Si i njoha Nanon dhe Berishën.

[BlueBaron]

Nga Nikollë Lesi



Hyrje e librit

Ky libër është shkruar në periudhën 2004‑2005. Inicues për nisjen e këtij libri u bë Fatos Nano me sulmet e tij ndaj meje duke kërkuar kokën time në "sininë e argjentë" të Xhoana Nanos. E kisha takuar vetëm një herë në mortin e nënës së tij, vit kur ai akoma ishte në burg. Nuk kisha patur asnjë njohje tjetër më parë me të, por në libër mundohem të sqaroj oshilacionet e tij ndër vite si njeri dhe si lider. Dikush, nga miqtë e mijë gazetar, me tha se në këtë libër ti ke treguar edhe oshilacionet e tua. Mundet, të jetë e vertetë, pasi edhe unë jam pjesë e këtij realiteti tranzicioni postkomunist, megjithatë në libër kam thënë ato çka kam përjetuar, bazuar në një film "Zbukuroj, por nuk genjej". Libri duhej të dilte nga mesi i këtij viti me titullin e paralajmëruar "Si e njoha Fatos Nanon?". Por për njëmijë e një arsye nuk arrita ta përfundoj për botim. Meqënëse u vonova atëhere vendosa t'i bashkoj në një libër, ndonëse paksa voluminoz, edhe për Sali Berishën, të cilat janë shkruar nga periudha qershor‑ tetor 2005.

Nuk e di nëse kam arritur të nxjerr pjesën e padukshme për opinionin të dy liderëve që ndërtuan, shkatërruan dhe ribënë Shqipërinë në vitet 1990‑2005.

[BlueBaron]

Fatos Nano


Pse ka ndryshuar Nano?

Kishte kohë që përflitej nga shumë deputetë të mazhorancës se Fatos Nano ka tre vite që ka ndryshuar krejtësisht.
"Është tjetërsuar !"‑thonin. Edi Rama e përqeshte këtë metamorfozë të kryesocialistit duke treguar barcaleta për Fatosin. Pas martesës ë dytë me Xhoanën ai ishte bërë më cinik, më i dhunshëm në marrëdhëniet me vartësit; më i dashuruar pas euros dhe dollarit dhe servil në plotësimin e çdo deshire të Xhoanës. Personalisht mendoj se para vitit 2001 nuk ka qenë ky që është sot, natyrisht nuk flas në sensin fizik, pasi ai ka plot 52 vite mbi supe. Siç thotë një analist i njohur i komenteve politike, Andi Bushati " Nano ishte një politikan i sjellshëm, por tashmë i kthyer në kundërtën e tij". Zoti Nano kishte dhënë disa herë prova mirëkuptimi, largpamësie dhe tolerance . Në vitet e para të pluralizmit ai projektoi një të majte perëndimore në përballje e përplasje me të vjetrit e PS së, të cilët bërtisnin për Europën, porse shikonin ende tek vitet e kohës së Ramiz Alisë. U desh burgu i Nanos që e majta të përbashkohej e të ngrihej politikisht. Burgu e privoi nga liria, por e burrëroi në burracërinë e tij. Nga burgu i Bençës në Tepelenë kryetari Nano shihte përtej dritareve të qelisë se PS ja kishte nevojë për reformim drastik në njerëz e në program. U humbën zgjedhjet e kontestueshme e të manipuluara të 26 majit 1996. Njeriu i burgosur Nano kërkoi reformim të udhëheqjes së PS së. Dërgonte asokohe letra nga burgu për t'i botuar në gazetën e partisë ku ai ishte kryetar, pra në "Zëri i Popullit", por nuk ia botonin. Namik Dokle jepnte urdhërin e prerë që asnjë shkrim apo letër e kryetarit të PS së të mos botohej, pasi " ai nuk e di se ç'thotë pasi është në qeli !". Shkonte në Bençë Rexhina Nano, një grua e mrekullueshme për nga virtytet e një femre të vendosur për të mbrojtur të drejtat e burrit të burgosur, dhe na sillte "Mocionin për Debat" të Nanos drejtuar kryesisë së PS së në korrik të vitit '96. Në darkë kundërshtarët e Nanos në PS më merrnin në telefon herë mua dhe disa herë Ben Blushin i cili ishte kryeredaktor i gazetës "Koha Jonë" që të mos i botohet letra dhe as ndonjë gjë tjetër nga kryetari i burgosur, pasi, sipas tyre "ka rrjedhur". Natyrisht gazeta "Koha Jonë" i botoi sepse ishte dhe mbetet përherë me opozitën në sensin e kritikës së gabimeve të çdo pushteti. Namik Dokle dhe Servet Pëllumbi konkuruan në kongresin e fundvitit '96 me kryetarin e burgosur dhe për pak sa nuk e rrëzuan për t'i zënë vendin. Ndërsa Nano vazhdonte në solidaritet me Majkon, Islamin, Ruçin dhe gazetën "Koha Jonë". Dyert e tjera në PS, si dera e burgut të qelisë, ishin mbyllur për këtë të burgosur politik. Ai rrinte në vetminë e qelisë, kurse kundërshtarët e tij në parti shëtisnin kryeqytetëve të Europës dhe kur ktheheshin deklaronin për median se "ishim duke kërkuar të drejtat e kryetarit të burgosur". Shkonte në selinë e PS së një avokat dhe kërkonte ta mbronte Nanon kundrejt një pagese të lartë, kurse sot ai jurist është zyrtar i lartë në hierarkinë e Shtetit me firmën e vetë kryesocialistit. Me emrin e kryetarit të burgosur, të Vlorës dhe të gazetes "Koha Jonë" të djegur natën e 2 marsit 1997 e majta erdhi në pushtet në verën e atij viti. Berisha iku me një turp të madh mbi supe. Por mënjëherë në dyert e PS së u turrën një urdi njerëzish, të mirë e të këqinj, kundërshtarë e miq të tij. Donin pushtet, donin para e prona. Iu kishte ardhur në dorë Pushteti. Tani nuk kishte më radhë se kush ishte më i përkushtuar në devotshmëri ndaj së drejtës dhe viteve ' 92 ' 97. Tani kush ishte më servil dhe sillte me tepër lekë i duhej kryetarit Nano. I etur nga mungesa e lirisë dhe i verbuar nga mungesa e dritës në qeli kryetari i së majtës në pushtet nuk shikonte përtej dritares së zyrës së tij në PS, e cila ishte dritarja e hyrjes në pushtet për këdo që i rinte afër dhe rrotull. I burgosuri u bë kryeministër i vendit. Nga qelia direkt në krye të drejtimit të Shqipërisë. Bashkë me stafin e gazetarëve të viteve '91 '97 filluam të hidhnim kritikat e para ndaj pushtetit të ri të Nanos si kryeministër. Moria e bodigardëve dhe ulërima e sirenave të policisë që hapnin rrugën kur kalonte zoti Nano e bënin atë, me sa dukej, të ndihej realisht Zoti i Shqipërisë, aq me tepër që ish Presidenti Berisha ishte në fundin e humnerës së tij politike, të paktën nja tre vite pas të mbrapshtit vit '97. Aq sa ishte thellë i zhytur Berisha, po aq lart në qiell rrinte Nano. Kritikat e para të medias "Koha Jonë", pasi media të tjera numëroheshin me gishta, sikur zgjuan tek kryeministri Nano reaksionin e të paprekshmit, aq sa në konferencën e FRESH it të Tiranës në fillim të vitit 1998 sulmoi hapur e pa mëdyshje gazetën "Koha Jonë" dhe botuesin e saj. "Nuk kam ardhur në pushtet për të larë borxhet e Nikollë Lesit" deklaroi zoti Nano i prekur e i inatosur nga kritikat e gazetës. E shihja atë natë në televizor fjalën e tij dhe akoma nuk u besoja syve nëse ishte vertete Fatos Nano që fliste kundër medias së parë të pavarur në Shqipëri. Borxhet gazeta i kishte krijuar, pasi na dogjën krejt gazetën me 2 mars 1997 si dhe kishim kaluar një kalvar vuajtjesh nga sulmet e pushtetit nga vitet '92‑'97. Nga muaji nentor '96 gjer nga fundi i vitit '97 "Koha Jonë" botohej çdo ditë mbi 70 mijë kopje ose pothuaj sa dyfishi i tirazhit të të gjitha gazetave në vitin 2005. Nga muaji dhjetor '96 gjer me 30 qershor '97 gazeta shkonte në çdo pikë shitje, por nuk arkëtohej në financat e gazetës as 20 përqind e shitjes pasi ishte rrëmujë dhe luftë . SHIK‑u i Gazidedes na dogji dhe qëlloi me armë mikrobuzat e m jetet e transportit të gazetës në muajt dhjetor 1996‑ shkurt 1997. Mos harroni se agjencia e transportit të gazetës kishte mbi 11 furgona transporti dhe që sejcila kushtonte diku tek 15 ‑ 20 milionë lekë të vjetra. I gjithi ishte investim me paratë e gazetës me të madhe në vend. Në atë periudhë saliste merrnim taksi dhe furgona taksi , që dihet sa kushtojnë, vetëm e vetëm që të çonim gazetën "Koha Jonë" tek lexuesit. Po iu përmend vetëm një fakt: edhe për Tropojën që është në fund të dynjasë e ku çonim vetëm 200 gazeta paguanim mjet të veçantë me deshirën e mirë që lexuesit të kishin gazetën. Shtetit jo vetëm që nuk i shkonte në mendje të na ndihmonte, por përkundrazi na bllokonte, dhe shkatërronte. Në vend që shteti i pasluftës të na kompensonte djegien e gazetes, ai filloi sulmin për të na "djegur" në një mënyrë më "demokratike" , siç tashmë dëshmoi vepra e Nanos. Në fillim stafi i gazetarëve u turbullua nga ky sulm direkt dhe pa sens miqësor i kryeministrit Nano. Disa gazetarë që kishin punuar në vitet e vështira të saj nxituan të iknin me vrap, pasi ndjenin hakmarrjen Nano. Ata, si tiranas të vjetër, e kuptuan para meje se nga "kruajtja" me Nanon gazeta do të humbiste e do të sulmohej, pasi akoma populli e kishte idhull Fatos Nanon. Të paktën shumica ende kështu mendonte në fillimet e vitit '98. Fatkeqsisht kështu filloi të ndodhte. Shumë gazetarë ikën dhe u stabilizuan tek kabineti Nano, disa të tjerë u bënë drejtorë të rëndësishëm, ata që mbetën nxorën "shpatat" me pushtetin e Nanos. "Borxhet e Nikollë Lesit", sipas Nanos, kishin ardhur se tirazhi i gazetës kishte shkuar me kryeredaktor Ben Blushin deri në 82 mijë kopje në ditë gjatë vitit 1997. Një tmerr i vërtetë për shtypshkronjën "Demokracia", e cila "skuqej" nga tirazhi i lartë i "Koha Jonë". Tirazhi botohej, por në kohën e luftës së vitit të mbrapshtë '97 pothuaj asnjë lekë nuk arkëtohej nga pikat e shitjes së gazetashitësve, t‑_lët ose ikën më pas jashtë shtetit ose justifikoheshin se na " I kanë vjedhur lekët gjatë muajve të luftës ! ". E kujt ia mbante ato muaj që të shkonte e të merrtë lekët e gazetës në rrethe! Shumëherë policia dhe civilë të armatosur kishin djegur furgonat e gazetës bashkë me vetë tirazhin e prodhuar. Porse në shtypshkronjë borxhi shtohej për gazetën "Koha Jonë". Shtypshkronja donte paratë, paçka se opozita bërtiste "Rroftë "Koha Jonë" ! Gjithashtu, më 2 mars 1997, redaksia u dogj krejtësisht nga forcat e SHIK ut të Bashkim Gazidedes. Pra, financat e gazetës shkuan poshtë e më poshtë. Natyrisht, as unë e as ndonjëri nga gazetarët nuk pranoi të lypte tek dera e kryeministrit Nano apo zv/kryeministrit të asaj kohe Bashkim Fino. U kërkua që të ndërhynim për të marrë një kredi tek Banka e Kursimeve për të shlyer borxhet e shkaktuara nga ajo çka sqaruam, por zoti Nano ishte "ligjor" dhe nuk pranoi të shkelte "kushtetueshmërinë e parimeve të tij", ndonëse borxhi i gazetës ishte sa shuma e një kamioni me cigare kontrabandë që kalonte një prej shoqëruesve të tij në Kakavijë vetëm në një natë!

Zoti Nano deri në mesin e vitit 1998 ishte në majën e Shtetit dhe në kreun e kontrabandës së cigarëve, kafesë dhe të naftës. Ndërsa ende në publik ai mbante dafinat e një njeriu të drejtë e të vuajtur në burgjet e Berishës. Duke qenë nga natyra krejtësisht dinak dhe, meqë nuk e kishim njohur ende, një njeri pa skrupuj moralë, ai manovronte bukur në fushën e politikës. Në shtatorin e vitit 1998, kur u vra Lideri i Lëvizjes së Dhjetorit ',90 Azem Hajdari, Nano manifestoi edhe një "veti" tjetër, të cilën nuk e kishim njohur: frikacakun. Ikën i veshur me rroba fshatari drejt e në Maqedoni. U struk i përmjerë atje, ndërkohë që duhej të rrinte e të drejtonte Shtetin e dhunuar. Një politikan që quhet Burrë Shteti nuk e braktis kurrë detyrën. Mund të thuash çfarë të duash kundër Sali Berishës, pasi edhe ai ka njëmijë e një të meta, porse në periudhën e vështirë të mars‑qershor 1997 kurrë nuk e braktisi zyrën dhe Presidencën. Nuk themi që Lideri që quhet Burrë Shtetit të shkojë "si kovë pusi" apo për "dhjamë qeni", porse duhet të gjente forcën për të gjetur shpëtimin e kombit. Nano e la shtetin me 14 shtator 1998 në mëshirë të fatit. Erdhi kur pantallonat e lagura nga frika i ishin tharë në freskun e Maqedonisë. U lut tek Presidenti Meidani, porse nuk kishte më të drejtë morale që pa hequr brekët me erë m. të vishte pantollonat e kryeministrit të ri ! Kështu që pësoi një "atak politik", kryesisht për fajin e tij. Në krye të Ekzekutivit mbërriti Pandeli Majko, një njeri që e kishte mbështetur në vitet e vështira të burgut. Sakaq zotin Nano e braktisën përsëri Servet Pëllumbi, Namik Dokle dhe Ilir Meta. As Anastas Angjeli nuk ia hapte telefonin! Vetëm Ruçi i mbeti. Mbeti "rrugëve të Atdheut", duke kërkuar "drejtësi" partiake. Dhe kishte të drejtë, pasi Majko dhe kundërshtarët e përhershëm të Nanos nxituan t'i merrnin PS në në fund të vitit 1999. Deri këtu nuk duhej të arrinin. Anti Nanot e kishin gabim. Nuk mund t'i merrej partia të cilën e kishte rritur vetë, bile edhe me burgun e tij. Në këtë rast, si botues dhe si deputet i dalë nga një zonë e lirë nga PS, por që asnjëherë atje nuk kishte fituar e majta, dola hapur e në mbrojtje të Nanos. Të mos harrojmë në momentet që ai nuk ka patur pushtet i kam qëndruar afër. Kishte të drejtë dhe duhej mbrojtur, ndonëse Majko shpeshtoi hakmarrjen ndaj medias "Koha Jonë", e cila kishte brenda saj tri "predha goditëse" për atë kohë; gazetën, radion dhe televizionin "KOHA". Çdo natë televizioni që kish në pronësi jepte të plota takimet e Nanos në bazën e PS së. Ishte një gazetare, Mimoza Picari, që rendte me vrap në çdo cep të vendit për ta dhënë atë që nuk ia jepnin të tjerët zotit Nano. Natyrisht nuk jam aspak i penduar, paçka se sot ndodhem në "llogore" tjetër, edhe për faj të kryesocialistit. Por kush më njeh nga afër unë rri në "llogoren time të pavarësisë". Unë e kam deklaruar se nuk ma kushtëzon dot mendimin tim të lirë, as Fatos Nano e as Sali Berisha. Pra në 1999, në këtë vit të vështirë politik, zoti Nano u kthye tek vlerat, të cilat, me siç duket i mban në qilar kur është në krye të pushtetit dhe i nxjerr në fushë të hapur sa herë mbetet pa pushtet.

Fitoi kundër Majkos, Pëllumbit, Metës, Poçit e Dokles se duhej të fitonte, ndonëse me diferencë të frikshme votash. Iu rikthyen "miqtë", "shokët" dhe urdia e sejmenëve. Thërrisnin "Rroftë Nano !" pikërisht ata që thonin "Poshtë Nano !" para kongresit. Falë një bashkëshorte të shkëlqyer që quhet Rexhina Nano, kryetari i PS së u kthye prapë në tolerant e në largpamës. I largohej sherrit dhe nxiste bashkëpunimin. Në krye të pushtetit erdhi një prej kundërshtarëve të tij më të fortë e me të rrezikshëm. Falë Nanos zoti Meta hypi atje, ku ai nuk e kishte ëndërruar, por që pati mundësi të shfaqte aftësi në menaxhimin kurajoz të Ekzekutivit. Por ditët e arta Nano Meta filluan të njohin errësirën. Nano shëtiste rrugëve të Europës, por që donin para të madhe për t'u përballuar në atë mënyrë që filloi ta shijonte botën në mënyrë të skajshme. Filloi t'i pëlqente Athina, bile ajo e mesnatës. Rrugët e Athinës në mesnatë janë të stërmbushura me njerëz. Aty gjen që nga i papuni i pagjumë e deri tek prostitutat. Athina e magjepsi të parin e selisë rozë. U deh nga kënaqësia, por u tha nga xhepat! Meta i bllokoi çdo kanal dogane në Shqipëri. Por Athina që të jetohej donte dhrahmi. Dhrahmitë filluan t'i mbaronin kryetarit dhe u kthye në Tiranë për një betejë tjetër. U nervozua. Një femër i kishte errësuar shikimin e syzeve të trasha. Prapë luftë në parti ! Ishte viti 2001. Vit zgjedhjesh. Gruaja e re, Xhoana, donte pushtet . Nuk mund të rrinte më rrugëve të Athinës. Synonte më lart, më larg dhe më shumë .


Gruaja që ekuilibronte Nanon

Viti 2001. Ilir Meta, asokohe kryeministër, kishte vendosur të mos i bënte asnjë lëshim zotit Nano për ato çka ai kërkonte të realizonte me duart e Metës. Harxhet e shumta në Athinë zoti Nano donte t'i realizonte me biznesmenë, siç bën praktikisht tani që është kryeministër. Por asnjë tregtar nuk i ofrohej ato ditë ku ndodhej i braktisur e pa pushtet. Nuk kishte asgjë në dorë në emërimet e doganierëve, pasi vrimat i ishin mbyllur. Vetëm një biznesmen, i cili i ishte gjendur në ditë të vështira ia paguante çfarë donte zoti Nano. Ky quhej Leonard Koka, vëllai i kryetarit aktual të bashkisë së Durrësit. Zoti Koka, duke qenë tip kavalieri, i jepte para në dorë dhe i fali një benz të blinduar. Kryetari i PS së ishte mësuar që t'ia paguanin gjithçka. Kënaqësia e tij mbetet kur e rrjep tjetrin. Ndërsa sot, herë pas here, bën sikur nuk e neh Nard Kokën, pasi kanë dalë në skenë biznesmenët e ndërtimit dhe të fshatrave turistike. Bile hamendje të cilat mbeten të tilla thonë lart e poshtë se në arrestimin e Kokës ka gisht edhe Fatos Nano.E habitshme, porse edhe vertetë mbetet gjithçka tek Nano. Në kompromis të mos prekjes së bizneseve të Xhoana Nanos nga Berisha në pushtet, thuhet se Nano e shiti Nardin tek Saliu i rikthyer.

Por le të rikthemi paksa ndër vite. Kishte hyrë viti elektoral dhe PS ja kërkonte një mandat të dytë. Jemi akoma në fillim të vitit 2001. Marrëdhëniet mes Nanos dhe Metës u përkeqësuan pas deklaratës në TV Klan të Arben Malajt se do të kandidonte për postin e kryeministrit pas zgjedhjeve të qershorit 2001. Duke qenë mik i Metës zoti Nano kërkonte mënyra nga më të ndryshmet që të më ftonte për drekë. Donte që unë të negocioja mes tij dhe kryeministrit Meta për t'i pajtuar. Isha deputet i pavarur dhe pa asnjë angazhim direkt politik. Të paktën deri më 24 janar 2002. Pra nuk isha anëtar i asnjë partie politike. E kisha mbështetur Metën për punët e mira në rrjetin e infrastrukturës së vendit, ashtu siç e kisha akuzuar në media për korrupsion në çështjen e privatizimit të fabrikës së Birra Tirana. Megjithatë pas ndërhyrjes së deputetit Ramadan Hasanaj dhe Bashkim Fino pranova që të negocioj për të organizuar një takim mes Metës dhe Nanos për pajtim. Takimi u la në vilën kryeministrore në Durrës. I takova. Zoti Meta që në fillim krijoi një skenë të ftohtë akull. Ndërsa kreu i selisë rozë rrinte përballë Metës pa folur dhe më bënte me shenjë që të shkrija "akullin". Falë aftësisë gazetareske ia arrita ti bëj që të komunikojnë njëri me tjetrin. Në këtë moment u largova për ti lenë të lirë në bisedën e tyre politike. Ata u pajtuan. Nuk kaloi me shumë se një javë dhe rastësisht përballem me kryetarin e PS së në hotel Rogner. E përshendes dhe bëri sikur nuk më shikoi. I thirra me respekt, por ai ktheu kokën në anën tjetër. Bënte sikur nuk e linte perdja e tymit të cigares që thithte tërë kënaqësi. Pyeta një kolegun tim deputet, i cili kishte informacionin se ç'kishte ndodhur në vilën e Metës. A e di se si mu përgjigj?: "Në momentin që Nano e kalon lumin nuk të njeh më !".

Kaluan pak muaj dhe prapë zjarri mes Nanos e Metës u rindez keq. Bile dhe kryetari i Bashkisë së Tiranës Edi Rama filloi të përqeshte kreun e selisë rozë, të cilit i kishte mbetur vetëm bashkëshortja Rexhina Nano, e cila e shoqëronte kudo e kurdo. Një grua e lartë në cilësitë bashkëshortore. Nano ishte acaruar në kulmin e fushatës elektorale të qershorit 2001. Donte ta shkatërronte kryeministrin Meta. Nuk i interesonte humbja e mundshme e së majtës. Tre ditë të javës gjatë fushatës i bënte në Shqipëri dhe katër të tjerat në Greqi. Asnjë nuk e dinte se ai ishte dashuruar keqas në Greqi me një femër tjetër, të ndarë nga burri e që kishte një djalë. Në Tiranë donte vetëm sherr . Rexhina e tërhiqte me kujdes drejt qetësisë dhe larg sherrit. Por asnjë nuk e dinte se ç'po bënte e çfarë ai po kurdiste në Athinë asokohe. As vetë Rexhina Nano. As djali i Nanos, Sokoli , një djalë intelegjent , nuk nuhaste asgjë se ç'po ndodhte me të atin . Fushata elektorale vazhdonte duke u përballuar kryesisht nga Meta, Edi Rama dhe Gramoz Ruçi. Një femër i kishte zaptuar zemrën kryetarit të PS së, mu buzë brigjeve greke.

E megjithatë zgjedhjet u fituan nga e majta, me kontenstime, por gjithsesi kurora e fitores u vendos mbi kokën e Nanos. Sindroma Malaj vërtitej koridoreve të PS së, meqënëse tashmë Nano ishte fituesi juridik i zgjedhjeve dhe donte ta eliinonte Ilir Metën nga rizgjedhja kryeministër. Ndërkohë disa zona ishin kontestuar si nga PD, ashtu dhe nga PS. Unë personalisht kisha pësuar një kolpo elektorale në Lezhë për fajin e PS së lokale, e cila kishte bashkëpunuar fshehur me PD në, pasi hija ime ishte zgjatur në "token" e tyre. Ndërkohë prisja verdiktin e KQZ. Avokati im në këtë proces Përparim Sanxhaku kishte bërë gati dosjen me shkeljet e gjetura, pasi fjala vjen në një qendër votimi numri i zgjedhësve ishte 677, kishin votuar 457 gjithsejt dhe proces verbali i firmosur nga PS dhe PD ishte për 978 pro kandidatit të PD së ! Ndërkohë që prisja të takoja zotin Nano para rezultatit të KQZ ai mu përgjigj në telefon: "Shko se ta jep mandatin Ilir Meta. Mua mos më telefono më!".

Natyrisht rezultati i KQZ me telefonin e kryetarit të PS-së rezultoi negativ për mua. Celibashi kishte marrë telefonatën fatale nga kryetari Nano që "Lesi të mos fitoj !". Por insistimi i Përparim Sanxhakut nxori fakte dhe faksimile tek Gjykata Kushtetuese, e cila për meritë të korrektësisë së Fehmi Abdiut vendosi përsëritjen e zgjedhjeve. Ndërkohë kishte ndodhur që pas raundit të dytë në shumë zona akoma e majta nuk bënte numrin 84 deputetë. Me Dushkun kishte siguruar fiks 83 deputetë. Duhej edhe vota ime për të bërë numrin 84! Zoti Nano synonte postin e Presidentit të Republikës. Për këtë gjë duheshin fiks 84 vota në parlament. Unë vazhdoja fushatën e dytë në zonën time elektorale, por këtë herë përjashtova nga komisionet të gjithë anëtarët e PS-së që mi kishte caktuar PS-ja lokale. I zënë me hallin tim elektoral nuk kuptoja se ç'po ndodhte në kulisat politike në Tiranë. Tre ditë para ditës së përsëritjes së zgjedhjeve në Lezhë më kërcet një telefon celular me numrin 007 në fund. E hap dhe dëgjoj zërin e Nanos. Dashamirës dhe plot humor. "Të pres tek zyra ime në PS më tha. Të pijmë nga një xhin". Ishte fillimgushti 2001. E di që asnjëri nuk e beson, por asnjëherë nuk kisha qenë në selinë e PS-së. Asnjëherë në jetën time nuk isha futur brenda hekurave të portës së jashtme të PS, ndonëse e kam mbështetur kur ishte në opozitë, kur kishte të drejtë.

Nejse. Shkova. Më priti tek dera Emin Barçi, shef i kabinetit të kryetarit të PSsë, dikur vartës i imi si gazetar në vitet '94-'97. Në zyrën e Nanos gjeta edhe Gramoz Ruçin, i cili si me marifet u largua duke na lënë vetëm për vetëm. "Nesër do të vij në Lezhë për të bërë fushatë për ty. Nuk mund të rrijë jashtë parlamentit legjenda Lesi e gazetarisë së pavarur shqiptare" -tha dhe trokiti gotën me xhin. Pimë nja dy gota secili dhe u ndamë. Të nesërmen e kishim lënë që të shkoja unë prapë tek ai. Vajta. Më tha " Hyp në benzin tim. Dua të bisedoj diçka rrugës me ty". Ai shofer dhe unë si "kryetar i PS-së" në vend të parë. Para dhe pas na shoqëronte urdia e sirenave të policisë. Ej, thashë me vete, çka ndodhur që u bë kaq papritur dashamirës me mua, ndërkohë që në hotel Rogner nuk e linte tymi i cigares për të më përshendetur! E vrava mendjen, por asgjëkundi nuk më nxirrte. Rrugës, dikush e kishte lajmëruar kryeministrin Meta se Nikollë Lesi dhe Nano janë bashkë në një makinë për në Lezhë. Më bie telefoni celular. Makina ecte me shpejtësi drejt Mamurrasit. Ishte në telefon Ilir Meta. Nano fiku kasetofonin e benzit. "Me atë po shkon në Lezhë?" -pyeti Meta. "Ehë, e kuptova!" -tha kryeministri Meta dhe mbylli telefonin. Ç'kishte "kuptuar" ky Meta? Ndërkohë ndërhyri "shoferi Nano" duke më pyetur: "Ç'kishte shkërdhata"? Pse të mori? Në moment e parandjeva lojën dhe sherrin e rinisur mes tyre. Puna si gazetar na e kishte rritur nuhatjen e sherrnajës. Makina ecte me më shpejtësi. "Kujdes së do të na rrëzosh!" ngacmova kryetarin shofer. "Ore mos më trego shoferin mua! Pse të mori ai?" insistonte Nano. "Më pyeti se si ecën fushata" e gënjeva Gënjeshtarin e Madh. Bëri sikur e hëngri edhe ai. Ndonëse i kisha marrë masat për fitoren në Lezhë, pasi nuk do ti lija për të vjedhur më votat, porse gjithsesi "shoferi" im prishte punë, nëse i shkrepte për ta bërë. "Do të bëhemi bashkë që ta rrëzojmë Metën?"-më pyeti. Atëhere mendova se ç'bëhet nëse e gënjej edhe unë zotin Nano! Asgjë. Sa ka gënjyer ky Nano, mendova në çast. Po ia "fus" edhe unë njëherë. "Po, do ta rrëzojmë Metën!" i ktheva përgjigje. Mënjëherë kryetari u bë një "shofer" i dëgjueshëm. Nxori një çamkakiz nga ato që i jepte të dashurës së tij të re. U përtypëm sikur po shkërmoqnim Ilir Metën nëpër dhëmbë ! Namin bëri në Lezhë kundër Metës, ndërsa mua më bëri heroi i medias së pavarur.Pikërisht në Lezhë filloi sulmi dhe strategjia Nano për rrëzimin e kryeministrit dhe marrjen e postit presidencial në vitin 2002, vit kur i mbaronte mandati zotit Meidani.


Nano para lekut

Sapo arritëm në qytetin e Lezhës Nano në timon si shofer e unë në vend të parë të benzit të tij na rrethuan mijëra qytetarë. Fillova të hap derën dhe në momentin që po dilja kryetari Nano më tha "Futu brenda! Do të vijë unë të të hap derën. E, ç'është një lider partie para një lideri të shtypit të lirë!" -foli duke qeshur dhe vrapoi para njërëzve për të më hapur derën. Dola i skuqur nga ky lloj sherbimi i Nanos dhe thashë me vete "Ore, mos nuk e njoh mirë këtë Nanon dhe jam unë gabim që e quaj një politikan mosmirënjohës?". Nejse, turma dhe britmat nuk të linin vend të mendoje gjatë, pasi nxituam për tu futur brenda në sallën e pallatit të kulturës. Ishte gusht 2001. Pjesëmarrësit ishin të ndarë gjysëm për gjysëm; një pjesë nanoistë dhe tjetra metistë. Megjithatë Nano i hipnotizoi të dyja palët me një fjalim populist, aq sa edhe metistët u bënë me Nanon. Sulmoi qeverinë dhe kryeministrin Meta hapur e në prani të medias. Pra sulmi filloi. Kisha mbetur në kurth. Mes Nanos dhe Metës në një lojë pafund, së cilës do ti dilte tymi në KPD-në e Dhjetorit 2001. Pas takimit në qytet dreka na priste tek restorant "Diella" në Kune-Vainë, një vend perrallor që natyra e kishte bërë, ndofta në një ditë krishtlindjesh. Gjatë drekës ishim duke trokitur gotat e para të rakisë. Ishin kryetari i bashkisë Gjok Jaku, deputetët e PS-së Ndrec Pema e Agustin Marku si dhe Marash Ndoka, prefekt i qarkut. Më bie telefoni. Prapë kryeministri Meta. "Si e kam kryetarin tim?!" -më pyeti Meta gjithë shpoti. Nanon e kisha në krah të majtë dhe krejt afër meje. Si finok që është e nuhati se dikush me rëndësi duhej të ishte në telefon. Unë flisja, por as Nano nuk bisedonte me njër, pasi veshët i kishte tek biseda ime, që gjithsesi mundohesha të ishte e shkurtër. "E ka nisur keq sulmin ai që ke në tavolinë majtas teje" ngriti zërin Meta nga ana tjetër e telefonit. Me sa duket dikush në tavolinë i kishte raportuar kryeministrit në Tiranë se kush ndodhej në drekë dhe si ishte vendosur edhe tavolina! Nano e kishte mendjen tek ajo çka komunikoja unë. Iu përgjigja kryeministrit Meta. "Flasim në Tiranë. E kam anijen në det! Kur ta ankoroj atëhere flasim". Nuk e kisha mbyllur akoma telefonin kur kërcen kreu i tavolinës , pra zoti Fatos. -"Ore paske anije në Shëngjin ti?! Me naftë, cigare apo me çfarë e ke? Unë vij të të bëj fushatë në Lezhë, kurse ti me Metën keni anijet në det?!" -bërtiti dhe e kullufiti një gotë dopio me raki. Eh, ç'rashë në sherr me këtë "anijen", të cilën do ta sqaroj më vonë e që mbetet një histori për të qeshur sa herë e kujtoj. Nano u tërbua. Tavolina filloi të rrënohej. E qeshura e nanoistëve u zvenit. Karkalecat e pjekur nga Diella u mbetën në duar. As nuk i hanin, as nuk i ulnin në pjatë. Ndërkohë Nano i fut dhe një dopio. Erdhi në formë. Të pranishmit filluan të qeshnin nën buzë, por më parë se të qeshnin shikonin kryetarin Nano nëse qesh ai. Sapo ai rrukulliste ndonjë gotë e qeshura mbushte restorantin natyror "Diella".

