Adem Demaçi

[firaku]

O Zotni , tu rrit mendja dhe veq vazhdo ashtu se mir punët ke mi pas.Mu tut njeri është një gjë normale , e ti që s'po tutësh prej asgjëje...e ki respektin tim...lumi ti për veti dhe për trimnin tënde.

O i nderuar ketu nuk behet fjale per trimerin time tenden apo te ndonje tjetri qe shpreh mendimet e veta ne kete Forum te respektuar.
Duke shpreh mendimet dhe duke fole realitetin nuk frigohet me duket askush ti i nderuar nese tutesh aq leht me vjen keq, ne te ardhmen me Ty do shkruaj me bute.
Shpesh REALITETI eshte i frigshem ndoshta per ndonjerin ketu por duhen te mesohen me gjerat e verteta.
Edhe nje here po e perserise se trimeria e Baces Adem ne periudha te ndryshme te kohes eshte per shume kende per tu deshiruar,por ja qe rralle kush e posedon.

[xxSamirxx]

me fal firaku vetem une se pata me ty por me ket Llapi

[xxSamirxx]

firaku, une gjat gjithë jetës sime jam tut vetëm që mos po gaboj dikund moralisht, që mos t'i hyj dikujt na hak , qe mos te reagoj ndonjehere jasht kontrollit tim , une vetem per ket tut di se i tutem Zotit q'em ka fal.Nuk e kam ndje vehtën kurre ndonje trim....vetem edhe nje guxim qe e lyp logjika ime kurre sem ka munguar.

[shalja1]

Adem Demaci , përsonalitet karizmatik në politikën shqiptare; Mandela i Europës; tërë jetën ia kushtoi cështjes së të drejtave nacionale të shqiptarëve që kishin mbetë padrejtësisht nën sundimin e eger në ish-Jugosllavi; fitues i cmimit "Saharov"; përfaqësues politik i UCK-së; autorë i romanit "Gjarprinjtë e gjakut"; ndër protoganistët kryesorë të zhvillimeve politike në Kosovë , sidomos në dekadën e fundit.

Kjo, pra ishte një përmbledhje me pak fjalë për të, me shpresë se do më plotësojnë diskutuesit tjerë në FORUM.

nderlidhja shekullore e aspirantve dhe veteranve patriotik shqipetar

[&Mitrovicalia&]

Si e vrau veten "Mandela" i Kosovës?
Ose: Të gjitha mëkatet e Adem Demaçit!

Shkruan: Jusuf FERIZI

Çdo regjim i Shqipërisë londineze që nga shpallja e pavarësisë së atij gjysmështeti shqiptar (1912) e deri më sot, për sa i përket Kosovës nuk u pozicionua drejt ashtu siç e meriton çështja e Kosovës. Për më tepër, duke filluar nga Lufta e Dytë Botërore e këndej, zgjidhja e problemit të Kosovës, herë-herë, mori edhe kahje të atilla që shpienin hapur drejt asgjësimit të plotë të problemit të quajtur Kosovë.

Kush deshi të na dërgojë në Beograd?

Siç dihet, Partia Komuniste e Enver Hoxhës i shërbeu besnikërisht tezës së njohur serbo-ruse sipas së cilës çështja e Kosovës vritet më së lehti nëse ajo asgjësohet në Tiranë. Verbëri ndaj kësaj teze të rrezikshme, në një moment, shfaqi edhe Sali Berisha, pas përmbytjes së diktaturës në Shqipëri. Si president i Shqipërisë (nëntor 1996), si duket për të shmangur vëmendjen e shqiptarëve të katandisur në krizen e madhe që kishte kapluar Shqiperinë, ai mobilizoi të gjitha mediat që i kontrollonte në një propagandë gebelsiane për t'i ngritur shqiptarët e Kosovës në mbështetje të demonstratave të "demokratëve" të Beogradit. Duke qenë në sinkron të plotë me Sali Berishën, Adem Demaçi ftoi shqiptarët e Kosovës që "një për një" të shkojnë në Beograd për të mbështetur Drashkoviçin kundër Millosheviçit. Në atë nëntor të zgjedhjeve në Serbi (1996), qytetet e Shqiperisë ishin stolisur me reklama e pano "demokratësh" serbë, me posterë të Drashkoviçit e të Gjingjiçit, të cilëve, shqiptarëmjerët u brohorisnin sikur të ishin shpëtimtarët e tyre. Në shërbim të zgjedhjeve në Serbi ishte venë tërë shtypi demokratik dhe majtist i Tiranës, si dhe mediat majtiste të Prishtinës. Tërë ajo tiradë e shfrenuar, tërë ajo propagandë çmendurakësh, tërë ajo mbështetje proserbe që bëhej në Tiranë në atë nëntorin e ftohtë të vitit 1996, s'ishte gjë tjetër pos dëshmi e gjallimit të një lidhjeje të kahershme komuniste-gjenetike të enveristëve me rankoviçistët e Beogradit. Në ato përpjekje çmendurakësh të Tiranës për mënjanimin e Rugovës nga skena politike e Kosovës, nga rruga e tij autoktone për pavarësinë e Republikës së Kosovës, Sali Berisha tentoi hapur që në krye të Kosovës të nxjerrë "radikalët" e tipit demaçianë, ata "radikalë" pra të cilët që moti kishin dhënë shenja se do të pranonin zgjidhjen e problemit të Kosovës në kuadër të ish-Jugosllavisë. Dhe ky vrap i madh që kishte ndërmarrë Qeveria Demokratike (!) e Tiranës, përfundoi në nëntor 1996, kur Sali Berisha ia uroi Adem Demaçit detyrën e "presidentit" të Republikës së Kosovës. Ky ishte njëri prej mëkateve të para që bënte Adem Demaçi që në ditët e para kur kishte filluar të merrej me politikë.

Fundi i përvojës së hidhur historike

Duke pranuar këtë "detyrë" në Tiranë, Demaçi as që donte të lodhte kokën se si do të reagojë elektorati i Rugovës. Fatmirësisht, falë vetëdijësimit kombëtar të shqiptarëve të Kosovës as Demaçi nuk u zgjodh "president" i Kosovës, as shqiptarët e Kosovës nuk shkuan në Beograd për
t'u "solidarizuar" me "demokratët" e Serbisë, siç i ndërsenin Demaçi, Surroi dhe projugosllavët e tjerë shqipfolës. Shqiptarët e Kosovës nuk e kishin vështirë të kuptojnë se "drita e lirisë" që ua trumbetonte Demaçi, e cila do të vinte pas ngjarjeve "tragjike" të Beogradit, "drita e lirisë" që do të vinte nga "vëllezërit" serbë, siç i quante "Mandela" ynë banorët e këtij shteti fqinj, ishte "dritë" e një vdekjeje të paparë që do ta përjetonin shqiptarët duke vrarë veten me dorë të vet ashtu siç e vrau veten Adem Demaçi. Në këtë mënyrë, elektorati i Rugovës, nëpërmjet institucioneve që i kishte zgjedhur me votën e lirë, i tregoi Tiranës zyrtare se përvoja e hidhur historike, kur udhëheqja e Tiranës ka llogaritur të marrë dhe të mbajë pushtetin në Shqipëri duke sakrifikuar Prishtinën, edhe pse është ende e freskët, nuk mund të funksionojë më dhe askush nuk mund të llogarisë më për të qeverisur Shqipërinë stabile pa llogaritur mirë edhe në një qëndrim të drejtë dhe të sinqertë ndaj vullnetit politik vetëvendosës të shqiptarëve të Kosovës
"B.sot", 22 maj 2003
__________________
Ini, bëhuni, përhapni dhe jetoni dashuri!

[Llapi]

sa mire qe po tregon
qe i perkrah keta te ish UDB-es ti breee
po ti e din ma mire se une se kush ka qen jusuf ferizi
dhe sa gjat ka qendrue neper bot kinse si gazetar i tanjugut jugosllav
a ne realitet ka qen edhe spiun i UDB-es
e sidomos ne lindjen e afert
heee kujtoi kujtoi ato kohra
veq kujtoi njiher e jo ka dhjetra her se po e dhi.en krejt
veq nejse prej tanjugu e nasha borbes i kie keto
nuk flliqen ma shum jo
"B.sot", 22 maj 2003 haaaaaaa
hulumtoje pak dhe e shef se sa here e kan postue
bashkpuntoret tu me pare ket postim ketu
them tut se ne nji legen hani

[&Mitrovicalia&]

une keto postime i bera qe te mesoj prej anetareve te tjere te ketij forumi se sa eshte krejt ky postim i vertete.Te mallkuar kofshin krejte ata bashkpuntoret e UDB-es, dhe se mu personalishte s'em intereson as Ivan Rugova e ase Thaqi yte qe po ma con deri ne cielle, mua personalishte me intereson vetem populli dhe kombi shqipetare, liria dhe pamevaresia, liria dhe demokracia per te cilen ky kombe aqe flijoi...e ti the qafen edhe kryt tat sa te duash se kush jam une dhe se qfare jam une...problemi yte eshte kjo...problemi ime personal eshte t'a ruaj pastertin time personale shpirterore fetare dhe kombetare e ti veqe shkreto sa te duash.

[shalja1]

une keto postime i bera qe te mesoj prej anetareve te tjere te ketij forumi se sa eshte krejt ky postim i vertete.Te mallkuar kofshin krejte ata bashkpuntoret e UDB-es, dhe se mu personalishte s'em intereson as Ivan Rugova e ase Thaqi yte qe po ma con deri ne cielle, mua personalishte me intereson vetem populli dhe kombi shqipetare, liria dhe pamevaresia, liria dhe demokracia per te cilen ky kombe aqe flijoi...e ti the qafen edhe kryt tat sa te duash se kush jam une dhe se qfare jam une...problemi yte eshte kjo...problemi ime personal eshte t'a ruaj pastertin time personale shpirterore fetare dhe kombetare e ti veqe shkreto sa te duash.

lexo per qendrimet e demaqit nga zvonko l letica iburgosur per mas pok ne lepogllav shqipetari patriot per ju eshte vetem i vdekuri evoluimi i njeriut eshte absurd nese demaqi eshte trdhtar sipas jush tita eshte patriot shqipetare

[Drenica 97]

Kur ta citosh JUSUF FERIZIN eshte mire te tregosh kush ishte ky Ferizi,se shumica e forumistve jane te rinje e nuk e njohin,ky ishte korrospondent i RTP ne lindjen e aferme,na e sillte konfliktin Arabo-Izraelit ku Arabet ishin engjuj e Izraelitet djalli,mos harroni se ne ate kohe ne lindjen e aferme dergoheshin gazetaret me te besueshem te sistemit Jugosllav,ne ket periudh "gazetar" ne lindjen e afermeishte edhe Jevgeni Primakovi kryespiuni Sovjetik.E ky far Ferizi i perkdheluri i sllavokomunistve e fyen Adem Demaqin duke e quajtur pro jugosllav,radikal,duke then se i ndersente Shqiptaret qe te marrin pjes ne protesta e zgjedhje Serbe,Adem Demaqi nuk i ndersen Shqiptaret ,se nuk i konsideron qen qe ti ndersei,e Ferizi na ka konsideru te tille dhe na "ndersente"kunder Izraelitve.

