta partizanët me tank? - me pyeste Elvisi, djali 6-vjeçar.
-Po. -përgjigjesha dhe mundoja ta largoja nga cepi i dritares. Ne ishim në errësirë, kurse jashtë dukeshin në dritë të gjithë ata mbi tank. Ishin pa uniformë ushtarake.
-Nuk ka gjermanë këtu. Pse e ka drejtuar topin nga ne babi? - insistonte djali. Hej bela, thashë me vete. Ç'ti them?
-T'ju hedhim bomba, si në filma?- fliste djali dhe mua edhe më vinte të qeshja, por dhe të qaja.
Kështu vazhdoi ajo natë me tankun përballë dritares së pallatit ku banoja. Dikur djalin e zuri gjumi. Vetë po pija cigare, ndonëse nuk jam duhanxhi. Nga ora dy e mesnatës bie zilja e telefonit të shtëpisë.
-Zyrat e gazetës "Koha Jonë" janë në zjarr. Po digjen!- tha zëri përtej telefonit dhe e mbylli. U shushata krejt. Si ka mundësi?- pyesja veten. Mos është lojë? Nuk guxoja të dilja jashtë. Kaluan pak minuta dhe mora në telefon shoferin tim Anesti Nikolla, që banonte në të njëjtin pallat me mua prej vitesh.
-Ndize makinën pasi më duket kanë djegur redaksinë e gazetës "Koha Jonë"- i thashë mënjëherë. Makinën e linte mu përballë gazetës tek një privat. U vesha shpejt e shpejt.
-Ku shkon? Je çmendur të dalësh në këtë orë?!- më tha Natalia dhe më kapi prej krahësh. Qante dhe nuk më leshonte. Djali i madh 6- vjeçar u ngrit nga gjumi prej zhurmës së thirrjeve. I vogli, dy vjeç, Juli flinte për shtat palë qejfe.
-Po shkoj të shikoj për redaksinë e gazetës nëse e kanë djegur siç më morën në telefon- fola , por këmbët nuk më bënin të dilja, kur shihja gruan dhe djalin e madh që më kishin rrethuar tek koridori në shtëpi.
-Do të vrasin Nikollë! Të lutem mendo për dy djemtë - qante dhe sa nuk plaste Natalia. Ndërkohë shoferi i ra ziles së shtëpisë. I thashë se nuk do të shkojmë dhe të mos e ndizte makinën. Por Anesti insistoi se do të shkonte vetë deri tek zyrat e gazetës për të parë.
-Jo, jo!- i fola rreptë.
-Po shkoj. Nuk e kanë me mua, por me ty këta - tha dhe iku si furtuna. Po futesha në bela . Mos i ndodhte gjë shoferit. Shkova tek telefoni. Formova numrin e drejtorit të Policisë së Tiranës Pashk Tusha. I thashë se kështu me kanë telefonuar. Ai edhe pohonte, edhe mohonte duke thënë se akoma nuk e kemi konfirmuar. E dija se policia ishte në konflikt me ushtrinë e Saliut që kishte ardhur nga malet dhe ishte vendosur në Presidencë. Më pas mora në telefon Sali Shehun, asokohe shef i komisariatit numër dy në Tiranë, sot është deputet i PD-së. Ma konfirmoi nxitimthi. Vendi nuk më zinte. Shoferi kishte tre orë që nuk ishte kthyer. Mos e kishin vrarë?- thoja me vete. E shoqja me telefonte nga shtëpia se ku është Anesti. Unë nuk dija se ç'ti thoja. Jashtë prapë tanku aty rrinte. Me grykë të gjatë sa nuk hynte në dritare. Dikur u zbardh dita. Shoferi nuk kishte ardhur. Shkova me një taksi që mezi e gjeta. Ende zyrat e gazetës nxirrnin tym. Flaka digjte ndonjë tavolinë gazetarësh. Kompjuterat e gazetës ishin shkrumbuar . Dyert djegur. Nëpër koridoret e redaksisë së gazetës vinte erë e thartë tymi. Nuk e di se çfarë lende ishte leshuar për ti djegur, por ekspertët e policsë thanë më vonë se ishte përdorur edhe flakëhedhësja. Gjunjët nuk më mbanin. U ula mu tek shkallët e gazetës në hyrje. Plot njërëz kishin ardhur dhe shikonin të mërzitur. Nga ora 8 e mengjezit mbërritën të gjitha stacionet televizive të huaja, të cilët ishin në hotel Ronger që prej fillimit të revoltave. Në hotel kisha strehuar që prej disa ditësh një grup gazetarësh të "Koha Jonë", të cilët nuk kishin shtëpi në Tiranë . Ata kërkoheshin nga SHIK-u për tu rrahur apo vrarë. Faturat e hotel Rognerit ishin katastrofike për mua, por bëra një marreveshje me drejtuesit e hotelit që do ti paguaja kur të kisha lekë. Hotel Rongeri ishte më i sigurti asokohe. Kishte trupa të huaja ushtarake që e ruanin. Nga ora 9 erdhën të gjithë gazetarët e "Koha Jonë". Shumica nuk e dinin. Kishin ardhur për në punë, por gjetën zyrat e shkrumbuara nga policia sekrete e asaj kohe. Hynin nëpër zyra. Kërkonin kompjuterat e tyre, por gjenin shkrumb. Donin ditaret e punës së gazetarit, por tavolinat ishin djegur. Pyeta policinë nëse dinin gjë për shoferin tim dhe rojen e zyrave të gazetës. Ngrinin supet. Erdhën ambasadat e huaja për të parë kasaphanën. Iu kërkuam të bënin presion mbi pushtetin që të gjente shoferin tim, gazetarin Zamir Dule që flinte në bodrumin e gazetës, pasi nuk kishte lekë për të fjetur gjëkundi si dhe rojen e gazetës. Shoferin e gjetën në komisariatin numër tre, Zamir Dulen e sollën të copëtuar nga rrahjet e oficerave të SHIK-ut. E kishin marrë zvarrë natën dhe donin ta digjnin të gjallë mes flakëve gazetarin Dule. Një oficer i ri e kishte shpëtuar për së gjalli. Por e rrahën dhe e mbytën me grushta në komisariatin e policisë së Tiranës vetëm se punonte për gazetën "Koha Jonë". Rojen e godinës e gjetën diku nga mesdita të lidhur në malin e Dajtit. Tmerr dhe masakër mu në mes të Tiranës. Nuk kishte ndodhur në historinë botërore më thoshte një gazetar i stacionit televiziv gjerman ZDF një rast i tillë. Gazeta nuk doli në treg për 45 ditë. Më çfarë të dilte? Zyrat na ishin djegur. Kompjutera nuk kishim më. Frika ishte kudo nën kërcënimin e armeve dhe shantazhin e shikasve. Atë mesnatë dhe ditën e 3 marsit 1997 nuk do ta harroj gjatë.


Takimi i dytë me Berishën.

Në shtator 1997 vdiq Nënë Tereza në Kalkuta të Indisë. U caktua një delegacion i përbërë nga Presidenti Meidani, zv/kryeministri Fino dhe unë si deputet. U nisëm nga Tirana në Zyrih dhe prej atje direkt e në Bombei të Indisë. Më pas drejt e në Kalkuta. Morëm pjesë në ceremoninë e varrimit të Nënë Terezës. Në momentin e ceremonisë së varrimit ku ishin shumë kryetarë shtetesh e ku ndodhej edhe zonja Hillari Klinton nga fundi i sallës shikoj doktor Berishën. Po bënte pak zhurmë me një polic indian, pasi nuk e linte të dilte ndër radhët e para, ku ishte delegacioni ynë zyrtar. Më në fund arriti tek ne. Por nuk kishte karrike. Atëherë ngrihem nga vendi dhe ia liroj ish-presidentit tim, pushteti i të cilit me kishte djegur gazetën. Ulem në një karrike bashkë me një nga pjestarët shoqërues të Presidentit Meidani. Saliu ulet, me jep dorën dhe nuk flet. Më pas ne ishim me linjën ajrore Kalkuta- Bombei- Zurih- Tiranë , kurse Saliu në linjën Kalkuta- Bombei- Frankfurt- Tiranë. Meidani, Fino dhe unë ishim ulur dhe po pinim nga një kafe, kur në çast hyn vrullshëm, pa e ditur se jemi ne aty, edhe Saiu . Nuk po dinte ku të ulej. Mbeti për pak minuta në këmbë. I hodhi një veshtrim gjithë inat Meidanit dhe Finos.
-Hajde Doktor këtu!- i fola dhe u ngrita.
-Falimenderit Lesi!- tha dhe mori një gazete, e cila ishte në gjuhën indiane. Vetëm e vetëm që të mos e shikonte në sy Meidanin dhe Finon që i kishte pesë metra përballë të ulur hapi gazetën indiane dhe bënte sikur lexonte.
-Doktor! Është në gjuhën indiane gazeta! - e ngacmova.
-Po shoh fotografitë!- u përgjigj me një inat që vetëm unë e ndjeja.
-Po iki! Me erdhi avioni - tha dhe u ngrit me vrik. Një çantë e madhe e zezë e anonte trupin e tij stërmadh. Mu duk fyese që ish-presidenti im të mbante vetë një çantë që ia daraviste dinjitetin e një burri Shteti. Një mendje me vinte e një më shkonte vetetimthi që të ngrihesha dhe ta merrja unë. Më dukej se ulej edhe krenaria ime kur shikoja që askush nuk e shoqëronte burrin që kishte bërë ligjin në Shqipëri për pesë vjet.
-Ma jep mua çantën!- fola dhe ia mora pa e pyetur. E shoqërova gjer tek shkallët e avionit. Kur u ktheva me thumboi Bashkim Fino.
-Ty duhet me të djegë gazetën që të kesh mik!- dhe ktheu kokën duke qeshur nga Meidani .
-Ia mbajte valixhen atij që të dha dajak pesë vjet?!- prapë fliste e nuk pushonte Fino. Ai nuk pushonte duke me thumbuar dhe në avion gjer në Tiranë. Bile e tregoi si barcaletë në kafenë e parlamentit sapo u kthyem, natyrisht duke e hiperbolizuar tregimin e tij për valixhen e Berishës. Unë prapë do t'ia mbaja valixhen ish-presidentit tim.

[BlueBaron]

Heqja e imunitetit të Berishës

Fill pas ngjarjeve të rremujshme të 14 shtatorit 1998 parlamenti shkoi drejt votimit për heqjen e imunitetit të ish-presidentit Berisha. Për arsye sigurie punimet e Kuvendit ato ditë zhvilloheshin në katin e katërt të selisë së Kuvendit, dikur salla e Plenumeve të Komitetit Qendror të Partisë së Punës. Isha deputet i pavarur, ndonëse PS-ja më kishte lënë zonë të lirë në Lezhë. Por faktikisht në atë zonë në Lezhë ishte e vështirë të fitoje dhe me përkrahjen e PS që vinte si fitimtare pas 29 qershorit 1997. Fitova në saj të autoritetit absolut të gazetës "Koha Jonë". PS-ja kishte interes për autoritetin e gazetës dhe me kishte lenë zonë të lirë, ndonëse nuk dinte se pavarësia ime i kalonte caqet e përfytyrimit të tyre mbi pavarësinë e një individi që vjen nga bota e medias. Mbi dinjitetin tim personal nuk pranoj as Nanon e Berishën, por as të dy bashkë. Pavarësinë kështu e kam mësuar, ndonëse një mik i imi Armand Shkullaku më thotë se "kjo pavarësia jote është luftë e përhershme më këdo që është në pushtet!". U futa në politikë duke u zgjedhur deputet edhe për një motiv që ende sot nuk e shpjegoj dot, bile nganjëherë as vetë nuk e besoj, pa le të tjerët. Kisha parë "baballarët e kombit", siç quhen me ironi deputetët, nga salla e gazetarëve në katin e dytë të Kuvendit dhe pyesja veten se " çfarë bëjnë ata atje në sallë?". Dhe hyra edhe unë tek "baballarët e kombit". Ç'të shikoje! Në Kuvend janë edhe e mira edhe e keqja; edhe mafia, por edhe droga; edhe korrupsioni , por edhe përkushtimi. Nuk ka nevojë prokurori i Përjgithshëm të shkojë gjetiu për të vënë pranga. Vetëm në parlament ai e realizon planin 200 për qind!
Nejse. Skënder Gjinushi ishte kryetar Parlamenti pas zgjedhjeve të qershorit 1997. Tirana ishte akoma nën tym e shkatërrim nga djegiet që u bënë në kryeministri me 14 shtator 1998. Prokuroria nuk vonoi dhe solli me urgjencë kerkesën për heqjen e imunitetit të liderit të opozitës. U zgjodh komiioni i votimit për imunitetin e Berishës. Me një dinakeri Gjinushi me propozoi mua si kryetar komisioni të votimit. Në momentin që mbaroi votimi dhe para se të hap kutinë për të numëruar votat e fshehta, më vjen Skënder Gjinushi.
-Nuk ka rëndësi se çka brenda në kuti. Nxirri të gjitha kundër Saliut!- tha dhe iku në sallë. Nuk më la kohë as ti ktheja përgjigje. Me hipi inati për këtë metodë të cilën nuk e pranoja brenda meje. Si për t'iu ngritur nervat atij dhe disa socialistëve militantë merrja fletën e votimit, e ktheja nga salla dhe media dhe me pas thoja siç ishte votuar. Natyrisht që salla do t'ia hiqte imunitetin, pasi kishte me shumicë socialistë, por nuk donin që të dilte se dhe brenda rradheve të PS mund të kishte ndonjë votë proSaliut. Kishte vota që nuk ishin dakort me heqjen e imunitetit dhe i lexova. Gjinushi kishte ulur kokën dhe sa herë e ngrinte me shikonte me inat sikur donte të më hante. Në fund donin të ndryshonin proces verbalin nja dy anëtarë të komisionit të votimit, por iu thashë se nuk e firmos. U frikësuan dhe pranuan. Sapo mbaroi numërimi dhe dolëm për të ikur Gjinushi me ofrohet i shoqeruar nga truprojat.
-Ku ka besë tek ti! Me ty nuk ka marrëveshje!- foli dhe ngrysi vetullat e trasha.
-Ik ore pirdhu!- ia ktheva dhe në sekondë me shikojnë me tersellëm rojet e kryetarit të parlamentit. Ika. Gjinushi në zyrë, unë në shtëpi. Saliut iu hoq imuniteti.


Edhe donte, edhe nuk më besonte!

