Kujtimet e zvetnuara

[diamant abrashi]

Maestro, ti ike në një ditë dimri, në një muaj që kish zgjedhur dhe Ibrahimi tjetër të ikte. Mbase atje poshtë a lartë ku do të ngjitesh dyert e mikpritjes do të t'i hapë vetë Pikasso, Pol Elyari, Eugenio Montale, Carlo Bo a ndonjë tjetër. S 'ka dert mund te jetë edhe ndonjë Anonimus tjetër, mjafton që Ti jetën tënde e pive si një gliko me fund. Dhe unë jam i gëzuar që ike atëherë kur brusha filloi të të dridhej në duart e tua atletike sepse pa brushë ti do ishe sikur edhe unë pa pendë. Si dhëndrri që shkon në natën e dhëndrrisë pa aletet e duhura. Uh Maestro, tash pas vdekjes Tënde, mbahen mbrëmje përkujtimi, jepen çmime me emrin Tënd dhe unë, unë asnjëherë nuk i hudh as edhe edhe një sy të vetëm përmbajtjes së shkrimeve. Nuk e bëj dot sepse vetëm edhe prania Yte në tavolinë ishte gëzimi i vërtetë i imi dhe i shokëve që na rrethonin.
Të kujtohet, vërtetë a të kujtohet, kur na zinte mesnata e tëhu duke kuvenduar për Ty, për mua, për ne, për artin për njerëzit që në fund të fundit kishin qenë të rëndësishëm për Ty. Dhe oh Zot, kur flisnje aq natyrshëm e pafajshëm, fëmijërisht pafajshëm, për njerëzit e artit që kishin lënë gjurmë të pashlyera në pikturë. Si të ishin shokët e tu të deridjeshëm.
Maestro, si t'ia bëjmë të takohemi dhe njëherë, mi fshijë lotët e mi të pikëllimit jetësor me gazin tënd siç e bënje gjithmonë, duke nxjerrë papritmas
një tubë ngjyrash dhe duke më portretuar për ta nxjerë përjashta gjithë potencialin tim erudit.
Pastaj a të kujtohet kur flisnim per gocat, për gazin që ato sjellin në tavolinë edhe kur nuk janë nga vërsa jonë. Pa Ty tani dukem,dukemi si Zogu pa krahun e tij të djathtë.
Dhe Demetrio poashtu, Demetrio, që të deshi aq shumë...
Uh, ika se fillova të skuqem nga sytë...Lamtumirë, Jeta që do të kisha lakmuar ta kisha...lamtumirë Kulmi i Artit që do kisha dashur t 'a mbërrija...

[diamant abrashi]

Ja e dashur, sonte isha edhe një herë për të shpalosur botën time intime. Botën që ti mbase e njeh më mirë se askush tjetër. Mu desh të hapja sarkofagun e kujtimeve që akoma nuk qenkan shuar. Dhe për të lexuar sërish zgjodha çka tjetër pos poezive për Ty. Për Ty, kujtimi im që vetëm ndarja ma mundësoi të kuptoja ate që eshtë dashur ta kuptoja sa ishim bashkë...
Padashur ktheja kokën prapa dhe anash me shpresën se do të vizatohesh sërish aty, e portokalltë si dikur... dikur që edhe nuk është aq larg dhe aq e pakthyeshme si kohë...Të ula Teutë, mbretëreshë si dikur, në fronin që meritoje me sinqeritetin tënd për mua të padeshifrueshëm deri në fund. Dhe kuptova se dashuria nganjëherë ka edhe ngjyrën e pikëllimit varur ashtu në sy.
Dregëzat duan kohë të shërohen dhe edhe kur kjo ndodhë, mbeten vrragët në shpirt. Vrragë që nga dashuria ime për Ty, nuk donja as ti shihnja aty...
Pastaj me hapa të ngadaltë morra rrugën drejtë shtëpisë, hapa të plumbtë në asfaltin luganez të mbrëmjes që si duket mbante akoma ngrohtësinë e pranisë tënde të dikurshme...

