Kujtimet e zvetnuara

[diamant abrashi]

gabim ban Teuta ne se nuk vjen aty ne Lugano..

pse mos ta bajm Kosoven dhe Shqiperine si Zvicra?
cka na mungon?

nje mbremje te bukur te uroj Abrash..

Koka Brar, koka na mungon, dhe i çike zemer. Mos vdekça pa te njohur, aman sa me bere te qesh sonte...
te fala
"abrashi"

[diamant abrashi]

Ja e dashur, plagët e mia u shëruan të gjitha... të gjitha e një nga një. Diell gjakovar i përthau si ujtë e Erenikut që përthante dikur dregëzat e cirkumzicioneve masovike verore. Ngeli vetëm e purpurta e tyre në lëkurë. Më shëroi i njëjti diell që ma dogji lëkurën verës që shkoi e që edhe ai la tek shpatullat e mia të gjëra të purpurtën e vet. E purpurta ngjyrë karmini, që dikush moti pat përdorur një mëngjesi të hershëm të shkruante në pasqyrë sintagmën:"të dua".
Nga dashuria yte tashmë ka mbetë vetëm kujtimi i vakët dhe provokimet e tua virtuale e familjare veq sa e dendësojnë pluhurin e harresës mbi akullin që ka mbuluar të purpurtën e dikurshme. Akull që mund të thyhet vetëm me qysqi majesh diamanti...Akull mbi të cilin rrëshqet një balerinë pak më lozonjare dhe më e vendosur se të gjitha primabalerinat e deritashme...Balerina që karminin e ruan vetëm për grim ndërsa dashurinë e tregon në ç' do moment kur i jepet rasti për tu dëshmuar...

Unë nuk duhet të dëshmoj më asgjë. Pos se jam gjallë dhe marr frymë kohë pas kohe...me ritmin e duhur të plotënisë emocionale...

[diamant abrashi]

Liqeni i Luganos ndonëse është i çikë i madh ka shume gjire të vogla në të cilat nganjëherë netëve të bukura më pëlqen të strukem. Ashtu siç ti strukeshe ne gjoksin tim a unë në gjinjtë e tu dhe ashtu përhumbshëm, javën e kaluar, vizatonim botën tonë të ardhme...Kishte në atë botë edhe dhimbje përmallimesh largësie, premtime se do t 'ia dalim ta mposhtim largësinë dhe mallin, distanca këto që po zvogëlohen ç' do ditë... po netëve si t'ia bëj zemër? Po të mos ishe ti në linjë do të isha çmendur. Ashtu siç çmendesh ti, sa herë që unë vonohem në takim dhe çmendia jote shëndërrohet në cingërrima të shqetësuara celulari së pari e pastaj në fontana puthjesh pafund...puthje që për aq sa ma shtojnë mallin aq mi shkurtojnë netët e gjata pa Ty...dhe ashtu gjysmë i dehur nga epshi ynë, fiki qirinjtë e bie për të fjetë, duke paramenduar një liqe edhe më afër se ai buzë shtëpisë....me gjinjë si kumbullat bardake që kacavirren hundëve të mia, si ujët e fontanës që ti lëshon posa të hapet seanca msn...

[Anisela]

me gjinjë si kumbullat bardake që kacavirren hundëve të mia, si ujët e fontanës që ti lëshon...

Provokativ.....ndjelles.....

[diamant abrashi]

Provokativ.....ndjelles.....

... si të gjithë njerëzit (duke përfshirë edhe femrat) në Ramazan të detyrueshëm...

[ida-61]

me pelqeu edhe mua ky shkrimi i dialogut te heshtur te nje shpirti te mire .Eshte e vertete qe jeta nuk eshte piktura e poezi por ato jane si ilaci qe e mban zemren gjalle dhe zgjon kujtime qe nuk mund ti kemi me dot kurre

[diamant abrashi]

me pelqeu edhe mua ky shkrimi i dialogut te heshtur te nje shpirti te mire .Eshte e vertete qe jeta nuk eshte piktura e poezi por ato jane si ilaci qe e mban zemren gjalle dhe zgjon kujtime qe nuk mund ti kemi me dot kurre

Dakord Ida, plotësisht. Ke thënë një të vërtetë të madhe...