[bili99]

Adem Demaci ka pasur biografi atdhetare gjithe jeten pra, kredibilitet kombetar dhe nje legjitimitet te pergjithsuar shqiptar jasht Shqiperise administrative ,bile edhe per te bere gabime ne deklarata politike, edhe thirrje per te perkrahur nje te keqe me te vogel se bisha Millosheviq, sigurisht per nje ndryshim ne Serbi qe do te leftesonte dhimbjen tone ne luften finale me Serbine...dmth ai ka pasur qellimet fisnike ndaj kombit vet gjithmone kete edhe kur ka qene "i kuq","i verdhe "apo " i kaltert " sic perflitet neper gojat shqiptare, kete ia thote dedikimi jetesor i tij per ceshtjen kombetare shqiptare...
Por , ky Jusufi gazetari i Jugosllavise i perdredh disa deklarata dhe i perdor ne konotacion qe ai vete i deshiron (per te diskredituar nje personalitet gjitheshqiptar) sigurisht qe do te jete perplasje personale dhe e ben me paturpsi gazetari lanson nje te pavertete per nje te vertete qe dihet boterisht.

Sa per emisionet speciale per Sabra dhe Shatila ,dhe kur raportonte per konfliktin izraelito-palestinez ,ka bere disa reportazhe relativisht te mira,une i kam percjelle disa(eshte e vertete se ishin masakra ndaj popullit palestinez).(une nuk do ta quaj proarab ose arab per ate ,sic ben ai me Adem Demacin)
Me duket se edhe vajzen e vet e pagezoi Palestina ky gazetari yne dhe nuk jam kunder vajzes ,eshte zgjedhje personale dhe une perkrah shtetin e Palestines gjitheashtu.

me nderime,
bili99

[drenicaku]

Pas luftes na ka tregu qe nuk merr vesh gje ne politik,dhe ishume me fat qe askush nuk e pyeti per asgje,perndryshe beri shume gafe ,per qka politika e qiti ne pension por edhe uqk_ja e perzuni.

[shah_isti]

Pas luftes na ka tregu qe nuk merr vesh gje ne politik,dhe ishume me fat qe askush nuk e pyeti per asgje,perndryshe beri shume gafe ,per qka politika e qiti ne pension por edhe uqk_ja e perzuni.

jo more mos mendove qe do ta pyes baca adem halit terrnofcin

[drenicaku]

jo more mos mendove qe do ta pyes baca adem halit terrnofcin

Kogja ne huj e paske pas kit terrnovcin,mos je ti Bastri pllana.
O legen kur nuk din me debatu nisja e ofendo,keshtu e kan ata qe nuk marrin vesh gje nga jeta.

[Llapi]

Luftëtari më i devotshëm i fjalës së lirë


“Çdo popull i shtypur ka të drejtë të shkundë zgjedhën e tij, dhe në qoftë se shqiptarët janë mërzitur dhe janë lodhur nga zgjedha (e huaj) ...dhe dëshirojnë të jenë të pavarur, urimet e mia më të përzemërta për ta”, pati thënë Gladstone, kryeministër i Anglisë më 1880 13 Shtator, 2009

Shkruan:
Prof. dr. Hakif Bajrami

Ky orientim historikisht i ka shërbyer edhe ilegales edhe legales, si ora më e ndritshme për t’u afruar drejt kah objektivi i ndërkombëtarizimit të Çështjes shqiptare në përgjithësi. Kosova e robëruar në këtë luftë në shumë episode të saj, sidomos në luftën e ilegales, ishte vetëm një pretekst për artikulimin e kërkesës se cila është korniza e Shqipërisë etnike. Kuptohet vetëm shkollimi i kuadrove dhe nxjerrja e fakteve para opinionit, sidomos nga intelektualët kosovarë, ka bërë që »preteksti« të bëhet luftë dialektike. Po e theksojmë këtu edhe një fakt se po të mos kishte në mes të luftëtarëve të ilegales ndonjë konflikt strategjik, po të mos kishte në luftën e legales iluzione fikse, koha e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës do të vinte më shpejt. Unë them me plot të drejtë se fuqia politike, sakrifica morale dhe shpirtërore e Adem Demaçit, në Çështjen kombëtare, se kah do të shkojë Kosova, ka dominuar afro një gjysmë shekulli, për t’u pozicionuar aty ku duhet, në embrion.
Lëvizja ilegale për çlirimin e tokave shqiptare do të sheshëzohet pas disa proceseve gjyqësore në shumë qytete të Kosovës, sidomos pas vitit 1954.

Operacionet antishqiptare në katër drejtime
U bë ashtu meqë pushteti do të egërsohej me një anë dhe në anën tjetër Qeveria jugosllave pas vdekjes së Stalinit, kishte akumuluar mjaft forcë për të ndërmarrë operacione antishqiptare dhe antikosovare , në katër drejtime:
l. Në drejtim të denoncimit se »nuk ekziston çështja shqiptare në Jugosllavi«çështje kjo që u objektivizua me kërkesa të shumta që të ndalet terrori ndaj shqiptarëve, por jo të ndalet çështja e të shtruarit të statusit përfundimtar të Kosovës. Sidomos nga »Lidhja Kosovare« nga viti 1956 e tutje, në shkallën më dinjitoze, u shtruan kërkesa të drejtuara instancave më të larta të OKB-së dhe niveleve më të larta shtetërore në SHBA.
2. Ekziston çështja e arratisjes së shqiptarëve nga Shqipëria në Jugosllavi 1949-1956, për të cilin fenomen agjentët e Jugosllavisë alarmonin, që nga instancat e OKB-së e deri te sateliti më i vogël i propagandës serbo-greko-turke, se në »Jugosllavi do të arratiset e tërë Shqipëria, se atje do të mbetet vetëm Enver Hoxha si Robinson Kruso«. Kjo propagandë hileqare, hipokrite dhe makiaveliste ndihmohej edhe nga një soj shqiptarësh këtu në Kosovë, por edhe nga shumë forca, të cilat ideologjinë e kishin bërë biznes politik dhe prostitucion moral të tyre, qofshin të majtë apo të djathtë. Me fjalë të tjera, propaganda jugosllave kishte arritur shumë larg për ta mjegulluar shpërnguljen e shqiptarëve në Turqi, përmes arratisjes së shqiptarëve nga Shqipëria në Jugosllavi. Shikuar nga aspekti shkencor heuristik dhe hermenutik, ky fenomen ka qenë akti më »vetëvrasës« për kosovarët përmes fatit tragjik të ballistëve të Shqipërisë. Asgjë nuk u interesonte kastave politike shqiptare në Shqipëri përpos pushtetit të lakuriquar dhe ideologjisë gogol, qoftë e »majtë«, qoftë e »djathtë«. Ato nuk kanë sakrifikuar asgjë për çështjen e Kosovës si e shtronte Adem Demaçi. Këtë që e theksuam del qartë nga Programi i »Lëvizjes revolucionare për bashkimin e shqiptarëve«.
3. Ilegalja shqiptare do të përqendrohet në luftimin e propagandës se: »shpërngulja e shqiptarëve në Turqi« nuk është as nuk mund të bëhet kurrë »çështje fetare«. Ky fenomen ishte lansuar me kujdes nga nomenklatura kriminale jugosllave në anën tjetër, sepse dihej në një masë se çka do të thotë kjo çështje për kulturën evropiane. Lidhur me këtë, do të duhej lëshuar një sy kundërthënieve fetare në Evropë, por problemi fetar kurrë as nuk ka qenë as nuk do të ketë shans të bëhej, problem shqiptar. Prandaj, në këtë studim e injorojmë jorastësisht .
4. Ilegalja shqiptare është ajo që e hetoi me kohë nga të gjitha dimensionet se çka do të thotë dhe ku shpie propaganda dhe lufta jugosllave: »Për luftimin e rinisë shqiptare, e cila ne çdo kusht duhet të alienohet nga Lëvizja kombëtare, sepse orientimi »enverist« ishte konkluduar se mund të amortizohet përmes gjykimeve, ku silleshin dënime drakonike. Në këtë drejtim kërkesa jugosllave- »pengoni të rinjtë shqiptarë në shkollim», ishte apostrofim i dalë nga Marrëveshja »Xhentëlmene 1953« dhe »Klubi i Rankoviqit 1954«, institucione këto, të cilat së bashku përbënin frontin e kishës, për t’u bërë ashtu të »shenjtë« për sulmin frontal të popullit shqiptar me një anë dhe për lidhshmërinë jugosllave me Serbinë homogjene dhe integrale në anën tjetër.

Individualisti i madh
Të gjitha oscilimet e këtilla politikaneske i kishte lexuar drejt dhe me kohë Adem Demaçi. Prandaj, nuk ishte me rëndësi të kuptohet forma e politikës jugosllave, por ishte me peshë të madhe kombëtare të kuptohen dhe të zhveshën konjukturat e saj, strofujt e saj nëpër botë, oscilimet e hilexhinjve shqiptarë në anën tjetër dhe më në fund përqendrimi dhe konsekuenca për t’u sakrifikuar. Adem Demaçi në luftën e tij politike i kishte provuar kthesat e shumë politikanëve që donin t’i bashkëngjiteshin, por e kishte vërejtur se ca prej tyre në momentet vendimtare ishin lodhur. Së këndejmi, nga një shikim margjinar filozofiko-eksplikativ sikur Adem Demaçi na del para historisë dhe ligjeve të saj si individualist i madh. Por jo, nëse lexohet me kujdes se ku dëshironte Adem Demaçi ta ndalte lokomotivën e tij, në cilin stacion, në cilën rrethanë shoqërore dhe gjeostrategjike, ai vërehet se nuk ishte i tillë, sepse nëse politika dëshirohet të lexohet drejt dhe profesionalisht në baza shkencore, atëherë mund të thuhet se Adem Demaçi është personalitet i veprave të mëdha dhe sakrificave që të tjerët nuk mund t’i durojnë. Nuk e kishte theksuar formalisht Adem Demaçi faktin se »Lufta jonë do të jetë e gjatë«. Me këtë madhështi politike, Adem Demaçi e ka bërë çështjen e Kosovës çështje botërore, kuptohet jo me »individualizmin« e tij, por me shkollën institucionale të luftës së tij prej liberatori, si do të thoshte Fan Noli.
Vetë fakti se Adem Demaçi e filloi burgimin si »individualist« kur doli nga burgu për herë të parë, gati askush nuk guxonte të fliste me të, t’i afrohej. Ndërsa, kur e mbaroi burgun e fundit më 1990, i tërë populli brohoriste emrin e tij, e tërë Kosova ishte në këmbë, flet fare simbolikisht se cili ishte popullariteti tij ndër shqiptarë dhe kudo nëpër meridianët e botës liridashëse ku ndihej fryma shqiptare.

