Adem Demaçi

[Llapi]

Riza Greiçevci

Ai që fyen Skënderbenë
Ai e fyen mëmëdhenë!

Ai që e yen Nënë Terezen
Ai s'e meriton diellin, as jetën...!

Ai që e fyen Adem Jasharin
Fyen UÇK-n, Kosovën, shqiptarin!

Ai që i fyen dëshmorët, lirinë
Ai rren, s'e do Zotin, as Shqipërinë!

[Llapi]

SPIUNËT E UDB-ËS JUGOSLLAVE KUNDËR
ADEM DEMAÇIT!



Shkruan:
RESHAT BADALLAJ-ZHURIANI






*Për inkuadrimin në organizatë duhet të shënoni emrin në letër dhe ta varni në çengele dhe ta konsideroni veten të vdekur (Adem Demaçi)
* Kush janë "shokët" që e tradhtuan Adem Demaçin,para çetnikëve?
* Si e preu në Besë, në konak të vet, Adem Demaçin, historiani pijanec, Zekeria Cana?
* Kush është kasapi i shqiptarëve DURMISH KOÇINAJ?

Shkruan: RESHAT BADALLAJ - ZHURIANI

Në kohën kur Simboli i Rezistencës Shqiptare, Adem Demaçi, kërkoi: Kosovën Republikë, Bashkimin e Trojeve Shqiptare, bashkë me Çamërinë dhe një mori të drejtash tjera për shqiptaret ishte zor i madh. Jo vetëm që të shkonte koka,por i´u shtonte gazepi tërë familjes.
Jugosllavia e satrapit Josip Broz-Tito,shqiptarëve duarthatë ua kishte vu zgjedhën ne qafë dhe i´a kishte zënë frymën. Zullumi i çetnikeve serbianë shtohej dita më ditë që preku mish e asht shqiptaret. Xhelati Tito kishte bërë për veti edhe një grusht langonjsh shqipfolës që, argati i tyre u bënte punë...
Shih për këtë, në këtë kohë, doli një mesoburrë me emrin ADEM DEMAÇI, për të kërkuar Kosovën Republikë dhe më pas Bashkimin me Shqipërinë, njëkohësisht edhe Çamëria tí bashkëngjitet shtetit amë Shqipërisë. Bacën Adem e linden nëna Nazmie e familjes Halimi dhe nga baba Zeqir Demaçi. Vaji foshnjarak ishte shoqëruar me krisma pushkësh. Kjo, kishte ndodhur në vitin 1936, kur i kishte rënë koka në tokën e përgjakur të Kosovës së Shqipërisë...
Adem Demaçi, i nisi vallen e lirisë. Kishte grishur edhe një grup intelektualesh,krejt me qëllim që do të ndikojnë në popull. Filloi të formoje grupin dhe të zgjerohej në terë Kosovën. Grupi i Bacës Adem filloi të shtrihet si vaji në lakra. Hyri në çdo shtëpi emri i Adem Demaçit, plotë shpresë.
Por baca Adem,çdo anëtari të grupit para se të anëtarësohej u kishte thënë:"Për inkuadrimin në organizatë duhet të shënoni emrin në letër dhe ta varni në çengele dhe ta konsideroni veten të vdekur". Kështu që pas veprimit të thellë në ilegalitet,nga zagaret e pushtuesit zbulohet grupi, i njohur si grupi i Adem Demaçit. Lajmi mori dhenë. Jugosllavet e bënë të madhe ketë punë, taman sikur të shkrepë rrufeja. Të gjithë grupin e lidhen këmbë e duar. I lidhën me zinxhir të trashë si kur lidheshin qetë.
U etiketuan se ishin më të zi se kriminelët, se ishin "Irredentist,shovenistë,separatistë, nacionalistë,banditë..." Prokuroria e ngriti aktakuzën sipas bindjeve politike,krejtësisht të montuar. Prokurorë e gjyqtarë qëllimisht ishin zgjedhur njeqindperqind me orientim jugosllav. Kjo ndodhi për herë të parë në vitin 1959, në Prishtinë.
Adem Demaçi, u gjend ballëperballë me UDB-shët serboçetnikë si: Çanoviqi, Mihajlloviqi dhe Llazereviqi. Ndërkaq,denoncuesit ishinahredin Gunga, Zekeria Cana, Din Mehmeti, Ali Aliu...
Gjyqtar me urdhër të kurvarit, që e njihte e terë Kosova,si hamshor qe vraponte pas ushkurëve të grave, një i pacipë ; -MAHMUT BAKALLI, ai, ishte caktuar tradhtari i përbetuar i shqiptarëve DURMISH KOÇINAJ. Ky pis burrë ishte nga Vermica, që tokat e rrethit të Kukesit ishin të përziera me atë te këtij fshati. Qeni plak, Mahmut Bakalli, enkas e kishte dërguar nga Gjykata e Prizrenit, me pretekst se si, t´iu bjer sëpatë mirë armiqve të Jugosllavisë.

Ata, që nuk e njohin, se ky gjyqtar gomar e ka dënuar edhe Rexhep Malën. Ky hajvan hyri shumë në hatër të serbo-sllavisë. Në gjykatore hyri me fodullëk, taman si soji ESAT PASHË TOPTANIT.
Por, nga "Banka e zezë",haptazi ia tha shkurt e shqip, ADEM DEMAÇI:" JAM I GATSHËM TË SHKOJ NË VDEKJE SI ME LE PËR KOSOVËN DHE SHQIPËRINË ETNIKE”!...
Gjyqtarin serbosllav, Durmish Koçinajn, e mbuluan djerset dhe se për inat,tere grupit i´a dha bakshish hiç më pak se 140 vjet burg!.....
Kush ishin ata që e futën Adem Demaçin në duar të pista të udbashëve?

Historia e jonë e re, po na mëson se, ata ishin:

Ali Aliu, para gjakësorëve serbianë nuk la gjë pa folur keq për Adem Demaçin,se i kishte folur për shpërnguljen e shqiptareve në Turqi nga zullumi serb,se si i´u bëheshin padrejtësi etje etj...

Fahredin Gunga, tregon fije për pe, se çka i kishte folur Demaçi në hotel "Nova Jugosllavia" në Prishtinë, për heqjen e gjuhëve te minoriteteve dhe me së shumti kjo i godet shqiptaret.

Fahredin Gunga, nuk e la me kaq, por, edhe pas shpalljes se dënimeve i fyejti rënd,duke i quajtur armiq,irredentistë,shovinistë,separatistë...

Ndërkaq, për aksionin e armëve,- më tha (A. D ),

-se: “Kjo është barbarizëm nga ana e Jugosllavisë”!...

Din Mehmeti, tha para kriminelëve jugosllavë se Adem Demaçi foli për diskriminimin e shqiptareve nga pushteti jugosllavë, për shpërnguljen e shqiptareve nga Kosova qe do t´i shkon përshtati Serbisë... "DOSJA DEMAÇI"

SI E PREU NË BESË ZEKERIA CANA, ADEM DEMAÇIN...?

Shqiptari kurrë nuk e ka pasur zakon që mikun ta ftojnë në shtëpi në sofër dhe ta presin në BESË. Këtë nuk e lejon as burrëria e as Kanuni. -Por, ja që e beri një historian, një pijanec, një hajdut i bananeve i sojit te Zekeria Canës. Ky pijanec, pra Zekeria Cana, shumë volli vrer kundër Demaçit me shokë. Ndër të tjera dëshmoi: Adem Demaci, është paraqitur armiqësisht... me ka folur për shpërnguljen e shqiptareve në Turqi. KA KËRKUAR BASHKIMIN E KOSOVËS ME SHQIPËRINË...

Ndërkaq, për aksionin e armeve ka thënë se Jugosllavia po e bënë krejt me qellim për t´i frikësuar shqiptaret që të shpërngulen dhe ta lirojnë Kosovën. Pastaj, para krimineleve të Shumadisë, Zekeria Cana,thotë se e ftova Demaçin në shtëpi dhe këto m´i rrefeu të gjitha...

Pijaneci kronik, e theu zakonin e shqiptarëve, sepse miku nuk PREHET NË BESË NË SOFËR, pra në KONAK!

Zekeria Cana, iku me faqe te zezë nga kjo botë dhe e la amanet që të varroset vetëm nga gjiri i ngushtë familjar.

Perse?

Baca Adem, ndonëse pjesën më të madhe të jetës së tij, i dergjur nëpër kazamatet dhe kasaphanet Jugosllave, akoma rron me shëndet si topi, ndërkaq, soji i spiunëve edhe pse ishin te privilegjuar nga klika titiste-rankoviqiane,vdiqën me turp shkuar turpit!
Reshat Badallaj,Zhur,krahina e Lumës
21 shtator 2014

[Bajraku]

Psikopati Adem Demaçi! (A i ka hyp skijav baca Adem ?!)

Pothuajse sa herë që flet për ndonjë personazh të politikës botërore apo vendore, të paqes po të luftës, veprimtari Adem Demaçi, nuk e lë pa e ndërlidhur atë me presidentin e dikurshëm të Kosovës, Ibrahim Rugova.
Për ish-presidentin, që nga qytetarët kosovar dhe faktori ndërkombëtar është cilësuar si themelues i shtetit të Kosovës, Demaçi ka vetëm fjalë “të zeza”.
I tillë ish-Përfaqësues i Përgjithshëm Politik i UÇK-së ishte treguar me Rugovën edhe sa ai ishte president, derisa secilin veprim të tij e cilësonte të gabuar.
Para disa ditëve, Adem Demaçi ka deklaruar se Ibrahim Rugova e kishte sabotuar luftën, ndërsa Isa Mustafa (si kryetar i Prishtinës) i ka ngritur përmendore në kryeqytet.
Kjo deklaratë e tij ka nxitur reagime të shumta, por ato se kanë kënaqur veprimtarin, i cili pak a shumë njësojë ka vepruar edhe të martën, kur gjatë një ligjërate për të drejtat e njeriut ka thënë se Rugova nuk ishte hero, ngase, sipas tij, ai e ka braktisur luftën dhe shtetin e tij.
Demaçi, 1990: “Rugova ishte një udhëheqës në shërbim të interesave të popullit”

Historia e Demaçit me Rugovën është e kahershme, por jo edhe mendimi i tij për ish-presidentin. Në maj të vitit 1990, pak ditë pasi Adem Demaçi ishte liruar nga burgu, Ibrahim Rugova, atëbotë Kryetar i Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës, e patë shpallë atë anëtar nderi të kësaj shoqate.
Më vonë, në zgjedhjet presidenciale dhe parlamentare në Kosovë që u patën mbajtur në maj të vitit 1992, Demaçi e patë votuar Rugovën për president të Republikës së Kosovës, ndërsa kishte refuzuar thirrjet që t’i dalë kundërkandidat.
Njëri nga personat më kompetentë që të flas për të kaluarën dhe veprimtarinë e Adem Demaçit, Shkëlzen Gashi, që është autori i librit “Biografia e paautorizuar” (e Demaçit), thotë se në atë kohë kur Demaçi kishte përfituar nga Rugova kishte deklaruar se Ibrahim Rugova ka qëndrime evropiane e humaniste.
“Rugova ishte një udhëheqës në shërbim të interesave të popullit… duket shumë i butë, por në të vërtetë është shumë i fortë”, kishte vlerësuar Demaçi ish-presidentin gjatë viteve të nëntëdhjeta, thotë Gashi.
Ky publicist kujton se Demaçi kishte filluar urrejtjen ndaj Rugovës kur në skenë patë dalë ULÇK-ja, ndërsa veprimtari kosovar ishte radhitur në krahë të saj dhe jo më në krahun e intelektualëve të kohës që përbënin LDK-në e atëhershme.
Xhelozia e Demaçit për pozitën e Rugovës
Emri i Adem Demaçit nga shumëkush është parë si kandidat serioz për president të vendit. Nga të gjitha paraqitjet e tij publike është parë se edhe ai vetë ëndërr e ka “karrigen” që aktualisht e ka Atifete Jahjaga, por me gjasë, edhe vetë e di se kjo është një ëndërr e cila as në ëndërr s’mund të shihet.
Publicisti Gashi thotë se është shumë e mundshme që edhe reagimet e sodit janë refleksion i dështimit të tij për tu bërë president, ndërsa Rugova këtë pozitë e kishte me vite të tëra – deri në vdekje.
“Natyrisht, mund të jetë edhe që Demaçi mbanë inat me Rugovën për arsye se për shkak të Rugovës, ëndrra e Demaçit për t’u bërë udhëheqës i shqiptarëve të Kosovës ka mbetur vetëm ëndërr”, thotë ai.
Gashi kujton se si pas vdekjes së Rugovës, Demaçi sa herë që e zinte në gojë Rugovën thoshte “ndjesë mos pastë!”, ndërsa Rugova përgjatë gjithë jetës së tij, edhe përkundër kritikave të ashpra të Demaçit, përherë thoshte se “Demaçi është patriot i madh”.
“Pra, Rugova e Demaçi kanë pas koncepte krejtësisht të ndryshme për zgjidhjen e çështjes së Kosovës”, thotë ai
Titujt dhe çmimet ndërkombëtare të ish-presidentit.