-"Sa anije ke në det ?" më pyet papritur zoti Nano." "Njërën ti dhe tjetrën unë"! -e mbylli këtë histori ai pa pyetur se ç'ishte ajo puna e "anijes" që i thashë Metës në telefon. Numërova dhe sa orë duhej të mbaronte votimi . Ishte e premte. Epo, thashë edhe dy ditë duhen dhe i pëshpërita në vesh.

-"Të hënën vij të takoj për anijen!"- i thashë Fatosit në vesh. Gazi shpërtheu. Nuk pihej më, por defrehej. Filloi kenga. Vetëm orkestër nuk kishte. Pasi kishte kaluar nja tre orë pije e ngrënie afër detit një telefon i bie kryetarit Nano.

-"Do ta shkatërroj! Ka për ta parë ai ***! -bërtiste e ulërinte Nano, aqsa krejt tavolina ngriu. "Diçka e madhe do të ketë ndodhur" me thotë një nanoist nga e djathta. Ndërkohë Nano ishte larguar paksa nga tavolina, por gjithsesi dëgjohej se çfarë thoshte. Nuk kishte nevojë të mbaje veshët ngrehur, pasi ai bërtiste e shante më fjalorin me të fundit. "Ore trapa ! Kush kujtoni se jam unë ! Do t'ju shkrijë. Si, si guxoni të pushoni Dhimitraq Raftin?! As nuk më rruhet për PS e as për KPD. Do t'ju q.nenat! "e mbylli bisedën, nuk dihet se me cilin foli dhe erdhi , rrufiti dhe një teke tjetër. U ngrit dhe iku. Ika dhe unë. Nuk kisha kaluar Fushë Krujën, pasi po mendoja se ma bëri dy herë *** fushatën e qershorit 2001. Njëherë me KQZ-në në qershor kur iu telefonoi kundër meje e tani në fundkorrik dy ditë përpara votimit të përsëritur. Më ra telefoni. Ishte Nano.
-"Mos harro anijen time! Të pres në zyrë për pjesën që më takon!"- foli dhe pa pritur përgjigje që ti sqaroja se si ishte puna e asaj "anijes" së Lezhës e mbylli telefonin. Epo mirë, mendova në çast, ia jap unë "pjesën e anijes " të hënën! Në Tiranë kishte filluar sherri ende pa mbaruar rezultati final i votimeve. E majta plasi sherrin mes vetes. Shkarkimi i drejtorit të Përgjithshëm të Telekomit Dhimitraq Rafti nga kryeministri Meta i vendosi skalionet në PS përballë njëri tjetrit. Kryetari i PS-së nuk donte t'ia dinte më për fitore apo humbje të socialistëve. I ishte prekur njëriu i tij, zoti Rafti, njeriu i Telekomit. E diela erdhi shpejt dhe në darkë rezultati doli me diferencë të madhe për mua. Fitova. Të nesërmen, ende pa shkuar ora 9 e mengjezit, kur me merr Fatos Nano.

-"Dua anijen time në zyrë! Mos u vono ", dhe siç e ka për zakon të mbyll telefonin për të mos patur mundësi për ta sqaruar. Më mirë po shikoj edhe njëherë procesverbalet e qendrave të votimit të zonës, thashë me vete, se mund të na prishë prapë punë tek KQZ-ja e tij. I pashë. Ishin të "blinduara".
Ndërkohë gazeta "Shekulli" kishte shpërthyer në sulm total kundër rikandidimit për kryeministër të Ilir Metës. KPD-ja ishte caktuar për t'u mbledhur në gusht. Skalionet në PS ishin rreshtuar për betejë. Gramoz Ruçi ishte në anën kryeministrit Meta. Edhe Dokle. Edhe plot të tjerë që më vonë u bënë me Nano. Punën e "anijes" ende nuk e kisha sqaruar me Nanon. E takova të hënën, në hotel Rogner. Ishte me Arben Malajn.
-"Anijen!" - ngriti zërin Nano dhe më zgjati një puro. E mora dhe iu përgjigja duke qeshur.
-"Anija" u kthye në bazë!".
-"Ore, ç'bazë?!- më tha-Nuk jemi tek filmi "Ballë për ballë", por më jep pjesën time -"ngriti zërin dhe vështroi me syzet e trasha gjithë tërsellëm. "Unë të jap mandatin e ti merr edhe anijen! Epo kjo nuk shkon! " tha prapë zoti Nano, aq sa të tjerët kthyen kokën.
-"Anija" ishte mandati, o zoti Nano. Ma fute në qershor me Celibashin. Tani jam në molo. Jemi 1 me 1" -ia ktheva dhe ula në tavolinën përballë.
-"Shiko, çfarë shkërdhate qenka ky Lesi! Ma futi! Si nuk e pikasa këtë gjë që t'ia hiqja prapë mandatin tek Celibashi"- iu drejtua ai Arben Malajt dhe shikoi nga unë.
Kaq ishte historia e "anijes" së Shëngjinit, për të cilën zoti Nano mendonte se do të mund të rruante nja 200 mijë marka gjermane.
KPD-ja e 20 gushtit 2001 ishte dueli i parë, tashmë publik mes Metës dhe Nanos. Malaj ishte në mes. KPD-arët ishin pozicionuar. Kryetari i PS-së humbi thellë. Kontradiktat dalin në publik. Beteja filloi hapur. Meta gabon në strategji. Nano sulmon dhe bën masakër mbi ministrat e qeverisë së PS-së. Angjeli, Muçi e Fino nuk guxonin të hapnin televizorin në darkë në shtëpitë e tyre. Nano grushton mbi ballin e Metës, kurse ky i fundit hesht, turbullohet, tërhiqet. Unë vendosa ti hap më shumë dyert e medias time zotit Nano, natyrisht dhe Metës, porse Iliri preferoi tërheqjen. Kryetari i PS-së shfrytëzoi mungesën e dritave elektrike, papunësinë, gjithçka që i dilte përpara. E bëri qeverinë si Senatin e Romës së lashtë para vrasjes së Jul Cezarit. Mjeshtër i madh për të sulmuar e shkatërruar gjithçka. Qeveria u kthye në një thes me miell që sa herë i binte nxirrte pluhur! Gramoz Ruçit i përmendi se ishte veshur me fustan në vitin 1996 për të ikur nga Shqipëria nga arrestimi i Berishës dhe se i kishte pantollonat me shurrë Salarie, kur e bëri sekretar të Përgjithshëm të PS-së. Dokles së varfër çfarë nuk i sajoi për dhenderrin. Nano gjatë javës sulmonte e dërmonte në Shqipëri, kurse në fundjavë qetësohej në Athinë e në Kretë. Nard Koka vazhdonte të paguante për ti bërë qejfet e kryetarit të PS-së, aq sa Agim Isaku dhe Dhimitraq Rafti i thonin Nardit se po na e merr në qafë kryetarin me kurvat e Athinës. Zakonisht, pasi merrte energji në Greqi kryetari Nano vinte ditën e martë dhe rrinte deri te premten në vendin që quhej Shqipëri. Vendi po futej në kaos politik për fajin e sherrit në mazhorancë. Opozita rrinte. Priste se çdo ti dhuronte pozita nga sherrnaja. Në nentor 2001 mua më ndodhi një sherr në hotel Rogner me një pjestar të biznesit Hasanbelliu nga Durrësi. Pushkët u bënë gati. Mënjëherë më vjen në shtëpi zoti Nano, tamam ditën që do të sulmote në Pezë të Tiranës zotin Meta si një "fashist". Natyrisht që e falenderova për vizitën. Gjithsesi ishte civil, ndonëse donte ta shfrytëzonte politikisht. Duke u ndarë më thotë diçka në vesh.
-"Do ta përdorë ngjarjen tënde kundër Metës, por mos më përgënjështro!"-tha dhe iku. E plasi në Pezë. Unë isha bërë hero në Pezë nga Nano. Kaq i duhej përdorimi i ndodhisë time. Motorat gjigand të Nanos zakonisht punojnë më tërë kapacitetin në momentin që ai është më ngushtë dhe në fund të pusit. Kur është në majë ai shkatërron vetveten. Megjithatë erdhi KPD-ja e dhjetorit 2001 për të cilën nuk kam se ç'të shtoj për pjesën publike të saj. Me kërkon kryeministri Meta që të shkojë në vilën e tij për darkë. Në vilën qeveritare gjeta kryeministrin Meta, ministrat Mustafa Muçi, Anastas Angjeli, Sokol Nako, kryetarin e Bashkisë Edi Rama dhe gruan e kryeministrit Monikën. Situata ishte e akullt. Meta nuk fliste. Siç duket po mendonte dorëheqjen. Muçi e shkriu akullin .
-" Unë e lë postin kur të duash e si të duash. Por Nano nuk do të ndalojë këtu. Ai synon Presidencën që i mbaron Meidanit në shtator 2002"- tha Ministri Muçi. Mënjeherë reagon Angjeli.
- "Ç'post të lemë ! Ne u shkrimë për këtë vend e Nano më thotë hajdut ! Jo, ore. Dhembë për dhembë do ta luftojmë. Do ti nxjerr unë llogarinë bankare që ka në Zvicër. Ma thanë ato të Bankës Botërore kur isha në Amerikë. Do t'ia çjerrë maskën atij maskarai që luan me jetën e fëmijëve të mijë ! Ne punojmë këtu, kurse ai shetit me kurva në Athinë"-bërtiste Angjeli.


Nano, President Republike?

Ndërsa ministri Angjeli bënte si i përvuajturi i Metës dhe njëkohësisht si i përkushtuar për sulm ndaj kryetarit të PS-së, ministri Sokol Nako, rrinte i menduar dhe po priste që të mbaronte ligjëratën anti-Nano ministri i Financave. Edi Rama nuk pipëtinte. I hidhte nga një sy të tërëve dhe nuk fliste. Monika na shërbente me ndonjë portokall. Anastasi akoma ligjëronte për luftë.

-He mo Niko, më drejtohet mua Angjeli, a e meriton Qorri që t'i japim një dajak të fortë?
-Rri o Caci se po ka mbetur tek ty lufta ka mbaruar kjo punë, por Nano ka gjetur një mënyrë perfekte dueli. Ai po prek telat e njerëzve për punën e energjisë elektrike dhe varfërinë. Ti sonte na thua kështu dhe pastaj del që këtu për të marrë në telefon Tosin. Ai e ka fituar lojën deri tani, -thashë dhe prita të merrja një përgjigje nga Edi Rama, i cili ishte zvogëluar e bërë sa një grusht.
-Po rri ore ti, -m'u hakërrye Angjeli, ti i ke hapur katër dritaret e gazetës "Koha Jonë" dhe TV KOHA jep natë për natë çfarë ai dërdëllit nëpër Shqipëri.
-Ai del e u bën sallatë- u nxeha, -dhe ti rri atje e jep magazina doganore. Hajde pra, dili ti përballë dhe thuaji ato çka di për kryetarin e PSsë. Dil publikisht!
-Pse ç'jam unë, budalla! ndërhyri Angjeli. " Ai të bën me barrë pa qenë! Unë e di se ka para në një bankë në Zvicër, se po ia merr paratë që iton në Durrës një femër në Greqi -insistonte Angjeli- A don me tepër o Niko? Unë pa ia marrë hakun e prindërve të mijë në Sarandë, nuk rri!"- fliste dhe shikonte Metën nëse duhej apo jo më tepër të nxirrte çka dinte.
-Praktikisht, ai e ka fituar betejën, -foli dhe doli nga meditimi Edi Rama. " "Unë po iki. Natën e mirë!
-Edhe unë po iki zoti kryeministër, -nxitoi edhe Angjeli të merrte xhaketën e të ngrihej.
-Prit, ku shkon? -ndërhyri kryeministri, i cili nuk kishte folur deri atëhere. -A i deklaron dot ato çka di për Nanon publikisht? -insistoi Meta.
-Unë i di të gjitha çka bërë ai pis, -tha Angjeli dhe u ul prapë në kolltuk. -Problemi është se ia vlen të fusim kombin në sherr tani? Ja dola e i thashë të gjitha. A e di se ç'të bën ai?! Nano nuk ka moral e mirënjohje. Unë i dhashë 350 mijë dollarë për fushatën në maj dhe ai i mori për vete në vend që t'ia jepte partisë për fushatë . E njeh ti , zoti kryeministër, se ç'është ai?- lutej ministri.
-Sa, sa dollarë i ke dhënë? -pyeta mënjëherë, pasi u trondita nga ajo çka dëgjova.
-Ja! E dëgjoi ky tani dhe prit kur ta nxjerrë në gazetë. Edhe kjo më duhej, -thoshte dhe më shikonte në dritë të syrit ministri. Jo, ore Niko, bëra shaka me ty!
U largova nga vila kryeministrore dhe vrapova njëherë në gazetë. U ktheva. Një mendje më thoshte që t'u thoja gazetarëve që të dilnin me një titull: "Angjeli, 350 mijë dollarë Nanos për fushatë", por prapë e tërhoqa. Të hedh në gjyq dhe ta mohon. E, ku i dihet Angjelit! Tani është në këtë breg e pas një ore ta bën me dorë në anën tjetër të bregut! Ndërkohë Viti i Ri 2002 filloi për qeverinë si pas një varrimi. Dhe vërtetë kryetari i PS-së Nano e kishte bërë gati "arkivolin" për qeverinë e tij të socialistëve. Priste t'i vinte gozhdët kapakut. Mjeshtër si Nano nuk kisha parë asnjëherë në politikën shqiptare. Paradite sulmonte qeverinë e PS-së dhe në darkë i çonte fjalë Berishës që të heshte sa të rrëzonte Ilir Metën. Bile një deputet sot ishte dhe është korrier mes tyre sa herë kanë nevojë për njeri tjetrin. Ikja e njerit sjellë dhe largimin e tjetrit nga politika.

Nano një ditë i premtonte një deputeti se do ta bënte ministër Rendi dhe të nesërmen gënjente një tjetër deputet. Çorbë e bëri PS-në. Një e nga një filluan t'i ikin kryeministrit Meta njerëzit e tij në janar 2002. Për postin e ministrit të Rendit Publik ishin karikuar katër deputetë të PS-së. Për ministër Kulture pesë deputetë. E kështu me radhë. Secilit deputet, kur e thërriste, i thoshte gjoja në konfidencë: "Kujdes, mos i trego askujt se do të bëj ministër!". Dhe shumica e deputetëve të PS-së, afro 45 veta, kishin veshur me mendje kostumin e ministrit, ndërkohë që vetëm 18 ministri ishin gjithsejt. Hiqi katër që ishin për aleatët dhe ngeleshin 14 ministri. 45 deputetë kishte gënjyer vetëm për 14 ministri! Si të mos mjaftonte loja e Nanos në kafenenë e parlamentit, unë dhe Ben Blushi, një njeri i rrallë për nga zgjuarsia, talleshim me ndonjë deputet që kishte mbetur pa post. Ç'të bënim. Ia jepnim një "post" ne të dy sejcilit deputet nanoist! "Na e tha Nano mbrëmë tek Piaza" thonim, ndërkohë që as nuk e kishim takuar Nanon. Veç t'i shihje deputetët e mazhorancës në sallën e kafenesë së parlamentit. Sa hynte Nano, të gjithë kthenin kokën se cilit do t'i fliste të parit. Por si mjeshtër i madh kryetari Nano shkonte sa nga njëra tavolinë në tjetrën. Dku pinte një cigare, diku një kafe, tek një tjetër grup deputetësh tregonte ndonjë barceletë me femra. Mjeshtër i papërsëritshëm. Një herë po vinte tek tavolina ku ishim unë, Blushi dhe Ilir Gjoni. "Shih, kur të na mashtrojë" -tha Blushi.

-Ç'kemi çuna? -tha dhe ul duke pirë një puro. -U mendove ti Lesi për atë propozimin tim?
Ben Blushi më hasi me këmbë poshtë tavolinës me kuptimin se "të paska propozuar dhe ty për ministër?!".
-Po e mendoj, -iu përgjigja, duke mos dashur t'i jap shpresë për një bisedë të bërë muaj më parë tek "Piaza", ku më kërkoi që të më blinte 51 për qind të aksioneve të gazetës "Koha Jonë", TV KOHA dhe bashkërisht të bënim një kompani mediatike që të bënte ligjin në Shqipëri.
Nano iku në një tavolinë tjetër. Kishte plot deputetë që prisnin një fjalë të ëmbël nga goja e Nanos. Ishte në ditët që i duheshin votat për t'ia futur përfundimisht kryeministrit Meta.

[BlueBaron]

(vazhdim)

‑Ohu, ta paska futur dhe ty! Ç’ministri të ka dhënë?!‑ ngriti zërin Blushi duke qeshur me të madhe, pasi u largua shefi i selisë rozë. ‑Ti tallesh me të tjerët, por ta paska futur dhe ty!@. Kaq deshi Ben Blushi dhe nuk durohej më. Sa herë e takoja qeshte me të madhe, duke më thënë zoti ministri x! Ai e njihte Nanon më nga afër se sa unë, ndonëse isha vetë që e kisha ndihmuar kryetarin e PS‑së kur ishte në burgun e Bençës. Ç’t’i thoja Blushit! Që zoti Nano më ka kërkuar 51 për qind të medias Koha Jonë ta blinte nën emrin e dikujt tjetër?

Nano bllokoi disa herë kryeministrin Meta për të zëvendësuar ministrat që i ishin larguar. Nuk paraqitej ai dhe as deputetët që iu kishte premtuar për ministra. As Berisha nuk vinte me deputetët e opozitës. Lojë perfekte e Nanos me Berishën në distancë. Shkoja në parlament dhe gjeja një skemë të Nanos për ta inatosur kryeministrin e tij. Njëherë desh u bë numri i nevojshëm, por erdhi deputeti Lekë Çukaj dhe i thirri që të dilnin, pasi A i kërkonte Nano për të pirë një xhin!

Petro Koçi ishte më katarsist se vetë ai që e ka krijuar këtë fjalë. Ai e shoqëroi me shpirt kudo kryetarin e PS‑së në luftë kundër kryeministrit të socialistëve. Megjithatë zoti Nano ia "shpërbleu" pak më vonë, pasi mbaroi punë me të. E shkarkoi nga posti i shefit organizativ të PS‑së, bile urdhëroi shoqëruesit që ta zbrisnin edhe nga makina e selisë rozë. Në kryesinë e PS‑së Petro hynte me leje.

Në 8 shkurt 2002 Meta dha dorëheqjen e parevokueshme. U nxor asi spathi. Pandeli Majko kryeministër. Që në fillim mendja djallëzore e Nanos kishte projektuar një lojë të madhe. Kishte fiks 84 deputetë. Kaq duheshin për t’u zgjedhur President i Republikës në fund të qershorit të këtij viti, pasi mbaronte mandati i zotit Meidani. Çdo gjë në shërbim të këtij posti. Takime, bisedime, darka, premtime. Plot e përplot tasi! Por një pjesë deputetësh, të cilëve iu ishte premtuar posti i ministrit me kusht që të rrëzonin Metën, tani kishin mbetur pa karriken e ministrit. Ata kishin kaluar netët e gjata të dimrit me ëndërra ministrore. Kishin blerë kostumet e reja. Flisnin me komshinjtë se ANano më ka premtuar ministër. Gratë e tyre flisnin me serbez e gjithë tangërllëk në zyrat ku punonin. Pra, gjithë ajo parapërgatitje ministrore kishte sjellë ftohje ndër radhët nanoiste. Majko vazhdonte të qeveriste, por nuk e pyesnin ministrat.

Kryeministër de facto ishte Fatos Nano. Anastas Angjeli thurte intriga për t’u rikthyer në ministri. Anijes së Metës i ishte futur uji. Por Caci (Angjeli) nuk mund të rrinte dot pa qenë ministër. Në fillim të majit 2002 Ilir Meta shkon me të shoqen, Monikën, në ishullin e Korfuzit për pushime. Ndërkohë Angjeli kishte sponsorizuar avionin çarter të Marsel Skendos, bashkëpronar i TV Klan . Në avion për në Korfuz kishin hypur Anastas Angjeli, Blendi Fevziu dhe Aleksandër Frangaj. Nga ana tjetër Angjeli kishte telefonuar Fatos Nanon në spitalin e Athinës, ku po kuronte gishtërinjtë e prerë nga aksidenti automobilistik dhe i kishte kërkuar që të vinte në Korfuz për t’u takuar me Metën. Nuk komunikonin me kryetarin e PS‑së për arsyet që sapo kemi thënë. I ngritur nga spitali, me mjek tek koka dhe Nard Kokën kudo, Nano mbërriti nga Athina në ishullin e Korfuzit. Në Ishull kishte ardhur edhe Nikolas Geixh. Me të gjitha mënyrat që njeh Angjeli takimi Nano‑Meta nën vëzhgimin e Geixh u realizua. Aleksandër Frangaj ishte një prej negociatorëve potencial në këtë takim të Korfuzit.

Takimi u bë në Royal hotel. Nano rrinte i sikletosur nëse Meta do të ishte në humorin që i duhej Fatosit në qëllimin për të cilin Angjeli‑Geixh synonin. Nano synonte të bindte Metën që të hiqnin Majkon nga kryeministër dhe të rikthehej përsëri Iliri në postin e kreut të Ekzekutivit me kusht që votat e Metës të shkonin për Nanon President. Votimi ishte i fshehtë dhe nuk kishte garanci. Takimi e theu akullin e dhjetorit 2001, por nuk vendosi gurët në kështjellën presidenciale të Nanos.

‑Duhet të pyesim edhe Edi Ramën për këtë gjë,‑ kishte insistuar Meta.

‑Edi ishte pardje tek unë në spital në Athinë. Më solli dhe një buqetë me lule, ‑ ndërhyri Nano, duke parë stepjen e Ilirit, i cili nuk e dinte se Edi Rama kishte qenë në Athinë tek kryetari i selisë rozë, ndërkohë që në Tiranë shante kryesocialistin.

‑Si , Edi Rama ka qenë tek ju në Athinë?‑ pyeti prapë Meta, duke mos i besuar vesheve. ‑Po ai është kundër kandidimit tënd për President Republike? ‑ insistoi Meta.

‑Jo. Më solli lulet dhe më tha se ti duhet të jesh President i vendit. Bile vetëm Xhoana dhe Edi me kanë sjellë lule në spital në Athinë, ‑ e mbylli me shpoti fjalën Fatosi.



Qeveria Nano‑Meta e Bejrutit

Ilir Meta ishte shokuar nga vajtja pa lajmëruar e Edi Ramës në Athinë tek Nano në spital, pasi njihej si anëtar i bllokut anti‑Nano. Ishte maj 2002. Kryetari Nano, i lindur mjeshtër i spërdredhjes së fjalës dhe i cinizmit, ia kthen Ilirit, i cili ende rrinte i habitur. Natyrisht që Aleksandër Frangaj, drejtor i Përgjithshëm i TV Klan ishte prezent. Ai më ka treguar pjesë nga ky takim në Korfuz.

‑Ilir, si e lamë atëhere? Unë President Republike dhe ti kryeministër? ‑ pyeti Nano në prani të negociatorëve të rëndësishëm.

‑Ta mendojmë!‑ iu kthye Meta dhe sakaq i bëri një pyetje të natyrës nanoiste.

‑Po katarsistët si do të reagojnë për mua nëse ne biem dakord?

‑Ata as që i pjerdh fare! Nuk kam parë racë më të poshtër dhe inefiçente se atë lloj njerëzish, ‑e mbylli bisedën kryetari i PS‑së, tek i cili ishte përzier ëndrra për t’u bërë President Republike edhe me votat e njeriut, të cilin e kishte dërmuar në fundvitin e 2001. Fatos Nano, duke qenë nga natyra i zgjuar, cinik, mosmirënjohës, por edhe i batutave të rralla, e kishte të vështirë brenda vetes të ulej në atë nivel sa të vinte deri në ishullin e Korfuzit me duar të lidhura e të fashuara, pas operacionit. Por si një politikan pa asnjë virtyt nuk e kishte për gjë që tani të dërmonte e të quante kriminel dhe në momentin që i vinte interesi të darkonte me ty dhe të tregonte batuta, nga e qeshura e të cilave thyenin xhamat e restorantit. Takimi Nano‑Meta në ishullin e Korfuzit mbaroi me një bisedë të hapur për më tej, por që nuk konkretizoi gjithçka. Ata thurnin kulisa në ishullin grek nën vezhgimin e Nikolas Geixh, ndërsa shqiptarët nuk e dinin se ç’luhej me fatin e tyre. Më i kënaquri ishte Anastas Angjeli. Nano u kthye prapë në spital për gishtat, kurse Meta në Tiranë. Në opinion diskutohej se cili mund të ishte emri i Presidentit të ri të Republikës, pasi zotit Meidani i mbaronte mandati presidencial. Gazetat dhe televizionet shqyheshin duke dhënë variante nga më të ndryshmet, por mbizotëronte emri i Fatos Nanos, si kryetar i mazhorancës. Opozita kishte paralajmëruar se vetëm Nano nuk mund të ishte, pasi nuk kishte votat e rregullta për të fituar 2/3 e parlamentit. Berisha pranonte, indirekt, se PS‑ja kishte të drejtën për të qeverisur, por nuk bindej që kryetari i PS‑së të hypte në karriken e Presidentit. Diku ishin prishur në pazarin e fshtehtë. Ndërkohë Nano nuk rrinte një minutë pa lëvizur, biseduar, pirë kafe me njerëz të ndryshëm që kishin interes për të, pasi duheshin votat për në parlament. Siç thashë më sipër, i duheshin fiks 84 vota ose 2/3 e parlamentit. Për dreq, rastisi që 81 vota ai i siguroi, por mbeteshin 3 të fundit që ishin votat e Preç Zogajt, Arben Imamit dhe e imja. AMë erdhi në dorë ‑ thashë me vete. Ma kishte futur përbukuri në zgjedhjet e 2001 me anë të KQZ‑së dhe tani Perëndia ma solli në shteg. Më kërkoi takim në hotel Rogner. Aty rrinte ato ditë që ai kishte interes. Buzëqeshte dhe ishte hokatar i madh me cilindo. Por le të rikthehemi prapë tek Fatosi që shfaqej në publik si tolerant e miqësor. Ilir Meta me zor po rezistonte pas një propozimi në Grand Hotel në fund të qershorit 2002. Ben Blushi dhe Edi Rama me autorizim të Fatos Nanos kërkonin t’i përçonin mesazhin se President bëhej Nano, kurse Meta rikthehej kryeministër. Për largimin e kryeministrit Majko nuk ishte problem. Nuk e donin tashmë as Nano e as Meta. Njëfarë Zhorshi , brazilian me origjinë të ngatërruar libaneze, që rri në Tiranë dhe ka interesa tek fabrikat e çimentos në Shqipëri merr rolin e negociatorit për të vendosur mes Nanos e Metës një urë të fundit. Njëri President Republike dhe Meta kryeministër. Në kabinetin e ri Iliri mund të merrte cilin të donte . Bile merrte dhe PS si kryetar. Nuk kishin më vlera akuzat e Nanos në KPD‑në e dhjetorit 2001. Mjaftonte vetëm që ai të bëhej President dhe të kishte mandat zyrtar për Xhoanën si First Lady shqiptare. Braziliano‑libanezi u bë mik edhe i Ilir Metës, ndonëse Meta e mohon në mjedise publike. Ditët po kalonin dhe po afrohej data e zgjedhjes së Presidentit të ri të Republikës. Nga e majta dy njerëz mjaftohej të merreshin vesh: Fatos Nano dhe Ilir Meta. Të tjerët ishin ushtarë të urtë. Ndërsa Namik Dokle e Skënder Gjinushi punonin që të rizgjidhej përsëri Rexhep Meidan. Por nuk kishin vota. Të dy e dinin se komuniteti ndërkombëtar nuk e pranonte Nanon si kryetar Shteti. Ndaj më mirë Meidanin e urtë sesa ndonjë tjetër. Nano këtë e dinte. Ai kishte informacion se çfarë bënte secili gjatë 24 orëve. Kishte ngritur një rrjet perfekt informacioni.

Njëherë, sapo hyra në hotel Rogner për një kafe dhe ulem me Remzi Lanin e Ben Blushin, nuk vonoi as 10 minuta e më merr vetë në telefon. Të fala Remziut dhe Blushit ‑ më thotë, duke më lënë një takim, pasi akoma nuk isha i qartë për votën time se ku do ta hidhja në parlament. Ndërkohë komuniteti ndërkombëtar dhe sidomos ambasada amerikane në Tiranë u vunë në alarm për stabilitetin e vendit, pasi opozita kishte paralajmëruar demonstrata të forta nëse Nano zgjidhej President Republike. Filluan të kapnin pjestarë të rëndësishëm të mazhorancës që të bindej kryetari i PS‑së se nuk mund ta ëndërronte kolltukun e Kryetarit të Shtetit. Edi Rama u qartësua. Ben Blushit nuk i dihej mendimi. Fatos Klosi, Skënder Gjinushi, Rexhep Meidani e Namik Dokle takoheshin si dikur njësitet guerile për të ndaluar ardhjen e Nanos si President. Fatos Klosi takonte disa deputetë të PS‑së që kanë akoma dosje në SHIK. Dhe dosja të bën vetë presion politik! Preç Zogaj kaloi menjëherë pro idesë së Berishës. Arben Imami po mendohej. Ende nuk e kishte vendosur. Unë gjithashtu isha i pavendosur; nëse duhej apo jo t’ia jepja votën. Nisur nga vitet e burgut që kishte bërë padrejtësisht e politikisht thoja APO, natyrisht për Nanon. Shikoja mes radhëve të mazhorancës dhe natyrisht ishte për moshën më dinaku dhe me potenciali. Prapë thoja APO. Të mos harrojmë se deri në këto momente ishin tre votat tona që mund ta bënin atë President. Thuhej se mund të ishin blerë dhe dy vota nga radhët e opozitës, pasi votimi ishte i fshehtë, por për emrat nuk e dija se kush ishin këta deputetë të opozitës. Ka momente në historinë politike që puna shkon dhe tek një votë, siç ka ndodhur në fund të vitit 2003, por do ta shpjegoj një herë tjetër. Akoma Meta‑Nano nuk kishin rënë krejtësisht dakord për skemën: Nano President, kurse Meta kryeministër. Kryetarit të PS‑së nuk i durohej deri sa të ngjitej në krye të Shtetit. I ishte kthyer në obsesion. E gdhinte duke pirë gjithë natën tek Piaza. Tako, premto, gënje, bëj ministra, drejtorë, prefektë e çfarë nuk premtonte vetëm e vetëm për të gjetur mekanizmat për të marrë 84 vota për President. E takova ato ditë në Rogner, krejt rastësisht. Unë isha me Ben Blushin dhe Ilir Gjonin duke pirë nga një birrë. Sapo kisha mbaruar edhe një takim me Sabri Godon. Kur nga pas kolonave të hotelit kishte qenë Fatosi me Xhoanën. Na thirri. Shkuam. Natyrisht ai ishte më i madh se ne e aq me tepër që ishte i shoqëruar nga e shoqja. Të tjerët i zgjatën dorën Nanos më përpara se të takonin Xhoin. Unë, nisur nga parimi kristian, respektova të shoqen. E takova atë përpara. I putha dorën në shenjë respekti dhe xhentilese demokristiane, porse Nanos iu duk se u vonova në mirësjelljen time.