Dy metoda të luftës për ndërkombëtarizimin e Çështjes së Kosovës
Demontimi i sistemit dhe demontimi i shtetit të Jugosllavisë, ishin konceptet më të njohura që burojnë nga filozofia ekliptike e Adem Demaçit për ta shtruar përdhe katrahurën e quajtur Jugosllavi, burgun e popujve, armikun më kontrovers, okupatorin më gjakpirës që do ta mbajnë në mend shqiptarët në historinë e tyre. Lidhur me këtë historia moderne e Evropës njeh krime dhe shtypje ndër më të egrat, por krimet dhe shtypjet serbe mbi shqiptarët, gjithnjë duke u mbështetur në dokumentet serbe, janë ndër më të egrat në Evropë. Kundër kësaj egërsie do të luftojë 28 vjet në një formë specifike, përmes burgut Adem Demaçi. Shtrohet tash pyetja si mundet një njeri të luftojë kundër një okupatori me aq sukses vetëm. Jo, Adem Demaçi e filloi burgun vetëm, por e mbaroi me disa »divizione« shqiptarësh nëpër burgje, të cilët u bënë universiteti më i organizuar në luftë për liri. E vërteta Adem Demaçi nuk ishte »rektor« i atij universiteti, por ishte ideolog dhe prijës shpirtëror i asaj shkolle kombëtare, në luftë për liri. Në këtë shkollë çdo shqiptar i vërtetë ka luftuar të bëhej nxënës i Demaçit.
Adem Demaçi do të lajmërohet në demonstratat e vitit 1968 përmes atyre patriotëve që ishin të nxitur prej tij. Ajo gjeneratë kishte për qëllim DEMONTIMIN e SISTEMIT të Jugosllavisë. Duke e hetuar atë demontim komprometues, pushteti do të mundohej për të bërë renovime sistemore më 1974. Asgjë nuk e ka ndalur gjeneratën e Adem Demaçit, në anën tjetër se më 1981 do të fillojë shkalla tjetër e DEMONTIMIT të SHTETIT. Lidhur me këtë itinerar të vijave të thella politike më 1 tetor 1997 Adem Demaçi do të ndahet përgjithmonë nga metoda paqësore dhe do të vërsulet në aplikimin e metodës së luftës armatosur, më vonë edhe si shef u Zyrës politike të UÇK-së. Mbi të gjitha Adem Demaçi do të mbetet luftëtari më i devotshëm i FJALËS së LIRË.
Për t’i luftuar me të gjitha mjetet të katër drejtimet jugosllave kundër popullit shqiptar, »Lëvizja revolucionare për bashkimin e shqiptarëve«, do të sheshëzohet në skenën historike në fund të vitit 1958 për ta zgjidhur Çështjen e Kosovës përmes dy metodave, të cilat do të aplikohen në shkallë të përsosur. Kohëzgjatja e të dy metodave do të operacionalizohet, do të funksionojë deri më 10 qershor 1999. Ato metoda ishin apostrofuar dhe shndërruar në doktrinë politike dhe ushtarake të një fronti politik kombëtar që i kishte dy »Porta triumfale«. Së pari, në funksion ishte operacionalizuar Metoda PAQËSORE, e cila do të zgjaste deri më 1 tetor 1997. Pastaj, operacionalizohet Metoda e LUFTËS SË ARMATOSUR, e cila triumfalisht përfundoi më 13 qershor 1999. Këto metoda do të gjenden të sistemuara mirë në Programin e »Lëvizjes revolucionare për bashkimin e shqiptarëve«.

Nesër:

• Cilat metoda ishin të sistemuara në Programin e “Lëvizjes revolucionare për bashkimin e shqiptarëve”?

• A ishte koncentruar si doktrinë politike metoda paqësore e luftës në Programin e “Lëvizjes revolucionare për bashkimin e shqiptarëve”?

• Cili ishte karakteri i bashkimit kombëtar në Programin e Adem Demaçit?

[Llapi]

Ideatori i “Lëvizjes revolucionare për bashkimin e shqiptarëve”

Adem Demaçi e kishte kuptuar këtë orientim, se koha dhe shkollimi i shqiptarëve po shkonin nga faktorizimi politik, prandaj në gjykatore do të ligjëronte ligjëratën e vet strategjike, për të cilën synonte të sakrifikonte çdo gjë, pra edhe jetën
Përpjekja e okupatorit
që ta amortizojë liderin shqiptar
Prokurori kundër Adem Demaçit synonte të arrijë më tepër në programin e tij rrënues kundër shqiptarëve, përmes një kompromisi, prandaj ai pushtet kishte konsideruar se konflikti me një shkollë të tillë, siç ishte ajo e Adem Demaçit, do të i prolongonte shumë punë, do t’i luftonte shumë drejtime, që masa shqiptare të organizohet, të vetëdijesohet dhe të avancohet kombëtarisht. Adem Demaçi e kishte kuptuar këtë orientim, se koha dhe shkollimi i shqiptarëve po shkonin kah faktorizimi politik, prandaj në gjykatore do të ligjëronte ligjëratën e vet strategjike, për të cilën synonte të sakrifikojë çdo gjë, pra edhe jetën. Në gjykatore, gjatë procesit të gjykimit Adem Demaçi nuk do të kalkulojë fare, me tërë aftësinë do të vërsulet në kërkesën që Kosova me vetëvendosje të orientohet kah dëshiron populli, e jo kah i imponohet me dhunë atij.
Orientimi që Kosova përmes rrugës paqësore t’i bashkohet Shqipërisë ishte kërkesa sublime e orientimit politik të luftëtarit më të devotshëm të kombit, për lirinë e tokave shqiptare, të cilat ishin rirobëruar më l912. Adem Demaçi në pozicionin e LIDERIT i njihte aftësitë e personaliteteve shqiptare, i njihte mirë orientimet politike në Evropë, prandaj në fillim do të tregohet individualist i madh në luftë, por ai individualizëm nuk ishte filozofia e tij strategjike, por ishte ajo luftë, ishte dobësia e përgjithshme e pjekurisë politike të popullit. Për fat të Adem Demaçit dhe të kombit të tij, epërsia e luftës për t’u shkolluar dhe për t’u emancipuar politikisht populli, ishte më e shpejtë, më e dukshme në hapërim, karshi egërsisë së okupatorit.
Pse programuesit antishqiptarë të Beogradit më 1945 së pari, me të gjitha mjetet do të luftojnë për ta zhbërë flamurin shqiptar. Së dyti, pse politika, kisha dhe institucionet serbe nuk lënë guri pa lëvizur në diplomaci dhe politikë propogandistike vetëm që edhe një herë ta drejtojnë në saje të një dhune të paparë shqiptarin e Kosovës kah shkretëtirat e Anadollit. Ajo politikë triviale me shpërngulje të shqiptarëve në Anadoll, me kolonizim të serbëve në Kosovë, me politikë denacionaliuese përmes ideologjizimit të çështjes kombëtare bëhej krejt me qëllim që viset shqiptare një ditë të serbizohen dhe të kolonizohen me sllavë, nga çdo anë e botës, për të u bërë hapësira unike jugosllave Serbi homogjene.

Politika diskriminuese ndaj shqiptarëve
Jo vetëm kaq, mbyllja e shkollave, politika diskriminuese investive nëpër ato vise ku shtriheshin shqiptarët, aksionet barbare të policisë ushtarake, shtetërore dhe politike, kinse për t’i çarmatosur shqiptarët e »armatosur«, ishin kulmi i një tragjedie që manifestohej në tri akte: shkombëtarizim, shpronësim dhe shpërngulje masive në Anadoll. Kuptohet në bazë të argumenteve që i posedojmë, Adem Demaçi ishte ai që politikën monstruoze jugosllave e lexoi me kohë dhe nga të gjitha dimensionet, për çka u përcaktua pa asnjë dilemë për ta luftuar deri në shkatërrimin definitiv të tërë atë forcë grabitqare.
Adem Demaçi e dinte fare mirë se politika serbe mbi Kosovën kishte bërë plane një kohë të gjatë për t’i asgjësuar të gjitha gjurmët kombëtare shqiptare nga kjo pjesë e Shqipërisë etnike. Në atë politikë serbe, Adem Demaçi do të zbulojë një strategji antinjerëzore që Serbia e propagandonte pa asnjë hezitim deri më 1953, të paktën për t’i likuiduar personalitetet shqiptare dhe popullin shqiptar. Ndërsa, në kohën kur bota e civilizuar po krijonte një bindje se shqiptarët e robëruar nën Jugosllavinë disi janë të liruar nga dhuna shtetërore, dhe se dukeshin të »barabartë« me të tjerët, ajo politike e vjetër me metoda të reja e kishte perfeksionuar metodën e shfarosjes, prandaj synonte likuidimin e personaliteteve shqiptare, të institucioneve shqiptare dhe popullin shqiptar, po iu dha shansi në etapa ose për njëherë. Lidhur me këtë orientim postfashist serb, ta hetosh politikën kanceroze, e cila një ditë do të vërsulet në »fëmijët e vet«, nuk ka qenë vetëm akribi politike e Demaçit, por njëherësh edhe vizion i begatimit të luftës civilizuese politike, me qëllim që një pjesë e një kombi të vetëdijesohet me një sakrificë të nivelit jo të rëndomtë, duke iu kërcënuar asaj politike edhe me ftesë drejtuar popullit për luftë të armatosur, kundër një robëruesi, siç ishte Serbia, alias Jugosllavia në Kosovë.
Adem Demaçi e dinte fare mirë se hapja e fakulteteve dhe shkollave të larta në Prishtinë, nuk e amortizonte luftën e tij, po përkundrazi e forconte dhe e ashpërsonte, sepse deficiti më problematik për politikën e Demaçit më 1958 ishte ai i mungesës totale të një politike intelektuale. E vërteta, Adem Demaçi kurrë nuk e ka mohuar se edhe para tij ka pasur politikanë patriotë shqiptarë. Demaçi do të dallohet prej të tjerëve që përpos sakrificës, do të kërkojë luftë intelektuale.

