Adem Demaçi

[Llapi]

INTERVISTË ME ADEM DEMAÇIN

ADEM DEMAÇI



"Kosova Sot": Si i vlerësoni njohjet që i janë bërë Kosovës?



ADEM DEMAÇI: Njohjet kanë tejkaluar parashikimet e mia. Çdo njohje duhet të ketë mbrapa një interes. Kosova, njëherë për njëherë, Fuqive të Mëdha u ka ofruar interesin dhe mundësinë që, duke e frenuar hegjemonizmin serb, ta frenojnë edhe hegjemonizmin rus. Sepse hegjemonizmi dhe pretendimet për të krijuar një Rusi cariste tash kanë dalë edhe publikisht. Ndryshe, ne të tjerëve nuk u ofrojmë kurrfarë interesi. Duhet ta kuptojmë se shtetet që na kanë pranuar, shumica janë nën ndikimin e SHBA-së dhe fuqive të tjera që na mbështesin. Ka kualitet në njohje. P.sh. shtatë vendet më të zhvilluara të botës na kanë pranuar. Kjo është tejet e rëndësishme. Këto shtete kanë deklaruar se na kanë pranuar dhe na përkrahin ekonomikisht dhe edhe në fushat e tjera. Këto shtete kanë ushtritë e veta...Ky është një realitet, i cili mund të hapë rrugë. Po e them, projektin e Ahtisarit, me kalimin e kohës, do ta hedhë poshtë realiteti.


"Kosova Sot": Duke e pasur parasysh se ne nuk mund të bëjmë shumë për çështjen e njohjeve, pse po i jepet kaq rëndësi lobimit. A ka Kosova nevojë për të lobuar?


ADEM DEMAÇI: Kosova nuk ka edhe mundësi që të lobojë. Që të të pranojë dikush duhet t`i ofrosh diçka. Në këtë rast, çdo shtet që do të normalizonte marrëdhëniet me Kosovën do të prishte marrëdhëniet me Serbinë dhe Rusinë. Andaj, nuk mund të presësh që shtetet që kanë interesa nga Rusia e Serbia të na njohin. Duhet ta pranojmë se shtetet që nuk po na njohin shumica e tyre në një mënyrë apo tjetër janë të varura nga Rusia dhe ekonomia e saj..

Kina, ta marrin shembull, bën shumë tregti me Serbinë. Kina ka edhe arsye të veta të brendshme, për të cilat nuk dëshiron të na njohë. Kina nuk guxon as moralisht të obligohet që një popull që dëshiron të ndahet t`i lejohet. Ka Tibetin dhe rajonet e tjera të brendshme, me të cilat ka probleme. Nëse e shohim mirë, 60 për qind e territorit kinez u takon pakicave. Ndonëse krejt kjo është naive, sepse nuk është qëndrimi kinez ndaj Kosovës ai që e ruan unitetin e atij territori, nuk është as ndonjë rregull ndërkombëtare, por është fuqia e Kinës. Edhe vetë Rusia i ka mbi 50 popuj me disa të drejta të përgjysmuara... Edhe ata popuj po i mban të robëruar fuqia ruse e jo qëndrimi i Rusisë ndaj çështjes së Kosovës... Problemi është se disa nga këto vende ende nuk shohin se do të fitonin diçka në rast se na njohin, andaj nuk e bëjnë këtë.


ARABËT U KORITËN


"Kosova Sot": Si e komentoni mosnjohjen nga shtetet arabe?


ADEM DEMAÇI: Shtetet arabe u koritën. Unë nuk besoj kurrë që Serbia do të guxonte të ndërpriste marrëdhëniet me këto shtete në rast se këto do ta njihnin Kosovën. Serbia na kërcënoi edhe ne se do të ndërpriste të gjitha marrëdhëniet ekonomike, por në fund nuk e bëri, sepse nuk kishte interes që të vepronte asisoj. Me fjalë të tjera, shtetet arabe treguan nivel shumë të ulët të aftësisë së tyre politike. Tekefundit, ata treguan nivel të ulët edhe në qëndrimin ndaj Izraelit. As atëherë e as sot nuk mund të lavdërohet aftësia politike e atyre që janë në krye të atyre shteteve.


"Kosova Sot": A mendoni se nuk na njohën për shkak të proamerikanizmit tonë?


ADEM DEMAÇI: Jo, në asnjë mënyrë. Këto vende janë vetë proamerikane. Egjipti është vetë proamerikan. Shtetet e tjera janë të lidhura me Amerikën. Nuk është kjo arsyeja. Në fakt, problemi është se ata kanë lidhje me Rusinë dhe Serbinë, të cilat nuk kanë dëshirë t`i turbullojnë. Problemi është se ata nuk kanë aftësi politike që t`i thonë Serbisë që, nëse doni t'i prishim marrëdhëniet, i prishim. Ju keni shkatërruar një popull dhe ne nuk mund ta pranojnë një gjë të tillë. Me kaq do të merrte fund kjo punë. Por, ata janë aq të mjerë, saqë nuk janë në gjendje t`i bëjnë këto analiza.


"Kosova Sot": E pse po i jepet kaq shumë hapësirë debatit për lobim, në rast se nuk mund të bëhet më shumë?


ADEM DEMAÇI: Këto gazetat tona nuk po kanë se çfarë të bëjnë. Me përjashtime të vogla, këto mediat tona e kanë humbur udhën në oborr dhe po merren me disa gjëra që nuk janë të rëndësisë së parë. Nuk po them se kemi diplomaci të mirë, por kështu ka ndodhur. Ka qenë dashur të ekzistonte një marrëveshje që strukturat që prekin shtetin të mos jenë partiake. Kosova nuk është vend që nuk mund t`i gjejë 20 ministra të kompletuar, ose të gjejë 100 njerëz të tjerë që mund të hyjnë në këto pozita diplomatike. Paramendoni ende diskutohet kush ta udhëheqë Drejtorinë e Sigurisë së Shtetit. Kjo po ndodh, sepse partitë po shtyhen mes vete. Po mundohen që ta shtyjnë njeriun e vet. Si pasojë e kësaj në këto pozita po ofrohen disa njerëz minorë që kanë kryer disa shkollime nëpër vende të ndryshme nëpërmjet organizatave joqeveritare. Kur i shtojmë këtu edhe nevojën për të qenë i dëgjueshëm ndaj këtyre miqve tanë që kanë ardhur këtu, del që jemi në gjendje të keqe. Thënë të drejtën, dëgjueshmërinë këta miqtë ndërkombëtarë po e sigurojnë duke i futur këta tanët në disa gjëra jo të mira. Këta po e hanë bakllavën e pastaj bakllava po i zë, si po thotë Albini...



QEVERISJA E RE


"Kosova Sot": Z. Demaçi, si po qeveris Hashim Thaçi?


ADEM DEMAÇI: Hashim Thaçi e ka trashëguar këtë gjendje. Në krahasim me qeveritë e kaluara, Hashim Thaçi po qeveris në mënyrë më serioze. Hashim Thaçi nuk mund të bëjë mrekulli, sepse ka trashëguar 95 për qind import dhe vetëm 5 për qind eksport!... Ka trashëguar edhe këtë gjendje në energjetikë për shembull. Ka trashëguar mungesën e ujit dhe shumë gjëra që nuk mund të rregullohen për një kohë të shkurtër. Tash na mbetet me pa se si do t`i ndryshojë këto probleme. Nuk është pa gabime, sepse edhe ky është i lidhur me optikën e partisë. Edhe ky po mundohet që njerëzit e partisë me i shti në punë. Nuk është kjo për shkak të kontrollit, por çdokush mundohet ta zgjerojë ndikimin e vet. Ky e di se nesër mbahen zgjedhjet dhe duhet t'i fitojë prapë. Si fitohen zgjedhjet duke u gjetur njerëzve punë. Andaj, edhe ky nuk mund të bëjë përjashtim në këtë rast. Në pushtet do të duhej të vinin njerëz që do t`i shërbenin atdheut dhe do t`i harronin interesat partiake. Këso njerëzish ka në Kosovë, janë pak, por ka. Mirëpo, këta njerëz nuk shtyhen. Nëse do të ndodhte kjo që po e them, nuk do të na ndodhnin këto korrupsione dhe të zeza të tjera. Tash duhet me ardhë EULEX-i që të na i zgjidhë problemet me dosje, mbi të cilat ka fjetur UNMIK-u. UNMIK-u e ka ditur mirë kush çka po bën këtu, mirëpo nuk ka dashtë me çel varrë, sepse ka tentuar ta mbajë njëfarë stabiliteti të rrejshëm këtu.


"Kosova Sot": A besoni se EULEX-i do të jetë më efikas?


ADEM DEMAÇI: Patjetër. EULEX-i është i obliguar që të jetë më efikas, sepse Kosova do të hyjë në Evropë dhe duhet përgatitur. Në Evropë nuk mund të hyhet pa u përgatitur. Në mes të mollëve të shëndosha, të them kushtimisht, nuk mund të hyjë një e kalbur, sepse e kalbura i kalb edhe të tjerat. EULEX-i është i detyruar ta përgatisë Kosovën për Evropë. E për Evropë përgatitesh, fillimisht, duke e ndalur korrupsionin dhe këto hajni. Mirëpo duhet pasur parasysh se këto ndodhin në radhë të parë për shkak të varfërisë. Kur njerëzit nuk kanë çfarë të hanë, edhe korruptohen. Nuk mund të presim që të gjithë të jenë Sokrata dhe të vuajnë për vendin.


"Kosova Sot": Çfarë duhet bërë ndryshe?


ADEM DEMAÇI: Këtu po bëhen shumë punë, të cilat nuk kanë lidhje me gjendjen dramatike në Kosovë. Nuk besoj që ka vend në botë, i cili eksporton 5 për qind dhe importon 95 për qind. Me këto përqindje të eksportit dhe importit nuk ka shtet që mund të ekzistojë. Nuk ka shtet që e mbledh buxhetin e vet vetëm prej taksave doganore. Këtu importon maca e kuca, sepse e ke valutën më të fortë që është euro. Në këtë mënyrë nuk mund të ekzistojë shteti. Duhen marrë masa konkrete. Duhet t`i jepet rëndësi edukimit. Është vendim i mirë i Qeverisë ndalja e këtyre universiteteve private, ku në të vërtetë mësohej pak e fitoheshin shumë para, gjë që nuk na nevojitet fare.


HARROJENI GJYKATËN NDËRKOMBËTARE!


"Kosova Sot": Dalim pak te zhvillimet fqinjësore. Pse Kosova është ende prezente në fjalorin e politikanëve serbë? A është Kosova peng i kësaj politike, apo politika serbe është peng i Kosovës?


ADEM DEMAÇI: Serbët, më së pari, e kanë parë ditën kur e humbën Kosovën, mirëpo me qëndrimin që pati Evropa në radhë të parë, e pastaj Amerika, ua çeli rrugën që të mendonin se ndoshta mund të rikthejnë diçka nga Kosova. D.m.th bashkësia ndërkombëtare i dha shpresa Serbisë për Kosovën. U ofroi shumë mundësi bashkëpunimi me qëllim të integrimit të Serbisë. Nëse ju kujtohet momenti kur ra Slloba, për një kohë rekord të shkurtër bashkësia ndërkombëtare e rehabilitoi Serbinë, duke ia falur gjysmën e borxheve dhe duke e rianëtarësuar në shumë mekanizma ndërkombëtarë. Qëllimi ka qenë ta hiqnin Serbinë nga ai binar i gabuar dhe ta vendosnin në një binar, i cili është edhe në interes të popullit serb. Mirëpo, me pas këqyr interesin e popullit serb, ata që janë atje në pushtet nuk do ta kishin nisur fare luftën në Kosovë. Nuk do ta bënin asnjë luftë. Shikoni, disa fuqi të mëdha, si Anglia, bie fjala, me disa ish-koloni të tyre, diku-diku i kanë zgjidhur problemet me referendum...


"Kosova Sot": Çfarë mund të vendosë Gjykata Ndërkombëtare e Hagës për Kosovën?


ADEM DEMAÇI: Puna e kësaj gjykate dëshmon se Serbia po kapet për shkumë. As kjo nuk është temë që do të duhej që shtypi të merrej me të kaq shumë. Mirëpo, kush ka nge, shtin rruaza në pe, thotë populli. Është shumë lehtë me u marrë me këto tema, me i mbushë faqet dhe në fakt mos me zgjidh kurrgjë. Në rastin më të keq, gjyqi ndërkombëtar mundet me thanë: "Po valla, Kosova edhe këta që e kanë njohur i kanë shkelë normat ndërkombëtare". Çfarë fiton Serbia me këtë? Kurrgjë. Tekefundit, edhe Rezoluta 1244 e ka ndaluar pavarësinë. Ajo e sheh Kosovën si pjesë integrale të Serbisë. Kjo rezolutë është në fuqi, dhe ne, duke e shpallur pavarësinë, e kemi shkelur. Por, nuk e shkelëm vetëm ne, e shkeli edhe SHBA-ja, Anglia, Franca, e shkelën 47 shtete, prej tyre 40 serioze dhe shumë të fuqishme. Ata e shkelën me vetëdije. Na pranuan sepse e panë se përpjekja për t`i bërë lëshime Rusisë dhe Serbisë është e kotë. Tash, këta miqtë ndërkombëtarë, e që unë i dua fort, e kanë parë që Rambujea ka qenë gabim, por nuk mund ta pranojnë. Mungesa e datës së referendumit në marrëveshjen e Rambujesë ka qenë gabim fatal. Nuk i bëhen lëshime një regjimi kriminal, dhe fatkeqësisht në Serbi ende kemi regjim kriminal. Tadiqi po mundohet të jetë demokratik, mirëpo për të kuptuar se sa demokratik është një politikan në serbi, duhet ta pyesësh për Kosovën. Përgjigjja e tij të tregon sa është demokratik. Në pozitën çfarë është Kosova, çdo e drejtë demokratike ia mundëson pavarësinë, dhe tash nuk mund t`i thuhet demokrat një politikani i cili nuk e pranon pavarësinë e Kosovës. Çfarë të drejte ndërkombëtare kërkon Serbia. Këtë të drejtë ata e kanë dhunuar duke na pushtuar e duke na mbajtur të pushtuar me dhunë. E kanë la në gjak Kosovën e tash kërkojnë të drejtë ndërkombëtare...



“Kosova Sot”: Pse iu bën kompromise Serbisë?


ADEM DEMAÇI: Bashkësia ndërkombëtare shpesh bën këso gabimesh. Me kriminelët që janë në pushtet nuk bën të sillesh si të ishin demokratë. Kështu ndodhi me Sadam Hysenin, me Slobodan Milosheviqin, me talebanët. Ndërkombëtarët nuk ndërmorën masa të menjëhershme, duke u munduar të bënin marrëveshje me ta. Krejt vonë u detyruan të merrnin masa kundër Slobodanit, kundër Sadamit, kundër talebanëve...Në momentin e fundit, kur ia kanë vënë lakun Sadam Hysenit për me e varë, unë e kam pa atë emision, ai i ka bërë të fala Sheshelit, i cili pret të dënohet në Hagë për krimet më monstruoze që ka bërë në Kroaci, në Bosnjë e Kosovë. Kush e bëri të mundur që të funksiononte ky rrjet kriminelësh? Mosreagimi me kohë i amerikanëve dhe i shteteve të tjera demokratike. Fatkeqësia është se për vonesat dhe gabimet që i bëjnë këta vuajnë njerëz të pafajshëm. Edhe SHBA-ja ka gabime, mirëpo ne si njerëz që e duam Amerikën nuk i shohim këto gabime. Edhe unë e dua Amerikën, por nuk do të thotë kjo se duhet t`ua fal gabimet ose të shti kokën në zall për mos me i pa gabimet e tyre. SHBA-ja e di se po punon për demokratizimin e botës, por jo gjithmonë po ia qëllon. Ndonjëherë është mirë me na vetë edhe neve të vegjëlve nga diçka-diçka...


“Kosova Sot”: A mund të shtrihet autoriteti kosovar në veri?


ADEM DEMAÇI: Veriu do të jetë problem, përderisa ekziston kjo politikë ndërkombëtare. Krejt problemi i veriut është problem politik që nuk bëhet nga populli, por nga politika. Po të pyeten pa u rrezikuar qytetarët serbë në Serbi, jam i bindur se janë të lodhur nga Kosova. Mirëpo, politikanët i fshehin këto sende. E keqja është se edhe këtë faturë do ta paguajnë qytetarët. Amerika dhe perëndimorët ia kanë mundësuar Serbisë të prodhojë e të eksportojë prapë armë. Nuk mund t`i lejohet një gjë e tillë një shteti gjenocidial. Këtë ia mundësuan miqtë tanë amerikanë. Atyre u mundësojnë të krijojnë armë, përderisa ne mundohen të na çarmatosin deri në fund. Në vend se të çarmatoset agresori, u çarmatosëm ne.


TENTATIVA PËR DEFAKTORIZIMIN E SHQIPTARËVE


“Kosova Sot”: Z. Demaçi, a ka identitet kosovar?


ADEM DEMAÇI: Edhe këtu bashkësia ndërkombëtare, për shkak të interesave të veta, për hatër të grekëve, të maqedonasve dhe të kombeve të tjera ballkanike, po tenton që ta defaktorizojë elementin shqiptar. Faktikisht, nëse do të duhej një drejtësi demokratike, shqiptarëve do t`u duhej të bashkoheshin, edhe pse jemi vonuar tash që ta krijojmë shtetin e përbashkët. Në rregull, nuk bëhet ajo punë. Pse po mundohen tash që një popull i cili është kristalizuar në identitetin e vet ta ndryshojnë. Vonë është të na bëjnë kosovarë. Vonë është që dikush të na bëjë ta duam atë flamur me yje që na e kanë bërë. Nuk e ke asnjë shqiptar, të cilit, kur e sheh atë flamur, i bën zemra vërr. S`ka kurrgjë shqiptare ai flamur. Nëse do të bëhej ndonjë flamur që ka diçka kombëtare, njerëzit ndoshta do ta pranonin, por këta me ka krejt e kanë ndryshuar. E kanë bërë me qëllim që ta krijojnë një identitet të rrejshëm. Ka njerëz, të cilët janë të gatshëm që për interesa të ngushta e të përkohshme të hyjnë në këto pazare, por jo populli. Ne kemi përjetuar me dhjetëra okupime, kemi kaluar me qindra e mijëra vjet nën okupime dhe nuk kemi ndryshuar identitetin tonë. Sot, kur teknologjia është zhvilluar kaq shumë, të mundohesh ta bësh budallë një popull, duke u munduar që t`i tregosh se nuk je shqiptar, por kosovar, është maja e budallakisë. Ky popull i ka rrënjët këtu dhe nuk mund të shkulen. Edhe kjo është humbje kohe, dhe me kohë do të dështojë. Edhe për këtë do të paguajmë ne. Do të na dalin keqkuptime me miqtë tanë, të cilët na duan, por nuk po mund të na kuptojnë...


PUSHTETIN ENDE E KANË NDËRKOMBËTARËT


“Kosova Sot”: A ka Kosova opozitë?


ADEM DEMAÇI: Në Kosovë nuk janë kristalizuar strukturat politike, sepse pushtetin nuk e ka politika kosovare, por ndërkombëtarët. Edhe pse na thonë se janë vetëm këshilltarë, këta miqtë tanë, kur vjen puna për vendime, i marrin shpesh vetë. Vetëm kur ta marrim vetë pushtetin, mund të themi se kemi pozitë dhe opozitë. Në këtë kohë, kur nuk e kemi pushtetin, ne vetëm luajmë për poste. Për këto poste edhe e luajmë rolin e pozitës dhe opozitës. Derisa ka struktura të Serbisë në Kosovë, derisa numrat tanë të telefonit mund të na përgjohen nga Serbia, përderisa kemi armatën e huaj këtu, gjyqtarët e huaj, edhe pushtetin nuk e kemi tonin. Këto mekanizma e bëjnë pushtetin. Këto janë faza kalimtare kur ne po luajmë. Është sikur kur fëmijët luajnë nuse. E marrin një vajzë të vogël ia vendosin një lloj si duvaku, vijnë të tjerët e marrin. Mandej u del diçka tjetër edhe e prishin dasmën, harrojnë se ishin duke luajtur.