‑Ej, kujdes zoti Lesi. Nuk është në Partinë Demokristiane gruaja ime! ‑foli duke qeshur.

Unë sapo isha zgjedhur kryetar i PDK‑së së Shqipërisë dhe iu përgjigja po me shaka.

‑Kam vendin bosh të nënkryetares së PDK‑së, ‑nxitova t’i ktheja përgjigjen me shpoti.

‑Tani për tani është në partinë time! Më vonë shohim e bëjmë ‑ u kundërpërgjigj kryetari i PS‑së.

Kjo ndodhi ishte ende pa u zbardhur se kush do të ishte President. Çdo votë deputeti kushtonte për Nanon. Por Ilir Meta akoma hezitonte për të pranuar ose jo fertën e fshehtë të kreut të PS‑së. Mes hezitimit mbërriti braziliano‑libanezi i çimentos me një aktmarrëveshje me shkrim të propozuar nga Fatos Nano. Po çfarë kishte aktmarrëveshja e propozuar në mënyrë të fshehtë për të cilën nuk dinte gjë as kryesia e PS‑së dhe mazho‑ranca e majtë. Ilir Metës i jepej posti i kryeministrit dhe posti i kryetarit të PS‑së, pas një kongresi të jashtëzakonshëm, në momentin kur Nano të bëhej President me votat e grupit të Metës. Më mirë nuk kishte për Metën! Edhe kryeministër, edhe kryetar i PS‑së. Sipas informacionit që disponoj dhe jam i bindur se mbetet i vërtetë, Meta për pak sa nuk ra dakord për ta firmosur. Sot do të kishim President Nanon dhe kryeministër Metën. Një dyshe mike‑armike! Meta asokohe më thotë se nuk e pranonte komuniteti ndërkombëtar që Fatosi të zgjidhej Kryetar Shteti. Por unë mendoj ende se, përveç kësaj që është e vërtetë, Meta nuk kishte besim më tek ai pas asaj që i bëri në dhjetor 2001. Kam bindjen që nëse Meta do të kishte garanci burrërie dhe politike nga Nano, edhe mund ta bënte President. Meta njihet si dorë e fortë ekzekutive dhe pragmatist. Ditët kalonin shpejt atë mesvere 2002. Për herë të parë në historinë e këtyre viteve pluralizëm më thërret zyrtarisht kryetari i PD‑së, Berisha, për takim. Takimi kishte aperturën si kryetar i PDK‑së, si parti e qendrës së djathtë, por që akoma nuk ishte futur në aleancë me PD‑në, pasi unë kisha një histori të ngatërruar me Berishën në vitet 1992‑1997. Një histori që tashmë është pjesë e këtij libri. Pas meje ishte edhe botuesi i një gazete të rëndësishme, por edhe vota e deputetit në sallë. Një votë ishte, por nga një votë bëheshin shumë vota kundër Nanos. Unë këtë e dija. Takimi kaloi normal, por pa i besuar akoma njëri‑tjetrit. Berisha nuk kishte besim tek unë dhe e anasjellta, as unë tek ai. Fatos Nano e mori më në fund përgjigjen se nuk mund të bëhej President. Filluan të lakoheshin emra të ndryshëm. Që nga Artur Kuko e deri tek Sabri Godo. Emri i Moisiut ende nuk ekzistonte. Duhej gjetur emri i kryeministrit të ri dhe më pas ai i Presidentit.

‑Unë kryeministër?! Kurrsesi jo. Ai vend është i mallkuar për mua, ‑i ishte përgjigjur kryesocialisti Metës në takimin kokë më kokë. Ndërkohë kryesia e PS‑së as që e dinte se ç’po luhej nën rrogozë. Por, me sa duket, në darkë, dikush nga familja ia kishte prishur mendjen Nanos. Të nesërmen e takimit në një restorant diku në periferi të Tiranës, ku ka dhe pishinë, por edhe dhoma qetësimi, Fatos Nano thërret urgjent mikun‑armik, Ilir Metën.

‑Pranoj të bëhem kryeministër. Presidentin ta gjejmë bashkë, ‑ ishte përgjigja e prerë e atij që do të bëhej kryeministër. Ndërkohë ditët nuk prisnin. Po afrohej data e zgjedhjes së Presidentit. Nano e ndau përfundimisht mendjen për t’u bërë kryeministër. Nga Stambolli, ku ishte nën shoqërinë e pagesave të një biznesmeni që bën rrugën Tiranë‑Stamboll e kthim zoti Nano u nis për në Bejrut. Atje e priste takimi me Ilir Metën, ku do të bënin qeverinë e re pas zgjedhjes së Presidentit të ri. Pandeli Majko ishte kryeministër. Ai qeveriste pa e ditur se dy armiqtë ishin duke darkuar në një restorant luksoz me paratë e braziliano‑libanezit që rri në hotel Sheraton në Tiranë. Në Bejrut ishin Fatos dhe Xhoana Nano, Ilir Meta, Monika Kryemadhi dhe Mustafa Muçi. Në qoshe rrinin dy biznesmenët e çimentos dhe ai i linjës Tiranë‑Stamboll e kthim.

‑Nuk e pranoj pa u futur dhe ti zv/kryeministër në qeveri, ‑ i kërkoi kryetari i selisë rozë.

‑Ti vazhdo dhe unë të ndihmoj nga pas,‑ përgjigjej Meta.

Por nuk kishte besim Nano tek Meta. Ashtu dhe ky i fundit tek Nano. Darkonin bashkë, por nuk i besonin njëri‑tjetrit! Më në fund, qeveria u pagëzua Nano‑Meta. Por në Bejrut, ama! Se ç’donte Bejruti për të bërë qeverinë shqiptare, hajde e merre vesh. Në Shqipëri debatohej për emrin e Presidentit, ziheshin, flisnin të gjithë si kompetentë, por asnjëri nuk e dinte se ç’ishte vendosur në Bejrut mes Nanos e Metës. Përveç postit të zv/kryeministrit, Iliri do të merrte dhe atë të ministrit të Rendit Publik. Skema ishte realizuar në mënyrë perfekte. Presidenti duhej të ishte një njeri që ta kishin në morsetë. I bënin qejfin edhe Berishës dhe me këtë rast mbyllnin problemin e zgjedhjeve të 24 qershorit 2001. Nano donte dorën e Berishës, pasi nuk mund të qeveriste. E kishte provuar disa herë dhe kryetari i PD‑së e kishte hedhur nga kreu i qeverisë sa herë kishte dashur. Ndaj duhej lojë e zgjuar për emrin e Presidentit. Le t’ia linin gjetjen e emrit Berishës. Saliu e kishte gjetur. Alfred Moisiu.



Darka në Hotel Rogner

Tek zoti Nano gjatë këtyre 14 viteve të rremujshme e plot intensitet njoha edhe diçka tjetër që zotësisht e mban mbuluar para publikut, porse kush e njeh nga afër e pikas mënjëherë: smirën kundrejt atij që ka sukses dhe deshirës për t’u tallur me tjetrin. Për këtë të dytin e kisha pikasur që në momentet e para kur e njoha pas daljes nga burgu. Ndër vitet ’91‑,97 vetëm njëherë e kisha takuar atë. Në vitet e burgut kur i vdiq e ëma vajta bashkë me shumë të tjerë kolegë për ti shprehur ngushëllimet. Bile me anë të Gramoz Ruçit i nisëm fjalë para se të shkonim për ngushëllim me Aleksandër Frangajn, Frrok Çupin, Armand Shkullakun, Andi Bushatin, Teodor Kekon, etj., se nëse i nevojitet ndonjë ndihmë financiare për të kryer ceremoninë e përcjelljes së nënës së tij ishim gati të merrnim në financat e lodhura të gazetës Koha Jonë. Miku në ditë të vështira të nevojitet. Por nuk patën nevojë, pasi biznesmeni Gaz Demi kishte paguar gjithçka duhej për ta nderuar familjen Nano. Kam qëndruar vetëm për vetëm me Fatosin dhe të atin, Thanasin, për afro 30 minuta, aq sa u bë xheloz Namik Dokle e Gramoz Ruçi. Mbaj mend si sot që insistonte që ne si gazetarë të gazetës Koha Jonë të mos tërhiqemi para presioneve të pushtetit të Berishës. Do të dijmë t’ua shpërblejmë qendresën stoike që po bëni ‑tha dhe iu drejtua Thanasit, të atit : Ua kemi borxh si familje këtyre djemve"! Mbaj mend që i kam thënë, ndër të tjera, se familja, pra gruaja e tij Rexhina dhe fëmijtë le të vijnë e marrin lekë, aq sa kemi mundësi financiare, duke gjendur anën ligjore si honorare për shkrime. Kështu që vetëm me një takim nuk mund të krijosh idenë për virtytet apo veset e një njeriu. Nanon e përkrahnim me kolegët gazetarë të gazetës Koha Jonë gati në idil, pasi jo vetëm që e quanim burgosjen e tij të padrejtë e politike, porse edhe nga letrat e tij dërguar gazetës na thoshte se jeni dallëndyshet e lirisë dhe heronjtë e një epoke të re që po lind. Bile gazetari Andi Bushati ishte gati në shfrenim një nanoist i pangopshëm. Kurse Frrok Çupi, ishte i bindur se e majta shqiptare mbetet e përçarë dhe Berisha sundon përgjatë shumë viteve nëse Fatos Nanon nuk e nxjerrim nga burgu. Të mos harrojmë se ia kishin bërë gati litarin, pasi Servet Pëllumbi, Namik Dokle e Ilir Meta, as që donin t’ia shihnin surratin. Ata e njihnin përbukuri nga afër. Thoma Gëllçi, asokohe kryeredaktor i gazetës Zëri i Popullit ishte urdhëruar që të mos botonin mocionin për debat në PS të kryetarit pas zgjedhjeve të vjedhura të 26 majit 1996. Dritëro Agolli, Pandeli Majko, Gramoz Ruçi, Kastriot Islami, Arta Dade, Ermelinda Meksi dhe Përparim Sanxhaku bënë gjatë viteve të burgut të pamundurën që të lirohej kryetari Nano. Në ditët e një greve urie për Nanon në selinë rozë zoti Luan Hajdarga, përveç qofteve e pulave të pjekura, mbante tek koka edhe dosjen e burgosjes së kryetarit të PS‑së. Pra duke qenë me të drejtën dhe kundër çdo shfrytëzimi të pushtetit nga çdo mazhorancë unë dhe stafi i gazetarëve të gazetës ende nuk e njihnim si njeri Fatos Nanon. E shikonim si lider të burgosur dhe që i ishte privuar liria. Sa herë na kanë rrahur punonjësit e SHIK‑ut të Gazidedes na thonin, duke na goditur thonin se po shkruajtët herë tjetër pro Nanos do t’iu shqepim në dajak. Dhe realisht dajaku në atë kohë nuk na ka munguar. E merrnim si racion tre herë në muaj. Kishte raste edhe me tepër. Megjithatë ky ishte kryetari i PS‑së që njihnim deri sa doli nga burgu e ndofta aty nga vitet 1999‑2000 filluam të kuptojmë se nuk ishte ai lideri me virtyte që idealizonim. Megjithatë që të mos i largohem asaj çka doja të thoja në fillim zoti Nano është e mbledhur në grykë të fytit vesi i smirës për dikë tjetër, i cili realizon suksese apo para në mënyrë të ligjshme. Kur i tregojnë, urdia e servileve, se filan tregtar apo iks njeri i njohur ka suksese në diçka apo sidomos në para, atëhere ai bëhet shumë keq. Një shpirt i zi duket sikur i merr frymën dhe urdhëron gjithçka që ta mposht, ta vjelë apo ta shikojë rrugëve si lypës atë që ka bërë sukses me punën e tij dhe është bërë i njohur.

E kisha dëgjuar nga shumëgojë në PS për një ves të tillë që Nano ndjehet keq kur dëgjon mirë për dikë, sidomos në fushën e politikës apo financave. Çfarë ti bëj këtij njeriu‑thashë me vete një ditë. Ej bela, mendova, do ti kurdis një lojë djallëzisht që ta shikoj me sytë e mijë këtë ves të tijin.


Jemi akoma para zgjedhjes së Presidentit të Republikës në korrik 2002. Mora në telefon Ilir Metën dhe i thashë të na ftojë për darkë në hotelin me të shtrenjtë të Tiranës Fatos Nanon. Kishte pranuar me të parën, pa e zgjatur, pasi kishte pyetur se kush paguan. Ishte kohë për çdo votë deputeti për të.

U takuam në restorant Rogner nën shoqërinë e orkestrës që ka hoteli. Orkestrantët janë virtuozë, të veshur me kostum kombëtar dhe paguhen shtrenjtë. Kisha afërsisht nja dy mijë dollarë nëpër xhepa, por i kisha marrë Albert Xhanit, Presidentit të "Partizanit" 20 mijë dollarë borxh vetëm për atë natë. I thashë që t'i kthejë të nesërmen. Alberti u habit në fillim se përse ia kërkoja 20 mijë dollarët vetëm për një natë, por duke qenë miq mi futi në xhep pa e zgjatur. Dollarët i kisha futur nëpër xhepa, në xhaketë, në pantollona dhe një 5 mijëshe në çorape. E kisha menduar skemën që do ta çmendja Fatosin. Kur shikon dollarë atij i ikën mendja. Gjithçka atij i dukej në formën e dollarit. Edhe kur fliste për PS‑në stema socialiste i merrte trajtën e formës së dollarit. Ma kishin thënë njërëz të afërt të tij.

‑Ou, paskeni ardhur zoti Lesi! ‑ngriti zërin Nano që në hyrje të restorantit. Bodigardët e tij u rreshtuan në çdo qoshe. Sakaq mbërriti Ilir Meta. Porositëm një shishe verë. Mënjëherë ai iu drejtua kamarierit:

‑Cila është vera më e shtrenjtë?‑ Ndërkohë kamarierja më shikoi mua, pasi isha unë që i kisha ftuar. Qejfi i kryetarit Nano mbetet kur e robton tjetrin. Fatmirësisht këtë e dija. Brenda Fatosit ziente dëshira që fatura e pagesës të shkonte ku e ku më shtrenjt.

‑220 dollarë është më e shtrenjta! ‑përgjigjet kamarierja bionde.

‑Na sill dy shishe! ‑urdhëroi Nano. Meta më hodhi një shikim mua, shikim që thoshte se "ky do të rrjepë sonte", prandaj a ke marrë me vete për ta përballuar.

Nisi hareja e të pirit më gota të mëdha të verës që e kur kujtoje çmimin të dukej si uthull. "Do ta përballoj!" thashë me vete, ndërkohë që dollitë filluan për këtë e atë. Dy shishet kishin avulluar dhe situata ishte nxehur. Avull nxirrte kryetari. Hiqte syzet, asokohe mbante syze të trasha, dhe iu pastronte avullin e xhamave. Donte të shikonte çdo lëvizje syri të Ilirit dhe timen. Ai nuk besonte në Perendi e jo më të na besonte ne të dyve!

‑Orkestra! ‑bërtita unë aq sa orkestrantët u tronditën nga qetësia që mbizotëronte restorantin. Po shkonte ora një e natës. Më mirë tani se po më ikën nga tavolina, mendova, dhe sakaq i hasa me këmbë poshtë tavolinës Metës.

‑Dua një kengë nga Zagoria e Naos ‑iu drejtova orkestrantëve, të cilët kishin ardhur të pestë para tavolinës sonë.

‑Jo, jam nga Lezha! ‑u përgjigj gjithë shpoti Fatosi. Nisi kënga gjirokastrite dhe shishja e tretë po shkonte drejt fundit.

‑Edhe dy kamarier! ‑gërthiti Fatosi, ‑një do ta pijmë dhe tjetrën do ta marr në shtëpi foli. Kamarierja u bukos nga ajo çka shihte tek tavolina e "baballarëve të kombit".

‑Merreni nga 100 dollarë sejcili për këngën e Gjirokastrës! ‑dhe nxora shukun e dollarëve. Fatosi hoqi syzet. I pastroi shpejt e shpejt. I hodhi një sy tufës së dollarëve dhe shikoi nga Meta. U befasua. Sejmenët i kishin thënë se "Nikollë Lesi po falimenton. Nuk ka para". Me atë mendje kishte ardhur për të më shqyer në porositë e çmendura që po bënte në restorant.

‑Dua një këngë nga Skrapari, ‑iu drejtova plakut të orekstrës. Plasi kënga nga Skrapari. I thirra të pestë. Iu dhashë prapë nga 100 dollarë sejcilit. Orkestrantët e shkretë u habitën. Vetëm drejtuesi i tyre e dinte lojën, pasi kisha biseduar me të paradite. Këtë rradhë nxora nga çorapet 5 mijëshen e dollarëve.

‑Më falni, por e kam zakon që për arsye sigurie i lë ca para në çorape, ‑iu shpjegova zotit Nano. Ai nuk po kuptonte më asgjë. Ishte nxirë më keq se ka nxirjen e Perëndisë.

‑Orkestra! Një kengë nga Shengjini! ‑nxitova që të krijohej prapë atmosferë.

‑Të lutem, por nuk ka kengë nga Shëngjini ‑u shfajësua orkestranti virtuoz.

‑Gjejeni ku të doni! ‑iu përgjigja.

Dhe kështu mbaroi kenga "nga Shëngjini". Prapë nga 100 dollarë sejcilit.

‑Ore, shkërdhatë! ‑mu drejtua Fatosi, ‑hidhe nganjëherë dorën edhe këtej nga unë!

Mbaruam në orën tre të mengjezit. Pagova faturën e restorantit dhe bëmë të dalim. "Në qeverinë e re do të jesh ministër në kabinetin tim!" më tha zoti Nano i bindur se kisha miliona. U ndamë në të hyrë të hotelit. Ata ikën me sirena policie, kurse unë u ktheva prapë në restorant. Mora dollarët që i kisha dhënë orkestrës. Iu lashë vetëm nga 100 dollarë sejcilit, pasi pjesën tjetër e kisha bërë me fjalë me drejtuesin e orkestrës që paradite, pasi ishte një lojë e kurdisur. "Shfaqja" mbaroi. Të nesërmen tek zyrat e "Koha Jonë" mbërriten një grup i madh kontrollorësh të tatimeve. Nano nuk ishte ende kryeministër, porse kontrollonte një pjesë të rëndësishme të Tatimeve dhe Doganave.

Ky ishte një fragment nga moria e atyre që pashë tek zoti Nano si një njeri i ndërtuar mbi smirë e në hakmarrje.




Sindikata anti‑Xhoi e nanoistëve

Zoti Nano e kishte vendosur divorcin me Rexhinën, gruan e tij, porse ende nuk e shpallte. Shenjat i kishte dhënë gjatë e pas zgjedhjeve të 24 qershorit 2001. Por kryesocialisti duke e ndjerë se asnjë nga miqtë e tij nuk do t'ia miratonte këtë akt privat, vendosi mospërfilljen dhe shmagien e kontakteve me ta. Agim Isaku, shkrimtar dhe këshilltar pranë kujtdo që ka pushtet, merr iniciativën, e cila në thelb mbarte kurajon për t'i thënë atë çka mendonin për mikun e tyre kryetar. Ndonëse është njëçështje personale, megjithatë miqtë kanë të drejtë të ta thonë atë që mendojnë. Ata nuk e dinin se mjeshtri Fatos Nano e kishte skenarin në kokën e tij se si do ta gjente mënyrën e publikimit të prishjes së kurorës me Rexhina Nanon, këtë grua me virtyte e cila kishte mbajtur familjen gjatë viteve të arrestimit të tij me një kurajo të paimagjinueshme. E mbaja mend atë grua stoike, e cila kishte ardhur disa herë në dyert e gazetës "Koha Jonë" për të sjellë letra nga i shoqi në burg. Qante dhe lutej tek Perëndia për Fatosin. Teodor Keko, një njeri i rrallë për nga vlerat humane, i jepte shpresa dhe i thoshte të mos ligështohej, pasi "Nanon do ta nxjerrim nga burgu".

‑E mo Sandër!‑ i drejtohej Teodori, Aleksandër Frangajt, asokohe kryeredaktor i gazetës "Koha Jonë" dhe i burgosur nga pushteti i PD së, a do ta lirojmë kryetarin nga Bënça?

‑Boll po na rrahin përditë, por për Fatosin do ta bëjmë një rrëmujë popullore ‑përgjigjej Sandri dhe tregonte titujt e gazetës.

‑Ju falenderoj dhe ju jam mirënjohëse për gjithçka që po bëni për burrin tim dhe njerëzit e thjeshtë ‑thoshte Rexhina, e cila kishte merakun e vajzës , Adës, pasi djali, Sokoli, i ishte burrëruar para kohe nga halli që e kishte zënë me mungesën e të atit në shtëpi.

Pak para se të fillonte Lëvizja për Katarsis, u mblodhën tek kafeja e Akademisë së Arteve Agim Isaku, Dhimitraq Rafti, Arben Ahmetaj, Albert Çaçi dhe Emin Barçi, një njeri që i kishte qëndruar afër kreut të selisë rozë. Ishte dhe një tjetër, emri i të cilit nuk më kujtohet. Unë po e tregoj siç ma ka thënë një pjesë Emin Barçi dhe pjesën tjetër Albert Çaçi, të cilën nuk kam dashur ta besoj.

‑Nuk mund ta lemë kryetarin që të bëjë këtë budallallek. I janë zënë sytë atij ‑insistonte Isaku.

‑Më mirë t'ia themi në sy, pasi nuk mund të jemi të pafytyrë që takojmë Rexhinën, flasim me Tosin dhe pas pak e shohim me Xhoanën që ka sjellë nga Greqia. ‑Në këtë moment filloi sherri mes tyre. "Kush ia solli? ‑pyeste njëri. "Ku ta di unë! përgjigjej tjetri. "Ah, më duket e ka sjellë" ‑dhe nuk e mbaronte fjalinë nga frika se mos ndonjëri ia çonte në vesh Nanos.

‑Unë mendoj që të shkojë dikush në emrin tonë që t'i thotë Nanos se po bën gabim që po ndan Rexhinën ngrinte zërin Dhimitraq Rafti, ish‑drejtor i Përgjithshëm i Telekomit.

‑Shko ti, Rafti! ‑vendosi Emin Barçi, ‑e ke dhe mik për punë të tjera.

‑Dakord! ‑pranoi Rafti. U nis drejt Nanos. Me një merak brenda vetes, pasi mund t'i ikte fjala nga goja, sapo Nano të nxehej, porse, duke qenë njeri që nuk i donte të keqen e vendosi rrugës se çfarë do t'i thoshte. Nga pjesëtarë të kësaj "Sindikate anti‑Xhoi" kam dëgjuar variantin e bisedës mes Nanos dhe Raftit.

‑Ou, zoti Rafti! Ku ke humbur more qerrata?

‑Zoti kryetar kam ardhur ‑dhe i ishte ndërprerë fjala. Diçka si një shuk i kishte zënë fytin.

‑He mo, më ke sjellë gjë mua nga ato që ke vjedhur në Telekom? E ç'më kishe sjellë ato këpucë dhuratë? Më këto do të më gënjesh ti mua? ‑i ishte sulur kryetari Nano. Ke bërë shumë para me emrin tim ti Rafti! Unë, edhe për ty e bëra *** qeverinë e Metës! ‑vazhdonte kryesocialisti.

Dhe Rafti u kthye atje ku e prisnin ata të "Sindikatës anti‑Xhoi" pa ia thënë kryetarit mesazhin e miqve.

‑Ia the? Si reagoi? U mërzit? Apo nuk e çau ****ën fare? ‑pyesnin pa radhë "sindikalistët".

‑Jo, nuk munda, ‑tha Rafti i vetëdorëzuar.

‑Do të shkoj unë. Tani! ‑vendosi pa marrë miratimin e kolegëve zoti Agim Isaku. Iku Agimi, por erdhi më shpejt se Rafti. Ishte bërë serioz. Kishte marrë një pamje udhëheqësi.

‑Ikim! E lëmë këtë punë tha dhe u ngrit i pari duke e prishur "Sindikatën".

Se ç'kishte ndodhur asnjë nuk po kuptonte, por kur e kishte marrë vesh Albert Çaçi, deputet i PS së ishte mërzitur dhe që prej asaj dite nuk e respekton më Agimin. Zoti Isaku kishte hyrë tek zyra e Nanos gjithë mllef dhe sapo ishte ulur për t'ia thënë Fatosit mendimin e miqve ia ka prishur mendjen kryetari, i cili sapo kishte nisur Lëvizjen për Katarsis.

‑Agim! Bëju gati për ministër i Jashtëm. Do ta rrëzoj Metën dhe do të jem vetë President i Republikës. Por shkurtoji paksa ato flokët se të kanë zënë sytë!

Kaq kishte dashur këshilltari shkrimtar dhe e kishte harruar Rexhinën, Xhoin dhe vetveten. Ministër! E ç'i duhej "Sindikata anti‑Xhoi"! Nxitonte në darkë të takonte Fatosin e Xhoin sëbashku me të shoqen Verën, e cila më vonë do të bëhej drejtoreshë e Qendrës Ndërkombëtare të Kulturës. U krijua shoqata "Miqtë e Xhoit". Agim Isaku dhe Vera ishin emrat e parë të kësaj liste pambarim me emra tregtarësh, bosësh firmash ndërtimi, disa pronarë apo bashkëpronarë mediash. Kush ka para bëhet anëtar menjëherë.

Por një nga miqtë me të ngushtë familjarë të Fatosit tepelenasi, Gramoz Ruçi, ishte kategorikisht kundër kësaj aventure që po bënte Fatosi. I kishte shkuar në shtëpi, në zyrë, në kafenë tek "Kampionët", (kafeja ngjitur me stadiumin kombëtar), që t'i ndërronte mendjen. "E ka vendosur ai. Nuk merr vesh"‑ ishte shprehur në një mjedis miqsh Gramozi. Njëherë ma pohoi edhe mua vetë Ruçi këtë histori.

Ja kështu u konvertuan shokët dhe disa miq të Nanos. Më kanë treguar një histori të jashtëzakonshme për "shoqatën Xh.". U mrekullova ndaj vendosa të mos e mbaj më për vete, por t'ua jap lexuesve. Nëse je njeri publik, gjërat dalin. Sidomos për të parin e vendit dhe First Lady. Kudo në botën demokratike faqet e revistave apo gazetave mbushen me fotografi apo shkrime për VIP‑at. Sa kemi dëgjuar për Berluskonin dhe lidhjet e tij me botën femërore apo për Shrederin, kancelarin gjerman.

Ajo që nisa për t'ua thënë lidhet me vajtjen e zotit Nano në ceremoninë mortore për kryeministrin e vrarë serb, Xhinxhiç. Po kthehemi disa kohë më pas nga "sindikata anti‑Xhoi", porse ia vlen të tregojmë se ç'po ndodhte me liderin e selisë rozë. Janë fakte që publiku duhet t'i dëgjojë, pasi jemi në një shoqëri të hapur. Ishin marrë masat për ruajtjen e kryeministrit Nano në Beograd. Gjithçka ishte në protokoll. Por diçka nuk shkonte. Ceremonia kishte mbaruar. Në aeroport nuk kishte mbërritur First Lady shqiptar bashkë me një shoqen e saj. As makina e shoqërimit të tyre. Grua kryeministri! Duhet dhe shoqërues. Në Beograd ishte ditë zie kombëtare. Asnjë dyqan nuk ishte hapur. Qepenat rrinin mbyllur pasi po varrosej kryeministri i vendit. Avioni çarter i kryeministrit shqiptar kishte mbi dy orë që nuk nisej, pasi mungonte First Lady. Sipas pjestarëve të delegacionit dhe gazetarëve që e shoqëronin pas nja 2 orësh mbërrin makina e First Lady. E kishin gjetur një dyqan, në periferi, për të blerë në mes të zisë së madhe kombëtare serbe. Duheshin veshje plazhi beogradase! I kishin gjetur. Në Shqipëri bën shumë nxehtë e po vinte plazhi. Në koleksion duheshin edhe të mbathura serbe! Më pas delegacioni erdhi në mesnatë në Rinas.

Megjithatë duhet pranuar se lideri rozë e kishte gjetur mënyrën djallëzore për ta kapërcyer zhurmën p-r këtë akt privat, porse në një farë mënyre jeta e tij personale i "përkiste" edhe gjithë shoqërisë, pasi është VIP dhe kudo jeta e kësaj kategorie bëhet publike. Jam i sigurtë që zoti Nano që kur ka menduar Lëvizjen për Katarsis ka patur në kokë idenë për t'iu anashkaluar pyetjes publike "Ç'bëni me jetën tuaj zoti Nano?". Ai krijoi një stuhi jashtëzakonisht të stërmadhe gjatë fundit të vitit 2001. Me një ton gati teatral në një emision tek Blendi Fevziu në TV Klan pas pyetjes së gazetarit se diçka po ndodhte në jetën e tij personale, ai u përgjigj me pamje që as aktori më i madh shqiptar nuk e ka luajtur: "Po, kam vendosur të divorcohem!". Ndërsa pak më pas u kurdis një emision në TVA, ku i mirënjohuri Ardit Gjebrea, në rolin e tij për herë të parë si gazetar prezantoi gruan e re të Fatos Nanos, Xhoanën. Një skemë perfekte. Një art vërtet i paguar. Në mes të emisionit kur ishte në transmetim direkt hyn, pa lejen e rregjisë(!) djali i Xhoanës! Dhe Arditi ndërhyn.

‑Kam një surprizë për ju Xhoi!‑ foli Gjebrea dhe në moment, pa lejen e mamasë, kishte hyrë djali në trasmetimin direkt!

‑Ua! Shpirti i mamit! Po si erdhe?