Adem Demaçi
me program politik për çlirimin e Kosovës

“Sa dituri e madhe e pret arkeologun, kur toka shqiptare do t’i hapë thesarin e historisë pellazgjike.”
Xorxh F. Wiliams

Duke e hetuar me kohë se lufta e kombit të robëruar shqiptar nuk ishte e mundur që të vetëdijesohej vetëm me vetëflijim, vetëm me shembull personal, vetëm përmes luftës izoluar politike, për ta nxirë kombin deri në pozicionin e arsimimit politik, Adem Demaçi do të orientohet në organizimin e organizatës “Lëvizja revolucionare për bashkimin e shqiptarëve”. Kjo organizatë ka një histori e cila lidhet drejtpërdrejt me emrin e Adem Demaçit, sepse ishte ideator i saj, sepse me kohë do të bëhet promotor i të gjitha lëvizjeve shqiptare për çlirimin e Kosovës.
Si ta gjejmë pra lidhshmërinë e historisë shqiptare gjatë viteve l95o-l999 në rrafshin e luftës ilegale, është njëra ndër temat më delikate në historinë kombëtare të pas Luftës Dytë Botërore, është njëra ndër pyetjet që e ka tronditë për disa dekada tërë nomenklaturën politike dhe shtetërore jugosllave. Ajo nomenklaturë e ka studiuar ilegalen shqiptare vetëm për ta luftuar dhe shfarosur e jo për ta bërë me te ndonjë kompromis ose zgjidhje që do të i afrohej objektivit të lirisë. Ç’është e drejta edhe në Shqipëri ilegalja shqiptare e Kosovës ka qenë e ndihmuar për deri aty ku i shkonte për shtati ngjyrave ideologjike. Por kjo nuk do të thotë kurrë se ilegalja shqiptare për bashkim kombëtar ka qenë e ngujuar nga ideologjia. E vërteta, ilegalja shqiptare e Kosovës gjithmonë ka qenë dy hapa përpara ideologjisë, gjithnjë në shërbim të kombëtares. Me fjalë të tjera, t’iu përgjigjesh këtyre pyetjeve do të thotë ta trefishosh kritikën historike ndaj realitetit objektiv, do të thotë ta forcosh korrektësinë, dhe seriozitetin ta vësh në atë pozicion, sa që nuk ka tundje prej asnjë pike të programuar. Duke u gjetur në këto pozicione, që në start të paraqitën në rrafshin e objektivizmit dy kundërshtime jo të dobëta të çështjes shqiptare, argumentet e të cilave i përplasi për tokë triumfi i suksesshëm i »kritikës së tretë«, sepse epoka e Luftës së Ftoftë mbaroi me triumfin e plotë të atij mendimi që Adem Demaçi e projektoi qysh më l958.
Kur studiohet fenomeni i luftës së Adem Demaçit, mendoj se fillim i mbarimit të Luftës së Ftoftë do të ishte me interes që të plasohet në Evropë pikërisht ngjarja më e madhe si kthesë nga viti l981, porositë dhe cilësitë e të cilit çështjen shqiptare ngadalë, por sigurt, hap pas hapi e bartën për zgjidhje, çështje kjo ku patjetër, po të dështonte ky tajm bajndig shqiptar gjatë viteve l968-l98l, do të komprometoheshin interesat europerëndimore për demokracinë. Pse po e them këtë, po e theksoj nga shkaku se Lëvizja shqiptare, demonstratat e vitit l968 me emrin e Adem Demaçit i kishin vënë në strategjinë filozofike qytetare evropiane.

Mehmet Vokshi dhe
profesor Zekeria Rexha
Ndërsa demonstratat e vitit l98l gjithashtu Lëvizja shqiptare i kishte vënë në ballë të luftës politike shqiptare për zgjidhje. Këto ngjarje me rezultatet e tyre konstante, kurrë të mos pajtohen me hapësirën unike jugosllave, brenda së cilës synohej nga disa qarqe që të kamuflohet për »zgjidhje« çështja shqiptare, të paktën e komprometuan Jugosllavinë deri në atë masë, sa që nga »plagët« që ia sollën gjatë luftës permanete përmes demonstratave, më në fund edhe përmes luftës së armatosur, e shtruan atë forcë copë-copë, për dhe. Në luftimin dhe shkatërrimin e atij shteti burg në shkatërrimin e Jugosllavisë, shqiptarët dhe Adem Demaçi në rend të parë do të marrin pjesë aktive vetëm deri aty ku synonin çlirimin e kombit shqiptar.
Si erdhi deri te programi i lirisë nga Lëvizja për çlirimin e tokave shqiptare, përmes rrugës ilegale, një kohë të gjatë në historiografinë shqiptare ka qenë temë kujdestare por mjerisht me tretman konceptual tabu. Në bazë të argumenteve që i kemi siguruar, rezulton se pas një varg procesesh dhe dënimesh që i ishin bërë në shkallë individuale dhe kolektive Lëvizjes Nacional-Demokratike Shqiptare, deri më l950, të parat personalitete që do ta vejnë lidhjen në mes të asaj historie kombëtare që po rrumbullakohej dhe asaj historie që po lindte e re, kujtoj se ishin dy personalitet që meritojnë për t’i veçuar. Ato personalitete ishin: Mehmet Vokshi me veprën »Shqipëria e gjithë shqiptarëve« dhe profesor Zekeria Rexha me pedagogjinë e tij që do t’i drejtojë të gjitha fijet e nacionalizmit kosovar. Këta kolosë të kauzës kombëtare me veprën e tyre do t’i lidhin të gjitha programet e Komitetit Mbrojtja Kombëtare e Kosovës, me gjeneratën e Ibrahim Kelmendit dhe me gjeneratën e Adem Demaçit.

Nesër:

* Cilat ishin personalitetet më të njohura që kanë merita për lindjen e historisë së re të shqiptarëve?
* Çka thonë veprat e Fazli Greiçefcit, Shaban Shalës e Metush Krasniqit për Luftën më të ndritshme dhe më të vështirë të ilegales shqiptare, e cila është paguar edhe me jetë?
* Si mbeti brezi i Adem Demaçit i pathyer?

[Llapi]

Politika dhe diplomacia e Adem DemaCit

Kur doli në gjykatore Adem Demaçi, në vend që të pendohet, ai shpërtheu me tërë fuqinë e argumenteve kundër një sistemi gjakatar, kundër një regjimi që shquhej me një tirani ndër më të egrat në Evropë, kur ishin në pyetje shqiptarët dhe të drejtat e tyre 10 Shtator, 2009
Ç’është e vërteta, politika serbe, si për hapjen e portës me metodën pasive-paqësore, si me metodën aktive-revolucionare Adem Demaçi mendonte se e kishte gjetur çelësin për të e hapur kalanë. Çelësi për atë hapje në rastin e aplikimit të metodës parë duhej t’i nënshtrohej një evolucioni, ku pjekuria dhe serioziteti të shoqëruar me dituri doktrinare, kishin vend konstant. Së këndejmi, edhe Adem Demaçi si patriot që nuk mund të ishte diç tjetër, përpos nxënës i asaj shkolle të traditës dhe rilindjes, që ia kishte mësuar lufta e pashuar, tani gjeneratës tij ia forconte një fenomen që i kishte munguar luftës shqiptare për liri. Ai fenomen ishte froni i pamposhtur i luftës me mjete intelektuale që nuk ishte bërë sa kërkonte koha dhe rrethanat deri atëherë. Kudo që shkrepi fjala dhe vepra e Demaçit, kundërshtarët e tij si armiq për vdekje që e kishin shpallur e kishin hetuar inteligjencën mbinormale të një intelektuali prej luftëtari stoik. Lidhur me këtë shtrohet tash pyetja, si ishte e mundur që një shtet shumë »atraktiv« në botën moderne, me të gjitha ata »miq« dhe atë pompozitet, me tërë atë zhurmë që ia bënin në formën lajkatare shumë matrapazë nga formati »botëror« pra edhe disa shqiptarë, ndërsa Adem Demaçi ta lakojë atë rrugë, të dëshmojë se ajo rrugë nuk është ajo e vërteta. Unë mendoj se edhe okupatori në fillim kishte iluzione se Adem Demaçin do ta blinte me një çmim shumë të volitshëm, me pak premtime dhe me disa ekzaminime teatrale, me disa molerime të drejtësisë siç ishte çështja e shkollimit dhe e avancimit të statusit të Kosovës (regjion me statut, krahinë me statut, krahinë me Ligj kushtetues, kushtetutë, statut, përpjekje për shfarosje). Ky ishte itinerari i lojërave politike të okupatorit me Kosovën dhe shqiptarët në të, për t’ia zgjatur jetën kolonizimit sllav. Është e vërtetë se çështjen e shkollimit të popullit të tij Adem Demaçi e kishte vënë si faktor primar, por atë e kishte vetëm si mjet dhe subjekt iluminist. E vërteta, Adem Demaçi besonte në inteligjencinë, por kurrë ai nuk e ka anashkaluar në spekulimet e tij politiko-filozofike çështjen e katundarisë, çështjen e punëtorisë, çështjen e zejtarëve, çështjen e qytetit dhe fshatit për t’u ngulitur populli sovran në fronin e luftës për liri universale.

Demaçi nuk blihej me asnjë çmim
Po cili ishte ai »medikamenti«, për të cilin politika serbe mendonte se e kishte gjetur për ta joshur Adem Demaçin në qetësi dhe »vigjilencë« qytetare të një kryengritësi »kryeneç«. Në këtë poliedri politike Adem Demaçi do të duket më i freskët, më largpamës, më i gjakshëm për ta krijuar shkakun të paktën për shkatërrimin e shtetit që ia robëronte kombin e tij. Pse erdhi deri te ky pozicion, mendoj se përgjigjja duhet të kërkohet pikërisht te pozicionimi doktrinar i patriotit në lidhje me evitimin e frikës. Asgjë nuk i bënte përshtypje Adem Demaçit kur i kërcënoheshin se do të vrasim, se të kanë spiunuar shokët, se të kanë tradhtuar të gjithë, madje edhe më të afërmit. Në këtë ngushticë psikologjike, pushtetarët e okupatorit kishin ardhur shumë shpejt në një përfundim se këtë njeri inteligjent deri në mbinormale, asnjë çmim nuk mund ta blejë, as ta shesë, si ishin mësuar me shumë lakej të tipit të reagimit autoritar, të shqiptarit politikan marroq që shitet pas çdo flamuri. Lakenjtë e okupatorit një kohë të gjatë mendonin se »shitja dhe blerja« e shqiptarëve është shndërruar në një industri, e cila serbëve u kishte sjellë shumë përfitime, por te një person që quhej Adem Demaçi, u kishte hasur sharra në gozhdë. Aq më keq u zihej fryma në fyt robëruesve kur ky luftëtar kishte bërë një shkollë, kishte lëshuar shtat lufta e tij speciale, lufta e tij tejet inteligjente, aq më parë kur ajo po nxinte shtat në institucionet shkollore dhe në uzinat e punëtorëve, në punëtoritë e zejtarëve të cilat në laboratorin më natyror të kombit shqiptar, në odën shqiptare po qitshin në sitë e në shoshë, po qitshin çështjet strategjike të kombit, ndoshta jo me atë dubiozën intelektuale politike, por me forcën e seriozitetit dhe kuantitetin e masës, në formën më të lirë të debatit më të vjetër demokratik. Secili debatues në odën shqiptare e shpreh mendimin e vet kur i kërkohet deri në egërsi, por në fund besa i mbulon të gjitha kundërthëniet. Adem Demaçi në familjen shqiptare ishte bërë informata më e »ndaluar« dhe më e përfolur, ishte bërë ora kombëtare që rreh më sigurt se kudo në botë, që nuk e huq asnjë sekondë për çështjen madhore kombëtare të lirisë dhe bashkimit.