“Kosova Sot”: Ta relaksojmë pak bisedën. I dimë raportet me Albin Kurtin dhe vlerësimin tuaj për të. Po mundohem të nxjerr diçka tjetër. A e keni kritikuar ndonjëherë Albin Kurtin, ose a keni kërkuar nga ai që të hyjë në politikë?


ADEM DEMAÇI: Nuk ka kërkuar që ai të hyjë në politikë, sepse ai di mjaft dhe i di pozicionet e tij. Nuk i kemi raportet që Albin Kurti të vijë dhe të më pyesë. Po të vijë të më pyet, unë e di çka i them. Ai e ka një ide, e cila është e vërtetë. Pa vetëvendosje të popullit, nuk mund të zgjidhet problemi i Kosovës. Vetëm kur ky popull të vendosë për fatin e vet, vetëm atëherë do të zgjidhet problemi. Ajo ditë do të vijë. Unë nuk mund ta kritikoj Albinin, derisa shumë pika që ne i diskutuam janë në përputhje me qëndrimet e Albinit. Ai kritikon me argumente pakon e Ahtisarit.


“Kosova Sot”: Megjithatë, bacë, u solidarizove pak me pakon dhe me politikën aktuale, gjë që Albini s’e bën?


ADEM DEMAÇI: Unë ta shpjegova se pse jam solidarizuar me këta politikanë dhe me këtë politikë. Unë nuk kam guxuar që as formalisht të mbes kundërshtar i kësaj kthese, kur alamet shtete, si SHBA-ja e të tjera, e shkelën Rezolutën 1244. E shkelën projektin për pajtimin me Serbinë dhe Rusinë dhe e hapën një rrugë tjetërfare. Unë nuk kam mundur që të mbes vetëm duke kritikuar. Me gjithë të këqijat që i kritikuam, gjërat po ecin. Është ligj i natyrës që proceset të ecin, por Serbia dhe disa të tjerë po mundohen ta ndalin këtë ligj. Është e pamundur ta pengosh vetëvendosjen e një populli. Mund të vonohet, por jo të pengohet. Populli shqiptar është vonuar shumë, por sot kemi pozitë më të mirë sesa e kemi pasur. Ligji i jetës është më i fortë sesa ligjet e njerëzve. Po të mos ekzistonte ligji i jetës, i cili i lëviz proceset, shoqëritë do të mbeteshin skllavopronare. Është ky ligj, andaj jeta shkon vetëm përpara e jeta e njerëzve përmirësohet...


tetor 2008

Intervistoi: A. AHMETI

[Llapi]

Baci bërthamor

Nëse situata e tashme vlerësohet si duhet dhe nëse populli i Kosovës është duke i përcjellë qëllimet djallëzore, të cilat Rusia me trysninë dhe shantazhet e veta po ia bën Evropës, atëherë të gjithë duhet të dalin në demonstratën e së mërkurës. Gjashtë pikat e Sekretarit të Përgjithshëm të OKB-së, Ban Ki-Moon, janë përpjekje për ta kthyer edhe një herë Kosovën nën dominimin e Serbisë.

Për Express Flet Adem Demaçi.

Nga Jeton Musliu

Pret që në demonstratën e së mërkurës të dalin më shumë se gjashtë për qind e shqiptarëve të Kosovës, sa kanë luftuar me armë në dorë. Ai tregon se përmes këtyre gjashtë pikave, janë dy arsye përse Evropa do t’i bëjë koncesione Serbisë. Çfarë propozon që liderët e vendit t’i thonë Daniel Friedit dhe amerikanëve dhe si i vlerëson spekulimet për mundësi dorëheqjeje të kryeministrit Hashim Thaçi, nëse duhet patjetër të nënshkruhen këto gjashtë pika. Adem Demaçi flet për Express.

Express: Si i shpjegoni ju këto gjashtë pika. Çfarë janë?

Adem Demaçi: Këto gjashtë pika janë përpjekje për ta kthyer edhe një herë Kosovën nën dominimin e Serbisë, për t’ia bërë qejfin Serbisë me shpresë se do të mund t’i bindin të ndahen nga Rusia e t’i bashkohen NATO-s dhe BE-së. Krejt këto ryshfete korruptive që po mundohet Evropa t’ia bëjë Serbisë, duhet që faturën t’ia paguajnë shqiptarët. Sikur më 1878, sikur më 1939 apo 1945, përsëritet historia që gjithmonë ne duhet t’ia paguajmë faturat Evropës, e cila po bën tregti me fatin e njerëzve.

Express: Pse po na përsëritet historia?

Adem Demaçi: Po na përsëritet sepse jemi më të dobëtit dhe vrima e fundit e kavallit në Evropë. Ata që janë në pushtet në shtete evropiane, pavarësisht se ne jemi evropianë dhe e duam Evropën e popujt e tyre i kemi miq, ata që udhëheqin qeveritë janë milionerë e miliarderë. Ata janë mësuar të bëjnë tregti dhe mania e tyre për tregti, ka kaluar që këtë ta bëjnë edhe me fatin e popujve. Përndryshe, është e pakuptueshme që një Serbi, e cila i bëri katër lufta, e cila sulmoi Slloveninë, njëqind të zeza në Kroaci, bëri tragjedi të paparë pas Luftës së Dytë Botërore në Bosnje e Hercegovinë, e cila bëri gjithë këto gjakderdhje e mizori në Kosovë, nga ajo të krijohet partner. Gjithë këtyre gjakderdhjeve t’iu thuhet në një moment “Peace maker” (paqebërës), të organizohet konferenca e Daytonit, të merret parasysh kërkesa e Milosevicit që çështja e shqiptarëve të mos jetë në ato bisedime, kjo do të thotë se Evropa me sjelljet e veta politike të gabuara, faktikisht e krijoi një kriminel, sikurse ishte Milosevici. Pastaj u desh të përdorë forcën e vet që ta shtypë atë (Milosevicin).

Express: Thatë se jemi të dobët, por a mos jemi edhe pak të padijshëm?

Adem Demaçi: Të padijshëm po se po, sepse nuk jemi ne rastësisht më të dobëtit. Krejt qendra është te dija. Sikur ta kishim ne vetëdijen kombëtare si duhet, ne do ta kishim situatën tonë më ndryshe. Por nuk e patëm as dijen e as vetëdijen, e nuk e patëm as organizimin si duhet, ne e pësuam. Pas Luftës së Dytë Botërore mbetëm të ndarë në dy e më shumë pjesë, për shkak të mosdijes sonë. Enveri (Enver Hoxha) me kompani e vlerësoi gabimisht situatën politike, e bëri luftën antifashiste, por u mashtrua nga komunistët serbë dhe praktikisht e humbi Kosovën.

Express: Gjashtë pikat tash janë në tavolinë. Çfarë duhet bërë?

Adem Demaçi: Liderët e Kosovës gjithashtu e bënë një vlerësim të gabuar kur shkuan në konferencën e Rambujesë, sepse atje është gabimi i të gjitha këtyre rrjedhave të mëvonshme që dolën. Pastaj bënë lëshime në bisedimet me Ahtisarin, lëshime që nuk i njeh praktika ndërkombëtare, të cilat praktikisht ia bënë Serbisë. Edhe Serbia e Evropa filluan të mendojnë në mënyrë jo të drejtë për Kosovën, se a janë këta njerëz debilë apo idiotë, çfarë janë këta. Edhe ky hap i fundit që është ndërmarrë prej tyre, është thikë në asht, prandaj edhe po kërcejnë liderët tanë dhe populli ynë. Prandaj, nuk ka mundësi të bësh ndonjë mrekulli të madhe, sepse ne i dorëzuam armët. Ushtria jonë çlirimtare e heroike, e cila luftoi me një fuqi që as bota nuk ka besuar të jetë e tillë, i dorëzoi armët, sepse prapë vlerësoi se miqtë tanë do të na shpëtojnë dhe s’do të ketë nevojë të qëndrojmë e të kërkojmë të drejtat tona. Kurse Serbia dhe çetnikët nuk dinë asnjë forcë tjetër, përveç forcës së armëve. Sa u takon miqve tanë evropianë e amerikanë, të cilët na rekomandonin të rrinim urtë se do ta rregullojnë këtë punë, sikur ne të mos çoheshim në kryengritje, do të ishim sot me Serbinë. E si do ta rregullonin këtë punë me një autonomi substanciale. Ne e kuptuam atë dhe u ngrit populli në këmbë, por u ngrit një përqindje e vogël, nja pesë apo gjashtë për qind. Por tash ata duhet ta kuptojnë se këtë liri ashtu siç është, e kontrolluar dhe e penguar, ky popull e kërkoi. Nuk do të jetë më pesë apo gjashtë për qind, por njëzet apo tridhjetë për qind. Sepse ky popull megjithatë, nuk do ta japë lirinë e vet.

Express: Ju mendoni se në demonstratën e së mërkurës do të dalin më shumë se gjashtë për qind?

Adem Demaçi: Unë besoj se po. Nëse e vlerësojnë situatën si duhet dhe nëse populli ynë është duke përcjellë qëllimet djallëzore, të cilat Rusia me trysninë dhe shantazhet e veta që po ia bën Evropës. Serbia thotë se pa Kosovën nuk do të hyjë as në NATO, as në BE. E, meqë nuk duan të hyjnë, atëherë Evropa, e cila ka për qëllim që gjithsesi ta fusë Serbinë në NATO dhe BE, është e gatshme t’i shesë interesat e shqiptarëve ashtu siç po e bën në mënyrën më flagrante, më të turpshme, e jodemokratike.

Express: Si do të përfundojë gjashtëpikshi?

Adem Demaçi: Nuk është shumë e mundur të vlerësohet kjo situatë. Kam shpresë të madhe që i kemi dy gjëra që deri më tash nuk i patëm. E kemi unitetin e të gjithë spektrit politik, pavarësisht se shtyhen ndërmjet veti, ata e kanë kuptuar se çfarë po i përgatitet Kosovës. Të gjithë janë unikë dhe janë kundër këtyre 6 pikave, e të gjithë janë kundër që Kosova të shndërrohet në një Bosnjë, që Kosovës t’i bëhet një Republika Srpska, që serbët t’i hyjnë Kosovës përbrenda. Ata nuk do të ndalen me kaq. Ata do të kërkojnë ta bëjnë këtë edhe në Çagllavicë, apo enklavat e tjera, të cilat i bënë me lëshimet e shqiptarëve, e kjo do të bëhet një ferr i vërtetë për shqiptarë. Shpresoj që ky unitet nuk do të shpartallohet për interesa të ngushta, edhe pse po i dëgjoj disa që po thonë se jo është vonë, si shoqi i Vetonit (Veton Surroit). E ai (Veton Surroi) është një prej atyre që ka luftuar më së shumti që të nënshkruhet Marrëveshja e Rambujesë, e cila na futi në fund të pusit, apo disa që thonë se, duhet të bëhen zgjedhje të reja, në këtë kohë kur atdheu, kombi është në rrezik. Interesat personale çfarëdo qofshin, lihen mënjanë. Interesi kombëtar dhe i atdheut është mbi të gjitha dhe para të gjithave. Ata që e duan të kundërtën, besoj se janë pakësuar shumë. E dyta është që faktori i njohjes nga ana e 52 shteteve që nuk është pak dhe nga shtete më të rëndësishme që i ka bota, të cilat janë më të zhvilluarat, afër nesh, e dinë çfarë do të thotë rëndësia e Kosovës në këtë hapësirë dhe këtë kohë, është faktori tjetër i rëndësishëm. Kam shpresë të madhe se do ta detyrojnë Evropën ta rishikojë pozicionin e vet, që të ndërpresë tash e tutje lëshimet pa parim e të turpshme që është duka ia bërë Serbisë.

Express: Daniel Fried është në Kosovë. Do të zgjidhet kjo situatë?

Adem Demaçi: Amerikanët janë në mes të dy zjarreve. Ata kritikohen nga Evropa se janë arsyeja përse shqiptarët nuk po e pranojnë këtë marrëveshje, çka nuk është e vërtetë. Amerikanëve duhet t’iu thuhet se ne ju kemi miq; sikurse edhe Evropën që e kemi, pasi popujt e Evropës janë me ne, por jo disa nga ato shtete që i shikojnë hesapet me para e me profit, pasi gati 12-13 miliardë euro Serbia ua ka borxh shteteve më të rëndësishme evropiane. Ata janë të interesuar që ato borxhe t’iu kthehen dhe prandaj nuk duan të bëjnë presion të madh mbi Serbinë nga frika se mos nuk do të mund t’ua kthejë borxhin. Ky është shkaku që Italia, Franca apo ato të tjerat, mundohen ta shpëtojnë Serbinë nga një agresor i paparë që u shfaq.

Express: Pra, ardhja e Daniel Friedit ...?

Adem Demaçi: Është mirë dhe t’i thuhet, zotëri ne për lirinë e Amerikës jemi të gatshëm të vdesim, edhe nëse ju rrezikoheni, jemi të gatshëm të vdesim për ju, por lirinë tonë e duam më shumë se çdo gjë tjetër. Pa liri jeta s’ka kuptim. Ju si amerikanë që e doni aq shumë lirinë, mund të na kuptoni ne se kemi të drejtë legjitime t’i mbrojmë interesat tona, sepse edhe ata të tjerët po i mbrojnë interesat e veta. Vetëm ne deri më tash në histori hoqëm për interesat e dikujt tjetër. Ka ardhur koha që t’i japim fund se nuk jemi më ai popull kalama që mashtroheshim me disa thërrime apo çokollata.

Express: Ka spekulime se kryeministri ka paralajmëruar dorëheqjen, në qoftë se patjetër i kërkohet nënshkrimi i këtyre gjashtë pikave. Ju si mendoni?

Adem Demaçi: Nuk do të ishte hap i mirë nga ne që t’ia kërkojmë dorëheqjen, e nuk është hap i mirë edhe propozimi i disave për zgjedhje të reja. Por është hap shumë i mirë që ai iu ka thënë miqve tanë se ‘nëse mendoni se për karrige e për post e karrierë i shes interesat e popullit tim, mashtroheni. Jam i gatshëm të jap dorëheqje’. Ky ishte një qëndrim i tij shumë burrnor dhe i mirë, që thënë të drejtën mua më ka habitur. Sepse këta zotërinjtë më së shumti bëjnë presion që ‘shikoni, nëse nuk dëgjoni ne mund t’ju shkarkojmë’, sepse i kanë disa autorizime atje, por nëse ti ju thua në fillim se, ‘e llogaris shkarkimin, mirëpo mos prit se unë do t’i shes interesat’, kjo është edhe një hap shumë i rëndësishëm që populli ynë të vetëdijesohet edhe më shumë dhe që miqtë tanë ta kuptojnë se nuk është e moralshme e demokratike të tallen me fatin e një populli të vogël, si shqiptarët, të cilët gjithmonë u flijuan për interesa të Evropës, që nga koha e Skënderbeut e këtej. Por Evropa asnjëherë nuk na dha kundërvlerën që e kemi merituar. Sot është koha që deri diku ajo t’i përmirësojë gabimet e veta.

Express: Ju, a do të merrni pjesë në demonstratën e së mërkurës?

Adem Demaçi: Patjetër, patjetër që do të jem aty.

18/11/2008

[Llapi]

Romani “Gjarpinjtë…” e Demaçit mbushin 50 vjetPublikuar më datë 2008-11-21 01:33:18
Shkruan: Minire Berisha

Lidhja e Shkrimtarëve e Kosovës kremtoi 50 vjetorin e botimit të romanit “Gjarpinjtë e gjakut” të shkrimtarit, intelektualit dhe patriotit Adem Demaçi. “Letërsia ime ka qenë dhe ka mbete thellësisht politike, por jo e shkruar në mënyrë politike, por në mënyrë artistike”, ka thënë shkrimtari dhe veprimtari Adem Demaçi, me rastin e shënimit të 50 vjetorit të botimit të romanit të tij “Gjarpinjtë e gjakut”. Ky manifestim është mbajt të mërkurën në mbrëmje në hotel Victory, në organizim të Lidhjes së Shkrimtarëve dhe këto fjalë Demaçi i tha pas disa polemikave ndërmjet disa të pranishmëve që thoshin se romani i Bacit ka qenë politik, e të tjerët që thoshin se ai ka qenë artistik. “Politika ka qenë ajo që me ka shtyrë që të merrem me letërsi, sepse ishte e pamundur që idetë e mia politike t’i plasoj ndryshe në turmat shqiptare përveç nëse duke ia mbështjellë me njëfarë sheqeri”, është shprehur Demaçi, i cili para një kohë ka qenë edhe kryetar i Lidhjes së Shkrimtarëve. Ai shtoi se idetë e tij politike i ka shndërruar në ndjenja dhe këtu, sipas tij, qëndron arti. “Ata që e kanë lexuar Hegelin e dinë këtë.



Detyra e artit është të shndërrohet në ndjenja”, ka thënë Demaçi, ku kohë pas kohe, të pranishmit duartrokisnin. Për romanin “Gjarprinjët e gjakut” të Demaçit referuan Kadrush Radogoshi, kryetar i LSHK-së, Abdullah Konushevci dhe Sabile Basha. Kryetari i LSHK-së, Kadrush Radogoshi, foli për biografinë e Adem Demaçit, ku ndër të tjera ka thënë se u lind më 26 shkurt 1936 në Prishtinë. “Adem Demaçi ishte veprimtar për kauzën kombëtare në kohën e Jugosllavisë dhe luftonte për barazinë e Kosovës me Republikat e tjera të Jugosllavisë. Për angazhimin e tij politik, Adem Demaçi vuajti 28 vjet me radhë në burgjet e Jugosllavisë. Adem Demaçi udhëhoqi Këshillin për të Drejtat dhe Liritë e Njeriut (KMDLNJ) nga 1990 deri 1995”, ka thënë ai, duke shtuar se në vitin 1991 u nderua nga Parlamenti Evropian me Çmimin Saharov. Gjatë periudhës 1998/1999, kur mbaheshin takimet në Rambouillet për të ardhmen e Kosovës, ai ishte zëdhënës politik i UÇK-së. Për disa vite ishte kryetar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës.Në vazhdim pjesëmarrësit tjerë diskutuan për vlerat e veçanta dhe receptimin e kësaj vepre letrare, e cila u persekutua po edhe u adhurua së bashku me autorin. Ndërkaq, disa fragmente nga romani u interpretuan nga aktori Nimon Muqaj. Në këtë përvjetor morën pjesë shumë shkrimtarë, kritikë e studiues të letërsisë, intelektualë e artistë të profileve tjera.Sponsor i këtij manifestimi ishte pronari i Hotelit “Victory”, prof. dr. Bedri Selmani.