Dikush mund të thotë se këto janë çështje private të kryetarit. Natyrisht që po, mbetet përgjigjia ime. Por kur një njeri, aq me tepër njeri publik dhe që i përket shoqërisë, ndryshon jetën e një udhëheqësi, atëherë, duhet hapur kutia e Pandorës. Unë nuk kërkova të hap atë histori që Fatos Klosi, ish kryetar i SHIK‑ut e deklaroi në emisionin e gazetares së mirënjohur Rudina Xhunga, tek Top Channel. Ndonëse zoti Klosi bëri një pohim të rëndë për një zonjë dhe për shtetarët e këtij vendi. Ai, e jo unë, tha se dyshohet se kjo zonjë ka patur lidhje me shërbimet greke. Megjithatë ndoshta mbetet një akuzë në kuadrin e luftës për postin e Presidentit të Republikës, pasi Klosi njihej si një mbështetës i zotit Meidani. Personalisht do të preferoja që ish‑kryetari i SHIK‑ut ta përgënjeshtonte një akuzë të tillë, pasi kështu i bie që në krevatin kryeministror flinte agjentura greke. Nuk më duket bindëse akuza e tij, pasi agjentura greke ka politikanë, deputetë dhe zyrtarë të lartë që punojnë për ta, duke patur bekimin e zotit Nano.



Nano: O me mua, ose me Ilirin!

Kisha dëgjuar plot bëma nga mazhoranca socialiste gjatë viteve pas '97‑ës, por që të vinte puna ku kryeministri dhe zv/kryeministri i një shteti të mos komunikonin me njëri tjetrin këtë nuk e kisha menduar apo dëgjuar. Paradoksi ishte se rrinin në një kabinet, në një parti dhe në një sallë mbledhje qeverie dhe nuk përshendetnin njeri‑ tjetrin. I kisha parë Nanon dhe Metën shumëherë në marrëdhënie tepër të ftohta, porse njëri ishte në qeveri e tjetri diku në parti ose shëtiste jashtë shtetit gjatë kohës që qeveriste kundërshtari.

Ishte maji 2003. Meta kishte kërkuar shpjegime për disa gjëra që ndërkombëtarët ia kërkonin atij si ministër i Jashtëm, por që ishte njëkohësisht numri dy në qeveri. Nano i vendosur për ta acaruar e denigruar nuk e pyeste në asgjë. Çdo projektvendim vinte direkt e në qeveri dhe zv/kreministri vihej para faktit të kryer. Bisedimet e fshehta në Bejrut, në qershor 2002 kreu socialist i kishte shkelur me këmbë. Emëronte e ç'emëronte zv/ministra apo drejtorë të rëndësishëm pa e pyetur, të paktën edhe formalisht në telefon. Duke qenë ministër i Jashtëm zoti Meta e kalonte gjysmën e muajit jashtë në vizita zyrtare të detyrueshme. Puna e ministrit të Jashtëm është sa në njërin avion në tjetrin. Nga Europa në Azi e kudo që shteti shqiptar ka interesa politike dhe ekonomike. Roli i ministrit të Jashtëm është i rëndësishëm, pasi është dora e djathtë e një kryeministri. Bile për ta acaruar siç kam mësuar shumëherë nga jeta parlamentare i bënte mbledhjet e qeverisë në ditët që Ilir Meta ishte në vizitë jashtë shtetit. Në ditët e tjera as që nuk komunikonte me zëvëndësin e tij. Duke qenë personalisht nga natyra njeri që rri pa paragjykime me tjetrin, duke mos dashur t'ia dijë, nëse është i djathtë apo i majtë, pija kafe apo bisedoja me politikanë të gjitha krahëve. Ndërsa me Ilir Metën kisha një miqësi edhe se ishte me miqësor me median se sa të tjerët. Nuk them se "bisedonim vetëm për sportin apo bujqësinë"! Mes miqsh shkon gjuha atje ku dhemb dhemballa. Natyrisht që kemi biseduar, edhe për Nanon, edhe për Berishën, por dhe për vetë pozicionin e tij në qeveri. Raportet tona kryesocialisti Nano i dinte përbukuri. Ndaj një ditë maji të 2003 më ulet si rastësisht në tavolinën time në kafenë e parlamentit. Isha me Ben Blushin.

‑Ç'thotë miku ynë i përbashkët? ‑thotë dhe më zgjat një puro. Kisha disa oshilacione me Nanon për hir të kritikave që bënte gazeta "Koha Jonë", ku unë jam botues. E respektoj për arësyen se kemi kaluar kohë të vështira me njëri‑tjetrin, porse gjithsesi jam i bindur se kam qenë tepër korrekt me të në momentet që ai ishte në burg apo kur nuk kishte pushtet. Në ato momente, pra kur i kishte zbritur "kalit të pushtetit", kam qenë afër tij, i bindur se kishte të drejtë në shumicën e rastëve. Në ditët e mbretërimit Nano të harron, nuk të njeh nëse nuk ka ndonjë interes financiar apo politik të mirëfilltë. Pra kthehet si në pyetjen "Ku jemi parë bashkë?!". Tashmë e kisha njohur gjysmën e portretit Nano. Por kishte prapë punë të njihja pjesën e rrezikshme të tij. Dhe, përveç kuriozitetit si gazetar në profesion më mundonte ideja që të bindja vetveten që nëse kam vepruar mirë apo keq që po distancohesha përditë nga ky njeri me emrin Fatos Nano.

Para tij ishte kongresi i PS‑së në fundviti. Frikësohej nga ideja se mos kandidonte personalisht Meta për postin e kryetarit të PS‑së. Në një përleshje të vertetë do të kthehej kongresi. Këtë gjë e dinte zoti Nano më mirë se sa vetë Iliri. Kryetari e vuri gjithçka në shërbim të kongresit. Emërimet, shkarkimet, deklaratat, dhuratat në pronat shtetrore për klane të caktuara financiaro‑politike. Ishte në ethe. Nuk e thoshte, por dukej në mënyrën se si vinte e ulej, si kërkonte miqësi e afërsi.

‑Iliri! A është mirë? I thuaj të më bëj një telefon futi kunjin dhe bëri sikur fliste me Blushin.

‑Nuk jam sekretari i Metës! Dakort? Bashkë punoni, bashkë i keni bërë lëmsh punët ‑dhe u ngrita i nevrikosur pa i dhënë dorën.

‑Prit ore, pse nxehesh? ‑e urtësoi zërin kryesocialisti. Ti shquhesh për gjakftohtësi! ‑më futi kunjin tjetër, duke e ditur se pikërisht këtë të keqe të temperamentit e kisha dhe nuk mund ta hiqja në moshën ku kisha kapërcyer të 40 vitet. E kisha "zbutur", por prapë mbetem fajtor në këtë pikë. Ben Blushi, me të cilin kemi punuar bashkë në gazetën "Koha Joë", në vitet '96‑'97, gjeti mënyrën për të më ulur në tavolinë.

‑E lemë nesër një takim bashkë? ‑foli si për të thyer heshtjen kryeministri Nano. Ky është numri im i ri i celularit‑ më tha dhe ma shkroi në një copë letër. U largua ai para meje nga tavolina.

‑Kujdes! Kij mendjen ‑tha ministri Blushi.

Të nesërmen në mëngjez shkova si zakonisht tek Grand Hotel për të pirë kafen e ditës. Nuk kishte kaluar shumë kohë kur ia mbërrin drejtori i kabinetit të kryeministrit Dritan Shano. E kisha njohur këtë djalë që në vitin 1992 kur shkonim tek shtëpia e Gramoz Pashkos. Me Aleksandër Frangajn, Frrok Çupin dhe Armand Shkullakun rrinim pasdite tek Pashko dhe Shano ishte si një "sekretar" i Gramozit. Ishte djalë i mirë. Na shërbente në mënyrë korrekte. Kishte bërë karrierë ky djalë, nga sekretar i Pashkos në vitin 1991 tek drejtor kabineti i kryeministrit Nano në vitin 2003.

‑Kryeministri të pret sonte për tu takuar ‑u fut direkt në bisedë Shano.

Ku? ‑pyeta, duke mos e fshehur përgjigjen pozitive. Doja të bindesha në vetvete nëse jam unë gabim apo ai është po Nano që thonin shokët e tij.

‑Ku të duash ti!

‑Si rregull kryeministri e cakton orën dhe vendin, ‑insistova që të fliste me të në telefon. Dritani u çua dhe seç bisedoi nuk e di, por u kthye shpejt.

[BlueBaron]

‑Caktoje ti me tha kryeministri ‑foli i vendosur drejtori i kabinetit. ‑Ne vilen e tij ose ne ndonje restorant ku te mos kete njerez. Ku te duash! ‑nxitimthi foli dhe priste pergjigjen.

‑Ore une nuk e kam te fshehte takimin. Pse te shkojme si ne ilegalitet? Ne zyren e tij ne kryeministri do te vij ne oren 20.00

‑Ok.

Darka erdhi shpejt. Ne 19.55 shkova tek dezhurni i kryeministrise. I ngjita shkallet nje e nga nje, pa u ngutur. Ne koridor me priti Shano. Nderkohe i thote sekretares gjithe shqetesim.

‑Shpejt! I thuaj shefit se erdhi zoti Lesi. Nxito! ‑fliste Shano. I hodha nje veshtrim pikepyetes, por me shume po pyesja veten: "Ore c’estrade po luajne keta me mua?. Une nuk isha as minister, as ambasadori amerikan qe pritet qe ne shkallen e pare te nderteses se kryeministrise. Aq me teper e njihja shume mire Fatosin. I kisha kerkuar njehere takim ne dhjetor te vitit 1997, asokohe ishte prape kryeminister. Doja te me ndihmonte te merrja nje kredi ne Banken e Kursimeve, pasi isha ne hall ekonomik, meqenese redaksine e gazetes ma kishin djegur me 2 mars 1997 shikasit e Bashkim Gazidedes. A e dini c’pergjigje me dha kur e takova ne hyrje te hotel Rognerit bashke me Bashkim Finon e Arben Malajn.

‑Aha, kete hall ke ti?! Tako Kristinen! ‑dhe kishte ikur i shoqeruar nga shpura e rojeve te shumta. Nuk me dha kohe qe ta pyesja se c’ishte kjo Kristina. Ate darke mendova se Kristina do te ishte ndonje drejtoreshe banke apo krediti, apo edhe me tej zv/ministre e Financave. Kisha fjetur plot enderra te bukura ate dhjetor te ftohte te vitit 1997. E takova vete zotin Nano! Me premtoi se do te me ndihmoj per gazeten e djegur ‑ i kisha thene gruas, Natales. Por kur kisha pyetur te nesermen Ben Blushin e Vladimir Prelen, asokohe keshilltare te zotit Nano se kush eshte kjo Kristina qe duhet te takoj?, Blushi ishte shkulur se qeshuri.

‑Si te tha, tako Kristinen?! ‑pyeste dhe pergjigjej prape duke u gajasur Ben Blushi.

‑Pse, ore cke? ‑isha nxehur me Benin.

‑Ama Kristinen! E paske zgjidhur hallin! ‑thoshte dhe nuk pushonte se qeshuri.

‑Degjo Niko! ‑nderhyri Vladimir Prela, nje burre i thinjur, por plot gjalleri. Ladi kishte punuar tek une ne gazeten Koha Jone si shef i rubrikes se jashtme ‑Ne punojme me te dhe kur don teheq qafe ndonje i thote tako Kristinen! Pra, ka tallur...

‑******! ‑nderhyri Beni dhe vetem gajasej ‑Kristina eshte sekretare e tij ne parti. C’pune ka ajo me banken dhe kredine tende?! Te gjithe atje perfundojne tek Kristina ‑theksoi Beni dhe me ne fund u be serioz.

‑Ma ka futur domethene? ‑pyeta kot se koti, pasi pike gjaku nuk me kishte mbetur ne fytyre. Kisha kater vite qe e ndihmoja me shpirt, pasi ishte burgosur me pretekste politike. Nje fytyre me vinte e nje tjeter me shkonte. Nje duf i madh me ishte mbledhur ne gryke.

‑Po pse me genjeu? Te pakten te me thoshte qe nuk behet ‑iu drejtova Vladimirit.

‑Me degjo mua ‑nderhyri Beni ‑Shite gazeten! Kaq tu desh sa u bere deputet. Me i rendesishem je zv/drejtor dogane me Gezim Bleten se sa drejtor gazete ne kohen e Nanos.

Te gjitha keto mu kujtuan brenda pak sekondave kur po prisja te hyja tek Nano ne maj 2003. Kujdes me kishte thene prape Blushi dje ne kafene e parlamentit. Ai e njihte me mire se kushdo Fatos Nanon. Dhe u pergatita. Hyra brenda ne zyren e tij .

‑Hajde miresevini zoti Lesi. Keni pa ardhur qekur ishte Meta ketu ne kete zyre ‑u fut ne loje direkt kryeministri. Kujdes ! ‑me shoqeronte ne cdo fjale e levizje ‑Si te ka ecur gazeta? Po lejen e nderteses se gazetes e more nga Edi Rama? E zgjidhim! ‑pyeste dhe pergjigjej po vete. Akoma nuk po e merrja vesh se ku donte te dilte ai. Nje hall e kishte, kete e dija, por pikerisht se ku i pikonte catia ende nuk po e nuhasja.

‑Te vije Shano! ‑thirri drejtorin e kabinetit nepermjet sekretares. Hyri Dritan Shano.

‑Cdo problem qe ka zoti Lesi do ta mbash shenim dhe me thuaj mua nese ndonje minister vonon zgjidhjet. Edhe me Edi Ramen do ti thuash ne emrin tim qe te mos ia vonoj lejen e nderteses se Koha Jone. Dakort? Na sill dy xhin ‑foli prere kryeministri ‑Ah, dhe nje kafe per zotin Lesi. Apo je per nje darke bashke tek Piaza? ‑fliste kaq i shpenguar zoti Nano, aq sa prape mu kujtua ajo e Blushit Kujdes!.

‑Si mund te merremi vesh bashke? E kam problem qendrimin tend ‑prape fliste, ndersa une ende nuk kisha thene, te pakten nje fjale. Donte te krijonte atmosfere miqesore pas atyre replikave ne parlament mes nesh, e sidomos kritikat ne gazeten Koha Jone ndaj tij. Po vinte Kongresi i PS‑se dhe hija e Metes e copetonte zemren e tij. Por Kongresi vendoste per kryetarin, per KPD‑ne. Kryetari ishte edhe kryeminister. Pra gjithcka ishte ne dispozicion te kongresit. Thirreshin kryetaret e PS‑se ne rrethe, u jepeshin premtime, doganiere, toka; ftoheshin pronare mediash televizive apo te shkruara. Cfare donin e merrnin. Thesi ishte hapur!

‑Me jep nje cigare ‑thashe, duke u ngritur nga vendi dhe zgjata doren tek nje pakete cigaresh.

‑Mos u co! Ngrihem une per miqte.

U krijua nje heshtje qe po zgjaste. Pinim xhin. Ajo puna e Kristines sec me kujtohej here pas here kur e shikoja ne drite te syrit.

‑Une ketu nuk kam ardhur as per Edi Ramen e as per njeri tjeter ‑e theva me ne fund heshtjen ‑Kemi qene dikur miq

‑Jemi prape. Ou! Sa here zihemi ne te dy aq me shume afrohemi tek njeri‑ tjetri ‑nderhyri gjithe gjalleri Nano.

‑Mire, mire, por une sherbetor ne oborr nuk te behem. As ty e as Saliut! Por me mua ke gabuar. A jeni ju apo dikush rreth jush qe fut pyka kete akoma nuk po e zbuloj

‑Jo, ka eqkuptim ‑me nderhyri pa me lene ta mbaroja idene e nisur ‑Nuk pyes une asnjeri. Emini (Barci) me ka folur mire per ty. Djale kurajoz! Ndersa Agimin (Isakun) nuk e pyes ‑tha Nano dhe mu afrua tek karrikja tjeter, qe ishte mu ngjitur. ‑Ai eshte pa dinjitet. Ashtu perkulet Agimi. Nje dite i hodha ne koke, mu ne Rogner, tavllen e duhanit, pasi me kerkoi qe ta largoja Arta Daden nga ministre. Donte te behej vete minister kulture. Mendova se nuk do te vinte me ne zyre, por erdhi‑ ligjeronte Fatosi.

‑Edhe mua me vjen keq per nderlikimin e marredhenieve tona. Une e di se ti do ta fitosh kongresin, pasi i ke te gjitha ne dore ‑nxitova t’ia prisja hovin e masakres ndaj Agimit. Nuk me krijonte nje shije te mire nxirja qe po i bente Isakut. Ne fund te fundit, ndonese ai fliste keq per mua, por perseri ishte shkrimtar dhe nuk mund te denigrohej ashtu. Atij i duhej hequr veshi, por jo leshrat e gjata te kokes.

‑Pse Iliri nuk do te kandidoj? ‑me pyeti rrufeshem

‑Nuk e di saktesisht.

‑Ju jeni miq ‑dhe ngriti nje gote xhin, duke e rrokullisur ne fytin e leshte.

‑Po te jete si Nikolle do te ndihmoja me te gjitha menyrat per te punuar pro jush per kongresin, por mos harroni se une jam pozicionuar politikisht dhe dalengadale po shkoj, sipas programit politik te partise ku jam zgjedhur. Nuk mund te luaj me dy *****! Perderisa pranova te zgjidhem me duhet te jem korrekt me veten ‑nderhyra, por ai pasi u ngrit prape ne kembe mu drejtua.

‑Eh, c’te plasi ***** per parti! Pse une per PS po punoj?! Jo, ore! Rregullojme punet tona kete rradhe. Boll dhashe per socialistet me burgun tim. Tani do te fitoj ate cka nuk e shijova ne kater vitet e burgut ‑foli me tension dhe u ngrit per tu ulur ne karrigen e kryeministrit.

‑Me lidh me Mustafa Xhanin! ‑bertiti ne telefonin e sekretares. Mori papritur nje pamje krejt tjeter. Tamam zyrtare.

‑Alo, o Tuc! (keshtu i therrisnin Ministrit te Shendetsise). Neser te beni konfirmimin e vendit te punes te gruas se Nikolle Lesit. Qarte? Hajt, naten e mire! ‑dha urdherin dhe me shikoi mua, si per te me thene se shtetin e rrotulloj une si te dua. Ne cast cdo gje ta zgjidhe. Mesazhi ishte i qarte. Po me dilte prape thenia e Blushit Kujdes!

‑Ndersa me ate shalegjatin, Edi Ramen do ti them Besnik Dervishit qe ta mberthej si minister. Ai i ka ca dokumenta Edit ne dore dhe i ben presion sa here te doje. Ndertesa jote e medias do te legalizohet urgjent ‑foli dhe me shikoi ne drite te syrit ‑Me Edin nuk flas per momentin. Sikur e luan paksa ****** ai, por do t’ia kopsis pas kongresit. Do ta ndaje pergjysem. Nje pjese do t’ia jap Saliut ta haje per mengjez, kurse pjesen tjeter Sollakut.

‑A mund te kerkoj dicka zoti Nano? ‑iu drejtova dhe nderkohe piva kafene si per te larguar ndonje efekt te xhinit qe ma kishte dhene dopio.

‑Fol! Cfare do? Kam detyrim ndaj teje dhe Aleksander Frangaj. O, se harrova, si eshte Martin Leka? Beji te fala. Po Frrok Cupi? A, po eshte tek ATSHja ‑fliste dhe nuk i durohej deri sa te dilte tek sebepi i takimit.

‑Une nuk kam asnje hall. Nuk dua asgje. Me mjafton miqesia qe kemi, por me mua mos perdor shantazhin. Une ne paqe humb. Ne lufte fitoj, ka thene ne nje liber Prec Zogaj ‑fola pak i shpenguar.

‑Lere mos me permend mua ate Prec Zogajn. Me perkulet tre here ne dite vetem qe ta beje minister kulture ‑u nxeh kreui qeverise. ‑Ore ai Iliri sikur po pergatit dicka. E vertete? ‑beri nje pyetje te rrufeshme. Dhelpra mbetet ashtu sic ka lindur dhelper. Me zgjati prape nje cigare puro.

‑Jane cigare te shkelqyera. Ja, merre nje pako ‑dhe u ngrit. Hapi sirtarin. Nxori nje pako me cigare puro.

‑Nuk e di, por mendoj se duhet ti rregulloni marredheniet me te. Me aq sa di ai nuk don sherr me ty, megjithate bashke po punoni ‑thashe duke ditur se ai tani e shan dhe pas pak e fton per marreveshje te fshehte. Kisha eksperience ne keto ceshtje.

‑Une me ate ********** bashke?! Atij do t’ia fus... deri ne fund kete rradhe. Mbaje mend, zoti Lesi! ‑u nxeh kryeministri‑kryetar, aqsa nuk po kuptoja se si i erdhi menjehere inati. Ishte e qete biseda dhe nuk gjeta asnje arsye qe te bertiste ashtu. Me nje fjalor te eger, fjalor lufte. Filloi te ece neper sallen e madhe te zyres se tij. Shante Ilir Meten. Thithte cigaren. Prape ecte plot nervozizem.

‑Te mos e zgjasim ‑mua drejtua dhe qendroi perballe ne kembe ‑Do te jesh me mua apo Meten ne kete duel per ne Kongresin e dhjetorit? Fol! Me dy ***** mos me luaj mua! ‑bertiste dhe ecte plot nervozizem. Nderkohe edhe une u nxeva. Kishim hasur koke per koke. Nuk e zgjata. U ngrita. Fola plot zjarr, me ate temperament qe manifestoja;

‑Epo atehere do te ndihmoj Meten me gazeten time!

‑A me hani ****** ti dhe Meta! ‑bertiti kryeministri.

‑Vagabond! ‑fola. Dola plot tersellem. Sekretaret, Dritani dhe shoqeruesit e kryeministrit nuk po kuptonin asgje. Kisha hyre duke qeshur e dola plot nerva.

Keshtu perfundoi takimi im me kryeministrin koke me koke. Pas kesaj filloi lufta e hapur. Bile krejt e hapur. Ai shfrytezoi cdo gje qe kishte ne dore si kryeminister. Por dhe une zoteroja; parlamentin, mitingjet dhe median.



Nano, Tajvani, Leke Cukaj dhe Marko Bello

Ne Mars 2003 bera gati nje delegacion parlamentar per nje vizite ne Tajvan. Eshte nje shtet me siperfaqe sa Shqiperia dhe Kosova bashke, ishull me 22 milion banore qe shkon kah 30 milioneshi. Historia e Tajvanit eshte e ngaterrruar, pasi me fitoren e komunisteve me 1 tetor 1949 ne Kine udheheqesi i asaj kohe Can Kai Shia iku me shpuren e tij drejt ishullit te Tajvanit e ku themeloi nje shtet te pavarur. Kina kishte probleme njohje diplomatike si nje vend komunist. Nderkohe Tajvani kishte marredhenie diplomatike me shumicen e shteteve te botes. Me Vatikanin marredheniet diplomatike jane ne fuqi. Me vone Kina u forcua ne arenen nderkombetare si nje fuqi e ekonomike dhe interesat shkuan kah saj. Ajo kishte si kusht qe nese nje shtet vendos marredhenie diplomatike me shtetin e Tajvanit, te cilin ajo e quan si pjese te tijin, atehere prishen marredheniet me Pekinin. Por SHBA mbetet aleati me i forte strategjik i Tajvanit. Ne kohen e sulmit te NATO‑s mbi ambasaden kineze ne Beograd rane predhat e Aleances. Te nesermen e kesaj goditje u sulmua ambasada shqiptare ne Pekin nga turma popullore. Kina ishte me Beogradin dhe jo me Kosoven. Rastesisht qelloi qe dy dite pas sulmit te ambasades tone ne Pekin ministri i Jashtem Paskal Milo ishte ne seance pyetjesh kerkuar nga une per disa gjera te tjera. Spartak Ngjela me hoqi menjane para se te fillonte seanca parlamentae .

‑Godit politikisht Kinen! Kerko vendosjen e marredhenieve diplomatike me Tajvanin.

Dhe me shpjegoi ne pak minuta krej historine e Tajvanit, te cilen une nuk e dija per ate moment. Dija dicka te turbullt per forcen elektronike dhe si nje prej pese dragonjve te Azise, por jo aq sa Ngjela. Me vone u bera ekspert i Tajvanit. Realisht veprova sic me tha Ngjela dhe nuk me doli keq. Ministri Milo u mvrenjt ne fytyre, sapo hapa ceshtjen e Tajvanit ne parlament. Ai ishte superekspert ne politiken e jashtme dhe njohes i historise ndaj e ndjeu efektin qe do te vinte me vone nga reagimi i ambasades kineze ne Tirane.

‑Te vendosen marredheniet diplomatike edhe me Tajvanin! ‑kerkova dhe ministri me kerkoi urgjent takim qe te mos e hapja me kete problem. Po ku rrija me une kur mesova se i digjte Kines dhe si hakmarrje qe na kishin sulmuar ambasaden tone. Fillova te studioj per Tajvanin aq sa me shaka me thone tajvanist!. Si per cudi pas nja nje muaji nje perkthyes i gjuhes kineze ne radio Tirana, nuk ia mbaj mend emrin, me merr ne telefon. Me thote se interesohet kryeministri tajvanez qe eshte per vizite ne Shkup te Maqedonise per te takuar pasneser. Ej, bela!, ‑thashe me vete. Ku dreqin e moren vesh cfare kisha deklaruar ne parlamentin shqiptar? Por, me sa duket, Shqiperia eshte e mbushur plot me sherbime te huaja sekrete. E takova ne Shkup. Si per te qene me i plote delegacioni im me kryeministrin tajvanez mora dhe Ylli Dylgjerin si keshilltar tim per ceshtjet e Azise! Dylgjeri mbante shenim nga takimi me kryeministrin. Kur mbaruam me tha duke qeshur.

‑Asgje nuk kuptova! More vesh ti?!‑ mu drejtua Ylli.

‑Mora vesh se te shkosh per Tajvan duhen 16 ore me avion!‑ thashe dhe qesha bashke me Yllin. Nderkohe mora nje ftese nga ministri i Jashtem tajvanez ku shkova bashke me Ben Blushin. Blushin e kisha si perkthyes te anglishtes. Kaluan shume muaj pas vizites time te pare ne kryeqytetin e Tajvanit, Taipei, ku me priten ministri i Jashtem, kryetari i parlamentit dhe kryeministri. Gjitheandej na shoqeronin me makina policie. Ishim te paret shqiptare qe shkonim ne kete nivel. Blushi sapo hypnim ne makinen tone dhe fillonin uturimat e sirenave te policise rrugeve te kryeqytetit te Tajvanit me ngacmonte.

‑Hajde c’delegacion!

‑Rri serioz! thoja dhe beja sikur nuk e shikoja Benin qe donte vetem te me bente qe te shkrihesha duke qeshur. Ai e kishte per shetitje viziten. Une mision. Sapo isha kthyer me Benin me kerkoi takim Fatos Nano per Tajvanin. Me tha si ne koifidence qe kur te vije ne pushtet ti Ado te jesh ambasadori im prane Tajvanit!

Kane shume force ekonomike dhe na duhen per Shqiperine. Por ne mars te vitit 2003 ishim ne lufte me njeri‑tjetrin. Donte te me shqyente . Sapo erdhi nje faks nga ministria e Jashtme e Tajvanit, ku kerkohej qe te kryesoja une nje delegacion me deputete te te gjitha kraheve politike ku afersisht numri i deputeteve te ishte diku nga 5 - 7 deputete. Atehere vrava mendjen qe edhe te shkoja, por edhe te acaroja kryeministrin Nano me kete vizite ne Tajvan. Futa ne delegacionin parlamentar deputete Marko Bello, Mustafa Muci dhe Leke Cukaj nga PS. Leken e mora se ishte kryetar i Komisionit parlamentar per Ceshtjet Kushtetuese. Jashte shtetit nje detyre e tille eshte e larte dhe i jepet nje njeriu VIP. Tajvanezet nuk e dinin se kush ishte Leke Cukaj. Kishin kthyer pergjigje se nje funksion kaq i larte eshte i mirepritur ne Tajvan. Marko ishte i lire akoma nuk ishte bere nanoist.

‑Kush paguan?‑ me pyeti a thua se do te harxhonte gje nga xhepi.

‑Tajvani!‑ iu pergjigja. Ne grupin tone futa dhe deputet e PD‑se Gjovalin Bzheta dhe Astrit Bushati. U beme gjashte deputete per ne Tajvan. Erdhen biletat. Sejcila kushtonte 5100 euro. U nisem per ne aeroportin e Tiranes. Deri sa hypem ne avionin e linjes Tirane‑ Rome kisha frike se mos kryeministri Nano e merrte vesh nisjen tone dhe per inat tim urdheronte Leke Cukaj dhe Marko Bello te zbrisnin nga avioni. Per Mustafa Mucin e dija se nuk e pyeste fare Nanon. Arritem ne Rome. Na priti ambsadori tajvanez qe eshte me seli diplomatike ne Vatikan. Hoteli ishte shume i shtrenjte. Ishin te gjitha te paguara nga shteti i Tajvanit.

‑Ku eshte kryetari i delegacionit?‑ tha perkthyesi. Te gjithe shikonim njerin tjetrin. Sejcili e quante veten kryetar! Ku ka shqiptar qe pranon qe te mos jete vete i pari. Hyra ne loje ne moment.

‑Zoti Musfafa Muci!‑ thashe shpejt pa i lene rradhe Leke Cukajt te na behej kryetar. Muci filloi te fliste me ambasadorin ne anglisht. Darka ishte prenotuar nga ambasadori ne nje restorant shume te shtrenjte te Romes. Vera e kuqe ishte jashtezakonisht e mire dhe nje pjese prej nesh i mori paksa pija. Ishte diku afer ores 1 te nates, kur ne vazhdonim duke festuar me ambasadorin tajvanez ne Rome.

‑Rrofte Tajvani! - bertiste Marko Bello.

‑Jam tajvanez!‑ therriste Leke Cukaj.

‑Per Tajvanin!‑ ngrihej Astrit Bushati. Sapo ishte duke ngritur dolline tjeter Marko Bello i bie zilja e celularit.

‑Po zoti kryeminister! Ne Rome jemi ‑ fliste dhe i merrej goja. Nano e kishte marre vesh me vonese nisjen tone. Donte me cdo kusht qe te ma deshtonte viziten. Ne kohen e arte mes nesh me kishte kerkuar qe per Tajvanin duhet te merremi vesh bashke. Tashme ishim ndare.

‑Nuk mund te kthehem zoti kryeminister! ‑dhe ktheu koken nga ne Bello. Kryeministri e kishte urdheruar qe ai dhe Leke Cukaj te ktheheshin neser me avionin me te pare ne Tirane. Per Mucin nuk kishte pyetur. E dinte se nuk e degjonte ai. U krijua nje situate e ndere. Leka kerkoi te dinte nga Marko se a pyeti per te. Ambasadori tajvanez nuk po kuptonte se c’ndodhi me ate telefonate qe iu iku e qeshura delegacionit. Muci mundohej ti thoshte tjeter gje ambasadorit. Pas pak mora inisiativen une. Mbusha gotat dhe thirra.‑

‑ Leke! Gezuar! Per Tajvanin!‑ dhe plasi prape e qeshura.

‑Nuk pjerdh per Nanon une!‑ gerthiti Leka tape. Ia mbusha edhe njehere goten plot me vere. Marko nuk po e merrte veten nga telefonata e kryeministrit. Muci u fut ne loje. Karikoi Bellon. Nuk vonoi dhe Marko bertiste per tajvanin dhe APoshte Nano! me shume se ne te gjithe. Prape telefoni. Leke Culaj nxori telefonin nga xhepi. Nuk dinim se kush ishte, por vetem kur degjuam nje te bertitur ne telefon.

‑Nuk te pjerdh fare zoti Nano! Nuk te jap llogari se ku shkoj une! Hajt! Naten e mire!‑ foli Leka. Mbushi vete goten e veres dhe e rrokullisi. Prape i binte telefoni. E fiku me inat. Pas pak Marko Bellos i binte zilja e celularit.