Realiteti ishte i qartë për liderin
Emri i tij njëherësh për klasën politike, e cila mendonte se »çdo gjë për sa u takon shqiptarëve, në shtetin e Jugosllavisë, shqiptarët kurrë nuk e kishin pasur më mirë«. Këta »mendimtarë«, shkonin edhe më larg, saqë e theksonin edhe këtë, se shqiptarët gjatë historisë në »këtë sistem e kanë gjetur veten«. Bile shtonin në emër të popullit se »shqiptarët janë shumë të kënaqur«. Kënaqësia si duket vlente vetëm për ata që i shqiptonin këto shprehje, sepse kudo shqiptarët ishin në »pëshpëritje«, në pakënaqësi të përgjithshme, sepse substancialisht ishin të rrezikuar, sidomos deri më 1966. Treguesit për këtë gjendje nuk ishte vështirë, kush dëshironte për t’i shtënë hundët më thellë, për ta nuhatur të paktën robërinë, sepse »liria« shqiptare në Kosovë nuk ishte sikurse liria e serbëve. Këtu Adem Demaçi ishte i pakaluar, e kishte kuptuar më hollë se çdokush tjetër realitetin, e kishte konceptuar dhe studiuar deri në program diagnozën epidemiologjike robëruese shqiptare që mos të kënaqen me propagandën, mos të vendnumërojnë dhe të getoizohen në frazat e kënaqësisë politike të disa triumfalistëve që mendonin se kanë arritur kulmet e zhvillimit, që mendonin se fati i tyre, se pozita e tyre shoqërore, është pozita e kombit të tyre. E vërteta, shqiptari i mjerë dhe i vuajtur, që nuk ishte mësuar për t’i gëzuar të mirat e punës së tij, të mirat e luftës së tij, ishte vënë në iluzione, se është i çliruar. Dhe si mos të mendojë, kur luftën shqiptari duhej ta fillonte me njëzetë plumba të blerë mu prej armikut, kur nuk kishte fabrika ushtarake, nuk kishte mjekë, nuk kishte prapavijë të furnizimit, ndërsa propaganda e okupatorit fliste për një armatë dhe polici, të »katërt në Evropë«.Vetëm ata që ia njohin mirë kombit të vet ndjesitë, ia njohin mundësitë e sakrificës do të ngrihen dhe do të kundërshtojnë gjoks për gjoks, fyt për fyt, me faqe të bardhë.

Dridhja e ndërgjegjes evropiane
Adem Demaçi tërë diplomacinë e tij politike do ta dëshmojë me rastin e burgimit të parë më 1958. Prokurori dihet se e paraqet interesin më ekstrem të një pushteti, i shtron kërkesat më ekstreme që i përthekon ligji i atij pushteti, madje shpesh nga ai »nxitim« shumë ekstrem, ngjan edhe në vendet më demokratike se prokurori dëshmohet se ka dalë jashtë kornizave të »shenjtërisë« ligj. E tërë kjo rrugë empiriko-racionale për pushtetarët dhe mbrojtësit e ligjit, në rastin e Adem Demaçit, pashmangshëm e gjejmë një fenomen. Për çka është fjala. I burgosuri që do ta dridhte ndërgjegjen evropiane më se tridhjetë vjet, dhe më në fund po prej asaj ndërgjegje që ishte skalitur nga disa gjenerata të tjera tjetër farë, do të shndërrohet në legjendë dhe do të dekorohet me çmimin më të lartë për paqe - me çmimin »Saharov«. Në hetimet paraprake diku më 1958 prokurori sikur nuk dëshironte të prodhojë »armiq« dhe me një rast do ta lusë klientin e tij që të pajtohet dhe pendohet me sinqeritet ndaj tërë asaj që kishte shprehur dhe vepruar. E vërteta, derisa të dalë në gjykatore Adem Demaçi sikur i kishte »pëlqyer« kërkesat e prokurorit. Prokuroi në atë luftën e tij hetimore sikur dëshironte një harmoni, sikur kërkonte një kompromis, sepse shteti i tij dhe orientimi i tij ishte cilësuar se po shënonte rezultate fantastike në spastrimin e shqiptarëve, të cilët në vargoj po rreshtoheshin në marrjen evesikave për shpërngulje në Anadoll. Ishte e mjaftuar kjo gjendje për okupatorin, sigurisht se po. Çka i kushtonte prokurorit për ta bërë një truk, për ta »pajtuar« një disident që konsiderohej mu në start se nuk do të qëndrojë si të tjerët, se çmim për te ishte tërësisht tjetër. E kishin testuar Demaçin edhe psikologët, edhe strategët e ushtrisë jugosllave, kishin hyrë ata në burg, ishin paraqitur si rrugaçë, me pseudonime të ndryshme, me lajka ndër më të ndryshmet, por asgjë nuk kishin vërejtur se »këtij njeriu mund t’i gdhendet ose të i instalohet«. Ky orientim nuk vinte nga një akribi e prokurorit, por shtrohej si rezultat se ishte fjala për një intelektual të sistemuar drejt dhe të mirëfilltë, i cili i njihte të gjitha rrymat politike dhe filozofike të kohës, mos edhe kishte shkuar pak më larg në stoicizëm dhe metaforën e hollë diplomatike. Kur do të dalë në gjykatore Adem Demaçi, në vend që të pendohet, do të shpërthejë me tërë fuqinë e argumenteve kundër një sistemi gjakatar, kundër një regjimi që shquhej me një tirani ndër më të egrat në Evropë, kur ishin në pyetje shqiptarët dhe të drejtat e tyre. Nuk kishte kërkuar asnjë lloj faljeje, ishte bërë më i »ashpër« se prokurori, nuk kërkonte mëshirë, por kërkonte që lufta e tij të shënohet vetëm si fillim.

Nesër:

• Cila ishte përpjekja e okupatorit që ta amortizojë liderin shqiptar?

•A ishte kërkesë sublime ajo e liderit të devotshëm që Kosova përmes rrugës paqësore t’i bashkohet Shqipërisë?

•Cili ishte programi politik i Adem Demaçit për çlirimin e Kosovës?

[Llapi]

Karakteri i bashkimit kombëtar në Programin e Adem Demaçit

Me Programin e Lëvizjes Revolucionare për Bashkimin e Shqiptarëve, lufta paqësore dhe kryengritja e armatosur e kishin një karakter, i cili i kishte dy pika të drejtpeshimit të hapërimit historik 14 Shtator, 2009
Shkruan: Prof. dr. Hakif Bajrami

Ky program e kishte ideologun më të denjë gjatë gjithë gjysmës së dytë të shekullit XX, e kishte Adem Demaçin. Në program në shkallë dialektike analizohet çdo pjesë e historisë më të re shqiptare, duke i vënë në fokusin dinamik të gjithë faktorët e saj, prandaj do të kërkohet nga Lëvizja të kalohet nëpër këto rrugë të zhvillimit, duke e nxjerrë në shesh qëllimin e Lëvizjes. Në program ndër të tjera tekstualisht thuhet:
1. Qëllimi i parë dhe i fundit i lëvizjes sonë asht sigurimi në shumicë prej shqiptarësh që gjinden ende nën administrimin e Jugosllavisë. D.m.th., qëllimi i parë dhe i fundit i Lëvizjes sonë asht çlirimi i krahinave shqiptare të aneksueme prej Jugosllavisë dhe bashkimi i këtyne krahinave me nanën e vet -Shqipninë.
2. Lëvizja jonë, për me mbrrijtë qëllimin e naltpërmendun, ka me përdorë të gjitha mënyrat dhe mjetet që i vijnë përdorë-prej atyne politiko propogandistike-MJETE PAQËSORE e deri te lufta e armatosun dhe kryengritja e përgjithshme popullore-MJETE JOPAQËSORE.
3. Në realizimin e së drejtës së patjetërsueshme të popullit shqiptar për çlirim dhe bashkim, Lëvizja jonë ka me pranue me miradie të madhe, çdo ndihmë e përkrahje të sinqertë, materiale dhe morale -prej kahdo dhe kujdo që i vijnë e të i ofrohen.
4. Lëvizja jonë nuk drejton aktivitetin dhe luftën e vet kundër Jugosllavisë dhe sistemit të saj shoqnoro-ekonimik si tansi, por aktiviteti dhe lufta e saj do të vazhdojë, do të shkojë deri në atë shkallë, sa të i çlirojë dhe të i bashkojë me Shqipninë krahinat shqiptare-të aneksueme prej Jugosllavisë".

Metoda paqësore, si
doktrinë politike
Për çudi autori i Programit të "Lëvizjes..." këtë orientim e plason në Statut ,ndërsa të njëjtat efektiva të luftës detajohen dhe eksplikohen më tej deri në formën më subtile të luftës për ta arritur qëllimin final.
Metoda paqësore e luftës në Programin e "Lëvizjes revolucionare për bashkimin e shqiptarëve", është koncentruar si doktrinë politike. Lidhur me këtë në Program nuk janë caktuar limitet e saj kohore, as mjetet e saj të luftës, sepse konsiderohet se ishin të njohura. Në fakt, e tërë lufta paqësore në program duhet të kuptohet si strategji sepse dihej qartë se okupatori do ta kuptojë gjuhën e Lëvizjes vetëm atëherë kur të flasë si UÇK-ja. Lëvizja Revolucionare sipas shumë të dhënave kishte në plan grumbullimin e "armëve", por ai grumbullim kurrë me asnjë argument nuk është dëshmuar. E vërteta, plasimi i metodave, kështu të kombinuara, dëshmon për orientimin strategjik-taktik të Lëvizjes që të valorizohen të gjitha mundësitë e luftës.
Metoda paqësore për Lëvizjen le të kuptohet se krijuesit dhe ideatorët nuk ishin fanatikë-militantë, por ishin filantropë, aq më parë kur dëshmojnë se nuk janë kundër Jugosllavisë dhe sistemit të saj, por janë që Kosova t'i bashkohet Shqipërisë sepse lufta e tyre ishte e drejtë, sepse kërkesa e tyre ishte legjitime. Ky bashkim për mos të mbetur rob i vetëflijimit dhe mësimit statik pasiv, nuk eksploatohet dhe përfundon misioni i tij me mjete të vetme paqësore, por kërkohet edhe kryengritja popullore. Mu për këtë arsye, mësimet e Adem Demaçit ishin dinamike, revolucionare dhe kuptimplota.
Me këtë nocion autori i Programit e vëren rolin e individit dhe të popullit në histori nga këndi i një përvoje si të traditës kombëtare, ashtu edhe të kërkesave ndërkombëtare. E vënë në këtë funksion diplomatik, filozofia e Adem Demaçit nuk kishte shans që të dalë humbëse historike. Me këtë pothuajse nostrifikohen caqet e luftës, fakt ky të cilit Jugosllavia i frikohej më tepër se sa kundërthënieve bllokiste dhe Luftës së Ftoftë (1949-1989). Mu për këtë e tërë forca e shtetit jugosllav i frikohej më tepër një njeriu se sa një armate të tërë, sepse dihej mirë se çfarë mund të dalë nga idealet e Adem Demaçit.