Boks: Adem Demçi ka botuar këto veprat letrare:
“Gjarpinjtë e gjakut” (roman), Jeta e Re, 1958.
“Gjarpinjtë e gjakut dhe novela të tjera” (zgjedhje), Nju-Jork, 1983.
“Gjarpinjtë e gjakut” (ribotim), “Zëri i Kosovës”, Zvicër, 1984.
“Gjarpinjtë e gjakut” (ribotim), “Lumi”, Lubjanë, 1984.
“Gjarpinjtë e gjakut” (ribotim i kthyer në gjuhën letrare), “Buzuku”, Prishtinë, 1990.
“Kur Zoti harron” (vëllim me tregime), Zëri i Rinisë, Prishtinë, 1990.
“Libër për Vet Mohimin” (roman), botoi autori, Prishtinë, 1994.
“Libër për Vet Mohimin” (ribotim), Rotanor Boksproduksjon AS, Skien Norëay, 1994.
“La metamorfosi di Vet Mohim” (përkthyer nga Nermin Vlora Falaski), Romë, 1995.
“Tung, vargu im”, “Rilindaj”, Prishtinë, 2002.
“Heli dhe Mimoza”, botoi autori, Prishtinë, 2006.
“Dashuria kuantike e Filanit”, “Infopress” & “Buzuku”, Prishtinë, 2007.
“Alb Prometeu”, QNK “Arbnori”, Tiranë, 2008.
Librat me intervista
“Kosova flet vetë” (intervistoi M. Emërllahu), “Zëri i Rinisë”, Prishtinë, 1990.
“Njëzet e tetë vjet - as i gjallë, as i vdekur” (intevistoi M. Hanzhek), “Lumi”, Lubjanë, 1990.
“Republika e Kosovës është shpallur në zemrën e popullit tim” (vëllim me intervista), “Zëri i Kosovës”, Zvicër, 1990.
“Dhjetë mijë ditë robëri” (intervistoi F. Radonçiq), Danas, Zagreb, 1990.
“Kosova në udhëkryq”, “Albanian Esperanto-Institut”, Tiranë, 2005
VushtrriaPRESS

[Preng Sherri]

Llap mirë se erdhe në forum serish sepse pa Ty ishte çdo gjë e varfër. Ata që të kishin larguar kanë bë mëkat t'madh por që nuk janë të vetëdijshëm!
Mos u luhat por përpara!

[Llapi]

Llap mirë se erdhe në forum serish sepse pa Ty ishte çdo gjë e varfër. Ata që të kishin larguar kanë bë mëkat t'madh por që nuk janë të vetëdijshëm!
Mos u luhat por përpara!

Preng te pershendes dhe te falenderoi per keto qe i thue.
une meu luhat as me ju perkul kurr e per jet askujt perpos babait tim dhe zotit qe me kan siell ne ket bot
sepse nuk jam i lindur as nuk e kam ne gjak as trashigimi
nga te paret e mi ket

[Llapi]

Hapni dosjet, porosit Demaçi

Nga Nebih Maxhuni & Artan Behrami më 11.01.2009 në ora 9:13

Le të hapen të gjitha dosjet, menjëherë. Atyre që sot janë në pozita vendimmarrëse, sikur të ishin patriotë të vërtetë, ndërsa dihet që kanë bashkëpunuar me okupatorin, nuk duhet t`iu lihet vend sot ku merren vendime. Jugosllavia ishte një prej regjimeve më shtypëse dhe më të egra që kanë përjetuar shqiptarët. Adem Demaçi i bashkohet debatit për komunizmin, në Express.

Ky është qëndrimi i njeriut që ka vuajtur më së shumti dënim me burg në kohën e ish-Jugosllavisë dhe Serbisë, Adem Demaçit. Aktivisti 73- vjeçar, pas debatit që ka hapur gazeta Express për procesin e lustracionit të periudhës së komunizmit, thotë se mijëra shqiptarë janë vrarë, persekutuar, burgosur e dëbuar nga trojet e tyre me nënshkrimin e Ali Shukriut, Fadil Hoxhës, Kolë Shirokës, Sinan Hasanit dhe pjesës së nomenklaturës udhëheqëse të komunistëve jugosllavë nga Kosova.

Për mendimin e Demaçit, Jugosllavia që nga vitet 1945 e deri më 1990, për shqiptarët ka qenë njëra ndër regjimet shtypëse dhe më të egra.

Gjithë ata që kishin punuar dhe kontribuuar në mbajtjen e atij regjimi, ai pa ndonjë hezitim i quan kolaboracionistë. Ata persona që kanë qenë të përfshirë në atë regjim, e që sot punojnë në institucionet e Kosovës, thotë se duhet larguar menjëherë nga këto pozita.

Intervistën e plotë me Adem Demaçin mund ta lexoni në numrin e sotshëm.

[Llapi]

Hapni dosjet, porosit Demaçi

Nga Nebih Maxhuni & Artan Behrami më 11.01.2009 në ora 9:13

Le të hapen të gjitha dosjet, menjëherë. Atyre që sot janë në pozita vendimmarrëse, sikur të ishin patriotë të vërtetë, ndërsa dihet që kanë bashkëpunuar me okupatorin, nuk duhet t`iu lihet vend sot ku merren vendime. Jugosllavia ishte një prej regjimeve më shtypëse dhe më të egra që kanë përjetuar shqiptarët. Adem Demaçi i bashkohet debatit për komunizmin, në Express.

Ky është qëndrimi i njeriut që ka vuajtur më së shumti dënim me burg në kohën e ish-Jugosllavisë dhe Serbisë, Adem Demaçit. Aktivisti 73- vjeçar, pas debatit që ka hapur gazeta Express për procesin e lustracionit të periudhës së komunizmit, thotë se mijëra shqiptarë janë vrarë, persekutuar, burgosur e dëbuar nga trojet e tyre me nënshkrimin e Ali Shukriut, Fadil Hoxhës, Kolë Shirokës, Sinan Hasanit dhe pjesës së nomenklaturës udhëheqëse të komunistëve jugosllavë nga Kosova.

Për mendimin e Demaçit, Jugosllavia që nga vitet 1945 e deri më 1990, për shqiptarët ka qenë njëra ndër regjimet shtypëse dhe më të egra.

Gjithë ata që kishin punuar dhe kontribuuar në mbajtjen e atij regjimi, ai pa ndonjë hezitim i quan kolaboracionistë. Ata persona që kanë qenë të përfshirë në atë regjim, e që sot punojnë në institucionet e Kosovës, thotë se duhet larguar menjëherë nga këto pozita.

Intervistën e plotë me Adem Demaçin mund ta lexoni në numrin e sotshëm.

Hapni dosjet, porosit Demaçi

Nga Nebih Maxhuni & Artan Behrami më 11.01.2009 në ora 9:13

Dosjet duhet të hapen qysh sot. Ky është qëndrimi i njeriut që ka vuajtur më së shumti dënim me burg në kohën e ish-Jugosllavisë dhe Serbisë, Adem Demaçit. Aktivisti 73- vjeçar, pas debatit që ka hapur gazeta Express për procesin e lustracionit të periudhës së komunizmit, thotë se mijëra shqiptarë janë vrarë, persekutuar, burgosur e dëbuar nga trojet e tyre me nënshkrimin e Ali Shukriut, Fadil Hoxhës, Kolë Shirokës, Sinan Hasanit dhe pjesës së nomenklaturës udhëheqëse të komunistëve jugosllavë nga Kosova. Për mendimin e Demaçit, Jugosllavia që nga vitet 1945 e deri më 1990, për shqiptarët ka qenë njëra ndër regjimet shtypëse dhe më të egra. Gjithë ata që kishin punuar dhe kontribuuar në mbajtjen e atij regjimi, ai pa ndonjë hezitim i quan kolaboracionistë. Ata persona që kanë qenë të përfshirë në atë regjim, e që sot punojnë në institucionet e Kosovës, thotë se duhet larguar menjëherë nga këto pozita. Adem Demaçi flet në Express për dosjet, për zyrtarë të lartë në ish-Jugosllavi që tashmë i ka marrë vdekja, por edhe për disa që ende janë gjallë.


Express: A duhet të hapen dosjet e komunizmit?

Adem Demaçi: Së pari një gjë duhet ta dini që dosjet janë në Beograd, rastësisht mund të qëllojnë në Kroaci dhe në Slloveni, ndoshta edhe në Maqedoni. Tashti, meqë Kroacia dhe Sllovenia kanë ndryshuar shumë, mund të ndodhë që të na japin dosjet. Unë jam që të hapen të gjitha dosjet.

Express: Kur duhet të ndodhë kjo?

Adem Demaçi: Menjëherë, sepse nuk ka kohë për t`i lënë. Ata njerëz ndoshta edhe kanë ndërruar mendim, mirëpo ata njerëz një dënim duhet ta marrin për atë vasalitet dhe bashkëpunim me okupatorin, e ky do të ishte dënimi më i madh i mundshëm. Dënimet e tjera të natyrave të tjera penale për këto gjëra nuk i shoh të arsyeshme, sepse do të krijohej një situatë e pamundur! Ku të gjenden sot dëshmitarët, njerëzit etj. Kurse, këta që kanë mbetur gjallë, e që sot janë në pozita vendimmarrëse dhe ende përzihen në politikë, e në gjyqësi, sikur të ishin patriotë të vërtetë, ndërsa dihet që kanë bashkëpunuar me okupatorin, këtyre njerëzve nuk duhet t`iu lihet vend ku merren vendime, sidomos aty ku është pushteti dhe ku luhet me fatin e këtij populli.

Express: Jugosllavia ka qenë e dëmshme apo e dobishme për shqiptarët? A ishte okupatore e Kosovës?

Adem Demaçi: Jugosllavia ka qenë një prej regjimeve më shtypësve dhe më të egra që kanë përjetuar shqiptarët.

Express: Si e shpjegoni që sot në Kosovë ka individë të asaj kohe që edhe sot janë në krye të institucioneve të rëndësishme?

Adem Demaçi: (Qeshet). Unë e mbaj mend edhe kohën e Jugosllavisë së kralit, i kam 73 vjet e katër muaj dhe e di çfarë të drejtash kanë pasur serbët. E di sa kanë vuajtur shqiptarët e shkretë, 90 për qind prej tyre. Kështu, prej asaj kohe ata njerëz janë bartur, disa kanë parë pak më larg, disa janë mashtruar nga komunistët, kanë hyrë në regjimin e komunizmit. Shkoi komunizmi, ata iu përshtatën situatës menjëherë. Komunistët e kanë formuar Lidhjen Demokratike të Kosovës – prej komunistëve është krijuar – urdhri ka ardhur nga Rrahman Morina. 25 a 30 ish-komunistë të Jugosllavisë, që kanë qenë të Lidhjes Komuniste të Kosovës, e kanë formuar LDK-në, veç ia kanë hequr një germë, e nuk është rastësisht që është bërë Lidhje se edhe ajo ka qenë Lidhje, veç ia kanë hequr një germë, K-në e bënë D. Prandaj, edhe na shkoi puna mbrapsht neve. Se, krejt këta njerëz që kanë qenë me Rugovën, kanë qenë anëtarë me nga dhjetëra vjet, dikush i Komitetit, dikush i paraparë të bëhet kryetar i Komitetit, dikush në sigurime... Kështu që këtë e bëri të mundur Serbia, meqenëse u dashke bërë sistemi shumëpartiak. Nuk kishte tjetër mundësi. Këta kanë qenë prokurorë, gjykatës - të tillët e kanë formuar LDK-në, për këtë patëm probleme. Sot kjo jargë që po na zgjatet neve hala, ajo jargë po mundohet ta mbajë gjallë rugovizmin, manifestime për Tahir Zemën, një njeri që është marrë me drogë, njeri që ka qenë në KOS-in e Serbisë, një njeri që i ka bërë 100 të zeza, pra, të njëjtit mblidhen dhe mbajnë mbledhje në Teatrin Kombëtar. Duan ta mbajnë vetveten, atyre s`iu kërcet as për Rugovën, as për Tahirin, po për veten e tyre.

Express: Shumë nga ata njerëz, sot janë pjesë e Kuvendit, Prokurorisë, Policisë, gjykatave...?!

Adem Demaçi: Unë them se ata që kanë marrë pjesë në krime konkrete, si p.sh. Hilmi Zhitia, për ta duhet të hapen hetimet. Vetëm një rast t’ua tregoj, për Zhitinë. Ai ka marrë pjesë në përgatitjen e procesit kundër vëllezërve Lahaj nga Podujeva, vetëm që ta komprometojë atë familje patriotike. Më pas edhe e kanë vrarë Bajram Lahun, ndërsa më vonë e kanë montuar një proces se gjoja dhe kanë akuzuar familjen se e kanë vrarë Bajramin. Kanë burgosur me gra e me fëmijë të asaj familjeje dhe me këtë rast kanë bërë një poshtërsi që nuk mbahet mend në Kosovë. Për njerëz të tillë, duhet të hapen hetimet, sa është gjallë njëri nga ata vëllezërit Lahaj, dhe ata njerëz të marrin një dënim të merituar dhe të tregojnë se kush i ka organizuar, qysh janë organizuar, si ka ndodhur kjo punë, si ka qenë e mundur të bëhet akuza monstruoze se gjoja baba vrau djalin e tyre, një akuzë komprometuese. Falë dëshmitarëve të vërtete, falë qëndresës së dajës Ramë, ai ka kërkuar ekshumimin e kufomës që të konstatohet se si është vrarë. Kjo punë ka marrë një përfundim tjetër dhe ata janë liruar nga akuza, por kanë hequr shumë dhe njerëz të tillë kanë bërë një frikësim të madh të popullatës së Llapit. Këso rastesh mund të ketë edhe në rajone të tjera. Ata kanë marrë pjesë në gjykime, në Prokurori dhe nganjëherë kam përshtypje se nuk ka pasur mundësi që të na dënojnë kësisoj gjyqtarët tanë, nuk e kanë pasur fjalën e fundit, sepse mbi ta kanë qenë serbët, të cilët prej zyrave i kanë dirigjuar këto punë! Prandaj, sot duhet të pastrohen të gjitha institucionet e Kosovës nga këta njerëz, definitivisht prej të gjitha institucioneve që kanë rëndësi, ata duhet të largohen.

Express: Si duhet t’i trajtojmë këta njerëz, si kolaboracionistë apo si?

Adem Demaçi: Po njësoj, sikur ata që kanë bashkëpunuar me Italinë e me Gjermaninë, njësoj duhet trajtuar edhe këta. Dallimi është se këtyre u ka zgjatur 50 vjet, me Turqinë 500 vjet, krejt kolaboracionistë kanë qenë, s`ki çka ju thua tjetër, s`di si ti quaj ndryshe. Vjen okupatori e të hyn në shtëpi, ta merr pushtetin e t`i bëhesh me ta, e e burgos popullin tënd, vëllezërit e tu, gra, fëmijë, s`ka këtu kurrfarë diskutimesh. Edhe pse krejt këto duhet të kuptohen në kontekstin e historisë. A ka qenë e domosdoshme që dikush nga shqiptarët të përzihet në ato punë, mendoj se ka qenë e domosdoshme, sepse është krijuar falë atyre viktimave antifashiste që i kanë dhënë shqiptarët. Nuk është e vërtetë se ne kemi qenë kolaboracionistë me italianë dhe gjermanë, jo, ne e kemi kuptuar me ardhjen e Italisë që ishte një okupim, por ishte okupim shumë më i lehtë se okupimi serb që shqiptarëve nuk u lejonte asnjë të drejtë shkollimi, e as asgjë. Okupim më i lehtë, ngase një pjesë e popullit u mashtrua, nga ajo situatë e vështirë, erdhën në një situatë pak më të mirë, menduam që u bë pavarësia, liria etj, etj. Krejt këta që kanë punuar me këto regjime, kanë qenë kolaboracionistë, prandaj edhe Enveri, me këta që kanë punuar me Rusinë, me Serbinë, me Jugosllavinë, kanë qenë kolaboracionistë. Këtu s`ka kurrfarë dyshimi se çka ishin ata, mirëpo po them në kontekstin historik.

Express: A duhet të dënohen ata që kanë bashkëpunuar me regjimin e Jugosllavisë?

Adem Demaçi: Nuk jam për kurrfarë hakmarrjesh, meqë biologjikisht fajtorët kryesorë kanë vdekur, si Ali Shukriu, Kolë Shiroka, disa të tjerë si Sinan Hasani që më shumë ka qenë një qyqan pa vlerë, sesa që ka pasur ndonjë ndikim, edhe pse ishte në poste të larta. Ata që është dashur të marrin masa drastike kundër tyre, që të mund të kënaqen, sepse atyre u kanë humbur baba, nëna, vëllau e të tjerë, me nënshkrimin e atyre që kanë vdekur (Ali Shukriu, Fadil Hoxha, Kolë Shiroka, Sinan Hasani, etj), për ta ajo kohë më nuk kthehet, ata njerëz më nuk ringjallen. Tash problemi qëndron këtu, çfarë ka qenë ky bashkëpunim, natyra e bashkëpunimit, tjetër është bashkëpunimi p.sh. që kanë marrë pjesë në luftë, ndërsa edhe pas lufte kanë pasur pushtet të bëjnë zi e terr, të tërën duhet ta shikojmë nga prizmi i mbikëqyrjes strikte që ka ekzistuar nga ana e Jugosllavisë dhe Serbisë. Krejt ato komitete, organizma që janë marrë me çështje delikate të Sigurisë, të Mbrojtjes, gjërave të tjera shoqërore dhe politike lidhur me Kosovën, janë kryesuar prej Serbisë, janë kontrolluar prej Serbisë. Këta njerëz kanë qenë të regjimit, kanë qenë më shumë njerëz vasalë, por që nuk kanë qenë njerëz që nuk kanë formuar politikën. Kanë hyrë në këtë politikë të parët, një pjesë e tyre kanë besuar në propagandën e komunistëve. Kur të inkuadrohesh, është problem të dalësh.

Express: Megjithëkëtë, një pjesë e kosovarëve kanë besuar në atë ideologji?

Adem Demaçi: Janë një pjesë që kanë besuar. Pjesa që ka marrë pjesë në aksionet e luftës antifashiste, u ka besuar se pas luftës do t`i zgjedhim problemet. Po nisem prej asaj që është normale që të besohet. Në vitet 1941-1943, kur është sajuar Jugosllavia politikisht, kur janë ndarë republikat, Kosova nuk është marrë parasysh askund. E kanë kuptuar që krejt ato tregime, përralla, paskan qenë dallavere. Kështu, shqiptarët kanë filluar të vetëdijesohen dhe si reagim ndaj asaj mungese të pjesëmarrjes së Kosovës në krijimin e Jugosllavisë si një entitet në vete, siç bënë të tjerat, si Mali i Zi , Bosnja, Maqedonia e të tjera, e kemi një konferencë antifashiste, të Bujanit 1943 – 1944. Aty është nxjerrë një rezolutë që e kemi pasur si bazë, ku thuhet se shqiptarët në Kosovë janë përpjekur të bashkohen me Shqipërinë dhe se kanë të drejtë në vetëvendosje. Një rezolutë që ka paralajmëruar se pas mbarimit të luftës shqiptarët do ta kenë të drejtën e vetëvendosjes, atë që sot po e kërkon Lëvizja Vetëvendosja.

Express: Pse atë kohë shqiptarët nuk e realizuan të drejtën e vetëvendosjes. Ajo ishte e garantuar me Rezolutën e Bujanit?

Adem Demaçi : Pasi që u thye Hitleri më 1943 në Stalingrad, komunistët nuhatën se janë duke fituar luftën dhe do të marrin pushtet. Me këtë ata ndryshuan qëndrimet. Angazhuan Millovan Gjillasin, ndjesë mos pastë, se është treguar shumë i poshtër ndaj shqiptarëve dhe disa të tjerë, ishin urdhëruar që të merren me problemin e Kosovës. Ata i shkruan një letër Komitetit të Kosovës, duke e shpallur të pavlefshme Konferencën e Bujanit, me arsyetimin se ishte mbajtur në territorin e Shqipërisë.

[Arb]

Bashke me dosjet e atyre qe shfrytezuan sistemin cetnik kunder Shqiptareve, duhet hapur dosjet edhe per zagaret Enveriste, te cilet per disa dekada perdoren ideologjine e flliqte staliniste per te vrare Shqiptare.

[KILI MERTURI]

Hapja e dosjeve është e domosdoshme.

Me rëndësi është që të hapen sa më parë, derisa jetojnë një numër i atyre që e kan përjetuar komunizmin në kurrizin e tyre sidomos me burgje e malltretime nga më të ndryshmet.

Gjithashtudosjet e atyre që në komunizem , ngirtnin zërat kundër atdhetarëve , e pastaj krijuan lëvizje "demokratike".