Gjatë viteve 1997-2001 në parlament sa herë bëja ndonjë rrëmujë parlamentare kundër ministrave të qeverisë socialiste, të cilat i shkonin për shtat Saliut ai mundohej të më jepte përkrahje dhe miqësi, por prapë nuk besonte. Unë në të vertetë i kritikoja ministrat për fakte konkrete korrupsioni dhe nuk e bëja për Berishën. Kisha bindjen se me mirë sherr në parlament dhe publikim faktesh korruptive sesa të rrish në parlament pa folur apo të bëhesh palë me ata që vjedhin shtetin. Natyrisht që Saliut i interesonte lufta ime parimore. I përdorte herë pas here faktet dhe dokumentat që publikoja kundër ministrave. Pa "të drejtën e autorit", por gjithsesi ai dilte në konferencë shtypi në PD dhe thoshte po ato gjëra që unë kisha folur në Kuvend. Por fuqia publike e Saliut ishte ku e ku më mua. Ai ishte lider i opozitës dhe kishte mijëra e mijëra simpatizantë. Me jepte dorën në koridor, por nuk më shikonte në sy. Fliste, më lavdëronte. Kurrë në sy nuk më pa asnjëherë deri nga qershori i vitit 2002. Erdhi puna për votat për Presidentin e Republikës pasi mbaronte mandati i zotit Meidani. Më ofrohej, me vinte dorën në sup dhe qeshte. Ishte gazmor kur i pelqente. Nuk e dija se edhe qeshte ky njeri apo bente shaka. E kisha përfytyruar gjithnjë serioz dhe duke bërtitur. Asokohe isha zgjedhur kryetar i PDK së Shqipërisë. Berishës i duhej çdo votë. Na thirri kryetarët e partive aleate në kryesinë e Kuvendit. Ishte nxehtë. Kishte ardhur me kemishë. Zakonisht nuk e ndan xhaketën nga vetja. Me ftuan edhe mua për herë të parë dhe zyrtarisht si PDK e cila kishte qenë aleate e PD ndër vite, ndonëse me oshilacione të vogla. Ishin Berisha, Mediu, Pollo, Shehu, Laço, Spahija dhe unë. Më duket se ishte dhe një tjetër, por nuk e mbaj mend. Ka mundësi të ishte dhe Preç Zogaj pa status politik. Folën sejcili për emrin e ri të Presidentit. Dikush jepte një emër, dikush një tjetër. U bë rrëmujë.
-Ah! Zoti Lesi na jep një emër që ta propozojmë - tha Berisha. Të gjithë shikonin herë Saliun, herë mua. Dy armiq ishin bërë miq! Ç'ti thoja, ndërkohë që ai dhe Nano e kishin ndarë mendjen se për cilin. Ndaj ne ishim gur shahu në fushën e tyre.
-A di çfarë mendoj unë - mora fjalën dhe po prisja reagimin e Fatmir Mediut, që siç më thanë nuk kishte dashur të vinte PDK në këtë mbledhje.
-Nëse ke emër të shkëlqyer do ta propozojmë!- ndërhyri Saliu. E dija se sapo vinte nga takimi me Nanon dhe e kishin ndarë lojën me njeri tjetrin. Donte të na thoshte se iu pyeta pa na pyetur realisht, ndaj mënjëherë u përgjigja:
-Ç'na lodh kot! Na jep emrin që ke vendosur me Nanon dhe ta mbyllim këtë histori.
-Jo jo! Na duhen mendimet tuaja!- prapë ndërhyri Berisha. Ishte aktor i madh. Edhe e kishin paravendosur me Nanon, por gjoja e donte nga goja jonë !
-Mirë, mirë! Ke ndonjë emër ti Teodor? - iu drejtua me vrik Teodor Laços.
-Alfred Moisiu!- tha sikur ta kishte në majë të gjuhës zoti Laço.
-Të lumtë! Emër i shkëlqyer. Njeri shumë i mirë. Ky të jetë President!- e vendosi Saliu a thua se na kishte pyetur. Alfred Moisiu ishte emri që kishin rënë dakort paradite Nano dhe Berisha në takimin e fshehtë mes tyre. Teodori ishte porositur që ta propozonte. Ne e miratuam si propozim të opozitës!


Berisha: "Jo, Nano nuk e dogji Shqipërinë"

Në përvjetorin e themelimit të PD-së, Berisha ftoi mikun e ri Fatos Nano, tashmë në cilësinë e kryeministrit. Nano shkoi me një shpurë njërëzish, aq sa në përvjetor kishte me shumë socialistë se sa demokratë. Ishte koha e dashurisë mes tyre. Për ti bërë qejfin kreut të PD-së shkarkoi me zhurmë Fatos Klosin, shefin e Shërbimit Sekret. Ti shaje Nanos zotin Berisha të nxirrte jashtë zyre. Po kështu t'i flisje keq për Nanon kreut të PD shtrembëronte buzët. Ma kishin thënë se po ti shaje Saliut kryeministrin Nano pas zgjedhjes së Presidentit Moisiu nuk e kishe të gjatë karrierën. Nuk e besova, por më mirë mendova ta provoj vetë. Ishte dhjetor 2002. Sapo Nano kishte dalë nga përvjetori i themelimit të PD e ku shkoi bashkë me Xhoanën. Të nesërmen shkova në parlament. U futa në kafenë e Kuvendit dhe vetëm kur vjen Fatos Nano. Nuk gjeti vend bosh dhe kur mu ul në tavolinë. Sapo kishim filluar të "kruheshim "me njeri-tjetrin në parlament dhe në gazetë. Por nuk kishte ardhur koha për "luftë" me njeri-tjetrin.
-Ç'kemi shkerdhatë? - mu drejtua direkt Fatosi dhe porositi një xhin.
-Si shumë je shëndoshur tash që je martuar! Dhëndurët sikur dobësohen 6 muajt e parë!- e ngacmova, duke e ditur se do të jepte ndonjë përgjigje me të njëjtën ironi.
-A më ha k. !- foli dhe vazhdoi - Pse të ha b me mua? Rri ore rehat. Rruaj ndonjë lekë sa ta kem unë në dorë - dhe sakaq e rrufiti xhinin që i erdhi.
-Nuk na lë Saliu!- e ndërpreva kryeministrin.
-Është burrë i mirë Saliu! Kot i kemi rënë në qafë- foli dhe ndërkohë erdhi gota tjetër me xhin.
-Ç'burrë i mirë?! Ai dogji Shqipërinë- prapë e ngacmova për të parë deri ku kishin arritur ky burrë me Saliun në "dashurinë e re".
-Çfarë dogji Saliu?!
-Shqipërinë!- iu përgjigja.
-Ç'rrota që jeni! Atë e dogji dikush tjetër, po ku merrni vesh ju- tha dhe u ngrit. Shkoi tek tavolina e Makbule Çeços. Seanca parlamentare akoma nuk kishte filluar. Deputetët ishin të gjithë në kafene ose koridoreve. Mendja e djallëzisë më pushtoi të tërin. Trokita tek dhoma ku rrinte Saliu në parlament. Sapo futesh në Kuvend, majtas, dera e parë është e Saliut. E gjeta me Shaban Meminë. I tha Memisë që të na linte vetëm. Porositëm nga një kafe dhe filluam kot së koti muhabet. Ende nuk ishim miqësuar.
-Ç'bëhet me këtë Nanon?- iu drejtova.
-Pse çka?- foli dhe më pa në sy këtë herë.
-Është hajdut i madh. Vetëm për të vjedhur e ka mendjen, ta rrëzojmë!
-Jo Nikollë! Tani e kam njoftë mirë. Është politikan me vizion dhe janë të tjerë që kanë vjedhë nën emrin e tij. Ai nuk vjedhë Nikollë!- foli me një vendosmëri a thua se ishte në miting. Më pas folëm për gjëra koti dhe ra zilja e parlamentit. Duhej të futeshim në sallë. Më iku mendja. Ishin bërë miqë për kokë Nano dhe Berisha.


Berisha: "Nano kupola e krimit të organizuar"

Nuk kaluan shumë muaj dhe ishin prishur në pazaret e tyre politike. Sapo kryeministri Nano në prill 2003 bëri një panoramë të arritjeve të qeverisë së tij nuk vonoi dhe në foltoren e parlamentit kur del pa leje Berisha.
-Ky njeri krimit, ky njeri që nuk ka skrupuj moralë dhe as shpirt shqiptari, që e ka zemrën të zezë duhet të ikë . Të ikë dhe shporret, pasi po vjedh shqiptarët, po shkatërron vendin- e hapi me sulm Saliu. Të gjithë shtangën në sallën e Kuvendit. Edhe vetë deputetët e PD-së, të cilët nuk e dinin se kishte ndërruar pllakë Berisha. Siç duket diku i kishte dalë nga fjala Nano. Kur kalon lumin Fatosi nuk të njeh fare. E njihja mirë atë. Por ende nuk njihja nga afër liderin e PD-së.
-O fati im!- iu drejtua Nano liderit të PD-së në sallë- Unë do të qëndrojë në pushtet sa kohë ti të jesh kryetar i opozitës- filloi gjithë pordhë Fatosi. Ishte akoma në majë kalit të pushtetit, kalë vraponte mes turrës së parave dhe pronave të pafund që ti jep pushteti. U ul shefi i socialistëve në podiumin e kryeministrit dhe filloi të mbllaçiste një çamçakiz sikur të ishte Zot i shqiptarëve. Ishte koha që kishte filluar të ushtronte presion shtetror ndaj meje dhe medias time. Por akoma jo në "gjendje lufte". Kishte filluar ndonjë reagim nga Këshilli i Europës dhe organizata ndërkombëtare e Gazetarëve kundër presionit qeveritar ndaj gazetës "Koha Jonë" e cila sa vinte po bëhej më kritike ndaj tij. Gazeta po vazhdonte të botonte dokumenta zyrtarë komprementues për familjen Nano dhe vetë kryeministrin. Dhëmbët e Nanos sapo ishin nxjerrë publikisht kundër meje si deputet dhe si botues. Saliu që rrinte në roje të sherrit tim me Nanon sapo hynte në parlament vinte e më jpte dorën para të gjithëve si për t'ju thënë se "Lesi ka mbrojtjen time!". Ai si mjeshtër për tu rikthyer në pushtet shfrytëzonte çdo element anti-Nano në politikë e aq me tepër në media. Ndërkohë kreu i Ekzekutivit e thumboi përsëri si për ta acaruar . Ngrihet nga vendi në sallë dhe me vrik e me një hap të gjatë sulet kah vendi ku flasin deputet në podium.
-Ti je një antivlerë kombëtare- iu drejtua Fatosit, i cili qeshte e karikonte deputetët e tijë që ti bënin zhurmë Berishës, kur fliste. Gazmir Bizhga dhe Taulant Dedja , deputetë të PS ngrihen nga podiumi duke ia bërë me gisht atij që po fliste.
-Ti je kriminel! - dhe shajnë Saliun. Plas turra e deputetëve të PD-së që rrethojnë kryetarin e tyre. Nano qeshte. Forcat e Gardës hyjnë në sallë për të ndarë sherrin. Seanca parlamentare u pezullua. Pas një orë rifillon prapë sherri.
-Ti po sulmon njeriun me të pavarur në median shqiptare Nikollë Lesin!- fliste Saliu- Ti po prek pavarësinë e medias- vazhdonte prapë. Unë kisha ulur kokën, pasi disa deputetë pas meje me thonin më zë të ulët "E paske rregulluar me Saliun! Shiko si po të mbron?!". Ndonëse kishte të drejtë në ato çka thoshte, por ndjeja se vetë Saliu e bënte për të goditur liderin e mazhorancës. Shumë nuk i plaste për mua. Megjithatë në thelb duhej falenderuar për atë mbeshtetje e cila nuk ishte e vogël përballë pushtetit të Nanos që sa vinte e kriminalizohej.
-Nikollë! A po vjen pak në zyrën time?- më thotë Saliu pas seancës së sherrit në Kuvend. Kisha qenë vetëm një herë në zyrën e tij në kohën e Luftës së Kosovës bashkë me Ylli Rakipin, botuesin e gazetës "Albania". Asokohe për Kosovën duhej përbashkimi kombëtar pa dallim feje e ideje. Duhet të bënim një miting në sheshin "Skënderbej" ku të ishin edhe pozita, edhe opozita. Asnjëra nuk i shkonte tjetrës. Atëhere e morëm përsipër unë dhe Rakipi. Kishim rënë dakort për mitingun me Presidentin Meidani dhe partitë e majta, por duhej edhe fjala e Saliut. Ndryshe nuk kishte kuptim mitingu. Ishte praglufta e Kosovës.
-Po Nikollë! Do të vijë në miting për Kosovën. E kush vjen prej atyne?- më pyeti për të majtët.
-Besoj Meidani si president, Majko, Gjinushi etj.
-Mirë, mirë! Qenka dhe Skenderi?!- tha me inat.
-Është miting për Kosovën!- fola.
-Do të vijë!- tha prerë. Dhe vertet erdhi, ndonëse me Yllin prisnim para sheshit Skënderbej me mendimin se na gënjeu.
Pas kësaj bëhej hera e dytë që hyja në zyrat e PD-së. Në të vertetë kisha plot miq demokratë dhe në selinë blu. Ata më kishin shikuar si "armik" që iu kisha marrë pushtetin. Ishte krejt ndryshe nga ajo çka mendonin militantët e tyre. Unë kisha kritikuar të këqijat e pushtetit të Berishës dhe nuk heq asnjë presje nga ato që kam shkruar. Ia kam thënë në sy Saliut se ai gaboi në vitin 1996 me zgjedhjet dhe piramidat. Të paktën kur kemi biseduar në lidhje me këtë pikë ai me ka dhënë të drejtë.
Hyra në selinë blu. Roja nuk më pyeti fare pasi ishte lajmëruar nga sekretarja e Saliut. U ngjita sipër. Po më priste në paradhomë.
- Do kafe?
-Po!- u përgjigja. Dhe ndërkohë mbërrin pas telefonatës së brendshme të tij sekretarja me kafe në dorë.
-Më shumë sheqer e pi!- prapë pyeti.
-Po!
- A do ujë me gaz apo pa gaz?- vazhdonte ai.
-Me gaz!
Dhe mënjëherë i hodha një sy zyrës së tij. Një piktur-_madhe ishte përballë karrikës ku ai punonte. Zyra ishte e vogël, por mjaft e mobiluar me shije nga Saliu.
- Nikollë!- e theu heshtjen e krijuar në moment- Qëndrimi jot është mjaft kurajoz. Të vlerësoj. Prandaj të mbështeta sot në Parlament. Ti duhet të futesh në Koalicionin e djathtë zyrtarisht.
-Këtu jam!- fola- Përderisa kam pranuar të futem në Partinë Demokristiane e cila është parti e qendrës së djathtë nuk ka se si të luaj ndryshe- ia ktheva pa e lenë ti binte rrotull.
-Po, Po! E di! Por duhet të shfaqesh në publik dhe në parlament sa më shumë afër meje që t'ju tregojmë se po forcohemi - dhe mënjëherë u çua në këmbë.
-Ti bën luftë me një klikë mafioze. Nano është kupola e krimit të organizuar. Kam plot dokumente këtu në kasafortë- dhe shkoi e hapi një kasafortë. Më nxori një mori dosjesh me letra, por nuk mi dha . I futi prapë në kasafortë. Nuk e di se çfarë kishte brenda atyre, dokumenta për Nanon apo dokumenta të PD, hajde e merre vesh. Mbarova kafen dhe e pyeta.
-Përse nuk organizon një takim të partive të opozitës?
-Do ta bëj javën tjetër. Ti do të vish patjetër në këtë takim- nxitimthi fliste dhe më shikonte se si po reagoja.
-Tregohu konkret!- vazhdova pa e ditur se nuk e donte ashtu bisedën për ti dhënë mend atij.
-Nikollë! Atë e di unë! Ti hajde. Hajt mirëupafshim!- tha dhe u çua sikur ta pickonte gjë në kolltuk. E kuptova se nuk duronte ti jepje mendim. Ika. Javën tjetër nuk i shkova në mbledhjen e partive të djathta për ti thënë se me respekto dhe mos shiko si sherbetor. Kisha dhënë prova që nuk isha sherbetor, të paktën me vetdije. Ditën e takimit me mori në telefon nga mbledhja ku ishte në hotel Tirana dhe nuk ia hapa telefonin. Thashë që ti jap të kuptojë se duhej të na trajtonte si të barabartë dhe jo si vasalë të tijë. Pas dy ditësh shkova në parlament. U ula në rradhën e parë dhe po shkruajë diçka mbi një projektligj që na kishte ardhur për miratim. Majtas kisha Arben Imamin dhe Preç Zogajn.
-Erdhi Saliu!- me foli në vesh Preçi. Zogaj po ofrohej përditë drejt Saliut. Ndjehej ngushtë vetëm kur Berisha fliste kundër dushkarëve. Preçi ishte me Imamin dy prej atyre që erdhën nga Dushku. Por natyrisht që ishin vlera të politikës. Dhe vlera si intelektualë. Nuk e ktheva kokën fare nga Saliu. Unë po bëja luftë me kryeministrin e jo më ti përulesha Saliut. Po të donte partneritet isha dakort. Ndryshe nuk pranoja. Saliu ishte dhe mbetet mjeshtër kur ka punë interesi partiak.
-Ku je Nikollë?- tha dhe më zgjati dorën e gjatë - Ishe me gripë?- pyeti paksa me kunj.
-Jo. Isha xhiro jashtë shtetit!- thashë dhe i ofrova një kafe. Me ne erdhi dhe Sokol Olldashi. Sokolin e donte dhe i besonte se ai nuk e gënjente si disa të tjerë. Folëm e folëm dhe prapë u bëmë miqë.
-A të them diçka Doktor?- iu drejtova duke rrufitur kafenë.
-Po!
-Meqënëse fati i mirë apo i keq na bëri bashkë dua një gjë prej teje. Mos më trajto siç trajton ndonjë kryetar tjetër partie të djathtë. Mua mos më bërtit siç bën me kryetarët e tjerë!
-Jo, jemi aleatë!- këmbënguli ai duke e ditur se me mua nuk duhej të ishte kaq autoritar. Prej asaj dite dhe deri në zgjedhjet e 3 korrikut 2005 ai mbeti korrekt me mua në këtë pikë.