Ish-presidenti i Kosovës, Ibrahim Rugova, padyshim që është njeriu që ka marrë më së shumti medalje, mirënjohje, apo çmime ndërkombëtare, nga institucione të ndryshme.
Në vitin 1995 atij iu patë dhanë Çmimi për paqe i Fondacionit Paul Litzer në Danimarkë, në vitin 1996 ishte shpallur Doktor Nderi (Honoris Causa) i Universitetit të Parisit VIII, Sorbonë, Francë.
Dy vite më vonë, ai do të marrë Çmimin Saharov të Parlamentit Evropian, ndërsa në vitin 1999 Çmimin për paqe i qytetit Mynster, Gjermani.
Po në këtë vit, presidenti i ndjerë ishte shpallur qytetar nderi qyteteve italiane, Venedikut, Milano dhe Breshia.
Në vitin 2000 ai e patë marrë çmimin për paqe të Unionit Demokratik të Katalonisë “Manuel Carrasco i Formiguerra” në Barcelonë, Spanjë, ndërsa katër vite më vonë, përkatësisht në vitin 2004 ishte nderuar me Çmimin e Evropës, Senator Nderi nga Fondacioni Panevropian Coudenhove-Kalergi.
Rugova poashtu u patë nderuat nga Komonuelthi i Pensilvanisë (SHBA), “Mik i Shteteve të Bashkuara të Amerikës”, ndërsa në vitin 2004 u patë shpall Doktor Nderi (Honoris Causa) i Universitetit të Tiranës.
Dy vite më vonë, në vitin 2006, presidenti i atëhershëm i Republikës së Shqipërisë, Alfred Moisiu dekoroi Presidentin Rugova (post mortum) me çmimin “Urdhërin e Flamurit Kombëtar”.
Deri tash, shkrimtarët Sabri Hamiti, Rexhep Ismaili, Bujar Leskaj, Mark Marku dhe Kujtim M. Shala kanë bërë vepra për ish-presidentin Ibrahim Rugova. /Indeksonline
https://www.google.se/url?sa=t&rct=j...flx5nBVLENds8Q

[Llapi]

Psikopati Adem Demaçi! (A i ka hyp skijav baca Adem ?!)

Pothuajse sa herë që flet për ndonjë personazh të politikës botërore apo vendore, të paqes po të luftës, veprimtari Adem Demaçi, nuk e lë pa e ndërlidhur atë me presidentin e dikurshëm të Kosovës, Ibrahim Rugova.
Për ish-presidentin, që nga qytetarët kosovar dhe faktori ndërkombëtar është cilësuar si themelues i shtetit të Kosovës, Demaçi ka vetëm fjalë “të zeza”.
I tillë ish-Përfaqësues i Përgjithshëm Politik i UÇK-së ishte treguar me Rugovën edhe sa ai ishte president, derisa secilin veprim të tij e cilësonte të gabuar.
Para disa ditëve, Adem Demaçi ka deklaruar se Ibrahim Rugova e kishte sabotuar luftën, ndërsa Isa Mustafa (si kryetar i Prishtinës) i ka ngritur përmendore në kryeqytet.
Kjo deklaratë e tij ka nxitur reagime të shumta, por ato se kanë kënaqur veprimtarin, i cili pak a shumë njësojë ka vepruar edhe të martën, kur gjatë një ligjërate për të drejtat e njeriut ka thënë se Rugova nuk ishte hero, ngase, sipas tij, ai e ka braktisur luftën dhe shtetin e tij.
Demaçi, 1990: “Rugova ishte një udhëheqës në shërbim të interesave të popullit”

Historia e Demaçit me Rugovën është e kahershme, por jo edhe mendimi i tij për ish-presidentin. Në maj të vitit 1990, pak ditë pasi Adem Demaçi ishte liruar nga burgu, Ibrahim Rugova, atëbotë Kryetar i Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës, e patë shpallë atë anëtar nderi të kësaj shoqate.
Më vonë, në zgjedhjet presidenciale dhe parlamentare në Kosovë që u patën mbajtur në maj të vitit 1992, Demaçi e patë votuar Rugovën për president të Republikës së Kosovës, ndërsa kishte refuzuar thirrjet që t’i dalë kundërkandidat.
Njëri nga personat më kompetentë që të flas për të kaluarën dhe veprimtarinë e Adem Demaçit, Shkëlzen Gashi, që është autori i librit “Biografia e paautorizuar” (e Demaçit), thotë se në atë kohë kur Demaçi kishte përfituar nga Rugova kishte deklaruar se Ibrahim Rugova ka qëndrime evropiane e humaniste.
“Rugova ishte një udhëheqës në shërbim të interesave të popullit… duket shumë i butë, por në të vërtetë është shumë i fortë”, kishte vlerësuar Demaçi ish-presidentin gjatë viteve të nëntëdhjeta, thotë Gashi.
Ky publicist kujton se Demaçi kishte filluar urrejtjen ndaj Rugovës kur në skenë patë dalë ULÇK-ja, ndërsa veprimtari kosovar ishte radhitur në krahë të saj dhe jo më në krahun e intelektualëve të kohës që përbënin LDK-në e atëhershme.
Xhelozia e Demaçit për pozitën e Rugovës
Emri i Adem Demaçit nga shumëkush është parë si kandidat serioz për president të vendit. Nga të gjitha paraqitjet e tij publike është parë se edhe ai vetë ëndërr e ka “karrigen” që aktualisht e ka Atifete Jahjaga, por me gjasë, edhe vetë e di se kjo është një ëndërr e cila as në ëndërr s’mund të shihet.
Publicisti Gashi thotë se është shumë e mundshme që edhe reagimet e sodit janë refleksion i dështimit të tij për tu bërë president, ndërsa Rugova këtë pozitë e kishte me vite të tëra – deri në vdekje.
“Natyrisht, mund të jetë edhe që Demaçi mbanë inat me Rugovën për arsye se për shkak të Rugovës, ëndrra e Demaçit për t’u bërë udhëheqës i shqiptarëve të Kosovës ka mbetur vetëm ëndërr”, thotë ai.
Gashi kujton se si pas vdekjes së Rugovës, Demaçi sa herë që e zinte në gojë Rugovën thoshte “ndjesë mos pastë!”, ndërsa Rugova përgjatë gjithë jetës së tij, edhe përkundër kritikave të ashpra të Demaçit, përherë thoshte se “Demaçi është patriot i madh”.
“Pra, Rugova e Demaçi kanë pas koncepte krejtësisht të ndryshme për zgjidhjen e çështjes së Kosovës”, thotë ai
Titujt dhe çmimet ndërkombëtare të ish-presidentit.

Ish-presidenti i Kosovës, Ibrahim Rugova, padyshim që është njeriu që ka marrë më së shumti medalje, mirënjohje, apo çmime ndërkombëtare, nga institucione të ndryshme.
Në vitin 1995 atij iu patë dhanë Çmimi për paqe i Fondacionit Paul Litzer në Danimarkë, në vitin 1996 ishte shpallur Doktor Nderi (Honoris Causa) i Universitetit të Parisit VIII, Sorbonë, Francë.
Dy vite më vonë, ai do të marrë Çmimin Saharov të Parlamentit Evropian, ndërsa në vitin 1999 Çmimin për paqe i qytetit Mynster, Gjermani.
Po në këtë vit, presidenti i ndjerë ishte shpallur qytetar nderi qyteteve italiane, Venedikut, Milano dhe Breshia.
Në vitin 2000 ai e patë marrë çmimin për paqe të Unionit Demokratik të Katalonisë “Manuel Carrasco i Formiguerra” në Barcelonë, Spanjë, ndërsa katër vite më vonë, përkatësisht në vitin 2004 ishte nderuar me Çmimin e Evropës, Senator Nderi nga Fondacioni Panevropian Coudenhove-Kalergi.
Rugova poashtu u patë nderuat nga Komonuelthi i Pensilvanisë (SHBA), “Mik i Shteteve të Bashkuara të Amerikës”, ndërsa në vitin 2004 u patë shpall Doktor Nderi (Honoris Causa) i Universitetit të Tiranës.
Dy vite më vonë, në vitin 2006, presidenti i atëhershëm i Republikës së Shqipërisë, Alfred Moisiu dekoroi Presidentin Rugova (post mortum) me çmimin “Urdhërin e Flamurit Kombëtar”.
Deri tash, shkrimtarët Sabri Hamiti, Rexhep Ismaili, Bujar Leskaj, Mark Marku dhe Kujtim M. Shala kanë bërë vepra për ish-presidentin Ibrahim Rugova. /Indeksonline
https://www.google.se/url?sa=t&rct=j...flx5nBVLENds8Q

SPIUNËT E UDB-ËS JUGOSLLAVE KUNDËR
ADEM DEMAÇIT!



Shkruan:
RESHAT BADALLAJ-ZHURIANI

lexoje edhe nihere

[Llapi]

http://www.youtube.com/watch?v=iC95Q...ature=youtu.be

Adem Demaçi tregon për tradhëtitë e Ibrahim Rugovës dhe Isa Mustafës

[Bajraku]

[Llapi]

SPIUNËT E UDB-ËS JUGOSLLAVE KUNDËR
ADEM DEMAÇIT!



Shkruan:
RESHAT BADALLAJ-ZHURIANI

[Llapi]

Propozohet që Adem Demaçit t’i ngritët një përmendore për së gjalli


GazetaExpress E shtune, 19 Korrik 2014 14:37
Në Kosovë ekziston vetëm një përmendore që i është ngritur një njeriu të gjallë. Ajo është përmendorja e ish-presidentit amerikan, Bill Clinton. E tash, dikush po jep propozime që edhe Adem Demaçit t’i ngritët një përmendore për së gjalli për kontributin e tij për shqiptarët.

Shkrimtari Sabri Maxhuni-Novosella ka dhënë propozimin e parë që Adem Demaçit t’i ngritët një përmendore në shenjë respekti për punën që ka bërë ai për Kosovën dhe shqiptarët.

Ai ka shkruar një tekst autorial, në të cilin tregon për jetën e Demaçit dhe për ndikimin e tij që kishte pasur për të mos lejuar shqiptarët që të shpërnguleshin në Turqi.

“Këtij Adem Demaçi duhet t’i ngritët përmendorja në Sheshin Adem Demaçi mu në hapësirën e rrethit para figurës VIKTORIA, ku kryqëzohen rrugët që çojnë në Tiranën shqiptare, në Shkupin shqiptar dhe në Nishin e dikurshëm shqiptar, që ka qenë dhe do të jetë i shqiptarëve”, ka propozuar Sabri Maxhuni-Novosella.

Adem Demaçit t’i ngritët Përmendorja

Në pranverë të vitit 1953 u shpërngulëm nga Vushtrria në Prishtinë, në lagjen Çeklik. Lagja ishte emërtuar sipas një qeshmeje me të njëjtin emër, Qeshma e Çeklikut.