Kili

SHQIPËRIA ETNIKE ËSHTË GJAKU IM QË NUK FALET!

[Llapi]

F I L O Z O F I A E J E T Ë S



Shkruan: Adem Demaçi





FILOZOFIA


Të shohim, kalimthi, Çfarë kuptimi ka vetë fjala filozofi? “Filo“ në greqishte ka kuptimin anues, dashamirë. Te ne edhe sot dëgjohen shprehjet grekofil, rusofil, anglofil. Kjo shprehje u mëveshet atyre që i duan grekët, rusët, anglezët, etj. Fjala prapë greke “solos“, ose Sofia, si i themi ne, ka kuptimin e dijes. Në kombinim, del dashamirës i dijes. Pra, fjala filozofi, si e përdorim ne e shumë popuj të tjerë të botës, ka kuptimin e dashamirit të dijes. Fjalë shumë e bukur dhe për t’u admiruar. Pra, ne jemi dashamirës të dijes për jetën. Disa mund të pyesin: ç’i duhet filozofia gazetarit? Ky qëndrim e ky dyshim është kryekëput i pavend. Gazetaria është zanat intelektual dhe ka të bëjë me jetën, me botën dhe me njerëzit si faktorët më të rëndësishëm të planetit tonë. Pikërisht për këtë, për gazetarët, njohja e filozofisë, njohja e njohjes, njohja e jetës, njohja e botës, njohja e zhvillimit të shoqërisë njerëzore, kanë rëndësi thelbësore. Nuk mjafton vetëm të dish të shkruash sipas rregullave të thata të gazetarisë. Shumë më e rëndësishme është se çfarë veprimi ka shkrimi ynë, çfarë porosie ka shkrimi ynë dhe si e sa mund t’u ndihmojë njerëzve shkrimi ynë. Është me rëndësi thelbësore që shkrimet tona ta përparojnë, ta përsosin, ta hijeshojnë dhe ta bëjnë të gëzueshme jetën e njerëzimit.


Ç’ËSHTË JETA?


Për jetën ka shumë e shumë definicione. Por, për këtë moment dhe në bazë të dijes që kam tash, më duket me vend ta them se, jeta është gjithçka që shfaqet duke lindur, lulëzuar, zhvilluar, zgjeruar dhe zhdukur në gjithësinë tonë. Kjo që thashë “gjithçka“ përbëhet prej faktorëve që janë të pandryshueshëm dhe prej faktorëve të ndryshueshëm. Faktorë të pandryshueshëm të jetës në gjithësi janë KUNATET. Faktorë të ndryshueshëm të jetës në gjithësi janë të gjitha gjësendet, gjallesat e krijesat e panumërta, me cilësi e forma të panumërta, që përbëhen nga atomet dhe molekulat. Pjesë përcjellëse e jetës janë edhe të gjithë PROCESET e panumërt që përcjellin lëvizjen, zhvillimin, tej trajtimin e përsosjen e FAKTORËVE të ndryshueshëm të jetës në gjithësi.


Ç’JANË KUANTET?


Kuantet janë grimca-valët më të holla, më të vogla, më të imta dhe të pandashme të energji-informatave. Kur gjeniu njeri arriti të zbërthente atomin dhe të lirohej nga robëria e materies që mund të konstatohet vetëm me anën e pesë shqisave të veta, atëherë ky njeri gjeni u gjet në pjesën e antimateries të gjithësisë. Kjo antimaterie përbëhet nga kuantet. Ekzistenca e kuanteve nuk mund të provohet me anën e pesë shqisave të njeriut dhe as nuk mund të maten e ndalohen me kurrfarë mjetesh a instrumentesh. Kuanti është FAKTOR i pandryshueshëm i gjithësisë dhe i jetës.


Ç’ËSHTË FAKTORI?


Çfarëdo që ekziston në botën materiale dhe jo materiale, në botën përmbajtësore dhe jo përmbajtësore e që është në gjendje të luaj çfarëdo roli, është faktor. Ka faktorë thelbësorë dhe jothelbësorë. Ka faktorë pozitivë e faktorë negativë. Ka faktorë të përhershëm dhe faktorë të përkohshëm, të rëndësishëm dhe më pak të rëndësishëm. Për shembull kuantet janë faktorë të përhershëm, të pandryshueshëm dhe thelbësorë. Gjithashtu lëvizja ose qarkullimi i kuanteve dhe i atomeve është e përhershme dhe me rëndësi thelbësore për jetën dhe ekzistencën në gjithësi. Zeroja, bie fjala është faktor jashtëzakonisht i rëndësishëm në matematikë. Zeroja që simbolizon asgjë kur vihet pas numrit një, këtë njësh e zmadhon për dhjetë herë. Kur e njëjta zero vihet përpara numrit një, ajo e zvogëlon njëshin për dhjetë herë.


Ç’ËSHTË PROCESI?


Proces është ndërveprimi midis dy ose më shumë faktorëve. Për shembull, kur nxehtësia dhe ftohtësia veprojnë mbi gurin ai çahet. Si rrjedhim i këtij procesi të gjatë sot kemi shkretëtirat e mëdha në Afrikë, në Azi, në Australi e gjetkë. Ftohtësia e netëve ka bërë që shkrepat e shkëmbinjtë e maleve të zhveshura, gjatë natës të tkurren, kurse nxehtësia përvëluese e ditës ka bërë që shkrepat e shkëmbinjtë të bymehen. Nën këtë proces, dalëngadalë ka ardhur, në fillim, deri te plasaritja, pastaj deri te çarja, copëtimi e në fund deri te grimcimi i plotë i shkëmbinjve dhe shndërrimi i tyre në zallë. Ose nxehja e hekurit nga thëngjilli i ndezur i cytur nga rrësheku bën që ai të skuqet dhe të zbutet, ndërsa goditjet e çekanit të farkëtarit përfundojnë procesin duke i dhënë formën e dëshiruar copës së caktuar të hekurit.

Në procesin e shndërrimi të hekurit të butë në çelikun e fortë merr pjesë farkëtari ose metalurgu me dijen e vet, flaka, ose temperatura e larët dhe karboni, ose siliciumi që i shtohen hekurit të butë. Procesi i shkrimit të një artikulli ose të një lajmi është shumë më i ndërlikuar dhe më i rëndë. Këtu janë në ndërveprim të përbashkët dija për të shkruar lajme, si faktor i rëndësishëm, lapsi dhe letra; ose dija për të shkruar lajmë, makina e shkrimit dhe dija për ta përdorur makinën e shkrimit dhe letra; ose dija për të shkruar lajmë dhe kompjuteri e dija për të punuar me kompjuter e etj. Kur përzihen kripa, ose sheqeri me ujin kemi të bëjmë me procesin e shkrirjes. Kur akullin e fusim në një vend me temperaturë më të lartë se zeroja, ai fillon të shkrihet dhe, atëherë kemi të bëjmë me procesin shkrirjes. Kur ujin e vëmë në një temperaturë nën zero, atëherë uji fillon e ngrihet dhe kësaj here kemi të bëjmë me procesin e ngrirjes. Vetë trupi i njeriut është një tërësi procesesh. Për të pasur një proces duhen, më së paku, dy faktorë që janë në ndërveprim me njëri-tjetrin.

Pra, për të pasur ne sot mësim këtu duhen minimum, dy faktorë: ju që dëgjoni për të mësuar se si të bëheni gazetarë sa më të mirë dhe unë që po e luaj rolin e mësuesit, me qëllim që ju të bëheni gazetarë sa më të mirë. Mirëpo, a mjafton që ju vetëm të dëgjoni dhe unë të flas që ju të bëheni gazetarë të dorës së parë? Jo, nuk mjafton. Për të arritur qëllimin tonë, ne, edhe mua edhe juve, na duhet edhe një faktor jashtëzakonisht i rëndësishëm. Na duhet, që me tërë forcën, të përqëndrojmë vëmendjen tonë në procesin tonë të mësimit. Unë, nga ana ime, duhet t’i kushtoj vëmendje ligjëratës sime që ajo të jetë sa më e kuptueshme, sa më e thjeshtë, sa më e drejtpërdrejtë, por edhe sa më përmbajtësore. Kurse ju, nga ana juaj, duhet sa më shumë të përqëndroni vëmendjen dhe në procesin e mësimit të jeni sa më aktivë, në mënyrë që sa më shpejt ta përvetësoni dijen time të vogël dhe përvojën time të vogël. Nga të gjitha mjetet me të cilat ne shërbehemi në jetën tonë më e rëndësishmja është MENDJA, ose si i thonë shpesh edhe intelekti.



Ç’ËSHTË MENDJA?


Prapë me anën e mendjes dinamike kemi zbuluar se mendja, ose intelekti, është një rrjet i posaçëm energjetik e informatik ose kuantik me të cilin është i pajisur vetëm njeriu. Me anën e mendjes njeriu përjeton, në mënyrë subjektive, gjithësinë e cila, gjithashtu, është një tërësi e pafund energjetike e informatike ose kuantike. Njeriu, falë mendjes ose intelektit të vet, përjeton gjithësinë duke shfaqur mendimet, ndjenjat, dëshirat e synimet e veta.
Mendimet, ndjenjat, dëshirat e synimet tona, pra, përjetimet tona subjektive të gjithësisë, as nuk shihen, as nuk preken, as nuk dëgjohen, as nuk shijohen, as nuk nuhaten. Pra, pesë shqisat tona janë të pafuqishme që të depërtojnë në sferën e mendimeve, ndjenjave, të dëshirave tona, synimeve tona. Mendimet, ndjenjat e dëshirat tona as nuk mund të kapen, as nuk mund të maten, as nuk mund të përcaktohen me kurrfarë mjetesh a instrumentesh as sot, as kurrë. Nga kjo del fare e qartë se mendimet, ndjenjat, dëshirat e synimet tona, janë jomateriale sepse edhe mendja jonë është jomateriale. Mirëpo, është shumë e qartë, gjithashtu, se edhe mendja jonë edhe mendimet, ndjenjat, dëshirat e synimet tona - ekzistojnë. Ekzistojnë, sepse veprimi i tyre përjetohet prore në jetën tonë të përditshme. Mirëpo, zbulimet e reja shkencore provojnë se nuk mendon vetëm mendja, por mendon edhe çdo qelizë e trupit tonë.


VËMENDJA


Fjala “Vëmendje“ është një fjalë e mrekullueshme e gjuhës sonë. Kjo, nëse e analizojmë më hollësisht, do të thotë ta vëmë mendjen, ta vendosim mendjen, ta përqendrojmë mendjen tonë mbi një gjë apo send, mbi një problem, ose mbi një çështje. Kjo do të thotë ta vëmë ose ta përqendrojmë mendjen tonë mbi çfarëdo fenomeni, qoftë real, material përmbajtjesor, ose qoftë ai joreal, jo material dhe jo përmbajtjesor. Më pak fjalë, vëmendje do të thotë përqendrim i mendjes sonë në çfarëdo procesi në të cilin marrim pjesë, qoftë si pjesë aktive ose pasive e atij procesi. Nga të gjitha që njohim deri tash, vetëm mëndja e njeriut mund të vihet ose të përqendrohet mbi të gjitha. Vetëm për një moment, mendja e njeriut mund të përshkojë gjithësinë anë e përtej. Vetëm mendja e njeriut mund të përshkojë edhe asgjësinë anë e tej dhe, përsëri pa vështirësi e pa u vonuar, t’i kthehet vetvetes. Ja tash, ne pasi menduam për të gjitha, kthehemi dhe, me anë të mendjes sonë, mendojmë për mendjen tonë. Vetëm mendja e njeriut mund të mendojë për vetveten. Vetëm njeriu, nga të gjitha krijesat e gjithësisë e ka këtë privilegj.

Prandaj, le të vëmë mendjen, le të përqendrojmë mendjen fort nëse duam që të zbulojmë kush jemi, çka jemi dhe përse jemi në këtë gjithësi. Duke pasur këtë parasysh, rëndësia e vëmendjes, në jetën tonë, në veprimet tona, në mësimet tona, është e jashtëzakonshme. Në jetën tonë të përditshme, sa e sa herë na ka ndodhur që edhe shqisat tona nuk na kanë ndihmuar nëse nuk e kemi pasur të përqendruar mendjen tonë. Sa e sa herë na ka ndodhur që nuk kemi vërejtur njerëzit që kanë kaluar krejt afër nesh dhe mbi të cilët e kemi pasur të drejtuar madje edhe shikimin. Kjo na ka ndodhur sepse mendjen e kemi pasur diku tjetër. Po kështu na ka ndodhur edhe na ndodhë që nuk kemi dëgjuar dhe nuk i dëgjojmë, as fjalët që na i kanë thënë dhe që na i thonë të tjerët, sepse mendjen e kemi pasur diku tjetër. Kjo na ka ndodhur dhe na ndodhë edhe me fjalët që kemi lexuar e lexojmë në jetën tonë të përditshme. Përse ? Për të vetmen arsye se mendjen tonë e kemi pasur, ose e kemi diku tjetër. Kjo, provon thënien se njeriu, në të vërtetë, është atje ku e ka mendjen.

- Njeriu me vëmendje të shpërqëndruar edhe vetë është njeri i shpërqëndruar.

- Njeriu me vëmendje të copëtuar edhe vetë është njeri i copëtuar.

- Njeriu me vëmendje të përciptë është edhe njeri i përciptë.

- Njeriu me vëmendje të plotë është edhe njeri i plotë.

- Njeriu me vëmendje të fortë është edhe njeri i fortë.

Në fund të fundit, çdo përjetim i njeriut është rezultat i cilësisë së vëmendjes së vet. Nëse njeriu me tërë vëmendjen e vet përjeton një muzikë, ai edhe vetë shndërrohet në muzikë. Nëse njeriu me krejt vëmendjen e vet përjeton një pamje të bukur bregdetare ose malore, ai edhe vetë shndërrohet në bregdetin ose malin e bukur. Prandaj, le ta përqendrojmë mendjen tonë këtu që të mund të mësojmë. Për rëndësinë e jashtëzakonshme të vëmendjes do të bindeni gjatë mësimeve tona, por edhe më shumë do të bindeni gjatë jetës e punës suaj gazetareske.


Aq vëmendje sa do t’i kushtonin partnerit tuaj aq vëmendje do t’ju kushtojë ai juve. Sa më shumë vëmendje që do t’i kushtoni një objekti, një dukurie, ose çfarëdo problemi qoftë, ai objekt, ajo dukuri, ose ai problem do të vijë gjithnjë e më tepër duke u rritur, duke u zgjeruar dhe duke u thelluar para jush; ai do të vijë duke shpalosur para jush pjesët e veta përbërëse deri te detalet e veta.Vëmendja e juaj e përqendruar rreth pikës së interesimit tuaj do ta bëjë që, rreth asaj pike, të përqendrohet sasi gjithnjë e më e madhe e energjisë suaj. Kjo do të jetë energjia që do të ushqejë me forcë vullnetin tuaj dhe do të shndërrohet në energji shtytëse, kurse kjo energji me anën e synimit do të transferohet në forma të shumta aksionesh të cilat do të ndihmojnë realizimin e dëshirave e qëllimeve tona. Nga përvoja juaj e deritashme, keni pasur mundësi që të bindeni se kurdoherë që keni pasur vëmendjen tuaj të përqendruar në punën tuaj keni pasur dy përfitime të mëdha. Nëse, me vëmendje keni lexuar një libër të mirë, përmbajtja e tij ju është thadruar në kujtesë dhe në fund e keni ndier veten të lumtur. Nëse, me vëmendje, keni dëgjuar ndonjë këngë ose melodi të bukur, ju e keni kapur menjëherë melodinë dhe e keni ndier veten të gëzuar. Nëse, me vëmendje, keni dëgjuar ndonjë bisedë, fjalim ose intervistë interesante ju e keni ndier veten të pasuruar, të lehtësuar dhe të lumtur.

Por, kur e kemi fjalën për vëmendjen, rëndësia e saj më e madhe dhe përfitimi më i madh prej saj është se me anën e vëmendjes, jo vetëm që thellohemi dhe njihemi më së miri me objektin mbi të cilin jemi përqendruar, por me anën e vëmendjes mbledhim edh energjinë e duhur për të zgjidhur problemin. Sa më e madhe që të jetë vëmendja e përqendruar aq me e madhe ka për të qenë energjia e mbledhur. Sa më e fortë që të jetë përqendruar vëmendja jonë, aq më e fortë do të jetë energjia e mbledhur. Sa më e madhe dhe sa më e fortë të jetë vëmendja aq më e madhe dhe aq më e fortë do të jetë energjia që përmes synimit do të transformohet në aksione e procese që do të ndihmojnë sendërtimin e dëshirave e të qëllimeve tona. Të marrim ndonjë shembull konkret. Nëse populli ynë do t’ia kushtonte vëmendjen e duhur diturisë do ta kishte diturinë; nëse do t’ia kushtonte vëmendjen e duhur lirisë, ai, qysh moti, do ta fitonte lirinë. Me këtë shembull nuk më shkon as mendja që, për gjendjen që jemi, ta fajësoj popullin tonë. Jo, sepse ky, për këtë nuk e ka as më të voglin faj. Dua vetëm të them disa fjalë, pikërisht, për të sqaruar më mirë arsyet përse populli ynë nuk i kushtoi vëmendjen e duhur diturisë e lirisë. Sepse i mungoi faktori i parë: d i j a .


Ç’ËSHTË DIJA?


Edhe për dijen ka definicione të panumërt. Një definicion, fort i pranuar, thotë se dija është aftësia për të parashikuar të ardhmen. Por, në bazë të dijes që disponoj në këtë moment mendoj se dija është njohja e thelbit ose esencës së të gjitha forcave, objekteve e fenomeneve që na imponohen e që na rrethojnë. Zgjerimi i njohurive varet nga prirjet e trashëguara përmes gjeneve dhe nga rrethi ku lindet, rritet e edukohet individi i caktuar. S’ka nevojë të jemi shumë të zgjuar për ta marrë me mend se me çfarë njohurish e aftësish mund të pajiset një fëmi i lindur me të meta piko-fizike edhe nëse lindet në një rreth fort të përparuar. Po ashtu, mund të marrim me mend se, me çfarë njohurish e aftësish dhe me çfarë dije mund të pajiset edhe fëmiu më i talentuar nëse lindet e rritet në një rreth të prapambetur.
Shumica dërmuese e të parëve tanë të lashtë e më pak të lashtë, u lindën dhe u rritën në rrethe tejet të varfra e të prapambetura. U lindën e u rritën në rrethe tejet të izoluara bjeshkatare, malore e fshatare. Izolimi i brendshëm ndër ilirë e ndër shqiptarë, ishte shumë i theksuar. Nga Historia dimë për fiset e shumta e për shtete e shumta ilire, të shkapërderdhura hapësinore të siujdhesës ilirike. Këto ishin shtete të vogla, të prapambetura, të varfra dhe, të shumtën e herës, pa marrëdhënie të ngushta me njëra-tjetrën. Mund të merret me mend se me çfarë dije të mangët mund të pajiseshin ilirët që lindeshin e rriteshin në ato ambiente të egra malore. Ne, nuk patëm asnjë qytet të madh ilir, qoftë në kontinent, qoftë në Adriatik, ku do të mblidheshin dijetarët ilirë dhe ku do të kultivonin dituritë ilire. Disa historianë kanë dëshirë që të mburren me disa qytete të mëdha bregdetare të dikurshme, në trojet ilire. Mirëpo, e vërteta është se ato qytete, në kohën e vet ishin nën pushtetin grek, ose romak, kurse ilirët ishin gjithsesi jashtë tyre. Në ato qytete lulëzonin dituritë greke e romake, të shumtën, ilirët mund të ishin argatë, ose konsumatorë të këtyre diturive.