[diamant abrashi]

Tunelet janë të bukura nganjëherë nëse nuk janë të gjata dhe nëse kalohen me makinë. Po ama ato në të cilat padashur futen shpirtërat mund të jenë tepër të gjata. Po i a vlen ti kalosh vetëm për dritën lëbyrëse që të pret në dalje. Të duket se ke dalë nga një purgator i vërtetë. Oh Zot, iku dhe ky...i gjati, i tmerrshmi. Dhe kur i a dalim t i kalojmë pyetemi se cilët engjuj na ndriçuan rrugën, cilët shenjtër na dhanë forcë për ta kaluar, cilat hyjni ditën të na japin orientimin e duhur...Mbase, dashuria për jetën, siguria dhe shpresa se nesër do të jetë më mirë...Vetëm apo me Ty...

[diamant abrashi]

Thesaret thone te jene fshehur neper shpella a piramida. Thone se i kane pare ne funddeterat e anijeve te fundosura por edhe ne shtepi me pedigre. Po ama askush, askush, nuk ka folur deri tani per thesaret qe fshehin shpirterat. Mund te jene te brishte a te forte, femeror a mashkullor, por ama thesare jane dhe per ti zbuluar i zbulojme here teper heret e here teper vone... Une te zbulova ne kohe te pershtatshme, ne ate qe mund te quhej stine e vertete por nuk dita te fus duart ne pasurine qe me rrethoi papritmas. Keshtu zakonisht ndodhe me njerezit qe thesare te verteta me heret nuk kane pare apo qe jane lebyre nga shkelqimi i tyre dhe kane ikur te tmerruar...
Ti Teute, e dinje me kohe se kush thesar ishim...ndaj bere te pamunduren te ngeleshim bashke. Qofte edhe gabime...

[diamant abrashi]

Dashuritë e vërteta nuk janë pilivesa që enden pa cak nëpër moçalet e problemeve. Ato janë dinamike si vetë jeta, qoftë kur shprehen me fjalë për tu liruar nga barra tepër e rëndë në shpirt, apo kur për to heshtim e vuajmë kafshërisht...deri kur të rrëfehemi në ndonjë rrëfenjëtore të denjë...

[Anisela]

Dashuritë e vërteta nuk janë pilivesa që enden pa cak nëpër moçalet e problemeve. Ato janë dinamike si vetë jeta, qoftë kur shprehen me fjalë për tu liruar nga barra tepër e rëndë në shpirt, apo kur për to heshtim e vuajmë kafshërisht...deri kur të rrëfehemi në ndonjë rrëfenjëtore të denjë...

Reflekse verbuese diamantesh pafund......Barra e shpirtit si krahe fluturash ne terbim.....

[diamant abrashi]

Ti më the se të pengonte fakti se me goca të tjera kisha shetitur gjërë e gjatë Italinë. Unë nuk thashë asgjë, e ç të thoshnja se duhet fshirë Italia nga hartat e botës. Apo se duhej mbledhur të gjitha atllaset e të digjen në turrë drush si formë e veçantë e inkuizicionit emocional. Po harrova të të thoshnja se përveç Italisë, për të kënaqë egoizmin tënd do të duhej djegë edhe Zvicra e tëra, pastaj një pjesë e Gjermanisë, Suedia Qendrore, Parisi komplet, Gjakovës do ti duhej vënë flaka kurse Prishtina të bëhej rrafsh me tokë. Pastaj më ra ndërmend edhe Bullgaria, Cekia dhe Hungaria. Do ta kisha bërë dhe këtë por nuk i pranon historia bashkëkohore Neronët e tillë. Aq më tepër kur ata do të duhej ti venin flakën gati një kontinenti të tërë. Ndaj heshta dhe të vura tek "kujtimet e zvetnuara" akoma pa të thënë lamtumirë...Mu duk sikur nga unë po kërkoje të isha dikush pa histori, pa ngjyrë, pa ide...
Ndaj Dimri në të cilin ti po hyn është më tepër se i merituar. Stina e gjatë dhe pafund, akulli i mungesës sime, në kohën kur dikund tjetër ka filluar tashmë të lulëzojë behari...

