Kujtimet e zvetnuara

[diamant abrashi]

Maestro, kaluan vite nga njohja jonë, nga dëshira ime për tu njohur me Ju dhe ja tash kemi mbërrijtur atje ku rrugët tona edhe mund të ndahen. Ti, i sëmurë në repartin e mjekësisë, kati i tretë, spitali Fatebenefratelli të Milanos, sapo kishe dalë nga koma e thellë gati dyjavore, picërrove sytë e vegjël e të zjarrtë dhe gati pyete se kush qenka ky njeri. Pastaj u përmende sërish dhe mbase tu kujtuan drekat e darkat e dikurshme në shtëpinë time, në apartamentin tënd muze, restoranteve të Milanos e deri në Kalabri e Sicili. Unë, ndërkaq i mbyllur në pikëllimin e madh për ty, për ty që i rrethuar nga bazhibozukët e Italisë dhe Zvicrës po e mbyllë kapitullin tënd të jetës pa asnjeri që vërtetë të deshi pranë. Janë zgjuar lugetërit e kulturës dhe politikës shqiptare për të zhvatur nga ti krejtë trashëgiminë tënde erudite dhe mezi presin që prej teje të dalë edhe grahma e fundit. Kështu pastaj para kamerave e mikrofonave të panumërt do të mundohen ti shpalosin kujtimet e tyre të rreme. Pos Visar Zhitit i cili të kujtoi ashtu siç vërtetë kujtohen miqtë e mirë. Dhe bëri një lutje të thjeshtë për shëndetin tënd. Si duket e dëgjoi Ai lartë dhe mbase nëse do të dridhet dora për ta mbajtur brushën sërish, së paku kthehu në mesin tonë si njeri. Të mos mbetesh kujtimi im i zvetnuar. Kujtimi ynë... Dhe tek pres që ti të forcohesh, akoma më kujtohet piktura jote "kuajtë e hazdisur" e varur dikur në dhomën time të gjumit, dhomë e cila s'është më as në ëndrrat e mia. Piktura ndërkaq e vendosur diku mes rrangullave të mia akoma të pambledhura mirë vazhdon të lirojë afshin e lirisë dhe hazdisjes sime emocionale. Hajt Maestro, mos u lazdro dhe eja të hamë edhe një darkë bashkë, në Piazza L'agosta apo ku të duash e pastaj ti pimë rakitë e limoncellot tona të panumërt. Sepse jeta nuk është vetëm pikturë a poezi po edhe hasdisje e miqësi. Shëndet dhe një herë...

[diamant abrashi]

Ja e dashur, mbase ky është dimri i parë dhe i fundit që po e kalojmë të ndarë. Ditëlindja yte dhe fundviti i parë dhe i fundit poashtu që po e kalojmë të ndarë.
Misionît dhe ekzilit tim po i vie fundi. Po kthehem atje prej nga kam ardhë. Po kthehem ta ndajë gazin dhe hidhërimin e jetës me ty, me ata që nuk i pata afër për një kohë të gjatë. Po e rifilloj këngën time transparente të jetës me gëzimin që ndjellë të qenit vetëm njëri nga ata. Po i'a heq vetes privilegjin e të qenit ndryshe...Ti kishe dyshimet e tua por ato tashmë u shkrinë si edhe bora këtu...
Më mirë bukë e qepë e gaz në jetë se vetëmasturbimi i pasur dhe i ftohtë kontinental. Më mirë plotënia e të qenit afër jush, të jetuarit në ate që mund të quhet shtëpia jonë se çrrënjosja komplete dhe humbja e identitetit. Thua jo? Ajo bëhet pavetëdijshëm dhe në momentin kur përfundohet ne akoma jetojmë me iluzionin se nuk kemi ndryshuar fare...Më mirë afër Zahirit (Paulo Cuelho) tim se sa në pritje të ditëve më të mira që kushedi se a mund të vijnë ndonjëherë...
Tek e fundit jetë kemi veç një dhe humbja edhe e një minuti të vetëm do të thoshte abuzim me kohën edhe ashtu të shkurtër në dispozicion...Puthje...