"Epshologjia"
dëshmitarëve
Me Programin e "Lëvizjes revolucionare për bashkimin e shqiptarëve", lufta paqësore dhe kryengritja e armatosur e kishin një karakter, i cili i kishte dy pika të drejtpeshimit të hapërimit historik.
Kjo pikë e drejtpeshimit i kishte disa karakteristika, të cilat në çdo hap hasin në vështirësi në brendinë dhe subjektin e luftës shqiptare për liri. Lidhur me këtë këtu po e shtrojmë si argument faktin se Adem Demaçi më 1958 ishte gati i vetmuar. Ky pozicion nuk ishte kapital për Adem Demaçin. Ishte ashtu sepse ky politikan dhe strateg i Çështjes kombëtare atëherë nuk ndiqej vetëm nga një prokuror, por edhe të trembëdhjetë dëshmitarët që ishin sjellë para gjyqit (1958) jo që ishin të gjithë shqiptarë, jo që ishin të gjithë intelektualë, por edhe në tonin e dëshmisë edhe në përmbajtjen e akuzës, edhe me grimasat që i ngërthenin, edhe me shkumën që e përballonin, edhe me "epshologjinë" e tyre që e dëshmonin se janë "për bashkim vëllazërim", janë më të egër se prokurori, dhe për çudi dymbëdhjetë prej tyre në gjykatore do ta vërtetojnë atë që e kishin shprehur "me dëshirë" në hetuesi. Si konsekuencë, mund të konkludojmë se me "kuadro" të tilla nuk mund të llogaritej në asnjë levë të bashkimit kombëtar. Megjithëkëtë, bashkimi i adresohej perspektivës dhe kohës, me kuadro të tjera dhe me lojëra të tjera politike të cilat Adem Demaçi mjaftonte të i vinte në lëvizje. Po jo vetëm kaq, shumë ide të tjera, të cilat e kanë lëvizur çështje iu kanë adresuar Bacë Ademit. Dhe ishte ashtu sepse ato ide përputheshin me kornizat themelore të Lëvizjes. E vërteta, koha dëshmoi se Adem Demaçi nuk ishte vetëm vizionar, por edhe strateg i vijave të gjata të luftës.

Nesër:

• A ekzistonte Shtabi i Titos për likuidimin e shqiptarëve si Hitleri çifutët?
• Si planifikohej shfarosja e shqiptarëve përmes Marrëveshjes xhentëlmene të nënshkruar me Turqinë?

[Llapi]

Shtabi i Titos për likuidimin e shqiptarëve si Hitleri çifutët

Derisa Hitleri me "Planin për zgjidhjen përfundimtare" planifikonte nëpër disa faza t'i shfarosë çifutët, nëpër disa etapa Tito me "Marrëveshjen Xhentëlmene 1953", në bashkëpunim me Turqinë, në mënyrë perfide planifikonte shfarosjen (spastrimin) e shqiptarëve përmes dy metodave: përnjëherë, ose në disa etapa, deri më 1961 15 Shtator, 2009

Shkruan:
Prof.dr. Hakif Bajrami

Takimi i Enver Hoxhës me Titon
Të shohim tash si e koncepton inteligjencën në filozofinë e bashkimit Adem Demaçi. Në qershor të vitit 1946, Enver Hoxha do t'i shkojë Titos në Beograd për vizitë zyrtare shtetërore. Në monografinë e Jon Halliday, "Shqiptari dinak", Londër 1986 ("The artful albanian"), ndër të tjera përshkruhet edhe takimi i pushtetarëve të cekur në Beograd. Duke mos i lënë anash të gjitha ato përsiatje të politikës shqiptare gjatë okupacionit, që në kontinuitet shtrohej çështja e Kosovës, edhe tash pas mbarimit të luftës Enver Hoxha, pasi do ta përshkruajë "mikpritësin" nga një pozicion psikologjiko-didaktik, pasi do ta vërë në thumb të kritikës së tij tejet bindëse për nga fjalia dhe konstrukti i saj, do të shtojë këtë: "Ju(Tito) i njihni padrejtësitë historike që i kanë bërë imperialistët e ndryshëm e reaksioni serbomadh Shqipërisë. Ju i njihni, gjithashtu, qëndrimet parimore të Partisë sonë gjatë Luftës Nacionalçlirimtare dhe dëshirën e mirë të popullit tonë për miqësi me popujt e Jugosllavisë. Në vazhdim unë (Enver Hoxha) i shpreha Titos mendimin e palës shqiptare se Kosova dhe viset e tjera në Jugosllavi të banuara nga shqiptarët i përkasin Shqipërisë dhe duhet t'i kthehen kësaj. Shqiptarët luftuan, që të ketë një Shqipëri të lirë dhe sovrane, së cilës tani duhet t'i bashkohen edhe viset shqiptare të Jugosllavisë. Ka ardhur koha që ky problem nacional të zgjidhet drejt nga partitë tona".
Dëshira për Serbinë e Madhe
Gjithnjë, sipas të njëjtit burim, Tito do të përgjigjet se: "Jam dakord me pikëpamjen tuaj, por tash për tash nuk mund ta bëjmë dot këtë gjë, sepse serbët nuk do të na kuptojnë". Në këtë stil të Titos thelbësisht do t'i përgjigjet edhe Miladin Popoviqit, i shtyrë nga shefi partiak i tij më 1943. Tito, pra, nuk e kishte ndryshuar qëndrimin e çoroditur, e donte Serbinë e Madhe dhe ajo si duket në orientimet e tij politikaneske i shkonte për shtati. E tërë kjo që thuhet sikur mbetet çështje formale, sepse kompromis me Titon të paktën populli i Kosovës nuk ka pasur kurrë. Në fakt, populli i Kosovës ka konsideruar se tirani i Beogradit ishte shkaktari numër një që nuk gjendeshin të bashkuam në shtetin e tyre. Ky argument i kosovarëve ka qëndruar gjithmonë, pa marrë parasysh se çka kemi shkruar ne historianët për t'i zbutur plagët tona. Këtë fakt e shënova ngase edhe në shënimet e Titos, që gjinden të arkivuara në Arkivin e Jugosllavisë (AJ S. Tito,1946-02 s.pov nr.25) tekstualisht pakontestueshëm argumentojnë se Enver Hoxha në qershor 1946 e shtroi çështjen e bashkimit të Kosovës me Shqipërinë. Ky element sot botërisht dihet, por nga kundërshtarët e Enver Hoxhës relativizohet. Por nuk është shënuar në historinë tonë se sa sadist dhe tiran, sa hakmarrës dhe hileqar ishte Tito, i cili çdo kërkesë që të zgjidhet çështja e Kosovës drejt, pastaj do ta kualifikojë si "enverizëm", çdo gjë pastaj në ish- Jugosllavinë e tij dihej, shqiptari i kishte disa të drejta, por kur nuk kishte tretman të qytetarit në shtëpi të vet. E vërteta, si të bëhet dallimi në mes të Konventës së Jugosllavisë mbretërore me Turqinë për t'i shpërngulur shqiptarët në Anadoll më 1938 dhe Marrëveshjes xhentëlmene Tito-Mustafa Kyprili më 1953 në Split, rezultat i së cilës ishte 412.000 shqiptarë të shpërngulur në Turqi, por edhe 149.000 vjet burg për shqiptarë deri më 1980 kur tirani i Beogradit nuk ishte më gjallë. Nga ky rrafsh ku rrezatojnë shumë drejtëza duhet kërkuar qëndrimin dinjitoz dhe shumë largpamës të Adem Demaçit, i cili më herët se kushdo tjetër në Evropë e hetoi tiraninë titiste mbi shqiptarët e Kosovës. Kuptohet, në luftën e Adem Demaçit kanë hise edhe dhjetëra e dhjetëra intelektualë patriotë që ishin survejuar për të njëjtën çështje para tij dhe me të e deri më 10 qershor 1999.

Shpëtimi i popullit nga shfarosja
Karakterin revolucionar të luftës që e propagandonte Adem Demaçi për çlirimin e kombit shqiptar, për të dalë në skenën historike si komb politik e konsideronte çështje më të ndërlikuar, prandaj kërkohej sakrificë, dituri, organizim dhe luftë vendimtare, e cila do të përgatitej me kujdes, pa mundësi të kthimit prapa. Lidhur me këtë pozicion të Adem Demaçit, për luftën çlirimtare për ta shpëtuar popullin shqiptar nga shfarosja, sepse nuk ishte në pyetje vetëm liria dhe çlirimi, patjetër duhet sonduar me disa krahasime. Hitleri lidhur me shfarosjen e çifutëve me një anë dhe Tito-Rankoviqi, lidhur me shfarosjen e shqiptarëve në anën tjetër e kanë një emërues të përbashkët. Të dy këto ekstreme, Adem Demaçi i kuptonte deri në hollësi pa marrë parasysh se i pari (Hitleri ishte nazist), ndërsa i dyti (Tito) ishte komunist. Derisa Hitleri me "Planin për zgjidhjen përfundimtare" planifikonte nëpër disa faza t'i shfarosë çifutët nëpër disa etapa, Tito me "Marrëveshjen Xhentëlmene 1953" në bashkëpunim me Turqinë në mënyrë perfide planifikonte shfarosjen (spastrimin) e shqiptarëve përmes dy metodave: përnjëherë, ose në disa etapa, deri më 1961. Mënyrat se si do të kryhen operacionet ishin te njeri dhe tjetri të ndryshme, por qëllimi i spastrimit si akt final ishte i njëjtë.
Derisa Hitleri kishte krijuar si diktator "grupet e veprimit special" për shfarosje të çifutëve, Tito si despot e kishte toleruar dhe lejuar me vetëdije "Klubin e Rankoviqit" që të organizojë dhe depërtojë shqiptarë, PËRNJËHERË ose në etapa, me të gjitha mjetet në Turqi. Ishte kjo metodë e shfarosjes origjinale, së cilës i kishte dalë për krah një shtet gjithashtu marionetë e likuidimit të popujve të vegjël. Lidhur me këtë, derisa "Grupin për veprim special", e përbënin: Himleri, Hajdrihu, Alfred Rozenberg, Julius Shtrajker,William Frik, Hans Frank dhe Adollf Ajkman- grup ky i cili nëpër disa faza(faza e krijimit të GROPAVE, faza e krijimit të vagonëve të gazit, Faza e dhomave të gazit, faza e eksperimenteve me trupa të njerëzve, ose si quhen ndryshe eksperimentet e dr. Sigmund Rasherit-janë shprehje e një sëmundjeje patologjike që është në gjendje ta mendojë dhe ta zbatojë vetëm njeriu që synonte shfarosjen e një populli, as më pak as më tepër. Tito në anën tjetër e kishte krijuar "Klubin e Rankoviqit", në të cilin bënin pjesë: Aleksandër Rankoviq, Kërste Cërvenkovski, Svetislav Stefanoviq, Milan Bartosh, Leo Grishkoviq, Vojkan Lukiq, Marko Vuçkoviq dhe Pavle Iviçeviq. Të gjithë këta vrasës të shqiptarëve ishin vënë në veprim përmes shifrës sekrete nr. 3977-51 për ta shfarosur popullin shqiptarë, po iu dha shans Turqia, përnjëherë, ndërsa po taktizoi politika e saj shfarosja konsiderohej se mund të bëhej siç u bë nëpër disa etapa deri më 1967. Etapa e parë ishte që shqiptarët të regjistrohen "turq", etapa e dytë ishte menduar prej këtij shtabi ishte ajo e detyrimit të shqiptarëve për të shkuar në Shkup ose në Beograd, për t'i marrë vizat (vesikat-si thoshte populli). Posa merrej viza, kuptohet familjare, familja shqiptare një herë preferohej të vendoset në Maqedoni, dëshira e pushtetit ishte që vendosja të bëhej në Shkup. Pastaj fillonte faza e tretë e përpunimit "fetar" se kemi të bëjmë me "turq", të cilët duhet të shpërngulen në Turqi. E vërteta, despotizmi i Titos për të gjitha ata që synonin të mbesin në çfarëdo kushtesh në Kosovë, edhe për ata kishte ilaç "Klubi i Rankoviqit", atyre u organizonte procese gjyqësore, të cilët ose i likuidonte në burgje, ose i vente në pranga me detyrim që të punojnë dhe aty të kapitullojnë përgjithmonë. Kjo metodë ka qenë e aprovuar në "Klubin e Rankoviqit" dhe është aplikuar deri më 1961. Prandaj shqiptari i sojit të Adem Demaçit nuk ka mundur t'i vërej këto krime mbi popullin e vet pa një reagim, pa një program ku shpalohet rruga se si të shpëtohet populli nga një shfarosje e sigurt.