‑Eshte Fatosi!‑ na tha me ze te vogel.

‑Mbyllja *****!‑ ngriti zerin Muci.

‑Mos me merr me telefon mua! Naten!‑ i foli Nanos edhe Marko Bello.

‑Fike celularin!‑ nderhyri Leka. Pime ate nate gjer nga ora 3 e nates. Me pas ne hotel dhe nisje per ne linjen e avionit Rome ‑Abudabi dhe Abudabi‑Taipei. 15 ore nga Roma ne ajer te arritur ne ishullin e Tajvanit. Kaluam mbi Egjipt, Arabi Saudite, Indi, Tajlande, Kamboxhia, Vietnam, perballe Hong Kongut dhe direkt e ne aeroportin e Taipeit.

[BlueBaron]

(vazhdim)


Kryeministri: Kthehu Lekë nga Tajvani !

Ishte dita e tretë e vizitës tonë parlamentare në Tajvan. Gjithçka shkëlqyer. Deputetët panë me sytë e tyre forcën ekonomike të Tajvanit si dhe interesin e tyre për të investuar në Shqipëri. Takimet ishin të nivelit të lartë dhe kudo shfaqnin interes për Shqipërinë. E dinin se ishim vend shumë i varfër. Buxheti i qytetit të dytë për nga madhësia në Tajvan ishte tre herë me tepër se sa gjithë buxheti i shtetit shqiptar. Ishulli ishte kthyer në një gjigand të elektronikës botërore. Kompanitë më të mëdha amerikane, japoneze, gjermane, franceze dhe angleze kishin shumicën e aksioneve në këto kompani. Vizituam dhe një uzinë të pajisjeve elektronike ku prodhimi bëhej jo nga duart e njeriut, por vetëm nga robotët.

Ditën e katërt të vizitës në darkë ku ishim mbledhur të anëtarët e delegacionit tek holli i hotelit për të pritur makinën për darkën e rradhës në kryeqytet deputeti Lekë Çukaj ishte i mërzitur.

Muçi dhe Bello më thanë se Leka donte të kthehej urgjent në Tiranë. Nano e kishte gënjyer . I kishte telefonuar duke i thënë se "duhet të vish urgjent se do të bëj ministër Bujqësie në vend të Agron Dukës". Inati i kryeministrit në Tiranë sa vinte dhe shtohej pas asaj që i punuan në Romë dy deputetët e tij . Aq i madh ishte inati sa në analizën e ministrisë së Financave pa pikë lidhje me thelbin e mbledhjes kryeministri kishte deklaruar ndër të tjera se "janë disa deputetë tanë që kanë shkuar në Tajvan për të na prishur punë me Kinën". Se ç'lidhje kishte analiza në këtë ministri me vizitën tonë hajde e merre vesh. Po të ishte analizë në ministrinë e Jashtme edhe mund të pranohej. Nano ishte acaruar jo vetëm për sjelljen e dy deputetëve të PS , por diku tjetër ishte merakosur ai. Ia tregova intrigën Mustafa Muçit dhe qeshte me të madhe. Një ditë para se të niseshim për në Romë tek Grand Hotel, duke pirë kafen e mengjezit takova rastësisht Dhimitraq Raftin. Ai punonte për Fatos Nanon. Ishin dhe miqë të kahershëm.

‑Hë mo, ç'kemi Lesi!‑ mu drejtua Rafti në Grand Hotel.

‑Hiç. Por kush rri e niset sot në një rrugë të gjatë. E kam bezdi ‑fola si me pikëllim që ta bëja kureshtar.

‑Pse ore ku do shkosh? Në Amerikë?

‑Jo more! Në Amerikë është lule, por në Tajvan ‑ia ktheva përgjigjen.

‑Ç'dreqin do atje kaq larg? ‑ ndërhyri Rafti dhe më luajti syrin

‑ Ke ndonjë biznes apo kot së koti?

‑Po ta them vetëm ty Dhimitraq!‑ iu afrova sikur të mos na dëgjonte njeri. Në atë orë vetëm ai dhe unë ishim në kafene.

‑Na çoi Ilir Met për të marrë nja 5 milion dollarë atje që të rrëzojmë Nanon. Ti e di se ai e ka grurë me Tajvanin ‑ fola nxitimthi për t'ia bërë më intriguese më vizitën.

‑Vertet! Më cilin do të shkosh?‑ pyeti ai gjithë veshë ngritur. E dija se do të shkonte mënjëherë për t'ia raportuar Nanos.

‑Meta më dha me vete Mustafa Muçin. Të tjerët i kemi marrë sa për të fshehur gjurmët. Por të lutem mos bisedo me njeri. Ta thashë ty si mik që nuk tregon ‑ e mbylla bisedën dhe ika nga Grand Hotel. Pas dy orësh ne u i nisëm për Romë. E gjitha kjo kishtë rënë në veshin e kryeministrit, por në darkë vonë. Asokohe marrëdhëniet mes kryeministrit Nano dhe zv/kryeministrit Meta po vinin duke u ftohur për tu ndarë më pas përfundimisht. Informacionin Dhimitër Rafti e kishte përcjellë tek Nano aty nga ora 23.00, siç më tha Emin Barçi, keshilltari personal i Nanos. Ishte vënë në alarm krejt kryeministria. Nuk ishte problemi që ne po shkonim në Tajvan dhe qeveria ishte me Kinën. As që e çante kokën Nano për atë punë. Bile ato ditë në Tajvan ishte zv/sekretari amerikan i Mbrotjes. Lideri i mazhorancës në Tiranë ishte shqetësuar nga ajo që ia kisha treguar si në koifidencë Rafti se "po shkojmë për të marrë 5 milion dollarë për llogari të Metës". Pra me këto 5 milion dollarë rrëzohej jo Nano, por Saliu me Fatosin bashkë! E kishin ngrënë gënjeshtrën . Diçka dinte kryeministri për Metën dhe takimet e mija me përfaqësues të Tajvanit. Ndaj besonte se përderisa Mustafa Muçi është kryetar delegacioni. Shto dhe Nikollë Lesin brenda, e Nano ishte tmerruar krejt. Kështu që ato ditë mendonte se si të na deshtonte vizitën. Marko Bello nuk ia varte ato ditë në Tajvan telefonave të kryeministrit. Shëtiste, gjithçka e paguar, për herë të parë vinte në Tajvan. Kurse Lekë Çukaj ishte më i gatshëm për ta ngrënë lojën që vinte nga Tirana.

Donte të kthehej në Tiranë. Kishim edhe katër ditë të tjera vizitë. Ai po kërkonte të prishte vizitën, duke deklaruar edhe në Taipei se "ne njohim vetëm një Kinë", që do të thoshte se vizita jonë shkonte për lesh. Nano ishte mjeshtër në këto diversitete.

‑Lekë! Kur don të kthehesh për Tiranë? ‑ u futa në lojë me Marko Bellon dhe Muçin. Dy deputetët e PD shkuleshin gazit sa herë Leka bënte pyetje gjatë ditëve të vizitës.

‑Ne të rrimë pa Lekën në Tajvan?! Jo ore ikim edhe ne!‑ thonin si për ta inkurajuar Lekën për tu kthyer.

‑Sa të pyesë ata të ministrisë së Jashtme ‑ fola më të madhe dhe luajta syrin Muçit. Delegacionin tonë e shoqëronte edhe dy vajza që vinin prej dy vitesh nga Tirana për specializim pasuniversitar për diplomaci. Ishin edhe disa studentë të tjerë kosovarë. Elsa Kamberi dhe Stela Ushe ishin përkthyeset tona në Tajvan. Kishin mësuar edhe gjuhën kineze.

‑Elsa! Hajde më mua dhe Lekën‑ urdhërova dhe ngjitëm shkallët ku ishte zyra e grupit të shoqërimit tonë. Leka ishte paksa para nesh dhe në vesh i shpjegova Elsës lojën me Lekën. Nano donte të na e fuste me Lekën dhe ne do ti kthenim përgjigjen me të njëjtën monedhë. Takuam drejtorin e ministrisë së jashtme që mbulonte Europën, i cili atë natë do të jepte një darkë për ne. Elsa e pyeti kot së koti në mënyrë që ai të luante kokën në shenjë mohuese. Leka nuk dinte asnjë fjalë anglisht.

‑Nuk bëhet Lekë kjo punë‑ fola ndërsa po dilnim nga zyra e drejtorit dhe morëm rrugën për tek kolegët e tjerë.

‑Si nuk bahet? Unë dua të kthej biletën. Nesër jam në Tiranë!‑ foli ashpër ai.

Dakort, por drejtori tha që mund të kthehesh që sonte natën, por me një kusht‑ nisa t'ia shpjegoj. Takuam dhe deputetët e tjerë që po na prisnin në holl.

‑Me çfarë kushti?‑ me inat mu drejtua.

‑Ministria e jashtme e Tajvanit ka një rregull që kur njeri prej anëtarëve të delegacionit kthehet në gjysmën e vizitës atëhere i duhet të paguajë vetë paratë e biletës që këta kanë harxhuar për ty, fjetjen në hotel, ngrënien. Nuk paguan vetëm shetitjet në ishull‑ po i shpjegoja një gjë që drejtori as që e kishte thënë fare‑ Pra, Lekë ty 5100 euro të ka bërë bileta vajtje‑ardhje, plus hotelin që mund të shkojë diku tek 1500 euro

‑Fut edhe ngrënien se Leka ka ngrënë sa dyfishin tonë‑ hyri në lojë Marko Bello dhe Astrit Bushati‑ dhe i del që me shit vetë Lekën këtu nuk të dalin eurot‑ tha dhe qeshi deputeti Bzheta. Ishte nga Shkodra dhe tregonte barceleta që mbanin grupin gjallë ato ditë të vizitës.

‑Jo, nuk bahet kjo punë!‑ thirri me të madhe Leka ‑ ku kam unë kaq euro?! Të kisha kaq sa thua ti Nikollë rrija në Tiranë‑ foli dhe mbyll kjo lojë e kryeministrit në Tiranë. Çdo ditë ne bënim shaka me Lekën .

‑Mirëmëngjez zoti ministër i Bujqësisë!‑ i drejtohej Marko Bello.

‑Mos bëj shaka, por ajo biletë e dogji. Tani do të ishte ministër Bujqësie në Tiranë‑ ndërhynte Muçi ‑ fati i Agron Dukës që mbeti prapë ministër!‑ vazhdonte lojën Astrit Bushati.



Nano: Mos shkruaj për Xhoanën!

Ishte fundqershori 2004. Pritej luftë e hapur nga Fatos Nano ndaj meje dhe medias Koha Jonë. E kishte provuar njëherë në dhjetor 2002 me një urdi kontrollorësh tatimor, por kishte dështuar. Natyrisht që urdhërova në fundvitin 2002 që pjestarë të stafit tim mediatik t’i inçizonin, fotografonin dhe filmonin 9 kontrollorët e degës së tatimeve të Tiranës dhe të Drejtorisë së Përgjithshme të Tatimeve të Republikës. Kishin ardhur me urdhër të posaçëm nga kryeministri Nano në shenjë hakmarrje, pasi kisha përmendur në gazetë dhe në parlament bizneset disa dhjetra milionëshe të gruas së tij, Xhoana Nano. Si deputet i kisha kërkuar ministrit të Financave, Kastriot Islami, që të më raportonte në parlament se nga i kishte marrë tufën e milionave kjo grua që financonte biznese helikopteresh, shoqëri autobuzash, etj, ndërkohë që isha i bindur që shfrytëzonte pushtetin e kryeministrit. Pra, ishte shpërdorim detyre dhe fshehje e detyrimeve fiskale ndaj shtetit. Në pikën fshehje e detyrimeve fiskale ndaj shtetit, donte edhe zoti Nano në fundvitin 2002 që të më zinte në kompaninë mediatike Koha Jonë, ku unë jam pronar që nga 11 maj 1991. Iu hapa katër kanatësh portat e kontrollit, shikuan e verifikuan çdo gjë për mbi dy javë. Grupi i kontrollorëve nuk po gjente asgjë nga ato që ishte urdhëri që të kapni dokumenta dhe ta çoni për ndjekje penale. Skema ishte hartuar në mënyrë perfekte në restorant Piaza. Ishte thirrur Shpëtim Idrizi, drejtor i Përgjithshëm i Tatimeve të Republikës (viti 2002 ) dhe Mark Nikolli, Drejtor i Përgjithshëm i Policisë Ndertimore. Shpëtimi për kontrollin e medias, kurse Marku për ndërtesën e gazetës, ku kishte vetëm gazetarë. Pak a shumë e njëjta skemë si në vitin 1992‑1993 kur qeveriste PD, por asokohe operaconin anti‑ "Koha Jonë" e drejtonte Blerim Çela, kryetar i Kontrollit të Lartë të Shtetit. Edhe atëhere Blerim Çela kishte bërë kallzim penal për mua si botues i gazetës. Nuk isha deputet dhe mënjëherë më morën të pandehur. Grupi hetimor asokohe në vitin 1992 drejtohej nga Prokurori i Përgjithshëm, Alush Dragoshi. Prokurorët ishin Vaskë Simeoni dhe Petrit Fusha. Qendrova i pandehur dhe me detyrim paraqitje çdo të martë dhe të enjte. Nga halli mësova hilet e një gazetari hetues. Duhej ato të cilat mi thonin në hetim se nuk ka gjë për ty, por na kanë urdhëruar nga presidenca, t’ia transmetoja publikut. Sa herë hyja në zyrën e prokurorëve‑hetues më kontrollonin se mos i inçizoja. Atëhere takova Frrok Çupin, i cili më gjeti një stilolaps që inçizonte. Ma kishin sjellë në majë të hundës hetuesit. Kishin dy vjet që më mbanin në hetuesi e presion dhe në koifidencë më thonin është urdhër nga lart për ty. Do të mbajmë të pandehur!. Mendova djallëzinë dhe ua futa bukur. Isha bërë si i shtëpisë në Prokurorinë e Përgjithshme. Kasetofonin e gazetarit në xhep ma morën sapo kalova pragun e zyrës së grupit hetimor, por nuk iu shkoi mendja se kisha tjetrin në xhaketë në formën e stilolapsit.

Nuk ka asgjë në dosje ‑ fliste Petrit Fusha, prokuror në Prokurorinë e Përgjithshme.

Hiqe masën si i pandehurthosha i mërzitur. Nuk dilja dot as jashtë shtetit. Sali Berisha lexonte çdo mëngjez gazetën Koha Jonë dhe i prishej humori. Kolec Topalli, sekretari i Përgjithshëm i Presidencës kishte urdhëruar punonjësit që të mos ia fusnin në pasqyrën e shtypit zotit Berisha gazetën Koha Jonë. Por nuk rrinte edhe Saliu pa e lexuar vetë se çfarë kishte shkruar gazeta për të . Nuk i fillohej dita e punës . E lexonte dhe e flakte. Prapë e merrte dhe rilexonte. Kështu me ka thënë njëherë, duke qeshur Theodhori Sollaku, asokohe keshilltar juridik i Berishës. Nevrikosej dhe merrte herë Blerim Çelën dhe shumëherë Prokurorin e Përgjithshëm, Alush Dragoshi. Dinin ata se si duhej të na rregullonin. Nuk mund të shqetësohej Presidenti i Republikës nga një gazetë! Vinin të tjera fletë thirrje për në hetuesi. Prapë kontroll. Ata nuk dorëzoheshin dhe as ne nuk jepeshim për tu tërhequr. Pushteti i Berishës kishte prangat dhe dajakun, kurse ne penën për të shkruar.

‑Ç’të heqim a derëzi! ‑ndërhynte Vaskë Simeoni, prokurori tjetër, ‑Të heqim veten nga puna po të mbyllim çeshtjen penale ndaj teje si i pandehur.

[BlueBaron]

(vazhdim)

-Ama. Ia kishe fut bukur sot Berishës për atë që tha në Fushë Krujë. Keni gazetë të fortë. Lexohet. Unë për vete e marrë fshehurazi brenda gazetës së PD-së. Kur më shikojnë shikasit dhe spiunët që janë plot këtu nëpër kate nxjerr gazetën "RD". Nuk e dinë se brenda saj kam gazetën tënde -më foli hetuesi Petrit Fusha. Të nesërmen e botova të plotë në gazetën "Koha Jonë" inçizimin e bërë. Plasi skandali. Të detyruar nga botimi dhe ndërhyrja e ambasadës amerikane mënjëherë ma mbyllën çështjen dhe dola si njeri i lirë, pas dy vjet hetimi. Pra kështu ua punova edhe kontrollorëve tatimorë të dërguar nga Fatos Nano në dhjetor 2002. Kishin kontrolluar dhe bërë rrëmujë gjithçka në dokumentat financiarë të medias "Koha Jonë" dhe nuk kishin gjetur atë çka donte kryeministri të hakmerrej ndaj meje. Kisha pyetur botuesit dhe pronarët e mediave të tjera nëse po kontrollohen edhe ata. Më kishin thënë "jo". Kur e nxori gazeta "Koha Jonë" këtë fakt menjëherë çuan ca njoftime kontrolli në disa gazeta problematike për qeverinë, por nuk kontrolluan. Blendi Fevziu, drejtor i gazetës "Korrieri", më thotë në telefon se "erdhën nja dy veta pas zhurmës tënde. Ashtu siç erdhën nxitimthi edhe ikën pa kontrolluar gjë. E kanë me ty, Nikollë!". Natyrisht që këtë e dija. Mbaruan kontrollin. Nuk thonin as mirë e as keq. Nuk ua mbante. Atëhere i inçizova me njerëzit e mi pa e ditur asnjëri prej tyre.
-Ç'ti themi drejtorit! -debatonin me njëri-tjetrin -Ai e don në tepsi kokën e Nikollë Lesit. Aman, ç'na gjeti! Do të na pushojnë nga puna -fliste tjetri.
Pra e kishte provuar zoti Nano, por kishte dështuar. Po të shkruash apo edhe flasësh në kafene ndonjë fjalë për bizneset e gruas së tij, Xhoanës, të përvëlon. Nuk don t'ia dijë për ligj apo moral. Të bën copë me të gjitha forcat. I errësohen sytë. Dizekuilibrohet. Eh, si e ka ndryshuar kjo grua Nanon! Ishte njeri i mirë atëherë, Fatosi. Duke qenë në një shoqëri demokratike e jo në një sulltanat, ku sulltanesha mund të bëjë ç'të dojë, kërkoja që çdo biznes politikanësh apo i fshehur pas grave të tyre të zbardhet apo të hetohet. Ndryshe, siç kam deklaruar në parlament, mafia do të zaptojë krejt parlamentin dhe politikën. Deri diku e ka zaptuar. Akoma nuk po më hiqej nga mendja ftesa e Nanos dhe acarimi i tij. Kishim shkembyer edhe mesazhe. Ai i ka ruajtur, por dhe unë ruaj plot në memorien e celularit. Aparatin me mbi 20 mesazhe të tija, ku ofron kompromis, para, pushtet, kulisa,presion, fyerje, etj e kam hequr nga përdorimi dhe e mbaj në kasafort si diçka që do të më duhet ndonjë ditë. Duke i menduar këto gjëra një ditë pas takimit kokë me kokë me Nanon "maj 2003) më telefojnë dy ministra të kabinetit të kryeministrit, zotërinjtë Agron Duka, Ministër i Bujqësisë dhe Ben Blushi, Ministër i Pushtetit Vendor. Telefonatat ishin me distancë kohore prej 10 minutash. Siç duket ishin bashkë.
-Nikollë dua të takoj urgjent. Kam një mesazh për ty -foli Beni. Nga tonaliteti i zërit e kuptova se kishte diçka serioze. Me Benin, siç kam treguar, kam kaluar momente jashtëzakonisht të vështira e ku mund të na ikte koka në vitet 1996-1997. Falë Blushit, pas qershorit të vitit 1996, kryetari Nano, i cili ishte i burgosur gjeti forcën për të përballuar dyshen Pëllumbi-Dokle, të cilët ia bllokuan kryetarit çdo mundësi komunikimi me partinë dhe publikun. Ishte pikërisht Beni, i cili, gjeti mënyrën për të shkallmuar këtë dyshe të rrezikshme për Nanon. Natyrisht që çelësi ishte gazeta "Koha Jonë". Por Blushi ishte kryeredaktor i gazetës në këto vite.
-Ngjitemi në katin e dytë -kërkoi Agron Duka. E pashë se diçka të rëndësishme donin të më thonin. Asnjëri nuk po hapte bisedën. Hezitonin. Realisht që kisha miqësi edhe me Dukën, porse e kisha njohur në momentin që hyri në parlament si deputet në vitin 2001. Kurse me Benin që në vitin 1991.
-A ka mundësi që të na dëgjosh njëherë o burrë!- foli Beni, tek i cili e kuptoja në cep të syrit se e kishte seriozisht.
-Çka ndodhur? -ndërhyra, pasi nuk më durohej sa ti binte rrotull.
-Çke ore që merresh me gruan e kryeministrit? Ç'dreqin do? -mu lut Beni.
-A, për këtë keni ardhur! E mbyllim këtë bisedë -thashë dhe iu lashë të kuptonin se nuk tërhiqesha nga publikimi i gjithçkaje që lidhet me familjen kryeministrore Nano. Dokumenta për helikopterët e saj, fatura, shkresa, etj, kisha ende pa publikuar.
-A më dëgjo mua Nikollë! Unë jam biznesmen. Kam hyrë rastësisht në politikë dhe jam penduar. Isha mirë. Punoja me njërëzit e mi dhe nuk kisha probleme. Tani natë për natë në televizor del emri im, siç thotë Berisha "Duka i krimit!" - e ngriti zërin në skaj trishtimi. -A e di që nuk dua t'ia dijë as për Nanon e as për Berishën, pasi jetoj vetë, por politika të merr në qafë. Të dua të mirën. Kujdes, vëlla! Nano ka gjithçka në dorë. Mund të të kurdisë ndonjë gjë dhe pastaj të rroftë gazeta. Më dëgjo mua se ti nuk ke njeri që të mbron - lutej ai.
-Ou, po këtu jeni strukur "ballista"! Nuk me ikni mua - tha dhe ul në tavolinë Nard Koka, kunati i Agronit dhe mik personal i Nanos.
-Nard, na lërë, të lutem, që të rrijmë me Nikon -u nxeh Agroni dhe ia bëri me shenjë që të largohej mënjëherë.
-Çfarë thua more! Kamarier me sill një kafe -bërtiti Nardi si për ta na thënë se "as që dua të iki". Shikova Benin. Kishte ulur sytë. Agroni tymoste. Nardi qeshte. Vinte direkt nga vila e kryeministrit Nano. Ai i kishte treguar se ku janë dy ministrat e tij.
-Zoti Lesi! Unë jam biznesmen. Jam mik i Nanos. E kam ndihmuar me shpirt kur asnjëri nuk i hapte telefonin - vazhdonte të fliste pa ndaluar Koka i Durrësit.
-Futu në temë Nard! -ia ndërpreva ligjeratën proNanos.
-Kryeministri të pret tek vila. Do një bisedë me ty. Një aktmarrëveshje -foli Nardi. Në të vërtetë vila e kryeministrit ishte vetëm 20 metra larg vendit ku ne po pinim kafenë.
-Për çfarë aktmarrëveshje e ke fjalën? -u drejtova atij që kishte ardhur i fundit në tavolinë.
-Nano do nga ti, që të jetë i garantuar, një aktmarreveshje me shkrim, ku të shkruhet: "Se sot me datë kaq e aq nënshkruasit Fatos Nano, kryetar i PS-së dhe Nikollë Lesi, kryetar i PDK-së dhe botues i "Koha Jonë", ranë dakort për sa më poshtë -"ndërkohë Nardi më lexonte ato çka i kishte shkruar Nano):
1) Palët bien dakort të bashkëqeverisin në koalicion me aleatët e tjerë të së majtës progresive dhe properendimore deri në 2005.
2) Gazeta "Koha Jonë" do të mbështesë hapur zotin Fatos Nano për kandidaturën e tij për kryetar të PSSH-së.
3) Gazeta "Koha Jonë" nuk do të shkruajë asnjëherë shkrime kritike që përmendin emrin e Xhoana Nanos.
Në këtë moment ndërhyra duke parë Nardin.
-Ore, ka lajthitur kryeministri apo po luan ndonjë shaka ti Nardi? -pyeta i çuditur. Nuk kisha dëgjuar asnjëherë një aktmarrëveshje të tillë, ku të futej partia dhe gruaja e kryeministrit. Mendova se kryeministri nuk duhet të jetë mirë. Atëherë e kuptova pozicionin e vështirë të Benit dhe Agronit. Ata ishin stepur, pasi kishin ardhur për një gjë tjetër, më moderne në komunikim. Por Nano, duke mos i besuar asnjërit prej tyre kishte nisur Kokën. U futa në lojë shpejt, pas turbullimit që më krijoi teksti i servirur për nënshkrim.
-Dakort! Më sillni një letër të bardhë të fillojmë për ta shkruar nga fillimi, pasi do të ndryshojë disa gjëra, por do ta firmos -thashë, duke ditur se djallëzia e Nanos ishte perfekte. Tepër përfekte. Nardi u ngrit nga tavolina dhe dëgjova ndër të tjera që po i thoshte, dikujt, natyrisht Nanos se "po e firmos!". Fillova të shkruaj tekstin me shkrimin tim, siç e donte kryeministri, porse bëja, si për të qenë dakort, ndonjë ndryshim të vogël. E mbarova. Nuk e kisha firmosur. Blushit po i dilnin djersët. Agroni pinte cigare. Nardi fliste me kryeministrin.
-Ta firmosë në fillim kryeministri! -thashë dhe e futa letrën në xhep.
-Firmose ti njëherë dhe shkoj unë tek Nano e ta sjellë me firmë të tij. -E fotokopjojmë -u ngrit Nardi i gatshëm të shkonte 20 metra përtej tek vila kryeministrore, ku e priste Fatos Nano.
-E kush është garanti që nuk ka ndonjë lojë -provokova menjëherë.
-Fatos Nano! -rrufeshëm u përgjigj Nardi. Dy ministrat ulën kokat. E ndjeva hilen.
-Ore, lëre atë Fatosin! Me garanto ti Nard? -pyeta për të provokuar edhe unë me të njëjtën monedhë.
-Për nder nuk të garantoj -tha Koka -Nano nuk është garant për dy fëmijët e tij që ka me Rexhinën e jo më të jetë për ty. Atij Xhoana i bën ligjin -dhe më shikoi në dritë të syrit. Nxora nga xhepi i brendshëm letrën. Fillova ta grisë nga pak e nga pak. Pastaj nxora çakmakun dhe e dogja çdo fije letre, pasi mendova se mund të merret dhe ngjitet për tërë natën dhe të nesërmen e shikoja të botuar në ndonjë gazetë që "Nikollë Lesi i kërkon kompromis Fatos Nanos"!. Nano e donte me shkrimin tim dhe nesër të thoshte në media se është Lesi që e ka kërkuar nënshkrimin e kësaj aktmarrëveshje dhe e ka shkruar me dorën e tij. "Ja ç'fytyrë është Lesi! Me kërkon aktmarrëveshje!" -donte ti tregonte opionionit publik.
E kujt donte t'ia fuste Ai! Tashmë e njihja Nanon.