[Ard]

Maestro, kaluan vite nga njohja jonë, nga dëshira ime për tu njohur me Ju dhe ja tash kemi mbërrijtur atje ku rrugët tona edhe mund të ndahen. Ti, i sëmurë në repartin e mjekësisë, kati i tretë, spitali Fatebenefratelli të Milanos, sapo kishe dalë nga koma e thellë gati dyjavore, picërrove sytë e vegjël e të zjarrtë dhe gati pyete se kush qenka ky njeri. Pastaj u përmende sërish dhe mbase tu kujtuan drekat e darkat e dikurshme në shtëpinë time, në apartamentin tënd muze, restoranteve të Milanos e deri në Kalabri e Sicili. Unë, ndërkaq i mbyllur në pikëllimin e madh për ty, për ty që i rrethuar nga bazhibozukët e Italisë dhe Zvicrës po e mbyllë kapitullin tënd të jetës pa asnjeri që vërtetë të deshi pranë. Janë zgjuar lugetërit e kulturës dhe politikës shqiptare për të zhvatur nga ti krejtë trashëgiminë tënde erudite dhe mezi presin që prej teje të dalë edhe grahma e fundit. Kështu pastaj para kamerave e mikrofonave të panumërt do të mundohen ti shpalosin kujtimet e tyre të rreme. Pos Visar Zhitit i cili të kujtoi ashtu siç vërtetë kujtohen miqtë e mirë. Dhe bëri një lutje të thjeshtë për shëndetin tënd. Si duket e dëgjoi Ai lartë dhe mbase nëse do të dridhet dora për ta mbajtur brushën sërish, së paku kthehu në mesin tonë si njeri. Të mos mbetesh kujtimi im i zvetnuar. Kujtimi ynë... Dhe tek pres që ti të forcohesh, akoma më kujtohet piktura jote "kuajtë e hazdisur" e varur dikur në dhomën time të gjumit, dhomë e cila s'është më as në ëndrrat e mia. Piktura ndërkaq e vendosur diku mes rrangullave të mia akoma të pambledhura mirë vazhdon të lirojë afshin e lirisë dhe hazdisjes sime emocionale. Hajt Maestro, mos u lazdro dhe eja të hamë edhe një darkë bashkë, në Piazza L'agosta apo ku të duash e pastaj ti pimë rakitë e limoncellot tona të panumërt. Sepse jeta nuk është vetëm pikturë a poezi po edhe hasdisje e miqësi. Shëndet dhe një herë...

Shume emocionale.
Dialogu i heshtur i nje shpirti te mire.

[diamant abrashi]

Shume emocionale.
Dialogu i heshtur i nje shpirti te mire.

Faleminderit Ard! Nganjëherë mirësia kuptohet si një hendikep. Deri në dimrin e gjatë kur e kuptojmë se vërtetë ishte stina jonë e vetme...Ajo e vërteta...
Të fala
Diamanti

[Brari]

diamant..

Ne se sjam gabuar..del se po shkruan edhe per Ibrahim kodren..
Me vjen mire shume qe njihesh me piktorin ton te Madh Ibrahim Kodren e qe po i gjindesh prane..ne kto dite te veshtira..

Rrofsh..

Suksese kudo..

[diamant abrashi]

diamant..

Ne se sjam gabuar..del se po shkruan edhe per Ibrahim kodren..
Me vjen mire shume qe njihesh me piktorin ton te Madh Ibrahim Kodren e qe po i gjindesh prane..ne kto dite te veshtira..

Rrofsh..

Suksese kudo..

I dashur Brar,

fatkeqësisht nga obligimet e mia të punës dhe mosdëshira për të takuar "dishepujt" e tij, italianë dhe shqiptarë, duke "qarë" për shëndetin e Kodrës, po shkoj më rrallë se sa që do të duhej, nëse kihet parasysh intensiteti i miqësisë sime me të...
Me Kodrën njihem që nga viti i largët 1992 dhe vërtetë kemi kaluar mirë si miqë. Ashtu siç edhe shkruan tek Dialogu i heshtur me të. Mes tjerash (pos pikturës "kuajt e hasdisur" që e kam blerë me çmim të favorshëm, sikur ta kisha parandjerë disa vite më vonë, pranverën time emocionale), ai më ka huazuar edhe diapozitivin e një pikture për koopertinën e librit tim "Qortimet e Vonuara".
E njoh mirë shpirtin e tij të shqetësuar krijues dhe ka qenë edhe objekt i disa shkrimeve e intervistave të mia në shtypin dhe mediat e kohës...dhe atë miqësi do të doja ta ruaj të papërlyer, ashtu siç ma imponon edukata ime personale dhe familjare, egoja ime krijuese dhe koncepti im për miqësitë që nuk perëndojnë kurrë...
Duke e njohur tregun e sofistikuar por edhe kaotik italian të artit, Kodra meriton më shumë se një përmendore. Edhe për së gjalli...por të ndërtuar me dinjitet dhe pa hipokrizi...Ashtu siç bëri Visar Zhiti, miku ynë i përbashkët i netëve të bukura milaneze...