Kjo qeshmë ishte një vend ku grumbulloheshin qytetarët nga shumë pjesë të qytetit. Disa vinin për të marrë ujë që mungonte në shumë pjesë të qytetit, siç ishte mëhalla e muhaxhirëve, mëhalla e magjupëve – Moravska, mahalla e Hynylerëve e Kacallarëve etj. Disa të tjerë vinin për shkak të ujit shumë të mirë që e kishte qeshma e çeklikut që gjendej mu para furrës së çeklikut, e cila furrë ishte bërë pronë e jona, si pjesë e shtëpisë që e kishte blerë babai Ismail.Edhe furra ishte një vend ku tuboheshin njerëzit që i sillnin dhe i merrnin bukët pasi që piqeshin në të.

Te kjo qeshmë dhe te kjo furrë dukej nganjëherë edhe një djalosh trupvogël, i këndshëm, por ajo çka e karakterizonte veçanërisht , ishte buzëqeshja dhe përshëndetja e tij me çdo njeri që e takonte.

Adem Demaçi ishte djali i Inxhes Nazë dhe vëlla i Abës Ajshe kurse babai i kishe vdekur kur kishte qenë fëmijë.

Burrat që rrinin afër Qeshmës së Çeklikut dhe para Furrës së Çeklikut, pasi që Ademi e mbushte kënatën me ujë, apo e merrte bukën nga furra dhe largohej, bisedonin mes veti dhe tregonin për Adem Demaçin se e kishte kryer do shkollë dhe punonte në Gazetën Rilindja. Dikush shtonte se ishte bërë edhe shkrimtar dhe i botoheshin shkrimet në një revistë që quhej Jeta e Re.

Dhe, një ditë dëgjuam se Adem Demaçin e kishin burgosur !

Burrat e lagjes, afër Qeshmës së Çeklikut dhe para Furrës së Çeklikut, i shtuan bisedat për Adem Demaçin por me zë të ulët dhe me kujdes të veçantë se mos po i dëgjonte ndokush që mund të ishte spiun i UDB-së.

Posaçërisht, pas gjykimit dhe dënimit me pesë vjet burg të rëndë, bisedat bëheshin më të shumta dhe interpretoheshin thëniet e tij para gjyqit.

Bisedat se kujt i kishin ardhur Visikat për të shkuar në Turqi apo kënd e kishin rrahë UDB-a më tepër gjatë aksionit të armëve, filluan të zëvendësoheshin me thëniet e Adem Demaçit se çka ka thënë para gjyqit.

Ajo që u bëri më së tepërmi përshtypje ishte thirrja e Adem Demaçit para gjykatës se shqiptarët nuk bënë të shpërngulën për në Turqi !!!

Kjo thënie e Adem Demaçit nga bisedat e burrave, afër Qeshmës së Çeklikut dhe para Furrës së Çeklikut, filloj të futej në bisedat e pas darkave të secilës shtëpi të lagjes, të Prishtinës e të Kosovës!!! Kjo thënie filloi të bënte përçarje në mes burrave afër Qeshmës së Çeklikut e para Furrës së Çeklikut. Kjo përçarje u futë në çdo shtëpi, në Prishtinë, në tërë Kosovën e më gjerë. Jo duhet të shpërngulemi në Turqi, jo nuk duhet të shpërngulemi në Turqi ?!

Rreth kësaj thënie të Adem Demaçit para gjykatës, filluan t’i shtohen edhe shumë thënie tjera se Adem Demaçi është i shkolluar, Adem Demaçi din diçka, jo Adem Demaçit i ka thënë dikush me thënë ashtu, jo ka diçka këtu e kështu me radhë?!!!

Thëniet se fukaraja më i madh në Turqi i ka 100 buallica, filluan të zëvendësohen me thëniet se në shkretëtirat e Anadollit njerëzit nuk kishin bukë me hëngër, po u thaheshin eti për një pikë ujë dhe se ujin po e blinin me para !!!

Këto thënie të Adem Demaçit para gjykatës morën dhenë. Vazhdimisht shtohej këmbëngulja e shumëkujt se nuk bënë të shpërngulemi për në Turqi. Shpërngulja filloi të zvogëlohej. Po ashtu filloi të rritej numri i njerëzve që i burgoste UDB-ja.

Pas tri viteve, Adem Demaçi u lirua nga burgu. I tuboi 350 djem e vajza, u tha qepni flamuj shqiptar kombëtar dhe të ngritën në tërë Kosovën dhe kudo ku mund të ngritën në gjithë hapësirën shqiptare të ish Jugosllavisë dhe të u’a bëjë me dije okupatorëve serbo-sllav se këto territore janë të popullit që i banon dhe në këtë hapsirë duhet të valoj flamuri kombëtar shqiptar.

Një ditë, në orët e hershme të mëngjesit, këta të rinj UDB-ja i burgosi dhe i përplasi në burgjet serbo-sllave.

Fadil Hoxha dhe ata që i paguante serbo-sllavia me para të majme dhe që punonin “për ta shpëtuar” popullin duke u shpërngul për në Turqi, apo, që punonin për të bërë vëllazërim-bashkim me serbo-sllavë, për ta krijuar Kombin Jugosllav, u vërsulën për të “argumentuar” se si Adem Demaçi e mori rininë në qafë, i ndau nga shkolla, i ndau nga familjet, i ndau nga gratë.

Njëri që e dinte këngën e Çanakalasë e tha një thënie të Kemal Ataturkut: “YLYME EMËR VERMISHËM” (URDHËR KAM DHËNË QË TË SHKONI PËR TË VDEKUR) .

Filluan të përhapeshin fjalët se çka do të thotë kjo fjalë ?!!! Ata që e njihnin historinë e luftës së Çanakalasë, filluan ta shpjegonin këtë thënie të Kemal Ataturkut. Në luftën e Çanaklasë Kemal Ataturku kishte dhënë urdhër që të shkonin dhe të vdisnin me dhjetëra e dhjetëra mijëra djem të ri. Kësaj thënie të Kemal Ataturkut ia shtonin edhe një thënje tjetër : “URDHËR KAM DHËNË TË SHKONI TË VDISNI NË BETEJËN E ÇANAKALASË QË TË JETON TURQIA”. Kësaj thënie të këngës së Çanakalasë iu shtuan edhe shumë thënie tjera siç ishte thënia se edhe Adem Demaçi, si Ataturku, dha urdhër: TË NGRITËN FLAMUJT KOMBËTAR SHQIPTARË NË TËRË HAPSIRËN SHQIPTARE TË RIPUSHTUAR NGA SERBO-SLLAVIA. I MORI 350 DJEMA E VAJZA SHQIPTARE DHE SHKOI PËR TË VDEKUR NË BURGJET SERBO-SLLAVE QË TË JETOJË POPULLI SHQIPTAR.

Çdo ditë e më tepër mbusheshin burgjet serbo-sllave me rininë shqiptare.

Çdo ditë e më tepër shtohej shpresa se do të vjen dita e çlirimit të trojeve shqiptare, të pushtuara nga serbo-sllavia. Çdo ditë e më tepër Adem Demaçi shndërrohej në simbol të rezistencës shqiptare.

Një ditë u arrit edhe një fitore e madhe drejt shtetit shqiptar në kufijtë kombëtar. U arrit krijimi i Republikës së Kosovës dhe kësisoj Adem Demaçi u shndërrua në Metaforë Lirie.

Këtij Adem Demaçi duhet t’i ngritët përmendorja në Sheshin Adem Demaçi mu në hapësirën e rrethit para figurës VIKTORIA, ku kryqëzohen rrugët që çojnë në Tiranën shqiptare, në Shkupin shqiptar dhe në Nishin e dikurshëm shqiptar, që ka qenë dhe do të jetë i shqiptarëve.

Sabri Maxhuni (Novosella)

[Llapi]

Kelmendi: Rugova edhe i vdekur, vlen shumë më shumë sesa të gjallët Demaçi e Qosja
Kampionët e inateve dhe urrejtjes

Nëse do të ndahej ndonjë çmim për mëri e inat për vitin që e lamë pas, padyshim që të nominuarit kryesor do të ishin Adem Demaçi e Rexhep Qosja, e ky i fundit do të triumfonte më lehtë, derisa nuk po ndalon së ‘vjelluri’ mëri ndaj presidentit historik, Ibrahim Rugova.
Derisa Demaçi ishte i pari i cili filloi të shajë e përqesh ish presidentin Rugova, me pas e vazhdojë Qosja i cili duket se nuk e ka ndërmend të ndalet. Ky jo vetëm që flet fjalë boshe, mirëpo përkrah edhe fjalët po ashtu boshe të parafolësit të tij, Demaçit.
Qosja ditëve të fundit në vazhdimës në disa intervista të dhëna për mediat në Kosovë, e kishte quajtur ish presidentin Rugova si tradhtar dhe armik me UÇK-në. Ndonëse këto deklarata u kritikuan mjaftë nga simpatizantët e shumtë të presidentit Rugova, kjo gjë nuk u bë edhe nga kreu i Qeverisë së Kosovës, Hashim Thaçi, i cili madje edhe i shpërbleu. Kështu, duket se Demaçit nuk i shkuan huq këto akuza kundër Rugovës, pasi vetëm një javë pas këtyre kritikave dhe akuzave Demaçi shpërblehet me 177 mijë euro nga qeveria e Thaçit.


(Tekstin e plotë mund ta lexoni të hënën në publikimin e shtypur të gazetës kombëtare “Bota sot” botimi i Diasporës – Perëndimit)

Biografi e shkurtër e Adem Demaçit
Posted date: Tetor 05, 2014In: Biografia



Adem Demaçi

Sipas kujtimeve të nënës së tij kreshnike, Nazife Lahu’Demaçi, Adem Demaç u lind diku në gusht’shtator 1935, por zyrtarisht babai i tij Zeqiri e regjistroi më 26. 02. 1936. U rrit në rrethana tejet të varfëra, tipike për shqiptarët e asaj kohe. Pas okupimit italian më 1941, për herë, në plan të gjerë, në Kosovë u hapën edhe shkollat shqipe. Më 1942, me këmbënguljen e nënës së vet dhe me dëshirën e flaktë të vetë vogëlushit Adem, babai arriti ta regjistronte atë në shkollë, ndonëse për nga trupi ai dukej më i vogël se sa e kishte moshën. Në shkollë u tregua fort i zellshëm dhe i suksesshëm, por me guximin dhe kureshtjen e vet, shumë herë shkaktonte “skandale” politike”.

Gjatë një festimi të shkollës, Adem Demaçi, papritur e pyeti mësuesen e vet Vezire Gllavica, “Mësuese, përse shqiponja në flamurin tonë është e rrethuar me sëpata?”. Kjo pyetje prishi atmosferën në klasë. Mësuese Vezirja që, deri në atë moment, plot gëzim e hare, tregonte se si më 1912, në Vlorë, Ismail Qemali me burrat e tjerë shqiptarë kishte ngritur përsëri flamurin e Gjergj Kastriotit, vrik ua ktheu shpinën nxënësve dhe u zhgreh në vaj. Nxënësit duke vërejtur se mësuesja Vezire dëneste, edhe ata u zhgrehën në vaj. Vetëm Ademi i vogël mbeti si i ngrafitur nga habia përse e gjithë klasa bashkë me mësuesen qante për shkak të një pyetje aq të thjeshtë që i kishte drejtuar mësueses aq të dashur. Duke mos gjetur përgjigje ngushëlluese edhe ai iu bashkua vajit e dënesjes së përgjithëshme. Pas një copë here, mësuesja Vezire e mori veten, fshiu lotët, iu afrua Ademit të vogël dhe duke ia përkëdhelur flokët e bardhë iu drejtua nxënësve tashmë të qetësuar me fjalë trimëruese: “Edhe pak kohë shqiponja jonë ka për t’i luajtur krahët e vet të fuqishëm dhe ka për t’i bërë copë e grimë sopatat e zeza fashiste!”

http://fondiademdemaci.org/wp-conten...sen_vezire.jpg
demaci_me_msusen_vezire

Adem Demaçi me mësuesen e tij Vezire Gllavica

Edhe si nxënës i klasës së parë të Gjimnazit Real të Prishtinës, më 1946, Adem Demaçi me pyetjen e vet “Pse edhe nxënësit serbë nuk mësojnë shqip sikurse shqiptarët që mësojnë serbisht?” që ia drejtoi arsimtares Zorka Peçenoviq, bëri që kjo e fundit, e befasuar dhe e dëshpëruar nga kjo pyetje, pasi që nuk ia doli ta qetësojë klasën me shpjegimet e veta, u zhgreh në vaj dhe me lot në sy u largua nga ora e mësimit, duke iu ankuar drejtorit të gjimnazit për atë që kishte ndodhur në klasë. Vetëm mosha fort e njomë e Ademit e shpëtoi atë që të mos përjashtohej nga shkolla.