[BlueBaron]

(vazhdim)


"Nano, ik!" dhe përplasja para kryeministrisë.

Atë ditë të 7 shkurtit 2004 jam ndjerë si kurrë më keq mes një turme që donte të shqyente kryeministrinë si me 14 shtator 1998. Kishte pak muaj që kishte dalë parrulla "Nano, ik!". Mitingje kudo dhe deri diku ishte paralizuar jeta politike dhe ekonomike në vend. Nano kur kishte supërmitingje ikte jashtë shtetit me pretekste nga më absurdet. I kujtohej 14 shtatori i vitit '98 kur i kishin hyrë turmat e egërsuara demokrate në zyrën e kryeministrisë dhe ai kishte ikur për në Maqedoni i veshur si grua. Disa thonë i veshur si fshatar, me mustaqe. Sa herë i kujtohej ajo ditë drithërohej dhe merrte Xhoanën e ikte larg Shqipërisë.
Saliu kishte bërë thirrje që e gjithë Shqipëria të vinte në Tiranë. Sheshi "Skenderbej" ishte tejmbushur diku tek 120 mijë veta. Ishte pak a shumë si mitingu kur erdhi sekretari Amerikan i Shtetit zoti Bejker në muajin qershor 1991. Plot e përplot. Forcat sampiste kishin rrethuar Tiranën dhe në veçanti zonën e kryeministrisë. Armët luftarake kishin dalë nga strehimet. Tanket ishin në gadishmëri. Por përballë asaj turme stërmadhe nuk kishte ushtri që ia dilte. Vetëm gjakderdhja. Po ecnim ngadalë nga sheshi "Skenderbej" drejt kryeministrisë. Kishim arritur diku afër dy kullave binjake të cilat sapo kishin filluar konturimin. Edhe 50 metra dhe ishte dera e kryeministrisë. U egërsua turma. Saliun e rrethuan një shpurë trupgjatësh dhe nuk e pashë më. Mua më mori masa e madhe e njerëzve dhe më lëvizte si levozhgë në ujë. Kisha përveç Myslimit, shoqëruesit që punon prej 12 vitesh edhe tre shoqërues të tjerë atë ditë. Isha në mes tyre, por edhe ata mes turmës. Turma ngushtonte lakun edhe rreth meje. Papritmas e shoh veten tek telat me gjemba të kryeministrisë. Rrjeshti i parë i telave me gjemba kaloi. Britmat "Nano. Ik!' me ushtonin në vesh si bori makine. "Fatos Nano o zagar, do të varim në litar !" ishte parulla tjetër më për zemër e turmës. Ushtarët e Gardës dhe forcat speciale ishin nja pesë rrjeshta njeri pas tjetrit me armë zjarri gati për të qëlluar. Doja të nxirrja celularin dhe të merrja Saliun që të flisja se ç'pan kishte, por as që bëhej fjalë për të futur dorën në xhepin e xhaketës. Shoh Pjetër Arbnorin që dy zdapa të mëdhenj e ngritën peshë dhe për pak sekonda e vunë tek telat me gjemba ngjitur me rrethimin e dytë, mua para derës kryesore të kryeministrisë. Komanda e gardistëve u dëgjua:" Gati për të qëlluar!". Oshëtimat e turmës pas nesh dhe mes nesh ishin për tu futur në kryeministri dhe djegur gjithçka. Në të vertetë ishte grusht shteti. Por ku kishte kohë aty dhe në atë moment të mendohej si është Grushti i Shtetit. Mu para meje një djalë i ri nxjerr dy granata. Me sa dukej ishin me rreze të gjatë veprimi pasi ishin gjithë pulla-pulla jeshile.
-Hidhi!- bërtiti anash meje një protestues- Vriti këta qena të Fatos Nanos!- vazhdonte ai dhe nxiste djaloshin para meje. Bodigardi im kishte mbushur pistoletën të cilën e mbante me leje dhe e mbante në dorë në xhepin e xhaketës në gatishmëri nëse shikonte ndonjë rrezik për mua. Nuk flitej më për djersë në atë çast. Ishim të gjithë qurkë nga djersët. Thonë se ishin djersë vdekje. Për tu kthyer dhe dalë nga rreshti i parë as që bëhej fjalë. Pyeta aty afër nëse shikojnë ndonjë drejtues të selisë së PD, por më thanë asnjë nuk duket. Turma nga pas shtynte me sa fuqi kishte që të futeshin brenda në kryeministri. Gardistët dhe forcat speciale qëlluan në ajër. Një tmerr i vertetë. Ishte paralajmërimi i fundit i tyre. Mitingashi para meje me dy bombat gati për t'iu hequr siguresën më shikoi mua në sy .
-A ti hedh ,shef ?!- mu drejtua dhe priste që vetëm të thoja "PO". Me thotë në vesh Myslimi se " të gjithë rrotull nesh kanë nga një bombë në xhep dhe armë". Bombaxhiu me dy copë në dorë me ngjiti nofkën "shefi". Të gjithë u karikuan dhe brohoritën "Lesi ,Lesi !". Eh, ç'mu desh !"-thashë me vete. Më ngritën në krye të turmës duke brohoritur. Pashë Pjetër Arbnorin që një tullac dhe një tjetër me mustaqe e ngrinin si mua këta të tjerët. E tundnin para ushtarëve me armë. Unë isha katër metra pas Pjetrit. Dera e madhe e kryeministrisë mu duk si dera e ferrit. Myslimi, shoqëruesi më dha sinjal se duhet të gjejmë mënyrën për të dalë nga rreshti i parë i luftës, ku na kishte futur turma. Mjaftonte vetëm fisheku i parë të shkonte në mishin e dikujt dhe më pas vetëm të vrarë me shumicë do të kishte.
Kishte mbi një orë që turma donte të hynte në kryeministri, ndërsa gardistët dhe ushtria rezistonin pa qëlluar direkt e në mish njeriu. Pyeta për Saliun se mos e shikonin gjëkundi. Më thanë se është larg që këtu. Diku nga rrjeshti tjetër që ishte një hap me murin te kryeministria nga ana e hotel Rongerit shoh Edi Palokën shoqëruar nga Dem Dollapi, një militant historik në PD. Ata bënin ta shtynin turmën jo kah kryeministria. Bëra ti thërrasë Edi Palokës, por nuk dëgjohej zëri mes asaj turme që donte të futej në kryeministri. Ngrita sytë për të parë mbi tarracën e kryeministrisë, aq sa mund të shihej prej atij pozicioni të vështirë afër derës së kryeministrisë. Shoh dhjetra ushtarë me granata në dorë dhe mitraloz me tyta nga turma. Po vrisja mendjen se si ti tërhiqja nga hyrja brenda kryeministrisë, por dhe pa më qëlluar mua në shenjë revolte ndaj mos djegies së kryeministrisë. Pjetri akoma ishte "varur" para telave me gjemba mu para derës kryesore. Prapë ata dy mitingashët e mbanin në krah Arbnorin e shkurtër. I dukej koka plot djersë. "Nano, ik!" bërtiste Pjetri dhe me zor mbushej me frymë. Nuk priste më puna. Nga çasti në çast mund të thyhej dera kryesore. Më pas e merrni vetë me mend se çfarë ndodhte. Por këtë radhë të vrarët do t` ishin me qindra. Dikur arrita të nxjerr celularin dhe lexova një mesazh të Berishës: "Largoji nga dera e kryeministrisë!". Nuk prita më. Mendova djallëzinë për ta shpëtuar turmën nga gjaku. T'iu thoja se më ka dërguar mesazh Berisha nuk besonin. Ti bindja, nuk bindeshin pa hyrë dhe djegur. Atëhere hyra në një lojë që vetëm unë e di se si më doli me sukses. Nxora celularin me zor nga xhepi. I bëra shenjë bodigardit që të thërriste që të mos bërtasin sa të flasë pak me Saliun. Mendova ti bind sikur po flisja me Saliun. Nuk do ta harroj atë lojë aktori për shumë vite. Mu duk vetja si aktorët Kastriot Çaushi dhe Petrit Malja. Nëse nuk do të bëhesha "aktor" atë çast, sot me siguri lulet për numrin e të vrarëve do të ishin stivë e madhe. Ndofta dhe unë me ta.
-Pushoni, pushoni ! Po flet me Berishën! -u dëgjuan thirrje. Më ngritën në krahë mes turmës.
-Alooo! Doktooor!- thirra me sa fuqi kisha. Doja që sa më shumë të dëgjonin se po flisja me Sali Berishën. U vendos një farë qetësie. Granatat ishin prapë në duart e atij djalit para meje. I hodha një vështrim nga sipër. Gardistët hoqën mburojat para fytyrës . Shikonin edhe ata me një shpresë. Nuk donin të shkrepnin kembezën. Më njohën . Më kishin parë në televizor. Pjetër Arbnori me hodhi një vështrim që sikur lutej "Aman!".
-Doktor! A të futemi brenda ta djegim kryeministrinë?!- gërthita me sa fuqi kisha, sikur nuk e degjoja.
-Ta djegim! Ta djegim! - bërtiti turma. Mos!-thashë me vete. Më duket ia vura zjarrin asaj dhe vetes. Unë doja të dilja diku tjetër, por turma e mori si përgatitje për sulm. Gardistët ulën mburojat e fytyrës dhe drejtuan automatikët drejt nesh.
-Si? Si? Nuk dëgjoj doktor!- fola prapë me zërin në maksimum- Çfarë të bëjmë pra? -vazhdoja sikur komunikoja me Berishën. Në të vertetë ai kishte ikur diku në një qoshe dhe na vështronte ne, por unë nga të dija se ku rrinte ai. Më vonë e mora vesh se ishte shumë larg meje dhe Pjetër Arbnorit. Nuk dilte keq për opozitën me dy deputetë të vrarë! Pjetër Arbnori simbol i vuajtjeve nga komunizmi dhe unë simbol i medias së pavarur, siç thoshte nganjëherë Saliu.
-Si? Ta lemë për herën tjetër?! Të kuptova ! Dakort ! Po, po ! Iu them unë këtyre- ngrita volumin e zërit në maksimum. Duhej ta degjonin "bisedën" shumica e atyre që ishin për luftë. Në moment turma filloi tërheqjen. Mora frymë lirshëm. Pjetrin e kishin lenë vetëm. Me zor e mbanin kembët.
-Burrë i keq! Frikacaku!- shfrynin për Saliun me të vendosurit e asaj dite për luftë dhe gjak. Kaluam me njërëzit që më ruanin vilën kryeministrore dhe në këmbë arrita tek Grand Hotel. Piva një kafe. Pas 10 minutash vjen një oficer garde që dikur e kisha ndihmuar për tu futur në Gardë në kohën e kryeministrit Meta.
-Festoje sonte!- më tha.
-Pse?
-Ti dhe Pjetër Arbnori shkonit në atë botën e përtejme sot !- foli me një drithërimë zëri.- Ishit në shenjestër nga disa pjestarë të turmës afër jush për të patur pretekstin për të rrëzuar pushtetin- më tha sikur do ta dëgjonin ata të Bathores. Atë natë e festova me dy djemtë , Elvisin, Julin dhe bashkëshorten, Natalinë. Piva verë të kuqe. Nëse nuk tërhiqja turmën e ekzituar nga vija e sulmit e kuqja do të mbulonte sheshin para kryeministrisë. Gjak dhe të vrarë do të kishte atë natë. Ndërsa Arbnori dhe unë do të ishim shpallur "Deshmorë të Atdheut " nga Berisha.