[diamant abrashi]

Zemër, ti sigurisht se nuk ke menduar se sa i vështirë është shpërthimi i një bisku emocional në pemën e dashurisë. Aq më tepër kur ai shpërthen në një dru klasik si ai që do të mund të isha unë…
Dhe për të shpërthyer ka punë se duhet thyer rrema të vjetër e të rinjë, duhet kalbur me rrënjë të gjitha frytet e dekadave të përgjumura dhe të purpurtat e vjetra a motake. Nuk është e lehtë e di…
Pastaj duhet paguar dhe faktura që nuk kanë të bëjnë me ty por që janë rrufepritësi natyral i drurit ku po mendon të mbish Ti. Se di, sa herë ma shpon lëkurën me rebelizmin tënd për të shpërthyer,
unë kruaj lëvozhgën time biografike dhe shpeshherë nuk di se çfarë të bëj… Ti thua se më do dhe bën be e rrëfe për atë dashuri dhe e dëshmon atë si të ishte provimi yt i çdoditshëm . Dhe unë të dua mos u bëj merak… dhe kurdo që të ndëgjosh shushurima të lehta mos mendo se është uji buzë hotelit ku majit të bukur rrinim por është flladi i shpirtit në vapën e madhe emocionale, është vetë dashuria që shpreson të mos ketë hapur porta të gabuara...

[diamant abrashi]

Kur dëgjoja dikur fjalën „të dua“ më dukej se po dëgjoja edhe një herë një gënjeshtër të vjetër mbase shqiptuar së pari nga Eva hyjnore e pastaj stëpërsëritur deri në banalitet nga ne vdektarët e zakonshëm…ti e shqiptove ate vetëm kur unë tashmë isha larg por asnjëherë më afër… E shqiptove ashtu thjeshtë, natyrshëm, pastër, si të ishte një Formulë Pagëzimi. Ndoshta kështu donje të pagëzonje relacionin tonë me një kuptim që për mua deri tash ka qenë i përkohshëm… dhe për ta bërë më bindës këtë pagëzim shtove dhe disa atribute të tjera të mia që modestia ime proverbiale po ma ndalon edhe ti mendojë…
Uh Leta, ta dinje ti sa ka filluar tash të më pëlqejë kjo fjalë hyjnore dhe e zakonshme njëkohësisht do ta kishe paksuar numrin e puthjeve teknologjike dhe do të ma kishe shkruar ashtu me dhjetëra herë, si refrenin e ndonjë kënge timen të preferuar… le të mos ishte e shoqëruar nga „pse-të“ e zakonshme, mjafton të ishte aty, ashtu si edhe dëshira jonë për të qëndruar bashkë… Kudoqoftë po ama bashkë e të harruar në krahët e pasionit… si pëllumbat e parë të një stine që sapo hyri për mua:
Vera e vërtetë e pjekurisë edhe emocionale…
Amen!

[diamant abrashi]

Më lër e dashur të lutem më lër, të zhytem dhe një herë në thellësinë e syve të tu…ta marr pak ngjyrë hua dhe ti pikturoj dhe një herë oqeanet e mi. Më lër të zhytem në ta dhe me ngjyra të tjera ta pikturoj besimin që ke në mua, ta pikturoj dhe mirësinë që brenda ke ndryrë. Mirëkuptimit tënd ti japë trajtën që meriton e muzat plaka ti përzë që andej me forcë. Më lër të zhytem dhe një herë tek Ti, Ti nga e cila dhe vetë dashuria do të kishte frikë mos përballë ka një kipc…të shikohem për të fundmen herë në pasqyrë dhe të përzë nga vetja Narcisin që fle.
Mund të ndodhë ta takoj aty të kaluarën time, paftyrësisht duke u zgërdheshë por ti mos u frigo se ajo tashmë është vetëm një ngjyrë…

Pastaj sërish do të kthehesha tek Ti, posi një Akil i shpërlarë me ujëra hyjnorë, në të cilin e vetmja thembër do të ishe Ti…