Në një tubim të letrarëve të Kosovës, më 1955, ku ishin të pranishëm edhe udhëheqës të lartë partiakë e shtetërorë të Kosovës dhe ku këmbëngulej që të provohej se në Kosovë ishin duke u bërë hapat e parë të letërsisë, Adem Demaçi, i cili sapo kishte filluar studimet e letërsisë në Beograd, u ngrit e tha se “ne nuk jemi duke bërë kurrëfarë hapash të parë, sepse ne kemi tashmë traditën tonë letrare, kemi Naimin, Çajupin, Migjenin, Spasen, Nolin, Kutelin dhe se ne vetëm duhet të vazhdojmë rrugën e tyre në letërsinë tonë”. Kjo qe një sfidë që tregoi se në mes të letrarëve të Kosovës po lind rebeli.

Gjithashtu, në një tubim tjetër, një vit më vonë, të letrarëve të Kosovës, pasi që Mehmet Hoxha, një udhëheqës ende me ndikim në hierarkinë e udhëheqësve shqiptarë të asaj kohe, u zotua që të mos lexohej dhe të mos botohej Ernest Koliqi që jetonte dhe krijonte në Itali, Adem Demaçi, duke marrë pjesë në diskutim tha se “nuk ka asgjë të keqe nëse e lexojmë Koliqin sepse ai është mjeshtër i rrallë i novelës shqipe dhe se ne kemi shumë çka të mësojmë nga ai”. Kjo nuk kaloi pa mërmëritje në qarqet politike të Kosovës, por regjimi komunist më shumë preferonte që, po qe e mundur, Demaçin e talentuar dhe tashmë të popullarizuar, ta bënte për vete se sa të merrte masa kundër tij.

Adem Demaçi, krahas krijimtarisë letrare, ishte shumë i gjallë në kontaktet e tij në mesin e inteligjencës së re dhe shumë i afërt me popullin e thjeshtë të Kosovës së robëruar. Ai nuk nguroi që në dasma, në të pame dhe ndeja të ndryshme, me guxim dhe haptas të dënonte padrejtësitë e shumta të cilat regjimi serb vazhdimisht, në mënyrën më të vrazhdë, ushtronte ndaj shqiptarëve. Dënonte shpërnguljen masive nën dhunë të shqiptarëve për në Turqi. Dënonte diskriminimin e shqiptarëve në çdo hap. Dënonte fushatën e ashtuquajtur të mbledhjes së armëve që ishte ushtruar në dimrin e 1955 – 1956, dënonte arrestimin e dënimin e grupit të studentëve me në krye Rexhep Latifin dhe Nysret Novakazin në Prishtinë dhe grupin e Burhan Pashollit në Shkup, sepse këto raprezalje frikësonin edhe më shumë turmat shqiptare dhe bënin që edhe më shumë të merrte hov shpërngulja e shqiptarëve për në Turqi.

Në pranverën e vitit 1958, në revistën letrare me emër dhe me tirazh shumë të madh, „Jeta e re“ falë guximit dhe përkujdesjes së poetit Esad Mekuli, në dy numra rrjesht u botua romani i Adem Demaçi “Gjarprinjt e gjakut”. Romani ishte shkruar me shumë dialogje në gjuhën popullore dhe kjo bëri që ai të kuptohej shumë mirë jo vetëm nga inteligjenca, por edhe nga turmat e gjera të popullit. Romani, nën petkun letrar, me aludime dhe metafora pothuaj të hapta ishte në të vërtetë nje mesazh politik. Porosi ishte që shqiptarët t’i lenin më një anë mëritë dhe ngatërresat me njeri tjerin dhe krejt energjitë e tyre t’i drejtonin kundër pushtuesit. Regjimi policor serb nuk e pati të vështirë ta kuptonte sfidën e Demaçit. Pas afro njëzetë rrëfenjave dhe romanit të botuar, popullariteti i Demaçit u rrit fort jo vetëm në qarqet letrare shqiptare gjë që bëhej një pengesë jo e vogël për regjimin totalitarist. Emri i Adem Demaçit po lakohej me dyshim të madh nëpër zyrat e policisë sekrete serbe. Kupa po mbushej. Ai do të vihej, shumë shpejt, para provës dramatike jetësore: ose do të përkulej dhe do të inkorporohej në strukturën e regjimit, në funksion të vazhdimit të robërimit të popullit të vet, ose do të shqelmohej pa mëshirë nga regjimi dhe do të kalonte nëpër kalvarin e pafund të mundimeve.

Në verën e 1958, Demaçit iu sugjerua në mënyrë subtile që të inkuadrohej në rradhët e Lidhjes Komuniste, gjë që po ashtu butazi u refuzua nga ai. Mirëpo, kur pas një farë kohe atij ky sugjerim iu bë në mënyrë këmbëngulëse, Demaçi po ashtu u përgjigj me vendosmëri: “Shikoni, për ju më mirë do të jetë të mos ngatërroheni me këtë punë, sepse kur do të më përjashtonin nga Partia, dikush do të mund të kujtohej e të pyeste se kush qe ai që e propozoi Ademin të anëtarësohet në Lidhjen Komuniste dhe do ta “hanit” edhe ju bashkë me mua!”.

http://fondiademdemaci.org/wp-conten...ine_demaci.jpg
shtepia_ku_e_kaloi_femijerine_demaci

Shtëpia ku e kaloi fëmijërinë Adem Demaçi

Me kaq kupa u derdh!

Në kreun e UDB’së u vendos që Demaçit t’i merrej liria dhe me këtë hap të arriheshin dy objektiva: së pari të eliminohej vetë ai si element “turbullues” dhe së dyti dhe kjo është më e rëndësishmja, inteligjencës shqiptare t’i futej data dhe të mos guxonte të dilte nga binarët e nënshtrimit dhe të konformizmit. Për këtë qëllim, më 19. 11. 1958, në Prishtinë, “në emër të popullit” Adem Demaçi u arrestua dhe pas disa muajsh në hetuesi, u nxuar para Gjyqit të Qarkut nën akuzën se ka bërë delikt politik, i inkriminuar si “propagandë armiqësore”.

Mirëpo para gjyqit, Adem Demaçi, nuk mori rrugën e mbrojtjes, por kaloi në sulm frontal kundër regjimit duke numëruar të gjitha të zezat që kishte pësuar dhe po pësonte populli shqiptar nga pushtuesit serbë dhe doli me kërkesën që nëse duam të mos derdhet gjaku dhe të ruhet paqja, Kosova duhet urgjentisht të shkëputet nga pushtimi jugosllav dhe të bashkohet me nënën e vet – Shqipërinë! Qytetarët që kishin mbushur sallën e madhe të gjyqit nuk i përmbajtën dot lotët. Vetëm nëna Nazife nuk qante. Ajo ishte krenare me birin e vet trim. Dënimin drakonik prej pesë vjetësh Adem Demaçi e priti me buzëqeshje. Sfidën e regjimit për t’u sakrifikuar krejtësisht dhe përgjithmonë për lirinë e Kosovës Demaçi e pranoi me një mendje dhe pa mëdyshje.

Pas daljes nga burgu i parë, nëna i pat thënë: “Bir i nënës, Nëna Nazife, herët ose vonë, një ditë do të vdesë, por populli shqiptar nuk ka për të vdekur kurrë, prandaj lere Nënën Nazife në dorën e Zotit e ti kapju popullit!”Adem Demaçit iu desh vetëm leja e nënës së vet që me krejt forcën, t’i përkushtohej përpjekjeve politike në funksion të lirimit të popullit shqiptar nga dominimi, diskriminimi dhe destruksioni serbomadh.

Nga pranvera e 1963, Adem Demaçi, bashkë me Ahmet Haxhiun (i ndjeri), Fazli Graicevcin ( i ndjeri), Zeqir Gërvallën, Selman Berishën, Azem Beqirin, Hilmi Rakovicën (i ndjeri), Emine Rakovicën, Rexhep Ukë Drenicën (i ndjeri), Tefik Karamanin, Xhaferr Mahmutxhikun, Dibran Bajraktarin (i ndjeri), Teki Dervishin (Kadri Kusarin (i ndjeri), Din Spahiun (i ndjeri), Isa Demajn (i ndjeri), Rexhep Elmazin (i ndjeri), Shefqet Strofcin, Avdyl Lahun (i ndjeri), Mustafa Venharin ( i ndjeri), Hysen Dacin, Mahmud Dacin ( i ndjeri), Durak Mazrekun ( i ndjeri), Mejreme Berishën, Sulejman Drinin ( i ndjeri), Elheme Shalën, Ali Sokolin (i ndjeri), Drita Halimin, Xheladin Dedën (i ndjeri), Ajshe Cakën dhe Nazmi Sejdiun, iu rrek punës së rrezikshme dhe tepër të vështirë për formimin e “Lëvizjes Revolucionare për Bashkimin e Shqiptarëve”.

Regjimi policor serb kishte qenë gjatë tërë kohës në përcjellje të Adem Demaçit me shokë. Pas dy-tre aksioneve, më 8 qershor 1964, ky u arrestua bashkë me shumicën e organizatorëve. Pas hetimesh të egra, gjatë të cilave, nga torturat pat vdekur Fazli Grajcevci, grupi u nxuar para gjyqit. Dënimet qenë vërtet drakonike (prej gjashtë deri në pesëmbëdhjetë vjet), mirëpo edhe efekti politik, si në opinionin e brendëshëm, ashtu edhe në atë të jashtëm, ishte fort i madh. Në qarqet politike të kohës, regjimit të Jugosllavisë së atëhershme i duhej të përgjigjej ndaj shumë pyetjeve të pakëndëshme. Titoja, mjeshtri i madh i kozmetizimit të totalitarizmit, tashmë u detyrua të mendonte si të distancohej dhe të shpëtonte nga hija e Aleksandër Rankoviqit, për të vazhduar edhe më tutje pushtetin e vet.

Kur Adem Demaçi, më 8 qershor 1974, doli nga burgu i Pozharevcit, gjendja në Kosovë ishte larg më ndryshe se në qershor 1964. Edhe pse dominimi jugosllav ende ishte mjaft i pranishëm, për sa u takon çështjeve thelbësore për lirinë e Kosovës, gjasat për të arritur lirinë përmes një evolucioni të shkallëshkallshëm nuk ishin të pamundëshme. Dukej se për Titon dhe për komunistët, tashmë të moderuar sllovenë, kroatë dhe boshnjakë, ideja dhe mundësia e pavarësimit të dalëngadalshëm të të gjitha njësive federale nuk ishte më diçka e huaj dhe e largët, përfshi këtu edhe Kosovën, deri në një lidhje konfederale. Kështu do t’i jepej fund të gjitha kundërshtive dhe kundërthënieve nacionale në ish’federatën jugosllave. Mirëpo krerët e komunistëve serbë, maqedonas dhe malazias kishin frikë pikërisht nga një mundësi e tillë, prandaj po merrnin masa intensive në funksion të monolitizimit të shtetit jugosllav dhe të jugosllavizmit si variant i pansllavizmit ortodoks.