Berisha më bën ministër në hotel "Tirana"

Saliu ishte në rritje pikavarazhi në opinionin vendas, pasi Nano e kishte tejmbushur kupën me dallaveret e tija kryeministrore. Në arenën ndërkombëtare ende nuk ishte i besueshëm Berisha, pas asaj që iu shkërmoq shteti në vitin 1997. Ai e dinte përbukuri mos përkrahjen ndërkombëtare , aq me tepër që Nano kishte luajtur bukur me amerikanët për çeshtjen e Irakut. Me shaka drejtori i Informacionit të kryeministrit Nano miku im Ylli Dylgjeri thoshte duke qeshur se "Nano ishte gati të shkonte vetë bashkë me Xhoin ushtarë në Irak vetëm që ta kishte me sy të mirë Presidenti Bush"! Përveç kësaj mbante lidhje me Berluskonin dhe kryeministrin turk . Për grekët as që diskutohej pasi ishte dhe Xhoana që ndikonte në këtë mes. Liderit të PD-së i duhej me çdo kusht që të ofronte në Koalicionin e tij edhe mua si kryetar i Partisë Demokristiane, por patjetër edhe Genc Pollon, kryetarin e PDR. Genci realisht kishte mbeshtetje ndërkombëtare , bile me shumë se sa Saliu. Ndërsa unë në ndeshjen e rradhës po përballesha me kryeministrin e vendit Fatos Nano. Isha futur në rreth prej tij. Donte me çdo kusht që të hakmerrej kundër meje. Megjithatë vinin ndërmjetës që kërkonin të na pajtonin . Herë Arben Malaj e herë Gramoz Ruçi , shumëherë Agron Duka e pak herë Ben Blushi testonin mua nëse kisha kthyer mendje për kompromis me kryeministrin Nano. Më kishte ofruar aktmarrëveshjen e famshme, ku siç e kam përmendur , unë bëhesha ministër kulture në vend të Blendi Klosit në kembim të heshtjes ndaj bizneseve të familjes Nano. Përgjigja ishte e prerë "JO". Por Saliu, duke qenë me një informacion perfekt se çfarë ndodhte në Shqipëri, e kishte marrë edhe lajmin se mua më kishin ofruar post ministri në qeverinë e Nanos. Nëse e pranoja ishte jo vetëm mungesë respekti për dinjitetin tim, por edhe një humbje e një aleati të ardhshëm e potencial për Saliun. Më mori në telefon kryetari i PD-së
-Nikollë! Pijmë një kafe tek hotel "Tirana"! Kam një muhabet për ta ba me ty - foli si me lutje. Shkova dhe prita. Nuk vonoi dhe hyri në sallën e restorantit të hotelit në katin e tretë. Ishte kohë dreke.
-Je për një drekë Doktor ?- e pyeta dhe thashë të pinim një gotë verë.
-Jo Nikollë! Njiherë tjetër- foli me nxitim dhe u fut në temë - Nikollë ! A është e vertetë se ai të ka ofrue post ministri kulture?
-Po!
-Mos Nikollë!- tha sikur ta kishte pickuar gjarpëri- Të baj unë ministër! Do të jesh ministër tepër i rëndësishëm në qeverinë time. Mos shko me atë se do ta rrëzojmë - foli sikur të kisha firmosur për ministër i Nanos.
-Dëgjo Doktor! Nuk e kam pranuar dhe as që flitet një gjë e tillë- ndërhyra.
-Ashtu Nikollë! Të lumtë!
-Doktor! E kam refuzuar për dinjitetin tim. Por as mos u mundo që të më premtosh edhe ti- po flisja paksa me tension-Nuk ta kam kërkuar një gjë të tillë , kur kemi filluar luftën për rrëzimin e Nanos. Më ka sulmuar padrejtësisht Fatosi dhe do të punoj për ta rrëzuar me çdo mjet që unë njoh.
-Nikollë! Shumë mirë! Po vepron si burrat - dhe me shtriu dorën. Ia dhashë vetvetiu , ndonëse ishim takuar kur erdhi. Kujtova se ihte shenjë se do të largohej nga takimi me mua.
-Po ikën?- pyeta.
-Jo! Ta dhashë si besë burrash. Je ministër në qeverinë time !- prapë insistonte. E pashë se nuk besonte përsëri. Çfarë ti jepja për siguri, mendova në çast.
-Ma jep dorën prapë! Do ta rrëzojmë bashkë - më tha. E zgjata. Shoqeruesit dhe ata që drekonin në restorant na shikonin të habitur se ç'kanë këta të dy që herë pas here i japin njeri tjetrit dorën dhe e shtrengojnë. Shtrenguam duart dhe ikëm. Kur dola më tha shoqeruesi im diçka që kishte dëgjuar kur ne po jepnim besa -besë.
-Kur ju i jepnit dorën njeri tjetrit disa herë dy gra që po hanin në tavolinë afër jush, thanë "Paskan rrjedhur nga trutë të dy!".


Tre herë në ditë në zyrën e Saliut

Filloi të më dukej selia e PD-së si zyra ime në javën e parë të nëntorit 2004, kur po përgatitej seanca parlamentare e 8 nëntorit në votimin për heqjen e imunitetit tim si deputet me padi të familjes Nano.
-Nikollë! Hajde e pimë një kafe në zyrën time !- fliste Saliu në telefon. Ishte në siklet edhe ai, pasi humbja ime ishte humbje edhe për opozitën shqiptare që përfaqësohej nga Berisha. Po vinin zgjedhjet parlamentare ndaj ishte një test edhe për Berishën në raportet politike në parlament. Votimi për imunitetin tim u kthye në vendim politik për PS-në dhe krejt të majtën shqiptare. Koka ime ime ishte mes morsetës Nano- Berisha. Cili fitonte në këtë çeshtje me mua merrte gjethet e dafinave edhe për vete politikisht. Ndaj u mor seriozisht kjo çeshtje. Në takimet në Keshillin e Europës dhe në OSBE në Vjenë Saliu me Jozefina Topallin e kishin bërë çeshtje dite. Donin jo vetëm të mbronin një çeshtje të drejtë që në këtë rast ishte në anën time, por kryesisht ngjyrosjen me të zezë të imazhit të Nanos në arenën ndërkombëtare. Ndërkombëtarët janë më shumë të ndjeshëm për lirinë e medias së pavarur. Prandaj Saliu duke e ditur sensibilitetin e huaj në këtë çeshtje i mëshonte mbrojtjes time si deputet- botues i gazetës së parë të pavarur. E dinte më mirë se kushdo se çfarë reagimi negativ kishte marrë nga Perendimi kur më arrestoi kryeredaktorin dhe zv/kryeredaktorin e gazetës "Koha Jonë" Aleksandër Frangaj dhe Martin Leka në janar 1994. U detyrua që me 3 maj 1994 të lironte edhe Martinin me dekret presidencial pas presionit ndërkombëtar. Duke e ditur këtë reagim ai i meshonte emrit tim si simbol i gazetarisë së pavarur. Ndonëse nuk po genjente. Sa hyja në selinë e PD-së ato ditë më hapnin mënjëherë derën direkt e tek Saliu.
-Nikollë!- hynte në temë ai pa e zgjatur- Asht betejë e madhe kjo. Duhet me e fitue. Po humbëm asht minus i madh për Demokracinë në Shqipëri dhe për Opozitën- vazhdonte Doktori.
-A janë në rregull numrat tuaj për votim? - thashë duke e ditur se ishin blerë nga Nano disa deputetë të opozitës.
-Nuk e di Nikollë për ata Legalistët dhe Ballistët. Për Qazim Tepshin me tha Nard Ndoka që na e jep votën. Por puno ti me Ben Blushin nga e majta që ta rrëzojmë në votim- nxitimthi e përmendi Benin a thua se kishte një arrë të pa qeruar ndër dhëmbë. Qeshi me vete- Ai Beni është dinak. Luan bukur ai! - foli prapë për Blushin.
-Jemi kolegë i gazetarë- thashë duke e ditur që Berisha e dinte mirë që Koha Jonë arriti 82 mijë kopje kur kisha Benin kryeredaktor të gazetës.
-E di, e di!- ndërhyri sikur donte të mos e zgjaste më këtë bisedë - Por thirre veç Blushin dhe thuaji në daç edhe në emrin tim që të na ndihmojë në këtë çeshtje madhore. Nuk asht Beni pjesë e krimit të Nanos. E di unë!- lirshëm po fliste Saliu.
-Më mirë foli vetë në telefon Benit - dhe formova numrin e Blushit. Folën për afro 10 minuta me njeri tjetrin.

[BlueBaron]

Berisha, unë dhe Ben Blushi në seancën e imunitetit

Seanca e famshme e 8 nëntorit 2004, për votimin për imunitetin tim, filloi me një incident që në hyrje të Kuvendit. Po binte një shi i madh atë natë aq sa gazetarët e gjithë televizioneve kryesore transmetonin direkt nën çadra tek hyrja e seancave plenare në pritje të hyrjes time në Kuvend. Atë natë seanca filloi me vonesë, pasi pritej sipas rregullores të mbaronte edhe seanca e pyetjeve me ministrin e Pushtetit Vendor Ben Blushi kërkuar nga grupi parlamentar i PD-së. Deputetët e PD-së ishin përgatitur keqas për ta sulmuar me kritika Blushin në seancë. Sapo futëm nën shiun e mbrëmjes me një dosje në dorë dhe materiale të tjera për transmetime filmike, të cilat i kisha marrë tek Remzi Lani, drejtor i Insitutit të Medias. I ofrohem vendit ku Garda kontrollon me aparatura të gjithë deputetët dhe punonjësit e Kuvendit. Në sekondë u shfaq një drejtues i Gardës. Shpatullgjerë dhe gjithë seriozitet.
-Të kontrollohet se çfarë ka në çanta deputeti Lesi -urdhëroi punonjësit e Gardës. Në të vërtetë kontrolli normal dhe i përditshëm kishte të bënte për kontroll armësh apo armë të ftohta, të cilat nuk lejohen në sallë. Pas incidentit me armë mu në koridorin e Kuvendit dikur me deputetin Azem Hajdari nga deputeti i PS-së Mazreku ishte vënë rregull kontrolli i çdo deputeti. Por kontrolli përfshinte vetëm armë zjarri dhe armë të ftohta, por jo materialet e tjera dokumentare që i duhen një deputeti për seancë.
-Nuk lejohen videot, kasetat dhe projektori! - urdhëruan ashpër rojet. Dhe filluan të rrëmonin në çantën time për letrat që kisha për ti lexuar në seancën e kësaj nate të ethshme e konfliktuale me Nanon kryeministër. Filluan të më kontrollojnë xhepat dhe kudo. Vetëm në çorape nuk futën duart. Nuk kishte ndodhur asnjëherë një kontroll i tillë dhe as që e përmbante rregullorja e Kuvendit. E kuptova se donin të më acaronin që në hyrje dhe më pas të kisha humbur qetësinë në ballafaqimin e madh me kryeministrin dhe klikën e tij. Ishin të pranishëm Preç Zogaj dhe Blendi Klosi. Mi nxorën jashtë materialet filmike dhe videoprojektorin. Hyra në sallën e madhe të parlamentit. Ben Blushi po fliste akoma. U ula në karrikën e radhës së parë ku kisha pothuaj 8 vite që rrija po ë atë vend, ngjitur me Neritan Cekën. Situata në sallë dukej në pamje të parë e qetë, por ziente nga brenda tensioni. Ishte përballje forcash. Dikush me kap nga qafa dhe më thotë: "Të kërkon Doktori tek vendi". Ishte deputeti Sokol Olldashi. Deputeti Olldashi vinte nga një karrierë në gazetën "Albania", ku dallohej për korrektësi lajmi. Të paktën nuk ishte konvertuar në sherbëtor si shumë të tjerë. Me Sokolin mbanim lidhje korrekte. "Vendi" ishte zyra e deputetëve të PD-së në Kuvend. Doli Saliu. Pas tij edhe unë.
-Nikollë! Nuk kemi numrat. Na kanë ble disa deputetë të opozitës. Kam informacion se një deputet i Fatmirit "Mediut), dy të Legalitetit, një ballist dhe më duket një i Pollos do të votojnë kundër nesh- foli i merakosur dhe me pa si rrallëherë në dritë të syrit. Realisht ishte i shqetësuar për fatin e votimit që nuk ishte vetëm fati im, por dhe i krejt opozitës. Tashmë nuk ishte ndeshje Nano-Lesi, por Nano-Opozitë. Saliu e ndjente më mirë se kushdo se çdo të thoshte një fitore e Nanos edhe me votat e opozitës. Votimi ishte i fshehtë. Nuk merrej vesh si votonin. Të thonin "votuam për Lesin" dhe e hidhnin votën pro Nanos. Ishin blerë gjatë dy ditëve të fundit deputetët e opozitës së Saliut.
-Ka një zgjidhje Nikollë " ndërhyri pas një meditimi të gjatë Saliu- Tako tani, diku fshehur, Ben Blushin. Ai është tip i zgjuar. Vetëm ai mund ta përmbysë rezultatin. Jo vetëm që është një çështje e drejtë Nikollë që duhet rrëzue Nano sot, por marrim kosto të madhe nëse Fatosi merr edhe votat tona " tha duke më lenë të kuptoj se duhet të mos humbisja asnjë dekikë. Dola në koridor. Kudo kishte punonjës të Gardës të veshur civilë. Ishte bërë një farë shtetrrethimi atë natë i parlamentit. Përjashta Kuvendit, diku nga hyrja, një mik i imi deputet kishte parë plot uniforma të policisë, një furgon të burgut 313 dhe dy prokurorët që ndiqnin çështjen e dosjes time për akuzat e Xhoana Nanos. Diçka kishte kurdisur atë natë shteti i Nanos. Gjeta mundësinë dhe takova Ben Blushin. I thashë se çfarë më tha Saliu.
-Nuk e bëj për atë Njeri!- mu përgjigj me inat Beni- Më lerë të punoj se nuk kemi kohë. Pas një ore fillon votimi.
-Katër ministra i kam bërë kundër Nanos në votim- më tha dhe iku. Hyra në sallë. U ngrit Lekë Çuka që ishte kryetar i Komisionit të Imunitetit dhe Rregullores. Vendimi i shumicës së këtij komisioni ishte se duhej hequr imuniteti, pasi kisha bërë "krim shtetror" meqënëse kisha kërkuar hetim për bizneset e gruas së kryeministrit, Xhoanës. Më vjen një mesazh i Saliut: "Ç'të tha Blushi?". Iu përgjigja shpejt "Ka bërë katër ministra kundra Nanos, por besoj edhe disa deputetë të PS-së pro meje". Me ktheu në sekondë përgjigje prapë Berisha me mesazh "Uroje nga ana ime Benin!". Por nuk kisha kohë që ta përcillja urimin tek Blushi pasi kryetari i Kuvendit, Servet Pëllumbi thirri emrin tim.
- Tani fjalën e ka deputeti Nikollë Lesi-u dëgjua zëri i kryetarit. Dola në podium. Shikova nga Ben Blushi me marifet. Më luajti syrin. Emocionet më kishin mbuluar, ndonëse askush nuk më kuptoi, përveç Spartak Ngjelës se si këmbët me dridheshin, kurse në podium dilja sikur nuk e çaja kokën. Ishte emocion dhe përgjegjsi e rëndë të provoje forcën me Fatos Nanon. Më pas erdhi votimi. Nano mori 62 vota, unë 70 vota dhe 5 vota abstenim. Arben Imami, Tauland Dedja dhe Maks Begeja, munguan në seancë. Kryeministri humbi. Berisha më shtrëngoi fort duke më thënë: "Urime! Na zbardhe faqen! Ditë historike". Në një farë mënyre ishte vertet ditë hstorike edhe për Berishën. Kishte 8 vite që nuk i kishte rrëzuar me votim të fshehtë kryeministrat e mazhorancës.
Politikisht atë natë Fatos Nano u rrëzua. Ngrehina nanoiste do të binte përtokë me 3 korrik 2005.