Të fala dhe Ty kudo që të jesh tani...
Diamanti

[Dita]

Diamant,

qe te mos shkruhet perseri per nje artist te madh, se atehere kur me shume i duheshin njerezit, u gjend vetem mes shfrytezuesve, vijani vetes per detyre qe te pakten njerezit qe Njeriu Kodra i ka pasur prane gjate jetes t'i gjenden prane dhe tani, te ndihmoni ne organizimin e tyre, gjithmone te kete nje njeri me te cilin e lidh nje e shkuare e bukur.
Habitem shume qe ne gazetat shqiptare nuk shkruhet per te (te pakten ne kryesoret), per gjendjen ne te cilen ndodhet e qe kete te mbetet ta mesosh ne ditarin e meditimeve te nje forumi. Megjithate ... Shume e ndjere c'keni shkruar. Une jam ndodhur ne nje ekspozite te z.Kodra qe u hap ne Tirane para dy vjetesh (vere 2003) e i kam rene rreth e qark disa here e njehere ne fund me shpejtesi dhe gezoja prej ngjyrave dhe prej thellesive qe zbuloje neper pikturat. U impresionova aq shume atehere sa me t'u kthyer ne shtepi shkrova nje poezi, te cilen do doja shume t'ia lexoja direkt piktorit, ta dinte se nje shpirt me shume e kish goditur me forcen e artit te vet (megjithese kushedi sesa here mund te kete marre impresione nga shikuesit dhe nga miqte e vet). Nese do ia benit dot per mua kete lexim, do ju falenderoja me gjithe zemer. Poezine e gjeni ne vazhdim:


Në ekspozitën e Ibrahim Kodrës

Fragmentet e një shpirti në një pavijon pikturash,
të të madhit mes të mëdhenjve, fisnikut në moshë të shkuar.
Prej spektrit të ylberit më e dashura është thithur,
e thella e funddetit, e ëmbla e qiellit të ndritur.
Me gisht mbi një pikturë, mbi tjetrën një klithmë e qeshur,
me “Pamje poetike” do të çlodhem në të heshtur.

Në diellin e trekëndëshave, thellësive të Kaprit në zhytje,
“Shqipëria fantastike” ndriçon rrugën në ngjitje;
Me jetën e shtëpive valëzimeve me kodra,
me diellin prej ylberi që u qëndron mbi koka.
Një muzikant i ndjerë me shkabën dykrenare,
mbi lashtësinë ilire këndon këngën shqiptare.


Falemnderit per shkrimin tuaj ne forum!

Dita

[diamant abrashi]

Diamant,

qe te mos shkruhet perseri per nje artist te madh, se atehere kur me shume i duheshin njerezit, u gjend vetem mes shfrytezuesve, vijani vetes per detyre qe te pakten njerezit qe Njeriu Kodra i ka pasur prane gjate jetes t'i gjenden prane dhe tani, te ndihmoni ne organizimin e tyre, gjithmone te kete nje njeri me te cilin e lidh nje e shkuare e bukur.
Habitem shume qe ne gazetat shqiptare nuk shkruhet per te (te pakten ne kryesoret), per gjendjen ne te cilen ndodhet e qe kete te mbetet ta mesosh ne ditarin e meditimeve te nje forumi. Megjithate ... Shume e ndjere c'keni shkruar. Une jam ndodhur ne nje ekspozite te z.Kodra qe u hap ne Tirane para dy vjetesh (vere 2003) e i kam rene rreth e qark disa here e njehere ne fund me shpejtesi dhe gezoja prej ngjyrave dhe prej thellesive qe zbuloje neper pikturat. U impresionova aq shume atehere sa me t'u kthyer ne shtepi shkrova nje poezi, te cilen do doja shume t'ia lexoja direkt piktorit, ta dinte se nje shpirt me shume e kish goditur me forcen e artit te vet (megjithese kushedi sesa here mund te kete marre impresione nga shikuesit dhe nga miqte e vet). Nese do ia benit dot per mua kete lexim, do ju falenderoja me gjithe zemer. Poezine e gjeni ne vazhdim:


Në ekspozitën e Ibrahim Kodrës

Fragmentet e një shpirti në një pavijon pikturash,
të të madhit mes të mëdhenjve, fisnikut në moshë të shkuar.
Prej spektrit të ylberit më e dashura është thithur,
e thella e funddetit, e ëmbla e qiellit të ndritur.
Me gisht mbi një pikturë, mbi tjetrën një klithmë e qeshur,
me “Pamje poetike” do të çlodhem në të heshtur.

Në diellin e trekëndëshave, thellësive të Kaprit në zhytje,
“Shqipëria fantastike” ndriçon rrugën në ngjitje;
Me jetën e shtëpive valëzimeve me kodra,
me diellin prej ylberi që u qëndron mbi koka.
Një muzikant i ndjerë me shkabën dykrenare,
mbi lashtësinë ilire këndon këngën shqiptare.


Falemnderit per shkrimin tuaj ne forum!