Përndryshe, si të shpjegohet e vërteta se ne, nuk trashëguam kurrfarë shkrimesh, kurrfarë mbishkrimesh, kurrfarë shënimesh për dituritë e lëvruara nga ana e të pareve tanë të lashtë? Ne dimë për të parët tanë nga shënimet dhe shkrimet e të tjerëve për ta. Pas pushtimit të plotë të Ilirisë e të Arbërisë, ne ruajtëm ekzistencën tonë fizike, ne ruajtëm gjuhën e mëvetësinë tonë etnike e kombëtare, duke ikur e duke u vendosur bjeshkëve e maleve e duke zbritur, kur mundeshim, në rrafshina. Gjatë krejt kohës së robërive tona, pushtuesit tanë, na rrëmbyen mbipunën tonë, na e muarën me dhunë mbiprodhimin tonë, na e përvetësuan, me hile, mbivlerën tonë. Por, mbi të gjitha, na privuan nga dija. Sepse, dija ishte dhe është më e rëndësishmja nga të gjitha.

Mund të merret me mend se me çfarë dije e aftësish mund të pajiseshim ne, në rrethanat e dominimit, diskriminimit e destruksionit të huaj. Me këtë dije shumë të vogël e me këto aftësi shumë të kufizuara, ne, nuk qemë në gjendje që të zbulonim esencën e forcave, objekteve e dukurive që na rrethonin e që na imponoheshin. Prandaj edhe u pushtua Iliria, prandaj u pushtua Arbëria, prandaj edhe u copëtuan, në gjashtë pjesë, tokat e mbetura shqiptare, sepse, pa dije s’ka vetëdije, pa vetëdije s’ka organizim, pa, organizim s’ka forcë as për t’u mbrojtur, as për t’u liruar as për të ecur përpara. Dija ishte faktori i parë që na mungonte që të mund të mbroheshim nga pushtimet greke, romake, sllave, otomane e prapë sllave. Dija është faktori i parë që po na mungon edhe sot, që të mund të shndërrohemi në faktor të respektueshëm në hapësirat e Evropës juglindore.

Le të sqarojmë edhe më për së afërmi rolin e dijes. Dija e njeriut lind, rritet e zgjerohet duke mbledhur njohuri e informata gjithnjë e më shumë për esencën e të gjitha forcave, objektive e dukurive që na rrethojnë. Dija rritet e thellohet duke zbuluar sa më shumë nga ato që tashmë ekzistojnë në rrethin tonë të afërt dhe të largët. Sa më i varfër dhe sa më i prapambetur që të jetë rrethi ku lindet, rritet e edukohet njeriu, aq më të pakta janë forcat, objektet e dukuritë që e rrethojnë. Dhe, sa më të pakta të jenë forcat, objektet e dukuritë që e rrethojnë, aq më të mangëta do të jenë njohuritë e njeriut përkatës për jetën. Dhe, sa më të pakta të jenë njohuritë, aq më e vogël do të jetë dija. Dhe sa më e vogël që është dija, aq më e vogël është aftësia ose zotësia për të zbuluar ose konsultuar esencën e forcave, objekteve e të dukurive që na imponohen ose që na rrethojnë. Dija e vogël nuk mund të thithë ose të grumbullojë shumë informata e njohuri sepse nuk ka kapacitet për një gjë të tillë. Sikurse, bie fjala, njeriu që di vetëm pesë germa të alfabetit, çfarë mund të lexojë ai? Kur njeriu di vetëm një gjuhë, gjuhën e vet, çfarë mund të dijë ai për dijen që akumulohet në hapësirat e gjuhëve të tjera? Kur dija e vogël vendnumëron, ajo, më në fund, stërkeqet dhe prirjet për talentet e individëve shuhen. Dija e vogël mjaftohet me sa më pak informata e njohuri. I keni parë, injorantët më të mëdhenj, mendojnë se janë më të mençurit e botës.

Njeriu me dije të vogël, shqyrton objektet në mënyrë të njëanshme sepse ai, nuk ka kapacitet për të bërë shqyrtimin e objekteve në mënyrë të gjithanshme. Njeriu me dije të vogël, shqyrton dukuritë në mënyrë të përciptë sepse ai, nuk ka kapacitet për t’i shqyrtuar ato në mënyrë të thelluar. Njeriu me dije të vogël, shqyrton objektet e dukuritë në mënyrë formale sepse ai, nuk ka aftësi për t’i shqyrtuar ato në mënyrë përmbajtësore.
Njeriu me dije të vogël, nuk ka zotësi që të kridhet në brendinë e forcave, objekteve e dukurive që e rrethojnë dhe atje të zbulojë kundërthëniet e brendshme që i vënë në lëvizje ato forca, objektet e dukuri. Në këtë mënyrë njeriu me dije të vogël, vazhdimisht mashtrohet dhe humbet rrugën në kërkim të lirisë. Prandaj, njeriu me dije të vogël, prore mbetet objekt inferior i forcave që e rrethojnë.

Njeriu me dije të vogël, është porsi përçuesi i hollë i rrymës. Ai nuk e duron dot rrymën e tensionit të lartë. Nëse, megjithatë, do ta ngarkojmë me rrymë të tensionit të lartë, atëherë teli do të digjet dhe procesi do të dështojë. Prandaj, me punë të përditshme, ngadalë, por në mënyrë këmbëngulëse, le ta rrisim, le ta zgjerojmë dhe le ta thellojmë dijen tonë. Sot, populli ynë, me gjithë vështirësitë e mëdha që e rrethojnë, merr frymë lirisht dhe nuk është i vetmuar në botë. Sot, falë dijes së madhe, edhe bota është bërë e vogël. Sot, dija na afrohet në çdo hap. Duhet vetëm ta dimë rëndësinë e dijes dhe duhet ta kemi plotësisht të qartë se dija e kufizuar ka si rrjedhim edhe vetëdijen e kufizuar.


Ç’ËSHTË VETËDIJA?


Vetëdija, ç’fjalë e mrekullueshme shqipe. Por këtë fjalë nuk duhet ngatërruar me atë fjalën e thjeshtë të përditshme kur kemi të bëjmë me situatat kur njerëzit, për shkak se u bie të fikët, humbin vetëdijen. Ose, pasi që këndellen kthehet vetëdija. Në përdorimin tonë kjo fjalë ka kuptimin e fjalës së huaj koshiencë, ose edhe të fjalës tjetër shqipe ndërgjegje. Vetëdija, pra është dija e përvetësuar, dija e asimiluar, dija e metabolizuar. Nuk mjafton, për shembull, njeriu të thotë se di që shëndeti është themeli i lumturisë. Nëse njeriu, me mendjen e vet, me mënyrën e ushqimit të vet dhe me sjelljet e vet e dëmton shëndetin e vet, ai, në të vërtetë nuk e di se shëndeti është themeli i lumturisë. Nëse atë që e thotë, nuk e zbaton në jetë, atëherë kjo do të thotë se ajo dije nuk është dije e përvetësuar nga ai, por është dije jashtë vetes së tij.

Populli ynë e thotë bukur se po s’e pate shëndetin, ta kesh edhe krejt botën nuk të vlen asgjë. Mirëpo, po qe se kjo dije nuk përvetësohet, por vetëm përfolët e shkruhet, atëherë mbetet vetëm dijne e fjetur, për më tepër, mbetet dije e vdekur, e mbështjellur në fjalë e në letër. Vetëm dija, të cilën njeriu e përdorë, vetëm dija të cilën njeriu e vë në jetë,vetëm dija, të cilën njeriu e zbaton në jetë, bëhet dije e tij, bëhet dije e gjallë. Në shembullin tonë, vetëm ai që në tersi, i përmbahet dijes për ruajtjen, mbrojtjen e forcimin e shëndetit është shëndetësisht i vetëdijshëm. Të tjerët që pjesërisht ose përgjysmë zbatojnë dijen për ruajtjen, mbrojtjen e forcimin e shëndetit, ata janë shëndetësisht pjesërisht ose përgjysmë të vetëdijshëm.


VETËDIJA KOMBËTARE


Dija që përvetësohet e zbatohet në frymën e vënies së interesave kombëtare përpara e mbi interesat individuale, familjare, grupore, fisnore, krahinore, fetare, ideologjike a partiake, është vetëdija kombëtare.Kjo nënkupton marrjen për sipër dhe kryerjes sipas aftësisë, të çdo detyre që është bë funksion të ruajtjes, mbrojtjes e forcimit kombit.Kombi ruhet më së miri duke frenuar dhe pamundësuar lakmitë e ambiciet e padrejta të kombeve të kombeve tjera ndaj nesh, por njëkohësisht edhe duke frenuar e pamundësuar ambiciet e lakmitë tona të padrejta ndaj kombeve tjera.

Kombi mbrohet duke mbrojtur të gjitha të drejtat e çdo bashkëkombësi, por, pa dëmtuar të drejtat e pjesëtarëve të kombeve tjera. Kombi mbrohet duke qenë të hapur për bashkëpunim me të gjitha kombet liridashëse në botë. Kombi mbrohet duke mbrojtur lirinë e kombeve të kërcënuara e duke ndihmuar aktivisht lirimin e kombeve të robëruara. Kombi forcohet duke rritur e zgjeruar dijen e duke ngritur vetëdijen shkencore, artistike e politike si forca të domosdoshme organizuese. Kombi forcohet duke garantuar me këmbëngulje lirinë e mendimit dinamik, lirinë e krijimit përparimtar dhe të veprimit produktiv. Kombi forcohet duke identifikuar dhe neutralizuar mashtruesit, hilexhinjtë, manipulatorët dhe kriminelët e të gjitha llojeve. Kombi forcohet duke e përsosur identitetin e veçoritë e vetë pozitive që, duke ngritur cilësinë e vet, të pasurojë larushinë e të forcojë bashkëpunimin dhe shkëmbimin ndërkombëtar.


VETËDIJA DEMOKRATIKE


Vetëdija demokratike është dija e përvetësuar e cila përkrah ose i nënshtrohet vullnetit të shumicës së qytetarëve për të ushtruar pushtetin politik, ose për të marrë vendime lidhur me interesin kolektiv. Përndryshe fjala DEMOKRACI vjen nga fjalët greke “ demos “ që do me thënë popull dhe “ kation “ ose “kraci“ që do të thotë pushtet. Mënyra më efikase dhe më e përhapur për shprehjen e vullnetit të lirë të qytetarëve janë zgjedhjet e lira. Si shembull për vetëdijen e lartë demokratike, ka mbetur e shkruar dhe përmendet shpesh sjellja me vetëdije të plotë demokratike të një burrështeti të shtetit të lashtë të Athinës. Ky burrë ishte duke shkuar rrugës së qytetit, papritmas i afrohet një qytetar me rrasën e votimit në dorë dhe e lutë që t’ia plotësojë rrasën e votimit sepse ai kishte pas qenë analfabet. Kur e pyet bujari se për kë përcaktohet qytetari i lirë, pa ditur se me kë kishte punë, qytetari i lirë i thotë që të shënojë emrin e atij i cili pikërisht, ishte kundërshtari i bujarit që plotësonte rrasën. Ai, buzëqeshi dhe ia plotësoi rrasën sipas dëshirës së qytetarit analfabet. Është e ditur nga të gjithë se historia e njerëzimit është plot periudha gjatë të cilave, me anë e dhunës, pushtetin e tyre, shumicës së popullit , ua kanë imponuar klasa, shtresa, grupe dhe individë të ndryshëm. Kjo ka qenë dhe është e mundur për shkak të kapacitetit të vogël të dijes dhe për shkak të shkallës së ulët të vetëdijes së qytetarëve. Mungesa e dijes dhe vetëdijes së duhur ka si rrjedhim paaftësinë organizuese të qytetarëve për të mbrojtur, ose për të imponuar vullnetin e tyre politik.



VETËDIJA QYTETARE


Për shkak se ishim për një kohët tepër të gjatë të privuar nga dija e plotë dhe e vërtetë edhe vetëdija jonë përparoi me ritme shumë të ngadalësuara. Prandaj, në shumë drejtime, a i takon vetëdijes,jemi të vonuar. Ende nuk e kemi arriture shkallën e duhur të vetëdijes kombëtare e ne na imponohet nevoja e krijimit të vetëdijes qytetare. Populli ynë duke qenë kohë të gjatë i shtypur, i ndjekur e nën dyshim nga pushtues të ndryshëm, e ka të vështirë që, sa çel e mbyll sytë të harrojë të kaluarën e vet të hidhur dhe të jetë i afërt me pjesëtarë të kombeve pushtuese që na shtypën me dhunë ose ndaj pjesëtarëve të grupeve etnike që në disa raste të vështira me veprimet e tyre muarën anën e pushtuesit.

Në Kosovë, bashkë me shumicën dërmuese shqiptare gjithmonë jetuan edhe pjesëtarë të popujve pushtues si edhe pjesëtarë të bashkësive tjera etnike. Por, ajo bashkëjetesë, sidomos me popujt pushtues e shtypës, prore ishte e imponuar. Ende, aty këtu, ka shqiptarë të gjallë që mbajnë mend zullumet otomane ndaj shqiptarëve. Edhe sot ka mbetur një ftohtësi ndaj pjesëtarëve të bashkësisë së vigël turke për shkak të përvojës së hidhur, me sjelljet e një pjese të vogël të tyre që , në të kaluarën e afërt, për disa privilegje të vogla, patën marrë anën e pushtuesve tanë.

Sa i takon ftohtësisë e dyshimit ndaj pakicës serbe është e tepërt të flitet. Regjimi serb me politikën e vet kolonizuese një numër të madh të popullatës serbe e shndërroi në administratë të drejtpërdrejtë të politikës së vet. Shumë prej tyre ishin qytetarë të privilegjuar dhe madje muarën pjesë edhe në krimet shfarosëse ndaj shqiptarëve ndaj shqiptarëve. Kjo ka bërë sot bukur të vështirë dallimin midis regjimit dhe popullatës së thjeshtë serbe. Edhe disa grupe etnike më të vogla, për shkak të dijes së vogël e të vetëdijes së ulët, si një numër iu romëve për shembull, u njollosën keq me qëndrimin e tyre të turpshëm ndaj shqiptarëve në situata të vështira.

Të gjitha këto janë pengesa serioze në rrugën e krijimit të shpejtë të vetëdijes qytetare. Mirëpo, edhe pse ngadalë, shqiptarët po e kuptojnë se nga e kaluara mund të jetohet dhe se nuk duhet të lejojmë që e kaluar të na zërë peng dhe të na verbojë deri në atë shkallë s atë mos shohim se e sotmja dhe e ardhmja, megjithatë janë fort më të rëndësishme se e djeshmja e hidhur. Duhet ta përvetësojmë dijen e vërtetë se shpenzimi i energjisë duke u marrë me të kaluarën do të thotë të bjerrim energjinë tonë kot. Sepse, sado që të përpiqemi, ne nuk do të mund ta ndryshojmë të kaluarën. Sepse energjia jonë është në të tashmen. Prandaj, duhet të përqendrohemi në të tashmen dhe ta ndryshojmë në kahe pozitive të tashmen. Sepse, vetëm duke ndryshuar e ndërtojmë të tashmen, ne përgatisim të ardhmen tonë më të mirë.

Prandaj, porsa t’i hedhim themelet e shtetit të Kosovës dhe porsa të “ ngopemi “ me shqiptarizmin tonë , do ta kuptojmë se bashkëjetesa me të gjithë pjesëtarët e pakicave kombëtare dhe të grupeve tjera etnike që duan të jetojnë me ne, në barazi të plotë qytetare, nuk është pengesë, por është përparësi. Gjithnjë e më tepër, kriter për t;i vlerësuar qytetarët, nuk duhet të jetë dhe nuk do të jetë kush cilit komb, ose cilës bashkësi etnike i takon, por kush, si e sa bën për përparimin e gjithanshëm të Kosovës.

Vetëdija qytetarë është proces i gjatë, por i domosdoshëm nëse duam që tyë lirohemi nga filozofia provincialiste e mbylljes ën vetvete. Sepse, mbyllja në vetvete është e keqja më e madhe dhe gabimi më i madh, si për individin si për kolektivet më të mëdha. Ajo është në kundërshtim të plotë me të vërtetën jetësore. Shembulli i Serbisë, është shembulli m,ë i qartë dhe shembulli më i madh për këtë që thamë.

Baza më e mirë për kulturën e vetëdijes qytetare, është krijimi i rrethanave të atilla të bashkëjetesës ku të gjithë qytetarët, pavarësisht nga origjina e përkatësia e tyre, do të kenë mundësi të barabarta të punës, të mësimit, të përparimit dhe të gëzimit të jetës dhe të fryteve të punës së tyre. Vetëdija qytetarë është dija e përvetësuar dhe e zbatuar për atë se interesi i çdo qytetari, se interesat e pjesërishme të qetarëve janë të pandashme dhe të pamundshme pa kultivimin , ruajtjen dhe forcimin e të gjitha interesave të të gjithë qytetareve, pa përjashtim.Vetëdija qytetare është hyrje në një vetëdije edhe më të lartë, në vetëdijen njerëzore.


VETËDIJA NJERËZORE


Vetëdija njerëzore është dija e përvetësuat për atë se si lumturia si fatkeqësia e individit janë pjesë të pandashme nga lumturia ose fatkeqësia e gjithë njerëzimit. Në fillim ishin njerëzit të cilët kishin vetëm një qëllim: si të mbijetonin në natyrën e egër, të ashpër dhe të pamëshirshme. Ata në ato kohë, jo fort moti, nuk ishin të ndarë, as në kombe e kombësi, as në fe e besime, as në klasa e kasta, as në shtete e perandori. Në rrugën e vet të gjatë e të stërmundimshme, njeriu kaloi nëpër tëhuajsime të shumta e të llojllojshme derisa erdhi, më në fund koha që ,, përsëri, t’i kthehet esencës së vet njerëzore e shpirtërore. Vetëdija njerëzore është hyrje në shkallën më të lartë të vetëdijes, në vetëdijen shpirtërore, ose në vetëdijen kuantike, në vetëdijen që na bashkon me Zotin.


VETËDIJA KUANTIKE


Njeriu dijen nuk e krijon. Njeriu dijen vetëm e njeh. Njeriu dijen vetëm e zbulon duke u përleshur me problemet e jetës, ose duke bërë hulumtime e gjurmime. Sepse dija vetvetiu është. Dija vetvetiu ekziston. Dija është e pranueshme për gjithmonë në gjithësinë tonë. Bie fjala, njeriu nuk e shpiku, por vetëm e zbuloi elektricitetin që tashmë ishte që është dhe do të jetë përgjithmonë në gjithësinë tonë. Njeriu nuk e shpiku , por vetëm e zbuloi magnetizmin që ishte, është dhe do të jetë prore në gjithësinë tonë. Këngët, meloditë, ose kompozimet magjepsëse që ne dëgjojmë me kënaqësi përditë, nuk janë trilluar e as nuk janë shpikur nga askush. Ato këngë, melodi e kompozime vetëm janë zbuluar, ose vetëm zbulohen nga muziktarët dhe kompozitorët e talentuar. Ata me talentin e tyre të falur nga natyra kanë qenë ose janë njerëz të privilegjuar. Ata duke përqendruar vëmendjen e tyre dëgjojnë e përjetojnë ato këngë, melodi e kompozime. Ato me anën e zërit ose të instrumentit përkatës e përcjellin ato këngë, melodi e kompozime deri te veshi ynë. Edhe ne, nga ana jonë marrim nga ato këngë, melodi a kompozime aq sa kemi kapacitet për të marrë. E njëjta gjë vlen edhe për poetët, për poezinë e tyre dhe për ne si lexues e përjetues. E njëjta gjë vlen edhe për të gjithë shkencëtarët, për shkencat dhe për ne si konsumatorë të shkencave përkatëse. E njëjta gjë vlen edhe për të gjithë artistët, për të gjithë artet dhe për ne si përjetues të tyre.