Berisha dhe gruaja e Sokol Koçiut

Çështja e kasetës së bisedës Nano-Abdiu për trafikun e armëve në Kosovë, të cilën e përmenda në parlamentin e datës 8 nëntor 2004 ditën që do të votohej për heqjen e imunitetit tim me padi të Xhoana Nanos, kishte marrë dhenë. Transkriptimi i krejt bisedës së përgjimit e cila mua më erdhi në dorë siç kam deshmuar edhe në Prokurorinë e Pergjithshme të Republikës e tronditi krejt politikën për disa javë rrjesht. Saliu ishte më i interesuari se si po hetohej puna e kasetës dhe e dokumentit të transkriptimit. Edhe Mero Baze me kërkonte takim para se të futej në dyert e Prokurorisë së Përgjithshme. Ai me sa dukej e dinte para meje këtë histori. Unë shkova në Prokurori, deklarova çfarë dija dhe ika. Berisha donte të dinte se çfarë më pyetën për kasetën, a ishte përmendur emri i tij prej meje, etj. Në një moment me Saliun në zyrë mbaj mend se u tensionua biseda pasi më tha se kasetën e përgjimit e kam në kasafortë. Unë ia kërkova të ma jepte.
-Ma jep kasetën!- insistova egërsisht.
-Jo Nikollë! E ka një miku im! Asht e sigurtë " tha dhe ikte nga kërkesa ime e drejtpërdrejtë- E kanë përgjue Fatosin. Asht e sigurtë. Por janë zhduk kasetat nga Arben Rakipi dhe Fatos Nano. E ka një kopje Fatos Klosi- nxitimthi foli duke më pa në dritë të syrit.
-Ore ke gjë në kasafortë këtu?- pyeta me të njëjtin ton Berishën.
-Kam një kopje të transkriptimit të bisedës Nano- Abdiu. Asht e sigurtë kjo! Për kasetën një njeri i imi asht lidh me gruan e Sokol Koçiut.
-Nuk është punë grash kjo Doktor!- ndërhyra paksa me inat.
-Jo, jo! E ka ajo! Në momentin e duhur do ta jap kasetën! " e mbylli Saliu bisedën e tensionuar mes nesh. Dhe si për të më bindur mua shkoi tek tavolina e tij dhe dikë mori në telefon me emrin Shaban.
-Shaban! A e ka ajo gruaja atë që biseduam dje?- fliste sikur të ishte në miting. Me sa dukej zëri përtej telefonit duhej ti thoshte "Edhe PO, edhe JO". U ul prapë në kolltuk që është fill pas derës së zyrës dhe tha plot triumf.
-Asht kaseta Nikollë! - thirri duke më hequr qafe atë ditë. Të nesërmen me pyesnin gazetarët "Kaseta!" dhe unë prisja Doktorin. Doktori me merrte në telefon si në lutje.
-Nikollë! Mos thuj gja. Sa të më vijë kaseta të telefonoj vetë " dhe e mbyllte pa pritur pyetjet e mija. Kur nuk donte të të jepte shpjegime fliste shpejt e shpejt dhe thoshte "hajt mirupafshim!". Një mendje më thoshte që ti kërkova Kryeprokurorit të Shqipërisë që ta thërriste për dëshmi edhe Sali Berishën. Në të vërtetë ajo histori përgjimi mua më dukej, se ishin edhe shërbimet e huaja sekrete në këtë mes. Nuk vonoi shumë dhe në shkurt 2005 prapë kerkesë për heqjen e imunitetit tim, por tashmë nuk ishte Gjykata e Lartë. Prokurori i Përjithshëm i Republikës, Theodhori Sollaku firmosi kerkesën për heqjen e imunitetit tim si deputet me kerkesë- padi të kryeministrit Fatos Nano. Këtë radhë padia ishte e mirëfilltë penale dhe shkonte diku tek 5 vjet burg nëse fitonte Nano. Plasi prapë debati në politikë. Komisioni parlamentar për Rregulloren dhe Imunitetin e bëri tërkuzë këtë çështje, pasi e dinte se ishte e padrejtë kerkesa, por nuk ia mbante të kundërshtonte kryeministrin socialist.
Unë kisha publikuar një dokument që me kishte rënë në dorë. Asnjë deputet nuk mund të heshtë kur gjen një material të tillë komprementues për kryeministrin e vendit. Detyra e deputetit është që të kërkojë hetimin e çështjes. Natyrisht që gjithë segmentet e shtetit ishin futur në lojë për ta përgenjeshtruar apo zhdukur origjinalin. Servet Pëllumbi kryetar i parlamentit me thërriti në zyrë për një kafe gjatë ditëve që ziente debati në opinion për kerkesën tjetër që erdhi në parlament nga Prokuroria. Në vend që kryeprokurori dhe Fatos Nano të sillnin në parlament kërkesa për heqjen e imunitetit për ministra apo ish-ministra që kishin vjedhur miliona e miliona dollarë, ata të dy turreshin përkundër meje. Fatos Nano ishte përbetuar që të më fuste në burg për kritikat e mija ndaj tij . Shpërfytyrohej kur dëgjonte emrin tim apo kur i dilja në parlament me kritika. Bile njëherë për të më poshtëruar kur po dilja nga salla e parlamentit që të shkoja në kafen e parlamentit u ngrit vrik edhe ai nga podiumi ku rri kryeministri. Qëllimisht rrinte në derë dhe fliste me rojet e tija. Kot së koti bënte muhabet. Donte që unë të rrija tek dera pa dalë jashtë në mënyrë që të acarohesha dhe më pas të fuste në punë shpurën e rojeve. Prita sa prita, por ai nuk lëvizte nga dera. Po kruhej për sherr. Atëhere nxora telefonin e fikur nga xhepi dhe bëra sikur edhe unë flisja me dikë.
-Alo! Nuk të dëgjoj mirë! Jo ore! E futi dhe një helikopter ajo kurva pa doganë?!- bërtisja që ta çmendja - Nesër lexoje në gazetë! Jo jo. Mos u frikëso. Do t'ia fusë dhe burrit të saj. *** është, po lëre *****! " flisja aty edhe unë tek hunda e kryeministrit. Në sekondë liroi derën. Më pa gjithë inat dhe iku plot sirena nga parlamenti.


Berisha dhe ne "dy ministrat"

Spartak Ngjela është jurist në profesion. Njihet në qarqet e politikës dhe të medias si "avokati i lirisë së njeriut". E kisha njohur në qershor të vitit 1992. Asokohe gazeta "Koha Jonë" ishte gazetë ende lokale për Lezhën me prirje për t'u bërë kombëtare. Por akoma na quanin "provincialë". Gazetat e Tiranës ishin akoma të fuqishme dhe të besueshme. Më prezantoi me avokatin tek QNK-ja Frrok Çupi dhe Preç Zogaj. Një burrë gjithë humor dhe i kudondodhur kur kishe probleme me politikën apo drejtësinë. Atëkohë drejtësia ishte kryekëput e varur nga politika. Dhe ne me politikën kishim probleme. Linzi, i vëllai i Spartakut , ishte njohur me mua dhe Aleksandër Frangajn. Na kishte ndihmuar me një maune letër për gazetën "Koha Jonë" nga Bullgaria. Takova avokatin dhe filluam të miqësoheshim. Tek QNK, pasi kështu quhet Qendra Ndërkombëtare e Kulturës, kishte një kafene ku rrinim të gjithë oponentët e asaj kohe që kishin një mendim të pavarur dhe jo proSali. Nuk ishim as socialistë. Me ne "rrinin" kudo e përballë punonj-sit e SHIK-ut të Gazidedes. Blerim Çela, kryetar i Kontrollit të Shtetit po na sulmonte. Jo për inat të tij, por për ti bërë qejfin Saliut. Shteti kur don më të kapë mat ta sajon si ta dojë intrigën ndaj iu drejtova avokatit për ndihmë juridike në Lezhë. Më bëri një statut modern të gazetës dhe me këtë rast edhe kontratën për dhurimin e 40 për qind të aksioneve nga unë tek miku im Aleksandër Frangaj, aksione të cilat në vitin 1996 i bleva nga Aleksandri. Në asnjë rast avokati nuk më ka kërkuar asnjë lekë për konsulencën, mbrojtjen juridike për mua apo dhe për gazetën "Koha Jonë". Ashtu është avokati; njeri shpirtmadh dhe me humor. Nuk flas kështu për faktin se nuk më ka kërkuar lekë për ndihmën juridike. Me avokatin kemi kaluar situata të vështira; ai në politikë dhe unë në media. Ai ka bërë 15 vite burg politik në kohën e Enver Hoxhës. Sa herë e kërkoja për ndonjë hall të gazetës që lidhej me shtetin ai vinte me vrap dhe thoshte tërë gëzim:
-Ma lërë mua këtë punë! Do ti bëjë që të lozin nga mendtë- thoshte Spartaku dhe ikte siç vinte, gjithë gëzim. Me kishte mbrojtur nga Berisha kur ishte në pushtet. Më mbrojti nga kryeministri Nano në gjyqin e turpshëm ku më dënuan me 20 milionë lekë vetëm se kisha botuar në gazetë vendimin e qeverisë të zotit Nano me 14 janar 2004 ku kishte firmosur kryeministri Nano për të shpërblyer qytetarin Fatos Nano me pesë paga mujore se na ishte lodhur "për të privatizuar Bankën e Kursimeve"! Kemi plot histori me avokatin në këto vite, por dua të tregoj një debat të egër të avokatit me Berishën pas një mitingu elektoral gjatë këtij viti. Po vinim pas një mitingu në Shqipërinë e Mesme. E kishte thumbuar para një jave Saliun në Durrës tek restorant Adriatiku në prani timen, Jozefina Topallit dhe Fatmir Mediut, por mendova se do të ishte me paqësor Spartaku me Berishën.
-Nikollë! Thuaji dhe avokatit të pijmë një kafe diku në Durrës- me mori në telefon celular Sali Berisha. Ishte natë dhe ishim tepër të lodhur nga mitingjet përditë. Atë ditë nuk kishte ardhur as Bamir Topi dhe as Jozefina Topalli. Fatmir Mediu ishte në një takim me partinë e tij dhe u ndodhëm në tavolinë; Berisha, Ngjela dhe unë. Çuditërisht biseda nisi nga kafe për t'u çlodhur në sherr mes Saliut dhe Spartakut.
-Jo Doktor! Nuk të lejoj të veprosh kështu. Kam bërë ca vite burg unë doktor, kur ti ishe në Bllok- hyri vrullshëm në bisedë avokati. Nuk po kuptoja se ishim ulur për të pirë kafe apo zeher. Diçka kishin ata mes tyre. Prandaj me kërkoi Saliu mendova me vete, pasi e dinte se me avokatin ishim miq prej vitesh.
-Spartak! Lërë atë punë!- ndërhyri Saliu për të shuar sherrin- E bisedojmë njëherë tjetër. Pijmë nga nji kafe e ikim- prapë donte të ikte nga debati Doktori. Seç ishin prishur në një problem partie në PD, por nuk arrita të kuptoja pasi Saliu i lutej avokatit dhe më shikonte mua sikur thoshte "ta lemë këtë muhabet!".
-Jo, jo Doktor! Nëse ti ke bërë kompromis ma thuaj. Pse nuk e thua? Pse të thirrën mbrëmë në ambasadën amerikane?- vazhdonte avokati- Ne nuk jemi që të rrini ju kryetar opozite të përjetshme. Duam pushtetin! Janë njërëzit rrugëve pa punë ndaj thuaju se "kam vendosur të rrijmë në opozitë!"- fliste e nuk pushonte Spartaku. Kisha menduar se para Saliut të gjithë shushaten e nuk bëzajnë, por atë natë e pashë në pozitë të vështirë Saliun. E hasa me këmbë poshtë tavolinës avokatin për ti dhënë të kuptonte se "lërë këtë sherr sonte", por ku pushonte Ngjela. Ishte mbushur me zemërim. Nuk e i ku dhe si, por fliste. Vetëm fliste. Doktori dëgjonte. Mendoja se Saliu do ti thoshte ndonjë fjalë të rëndë dhe autoritare, por u tregua jashtëzakonisht civil.
-Rri ore ti!- mu drejtua mua- Ç'më has me këmbë poshtë tavolinës? Kam parime unë. Dua që ky të mos ketë frikë nga ndërkombëtarët- mu drejtua me inat.
-Nuk asht ashtu puna avokat! " lutej prapë Saliu. Nuk po merrja asgjë vesh se ku pikonte çatia. Pija kafenë dhe nuk guxoja më ta cikja poshtë tavolinës Spartakun për t'i kërkuar që të ndërronte temën e bisedës.
-Si nuk është ore?! Trego forcë. Merr pushtetin dhe ndërkombëtarët të vijnë nesër e të urojnë në zyrë. Kush sundon kalanë është Zoti! Merr kalanë! - ngriti zërin Spartaku.
-Spartak, Spartak! " mori zjarr tani doktori- Unë të kam mik të madh ty. Të kam premtuar se me ty do të punoj për një qeveri të fortë. Ta kam premtue zv/kryeministrin ose ministrin e Drejtësisë
- Ore më takon!- nuk priti avokati që të mbaronte Saliu- Pse ç'jam unë në politikë?! Unë për të bërë karrierë jam. Ngjitem në karrierë dhe bëj të mira për njërëzit, për vendin tim doktor. Por nuk ta kisha atje problemin. Ma ke premtuar, ma the edhe sonte para Lesit dhe mbaje fjalën! Po pse ti je tulatur mbrëmë në ambasadën amerikane? Trego forcë!- e mbylli për një moment avokati. Në të vërtetë Sali Berisha njihet për kurajo dhe forcë. Ç'kishte ndodhur? Akoma isha në ajër në lidhje me bisedën.
-Nuk asht e saktë kjo që po thue!- u nxeh Saliu. Më pas gjakrat u qetësuan dhe filluan të bënin shaka a thua se nuk kishin mbi 30 minuta duke u zënë.
-Nikollë! E kam nda mendjen që ti do të kesh nji portofol ministri në qeverinë time në qoftëse fitojmë.
-Si "në qoftëse fitojmë"!?- sa nuk bërtiti avokati- Do ta marrim pushtetin Sali! Me forcë!
-Prit Spartak! Ai ça nuk po ban me lekë. Asht mafie e rrezikshme për vendin Fatos Nano- foli i shqetësuar Berisha.
-Çështja "Lesi" është kthyer në një çështje të madhe!- e ndërroi bisedën avokati. E njihja mirë kur donte të ndërronte bisedë me dikë -Do të bësh qeveri të madhe Doktor. E ndjej! " tha Ngjela.
-Po, patjetër. Bashkë do të jemi në qeveri- e mbylli Saliu dhe ikëm për Tiranë. Të nesërmen do të shkonim në Jug të vendit për miting.