Dita

E dashura Dita,

po të betohem se do ja lexoj që në këtë fundjavë kur të shkoj tek ai për vizitë. Po ky është fati i artistëve që kanë dalë nga trivialiteti i monotonisë së përditshme. Ai që quhet "Nderi i kombit" po e ngrysë jetën i rrethuar nga kanibalë ekonomiko-artistikë. "Shqipëria fantastike" ka dy versione dhe ai i dyti është më i bukur. Ndërkaq "Muzikantët" janë rreth 12 (pa llogaritur pikturat e veçanta në trajtë totemesh) dhe janë bërë për të mbledhur fonde rreth restaurimit të Teatrit Massimo në Palermo të Sicilisë. I kam parë të gjitha në origjinal dhe shumë nga ta edhe duke u krijuar dhe marrë formën e sotme. Mëkat që receptorët artistikë shqiptarë kanë rënë në gjumë...
Përqafime
Diamanti

P.S. Sa për njoftim në Shqipëri ishte krijuar një "Këshill Varrimi" po jo edhe një këshill urimesh e lutjesh për shëndetin e tij...Kodra edhe në shtratin e vdekjes i dëshpëroi shpirtërat e padenjë...

[Dita]

E dashura Dita,

po të betohem se do ja lexoj që në këtë fundjavë kur të shkoj tek ai për vizitë. Po ky është fati i artistëve që kanë dalë nga trivialiteti i monotonisë së përditshme. Ai që quhet "Nderi i kombit" po e ngrysë jetën i rrethuar nga kanibalë ekonomiko-artistikë. "Shqipëria fantastike" ka dy versione dhe ai i dyti është më i bukur. Ndërkaq "Muzikantët" janë rreth 12 (pa llogaritur pikturat e veçanta në trajtë totemesh) dhe janë bërë për të mbledhur fonde rreth restaurimit të Teatrit Massimo në Palermo të Sicilisë. I kam parë të gjitha në origjinal dhe shumë nga ta edhe duke u krijuar dhe marrë formën e sotme. Mëkat që receptorët artistikë shqiptarë kanë rënë në gjumë...
Përqafime
Diamanti

P.S. Sa për njoftim në Shqipëri ishte krijuar një "Këshill Varrimi" po jo edhe një këshill urimesh e lutjesh për shëndetin e tij...Kodra edhe në shtratin e vdekjes i dëshpëroi shpirtërat e padenjë...

Falemnderit Diamant!

Me rastin e zhvillimit te ekspozites, ne Galerine e Arteve gjendej ne shitje nje katalog me pikturat e paraqitura te Maestros dhe materiale nga biografia e tij. Si fillim per nje njeri qe deri ne castin e shfletimit te tij di pak per maestron ishte nje fillim i mire. Nuk besoj se kane botuar dicka tjeter me shume se aq. Ne Shqiperi njerezit kujtojne vone per figurat e verteta, qe meritojne vertet tituj Nder Kombi, ose nuk kujtohen fare, se gjithmone ka dicka tjeter qe eshte ne qender te vemendjes. Eshte pune per artistet, por dhe artistet e kane mendjen tek vetja. Ne fakt eshte pune per historianet e artit, qe tek ne nuk di se ku jane, nese vertet jane.

Uroj maestro te mos e kete marre vesh qe ne Shqiperi qenka krijuar nje Keshill Varrimi. Besoj do te ishte shume e rende per te. Sikur po i thone: He pra ik, se gati jemi te te pergatisim per boten tjeter. Ne vend qe te krijojne keshille per t'ia bere me te lehta keto dite te renda ne spital ...

A ka ndonje te re nga gjendja shendetsore e z.Kodra?

Me lutjen qe ta vazhdosh ditarin qe e lidh lexuesin ketu direkt me cfare po ndodh ne spitalin e Milanos,

Gjithe te mirat e Gezuar Vitin e Ri!
Dita

[diamant abrashi]

Ja Maestro, ndodhi ajo qe pritej. Ti ike ashtu papritmas kur po kujtoja se mbase do kendelleshe edhe nji here. Dhe lajmin per shkrirjen tende e morra ashtu pergjumur. Kur TV-ja po jepte nje dokumentar per Ty. E dita se ishe ti ai qe kishe ikur. Dhe nga Kosova nuk vija dot. S'ka dert, me mjafton kujtimi i bukur dhe shija e embel e takimeve tona të dikurshme. Ne fund te fundit le diçka pa te cilen edhe mund te jetohet. Hipokrizine e botes se rreme qe si nje kancer po gellltite te gjitha idealet tona estetiko-humane. Sa ta kam lakmi, Maestro boten tende te tashme...Shpresoj se atje larte apo poshte ku ndodhesh merresh vesh me mire me shpirterat e lire si Ti... dhe mbase nuk do te kesh me nevoje te pikturosh toteme per ta mbushur zbrazetine humane që ta dhuroi koha. Aiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii, Maestro sa e veshtire me duket tani te vije ne Milano. Ne Milanon ku Ti me nuk je....
Te fala