[Llapi]

Cila ishte taktika e preferuar e luftës për Adem Demaçin
Taktika e luftës për Adem Demaçin nuk është përmbajtja e punës programuar, por përmbajtja e punës është vepra e kryer me përgjegjësi dhe korrektësi, me seriozitet dhe kompetencë
Shkruan:
Prof. Dr. Hakif Bajrami
kosova sot
Adem Demaçi e nxori Atë Fishtën si shpëtimtar të shqiptarizmit
Adem Demaçi bëri kërkime serioze për ta zbuluar ilaçin që do t'i pengonte shqiptarët mos të treten në shkretëtirat e Anadollit, sepse po mbeti Kosova pa shqiptarë, ajo ma nuk është pjesë e Shqipërisë. Një ndër faktorët që do ta nxiste popullin për të ndërruar vatrat stërgjyshore deri në dashuri "rubairash" Adem Demaçi e gjen në artin e Atë Gjergj Fishtës. Edhe pse nuk kishte interes politik që të thellohet në këtë çështje, duke e njohur realitetin ideologjik në Shqipëri, Adem Demaçi e tha hapur dhe pa ngurrim se ndalimi i veprave të Fishtës i sjell dëme kombit shqiptar.
Adem Demaçi nuk ndalet në Programin e tij vetëm në zbërthimin e ardhmënisë, por duke u ndërlidhur në faktorët e kritikës shtron edhe kërkesa të cilat kërkojnë dituri dhe përkushtim për t'u përballuar me to, shtrojnë nevojën që faktori njeri atë kritikë nuk e lejon të mbetet kurrë anësore. Pse Adem Demaçi di të mendojë dhe të veprojë me një autonomi të pashoqe, do të thosha jo vetëm ndër shqiptarë? Shtrohet edhe pyetja pse ky politikan bëri kritikë qysh më 1957, pse ndalohet Gjergj Fishta ndër shqiptarë, kur ai paraqet ndërdijen gjenetike të vlerave të larta shpirtërore të kombit dhe të diturisë, e cila i lëviz masat, nuk i lejon ato të kalbën në dembeli dhe papunë, të kënaqet besa edhe me robërinë. Nuk bëri lidhur me Fishtën Adem Demaçi asnjë kalkulim as për nevoja të Kosovës, as për nevoja të Shqipërisë, edhe pse e dinte fare mirë se cili ishte qëndrimi pushtetit. Së këndejmi, Adem Demaçi e zbulonte si luftëtar i denjë jashtë çdo klisheje ideologjike gjenialitetin e Fishtës, me një fjali, për ta njohur homerizmin kombëtar. Vallë, ç'ka këtu të keqe, kur Adem Demaçi hapur ngrihet kundër ndalimit të Gjergj Fishtës, asgjë. Vetëm frikacakët dhe autoritarët do t'i jenë frikuar Fishtës, bile edhe hijes së tij. Ku janë sot të gjithë ata shkencëtarë dhe kritikucë që Fishtën e ngujuan në Bastilë, pa i kërcënuar askush. Mos të shkojmë më tej, por i pyes disa shkrimtarë dhe zhurnalistë që i janë vërsulur Demaçit për qëndrimin ndaj Konferencës së Rambujesë, e kuptojnë ata politikën e filozofisë. Ju them troç se jo, janë shumë të verdhë, sepse tentojnë dhe mendojnë se po hyjnë për dere në dhomë, por do ta mësojnë një ditë se kanë hyrë për dritare në vështrimet politikaneske të tyre. Gjërat janë ndryshe dhe tani për tani nuk mund t'i kuptojnë sepse nuk dinë asgjë, me përjashtim të asaj që kanë parë dhe dëgjuar.

Frytet e sakrificës së Demaçit në vepër
relativizohen nga
politikanët e verdhë
Për Adem Demaçin primare është lufta dhe e drejta në të, sepse e dinte se pa luftë nuk të kupton asnjë njëri gjëkundi. Dikush në qendrat e vendosjes në botë, bie fjala e dinte se kush çka përfaqëson në Rambuje më 1999. Ai dikush kishte arritur të bindë serbët dhe absolutisht mendonte se pa "lejen" e Adem Demaçit nuk ka trim nëne që në emër të shqiptarëve guxon të nënshkruajë, që Kosova edhe komunë të mbetet. Ai dikush e bënte pallën e sefasë dhe të bindurit në dhomat e Rambujesë bile kërkonin edhe piano. Gojëkëqijtë shqiptarë që e 'njohin' politikën filluan të flasin : "Heu, apo e shihni çka po do me na ba ky Demaçi". Adem Demaçi ,po ai 'individualisti' i vjetër e 'lakoi rrugën' dhe me vizion 'bëri kritikë' se në Rambuje nuk shkohet për të mbetur në Kosovë 11.000 policë serbë. Serbët në anën tjetër mendonin se vetëm Demaçi 'vendos' dhe nuk nënshkruan asgjë. Çka ndodhi pastaj dihet: NATO ante portas. Kjo është filozofia e atij Demaçit që më 1963 nuk guxonte asnjë shqiptar i 'madh' t'i afrohet. Adem Demaçi edhe më 1993 në TV e Beogradit ishte vizionar, por askush nuk deshi ta dëgjojë dhe tash të gjithë po i numërojmë viktimat, po i shërojmë plagët, por mjerisht shumëkush është bërë patriotë dhe po e politizon livadhin e vet.
Të kthehemi prapë në filozofinë politike dhe të veçojmë se Adem Demaçi, në Programin e Lëvizjes Revolucionare për bashkimin e shqiptarëve, i bëri analizë gjendjes në Jugosllavi, i bëri një analizë kritike situatës në Shqipëri dhe situatës në botë për ta shtruar DOKTRINËN politiko-filozofike edhe më fuqishëm me pyetjen parimore: cila është doktrina jonë. Ajo doktrinë theksohet në filozofinë e historisë demaçiane mund të ishte PASIVE-arsimore (evolutive) dhe AKTIVE-revolucionare, kur fjalën kryesore për çdo finalizim të çështjes e bart lufta e armatosur. Së këndejmi shprehet Adem Demaçi, 'lufta jonë do të zhvillohet në shkallë të vrullshme, do të jetë e ashpër, nuk do të jetë e shkurtër, por e gjatë. Luftën tonë, po dëshiruam sukses të plotë, duhet ta përqafojnë të gjitha shtresat e popullit'.

Lufta për viset e robëruara
Në Programin e Lëvizjes revolucionare për bashkimin e shqiptarëve përpunohet deri në hollësi TAKTIKA e luftës për liri të viseve të robëruara. Lidhur me zbatimin e taktikës kërkohet që të plotësohen këto komponente: 1. Mos të flihet asnjë çast; 2. Punën e sotme mos me e lënë për nesër; 3. Puna me popull në çdo rrethanë; 4. Lëvizja nuk guxon të shndërrohet në organizatë kadrovike; 5. Lëvizja nuk guxon të merret me premtime, gradime, mashtrime, kërcënime etj; 6. Të futemi në veprim duke krijuar VEPRA, që do të thotë për punën e Lëvizjes të flasin veprat.
Taktika e luftës për Adem Demaçin nuk është përmbajtja e punës së programuar, por përmbajtja e punës është vepra e kryer me përgjegjësi dhe korrektësi, me seriozitet dhe kompetencë. Taktika e luftës për Adem Demaçin nuk ka hapa të mëdhenj dhe të vegjël. Taktika ka hapa, të cilët janë shprehje logjike e rrethanave të krijuara shoqërore dhe politike në rrugëtimin e shtrenjtë të pjekurisë.

Doktrina e fitores në luftë për bashkimin e trojeve shqiptare
Për ta kuptuar me lehtësi objektivin thelbësor të luftës për bashkimin e trojeve shqiptare për Adem Demaçin, mbetet aksioma se LUFTA JONË ËSHTË E DREJTË. Me bazamentin, se lufta jonë është e drejtë kërkohet që të binden miqtë dhe populli liridashës në çdo kohë dhe rrethanë politike.
Sipas autorit të Lëvizjes Revolucionare për bashkimin e tokave shqiptare, ideologjia si mjet i luftës është çështje sekondare. Ngado që të orientohemi në zgjidhjen e statusit përfundimtar të Kosovës, thotë Demaçi, çështja shqiptare nëse zgjidhet sipas pikëpamjes së DEMOKRACISË PERËNDIMORE, ose nëse çështja shqiptare do të zgjidhet sipas pikëpamjes së DEMOKRACISË SOCIALISTE, e DREJTA ËSHTË ME NE, me popullin shqiptar. Në këtë fushë të luftës, ideologjia për Adem Demaçin nuk paraqet kurrfarë barriere, qoftë politike, qoftë ekonomike, primare mbetet liria dhe bashkimi i tokave shqiptare, gjithandej kah i thonë Shqipëri etnike. Lëvizjen revolucionare e përshkonte pra shqiptaria dhe jo ngjyrat politike.
Në Programin e Adem Demaçit, Lëvizja Revolucionare për bashkimin e shqiptarëve, për popullin shqiptar që ishte i robëruar nga Jugosllavia, liria ishte e sigurt të fitohet vetëm përmes luftës së armatosur. Thuhet kështu, sepse Adem Demaçi e njihte egërsinë dhe brutalitetin e një sistemi dhe një politike, e cila kishte bërë programe jo vetëm për ta mbajtur popullin shqiptar në robëri, por në rastin final synohej shfarosja.
Në fund të Programit të Lëvizjes ilegale revolucionare për bashkimin e shqiptarëve, thuhet tekstualisht: "Në fund kishim me thanë se lufta jonë asht e DREJTË, madhështore dhe e lavdishme,mbasi lufta jonë asht në pajtim me ligjet e zhvillimit të shoqnisë njerëore,mbasi lufta jonë asht në pajtim të plotë me zhvillimin historik,mbasi na jemi tue notue ujit teposhtë,kurse lufta e robnuesve tanë asht e pedrejtë, e poshtër dhe e turpshme, mbasi lufta e aneksionistëve tanë asht në kundërshtim me ligjet e hvillimit të shoqnisë njerëzore,mbasi anmiqtë tanë janë tue notue ijit përpjetë-le të zgjasi lufta jonë sa të dojë, le të jetë ajo e pabarabartë sa të dojë,le të jetë ajo e vështirë dhe e përgjakshme sa të dojë- në FUND të FUNDIT na do të dalim ngadhnjimtarë,faqebardhë-në fund të fundit populli shqiptar do të bashkohet nën flatrat e shkabës dykrenshe legjendare.
Le ta ngrehim ballin naltë me besim të patundun në zemër se mbas dimnit-sado i gjatë dhe i ashpër qoftë-do të vijë pranvera me behar e lule plotë".Këtë besim e kishte Adem Demaçi në popullin e tij ,në lirinë e shtrenjët të tij.