Pra, ne vetëm zbulojmë, njohim e përjetojmë urtinë, dijen, inteligjencën ose mençurinë e pafund të gjithësisë sonë. Mirëpo, sado që të përpiqemi dhe sado që të përparojmë, ne kurrë nuk do të mund të zbulojë e njohim krejt urtinë, dijen, inteligjencën ose mençurinë e gjithësisë sonë. Ne do ta zbulojmë e do ta njohim vetëm një pjesë të saj. Sepse ne jemi vetëm një pjesë e parëndësishme e gjithësisë sonë të pafund, sepse në jemi vetëm një embrion i Zotit. Vetëm Zoti ose absoluti i di të gjitha.b Dhe t’i dish të gjitha do të thotë të dish çfarë ka ndodhur, çfarë po ndodhë dhe çfarë do të ndodhë? Në rrugën e përparimit të vet të gjatë e të mundimshme drejt vetëdijes shpirtërore ose kuantike, njeriu ka ngjitur shumë shkallë të vetëdijes. Varësisht nga ajo se çfarë sasie të dijes ka akumuluar dhe ka përvetësuar, atë shkallë të vetëdijes edhe ka arritur.

Nga të gjitha qeniet e njohura të gjithësisë sonë, vetëm njeriu është i dashuri i Zotit, vetëm njeriu është më i privilegjuari i absolutit. Njeriu është mrekullia e gjithësisë, sepse vetëm ky është i vetëdijshëm për kualitetet, ose cilësitë e veta gjeniale. Njeriu është i pajisur me një sistem të përsosur nervor që ia bën të mundur të funksionojë si njësi e organizuar në vete dhe njëkohësisht si pjesë e pandashme e universit të organizuar. Ky privilegj ia bëri të mundur njeriut që të merret me njohjen, hulumtimin, gjurmimin dhe zbulimin e vetvetes dhe të gjithësisë njëkohësisht. Historia e filozofisë njerëzore është përplot me filozofë e me vepra që janë marrë e që merren më njohjen, hulumtimin, gjurmimin e zbulimin e njeriut e të universit. Ne do të ndalemi vetëm në tri shkallë thelbësore dhe themelore të mendjes dinamike njerëzore e cila na solli deri te vetëdija kuantike.



ÇFARË JANË KUANTET?


Kuantet janë aq të vogla e të imta saqë ato as nuk mund të shihen, as nuk mund të preken, as nuk mund të dëgjohen, as nuk mund të shijohen, as nuk mund të nuhaten. Ato as nuk mund të kapen, as nuk mund të maten, as nuk und të përcaktohen, as nuk mund të parashikohen, me asfare instrumentesh as sot as kurrë në të ardhmen. As në aparatet e posaçëm që i quajnë akceleratorë e ku zhvillohen shpejtësi fantastike e me anën e të cilëve eksperimentohet me atomet, nuk kapen as kuantet. Aty mbeten vetëm gjurmët e tyre të cilat edhe mund të fotografohen. Por veprat e kuanteve mund të mund të shihen në çdo hap. Pa vënien në jetë të veprimit të kuanteve nuk do të kishim as transistorë, as televizorë, as fakse, as kompjuterë, as makinën për larjen e rrobave, as makinën për larjen e enëve, as aparatin me mikro-valët dhe asnjë instrument elektronik. Pa vënien në jetë të veprimit të kuanteve nuk do ta kishim as luftën e amerikaneve dhe të NATO-s mbi qiellin e Kosovës e të Serbisë.

Kjo është vetëm përfitimi teknik nga zbulimi i kuanteve , por përfundimisht më i madh është se me zbulimin e kuanteve përfundoi epoka e besëtytnisë materialiste të njerëzimit dhe filloi epoka e vetëdijes kuantike të njerëzimit, të gjithë fizikantët e botës pajtohen se realiteti fizik, materialist , përmbajtjesor, në esencën e vet, në thelbin e vet është joreal, jofizik, jomaterial dhe jopërmbajtjesor. Shqisat tona për shkak se ato përbëhen nga atomet , molekulat, qelizat dhe indet nuk janë të zojat ose të afta që të shpërthejnë realitetin materialist, prandaj dhe ne realitetin fizik e shohim dhe e përjetojmë kështu si e shohim. Vetëm mendimi ynë që është vetëm një impuls kuantik, është i zoti ose i aftë që të tejkalojë nivelin e rremë fizik ose atomik dhe të depërtojë në esencën kuantike ose në realitetin e vërtetë të ekzistencës kozmike. Bie fjala derisa drita udhëton me shpejtësi fantastike përtej treqind mijë kilometrash në sekondë, mendimi ynë, për më pak se një sekondë arrin përtej teheve të gjithësisë – në asgjësi! Derisa për dritën ka barriera që nuk mund të kalohen ose të tejkalohen, për mendimin tonë nuk ka barriera as materiale, as kohore e as hapësinore.

Vetëdija kuantike nënkupton unitetin e shpirtit, të mendjes dhe të trupit si pjesë ose si vazhdim të botës fizike. Kjo rrjedh nga fakti se në fund të fundit esenca e shpirtit, mendjes dhe e trupit të njeriut janë një, janë kuantet, janë energji e informatat. Shpirti i njeriut është pjesë e pandashme e shpirtit kozmik, ose embrion i shpirtit të Zotit. Ndërkaq, trupi i njeriut sipas asaj që dihet deri më sot, përbëhet nga njëzet e dy elemente të ndryshëm që ekzistojnë në pjesën fizike të gjithësisë. Për shembull, trupi i njeriut është i përbërë 75 % nga uji dhe 25 % nga elementë të tjerë si karboni, azoti, hekuri, bakri, plumbi, zinku, mangani, magneziumi, ari, argjendi, etj. Uji, e dini të gjithë se përbëhet nga pikat, kurse pikat përbëhen nga molekulat, ndërsa molekulat e ujit përbëhen nga dy atome hidrogjen dhe një atom oksigjen. Ja ku arritëm te esenca e çështjes. Nga zbulimet e deritanishme e pamë se atomet përbëhen nga protonet, neutronet ( përveç atomit të hidrogjenit i cili nuk e ka neutronin ) e elektronet. Deri tash brenda atomit janë zbuluar edhe njëzet e dy grimca - valë. Nga të gjitha këto del e qartë se esenca e materies fizike është jomateria, se esenca e përmbajtjes së botës fizike është jopërmbajtja. Dhe këto grimca-valë jomateriale e jopërmbajtë- sore, por që, megjithatë ekzistojnë dhe janë të ngarkuara me energji e informata janë kuantet. Edhe mendimi i njeriut është njësi kuantike.

Fakti se ne me shqisat tona nuk mund të konstatojmë ekzistimin e kuanteve nuk e mohon të vërtetën për ekzistimin e kuanteve. Njeriu bie fjala, me veshët e vet byk mund t’i dëgjojë disa zëra të cilët qeni me veshët e vet i dëgjon. Njeriu me hundën e vet nuk mund të nuhasë ato çka mundet qeni. Lakuriqi i natës orientohet në hapësirë falë sistemit të ultrazërit me të cilin është i pajisur, kurse njeriu nuk e ka këtë mundësi. Ato që sheh macja në errësirë njehur nuk i sheh dot, sepse syri i maces është i pajisur me fosfor, kurse syri i njeriut është pa të. Gjarpërinjtë që sytë i kanë të pajisur me rrezet ultra të kuqe, shohin edhe natën. Njeriu nuk i ka rrezet ultra të kuqe dhe prandaj nuk mund të shohë natën. Askush nuk e ka pa gravitetin, mirëpo të gjithë besojnë se grabiteti ekziston sepse ne të gjithë e përjetojmë veprimin e grabiteti. Edhe veprimi i kuanteve shihet, dëgjohet e përjetohen në çdo moment në jetën tonë. Telefoni celular, transistori, faksi, kompjuteri, televizori e shumë e shumë pajime tjera elektronike punojnë vetëm falë kuanteve. Nëse këtë dije dhe këtë të vërtetë e kemi përvetësuar, e kemi asimiluar dhe e kemi metabolizuar, atëherë jemi të përshkuar nga vetëdija kuantike. Njeriu me vetëdije kuantike e shikon dhe e përjeton, në rend të para, vetveten, trupin e vet, jo nga niveli materialist i shqisave të veta, por me mendjen e vet dinamike, e përjeton veten e vet nga niveli kuantik.

Nga ky nivel, njeriu me vetëdije kuantike sheh vetveten dhe të tjerët, botën bimore, shtazore e botën fizike si një tub tërë, si një fushë të pafund, të përbashkuar kuantesh. Njeriu me vetëdije stabile kuantike, që një herë e përgjithmonë të lirohet nga burgu i vetmisë. Ai e kupton se vetëm në dukje është i vetmuar dhe i ndryshëm nga të tjerët, por në thelb ai është krejtësisht si të tjerët. Ai e ka të qartë se vetëm për shkak të pamundësisë së shqisave të veta e sheh veten si të ndarë nga të tjerët, kurse në thelb ai është krejtësisht i bashkuar me të tjerët. Ai e ka plotësisht të artë se ekzistenca e tij, në nivel atomik, molekular, qelizor, indor e organik është e përkohshme, kurse në nivel kuantik, ekzistenca e tij është e amshueshme.

Njeriu me vetëdije të kristalizuar kuantike dallimet racore, kombëtare, fetare, kulturore midis njerëzve i përjeton si forma të panumërta zhvillimore e qarkulluese që zbukurojnë dhe pasurojnë jetën e çdo individi. Këto dallime midis njerëzve, njeriu me vetëdije kuantike nuk i përjeton si shkaqe për konflikte, por si arsye dhe mundësi të pakufishme për shkëmbim dhe bashkëpunim. Njeriu me vetëdije kuantike, duke pasur para sysh këto që thamë, lirohet një herë e përgjithmonë nga barra e frikës prej vdekjes. Frika nga vdekja është barra më e rëndë që bartin njerëzit që nuk arrijnë të shpërthejnë realitetin fizik, por mbeten robër të pesë shqisave të veta.


SI TË LIROHEMI NGA FRIKA E VDEKJES?


Ata që udhëhiqen nga mendja e kufizuar materialiste nuk mendojnë për veten e tyre se çka janë, por se çka kanë. Me mendjen e tyre të kufizuar ata nuk mund të depërtojnë deri te qendra e tyre e brendshme referuese-shpirti, por mashtrohen pas objekteve, gjësendeve dhe dukurive të ndryshme jashtë tyre dhe rreth e rrotull vetes së tyre. Ata nuk mund të identifikohen me esencën e tyre të amshueshme – shpirtin, por identifikohen me dukjen e tyre të jashtme dhe me rolet e tyre të përkohshme që luajnë midis objekteve e njerëzve në natyrë e në shoqëri. Mbisundimi në mendjen e individëve, të këtyre roleve, maskave, perdeve, parzmoreve, lustrave ose në përgjithësi insistimi në dukjen e vet të jashtme, ua bën të pamundur që të arrijnë në esencën e unit të tyre të vërtetë – shpirtin. Në këtë mënyrë ata shkarin unin e tyre të rremë, në egon e pafat. Egot, duke qenë në rolet e tyre me maskat e tyre dhe me perdet e lustrat e tyre të ndarë nga të tjerët, bien në mosbesim e në frikë ndaj gjithë të tjerëve. Ata veten e tyre e përjetojnë si pjesë e shfaqje të pandashme fizike të Zotit. Ata dashammirin e vet më të madh, por si një forcë të cilës duhet t’i ruhen, t’i bëjnë lajka dhe nëse munden edhe ta mashtrojnë.

Ata frikohen se do të mplaken edhe plaken. Ata frikohen se do të sëmuren edhe sëmuren. Ata frikohen nga varfëria dhe mbeten të varfër me gjithë pasurinë e tyre eventuale. Ata, frike e vdekjes i përcjell kudo, prandaj ata dyshojnë në të gjithë. Prandaj, ata kërkojnë prova lojaliteti dhe besnikërie nga të gjithë. Prandaj, ata përpiqen për të imponuar, për të forcuar e për të zgjeruar pushtetin e vet mbi të tjerët. Prandaj, për ata jeta është barrë, jeta është dënim, jeta është mërzi, shqetësim, dëshpërim e zhgënjim. Prandaj, ata jepen pas të gjitha gjërave të frenuara që praktikohen në shoqëri, vetëm e vetëm për të harrura brengën përcjellëse të frikës nga vdekja.

Frika nga vdekja dhe të gjitha ato mendime e ndjenja të këqija që e përcjellin trupin e ngarkuar të njeriut , shkaktojnë procese të panumërta, negative bio-kimike, të cilat përfundojnë me sëmundje të ndryshme. Frika nga vdekja dhe frika nga humbja e objekteve që posedojmë, e posteve që mbajnë, bëhet shkaktare për konflikte të panevojshme dhe për luftëra të përgjakshme. Shkurt frika nga vdekja është shkaktari më i madh i të gjitha fatkeqësive të njeriut.

Frika ta shtang trupin, ta ngrinë gjakun, t’i ngatërron mendimet dhe ta nxinë jetën. Për njeriu n me vetëdije kuantike të gjitha këto frika e ankthe janë të pakuptim, të tepërta dhe qesharake. Për njeriun me mendje dinamike ose me vetëdije kuantike vdekje nuk ka, Ka vetëm lëvizje, qarkullim, udhëtim, Ka vetëm ndërrim dhe lartësim të formave të zhvillimit, ka vetëm përsosje të jetës. Mirëpo, përse gjithë kjo frikë te njerëzit e thjeshtë, nga diçka që nuk ekziston ? Sepse te ata nuk ekziston dija e vërtetë e duhur që ta kuptojnë e të jenë të bindur se ata janë duke vdekur e duke lindur në çdo moment. Sepse, ata nuk e kanë dijen e vërtetë e duhur që ta flakin tej rolet e tyre të përkohshme të cilat i kanë vënë në konflikt me të gjithë. Ata nuk kanë dije e vetëdije të mjaftueshme që të lirohen nga maskat, nga parzmoret, nga perdet dhe lustrat e tyre, brenda të cilave janë vetë burgosur. Ata nuk kanë dije e vetëdije yë mjaftueshme që të kridhen në esencën e tyre shpirtërore e ta përjetojnë vetveten si pjesë të amshueshme të gjithësisë së amshueshme.

Për të kuptuar më qartë se si mund të duket gjendja e njeriut në tejkohësi, në natyrshmëri të plotë, pa rolet, maskat e parzmoret e egos, shkencëtarët dhe filozofët ofrojnë një përjetim nga jeta jonë e përditshme. Megjithëse shumë e shkurtër, gjithsej disa sekonda, në gjendjen orgastike harron kohën, flakë tek egon e vet dhe sillet në mënyre krejtësisht të natyrshme. Nga dija e vetëdija e njeriut varte që jetën e vet ta përjetojë në këtë mënyrë jo vetëm për disa sekonda dhe jo vetëm gjatë aktit seksual. Francezët thonë për orgazmën se ai është një vdekje e vogël. Pra, një vdekje e vogël kur njeriu jeton jetën e vërtetë. Nëse, pra, njeriu përqafon vdekjen si domosdoshmëri e lindjes ose si një kalim në pavdekësi, atëherë ai nuk ka arsye që të frikohet nga vdekja. Për njeriun me vetëdije kaustike, të gjitha këto frika e ankthe janë të pakuptim dhe qesharake, sepse ai jeton në bindje të plotë se ka vetëm lëvizje, qarkullim, përsosje dhe ndërrim formash të ekzistencës. Njeriu me këtë vetëdije të shumtën e herës, edhe kur është shlirë edhe kur është në shtrëngesë, është i hareshëm.


KËNAQËSIA


Njeriu kënaqet kur dëgjon një muzikë tërheqëse, kur shikon një pamje të bukur, kur gjendet në një shoqëri të këndshme, kur nuhat një lule erë dehëse ose kur han një ushqim të shijshëm etj.


GËZIMI


Njeriu gëzohet kur shënon një sukses në jetë, kur arrin një përparim në profesion, kur nderohet me ndonjë mirënjohje të dëshiruar, kur takon ndonjë mik ose mikeshë të dashur, kur fiton ndonjë pasuri të madhe, kur dëgjon për ndonjë fitore të dëshiruar e për shumë e shumë raste të këtilla.


LUMTURIA


Por, të gjitha këto që thamë nuk mjaftojnë që njeriu të jetë i lumtur, sepse të gjitha këto janë përjetime të kalueshme dhe të shumtën e herës mund të jenë të pamjaftueshme për të.

Lumturia është një përjetim shumë më i qëndrueshëm, më i thellë dhe më i gjerë. Lumturia është pajtimi dhe pranimi, në mënyrë të qetë, pa detyrim, por vetëm më mendjen tonë dinamike, i të gjitha paradokseve të jetës që na rrethojnë.



Ç’JANË PARADOKSET?


Paradokset janë të gjithë ata faktorë e ato dukuri që rrinë dhe mund të ekzistojnë vetëm bashkë, ndonëse mendja e kufizuar e njeriut as nuk e kupton , as nuk e pranon një fakt të tillë. Për shembull kënaqësia e pakënaqësia, gëzimi e dëshpërimi, lumturia e fatkeqësia, dija e padija, errësira e drita, e mira dhe e keqja, kujtesa e harresa, frika e guximi, lindja e vdekja, etj. Të gjitha këto ekzistojnë e rrinë bashkë. Ose, shpesh herë edhe i ndërrojnë vendet e tyre, por asnjëra syresh nuk mund të eliminohet. Sepse, nëse eliminojmë njërën prej tyre kemi eliminuar edhe tjetrën. Sepse, pa pakënaqësi s’ka kënaqësi, pa dëshpërim s’ka gëzim, pa fatkeqësi s’ka as fat, pa mërzi s’ka as lumturi, pa padije s’ka as dije, pa errësirë s’ka as dritë, pa të keqen s’mund të jetë as e mira, pa harresë s’ka as kutesh, pa frikë s’ka as guxim, pa shëmti s’ka as bukuri, pa qyqani s’ka as burrëri, pa vdekje s’ka as s’mund të ketë lindje. Ai që paradokset që e rrethojnë i kupton, i pranon dhe pajtohet me ta, pa kundërshtim dhe në mënyrë të qetë, ai është njeri i lumtur.

Kurse ai që bën të kundërtën, ai tërë jetën e kalon në mërzi. Mirëpo, hareja është edhe më shumë se kënaqësia, gëzimi e lumturia bashkë. Kur njeriu është edhe i kënaqur edhe i gëzuar edhe i lumtur për të vetmin fakt se është, se ekziston dhe se e kupton jetën , me të gjitha anët e saj pozitive e negative, si një dhuratë me vlerë të paçmueshme, atëherë njeriu është i hareshëm. Njeriu i hareshëm, për egoistët ose për njerëzit me mendje të kufizuar nuk është aspak serioz dhe madje nuk është as “tamam“! Të gjitha kanë dëgjuar për Nastradinin e anektodave. Kur bënte mot i bukur ai gëzohej. Por, edhe kur bënte mot i lig ai, prapë gëzohej. “Po tash, kur bën mot i lig, përse gëzohesh, Nastradin?“ e pyetnin. “Tash gëzohem sepse pas motit të lig prapë do të vijë mot i bukur”. Njeriu i hareshëm i do të gjitha. Njeriu i hareshëm u gëzohet të gjithëve dhe të gjithave që ka jeta. Njeriu i hareshëm dashurinë dhe gëzimin e vet as nuk ua imponon as nuk ua mohon të tjerëve. Njeriu i hareshëm vetëm rrezaton gëzim e dashuri, sikurse dielli që rrezaton dritë e nxehtësi. Ato i merr kush do, ato i refuzon kush nuk i do.


KULMI I VETËDIJES KUANTIKE


Kur shikuesi me anën e vetëdijes së vet kaustike bashkëdyzohet me një pamje të bukur ai atëherë shndërrohet në pamjen e bukur. Kur dëgjuesi me vetëdijen e vet bashkëdyzohet me ndonjë muzike frymëzuese, ai atëherë shndërrohet në atë muzike. Kulmi ui vetëdijes kauntike arrihet kur njeriu bashkëdyzohet me gjithësinë ose me Zotin.