[BlueBaron]

Marrëveshja për 3 korrikun me Berishën

Në muajin maj 2005 Berisha me telefonon. Më thotë se do të vijë në zyrat e Partisë Demokristiane për të firmosur marrëveshjen mes PD dhe PDK për zgjedhjet e 3 korrikut. Paraprakisht si për tu siguruar që nuk do të bëja naze me ishte lutur që demokristianët do të kenë Mirditën dhe Patosin zonë të lire elektorale. Pra në 98 zonat e tjera nuk do të kishim të drejtë për të vendosur kandidatët tanë. Pata disa probleme me kryesinë e partisë , por arrita t'i bind që duke patur përballë Fatos Nanon me klikën e tij do të ishte e vështirë fitorja e opozitës aq me tepër të ndarë sejcili me kandidatët e tij. Në këtë rast Saliu ishte në arsyetim të drejtë. Kishim frikë se mos edhe Nano bënte një përbashkim të tillë si ne dhe nuk dihej rezultati se nga anonte. Por Fatosi vazhdonte me tangërllëk. Kisha mbledhur kryesinë e partisë në zyrat e PDK. Mediat televizive dhe të shkruara kishin mbërritur të gjitha. 20 minuta para se të vinte Berisha tek unë mbërriti me urgjencë Ritvan Bode, sekretari i Përgjithshëm i Partisë Demokratike. Një burrë i urtë, korrekt dhe besnik për Saliun. Më nxori një kopje të marreveshjes që do të firmosja me kryetarin e PD-së. I hodha një sy të shpejtë, bile pa e patur shumë mendjen. Nuk kisha pse të dyshoja tek kjo aleancë, pasi personalisht ma kishte lexuar një natë me parë Saliu në telefon. I duhej patjetër marrëveshja politike edhe me mua, pasi në njëfarë mënyre, duke e lënë larg modestinë, kuotat e mija pas duelit me Fatos Nanon ishin rritur . Kishte plot dhe që më shanin, por pikëvarashi në opinion anonte nga ana jonë. Dola dhe e prita tek hyrja e selisë së partisë. Më shtrengoi fort a thua sa për pak nuk me theu dorën. Ka një dorë si për boksier. Hap gjigand në ecje. Duhet të jesh sportist për ta ndjekur në vrapin e tij.
-Mirsetëgjeta Nikollë! Asht ditë e shënuar kjo e sotmja- foli dhe u ngjitëm në ashensor për të shkuar tek kati i pestë ku do të bëhej ceremonia zyrtare. Gazetarët filluan të shkrepnin aparatet fotografikë dhe ato të medias televizive nxitonin të spostonin njeri tjetrin për marrë pamjet me të bukura. U ulëm. Lexova marreveshjen të cilën ma dha Ritvani. E mbylla me një synim që kisha brenda vetes se duhej të kapnim diku tek 3 deri në 4 për qind të votave kombëtare. Filloi Saliu me elozhe për mua dhe për PDK . E shikoja bishtas kur fliste dhe me dukej tjetër Sali nga ai i vitit 1997. Epo, shyqyr paska ndryshuar, mendoja dhe nuk po flisja.
-Partia Demokristiane do të marrë 6 deri në 7 përqind Nikollë ! Të siguroj. Do të fitojmë bashkë dhe do të qeverisim bashkë me ty dhe koalicionin " e mbylli ligjeratën e n-_krimit Sali Berisha. Dolëm. Udhës për tek makina isha krah për krah me të. Pas nesh , nja dhjetë hapa, ishin Ritvan Bode dhe Vladimir Beja nënkryetari i PDK-së.
-Nikollë! A do të më besh një nder? Dy zonat të lira t'i lashë për ty me shkrim , por a mund t'i mi besosh mua ti caktoj vetë kandidatët për deputetë në Mirditë dhe Patos?- ndaloi dhe me hodhi dorën në qafë me një dashamirësi që as babai im në Spiten nuk më kishte shtrënguar ndonjëherë kaq sa Saliu.
-Po unë kam njërëzit e mi- mu mor goja nga kerkesa e papritur e tij. Ne sapo kishim nënshkruar marrëveshjen se këto dy zona ishin të mijat. Akoma pa u tharë boja e firmës ai po mi kërkonte edhe ato të dyja zonat prapë për vete!
-Mi lërë mua!- ndërhyri si për të më shkundur nga hutimi që më kapi -Të jap një post ministror për PDK-në dhe tre zv/ministra. Ah, por dhe dy prefektë. Prefektin e Lezhës dhe të Vlorës do të jenë Demokristianë " shtoi Saliu.
-Ta mendoj! - u mundova t'i rreshqasë për atë moment, por nuk shqitej ai.
- Dakort? Ja pra pranove! Bëjmë bashkë fushatë në mbarë Shqipërinë- insistonte - tha sikur unë ta kisha pranuar.
-Të paktën jo Mirditën, doktor. Kam atje një kandidat shumë të mirë. Quhet Mark Gjomarkaj. Nga familja e kapidanit të Mirditës. Është jashtëzakonisht djalë korrekt dhe me emër të mirë - si në lutje miqësore po ia kërkoja. Në të vertetë nuk kisha përse hezitoja. Por një mendje më thoshte që përderisa ishim në një front kundër Nanos le t'ia besoja gjithçka Saliut. Isha si në një besë burri. Nuk e dija nëse do ta mbante fjalën ai.
-Kam Gjovalin Prengën, kryetarin e PD-së së rrethit të Mirditës. Ia kam premtue si kandidat në emër të PDK !- tha gjithë gaz a thua se unë nuk kisha emrin tim. Po e bënte fakt të kryer. Rashë në hall të madh.
-Mirë, mirë! Por fjalë burrash që votat në proporcional në Mirditë do ti jepen vetëm PDK-së që Marku të jetë deputet nga lista proporcionale- thashë dhe i vura kapakun bisedës.
-Po. Marku asht deputeti jot. Edhe Gjovalini, por ashtu asht puna. Mirëupafshim!- më shtrëngoi edhe ma fort dorën Saliu dhe iku. Gjatë fushatës harroi se çfarë me kishte premtuar, bile se me kishte përlarë një deputet direkt nga Mirdita. Në mitingun e madh përmbyllës të Rrëshenit nuk tha votoni Partinë Demokristiane në proporcional, siç ishte kontrata, por i iku. Bëri sikur harroi. Sa mbaroi mitingu ku binte një shi i madh mu afrua.
-Harrova! Herën tjetër do ta përmendë me emër Markun dhe zonën e lirë për ty- u justifikua dhe hypi në makinë. Herë tjetër nuk erdhi në Rrëshen dhe as nuk tha as nga Tirana ndonjë fjalë. Natën e 2 korrikut me urdhër nga Tirana dega e PD-së së Mirditës në zonën e lirë të PDK shpërndau mijëra fletë të vulosura nga PD ku thoshte: "Votoni kandidatin e PD! Votoni Partinë Republikane në proporcional!". Të premten para ditës së zgjedhjeve të 3 korrikut kryetari i PD-së zoti Berisha shpërndau këtë mesazh urgjent për kryetarët e degëve të PD-së në rrethe e gjithë demokratët që kishin autoritet në zona. Ja teksti që ndodhet i kopjuar nga telefoni i një kryetari demokrat në memorien e celularit të Vangjel Dules kryetarit të PBDNJ: "Mesazh për të gjitha degët e PD-së. Urgjent thirrni strukturat drejtuese të PD në zonë dhe urdhëroni në emrin tim që në prorporcional asnjë votë për partitë tona aleate. Vetëm për Partinë Republikane! Çdo votë për partitë e tjera në koalicion me ne asht voë kundër PD-së. Sali Berisha". Nuk kisha çfarë të bëja më. Isha prerë në besë nga Saliu.


Berisha : Gazeta "Koha Jonë" asht e koalicionit!

Ditën e parë të fushatës na mblodhi kryetarëve të partive të koalicionit të djathtë. Ishte Berisha, Mediu, Pollo, Starova, Karamelo, Alimadhi dhe unë. Ishte dhe një kryetar ballist, por nuk ia mbaja mend emrin. Genc Pollo nuk i besonte aspak Saliut. E njihte siç duket që kur punonte në presidencë në vitet 1992-1997.
-Për mua të gjitha partitë janë njëlloj aleate. Nuk do të ketë diferencim- e nisi Saliu- Por krahas aktivitetve të përbashkëta në mënyrë që të shfrytëzojmë sa më shumë kohën televizive si opozitë ashtë mirë që të bëni edhe mitingje me njërëzit tuaj- foli dhe e mbylli po vetë Berisha takimin e parë. Fushata filloi. Gjergji Lezhja ishte kordinatori i PD-së për mitingjet dhe me partitë. Ishte korrekt Gjergji. Zbatonte çfarë i thoshte Saliu. Plani i mitingjeve hartohej veçse nga Berisha dhe nuk mund të ndërhynte njeri në këtë mes. Dy mitingjet e para nuk shkova me të, pasi më duhej të përgatisja disa takime të mijat për kohën televizive që i takonte PDK-së.
Sapo kishte ardhur nga Lushnja. Ishte mitingu i parë në këtë qytet. Aty nga ora 2300 me bie telefoni celular.
-Nikollë! A takohemi pak për një kafe tek zyra ime? - foli lodhshëm. Natyrisht që i thashë që "po vij". Tek dera e selisë së PD takova Besnik Mustafaj. Ishte prej vitesh dashamirës me mua dhe gazetën "Koha Jonë". Shkruante editoriale kur i duhej. Sipas takatit financiar të gazetës, herë e paguaja mirë, por dhe nganjëherë harroja për t'i çuar honoraret. Por ma kujtonte vetë. Për mua mbetet njeri me vlera në hierarkinë e PD-së. Hamendje të këqija thonin se ishte islamist në thelb. Nuk e kisha vënë re një gjë të tillë. Kishte qenë ambasador në Francë.
-Duhet të vish me mua në mitingje Nikollë! Nesër jemi në Shkodër. Duhet të jesh patjetër- dhe me porositi një kafe. Dukej i lodhur ende pa filluar fushata. Por nuk e jepte veten. Kur flitej për mitingje gjithë trupi i tij elektrizohej dhe ishte tjetër Sali. E pikasa vitin e kaluar në mitingjet "Nano, ik!". Fliste pa letër dhe ngrinte peshë militantët. Kur kishte njërëz plot në sheshe ai lumturohej si fëmijë. Qeshte vetë. Fliste vetë. Dhe e mbyllte po vetë mitingun. Nganjëherë i kishte bërë lemsh fjalët, por turma nuk donte t'ia dinte se ç'thuhej. Donte vetëm zërin e tij. Kaq mjaftonte dhe ndizej sheshi.
-Doktor! Kam një shqetësim -dhe mënjëherë mora kafenë e cila më erdhi në çast. Doja të ndizja një cigare, por Saliu ma bëri me shenjë se nuk lejonte të pihej cigare në zyrën e tij.
-Dua që në fillim të ndajmë dy gjëra bashkë. Të mos keni më pas sherr apo ndonjë keqkuptim.
-Ma thuaj. Si asht puna?- pyeti jo pa kureshtje Berisha. Më kishte hedhur një vështrim dyshues, aq sa e ndjeja edhe kur hyja në selinë e PD që tek rojet apo në koridor kur më shikonin. Njëherë, në mos gaboj, ishte hera e dytë që po ngjisja shkallët e ndertesës së selisë blu, kur disa militantë demkratë po zbrisnin pas një takimi me doktorin në katin e tretë.
-O bobo! Ku ka shkue puna jonë!- thirri njeri prej tyre- Shife more ! Nikollë Lesi këtu! Mos! Paskemi mbarue!- fliste ai dhe më shikonte, ndërsa unë ndalova. E pyeta se nga ishte. Më tha se ishte nga Torovica e Lezhës. E pyeta se i kujt ishte. Ma tregoi paksa me hezitim. Babai i tij kishte qenë më komunisti i fshatit në kohën e Enver Hoxhës. Për atë thonin asokohe se ishte "me komunist se Enver Hoxha!". I dhashë një cigare djaloshit demokrat dhe iu luta ti bënte të fala të atit, pasi ka qenë komunist i mirë. Nuk e deshi veten kur ia përmenda këtë fakt dhe hodhi cigaren përtokë gjithë inat.
-Kam hallin që koalicioni me ty është vetëm në rang partiak- e nxora më në fund atë çka doja ti komunikoja. Me Berishën nuk është e lehtë të flasësh lirshëm dhe pa i kontrolluar fjalët. Në këtë pikë është njeri serioz dhe jo si Nano që e nis me xhin dhe e përfundon me "a më ha ******?".
-Po ne kemi firmosur bashkë Nikollë ? Çka ndodhur?- foli gjithë shqetsim. Me shikonte dhe nuk fliste më - Po ti je aleat i fortë. Atë çka bëre kundër Fatos Nanos këto tre vitet e fundit çdo demokrat ta ka borxh.
-Jo jo ! Nuk lidhet me koalicionin. Atë e kam firmosur dhe nuk lëviz . Harroje atë histori. Shiko se mos ta dredh ndonjë nga miqtë tuaj .
-Ke bërë llafe me Fatmirin "Mediun)?
-Jo. Kam shqetsimin se unë jam edhe botues i gazetës "Koha Jonë". Por jam edhe kryetar partie në koalicion me ju- fillova ta sqaroj, por ai më ndërpreu mënjëherë. E kuptoj pa e thënë shqetsimin tim
-Aa! Gazeta asht e lirë . Natyrisht nuk mund të ndihmoj Nanon, por as "Rroftë Berisha!" nuk mund të shkruajë. Ke të drejtë. Nuk ka asnjë problem- u çlirua Saliu. Edhe unë, pasi nuk mund ta bëja gazetën "Koha Jonë" organ të koalicionit. Nuk e kisha bërë as organ të partisë që drejtoja vetë. Kisha botuar ndonjë lajm për aktivitetet e Demokristianëve, por ama kur përbënte lajm për gjithë median. Nuk kisha se si të humbja pavarësinë time editoriale të gazetës. Ajo gazetë nuk është më vetëm pronë e imja. Kanë punuar pothuaj të gjithë analistët dhe drejtuesit e medias së sotme në "Koha Jonë". Mundet nganjëherë ta kem kaluar masën, por më pas jam penduar si dreqi. Një media e shkruar në qendrimet e saja duhet të jetë, të paktën, një hap para lexuesit. Ika atë natë i qetë pasi nuk doja të komplikoheshin gjatë fushatës marrëdhëniet me Saliun, pasi ma kishin thënë se ai është " përbindësh" në fushatë. Por nuk zgjati shumë miqësia në këtë temë, të cilën unë e quaja të mbyllur. Ishte mengjez herët . Atë ditë do të shkoja në Librazhd bashkë me të në një miting. "Koha Jonë" kishte botuar një kronikë ku Fatos Nano akuzonte Berishën. Ishte normale për një gazetari korrekte kur lideri i mazhorancës bënte një deklaratë. Media e pasqyron.
-Nikollë! Nuk mundesh ti me ma ba kështu! Nuk mundesh! Nuk të lejoj!- bërtiste a thua se kishte probleme me sediljen e makinës ku ndonjë gozhdë ishte ngulur poshtë sediljes.- Nuk mundesh ti! Je në koalicion dhe gazeta nuk mund të shkruajë për Nanon- vazhdonte ai duke bërtitur. Në fillim u turbullova se nuk e dija se çfarë thoshte dhe përse e kishte fjalën ai. Më të vertetë se nuk e dija se çfarë kishin botuar, pasi ishte kohë fushate. Dilja në 6 të mëngjezit dhe kthehesha në orën 1 të natës në shtëpi. Kalamajtë i gjeja në gjumë. I puthja dhe më pas nisesha prapë për mitingje. Nuk vonoi as 10 minuta dhe kur prapë më mori Sali në telefon. Isha rrugës për në mitingun e Librazhdit.
-Nuk mundesh të vazhdosh kështu Nikollë ! "fliste prapë ai. Prita e prita që të pushonte, por ai vazhdonte të bërtiste po më atë shpejtësi që ecte makina e tij mbi 100 km/orë. Ndërkohë kisha parë titullin e gazetës dhe nuk kishte asgjë jo profesionale. Kishin dalë me një deklaratë të Nanos kundër Berishës. Por nuk ishte koment i redaksisë, por kronikë pikë për pikë e asaj që Fatos Nano kishte deklaruar në një miting kundër tij. "Po për ditët e tjera që kishim dalë me Saliun kundër Nanos?" mendova në çast. Ne të dy e kishim mbyllur njëherë punën e pavarësisë së gazetës me koalicionin. Çfarë donte tani ai? Ai ishte nxehur kot së koti . Por mora zjarr edhe unë. Ma kishte sjellë në majë të hundës duke më bërtitur ato pak minuta . Ishte hera e parë që guxonte të më gërthiste. U mbusha me frymë dhe e mora në telefon Saliun. Dy herë më kishte telefonuar brenda 10 minutave dhe sharë. Kishim hasur dy malokët me njeri tjetrin!
-Alo! Degjo Doktor!- fillova dhe nuk i lashë kohë të më thoshte asnjë fjalë " Të jetë hera e parë dhe e fundit që guxon të më ofendosh mua. More vesh? Nuk dua t'ia di fare se kush je! - fola gjithë zemërim dhe ia mbylla telefonin. Në moment i thashë shoferit se nuk do të shkonim në mitingun e Librazhdit. Ktheva makinën dhe u gjenda prapë në Tiranë. Ia tregova Genc Pollos çfarë më kishte ndodhur dhe më tha "mirë ia bërë ! Ashtu e do ai muti !". E kisha fikur telefonin gjithë atë paradite nga inati. Kur më kishin rënë nervat nga fyerja e Saliut e hapa dhe gjeta tre mesazhe të Berishës në të cilat me kërkonte ndjesë, pasi nuk e kishte "kuptuar""!) shkrimin. Ishte frikësuar se mos dilja në ndonjë konferencë shtypi për të thënë se "nuk paska ndryshuar Saliu" dhe fushata i shkonte për lesh. Në darkë me ftoi për kafe në hotel Sheraton. U bëmë prapë miqë. Por e ndjeva se nuk ma kishte harruar.