Lideri për Shqipërinë etnike
Lideri shqiptar jo vetëm më parë, por edhe gjatë tërë shekullit njëzet e kishte vështirë të promovohej me të gjitha vetitë që i duheshin. Nuk është thënë kot dikur se çdo popull e meriton qeverinë që e drejton. Duke u përpjekur që këtë aksiomë ta relativizojë Adem Demaçi në Programin e tij do të shtrojë këtë qëllim: "Qëllimi i parë dhe i fundit i Lëvizjes sonë asht sigurimi i të drejtës për vetëvendosje deri në shkëputje për viset e banuara në shumicë prej shqiptarësh....qëllimi i parë dhe i fundit i Lëvizjes sonë asht çlirimi i krahinave shqiptare, të aneksuara prej Jugosllavisë dhe bashkimi i këtyne krahinave me nanën e vet -Shqipërinë. Lidhur me këtë qëllim Adem Demaçi më tej vazhdon: Lëvizja jonë, për me mbrrijtë qëllimin e naltpërmendun, ka me përdorë të gjitha mënyrat dhe mjetet që i vijnë përdore-prej atyne politiko propagandistike-mjete paqësore e deri te lufta e armatosun dhe kryengritja e përgjithme popullore-mjete jopaqësore.....Aktiviteti i Lëvizjes që e drejtonte Adem Demaçi kishte shpaluar aspiratat që të shkojë deri në atë shkallë, sa t'i çlirojë dhe t'i bashkojë me Shqipninë krahinat shqiptare-të aneksueme prej Jugosllavisë". Këtë qëllim të Liderit shqiptar do ta pranojnë shqiptarët në shkallë absolute. Ai pranim do të shkojë deri aty gjatë viteve nëntëdhjetë të shekullit njëzet, saqë Demaçi hapur do të marrë edhe përfaqësimin politik të UÇK-së, në qendër të Prishtinës, pa asnjë dyshim se do të vritet ose do të burgoset nga okupatori.

Agron Shabani,Wenden,Gjermani
24 Shtator, 2009 më 17:11:13

E kam percjellur me vemendje dhe nje interesim te vecante shkrimin(fejtonin) e qelluar te Profesor Hakif Bajramit kushtuar Figures dhe personalitetit lapidar dhe emblematik te z.Adem Demaci.I cili si i Atille cfare eshte(ndonese,me ca verejtje dhe kritika te vogla ne adrese te disa qendrimeve te tij “lokaliste” gjate koheve te fundit!)ka ngritur permendore ose nje lapidar te perjetshem ne shpirtin dhe kujtesen e pergjithshme historike dhe patriotike te cdo shqiptari.Se kendejmi,Adem Demaci eshte padyshim Njeri prej Aktereve dhe Protagonisteve kryesor te historise sone me te re.Ai mbi te gjithat ishte dhe mbeti udherrefyesi,zedhenesi dhe sinonimi i pavdekshem i luftes dhe i te te gjitha perpjekjeve te tjera clirimtare dhe patriotike te popullit dhe kombit tone shqiptar ne Kosove dhe ne hapesira tjera shqiptare.Dhe,pse jo edhe ´arkitekti´ose instruktori kryesor i te gjitha projekteve,planimetrive,infrastrukturave ose arkitekturave te mundshme qe kane te bejne me bashkimin kombetar dhe shteteror te iliro-shqiptareve.Fundja,ne vepren dhe personalitetin flamur te z.Adem Demaci:historia e pergjithshme e shtetit,kultures,lirise,demokracise dhe pavaresise se shumepritur te Kosoves sone martire dhe heroike e marin nje shkelqim te vecante.Respekt per kete shkrim te qelluar te profesor bajramit qe i ben ndere popullit(kombit) dhe atdheut tone ne kosove dhe kudo.Me nderime,Agron Shabani,Gjermani:p.s.Si redaksi keni te drejte te mos e publikoni fare edhe kete mendim timin si shume te tjera!Ju faleminderit!

[Llapi]

Emërimi i Adem Demaçit drejtues i Zyrës Politike të UÇK-së
Më 1 tetor 1997, luftës ilegale të Adem Demaçit, si lider që ishte, i kishte ardhur fundi i fundit. Pas një kohe ky patriot do ta lëshojë drejtimin e Partisë Parlamentare të Kosovës dhe do ta marrë për ta drejtuar Zyrën Politike të UÇK-së në qendër të Prishtinës 18 Shtator, 2009
Shkruan:
Prof. Dr. Hakif Bajrami
gazeta kosova sot
Lufta e Adem Demaçit në Forumin Demokratik në vitin 1990 ishte largpamëse dhe vizionare, sepse prej të gjithëve kërkonte politikë aktive e jo konservim dhe frikësim të popullit, e pastaj të sillemi deri te poshtërimi dhe kushtet buzë shkatërrimit. Programi i Adem Demaçit ishte një kohë të gjatë Kushtetutë ilegale e Kosovës. Çarqet policore me lajmërimin e këtij projekti kombëtar kishin bërë çdo lëvizje për ta asgjësuar edhe ekzemplarin e fundit. Megjithatë, nuk ia kishin arritur. Pengimin e përhapjes së këtij programi vizionar, ç' është e vërteta, e ka "luftuar" edhe propaganda e lansuar kuturu nga disa qarqe shqiptare, kinse ky dokument është i "majtë". Ky konstatim nuk e kishte asnjë bazë shkencore e as orientuese aksionare, por i duhej estabilishment politik për propagandë, e cila kurrë nuk arriti të përfitojë prej saj. Frytet e para legale nga programi i Adem Demaçit, i cili e drejtonte Lëvizjen revolucionare, ishin demonstratat e vitit 1968 dhe 1981 për liri dhe bashkim të shqiptarëve. Ato ngjarje janë organizuar dhe zhvilluar pikërisht sipas programit të Adem Demaçit. Me emrin e tij pra kanë filluar ngjarjet madhështore të studentëve para Fakultetit Filozofik të Prishtinës më 1968. Me atë fillim, e tërë ajo energji revolucionare, që ishte kondensuar në rininë shqiptare, do të fillojë njëherësh fundi i jetës së burgut më të madh të popujve që quhej Jugosllavi, si krijesë artificiale në sallonet e Versajës.

Masiviteti i Lëvizjes
revolucionare
Lind tash pyetja, pse ishte aq masive Lëvizja revolucionare shqiptare në sferën ilegale, por legalisht thuajse nuk kishte aq shumë përkrahës. Të përgjigjesh në këtë pyetje nuk është një filozofi e pakomplikuar. Është e vërtetë se gjenerata e rinisë shkollore dhe studentore e admironte Adem Demaçin. Por, është e vërtetë edhe një fakt se Sigurimi jugosllav kishte bërë në Kosovë shtetrrethim të atillë saqë çdo shkëndijë demaçiane e luftonte me një brutalitet të ulët prej tiranësh monstruozë. Edhe Sigurimi i Shqipërisë në anën tjetër nuk kishte interes që Adem Demaçi t'i kalojë kufijtë e Kosovës me autoritetin e tij, sepse edhe atje kishte frikë se një ditë do të "demaçizohet" e tërë Shqipëria, sikurse Kosova. E shprehur më shkoqur, në Shqipëri kishte plot patriotë që i kishin përjetuar në burgje edhe nga tridhjetë vjet, por ai burg ishte me një "ngjyrë dhe përmbajtje" tjetër. Të përbashkët të dy burgjet dhe lëvizjet ilegale e kishin një emërues, sepse "thyesat matematikore" ishin të njëjta, sepse në veprimtarinë e tyre bazoheshin në traditën e lavdishme të Rilindjes Kombëtare, në Programin e Komitetit Mbrojtja Kombëtare e Kosovës, në Marrëveshjen e Mukjës dhe në Rezolutën e Këshillit Nacionalçlirimtar të Bujanit për bashkimin e tokave shqiptare, për çlirimin e të gjithë shqiptarëve nga prangat e ideologjisë. Nga kjo bazë e fuqishme programore, pushteti në Beograd dhe pushteti në Tiranë nuk mund të futen në një çmim, por në shumë situata, dëshmojnë dokumentet, veprimet kundër kosovarëve kryengritës i kishin të koordinuara. Vetëm zhurma bëhej e veçantë nga të dy palët.

Ashpërsimi i situatës
Situata në Kosovë po vinte duke u ashpërsuar në relacionin Kosovë -Jugosllavi, edhe pse më 1974 ishte aprovuar Kushtetuta. Vetëm ata më të devotshmit mendonin edhe pas vitit 1974 se çdo gjë është në fillim. Kosova ka fituar diçka konkludohej në shkollën politike revolucionare të Demaçit, por ajo nuk është përmbajtja statusore, se pse Kosova duhet të nxirret nga Serbia. Së këndejmi, ngritja e Kosovës REPUBLIKË e kishte qëllimin e fitimit të statusit nga vetëvendosja në shkëputje. Fjala kushtetutë në rrafshin juridik flet shumë për atributin shtetëror, por Lëvizja revolucionare për bashkimin e shqiptarëve nuk kishte shprehur ndonjë entuziazëm se Kosova shpëtoi. Mu nga shkaku se entuziazëm nuk kishte, mu nga shkaku se pushtetit i kishte hyrë frika në palcë, më 1975 do të burgoset Adem Demaçi dhe një duzinë intelektualësh patriotë. Kjo burgosje nuk u përngjante burgimeve të mëparshme. Adem Demaçi me shumicën dërmuese të tyre as nuk njihej, por ata e njihnin Demaçin, ishte shprehur një ish-udbash, dëshmojnë të dhënat. Demaçi më 1975 do të burgoset jo me "porositë e shqipfolësve shqiptarë" si ka pasur përsiatje edhe nga shumë mese shkencore në Kosovë dhe Shqipëri. Jo skenarin për burgosjen e Adem Demaçit del sheshazi se e kishte përgatitur Beogradi, e kishte lejuar Tito dhe P. Stamboliqi, ndërsa në Kosovë të gjitha veprimet "misterioze" i ka kryer krimineli Dushko Ristiq.