KUSH ËSHTË ZOTI ?



Zoti është i vetëkrijuari dhe krijuesi i gjithësisë e i asgjësisë. Zoti nuk ka formë as fillim, as mbarim. Zoti nuk ka pamje, as formë, as ngjyrë, as shije, as erë të caktuar. Zoti ngërthen në vetvete të gjitha pamjet, të gjitha ngjyrat, të gjitha shijet e të gjitha erërat e mundshme.

Zoti është edhe përtej teheve të gjithësisë e cila edhe më tutje zgjerohet. Zoti i tejkalon të gjitha dimensionet hapësinore e kohore në kuptimin e mendjes së kufizuar njerëzore e cila njeh vetëm kohë njëvijore që mbështetet në kujtesën e vet të vazhduar që përdorë si pikë të brendshme referuese egon e vet. Prandaj, mendja e kufizuar në kohë e në hapësirë, duke u mbështetur në përvojën e vet, mendon se edhe Zoti edhe shpirti edhe energjia duhet ta kenë një fillim të vetin, duhet ta kenë të kaluarën edhe të tashmen e vet.

Në të vërtetë, vetëm mendja dinamike e ka të qartë se Zoti është i amshueshëm, sepse ai është vetëm në të tashmen, vetëm në prezent. Sepse vetëm e tashmja ka të kundërtën e vet. Nuk duhet ngatërruar të kaluarën me të tashmen, sepse e kundërta e së kaluarës është e ardhmja.

Vetëm e tashmja është e amshueshme, e pazëvendësueshme dhe e pakundërshtueshme. Sepse, Vetëm Zoti, shpirti e energji - informatat janë të pazëvendësueshëm, të pakundërshtueshëm. Të tjerat shkojnë e vijnë e ndryshojnë vazhdimisht.

Zoti është i gjithëdijshëm dhe i plotfuqishëm, sepse Zoti është absolut me dije e me forcë. Zoti është gjithkund, sepse Zoti është i gjithëpranishëm. Të gjitha shfaqjet ose manifestimet fizike, bimore e biologjike janë shfaqje, ose manifestime të Zotit. Edhe ne njerëzit jemi pjesë e shpirtit të pakufishëm të Zotit, jemi pjesa e fundit dhe përfundimtare e mençurisë së Zotit.Gjuha e Zotit është heshtja, por zëdhënësja e tij kryesore është Muzika.

Forca e Zotit është dashuria, sepse burimi përfundimtar dhe zemra e të gjitha krijimeve është dashuria. Sepse dashuria është ajo që i mban bashkë protonet dhe elektronet, si edhe sa e sa grimca-valë brenda atomit. Dashuria është ajo që mban atomet e bashkuar brenda molekulës. Dashuria është ajo që mban në harmoni sistemin tonë diellor, dashuria është ajo që mban në harmoni tërë gjithësinë. Dashuria është forca mbi të gjitha forcat, dashuria është Zoti vetë.


Ç’ËSHTË FORCA?


Forca është organizimi në aksion, organizimi në veprim, organizimi në krijim ose në shkatërrim.


Ç’ËSHTË ORGANIZIMI?


Ne, këtu, nuk do të merremi me organizimin ën përgjithësi, sepse kjo do të ishte një temë shumë e gjerë, por do të merremi vetëm me organizimin që ka të bëjë me njeriun si krijesë të vetëdijshme. Organizimi është një rregullim i atillë në të cilin është i përcaktuar në mënyrë të përpiktë roli i njeriut dhe rendi i saktë i veprimeve të tij gjatë këtij roli. Nëse në organizim përfshihen dy a më shumë njerëz, atëherë ky bashkim shndërrohet në organizatë.


Ç’ËSHTË ORGANIZATA?


Organizata është një bashkim brenda të cilit është e përcaktuar qartë se kush është udhëheqës e kush i udhëhequr, kush jep urdhëra e kush i zbaton urdhrat, kush cakton detyra e kush i zbaton detyrat. Organizimi është forca e domosdoshme lëvizëse që ndërron realitetin shoqëror e fizik. Cilësia e shkaka e organizimit varet drejtpërdrejt nga cilësia e shkalla e dijes dhe e vetëdijes së atyre që organizohen. Zakonisht, popujt ose bashkësitë në nivel të ulët të organizimit, herët ose vonë janë bërë ose bëhen viktimë të popujve me nivel më të lartë të organizimit. Organizimi është i domosdoshëm në të gjitha fushat e jetës së njeriut. Në duhet t’ia fillojmë që nga organizimi personal, pastaj t’ia fillojmë organizimit brenda familjes, ta vazhdojmë me organizimin e lagjes, të fshatit, të rajoneve e qyteteve, të vetë qytetarëve e ta përfundojmë me organizimin e përgjithshëm të gjithë qytetarëve. Organizimi që të frymëzohet nga vetë të organizuarit është më i suksesshme dhe ka cilësinë më të lartë.


ORGANIZIMI INDIVIDUAL


Individi i caktuar në rastin më të thjeshtë, ka qëllim për të mbijetuar. Ai për të kryer rolin e vet të mbijetesës duhet të merret me renditjen e veprimeve ose aksioneve të veta për të arritur qëllimin e vet. Nga sasia e dijes dhe nga shkalla e cilësia e vetëdijes së tij varet edhe renditja frytdhënëse e veprimeve të tij. Veprimet duhet të jenë sa më adekuate. Sa më adekuatë të jenë ato që kërkojnë sa më pak mundim, sa më pak kohë dhe që japin rezultate më cilësore dhe më ta larta. Veprimet e mundimshme shpenzojnë energjinë kot dhe shkaktojnë lodhje. Prandaj, renditja e veprimeve ka rol vendim,tar ën kursimin e energjisë, evitimin e lodhjes, kursimin e kohës dhe arritje e rezultateve cilësore e të shumta. Individi i cili përveç mbijetimit ka edhe ndonjë qëllim tjetër më të qartë në jetën e vet, ka nevojë edhe për evitimin e bjerrjes së energjisë e kohës së vet në konfliktet midis mendjes, shpirtit e trupit të vet si dhe në konfliktet me individët tjerë.


ORGANIZIMI KOLEKTIV


Sa i takon organizatës ku janë të bashkuar dy a më shumë individë gjërat komplikohen shumë. Sa i takon kësaj shkalle më të lartë të organizimit deri ë sot shqiptarët janë treguar fort të dobët. Për një organizim në shkallë organizate nevojitet një sasi edhe më e madhe e dijes, një shkallë edhe më e lartë e vetëdijes. Sepse, për t’u organizuar në shkallë organizate duhet të përcaktohen kriteret e organizimit. Varësisht nga qëllimi që duhet të arrihet duhet të përcaktohet edhe kriteri i organizimit. Meqë ne, shqiptarët, në këto momente historike, kemi probleme ende të pazgjidhura politike, ne na intereson, para se gjithash organizimi politik. Gjatë historisë sonë të gjatë në robëri e nënshtrim kemi përjetuar të gjitha organizimet politike, përveç organizimit demokratik.


DIKTATURA


Diktatura është një rregullim i atillë i një shoqërie ose kolektivi ku imponimi me dhunë i pushtetit të një individi ose të një grupi njerëzish mbi kolektivin e caktuar, është karakteristikë kryesore. Diktatori vetëm dikton ose urdhëron. Ai ka vetëm të drejta pa kurrfarë obligimesh. Ai nuk i përgjigjet askujt dhe vepron vetëm sipas interesit të tij dhe të grupit të tij. Interesi i diktatorit është që të përfshijë nën pushtetin e vet edhe anëtarin e fundit të kolektivit të caktuar. Mjeti kryesor i pushteti të diktatorit është dhuna e pakufishme. Forma më e keqe e diktaturës është totalitarizmi.


TOTALITARIZMI


Totalitarizmi është ai lloj i diktaturës kur pushtetin total d.m.th. pushtetin e plotë mbi një shoqëri ose kolektivitet e mban diktatori. Diktatori në këtë organizim kontrollon jo v etëm mjetet e dhunës, ushtrinë e policinë, por ai e kontrollon e dikton edhe ekonominë, bankat, mjetet e informimit, arsimin, kulturën, artet, shkencat, sportet. Diktatori madje mundohet të ndërhyjë dhe të vendosë edhe se kush me kënd duhet të martohet. Diktatura komuniste e diktatura fashiste janë dy format më ekstreme të totalitarizmit. Një formë pak më e butë e diktaturës është autoritarizmi.


AUTORITARIZMI


Në këtë organizim diktatori paraqitet në një formë më të maskuar. Ai nuk e imponon pushtetin e vet mbi të tjerët vetëm me forcën e dhunës, por edhe me forcën e autoritetit të vet. Ai arrin që pushtetin e vet ta maskojë me do farë votimesh të goditura. Ai me disa lëshime të vogla e të parëndësishme që ua bën qytetarëve arrin që ata t’i zbusë e t’i bëjë për vete. Pastaj, me disa privilegje e ryshfete të ndryshme , diktatori arrin që të bëjë për vete një pjesë të inteligjencës e cila me shkrimet e me veprat e veta “artistike“ e “shkencore“ mundohet ta pajisë atë me veti të atilla që ky të bëhet i dashur dhe i çmuar nga qytetarët e thjeshtë dhe të fitojë autoritetin moral. Ky autoritet ia bën të mundur diktatorit që ky em pak të shërbehet me mjetet e dhunës dhe me shumë me mjetet e demagogjisë. Prandaj, njerëzit e paditur e të thjeshtë, shpesh herë, nga dashuria e marrë, diktatorit i thonë “plaku”, “shpëtimtari“, “daja“, “baba“, “pejgamberi“!


DREJT DEMOKRACISË


Tash jemi duke përjetuar një lloj të posaçëm të demokracisë. Si ka treguar përvoja e gjithë botës dhe sipas përvojës sonë të hidhur, organizim më të mirë dhe më të drejt politik se sa demokracia ende nuk është zbuluar. Për këtë shumica dërmuese e shqiptarëve nuk ka dilema. Mirëpo ne ende nuk po mund të pajtohemi se bë bazë të cilit kriter duhet të rreshtohemi dhe bë bazë të cilit kriter duhet ta formojmë konusin e udhëheqjes sonë politike. Në bazë të përvojës, dijes, guximit, vetëmohimit, aftësisë profesioniste, forcës, pasurisë, ndershmërisë ose bukurisë?! Në bazë të kritereve të akraballëkut, të krahinorizmit, në bazë të interesave tona afatshkurtra apo atyre afatgjata?

A duhet të përcaktohemi që të rreshtohemi pas udhëheqësve që kërkojnë përgjegjësi, disiplinë, angazhim, vetëmohim, punë këmbëngulëse, korrektësi e vizion gjithë njerëzor, apo do të rreshtohemi pas atyre që nuk e kërkojnë as njërën as tjetrën, por parapëlqejnë rehatinë, komoditetin, msheftësinë, mospërgje gjësinë, provincializmin, improvizimet dhe murdarllëkun?

Kriteret e vlerësimit e të përcaktimit lidhur me rreshtimin tonë politik janë fort të rëndësishme, sepse është tejet e rëndësishme se kë do ta kemi për udhëheqës, se kë do ta kemi për dirigjent. Deri ëm tash, ne, kemi mbledhur një përvojë të hidhur, jo të vogël, për t’u bindur se sa i rëndësishëm është roli i udhëheqësit në organizatat tona politike. Është bërë modë që të thuhet se institucionet dhe ligjet i zgjidhin të gjitha problemet. Mirëpo, harrohet se institucionet nuk funksionojnë pa njerëz kompetentë. Institucionet nuk funksionojnë si duhet me njerëz të paaftë. Argumentet për këtë në hapësirën tonë shqiptarë, në hapësirën ballkanike e botërore kemi s atë duam. Prandaj, çështja se kush do të jetë ose do të zgjidhet për udhëheqës të cilitdo institucioni përkatës gjithkund në botë, ka rëndësi fort të madhe. Kurse, për ne sot kush do të na udhëheqë në çdo sektor ka rëndësi thelbësore dhe jetësore. Mirëpo, kjo vetëdije kolektive politike ndër shqiptarët, edhe pse po ecën me hapa të shpejtë, ende nuk ka arritur masën e vet kritike sa të ketë forcë që të na nxjerrë nga amullia e çorganizimit.

Porsa të arrihet shkalla e duhur e vetëdijes kolektive politike për të zbatuar kriteret objektive e cilësore në organizimin dhe rreshtimin tonë politik, populli ynë do të pushojë të jetë objekt i politikës botërore, sepse ai menjëherë do të shndërrohet në subjekt aktiv në arenën politike ndërkombëtare. Prandaj, për të arritur këtë duhet të mësojmë fort dhe me zell të madh nga përvoja jonë e hidhur dhe nga përvoja pozitive e botës.


DIJA,VETËDIJA E ORGANIZIMI


Dija e gjithanshme, esenciale deh dinamike; vetëdija e lartë kombëtare, qytetare dhe njerëzore; e vetorganizimi i përsosur-ja tri shkallët e domosdoshme, ja tri mjetet e domosdoshme, ja tri kushtet e domosdoshmërisë, ja tri forcat e domosdoshme drejt lirisë politike shumë partiake e parlamentare, drejt demokracisë së vërtetë e humane, drejt ekonomisë së lirë të tregut dhe drejt lumturisë njerëzore.


TRI KUSHTET KRYESORE TË LUMTURISË


Për lumturinë kemi thënë më lart se është vetëdija, urtia e aftësia për t’u pajtuar ën mënyrë të qetë dhe pa detyrim me të gjitha paradokset e jetës që na rrethojnë. Mirëpo, për të arritur vetëdijen, urtinë e aftësinë që hapin rrugën drejt lumturisë njerëzit duhet t’i gëzojnë tri kushtet më të mëdha jetësore.



LIRIA


Kushti i parë më i madh për të arritur lumturinë e vërtetë është liria. Pa liri jeta s’ka kuptim, sepse robëria është frenuese e ecjes përpara, frenuese e lëvizjes, qarkullimit, zhvillimit, përsosjes e pajisjes më dije të vërtetë e të gjithanshme.


PASURIA OSE KAMJA


Kushti i dytë më i madh për të arritur lumturinë është pasuria ose kamja. Jeta në pasuri e kamje krijon e ofron mundësi të domosdoshme e të mjaftueshme që të gjithë pa përjashtim, të zbulojnë, të zhvillojnë, të lulëzojnë e të realizojnë prirjet e talentet e tyre për të mirën e vetvetes, për të mirën e të dashurve të tyre e për të mirën e gjithë njerëzimit.


VETËDIJA KUANTIKE-BESIMI NË ZOTIN


Kushti i tret më i madh për të arritur lumturinë është vetëdija kaustike ose besimi bë Zotin. Edhe për vetëdijen kuantike kemi folur më lart. Kjo vetëdije na e bën të mundur që të udhëhiqemi nga mendja dinamike me anë e së cilës i tejkalojmë të gjitha pengesat, ndasitë, dallimet dhe barrierat midis njerëzve dhe midis botës shpirtërore e fizike. Vetëdija kuantike na liron përfun- dimisht nga burgu e ferri i besëtytnisë materialiste. Vetëdija kuantike na liron një herë e përgjithmonë nga barra e frikës nga vdekja, na bashkon me energjinë kozmike, na bashkon me mendjen kozmike dhe na kthen në esencën tonë shpirtërore. Jo vetëdije na bën që të kuptojmë se jemi pjesë e pandashme e shpirtit të Zotit dhe se jemi shfaqje fizike e dashurisë së Zotit. Për këto tri kushte kryesore për të arritur lumturinë e vërtetë vlen të flijohemi pa hezitim.

[Llapi]

Demaçi i gëzohet pavarësisë

Nga Express më 17.02.2009 në ora 15:05
Në një intervistë për Radio Evropa e Lirë, Adem Demaçi ka thënë se po Kosova po jeton në realitetin objektiv të mosqenies të Serbisë këtu. Dhe, realiteti tjetër juridik, ku drejtësia ndërkombëtare, e cila ende po i bën lëshime Serbisë.

Radio Evropa e Lirë: Zoti Demaçi, si e përjetoni ju njëvjetorin e pavarësisë së Kosovës? Çfarë përshtypjesh keni?

Adem Demaçi: Përvjetori i parë, po mendoj figurativisht - bebja ka filluar të ecë - po mendoj që ka filluar të ecë nga ajo zhargitje që shkonte. Është mbërrijtur maksimumi i mundshëm në rrethana të pamundshme, sepse Kosova është vend në rrethana të pamundshme, pa ushtri, pa polici, me kontroll mbi vete, me atë Nenin 143 të Kushtetutës që thotë se i dërguari i Kombeve të Bashkuara ose i Evropës ka të drejtë të shpërndajë Parlamentin, të shpërndajë Qeverinë, të shkarkojë kë të dojë etj. Me fjalë tjera, dikush tjetër është ai që e ka fjalën e fundit – nuk e kemi ne.

Ajo pavarësi, të cilën ne e shpallëm, është bukur me pengesa të shumta. Dhe, po them se me ato mundësi që kishim, e kemi mbërrijtur maksimumin. Mirëpo, na kanë mbetur edhe shumë gjëra – na dëshpëron ekonomia, e cila ka mbetur për shumë shkaqe, sepse kemi mbetur të lidhur e të kapur me Serbinë, me telefonata, me shumë lidhje të ndryshme, shumë pengesa; nuk jemi ende anëtarë të këtyre burimeve të mëdha financiare ndërkombëtare, të cilat ndihmojnë në këtë situatë një vend siç është i yni.

Serbia, me shumë shtete që janë të lidhura me Serbinë, Rusinë, Kinën, po hezitojnë që ta pranojnë Kosovën, edhe pse Kosovën e kanë njohur shtetet më kryesore, më të rëndësishme të demokracive perëndimore që i njohim ne dhe që duam të jemi pjesë e tyre. Megjithatë, kjo po na pengon që ne të bëhemi anëtarë të plotfuqishëm të Kombeve të Bashkuara.

Pastaj, kemi probleme të tjera – droga, disa kriminalitete të shumëllojshme, të cilat kanë depërtuar përmes rrugëve të ndryshme, sepse Kosova faktikisht ka mbetur e pambrojtur, ka mbetur një vend ku për shkak të valutës së fortë që e ka – Euros, vjen çdokush dhe sjellë mallra të ndryshme, të pakontrolluara, pa e ditur origjinën.

Shëndetësia ka mbetur shumë keq, arsimi shumë keq, kultura shumë keq; gjyqet i kemi të përziera... Me fjalë të tjera, ka shumë sende që këtë përvjetor të pavarësisë së shpallur pak a shumë na e bëjnë të hidhur dhe nuk na e bëjnë që të na vijë fort ëmbël. Megjithatë, beba ka filluar të ecë dhe ky është një përparim.

Po jetojmë në dy realitete. Po jetojmë në këtë realitetin objektiv të mosqenies së Serbisë këtu, mospranisë së Serbisë këtu; një qeveri e jona, e cila me pengesa të ndryshme, por megjithatë po funkisonon; disa sende janë drejtuar si duhet, disa sende pritet të drejtohen etj.

Dhe, kemi realitetin tjetër juridik – drejtësinë ndërkombëtare, e cila ka mbështetje të madhe, forca të mëdha prapa vetes, të cilat ende po e përkrahin, ende po i bëjnë lëshime Serbisë, ende po mundohen ta tërhqein dhe ta ndajnë Serbinë nga Rusia dhe nga disa ndikime destruktive, po mundohen që ta fusin në NATO dhe në BE, për të mirë edhe të Evropës, edhe të popullit serb, mirëpo me këto lëshime që po i bëhen Serbisë, faktikisht po vonohet dhe po pengohet ajo çka Evropa do.