Në frymën e këtyre tendencave, gjatë vitit 1975 në Kosovë, Kroaci, Bosnje e Hercegovinë, Vojvodinë, ndër shqiptarët e Maqedonisë dhe të Malit të Zi, u bënë shumë burgosje arbitrare dhe u montuan shumë procese gjyqësore kundër njerëzve të cilët policia sekrete serbe i konsideronte të rrezikshëm dhe bartës të forcave disintegruese të Jugosllavisë.Me këtë qëllim, me 6 tetor 1975, Adem Demaçi u burgos në Prishtinë për të tretën herë. Në procesin e kurdisur, pas hetimeve mizore, u dënuan, me dëshmitarë të rremë dhe në mënyrë të pamëshirshme, Adem Demaçi, Rexhep Mala (i ndjeri), Skënder Kastrati dhe 16 vetë të tjerë. Dënimet u prenë prej 15 deri në 5 vjet. Ndonëse fare i pafajshëm, Adem Demaçi, nuk hoqi dorë nga ideja e tij se shqiptarët kanë të drejtë të jenë të lirë dhe të barabartë me të gjithë popujt e tjerë të Ballkanit dhe shqiptimin e dënimit ndaj tij prej 15 vjetësh ai e priti me buzëqeshje. Tani ai e kishte krejtësisht të qartë se Jugosllavia kishte hyrë në rrugën e shpartallimit të vet të sigurt.

http://fondiademdemaci.org/wp-conten...t_shqiptar.jpg
zagreb_demaci_komunitetit_shqiptar

Adem Demaçi – duke folur para komunitetit shqiptar në Zagreb

Në mars të vitit 1990, në kazamatin famëkeq të Stara Gradishkës, ku qendronin të patundur, Adem Demaçi dhe tridhjetë shqiptarë të tjerë, tash katërmbëdhjetë vjet, për herë të parë, autoritetet policore lejuan të hynin brenda nëpunësit e Kryqit të Kuq Ndërkombëtar. Pastaj lejuan të hynin edhe disa gazetarë. Të gjithë gazetarëve me të cilët pati rastin të takohej, Adem Demaçi u pati thënë se z. Millosheviq, me politikën e vet punon për shpartallimin e Jugosllavisë. Jugosllavinë tashmë e kishin përfshirë ethet e dekompozimit. Demaçi mundohej që ky dekompozim të bëhej dalëngadalë, në mënyrë paqësore dhe pa gjakderdhje. Nga perspektiva dhe rrethanat e asaj kohe kjo dukej e mundëshme.

Me 21 prill 1990, Adem Demaçi me shumë shokë nga burgjet e Kroacisë u liruan.Në intervistën e parë një ditë a dy pas lirimit nga burgu, që ai e dha për televizionin slloven, pa shprehur kurrëfarë urrejtje ose mllef hakmarrës, Ademi u mundua të hapte rrugë e shtigje për gjetjen e zgjidhjeve të pranueshme dhe të favorshme për të gjithë ata që jo vetëm me fjalë por edhe me vepra ishin për liri dhe barazi në hapësirat e Ballkanit.Në një takim në Ljubjanë, para një auditori të madh, Demaçi, nuk nguroi që të shprehej kundër variantit me luftë për zgjidhjen e mosmarrëveshjve me Serbinë. Madje për habinë e të gjithëve, duke synuar urat e mirëkuptimit, ai për herë të parë e përdori edhe dyfjalëshin “vëllezërit serbë”.

Në pranverë të vitit 1991 Demaçin e bindën që të merrte kryesinë e “Këshillit për mbrojtjen e të drejtave dhe lirive të njeriut”. Këshilli edhe deri atëhere kishte punuar dhe kishte dhënë ndihmesë të madhe, por me ardhjen e Adem Demaçit në krye të tij, falë autoritetit të tij të madh në popull, falë guximit, aftësive organizative dhe këmbënguljes së tij, këshilli, nga një kolektiv prej gjithsej 25 vullnetarësh, pa lokale të veta dhe pa mjete materiale, shumë shpejt, gjeti lokalet e veta të punës, krijoi mjete të domosdoshme materiale për një punë sadokudo normale, krijoi nëndegët e veta në të gjitha qendrat e Kosovës dhe në shumë qendra të njohura të botës, kështu që në rradhët e tij ai përfshiu më se 2000 anëtarë.

Fjala e lirë dhe mendimi i lirë i Këshillit me në krye Adem Demaçin po ndiheshin gjithnjë e më shumë në botë.Në dhjetor 1991, Parlamenti Evropian në Strasburg, me angazhimin e fortë të të ndjerit Aleksandër Langer, të zonjës Doris Pack, të shumicës së deputetëve të këtij parlamenti dhe me angazhimin e pakursyer të bashkëatdhëtarëve tanë Behare Rexhepi dhe Reshat Sahitaj, i akordoi z. Demaçi çmimin e lartë “Sakharov”.Pas kësaj mirënjohje të lartë Adem Demaçi ndërmori një turne të gjatë nëpër botë me ç’rast takoi shumë personalitete të njohura botërore si dhe shumë bashkëatdhëtarë tanë të shpërndarë në të katër anët e botës.Pas kthimit nga udhëtimi i dytë në SHBA, në pranverë 1993, Demaçi mori një ftesë për të kontaktuar drejtpërdrejt me shikuesit e televizionit të Beogradit dhe të Serbisë përmes televizionit të pavarur të Beogradit. Ftesën e pranoi pa mëdyshje. Brenda 100 minutave, sa zgjat zakonisht emisioni i drejtpërdrejt, mu në mes të Beogradit, Demaçi mbrojti me dinjitet, me argumenta dhe në mënyrë të shkëlqyeshme të drejtën e shqiptarëve të Kosovës për të qenë të lirë dhe të pavarur si të gjithë popujt e tjerë të Ballkanit.

Në verën e vitit 1994, me ftesë të Rrethit të intelektualëve të Beogradit (Beogradskij Krug), në krye të të cilit qendronte profesori i ndritur dhe disidenti i njohur, tash i ndjeri Miladin Zivotiq, Demaçi u gjend sërish në Beograd. Mbeti e paharrueshme fjala e tij e frymëzuar që ua tha intelektualëve të Beogardit: “Për këtë që kaq fort e dua lirinë për popullin tim, për këtë jeni edhe ju fajtorë, zotërinj të nderuar, sepse edhe prej jush kam mësuar se si duhet liria e pavarësia..”Edhe në vitin 1995, bashkë me Bajram Kosumin dhe Masar Stavilecin, Adem Demaçi, para po të njëjtit forum në Beograd, u mundua që të mbante gjallë dhe të forconte shansin e zgjidhjes paqësore të çështjes së Kosovës edhe pse “Marrëveshja e Dejtonit” qe një paralajmërim zhgënjyes për ata që besonin në zgjidhjet paqësore në hapësirat e ish Jugosllavisë.

Pas shpërthimeve të para të organizuara në shumë pika të Kosovës njëkohësisht, në pranverë të 1996, me angazhimin energjik të anëtarëve të nënkëshillit tonë në Bruksel, Behare Rexhepit dhe Reshat Sahitajt, Adem Demaçi mori rrugën për në Bruksel, Hagë dhe Londër. Përpjekjet e Demaçit për të bindur dhe angazhuar fuqitë evropiane që të përdornin mjetet e tyre për të penguar gjakderdhjen edhe më të madhe që po paralajmërohej në Kosovë, hasën në moskuptimin dhe mospërfilljen e faktorëve përkatës dhe Demaçi u kthye në atdhe shumë i mërzitur dhe i zhgënjyer.

I bindur se pa gjak regjimi serb nuk kishte ndërmend që të hiqte dorë nga pushtimi i Kosovës, Demaçi, më në fund, nuk i refuzoi thirrjet, disa herë të përsëritura, që t’i bashkohej Partisë Parlamentare. Qëllimi ishte që me anë të PPK’së të krijohej mbështjellësi i domosdoshëm dhe i kualifikuar politik për lëvizjen çlirimtare që tanimë rridhte nga zemra e popullit dhe kishte vendosur të paguante çdo çmim për lirinë e vet. Qëllimi tjetër më i zgjeruar ishte që përmes PPK të krijohej “Forumi Demokratik i Kosovës”, një lëvizje e kompletuar gjithëpërfshirëse politike e cila do të na shpinte deri te liria e Kosovës me shumë më pak sakrifica.Me synim që UÇK të vendosej faktikisht dhe formalisht në qendër të lëvizjes gjithëpopullore për liri të Kosovës, Adem Demaçi bashkë me bashkëpunëtorët e vet më të ngushtë të udhëheqjes së atëhershme të PPK, më 5 dhjetor 1997, i drejtoi një Letër të hapur UÇK’së. Me gjithë angazhimin e parezervë për realizimin e këtyre synimeve tejet të domosdoshme, këto përpjekje hasën në moskuptimin tragjik dhe paaftësinë fatale të aktorëve të tjerë politikë që nuk ishin në lartësinë e duhur të momentit dramatik historik.

Me22 shkurt 1998, Adem Demaçi, në Prishtinë, në Qendrën Amerikane, në cilësinë e Kryetarit të PPK pati një përballje dramatike me të dërguarin special të SHBA-së për hapësirën e ish Jugosllavisë, z. Gelbard. Në përpjekjet e atëhershme të gabuara amerikane për të zgjidhur çështjen e Kosovës duke nënshtruar shqiptarët, z. Gelbard kërkoi nga Adem Demaçi që edhe ky të përkrahë tezën e tij të gabuar se UÇK ishte organizatë terroriste! Kjo kërkesë hasi në kundërshtimin e vendosur të Demaçit. Z. Gelbard tri herë me zë të ngritur i tha Demaçit se “UÇK-ja është organizatë terroriste”, kurse Demaçi tri herë përsëriti së UÇK-ja ishte organizatë çlirimtare. Takimi përfundoi në atë mënyrë që bashkëpunimi midis Adem Demaçit dhe PPK në njërën anë dhe amerikanëve në anën tjetër, rreth zgjidhjes së çështjes së së Kosovës, u ftoh për disa muaj të ardhëshëm.

Me 12 gusht 1998, me ftesën e udhëheqjes së UÇK-së në Tiranë u arrit marrëveshja gojore që Adem Demaçi të merrte përsipër udhëheqjen politike të UÇK-së dhe të përfitonte mundësinë për krijimin e Asamblesë së Kosovës. Pas kësaj, Adem Demaçi, në mes të Prishtinës, mu përpara kthetrave të kulçedrës kriminale, hapi Përfaqësinë Politike të UÇK-së dhe rreth vetes mblodhi shumë këshilltarë kompetentë që e ndihmuan pa rezerva për gjashtë muaj- deri më 26 shkurt 1999, aq sa edhe zgjati bashkëpunimi shumë i gjallë dhe i frytshëm midis udhëheqjes së UÇK-së dhe Adem Demacit e stafit të tij të vyer e lojal.Adem Demaçi nuk u pajtua me “Projektin e Rambujesë” sepse ai ofronte vetëm një autonomi tepër të cunguar për shqiptarët.Gjatë bombardimeve të forcave të NATO-s mbi Serbinë dhe mbi caqet usharake në Kosovë, Adem Demaçi refuzoi të fshihej ose të arratisej nga Kosova.

[Llapi]

Adem Demaçi, lider i Lëvizjes Kombëtare Shqiptare


Posted date: Tetor 05, 2014In


Nga Prof. Dr. Hakif Bajrami

Epoka e Adem Demaçit

Adem Demaçi është njëri ndër liderët më të mëdhenj shqiptarë në këtë shekull. Lindi në një familje të varfër në Prishtinë më 1938, atëherë kur në fshehtësi diplomacia jugollave po i bënte bisedimet e fundit me Qeverinë turke, për të i përzërë të gjithë shqiptarët në Anadoll. Si rezultat i atyre bisedimeve në Beograd dhe Stamboll do të përpilohej dhe aprovohej Konventa jugosllavo – turke, përmes së cilës shqiptarët e trojeve etnike, që ishin rirobëruar më 1912, planifikoheshin që nëpër etapa vjetore të spastroheshin tërësisht deri më 1944. Këtë politikë antishqiptare, Adem Demaçi do ta hetojë se po riaktualizohet më 1953, prandaj me kohë doli për ta luftuar në mënyrën e vet politike, deri sa i dha fund shkatërrimit të Jugosllavisë në Kosovë, më 10 qershor të vitit 1999. Kosova me këtë datë triumfale, po i kthehej idealit të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, për Programin e së cilës Adem Demaçi bëri 28 vjet burg të rëndë. Ishte një luftë tejet e vështirë por e programuar drejtë, koha e së cilës do të njihet në histori si: Epoka e Demaçit.