[diamant abrashi]

Më pyete tërë gëzim nëse dikur isha martuar vetëm sa për dokumente. Të thashë Jo, se në kohën kur isha martuar me ish-gruan time i kisha dokumentet dhe një mbrojtje ndërkombëtare për lakmi.Ti i vare buzët si një ikonë e pikëlluar messengeri. Nuk ishte ajo përgjigja që prisnje. Ndoshta për ty do të kish qenë më e lehtë sikur dhe unë të isha prostituuar ashtu paturpësisht si mijëra shqiptarë të tjerë. Si mijëra intelektualë të tjerë që sot këtë e bëjnë paturpësisht edhe në Atdheun e tyre të lirë. Qoftë për motive politike, qoftë për ato ekonomike. Zonjusha që, pos një diplome fakulteti e një cipe të pavlerë himeni, nuk diti të ofronte asgjë, kërkonte ti kishte të gjitha, të gjitha...paçka se fisnikëria njerëzore dhe ndjenja as për së afërmi nuk e kanë atë ngjyrë. Ato nuk janë thjeshtë kalkulim mendjeftohët por para se të gjithash gravitacion plazmatik i dy shpirtërave që kanë gjetë apo mëtojnë të gjejnë njëri-tjetrin. Ndaj pyetjeve të jot ëme, nëse e kisha ndërmend të vazhdoja relacionin tonë, nuk dija si t'u përgjigjesha. I thashë një Jo ashtu të komplikuar sepse nuk desha ta ripërtypnja edhe një herë konceptin tim për befasitë trishtuese që i presin njerëzit e kallëpeve të tilla të ngurta. Dhe kur të më shohësh sërish dorë për dore me dikë tjetër, mos mendo se kisha ndonjë inat të posaqëm me ty. Ishte thjeshtë koncepti im plazmatik që nuk më la të shkoja tutje. Lamtumirë, kometa ime e fundit në pragpranverën e sapoardhur...

[diamant abrashi]

Ka kohë që jam dashuruar në ujërat. Mbase, ngase ne vetvehte fshehin qetësinë dhe forcën e pathyeshme. Mbase nga fakti se jam rritur dikur afër tyre. Edhe ty, shtëpia ime e re, të gjeta atje afër liqenit. S' na ndajnë më shumë se nja 20 hapa e mund ti prekë ata apo ato që shëtisin brigjeve të tyre. Sa e bukur është Lugano, buzëmbrëmjeve të saj të arta...me gështenjat e hasdisura në kuartin tim të ri, mes rrugës së kalldrëmtë ku mund të eci i lirë. Lirshëm të pi birrën time të ftohtë dhe të thithë këtë diell të vërtetë pranveror, bashkë me cigaren time të zakonshme, në pritje që të lajmërohesh Ti,Teutë...nëse ke forcë natyrisht për ta bërë ate...dhe jam i sigurtë se do të lajmërohesh sepse ujërat kanë ndjekë gjithmonë njëri-tjetrin, kanë gjetë rrugën e tyre më të praktikueshme, më të thjeshtën, pasi të jenë hamendur gjatë kohë...

Ashtu janë edhe shpirtërat. Gjejnë rrugën e tyre edhe përkundër të gjitha pengesave që mund të hasin rrugës. Ata të vërtetit natyrisht. Si Ti...

[Brari]

gabim ban Teuta ne se nuk vjen aty ne Lugano..

pse mos ta bajm Kosoven dhe Shqiperine si Zvicra?
cka na mungon?

nje mbremje te bukur te uroj Abrash..