Në Sarandë turmat: "Berisha " Lesi!"

Na lajmëruan nga selia e PD-së me anë të Gjergji Lezhja se ka ndërruar plani për mitingjet. Do të kalohej mënjëherë në Jug të vendit në një tur tre ditor, Sarandë, Delvinë, Ksamil, Livadhja dhe Gjirokastër. E kisha marrë me shumë qejf dhe zjarr punën e mitingjeve. Arian Starova me ngacmonte se "përse luan dorë e këmbë " kur flet para turmave. Ariani është jashtëzakonisht civil dhe profesionalist. Nuk vuante nga mania për tu dukur apo që të rrinte afër Saliut në miting që ta shihnin njërëzit. Fliste shkurt, qartë dhe rrjedhshëm. Edhe kur nuk isha unë në ndonjë miting ai bënte thirrje që të votonin në proporcional edhe PDK. Probleme kishim në fushatë vetëm me Fatmir Mediun, kryetarin e Partisë Republikane. Ai nuk linte njeri ti afrohej Berishës. Dukej sikur e kishte prone "private" dhe bëhej xheloz nëse dikush nga ne, Pollo, Starova dhe unë i aviteshim një metër me afër Saliut në miting. Në të vertetë për këtë ishte interesuar edhe vetë Saliu. Protokolli që merrte urdhëra të rreptë vetëm prej Sali Berishës nuk na lejonte që kandidatët tanë për deputet në proporcional në zonat ku ishte miting të dilnin në podiumin e mitingut. Ne kishim vendosur një rregull para fushatës që vetëm kandidatët e përbashkët që ishin të PD-së apo të zonave të lira dilnin me ne kryetarët e partive të koalicionit në podiumet elektorale. Kandidatët në proporcional të PR, PDR, PDK dhe PBL nuk mund të dilnin. Por Mediu nuk pyeste asnjeri. Urdhëri i tij ishte si të fliste vetë Saliu. Nganjëherë me shaka pyesnim njëri tjetrin Pollo, Starova dhe unë nëse "kishte ardhur Saliu i dytë në miting". Në çdo miting kryetari i PD-së filloi të shkelte hapur marrëveshjen me partitë tona. Bënte thirrje vetëm për të votuar Partinë Republikane në proporcional. Disa kryetarë të degëve të PD-së në rrethe të cilët nuk e donin PR na ankoheshin se si ka mundësi që vetëm për Fatmir Mediun po bën thirrje Berisha. Ç'të thonim ne ! Genc Pollo me thoshte si me lezet se po shkelet marrëveshja nga Berisha dhe linte të kuptohej që të kërkoja unë mbledhjen urgjente të koalicionit për këtë çështje. Donte që me duart e mija të nxirrte gështenjat e PDR. Nuk e kishte keq Pollo. Megjithatë nuk e vrava shumë mendjen për reagimin e Saliut dhe rrugës për në Sarandë i bëra një mesazh. Ato ditë ishte më e udhës për të komunikuar vetëm me mesazhe, pasi ishim në kulmin e fushatës dhe çdo minutë nuk pushonte telefoni me thirrje apo mesazhe nga degët. "Mos bëj thirrje vetëm për PR. Duam me Gencin dhe Arianin që të takojmë për këtë problem", i nisa një mesazh prijësit të karvanit elektoral. Saliu ishte bërë mjeshtër në dërgimin e mesazheve. Pas Edi Ramës ai ishte numri dy në Shqipëri për shpejtësi në hartimin dhe dërgimin e mesazheve. Edi Rama ishte kampion në mesazhe, por bënte gabime ortografike, kurse Saliu ishte korrekt në të shkruar. Fuste paksa dialektin tropojan, por gjithsesi kuptohej. "Asht hera e fundit Nikollë! Nuk bëj thirrje ma për Partinë Republikane!". Ia kalova mesazhin e tij edhe Genc Pollos dhe Arian Starovës. Genci heshti, kurse Starova mu përgjigj " Po, Po! Ka për ta mbajtur fjalën! Shih kur të thërrasë prapë për Mediun". Nënkuptimi ishte se të ka mashtruar prapë. Arritëm në Sarandë paksa vonë. Unë u sistemova tek Hotel "Butrinti" i Gaz Demit hoteli më i mirë në Shqipëri. Saliu ndaloi nja 50 metra më sipër në një hotel që me sa dukej e kishte mik. Të nesermen shkuam në Livadhja të Sarandës, më pas në Ksamil ku Fatmiri nuk erdhi pasi kishte hallin se banorët kishin konflikt pronësie me ish-pronarët. Me Saliun mbeta vetëm në mitingun e Ksamilit. Aty kam edhe degën e PDK më të fuqishme në Jugperendim të vendit. Sapo dola për të folur e karikova mitingun me çeshtjen Nano- Lesi në duelin e fundit dhe filluan thirrjet "Lesi, Lesi !". Në fillim nuk e kuptova se ç'po ndodhte në të djathtë timen, ku ishte Saliu. Vazhdova unë prapë me helikoperin e Xhoanës dhe thirrjet nuk pushonin prapë "Lesi! Lesi!". Në momentin që turma po bërtiste emrin tim hedh sytë nga Saliu. Ai ishte bërë xhind dhe plot nerva. Aha! "thashë me vete. "E hengra!' dhe mënjeherë bëra thirrje shtesë " Pra iu kam sjellë sot kryeministrin e Shqipërisë Sali Berisha, njeriun me të ndershëm dhe që do të presë duart e korrupsionit". Atë moment ia bëj me shenjë turmës që të thërriste emrin e Berishës. "Berisha- Berisha!" filluan. Saliu qeshi. Mori pamje triumfatori dhe me vuri dorën në sup me dashamirësi. Mbarova fjalimin tim. Arian Starova me tha "Shpëtove për bukuri ! Për pak e hengre nga Saliu!". Mbaroi mitingu dhe shkuam drejt Delvinës. Nuk e haja më që të karikoja njërëzit që të thërrisnin emrin tim. Problemi nuk ishte shumë tek emri PDK në atë zonë se sa tek konflikti tashmë pulik i imi me kryeministrin Nano. E kisha mposhtur Fatosin disa herë në parlament dhe votuesit tanë Nanon donin të rrëzonin. Pjesmarrësit në mitingjet tona nuk e dinin se çfarë ndodhte në podiumin tonë dhe pas mitingjeve. Sherr i madh. "Pse foli Lesi dy minuta më shumë se sa e kemi caktuar?!", "Pse Pollo foli para Mediut ?!", etj. Populli na shikonte si liderë të të gjithëve. Nuk e dinin se si plaste sherri mes nesh sapo mbaronte mitingu. Në Delvinë Saliu nuk ma dha fjalën. Ai vendoste protokollin. I kishte djegur Ksamili. Por ndodhi një gjë që nuk e parashikova. Më nxori me tepër punë se sa e mendova. I thashë në vesh Saliut se duhet të flasë në miting. "Jo, Nikollë !'- më tha. Nuk bëra zë, pasi përballë turma bërtiste "Berisha!". Në moment që po mbyllej mitingu ia plasi nga turma "Të flasë Lesi! Lesi!". Pashë Saliun. Më shikoi sikur më thoshte se mos luajta ndonjë lojë që të bërtisnin emrin tim. Dyshonte si dreqi. Nuk më besonte , ndonëse i duhej edhe emri im. Fola shkurt dhe gjeta një mënyrë që të mos e haja si në Ksamil. Direkt e proSaliut e ngrita turmën mënjëherë. Saliu u lumturua dhe ma tha "Do të flasësh dhe në Sarandë tani !". Pas një gjysëm ore do të fillonte mitingu më i madh në Jug , ai i Sarandës , që nuk ishte i fundit në këtë qytet. Ajo që më ndodhi në Sarandë më dogji përfundimisht. Saliu në mitingun e mëvonshëm, po në këtë qytet, nuk më mori me vete. Kaluam rrugën plot gropa nga Delvina për në qytetin e Sarandës. Mitingu bëhej në stadiumin e qytetit. Plot e përplot stadiumi, anash tij dhe tarracat e pallatëve. Në Sarandë kandidonte kryeministri Fatos Nano. Para dy muajve Berisha me kishte marrë me telefonin e Spartak Ngjelës nga selia e PD-së dhe më kishte uruar mua si kandidat i opozitës përballë kryeministrit. Se ç'pati më vonë nuk e mësova dot kurrë dhe me zëvëndësoi me Besnik Aliajn. Ishte e vështirë të fitoje përballë kryeministrit në atë moment, por gjithsesi nëse do të isha përballë Nanos në Sarandë do ta mbajë atë pa lëvizur nga qyteti. Kisha hartuar taktikat për ta acaruar Fatosin dhe ti jepja mundësi Saliut që të ishte lirshëm në rrethet e tjera. Brenda taktikës për ta nevrikosur kryeministrin vendosa sapo Berisha ma komunikoi kandidimin tim përballë Nanos që të flija në darkë në të njëjtin hotel ku do të ishte Nano me Xhoanën. Mblodha informacion për krejt Sarandën, popullsinë, raportet fetare, për turizmin,etj. Tashmë këto i përkisnin fjalës "sikur. ". Po shkoja për të bërë fushatë për Besnik Aliajn. U ngjitëm në podiumin e mitingut në stadium. Thirrje të forta. Rrugës nga Delvina për Sarandë mendova në çast se çfarë do t'ju them sarandiotëve. Doli në përfeksion.
-Tani e ka fjalën kryetari i PDK deputeti Nikoll Lesi !- foli ai që drejtonte mitingun. Thirrje në kor . Nuk duhet të përsëritet Ksamili dhe Delvina mendova në çast . Kishte ardhur dhe Fatmir Mediu. Ndaj duhej të isha i kujdesshëm.
-Të nderuar sarandiotë! Ka disa ditë që brigjeve të Sarandës po vijnë dy anije të mëdha. Një anije e shkatërruar, që nxjerr tym, me një kapiten herë me syze e herë pa syze. Kjo anije e vjetër ka në bord një klikë hajdutësh. Ajo po zhytet në det. Nuk e mbajnë direkët. Me 3 korrik kjo anije fundoset. Kjo është anija e Fatos Nanos!- ngrita zërin, mora frymë thellë për të vazhduar. Turma "Lesi, Lesi!". Mora frymë thellë dhe ia nisa prapë valles së mitingut.
-Por anija tjetër, e madhe, plot e përplot me njerëz që duan Sarandën, detin dhe juve ja ku po vjen. Ja shikojeni!- dhe në çast njerëzit kaluan shikimin nga deti - Është k`tu! Kapiteni është Sali Berisha!"- e mbylla fjalën dhe "Berisha, Berisha!" shpërtheu stadiumi.
-Të lumtë! Por e hëngre përfundimisht këtë rradhë! " më tha në vesh Starova- Mediu është bërë keq kur flisje ti " vazhdoi Ariani. Në atë moment nuk e ndjeva se e hëngra, pasi nga turma u shkëput një djalë që kaloi gardhin e policisë dhe u turr të më përqafonte. Më pas, rrugës për në Tiranë, e ndjeva që po frikësoja Saliun. Duhej të mos shkoja disa ditë më të në miting.
-Nikollë! Po bën prezantim të mirë në mitingje! " më mori në telefon Saliu kur po ktheheshin në Tiranë. Mu duk sikur ndjeva paksa ironi në atë çka po më thoshte si lavdërim. Për katër ditë nuk dola në mitingje.