Adem Demaçi në vitet pesëdhjetë të shekullit njëzetë do të paraqitet si meteor në skenën politike shqiptare, për ta shpëtuar një popull nga shfarosja totale, sikur synonte okupatori serb (1945-1966). Së këndejmi, të shkruash për Adem Demaçin nuk është vetëm nderë, por edhe krenari shkencore, civilizuese dhe akt i lartë kulturor. Jo vetëm nga shkaku se ky patriot është prijës ideor dhe programatik, i çdo lëvizje politike, por është njëherit njeriu ma i vuajtur dhe më i sakrifikuari për të drejta të kombit të vet dhe të njeriut në Evropë. Adem Demaçi sipas njohurive që i kemi do ta fillojë veprimtarinë politike kombëtare derisa ishte në bankat e shkollës së mesme, më 1954. Shtrohet menjëherë pyetja, cilat ishin ato fusha për të cilat Adem Demaçi do ta ngritë zërin e ndërgjegjes aq herët, aq me dinjitet, aq me krenari të pathyer, kur dihet se ishte shumë i ri me moshë. Këtë pyetje e shtrojnë problemet kryesore të historisë shqiptare nëpër të cilat kaloi, kryesisht në gjysmën e dytë të shekullit XX. Prandaj, të përgjigjesh në këtë pyetje do të thotë ta njohësh kapakun e historisë së Ballkanit në përgjithësi, ta njohësh Adem Demaçin e ilegales, e qëndrimit para hetuesve dhe gjyqit dinjitoz dhe krenar, i gatshëm që të shkoj edhe në vdekje, si me le për Kosovën, për Shqipërinë etnike. E vërteta, Adem Demaçi nuk është historia e Ballkanit, por është metafora e të gjitha psimeve të tij, është kryqëzata më fitimtare dhe më dinjitoze e luftës dhe sakrificës, është simboli më sublim i daljes së historisë shqiptare nga inferioriteti, është zëri i ndërgjegjes së një populli, është amaneti i Bajram Currit në vazhdim, është mësues i gjeneratës së Fehmi Lladrovcit: Nuk ka nderë ma i madh për mua se me vdekë për Kosovë«. Kjo shkollë jo që është shembull, por mbetet edhe obligim për gjeneratat e sotit dhe ato që do të vijnë se si duhet flijuar çdo gjë për liri dhe barazi.


http://fondiademdemaci.org/wp-conten...re-300x189.jpg
demaci_djathtas_i_ulur_perpara_kembeve_te_mesueses _vezire

Adem Demaçi , ulur përpara këmbëve të mësueses Vezire Gllavica

Nëse Balzaku e ka vënë letërsinë franceze në ballë të Evropës për kah atavizmi realist, nëse Hegeli e ka vënë filozofinë gjermane në ballë të shkencës botërore për kah spektri analitik, nëse Ernest Hemingvei e ka bërë literaturën amerikane kulturë që dëgjon, mendon dhe studion, nëse Omar Khajami me Rubairat e tij e ka bërë Orientin përmendore të diturisë së urtë, e ka bërë Magreb dhe anasjelltas, nëse Aristoteli e ka bërë filozofinë Antike kulturë të të menduarit, nëse Ajnshtajni ka siguruar se relativiteti është i kontrolluar, atëherë, Adem Demaçi ka bërë me burgun e tij, me sakrificën dhe qëndresën e tij politike, me diplomacinë e tij të përkrahur në përmasa ndërkombëtare, me luftën e tij kundër urrejtjes, të luftoi me letra të mëdha (1955 – 1999 si e njoh), që historia dhe ardhmëria shqiptare mos të mbeten të kontrolluara, të stepura dhe të nëpërkëmbura, duke e bërë me sakrificën e tij një popull të ndërgjegjshëm, që të dalë me program afatgjatë në skenën historike, për ta merituar lirinë, për ta merituar jetën dinjitoze, për ta patur populli i tij ushtrinë dhe politikën, të drejtuar dhe të komanduar në funksion të lirisë, për ta patur diplomacinë të tëholluar sikur të i kishte njëqindë ambasada, duke menduar diplomatët më në zë, jo publikisht (pse nuk e di !!!) se „Demaçi, është i përkryer dhe spiritual, duke mos bërë as më të voglin turr në kolltuk dhe pozitë“, fakte këto të pamohuara që e kanë bërë këtë liridashës shembull shkollor, për çdo ekzamplar të lirisë dhe politikës kombëtare dhe ndërkombëtare.

Politika grabitçare serbe e udhëhequr përkah egërsia permanente me shekuj kundër kombit shqiptar, po thuaj se nuk ka lënë guri pa lëvizë me të vetmin qëllim për t’i shfarosë shqiptarët me një anë, ndërsa po thuaj se nuk ka shembull të tillë në kontinentin e vjetër, pra në Evropë, si inteligjencia dhe institucionet shkencore dhe ushtarake serbe t’i kenë bërë 24 programe për ta shfarosur fqiun e vet të parë sikur kanë bërë regjimet e Beogradit ndaj shqiptarëve, sidomos nga viti 1878 e këndej. Këtë ralitet, Adem Demaçi jo vetëm që e hetoi që në rininë e herëshme, por ky patriot politikën grabiqare serbe do ta njohë duke e përjetuar si tragjedi personale, sepse ajo politikë gjenocidale bërhej mbi kurrizin e popullit të tij, që aq ahumë e donte, fakt që dëshmon sakrifica e bërë nëpër burgje prej një kohe 28 vjeçare. Por pse krimi dhe gjenocidi serb kishte marrë përmasa vetvrasëse do të dëshmohet aty kah viti 1992 me luftën sllavët kundër sllavëve, kur çdo konturë e Jugosllavisë integrale dhe e Serbisë homegjene ishte djegë dhe vetshkatrruar. Shtrohet pyetja, kur vet sllavët nuk mund të ndërtojnë shtet të përbashkët, si do të detyrohen shqiptarët kur nuk kanë asgjë të përbashkët me sllavët. Pse serbët dhe malazezët nuk mund të bashkëjetojnë, pse shqiptarët të detyrohen në një pikësynim të „reintegrimit“, kur kosovarët me luftë çlirimtare kanë dalë nga Jugosllavia. Kjo pyetje, me argumentet e dëftuara e bëjnë luftën e Adem Demaçit që nga viti 1954 VIZIONARE, për ndarjen e Kosovës përgjithmonë nga Jugosllavia.

Lidhur me këtë, ai që është urrejtur, poshtruar dhe përsekutuar afër tridhjetë vjet në burgjet serbe, dhe prapë të gjesh guxim, virtyt, krenari dhe zemër për t’iu drejtuar popullit të pushtetit dhunues me këshilla, si u dëgjuan botërisht ato në TV B.92 më 1993, të gjinden fjalë dhe qëndrime prej atij që do të mbetet i gozhduar në të gjitha kazamatet jugosllave, duke përdorë çdo mjet të luftës qytetare në fillim vetëm në formë të mospajtimit, por gjithmonë duke i mbetur besnik parimit të luftës, se liria do të fitohet me rrugë paqësore, ishte vetëm Adem Demaçi. Në këtë rrugë të programuar Adem Demaçi, do të qëndrojë stoikisht afro gjysmë shekulli, kur aty kah vitet 1995/96 do të orjentohet për realizimin e qëllimit të tij me mjete jopaqësore, pra me luftë të aramatosur për ta bërë Kosovën të lirë. Këtë konstatim e gjejmë si vizion në Programin e Adem Demaçit më 1964. Po, Adem Demaçi në luftën e herëshme politike nuk i njihte të gjitha programet serbe kundër kombit shqiptar, emër për emër. Por, në bazë të tërë atij aktiviteti që ka zhvilluar me akribi, del se me kohë i kishte përthekuar të gjitha këndet metodologjike, strategjike, taktike dhe dokrtinare se si duhet të luftohet kundër atyre programeve, kundër atyre intrigave, kundër atyre skenareve, të cilat jo vetëm që i kishte mësuar në teori, por po i perjetonte ai dhe populli i tij në praktikë, në Kosovën e tij martire, të cilën e mbajti për ideal, për ta çliruar.


http://fondiademdemaci.org/wp-conten...ec-216x300.jpg
demaci_23_vjec

Adem Demaçi

Luftën kundër robërisë – Adem Demaçi, do ta fillojë si fëmij, aty diku kah viti 1949 në formë të ëndrrës për liri, të mosdurimit të robërisë, por jo të një urrejtjeje horizontale ndaj serbëve. Nuk e kam dëgjuar Demaçin, se do të ketë treguar ndokund, edhe pse që nga fëminia kishte mësuar për masakrat serbe mbi shqiptarët, që do të ftonte ndokend në urrejtje. Gjithëmonë ky patriot do të shprehet se – lufta jonë është e drejtë. Adem Demaçi do të ketë dëgjuar për errfinë serbe mbi shqiptarët më 1878. Ky rrëfim, për errfinë në fillim, për Adem Demaçin ishte diçka abstrakte si kuptim, por narracioni për erfinë ishte përjetim për një egërsi barbare serbe, sepse serbët kurrë nuk i ndalën masakrat mbi shqiptarët, me qëllim që tokat shqiptare t’i kolonizojnë. Ato masakra do t’i përsëritin më 1912 – 1915 dhe më 1918 – 1941, për t’i vazhduar krimet në formën e gjenocidit nga viti 1945 e deri më 10 qershor 1999 në forma të ndryshme, gjithnjë me qëllim që populli shqiptar të asgjasohet.

Nga vitet 1949 e deri më 1958 Adem Demaçi do të kalitet në opozitarin më të denjë të shqiptarit që po vuante nën robërinë serbe. Në fillim nuk do të kuptohet drejtë këmbëngultësia e tij. Prej këtij njeriu të rëndomt jo, por prej këtij karakteri të patundur që në start, me policinë sllave, çarqet e pushtetit që kishin sado pok njohuri lidhur me autoritarizmin serb, që kishin sado pak njohuri lidhur me „idealin mbi shtetin serb“,e kishin nuhatur me kujdes se ku mund të dali një karakter si Demaçi me luftën e tij. Ai nuk do të kërkoi vetëm bashkimin e Kosovës me Shqipërinë. Po në atë gjykatore hapur do të kërkoi edhe bashkimin e Çamërisë me Shqipërinë. Po atë ditë kur Adem Demaçi (1959) do të denohet me PESË vjet burg të rëndë, po atë ditë ambasadori i Jugosllavisë në Athinë e njohtonte qeverinë greke. Miqtë e vjetër po i frigoheshin kryekundërshtarit të ri politik. Jo vetëm kaq, qëndrimi i Adem Demaçit para hetuesëve (prokurorit) se në gjykatore do të qëndroi i përmbajtur nuk ishte një taktikë e thjeshtë. Kishte vepruar Demaçi ashtu sepse po të paraqitej „kokëfortë“ në hetime, në rastin e gjykimit nuk do të kishte publik fare. Por, posa e kishte vërejtur se salla e gjyqit ishte plotë popull, Demaçi kishte pohuar në heshtje: tash janë minutat e mia për ta shprehë tërë realitetin që po mbretëronte në Kosovë: për krimet, për proceset e montuara, për shpërnguljen e shqiptarëve në Turqi, për flamurin, për… për pashmangshmërinë e bashkimit të Kosovës me Shqipërinë. Këtë qëndrim të Demaçit, serbët do t’ia mbajnë në mend dhe do ta ndjekin për vdekje deri atëherë kur do të fillojë për të „dhënë shpirt Jugosllavia e tyre“ më 1990.

Pushtetin që po e luftonte Adem Demaçi, me të gjitha mjetet po përkrahej prej blloqeve ushtarake (1949-1989), sepse Jugosllavia atyre forcave kundërshtare iu nevojitej si një nyje strategjike prej kah i testonin lirëshëm pozicionet e tyre doktrinaro – strategjike. Me kët ilustrim dëshiroi të theksoi se të dy blolloqeve ushtarake (Pakti i Varshavës dhe Pakti NATO), Jugosllavia u nevoitej si një oazë „lumturie“. Në këtë nye ku „amortizohej“ Lufta e Ftoftë, pra në ish’Jugoallavi, deri në shkallën më ekstreme pushtetit i lejohej eksperimenti me shoqërinë, përmes ndryshimeve të shpeshta kushtetutare. Me ndryshimet kushtetutare, që po bëheshin në ish’Jugosllavi, personaliteti prej patrioti dhe dijetari, siç ishte Adem Demaçi, do ta ketë hetuar, se ato ndryshime popullit të tij nuk i sillnin asnjë të mirë, asnjë fije lumturie, asnjë garancion se do të mbijetojnë të paktën si popull, edhe pse kushtetutat shpalleshin me një pompozitet megaloman.