[BlueBaron]

(vazhdim)


Mustafa Xhani dhe sherri në parlament

Po rikthehem në një ngjarje që jam penduar. Në korrik 2003, pasi Meta doli nga qeveria kryeministri Nano bëri çdo përpjekje për të blerë vota edhe nga opozita në mënyrë që të tregonte se ka akoma mazhorancën, por edhe të kalonte dy dekretet e Moisiut për vendet bosh në ministrinë e Jashtme dhe në ministrinë e Rendit Publik. Luan Rama kishte dhënë dorëheqjen nga posti, pas një sherri banal me gazetarin Ilir Babaramo. Emri i Fatmir Xhafës vinte në parlament për ta zëvëndësuar Luanin. Fatmiri është profesionist në zanat dhe një politikan i ri në PS. Ma kërkoi votën, pasi luftohej për një ose dy vota që të kalonin dy dekretet e ministrave.
-Fatmir! -i thashë në kafen e parlamentit- Nuk kam asgjë me ty, por me zotin Nano, i cili e ka kthyer qeverisjen në një oborr familjar tamam si sulltani i Bruneit. Do të votoj kundër dy dekreteve -e mbylla bisedën. Më hodhi një vështrim i mërzitur. Qeshi më pas dhe iku për në sallën e Kuvendit. Mendoja se bazuar në një logjikë demokratike nga rrëzimi i dekreteve do të vinte edhe largimi i Nanos. Pra politikisht ai nuk kishte shumicën dhe duhej krijuar domosdoshmërisht një qeveri tjetër. Ishte në të mirë edhe të opozitës që më mirë një qeverisje tjetër në zgjedhjet parlamentare se sa një qeveri e korruptuar dhe mafioze. Votimi tregoi se Fatmir Xhafa humbi për një votë dhe zoti Dokle për dy vota. Pra Nano ra politikisht dhe duhej të jepte dorëheqjen. Është normale në çdo vend që pretendon se mbetet me parime demokracie që kur humb mazhorancën në një votim të tillë politik kryeministri jep dorëheqjen. Nëse dorëheqja është e parevokueshme ose jo është çështje dinjiteti e atij që rrëzohej në votim. Pra me këtë votim zoti Nano u rrëzua. Sapo mbaroi votimi në sallën e Kuvendit kishte një tension të madh. Nervozizëm nga njëra anë dhe entuziazëm në anën tjetër tek kundërshtarët e kryeministrit. Opozita ishte në delir. Ndërkohë më bën me shenjë ministri i Shëndetësisë Mustafa Xhani. Ngrihem dhe shkoj drejt tij.
- Nikollë, i thuaj Natalisë që të mos vijë më në punë -më tha dhe uli kokën. Natalia është ime shoqe. Ajo ka mbaruar mjeksinë dhe ishte punësuar në ministrinë e Shëndetësisë në vitin 1998. Më vonë në vitin 2001 kishte filluar punë si drejtore e personelit dhe e burimeve njerëzore në ministri pas një konkurimi tek DAP "Departamenti i Administratës Publike" që natyrisht varet nga kryeministria. Ajo është krejt tjetër nga natyra ime e zhurmshme dhe e rremujshme. Ajo nuk donte që unë të rrija përherë në sherr me qeveritë. Njëherë i thashë me shaka se "ç"pate që u martove me mua?!". Por në të vertetë ajo mbante mua dhe familjen, pasi unë ikja në ora 7 të mengjezit dhe kthehesha në ora 2400 të natës.
-Pse, nuk është korrekte në punë?- e pyeta dhe e ftova për një kafe.
-Kështu të thashë!- mu përgjigj prerë ministri.
-Ore seriozisht e ke?- iu drejtova, duke mu ngritur qimet e kokës përpjetë.
-Po. Nuk mund të punoj gruaja jote në administratën e Nanos, ndërkohë që ti votove kundër tij dhe pro Berishës -a ktheu ministri, por këtë rradhë dukej më i frikësuar.
-Hajde më mirë e pijmë një kafe e ta sqarojmë, pasi po nxitohesh -insistova me idenë që t"i hiqja dozën servile ndaj kryeministrit.
-E mbyllëm këtë muhabet!- tha ministri.
-Administrata e Shtetit nuk është pronë private e Nanos- u nxeha dhe nga pak po më shtohej zemërimi me këtë mënyrë hakmarrje të ndyrë.
-Vazhdo tani! Të mos vijë më në punë!- insistoi prapë ministri, duke më bërë shenjë të largohesha nga podiumi ku rrinin ministrat. Pas kësaj një valë zemërimi më pushtoi shpirtin e në pak sekonda ministri fluturoi nëpër tavolinat e parlamentit. Ndërhynë Viktor Doda, Ben Blushi, Ilir Meta dhe Bashkim Fino që të ma shkëpusnin nga duart, por nuk kishte Perendi që ma hiqte inatin. Televizioni shtetëror me urdhër të Artur Zhejit nxitoi ta transmetonte direkt sherrin tim me ministrin Xhani që në të vertetë e hëngri kot së koti. Ishte urdhëri i kryeministrit ai që në shenjë hakmarrje për votën e qëndrimet në media kishte urdhëruar ministrin Xhani për shkarkimin e gruas time nga detyra dhe përjashtimin e saj nga krejt Administra Shtetërore. Në të vertetë duhej që në vend të ministrit Xhani të kisha fërkuar kokën e kryeministrit, por që shpëtoi pasi kishte ikur me nxitim me sirena policie. Ta kisha futur në dorë Nanon kushedi vetëm Saliu mund të ma kishte nxjerrë nga duart.
Më pas një odise gjyqesh e ankimimesh vazhdoi me vendin e punës së time shoqe, e cila kur e larguan nga ministria e Shëndetësisë me urdhër të kryeministrit e ankimoi vendimin e tyre në Komisionin e Shërbimit Civil që është gjykata më e Lartë e Administratës Publike. Ky komision i zgjedhur nga parlamenti dhe që vendos për konfliktet apo largimet në Administratën Publike nga ministrat apo kryeministri dha verdiktin zyrtar që Natalia duhej të kthehej në punë në postin e fituar me konkurim. Prapë nuk pranohej në punë. Urdhëri i prerë i familjes kryeministrore ishte dhënë që "gruaja e Nikollë Lesit kurrsesi në administratën shtetërore". Ndërhyra tek Filloreta Kodra, drejtoreshë asokohe tek DAP dhe më tha se keni të drejtë, por nuk do kryeministri.
-A duhet zbatuar vendimi i Komisionit të Shërbimit Civil?- e pyeta Filloretën në zyrën e saj në kryeministri.
-Po!- mu përgjigj ajo.
-Atëhere si do të veprohet?- prapë e pyeta, duke i thënë se çeshtjen do ta çojmë në gjyq.
-Po mundohem ta çoj në një tjetër ministri në pozitë me të ulët, ndonëse bazuar në ligj ajo duhet të kthehet ku ishte në atë ministri e në të njëjtën detyrë- foli zonja Kodra e cila ndodhej në një siklet të madh, pasi kishte frikë se do ta merrte vesh kryeministri e do ta shkarkonte prapë. Në të vertetë keshtu ndodhi. Më vonë, kur kryeministri e mori vesh që ajo kishte firmosur për gruan time që të rikthehej në punë pushoi nga puna edhe drejtoren e DAP-it në kryeministri. Megjithatë Filloreta Kodra, para se të pushohej nga Nano gjeti forca që të zbatonte ligjin dhe të kundërshtonte indirekt urdhërin inatçor të kryeministrit. Dërgoi shkresë tek ministria e Punës dhe e Çeshtjeve Sociale që Natalia Lesi, emërohet si punonjëse në sektorin e Burimeve Njerzore. Në të vertetë, ajo duhej të ishte në pozicionin e fituar me konkurim, porse heshtëm, duke ditur inatin e zotit Nano dhe që mund të hakmerrej edhe kundër Filloreta Kodrës. Në vjeshtën e vitit 2003 ishte ministër në ministrinë e Punës zonja Valentina Leskaj. Nuk kaluan disa javë dhe dikush nga njërëzit e kryeministrit kishte raportuar se "prapë gruaja e Nikollë Lsit është kthyer në punë". Filloreta Kodra mori dajak të mirë dhe më pas u pushua si drejtoreshë e Departamentit të Administratës Publike që varej nga Keshilli i Ministrave. Ministrja Leskaj u thirr urgjent në zyrën e Nanos ku iu dha ultimatumi që "brenda orës 1500 gruaja e Nikollë Lesit të pushohet dhe të dalë nga zyrat shtetrore"! Këtë gjë ma ka thënë vetë Valentina Leskaj duke u ndjerë e turpëruar.
Nisi vargu i gjyqeve. Gjykata e Apelit e kthen prapë në punë, pasi gjykoi se urdhëri për largimin e saj nga puna ishte i kundraligjshëm. Ministria e apeloi në Gjykatën e Lartë. Edhe Gjykata e Lartë dha përsëri vendim që ajo duhej të kthehej në punë. Prapë urdhëri i kryeministrit Nano ishte që ajo të mos kthehej në punë. Ylli Dylgjeri, drejtor Informacioni tek kryeministri Nano më tregoi tek Grand Hotel për një të bërtitur të Nanos në vilën kryeministrore, sapo ky i kishte hapur bisedën për pushimin e gruas time. Do të mundohem ta tregoj siç ma tha Dylgjeri. Pas Kongresit të fundit të PS-së në dhjetor 2003, Nano kishte ftuar për drekë Ylli Dylgjerin dhe Aldrin Dalipin, zëdhënësin e shtypit të kryeministrisë për disa informacione. Dylgjeri ishte ulur afër kryeministrit.
-Do një xhin Ylli!-ishte drejtuar kryeministri me një gaz sa nuk i pëlciste faqet e rrudhshme.
-Dopio!- kishte folur Dylgjeri.
-Ah, ç"shkerdhatë që je! Po të sherbej unë. Do akull?-fliste Nano në një çakerqejf të jashtëzakonshëm. Pinin dhe tregonin barcaleta me femra. E qeshura kishte pushtuar vilen kryeministrore.
-Zoti kryeministër! A mund të të bëj një pyetje?-ishte futur pak me tepër se sa duhej në miqësi Dylgjeri të cilin e kisha mik, pasi ai kishte punuar disa vite tek gazeta "Koha Jonë".
-Fol! Kërko çfarë të duash! Do prona? Do ndonjë drejtor dogane?-fliste i pirë kryeministri.
-Vetëm mos u nxeh të lutem- insistonte Ylli Dylgjeri, pasi një parandjenjë e mundonte se mund ta pësonte.
-Fol ore!
-Urdhëro që gruaja e Nikollë Lesit të kthehet në punë, pasi është pushuar padrejtësisht. Jam mik me Nikollën. Më ka mbajtur në punë kur ti ishe në burgun e Saliut -kishte mërmëritur me gjysëm zëri Ylli.
-Përjashta! Qërohu! -ishte nxehur kryeministri- Nikollë Lesin do ta shkrijë, more vesh ti!
Mënjëherë kishin hyrë rojet dhe e kishin nxjerrë në mënyrë "demokratike" Dylgjerin nga vila kryeministrore.
Nano ishte konvertuar në një hakmarrës të egër ndaj kritikave të mija. Pothuaj të gjithë deputetët opozitarë, pa llogaritur të mazhorancës, i kanë të punësuara gratë në administratën shtetërore. Ndërsa i vetmi që përndiqesha isha unë. Edhe Ritvan Bode, Fatmir Mediu e drejtues të tjerë të opozitës i kishin gratë të punësuara në administratën shtetrore, dhe që duhet të jetë normale, perderisa flasim për shtet ligjor. Me mua kishte inat të madh zoti Nano.
Nuk ndalonte këtu hakmarrja. Vellai im që kishte mbetur në punë shteti u pushua me urdhër të Xhoana Nanos. Ai ka mbaruar degën e frëngjishtes dhe diplomuar edhe në Akademinë e Rendit Publik. Ka kaluar një kurs specializimi në MAPE, policia e Bashkimit Europian. Ilir Gjoni e kishte emëruar për korrektësi në punë shef komisariati policie në Pukë , kurse ministri Luan Rama e çoi në Mirditë, po shef komisariati. Është natyrë korrekte dhe strikt në ligj. Nganjëherë e kalon masën në zbatimin e ligjit. E kishin lajmëruar një natë se një bandë kriminelësh po plaçkiste udhëtarët në ora 3 të natës në rrugët e veriut dhe kishte hypur vetë në timonine makinës së policisë. Bashkë me grupin e gatshëm kishte luftuar me banditët, të cilët kishin qëlluar më breshëri atuomatiku sapo kishte vajtur policia. Një plumb e kishte zënë në xhaketë, në sup. Edhe sot, si i papunë, e mban kujtim xhaketën me atë plumb që mund ti kishte marrë jetën. Me 25 tetor 2003, drejtori i Policisë së qarkut të Lezhës, Xhavit Shala, me shkresë zyrtare e shpërblen me një pagë mujore për korrektësi në zbatimin e ligjit, kurse pas dy javësh, Drejtori i Përgjithshëm i Policisë së Shtetit, Bajram Ibraj, e shkarkon dhe përjashton përgjithmonë nga Policia e Shtetit.
Kur e pyeta zotin Ibraj mu përgjigj: "Ti e di! Është urdhër nga lart!". Unë kisha shtuar kritikat që me ardhjen e Nanos kryeministër në tetor 2002. Pra, nëse do të isha konformist do ta lavdëroja Nanon ose të heshtja. Nuk heshta, pasi nuk mund të heshtje përballë qeverisjes së zotit Nano, e cila ishte më e korruptuara që nga viti 1991. Ndërsa ai shfrytëzoi postin dhe m"i hoqi të gjithë njërëzit nga puna. Nuk mbeti njeri me mbiemrin Lesi në punë shtetrore. Të gjithë të përjashtuar ose shkarkuar me ceremoni me urdhër personal të Nanos. Edhe një kusheri që ka shpëtuar ka ndërruar mbiemrin nga Lesi në Lesaj, por ka shpëtuar gjer më sot. E kishin pyetur njëherë në punë.
- E ke gjë Nikollë Lesin?
- Jo, jam nga Shkodra. Nuk e njoh. Nuk kam lidhje gjaku me të!"- kishte thënë duke menduar pushimin nga puna. E kuptoj. Edhe ai ka halle. Ka plot pesë kalamajë për të mbajtur.

[BlueBaron]

(vazhdim)

14 maj 2004, tre padi në një ditë.

Acarimi i kryeministrit, i sponsorizuar nga gruaja e tij Xhoana, sa vinte e rritej. Ndjeja se ajo do të merrte në qafë jo vetëm të shoqin Fatos Nanon, por dhe krejt mazhorancën. Ndërkohë kisha kërkuar me të drejtën time si deputet shpjegime nga ministrat Spartak Poçi e Kastriot Islami, "kur ishte ministër Financash" që biznesi i Xhoana Nanos të bëhej transparent. Kisha mendimin, siç dhe doli më vonë, se ajo shfrytëzonte pozitën e të shoqit kryeministër për të përfituar. Nuk po akuzoja, por kërkoja shpjegime. Kjo është detyra e çdo deputeti, të ngrejë zërin për çdo gjë të kundraligjshme e jo të blihet apo të flejë në sallën e Kuvendit. Ministrat më dhanë me shkrim një pjesë të asaj çka unë kërkoja. Megjithatë shumë dokumenta më erdhën nga burime të treta, natyrisht shtetërore, por pa dijeninë e Nanos, pasi kishin frikë se i shkarkonte ose i fuste në burg. Drejtësinë ai e kishte futur në dorë. Në këtë drejtim ishte mjeshtër. Korruptonte gjithkënd që duhej. Kisha vendosur të vazhdoja sulmin me fakte e dokumenta kundrejt tij dhe bizneseve që ai kalonte në emër të së shoqes.
Nuk vonoi dhe erdhi reagimi i Nanos. Ndofta pas një nate të keqe ai me 14 maj 2004 firmos tre padi kundër meje. Një në gjykatën e Tiranës ku kërkoi bashkë me dy keshilltarët e tij si dëmshpërblim 40 milionë lekë, pasi gazeta "Koha Jonë" e kishte "fyer dhe cënuar në dinjitet" për botimin e vendimit të qeverisë së datës 14 janar 2004, ku siç tashmë dihet, ai morime vendim qeverie pesë paga mujore shpërblim për vete dhe nga pesë paga edhe për dy keshilltarët e tij. Pra ai kishte shkelur ligjin duke vjedhur buxhetin e shtetit me argumentimin se "ishte lodhur për të privatizuar bankën e Kursimeve"!

Kryeministri si dhe çdo zyrtar tjetër paguhet nga buxheti i shtetit për punën dhe nuk mundet që ti shkojë nëpër mendje që të firmosë për të shpërblyer veten e tij. Nëse këtë që kishte bërë kryeministri shqiptar do ta bënte një kryeministër në një vend tjetër të botës atë do ta nxirrnin me shqelma nga zyrat shtetrore. Unë bëra një padi në Prokurorinë e Përgjithshme për "shpërdorim detyre" të zotit Nano dhe kërkova që kryeministri të kthente në buxhetin e shtetit afro 20 milionë lekë që kishte marrë si shpërblim.
Prokuroria e Përgjithshme e Republikës brenda 12 ditëve, nën alarm, më kthen përgjigje zyrtare se "kryeministri ka të drejtë të shpërblehet, pasi ka investuar lodhje diplomatike dhe ka nxitur drejtuesit e bankës së Kursimeve që të përshpejtojnë privatizimin e suksesshëm"! Padia e dytë ishte drejtuar Gjykatës së Lartë për procedim penal ndaj meje. Ishte firmosur nga Xhoana Nano. Kurse padia e tretë po në këtë datë firmosur po nga Fatos Nano, porse në cilësinë e kryeministrit ishte drejtuar Prokurorisë së Përgjithshme. Tre padi në një ditë! Nuk ka ndodhur në botë që një kryeministër të firmosë tre padi ndaj një personi brenda një dite. Ishte për librin Gines.
-I pandehuri Nikollë Lesi! Ngrihu në këmbë -e hapi gjyqin gjyqtari Gerdi Hoxha në Gjykatën e Tiranës në mesmaji të vitit 2004. Padia e datës 14 maj ishte futur me urgjencë në seancë gjykimi. Për 7 ditë gjyqtari Hoxha zhvilloi katër seanca gjyqi dhe në fund me dënoi me 20 milionë për "cënim nderi e dinjiteti të Fatos Nanos". Çudi e madhe! Nano nuk ka as nder e as dinjitet për vete me këto që bënte ndaj shqiptarëve dhe e kërkonte nga mua kthim "nderi"! E donte dhe në lekë shejtani!
-Në gazetën "Koha Jonë", krahas vendimit të qeverisë 14 janar 2004 ku zoti Nano shpërblen veten e tij me pesë paga mujore -vazhdonte gjyqtari në argumentimin e tij -ju keni fyer në një shkrim editorial edhe Agim Isakun, këshilltarin e kryeministrit, duke e quajtur "sejmen i kryeministrit".
-Nuk ka asnjë fyerje apo cënim dinjiteti. Përkundrazi kryeministri ka fyer shqiptarët duke shpërblyer veten e tij vetëm pesë ditë pas tragjedisë së Karaburunit ku u mbytën 21 veta- përgjigjeshin dy avokatët Spartak Ngjela dhe Aldona Sylaj. Ngjeën e kisha avokat që në vitin 1992. Më mbronte vetëm në gjyqet e politike. Në një seancë, në mos gabohem në të tretën, dy avokatët kishin braktisur seancën gjyqësore në shenjë revolte ndaj vendimit të padrejtë të gjyqtarit. Avokati i Fatos Nanos zoti Fatmir Braka kishte kundërshtuar kerkesën e palës tonë dhe gjyqtari kishte cituar fjalë për fjalë ato çka thoshte avokati i kryeministrit. Ne kishim kërkuar që të merrte gjykata një grup ekspertësh nga rradhët e gazetarisë apo letërsisë dhe të interpretonin disa fjalë që ishin në shkrimin ku kritikohej kryeministri për vetshpërblimin e tij me pesë paga mujore. Bile avokatët e mijë i kërkuan që emrat ekspertë ti propozonte vetë avokati i Nanos. E dinim se nuk kishte asnjë fyerje. Përkundrazi fyerje ishte vendimi i kryeministrit për ti dhënë vetes afër 20 milionë lekë shpërblim, ndërkohë që njërëzit e thjeshtë nuk kishin bukë. Për atë veprim zoti Nano duhej marrë me shqelma, por ç'ti bëje dreqit. Ishte plot roje para e prapa. Me datë 21 maj 2004 ishte zhvilluar seanca e fundit për dhënien e vendimit gjyqësor kundër meje si botues i gazetës "Koha Jonë". Të mos harrojmë se padia e Nanos me dy këshilltarët e tij ishte dorëzuar me datë 14 maj 2004. Asnjë gjyq nuk është bërë në kohë kaq rekord në historinë e drejtësisë. Nuk ishin lajmëruar avokatët që më mbronin mua për datën e gjyqit. Nuk mund të jepej vendimi pa qenë të lajmëruar unë ose avokatët në sallë. Por çmenduria Nano kishte arritur kulmin. Nuk donte të pyeste për asnjë në Shqipëri. Miliona e miliona kishte, pushtet natyrisht po, grua të re po se po; servilë me shumicë gjithandej në shtet dhe pse të mos bënte çfarë ti tekej atij?!

-"Vendim në emër të Republikës"- kishte nisur gjyqtari në sallë pa palën time mbrojtëse. Dhe në 13 faqe kishte "argumentuar" fajësinë e gazetës "Koha Jonë" dhe natyrisht dënimin tim si botues i gazetës. Dhe kishte vazhduar për fyerjen që gazeta iu kishte bërë dy këshilltarëve të kryeministrit Agim Isaku dhe Ylli Manjani. Ja tekstualisht në faqen numër 8 të vendimit ai kishte shkruajtur: "Gjykata çmoi se për sqarimin e fjalës "sejmen",është më së i qartë sqarimi i bërë në faqen 1169 të Fjalorit të Shqipes së Sotme, botim i Akademisë së Shkencave të RSH, Instituti i Gjuhësisë dhe Letërsisë, viti 2002. Sipas këtij fjalori fjala "sejmen" në shqip do të thotë: "ai që shkon shkon prapa një beu, etj. për t'i shërbyer si roje dhe për t'i zbatuar urdhërat e dëshirat e tij, ai që i shërben verbërisht dhe si mercenar dikujt. Gjykata vëren se në rastin konkret, paditësit z. Fatos Nano, z.Agim Isaku dhe z. Ylli Manjani janë zyrtarë të Shtetit dhe ata i shërbejnë vetëm Kushtetutës dhe ligjeve të RSH dhe jo një personi konkret, i cili nga ana e tij , në pozicionin që mban si kryeministër i vendit z. Fatos Nano nuk mund të indentifikohet kurrsesi me figurën e "beut" apo paditësit e tjerë me figurën e "rojes" apo "mercenarit".
Në fund gjyqtari vendosi dënimin tim me 20 milionë lekë gjobë. Një turp të tillë nuk kisha parë. Brenda 7 ditëve seanca papushim për ti bërë qejfin kryeministrit të Shqipërisë. Reaguan shoqatat e gazetarëve dhe Federata Ndërkombëtare e Gazetarëve. Ishte diku aty nga ora 1530 e datës 21 maj. Sapo kisha hapur lajmet tek TV Klan, kur me merr Aleksandër Frangaj, drejtori i Përgjithshëm i këtij televizioni.
-Ku je more? Të dënuan?- dhe nuk vonoi për të shtuar fjalën "turp për drejtësinë".
-Kë dënuan?-pyeta dhe ula zërin e spikres se Klanit.
-Ty! Po kë, mua?!- ngriti zërin Aleksandri- Po nuk ishe në gjyq tani?- vazhdoi i çuditur.
-Ore unë po të them se nuk di gjë se kisha gjyq sot. Nuk na ka lajmëruar njeri -fola me një shqetësim se si ka mundësi të veprohej kështu. Kur vepronin ndaj meje që isha edhe deputet merret me mend se çfarë bëjnë mbi qytetarët e thjeshtë. Mora në telefon avokatët dhe ata më thanë të çuditur se nuk ishin lajmëruar. Të nesermen bëra apelimin në gjykatën e Apelit në Tiranë.
-E gjeta! -bërtiti avokat Ngjela- Jo vetëm që është absurd si vendim, por do të tallem me ata- fliste me të madhe ai.
-Si?-pyeta duke ditur se avokati gjyqet politike i kishte me shumë qejf. Kishte bërë vetë 15 vite burg politik në kohën e Enver Hoxhës.
-Do t'ju kërkoj se si ka mundësi që "nderi i kryeministrit të Shqipërisë vleka vetëm 20 milionë! Ai duhet të vlejë 100 milionë, 200 milionë, 1 miliardë - thërriste avokati dhe gëzohej- Do të tallemi zoti Lesi me ta. Nuk kemi se çfarë t'iu bëjmë tjetër -Le të tregojë pala e tyre se nderi i Fatosit vlen kaq poshtë, vetëm 20 milionë!- prapë fliste dhe shkruante avokati në një copë letër.
Në gjykatën e Apelit pas pak muajsh nderi i kryeministrit Nano ra në zero. U rrëzua vendimi i gjykatës së Tiranës.


Mark Nikolli: "Sonte do të prishim zyrat e gazetës"

Ishte qershor 2004. Paditë e kryeministrit dhe Xhoana Nanos kishin vënë në alarm drejtësinë. Nuk dinin se si të ma gjenin anën për të më dënuar më shumë që të kënaqej kryeministri. Duke qenë dhëndërr i ri donte të dukej para Xhoanës si i fortë, a thua se ishte 20 vjeçar. Me sa duket defiçensat mashkullore donte t'i kompensonte me pushtet absolut të së shoqes. Unë duhej të isha viktima e parë e Xhoanës. Dhe viktimë në politikë e jo diku tjetër! Kisha lexuar libra kur tregohej për pushtetin e femrave në histori. Por një pushtet të tillë që kishte Xhoana Nano mbi kryeministrin në punët e shtetit nuk e kisha hasur gjëkundi. Nano bëri edhe një vendim qeverie ku ndryshoi protokollin e Shtetit vetëm që të kënaqte orekset e gruas së tij të re, Xhoanës. Hoqi nga protokolli First Lady që i takonte gruas së Presidentit të Republikës ose familjes së tij dhe gjeti njëmijë mënyra për t'ia kaluar Xhoanës. Në TVSH ajo dilte e qeshur, plot sharm, me titullin e Gruas së Parë të Shqipërisë. Familja e Presidentit të Republikës, zotit Moisiu që e kishte mbajtur, ndjehej ngushtë për këtë ndryshim protokolli.
Unë vazhdoja, pa e çarë kokën duke kritikuar familjen Nano për bizneset e saja, të cilat duhej të hetoheshin. Lideri i opozitës Berisha në çdo konferencë shtypi deklaronte se kur të vinte ai në pushtet do ti hetonte dhe sekuestronte bizneset e kësaj familje. Një natë qershori të këtij viti, pra pak pas dënimit tim nga gjykata e Tiranës, aty nga ora 2400 me merr në telefon Mark Nikolli, drejtor i Përgjithshëm i Policisë Ndërtimore. Sikur të kishte vdekur njeri dhe me një zë të ulët më thotë në telefon.
-Zoti Lesi! Duhet urgjent të takohemi sonte bashkë. Kryeministri më ka urdhëruar që të prishë me fadroma ndertesën e gazetës "Koha Jonë"- foli dhe mu duk se atij po i pushonte zemra nga frika. - Nuk duhet të na shkojë njeri bashkë se më mori lumi - nxitonte të fliste a thua se ishte në fund të ndonjë pusi . Isha kthyer në "kulak" për pushtetet.
-Dakort! Prishe me fadroma. Unë nuk heq asnjë kompjuter të gazetarëve- fola me një ton sa atij iu duk se tavani i ra në kokë. Djersinte nga frika prej Nanos dhe meraku se po bënte një vendim krejtësisht të padrejtë ndaj meje. Ai e dinte historinë e ndërtesës së gazetës dhe dinte që letrat ishin në rregull në KRT. Pritej veçse zyrtarizimi formal. Më parë Nano me kishte thënë se do ta legalizojmë, por më pas merrte në telefon Edi Ramën duke i thënë që të mos e bënte lejen. Edhe Edi nuk donte ta prishte me kryeministrin.
-Nuk kam se ç'të bëj Nikollë! Më ka thirrë sonte tek "Piazza" dhe më urdhëroi Nano që "sonte dua rrafsh për tokë ndertesën e gazetës "Koha Jonë" të Nikollë Lesit "- mbaroi ai dhe priste se çfarë reagimi do të bëja unë. Në çast më punoi mendja për një zgjidhje origjinale.
-Ishte tapë nga pija kryeministri, Mark?- u futa në lojë.
-Tapë ore tapë! Ishte me Xhoanën, Agim Isakun dhe një tjetër- ndërhyri shpejt për të më sqaruar.
-Për mua vepro si të duash. Por mendoj se po ta rrëzosh sonte në mesnatë ndertesën e gazetës nuk e sheh njeri. Nuk ka as televizione që ta xhirojnë duke u shembur- dhe e shikoja Markun se si do të reagonte- Nano kërkon të bëjë spektakël me mua apo jo?- pyeta dhe nuk prita përgjigje- Ai e do që të hakmerret dhe që ta shikojnë të gjithë njërëzit se sa i fortë është? Kështu është besoj?- dhe mendova në çast se ç'fat të keq paska gazeta. Njëherë ma dogji Berisha, kurse tani donte ta rrëzonte me fadroma Nano.
-Po, Po! Këtë e ka me qejf ai- mori zemër Marku. Në të vertetë drejtori nuk donte ta shembte se ishte e padrejtë, por kishte dhe kosto të madhe politike. Do të kishte reagime nga politika, ambasadat dhe shoqëria civile.

[BlueBaron]

- Atëhere lëre më mirë nesër paradite, kur ka më shumë njërëz dhe është dritë. Edhe televizionet e filmojnë- ia ktheva dhe Marku mënjëherë u hosh nga gëzimi. Në të vertetë ai nuk donte të sillte fadromat tek gazeta.
- Shumë mirë! Keshtu po e lemë. Po më mori në telefon po ia servir këtë ndryshim programi si ide timen- tha dhe iku gjithë gëzim Marku. Diku ishim dhe kusherinj të largët me Markun. Unë shkova tek gazeta. Porosita rojet që nëse vijnë fadromat e policisë ndërtimore për ta shembur të mos nxirrnin asgjë përjashta si tavolina e kompjutera.
Të nesërmen në mengjez mora Ilir Metën dhe Sali Berishën në telefon. Iu tregova se ç'kishte ndodhur. Saliut i duhej ta shfrytëzonte politikisht. Takova dhe Ben Blushin. Ishte ministër. Më tha se nëse guxon Nano të bëjë një budallëk të tillë atëhere të garantoj se me nja dy ministra do të vijë tek gazeta dhe para fadromave do të ulem. Ndërkohë kryeministri ishte në gjumë. Kishte pirë gjer vonë dhe gjumi i kishte dalë aty nga ora 12.00 e drekës. Isha lidhur disa herë në telefon me Emin Barçin. Ai më thoshte se është akoma në gjumë, por do të mundohem që ta qetësoj. Berisha kishte lajmëruar deputetët që nëse shkojnë fadromat tek Nikoll Lesi do të shkoni të gjithë para fadromave. Edhe Ilir Meta. Nëse fadromat vinin ditën për të rrëzuar ndertesën e gazetës që shpëtoi rastësisht gjatë natës atëhere lajmi i ditës dhe i përditshëm do të ishte "fadromat ndaj medias së lire". Berisha ishte mjeshtër . Njihte mirë reagimin ndërkombëtar kundër Nanos. E kishte provuar vetë Saliu se çdo të thotë të prekesh një gazetë. Aty nga ora 1400 më merr Mark Nikolli në telefon.
- Urime! Nuk do të shembet! Pate fat!- më tha dhe qeshi.