Me fjalë të tjera, Evropa është duke vazhduar të bëjë gabime sikurse që ka bërë dikur. Detyra jonë është që, duke dashur Evropën, sepse jemi vetë evropianë dhe jemi flijuar për t'u bashkuar me Evropën e Amerikën, t'ia themi edhe vërejtjet tona që kemi, në mënyrë që ata të kuptojnë se nuk po shkon pikërisht ashtu siç po planifikojnë ata, por ka edhe diçka tjetër për ta njohur mirë Serbinë, për të ditur se në Serbi nuk ka ndryshime, ende nuk ka ndryshime esenciale.

Ajo korja përmbi ka mbetur si trashëgimtare e politikës së Millosheviqit dhe këto janë ato pengesat e shumta që edhe neve po na pengojnë, edhe Serbisë po i pengojnë, edhe Evropës, edhe Amerikës, edhe rrjedhës në drejtim të demokracisë.

Radio Evropa e Lirë: Kur e keni menduar Kosovën si të pavarur – a e keni ëndrruar kështu siç është sot?

Adem Demaçi: Jo. Unë kam ëndrruar që Kosova e pavarur do të ketë mundësi të veprojë lirisht, pa përzierje të askujt. Nëse do që të bashkohet me Shqipërinë – të bashkohet me Shqipërinë. Nëse do që të mbetet e pavarur – të mbetet e pavarur.

Të mos ketë probleme me copëtimin dhe me ndarjen. Të mos jetë viktimë e disa projekteve, të cilat sigurisht zoti Ahtisaari i ka menduar mirë, por që nuk kanë dalë mirë, sepse të krijosh tashti 11 enklava si lloj komunash këtu në Kosovë – komunë me 3 mijë veta, komunë me 5 mijë veta – kjo nuk është askund hiç.

Të bëhen ndarje në vija etnike... Derisa Evropa po i shkatrron kufijtë mes vete, ne po ndahemi në vija etnike, vetëm për t'ia bërë qejfin Serbisë. Domethënë, këto janë të gjitha ato që e prishin imazhin që ne e kemi menduar se si do të duhej të dukej pavarësia e Kosovës.

Radio Evropa e Lirë: Sa është përmbushur vizioni juaj?

Adem Demaçi: Vizioni im nuk është përmbushur si duhet. Vizioni im është përmbushur aq sa mbrapa nuk ka. E di se kemi mbërrijtur atë kulmin e domosdoshëm, të cilin e kemi arritur me sakrifica të mëdha, me gjakderdhje të mëdha, me përpjekje të mëdha dhe tash jemi duke shkuar kah ai rrafshi, kah ajo fusha e lumturisë, të cilën e kemi dëshiruar ne.

Mirëpo, para se të arrijmë në atë fushë, kemi plot përronj, plot prita të ndryshme, plot vështirësi që duhet t'i kalojmë. Dhe, këtë mund ta bëjmë vetëm duke qenë të bashkuar dhe duke kuptuar se interesi kombëtar është mbi interesin e do farë luftrave për pushtet që bëhen, sepse ende nuk e kemi shtetin ashtu si e dëshirojmë ne, të kompletuar dhe të definuar.

Radio Evropa e Lirë: Çka mendoni se është bërë dhe çka nuk është bërë?

Adem Demaçi: Është bërë diçka që projekti i Rezolutës 1244, meqenëse Këshilli i Sigurimit nuk deshi ta ndërronte, sepse ishte aty vetoja e Rusisë, e cila e mirëpriti këtë mundësi që të pengojë trendin dhe procesin e zgjerimit të demokracisë në Evropë, e zgjerimit të sferës së të drejtave të njeriut dhe humanizmit në Evropë, edhe Rusia e cila këto zgjerime, këto përparime, i përjetonte si njëfarë ngulfatjeje të vetvetes, si njëfarë goditjeje në atë përpjekjen e vet që përsëri t'i kthehet hegjemonizmit ruso-madh.

Domethënë, kjo është ajo çka pengoi të arrihej ajo që të mund të krijohej, edhe kjo pjesë t'i bashkohej pa tronditje, pa gjakderdhje të mëtutjeshme, sepse u bënë gjakderdhje të mëdha që nga lufta e Sllovenisë, Kroacisë, tragjeditë e mëdha të Bosnjë e Herecegovinës, mizoritë e mëdha që u bënë në Kosovë etj.

Me fjalë të tjera, mbeten shumë gjëra të paarritura për fajin e Rusisë dhe meqenëse bashkësia ndërkombëtare ka bërë gabime, por ne nuk mund të presim që fuqitë e mëdha të kërkojnë falje prej nesh – ata e bënë një mënyrë të korrigjimit të qëndrimit të tyre, duke u pajtuar me shpalljen e pavarësisë sonë, duke njohur pavarësinë tonë, e cila ishte dhe është në kundërshtim me ato projektet, me atë Rezolutën 1244, e cila përpiqej për njëfarë lloj autonomie që ta pajtonte Serbinë, të mos e frigonte Rusinë etj.

Pra, kemi bërë një hap vendimtar dhe kjo është ajo që po them – ai realiteti objektiv, i cili duhet të mbrohet dhe duhet të mbushet me verpimet tona, si një popull, si grupacion i madh qytetarësh prej 2 milionë e sa vetash. Kurse, në anën tjetër, janë forca gjithashtu të konsiderueshme që mundohen ta mbajnë të frenuar derisa të mbërrijnë që në Serbi të fitojë vetëdija demokratike.

Radio Evropa e Lirë: Cilat mendoni se do të jenë sfidat më të mëdha për Kosovën një vit pas pavarësisë?

Adem Demaçi: Unë mendoj se do të kemi probleme me Serbinë, e cila po e sheh se i është zvogëluar terreni i manovrimit. Dhe, sidomos kjo kriza e madhe globale, e cila ka goditur edhe Serbinë, ka goditur edhe Rusinë, do të bëjë që Serbia – eventualisht nëse nuk tregohet Evropa e vendosur, nëse nuk tregohet Amerika e vendosur, bën vaki të bëjë edhe ndonjëfarë sulmi për ta copëtuar Kosovën, për t'ia hequr një pjesë Kosovës.

Ata kanë ndërmend që ta marrin pjesën veriore të Kosovës dhe kjo do të ishte katastrofa më e madhe, sepse atëherë do të hapej Kutia e Pandorës dhe nuk dimë se çfarë do të bëhej.

Në Kosovë dhe në këto pjesët tjera do të hapej një përpjekje, pra meqë ju na copëtoni neve, atëherë duhet të luftojmë; edhe ne kemi pjesë të ndryshme nën pushtetin e Serbisë – Presheva etj., kështu që do të hyjmë në një rrezik jo të vogël që do të shkaktohej përsëri nga Serbia.

Unë mendoj se këtu Evropa duhet të jetë e vendosur, ta sigurojë kufirin mirë, jo ta konsiderojë edhe më tutje kufirin mes Kosovës e Serbisë si kufi administrativ, por ta konsiderojë si kufi shtetëror, të fortë, të ruajtur mirë, duke forcuar Kosovën në pikëpamje ushtarake.

Me këto mekanizma që krijohen për të fikur zjarre, për të ndihmuar me rastin e tërmeteve (FSK), në këtë mënyrë Serbia nuk do të disiplinohet.

Serbia do ta kuptojë se e ka humbur davanë sa i përket Kosovës në momentin kur bashkësia ndërkombëtare, miqtë tanë do ta kuptojnë se edhe Kosovës, kështu siç është, i duhet një armatë respektabile, e cila do të jetë në gjendje ta ruajë vetveten dhe t'ia bëjë me dije Serbisë se më nuk ka shanse me mjete tjera, me mjete të dhunës, të mundohet që të rikthejë përsëri hegjemonizmin e vet në hapësirat shqiptare.

[Llapi]

http://www.klankosova.com/index.php?...na-b&Itemid=62

[xxSamirxx]

O Adem, unë s'po ta shoh shumë për të madhe që i p'aske përzi radhitjen e drejtë të sahonave para vetit, sepse nuk jan pak për dikend me nejt në burg 30 vjet. Në qoftëse simbas teje Rugova Rahmet shpirti i past nuk ka bër asgjë për Kosovën dhe Popullin Shqipëtar, atëherë qfar hajri na si Popull patëm prej teje që nejte acë shum në Burg. Vetëm një ditë pune e Presidentit ton dhe krejt ato vite që ti i ke kalu në burgë, sigurisht se peshën ma të madhe do ta kishte një ditë pune e Presidentit tonë he Allah-u i Madh në Xhennet e v'noftë, Amin. E ti o Adem enveristi , ateisti e njeri pa fe shok m'at mir s'ke meritu si Rexhep Qosjen. Rrini ti dhe Rexhepi ende nër hije të pa feve se qe Besa as juve dyve s'ka me ju shku qaj kumlli mbi ujë larg, se juve dyeve veq Allah-u hakun mundët me jau dhon të merituar.

[Llapi]

O Adem, unë s'po ta shoh shumë për të madhe që i p'aske përzi radhitjen e drejtë të sahonave para vetit, sepse nuk jan pak për dikend me nejt në burg 30 vjet. Në qoftëse simbas teje Rugova Rahmet shpirti i past nuk ka bër asgjë për Kosovën dhe Popullin Shqipëtar, atëherë qfar hajri na si Popull patëm prej teje që nejte acë shum në Burg. Vetëm një ditë pune e Presidentit ton dhe krejt ato vite që ti i ke kalu në burgë, sigurisht se peshën ma të madhe do ta kishte një ditë pune e Presidentit tonë he Allah-u i Madh në Xhennet e v'noftë, Amin. E ti o Adem enveristi , ateisti e njeri pa fe shok m'at mir s'ke meritu si Rexhep Qosjen. Rrini ti dhe Rexhepi ende nër hije të pa feve se qe Besa as juve dyve s'ka me ju shku qaj kumlli mbi ujë larg, se juve dyeve veq Allah-u hakun mundët me jau dhon të merituar.

eu Allahu tu te vraft qysh te paska vra
po qysh po thue qka fituam prej baces Adem
po a pak o i pa ftyr e fituam ket qe po e gezoim ne sot

ndersa ty tu paskan perzie sahanat e legenat e grazhdi e tarquku
krejt more ti i safit te par
po qysh po thue se Baca eshte i pa fe
Baca se ndrroi bile fen e babes e babgjyshit
ndersa ai coftaku rugovna pyff era i ndrroi fet si gruaja e vet brekt
kur i kcejshin jaranat e rugovnes kur u pike ai
e mashallah se pak ka nejt i pit haaaaa
nuk thon krejt rastesisht kah ne ruana zot prej safit te par
si ti qisi do balosha shkoin ne gjami e mundohen edhe Allahun me e tradhtue haaa
por kot shkoni ju ne gjami apo ne kish se zemren e kini plot urrejtje
he talibana breeee

[Llapi]

O Adem, unë s'po ta shoh shumë për të madhe që i p'aske përzi radhitjen e drejtë të sahonave para vetit, sepse nuk jan pak për dikend me nejt në burg 30 vjet. Në qoftëse simbas teje Rugova Rahmet shpirti i past nuk ka bër asgjë për Kosovën dhe Popullin Shqipëtar, atëherë qfar hajri na si Popull patëm prej teje që nejte acë shum në Burg. Vetëm një ditë pune e Presidentit ton dhe krejt ato vite që ti i ke kalu në burgë, sigurisht se peshën ma të madhe do ta kishte një ditë pune e Presidentit tonë he Allah-u i Madh në Xhennet e v'noftë, Amin. E ti o Adem enveristi , ateisti e njeri pa fe shok m'at mir s'ke meritu si Rexhep Qosjen. Rrini ti dhe Rexhepi ende nër hije të pa feve se qe Besa as juve dyve s'ka me ju shku qaj kumlli mbi ujë larg, se juve dyeve veq Allah-u hakun mundët me jau dhon të merituar.

Thashethemet dikur dhe tani

18 Maj 2009

Valentina Gara

Kur je fëmijë beson në gjithçka. Ashtu besoja edhe unë dikur. Kjo ishte para lufte.
Kur bëja një hap përpara rrënohej një gur, ktheja kokën, dhe pastaj mendoja me vete se duhej rrënuar edhe çatia sepse ishte rrënuar një gur por prapë vazhdoja me ambiciet e mia drejt një të ardhme të imagjinuar.
Një hap bëra pas dhe më dhuruan një lule, më dhuruan një fjalë të ëmbël, një miqësi, e unë e padjallëzuar mendoja se kisha të drejtë. Kjo ishte kur mungova disa ditë në shkollë.
Por pas lufte u zgjova nga ajo ëndërr që me shpinte në botën e çudirave ashtu sikur Lizën e vogël dikur, duke besuar se njerëzit ishin si unë, u zgjova nga ajo buzëqeshje e zezë e atyre që më “donin shumë”.
Ngritja dorën lart të thosha të vërtetën por akoma pa bërë zë ma mbyllnin gojën dhe më thoshin se nuk është drejt kështu, më mbyllnin sytë dhe më thoshin se asgjë nuk kisha parë, por dëshirën për të parë nuk mund të ma merrnin. Unë orvatesha të flas realitetin, por njerëzit ishin të bindur në atë që ishte thënë më herët, me gojë dhe sy të mbyllur e jo në atë që e flisja pastaj.
Ndoshta se e dëshironin atë, ndoshta se iu dukej e bukur dhe kënaqeshin në fatkeqësinë e tjetrit që ia ndërronte tërë drejtimin e jetës së tij.
Por pastaj fillova të mos kthehesha pas më, dhe nuk ndalesha dot ashtu siç nuk ndalej as ora që mbaja në mur, e njerëzit më shikonin vëngër, më vrisnin me ato buzëqeshje të zbehta.
Vallë pse nuk më bën më përshtypje të kthej kokën prapa dhe të shoh se çfarë po ndodh pas shpinës sime? Pse çatia nuk po rrënohet më për një gur?- Sepse..., tani e kam kuptuar se sukseset nuk rrënojnë çatitë, nuk mbyllin gojët e këqija që ushqim kanë vetëm thashethemet.
Tani një kryelartësi është më e mirë se sa një lutje, tani një fjalë e hidhur e bën dikë të lumtur, tani një ndjenjë e zhgënjimit të bën të humbasësh në udhëkryq, një ndjenjë që të bën të mos besosh në asgjë dhe askënd...
Më vjen të qaj dhe të qesh në të njëjtën kohë, të qaj për atë që kemi arritur apo të qesh për atë që e kemi hedhur përtej kufijve.

Mbështillemi me një rrjetë fjalësh e pëshpëritjesh të njerëzve të dobët, të njerëzve që shajnë atdheun e tyre, sepse derisa shan atë që luftoi për lirinë, atë që mban emrin hero ti shan edhe gjuhën dhe zakonin e popullit tënd.
Por më vjen të qesh me heshtjen e njerëzve kur janë sy më sy, të qesh se sa të paaftë janë të thonë në sy ato që kishin thënë apo dëgjuar më herët. Janë aq të ligë sa të gjejnë forcë të ballafaqohen me të vërtetën, por vetëm fshihen dhe ikin një nga një.
Ka disa njerëz që në vend të respektit për atë që kanë bërë për vendin e tyre, njollosen me gjërat më të ulëta që mund të marr me mend një mendje e shëndoshë.

Sikur çdokush të mbante mend një fjali të një libri, të Kur’anit apo Biblës si i mbajnë mend fjalët dhe njollosjet për të tjerët, me siguri se do të ishim populli më i shquar në botë sa i përket diturisë.

Andaj, le të qeshim gjithmonë me ligësinë e të ligjve, me dobësinë e të dobëtëve dhe me dështimin e tyre.

[xxSamirxx]

O ti Zotni(Se edhe emrin nuk po ta di)
Unë e foli vetëm atë qka e kam lexu, edhe nuk fola asgjë atë se qka kam ni, si e para.E si e dyta kur Ademi yt thot hapturazi dhe shkruan hapturazi se LKD-ja ska luftu po ka nejt në gjum, atëher morre zotni une u revoltova për arsyje se kur më bjen ndërmend lufta e Koshares dhe lufta që e bëri Tahir Zemaj, do të kisha dashur që të jem në guhë teme ma i rept kundra Ademit tënd , por edukata sma lejon kët. E kush kujna i ka kcy në familjën e Rugovës unë nuk di dhe s'më intereson, vetëm qka shkruve ti ktu për te dhe për familjën e tij këtu po shihet qartë se ti more Zotni s'paske troh kulture njerzore se le mo kultur kombëtare. Për mua familja jote është e shenjtë dhe me plot respekt , përse?, për arsye se qdo familje shqipëtare për mua është e shenjt e ti o Zotni pa e hjek prej teje Urejtjen, papjekurin dhe mosdijunin që e ki, ti gjithmon ki me mbet ashtu siq je sod. Merre vehtën met mir se nuk është mir ashtu more Burrë i dheut.

[xxSamirxx]

Zonja Gara
E kuptova krejt atë se qka shkruat, dhe më lejoni ju lutem t'ua shprehi respektin tim.Ju falemnderit.

[Llapi]

O ti Zotni(Se edhe emrin nuk po ta di)
Unë e foli vetëm atë qka e kam lexu, edhe nuk fola asgjë atë se qka kam ni, si e para.E si e dyta kur Ademi yt thot hapturazi dhe shkruan hapturazi se LKD-ja ska luftu po ka nejt në gjum, atëher morre zotni une u revoltova për arsyje se kur më bjen ndërmend lufta e Koshares dhe lufta që e bëri Tahir Zemaj, do të kisha dashur që të jem në guhë teme ma i rept kundra Ademit tënd , por edukata sma lejon kët. E kush kujna i ka kcy në familjën e Rugovës unë nuk di dhe s'më intereson, vetëm qka shkruve ti ktu për te dhe për familjën e tij këtu po shihet qartë se ti more Zotni s'paske troh kulture njerzore se le mo kultur kombëtare. Për mua familja jote është e shenjtë dhe me plot respekt , përse?, për arsye se qdo familje shqipëtare për mua është e shenjt e ti o Zotni pa e hjek prej teje Urejtjen, papjekurin dhe mosdijunin që e ki, ti gjithmon ki me mbet ashtu siq je sod. Merre vehtën met mir se nuk është mir ashtu more Burrë i dheut.

o ik nga kjo tem more tali
po qysh bre po ta ze goja te thuash se tahir zeza ka luftue qysh bre qysh
e Baca Adem mir tha shum se LDK-ja nuk ka luftue por ne vend qe ti mobilizoi
popullin apo antaret e simpatizanete e vet qe ta veshin uniformen e UÇk-se
ata i mobilizuan dhe i ushtruan si ti veshin dimijat e grave
ku nga friga u dhie.n e u pshurren ne dimija te grave
ku edhe sot u ndegjohet era sidomos neper forume keshtu si puna e jote

[firaku]

[QUOTE]

O Adem, unë s'po ta shoh shumë për të madhe që i p'aske përzi radhitjen e drejtë të sahonave para vetit, sepse nuk jan pak për dikend me nejt në burg 30 vjet.

I nderuari Baca Adem ka qene, eshte ,dhe do mbetet nje simbole i qendreses kombetare edhe nese tipave si ti nuk ju pelqen kritika qe bene Baca Adem.
Kurre nuk i ka ndrru sahanat bile,bile,ka qendruare si nje patriot i vertete para,gjate dhe pase Luftes ne Kosove,duke qendruare tere kohen ne Kosove si perfaqesues kryesore i UCK-se ne mese te Prishtines gjersa shume te tjere qe kan rrahur bukur shume gjoks per shqiptari as zeri nuk ju ka ndegjuare deri pase luftes.
Mendoje qe te gjithe pa dallim perkatesie politike duhet ta nderojme dhe respektojme vepren e Adem Demaqit dhe njerezve te rrale si ai.

[xxSamirxx]

O Zotni , tu rrit mendja dhe veq vazhdo ashtu se mir punët ke mi pas.Mu tut njeri është një gjë normale , e ti që s'po tutësh prej asgjëje...e ki respektin tim...lumi ti për veti dhe për trimnin tënde.