Nuk i bënte përshtypje Demaçit pse Kosova kishte fituar bije fjala Kushtetutë (1974). Adem Demaçi në intuitën politike, në vëmendjen shpirtërore, në intelegjencinë e tij mbinormale, aftësitë e tij për t’i kuptuar dhe seleksionuar drejtëpeshimet e interesave shoqërore-gjeostrategjike, të gjitha këto ia kishte nënshtruar peshës së grabitjes nga të huajt sidomos: çështjen e Toplicës, Plavës, Gusisë, Ulqinit, Kosovës, Çamërisë. Nga ky përceptim konceptual dhe thelbsor lind edhe kundërthënja e Adem Demaçit ndaj tërë atij sistemi vetqeverisës (që nuk kishte lidhje me vetqëverisjen), tërë asaj zhurme në shkallë aq të vrullshëm dhe aq të shkolluar, por mjerisht edhe të pranuar në disa qarqe botërore. Me këtë mbarështrim dua të theksoi edhe një të vërtetë se sa i vetmuar me një anë, dhe sa i fuqishëm në anën tjetër, është njeriu që lufton për liri, sa i pamposhtur ështe zëri, dhe se sa konsekuent deri në shkallë promotore është vepra e Adem Demaçit, për liri.

Nuk ishte e panjohur si në perëndim ashtu edhe në lindje padrejtësia që i ishte bërë kombit shqiptar nëpër kongrese dhe nëpër konferenca që pasonin pas luftave të mëdha lokale, sidomos pas dy luftave botërore. Pse ishte vepruar ashtu në dëm të shqiptarëve, dhe si duhej kundërvënë asaj politike Adem Demaçi, do ta konceptojë një doktrinë të re dialektike, do ta përpilojë një strategji të mirëfilltë kombëtare, për ta përballuar dhunën, për ta ruajtur substancën kombëtare, për ta ruajtur çdo pllambë të truallit arbëror. Ajo doktrinë me të cilën duhej kundërvënë tërë atij arsenali programesh, të cilat pas vitit 1945, nuk quheshin ma „programe serbe“, por e kishin marrë një sintagmë atraktive dhe pagzoheshin „programe jugosllave“. Lidhur me këtë fenomen të një shkolle të urrejtjes, të një shkolle të „resavës“, çdo gjeneratë serbe ia përshkruan mirë „notat“ e urrejtjës ndaj shqiptarëve dhe për tërë këtë fenomen krimogjen bota „demokratike“ evropiane, sikur kishte filluar për ta kultivuar si të drejtë religjioze, sepse më së shumti këtu kishte hise Kisha me mësimet e saj luftënxitëse. Të paktën kështu prezentohej i tërë ai sistem brenda mureve të pallateve të metropoleve evropiane, pra jashtë mureve të shtetit jugosllav. E Vërteta, ai shtet me kohë ishte cilësuar se mbahet në këmbë të çelçëta, por shfrytzuesit e të „mirave“ të tij ishin në gjendje që ta terrorizojnë deri në themel çdo forcë që e kundërshtonte. Kundërshtimi i Adem Demaçit në atë formë si do të manifestohet, ishte vetëm një manifestim i denjë, do të thoja më i n t e l e k t u a l, se sa kundërshtimi i paraardhësve të Demaçit, prej të cilëve e mësoi tërë shkollën e luftës politike dhe diplomatike, natyrisht duke e zbritur atë shkollë nga froni i folklorit në matematikën semiologjike, por duke e profillaksuar në fronin e kërkimit dhe krijimit të veprave. Ndoshta edhe më parë në radhët e kombit shqiptar ka mundur të lindet një Demaç, i denjë si ky, por mosdalja e karakterit të tillë në skenën historike ka qenë i penguar, sigurisht nga rrethanat, sepse populli nuk ishte i pjekur politikisht deri në atë shkallë sa që ta injektojë idealin e Demaçit në ideal shkollor – doktrinarar. Së këndejmi kur profilaskohen koncepti intelektual dhe koncepti patriotik në politikë, sado që lufta të bëhet e papërballuar dhe e egër, rezultati diplomatik vjen si sihariq i sojit të krenarisë „folklorike“ dhe sakrificës madhështore.

Adem Demaçi politikan dhe filantrop

Adem Demaçi edhe si politikan edhe si filantrop, pa asnjë ngarkesë duke respektuar konceptin e „luftës paqësore“, një kohë të caktuar do ti jap pëparësi dialogut, përkatësisht politikës „ngrehë e mos këput“. Ajo politikë ishte kryesisht e xhveshur nga taktika dhe taktizimet ose manovrimet e tipit diplomatik. E vërteta, politika e Adem Demaçit ishte nga të gjitha këndet luftë e konceptuar dhe e koncentruar në shkallë strategjike që mos të dëmtohet asnjë levë e fqinjësisë, të mos dëmtohet asnjë parim i drejtësisë universale i mbështetur në Kartën e OK’s. Adem Demaçi ligjet jugosllave të „drejtësisë“ me kohë dhe në shkallë vizionare i konsideroi si ligje diverzive, të padrejta, koloniale dhe ligje që mbiellin urrejtje. Me kohë okupatorëve ua tha troq, „këto ligje nuk do të ua ngucim, ju jetoni me to, por ne shqiptarët kurrë nuk do të i pranojmë, madje një ditë do t’i luftojmë edhe me mejte tjera“. Në bazë të argumenteve të prezentuara del sheshazi se Adem Demaçi, është luftëtari më i madh në Evropë kundër urrejtjes dhe ksenofobisë në gjysmën e dytë të shekullit XX’të, sepse të gjitha ligjet jugosllave janë me përmbajtje urrejtëse dhe ksenofobe. Me fjalë të tjera, programi i Adem Demaçit e çmonte realitetin, por e respektonte mbi të gjitha luftën për drejtësi si synim i civilizimit, prej së cilës luftë shumë popuj kishin gjetur lumturinë, kuptohet pas shumë vargojëve të gjakut. Lufta politike e Adem Demaçit nga brendia konceptuale filozofike, e konceptuar si në Programin e tij, nuk është në asnjë çast luftë e mbyllur në klishe, nuk është luftë statike në përceptim, nuk është „fjala e fundit“ në gjenealogjinë e koncepteve shkencore mbi shoqërinë, nuk është pra as shkencë „qytetare“ e as „marksiste“. E kundërta, empirizmi politiko – filozofik dhe diplomatiko revolucionar i Adem Demaçit i përngjanë një kalaje me dy porta. E shprehur figurativisht, nëse porta paqësore për ta fituar lirinë, shqiptarët e mbetur nën robëri më 1912, nuk do të ketë sukses, atëherë për Bacë Ademin mbetej fare racionale që të hapet shansa dhe e drejta për ta hapur portën tjetër, për të hy shqiptarët në kalanë gjithëkombëtare të lirisë me luftë. Prap duhet potencuar se hapja e asaj porte ishte e mundur vetëm me dy metodat e ekzaminuara. Por, sikurse – metoda arsimore pasive paqësore dhe metoda aktive revolucionare e luftës për liri në heuristikën demaçiane janë të kornizuara, kanë sens të gjallërisë dhe dinamikës.


http://fondiademdemaci.org/wp-conten...ci-239x300.jpg

faqja_pare_e_programit_lrbsh_perpiluar_nga_deamci

Programi i LRBSH’së, përpiluar nga Adem Demaçi

Ç’është e vërteta politika serbe si për hapjen e portës me metodën pasive – paqësore, si me metodën aktive – revolucionare Adem Demaçi mendonte se e kishte gjetur çelsin për ta hapur kalanë. Çelësi për atë hapje në rastin e aplikimit të metodës së parë duhej t’i nënshtrohej një evolucioni ku pjekuria dhe serioziteti të shoqëruar me dituri doktrinare, kishin vend konstant. Së këndejmi edhe Adem Demaçi si patriot që nuk mund të ishte diç tjetër, përpos nxënës i asaj shkolle të traditës dhe Rilindjes Kombëtare, që ia kishte mësuar lufta e pashuar, tani gjeneratës së tij ia forconte një fenomen që i kishte munguar luftës shqiptare për lri. Ai fenomen, ishte froni i pamposhtur i luftës me mjete intelektuale që nuk ishte bërë sa kërkonte koha dhe rrethanat deri atëherë. Kudo që shkrepi fjala dhe vepra e Demaçit, kundërshtarët e tij si armiqë për vdekje që e kishin shpallur, e kishin hetuar intelegjecinë mbinormale të një intelektuali prej luftëtari stoik. Lidhur me këtë shtrohet tash pyetja, si ishte e mundur që një shtet shumë „atraktiv“ në botën modene, me të gjitha ata „miqë“ dhe atë pompozitet, me tërë atë zhurmë që ia bënin në formën lajkatare shumë matrapazë nga formati „botëror“ pra edhe disa shqiptarë, ndërsa Adem Demaçi ta lakojë atë rrugë, të deshmojë se ajo rrugë nuk është ajo e vërteta. Unë mendoj se edhe okupatori në fillim kishte iluzione se Adem Demaçin do ta blente me një çmim shumë të volitëshëm, me pak premtime dhe me disa ekzaminime teatrale, me disa molerime të drejtësisë siç ishte çështja e shkollimit dhe e avansimit të statusit të Kosovës (rregjion me statut, krahinë me statut, krahinë me Ligj kushtetues, kushtetë, statut, përpiekje për shfarosje) Ky ishte itinerari i lojërave politike të okupatorit me Kosovën dhe shqiptarët në të, për t’ia zgjatur jetën kolonizimit sllavë. Është e vërtetë se çështjen e shkollimit të popullit të tij Adem Demaçi e kishte vënë si faktor primar, por atë e kishte vetëm si mjet dhe subjekt iluminist. E vërteta, Adem Demaçi besonte në intelegjencinë, por kurrë ai nuk e ka anashkaluar në spekulimet e tij politiko – filozofike çështjen e katundarisë, çështjen e puntorisë, çështjen e zejtarëve, çështjen e qytetit dhe fshatit për t’u ngulitur populli sovran në fronin e luftës për liri univerzale.

Po cili ishte ai „medikament“, për të cilin politika serbe mendonte se e kishte gjetur për ta joshë Adem Demaçin në qetësi dhe „vigjilencë“ qytetare të një kryengritësi „kryeneq“. Në këtë poliedri politike Adem Demaçi, do të duket më i freskët, më largëpamës, më i gjakëshëm për ta krijuar shkakun të paktën për shkatrrimin e shtetit që ia robëronte kombin e tij. Pse erdhi deri te ky pozicion, mendoi se përgjegja duhet të kërkohet pikërisht te pozicionimi doktrinar i patriotit, në lidhje me evitimin e frikës. Asgjë nuk i bënte përshtypje Adem Demaçit kur i kërcnoheshin se do të vrasim, se të kanë spiunuar shokët, se të kanë tradhtuar të gjithë, madje edhe më të afërmit. Në këtë ngushticë psikologjike, pushtetarët e okpatorit kishin ardhur shumë shpejtë në një përfundim se këtë njeri intelegjent deri në mbinormale, asnjë çmim nuk mund ta blejë, as ta shet, si ishin mësuar me shumë lakej të tipit të reagimit autoritar, të shqiptarit politikan marroq që shitet pas çdo flamuri. Lakejtë e okupatorit një kohë të gjatë mendonin se „shitja dhe blerja“ e shqiptarëve është shndërruar në një industri, e cila serbëve u kishte sjellë shumë përfitime, por te një person që quhej Adem Demaçi, u kishte hasë sharra në gozhdë. Aq më keq u zihej fryma në fyt robëruesve kur ky luftëtar kishte bërë një shkollë, kishte lëshuar shtat lufta e tij speciale, lufta e tij tejet intelegjnte, aq më parë kur ajo po nxinte shtat në institucionet shkollore dhe në uzinat e punëtorëve, në punëtoritë e zejtarëve të cilat në laboratorin më natyror të kombit shqiptar, në odën shqiptare po qiteshin në sitë e në shoshë, po qiteshin çështjet strategjike të kombit, ndoshta jo me atë dubiozën intelektuale politike, por me forcën e sriozitetit dhe kvantitetin e masës, në formën më të lirë të debatit më të vjetër demokratik. Seicili debatues në odën shqiptare e shprehë mendimin e vet kur i kërkohet deri në egersi, por në fund besa – besa i mbulon të gjitha kundërthëniet.