Arben Malaj ndërmjetës për paqe

E ndjeja se po precipitonte rrezikshëm lufta ndaj meje. Kur bisedoja me miq gazetarë apo dhe politikanë se Nano po shkon drejt heqjes se imunitetit tim ata qeshnin. Nuk e besonin dhe e quanin lojë timen për të karikuar opinionin kot së koti.
-Ore! Ai nuk shkon dot në shtëpi tek Xhoana pa u hakmarrë ndaj meje për shkrimet e gazetës apo qëndrimet e mija në parlament- mundohesha t'i bindja. Remzi Lani një gazetar më shumë përvojë dhe lidhje nderkombëtare të fuqishme dëgjonte dhe në fund replikonte në tavolinë.
-Gjithçka mund ta bëjë Fatosi, por që ë arrijë deri në heqje imunitetit tuaj për fjalën e lirë as të mos shkojë në mendje- nxitonte të ishte i prerë Remziu.
-Remzi !-thosha " Unë shumë gjëra mund ti kem jo në lartësinë tënde, por një gjë e kam shumë të zhvilluar; nuhatjen politike . E ndjej që larg, pasi shikoj lëvizjet e tij.
-Nuk shkon deri atje ai. Do të kërcënojë dhe frikësojë. Kaq! -përgjigjej Remzi Lani. Dhe vertet asnjë nuk donte ta besonte se sa larg kishte shkuar Fatos Nano në verbërinë dhe hakmarrjen e tij. Ishte konvertuar në një politikan pa vizion. Vizioni i tij shkonte deri tek hija e Xhoanës dhe restorant "Piazza" ku pinte si të ishte vozë vere. Ishte dhjamosur sikur të ishte me barrë. Bile sikur të kishte trenjakë në bark!
-Zoti Lesi! A mund të bëjmë një bisedë bashkë?-më thirri një ditë për bisedë Arben Malaj, ministër i Financave. Ishte një javë para se të merrej vendimi në Gjykatën e Lartë për të kërkuar heqjen e imunitetit tim si deputet me padi të Xhoana Nanos. Me Arbenin kishim marrëdhenie korrekte. E kisha njohur në dhjetor 1996 . Ma kishte sjellë Ben Blushi, kur ishte kryeredaktor i gazetës "Koha Jonë" në atë kohë. Më pas Martin Leka u bë mik më Malajn. Rrinte tek dera e gazetës dhe na priste mua dhe Benin për ti botuar një shkrim në gazetë. Nuk kishte botuar në jetën e tij në ndonjë gazetë serioze . Të nesërmen e botimit të shkrimit më thotë Ben Blushi që Arben Malaj kërkon të na jap një drekë se është lumturuar për botimin e shkrimit. Nuk kisha kohë dhe drekën e hëngrën dy Benat.
-Futu në temë direkt -insistova ndaj ministrit Malaj.
-A më jep autorizim që të takojë Nanon dhe ti them të heqë dorë nga kjo aventurë me ju. Nuk fitoni asnjeri pikë nëse shkon me keq. Si thua?
-Natyrisht që ai të heqë dorë. Do ta bëj në parlament që të mos dijë se ku të shkojë!- iu drejtova ministrit. -Unë e kam ndarë mendjen. Nuk kam bërë asgjë. Të tjerët vjedhin dhe ai më turret mua përse paska kritikuar gazeta. Dhe si deputet kam të drejtë të di se ç'bën qeveria ime- flisja me një irritim aq sa Arbeni shikonte përreth se mos na dëgjonte njeri. Të gjithë zyrtarët e lartë kishin frikë të rrinin me mua në kohën e sherrit me Fatos Nanon.
-Më jep autorizim?- prapë pyeti Arbeni.
-Me të dyja duart! Por me një kusht: nuk ta kërkova unë këtë ndërhyrje. Dakort?
-Unë kam hallin që të mos diskretitohemi si mazhorancë nga kjo përplasje me ty. Por dhe ti nuk fiton gjë- e mbylli ministri dhe u nis me makinë kushedi se ku. Ndofta tek kryeministri. Shkova tek hotel Rogner për të pirë një kafe. Takova Martin Lekën. Kishim punuar bashkë ndër vitet e para të krijimit të gazetës.
-Si nuk tu ndanë sherret ty me Saliun dhe Nanon!- ngacmoi ai dhe filluam të kujtonim ditët e para kur gazeta u sulmua nga pushteti edhe në kohën e Saliut.
Në janar 1994 Martini u arrestua nga pushteti i Berishës për një shkrim bashkë me Aleksandër Frangaj. Sandri doli pak më parë nga burgu, kurse Martini pas reagimit nderkombëtar me 3 maj 1994, Ditën e gazetarëve, u liria me dekret të Presidentit Berisha. Berisha e kishte futur brenda dhe Saliu e liroi duke dalë në "mbrojtje të shtypit"!
-Po të vjen era e qelisë burgut!- e nisi ai duke thumbuar - Merr dhe triko leshi se po vjen dimri-qeshte dhe me shikonte nëse më bënte përshtypje.
-Aa! Të ftohtin nuk e duroj!-thashë- Por do të vesh dhe pantollona leshi. Do t'ia marr Xhoit falas!
Flisnim për burg e policë dhe na u kujtua nata e hedhjes s` bombës të supermarketi VEFA. Atë natë, rreth orës 2200, dhjetra forca policie na kishin rrethuar redaksinë e gazetës "Koha Jonë". Kishim me qera një ndertesë ngjitur me gjimnazin "Petro Nini Luarasi". Ishte ora më e rëndësishme për një gazetë. Në këtë orë merr pothuaj fund gjithë faqosja e një gazete , shkrimet kryesore janë përcaktuar dhe vetëm titulli kryesor pritet të vendoset në faqe të parë. Të gjithë gazetarët dhe sektorët ndihmës ishim në gatishmëri për të dorëzuar për shtypshkronjë gazetën për botim. Isha në zyrë në katin e tretë. Po punoja kryeartikullin e gazetës. Derën e kisha hapur. Në moment hyjnë me forcë në zyrën time disa forca sampiste. Dy civilë me radio policie në dorë drejtohen për tek tavolina ime. Nuk dija se ç'po ndodhte nëpër kate. Ku ta dija se të gjithë ishin me duar përpjetë mbeshtetur pas murit dhe me automatikë tek koka. Mendova se e kanë me mua si zakonisht pas ndonjë shkrimi të fortë që nuk i pëlqente Presidentit Berisha.
-Do të vini me ne polici!- ishte urdheri dhe u ngrita.
-Keni mandat kontrolli?- pyeta
-Ec ore! Dashka dhe mandat kontrolli ***** jote!- u përgjigj civili që dukej si shefi i tyre. Nga dialekti ishte verior. Dola në koridor. Kur ç'të shikoja! Të gjithë gazetarët e katit të tretë ishin vënë pas murit me duart në kokë. Sejcilin e ruante një sampist me skafandër dhe automatikë tek koka.
-Si guxoni të hyni në një gazetë me polici!! -ktheva kokën dhe iu drejtova shefit të tyre. Nuk e njihja. Ishte një zdap i madh që po ti tekej të më jepte një shqelm më dërgonte në katin e parë.
-Ec, se ta dhashë një kokës!- foli prerë ai. Ulemi në katin e dytë. Plot koridori me polici dhe forca speciale. Në fillim të koridorit shikova Andi Bushati, Edmond Laçi, Emin Barçi, Vladimir Prela, Ilir Gjoni, Martin Leka, Armand Shkullaku, Adriatik Dosti, Suad Barbullushi, Manjola Hyka me fytyrë të vënë nga muri. Disa të tjerë nuk i dallova në pak sekonda. Edhe pastruesen e gazetës e kishin vënë me duar përpjetë. Zbres në katin e parë. Plot e përplot me forca speciale. Oborrri ishte me makina policie dhe garde. Përballë redaksisë kisha apartamentin ku banoja. Ishte pothuaj 50 metra përballë. Lagja ishte vënë nën alarm nga sirenat e policisë dhe forcat speciale. Natalia dhe djali kishin dalë në ballkon dhe sa më shikuan me duar të lidhura bërtiti Elvisi.
-Babi! Babi! Ku po shkon?- thirrte nga dritarja djali pesë vjeçar. Nuk pushonin sirenat e policisë. Vinin bosh e shkonin plot me gazetarë e punonjës të gazetës. Nuk po kuptoja se përse kishin ardhur. Dhe pse po merrnin të gjithë. I futnin në furgon si të ishte mall me shumicë. Mua akoma nuk më futën në furgonin e policisë. Seç prisnin! Disa prej gazetarëve qeshnin me këtë aventurë të shtetit, por një pjesë ishin të shqetsuar. Nuk vonon dhe vjen Frrok Çupi. Ishte vonuar për të sjellë shkrimin e faqes tre, ku botoheshin zakonisht artikujt e tij. Nuk pritën, por e futën më forcë në furgon. Ai thërriste se "Ç'është kjo dhunë ndaj medias?", por sirenat e mbysnin zërin e tij. Na futën në komisariatin numër dy të policisë. Qelitë ishin mbushur plot me ne të gazetës "Koha Jonë". Siç më ka thënë më vonë një oficer policie që ishte nga Lezha se atë natë nuk kishte dhoma bosh për ju. Prandaj u urdhërua të lëshoheshin të gjithë hajdutët e lagjes që ishin kapur ato ditë. U lëshuan hajdutët dhe u futën gazetarët ! Ndërkohë ishte ora 4 e natës. Asnjë nuk kishte dalë nga qelitë. Aty nga ora 5 e mengjezit liruan femrat e gazetës dhe punonjësit e dorës s- dytë në gazetë. Ne, kryesorët, na mbajtën duke na pyetur. Donin të na faturonin vendosjen e bombës tek VEFA. Shiko çfarë djallëzie! Me një gur vrisnin dy zogj; edhe thonin se gjetëm kriminelët, por dhe në sytë e opinionit ne shkonim për lesh, përveçse në burg ! Ndërkohë jashtë qelive tona kishin reaguar disa kolegë që shpëtuan atë natë pa ardhur në gazetë . Kishte ndërhyrë ambasada amerikane dhe na liruan në ora 6 të mengjezit. Mua më kishin kontrolluar shtëpinë në ora 2 të natës, kur isha në qeli. Më automatikë në dorë kishin tmerruar familjen. E kishin kthyer përmbys shtëpinë. Kishin gjetur një çifte, të cilën e kisha me leje. Gjithë natën kishin punuar me policinë e Lezhës për ta quajtur çiften si jashtë ligjit. Pra leja të hiqej dhe të quhej armë pa leje. Kishin zhdukur dosjen time për këtë leje arme gjahu. Eh, ç'budallenjë që ishin! Zanati i gazetarit më kishte mësuar që të mbaja dhe nje kopje të noterizuar për çdo dokument. E dija se shteti kur do të të bëjë keq të merr atë që ta ka dhënë vetë dhe të thotë "Nuk ke dokumentin!". Dhe fill e në burg.
I kujtonim këto me Martin Lekën. Ai prapë me thumbonte.
-Ç'fat të madh që ke! Prapë në qeli ti! Vetëm mos shko tek qelia ime se ka pleshta! "dhe qeshte sikur burgu të ishte vend pikniku.
-Ore ti i bëre tre muaj e ca burg- iu drejtova Martinit- Por mua po më futi Xhoana do të më lerë nja tre vite- qesha me të madhe.
-Aaa! Të jap një ide të bukur?-ndërhyri ai sikur po i ikte mendimi- Thuaj publikisht se e pranoj burgun e Fatosit, por dhe Xhoana të jetë në qeli! E bukur kjo?- ngriti zërin prapë Martini. Si ta kishim lajmëruar hyn ministri Arben Malaj. Gjithë respekt nga jep dorën.
-Si është përgjigja zoti ministër?
-Nuk pranon ai. Më saktë ajo!- foli ministri.
-Po i pres të dy!- u përgjigja dhe vazhduam shakatë me Martinin.

[BlueBaron]

25 shtator 2004 fillon dueli i madh.

Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë me 25 shtator 2004 vendosi që ti kërkojë Parlamentit "Autorizim për procedim penal ndaj deputetit Nikollë Lesi" që nënkuptonte heqjen e imunitetit tim parlamentar. Padia ishte bërë nga Xhoana Nano. Sipas padisë së saj gazeta "Koha Jonë" dhe unë kishim shpifur dhe fyer kundrejt saj. Por dy ditë para se jepej vendimi i Kolegjit Penal kryeministri Nano bashkë me gruan e tij të dytë , Xhoanën , kishin fluturuar nga Pekini në New York. Ora e New Yorkut është 6 orë pas asaj të Tiranës. Ditën e dhënies së vendimit të Gjykatës së Lartë, aty nga ora 1030, me merr në celular Gramoz Ruçi, sekretar i Përgjithshëm i PS.
-Nuk ta japim atë kënaqësi zoti Lesi që të të heqim imunitetin sot!- më foli, duke me lenë të kuptoja se nuk do bëhej gafë për të hequr imunitetin.
-Spektakël do t'ju bëj nëse e hiqni!- ia ktheva me të njëjtën monedhë.
-Harroje atë deshirë që të fusësh në kurth PS-në dhe qeverinë!- insistoi Ruçi dhe më tha se pasdite takohemi për një kafe në parlament.
Nuk vonoi shumë dhe vendimi doli në të kundërt të asaj që me sa kuptova kishte ndërhyrë Ruçi për të mos implikuar mazhorancën në hakmarrjen personale që donte zonja Nano.
Një dtë më parë vendimit ishin mbledhur fshehurazi në zyrën e kryetarit të Parlamentit z. Pëllumbi, Ruçi , Thimio Kondi, kryetar i Gjykatë së Lartë. Informacionet nga njerëz përreth të treve më kishin deklaruar se ata kanë rënë dakort që të mos vendosej për të kërkuar heqjen e imunitetit , pasi ishte gafë e madhe dhe konsumim forcash për PS në prag të zgjedhjeve parlamentare, aq me tepër me njeri të medias së pavarur që kishte kontribuar për ardhjen e PS në pushtet në vitin 1997. Por Ruçi, Pëllumbi dhe Kondi kishin harruar se një njeri nuk flinte në atë orë të natës në New York. Ai ishte Fatos Nano. Në ora 11.00 të ditës së dhënies së vendimit të Gjykatës së Lartë që ishte mohues për kërkesën e Xhoana Nanos kishte rënë nga New Yorku telefoni i kryeministrit . Ishte ora 5 e mengjezit në New York dhe familja Nano nuk kishte bërë gjumë pa marrë vesh vendimin në Tiranë.

Një prej anëtarëve të trupit gjykues të Kolegjit Penal, emrin e të cilit nuk po e tregoj për arsye se ma kërkoi mos përdorimin e emrit të tij, thotë një ditë në Sheraton Hotel, duke pirë një kafe, se ora 1100 e datës 25 shtator ishte fatale për ty.
-Pse?- pyeta
-Të gjithë kujtuam se Nano ishte në gjumë në orën e New Yorkut dhe nxituam ta shpallnim vendimin në favorin tënd. Por, siç duket dikush prej nesh e lajmëroi dhe gjithçka është përmbysur. Na mori në telefon. Na kërcënoi. U mblodhëm prapë. Median e lajmëruam se vendimin do ta jepnim më vonë. Ndryshuam vendimin në favor të Xhoanës " më tha ai duke më kërkuar dhe njëherë që të mos e bëj publike emrin e tij. Pasditen e asaj dite shkova në parlament. Gazetarët nuk më lanë rehat që në hyrje. Edicionet e lajmeve kishin lajm të parë çeshtjen e imunitetit tim.
-Ç'kemi Gramoz? "e pyes jo pa shpoti.
-Epo këto punë nganjëherë vendosen edhe nga krevati në New York ! Ka dhe gra që ngrihen mbi burrat! Kanë ardhur kohë të vështira zoti Lesi- foli dhe bëri bisht bisedës për më tej.
Vajta në shtëpi. Natalia rrinte e mërzitur përballë lajmeve të televizorit që jepnin si lajm të parë vendimin e Gjykatës së Lartë. Një shoqe e saj e kishte marrë në telefon." Nikollën do ta arrestojnë. Ma ka thënë një shoqe e ngushtë e Xhoanës!"-kishte fjalosur shoqja e saj. Dy djemtë Elvisi, në klasën e shtatë dhe Juli në klasën e katërt me shikonin në sy dhe nuk flisnin. Me sa duket kalamajtë e pallatit duhej t'iu kishin thënë ndonjë gjë të mërzitshme.
-Si është arrestimi babi? " më pyeti djali i vogël Juliani ose Juli siç i thërrasim për shkurt.
-Po ja si ta them, shkon me pushime për ca muaj!- iu përgjigja duke mos e ditur që ai do të vazhdonte pyetjet.
-Pse nuk me merr edhe mua atje?- bërtiti Juli dhe thirri më gëzim në fillim , por kur gjeti vështrimin e mvrejtur të vëllait të madh u bë edhe ai serioz.
-Jo, se është larg!- thashë dhe e përkedhela.
-A ka televizor në dhomë ai arrestimi?- prapë pyeste Juli. Ai e mendonte "arrestimin" si diçka si në formë shetitje buzë detit. Por të nesermen kur erdhi nga shkolla plot tërsellem, mendova se duhej ta kishin ngacmuar shokët e klasës.
-Pse më ke gënjyer babi? Ty Nano do të fusi në burg. Ma thanë shokët sot!- ulërinte djali- Por unë do ta vras Nanon! Do ti shkoj në zyrë e ta vras me pistoletë!- dhe sakaq me solli pistoleten e ujit me të cilën lozte me shokët e tij.
Kështu vazhduan ditët e javët në shtëpi pas vendimit tëGjykatës së Lartë për ti kërkuar parlamentit heqjen e imunitetit tim dhe më pas procedimin penal që edhe mund shkonte, sipas deshirës së familjes Nano, deri në burgim. Tensioni brenda meje rritej çdo ditë e më shumë. Berisha, duke e shfrytëzuar politikisht këtë rast me merrte pesë herë në ditë në telefon. Me ftonte për kafe dhe me thoshte " Mos u tërhiq edhe nëse të bëjnë oferta. Do të fitojmë. Do të jesh ministri më i rëndësishëm i qeverisë time"- thoshte Saliu. Në një moment iu përgjigja keq dhe ftohtë Saliut.
-Lëre punën e ministrit, por duhet të fitoj në këtë duel me kryeministrin. Është treguar i poshtër. Më hoqi të gjithë njërëzit e familjes nga puna. Kontrolloi gjithë aktivitetin e gazetës për të më futur në burg. Dështoi. Më hodhi në gjyq. Tani don edhe të më fusë në burg për fjalën e lirë!- flisja me inat përballë Saliut.
-Jo, jo! Je hero i opozitës!- fliste dhe më vinte dorën në sup Berisha. Me datë 8 nëntor 2004 u caktua dita e debatit për heqjen e imunitetit tim dhe votimi. Tashmë isha mbushur brenda vetes me një qetësi të frikshme për Nanon. Jashtë natyrës time impulsive isha ulur në kompjuter, duke përpunuar një strategji perfekte të cilën kryeministri nuk e priste.


Votimi për Xhoanën - votim politik i PS!

Të shokuar deputetët e PS më takonin sa në kafen e parlamentit aq dhe në Sheraton Hotel e Grand Hotel në Tiranë. Petro Koçi kishte deklaruar hapur votën kundër heqjes së imunitetit tim parlamentar, duke e acaruar kryeministrin në mënyrë të skajshme. Po kështu ministri Ben Blushi kishte lënë të kuptohej në grupin e PS-së se nuk do të votonte pro Xhoanës.
Ditët kalonin nën një tension maksimal për të dy kampet. Po afrohej data 8 nëntor 2004, dita kur ishte caktuar debati për imunitetin dhe votimi i fshehtë. Nano i bindur në një fitore historike kundër meje, pasi kishte blerë disa deputetë të opozitës, kurse unë i qetë në humbjen time në votim. Berisha ishte bërë aktiv në këtë çeshtje imuniteti, pasi përveç bindjes se ishte një gjë e padrejtë ai donte të testonte votat në parlament. Kishte që në vitin 1997 që opozita nuk kishte fituar asnjëherë në votime politike në parlament. Ishte testi më i fortë për opozitën, ndonëse kryeministri kishte blerë dy vota tek PD nëpërmjet një biznesmeni që është demokrat, por që falej tek vila kryeministrore natën. Ishin blerë edhe 7 vota në kampin e opozitës së vogël. Pra llogaria e Nanos ishte që në duelin e 8 nëntorit ai arrinte dy qëllime: me hiqte mua imunitetin dhe në anën tjetër i tregonte opinionit vendas dhe ndërkombëtar që kishte shumicën në parlament, ndonëse Meta ishte larguar me grupin e tij.
Kisha informacionet e duhura që Nano ishte i qetë në numrat e votimit pro tij ndaj e ktheu votimin për kërkesën e Xhoanës si votim politik. Megjithatë Servet Pëllumbi, kryetar i parlamentit, me kishte thënë se e kishte vonuar kastile disa javë futjen e votimit në parlament në mënyrë që Nano të qetësohej nga inati hakmarrës e të hiqte dorë.
-Votën time e keni pro teje zotiLesi!- më tha Servet Pëllumbi- Tani jam duke dalë në pension dhe nuk dua të turpërohem në këtë çështje që nuk ka të fituar.
-Një votë kam dhe do ta jap për ty!-më kapi ministri Majko një ditë në korridorin e parlamentit.
-Janë disa ministra që do të votojnë kundër Nanos- më qetësonte ministri Blushi tek Grand Hotel. Beni ishte njeriu udhërrëfyes për shumë deputetë e ministra të PS në këtë duel mes meje e Nanos. Ishte i bindur se nuk duhej të vinte puna gjer në heqje imuniteti.
-Të gjithë deputetët e PD-së janë pro teje- më thoshte Berisha sa herë e takoja, ndonëse ai nuk e dinte që dy deputetë të PD-së ishin parablerë, pa harruar edhe 7 të tjerë nga segmentet e opozitës së vogël. Gjinushi dilte në media si mbrojtës i medias së lirë, por përveç Gaqo Apostolit asnjëri prej grupit të tij nuk votoi pro meje. Ndërsa nga grupi i deputetëve të Partisë së Drejtave të Njeriut votat hapur i kishin deklaruar vetëm Kristo Goxhi dhe Ligoraq Karamelo. Vangjel Dule më telefonoi duke më dhënë votën promeje. Neritan Ceka ishte me pranë familjes kryeministrore, si përherë. Lufter Xhuveli më kishte thënë se "do të votoj proNanos se ai ka të drejtë". E takova disa herë Xhuvelin që të më jepte votën, por mu përgjigj shkurt jashtë natyrës së tij.
-Ke të drejtë ti, por je bashkuar me Saliun! Ai është kriminel i këtij vendi- ma preu shkurt Lufter Xhuveli.
-Pesë deputetë të PS janë pro teje-më thoshte Edi Rama që po punonte edhe për ti dhënë një goditje politike kryeministrit, i cili ishte forcuar deri në rrezik edhe për PS-në.
-Nuk votoj për Xhoanën ore Lesi!- fliste Luan Rama që dinte shumë gjera për atë familje kryeministrore.
-Votat e katër deputetëve të mi janë në favorin tënd, përjashtuar atë të Qazim Tepshit për të cilin nuk e vë dorën në zjarr " ishte përgjigja e Nard Ndokës kryetarit të grupit të PDR.
Nuk po kuptoja se ç'po ndodhte. Në media dilte se kryesia e PS dhe grupi parlamentar i saj kishin vendosur për votim politik kundër meje. Ndërsa veçmas afro 15 prej tyre më thonin se do të votonin kundër Nanos. Ç'të kuptoja! E dija se në disa raste ndryshe të thonë dhe krejt në të kundërt votojnë fshehur. Por e ndava mendjen për ta sfiduar në Kuvend kryeministrin. Nano ato ditë hante darkë me shumë prej deputetëve të mazhorancës, të cilët kishte vite pa i pritur apo takuar. Tani ishte bërë dashamirës me ta! I priste në zyrë, në vilë, qeshte dhe "qante" hallet e mazhorancës me ata. I pyeste se çfarë hallesh kishin dhe ua zgjidhte në çast.
-Edhe votën time e ke për ty!-foli mu para seancës deputeti Albert Çaçi, i bindur se po gabohej në gjithë këtë sulm ndaj meje.- Nuk është kërkuar heqje imuniteti për ministra apo ish-ministra që vetë i ka akuzuar për korrupsion dhe vjen e të turret ty për tre shkrime në gazetë! Nuk bëhem viktimë- nxitoi Albert Çaçi, duke më thënë në vesh se janë shumë deputetë pro teje, por që nuk dalin hapur se kanë frikë nga hakmarrja e kryeministrit.
-Një votë kam Niko! Është e jotja!- foli duke qeshur Ilir Gjoni pa e çarë kokën se e dëgjuan nja dy deputetë spiuna të kryeministrit . Më e veçanta ishte ardhja e ministrit të Ekonomisë Anastas Angjeli. Pasi shikoi se nuk kishte asnjeri rrotull në koridorin e djathtë, sapo hymë në parlament vjen e më thotë me vrap:
-Nuk votoj për atë ku! Jam me ty!- dhe iku me një hap gjigand për gjatësinë e këmbeve të tij. Qesha. Natyrisht qëduhej çdo votë. Në kuti vota nuk ka ngjyrë apo erë!


"Bomba" tek "Koha Jonë" dhe "atentati" ndaj meje.

Më 7 Nëntor një ditë para se të votohej në parlament shkova për drekë në fshatin tim të lindjes, Spiten. Është një fshat i bukur, porse me plot halle ekonomike. Isha në makinë vetëm unë, kurse shoferi që njëkohësisht është bodigardi im që prej vitit 1992 Myslim Murati ndodhej në makinën e shoqërimit. Myslimi shkoi tek shtëpia e vjehrrit të tij , ndërsa unë tek babai im. U shtrua dreka. Qeshja me zor sa për t'u dhënë zemër babait dhe nenës time që janë 74 vjeç. Filloi dreka dhe nuk kishte vonuar diçka me pak se 40 minuta, kur më bie një telefon. Ishte Albert Dervishi, drejtori i Policisë së Tiranës. E njihja. Ishte polic korrekt.
-Zoti Lesi ku jeni?- pyeti vrullshëm ai. U nxeha. Ç'donte ai se ku isha unë! Edhe këtu më përgjonin, mendova në çast.
-Jam për drekë në fshat! Po pi raki të mirë!- iu përgjigja jo pa shpoti, ndonëse e dija që ishte korrekt, porse mendova se e kishin futur për të ditur se ç'levizje po bëja apo cilin takoja .
-Si quhet fshati, çfarë komune? -insistoi prapë Dervishi.
-Spiten, komuna e Zejmenit, por përse i do? A doni një raki ?- ia ktheva me shpoti atij. Vëllai më pyeti se ç'donte. Babai më shikoi sikur do të vinin të më arrestonin në çast. U krijua një situatë e turbullt. U prish humori. Ia mbylla telefonin drejtorit të Policisë së Tiranës, pasi e quajta si bezdi që po më çanin kokën një ditë para seancës parlamentare. Duan të ma prishin edhe sot ditën- thashë me vete dhe ngrita një dolli me babain. U ngroh tavolina dhe filluam një tjetër dolli. Nuk e kisha mbaruar gotën e rakisë , kur prapë celulari i Albert Dervishit. U nxeva. E hapa dhe doja ta shaja . Por zëri mu mek .
-Zoti Lesi! Të lutem mos levizni prej aty pa ardhur policia. Është në rrezik jeta jote.
-Ore si është puna? " e pyeta. Babai ishte në tension se ç'po ndodhte.
-Më kanë dërguar një mesazh në numrin tim- foli edhe ai duke iu dridhur zëri. Dervishi ishte nga oficerët e lartë që kishte punuar që në kohën e PD-së në detyra të rëndësishme, duke manifestuar profesionalizëm. Dhe ndërkohë më lexoi tekstin e mesazhit. U trondita. Ishte vënë edhe bombë tek "Koha Jonë", si dhe do të më vrisnin atë ditë. E pyeta për në shtëpi dhe më tha që nuk dimë gjë për momentin. Jam ngritur me vrik në këmbë. U vesha shpejt e shpejt. Nga nxitimi harrova edhe kepucët pa i lidhur.I vura re kur arrita në Tiranë Hypa në fuoristradën e re dhe jam nisur si i çmendur. Dola me shpejtësi llahtar nga rruga e fshatit në rrugën e vjetër nacionale. Me një dorë timonin e në dorën tjetër mora familjen në telefon. Ndërkohë ecja me një shpejtësi mbi 120 km në orë. Makinat e policisë me rrethuan para e pas. Sirena pafund. I bija telefonit të shtëpisë. Nuk përgjigjej pasi siç mora vesh më vonë kishin hapur internetin. Telefonova time shoqe në celular. Nuk përgjigjej. Mbarova nga frika se mos më kishte ndodhur gjë në familje. Ngado më shkonte mendja. Ecja tashmë me 140km në orë. Dy makina policie i lashë pas, pasi nuk kishin takat të kapnin shpejtësinë time. Ecja dhe sapo kalova Laçin më del kunati Bardhyl Ucaj në telefon që është administrator i "Koha Jonë". E pyes se ç'po ndodh dhe i shqetësuar më përgjigjet se na ka nxjerrë policia jashtë, pasi kanë vendosur bombë. I telefonova kryeredaktorit dhe më tha të njëjtën gjë. Zemra sa nuk po më pëlciste. Ç'kanë kurdisur?!- pyesja veten.
Ndërkohë që ecja me shpejtësi sketerrë më binin telefonat e televizioneve. Në Tiranë ishte bërë nami tek gazeta "Koha Jonë". Kishte vershuar policia, qentë antiminë dhe skuadra civilësh nga policia. Televizionet filmonin dhe jepnin lajm të parë. Një radio më kërkoi prononcim direkt në telefon, por iu përgjigja se jam në timon me shpejtësi. Kur insistoi prapë ia mbylla me një të sharë të madhe. Telefonova prapë familjes, por, asnjeri nuk më përgjigjej. U çmenda nga meraku për familjen. Ma kishin vënë tritolin njëherë me 1 nëntor 1995 në apartament. Dridhesha kur e kujtoja. Telefonova prapë drejtorin e Policisë së Tiranës për ta pyetur se a ka ndodhur shpërthim bombe në shtëpinë time. Jo, më thoshte, por më dukej sikur rrëshqiste nga frika. Sytë nuk më shikonin më nga tmerri që po hamendësoja kur më thanë bombë në gazetë, por nuk më konfirmonin për familjen asgjë të saktë. Imagjinoni një njeri që ecën me shpejtësi diku të 160 km orë në Shqipëri. Por fatmirësisht udha ishte hapur nga sirenat e policisë. Siç duket Nano kishte marrë vesh lajmin, nëse nuk ishte vetë bashkëautori, dhe i kishte hyrë frika se mos e vrisnin deputetin Lesi. E kishte provuar njëherë ikjen në Maqedoni pas vrasjes së Azem Hajdarit. Mora edhe njëerë shtëpinë në telefon. Natalia ishte e shqetsuar për mua, pasi kishte parë lajmet në News 24. U qetësova. Në shtëpi ishin mirë. Prapë telefonat. Prapë pyetje "Zoti Lesi a mendoni se kanë hyrë sherbimi sekret për të gjetur kasetën që ke deklaruar se do ta nxjerrësh në parlament nesër?". Pyeta prapë kryeredaktorin nëse ka shpërthyer gjë në redaksi. Ai thoshte që vetëm kanë hyrë dhjetra forca policie e të SHIK-ut duke na nxjerrë jashtë me forcë. Hyra në Kamëz. Ndërkohë rruga ishte hapur vetëm për autokolonën tonë. Sirena pafund policie me shoqëronin. Ndofta gaboj, por ishin të paktën katër makina policie dhe dy motora të policisë rrugore që më shoqëronin. Një skuadrilje policësh me maska në një veturë kishin nxjerrë automatikët në dritare. Një parandjenjë e keqe me lindi. Çfarë kanë kurdisur? Ku nuk më shkonte mendja. Rojet e ndërtesës që janë të dubluar kishin porosi të prerë për kontroll të imët të çdo punonjësi apo personi që hynte në mjediset e gazetës "Koha Jonë". Telefonat papushim më shoqëronin gjatë udhëtimit. Edhe i Albert Dervishit.
Arrita më në fund tek redaksia. Zbrita tek rruga kryesore, pasi ishte rrethuar nga policia. Media më bëri pyetje nisur nga variante të ndryshme. Televizionet ishin në transmetim direkt. Takova oficerë të lartë të policisë. Disa i njihja si fytyra, por të tjerë nuk më kujtoheshin emrat, përveç Albert Dervishit. Pak pasi kishte kaluar ora e shpërthimit të bombës, sipas mesazhit, me shoqëruan policë e specialistë antiterror për tek kati i pestë ishte zyra ime. Katet e tjera ata i kishin kontrolluar. Zyra ime është në katin e 5-të. Duhej të kaloje dy dyer të blinduara që të hyje në zyrën time. Ngjita shkallët dhe u ktheva për të dalë jashtë, pasi ku nuk më shkonte mendja. Nëse e kishin vendosur vertet bombën apo tritolin mund të shpërthente. Por Albert Dervishi dhe disacivilë ishin të bindur se nuk kishte gjë për të shpërthyer. Nejse. U ngjita, por me një kujdes. Hapa derën e parë të zyrës. Kontrolluan. Me thanë që të hapja derën e dytë të blinduar. E hapa me një frikë reale. Nuk po them tani se isha trim. Nuk ka trimëri me bomba apo tritol, aq më tepër kur ta thonë se mund të jetë gati për të shpërthyer. E hapa dhe të dytën dhe ika prapë tek shkallët. Albert Dervishi ecte nëpër koridor dhe me dikë fliste. Një civil, një djalë i gjatë, nuk më pa mua që isha kthyer prapë në koridor dhe po fliste në telefon:
-E dija që nuk kishte gjë! Po kryejmë veprimet formale. E kupton besoj?!- fliste shpenguar ai. Nxitova të flas me Albert Dervishin. Fillova edhe unë të kthjellohesha. Lojë e shërbimit sekret për futur përgjues apo për të gjetur ndonjë material që kisha deklaruar se do ta nxirrja në parlament me 8 nentor. Aleksandër Çipa, gazetar dhe mik i imi më thotë se mos ndofta "kanë hequr përgjuesit që kishin vendosur"! Por prapë nuk hyra në zyrën time pa e kontrolluar me qentë dhe specialistët. Kur pashë se asgjë nuk shpërtheu u futa në zyrë. Më kërkuan çelësin e kasafortës. U dhashë. E hapën. Nuk kishte asgjë. Vetëm letra. Kontrollova se mos kishin futur dorë tek dokumentat që do të publikoja në parlament. Jo. Ishin të gjitha. Të paktën kështu konstatova në shikimin e parë. Albert Dervishi kishte hallin e madh se mos unë akuzoja policinë se më kishin përlarë dokumenta apo gjësendi tjetër. Media transmetonte direkt dhe priste tek hyrja e "Koha Jonë".
Ndërkohë disa miqë gazetarë të njohur dhe politikanë me morën në telefon duke më shtuar dyshimet se ishte një lojë e sherbimit sekret shqiptar, por jo e zotit Albert Dervishi. Mendja po më punonte tashmë si sahat, duke dyshuar gjithëkund. Ku duhet të dilnin me këtë "bombë" që vendosën. Presion? Kontroll për dokumenta? Vendosje përgjuesish? Pra lojë e kujt?
-A mund të firmosesh se gjithçka e ke në rregull në zyrë? " më tha Dervishi dhe një civil, që mu duk i Sherbimit Sekret të cilin më vonë e kam parë duke pirë kafe me Irakli Koçollarin, keshilltarin e Nanos për shërbimet sekrete.
-Patjetër!- u përgjigja dhe firmosa. Sapo firmosa ata u lehtësuan aq sa harruan për të vazhduar hetimet e tjera. Dola në konferencë shtypi dhe deklarova se dyshoj, por akoma nuk kam fakte. Një mik nga opozita më merr në telefon.
-Deklaro urgjent se "mi kanë vjedhur të gjitha dokumentat dhe kasetat që kisha për seancën parlamentare"- tha si të ishte shefi im- Është porosi! Më kupton?- vazhdonte ai. Nuk doja ta kuptoja fare. Përse të gënjeja?
-Nuk e bëj këtë gjë!- i thashë prerë.
Shkova në shtëpi dhe fjeta i dërmuar atë natë para seancës që ishte të nesërmen në parlament. Shikoja endërr me bomba, me Xhoanën, Fatosin dhe policë të burgut. U ngrita herët. Ishte dita e duelit të Madh.