Saliu: Tako Edi Ramën dhe Blushin.

Fushata elektorale e këtij viti sapo vinte e merrte zjarr me tepër. Në Shijak përballja më e vështira e gjithë zgjedhjeve ishte mes Agron Dukës, ministër Bujqësie dhe Sokol Olldashit . Sondazhet e analistëve mediatikë anonin në fitoren e Dukës. Por Olldashi e kishte ndërtuar krejt ndryshe taktikën elektorale. Edhe dueli Angjeli- Pango cilësohej ndër më problematikët. Fatos Nano i shoqëruar nga sponsorizimet e biznesit dukej se ishte në avantazh. Por ai harronte LSI e Ilir Metës. Sondazhet anonin disi për opozitën e Berishës, por prapë Saliu ishte mosbesues në fitore. Në mitingje ai bënte namin sikur e ka të sigurtë fitoren, por brenda tij lëvizte frika e humbjes përballë lukunisë së Nanos. Saliu duke e ditur se unë personalisht kisha miqësi si me të djathtë ashtu dhe me plot të majtë, ndër ta Ben Blushin e Edi Ramën më thirri në një mision që për momentin e zgjedhjeve ishte shumë sekret. Unë isha përbetuar se do të bashkëpunoja edhe me dreqin vetëm që të rrëzoja Fatos Nanon nga pushteti. Sytë nuk më shikonin më tej se piedestali i rrëzuar i kryeministrit. E kisha eksperiencën e parë elektorale në një koalicion.
-Do të na bësh një nder Nikollë!- më tha Berisha pas takimit në hotel Sheraton- Por nuk duhet të na e marrë vesh njeri se na prishet skema. Tako Edin, atë të Bashkisë " hyri drejt e në temë ai. Edhe donte bashkëpunim me Edin për të rrëzuar Nanon, edhe nuk ia thoshte emrin e plotë - Kam informacion se janë zënë keq me njeri tjetrin Fatosi me Edin. Nuk e di saktësisht se çka ndodhur, por kjo asht e vë rtetë.
-Nuk të beson ty ai! Edi nuk do as ty dhe as Nanon me ato çka bërë - ia ndërpreva fjalën.
-Duro!- dhe fërkoi kokën a thua e kishte mbi kokë Edin -Ai don me rrezue Nanon. E di ai se po fitoj Fatosi do ta fusë në burg, ai. E di unë këtë punë. Fatosi don krejt lejet e ndërtimit në Tiranë. I do ajo gruaja lejet për të bërë pallate. Janë bërë lemsh - dhe qeshi. Nuk ia thoshte asnjëherë emrin Xhoanës edhe kur e kritikonte për bizneset e dyshimta. Kur e ngacmoja në parlament që t'ia thoshte emrin e plotë kur e akuzonte Saliu vetëm qeshte dhe linte të kuptohej se nuk ishte grua për tu përmendë.
-Mos more doktor! Nuk të zë besë ai. Ti deshe me Nanon ta fusnit në burg kur ishit miqë bashkë- këmbëngula duke ditur se do të më shkonte kot së koti udha për tek Edi. Megjithatë dihej në qarqet e larta politike se Nano nuk duronte emër tjetër përveç "Fatos Nano ! Fatos Nano!" prandaj kryebashkiaku i Tiranës ishte larguar prej tribunave elektorale . Saliu duke qenë njohës i mirë edhe i së majtës dyshonte se ata pajtohen brenda natës dhe vetëm kur ti shihje bashkë të nesërmen. Prezenca e Edit në tribuna e frikësonte Saliun. Fushata onte edhe shumë ditë për t'u mbyllur. Bëra si bëra dhe shkova për të takuar Edi Ramën. U takuam në katin e pestë të Grand Hotel .
-Ç'thotë Sali beu ?- e nisi me ironi kryebashkiaku takimin. Nuk e duronte fare emrin e tij. I dukej si islamik.
-Të do shumë Saliu!- iu përgjigja duke qeshur- Më ka dërguar ai për të kërkuar një bashkëpunim
-Ç'bashkëpunim ore! Me atë kafshë?! Pupu! Je në vete apo po luan estradë?- pyeste dhe ferkonte tullen e kokës.
-E kam seriozisht. Vijë prej tij për të thënë që të mos dalësh përkrah Nanos në podiumet elektorale. Si kompensim Saliu nuk do të prekë apo sulmojë kur të vijë në pushtet- thashë dhe shikoja djersët e tija që i mbulonin ballin.
-Ore je në vete ti! Unë me Saliun mik, kompromis?! Jeni çmendur të gjithë. Këtej nga ne ka lajthitur Fatosi, andej paska shtuar dozën e çmendisë Saliu. Çe gjeti këtë vend!
-Do apo nuk do? Kemi për të shkurtuar përgjysëm sapo të marrim pushtetin pas 3 korrikut?!- fola për ta provokuar. Me vinte edhe për të qeshur për rolin që kisha marrë për ta pajtuar në distancë Berishën me Edi Ramën. E kush e besonte këtë gjë! Bile edhe tani që shkruaj edhe vetë më duket sikur nuk ka ndodhur ky rol ndërmjetsuesi. Por gjithë mekanizmi im punonte kundër Fatos Nanos.
-Ke të shkurtoni ore! Mua?! Më rroni ******!- u nxeh Edi.
-Edhe atë do ta shkurtojmë!- fola seriozisht, por një e qeshur po më vinte për të plasur sheshit. A kishte rol me komik se ky që kisha marrë përsipër për të vendosur urë bashkëpunimi mes Sali Berishës dhe Edi Ramës.
-Apo ke ardhur për të kaluar kohën këtu me mua. Nuk të paska marrë Saliu sot në miting !?- më tha më ironi, por prapë donte të dinte se çfarë po bënte Saliu.
-Mos dil në tribuna me Nanon ! Ky është mesazhi i Berishës- thashë pa e zgjatur më tej "masakrën" ndaj tij.
-Edhe po të dua unë për të dalë në tribuna nuk më lë Fatosi! E di ti që është bërë xheloz nga unë. Thotë se do ti fitoj vetë zgjedhjet- përqeshi Edi kryeministrin. Ika . Ia përcolla mesazhin e takimit Saliut. Ai foli gjithë gëzim nga ana tjetër e telefonit.
-Të lumtë ! Na ke heqë një njeri që na krijon probleme për ne . Mos e harro këtë Edin. Mbaje nën tension- më tha doktori. Pas kësaj dija vetë se si ta mbaja Edin. Çdo mengjez e merrja në telefon dhe i thoja: " Ke të fala nga Saliu !". Pasi mbaroi ky ndërmjetësim mitingjet elektorale vazhdonin papushim. Kishim ardhur vonë nga Vlora në mitingun e parë në sheshin e Flamurit. Isha i dërmuar. Ora po shkonte diku tek 2330. Sapo kisha hyrë në shtëpi më bie telefoni i Berishës.
-Nikollë! A vjen deri në zyrën time se kam diçka urgjente " foli dhe më pas u nisa drejt selisë blu. Të nesermën ishim prapë për udhë të gjatë që herët në mengjez. Hyra në zyrën e doktorit. Edhe ai ishte jashtëzakonisht i lodhur, por çuditërisht mitingjet atë e mbanin gjallë.
-Ti e ke mik Ben Blushin!
-Po, dihet! Pse çka ndodhur?- ndërhyra pa takt.
-Diçka po harton ai kundër nesh
-Është normale që është në frontin tjetër. Kështu u ndanë këto punë tani ! " dhe picërrova sytë se ku donte të dilte ai me këtë thirrje në mesnatë.
-Fatosi ka mbledhur mbrëmë të gjithë pjesën e re të PS-së. Më duket dhe Edin, Blushin, Klosin dhe të tjerë që janë figura që ta themi saktë kanë mbështetje popullore - fliste mendueshëm ai. Fliste, ngrihej në këmbë dhe ulej prapë. Diçka e mundonte. Dikush nga të huajt, me sa duket, i kishte përcjellë mesazhin se nuk ke mbështetje ndërkombëtare ndaj deklaro se nuk do të jesh ti kryeministri i vendit. Këtë e dija nga brenda PD-së. Nga ana tjetër siç vazhdoi doktori të më tregonte në mesnatë zoti Nano duke e ndjerë edhe ai se nuk i kishte ashtu punët si në fillimfushatë po bënte një levizje dinake. Përflitej se mund të dilte dhe të deklaronte se nuk do të ishte ai kryeministri pas 3 korrikut nëse fitonte PS. Kjo digjte Berishën nga ana tjetër. Dalja me një emër për kryeministër të ri, i pa kritikuar nga populli dhe ndërkombëtarët do të thoshte fitore e së majtës. Por Saliu nëse humbte digjej përfundimisht.
-Tako Benin dhe mundohu të marrësh vesh se ç'po bajnë ata !- më tha. Mu duk vetja si Pal Melyshi. Unë isha njeri që kisha dhënë prova se vetëm sherbetorin dhe servilin nuk e bëja , kurse ky më thoshte të shkoja si spiun. E kapërdiva fyerjen dhe në moment iu drejtova me një djallëzi që e meritonte. Nxora celularin dhe i bie numrit të Ben Blushit.
-Hë mo çke ! Apo të fërkoi Saliu e tani don pak ujë nga ne !- më foli gjithë inat Beni. Fushata ishte në kulm.
-Foli pak një miku tonë!- nxitova t'ia presë sulmin.
-Cilit mik ore? Saliut?! "foli gjithë ironi a thua me telepati e dinte se isha me Berishën. Në të vertetë Saliun ai e respektonte për ndershmërin e tij, por në biseda e shante për miopinë e tij politike dhe bajraktarizimin.
-Ja, foli doktorit !- ndërhyra dhe doja ta spostoja lojën nga keqpërdorimi im që donte të më fuste Saliu.
-Ik ore pirdhu me gjithë atë **** !- më tha.
-E kush asht në telefon? " më pyeti doktori.
-Blushi!
-Ça thotë ?- pyeti Saliu
-Flet shumë mirë për ty. Është burrë shteti, thotë " nxitova ta lyeja me paksa sheqer fjalorin e Benit për të.
-Më jep, ma jep ta pershendes Blushin!- dhe më kapi telefonin doktori- Alo Blush! Si je?- dhe pushoi për pak kohë. Nuk dija se ç'po i thoshte Beni nga ana tjetër e telefonit.
-Mirë! Natën e mirë Ben!- e mbylli Saliu telefonin. Gjithë gëzim me tha se fola me Benin!". Nuk dija se çfarë e kishte mashtruar Beni. Ika pasi të nesërmen kisha udhë të gjatë për të bërë.

[Brari]

pamvaresisht se sa origjinal eshte Nikoll (mustaqe ziu..lol) Lesi ne kto tregime.. dicka ka te vertete..

e verteta eshte se ekziston ai ambjent qe pershkruan Lesi pra.. ajo "keneta" ku notojne pluskojne fryhen e shk.. hen.. zhabo-zhapiket e tiranes nga mesi i te cileve dalin tash 16 vjet sundimtaret.. e vendit.. qofte te llojit sheik nano edvino blusho brace rucoist.. qofte nga soji kaqolo berishist..

ngjarjet e shtator 1998 dhe shkurt 2004-es jane faqe te zeza per PD-ne..

jan te zeza sepse jane kunder principeve te atyre qe aspirojne demokraci.. dhe jan te zeza sepse kan dhuruar per PS-ne nje Variant-preteks- Rezerve..
qe mund ta perdorin ne te ardhmen.. kur ta shohin te arsyeshme..

97 -ta nuk duhet perseritur.. pra marrja me dhune e institucioneve.. jane kategorikisht te pa pranushme..

Pra PD kurre nuk duhej te toleronte pas 97-tes tragjike asnje 97.. tjeter qofte dhe ne miniature.. e aq me keq te ardhur prej saje e pas mitingjeve te saja.. prej per- shkallezimeve te protestave te saja..

Neser dhe jo neser por sot bile.. mund ti teket edvinit ti beje Saliut ndonji shkurto-shtator.. dhe fare lehte te thote.. se .. po bej ate qe ke bere ti me ato nano-iket.. e tua.. dikur..
cti thote saliu?

a mund ti tregoje kushtetuten apo ligjin apo principin..
Nuk mundet..

Pra ja ku te con gomarlleku..

duhet betonuar bile celnikosur principi.. se nje qeveri vjen me vote e iken me vote.. dhe se asnji marifet tjeter nuk pranohet..

Vetem keshtu ka stabilitet..


skuth thx per kujtimet e Lesit.. jan teper interesante per ne qe jemi larg Kenetes me zhapiko-zhabat e majme..

sa pak gjera qe dime..

[BlueBaron]

Shtëpia botuese ndërpret botimin e plotë të librit.

Libri "Si njoha Nanon dhe Berishën" me autor Nikollë Lesin ka vendosur që të ndërpresë vazhdimin e botimit të këtij libri në gazetën "Koha Jonë". Arsyeja është, sipas shtëpisë botuese, që në mesin e muajit dhjetor të këtij viti libri do të dalë nga shtypshkronja dhe do të hidhet në treg për shitje me tirazh të madh në Shqipëri, Kosovë dhe në diasporë. Kërkojmë ndjesë lexuesit për ndërprerjen e botimit të librit në faqet e gazetës.

Koha Jone.

[BlueBaron]

skuth thx per kujtimet e Lesit.. jan teper interesante per ne qe jemi larg Kenetes me zhapiko-zhabat e majme..

S'ka gje Brar, kam bere vetem detyren ...