Adem Demaçi në familjen shqiptare ishte bërë informata më e „ndaluar“ dhe më e përfolur, ishte bërë ora kombëtare që rrahë më sigurtë se kudo në botë, që nuk e huqë asnjë sekondë për çështjen madhore kombëtare të lirisë dhe bashkimit. Emri i tij njëherit për klasën politike e cila mendonte se „çdo gjë për sa u takon shqiptarëve, në shtetin e Jugosllavisë, shqiptarët kurrë nuk e kishin patur më mirë“. Këta „mendimtarë“, shkonin edhe më larg, sa që e theksonin edhe këtë, se shqiptarët gjatë historisë në „këtë sistem e kanë gjetë vetën“. Bile shtonin në emër të popullit se „shqiptarët janë shumë të kënaqur“. Kënaqësia si duket vlente vetëm për ata që i shqiptonin këto shprehje, sepse kudo shqiptarët ishin në „pëshpëritje“, në pakënaqësi të përgjithshme sepse substancialisht ishin të rrezikuar, sidomos deri më 1966. Treguesit për këtë gjendje nuk ishte vështirë, kush dëshironte për t’i shti hundët më thellë, për ta nuhatur të paktën robërinë, sepse „liria“ shqiptare në Kosovë nuk ishte sikurse liria e serbëve. Këtu Adem Demaçi ishte i pakaluar, e kishte kuptuar më holl se çdokush tjetër realitetin, e kishte konceptuar dhe studiuar deri në program diagnozën epidemiologjike robëruese shqiptare, që mos të kënaqen me propogandën, mos të vendnumrojnë dhe të geotiohen në frazat e kënaqësisë politike të disa triumfalistëve që mendonin se kanë arritur kulmet e zhvillimit, që menonin se fati i tyre, se pozita e tyre shoqërore, është poizta e kombit të tyre. E vërteta, shqiptari i mjerë dhe i vuejtur, që nuk ishte mësuar për t’i gëzuar të mirat e punës së tij, të mirat e luftës së tij, ishte vënë në iluzione, se është i çliruar. Dhe si mos të mendoi, kur luftën shqiptari duhej ta fillonte me njëzetë plumba të blerë mu prej armikut, kur nuk kishte fabrika ushtarke, nuk kishte mjekë, nuk kishte prapavijë të furnizimit, ndërsa propoganda e okupatorit fliste për një armatë dhe polici, të „katërt në Evropë“. Vetëm ata që ia njohin mirë kombit të vet ndjesitë, ia njohin mundësitë e sakrificës do të ngriten dhe do të kundërshtojnë gjoks për gjoks, fyt për fyt, me faqe të bardhë.

Politika dhe diplomacia e Adem Demaçit

Adem Demaçi tërë diplomacinë e tij politike do ta dëshmojë me rastin e burgimit të parë më 1958. Prokurori dihet se e paraqet interesin më ekstrem të një pushteti, i shtron kërkesat më ekstreme që i përthekon ligji i atij pushteti, madje shpesh nga ai „nxitim“ shumë ekstrem, ngjanë edhe në vendet më demokratike se prokurori dëshmohet se ka dalë jashtë kornizave të „shejtërisë“ ligj. E tërë kjo rrugë empiriko – racionale për pushtetarët dhe mbrojtësit e ligjit, në rastin e Adem Demaçit, pashmangshëm, e gjejmë një fenomen. Për çka është fjala. I burgosuri që do ta dridhë ndërgjegjën evropiane më se tridhjetë vjetë, dhe më në fund po prej asaj ndërgjegje që ishte skalitur nga disa gjenerata të tjera tjetërfare, do të shndërrohet në legjendë dhe do të dekorohet me çmimin më të lartë për paqe – me çmimin „Saharov“. Në hetimet paraprake diku më 1958 prokurori sikur nuk dëshironte të prodhoi „armiqë“ dhe me një rast do ta lus klientin e tij që të pajtohet dhe pendohet me sinqeritet ndaj tërë asaj që kishte shprehur dhe vepruar. E vërteta, deri sa të dali në gjykatore Adem Demaçi sikur i kishte „pëlqyer“ kërkesa e prokuroit. Prokurori në atë luftën e tij hetimore sikur dëshironte një harmoni, sikur kërkonte një kompromis sepse shteti i tij dhe orjenetimi i tij ishte cilësuar se po shënonte rrezultate fantastike në spastrimin e shqiptarëve, të cilët në vargoj po rreshtoheshin në marrjen e vesikave për shpërngulje në Anadoll.

Ishte e mjaftuar kjo gjendje për okupatorin, sigurishtë se po. Çka i kushtonte prokurorit për ta bërë një trik, për ta „pajtuar“ një disident që konsiderohej mu në start se nuk do të qëndrojë si të tjerët, se çmimi për te ishte tërësisht tjetër. E kishin testuar Demaçin edhe psikologët, edhe strategët e ushtrisë jugosllave, kishin hy ata në burg, ishin paraqitur si rrugaqë, me pseudonime të ndryshme, me lajka ndër më të ndryshmet, por asgjë nuk kishin vrejtur se „këtij njeriu mund t’i gdhendet ose të i instalohet“. Ky orjentim nuk vinte nga një akribi e prokurorit, por shtrohej si rrezultat se ishte fjala për një intelektual të sistemuar drejt dhe të mirëfilltë, i cili i njihte të gjitha rrymat politike dhe filozofike të kohës, mos edhe kishte shkuar pak më larg në stoicizëm dhe metaforën e hollë diplomatike. Kur do të dali në gjykatore Adem Demaçi, në vend që të pendohet, do të shpërthejë me tërë fuqinë e argumenteve kundër një sistemi gjakatar, kundër një rregjimi që shquhej me një tirani ndër më të egrat në Evropë, kur ishin në pyetje shqiptarët dhe të drejtat e tyre. Nuk kishte kërkuar asnjë lloj falje, ishte bërë më i „ashpër“ se prokurori, nuk këronte mëshirë, por kërkonte që lufta e tij të shënohet vetëm si fillim.

4. Përpjekja e okupatorit që ta amortizojë Liderin shqiptar, Prokurori kundër Adem Demaçit, synonte të arrij më tepër në programin e tij rrënues kunër shqiptarëve, përmes një kompromisi, prandaj ai pushtet kishte konsideruar se konflikti me një shkollë të tillë siç ishte ajo e Adem Demaçit, do t’i prolongonte shumë punë, do t’i lufonte shumë drejtime, që masa shqiptare të organizohet, të vetëdijësohet dhe të avansohet kombëtarisht. Adem Demaçi e kishte kuptuar këtë orientim, se koha dhe shkollimi i shqiptarëve po shkonin kah faktorizimi politik, prandaj në gjykatore do të ligjeroj ligjeratën e vet strategjike, për të cilën synonte të sakrifikojë çdo gjë, pra edhe jetën. Në gjykatore, gjatë procesit të gjykimit Adem Demaçi, nuk do të kalkulojë fare, me tërë aftësinë do të vërsulet në kërkesën që Kosova me vetëvendosje të orjentohet kah dëshiron populli, e jo kah i imponohet me dhunë atij. Orjentimi që Kosova përmes rrugës paqësore t’i bashkohet Shqipërisë, ishte kërkesa sublime e orjentimit politik të luftëetarit më të devotshëm të kombit, për lirinë e tokave shqiptare, të cilat ishin rirobëruar më l912. Adem Demaçi në pozicionin e Liderit i njihte aftësitë e personaliteteve shqiptare, i njihte mirë orjentimet politike në Evropë, prandaj në fillim do të tregohet individualist i madh në luftë, por ai individualizëm nuk ishte filozofia e tij strategjike, por ishte ajo luftë, ishte dobësia e përgjithshme e pjekurisë politike të popullit. Për fat të Adem Demaçit dhe të kombit të tij, epërsia e luftës për t’u shkolluar dhe për t’u emancipuar politikisht populli, ishte më e shpejtë, më e dukëshme në hapërim, karshi egërsisë së okupatorit.

Pse programuesit antishqiptar të Beogradit më 1945 së pari, me të gjitha mjetet do të luftojnë për ta zhbi Flamurin shqiptar. Së dyti, pse politika, kisha dhe institucionet serbe nuk lanë guri pa lëvizë në dipolamci dhe politikë propogandistike vetëm që edhe një herë ta drejtojnë në saje të një dhune të paparë shqiptarin e Kosovës kah shkretëtirat e Anadollit. Ajo politikë triviale me shpërngulje të shqiptarëve në Anadoll, me kolonizim të serbëve në Kosovë, me politikë denacionaliuese përmes ideologjizimit të çështjes kombëtare, bëhej krejtë me qëllim që viset shqiptare një ditë të serbizohen dhe të kolonizohen me sllavë, nga çdo anë e botës, për t’u bërë hapsira unike jugosllave Serbi homogjene. Jo vetëm kaq, mbyllja e shkollave, politika diskriminuese investive nepër ato vise ku shtriheshin shqiptarët, aksionet barbare të policisë ushtarake, shtetrore dhe politike, kinse për t’i çarmatosur shqiptarët e „armatosur“, ishin kulmi i një tragjedie që manifestohej në tri akte:

çkombtarizim,
çpronësim dhe
shpërngulje masive në Anadoll.

Kuptohet në bazë të argumenteve që i posedojmë, Adem Demaçi ishte ai që politikën mostruoze jugosllave e lexoi me kohë dhe nga të gjitha dimenzionet, për çka u përcaktua pa asnjë dilemë për ta luftuar deri në shkatërrimin definitiv të tërë asaj force grabitqare. Adem Demaçi e dinte fare mirë se politika serbe mbi Kosovën kishte bërë plane një kohë të gjatë për t’i asgjësuar të gjitha gjurmët kombëtare shqiptare nga kjo pjesë e Shqipërisë etnike. Në atë politikë serbe, Adem Demaçi do të zbulojë një strategji antinjerëzore që Serbia e propagandonte pa asnjë hezitim deri më 1953, të paktën për t’i likuiduar personalitetet shqiptare dhe popullin shqiptar. Ndërsa, në kohën kur bota e civilizuar po krijonte një bindje se shqiptarët e robëruar nën Jugosllavinë, disi janë të liruar nga dhuna shtetrore dhe se dukeshin të „barabartë“ me të tjerët, ajo politikë e vjetër me metoda të reja e kishte perfeksionuar motodën e shfarosjes, prandaj synonte likuidimin e personaliteteve shqiptare, të institucioneve shqiptare dhe popullin shqiptar, po iu dha shansa në etapa ose për njëherë. Lidhur me këtë orjentim postfashist serb, ta hetosh politikën kanceroze, e cila një ditë do të vërsulet në „fëmijtë e vet“, nuk ka qenë vetëm akribi politike e Demaçit, por njëherit edhe vizion i begatimit të luftës civilizuese politike, me qëllim që një pjesë e një kombi të vetdijësohet me një sakrificë të nivelit jo të rendomt, duke iu kërcënuar asaj politike edhe me ftesë drejtuar popullit për luftë të armatosur, kundër një robëruesi, siç ishte Serbia, alias Jugosllavia në Kosovë. Adem Demaçi e dinte fare mirë se hapja e fakulteteve dhe shkollave të larta në Prishtinë, nuk e amortizonte luftën e tij, po përkundrazi e forconte dhe e ashpërsonte sepse, deficiti më problematik për politikën e Demaçit më 1958 ishte ai i mungesës totale të një politike intelektuale. E vërteta, Adem Demaçi kurrë nuk e ka mohuar se edhe para tij ka patur politikanë patriotë shqiptar. Demaçi do të dallohet prej të tjerëve që përpos sakrificës do të kërkojë luftë intelektuale.

(burimi: pashtriku.org)