Nëntor 2004, përplasja e madhe me Fatos Nanon.

Me 8 Nentor ishte caktuar dita e përplasjes së madhe me Fatos Nanon. Një mendje djallëzore e kishte caktuar pikërisht datën 8 Nentor. Atë ditë ishte themeluar Partia Komuniste e Shqipërisë. Ishte festa e PS-së pasi ajo vinte pikërisht nga rradhët e PKSH. Ndofta edhe rastësi, por kjo datë dukej si Dita e Ndeshkimit ndaj meje prej nanoizimit që tashmë ishte ngritur në sistem. Në Piramidën e Ekzekutivit ngjiteshe vetëm nëse kishe shfaqur hapur e me fakte ndjenja xhoaniste dhe nanoiste. Edhe në hierarkinë e Institucioneve kushtetuese duhej të ishe i tillë që të merrje votën në parlament.
Pasdite në ora 1700 fillonte parlamenti. Ndërkohë nuk shkova si zakonisht për të pirë kafen e mengjezit tek Grand Hotel. U ngjita në zyrë. Gazetat kishin hapur faqen e parë me mua. Roja e gazetës më shikoi pak si ftohtë. Epo- thashë- edhe ky mendon se do të më arrestojnë. Hapa kompjuterin. E lexova fjalën e përgatitur dhe e printova. Futa në dosje dokumenta, faksimile, kaseta dhe disa letra të tjera. Celulari binte papushim. Tregonin se kryeministri po thërriste një nga një deputetët që mendonte se ishin të dilemë për të votuar. Ai nuk kishte shkuar në punë. Rrinte dhe blinte vota kundër meje tek vila kryeministrore. E ndava mendjen. Do ta shpartalloj !- mendova dhe e mbylla kompjuterin. Ishte kohë dreke. Dy djemtë dilnin në ora 1500 nga shkolla. Ata nuk e kuptonin çështjen , porse kur televizionet jepnin lajmet pyesnin Natalinë.
-Sot e çojnë në burg babin? - rrinte duke pyetur të emën djali i vogël, Juli. I vogli është natyrë impulsive. Thoshte disa fjalë për Nanon që nuk shkruhen, kurse Elvisi, djali i madh vetëm dëgjonte lajmet dhe nuk thoshte asnjë fjalë. Mërzitej, por nuk shprehej me fjalë. Lajmet e drekës lajm të parë dhanë problemin e pasditës ku do të votohej për herë të parë në këto 14 vite për t'i hequr imunitetin një deputeti të medias, pasi kisha bërë kritika me fakte për familjen kryeministrore. Ishin hequr imunitete edhe për të tjerë deputetë, por ishin të gjithë politikanë të mirëfilltë. Në këtë rast imuniteti kërkohej për një njeri të medias së pavarur dhe pikërisht për kritikat në gazetë. Nuk mund të them se isha i qetë. I tensionuar. Kisha përballë njeriun me të fuqishëm të shtetit, kryeministrin dhe mafien e tij ekonomike. Duel i vështirë. Nuk dihej rezultati. Ndonëse me kishin thënë për votën pro meje, përsëri Nano ishte mjeshtër. Dinte të blinte apo të bënte presion. Saliu me merrte pothuaj çdo një orë në telefon atë ditë.
hA ke informacion se ç'po ndodh në kampin e Fatosit? Tako Ben Blushin. Ai të zgjidh punë. Deputetët e mi janë në bllok për ju- fliste dhe e mbyllte. Me merrte prapë. Edhe ai ishte në siklet. Dyshonte si dreqi tek nja tre deputetë të PD-së, por nuk shfaqej. Prapë ai në telefon.
-A mund të vish pak në zyrën time? Kam një material në kasafortë që është sekret.
-Takohemi tek parlamenti- iu luta miqësisht. Isha në një gjendje shpirtërore që nuk më bëhej të dilja fare nga zyra. Kafeja dhe cigaret ishin miqtë e mi të mesditës së 8 nëntorit. Natalia me merrte në telefon orë e çast. Ishte në maksimum e mërzitur. Boll ia kisha sjellë në majë të hundës tash 14 vite martesë duke u përplasur me pushtetin. I jepja kurajo asaj, por pikë kurajo nuk kisha për vete. E dija që votimin do ta fitonte kryeministri. E vetmja gjë që ishte në duart e mija mbetej fjala në parlament për ta shkatërruar figurën e Nanos. Babai 74 vjeçar me merrte në telefon nga fshati, thuajse me një zë që i dridhej dhe dukej sikur fikej në çast. Në fshat thashemet përherë janë në kulmin e tyre. Të papunë rrinë e qajnë hallet e politikës në Tiranë a thua se dijnë se çdo bëhet në Tiranë. I thonin babait se "diku tek 5 vjet burg i ha Nikolla këtë radhë". Kur e takoja ai më thoshte se unë pres dita-ditës të shkojë larg në atë jetën tjetër të përtejme, kurse ty po të futen 5 vite në burg nuk të shoh më. Qante burri 74 vjeçar. Telefonat nuk më linin. Doja të punoja prapë mbi materialin që do të lexoja pasdite. E fikja telefonin celular. Prapë e ndezja se nuk më rrihej edhe vetë për të ditur se ç'po bëhej në kampin e Nanos. Saliu në telefon.
-Nuk asht mirë të merresh me gruan e tij. Bjeri Fatosit!- e vazhdonte Berisha duke më këshilluar.
-Ata janë një zoti Berisha! Do ti shkatërroj pa asnjë mëshirë. E kam ndarë mendjen- ktheja përgjigjen në dukje i qetë, por vloja përbrenda. Kërkova inxhinierin e kompanisë mediatike Alban Muhallarin që rrinte tek radio "KOHA". Nga Remzi Lani morëm vidioprojektorët dhe disa materiale ndihmëse që ti shfaqnim në parlament ato çfarë kisha kundër Nanos. Bënim prova teknike në zyrën time, por prapë harroja ta përdorja videoprojektorin . Remziu më ishte lutur që të mos e merrte vesh Nano që këto materiale kishin dalë prej tij. E dinte hakmarrjen. Kishte dhe gruan ambasadore në Spanjë. Në çast shkarkohej nga detyra. Nja dy miqë të Nanos, por që kishin punuar dikur tek "Koha Jonë" me morën në telefon.
-A do ti shfaqesh ato kasetat nudo pasdite?- pyesnin dhe nga ikja e zërit e dija se ne veshin e tjetërkujt kishte kaluar telefoni i tyre.
-Në të gjitha pozicionet do ta shikoni!- përgjigjesha prerë. Prapë bie telefoni i Saliut.
-Nikollë! Në qoftëse ti transmeton kaseta me ato pamjet e këqija unë iki nga salla e Kuvendit ! Nuk asht parlamenti për ato gjëra. Godit politikisht!- thoshte dhe priste përgjigjen time. Ikja e Saliut nga salla më dëmtonte. Në çast e mendova zgjidhjen.
-Dakort! Por po ti sjellë ty që ti shikosh për vete!
-Jo jo! Në asnji mënyrë! - nxitoi ai sikur në të vertetë do t'ia dërgoja pamjet atë çast. Saliu njihej për korrektësi familjare dhe larg intrigave të tilla. Familjar korrekt dhe i ndershëm mbetet. Për të tjerat ai nuk ndryshon kaq lehtë. Pas kësaj bisede shkova në shtëpi. Qëndrova jo shumë, pasi vendi nuk më mbante. Pas pak shkonte ora tek 1650. U nisa. Putha dy djemtë, Elvisin dhe Julin. Edhe Natalinë. I thashë që të kishte kujdes dy djemtë sido që të ndodhte me mua. I odha një vështrim pikturës së Lezhës së vjetër që e kam në guzhinë. Në atë pikturë është edhe zyra e parë ku fillova të punoja si gazetar në Lezhë. E mbaja për nostalgji atë pikturë. Kur fillova gazetën e parë të pavarur në Shqipëri me 11 maj 1991 "Koha Jonë" ishte gazetë lokale e Lezhës. Botohej një herë në javë. Shpejt ajo u bë e njohur dhe në janar 1994 u bë e përditshme, duke kaluar në vend të parë në tirazh dhe opinionbërje. Kishin kaluar 13 vite e kusur dhe botuesi i saj po përballej me sulm inkuizicioni. E nga kush? Pikërisht nga njeriu për të cilën gazeta "Koha Jonë" u dogj me 2 mars 1997. Tashmë po vinte djegia e dytë në historinë e kësaj gazete të parë të pavarur në Shqipëri. Po kërkonte ta digjte pikërisht politikani që u mbrojt me shumë nga "Koha Jonë", kur ai ishte në burg. Ishte Fatos Nano këtë rradhë që po vinte shpurën e zjarrit mbi gazetën. U nisa për në parlament. Jashtë binte shi. Ftohtë. Edhe në makinë ndjeja ftohtë, ndonëse ishte ndezur kondicioneri në maksimum të nxehti. Ecja dhe si në një film të shpejtë mendja me shkonte tek vitet 1993-1997. Na kishin rrahur, përndjekur dhe masakruar në ato vite. Por emrin e Fatos Nanos nuk e hoqëm asnjëherë nga faqja e parë, duke e mbrojtur, pasi ishte burgosur padrejtësisht. Makina ecte për në parlament dhe prapë në mendje më dilte fytyra e Rexhina Nanos kur vinte me djalin e saj Sokolin për të sjellë letra apo intervista të Fatosit të burgosur. Afrohesha parlamentit dhe ndërkohë ikja larg ndër vite, kur as Zeri i Popullit, nuk pranonte ti botonte letrat kretarit të burgosur të PS. "Koha Jonë" hapej me Nano dhe mbyllej me emrin Fatos. Arrita tek hyrja e parlamentit. Binte shi dhe një erë e ftohtë të rrudhte fytyrën. Ishin në transmetim të drejtpërdrejt TVSH, Klan dhe Top Channel. Gazetarët u turrën me çadra dhe pa çadra nën rrebeshin e shiut. Nuk e ndjeja që shiu me kishte mbuluar fytyrën. Hyra në sallën e parlamentit. U ula tek vendi im të cilin kisha 7 vite. Gjithë qeveria ishte në sallë, përjashtuar kryeministrin. Ishin të gjithë deputetët. Mungonin vetëm Arben Imami, Taulant Dedja dhe Maks Begeja. Edhe pak minuta fillonte seanca që më vonë do të quhej "seanca e turpit të Nanos". Nuk pipëtinte asnjeri në sallë. Serveti e hapi seancën. Doli Lekë Çukaj që ishte në rolin e kryetarit të Komisionit parlamentar për imunitetin. Transmetimi direkt i televizioneve vazhdonte. Me erdhi radha që të flas. Çuditërisht me erdhi një frymëzim që edhe sot e kësaj dite nuk e kam kuptuar se nga më doli. E zotërova sallën. E ndava mendjen: Sulm total dhe shkatërrim të ish-mikut që tashmë donte kokën time në sininë e argjentë të gruas së dytë, e cila vinte nga emigracioni i Athinës. Nga rruga ajo ishte katapultuar në majën e Shtetit. E shikonte Shtetin si rrugët e Athinës. Fillova të flas


Fjala e mbrojtjes në Parlament.

I nderuar zoti kryetar!
Të nderuar kolegë deputetë!
E nderuar familje kryeministrore!
Kam dalë sonte në këtë podium të lartë të Parlamentit Shqiptar jo si çdo herë në këto 7 vite që jam deputet. Disa mendojnë se jam nën akuzë, të tjerë janë të kënaqur që më në fund njeriun që na ka kritikuar në median "Koha Jonë" tash 13 vite e vumë nën hanxharin e Nanos; shumica mendojnë se ëshë një kembanë e madhe kjo e sotmja për të ndalur turravrapin e një njeriu i cili ka humbur shikimin fiziko-politik, por dhe për ti thënë STOP aventurës së zotit kryeministër në duelin me median e lirë. Unë nuk jam sot në rolin e të pandehurit. Përkundrazi ! Sot në vendin tim mund të ishin, ndofta edhe emra të tjerë në parlament që vijnë nga rradhët e gazetarisë, të cilët shquhen për kurajo e profesionalizëm. Ndaj kam obligimin që të manifestojë edhe vlerat e parimeve të tyre fisnike në mbrojtje të fjalës së lirë. Në një farë mënyre fati i dhënë prej kryeministrit që don kokën time në sininë prej argjendi të Xhoanës do t'ju bëjë që herë- herë në këtë podium t'ju shfaqen edhe kokat e deputetëve gazetarë si Erion Braçes apo Edi Palokës, Ilir Gjonit apo Neritan Alibalit, Sokol Olldashit apo Preç Zogajt, Ben Blushit apo Besnik Mustafajt, Musa Ulqinit apo Luan Ramës. Nuk përmenda këtu Bardhyl Agasin pasi e ka marrë një goditje nga kryetari i PS-së, a thua se e keqja paska qenë pikërisht tek ky njeri i mirë në atë katrahurë kryesie të kupolës rozë .
Keqdashja e një kryeministri dhe hakmarrja politike e tij më solli në ditën e fatit tim, pra që të mbroj unë median e lirë nga uzurpimi dhe represioni i zotit Fatos Nano. Këtë fat mund e duhej ta kishin edhe atë gazetarë që kanë dhënë kontributin e tyre në këto 13 vite për të mbjellë dhe rritur median e mendimin e pavarur, atë media që herë-herë është burgosur apo djegur, dhe shumë herë është ngritur fitimtare në duelet me pushtetet. Këtu, në këtë podium të lartë, mund të flisnin më mirë dhe të ishin oratorë më të flaktë edhe ato njërëz të medias me të cilët kemi punuar apo debatuar në mbrojtje të fjalës së lirë në këto vite pluralizmi. Mund të ishte këtu në vendin tim Fatos Lubonja apo Ardian Klosi, Mero Baze apo Frrok Çupi, Aleksandër Frangaj apo Andi Bejtja, Armand Shkullaku apo Andi Bushati, Blendi Fevziu apo Rudina Xhunga, Astrit Patozi apo Aleksandër Cipa, Mustafa Nano apo Kiço Blushi, Arban Hasani apo Enton Abilekaj, Mimoza Picari apo Arian Çani, Alfred Peza apo Enkel Demi, Edi Rama apo Artur Zheji, Fahri Balliu apo Ylli Rakipi, Martin Leka apo Karlo Bolino. Nëse kam harruar ndonjë emër VIP nga rradhët e gazetarisë i kërkojë ndjesë , por unë jam një prej këtyre, siç janë edhe deputetët gazetarë një prej atyre.
Pra akuza, hakmarrja dhe ndëshkimi nuk është vetëm për mua nga ana e kryeministrit Nano. Dueli është mes dy botëve; botës së medias së lirë që fati ma solli mua ti përfaqësoj sonte dhe një bote që po jep shpirt, por që akoma ka forcë goditëse ndaj së mirës së përgjithshme. Pra kjo botë quhet bota e krimit, e shpërdorimit të pushtetit dhe moralit qeverisës. Unë në këtë botë nuk dua të futem, ndaj kam luftuar ndaj kësaj të keqe që ka zënë për fyti të gjithë shqiptarët, të majtë dhe të djathtë, neutralë apo indiferentë.
Natyrisht që dikush prej jush mund të jetë duke pyetur veten nëse ka ndonjë padi ky njeri i medias që flet nga podiumi apo llomotit si e ëma e Zeqos majë thanës. Po, të nderuar deputetë, ka një padi, ashtu siç ka dhe dy padi të tjera të bëra nga familja kryeministrore e që të trija paditë civile e penale janë firmosur pikërisht me datën 14 maj 2004 pas kritikave për bizneset e gruas e tij dhe atë personalisht. Natyrisht që më duhet të pohoj se ndaj medias "Koha Jonë" kryeministri ka ushtruar kontrolle të panumërta vetëm që të gjente ndonjë shkelje. Në këto vite të qeverisjes së tij vetëm gazeta "Koha Jonë" ka patur kontrolle nga të gjitha instituconet shtetrore. Asnjë media tjetër nuk është kontrolluar. Për këtë presion të kryeministrit kanë reaguar, siç janë tashmë të njohura, Federata Ndërkombetare e Gazetarëve me qendër në Bruksel, Artikulli 19 në Londër, Human Rights Ëatch me qendër në Ëashington dhe Asambleja Parlamentare e Keshillit të Europës. Të gjitha këto hakmarrje kryeministrore kanë ardhur pas botimit nga Koha Jonë të dokumentave komprentues për kryeministrin. Pra familja kryemistrore ka bërë tre padi. E para, ajo që publiku tashmë e njeh si gjyqi 20 mijë dollarësh i Nanos është fituar nga kryeministri dhe drejtori i kabinetit të tij Agim Isaku në gjykatën e Tiranës, por që është apeluar prej meje në gjykatën e Apelit. Kjo padi është bërë pas botimit në gazetë të vendimit të qeverisë së datës 14 janar 2004, pesë ditë pas tragjedisë së vdekjes së 21 jetëve në Karaburun dhe ku kryeministri i jep vetes shpërblim pesë paga mujore. Për botimin e këtij vendimi dhe komentit të gazetës rreth aktit qeveritar gjykata, brenda 7 ditëve, me katër seanca gjyqësore urgjente, më dënoi me shumën që sapo citova në mënyrë që ti vendosej "NDERI" kryeministrit. Mund t'ju sqaroj se një gazetar i njohur i një radio të huaj që zhvilloi një takim me gazetarët shqiptarë para disa ditëve kur mori vesh vendimin e qeverisë për shpërblimin e kryeministrit tha "PO E CITOJ FJALË PËR FJALË): "Nëse do të kishte ndodhur kjo gjë në vendin tim atëhere populli do të kishte vershuar në zyrën e kryeministrit dhe do ta nxirrte me shqelma nga zyra e tij". Kështu tha gazetari i huaj. Tani Ju e gjykoni vetë se ç'duhej ti kishte ndodhur kryeministrit tonë ! Ndërsa padia e dytë e firmosur prapë nga zoti Nano në cilësinë e kryeministrit, po me datë 14 maj 2004, ndodhet për hetim në Prokurorinë e Përgjithshme , ku pas disa javësh do të vijë kerkesa tjetër nga zoti Sollaku për heqje imuniteti për deputetin dhe botuesin Lesi. Po me datë 14 maj 2004 një tjetër padi , këtë rradhë e firmosur nga Gruaja e Parë e këtij vendi që quhet Xhoana Nano. Edhe ajo kërkon ndëshkim penal, pra heqje imuniteti. Kjo data 14 maj 2004 më duket si një ditë terse e kryeministrit pas një nate deshtake.
Padia që ka ardhur është krejtësisht padi civile dhe nuk kishte përse të vinte në parlament për penalitete që ndëshkojnë politikisht edhe mazhorancën. Fare mirë padia mund të fillonte si për çdo qytetar te Shqipërisë në gjykatën e Tiranës. Para ligjit duhet të jemi të gjithë të barabartë. Nuk kishte përse kryeministri të shpërdoronte gjithë pushtetin e tij për tu hakmarrë politikisht për qëndrimet e mija konstante ndaj disa metodave të qeverisjes së zotit Nano. Kritik kam qenë dikur edhe ndaj pushtetit të Berishës . I tillë do të mbetem ndaj çdo qeverie që shkel ligjet apo që nuk ecën me ritmin që duan njërëzit e thjeshtë. Ardhja e kërkesës për heqje imuniteti në parlament është një gjest hakmarrës i një mashkulli politik që ndjen pleqërinë e tij dhe kërkon ndëshkim për ata që nuk janë fajtorë për gjërat që zoti Nano nuk i kryen dot. Zoti Nano për tu treguar një DHENDËRR i ri dhe i fortë, që bën namin ndaj kujtdo që e kritikon apo i kërkon të jetë transparent në bizneset dhjetra milionëshe të gruas së tij ka bërë një gabim fatal që do ti kushtoj mazhorancës në zgjedhjet e ardhdhme: Është turrur me hanxhar në dorë ndaj pushtetit të medias që quhet pushtet i katërt . Gjithashtu zoti Nano ka vënë në dyshim pavarësinë e Gjykatës së Lartë në këtë akt kerkese, e cila në thelb është krejt e paligjshme dhe antikushtetuese, pasi ka shkelur vendimin numër 31, datë 23 qershor 2000 të Gjykatës Kushtetuese. Më këtë kerkesë që ka penalitet brenda ndaj një deputeti i cili vjen nga media e pavarur zoti Nano ka futur në sherr dhe në një dilemë të madhe edhe Kuvendin. Përse duhej të vinte kjo kerkesë në parlament, ndërkohë që ishte një padi e thjeshtë civile? Përse e ka bërë këtë veprim zoti Nano? Janë shumë argumenta që më bëjnë të besoj se zoti Nano është treguar edhe një mjeshtër politik për t'i shpëtuar kritikave të momentit si nga brenda partisë së tij ashtu dhe ato ndërkombëtare:
Së pari, përveç motiveve që kam përmendur deri tani zoti kryeministër ka menduar që kritikave dhe raportit të Bashkimit Europian të ditëve të fillim muajit të këtij viti, raport i cili fliste për keqqverisje, për lidhje të krimit të organizuar me politikan qeverisës, ta spostonte vëmendjen e opinionit publik në një çeshtje tjetër dhe sajoi "çeshtjen Lesi", natyrisht përveç hakmarrjes që mbizotëronte në kokën e tij. Zoti Nano besoj se ka menduar një zgjidhje provizore , duke e spostuar vëmendjen e opinionit publik për momentin nga e verteta që tregoi me gisht Brukseli. Duke ditur se sa e ndjeshme mbetet media, sidomos edhe ndaj një deputeti që vjen nga rradhët e tyre, kryeministri ka bërë paditë përkatëse. Duhet pranuar se në vend që media ato ditë dhe këto ditë të merrej me raportin e Bashkimit Europian për Shqipërinë u mor me gjyqet e mija që filluan, por nuk sosën ashtu siç i mendoi zoti Nano.
Së dyti, sapo kishte filluar levizja brenda rradheve të PS për ndryshime në kryesi e në qeveri. Reagimit të bazës socialiste zoti kryetar-kryeministër mendoi ti ikte, siç edhe i ka ikur prej dy vite e kusur.
Së treti, meqënëse po shkohet drejt zgjedhjeve parlamentare të vitit të ardhshëm ai ka menduar që ti nënshtroj gazetarët apo ti dekurajojë në kritikat e tyre gjatë fushatës, duke iu tundur një kokë të prerë në media, por që ka imunitet parlamentar. Pra nënteksti është për gjithë median e lirë se "nëse guxoni do ta pësoni si botuesi Lesi".

Të nderuar deputetë!
Në atë kerkesë që ka mbërritur nga Gjykata e Lartë, vendim i cili është marrë kryekëput nën urdhërat e Nanos nuk ka në gazetën Koha Jonë e në shkrimet e mija asnjë fjalë apo frazë që mund të ndëshkohet ligjërisht. Në tre shkrimet nga niset akuza dhe Gjykata e Lartë janë vetëm opinione bazuar në faktet e publikuara. Nuk ka gjykatë në botë apo parlament që njeh nocionin më elementar të një demokracie që mund të dënojë për dhënien e një opinioni. Shkrimet e mija apo të gazetës time janë sa një e njëmijta e atyre që kanë shkruar me parë dhe më pas analistët e njohur Mustafa Nano në gazetën "Shekulli" dhe Andi Bushati në revistën "Klan". Nëse nisemi nga kjo logjikë atëhere zoti Mustafa Nano dhe Andi Bushati duhej të ishin arrestuar për ato çkanë shkruar e dokumentuar për familjen kryeministrore. Kështu që njëri prej shkrimëve është bazuar në deklaratën e ish-kreut të Shërbimit Sekret shqiptar zotit Fatos Klosi i cili në emisionin e gazetares Rudina Xhunga ka hedhur akuzën për implikimin e gruas së kryeministrit Nano të përzier në shërbimet greke. Si të mos mjaftonte akuza e Klosit vetë kryeministri ka bërë gabimin fatal, pasi me datë 11 Tetor 2002 ka kërkuar shpjegime zyrtare nga Sherbimi Sekret për gruan e tij Xhoana Nano. Atëhere pyetje ime publike është se përse zoti Nano ka kërkuar dosjen e gruas së tij? Ka dyshuar apo ka dashur të pastrojë dosjen në Shërbimin Sekret Shqiptar? Më thoni se cili kryeministër shqiptar apo President e ka bërë një gjë të tillë? Kur nuk ke përse dhe je i pastër atëhere ç'të shtyn të kërkosh dosjen!
Pra kemi përpara një akuzë të Fatos Klosit dhe një shkresë të kryeministrit për Xhoana Nanon që indirekt konfirmon akuzën e të parit. Ndërsa media ime , si çdo media tjetër ka bërë analizën e akuzave dhe fakteve. E kush mund të guxojë të dënojë një gazetar apo botues vetem e vetëm se ka shkruar një opinion? Çfarë nuk i shkruan dhe i transmetuan ish-presidentit amerikan Bill Klinton me skandalin e Monika Levinskit, por asnjë gazetar nuk u dënua apo ndaj të cilit pati padi padi civile apo penale. Meqë jemi tek kjo pikë unë dua të pyes zotin Nano se kur sivjet kryeministri shqiptar takohej me kryeministrin grek Karamanlis cili prej prej pjestarëve të familjes Nano po bisedonte në hollin e Hotel Grand Bretagne me një prej drejtuesve të klanit më antishqiptar të vorioepirit kolonelin e sherbimeve sekrete? Çfarë kam kërkuar nga zoti Nano? Vetëm transparencë për bizneset e tija dhe mirëadministrim të pushtetit. Kam kritikuar mënyrën se si përdor mazhorancën, brenda së cilës ka plot deputetë me dinjitet dhe që mund ta drejtojnë vendin me më shpirt dhe aftësi profesionale. Kjo është e drejta më elementare që me jep Kushtetuta si qytetar dhe njeri i medias. Duke qenë edhe deputet obligimi im është i dhjetëfishuar, pasi dua që vendi im të zhvillohet e të integrohet sa më shpejt në Europë. Dua që shqiptarët të hyjnë lirshëm, pa viza, në Europë. Çfarë kanë me tepër bullgarët se sa ne të cilëve Europa iu ka hequr regjimin e vizave? Asgjë, bile janë gjeografikisht me larg Italisë se sa ne. Por kanë një klasë politike që përbashkohet për interesat kombëtare dhe një qeverisje efiçente. Këtë dua edhe unë në kritikat e mija, që ndonëse nganjëherë mund të kenë nota të egra kritike apo në ndonjë rast fjala mund të jetë keqlakuar, por më lind e drejta të pyesë kryeministrin tim: Cila është me e rëndë për një vend, për një popull: Keqpërdorimi i pushtetit dhe deformimi i moralit apo keqpërdorimi i fjalës? Besoj se përgjigja dihet se nga anon.

Të nderuar deputetë!
Lufta ndaj meje është krejtësisht hakmarrje politike dhe një çmenduri për të më ndalur mua në denoncimin e çdo gjëje të keqe në këtë klasë politike që po i merr shpirtin shqiptarëve. 13 vite konflikte, 13 vite sherrnajë, 13 vite që na ka lenë 130 vite pas vendeve të tjera. Unë kam akuzuar kryeministrin për aksidentin e Shkallnuerit dhe kam kërkuar hetime. Çfarë kam shkelur unë si deputet në këtë çeshtje? Kam kërkuar që drejtësia të hetojë në këtë çeshtje. Gazeta ime ka botuar dokumenta nga dosja hetimore e Prokurorisë së Durrësit për këtë aksident. Kjo e ka tërbuar kryeministrin. Zoti Nano më ka ofruar me miqtë e tijë ministra që në këmbim të mbylljes së gojës për Shkallnuerin, bizneset e Xhoanës apo akuza të tjera të pranoja që të isha ministër Kulture në vend të Blendi Klosit. Ia kam refuzuar. Nëse doni më tepër mund t'u kërkojë të flasin dy ministra që ndodhen në sallë për këtë ofertë të Nanos. Zoti Nano sa i harxhon energji mazhorancës me mua përse nuk ka sjellë apo të firmosë kerkesa për ministra të tijë që t'ju hiqet imuniteti për korrupsion apo kontrabandë? Vetë ka akuzuar plot prej tyre. Pse nuk i kërkon Prokurorit të Përgjithshëm për heqje imuniteti për ministra apo ish-ministra? Ndërsa angazhon gjithë Shtetin kundër meje. Një turp për atë dhe krejt mazhorancën.

Të nderuar koleg-!Unë këtu nuk jam i akuzuari apo mëshirëkërkuesi! Unë jam këtu, me pranga apo pa pranga nesër në mëngjez , që të denoncoj dhe t'i kujtoj shqiptarëve se kush është tashmë pushteti i Fatos Nanos. T'i them mazhorancës se më këtë njeri po i humbni të gjitha shanset, ndonëse siç thashë edhe më sipër brenda jush ka plot emra që ia vlen të përkulesh në shenjë respekti. Unë jam për t'iu kujtuar ndonjerit apo gruppakicës nanoiste se nëse dikur e kemi mbeshtetur, qofte dhe në Levizjen e tij Katarsiste, ai na ka tradhtuar. Ai shkeli çdo parim moral. Ai është mosmirënjohës ndaj jush. Ai nuk e ka për gjë që për hir të ambicjeve të një dhendërri të ri apo dëshirës për tejpasurim të shkelë çdo ligj, të hedhë këdo e cilindo në hendek, pasi të ketë mbaruar punë. Fatos Nano është mosmirënjësi më i madh në klasën aktuale politike shqiptare. Çfarë nuk ka thënë për Gramoz Ruçin , Ilir Metën, Namik Doklen, Pandeli Majkon, dhe plot miqë të tij në PS. Fjalori i tij, siç do të dëgjoni në një dokument sekret të cilin do t'ua nxjerr pak më vonë është jashtëzakonisht i ulët për një deputet e jo më për një kryeministër. Nëse ka njeri që çfarë nuk ka thënë për anëtarët e kryesisë së PS dhe prapë, kur ia don halli iu bën lajka, ky është vetëm Fatos Nano. Fatos Nano me mënyrën se si e shikon pushtetin në shërbim të pazareve të tija personale e familjare është bërë rrezik jo vetëm për PS-në , por për krejt shoqërinë . Janë shumë fakte që tregojnë karakterin e tij negativ qeverisës, porse unë po iu lexoj një dokument sekret.